schrijfvloer 03 ~ kronieken van 31 jaar vaart, in uitvoering
31-01-2020
135. Frederik Sioen
te gast bij Wim Helsen ~ Frederik Sioen met een tekst van van Alain Platel, die 'Requiem pour L.' herschreef
Voor Requiem zoek ik een beeld dat de dood zo letterlijk mogelijk toont en laat zien Vandaar mijn idee om gedurende de hele voorstelling een close-up van een gelaat van een stervende te laten zien. Geen andere beelden, niet van de omgeving, niet van het moment van euthanasie. Alleen een close-up van het gezicht waarop je eerst nog kleine tekenen van leven ziet, die je dan misschien niet meer ontwaart wanneer dat moment van sterven echt plaatsvindt en daarna mogen kijken naar de subtiele veranderingen op het gelaat die laten zien dat het leven echt is weggegleden.
Ik herinner me dat ik na de dood van mijn vader heb gezegd: dit is het strafste cadeau dat ik ooit van hem heb gekregen, dat hij mij heeft toegelaten te kijken naar hoe dat moet, doodgaan… Sioen in gesprek met Helsen: de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje, https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a49/ 10min52
Het onderwerp kon niet actueler. Terwijl ik deze aflevering aan het herbekijken was kwam ook dit in beeld : https://www.vrt.be/vrtnws/nl/2020/01/30/uitspraak-euthanasieproces/ . De triomf van de keuzevrijheid. Niet feestelijk, wél een triomf, zij het een grimmige triomf. En probeer dan maar eens het hoofd bij de tekst te houden. Het is me niet echt gelukt.
Sinds vanmiddag liggen we hier en er is al een brief toegekomen van ma (17/05) met een héél, héél mooie handtekening onder. Veel krullen met een poppetje. 't Lijkt een beetje op kerstversiering. Vanavond komen de vervangers aan boord en zij hebben misschien meer post bij.
We lossen hier ijzererts uit Venezuela, daarna gaan we ijzererts laden in Brasil (Vitória) en lossen in Gijón in Noord-Spanje. Daar zouden we begin volgende maand afmonsteren. Misschien komen we te voet naar huis, met de wandelaars van Compstella. Als die mensen dat kunnen, dan wij ook.
Begin mei waren we in Rotterdam. Tijd zat, maar … : ZA-30/04 was het koninginnedag. Alles dicht. Probeer dan maar eens aan een telefoonkaart te geraken. Zondag was rustdag en maandag werd de 1 mei van de dag tevoren gehouden. Resultaat : nul telefoonkaart. Er was wel een landlijn aan boord geïnstalleerd, maar die was strictly for business. Er is op zaterdag en zondag niks gelost geweest en dus geen business gedaan. Strictly niks. Maandag werd er wel gelost maar het kantoor werkte niet. En de guldens waren op.
We waren zaterdag gaan Chinezen in Rozenburg (bij Rotterdam) en dat het koninginnedag was hebben we geweten. Ocharme, een feestende bende Hollanders is erger dan een feestende bende Belgen. Ze zijn agressief. -daar en toen, bedoel ik De lampionnenoptocht 's avond was wél mooi, toen kwamen de gezinnen op straat en alle kinderen liepen te glimmen. De Pepermolen -restaurant in Rozenburg- bleef gesloten die dag. De bazen wisten waarschijnlijk zeer goed waarom. Enfin, 't is om te onthouden, op dagen van festiviteiten valt het niet mee bij de noorderburen. Chesjellich is anders.
In Venezuela lagen we aan een anders schip vastgemaakt om van daaruit te laden -zoiets heet ship to ship- in Boca Grande. Dat is de passage tussen Trinidad en Venezuela. https://en.wikipedia.org/wiki/Boca_Grande,_Venezuela , Boca Grande ligt op het puntje van het schiereiland dat naar Trinidad en Tobago wijst. We zagen ze allebei liggen. Mooi maar ver. Allebei = Venezuela aan de ene kant en T&T aan de andere kant. Het schip waar we tegen lagen vaart niet meer en is omgebouwd met transportbanden en zo. -storageship heet dat, opslagschip Aan de ene kant wordt het geladen door een aanvoerend schip en aan de andere kant laadt het ons. Zo ging dat daar.
Bij de Azoren hebben we drie dagen gerold, zowel in de heen- als in de terugreis. Om ons er aan te herinneren dat dit een schip is. Er is nog vanalles te vertellen hoor, maar mijn ogen vallen toe. Morgen verder schrijven.
1994-06-05 ~ Immingham, UK
We vertrekken om 15h. Rap brief wegbrengen eer het te laat is.
Wanneer ik de naam Heidegger tegenkom heb ik de neiging om heel hard weg te rennen. Of te gillen. Of beide. Maar wanneer de uiteenzetting bevattelijk is, dan word ik helemaal stil en blij vanbinnen. Helaas voor mij komt Denys 47 jaar te laat. Zo'n didactisch talent had ik vroeger in mijn leven willen tegenkomen. Denys heeft Het. Hij kan een ingewikkeld begrip uiteenzetten in eenvoudige stappen, haast terloops. Zo klinkt het. Stel u voor dat ge met zo iemand staat aardappelen te schillen en het begrip NIETS wordt door hem efkes uit de doeken gedaan, gewoon in de keuken. Zalig.
Wij moesten het stellen met een wereldvreemde prof (hij had zijn zonen Plato en Aristoteles genoemd) en zijn assistenten in ribfluwelen pakken die met bedachtzame trekjes pijp rookten en boven hun sikken diepzinnige blikken de verre verte instuurden. De bliklijn naar de verre verte werd om de zoveel minuten doorkliefd door een ratelende tram, maar men bleef onverstoorbaar diepzinnig. Ribfluweel, pijp, verre blik en … men was filosoof. Dan liever met Denys op de sofa. Of in de keuken.
'k Bedenk ineens dat we hier nog een paar dagen liggen en we kunnen nog altijd post afgeven de dag van vertrek. Ondertussen komt er traditionele Japanse muziek uit de radio. Djie! Ik heb al van minder hoofdpijn gekregen. Van Shostakovich bvb, of hoe zijn naam ook geschreven wordt. 'k Ken de juiste schrijfwijze niet, maar ik ken de hoofdpijn wel. Wel, dát soort hoofdpijn.
De vorige enveloppen liggen al bij T aan de deur, hij zal ze in België posten. Eigenlijk zit ik te wachten op de aflossers, want die mensen hebben de post bij. LVE wordt ook afgelost. Zijn grootvader is van Zele, maar dat had ik al geschreven denk ik.
Van schip 24 ontbreken dus wel degelijk brieven in het klassement.Jammer.
11h45 ~ de agent is aan boord. Joehoe! Post?
Hier volgt een portie larie weeral, zet u schrap. De correspondentie met ma hing gewoonlijk aaneen van de eigenaardigheden. Zoiets is niet besmettelijk, hoogstens lichtelijk verontrustend.
Post-hiphip-Post! Uw brief ontvangen. Moemakke, het trema ¨ wordt misschien óók afgeschaft en de circonflexe ^ ligt al bijna in de papiermand van de Académie Française. We zullen dat afdakje ^ missen. Met zeer veel genoegen, gestoeld op intense tevredenheid, heb ik kennis genomen van uw schrijven, en gelieve mij te geloven, evenwel geenszins verplicht, dat het geschrevene stáát. In schaterlach uitbarstend hebben wij … ja zeg, laat maar, pft.
Vooral de bijdrage van Toppié was aanzienlijk : 'Dikke kussen en tot binnenkort'. Zeg, Mamzel, ge zult uw vingers niet verstuiken op een paar lijnen meer hoor … Mijn antwoord op uw bijdrage : 'Dikke kus en tot binnen vier maanden'. Vier maanden is niet zo binnenkort volgens mij. Oei, feitelijk zou ik wat beleefder moeten zijn tegen mijn nichtje want ze heeft haar vingers nodig om te tekenen. Groot gelijk fieke, breng de mensheid iets moois bij. Andere mensen doen het nuttige wel. En ma en ik nemen het gelul op ons. Toch weer typisch dat 'ze' het gelul aan de dames over laten hè. Oké, er is nog de regering, maar geef toe, wie lult er nu beter dan ma en ik samen? Moeder, het is zover. We hebben het Nationaal Gelul op onze schouders. Ik heb uw brief nog eens herlezen en gemerkt dat Usted dat zeer damesachtig 'gezever' noemt. 'k Zal me dan ook maar aan die term houden. Misschien zit ik al te lang tussen de zeelieden. Na een tijd laat mijn taalgebruik te wensen over. Niks geen gelul, we houden het op gezever, damestaal. Zo is Mevr. Clinton geen bitch maar a nasty lady. En 'voeten vegen aub' = please, wipe your feet, voor 't geval ge haar zoudt moeten ontvangen. Ma, als ge klaar zijt met uw studie van de pijltjestoetsen, de entertoets en andere wonderen der technologie, schrijft ge er dan aub nog iets onder in uw eigen geschrift? 'k Was het bijna gewoon en nu begint gij ineens te pjoeteren. En zet onder uw handtekening wat strepen en sterren. Generaals hebben dat ook, sterren.
Tiens, als ge nu eens een datum zette, 't is maar een voorstel hoor, dan wist ik hoe oud Uma is op het ogenblik dat ge schrijft. 'Oogjes nog niet open om de kleur te zien'. Subiet geboren en subiet kleur bekennen? Laat het kind op adem komen. Van huis uit is ze misschien Groen-Blauw, turkoois dan. Of Groen-Rood? Maar dat is niet zo’n kleurige mengeling. Lijkt eerder op luierinhoud. Dat is ook een kleur natuurlijk, maar achter zo'n banier loopt geen partij, tenzij de OVJK (Ouders Van Jonge Kinderen). Wordt op wegwerpluiers ECO-taks geheven? Komt daar protest tegen? Barricades van gebruikte pampers opwerpen ! (Van Gogh zou zo’n barricade niet kleurig genoeg vinden maar lastigaards vindt men overal).
Wanneer de Internationale OVJK op haar barricades blijft staan (mét gasmaskers aan natuurlijk) trekt de VN tot achter de linie, gewapend met tutterflessen en fruitpapkes én propere luiers. Dat zou eens iets anders zijn voor de Blauwhelmen hé. Wedden dat ze op dat gebied bleu zijn?
Aha, de datum van uw brief gevonden : 25/01. 't Is maar dat ik weet waar ge uw datum wenst te plaatsten hè. Op 2/3 van de beginlijn, ongeveer in het midden van de regel. Internationaal gaat dat problemen geven volgens mij. Dus Uma is dan 16 dagen oud en gij zoudt willen dat het wicht al kleur bekent? Pff, hoe kunt ge zo zijn …
1994-03-02, 12h50
Te laat om te posten. Het schip vertrekt.
Wié zijn een keer ladingen mest gaan lossen voor de deur van wie? De boeren bij De Batselier? -ivm het mestactieplan, 1993 Awel, als er ECO-taks op pampers komt, bouwen we een hoop gebruikte pampers bij wie dat beslist heeft. Roep mij, ik doe mee.
te gast bij Wim Helsen ~ Britt van Marsenille met een tekst die een straatartiest (Pam) schreef voor Marc Van Eeghem
Marc I want to be with a man who smiles when he sleeps Laughs and is the bird in the room bringing the sky indoors. We would dance across sidewalks and people would smile and almost not believe how happy we were like it was some crazy act we were put up to it. But the smile and the laughter echo down the street.
‘and is the bird in the room bringing the sky indoors’ Letterlijk: de vogel die de lucht naar binnen brengt. Vrij vertaald : iemand die een frisse wind door de kamer doet waaien. Heel vrij vertaald : iemand die (eindelijk) verse lucht door de kamer jaagt.
Waarschijnlijk hebt gij ook meer dan eens zo’n situatie meegemaakt, dat de sfeer claustrofobisch wordt omdat iemand in het gezelschap het gesprek opeist en over eenzelfde onderwerp blijft doordrammen. Tot een ander iets zegt of doet dat die ellendige sfeer breekt en verse lucht over de tafel jaagt, de open lucht binnen brengt.
We waren al meer dan twee maanden aan boord. Waar zijn de vorige brieven? Die zitten niet in het klassement.
Dag Toppié, deze brief doorgeven aub.
Toppié werd dat jaar 21, 't gaat rap hé, en ze volgde ook Spaans. De brief begint met een tekeningetje van een bergje met naaldbomen. Het schip was aan het binnenvaren.
Dit piepklein eilandje staat vol naaldbomen, we zijn er al voorbij. Alle vorige en volgende zien er ook zo uit. Soms minder groot, soms minder bomen. Soms zéér piepklein, dat is dan een rots. Daarom hebben we 2 loodsen aan boord, om ons door de vaarweg tussen de rotsen en rotseilandjes te loodsen. Het is hier -2°C. Vijf dagen geleden hadden we nog +26°C, maar dat was een 2500 km meer zuid. Op volle zee deden we gemiddeld 11 knopen = 11 zeemijl/h. 1 zeemijl = 1,852 km 11 zeemijl/h = 1,852km/h x 11 = 20,372/h x 24hrs = 488,928km. Na vijf dagen is dat 2.444,64 km. Da’s goed hé. Met de fiets zou het zo snel niet gaan. Per keer dat men met de fiets stopt om te eten, te slapen enzoverder staat de kilometerteller stil. Hier niet.
Als ik de moed had tekende ik dat eilandje wel vol naaldbomen. Rembrandt liet zoiets aan zijn leerlingen over hé. Tiens, als Rembrandt met dt is, wat is dan de infinitief? -Woehaa! dit vind ik vandaag, 26 jaarna datum, nog altijd grappig. Van Gogh niet hé, geen leerlingen en geen dt. Maar die zou hier waarschijnlijk niet genoeg kleur gevonden hebben. Wat zit ik weer te lullen …
Het lijkt hier een beetje op De Grote Meren (grens USA-Canada), maar dan op zout water ipv zoet. Die streek in de Grote Meren heet Thousand Islands. Het zijn er veel meer en misschien heeft iemand van de grondbelasting ze echt geteld, maar ze houden het op thousand.-het zijn er 1864, zegt wiki- https://nl.wikipedia.org/wiki/Thousand_Islands ,
Nu terug naar hier en vandaag : 'k ben dom geweest. Straks vertrekken de mensen die afgelost worden naar huis, naar België en ik heb alle brieven die ze thuis zullen posten in luchtpostenveloppen gedaan! De mensen gaan wel per vliegtuig, maar de brieven zullen over land gaan hé. Nu varen we tussen een trits eilanden die verbonden zijn door een enorm lange brug en aan bakboord ligt een eilandje met zo'n dikke wolk erboven dat de Groenen er zich aan zouden ergeren. Misschien hebben ze hier geen Groenen. Juist ja, enkel Aziaten, en die zijn niet groen. Zeker de Jappen niet want zij ontbossen ongeveer alles wat onbewaakt in de Pacific ligt. Die zijn al even erg als wij, wij gingen zo'n 500 jaar geleden in Afrika mensen halen om ze te verkopen in Amerika. Technisch gezien is een mens volgroeid rong 15j en in staat zich voort te planten. Tropisch hardhout niet. Daar kruipt meer tijd in. 't Zou anders geen hardhout zijn zeker?
'k Heb eens buiten gekeken. We gaan onder die brug door. Van dichtbij is ze indrukwekkend lelijk. Eigenlijk vind ik de laatste jaren zovéél landschappen lelijk. Kunnen de producten van menselijk vernuft niet wat zachter, wat minder hoekig? Maar ja, 't zal allemaal wel zijn nut hebben zeker? De brug heeft 2 verdiepen. Op de onderste rijdt een trein, op de bovenste rijden auto's (veel).
De radio speelt Weense walsen. Zot hoor, die aankondigingen in het Japans. Ik versta enkel 'Strauss'. Het Spaans wordt met de dag saaier. -einde 3de cursus- Af en toe kom ik nog eens een zinsconstructie tegen waar ik een kluif aan heb maar het meeste is vocabularium – woordjes, zegswijzen en uitdrukkingen. Puur geheugenwerk, saai. Ons ma had me verwittigd dat het zo eindigt.
De radio nu : TSJÁRIKOFSKI … dat zal wel nonkel Pjotr zijn.
'k Moet me haasten met schrijven want het papier is bijna op. Een paar dagen geleden zei LM iets waarvan mijn hart haast tegen mijn schedeldak sloeg: op vakantie naar de Azoren. Yahoe! Hij wil naar de Azoren én ik mag mee! Dat laatste vind ik het meest interessant gedeelte : 't lief mag mee.
Blijkbaar was ik na ± anderhalf jaar nog niet gewend aan het idee dat ik een echtgenote was en niet meer een lief en dat ik aldus vaneigens meeging. De reis naar de Azoren is er nooit van gekomen, er waren elk verlof in België weer andere dingen die voorrang namen. Maar 'k had al wel alle bereikbare documentatie doorgenomen, want ik was LM reeds een tijd aan het warm maken voor het Azoren-idee.
In de jaren 1400-1600 werden ze de Vlaamsche Eylanden genoemd. En als ik heel traag Spaans spreek ('k kan toch niet snel) dan verstaan ze ons ginder misschien? Er zijn nog Vlaamse namen op de Azoren. Zouden die ook redeneren van eigen-volk-eerst? 't is daar eerder Eigen Walvissen Eerst, naar wat ik er al over gelezen heb.
Kan blauw schrijfpapier vergelen? Of vergroent het? Dit pak papier heeft tamelijk lang in de patrijspoort gelegen. Te lang. 'Orde leidt tot god'– ik heb zo'n vrome kader eens op mijn hoofd gekregen. Een van die katholieke pinguïns sloeg de deur dicht en ik kreeg het ding dat er boven hing met de punt eerst op mijn kop. Daarna zat het mens nog op mijn kap ook. Een mens staat daar te duizelen van de pijn en als ge niet met twee woorden antwoordt vraagt zo'n empatische eunuch waar ge grootgebracht zijt. - Hier. (mot) - Met twee woorden spreken. - Hier, zuster. (2 woorden = 2 motten)
'k Heb in de boekenkisten gekeken en daar heb ik iets gevonden van ene Arthur Verthé, Vlaanderen in de wereld – Deel II, 1974 erouderde taal maar interessant materiaal. De schrijver is priester en over Afrika doet hij nogal betuttelend. Het lezen vraagt wat zelfopoffering van de lezer, maar goed, ik zwem er wel door. Ah ja, volgens Verthé bestaat er aan de unif van Sidney belangstelling voor IJslands, Oud-Noors én … MIDDELNEDERLANDS. Schrijf eens naar ginder en leg de tandeborstels alvast klaar want ge weet nooit wanneer ze bellen : komt gellie?
En, buiten kijkende, is het , ja, jammer eens te meer een industriezone. Wanneer gaat zo’n schip eens naar een boomgaard. Zelfs een simpele weide zou reeds bevallen (ons). (Zijn deze zinsconstructies voldoende Spaans?)
We hebben van New Orleans via de Kaap tot hier bijna 2 maanden zon gehad. Als ik naar buiten kijk en de mensen aan deck zie lopen, de blonden, hebben die allemaal een spierwit dakske, gezien vanop deck 3.
In Richardsbay was een shipchandler (gespecialiseerde handelaar, levert aan schepen) bij wie we wijn mochten bestellen. LM & ik bestellen wijn bij hem. Op kataloog, in de volle overtuiging dat het over vonkelwijn ging. -schuimwijn Jawel, zei die mevrouw, dzjust laaik tsjempeen. Niks te vonkelen! Een stomme rojo uit Paarl die niet eens lekker was. Tinto, bedoel ik, maar ik was rojo van koleire.
Dat spul wordt geleverd en gaat direct achter slot, de bonded stores in reglement ivm taksvrij en douanetoestanden. Na vertrek en buiten de territoriale wateren mogen we onze wijn afhalen. Gegeven dat LM een 2de mecanicien is, en die heeft 3 latten, worden zulke dingen gebracht. Daar halen ze dan een steward van voor zijn werk hé. Bon, die doos staat plots voor de deur …? 12 bottles, dat klopt, oké. Maar het is potdorie geen vonkelwijn, géén tsjempéén, het is een onnozele rooie, niet eens lekker.
We liggen tegen de kaai, ik moet deze brief afsluiten. Tot schrijfs. Brief doorgeven hè Toppié.
Dat ik op het vorig schip (schip 22) voor een stuk mocht meevaren met LM, was tamelijk uitzonderlijk, een gunst van de rederij. Om te mogen meevaren moet met ofwel gehuwd zijn, ofwel al zes maanden officieel samenwonen. LM en ik woonden pas 4 maanden samen en dat trouwen moest nog gebeuren, 2 maanden na afmonstering. 'k Dacht toen amai, dan ligt LM toch in een goei schuifke bij de rederij. Dat is achteraf juist gebleken, maar hij vaarde ook al sinds 1970 bij hen, ze wisten dus wat ze aan hem hadden. En aan een loyale werknemer -op stel en sprong noodvervangingen aannemen bvb- wordt al eens een gunst verleend.
Voor dit schip (schip 23) was de rederij nog royaal ook! Volgens de procedure worden de vliegtickets van de echtgenote aangerekend. Het zijn wel zeemanstickets en die zijn minder duur omdat ze ons elvendertig keer laten overstappen, het is dus niet de kortste route, wel de goedkoopste route. Maar zelfs een zeemansticket heeft een prijs. Op een of ander blad met afrekeningen stond de vermelding dat mijn vliegticket uitzonderlijk niet zou aangerekend worden. Was dat een trouwcadeau van de rederij? Dat was dat wel een mooi trouwcadeau. Ik stond paf.
'k Vind geen geschreven materiaal over dit schip, maar de herinneringen zijn er wel natuurlijk. Die zal ik later inlassen. Het schip heeft nu een volgnummer en een tekstnummer, voorlopig is dat voldoende.
Schip 22 is het eerste schip waarop ik niet meer als bemanningslid monsterde, maar als supplementair. Dwz: ik stond wel op de bemanningslijst, maar niet meer op de loonlijst, omdat ik LM vergezelde en dus geschrapt was als werknemer. Dat was een hele overgang.
Dag Allemaal,
Wie een kip zonder kop in volle actie had willen zien, had zondagmorgen op de luchthaven moeten zijn. Met alle fysiologische reacties van paniek. Mijn hart klopte zo luid dat ik mezelf niet meer kon horen denken. Alhoewel, ik denk niet dat ik toen aan het denken was.
Al goed dat gij een beetje kalm bleef, want alleen was ik er niet uit geraakt. Of zou die scarabee er voor iets tussen zitten?
Waarschijnlijk had ik van op Zaventem naar huis gebeld om te zeggen dat ik het land verliet Ma & Pa hadden uit Egypte een zilveren hangertje meegebracht, een scarabee.(brengt geluk) Stel u voor dat gellie in Jakkamakka zoudt wonen, dan zat ik nu nog op een stoeleke te wenen, heel die luchthaven nat. Eer het zover zou komen had KG me al wel gevonden. KG is de waterklerk. Ik schaam mij diep dat ik zo lelijk over hem gedacht heb, luidop nog wel. Het was compleet naast de kwestie want KG is de meest zorgvuldige van alle waterklerken op aarde. De andere waterklerk is PV, maar dat is een ander hoofdstuk, een geval apart. 'k Snap nog altijd niet wat er met de klok aan de hand was.
Nu wel, nu snap ik het wel. Wanneer ik zenuwachtig ben denk ik dat ik te laat ga komen en lees ik het uur verkeerd en denk ik plots dat ik al te laat bén. Onherroepelijk te laat. Want dan lees ik bvb 08h30 terwijl er nog maar 07h30 staat. Dat is tevoren al gebeurd en later ook nog. En het betert niet met de leeftijd.
We moesten naar Amsterdam. Drie kwartier later waren we daar. Dan wachten tot 13h10 voor onze vlucht naar Southampton. Tijd genoeg om te kalmeren. Da's de theorie hoor. In de praktijk duurt het tot alle adrenaline in 't lijf weer afgebroken is. Om 14h50 stonden we in Southampton bij het busje dat ons naar boord zou brengen. We wachtten op de 1ste stuurman ofte chief officer. Zijn Samsonite was tijdens de reis beschadigd geraakt en nogal erg ook: handvat er af en slot kapot. Dat was voldoende om een paar papieren te gaan invullen aan de KLM-balie. We hebben elk onze horloge op Engelse tijd gezet en ineens was het pas 13h50. Zo blijft een mens jong natuurlijk, west blijven reizen.
Tot 22h30 wachten, want het schip was nog niet binnen. Het busje reed ons naar een hotel met 2 sterren. Ik dacht: ow! hoe? foert! sebiet doen ze ons hier nog overnachten ook … straks ga ik wel in mijn eentje naar de kaai. Maar dat was geval niet. Het hotel moest dienen om de heren van het gezelschap de gelegenheid te geven voldoende rust te nemen, want aan boord wordt ook 's nachts gewerkt. En bibi moest mee naar dat hotel.
In de badkamer heb ik lang onder de warme douche gestaan, kwestie van te ontspannen. Dat was nodig ook. Daarna heb ik wat flut-feuilletonnekes gekeken op Channel 4 en TVS. Om 19h etenstijd. Om 20h waren we daarvan verlost. Dat klinkt blasé maar als ge geen honger hebt en ge moet toch aan tafel komen en er staan geen slaatjes op de menu, en ge wilt niet moeilijk doen door er naar te vragen … Na het eten hebben we beneden met 4 naar de slotceremonie van de Olympische Spelen gekeken. -Barcelona- En ineens was het 22h30. Bagage naar beneden, papieren tekenen en wijlie weer eens weg. Aan de gates opnieuw overstappen, want een raffinaderij heeft haar eigen vervoer. Een raffinaderij is mooi bij nacht, zoveel lichtjes. Overdag is dat vele, vele minder. Maar gisterenavond brandde al die feestverlichting en ik voelde me ook heel feestelijk want ik was bijna bij LM. Geen zenuwen meer, niet moe meer, niet ongeduldig meer. De schouw van het schip was al in zicht: ik was bijna thuis.-mijn thuis is waar LM is
De gangway van het schip was niet uitgezet, we moesten naar boven via een traptoren in rasterwerk. Heel gemakkelijk, voor wie geen hoogtevrees heeft. De bagage ging met de kraan naar boven. En toen stond LM daar ineens. 'k Voelde mij direct weer mens. Weer compleet, ipv zo'n paar stukken die toevallig een beetje aan elkaar hangen.
Vermist er dag en nacht gewerkt wordt -er werd havenwacht gelopen wil dat zeggen, zes-op-zes-af in scheepsjargon- en LM in de ploeg 00h-06h/12h-18h staat, was er niet veel tijd over. Gelukkig waren nog niet alle pijperijen aangesloten en moest hij nog niet direct beginnen. In dat uurke heb ik geprobeerd vanalles te vertellen, maar ik denk dat ik geen enkel verhaal afgemaakt heb. Hij ook niet trouwens. Dat komt allemaal nog wel. Vanaf nu tijd zat. Daarna heb ik mijn valies uitgepakt en de spullen een plaats gegeven en ben gaan slapen. Toen was het bijna 03h.
Ik had een potteke tandestokers van zijn flat meegebracht, zoals LM gevraagd had. Dat stevig potteke was opengegaan in de valies. Ze moeten op de luchthavens met mijn valies nogal gegooid hebben want de tandenstokers zaten overal tussen, in en onder. Een valies leegmaken duurt gewoonlijk 10 minuten. Gisteren veel langer vanwege het plukwerk. Ik weet niet of ik ze allemaal heb. 't Wordt nog uitkijken wanneer ik een T-shirt over mijn hoofd trek. - Hoe komen die puttekes in uw vel? - Van de tandestokers in mijn kleren. - Ah …? - Ja.
Vanmorgen had LM om 06h gedaan met werken. Om 11h er weer uit, om 11h20 eten, om 12h beginnen werken tot 18h. Dan douchen, eten, slapen. Tot 23h. En dan weer aan het werk van 00h tot 06h. Enzovoort tot de lading gelost is. En ik volg dat ritme. Ik hou me bezig tijdens de uren die hij werkt en ik slaap wanneer hij slaapt. Anders zou het niet te doen zijn. Het minste dat ik een kast opentrek of de WC doorspoel zou hij wakker worden. En als het is om muisstil op de seat te blijven zitten kan ik evengoed gaan slapen en dezelfde uurrooster overnemen hè. Da's niet alleen praktischer, 't is ook gezelliger.
Morgenvroeg gaat er iemand naar huis en hij zou deze brief moeten meenemen en posten.
Er was in de groep een Zaïrees die ook aanmonsterde. Hij vertelde dat zijn familie thuis zonder geld en zonder eten zit. De rederij stuurt het vast deel van zijn loon wel naar Zaïre maar met al de corruptie daar raakt het geld niet tot bij de mensen waar het moet zijn. Het blijft onderweg ergens plakken. Wat voor zin heeft het om ver van huis een zware job aan te nemen als dat aan de situatie thuis niks verandert? En hij is niet de enige in dit geval hoor.
Voor het ogenblik is het druk aan deck, er worden stores & proviand ingenomen. De mensen van de keuken zijn zwaar aan het werk want er is proviand voor zes maanden toegekomen uit België. Misschien zijn er ook tandestokers bij. De koeling in de koelkamers is stopgezet. Ook in de diepvriezers voor vlees en vis. De mensen van het keukendepartement zullen nog wel een tijdje hun werk hebben. 'k Zou graag gaan helpen, maar dat mag nu niet meer.
Later, op andere schepen mocht ik soms wel hoor. Dan vroeg ik aan de chef of ik een handje kon helpen. Als het een chef was voor wie ik te voren gewerkt al gewerkt had zei die ja. Maar soms aarzelend, op een vreemde manier. Precies of men mag de vrouw van de 2de eens niet doen werken … zeg hey, chef, ík ben het maar hoor! Bibi. Die van toen. Weet ge nog?
Wat ik wel mag is naar buiten staan kijken. Zo lang ik wil. Dat doe ik dan maar. Er is nogal wat bedrijvigheid op 't water. Grote vrachtschepen, kleine vrachtschepen, grote ferries, kleine ferries. Van visserijschepen of van pleziervaart is hier niks te merken. 'k Denk dat die liever ver van de industriezones blijven. 'k Zou ook niet graag op een klein schipke zitten, een dobberke tussen de zwaargewichten. Ze zullen wel hun eigen havengedeeltes hebben, weg uit deze buurt.
Het is hier frisser dan in België. Dat merkten we vooral gisteren, op de luchthaven. Dat deed deugd. Frisser en een ietske wind, genoeg om te ademen maar niet zoveel dat men kou krijgt. Ziezo, dat was het ongeveer. Van hieruit gaan we naar Monstad ( Noorwegen) en dan naar Halifax (Canada).
Over schip 21 vindt ik geen gegevens omdat ik mijn 1ste Luxemburgs Zeevaartboek niet meer vind. Kwijt. Hoe dat kan weet ik niet, ik heb enkel het 2de boek nog. Het Luxemburgs boek heeft namelijk een vervaldatum. Wie had dat gedacht, een zeevaartboek met een vervaldatum … 'k Heb het onlangs pas ontdekt. Zoveel jaar later. En dat vervallen boek is dus kwijt. Vreemd. Gelukkig kan ik het chronologisch verloop reconstrueren dank zij de lijst van vaartijden die LM ooit aangelegd heeft.
Op schip 21 vaarde ik nog niet samen met LM. En ze hadden me weer in de keuken gedropt en daar was ik weer steendood ongelukkig. Na zeven dagen ben ik afgemonsterd in Rotterdam en LM is me met de wagen komen halen. Toen ik de auto het terrein zag oprijden wist ik niet hoe rap ik de gangway af moest. LM was daar, ik was gered en veilig.
Klinkt dit overdreven? Nee dat was het niet hoor … wacht maar tot ik over dit schip begin te schrijven.
Wat een geluk dat ik vorig schip in Antwerpen niet bijgetekend had, of ik was nooit intijds op schip 20 beland om LM te leren kennen. En ik was hem in 1984 al eens misgelopen op schip 10.
Na een aantal schepen op een vaste lijn was dit weer eens wilde vaart. Dat deed ik het liefst. Rondtrekken. Van dit schip zijn evenmin brieven.
Ten eerste hadden ze me weer in de keuken gedropt en dit keer met een iel klein chefke dat aan de wodka hing. Hij begon om 07h en om 09h was de fles leeg (75 cl). Om 07h moest ik hem nog niks vragen, want dan had hij een kater en was onaanspreekbaar. Na 09h moest ik hem niks meer vragen, want dan draaide hij op automatische piloot en kon niet meer nadenken. Daar kwam het op neer. Dag-in-dag-uit. Ik wou over de job geen alarmerende berichten sturen naar het thuisfront.
Ten tweede, 's avonds hadden LM en ik het te druk met verkennende gesprekken.
Vandaar dat er geen brieven zijn van dit schip. Maar herinneringen des te meer natuurlijk. Die worden hier later ingelast.
En na dit schip vlagde de Belgische Koopvaardij uit. Geen Belgische vlag meer maar Luxemburgse vlag. En dus een ander zeevaartboek.
Dit was een schip van Duitse makelij. Qua mess en smokeroom het mooiste schip waarop ik ooit gewerkt heb. De cabines waren ook mooi, maar niet navenant, wat ik eigenaardig vond. Waren mess en smokeroom dan pronkruimtes?
Het schip had een lift. Dat was heel welkom wanneer er met linnen moet gesleurd worden of wanneer men met een plateau naar de brug moet omdat de kaptein of de loods (of beiden) op de brug eten. Lang leve de lift.
Het was er doorwerken natuurlijk, maar ik beleefde daar veel voldoening aan.
Dit schip vaarde een vaste lijn, de Zuid-Amerika lijn, zoals schip 03 in 1979, maar de job was hier meer hanteerbaar. Onder andere door het feit dat er een lift was , en ook omdat het schip op 220V stond en niet op 110V, hier waren wél stofzuigers aan boord! En toch ben ik maar 1 reis aan boord gebleven, ik heb bij aankomst in Antwerpen niet bijgetekend. Dat bleek achteraf mijn geluk.
Terwijl ik dit zit te typen borrelen de herinneringen weer op. Die worden hier later wel ingelast.
Hier was ik voor de tweede keer aan boord. De 1ste keer was in 1983, schip 09. Het schip ging niet meer naar Montoir de Bretagne lossen, maar bracht het aardgas van Arzew (Algerije) nu rechtstreeks naar Zeebrugge want de terminal van Distrigaz was ondertussen (eindelijk) af.
Dat ik geen brieven geschreven heb daar aan boord is haast ondenkbaar. Maar ze zitten niet in het klassement van wijlen mijn moeder. 'k Heb dus geen geschreven materiaal, maar herinneringen wel natuurlijk. Die worden hier later onder dit volgnummer ingelast.
Dit was een proefreis van vier dagen in Zeebrugge. Ook memorabel hoor. Een beetje grappig. Er werd zelfs officieel en met het nodige ceremonieel van vlag veranderd. De vlag van de werf werd gestreken en de vlag van de rederij werd gehesen.
IMO 8716215 met capt BDS
En dan was er in diezelfde periode een schip dat niét in mijn zeevaartboek staat, omdat ik voor een paar dagen aan boord was als shoregang, versterking van de wal. De dagen als shoregang tellen niet mee als dagen vaart. Waarom dat zo is weet ik niet. Omdat de walploeg geen vaarploeg is? Niet als bemanning beschouwd wordt?
Ook memorabele dingen meegemaakt hoor. Het was 4 dagen slavenarbeid want er was 80 man aan boord. Ingenieurs van de bouwwerf, inspecteurs van de rederij, hoge pieten van de haven en voor de rest een komen en gaan van de meelopers van al die verschillende kantoren en instanties die 's middags kwamen mee-eten uit de ruif.
Maar daarover later meer, wanneer ik aan de 'memories' begin. Dat zal voor april of later zijn. Bij leven en welzijn.
Van dit schip zijn geen brieven bewaard, misschien zijn er ook nooit geschreven. Want het was een op alle gebied een rotschip en dan schreef ik liever postkaarten, geen brieven, want dat zou toch het thuisfront maar gealarmeerd hebben.
Het schip deed wel een mooie reis, De grote Meren nog eens! Dat was geleden van op schip 07 in 1982.
Geen brieven, maar wel herinneringen te over, en die vul ik hier later in.
Ziezo, de dag zit er weeral op. Gisteren ben ik op verkenning geweest aan de wal. Het schip ligt in Woodstock, een buitenwijk van Cape Town, niet te ver van de stad want per trein is het maar 1 station buiten het centrum. We gingen 'efkes' naar de stad. Dat is grandioos uit de hand gelopen. Het was na middernacht toen we aan boord kwamen. Ons departement zag er fris uit, deze morgen om 06h. Het is me vergeven omdat ik nog dat feestje moet geven. Zondag was er teveel werk, te weinig tijd en geen drank om een drink te offreren. Gelukkig komen er morgen grote stores & proviand. Genoeg voor zes maanden. 't Zal een gesleur worden : halve varkens, zakken bloem, zakken aardappelen, kratten drank en de hele reutemeteut voor 20 man gedurende 6 maanden. Grote camions en veel zullen er dat zijn. Gelukkig los ik graag stores & proviand, zo mag ik wat in de buitenlucht werken, een beetje aan deck spelen.
Vanavond gaat er niemand aan de wal, en niet alleen vanwege het werk, maar vanavond heeft de zwarte gemeenschap iets te herdenken ivm Soweto en er worden troebels verwacht volgens de blanke Afrikaanders die hier aan boord rondlopen. Gisterenavond had ik al wel pamfletten zien uitdelen maar ons bleekgezichten sloegen ze over. Daardoor wisten we niet waarover het ging. Enkel de 3de stuurvrouw en de marco zijn nu aan de wal. Zij hadden misschien nog niet gehoord van de Sowetofestiviteiten. Ik hoop maar dat ze heelhuids en levend weer aan boord raken.
Voor het ogenblik staat hier een zwarte zender op en dat taaltje lijkt heel goed op Portugees. Het is dezelfde taalmelodie en hier en daar herken ik een woord. Hebben hier ooit Portugezen gekoloniseerd? Dat zou kunnen. Een zeevarende natie … Er lopen ook nogal wat Latijnse types tussen de blanken. Over dat avondje van gisteren valt eigenlijk niet veel te vertellen. Voor een maandag was er vrij veel volk op stap vond ik. En goeie muziek overal. Meestal live! En allemaal gouwe ouwe van begin jaren '70. Ik voelde me precies weer 20 jaar ipv 35.
Gisteren hoorde ik op een of andere zender dat er een violist niet is komen opdagen 'for some political reasons' en nu gaat het concert mogelijk niet door. Waarover het precies ging heb ik niet verstaan want er zaten parasieten op de ontvangst door de kranen op de kaai ? Er was een interview met de organisator. Die had al de ganse wereld afgebeld om een andere solist te vinden, maar voorlopig noppes. Ik dacht al aan Tante Viool en Tante Sopraan en zelf speel ik ook niet onverdienstelijk lepelslagwerk. Kwestie van de organisator uit de nood te helpen. De boycot tegen de Apartheid gaat echt ver.
De rand = 18,40 BF. De dingen zijn hier spotgoedkoop in vergelijking met de States, bvb. 'k Heb gisteren een paar juwelenvitrines bekeken. Het ivoor-legaal- lag daar te glanzen om onnozel van te worden. Gelukkig waren de winkels al dicht of ik had me blut gekocht. En mooi! Moderne design, heel sober. Niks geen folkloristische overladen toestanden. 'k Ben nu nóg bij mezelf aan het overleggen of ik dat ene zal kopen of niet. We zijn al 24hrs verder, het zal dus geen bevlieging zijn -over welk juweel 't gaat weet ik niet meer, blijkbaar niet gekocht
Droge dok is een raar ding. Vanmorgen moesten we van de wachtkaai los en de dok in varen. Toen gingen de sluisdeuren dicht en toen hebben ze ergens de stop uitgetrokken want het water begon te zakken en het schip ook. Nu staan we op blokken want het water is weg. ’k Vind het een beetje onzedig, zo’n bloot schip Een kiel hoort in ’t water en niet op blokken, precies of ze kijken onder ’t schip haar rokken. (Rijmt nog ook). In de machineruimte liggen alle machinerijen stil natuurlijk en heel de akoestiek aan boord is daardoor veranderd. Als er in de keuken (achteraan) gelachen wordt, is dat te horen tot 1 deck hoger vooraan. Als we gewoon in haven liggen, draaien er nog generatoren en pompen voor elektriciteit en water. Dat geeft nog iet of wat achtergrondgeluid. Nu zijn we voor water en elektriciteit aangesloten op de wal -shoreconnection heet dat- en geeft het schip geen geluid meer. Het slaapt niet, het is dood. 't Is een beetje triestig, zo stil. Aan de wal gaan is heel plezant maar varen is dat ook. Een schip moet varen, 't is er voor gemaakt. We liggen hier zo hulpeloos en log op het droge. Als er iets gebeurt kunnen we niet eens weg. Oké, we liggen hier nog 9 dagen, 't zal wel wennen.
'k Denk dat ik donderdag of vrijdag eens naar de uitgeverij Herman & Rousseau ga zien. 'k Ben nog aan het overwegen of ik hen eerst zou bellen of ze direct op hun dak val. Als Mr. JJ Human dan niet op kantoor is, dan sta ik daar mooi. Maar als ze me aan de foon een uur opgeven dat niet schikt (job! remember?) dan is dat ook een probleem. We zien wel.
Ziezo, dat was het voor vandaag 'k ga nog eens douchen en dan in mijn bedje met een boekje en een glaasje, + een muziekje. De hele ramsamsam, gans het ritueel of ik geraak niet in slaap zonder wiegen. Da's nog zoiets gezelligs wanneer het schip vaart: ge wordt gewiegd. Heel het schip is 's avonds één grote wieg. Iedereen in zijn nestje en op de brug 2 mensen die waken. Zalig gevoel is dat. In droge dok dus geen wiegen ... Nu stop ik met schrijven want het is ondertussen al 21h, morgen vroeg dag, enz …
'k Heb vanmorgen ulle telegram ontvangen. Hij had gisteren al kunnen binnenkomen als de marco Oostende Radio had kunnen ontvangen. Maar het weer was te slecht, daardoor kwam de telegram vanmorgen pas binnen. We liggen al 5 minuten tegen de wachtkaai en morgen gaan we de droge dok in voor 10 dagen. Vanavond ga ik al eens op verkenning naar de stad.
Het boekje dat papa me meegegeven heeft komt heel goed van pas. Het stadsplan van Cape Town is al 20x gefotocopieerd en sinds een week ongeveer wordt het druk bestudeerd. Tiens, ik zie ineens dat de telegram aan ene MIEKE geadresseerd is. Is dat zo? Of is het al de 1ste fout van de nieuwe marco. Dat kan toch niet hé, vlak na mekaar twee zulke stommelingen?
'k Heb 4 brieven van mama ontvangen, van 4 mei tot & met 2 juni. We krijgen hier regelmatig post, want er wordt regelmatig vervangen. Dwz, we krijgen post op voorwaarde dat iemand ons schrijft natuurlijk. In Richardsbay is capt BSD terug gekomen en die had dus wat bij voor mij (op 11 juni).
- Waarom heet de nieuwe winkel in Hasselt nu Coda? Die naam doet denken aan dagsluiters en katholieke bezinningstoestanden. Nuja, misschien is dat voor de Hasseltse zielen wel een goeie naam.
- Over de verjaardag van Oma zoudt ge me vertellen 'binnen enkele dagen' schrijft ge in uw brief van 14 mei. Ja, vertel maar, ik luister.
Volgens de nieuwsberichten zijn er moeilijkheden met de verdeling van melk en brood hier in Cape Town. Als goed dat we onze eigen bakker bijhebben. En melk drink ik toch niet, dat valt weeral reuze mee.
- Jammer van dat blind lammetje. Hoe moet het nu verder? Misschien zijn de katjes van Bormo wel dood omdat het haar eerste nest was. Bij Mandoer was haar 1ste nest ook geen geslaagde onderneming. Ofwel heeft Bormo iets. Of iets niet.
- Dat van schip 13 wisten we hier ondertussen al. Sommige nieuwkomers aan boord zijn uit Antwerpen of omgeving en in de Antwerpse kranten wordt dat soort dingen opgevolgd. Of is het uitgesmeerd? Zo hebben we heel het artikel over schip 13 hier kunnen lezen. Wat ik niet weet is of Claire toen nog aan boord was en hoe het verder gegaan is met De Krol (matroos). Het moet verschrikkelijk zijn als ge denkt te kunnen vertrekken en het schip verandert plots van vlag. -waarschijnlijk omdat het verkocht werd …? De Krol is 15/03 gemonsterd op schip 13 gelijk met De Jos, maar Jos zit nu dus al hier aan boord. Al goed dat ik toen niet opgeroepen werd. Misschien heeft men achteraf wel voorrang, maar dat betwijfel ik. En dan krijgt men wéér een nieuw wachtnummer en dan wordt het wéér afwachten. Blèrks.
- Tegen wanneer gaat gellie met pensioen? –ze dachten er toen over na … mijn pa dacht zelfs na tot 1999. - Per brief van u (ik ben ze aan het herlezen) komt er een schaapje bij in die wei? –tekeningetjes van mijn ma Dus na de tweeling van toen is er nog een lam bijgekomen? Ik volg niet meer. Zijn dat schapen of konijnen?
- En verder is het al Pieter wat de klok slaat. -de eerstgeborene van Laura-Al goed dat het jung nog niet kan lezen want zijn oortjes aan weerskanten zouden flapperen van de kweeniwa. Wens hem proficiat met zijn 0,5 tand en zeg dat hij zijn oma aan moederszijde zo wat ik het oog houdt want, ik citeer: "dan pak ik hem gewoon in gelijk een mummie, in een keukenhanddoek. Zo blijft hij toch wat zindelijk." … ??? Nu vraag ik mij af wat daar zindelijk aan is? Zijn oma heeft er iets op gevonden hoor: keukenhanddoek! Eén! Precies een scène uit een woonwagenroman. Al goed dat ik de brieven hier niet luidop moet voorlezen. Nu weet ik wel dat ge van hem absoluut een naturist wilt maken en ge doet maar, want bij Laura en Dee mag ik van het flesje drinken en hoef dus geen glas, maar wat gij zindelijk noemt durf ik hier niet aan denken want dan ben ik mijn job kwijt. –waarschijnlijk bedoelde ze hygiënisch ipv zindelijk maar waarom een keukenhanddoek?
- Als ge gepensioneerd zijt en ge gaat óf Italiaans óf Engels studeren, neem dan Spaans en Engels. Half de wereld spreekt Engels en Spaans. En daarbij, Dante is een ambetante met zijn kattepis van een Beatrice. Onlangs hebben we Hendrik IIX gezien op video, met Burton in de hoofdrol. Goeie psycholoog die Shakespeare. Liever Engels hoor ma, want als ge bvb eens een half jaar Zuid-Afrika of naar Israël of naar Canada wilt, dan loopt ge niet zo ver met uw Italiaans. Of misschien wel ver, maar verloren dan ook. En vraag maar eens de weg aan een olifant of een krokodil of een slingeraap die geeneens Italiaans spreekt.
Tot zover voor vandaag. Soms moet ik nog een beetje gaan werken. Nu dus.
De afwas is vanavond niet zonder brokken verlopen. We waren de ganse dag al aan het rollen maar om 17h30 werd het ineens en zonder waarschuwen zo’n 10° erger. In de crewmess stond alles nog op tafel (natuurlijk) maar in de mess officieren … owee. Alle tandestokers tegen de vloer in het rond. Zo’n 3 glaasjes vol. 'k Heb ze niet geteld maar het waren er heel veel. Verder lagen de flesjes tafelolie omver, overal plasjes olie. 'k Heb het meeste opgeruimd maar er was geen tijd meer om andere tafellakens op te leggen. Dan hebben ze maar zo gegeten. A la guerre comme à la guerre en op zee zoals op zee. Enz… Nu liggen we op anker in de baai van Cape Town. 'k Ben eens buiten gaan kijken, want het leek me de moeite, al die lichtjes. Heel de baai vol lichtjes. Enfin, ik dénk dat we op anker liggen of anders varen we dead slow maar ik voel het machien niet meer trillen. Sebiet nog eens gaan kijken aan deck. Ik vraag me af wanneer we binnenvaren.
Owee, o ramp, ik verneem zojuist dat we binnengaan op 16/01. Dat is overmorgen pas. Dwz dat we morgen de ganse dag de stad zien liggen en niet aan de wal kunnen of mogen. En dat op een maandag. Wat een marteling. Neptunus, heb medelijden met ons.
Deze namiddag heb ik nog wat staan strijken want als we in de droge dok liggen ben ik niet van plan daar veel tijd aan te besteden. Het is toch eigenaardig dat een mens 3 weken en vaak langer op zee kan zijn en zonder moeite de dagen aaneen kan rijgen met routine en regelmaat, maar als we land gesnoven hebben kan het allemaal niet rap genoeg gaan. -walkoorts heet zoiets, in mijn geval toen kapper-koorts, denk ik.
Het begint al een paar dagen op voorhand wanneer de marco met de voorschottenlijst rond komt. Als ge dan nog helemaal op zee zit en in de oprechte overtuiging leeft dat ge het aan de wal ook rustig gaat houden, dan vraagt ge een redelijk laag bedrag. Van zodra het land in zicht is en ge de kriebels in uw lijf krijgt, lijkt dat bedrag opeens veel te klein natuurlijk. Gaan bijvragen aan de kaptein? Jamaar, dan zit die daardoor weer met papierwerk. En zo begint de miserie dan. Ofwel vraagt ge toch maar bij en dan plots vertrekt het schip 2 dagen vroeger dan voorzien waardoor ge blijft zitten met dat plaatselijk geld.
Gelukkig geven ze nu de voorschotten in haven in USD en die krijgt men ongeveer overal gewisseld. In Brasil is dat zelfs interessanter, daar kan men op de zwarte markt wisselen. Zelf ben ik daar geen held in, ik laat me maar bedotten. Nu heb ik tot hiertoe geluk gehad, er is altijd wel een goei ziel die zich daarmee wil bezig houden. Mezelf kennende had ik in vorige havens al genoeg geld opgevraagd en ik dacht dat ik het wel zou redden met de overblijvende USD tot en met Cape Town. En dan zeggen ze dat een mens op zee niks opdoet. Op zee niet nee, maar het kan zijn dat een zeemens in haven haar schade inhaalt. En niet bepaald door op zwier te gaan, maar er is zo vanalles te koop en dat doe ik dus soms, vanalles kopen. Zo heb ik in het zeemanshuis van Richardsbay een kanjer van een zilveren ring gekocht, ik denk een mannenring, met een ovale ivoorplaat in. -dat mocht toen nog, ivoor. Mooie ring hoor, maar als ge moet schrijven, of naaien, of ander frullewerk moet doen, kunt ge hem niet aanhouden want na een tijdje krijgt ge uw hand niet meer van tafel door het gewicht van het ding. Handig is anders. 'k Heb weer eens iets gekocht hoor.
Er zijn nog van die dingen. Zo dacht ik gel of brilcrème te kopen, want met mijn haar is voorlopig niet veel aan te vangen. 'k Smeer ’s morgens na de douche dat spul op mijn haar, het leek me tamelijk vettig, mô ja, nieuw merk, niet gewoon … 's Middags was mijn haar nog altijd vettig. Niet gewoon meer hé. Blijkt het een crème voor stevig kroeshaar te zijn, niet geschikt voor mijn haar. Natúúrlijk bleef dat een kliederboel op mijn hoofd! Voilà, weer eens een voorbeeld van hoe een mens haar opmerkzaamheid verliest als ze te lang in eenzelfde omgeving blijft: ik kan niet meer aandachtig boodschappen doen ... Het schijnt dat sommige gevangen het ook hebben. Ze komen vrij en lopen dan onder een auto, of zo.
Dat is het voor vandaag want ik krijg weer ferme kramp in mijn rechter pootje en links kan ik niet schrijven.
Ik heb vanmorgen een telegram gekregen van SW. Hij was hier 04/06 reeds toegekomen (de telegram) maar mocht pas vandaag besteld worden, stond er op. En ik heb die dag nog gebeld en SW zegt zomaar stillekes niks! Vanmorgen wenste Valdez me 'feliz cumpleaños' en ik moest nog vragen "Ikke?" Wel ja, volgens de kalender is het weer zover. Vorig jaar was ik gans andere dingen aan het doen, als ik me goed herinner. Was dat niet die memorabele avond dat Muissie en ik in de netels geëindigd zijn en dat ik de volgende ochtend bij haar op de sofa wakker geworden ben met brandend vel? Toen had ik blijkbaar niet veel vaste grond onder de voet. Vandaag letterlijk niet. Het is nogal slecht weer. Geen regen, maar enorme wind, veel deining en we rollen en stampen.
In Cape Town is het maar 12 tot 15°C en 's nachts zakt de temperatuur tot 6°C. Dat belooft weeral in deze blikken doos. De isolatie is hier niet veel waard. Bij vertrek in Richardsbay scheen de zon nog en de airco stond af. Toen was het hier binnen niet om uit te houden. De ch.eng zet de airco weer aan -> fris hierbinnen. 's Avonds zon weg -> ijskoud hierbinnen, maar airco blijft aan! Wat temperatuur betreft is het buiten beter dan binnen. 'k Zou al evengoed in de sauna kunnen gaan schrijven, maar daar is niet genoeg licht en daar val ik zó in slaap. Dat is niet de bedoeling.
Toen we náár Richardsbay vaarden hebben we ook zo'n roldag gehad. Ik denk dat het woensdag was. De coffeetime is gedaan om 15h20, ik kijk nog eens goed de crewmess rond om te zien of niks van tafel kan vallen, alles oké, alles zeevast. Ik verdwijn naar de mess officieren om daar wat te gaan frutselen aan de tafels, om de spullen zeevast te zetten. 'k Kom weer in de pantry met de asbakken uit hun smokeroom en wat zie ik? Heel de vloer van de crewmess nat. En maar rollen dat water. 'k Dacht eerst dat er avocado-pottekes gevallen waren, maar die stonden nog allemaal zeevast. Van waar kwam dan al dat water?
Na de coffeetime had de aspirant van deck (junior officier) zijn fles water van 1 gallon (= ± 3L) op tafel laten staan. Die bidon had ik op de vloer gezet, daar zou ze misschien wat heen en weer schuiven met de bewegingen van het schip, maar ze kon al niet meer kapot vallen. Hoogstens wat schuiven. Terwijl ik aan stuurboord bij de officieren bezig was is hij weer langs gekomen en had zijn bidon weer op tafel gezet. Waarom weet geen kat. En pats, de bidon sloeg tegen de vloer en was kapot natuurlijk. Precies of ik heb nog niet genoeg werk. 'k Hoor de stem van de 1ste stuur in de keuken, ikke naar de keuken. - Ah, stuurman! Ik veronderstel dat Mr. xyz aan deck aan het werk is? - Ja, waarom? Die brave 1ste stuur komt mee kijken en zegt uit zichzelf : - Ik zal hem gaan roepen. Braaf van die 1ste stuurman hè. Hij zag wel dat het menens was want anders ben ik niet zo hyperbeleefd dat ik de mensen Meneer + familienaam noem. (Behalve de 4 hoogste graden en de marco wordt iedereen bij de voornaam genoemd. Bij CMB was dat niet zo maar dit is een andere rederij. 'k Heb al 2 maanden en 2 weken nodig gehad om dat te merken en er aan te wennen en soms is het nóg moeilijk wennen.)
Terwijl Mr de Aspirant aan bakboord de crewmess aan het droogleggen was, ben ik wat aan stuurboord in de smokeroom gaan staan, om te bekomen van het lachen. Hebt ge dat al geweten dat ze iemand van deck halen om binnen in het kasteel zijn rommel komen opkuisen? Nog nooit meegemaakt. Daar moet ge bij deze rederij voor zijn. Ik had zo hard niet mogen lachen want toen ik in mijn cabine kwam lag daar mijn radio tegen deck. Hij doet het nog maar de toetsen hebben een ferme slag gehad. Plezant is anders. Maar dat heb ik dus niét aan Mr. xyz verteld hé.
https://www.ebay.com.au/c/1530252422 'k Dacht nochtans dat ik de radio zeevast gezet had, maar niet vast genoeg blijkbaar. Gelukkig was er niks uit de frigo gerold en gebroken. Dié deur had ik wél vastgezet hoor.
Het doet deugd weer eens langs land te varen na 3 weken alleen maar water. Niet dat ik iets tegen water heb, het zou maar erg zijn in deze job. We varen wel wat ver uit de kust om de nummerplaten van de auto's te kunnen lezen. Toch is land plezant. Eigenlijk zien we enkel een donkergroene lijn, met daarboven donkergrijze wolken. 't Is hier op zee precies beter weer dan ginderachter en ik heb mijn paraplu niet bij! Radio en TV kunnen we al wel ontvangen. Gek taaltje dat Afrikaans –de onvoltooid verleden tijd is er uit verdwenen! De nieuwslezers kan ik vlot verstaan, maar de discjockeys niet. Die praten te snel. Zij schakelen zonder overgang van Afrikaans naar Engels en terug. Bestaat bij ons in Brussel ook zo'n zender waar Nederlands & Frans in 1 aankondiging door elkaar gebruikt worden? Dat zou dan een zender in plat Brussels moeten zijn.
Onze pa is goed zenne, ik moet voor hem naar Herman & Rousseau -uitgeverij- en ik heb niks treffelijks bij om aan te doen voor zo'n bezoek. 'k Zal daar eens binnenstappen in de kledij die ik draag om in duistere zeemanskroegen te overleven! Ik heb niet eens een fatsoenlijke handtas bij! En mijn haar! Maar goed dat ze daar alle documentatie al hebben of ik stond daar met mijn mond vol tanden. Of toch bijna. Na dat 'zakenbezoek' zal ik die brave mensen eens meesleuren naar het havenkwartier ook nog zeker? Kwestie van hen hun eigen stad eens te laten zien. Nee, serieus nu : ik ga eerst een naar de kapper en dan een beetje winkelen en ik zal de dag erna pas mijn neus in Herman & Rousseau hun zaken gaan steken. Want als ze me zó zien binnekomen, is 't gedaan met Beatrijs. https://nl.wikipedia.org/wiki/Beatrijs Geef dan maar de legende van Bloody Mary uit. Die past voorlopig beter bij mijn imago.
Na al deze larie, ik bel wel naar pa om te zeggen 1/ of ik daar binnen geraakt ben, 2/ of ik daar de juiste persoon te pakken gekregen heb, 3/ hoe het daar afgelopen is. Ziezo. Als pa nog van die boodschapkes in het buitenland heeft, altijd welkom.
En nu een vraag : waarom enkel Beatrijs? Waarom niet een Claesproductie? Wordt er geen Nederland gedoceerd aan de Afrikaanse unifs? Nu ja, we zien wel.
Tot zover de berichtgeving voor de thuisclan. Ik krijg weer schrijfkramp. Hier achter mij zit ene al mijn chips op te peuzelen 'om naar Dire Straits te luisteren'. Want ik leen niks geen MC's meer uit hé. Ze komen of niet of beschadigd terug en mijn Hitachi heeft zo al genoeg te lijden gehad. De mensen kunnen hier in de cabine muziek komen luisteren. Niet allemaal tegelijk.
Vandaag passeren we Cape Town. Het is ineens véél frisser geworden. De airco werd af gezet, er is nu wel ventilatie, maar zonder de koeling. 's Morgens moet ik een dikke trui aan of ik verstijf ter plaatste tot de zon opkomt. Het is weeral eens feestdag. Wat een oversteek! Er gaat geen week voorbij of er moet iets gevierd worden. En ik dacht dat we het op zee rustig zouden hebben. Jawadde … En de festiviteiten vallen telkens óf op maandag óf op vrijdag. Probeer hier maar eens vijf dagen door te werken. Een mens (ikke) zet het werkprogramma op 7 dagen, maar als ge hier niet danig de kalender in het oog houdt blijven er ineens maar 4 of 5 echte poetsdagen meer over. Gelukkig is het is dit tijdelijk, ooit zijn de feestdagen op.
1987-06-13, 13h, op zee
Ziezo, dat was dan Richardbay. Overmorgen gaan we de droge dok in, Cape Town. Volgens de mensen die er al geweest zijn en volgens de Zuid-Afrikaanders is Cape Town een plezante stad. En daar gaan we nu 10 dagen droogdokken. 't Zal weer een dure aangelegenheid worden. Niet dat een mens verplicht is op zwier te gaan maar zeelieden wel en daar ben ik (gelukkig) ook bij.
Vandaag ga ik vroeg slapen want ik ben nog moe van vorige donderdag. Die telefoontjes waren plezant hé. Enfin, voor mij toch.
Waarschijnlijk gaat dit over een bezoek aan de plaatselijke Zeemansclub of het Zeemanshuis, daar kunnen zeelieden naar het thuisland bellen aan een schappelijke prijs.
Om 17h15 heb ik een taxi genomen naar het schip om op tijd te zijn voor de avondafwas. Van 18h tot 19h afgewassen en opnieuw de taxi in. De twee ritten samen ± 400 BF om een uur op de job te zijn. Ik heb ik dat uur niet eens zoveel verdiend, denk ik. Môja, mijn reputatie heeft me vanzeleve al meer gekost dan dat. Die avond ben ik terug gegaan naar het zeemanshuis. Wat een geluk dat ik in de namiddag gebeld heb want er stond me daar een file aan de telefoons om de moed bij te verliezen. Zo te zien was niet alleen onze bemanning daar maar ook de bemanningen van alle andere schepen in de haven.
Twee van ons schip waren in de namiddag naar de dokter gemoeten. Ipv recht weer naar boord te gaan zoals dat moet, waren ze nog altijd in het zeemanshuis hun miserie aan het verdrinken. Dat moet ook al eens, maar ik vraag me af hoe zoiets gaat aflopen. Om 23h was ik weer aan boord en dat was hoogtijd ook. De volgende ochtend was minder geestig. Om 06h was het al standby-vertrek en een drukte, amai, en ik had gedacht het die morgen eens extra rustig te houden. Arme ik & arme wij allemaal. Ge had ze moeten zien binnenkomen. Nog helemaal verfrommeld van een avondje uit.
Zo tond 08h was ik een beetje op mijn plooi (routine is een mooi ding) en de rest van de dag verliep volgens de gewone normen van een vrijdag-op-zee. Met dat verschil dat ik in de vroege ochtend 'vergeten' was mijn eigen cabine te doen. Dus ging ik die efkes rap doen, om 16h45, vlak na de smokeroon vd officieren. Ik zette de stofzuiger al klaar in de ingang van mijn cabine en ik ging enkel nog wat frullen wegruimen in de smokeroom. Komt de wiper daar de de stofzuiger vragen voor de ECR (= engine control room, de controlekamer van de machineruimte). Hij had nog altijd maag-, lever- en nierpijn. En oogpijn, daarom was hij naar de dokter gemoeten. Plús een houten kop sinds 's morgensvroeg. Ik leen dus zéér grootmoedig de stofzuiger uit, mijn enig middel om snel enig poetswerk gedaan te krijgen in mijn eigen cabine. Morgen dan maar … En ja, vanmorgen vergeet ik het wéér, omdat er linenchange op het programma stond.
Linenchange = wekelijks proper beddegoed voor heel de bemanning, voor 20 personen. Dat weegt een pak en er was geen lift aan boord. Bij de matrozen bracht ik het linnen tot aan hun cabine, hun bed deden ze zelf. De mensen van de keuken deden ook hun bed zelf en de bedden van de officieren deed ik. Dat is een zware voormiddag hoor.
Vanmorgen om 10h houdt capt BDS inspectie om te kijken welke reparaties er moeten gebeuren in de bewoning, tijdens het verblijf in droge dok. -capt ST en zijn vrouw waren alweer naar huis, of naar een ander schip- In volle linenchange! Ik heb er mij vanaf gemaakt met 'geen tijd' en hij zag dat hij me moest geloven. Nu moeten er wel een paar kleine dingen gedaan worden in mijn kot, maar geef me een schroevendraaier en ik los dat zelf op. -vanaf het volgende schip zaten twee schroevendraaiers standaard in mijn bagage-
In Cape Town worden in het totaal 5 mensen vervangen. Zo komen er weeral nieuwe gezichten aan boord. En die hebben dan weer post bij. Er wordt hier geregeld vervangen en dat is een geluk of we zaten hier maanden zonder post? Ziezo, nu ga ik een beetje orde maken, want dat is hier nu wel nodig.
te gast bij Wim Helsen ~ Bruno De Wever met : Pamflet over de schande van armoede 'Uit woede en onbegrip', van Jos Geysels & Erik Vlaminck
Uit woede
Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land kinderen met honger in schoolbanken rekensommen maken en K3-liedjes zingen. Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land ouderen van de barre kou hun bed niet durven te verlaten. Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land een moeder haar pijn niet met een dokter durft te delen, daar de medicatiekost haar schuldenberg alleen maar uitzichtlozer maakt.
en onbegrip
Voor 'verkozenen des volks' die niet de minste voeling hebben met een groeiende groep medemensen die zich permanent zorgen moet maken om basisvoorzieningen, zoals voedsel, kledij, verwarming of onderdak.
Voor holle slogans als 'jobs, jobs, jobs' die als axioma én als mantra worden gebruikt om al wat stinkt, vervuilt, verslaaft, uitbuit en ontmenselijkt goed te praten.
Helsen zegt 'het is niet genuanceerd'. Nee natuurlijk niet, het is een pamflet. En bij een pamflet is het van belang dat de inhoud een duidelijke richting of strekking heeft, vaak in negatieve zin: er wordt dan tegen een misstand geprotesteerd, een toestand, gebruik of gewoonte wordt gehekeld. In positieve zin kan het een oproep tot actie bevatten, een standpunt tot verbetering uitdragen, of een stellingname verwoorden. (wiki)
En natuurlijk moeten er pamfletschrijvers zijn, zoals De Wever zegt, maar wie de boodschappen doet in een supermarktje of het openbaar vervoer neemt ziet zelf wat de realiteiten zijn en heeft geen pamfletten nodig.
Ziezo, 'k heb mijn musicasettes op orde gelegd en 4 bloezen gestreken, allevier blauwe. De MC's op orde leggen was de zwaarste job. Nuja, 1 keer om de 2 maanden is nog niet té zwaar. En 't was nodig ook want die schuif zag er nogal uit. Zo nog 2x orde maken en ik kan ze al weer inpakken, want dan zijn de 6 maanden om. -het zijn uiteindelijk 8 maanden geworden want later in Antwerpen heb ik bijgetekend.
'k Heb ondertussen gemerkt dat ik een flink aantal MC's thuis gelaten heb. Domweg vergeten? Ofwel vond ik ze tijdens het inpakken niet de moeite om ze mee te nemen. Dat kan ook.
Wat ik al wel weer ingepakt heb is mijn wekker. Een wekker met snoer. Dat ding slaat hier tilt. Na de 1ste dag was hij al weer ingepakt. Moest ik daarvoor zoveel moeite doen! We worden hier trouwens per telefoon gewekt. dat heeft zijn voor- & nadelen. Liefst wordt ik gewekt met een tas koffie en een toastje met boter & confituur maar dat zal wat veel gevraagd zijn, vrees ik.
Dat elektrische wekkers en klokradio's doldraaien aan boord komt omdat zij gemaakt zijn op 50Hz wisselspanning en het schip staat op 60 Hz. Aan andere elektrische toestellen is dat verschil van 10 HZ niet te merken, omdat het geen precisie-instrumenten zijn. https://nl.wikipedia.org/wiki/Hertz_(eenheid)#Enkele_voorbeelden
Mijn cabine ziet er heel wat beter uit dan de cabine op schip 13 hoor. Ze is ruimer en ik heb zelfs een frigo. Dat was ook lang geleden, van in '83 op schip 09. Alleen heeft ze geen zicht op zee. Ik zit midships op het maindeck en ik kijk uit op een hoop pijperijen. Maar een mens kan niet alles hebben. Boven bij de matrozen kijken ze wel uit op zee, maar ze hebben geen frigo en hun cabines zijn zo groot als een volière. Als ze de kleerkast willen opendoen moet eerst de badkamer dicht en de cabinedeur moet dicht als ze de badkamer willen open krijgen. Nog erger dan op schip 13. Dan heb ik toch liever de cabine hier beneden. De meubelen zijn in een soort formica, een vaal mat oranje. Da's al wat beter dan dat namaakhout.
In de cabines van de officieren ligt vasttapijt. Da 's natuurlijk weer heel ondankbaar werk om dat te onderhouden, vooral omdat er geen shampoo-machientje aan boord is. Maar daar maak ik me nog geen zorgen over. Stofzuigen is voorlopig voldoende er is nog genoeg ander werk. Vandaag ben ik eens aan de schabben van de pantry begonnen. Ik wou die 'efkes' doen alvorens de vloer te schrobben. Toen ik ze leeggemaakt had was het natuurlijk veel erger dan ik gedacht had. Zo efkes met een natte doek overgaan zou niet veel opgelost hebben. Alles plakte in die kastjes. Verdomme, en het was al 16h40! Dan maar met de grove borstel en de spuit er in. Het werd alsmaar later en die pantry moet droog liggen tegen 17h15 want dan komt daar weer een pak volk door en tegen 17h30 moet ik moet ik gedoucht & omgekleed gereed staan. 'k Kreeg het nogal warm. En ondertussen maar foeteren op collega Marie. Is dat een manier om uw terrein achter te laten? 'k Heb al met een ander soort mensen gewerkt hoor.
Ik ben dus die kastjes aan het spoelen met de spuit en waarom weet ik niet, ik kijk eens meer opzij: er was een pak water de mess matrozen in gelopen. Gelukkig stonden de stoelen daar nog van de vloer, het water daar opgenomen en de airco wat hoger gezet. Het was er rap droog. En dan in de pantry maar water wegtrekken, naar het afvoerputje aan de andere kant. Het schip helt al enkele dagen naar bakboord. Dat was ik vergeten. Het afvoerputje van de pantry ligt aan de stuurboorkant. Het was me daar een gevecht tegen het water en tegen de klok en vraag me niet hoe maar om 17h15 was de klus geklaard en hing mijn tong op mijn voeten. Toen ben ik op 't gemakske ene gaan pakken in mijn cabine. Dat had ik verdiend, vond ik. Raprap omkleden en naar de pantry op post. Zodoende moet ik nu nog douchen. Dat ga ik direct doen zie, want het is ondertussen al 22h30.
te gast bij Wim Helsen ~ Francesca Vanthielen met sonnet 'LXXXIX' van Pablo Neruda
Wanneer ik sterf, wil ik je handen op mijn ogen: ik wil dat het licht en de tarwe van je dierbare handen nog een keer hun koelte over mij uitspreiden: ik wil de zachtheid voelen die mijn lot heeft veranderd.
Ik wil dat je leeft terwijl ik, slapend, op je wacht, ik wil dat je oren de wind blijven horen, dat je de zeegeur ruikt waar we samen van hielden en dat je blijft lopen op het zand waar wij liepen.
Ik wil dat al wat ik liefheb blijft leven, en jou heb ik boven alles liefgehad en bezongen, Daarom, mijn bloemrijke, moet je blijven bloeien,
opdat je bereikt al wat mijn liefde je opdraagt, opdat mijn schaduw je haar blijft beroeren, opdat men zo de zin van mijn lied begrijpt.
'k Was over planten bezig hè? Awel, er zijn zeker 6 dracaenas aan boord. Ze staan er goed voor behalve een paar die in een patrijspoort stonden, achter glas in volle zon. Maar daar is ondertussen aan verholpen. Ik vond ze zelfs mooier dan yucca's nu. Er zit meer afwisseling in het blad. Avocado’s hebben we hier ook, er zijn zelfs een paar struise boomkes bij. 'k Heb zo’n 40-tal bakjes staan, verspreid over gans het kasteel. Tof hoor. De 3de stuur en de elektrieker zijn nog zotter dan ik. Zij hadden elk potaarde en zaad uit België meegebracht. Verder worden hier alle mogelijke fruitpitten in de grond gestopt. Meloen en pastek hebben de voorkeur, die schieten het snelst en geven weelderig groen. Ik heb ook nog een flink aantal waterpottekes staan -afgesneden waterflessen- met avocadopitten in. Sommige maken al wortel. Tof hoor. We noemen het schip nu de Floral ipv de Coral.
Sebiet ga ik douchen, want ik verspreid zo lichtelijk de geur van javel. 'k Heb vandaag de badkamers uitgewassen. Dat zijn er 12. Nadien geurde het kasteel als een zwembad. 'k Heb de truk gevonden hoor. 'k Maak een sterk sop van bruine zeep met bleekwater, ik zet de schrobber op de schotten, de wanden en de vloer, het sop efkes zijn werk laten doen en naspoelen met de douche. Drogen doet het vanzelf wel dank zij het ventilatiesysteem. En dat het bleekwater wat langer blijft ruiken dan gewoonlijk, dat geeft niet. Zo weten ze tenminste dat de badkamers hun beurt gehad hebben deze week. Met de ventilatie is die geur om 15h wel weggezogen en geblazen. De job hangt eigenlijk aaneen van de trukskes. Enfin, da's weeral geklaard tot volgende woensdag. Gisterenavond heb ik nogal staan doorstrijken. Alle witgoed is klaar. Als ik vanavond weer zo’n acute aanval van ijver krijg dan strijk ik mijn gekleurd goed ook in één trok door. ALS hè, want geen ijver, geen strijk hoor. Na de werkuren doe ik enkel nog waar ik écht zin in heb. Dromen van een bezoek aan de kapper bvb. Ge zou me hier moeten zien lopen. Precies een boskat. Vanachter hangt mijn haar al tot op mijn schouders en vooraan hangt het tot over mijn ogen. Om te werken draag ik alles achteruit op een staart, maar da's nog veel te warm. Gelukkig wordt het binnenkort koeler. We zijn toch al ter hoogte van Trinidad en Tobago, maar dan wel in het midden van den Atlantic. De andere mensen lopen met kort haar omdat ik het knip. Maar in mijn eigen haarbos durf ik mijn schaar niet zetten. Wie weet hoe loopt dat af. Daarom los ik het op met een rekkertje. Het moet maar goed zijn tot Cape Town. ('k Verwacht precies nogal veel van die 10 dagen in Cape Town, teveel misschien. Owee.)
Eigenlijk had ik vandaag moeten doorwerken tsn 13h en 15h, smokeroom en mess officieren. Maar dat zal voor morgen zijn. Die 12 badkamers zitten nog in mijn spieren. Om 15h30 volgt er ook weeral een full-speed job. Vertragen, want anders ben ik vanavond geen mens meer voor de afwas. Als ik zo overdenk wat er nog allemaal moet gedaan worden vóór Richardsbay, dan rijzen mijn haren ten berge (allemaal). Schone cadeau van de collega Marie. Is het zo dat men de secteur overdraagt aan de volgende? Geen beroepsfierheid? Bon, ik ga niet teveel zagen over de job, dat lost niks op.
Zeggen dat hier mensen aan boord zijn die nog energie overhouden om 's avonds beneden powertraining te gaan doen en te pingpongen. Vrij verdacht vind ik zoiets. Wie heeft er na een zware dag aan deck of in 't machien nog fut over. Of is het daar toch niet zo zwaar werken als ze zo graag beweren? 'k Zal nog eens medelijden hebben met hen zie!
Onlangs was er zo’n beetje touwtrekkerij met de nieuwe 1ste stuur (onze baas) over de pingpongtafel beneden. Die gebruik ik om de lakens van de scheepswas op te vouwen. Hij heeft het uiteindelijk zo gelaten want op de smalle werktafel in de laundry kan men geen grote stukken vouwen, dat zag hij ook wel. Hij staat elke voormiddag touwtje te springen, 2000x, op het bovendeck. Verder staat nu in het hospitaal een hometrainer en een roeimachine. Op die hometrainer doet hij elke dag ± 15km in 30min. 'k Vraag me af waar dat allemaal goed voor is. Toch gek dat de lagere bemanning zoiets nooit nodig heeft hè. Môja, me niet teveel afvragen hier, dat is niet goed voor mijn gemoedsrust. -vaarde ik voor mijn mentale gezondheid?
Met dat al lijkt het hospitaal op een trainingszaal en als we ergens scheepvaartinspectie krijgen hangen we. Degenen die daar ooit met een gewonde binnen moeten breken zelf een been over de roeimachine en er staat maar één ziekenbed hè.
te gast bij Wim Helsen ~ Dominique Deruddere met een fragment uit 'Moondance' van Van Morisson
Well, it's a marvelous night for a moondance With the stars up above in your eyes A fantabulous night to make romance 'Neath the cover of October skies And all the leaves on the trees are falling To the sound of the breezes that blow And I'm trying to please to the calling Of your heart-strings that play soft and low And all the night's magic seems to whisper and hush And all the soft moonlight seems to shine in your blush
Can I just have one more moondance with you, my love Can I just make some more romance with you, my love
Op 04min19 zegt Deruddere : "Het is simpel Engels. Voor een elfjarige is het totaal te begrijpen, dus ook voor mij. En voor iedereen." Daar geloof ik niks van. Zijn broer zal wel geholpen hebben met de finesses in de tekst. Dit taalgebruik is een poëtisch en ook versluierd Engels, niks simpel voor een kind van elf.
Dat hij toen geraakt was door de sfeer van het nummer, geloof ik dan weer wel. Sfeer is meer dan alleen maar een tekst met beeldspraak. Er is de muziek, de stem, het ritme… En een kind reageert op het geheel, met inlevingsvermogen. Maar dat hij de tekst toen al 'simpel' Engels vond, nee. Da's larie.
Gisteren ben ik om 14h50 gestopt met schrijven, ik dacht nog 10 minuten en dan ga ik naar de coffeetime. Maar eerst ging in die 10 minuten efkes mijn benen bijwerken, want voor het poetswerk loop ik in short rond en dan moet het in orde zijn newaar. Nu dacht ik dat het schip niet bewoog maar na 16 dagen op zee merkt men zoiets niet meer. Tenzij men met precisie-instrumenten bezig is zoals een gloednieuwe, vlijmscherpe gilette bvb. Dan rolt het schip ineens weer wél. 'k Bekijk mijn linkerbeen eens: 2 grote krassen in mijn vel. En bloeden! Ondertussen had ik niet gezien dat aan mijn rechtervoet al een plas lag van ± 20cm. Op de duur hing alles onder het bloed. In mijn badkamer was 't precies een Hitchcockfestvival.
Ik bel naar de crewmess om te vragen of iemand me de eerste hulpdoos uit de keuken wil brengen. Geen bloedstelpende watten. Gewone watten genoeg om een matras mee te vullen, maar aan boord niet één plukje bloedstelpende watten. Straf hè. Stel u voor dat er iets serieus gebeurt. Nu zien mijn benen er uit alsof ik ze geraspt heb.
Gisteren heeft iemand naar huis gebeld. Het is naar hij vertelt geen fameus weer in België. Hier werken ze in bloot bovenlijf aan deck. Behalve de 3de stuurvrouw natuurlijk, maar zij is ook in zomertenue hoor. Al goed dat de airco hier prima functioneert. 't Zou anders niet uit te houden zijn in deze koekendoos.
Alle buitendeuren en patrijspoorten zijn hier potdicht. Safety first, dit is een gastanker. Dat was ik al wel gewoon van schip 09 en schip 11, maar gezellig is toch anders. Voorlopig kan ik niet aan deck, mijn benen moeten eerst nieuw vel krijgen. 'k Zal in de sauna wat gaan liggen vloeken. Een mens moet toch ergens gaan relaxen.
Volgens de meteo's die ze op de brug ontvangen is het rotslecht stormweer aan de Kaap: 8 en 9 Beaufort. Dat belooft voor volgende week. En we moeten er 2x rond met dit klein schipke. Eerst om te gaan lossen in Richarsbay en dan terugkeren om in droge dok te gaan in Kaapstad. Plezant vooruitzicht. ’k Heb al geen zin meer. ’k Zal maar stoppen met schrijven anders verspil ik nog een complete blz aan gefoeter en gezaag. https://nl.wikipedia.org/wiki/Schaal_van_Beaufort#De_windkracht_volgens_de_schaal_van_Beaufort
wikipedia 19h45
Ziezo, hier ben ik weer. De service was eens op tijd afgelopen vandaag. Dat gebeurt niet gauw. Ik ben recht naar mijn kot gestevend, 'k heb orde gemaakt en de kleren voor morgen gereed gelegd. Nu zit ik hier in een proper kot, muziekske aan, pintje erbij, een sigaretje en een blad voor mijn neus. Allez vooruit, schrijven maar. Als ik nu nog wist waarover zou er niks aan de hand zijn. De huis-,tuin-& keukenprobleempjes van boord zijn het vermelden niet waard en voor de rest wordt hier geen geschiedenis gemaakt. Les gens heureux n’ont pas d’histoire. 'k Ga een beetje kleren strijken. Misschien kom ik dan wel op een anekdote die de moeite is om een paar lijnen aan te besteden.
Ah ja, het bier is op. De laatste dozen zijn gisteren uitgehaald. Er zijn al een paar aan het gniffelen, want we zouden pas 11/06 in Richardsbay toekomen. Dus : ofwel moeten de bierdrinkers de riem aanspannen, ofwel vallen ze zonder. En met het slecht weer aan de Kaap kunnen we nog flink wat vertraging oplopen ook. Dus zal ik wel zonder vallen. (Alsof dit een anekdote is om een paar lijnen aan te besteden. Poeh!) Goed, nu ga ik wat strijken.
PS : ivm dracaenas, er zijn er nogal wat aan boord.
te gast bij Wim Helsen ~ Frank Deboosere met een gedicht van Martinus Nijhoff
De wolken
Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag Lang-uit met moeder in de warme hei, De wolken schoven boven ons voorbij En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag.
En ik riep: Scandinavië, en: eenden, Daar gaat een dame, schapen met een herder - De wond'ren werden woord en dreven verder, Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek, Ofschoon de hemel vol van wolken hing, Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
- Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide En wijst me wat hij in de wolken ziet, Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet De verre wolken waarom moeder schreide -
Wolken kijken was op zee heel gewoon. En navenant de breedtegraad varieert het nogal, van indrukwekkende wolkenpartijen tot een enkel wit scheetje dat daar hangt als versiering. We hebben een paar mooie foto’s van wolken, maar dat is voor later.
Martinus Nijhoff is al vaker meegebracht naar de studio en dit vindt ik een heel sprekend gedicht, alleen, Deboosere declameert het kapot volgens mij. Het had iets soberder gemogen.
Op lijn 5 staat 'En ik riep:'. Ja, het jongetje in het gedicht roept, maar dat wil niet zeggen dat degene die het gedicht brengt moet roepen. Zelf roepen overschreeuwt de melancholie van de verzen die volgen. Men kan ook gewoon aangeven dat het jongetje riep. En de opeenvolging van Scandinavië, eenden, een dame, schapen met een herder is ook te energiek. Ik vind het een prachtig gedicht, jammer van de voordracht.
't Is me weeral een week geweest hoor. Waar was ik nu gebleven …
Ah ja, bij dé spaghettisaus. Awel, ik ben de volgende dag naar het Brits schip gestapt met een emmer vers gemaakte spaghettisaus om hen te bedanken voor de hulp, zo moest de Britse chef niet koken. Om 08h45 komen we daar toe, zijn saus stond al op. De trip naar het ander schip is weer een verhaal apart hoor. Dat vertel ik thuis wel, anders komt er geen einde aan de episode. We hebben er een tas koffie gedronken, de Britse chef zou mijn saus invriezen en later gebruiken.
Ik zal het hier nu direct vertellen. Om 06h was ik aan de saus begonnen, een pot voor onze bemanning, en een pot voor de Britse reddende engelen van verse groenten & fruit. Rustig laten sudderen tijdens de ontbijtservice. Saus klaar en in emmer. De emmer (een witte, voor voeding) was vol tot iets onder rand en woog natuurlijk een pak zwaarder dan een emmer water. Een handdoek er over gebonden en we waren weg. Marie ging mee. Of zij zomaar weg kon van haar werk vroeg ik niet, op dat ogenblik was ik KEUKEN en zij was ONDERHOUD. Ik had me dus niet te moeien, maar ik herinner mij dat ik wel bedenkingen had, want van op deck en van uit alle patrijspoorten kan men ons zien stappen. Voor mezelf was ik gerust, want ik had van capt ST carte blanche gekregen ivm mijn tijdsgebruik, maar Marie niet.
Het schip was bijna geladen en lag op ongeveer dezelfde hoogte als de kaai. Onze gangway was binnengehaald en vervangen door een korte houten loopplank. Veel veiliger vond ik dat, met het oog op die saus. Voor we die loopplank afgingen moest ik efkes van hand veranderen, want die emmer woog werkelijk zwaar. Marie vroeg of zij de emmer zou dragen. Ik antwoordde : nee. Waarom niet, en of ik haar niet betrouwde. Ik keek eens recht in haar ogen en zei : nee.
Ik vertrouwde haar om twee redenen niet. Ten eerste : ze was tengerder dan ik, waarom zou zij die zware emmer kunnen dragen? Ten tweede : ze was een sufkop die niet keek waar ze haar voeten zette en om de twee stappen kon struikelen met mijn bedankingscadeau. Dit was niet zomaar een emmer spaghettisaus, dit was een emmer goud! Die emmer moest zonder ongelukken aan boord van het Brits schip geraken. En telkens als hij te zwaar werd zou ik wel van hand veranderen, zo dikwijls als nodig. Zij niet, zij zou mogelijk die emmer laten vallen.
Toen we bij het Brits schip geraakt waren, kwam de matroos van wacht de gangway af en deed teken dat hij de emmer wel zou overnemen. "It's heavy" zei ik. Maar misschien heeft hij dat niet eens gehoord. Matrozen hebben spieren en daardoor hebben zij een ander idee dan ik over wat zwaar is en wat niet. De emmer werd tot in de keuken gebracht. Missie volbracht.
Om 12h is ons schip vertrokken en wij maar wuiven met keukenhanddoeken. Wie bij hen niet te druk bezig was stond ook te wuiven. 't Was plezant geweest en 't was voorbij. Gelukkig maar. Want ik had die middag nog altijd hoofdpijn van dat avondje Engels praten. Als een mens dat niet meer gewoon is hé …
Sindsdien heb ik hier nog eens saus mogen maken, deze keer met meer plezier omdat het niet moést. En gehaktballetjes ook al eens. Onder leiding van Dominique natuurlijk. Da’s wel de 1ste chef die mij in zijn potten laat rommelen. Behalve chef PH dan, maar daar was bij momenten een hoekske af. In '82 was dat. -op schip 07-
16/05 zijn de anciens vertrokken & de vervangers toegekomen. Slechts zes vervangingen in het totaal maar wat een volksverhuizing! We waren ineens met 27 + een cargo surveyor = 28 mensen aan boord van dit schipke. En dan al die Amerikanen die hier rondlopen aan boord. Ik was blij toen ik de 17de ’s morgens de zes zag vertrekken en nog blijer toen we in Houston van de kaai gingen. Met al dat werk heb ik in Houston geen boodschappen kunnen doen. Gelukkig heb ik in de 6 lege cabines nog wat achtergelaten shampoo en tandpasta gevonden. Anders kon ik gaan bedelen links en rechts. Maar ik kom nog allerlei tekort. Dat zal voor Capetown zijn vrees ik. We gaan lossen in Richardsbay en daarna gaat het schip in droogdok in Capetown. 'k Heb nog nooit droogdok meegemaakt. Ik ben benieuwd wat dat voor ons, qua job zoal inhoudt. In Richardsbay komt capt BDS terug. Dat vind ik niet zo'n prettig vooruitzicht. We konden het heel goed stellen met capt ST, maar ja, ons gedacht wordt hier niet gevraagd hé. Capt BDS zijn broerke is hier al aan boord. Hij is voor het ogenblik 2de mecanicien en in Richardsbay vervangt hij deze chef mecanicien. 't Zal wat worden met die twee broertjes daarboven. Hunne pa is walkaptein bij deze rederij, voor 't geval ge het niet moest weten.
'k Hoop maar dat ze niet teveel nutteloze & nodeloze veranderingen gaan doorvoeren want het loopt hier nu op wieltjes en dat zouden we graag zo houden.
Marie is vervangen door een 2de kok/bakker (2nd Cook/Baker). Eindelijk een volwaardige ploeg in de keuken Sinds 16/05 moet ik niet meer in de keuken werken en BLIJ dat ik ben! Het waren zes memorabele en bewogen weken. Aub nooit meer, grootkeuken ligt me niet.
Terwijl ik dit typ voel ik weer de pijn tussen mijn schouderbladen, alles woog zo zwaar. En de pijn in de benen, lang stilstaan aan een werktafel is niks voor mij. Toen al niet. Dat er een 2C/B zou komen in de plaats van een andere steward(ess) hebben Dominique en ik samen bepleit bij capt ST. Hij en zijn madame kenden mijn manier van werken van op schip 09, en dus geloofde hij mij toen ik zei dat ik het onderhoud in dat klein kasteeltje gemakkelijk alleen aan kon. En er kwam een 2C/B ipv een steward(ess). Gered! Danku capt ST.
De 2C/B heet BM en is een verademing na Marie. Hij is nogal een pietje precies. Het zou me niet verwonderen als bij hem thuis de badkamer ingericht is in Rose Bonbon en Gris de Pompadour, maar er is een prima samenwerking en dat is het belangrijkste. Wat een verademing na 'mijn dierbare collega'.
Tiens, heb ik al verteld dat ik haar voorlaatste dag een bord tegen de vloer gekeild heb? Nu moeten ze al veel doen eer ik mijn zelfbeheersing verlies. (tenzij ik jenever gedronken heb, maar dat was vroeger, en dan werd ik giftig, niet gewelddadig). Enfin, ze krijgt me dus zo ver dat ik na zes weken geduld, via het doorgeefraam van uit de keuken plots en zonder een woord een bord tegen de vloer van de pantry keil. Ze mocht al blij zijn dat het niet tegen haar hoofd was. Stil en bleek van schrik heeft ze de rommel opgekuist. De scherven lagen tot in de 4 hoeken van de pantry. Ik zag bleek van koleire. En hartkloppingen! Mensen toch, er is niks zo vermoeiend als kwaad worden. De enige keer dat ik mijn handen uitgestoken heb naar iemand was in '80 en toen had ik ouzo gedronken. Sterke drank is voor niet veel goed precies, enfin, bij mij toch niet.
Deze keer was ik bloednuchter. Natuurlijk, 't was tijdens de middagservice. Zowel de officiersmess als de crewmess zat vol en niemand is komen kijken wat er aan de hand was. Dat was heel wijs van al die mensen. Dominique heeft me naar beneden, naar de groentenfrigo gestuurd om te bekomen. En neem maar een pint uit mijn bak, zei hij. Daar zat ik dan, bij 6°C bovenop een zak aardappelen een pint te drinken. En maar bibberen. Eerst nog van koleire en daarna van de kou. Na ±15 minuten en ben ik naar boven, naar de keuken gaan verder werken. 'k Ben de rest van de dag pompaf geweest. Om 15h was het ongeveer bijgelegd maar samenwerken met Marie hoeft voor mij niet meer. Nee danku, op geen enkel schip nog.
Wat was er gebeurd? Tijdens de middagservice vroeg ze iets aan het doorgeefraam, twee mensen aan een van de tafels had iets gevraagd, een bijkomend ding. Mij staat voor dat het over gebakken halve tomaten ging, maar het is lang geleden. Ik neem een bordje, leg daarop een halve tomaat en geef dat alvast door. Op het tweede bordje leg ik ook een halve tomaat en wanneer ik aan het doorgeefraam kom staat Marie daar wel, maar dat eerste bordje is weg? Was ik dan zo verstrooid? Tijdens de service? Ik nam nog een bordje en legde daar weer een halve tomaat op. Toen ik me naar het doorgeefraam draaide stond Marie daar met twee bordjes te grijnzen. Ze had dat eerste bordje opzettelijk uit mijn zicht gezet. Iemand in de war brengen was haar idee over grappig zijn.
Ten eerste : tijdens de service haalt men geen grappen uit. Ten tweede: het gaat over het eten van andere mensen en dat laat men niet afkoelen om een beetje dwaas te staan grijnzen. Service is service. Punt. Pas achteraf kan wie wil, zich gedragen als een rund.
En toen heb ik een groot bord op de pantryvloer gekeild. Een leeg bord natuurlijk. Niet het derde bordje met die halve tomaat.
Voilà. 't Is me weer een voormiddag geweest hoor. Goed te voelen dat het vandaag het einde van de week is. En morgen linenchange. 't Zal weeral een gehijs en gesleur worden. Om nu verder te gaan met Dé Story :
Kok JL vliegt van boord en Marie en ik staan er alleen voor. Marie krijgt het kasteel(je) alleen te doen en ik keuken + koelkamers + magazijn. Met wat hulp van Marie. Capt ST had voorgebakken brood van de wal laten komen, enkel nog af te bakken, de instructies staan op de verpakking. Marie steekt dat brood 'efkes' in de oven en verdwijnt dan een toerke aan dek doen. Ik sta met mijn rug naar de bakovens, dus ik weet niet wat ze allemaal uitspookt. Na een tijdje ruik ik iets verbrand. Ik controleer direct mijn potten, op het fornuis brandt niks aan. Groot raadsel. Die geur was inbeelding zeker? 'k Doe verder met de salades. Na een tijdje zie ik blauwe rook over mijn werktafel kruipen. En dat op een gastanker! En de buitendeur stond open!
'k Draai mij om : de bakovens! Ik spring naar buiten : "Marie! Hoeveel dagen moet dat brood in de oven blijven?" Met een verongelijkt gezicht komt ze aangesloft à la Guus Flater, maar dan veel minder grappig. Zes broden heeft ze kunnen weggooien. De hoeveelheid voor een dag. En als we op 't onverwacht op anker moeten zitten we een dag zonder brood ? Leg dat maar uit aan de mensen. Of aan den ouwe.
Dilemma : aan de ene kant kan ik een collega niet verlinken maar aan de andere kant wil in niet opdraaien voor de slordigheden van een ander omdat die een dwaze sufkop is.
Sinds de dag van mijn aanmonstering riskeerde ik om de 48hrs een hartstilstand door die puber van 31 jaar. Op 10/05 's middags staat de nieuwe chef-kok daar plots in de keuken : Dominique. We waren gered. En echt gered ook, want Dominique nam direct de situatie in handen en 's avonds had hij alles onder controle. 't Is zo schoon om mensen van 't vak te zien werken. Maar dan wérken hé, niet chaos creëren à la JL. Over de diepvriezer heb ik hem pas na de middagservice verteld, omdat hij op het punt stond naar beneden een kijkje te gaan nemen. 'k Ben meegegaan om hem op te rapen moest hij flauwvallen, bij – 18°C. Hij bekeek het. "Ah oui, zei hij, on mettra un peu d’ordre là dedans. Demain."
's Anderendaags heeft hij die nachtmerrie daar beneden in 4hrs tijd in orde gekregen. Ik was opnieuw koksmaat en zeer opgelucht dat we weer een chef-kok aan boord hadden. Een echte deze keer.
Ah ja, toen we nog in Tampico (Mexico) lagen, de 1ste of 2de dag zonder kok JL, kwam de 1ste stuur van de andere gastanker op bezoek bij onze 1ste stuur. Die mannen zitten in de crewmess te praten. Ik vraag aan die Engelsman of hij 's avonds zijn chef-kok efkes kan sturen om me wegwijs te maken in de vleesvriezer. Komt in orde, zei die 1ste stuur.
's Avonds staan daar 2 man, de kok en de steward van Britse gastanker. Ondertussen was de Mexicaanse Agricultura de zegels op onze vrieskamers komen zetten (die mannen zijn nooit rap) en ik kon de Britten onmogelijk verwittigen dat hun kok niet per sé hoefde te komen voor het vlees, want de vriezers waren verzegeld.
We drinken allemaal een pint of twee in de crewmess en die mannen vragen of we meegaan naar bij hen aan boord. Precies of hun bier is lekkerder … heuheu ! Een paar matrozen stonden al recht. De wiper moest nog douchen en ik kon ook niet: nog zeker een uur werk beneden, de verse groenten en fruit stouwen in de frigo. (Capt ST had een paar mannen naar de markt gestuurd met captain's cash money, want van de rederij mochten we in Tampico geen verse proviand nemen. Echt waar, capt ST heeft me de telex laten lezen. Maar dan kennen ze bij deze rederij een CMB-kaptein nog niet. Héhé!)
De twee Britten vragen of ze die fresh fruit and vegetables eens mogen bekijken. Ah ja, kom maar mee, this way please. Die twee duiken de trap af, springen het sas binnen en vragen : Is that it? Ja, dat is het. And it goes in there? Ja, daar moet het in. Die twee beginnen te jongleren met kisten groenten en fruit, zakken aardappelen en losse ananassen. Ik dacht : owee, sebiet is alles geblutst! En dat vermindert de houdbaarheid. Maar ze zetten alles héél zachtjes neer. Zo knap. Weer eens mensen zien die de job kennen. Echt knap.
Ik wou een handje helpen : "Stand back!" zei die ene. Nu, als ze met zoveel gezag zeggen dat ik ergens anders moet gaan spelen en de grote mensen laten werken, dan doe ik dat natuurlijk, en wel onmiddellijk. Die twee waren duidelijk gewend om samen te werken. In een kwartier was de klus geklaard en bibi kon mee op visite bij de buren. De wiper was ondertussen gedoucht en wijle allemaal weg. In de loop van de avond vraag ik aan de Britse kok wat hij 's anderendaags gereed maakt, kwestie van een idee te hebben. Spaghetti, zei hij. Oké. Spaghettisaus is het enige dat ik zonder blunders kan klaarmaken in grote hoeveelheden. Met dank aan dat jaar horeca ooit.
Als ik nu aan die twee Britten denk, dan voel ik weer warme, warme dankbaarheid. Het bestond toen nog, belangloze kameraadschap onder zeelieden. Waar is mijn zakdoekje ...
Op dit schip hadden ze me in de keuken gedropt. En ik ken niks van grootkeuken! De redenering van de rederij was: gij zijt van ket keukendepartement, dus kunt gij in de keuken werken. Punt. Hallo? Ik werk in de zaal, ik werk mét de keuken, niet ín de keuken. Ik kan nog geen frit bakken! Nooit gekund, nu nog niet. Ik ben bang van fritketels. En van ovens. Nu nog.
Piep.
Het is de eerste rustige dag nu, na het gedonder van de voorbije weken. Die kalender van Helvetia is een praktisch ding. Het staat vol afkortingen, bijna code. Ik denk niet dat iemand anders er aan uit kan, en dat is hier ook niet de bedoeling.
In Brasil, 19/04, zijn capt ST en zijn echtgenote aan boord gekomen. -hen kende ik van schip 09, daar was hij als 1ste stuur. 'k Had JL (ch.kok) verwittigd dat het een gans andere stijl zou worden dan met BDS want kaptein ST was van CMB en daar werden -toen nog- andere maatstaven gehanteerd dan bij deze of gelijk welk andere rederij. 't Ventje kon niet of wou niet volgen. -hij was 24 jaar, als ik me goed herinner, en niet in staat zelfstandig te werken.
Elke kleine verandering, of suggestie van gelijk wie, ketste af op moedwil of onkunde en hij was zichtzelf maar dieper de grond aan het inboren. Op een bepaald moment reageerde hij tamelijk heftig op een gewone vraag van capt ST. Ik denk dat JL die dag zijn vonnis getekend heeft. Toen ik hem achteraf vroeg of hij zoiets nodig vond antwoordde hij: "Je n’ai pas peur de lui." Maar dat was geen antwoord op mijn vraag, sukkel!
Nu vond ik al dat er met hem niet veel meer te praten viel, dus heb ik hem maar laten denken dat hij de held was. Zijn cent moet achteraf toch gevallen zijn dat hij de stijl niet te pakken had want een paar dagen later was het plots allemaal de fout van mijn collega (Marie) dat de dingen niet verliepen zoals de kaptein het wou. Kokske JL vindt er dus niet beter op dan capt ST te spreken te vragen na de service, en hij begint zijn beklag te doen over Marie. Daar moet ge nu juist bij ST mee afkomen, de schuld op een ander afschuiven!
Goed, er veranderen dus een paar dingen in Marie haar sector, futiliteiten & détails, maar het eten bleef nog altijd ’t zelfde en JL bleef in de omgang nog altijd nors en kortaf. En ST was nog altijd niet te spreken over de chef-kok. Gelukkig was dat gastje geen chef steward. Bij die rederij vielen de stewardessen rechtstreeks onder de 1ste stuur.
Vóór Tampico (Mexico) vraagt JL de dokter aan. Op 06/05, nog op zee, in volle service, laat hij de keuken in de steek. Hij ging zitten op het krukje en bewoog niet meer. En bibi kon alleen verder doen. Vermist het selfservice is, valt zoiets op.
Natuurlijk viel dat op. Iedereen kwam aan dat groot doorgeefluik zijn bord laten vullen en zag JL daar roerloos zitten. Mogelijk opgebrand door de stress. Hij had zelfs niet meer de fut om te verdwijnen naar beneden, dan had ik tenminste nog kunnen zeggen dat hij in het magazijn bezig & doende was.
Kaptein ST zei dat JL naar huis vloog. We waren nog niet in Tampico en JL was nog niet naar de dokter geweest maar ST zijn beslissing viel gelijk een guillotine en JL zou vliegen. Het doktersbezoek volgde enkel nog pro forma.
Nu zaten we daar zonder kok. En wie kon er aan het fornuis gaan staan? Juist, ja. Van 06/05 's middags tot 10/05 's middags ben ik omzeggens de keuken niet uit geweest. 'k Was zo’n beetje aan het overdenken die 1ste dag : 1/ Elektrisch fornuis kan geen probleem zijn, thuis in Zellik heb ik járen elektrisch gekookt. Dat het al 15 jaar geleden was en maar voor 5 mensen dierf ik er niet te dicht bij denken. 2/ Op kot kookte ik voor 14 personen, dus als ge voor 14 kunt koken, is 20 geen probleem. Dat is dus ook al meer dan 10 jaar geleden, en het was maar 1 of 2 dagen per week. Op gas. En zo nog een paar positieve gedachten, om de paniek uit mijn lijf te houden. Het moest en het zou lukken, of ik geef mij familienaam af. (Alles wat ik heb ♫ ~ Herman Van Veen)
's Avonds ga ik naar de diepvriezer om het vlees voor de volgende dag uit te halen, ik stap daar gezwind binnen, kijk eens rond, en toen was hij er : de Grote Paniek. Ik had willen bleiten, maar bij -18°C is dat niet verstandig. Nu weet ik niet hoe vlees moet gestouwd worden, maar ik heb in die 9 jaar al genoeg chefs beneden aan het werk gezien en geholpen om te weten : dit ís het niet, dit kán niet. Alles lag door elkaar. Half uitgepakt, opschriften weg gescheurd, bereid vlees weer ingevroren, onafgedekt … Een wanorde om van te gaan gillen. Hier en daar herkende ik wel een worst of een kip, maar nooit genoeg voor een maaltijd voor 20 personen. 'k Heb daar nog tot 21h staan klooien, dan ben ik hulp gaan halen maar Marie loopt meestal in de weg wanneer er serieus werk is en deze keer was het ook weer zo, daarom heb ik haar naar boven gestuurd zodra ik het voornaamste bij mekaar had. En dit scenario gold voor elke avond tot en met 09/05.
Als ik er aan terug denk krijg ik weer rillingen. Dáárom mocht ik nooit de diepvriezer in! JL wou zijn nachtmerrie achter die deur voor hemzelf houden. Dat ik hem in Antwerpen maar nooit tegen kom, 'k zou maar domme dingen zeggen. Of doen.
19h40
Ziezo, de dag zit er weeral op. 'k Heb in de crewmess een beetje video zitten kijken. 'La Boum' met Sophie Marceau. Het lijkt me een hele goeie film, maar ik heb teveel van het begin gemist.
21h
't Is zojuist slop-chest geweest. Dwz drankverdeling. En vermits ik bijna op een droogje zat, ben ik eerst mijn bakken gaan halen. Vervolgens werd 1 pint gedronken in de mess, natuurlijk. Ondertussen startte er een nieuwe videotape: The Yakuza met Robert Mitchum. Heel goed. Maar na een tijd wordt het nogal bloederig en dus ben ik het afgebold. Nu ga ik mijn frigo opvullen en slaapjes doen. 'k Hou de rest van het relaas voor morgen en de volgende dagen, want gebeurtenissen hier zijn allemaal nog niet zo snel op papier gezet hoor. 'k Denk dat ik er zoet mee blijf tot Richardsbay of Durban. (Zuid-Afrika)
Deze marco, de nieuwe, kent de gang van zaken nog niet met een CMB kaptein. het vlot verloop van de huishouding, van het dagelijks leven aan boord, is heel belangrijk voor capt ST. De marco had om 12 h de lijst voor de drankbestellingen op tafel gelegd. In de crewmess was de lijst om 12h30 al volledig ingevuld natuurlijk. Om 17h was er nog niks uit de drankfrigo gehaald. Ik vraag hem wanneer hij denkt te leveren. "Morgen" zegt dat ventje. 'k Dacht : oeioei, da's ene die we zelf in gang zullen moeten lopen, want die weet zijn 1ste versnelling niet staan. Bon, soit, ik begin aan de afwas in de pantry.
Om 17h45± komt capt ST binnengewandeld in de crewmess en vraagt aan de matrozen : heeft de marco al slop-chest uitgehaald? - Ah, nee, zeggen de matrozen. - Tiens, zegt capt ST. Meer niet, en hij verdwijnt weer naar boven. Na het avondeten, wanneer de werkdag eigenlijk al voorbij is, kon de marco in zijn eentje nog met bakken drank beginnen sleuren, op een volle maag. Héhé.
Misschien schal ik wat luid de loftrompet over capt ST en zijn madam, maar zij zijn echt fijne mensen. Groepsmensen. In Houston (vorige haven) zaten we 's avonds met een paar mensen te lullen in de mess. De capt en zij komen door de pantry, komen efkes in de crewmess, blijven efkes praten, gaan efkes zitten – en wat volgde is een regelrechte tequilafuif geworden tot 03h 's ochtends. De tequila kwam uit Tampico (Mexico), de Budweiser (pils) kwam uit Houston. Dat zoudt ge bij een andere ouwe eens moeten proberen zie, ongestraft drank van de wal mee aan boord brengen. 'k Denk dat ons mamasan tipsy was want het was Lucske en Markske en Joske … alles rozig.
Ik niet natuurlijk, want het Departement Bezem & Dweil drinkt braafjes pils en was intijds verdwenen. Hoe wilt ge er anders uitkunnen om 05h30. 'k Ben al 7kg verlof kwijt, daarom mag er soms weer bier gedronken worden. Soms.
Van dit schip zijn geen brieven, het was een oer-moeilijke werkomgeving, waarschijnlijk kwam het daardoor, geen brieven. Het zou ze thuis maar gealarmeerd hebben. En deze keer lag het niet aan de lading of de bemanning maar aan het opperhoofd zelf. Hij was al gekend bij de Waterschout (waterpolitie) maar mijn klacht heeft niks opgeleverd. Gelukkig is dat vent nu dood en de aardbol weegt een pak lichter zonder het specimen.
Ik had Stille Steun, maar dat was niet voldoende om me aan boord te houden. Schip 13 (aië, wat een ongeluksgetal) krijgt alvast tekstnummer 105 om achteraf de herinneringen te kunnen inlassen op de chronologisch juiste plek in het blog.
Wanneer die herinneringen (memories) op het blog verschijnen laat ik iets weten natuurlijk.
Van schip 12 zijn geen brieven en ik meen te weten hoe dat komt. 'k Ben er ook maar 01 maand en 07 dagen aan boord gebleven want we hadden de moeilijkste lading die bestaat : mensen. Ook wel passagiers genoemd. Het was de lijn naar Matadi (Zaïre/Congo) en wanneer het schip in weer Antwerpen kwam kon men afmonsteren. Wat ik met alle plezier van de wereld gedaan heb.
Geen brieven, maar herinneringen zijn er des te meer. Die zal ik later pas schrijven, want voorlopig wil ik de chronologie van mijn zeevaartboek afwerken, om de draad niet te verliezen. En juist omwille van de chronologie geeft ik schip 12 alvast tekstnummer 104, zodat ik achteraf de memories op de juiste plek in het blog kan inlassen.
Over geantidateerde memories wordt ge dan ingelicht natuurlijk. Aja, vaneiges.
Behalve ooit bij een schietkraam op de kermis ben ik nooit met wapens in aanraking gekomen. Eén keer heb ik een alarmpistool van dichtbij gezien en ik dacht dat het een echt wapen was, 'k wist geeneens dat het niét echt was. Het dichtste dat ik bij echte wapens geweest ben was aan boord van een gastanker, in Venezuela.
Ik moest de vier Venezolaanse watchmen lunch serveren aan tafel, om 11h20. Die gastjes (piepjonge militairen) bewaakten met hun vieren het schip, half-automatisch geweer op de arm. Het zal 1985 geweest zijn, of 1986, en ik weet niet welk politiek regime er toen in Venezuela was.
We lagen tamelijk ver het binnenland in, ergens op de Orinoco, ver van de bewoonde wereld, en we laadden ammonia bij een onooglijke terminal met daarnaast nog onooglijker barakken voor hun werknemers.
Dat zo ver het binnenland in een gastanker moest bewaakt & verdedigd worden vond ik toen vreemd. Verdedigd tegen wie of wat … Tegen de libellen? Orinoco libelle, mooie diertjes maar het waren er heel veel, té veel.
En dat die militairkes alle vier tegelijk en gewapend kwamen eten vond ik nog veel vreemder. Wie bewaakte ondertussen de voorpiek, de achterpiek, de gangway en de brug tegen die duizenden libellen? Niemand. De vier posten waren onbemand. Heet dat niet een bres in het bewakingssysteem … wat een macho-gedoe heel die bewakingsshow.
Enfin, ze waren om 11h15 met veel vertoon & decibels de mess binnengekomen, met hun werkschoenen recht van deck op de beige linoleum. Ze hadden zich zonder vragen neergepladijsd en ik kon ze nog eerst van plaats doen veranderen want ze hadden als hooligans zomaar de tafel van de mecaniciens ingepalmd. Zoiets kan natuurlijk niet. Ze zouden eten aan het linker uiteinde van de grote tafel, de gastentafel, zoals dat voor hen voorzien was. Dus vroeg ik hen aan dié tafel plaats te nemen. Wat ze met gezucht en met tegenzin deden. De toon was gezet.
En toen plaatsten ze elk hun geweer naast zich tegen de tafel, tussen hen in. Dat kon niet, tussen die stoelen moest ik kunnen staan om te serveren. De geweren stonden in de weg. Dus : geweren aan de kleerhaken bij de deur, uit mijn weg. Dat wilden ze niet, de geweren moesten naast hen blijven staan, securidad! (Jaja securidad, tegen de libélulas zeker …)
Ik deed teken naar de kleerhaken bij de deur, wapens afgeven in de vestiaire, geweren aan de haken of anders 'no comida', op een toon alsof ik het voor het zeggen had aan boord. 'No comida?' deden ze, dan zouden ze wel eens naar de commandante gaan. 'Commandante?', dat is maar een woord. Ik nam de telefoon en begon een nummer te draaien, het nummer van de keuken. Want ik kon onmogelijk rechtstreeks de kaptein bellen, dan zou ik mijn chef passeren …
'k Leg de wapen-situatie uit aan chef LD, en dat ik bang was van die halfautomatische dingen, en dat de watchmen allevier tegelijk aan tafel waren. Gewapend.
"Stuur ze maar naar Den Ouwe," antwoordde chef LD. "Allevier".
Ondertussen werd er aan de tafel zenuwachtig overlegd, fluisterend, alsof ik Spaans verstond. Ik legde de hoorn neer. Ik deed teken en zei dat ze alle quatro naar arriba mochten gaan, naar el commandante. Rápidamente. Jamaar! Zo'n moeilijke jongens waren zij nu ook weer niet hoor! Ineens was het No Problema! En met krampachtig-vergoelijkende grimassen haalden ze elk de lader uit hun wapen, legden die voor hun bord, en deden dan wat lacherig. Maar de geweren werden weer schuin tegen de tafelrand gezet en ze stonden nog evenzeer in mijn weg.
"Bueno," zei ik genadig en serveerde zo goed mogelijk de soep. Toen ik met de schotels voor het hoofdgerecht binnenkwam hadden die iele mannekes de soepterrine leeggegeten en stonden de broodmandjes van de andere tafels bij hen op tafel, zo goed als leeg. Ik dacht dat ik iets kreeg. Niet om de soep, soep is er altijd genoeg, daarom had ik de terrine ook op tafel laten staan, maar om het stokbrood.
Hoe moest ik bij de 2de service, om 12h, aan 'mijn' mannen uitleggen dat er niet genoeg stokbrood meer was voor bij de soep?
De vier leken verbaasd dat er nog een hoofdgerecht volgde. Ik zette de schotels op het dressoir, bracht de broodmandjes in veiligheid en ruimde de soepborden af.
Bij het serveren van het hoofdgerecht schopte ik per abuus & met een knal de eerste twee geweren omver. Nu ze ongeladen waren dierf ik dat per abuus wel. En ik excuseerde me natuurlijk. En omdat er duidelijk nog eten te krijgen was excuseerden zij zich ook voor dat wapengekletter. De twee mannen aan de overkant van de tafel legden hun geweren al opzij, nog voor ik bij hen was.
Uiteindelijk zag het er zo uit : de vier mannen zaten aan het ene uiteinde van de lange tafel, de vier laders lagen tussen hen in, en de vier geweren lagen op de andere helft van de tafel. Al die olierommel bovenop een wit tafelkleed!
Om 11h50 hoorde ik de deur van de traphal gaan. Klokvast. Dat was kaptein PE die naar de keuken ging voor zijn dagelijks overleg en praatje met chef LD. Klokvast, er zijn nog zekerheden in deze wereld.
Kaptein PE (in haven altijd in full uniform) komt langs de deur van de mess, ziet die ijzerwinkel op tafel liggen, en kijkt lichtjes vragend naar mij. Ik doe discreet teken dat ik het ook niet weet, waarom er aan deck geen enkele bewakingspost bemand is. En dat ik er niet kan aan doen dat die rommel op een wit tafelkleed ligt.
Van uit de deur bekijkt kaptein PE die mannen. Zwijgend. Traag en één voor één bekijkt hij ze. Nog steeds zwijgend. 1 stilte zegt soms meer dan 1000 woorden.
Toen zei hun hoofdman iets en ze stonden recht, namen hun wapengerei en wrongen zich onderdanig langs kaptein PE naar buiten. Die zette ook geen stap teveel opzij hé, van theatraal gedoe kende hij alles.
Ene van die gasten had in zijn haast zijn lader op tafel laten liggen. De man werd door kaptein PE terug geroepen, terug geblaft eigenlijk : "Hombre! …" Hombre kon zich weer naar binnen wringen, lader nemen en terug naar buiten wringen. Staart tussen de poten. Ziezo, de 1ste service was afgelopen. Ze waren zelfs hun appel vergeten mee te nemen. En in de tropen is appel een lekkernij.
Voor het avondeten aten ze in de dutymess (de werkmess). Dat leek me logisch ja, met werkbottinnen komt men niet in de mess, dan eet men in 'den duty'. En naar ik gehoord had kwamen ze daar om beurten eten. Dat leek me ook logisch ja, als er moet bewaakt worden, moet er bewaakt worden. Zelfs tegen libélulas.
We zijn ZA-14/12 vertrokken uit Korea en gisteren toegekomen in Australië. We liggen op anker tot vanavond of morgen. Niemand weet het precies, zelfs de kaptein niet. De agent is al aan boord geweest met de post en ik heb een brief van 05/12 en 13/12 van ons ma ontvangen : naar AG schrijf ik GÉÉN kaart, anders zoekt het mormel nog contact en weet me waarschijnlijk nog te vinden ook.
Als het solden is bij Boeki & Co wil Tina dan voor mij 3 witte chemisiers voor mij opzij houden, ze weer welk genre (service) en een maat kleiner dan zij.
Van WSN heb ik al MC's ontvangen (2 in Korea, 1 hier) en veel brieven. Goed, zo moet dat zie.
Korea was machtig hoor. 'k Krijg al goesting om er op vakantie te gaan. De episode Yoshu-Ulsan vertel ik wel wanneer ik thuis ben, anders heb ik niet genoeg papier bij. Het was lang geleden dat ik aan de wal nog eens kon vergeten dat ik daar per schip was en achteraf weer aan boord moest.
Nu snap ik Claire beter. -de 1ste collega van schip 03 Zij had het zo te pakken van Zuid-Amerika dat ze gestopt is met varen en ginder een jaar gaan rondtoeren is. - Behalve Bolivië en Paraguay, zei ze. - Waarom die twee niet, vroeg ik. - Dat zijn de 2 landen van Z-Amerika die geen kust hebben en een mens moet ergens een grens trekken hé, zei ze op haar eigen flegmatieke manier.
Zover zal het niet komen dat ik naar Korea trek, want thuis ben ik dan zo blij dat ik er ben dat ik geen zin heb om al weer bagage te maken en te vertrekken. Ah! , van bagage gesproken, we hebben allemaal AL onze achtergebleven bagage intijds toegekregen. Of had ik dat al verteld?
Kan iemand mij de punten van Toppié haar kerstrapport sturen? Waren het echte examens of gewoon maandelijkse toetsen? En heeft ze mijn telegram van 06/12 ontvangen? Ik zal eens in haar derrière komen pitsen hé, van de juffrouw taal noch teken.
Achteraf bekeken : correspondentie had ik niet mogen verlangen van Toppié. Ze was nog maar 12. Dan begint men aan een eigen leven en dan zijn tantes al een beetje decor aan het worden. Zeker tantes die regelmatig verdwijnen uit het blikveld.
Hoe is ulle kerst geweest? Hier is gevochten geweest 24/12, ttz er heeft er ene een pak rammel gehad. Just goe. Eerst de mensen treiteren gedurende twee maanden en dan nog wat leugens vertellen & paf : hij is tegen de vuist van een matroos gelopen. En achteraf nog gaan bleiren bij de ouwe op de koop toe. Nu is deze kaptein geen uil, maar hij is wel verplicht om nota te nemen van de klacht van die leugenaar. De getuigen hadden niks gezien, niks gehoord, niks gemerkt. Prachtig. Dat is ons laatste recht : zwijgen. Het fijne van het verhaal hou ik voor thuis, want officieel heb ik dus niks gezien, newaar.
Hier hoort een woordeke uitleg, maar dat zal een aparte tekst worden, memorie nummer zoveel.
De personages van het gebeuren stappen zo uit een roman van, eh, van kweeniwie. 'k Zal hem zelf moeten schrijven denk ik. Maar ik heb kramp in mijn hand, dus da's voor later.
Van het winterseizoen in Korea, loodrecht naar beneden door de tropen. In drie dagen waren we er door, dwz: tegen dat ge de tropenwarmte weer gewend zijt wordt het opnieuw koeler. Enfin, van die snelle klimaatwisselingen heb ik een vreemd soort spierpijn, of is het reuma? Gelukkig is hier sauna aan boord en elke avond om 19h30 duik ik er in tot 20h±. Ik hou het nu al 15 minuten onafgebroken vol op 70°C. Goed hé. 'k Ben er al eens in slaap gevallen ook. Dat was minder lollig. Ik was drijfnat en had bonkende hoofdpijn. De mecanicien van wacht, die zijn ronde deed om 22h, had gezien dat het lampje nog brandde. Dat heeft mij gered.
13h
Ziezo, hier ben ik weer. 't Werk zit er weeral op tot 15h30. 'k Loop hier al 2 maanden op blote voeten rond, behalve wanneer het echt koud werd, zoals in Korea. Reden : mijn slippers zijn kapot door die dwaze Spinnekop. En om zich te excuseren had hij in Japan van de wal een model slippers meegebracht in textiel, die niet tegen water kunnen, waar ik dus zuinig moet op zijn en daarom zo weinig mogelijk aan doe. 'k Heb nog wel mijn laarzen bij maar daar kan ik niet mee werken en die blauwe halfhoge service schoenen, die ik enkel aandoe wanneer er loodsen en agenten aan boord zijn. Dwz : wanneer er volk in huis is. En wat constateer ik : als ik 2 hrs werk met slippers of sandalen aan heb ik gezwollen enkels. Als ik een ganse dag op mijn blote voeten loop : geen gezwollen enkels. Awelawel! Vanaf nu elk schip blootvoets -larie natuurlijk- behalve voor de service, maar dat jobke bestaat hier niet want het is selfservice. En blootsvoets is beter voor de bloedsomloop want een mens leert weer de voetzolen gebruiken.
Uw krantenknipsels heb ik op de keukendeur geplakt. Met gecondenseerde melk, dat kleeft goed. Als ge nog artikels vindt over slangen of over andere dingen die typisch verband houden met deze/mijn job, dan is dat allemaal welkom. De keukendeur is stilaan een echte muurkrant aan het worden. Heel de bemanning moet daar langs tijdens de etensuren, da's dus de ideale plaats om iets op te hangen.
Wat gebeurt hier verder nog zoal? Wel, buiten de rel van 24/12 en alle gevolgen valt hier voor het ogenblik niet veel te beleven. Verder groeit mijn haar gelijk zot en ik denk dat ik het ergens ga laten bijknippen, in afwachting alles achteruit gekamd en maar laten groeien wat groeit. Af en toe wat gel er in, en oorbellen als fietswielen en daar moeten ze het maar mee doen. En ik ook.
De kaptein is een geestige pee. Jammer dat hij kaptein is. 'k Zou er anders goed overeen mee kunnen komen denk ik. Zo'n beetje stijl AdB maar dan struiser en communicatiever. -niét verbroederen met de hogere rangen!
Hoe gaat het met Oma? 'k Heb haar een kaartje gestuurd uit Korea, ttz, de kaartjes had ik al gekocht in de States omdat ik niet wist of ik in Korea gelegenheid zou hebben om boodschappen te doen. In de States lagen we in Plaquemine (Louisiana), da's een godvergeten dorp in het midden van nergens en keuze aan postkaarten was er niet. Veel zeemzoet gedoe, maar niks échts. 'k Heb dan maar van de minst dwaze 20 exemplaren gekocht en zo was gelukkig hun stock op. Dat was mijn dienst aan de komende zeelieden, zeg maar aan de mensheid. https://nl.wikipedia.org/wiki/Plaquemine , https://en.wikipedia.org/wiki/Plaquemine,_Louisiana , 'k Heb ook naar 2 mensen aan boord geschreven. Die kaartjes hebben nogal wat afgereisd. Gekocht in Louisiana, verzonden in Korea naar Australië. Geestig hoeveel mijlen ge iets kunt doen afleggen. Gewoon een postzegel op plakken, in de bus gooien en de rest wordt voor u gedaan.
Hier liggen geen andere gastankers op anker. Zoveel te beter. Wie weet wanneer gingen we anders tegen de kaai.
Hoe ziet de schaapsstal er uit? Want van Laura en Dee geen woord. Te druk waarschijnlijk. En ik ben vreselijk benieuwd naar die schaapsstal. Is ze groot genoeg, met het oog op komende gezinsuitbreidingen bij moeder en dochters schaap. Of gaat de kroost vrij vlug de diepvries in? Vertel.
Ma, ge hebt de groeten van 'die jongen met zijn slang'. Die heet hier CHEF. Hij is een braveke, maar hij is wel mijn rechtstreekse baas, dus heet hij chef.
Laatste berichten melden ze hier zojuist : om 19h anker op & binnen gedurende 24hrs, daarna weer buiten en weer 24hrs op anker. Wat gebeurt hier allemaal? Wat een vreemde toestand.
Nog iets, op 12/12, in Korea dus nog, moesten we opeens opnieuw monsteren omdat het bij deze rederij de gewoonte is, op het einde van het jaar wordt een nieuwe monsterrol begonnen. Dank zij dat systeem heb ik het op schip 09 tot 8 maanden kunnen brengen, door er op te wijzen dat de begindatum van mijn 2de contract (en heel mijn 2de contract dus) officieel was. Waarvoor dient anders een contract? Het heeft toen nogal wat voeten aan de aarde gehad maar uiteindelijk heeft de rederij zich moeten houden aan het contract. -daarover later meer, want dat is een story apart.
Hier loopt mijn 2de contract nu tot 12 juni. Ik vroeg aan de kaptein of we dan opnieuw een contract hadden voor zes maanden. - Och, daar moet ge niet te veel op letten, zei hij. Jaja, dacht ik, maar als het mij schikt gaat gij daar wél op letten en krijgt ge me niet eerder weg. Of ge moet me afdanken. En daar moet ge dan zéér grondige redenen voor hebben of het kan zelfs niet, want aan mijn werk zal het niet liggen. Nu is de vraag : komt het me goed uit om aan boord te blijven tot 12/06? Wel, daarvoor moet Tina eens naar de school bellen om te vragen wanneer de examens vallen: in de 1ste helft van juni of in de 2de ? Niet door Toppié laten vragen, want aan leerlingen geven ze toch geen serieus antwoord. En ook niet vragen aan de klastitularis (die weet nog niks) maar aan de directie zelf. Als de examens begin juni vallen monster ik af in april. Ik heb geen keuze, het is of 12/04 of 12/06. Laat me iets weten aub, zo gauw ge het adres hebt van de volgende haven. Niet vergeten hoor, 't is belangrijk. Aan de ene kant omdat ik het beloofd had aan Toppié, aan de andere kant omdat er twee maanden mee gemoeid zijn. Anders valt mijn verlof niet wanneer andere mensen vrij zijn, maar dat valt eigenlijk nog te fixen. Dus niet vergeten en rap antwoorden.
Ziezo, dat was het dan. Nu zit ik hier op een leeg blad te staren -blz 6- want anders is het verkwisping en dat mag niet.
Verkwisping is een samentrekking van verkwisting en verspilling, een woord dat we vroeger thuis gebruikten om aan te duiden dat zoiets absoluut niet kan. Een hyperlatief. Het werd pas gênant wanneer we woorden van eigen vinding uit gewoonte ook buitenhuis begonnen te gebruiken. Zoals het woord hyperlatief bvb.
Sebiet is het coffee-time voor de matrozen, (15h) dan ga ik de laatste nieuwtjes halen, ik begin pas om 15h30 opnieuw.
'k Heb hier al 3 bromvliegen dood geklopt. Van waar komen die beesten toch? We liggen een mijl uit de kust. Da's ook een van de nadelen van de wal : insecten. Een mens is nergens zo gerust als op zee, denk ik wanneer we aan land of door land gezever hebben aan boord. En als er aan boord zever is, is het aan de wal vele, véle beter, want daar zou zoiets nooit gebeuren. Nooit. De kunst is met mijn eigen blaaskes te leren leven, denk ik. (ppg)
Nóg een bromvlieg! Mô enfin!
Bon, mensen ik ga er mee stoppen want ik zit hier een hoop bladvulling bijeen te lullen en daar heeft niemand iets aan.
Jawadde. Met dit gesprek zitten we al in de taalfilosofie. Graag hoor, maar binnen een tijdsbestek van 10 minuten is dat wat moeilijk. Maar goed, het zet aan het denken en dat is de bedoeling waarschijnlijk.
Het gesprek leidt bijna vanzelf naar de Newspeak van George Orwell. Newspeak wordt vertaald als Dubbelspraak. Men zou het nu vandaag Politiek Correcte Taal kunnen noemen. De idee daar achter is, dat als woorden verdwijnen uit het taalgebruik, of een nieuwe inhoud toegewezen krijgen, de gedachte die dat woord droeg ook uit het denken verdwijnt. Zo kan men door taal te manipuleren ook het denken manipuleren. En zelfs beperken.
Hier was ik volgens de datums al twee maanden aan boord eer ik geschreven heb. Een te druk sociaal leven aan ter plaatse waarschijnlijk.
Dag moe & poe, zussen & schoonbroers, nichtje, en alle dieren. Het is nu 11h en ik werk lekker niet tot 12h. Nà. Dat kan hier allemaal zo maar.
Er zal wel iets uitzonderlijks aan de gang geweest zijn, want geen enkele chef geeft zomaar een uur vrijaf in de loop van de voormiddag.
Van ons ma (én pa) heb ik gisteren vijf brieven ontvangen. En van Laura een brief die begint in het Koreaans met Hoi Pippeloi. -larie natuurlijk, hoi poloi is Grieks
Van Tina & Toppié elk een kaart. Mooie kaarten hoor. Een Garfield met de tekst : "I made it, but my luggage didn't!" Erg toepasselijk want zo voelde ik mij toen we aan boord toekwamen na 26hrs reizen en met de helft van de bagage maar. Die was de USA binnengekomen via New York en wij via Atlanta. Daarom moest die 'onvergezelde bagage' in NY grondig doorgelicht worden eer ze ons achterna kon vliegen naar New Orleans. Er hadden zo eens bommen kunnen inzitten hé. Bij vertrek in Deurne-luchthaven moesten we er om 08h30 zijn, om pas te vliegen om 11h30! Dan met zo'n klein rammelvliegtuigske naar Schiphol. –cityhopper heet zo'n vliegtuigje nu
Ik heb de monding van de Schelde van uit de lucht gezien. Mooi. Heel de Lage Landen zijn mooi van daarboven gezien, zo groen. Het is moeilijk zich voor te stellen dat het pijn zou doen als men er op zou vallen. Precies een groot mals bed waarop men mag vallen en springen en botsen. De sprei is in patchwork. Daarna van Schiphol dus naar Atlanta (Georgia) gevlogen, over de Noordpool. We hebben het zuidelijk punt van Groenland gezien. Dat landschap leek me minder gastvrij. Puntige rotsen en onherbergzaam. In Atlanta merkten we al dat er bagage achter was. Er ontbraken 8 grote valiezen en we waren met 9 personen. Geen paniek, het scenario kennen we al, maar er was wel veel gevloek en getier. Zeemannen kunnen dat goed hoor, vooral na een lange vlucht met KLM (gratis drank hé). Nu de crew van dit schip overgevlogen is maakt KLM verlies op die post in de boekhouding, denk ik.
Het werk hier aan boord valt enorm mee, gastanker, schoon schip, plezante mensen. Soms té plezante mensen.
De Spinnekop van schip 09 was er bij, dit keer met een aantal soortgenoten aan boord.
Dus die bui van ik-wil-ni-meer-váááre is over, compleet over, totaal helemaal. Tot een volgende keer natuurlijk, maar dat valt dan wel op het einde van een verlof. Van verlof gesproken (amai, ik ben hier nog geen twee maanden en ik spreek al over verlof) binnen vier dagen zijn we hier met die ploeg van 8 mensen volle 2 maanden aan boord. Owee, dat zal weer grondig gevierd worden, vrees ik. Maar ik dwaal af. Over verlof gesproken, nu vraag ik me af of ik genoeg verlof zal hebben om er nog te zijn in juni want ik wil Toppié wel helpen met haar examens. Nuja, helpen is een groot woord, we gaan samen blokken. 'k Zal er iets op vinden. Maar bijtekenen voor 1 maand kan niet, het gaat met contracten van 6 maanden en dat schikt me dus nog minder. De marco is aan zijn 2de periode van 6 maanden bezig, hij vindt het hier een goed schip. Hij zal er een jaarke hebben opzitten wanneer hij afmonstert.
Er is een kat aan boord : Timmy. Helemaal geen Nermal.
Nermal is de kleine verwende, ijdele arrogante kat naast Garfield
Timmy is de kat van de chef mecanicien. De chef steward heeft een slang. Heel praktisch voor mij, zo moet ik zijn cabine niet doen. Toffe knul anders.
Over die slang & de cabine zal ik later een aparte tekst met uitleg schrijven. Memorie nummer zoveel.
De geurkaartjes die ma gestuurd heeft zijn nu een beetje hun geur kwijt. De 'Madame' van Calvin lijkt me een zoeterig gedoe, en dus niks voor mij, maar ik kan me vergissen. De 'Barynia' van Rubinstein geurt niet meer, daar kan ik dus weinig over vertellen.
Vermits zit schip zelden of nooit in België komt en de proviand in het buitenland neemt zal ik deze keer weinig Artis- of Historiapunten bijhebben voor Laura en voor Toppié.
- Ma, ge moet niet klagen over uw onleesbaar geschrift. Hebt ge het mijne gezien op de vorige bladzijde? ’k Had pas gedaan met dweilen en van het dweilen-wringen raken mijn vingers verkrampt, zelfs met rubberhandschoenen aan. Zodus, zodoende en vandaar efkes dat verkrampt geschrift. Mijn handen zien er weeral lief uit zenne, maar ze zijn me goud waard, of ze zijn minst mijn gage.
- Ah ja, ik ben een paar kilo vermagerd. Ik kan weer in mijn werkjeansen zonder er uit te zien als een sosiske. Ik heb tijdens het verlof te weinig beweging, denk ik. -ik denk dat niet, ik ben daar zeker van, het wás zo.
- In uw brief van 29/10 schrijft ge dat Oma zo’n pijn heeft. Is dat ondertussen al over? Een geluk dat Rolande verpleegster is. Waarom willen Laura een Dee niet op vakantie? (Ik ben uw brieven één voor één aan het herlezen) Wablieft? Geen ginseng hier? Maar allez moeder, het spul komt van dees kanten. Ze smijten er mee naar uwe kop! Ge kunt niet buiten komen of ge valt over de ginseng!
- Een schaap met betonnen blokskes rond de poten, is geen doen hé, dan moeten ze dat beest om het half uur gaan verzetten om te grazen? Da's geen job. -Waarover dit gaat, geen flauw idee. Over een mislukte sculptuur?
- Moeder toch! Schapen gaan niet naar de bok maar naar de ram. Het zijn de geiten die naar de bok gaan. Een kruising bestaat wel, heb ik een jaar of wat ergens gelezen, maar dat dier is dan steriel. Zoals voor een muilezel en een muildier telkens weer een ezel en een paard nodig zijn. De probleemkwestie was volgens dat artikel de naam van het dier : een scheip? een gaat? een scheit? een gaap? In elk geval ziet het er wat gek uit maar lief en het vlees is eetbaar.
- Nog bedankt voor uw goede raad. Nee, ik zal hier 's avonds niet staan blaten/bleiten. Hier zijn geen Rammen aan boord. Wel Stieren, Kreeften, Leeuwen, Schorpioenen, Steenbokken, Vissen …
- De mensen die reageren op Beatrijs, zijn dat particulieren of mensen die er via hun beroep mee in contact gekomen zijn? Proffen en acteurs en zo. https://nl.wikipedia.org/wiki/Beatrijs Als ge voor uw 24 sprekenden beesten inspiratie zoekt https://nl.wikipedia.org/wiki/Van_den_vos_Reynaerde met ge eens naar een zeemanscafé in Antwerpen gaan. Daar zult ge zeker inspiratie vinden. Gaat de die 24 stemmen zelf inspreken? Ik wil ander wel de vis en de puipmies voor mijn rekening nemen. Kent gij het verschil tussen een goudvis en een stewardess? Een goudvis hoort ge niet.
- Geef in géén geval mijn adres aan HB. En al evenmin aan AG. -zij was een sociaal assistente aan de VUB Waarvandaan komt AG zo ineens opduiken? Ik heb haar een tijdje uit pecuniaire overwegingen als kennis gehad. Diplomatieke betrekkingen noem ik dat, maar zij zag het als een 'verrijkende diepmenselijke relatie'. Ik kan niet meer tegen sociaal assistenten die psychologische prietpraat verkopen en vanuit een pseudo-intellectuele pretentie andermans leven willen organiseren. Dat ze eerst eens leren een eigen leven te leiden. Bref, voor mij was het letterlijk verrijkend, want zij besliste over mijn toelage. Die periode is goden-zij-dank voorbij, maar ik ben er blijkbaar nog niet van af?
- Laura, wat gaat Dee in de maand mei doen in Griekenland? https://nl.wikipedia.org/wiki/Oros_Athos En koop maar al een boekje voor de schapen : Hoe verlos ik een schaap of acht? Geschreven door ene d’Herder, denk ik, uitgeverij Wollewei. Stel u voor dat ge er alleen komt voor te staan. Dat zou lam zijn hè. Waarschijnlijk meer dan een lam.
- Als Yves zijn boerderij verkoopt, roep me dan hè, misschien koop ik dan het bakhuis en de paardenstal. Hopelijk voor ulle valt er iets te organiseren. Dat zou prachtig zijn, dan moeten we niet meer telefoneren. En als ik ulle moet wekken, dan doen we dat zo: ge bindt elk een draadje aan uw grote teen. Die bobijntjes rol ik af tot in het bakhuis. Wanneer mijn wekker dan afloopt trek ik aan beide touwtjes. En dan maak ik koffie! Simpel hè. Ja.
1985-12-09, 08h30
De 5de mecanicien monstert af en vliegt naar huis. Hij is gevallen in het machien en een van de handbeentjes is gebroken op drie plaatsen. Als zo'n klein knookje op drié plaatsen breekt, dat is zo ongeveer verbrijzeld? Hij zal de post in België verzenden, dus niet verbaasd zijn als er een Belgische postzegel op plakt hé. Het verwondert me dat er niet meer ongevallen gebeurd zijn tijdens de oversteek. Rotweer. Ik ben ook nen totter gegaan –totteren = vallen, en misschien ook blijven botsen en alles heeft 2 dagen pijn gedaan. Dat verhaal is te lang om nu op te schrijven. Ik leef nog, da’s al veel. Op een bepaald moment deden we nog 3 knopen. Een mens kan al evengoed te voet gaan hè. En die schroef maar draaien! En wij bleven ongeveer ter plaatse.
1 knoop = 1 zeemijl per uur 1 zeemijl = 1,852 km 3 knopen = 3 x 1,852 km per uur = 5,56 km/h, daar haalt een mens de fiets nog niet voor buiten.
Dat leed is nu geleden maar degene die de Pacific zo genoemd heeft moet wel een ironisch vent geweest zijn. Onze volgende bestemming is Melbourne en daar zouden we ± 2 weken over doen. Bel de rederij maar al wakker voor het adres van de agent want ik heb nog niks zien uithangen hier. Van zodra ik dat adres heb stuur ik het op vanuit Ulsan, als dat dan nog kan.
De Koreanen hier aan boord werken danig op mijn zenuwen. In Ulsan ga ik eens een voetje aan de wal zetten, want dat is geleden van Plaquemine (New Orleans), begin november.
Tiens, dat is eigenaardig. Als het schip van New Orleans naar Korea gevaren is, dan moeten we door Panama gegaan zijn. En ik vermeld niks over Panama? Terwijl Panama een belevenis op zich is. Vooral de sluizen. Was ik toen al zo blasé dat het Panamakanaal een fait-divers geworden was?
Het geld hier heet WON en 100won = 6,06 BF. Ik won, ik heb gewonnen en ik ben niet gewond.
Het is ijzig koud hier. Het water aan deck vriest vast en de matrozen hebben allemaal rooie oortjes en een rooie neus. Maar dat laatste kan van wat anders zijn.
te gast bij Wim Helsen ~ Wim Claeys met twee strofen uit ''k Zou zo gere willen leven' van Walter De Buck
'k Zou zo gere willen leven in ne wereld zonder haat Zonder macht en zonder streven Waar dat 't al vanzelf gaat 'k Zou zo gere willen leven In ne wereld zonder pijn Waar iedereen het al kan geven En het geestig is te zijn
'k Zou zo gere willen leven In ne wereld zonder geld Da de niet van schrik moet beven Veur nen oorlog en geweld 'k Zou zo gere willen leven In ne wereld zonder doel Waar gerekend wordt met schreefkens Geen bankiers en genen boel
Claeys in gesprek met Helsen: de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje. https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a40/ 11min16 Fijn hé, ondertiteling bij het Gents. Zo kan iedereen volgen, tot in Canada.
Als dochter van twee platendraaiers leert men een aantal repertoires kennen natuurlijk. Dat was me geraden ook, of ik had me daar niet staande kunnen houden. In geen van beide winkels.
Dit is een lied dat ik zelfs uit het hoofd gekend heb, en ook dikwijls gebruikt als houvast, als troost : er zijn nóg mensen die zo denken, ik ben niet alleen. Het blíjft wensdenken natuurlijk, want zelfs in een wereld zonder geld zullen er nog altijd tekenen van macht en rijkdom zijn. Daarom waarschijnlijk klinkt de melodie mineur.
Toen werd de tekst nog toegeschreven aan Karel Waeri, maar de datums lijken niet te kloppen. De muziek van het lied (uit een operette) is van 1913 en Karel Waeri is overleden in 1898. Dan is de auteur wel Apollinaire Lienart. (zie onder)
Verder vind ik Gents het mooiste dialect dat we hebben. Oja, zeker het allermooiste. Als ik Gents hoor word ik zomaar blij vanbinnen en begin ik vanzelf te glimlachen. Vraag maar aan onze loodgieter. Hij heeft in zijn spraak een verre ondertoon van Gents.
’k Ben ook blij te horen dat de Vlaamse volksmuziek nog leeft, al vraag ik mij af waar. Niet meer op VRT1 alleszins (radio), of het moest zijn in de verdoken uurtjes. Wanneer iedereen slaapt. Of zit te typen.
Die kaptein was een beetje een elitair mens. Zo'n heer met een zijden halsdoekje in de openstaande kraag van zijn hemd. Hij voerde aan tafel conversaties over Florence en musea en andere uitgelezen onderwerpen, een gesprek onder heren waardig. Alleen waren zijn tafelgenoten niet zozeer heren die kwamen tafelen, zij waren hardwerkende mannen die van hun maaltijd wilden genieten want de maaltijd betekent vrije tijd en een moment van rust. Eventueel wat loos gebabbel erbij, maar niet elke dag gesprekken over kunst en cultuur.
Bij momenten kwam er weinig reactie op de onderwerpen van de kaptein. Soms stokte zijn monoloog en dan had ik oprecht medelijden met hem. Hij moest niet op een vrachtschip varen, hij zou een cruisekaptein in de Middellandse Zee moeten zijn. Daar zou hij dan de tafelgasten onderhouden over Cartagena en Venetië. Zo zag ik het, want over de kolenterminal in Tubarão waar we gingen laden, vallen weinig culturele weetjes te vertellen.
Op zondagavond werd er wijn geserveerd aan tafel. Mijn eerste zondag weer aan boord was er witte wijn voorzien. Ik vroeg aan de chef steward/kok waar ik de ijsemmers kon vinden. Volgens hem waren er geen ijsemmers aan boord, hij had al eens gezocht. Maar de flessen liggen sinds gisteren koud hoor, zei hij. 'k Kreeg de sleutel mee om in de locker te gaan zoeken, nee, in de rekken geen ijsemmer te vinden. 'k Ging de sleutel terug brengen en zei dat ik eens in het magazijn ging kijken, misschien stonden ze daar? De chef dacht van niet maar ik kon altijd eens rondkijken.
Geen ijsemmers te zien, maar wat stond daar onderaan de rekken, zeevast gezet? Een stapel witte lege half-grote haringemmers! Die van 40 stuks. We waren gered. Etiketten eraf, handvat eraf, uitwassen, een bord met serviette eronder, serviette erop en we hadden ijsemmers.
De kaptein was in de wolken met de ijsemmers en hij vond ze helemaal niet camping want een plastic ijsemmer is nog altijd beter dan geen ijsemmer. Toen hij ze op de tafel van de officieren ook zag staan, complimenteerde hij mij. Zijn tafelgenoten zwegen en de dag erna vertelde de chef steward me vanwaar die donderwolken. Ze vonden me een mouwveegster, met mijn ijsemmers. Kermille. Een mens doet moeite om de tafels wat afwerking te geven en dan is men een mouwveegster …?
Bleek dat 'die met zijn fijne manieren' al eens naar ijsemmers gevraagd had, en die waren er niet, en dan kom ik wat gedienstig doen met haring-emmers. Mouwveegster dus. In scheepsjargon bestaan daar lelijker woorden voor, maar die zet ik hier niet.
Op donderdag werd na het avondeten de kaasplank aangeboden. Ik was bezig in de mess en de chef gaf de kaasplanken door, een voor de officieren, een voor de kapteinstafel. - Deze is voor de kapteinstafel, zei hij. - Dat zie ik aan de hoeveelheden. Maar geen Hervekaas voor de kapteinstafel, klopt dat? - Ja, dat is hier al wat geweest, zuchtte hij. Den ouwe wil geen Herve op de kaasplank, want Herve stinkt. - En vinden de drie anderen dat ook ? - Néé, de 1ste stuur en de chef mécanicien zijn zot van Herve. Dat is het juist. Maar den ouwe wil geen Herve op de plank zien. Oelala, er gebeurde aan die tafel veel meer dan ik zag of kon merken. Ik nam twee ondertassen, paste daarop twee glazen dessertkommetjes ondersteboven en we hadden stolpjes. - Wil de marco (marconist) ook Herve? - Nee, die doet mee met den ouwe natuurlijk, dat ventje is de mouwveger van de kaptein. - …. ? véél meer dan ik zag of ik kon merken.
We hadden twee kaasstolpjes, ik sneed een Hervekaasje in twee en onder hun stolpjes zette ik de helften mee op de plank. De chef zag me doen.
- Daar trekt gij uw plan mee hoor. Ik wil geen ambras.
Toffe baas was die chef steward, ik stond er alleen voor met de Herve, terwijl we voor reparaties van mankementen in zijn keuken en in de bewoning toch eerder de chef mecanicien en de 1ste stuurman nodig hadden dan de kaptein. Men kon dié twee mannen maar beter tevreden houden.
Na de hoofdschotel zette ik de kaasplank tussen de marco en de kaptein en werd de kaptein nu niet wat bleek boven zijn gentlemensjaaltje?
- Mevrouw … zei hij. Die kaas … - Die kaas is afgedekt kaptein, stolpjes.
Ik nam de twee schoteltjes met stolpje van de plank en zette ze een plaats verder, naast het bord van de chef Mécanicien en rechtover bij de 1ste stuur. Hun gelaat lichtte op. Een glimlach tot achter hun oren. En of er nog stokbrood was. Natúúrlijk was er nog stokbrood, hier is een extra mandje.
- Mevrouw …, -de kaptein weer, onze heer met smaak- vindt u niet dat Herve stinkt?
Hij sprak niemand aan bij de voornaam, en aangezien ik geen rang had was het 'mevrouw'.
- Nee kaptein, Herve heeft een aroma, heeft een uitgesproken geur. Stank is totaal iets anders.
Man, ik kuis een aantal toiletten aan boord, wilt gij écht weten wat ik stank noem?
De chef mecanicien en de 1ste stuur aten met smaak hun eigen royale portie kaas. Die dag was ik gered door het aroma / de geur van Herve. Ik had er twee sterke bondgenoten bij én, voor de rest van mijn contractperiode was ik van de smet van mouwveegster vanaf. Ook toen de voorraad Herve al lang op was.
1984-12-08, 13h nog altijd op anker bij Gdansk (Polen)
We liggen nog altijd hier verdomme! Ik heb "der Sturm" van Beethoven maar opgezet, zo kan ik wat langer koleirig blijven. Maar dat is nog niet alles. Ik zou op dit uur moeten siësten om mijn avondservice fatsoenlijk te kunnen doen. Wat is er nu gaande : twee cabines verder is de boots aan het zagen & timmeren & zagen in de cabine vd wiper. En 't zal nog lang duren, olé. Al goed dat de Hitachi kan doorblazen en dat Der Sturm goed opgenomen is (Danku Laura!) Backhaus toetst er ook niet naast hè.
Daartussen klinkt dan die zwie-ie-ie van de boor en het gehamer van de hamer en dan nog het gezaag van de zaag ... Plezant is dat hier de laatste tijd. Veel zon en zeelucht, zei de dokter, en ze werd stewardess.
Sinds 02/12 liggen we hier te ankeren. Erg hé. Dat stilliggen is wel efkes plezant maar na een paar dagen is het alsof de mensen ook stilvallen. Er zit (letterlijk) geen vaart meer in. Niet in 't schip en niet in de mensen. Ik krijg met moeite het ene been voor het andereen bij de rest van de bemanning lijkt dat ook zo.
06/12 was wel tof: grote speculosen harten en chocolademelk voor ontbijt. Het is de eerste keer dat ik Sinterklaas weet vieren op een schip. Hoewel dat niet zo ongewoon zou mogen zijn hé. Elk feest is een afleiding en in Nederland is het toch ook feest voor iedereen, niet enkel voor de kinderen. Trouwens, het zit hier vol grote kinderen.
Deze chef steward was van beroep bakker/patissier maar na een echtscheiding was hij om den brode gaan varen. Dat hield in dat hij kok was aan boord, een natuurtalent want het eten was meer dan lekker, maar hij was ook een wat schuchter mens. En voor een baas van een departement is dat een nadeel natuurlijk. Dat is achteraf gebleken op een ander schip. Dat is in 1993 of 1995 gebleken op een ander schip.
Morgen gaan we tegen de kaai, zeggen ze. Maar dat zeiden ze vorige donderdag ook. Verder is hier bitter weinig nieuws, behalve dat mijn spons spoorloos is. Waarschijnlijk gepikt door de mannekes van de brug. Boeiend nieuws hé.
Met dat lang ankeren zou het wel eens begin februari kunnen zijn eer we nog eens in België lossen, maar die langoesten (als ik er ginder vind aan een goeie prijs) gaan toch de diepvries in. Dat kan dus niks geen kwaad. More days, more money. Zo houden we hier het moreel hoog. Of toch halfstok, en dat is al een prestatie op zich.
De langoesten in die ik zou kopen in Vitória (Brasil) dat was ook weer een klucht. 'k Had bij een aantal mensen in België de bestelling genoteerd en hen op het hart gedrukt dat ze vooral plaats moesten voorzien in hun diepvriezer, zo tegen eind januari of begin februari. Dan is het hartje zomer op het Zuidelijk Halfrond en wat bleek, het was het seizoen niet voor langoesten. Nergens in Vitória een langoest te zien, noch op de markt, noch elders. Zelfs niet in plastic! Toen heb ik met blozende kaken een telegram verstuurd : geen langoesten, zeg het voort. Chot, wat was dat toen rot!
te gast bij Wim Helsen ~ Laura van Dolron met het gebed 'The Serenity Prayer'
God schenk me de sereniteit om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen. De moed om te veranderen wat ik kan veranderen. En de wijsheid om het verschil te kennen.
Persoonlijk zou ik het een Bede om Sereniteit noemen, want sereniteit overkoepelt kalmte, volgens mij. En het woord gebed vind ik niet nodig, en het woord god evenmin. Hou het globaal.
Het viel me op dat ze in haar beschrijving van een AA-lokaal ook de TL-buizen vermeldde. Dat vindt Van Dolron blijkbaar markant genoeg om een interieur, een decor en dus ook een sfeer te beschrijven. En daar kan ik helemaal inkomen. Het gezelligste interieur kan veranderen in een gevangenis, gewoon door de belichting te wijzigen.
Het is hier inderdaad zeer mooi. Het lijkt nogal op de Grote Meren -tussen Canada & USA- en het is hier ook bitter koud. Daarom ga ik niet buiten staan kijken naar wat er te zien is, ik heb het gevoel dat ik het al ken. En daarbij, ik heb geen zin om een snuitvalling te krijgen. Tijdens de service kan zoiets niet. Iedereen heeft hier al op de gekste uren moeten werken en is doodmoe. Voor ons ook extra werk, 1 loods en 3 wielmannen aan boord en 't schip ligt nog niet proper. Ambetante sfeer aan boord. Waren we al maar weer op den Atlantic, daar is het rustiger. Geen loodsen meer en matrozen en mecaniciens moeten dan geen zeewacht meer lopen en dan komen we wat op ons effen.
En na Vitória (Brasil) weer naar huis hé, zo moet dat. Want al die vermoeide slechtgezinde mensen maken mij ook slechtgezind. En ondertussen verwachten de loodsen & co bediend te worden met de smile.
1984-12-02, Oostzee (Baltische Zee)
Goed nieuws : we gaan drie dagen op anker, dan kunnen we wat op ons effen komen. Eigenlijk is het geen officieel nieuws, ik heb het opgevangen aan de kapteinstafel tijdens de service. Dat ben ik direct gaan verderbabbelen natuurlijk, met de vermelding dat het topsecret was. Dat gonst direct verder natuurlijk, ge ziet ze per twee of drie fluisteren. Héhé, als ik zo twee of drie keer een betrouwbaar berichtje kan doorgeven zal ik de vierde keer eens een ENORME mop uithalen. Wat weet ik nog niet, maar het moet iets goed worden.
Misschien is drie dagen anker ook drie dagen later thuis, maar het is nodig dat we efkes uitblazen want het is de afgelopen dagen te gek geweest. Ziezo, nu ga ik siësten en hopen dat ik er intijds uit geraak.
-----
Dit papier is mogelijk niet zo geschikt om langs twee kanten te beschrijven, maar ik ga het toch eens proberen. 'k Heb namelijk maar 200 van die blaadje bij, ziet ge. De collega is nogal aan de trage kant. Dat is eigenlijk wel goed, daardoor rem ik ook een beetje af. Ze zullen aan onze kruissnelheid moeten wennen. Gisterenavond ging ik de vuilnis overboord kiepen (donker!) en ik sla met mijn ellenboog tegen de stormdeur. Nu ziet mijn ellenboog eruit als een regenboog. Wel mooi, maar ik heb zo weinig om er bij aan te doen. (PPG) Vanmorgen sla ik met mijnen appel -mijn hoofd- tegen het slot van de frigo, 't was chic hoor. Nu heb ik een buil als een ei op mijn hoofd. Dat is dan tenminste één vers ei aan boord. (weeral een PPG – wat een PPG is vraagt ge best aan Laura)
te gast bij Wim Helsen ~ Gilles De Coster met een tekst van Frederik De Backer
Niemand was gelukkig. Kinderen zeurden, partners zeurden en de seks trok ook al op niks. Dure ouders in bejaarde rusthuizen en maar blijven leven. Erfenissen die uitbleven en de staat die haar graantje meepikte om er ergens een zoveelste laag beton mee te gieten. Of natuurlijk om die vele miljoenen miljarden negers en moslims en werklozen en Walen en sossen en hippies en zogezegd zieken die het landje rijk was een luizenleventje bijeen te sponsoren. Naft kostte een fortuin, overal stonden flikken en flitspalen, en geen enkele voorligger had of verdiende een rijbewijs. Elk ritje was een peperdure helletocht. De muziek was bagger, alle eten zat tjokvol vergif en vuiligheid, en als het eens niet regende was het bloedheet. En maar betalen.
Niemand werd gehoord, dus gingen ze luider schreeuwen. En als het schreeuwen niet hielp, dan zouden ze nog weleens zien. Zij hadden recht op dit en dat en wat nog allemaal. De rest kon de pot op. Maar als ze eens om zich heen zouden kijken, zouden ze het zien. Niemand was gelukkig.
Toen ik de tekst een eerste keer las en het gesprek nog niet beluisterd had, dacht ik bij de laatste vijf lijnen dat het over de Gele Hesjes in Frankrijk ging. Of een oproep was om Belgische Gele Hesjes bijeen te krijgen. Want onvrede bestaat.
De Coster verkiest de tekst luchtig te bekijken, maar anders kan ook. Ik zou na elke zin kunnen zeggen 'dat is zo', of 'ik ken mensen die er ook zo over denken'. Natuurlijk bestaan jammerkonten en natuurlijk verpesten die de sfeer. Met zo'n mensen wordt elk babbeltje een bezoeking. Maar langs de andere kant zou die tekst gewoon kunnen bedoelen wat er staat. Want onvrede bestaat.
'k Weet niet of de schrijver de tekst luchtig bedoeld heeft. De Morgen formuleert het zo : Frederik De Backer schrijft elke donderdag over 'de grauwe wereld die we zo veel mogelijk proberen te negeren'. Hier nog een tekst van hem, uit de krant. En wel degelijk grauw volgens mij :
Hij was geen schrijver, geen muzikant. Hij was niets. Wat het ook was wat hij dacht dat hij voorstelde, hij was het niet. Hij was geen schrijver, geen muzikant. Hij was niets. Een lul in een krot in een gat. Een klootzak in een land van klootzakken. Een verspild orgasme wiens grootste prestatie zich negen maanden voor zijn geboorte had voltrokken.
Hij schoof de stapel karton van een zoveelste lading muziekgerief over de losliggende bruine tegels naar de voordeur. Naast de versterker en de vele koffers die hij telkens weer met zich meezeulde naar nauwelijks bijgewoonde optredens in de weinige kleine kutzaaltjes waar hij voor een habbekrats mocht opdraven. Duizenden euro's voor wat drinkgeld. Zich in de schulden werken was makkelijker dan iets uit zijn snaren persen. Iets nieuws. Omdat alles wat hij zijn laptop toevertrouwde al vele malen vele keren beter was geschreven. En zolang hij bijkocht was er progressie.
Een schrijver was hij ook al niet. Anders zouden zijn mails wel worden beantwoord. Zijn schrijfsels gedeeld op sociale media. Hij was een loser.
Hij schreef voor anderen. Plezier had hij er zelden aan beleefd. Ja, af en toe rolde een zin best aardig over de tong, maar als enkel het geschrevene bleef bestaan, waarom vervlogen zijn woorden dan zo geruisloos? Graag gezien worden door een onbekende aan de andere kant van het internet, daar was het hem om te doen geworden.
Hij staarde naar het honingraatmotief van de koffer waarin een al even gloednieuwe basversterker zat. De twee glimmende vlindersloten. Blauwe wieltjes onder aangekochte vooruitgang. Nodig, nee. Wenselijk, ja.
Het drumstel waarop hij zelden speelde had alweer een zoveelste laag stof verzameld. De piano was een veredeld tafelblad geworden. Hij durfde niet meer. Het moest goed zijn of het moest niet zijn. Zijn jongste nummer was zes jaar oud.
Hij had geen tijd, zei hij altijd. Te veel werk. Dat was ook zo, maar van minder tel dan zijn lafheid. Het was niet goed en dus was het niet. En hij evenmin.
Over Gilles De Coster : https://nl.wikipedia.org/wiki/Gilles_De_Coster , Over Frederik De Backer is weinig te vinden : ‘Hij schreef en herschreef in het verleden voor onder andere Menzo, P-Magazine, Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad’.
In '84 -'85 heb ik aan boord met een collega gewerkt die opgegroeid was in Australië en op haar 19de door huwelijk naar België gekomen was. Zij vertelde af en toe iets over Australië, en over krokodillen. Ze wist er ook veel over te vertellen. Niet zozeer door het huwelijk met die Belg, maar door de plek waar ze opgegroeid was, the outback ofte afgelegen gebied. Heel het binnenland is outback. https://nl.wikipedia.org/wiki/Outback
Ze sprak vloeiend Nederlands met een licht Antwerps accent gemengd met iets zonnigs dat alleen maar een Australisch accent kon zijn. Want Brits of Amerikaans was het niet. En New Zealands al zeker niet.
En met haar plezant exotisch accent had ze het consequent over schrokkedillen. Ik vroeg haar, waarom geen krokodillen. Daarin was ze zeer categoriek : het zijn schrokkedillen omdat het schrókkedillen zijn.
Wat ze ooit allemaal van krokodillen gezien heeft of meegemaakt heeft dat heb ik niet gevraagd. Ze kon niet zwemmen en ze wou het niet leren ookni. En volgens mij had dat iets te maken met de schrokkedillen. Haar hond misschien …
Eer ik aan deze tekst begon heb ik de lijst van LM met de lijst van mijn schepen vergeleken. Gewoon uit nieuwsgierigheid. We hebben allebei een lijst gemaakt want telkens in onze zeemansboeken gaan opzoeken is nogal omslachtig, vermits de Belgische koopvaardij na het uitvlaggen in 1991 onder verschillende goedkope vlaggen gevaren heeft. Wij hebben buiten een Belgisch zeemansboek ook een Luxemburgs, een Liberiaans en een Panamees zeemansboek. Volgens de lijst hebben we zelfs onder Bahama-vlag gevaren. Dat kon allemaal, want onder goedkope vlag varen was mogelijk een manier om de aandeelhouders tevreden te houden. Niet de zeevarenden. Die goedkope vlaggen deden volgens mij in de ogen van walmensen afbreuk aan de integriteit van het schip en de bekwaamheid van de bemanning, wat in realiteit toen nog niet het geval was. Pas wanneer de Belgische Koopvaardij weer onder Belgische vlag kwam (in 2006) zijn de rederijen lagere bemanning en later ook officieren uit lage loonlanden beginnen monsteren en vanaf toén ging het bergaf met de bekwaamheid. En tegenwoordig zou het nog erger geworden zijn, weet LM uit een recente chat met een chef mecanicien. Nu verder over die lijst : Op schip 10 ben ik in Gent aangemonsterd op 09 oktober 1984. Het schip lag er al twee dagen, de shoregang (= de walploeg) nam het werk over van de mensen die op 07 oktober afgemonsterd waren. En wat zie ik nu op onze lijsten die hier hangen? LM was bij de groep bemanningsleden die toen afmonsterde. Ik was bij de groep die aanmonsterde, twee dagen later. Vreemd toeval. Spookachtig, achteraf bekeken. We hebben mekaar gemist. Zes jaar later, aan boord van schip 20, is dat gecorrigeerd geweest.
De brieven van de eerste anderhalve maand ontbreken, want het kan haast niet dat ik gedurende zes weken niks zou geschreven hebben. Dag,
De groene (blèh) kaart met rode (oei!) knoopjes is toegekomen in Zelzate. -toen Sidmar, nu ArcelorMittal Gent- Gelukkig is er een blauw knoopje bij maar dat kijkt zó slechtgezind dat ik niet weet of ik daar wel blij mag mee zijn.
Waarover dit gaat weet ik niet, geen flauw idee. Had ik gevraagd om knoopjes op te sturen? Die dingen koopt met toch zó ergens aan de wal !?
Mijn nieuwe collega is een Australische en spreekt ook Algemeen Beschaafd Antwerps (St.Jansplein). Ze is hier al een keer aan boord geweest, ze kent dus de weg. Da's al een hele opluchting want met beginnelingen werken is verschrikkelijk vermoeiend, vooral als ze de laatste drie dagen voor aankomst ziek vallen. (de vorige collega) De nieuwe collega heet Robin. Mooi hé. Ik ben gaan kijken in mijn valies of ik voor haar een kruisboog bijhad, maar er lag enkel natte was in. Die heb ik spoorslag opgehangen en vanavond was 't al allemaal droog. Ze stoken hier lijk zot.
't Was weeral mosselen serveren vanavond (dag van vertrek). Wat een geluk dat Robin het spel hier al kent, anders hadden we nu nog niet gedaan. Morgen al Kielerkanaal. Dan krijgen we een andere loods. Ik denk dat we helemaal tot in Gdansk zullen geloodst worden, als ik goed verstaan heb wat ik zo halvelings hoorde tijdens de service. Maar ik kan er moeilijk blijven naast staan en vragen : zeg dat nu nog eens captain, als ge durft ?! Die zijn zot zeker, drie dagen loods aan boord!
En dat moet allemaal eten en slapen hebben en voor het ogenblik is het schip nog een echte modderschuit. 't Kielerkanaal zou heel mooi zijn van landschap. 'k Zal morgen eens buiten gaan piepen en dan laat ik u weten hoé mooi.
Veel post en pakjes gehad. Jammer dat we deze keer maar zo kort tegen de kaai lagen. WSN heeft in het journaal gezien dat gellie bij Fabiol waart, heel die scène is uitgezonden geweest. WSN vertelde dat terwijl er 2 matrozen bij waren. Mijn neus krulde van fierte. Ik heb daarop eens geklonken. 't Klinkt nog een beetje na.
Hier hoort een woordeke uitleg. Mijn pa ging die prijs ontvangen op het stadhuis van Brussel en mijn ma wou niet mee want zij was absoluut niet royalist. Zelfs niet neutraal, als ik me goed herinner. Laura is meegegaan in haar plaats. Het kan zijn dat mijn neus toen krulde omdat mijn ma het been stijf gehouden heeft, dat zij niet meeging naar die poppenkast, dat ze niet wou meedoen aan die gloriol.
'k Heb wel een musicassette in een blauw sjaaltje met bloemekes ontvangen, maar daarin zat Boudewijn de Groot als ik me goed herinner, of anders Vivaldi. Het is al wat geleden. tekst 093.
Dat bukken met gestrekte benen, ja dat zal wel met gestrekte rug moeten geweest zijn hè.tekst 088.
Over die huiszoeking bij Tina was ik ook eerst razend, maar als ik haar brief zo eens overlees dan heeft zij dat heel koel en diplomatisch aangepakt. S heeft haar zelfs een goed punt gegeven omdat haar huizeke zo mooi ingericht is en proper onderhouden. Ge ziet hé, met propereteit is dat proces al half gewonnen. De andere helft winnen ze met Tina haar glimlach.
Woordeke uitleg :S was een vriend van bij de gemeentelijke politie. En als ik me goed herinner was Tina zelfs op voorhand getipt over het politiebezoek. Die huiszoeking was ivm de echtscheiding van haar toenmalige vriend. Overspel was toen nog strafbaar, ook al waren hij en zijn vrouw al uit elkaar. Tina en hij en Toppiéke leefden in het huizeke wel overdag, maar overnachten deden ze elders. Daardoor was nergens persoonlijk spul van hem te vinden. Toppié bij haar pa, Tina & vriend in mijn appartement twee straten verder. Toch makkelijk als iedereen bij mekaar in de buurt woont.
We blijven hier 4 dagen op anker liggen. Dat is zo rustig. Morgen komt weer een personaliteit van de haven van Zeebrugge om een reis mee te maken.
Lap, ik hoor hier over de radio dat het Brits vorstenhuis een half uur geleden bekend heeft gemaakt dat hun kroonprinses weer in verzwangering is geraakt. Dat schaap is in een serieuze kinderlaag gevallen, zeg ik. kweken en braaf zijn But: the people are delighted.
1984-02-14, nog steeds Montoir
Morgenvroeg halen ze de post op en het is vanavond laat dus moet ik mij haasten. Ik heb die gevitamineerde combinatie van doucheschuim & shampoo vandaag gebruikt en zit hier nu zeer gevitamineerd te typen. Maar ik gebruik doucheschuim allang als shampoo en shampoo allang als doucheschuim, ’t hangt er van af wat het dichtste bij staat. Goed, volgens het papierke dat erbij hoort mag het nu officieel, alles met dezelfde zeep. Binnenkort komt er iets op de markt waarmee men nog tanden kan poetsen en badkamer schrobben ook, alles in één product.
Dankuwel voor de boeken, ik ben in Fleur de Cactus begonnen. De bib hier aan boord is wel goed voorzien maar er staan weinig geestige dingen tussen. Die Boulevard Durand ziet er iets schrijnend uit. Daar zal ik nog efkes mee wachten.
De 20ste zouden we in Arzew zijn en dan de 24ste of de 25ste weer in Montoir. Dan ga ik toch nog eens proberen te telefoneren naar Tina, want met al haar gestudeer durf ik haar haast niet meer bellen. Ze heeft goede resultaten hè. Nu weet ik van wie Toppié dat cijferhoofd heeft. Of is dat al over?
PS : onze pa heeft die rode stift toch niet ingeslikt? Fabiol haar polleke gaan vasthouden waar iedereen bijstaat, maar schrijven? Ho maar!
Dit is de laatste brief van schip 09 die in deze farde/classeur zit. Dat is gek want ik ben pas 3,5 maanden later, in mei afgemonsterd. Ofwel zijn die brieven niet geklasseerd, wat heel eigenaardig is want mijn ma hield alles bij. Ofwel ben ik gestopt met schrijven, maar ik zou niet weten waarom, ik was zo goed op dreef. Mysterie dus.
Wat hier nog wel bij zit is een telegram naar mijn ma op 11 mei, Moederkesdag. Er was nog geen e-mail, en een telegram versturen ging toen via de marco, via SAIT naar Oostende Radio.
Hier hoort een inlas, maar onze scanner is aan vervang toe. Die aankoop is gepland voor een volgende expeditie naar de computerman. De inlas is een memo-papiertje uit de ontvangen brief van mijn ouders. In afwachting doen we die inlas als volgt:
"Dag m-ke, ik hoop dat het sjaaltje past bij een van uw 99 schorten. De postzegels van 1fr volgen bij eerstvolgende brief of MC. Kus, moe en poe.”
99 schorten is overdreven hoor, het waren er maar 18. ’k Had 10 geruite voorbinders voor de service aan tafel en 8 witte stofjassen met grote zakken voor tijdens de poetsuren. In die grote zakken hield ik mijn eigen Vileda en mijn eigen werkhandschoenen, van het merk Marigold, de hobby-versie, de zwarte, dat waren dikste en de stevigste en daarmee kon ik ook met zeer warm water werken. Zeer warm water heeft een aantal voordelen.
En op datzelfde papiertje staan in het rood een eindelijk een aantal lijnen van meneer mijn vader, in zijn typerend regelmatig mooi blokletterschrift, maar wel in het rood. In het rood nota bene!
“DAG MIMIE, DE BRIEVEN OF PAKJES ZIJN AL TOE, VOOR IK DE GELEGENHEID KRIJG ER IETS BIJ TE SCHRIJVEN. MAAR DIT HEB IK WEER OPEN GESNEDEN. VOILÀ, NU HEB IK OOK MIJN ZEG EENS MOGEN ZEGGEN. IK HEB NOG EEN CASSETJE GEMAAKT MET MUZIEK v. CLAYDERMAN. UW MATROZEN ZULLEN DAT WEL TOF VINDEN. EEN VERRE GROET VAN PAPA.”
Waarom 'mijn' matrozen? Omdat ik met mijn 31,5 jaarkes de oudste van deck D was en knopen kon aannaaien, troostwoorden bedenken na een boze brief van de moeder of van 't lief, vlekken uit kledij wegtoveren, boodschappen van de wal meebrengen en muziek kopiëren. Zowat de oudste zus dus. De bootsman was ouder, maar hij was een eenzaat, kwam 's avonds zijn kot niet uit. Daar moet dan rekening mee gehouden worden.
Dag allemaal,
Vivaldi doet hier van tirititi rititi taa en zo en het blauw sjaaltje hangt heel nonchalant over de leuning van mijn zetel. niet omdat er geen plaats in de kast is, maar omdat het daar goed ligt. En daar moet dat blijven liggen tot iedereen die langs geweest is gezegd heeft : hé, da’s mooi, is dat nieuw ?
'Mijn' matrozen zullen Clayderman zeker oké vinden. Didier heeft ook een dubbel cassette recorder gekocht. Deck D lijkt 's avonds een muziekmarkt : er wordt hier muziek gewist, gekopieerd, omgewisseld en bestellingen beloofd tegen volgende donderdag 15h. Rock & Roll staat nog altijd het hoogst gequoteerd. Daarna komt klassiek, dan reggae en van disco moet haast niemand nog hebben. Verder een paar Waalse en Vlaamse streekzangers maar die zijn van nul waarde op de wisselmarkt. De instrumentale nummers van Rum dan weer wel. Gek hè. Ondertussen stapelen de was, het verstelwerk en de briefwisseling zich hier op natuurlijk.
Zeg moe, 't is eigenlijk niet mooi van u hè dat ge de pakjes en brieven raprap dichtplakt vóór onze pa de gelegenheid krijgt er iets bij te schrijven! Hij loopt nu al meer dan 3 maanden met die rode stift achter zijn oor, klaar om elke gelegenheid te baat te nemen om ergens iets bij te schrijven en gij maar dichtplakken. Sebiet begint hij van pure miserie op de muren te schrijven, of op de klanten hun hemd. Dat zie ik al gebeuren. Met hun linkerhand trekt hij ze bij hun das rap efkes over de toonbank en dan schrijft hij iets op het hemd. Daar wordt hij op den duur zo bedreven in dat de mensen het niet merken. Die denken dat ze gewoon efkes duizelig waren. Héhé. En maar blijven schrijven hé. In 't rood dan nog wel.
WSN vertelde dat uw handtas of portefeuille gepikt is uit de winkel. Waar stond uw tas dan wel? Op de stoep? Vertel eens.
Gisteren heb ik den ouwe doen werken. De stofzak die als bescherming rond de motor van de Nilfisk zit moest nodig uitgeschud worden volgens hem (En met een schort volstof verder werken !?!)
Gewoonlijk deed ik dat jobke in mijn locker, in een papieren zak die ik rond mijn pols dicht hield. Maar die dag zou hij zich eens moeien met de huishouding. Waarschijnlijk had hij niet genoeg werk.
Ik kon dat zogezegd niet en toen heeft hij me buiten aan stuurboord getoond hoe het moest. Daarna ik. Maar ik schudde niet hard genoeg (nee, natuurlijk niet!) en 't was niet naar zijn goesting zodat hij dat jobke zelf verder afgewerkt heeft. Ik bleef binnen in de alleyway staan kijken of hij het wel goed deed en hard genoeg schudde. Ineens zag hij mij staan en zijn frank viel dat híj vol stof hing. Ik lachte nogal hard denk ik, want ik kreeg die zak bijna naar mijn hoofd. Met dat soort dingen brengen wij op zee onze tijd door. In haven is teveel werk, dan hebben we geen tijd om mekaar den duvel aan te doen.
Maar aangezien ik hier de braafste aan boord ben heb ik een mooie kunstkalender gekregen van hem. Een relatiegeschenk van Distrigaz voor de Algerijnen in Arzew, maar die kennen toch niks van het werk van Ter Borch. https://nl.wikipedia.org/wiki/Gerard_ter_Borch_(II) , Afbeeldingen van ter borch schilder , Weten die Algerijnen veel, die hebben veel liever kalenders van Lui of Playboy. En daardoor heeft bibi een kalender van Ter Borch! 'k Zal hem meegeven met WSN.
Zo 1 kalender kost 500fr. Dus ge weet het, als ge uw gasrekening krijgt, de relatiegeschenken van Distrigas staan daar ook in verwerkt hè.
± 20h20
Mijn horloge heeft het laten afweten en deze keer is het definitief, vrees ik. Hoe lang lopen quartz-batterijen eigenlijk? En er zal wel zeepsop in geraakt zijn ook. Al goed dat ze ons hier wekken met de parlofoon.
Ik heb me vastgekneld op de seat, tussen kussens en de rugleuningen van de zetels. Van slapen zal niet veel in huis komen vannacht. Soms gaan we tot 25° uit de loodlijn, dat is voor mij een record.
In 2000 hebben LM en ik 26° meegemaakt, maar dat verhaal is voor later.
Lang leve de Golf van Biskaye. James Last is hier nog nooit geweest, want dan had hij er zo geen kabbelend muziekje over geschreven. De airco heb ik volledig opengedraaid of ik wordt zeeziek en tegen de kou heb ik mij in een deken gerold gelijk een indiaan. Als schrijfplank dient de verpakking van Ter Borsch. Patrijspoorten mogen we hier niet openzetten. Help, ik wil lucht! En 't is geen weer om een beetje buiten te gaan zitten. 't Is trouwens al stikdonker ook. Gelukkig dat dit schip af en toe eens rolt hé, anders had ik niks om over te zagen. Dit is een PPG. Wat een PPG is vraagt ge best aan Laura, zij weet er alles van.
PPG is de Permanent Positieve Gedachte. Wij vonden de houding van de positivo’s toen al lachwekkend, want alles positief bekijken, écht álles? Dat is niet realistisch, dus niet vol te houden. Laura was heel sterk in verzinnen van situaties waarin de PPG absurd, of zelfs gevaarlijk wordt.
Zaterdag heb ik samen met WSN 2 dozijn oesters soldaat gemaakt. Hij moest van zijn 2de dozijn maar de helft hebben. De andere zes waren voor mij. Decadent hé. Nu kan ik er weer voor een tijdje tegen. Ze zijn hier lekker en goedkoop (30FF/12) en vermits we maar 1 keer in de maand aan de wal kunnen mocht het feest zijn. 1FF was toen 7BF
1984-01-25 – 10h50
We zijn in Arzew. Deze brief moet sebiet mee met de mannen van Distrigas. We hebben sinds Montoir twee passagiers aan boord. - Mr VH, de havencommandant van Zeebrugge. - Mr DP, ex-zeemacht, brandbeveiliging.
Neig zenne, en die mannen mogen niks tekort komen hé. Die zitten hier wijn en cognac te zuipen op kosten van de Belgische belastingbetaler want ze zijn officieel op 'studiereis'. Wat ze niet weten, (maar wij, 't personeel wel) is dat de rederij hun barrekening zal doorrekenen aan Distrigas. Hou ulle gastrekening in 't oog hé mensen.
Vanavond komt DP hier ne pot pakken. Hij heeft mij zo'n beetje geforceerd hem uit te nodigen. De matrozen zijn al verwittigd, 't zal hier vanavond de zoete inval zijn. Wat denkt die pompier anders. Ik wil hem wel vereren met mijn gezelschap maar er moet zuip zijn voor mijn broerkes, mijn bodyguards, mijn kameraden. Hèhè.
WSN zou straks op de kaai staan, dus kan ik deze keer waarschijnlijk niet bellen. Geen nood, volgende keer gaan we waarschijnlijk niet op anker, enkel binnen en buiten. Dus binnen de 10 dagen zijn we weer in Montoir en dan heb ik wél tijd om te gaan staan aanschuiven aan de foon.
Het zal weer nipt worden. Ik heb 2 dagen doorgepeesd gelijk een zotte, zodoende hebben ze me morgen kwestie van cabines maar voor een paar dingen nodig. Het programma : om ±06h tegen de kaai, tot 07h proviand nemen -'t is maar weinig, al goe- ontbijt serveren, cabines afbiljaren, middagservice en om 13h staat bibi aan de gangway. In looppas naar de gates, in de auto springen en daar val ik dan ongeveer in slaap. Tot 17h ben ik aan de wal. Wat ze hier met hun linnen willen doen mag allemaal, de pot op IK ga aan de wal. Om 17h20 avond service en pantry schuren en om 19h30 ga ik weer weg. Nà. Zo ziet een dag in Montoir er uit.
De reis naar Arzew dient dan om uit te rusten. Larie natuurlijk. Als we in de Golf rollen komt er niet veel van slapen in huis. Dat is nu al twee reizen hetzelfde. Richting Arzew rollen we gelijk zot en in het terugkomen gebeurt daar niks. Vorige keer was het erg hoor. 'k Was er puur zeeziek van. Klein beetje, maar toch.
De chef mecanicien en de elektrieker monsteren af. De chef-cargo wordt chef mecanicien en elektrieker F wordt vervangen door elektrieker P. Plezant eigenlijk, een vaste ploeg. Bijna familie.
We gaan stuurboord tegen de kaai, ook goed, dan liggen we dichter tegen de gates en de parking. Alleen jammer voor de stores & proviand want de magazijnen en de koelkamers (frigo's) liggen aan bakboord. Daardoor moeten we met al onze verse groenten & fruit en wc-papier, etc, gans die alleyway door. Maar 't zal moeten rap geen deze keer. Vorige keer was het nacht en hebben we een deel van de koelcontainertjes moeten laten staan tot 's anderendaags. Dat was dat twee keer gesleur en geduvel. De derde dag was ik stijf tot in mijn merg. En dan rolde het schip juist. Ge hebt dan elk spierke nodig om mee te geven zodat ge in evenwicht blijft. Toen sliep ik goed hoor, rollen of niet. En dan nog wat nausea erbij. De chef vond dat ik er wat 'slappekes' uit zag. Da's nog vriendelijk uitgedrukt van onze baas. Ge ziet, het is dus één en al avontuur hé, het zeeleven. Vooral op de lijn Montoir-Arzew-Montoir. Verder naar het zuiden is het tof genoeg. Zon stralend, zee blauw, lucht blauw, wolken wit, alles zoals het moet zijn volgens de kindertekeningen. En hoe meer we naar Montoir komen, hoe grijze alles wordt. Erg hoor. Soms heb ik de indruk dat we in een emmer grijze verf varen. Een mens zou de Perzische Golf nog als een vakantie-oord gaan zien.
Dag poe & moe of papoesjka & mamoesjka in het Algemeen beschaaf Russisch. Een mens reist al lerende, of zoiets. Chopin is hier aan het polonaisen en ik zat zo te denken : eigenlijk heb ik toch een toffe familie.
Elders zeggen ze het met bloemen, bij ons met muziek. Da’s ook iets tastbaarder dan bloemen die daar staan te verwelken hé. En als 't schip rolt slaan ze toch maar tegen deck, dan kan ik het nog opkuisen ook.
En dan nu een beetje chargeren: In mijn familie hebben ze dus buiten persoonlijke en individuele kwaliteiten ook nog gemeenschappelijke interessante kanten. Awelawel! Óf muziek, óf mode. Nu, toen Tina nog niet in de mode zat maar in het bier, vond ik dat ook neig interessant natuurlijk. Maar zo is 't beter. Ne mens voelt zich minder ‘verplicht’ om ne pot te gaan pakken. 't Is meer voor 't groot genoegen, eens iemand anders te gaan ambeteren dan Tina.
19h30
Bon, dat zat ik vanmiddag zo te denken en toen dacht ik er ineens bij : ik kan het hen maar zelf laten weten, dan moeten ze het niet van een ander horen. En daarbij, voor de moment kunt ge mij toch niet tegenspreken, héhé. (héhé = boosaardig lachje)
Ondertussen is Biskaya weer aan het draaien. Om van te smelten. Een mens zou van minder gaan varen op de woelige baren. Vandaag is ’t neig kalm. Tiens, als dat hier gezegd wordt, is het met de glimlach en vree opgewekt. Als ze vroeger thuis zeiden 't is neig kalm – dan waren diezelfde woorden een gans andere boodschap.
1984-01-15
WSN heeft mij in 't lang, in 't breed, in geuren & kleuren en in klank zonder beeld want het was aan de telefoon, te kennen gegeven dat gelle absoluut, maar dan ook absoluut niét tevreden zijn over ulle oudste. Kan gebeuren. En waarom is men niet tevreden? Omdat ik met Kerstmis geen teken van leven gegeven heb. Jamaar zeg hey! Ik bel wanneer ik kan en ik schrijf mijn ziel half leeg naar ulle allemaal. Veel meer foon en brieven dan van op een ander schip en nu is 't weer ni goe. Die ouders van tegenwoordig zijn veel te verwend. Ze zouden eens een goei laagconjunctuur moeten meemaken. Ikke maar fakken, ze zullen thuis wel klagen dat het crisis is. Beethoven staat hier te sturmen, helemaal de muziek die ik nodig had zie! En ik sturm er gelijk mee op los.
Goed, ik heb het aan WSN allemaal uitgelegd en hem gevraagd ulle dat stante pede over te brengen. In ’t kort: 25/12 tegen de kaai was de collega ladderzat en had bibi dubbele job à bibi moe. 26/12 dag van vertrek én 's avonds kerstdiner à bibi nog meer moe. Bergaf naar de oververmoeienis. Op een bepaald moment had ik de collega bijna een draai om zijn oren gegeven. Het is hier het schip niet om de aap uit te hangen. Kortom, zálige kerst heb ik gehad. En nieuwjaar was nog beter. Toen is er gevochten geweest. Niet zomaar wat agressie afreageren hè, neenee : moordpoging. De ene was de keel van de andere aan het dichtnijpen. Een geluk dat er volk bij was. Later mondeling meer.
21h30
Is 't nu al bekoeld ivm mijn kerststilte? Jamaar écht hé, of anders zwijg ik voor de rest van 't blad.
stilte, veelbetekenende
En als ik groot ben word ik misschien wel matroos. Maar naar ’t schijnt ben ik kleurendoof want ik kan geen mistlandschappen interpreteren, dus geen schakeringen van grijs noch zien, noch waarderen. Precies of ik heb nog niet genoeg mentale acrobatieën en filosofische hoogstandjes moeten uithalen om de grijze monotonieën van het dagelijks leven te leren verteren – vooral tijdens het leven aan de wal dan. Maar goed, bibi is hier geklasseerd, bibi kan zogezegd geen grijs aan. Neptunus vergeef het hen, want ze weten niet wat ze zeggen.
1984-01-16, We zijn in Arzew, dag allemaal, brief toe.
Zalig Kerstfeest en Gelukkig Nieuwjaar. Ziezo, daarmee vergeet ik het niet meer. Da's al een PS uitgespaard.
Dag Moe & Poe, zusters, schoonbroers, kroost en ander gespuis (landrotten, facteurs, factotums, freaks …) hier nieuws van de zeeluis.
Eerst antwoorden op de kaart van ons ma. - Ja, C57 is ook goed ipv C60. mogelijk gaat het over musicassettes, de tijdsduur was C60, C90 & C120 Waar zijn die 3 minuten naartoe? Tijd verloren of Tijd gespaard? 'k Wou dat ik ook af en toe 3 minuten kon wegmoffelen, die zet ik dan op een tijd-bankrekening en wanneer ik iets tof wil laten duren, of tijd tekort kom, haal ik er het gewenst aantal minuten weer af. Ja, geef die C57 maar met WSN mee. (27/12 – ondertussen heb ik ze ontvangen hoor)
- Biskaya ontvangen. Massondo ook, maar geen ‘harmonica-muziek’. Welke harmonica-muziek? Van wie? Hoe? Waar? Watte? Waarom? Maar antwóórd als ik u iets vraag! (Héhé, elk om beurt is niet teveel).
Dat 'antwoord als ik u iets vraag' was vroeger een schrik-zin thuis. Als jong kind en later als jong mens heeft men niet direct pasklaar een antwoord. Elk om beurt is niet teveel = weer een verdoken venijntje natuurlijk. Nu was het mijn beurt om duidelijkheid te eisen, op hun eigen toon van toen.
Het beste met uw gebid, gebidt, gebit. Moederke, denk er aan: alle beetjes helpen, en als ge niet kunt bijten, kunt ge nog altijd blaffen. 't Schijnt dat dat helpt. Bij honden toch. Misschien werkt dat bij ons, hogere zoogdieren ook. Trouwens : wie niet bijten kan moet blaffen, dat is toch algemeen geweten. En : Zoals ons moeke thuis bijt, blaft ze nergens - Beter één beet in de lucht dan 10 in de hand. (Iedereen handen in de zakken, z' is daar.)
- Die lichtmatroos leren lezen en schrijven – zijde zot? Tégen zijn goesting? Hoe moet ik dat doen? Hem vastbinden op een stoeleke zeker. Het interesseert hem geen bal! Hij compenseerde dat mankement met vertoon van ego Dan neem ik liever klassiek op voor jongens die er zelf komen naar vragen. Ze zitten eerst te luisteren met oren en mond wijd open, alsof ze zwelgen in de muziek. Maar als stoere zeebonk kunt ge toch moeilijk uw ontroering toegeven hé. De meesten kunnen dat zo al niet. Dan komt als evaluatie : "Wel rustig hé, zo voor 's avonds na het werk" en 's anderendaags komen ze met een musicassette : "Kunt ge deze afvegen en dat van diën Italiaan er op zetten?" Diën Italiaan = Rossini. Die met zijn viool = Tchaikowsky. Dat orgel = Bach. De Toccata en Fuga heeft succes. Kan goed luid staan. Alle passanten in de alleyway platslaan met decibels. 'k Heb het nog eens opgezet zie. Als de anderen willen siësten dan is dat hun probleem. Oei, wat ben ik weer stout vandaag. Wel, als ze mij kunnen verdragen dan moeten ze Jan Seppe -Johan Sebastian-er ook maar bij nemen. 't Is alles of niks.
- Die kaartjes van Joost Swarte uit de serie '10 angsten' zijn goed hé. https://www.2dehands.be/a/verzamelen/overige-verzamelen/m1395067179-10-postkaarten-joost-swarte-1982.html Maar vindt gij dat nu kaartjes om naar uw dochterke van amper 31,5 jaar te sturen die zo helemaal alleen op de grote zee op dat groot schip zit te varen en zo. Maar goed, 'k mag al blij zijn dat het maar een serie van 10 is. Stel u voor dat hij er zo 365 getekend had. Daar hadden we dan nog jaren vaarplezier aan beleefd. Ma, zonder flauwe kul (ja, ik zal best aankondigen wanneer ik eens géén flauwekul verkoop zeker?) stuur die andere zeven kaarten ook maar, ik vind ze steengoed. Nu niet bepaald om naar Toppié te sturen, bvb, maar naar mij wel. Ik ben dié 10 angsten al doorgekomen.
- Wilt ge aub de groeten doen aan meneer mijn vader, ook wel pa genoemd, als ik me goed herinner. Hij heeft het zo druk met godweetwat dat hij geen tijd heeft om te schrijven, dus zeker geen tijd om te lezen ookni. Doe hem raprap de groeten, zo tussen twee platen, daar vindt hij ze wel.
Nu volgt een alinea pure larie, wat we die dag gegeten hadden is niet meer te achterhalen, maar ik weet wel dat mijn ma heel goed kon meegaan in dat soort kolder-schrijfsels. ’t Is misschien zelfs van haar dat ik het heb.
Ik wou ook zeggen, "en een kusje op zijn kruintje", maar dat trapladdertje is zo glad en juist als ge dan een kusje op zijn kruintje wilt planten is hij, druk bezig zijnde, plots 2 m verder en dan stuikt gij naar beneden met uw nieuwe tanden door uw lip (ik hang hier scheef van het lachen met mijn eigen flauwekul) en al dat bloed geeft zo'n geklieder en dan moet ge een nieuwe lip laten zetten en dat zijn weer kosten en dan moet onze pa nóg meer geld verdienen en dat is nóg minder tijd om te lezen, te leven, te schrijven en zo blijven we aan den draai. Laat dat kusje maar. Ik zou het niet op mijn geweten willen hebben dat mijn moeder zich een ongeluk gekust heeft. Zich te pletter heeft gekust, noemt Urbanus het.
- De Franse postzegels komen ook goed van pas. Welbedankt. Dan moet mijn post niet meer door zoveel handen. 'k Heb hier nu al de naam dat ik 'constant' zit te schrijven. Wat niet waar is. Misschien een beetje meer dan anderen, en dan wordt dat al gauw 'constant' hè. De 1ste stuur RW (is nu naar huis) dacht zelfs dat ik een boek aan het schrijven was en het heerschap wou weten wat ik zoal over hem schreef. 'k Schiet me daar in een lach en zeg: "Stuurman, gij zijt zwaar op weg naar grootheidswaanzin. Denkt ge nu echt dat ik niks anders te schrijven heb dan over het schip?" "Ow? So what do you write?" Hij is een Brit die in Zeeland woont. "Ik ben mezelf aan het leegschrijven, paranoia wegwerken, en gij zoudt dat beter ook doen want met uwe yoga komt ge er niet. Daar zijn sterkere krachten voor nodig."
19h30
Ziezo, de service is weeral gedaan. Nu kan ik eindelijk snuiten en moet ik niet meer snuffen & snorkelen en zo. Er staat hier vree damesachtig een rol wc-papier op den bureau, want de zakdoekjes zijn op. Het papierbakje staat vlak naast mij om de dwarrelende blaadjes op te vangen. De winter begint morgen pas. We hoorden op de Franse radio dat het zo ongewoon koud is op sommige plaatsen in de wereld. Allemaal thermische pollutie zeg ik.
Naar het schijnt (wie heeft me dat ook al weer geschreven of gezegd) kost een brief na 06/01/84 een frank meer. Kan iemand mij zo’n 20-tal zegeltjes van 1fr opsturen aub?
Heeft Toppié mijn brief ontvangen? En wanneer schrijft ons juffrouw nog eens? Of is die bui al over? Goed, de mijne ook dan. Eerst een brief krijgen en dan pas schrijf ik terug. Zij laat weten : "Wij wagten ongeduldig op jou. Ik weet wel dat ik op se holants schrijf maar dat kun je ook lezen he!" Hollands of Chinees, mij om het even, wat ik wagt ongeduldig op een brief van haar. Kan ze niet eens op een grote-mensen blad schrijven, want die zotte clown van Jaklien is ten eerste bladvulling en ten tweede ken ik die tekenstijl al ± 25 jaar. Persoonlijk vind ik die softenongevallen van Jaklien vree deprimerend. Dan liever de 10 angsten van Joost Swarte. Ze zijn allebei buitengewoon akelig. Swarte door de inhoud, maar steengoed. Jaklien door de stijl. 't Wordt tijd dat ze zich iet of wat aanpast. Môja, als het opbrengt …
1983-12-21
't Was vandaag weer dén dag zenne! 't Begon vanmorgen met een bord en sindsdien heeft het niet meer opgehouden. De ene stommiteit na de andere. En ik niet alleen. Tijdens de avondservice heb ik in mijn hand gesneden. Zo"n beetje bloed links en rechts en overal. Daarna verbrandt de bakker zich en nog geen 20 minuten later verbrand ik mij. Een mens zou van minder op een moeder roepen. Daarbij komt nog dat hij de chef in de jus gezet heeft. De chef geeft voor veertien man vlees door, 14 man. Maar er volgen geen groenten en aardappelen en saus … Ondertussen was dat vlees geserveerd en lag het af te koelen op de borden. Enfin, 't was jam général. complete chaos De bakker was in stilte zijn brandwonden gaan insmeren. Onze bestelling kwam vóór hij weer op post was. De chef veronderstelde dat de bakker/2dekok zich met groenten & aardappelen bezig hield en was zich nergens van bewust, want hij stond de grote pan al af te wassen, met de rug naar de keuken dus. Maar de bakker/2dekok had in volle service zijn post verlaten ZONDER VERWITTIGEN. En zo raakt een service in de knoei, en er volgde een blaam voor het departement natuurlijk. Weinig collegiaal hé, in volle service verdwijnen in stilte …
1983-12-22
De 24ste om 17h tegen de kaai. Goed, dan wordt het kerstdiner de 25ste gegeven en dan verdienen wij daar meer aan. 'k Ben benieuwd wat het gaat geven, kerstavond tegen de kaai. Ik ga naar St. Nazaire met WSN. 'k Zal wel de kans hebben om te bellen. Ik zal eerst Zellik proberen en anders Deerlijk zeker?
Ahja, moemakke, gij had vorige keer aan de foon gevraagd wat ik nodig had of zoiets. Wel hier komt het (ga alvast zitten). Wat is er nog op de markt van Boudewijn De Groot en van Liesbeth List – enkel de ouwe hoor. Niet na de Eenzame fietser en List haar nieuwe stijl evenmin. Kortom : de nummers van toen ik nog jong was. Voilà, daarmee zijt gelle een tijdje zoet. Zélf opgenomen liefst, want de confectiecassettes geven niet veel op mijn grote muziekdoos hier. Dat is alles. Misschien heeft Laura er tijd voor? Ow, geen tango's van Piazzolla meer aub mensen, want de boel loopt hier in 't 100. Straks heb ik alles 2x en da's zunde van uw tijd en uw tembers.
1983-12-25, Montoir
Zalig kerstfeest altegader. Gisterenavond tegen de kaai. WSN was er al. Deze namiddag moest ik pas om 17h weer aan boord zijn. Dus ik na de middagservice (13h) weer de gangway af en wij weer weg. Twee uur extra vrij gekregen van de chef. Goed hé. Wat een luxe, bijna een volle 24hrs tegen de kaai.
Die doos was het eerste waar mijn oog op viel: boem! Amai! Een penwaarke! penwaar = peignoir = kamerjas 'k Had direct al inspiratie voor een paar bladzijdes maar aangezien ik niet meer over penwaarkes mag schrijven van u zeg ik niks meer. Eén vraag : waarom geel? 'k Heb er al heel het schip mee afgeshowd. Deck D wil dat zeggen, ons deck, de rest is ballast. Ik heb dus een moeder met smaak en of ge hen ook zo eentje wilt opsturen. Ze zijn maar met 11. Valt nog mee hè. 'k Heb gezegd dat ik u de boodschap zou overbrengen.
Van Joost Swarte heb ik nu al vier kaartjes : - de piano wordt verhuisd (van 28/11) - piano & viool ( van 28/11) - slapengaan (van 06/12) - de cirkelzaag (van 13/12)
Wat een mooi geel briefpapier hebt gij zeg. Da's naar ’t schijnt Frans briefpapier, zegt BVW. Maar als ge daar met zo’n goedkoop lekkend bicgeval op kribbelt gaat het effect verloren hoor, dan moogt ge nog 100x hofleverancier zijn. Al goed dat Laura ogen in haar hoofd heeft hè, of onze pa had nooit bij Fabiol op de foto gestaan. Hij lijkt wel een maestro die zeer genadig zijn handtekening zet voor het poëzieboekje van het mens. Dat kan ze dan achteraf inplakken.
Hier hebben ze er een andere uitleg voor : bij CMB -deze rederij- moet men voor elk drankje een bonneke tekenen, dat wordt dan op uw rekening gezet en het bedrag gaat op het eind van de maand van de gage af. Nu lijkt op de foto het glas van madame bijna leeg, en onze pa trakteert haar genadig op een pintje, en staat dus een bonneke te tekenen. Reactie van een andere : "En op welk schip was dat? Die stewardess met een bontstola?" Ik zeg: "Nee, hij geeft daar zijn adres en telefoonnummer". Een andere : "En vindt uw moeder dat zomaar goed?" Kortom, reacties genoeg op die foto. En als bijverschijnsel is mijn marktwaarde gestegen natuurlijk, sinds onder pa aan Europese hoven zijn adres en telefoonnummer rondstrooit. Ik voel me al prinsesselijk.
De standby is gedaan, de matrozen wapperen hier binnen (21h30). Allemaal in grijze overall. Precies broeders van een of andere orde, maar dan geen contemplatieve - een werkende orde, staand in 'Het Volle Leven'
1983-12-27
Gisteren kerstdiner, zware dag gehad. Gedurende 15hrs in één trok doorgepeesd. Niks erg. Dubbel betaald, dan wil ik wel in overdrive werken en laten zien wat ik kan, maar vandaag komt de rekening natuurlijk: slofslof, en ogen half toe of half open, hoe ge het bekijkt. Ben gisteren zelfs vergeten te eten. 't Zag er nochtans lekker uit.
Ik kan goed geloven dat Fabiol naar ons Laura keek. 't Mens zal gedacht hebben : zo'n prinses had ik ook kunnen hebben, als de natuur het wat beter verdeeld had. Môja, Laura is nu óns prinses. Ze mag Laura lenen, maar teruggeven hoor, en zonder ezelsoren, want met boeken gaat het ook zo, ik ken dat.
Ik ben de meest verwende scheet van dit schip en van heel de Belgische Koopvaardij, zeker en vast. Zo'n groot kerstpakket! Ik liep eerst zo wat met mijn neus omhoog gelijk een gieter, maar daar kreeg ik direct hartzeer van en ik heb alle lekkernijen eerlijk verdeeld onder ons (lagere bemanning). Officieren en andere klieren kunnen de pot op. Wij eerst, en dan zien we verder wel. Plezant zo'n doos. Veel tastbaarder dan brieven, vooral dan de brieven van onze pa. Die zijn zo dun dat ik dat ik ze feitelijk niet zie liggen. Vreemd. Misschien zijn mijn ogen hier te vermoeid van al die TL hier. 't Zal daar wel aan liggen. En ikke maar lullen precies of ik heb geen siëst nodig. Slaapwel.
1983-12-31
Dag allemaal, een goed 1984 gewenst, George Orwell
te gast bij Wim Helsen ~ Layla El-Dekmak met een fragment uit Not Your Erotic, Not Your Exotic van Suheir Hammad
don’t wanna be your exotic women everywhere look just like me some taller darker nicer than me but like me just the same women everywhere carry my nose on their faces my name on their spirits not your harem girl geisha doll banana picker pom pom girl pum pum shorts coffee maker town whore belly dancer private dancer la malinche venus hottentot laundry girl your immaculate vessel emasculating princess
Rond 11 h kwam het postbootje langs. Dan wordt de uitgaande post (+ een fles taksvrije whisky) in een emmer neergelaten en de inkomende post komt met die emmer zo naar boven. Spectaculair hoor. In die emmer zitten heelder families en huishoudens. En niet zomaar over de reling van deck maar over de reling van de brug. Dat is nog eens een building hoger. Het doet wel gek wanneer ge al die post, al die huishoudens boven het water ziet hangen. In die emmer zit alle soorten nieuws hé. Musicassettes voor de stewardess, PV's en andere rommel van de waterschout, liefdesbrieven voor de jonge matrozen en officierkes, zaagbrieven van madame dat hij niet genoeg geld opstuurt en dat ze niks meer heeft om aan te doen. (die heeft ook zo'n moeder die om de 15 jaar een stuk kledij weg doet) Moest ik die emmer kapen en losgeld vragen, ik zou nogal wat binnenrijven denk ik.
James Last staat op. Het is een ganse zeemansplaat precies, mooi hoor. Iedereen hier is zot van zijn Biskaya. De andere nummers zullen ook wel meevallen, denk ik. Voor mij is de cassette alvast steengoed. Charmeert direct. 'k Ben anders niet zo zot van James, maar deze keer mag hij blijven. Welk merk van cassette is het eigenlijk? Doet gellie nu ook al in witte producten? De stereo komt er goed uit. 'k Ben benieuwd wat het thuis op de Technics gaat geven. Alhoewel, daar mag ik mijn speakers niet doorblazen voor de buren. Hier wel. Buren vinden hier alles goed en ik moet hier zelfs geen huur betalen. Waar vindt ge dat nog, in die combinatie ?
De kaartjes met de muzikanten zijn veel mooier dan die uil van een paar dagen geleden. Die hangt hier zo’n beetje uilig tegen het schot. Elke keer als mijn oog er op valt schiet ik in een lach. 't Kaartje is eerder iets voor de documentatiedoos van Toppié.
Tiens, die brief van Toppié is nog niet toegekomen. Dat ze zo bij vlagen behoefte krijgt zich nuttig te maken moet zwaar geapprecieerd worden hoor. Ik vind het erg dapper van haar dat ze zomaar begint ramen te zemen en pudding te maken. In 1983 was Toppié 10 jaar. Dat ramen zemen zal dan enkel de onderste helft geweest zijn.
Enkele jaren geleden had ze ook zo’n gedienstige periode: : "Kan ik iets voor u doén?" vroeg ze dan vaak zomaar. Misschien dat ze nu onder de huiselijke invloed van M (Tina is er ook door gekalmeerd hé) zo eens wat uit zichzelf wil proberen. 1/ poetsen 2/ koken en 3/ hond uitlaten. Dat is bijna een dagprogramma. Misschien wil ze alleen maar eens testen wat daar nu zo plezant aan is. En ondertussen verdrinken wij hier in de psychologische beschouwingen en hypotheses. Binnen 5 jaar lacht ze zich daar een kriek mee. Misschien een ganse kriekelaar.
Chot ja, tot slot 4/ brief schrijven. Tina en M zitten ook vaak te schrijven hè, de administratie vh huishouden en de job, de cursus van de avondschool … Misschien heeft Toppié nu een stabiel beeld gevonden dat ze kan bevatten, verteren en eventueel wenst te kopiëren, vroeg of laat.
Hoe, Josfine komt al drie weken niet werken? Waarom niet? Wat doet zij dan een ganse dag? Luieren en nog dikker worden zeker? Hoe is ’t godsmogelijk dat een mens men zo’n job zo dik is. Bij mij zijn de verlofkilo's er na 2 weken helemaal af en mijn spieren zijn weer in prima conditie, want poetswerk is een job met héél gevarieerde bewegingen hoor. Alles komt weer in vorm, maar ge moet wel door uw knieën willen buigen. zei Yvonne altijd
Dat ik poetswerk leren zien heb als zachte soepele training komt door die twee goeie turnleraressen die we gehad hebben in Dilbeek. (Moens en De Winter). Als ik de bovenkant van een kast moet afstoffen en ik heb geen zin, dan denk ik : eens zien of ik daar aan kan. En dan maar rekken, rekken, rekken, of er nu stof op ligt of niet. Zo loop ik hier een deel van de dag te trimmen, en ik ben er nog voor betaald ook. En ook al eens bukken met gestrekte benen, enz … waar is de tijd
Kortom, veel van de bewegingen die we moeten uitvoeren lijken op turnoefeningen … Tiens? Ik denk dat het omgekeerd is. Turnoefeningen zijn gestileerde bewegingen uit het dagelijks leven van een stewardess.
Ik kijk uit naar de brief van Toppié. Zaterdag, vóór we het anker lichten komt er nog een postbootje. Dan gaat deze brief mee naar beneden en dan komt Toppiéke misschien in de emmer mee naar boven.
PS : ivm spierconditie. ’k Was eens een robbertje aan het vechten met de plaatselijke Romeo (is maandag afgemonsterd) en ik heb die vent gevloerd nota bene. Niet voor lang, maar toch: gevloerd is gevloerd, zeg ik. Erbij vertellen dat ik heel gemeen vecht. Stampen waar ge maar kunt -liefst dáár natuurlijk- krabben, bijten, ogen uitduwen, en vlak achter de oren is ook nog zo’n plaatstke. overdrijven is ook een vak hé
Hij blijft eerst een week 'ziekenverlof' nemen in Parijs want zolang die krabben niet genezen zijn durft hij niet naar huis. Zei hij, môja, ze zeggen zoveel. 24 jaar en de carrure van een atleet. Heb ik gevloerd. Hij heeft een gevoel voor absurde humor à la Mia S gecombineerd met het flegmatieke van Claire van op schip 03. Er is wat afgelachen geweest. Het is een beetje stil nu hij weg is, maar een beetje rust doet ook deugd.
À propos : nulla die sine linea, ik wil wel hoor, maar dan schrijf ik niet meer in ovo-stijl, maar ineens alles. OVO = Ook Voor Ouders. Ah ja, ge hebt er zelf om gevraagd.
En dan volgt nu weer een VV-tje, een alinea Verdoken Venijn, ivm de achtergehouden brief in 1978. Dat relaas staat in tekst 001a, helemaal in het begin van dit blog, onderaan dus.
Nog iets: Die nieuwe brievenbus in Zellik is echt comfortabel. Droog en zo. Da’s belangrijk hoor, wanneer ge daar als brief zo’n tijdje moet liggen wachten. Donker genoeg om een dutje te doen en niet te donker, zodat ge als brief toch kunt zien of ge wel in de juiste bus ligt. Als er wat wind staat rammelt de klep soms efkes en dan schiet mijn brief wakker en denkt : gezellig, het klopt hier als een bus. Genoeglijk is dat, zo te weten dat alles in orde is. Wat is het leven van een brief toch simpel, bestaat maar tussen afzender en bestemmeling. Daarna mag hij gaan liggen vergelen. Verder geen aspiraties.
Bon, nu stop ik hé, want onze pa heeft met zijn 'nulla die … etc ' precies een rem overgetrapt en zo kan ik wel blijven lullen. En mijn siëst? Gij denkt dat ik deze namiddag zomaar wat platen moet verkopen zeker, nee meneer, ik heb deze namiddag nog een gans programma af te werken.
te gast bij Wim Helsen ~ Michael Pas met een gedicht van Willem Elsschot
Het huwelijk
Toen hij bespeurde hoe de nevel van de tijd in d' ogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven, haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.
Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren, hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.
Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen. Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen, en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.
Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand. Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen en rennen door het vuur en door het water plassen tot bij een ander lief in enig ander land.
Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
Zo gingen jaren heen. De kind’ren werden groot en zagen dat de man die zij hun vader heetten, bewegingloos en zwijgend bij het vuur gezeten, een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood.
Waw, wat kan Michael Pas een tekst brengen. En Helsen is helemaal in zijn element: eindelijk weer een tekstfreak te gast in de studio. Mogelijk zijn er in de afgelopen vijf seizoenen nog zulke studiogasten geweest, maar hier valt het weer eens op.
De twee anderen die zo sterk een tekst konden brengen waren, recent, Sofie Lemaire (077, DI-31/12) en in het 2de seizoen Marcel Vanthilt (12/2016). Zo’n mensen markeren hun passage volgens mij. We kunnen er maar goed mee zijn
Binnen vier dagen varen we weer. Antwoord op kaart van 13/11/83 en op telefoon van gisteren. Neig merci voor de postzegels.
En dan volgt nu een beetje larie, gericht aan mijn moeder.
Waarom, neenee, nu niet over iets anders beginnen en recht in mijn ogen kijken en niet liegen of ge krijgt een groot zwart kruis op uw voorhoofd: wáárom stuurt ge mij een kaart met een uil op? Hè? Awel …, ik wacht. Ha, ge zegt al niks meer. Da’s gelijk dat trouwkostuum van onze pa zeker? Hij moet dat de 7de aandoen voor de koningin, hij vindt het nergens en gij weet van niks hè. Verdomme. Hij had het pas 32 jaar en 't is al weg. Dat is gelijk mijn roze peignoirke. Ik had dat pas 12 jaar en op een dag krijg ik een turkwaas (blèh) sponzen badjas cadeau: "voor uw verjaardag" – big smile. Ik vond dat verdacht, storm naar boven, roze flanel is weg. Ik storm naar de kelder, kijk in de vuilbak, géén roze flanel. Daar stond ik dan met dat turkoois geval in mijn handen. En madame wist toen ook weer van niks. Gij denkt zeker dat trouwkostuums en kamerjassen aan de bomen groeien? Gij vindt dat dat allemaal niks om het lijf heeft zeker? Maar als gij zo doorgaat, dan hebben we binnenkort inderdaad niks meer om het lijf. En dat is geen verzinsel, dat is de naakte waarheid.
Bon, nu over iets anders. WSN komt eind december naar hier en ik heb hem de woorden van onze pa letterlijk herhaald : als hij nog zo eens een ingeving heeft moet hij eerst langs Zellik passeren om spul op te laden. Hij heeft dat in zijn oren geknoopt en ik heb het hem in zijn snor geknoopt.
Mij seat-lamp is kapot, en 't was al geen groot licht. Dat zit hier zo : per cabine hangen twee centrale TL bakken. Die steek ik in mijn cabine nooit aan, zelfs niets om te kuisen, want we staan al de ganse dag in de TL verlichting en zelfs met bril zijn mijn ogen 's avonds moe. Verder zijn er 3 spots tegen het schot: 1 bij het bed ( = leeslampje), 1 boven den bureau ( = de bureaulamp) en 1 boven de seat, da's de sfeerlamp. Die staat bij iedereen op het plafond gericht, constant. De 2 andere kunt ge ook op het plafond richten, of op 't schot. Dat geeft dan juist genoeg licht om te kaarten of te pokeren maar niet zoveel dat het pijn doet aan de ogen. Ik zei toch dat het hier een luxeschip is. Enfin, mijn seatlamp is dus geploft. Awel zie, dat is dus een van de redenen waarom ik graag aan boord van een schip ben. Geplofte lampjes en verdwenen sponzen zijn zo ongeveer de zwaarste problemen waarmee een mens te kampen krijgt. Geen vreemde smoelen waar ge plots mee te maken krijgt. Wel veel vreemde snuiters, maar dat valt nogal mee. Het gaat sneller en is gemakkelijker voor mij om me aan te passen aan een individu met duidelijke particulariteiten, dan zo'n vaag /flets individu. Misschien daarom dat ik in een goed schuifke lig, niet enkel op dit schip hoor, bij die folkloristische persoonlijkheden die al 20 jaar en meer effectieve vaart hebben. (Allez ja, eigen roem en zo…).
Ik herlees de kaart van ons ma eens: "R van tante G heeft een dochter van de 3de november". Zou het niet gemakkelijker geweest zijn als ze een dochter had van een man? Desnoodsvan haar eigen man. Want dat "van de 3de november" gelooft toch geen kat. (Jozef tegen Maria : Marie, doeta fenster dicht, dee doif es da wee) Bon, van de 3de november dus. In onze tijd was het van een ooievaar.
Zeg moemakke, gij zijt toch nog niet aan het (eh, hoe zegt men zoiets nu delicaat-gewijs?) gij zijt toch nog niet aan het vangen zekers: 'van de 3de november' . Als het zo zit zal in onze pa moeten vragen dat hij uw brieven eerst controleert voor ge ze verstuurt want het is echt niet goed voor mijn gemoedsrust, mijn yin en mijn yang als ik dat soort prietpraat blauw op wit zie staan. En dan nog een kaart met een UIL op? Wie is hier de uil?
[ik heb weer veel tijd en weinig te melden, dat ik hier zo zit te lullen hè]
1983-11-30, op anker, Montoir
Het is mistig, we liggen precies in een wolk en de zee is plat en kalm. Er is niks te zien, niks te beleven. Echt weer om er de brui aan te geven. Dat was ik van plan, maar wat blijkt? Ik kan mijn brui nergens meer vinden. 't Is hier altijd iets hè. (Wat is een brui eigenlijk?)
Laatste nieuwe : - Spreekt gij Engels? - Zo’n beetje. - 'I don’t know', wat wil dat zeggen? - 'Ik weet het niet'. - Ah, bon vraag ik het wel aan iemand anders. Onnozel maar goed hé.
Het postbootje is er. Brief sluiten en wegbrengen.
te gast bij Wim Helsen ~ Pascale Naessens met een lijn van Antonio Machado
Caminante no hay camino, se hace camino al andar.
Naessens in gesprek met Helsen: de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje, https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a35/ 10min46 Het is me nog nooit opgevallen maar Pascale Naessens lijkt een beetje op Claudia Cardinale. Wat heeft dat met het gesprek te maken? Niks. Helemaal niks.
Op 09min31 zegt ze iets over zelfvertrouwen : “Toen ik 20 of 18 was had ik dat niet. Ik was niet in paniek hoor, maar ik had wel het gevoel van: ik weet het niet, ik weet niet waar mijn talenten liggen. Ik weet niet wat ik hier kom doen op die wereld. Maar er was wel altijd zoiets van: doe gewoon rustig verder.”
Het klinkt vertrouwd. Zich zachtjes een weg banen en zich vooral niet in een bepaalde richting laten duwen. Zich niet laten dwingen door het fatsoen, de heersende moraal of een dictatoriale thuis.
Het gedicht stond ooit als afsluiter in de cursus Spaans, 3de jaar. Maar dat boekje heeft geen zoekfunctie, daarom heb ik de tekst van het Net geplukt
Caminante, son tus huellas el camino y nada más; Caminante, no hay camino, se hace camino al andar. Al andar se hace el camino, y al volver la vista atrás se ve la senda que nunca se ha de volver a pisar. Caminante no hay camino sino estelas en la mar.
Wandelaar, het zijn je voetafdrukken die het pad vormen en meer niet. Wandelaar, er is geen pad, men maakt het pad tijdens het gaan. Tijdens het gaan ontstaat het pad en wanneer je dan omkijkt ontwaar je de sporen die nooit meer zullen worden betreden. Wandelaar, er is geen pad, alleen het schuimspoor dat je maakte in zee.
Er monsteren weer twee mensen af en ik typ nog efkes rapkes ietskes, dan wordt het in België gepost en komt het rapper toe. Het is soms moeilijk andere mensen te zien vertrekken, zeker als ge ze nog bagage hebt zien maken ook. En ’t zijn dan nog de twee tofsten die afmonsteren. Môja, hun contract is afgelopen. Ze zijn moe en kunnen best wat verlof gebruiken. Ze zeggen wel ‘ander & beter’, maar dat is maar een zegwijze.
We hebben een beetje last gehad van storm vandaag, maar niet echt erg. Over de radio hebben we gehoord dat het nogal lelijk gedaan heeft in België en Frankrijk. En het zou op sommige plaatsen warm zijn voor de tijd van het jaar. Allemaal thermische vervuiling zeggekik. Mijn Brussels is bijna foutloos nu. Larie natuurlijk. Onlangs was het verzameling in mijn cabine. Zit er ene aan mijn kettingskes en oorbellen te prutsen, die staan in een doosje op het nachtkastje. Ik heb niet graag dat ze in mijn spullen snuren dus zeg ik: "Héla Spinnekop, nie doen, braaf zijn." Antwoord : "Ochotte gaai, mo ik zen zoe braaf, ik zen de braveraai zelfst." Iedereen weer patrak van de slappe lach. Want moe & kapot & zo, lachen doen we toch.
Ivm braaf bestaat het woord braverij niet. Wat wel bestaat is brouwerij, en zo klinkt het woord in het Brussels, braveraai = brouwerij. Men moet wel efkes de gedachtesprong maken natuurlijk. Dat is de clou.
Af en toe dwaalt er zo ene naar beneden want boven valt er 's avonds niet veel te beleven of lol te trappen, denk ik.
Dat is op nog schepen zo geweest, dat een paar officieren voor de gezelligheid ’s avonds naar beneden kwamen. Of wíj dat wel gezellig vonden werd zelden gevraagd.
Ik krijg hier zojuist bericht binnen dat we vanavond NIET tegen de kaai gaan, er staat teveel wind. Mensen Lief, wat ben ik blij, is me dat een opluchting. Ik had echt geen zin om vanavond nog met proviand te sleuren tot middernacht of later. De berichtgeving is hier enorm goed. Zelfs als iets van bovenaf niet officieel omgeroepen wordt weet iedereen het binnen het kwartier. Tamtam Alleyway heet dat. Het is te horen dat het nog ergens stormt. We krijgen Radio Presque’île niet door gelijk gewoonlijk. Het is een lokale zender met berichten voor automobilisten en vrachtvervoerders. Ik ga daar ook eens naar schrijven want wij vervoeren ook vracht. Naar die zender stuur ik dan heel zeemansachtige verhalen over de vlam in de pijp en zo. Larie weeral. Nu ga ik slapen en morgen schrijf ik verder.
1983-28-11, 10h10
Nog twee uurkes en we liggen tegen de kaai. Vannacht om 23h30 heb ik nog bericht gehad dat WSN hier is. Telefoontje van de agent naar den ouwe. En ik werd direct verwittigd. Goed hé. Ik was al diep in slaap want het zal vandaag een zware dag worden, maar voor zo’n nieuws mogen ze me altijd wakker bellen. binnenhuistelefoon
Communicatie is toch een wonder ding hé. Hij aan land en ikke op zee, een mens zou denken, die twee kunnen mekaar niet bereiken, maar met twee tussenpersonen komt de boodschap toch door. Anders had het met rooksignalen of grote vuren op het strand gemoeten. Tamtamgeroffel of klaroengeschal zou ook duidelijk geweest zijn.
Nu ga ik rap dit briefke aan de 1ste geven, die zorgt dan voor de rest. Weeral tussenpersonen. Lang leve de tussenpersonen.
te gast bij Wim Helsen ~ Sociaal Incapabele Michiel met een tekst van Scatman John
Ski-bi dibby dib yo da dub dub Yo da dub dub Ski-bi dibby dib yo da dub dub Yo da dub dub (I'm the Scatman) Ski-bi dibby dib yo da dub dub Yo da dub dub Ski-bi dibby dib yo da dub dub Yo da dub dub
Ba-da-ba-da-ba-be bop bop bodda bope Bop ba bodda bope Be bop ba bodda bope Bop ba bodda Ba-da-ba-da-ba-be bop ba bodda bope Bop ba bodda bope Be bop ba bodda bope Bop ba bodda bope
1983-11-13, nog twee dagen en we zijn in Montoir weeral
Dag lieve mensen allemaal,
Er is griep aan boord – of zoiets. Neig tof : de bootsman, een matroos, (Adrien, ken ik nog van vroeger) mijne collega ook. ’k Denk dat iedereen wel aan de beurt zal komen. Liefst niet allemaal tegelijk, want dan loopt het boeltje hier in ’t honderd. Deze reis gaan er wééral vier man af, wééral nieuwe gezichten. En de reis daarop wéér zo’n pak. Da’s elke keer aanpassen, da’s elke keer een pak werk, nieuwe gewoontes, nieuwe routines, bref : tijdverlies. ’k Zit liefst voor langere tijd met hetzelfde volk.
Er is niet elke keer zo’n groot verloop geweest hoor, het zal de periode van het jaar geweest zijn, de eindejaarsfeesten in zicht. En vanuit Montoir was het ook relatief goedkoop om op eigen kosten af te monsteren, want de reis ging per bus.
We zouden dinsdag pas om 18h toekomen. Om te gaan boodschappen doen wordt dat dus noppes hé. Daarom ga ik graag naar de States, zelfs als het schip maar 1 nacht tegen de kaai ligt vindt ge daar nog supermarkts open. Dat komt soms heel goed van pas. Ga zoiets maar een zoeken in St. Naraire. Dat is geen stad, dat is een kastje. ’k Ben er geweest en ’t was dicht.
Vanuit Arzew heb ik een brief meegegeven met een manneke van Distrigaz. Hopelijk heeft hij die gepost. Anders zit de brief nog in zijne schoofzak. Als ik de kans krijg, bel ik. Maar ik moet de telefoon vrij hebben op een deftig uur hé, niet om 02h, putteke nacht.
Ah ja : 1 speciaal verzoek. Kunt ge voor mij ietske opnemen en opsturen? BISKAYA van James Last. Enkel dat, de rest vul ik zelf wel op. Ik heb hier een cassetterecorder te leen. En binnen 14 dagen kan ik misschien voor een appel en een ei een hele installatie overnemen. (nieuw ± 6000 fr, made in Singapore). Wanneer ik afmonster verlap ik die dan weer. De klank is goed, maar ik zou het spul nooit mee naar huis willen brengen. Ik denk niet dat iemand daar onderdelen voor heeft, en dan zit ne mens daar newaar. Dus voortverkopen hier aan boord
Waarom Biskaya? Awel, we varen 2 x per 14 dagen door de Golf van Biskaje en niemand heeft dat muziekske bij. En dat op een ‘tram’ die zijn vaste lijn geeft door de Golf. Het woord tram hoort ge hier regelmatig. De mensen hebben er een handje van weg om te zagen over alles en nog wat. Omdat dit een vaste lijn is met korte reizen en weinig ‘wal-mogelijkheden’ wordt dit arme methaanschip gedegradeerd tot tram. Ze zijn zot. Dit is een luxe-schip. Als we op anker liggen in Montoir en er is post in rue d’Anjou wordt er door het agentschap een bootje gestuurd en krijgen we onze post nog vóór we naar Arzew vertrekken. We hebben alle luxe aan boord, telefoon wanneer we tegen de kaai liggen, goed betaald + extra gevarenpremie (gas) en dan zagen ze zich nog te pletter. ’k Heb al anders moeten varen zenne! In 1981 2x bij Sealanes en vorig schip bij Nedloyd. Ze moesten blij zijn dat ze hiér mogen varen! "Jamaar da’s toch geen varen hé …" Neje, Perziche Golf met 38°C binnen en meer dan 60°C op de deckplaat, aan een gage van 8 povere uurkes per dag. Is dat dan misschien váren? Verder is het eten hier heel goed, fantastisch zelfs. CMB is de enige rederij die daar nog serieus geld in steekt.
’k Heb een shore-pass aangevraagd voor elke keer dat we in Arzew toekomen. Er zou daar zogezegd NIKS zijn, maar ten eerste, dat bestaat niet ten tweede, wat noemen zij NIKS? Ik heb mij in Ubu Point (Brasil) en in Safaga (Egypt) toch heel goed kunnen bezig houden met NIKS. Dus binnen 14 dagen gaat bibi daar zelf eens zien in Arzew.
Die shore-pass is nooit toegekend, zodoende kan ik over Arzew niks vertellen. NIKS.
Die lichtmatroos (Didier heet het larf) begint serieus mijn botten uit te hangen. Ge kunt niet geloven hoe enerverend het is, te werken met iemand die niet kan lezen. Regelmatig worden hier allerhande berichten uitgehangen, op elk verdiep aan de deur van de lift, ín de lift, in elke mess en elke smokeroom. Kortom, iemand die 3 stappen uit zijn kot doet moét wel op de hoogte zijn. Zo hangt er bvb uit dat het om 15h30 veiligheidsoefening is voor heel de bemanning. Binnen het kwartier weet heel de bemanning dat dan ook.
Komt meneer ons werkterrein binnen met zijn air van PDG die niet geïnformeerd geweest is door het personeel: "Sèg! Het schijnt dat er hier oefening is deze namiddag!?!" "Awel zie Didier, dat schijnt niet, dat ís. Dat hangt officieel uit, ondertekend door de capt en de 1ste stuur op notapapier van ’t schip." Ofwel : "Enneuh … wat eten wij hier vanmiddag?" "Lees de menu hé jongen!" Pas als het te laat is valt onze frank dat hij niet kan lezen. Precies of hij is gedeeltelijk blind. Als de matrozen van wacht veranderen hangt dat ook overal uit. Gaat meneer toch niet de verkeerde mannen wakker maken! Vandaag of morgen krijgt hij nog eens een pak rammel.
Zo moest hij in ’t begin bij de 2de stuur zijn die de safety doet (de stuurman die we in Lissabon moeten achterlaten hebben). Didier vraagt waar hij die kan vinden. Ik zeg : op deck F, zijn naam staat op de deur. Hij is daar grandioos te laat gekomen natuurlijk. Om 14h15 zie ik hem al terug op deck D lopen (da’s ons deck). ’k Vraag hem of hij al gedaan heeft met de oefening. Dat onnozelaarke antwoordt op een heel verongelijkte toon : "Jamaar! Ik vind hem niet." Precies of de 2de stuur zou zich gaan verbergen! Bon, ik ga met hem mee, om te tonen waar het is. Ik stap eerst in de lift, hij staat het dichtst bij de toetsen. Ik zeg: "Deck F." Zijn hand zweefde aarzelend over de toetsen en toen viel mijn frank dat hij zelfs geen losse letter kan lezen. Er staat op die toetsen A-B-C-D-E-F-G. Dat zijn maar zeven letters. Daar haalt hij geeneens de F tussen uit. We komen bij de 2de stuur toe, die was al 20 minuten aan het wachten en was niet goedgezind natuurlijk. Didier kreeg al direct een sigaar. Haalt hij het nog in zijn hoofd om te zeggen dat hij hem (de 2de) niet gevonden had. Ipv te zwijgen! Toen vloog de 2de pas tegoei uit zijn krammen. Hij wist ook niet dat de andere analfabeet is.
Ik heb al met een aantal folkloristische gevallen gevaren die goed zijn voor een verzameling apart. Maar die mensen zijn zo geworden na een aantal jaren vaart (ikke binnenkort ook). Den deze is pas 20 en is al een geval apart. Hij heeft een speciaal talent om de mensen voor het hoofd te stoten, hun geduld op de proef te stellen, en als de situatie dan ontploft of de verstandhouding breekt, hangt hij de verongelijkte uit.
Ik ben opgelucht dat ik niet in het onderwijs sta. Stel u voor dat met een 20-tal van dat soort te maken krijgt. Nee danku, dan liever pubers-op jaren gelijk de matrozen, of mijn officierkes, of de staff. Die doen nog het zotst van al. Dit is de eerste keer dat ik een staff meemaak bij wie de sfeer aan tafel ontspannen is. Gewoonlijk is ’t zo’n beetje op de rand van het neurotische, niet alle dagen, maar toch 4 dagen op de week. Dan moet ge op de tippekes van uw tenen serveren en met hoofdletters spreken. ’t Zal hier ook wel eens botsen, maar dat gebeurt dan tenminste niet wanneer het personeel erbij is. Gentlemen (tot hier toe).
Onlangs heb ik gehoord dat wij de grootste methaantanker ter wereld zijn. Nu krult mijn neus en flapperen mijn oren van pretentie natuurlijk. Ik vaar mee op een technologisch unicum! Tot zolang het een unicum blijft hè, misschien loopt er binnen 10 minuten ergens ter wereld een grotere van stapel.
We zitten voor het ogenblik met 'portoegaaisje' zenders opgescheept. Geen fado natuurlijk. Wel Presley en andere wereldwonderen zoals Tom Jones en Frank Sinatra. Couleur locale … Morgen schrijf ik misschien verder en anders tot volgende brief of foon.
PS : denkt iemand aan mijn Belgische postzegels van 11fr aub en aan BISKAYA?
Dag Moemakke, Poepakke, zusterkes, schuunbruukes, kinders en bieste,
Hier zitten een stuk of wat Brusselaars aan boord, mijn accent zal er weeral op vooruitgaan. Ik spreek nu bijna even goed Brussels als Antwerps.
Larie natuurlijk, ik kan nog altijd geen Antwerps praten en mijn Brussels is meer dan pover.
Allemaal neig bedankt voor de mooie kaarten, ik begin mijn eigen kot nu zo'n beetje te herkennen. Ze hangen allemaal tegen het schot of staan ergens artistiek nonchalant in het oog te springen. Vandaag is ons Ma haar kaart van 2 nov toegekomen.
Die schorten heb ik nodig om direct te kunnen veranderen als er een vlek op komt. We hebben hier 6 wasmachines en 2 droogkasten, maar die schorten was ik liever apart en dan moet die machine minstens halfvol zijn, anders komt er ambras van ivm het zoet water. Snappie? Voor 1 of 2 schortjes kan ik toch geen machine starten newaar.
Die schortjes waren korte katoenen voorbinders met borststuk, uit de GB, à 149 fr. Zo had ik er al 2, maar ik heb er nog 8 laten meebrengen. Dat ik die prijs onthouden heb? Naarmate de jaren verstreken werd het leven duurder en werden mijn schorten relatief gezien goedkoper. Ik heb er zéér vaak positieve reacties op gekregen. Ook toen ze al lang niet meer verkrijgbaar waren. Het was een sober model met fijne blauwe horizontale en verticale lijnen op een witte achtergrond - zoals ruitjespapier, maar dan met vierkantjes van 1 cm- en het schortje had een boordsel met bieslint, ook middelblauw, dezelfde kleur als de lijntjes op het wit. Met een zakje op de buik, daarin kon ik mijn serviette kwijt tijdens het afruimen, het afwassen en het opruimen. Zo'n schortje stond beeldig op een donkerblauw tenue. Schoenen ook donkerblauw hé, want de juiste kledij is de helft van de job, had Yvonne gezegd.
'k Had naar WSN een lijstje gestuurd met dingen die ik nodig had uit de GB en uit mijn appartement. Dat is te laat toegekomen. Hij brengt mijn spullen dus volgende keer mee. Misschien is dat in de kerstvakantie. Heeft WSN ulle die brief al bezorgd, die ik voor ulle meegegeven heb? Wil iemand mij aub Belgische postzegels van 11 fr opsturen, aub, plies. Dan kan ik die kloefkappers van Distrigas al eens ietske meegeven van uit Arzew.
Ziezo, ik schrijf later verder, ik ga nonkel Tschaikowsky zijn vioolconcerto verder uitluisteren en in slaap vallen. Niet dat het muziek is om van in slaap te vallen, want ik ben moe genoeg, ook zonder vioolconcerto.
Deze namiddag zijn we hier weg zie. Om 14h lichten ze het anker. Gisteren vierde de wiper zijn verjaardag. Het is tamelijk laat geworden & er is nogal wat afgezopen. Gevolg : hoofdpijn, maagpijn, moe, enz … Maar de kermis was de geseling waard. We hebben daar wat afgelachen. Gepokerd ook. Tot die stomme lichtmatroos begon mee te spelen. Dan ben ik gestopt. Ik voelde dat ik mij ging kwaad maken. Hij had het spel al 2x zo stom verknoeid. Ik maak mij voor een spel zelden kwaad want iedereen heeft het recht slecht te spelen newaar, maar den deze kán gewoon niet spelen. En toch maar meedoen & een groot bakkes opzetten, precies of hij speelt al 10 jaar. Fffft … Enfin, bon, soit, 'k ga siësten.
Die poker was met de dobbelstenen hoor, niet met de kaarten. Het spel heet eigenlijk Chapeau.
1983-11-10, op drift
Piep, hier zijn we weer. 'k Was nog iets vergeten te vertellen in de vorige brief, brieven. De laatste vrijdag van oktober, de 28ste als mijn kalender juist is, is hier een ongeval gebeurd. IJzig en akelig. We kwamen geladen van Arzew en waren Lissabon al voorbij. De stuurmannen moesten in een tank zijn voor het een of ander. Ik denk dat het een ballasttank was, de cargotanks zaten immers vol met aardgas. Die ballasttanks zijn glibberig van het fijn slib dat telkens mee opgepompt wordt. De 2de stuur is uitgegleden en 6m diep gevallen. Gelukkig gaan ze altijd met 2 naar beneden en staat aan deck een controleploeg gereed, 6 man. Er liggen ook zuurstofflessen gereed. De mannen die afdalen hebben walkietalkies bij om contact te houden met deck. Het lijkt allemaal een beetje op de beschrijvingen van Noël Mostert in Supertanker. (Waar is dat boek trouwens, Dee …?) Het moet iets voor 11h gebeurd zijn, want ons departement zat maar justekes aan tafel.
Ineens zien we de 3de mecanicien en de aspirant voorbij rennen. Wanneer er gerend wordt is er iets loos want dat is op elk schip ten strengste verboden. Die twee waren op zoek naar de sleutel van het hospitaal om een stretcher (brancard) te nemen. Terwijl de strechers allemaal gereed staan in de safety-room, 1 deck lager. Die safety-room geeft direct op deck uit, ze moeten daarvoor niet eens het kasteel binnen komen. 't Is allemaal maar ne weet natuurlijk, maar iedereen wordt verondersteld, en zíj zeker, te weten waar safety-materiaal staat.
Toen ze de 2de stuur eindelijk boven hadden was het ongeveer 11h45. En het is ijskoud daar beneden hé. Verder heeft hij in die stretcher liggen bibberen op de vloer van het hospitaal tot 17h30 ongeveer. Den ouwe had orders gegeven direct terug te keren naar Lissabon en op te roepen dat ze een gekwetste moesten ophalen. Er was geen bloed zichtbaar. Hij had een arm gebroken, voor zover hij zelf kon voelen, maar hij was op zijn rug terecht gekomen. Er kan vanbinnen dus van alles gebeurd zijn.
Het was erg stil op het schip. Er liep niemand te zingen of te fluiten. Ze dierven hem niet op het bed leggen, omdat die matras misschien te zacht was voor een gekwetste ruggegraat. Hijzelf voelde eigenlijk niks, behalve zijn arm, en later voelde hij zijn arm ook al niet meer. En hij kon ook geen pipi doen. Toen bibberden wij mee voor zijn nieren natuurlijk. Hij was bleek, wit bijna, en uit zichzelf zei hij geen woord. De 1ste stuur en de aspirant waren constant bij hem en stelden regelmatig vragen om te weten of hij nog bij bewustzijn was. Hij lag daar zo te staren, zonder met zijn ogen te knipperen. Het machien gaf wel full speed, maar meer kan een mens niet doen. Om onnozel van te worden: hij had geen pijn, maar is dat een goed teken of een slecht teken?
We waren blij toen de Portugese ploeg aan boord kwam, zo van : Ha, hier zijn de mannen die alles weten en alles kunnen en ik had eigenlijk een half mirakel verwacht, maar ze hebben hem gewoon meegenomen. In de stretcher, met een takel overboord de ambulance-boot in. En koud dat het was! Ik zou het niemand toewensen maar voor mijn part had het best een ander mogen overkomen ipv hem. Genoeg. Iets anders. In Montoir was er een nieuwe 2de stuur. En we varen verder.
'k Zou hierbij nog veel herinneringen kunnen schrijven, maar vandaag niet. 't Is een beetje heftig.
Vandaag heb ik mij erg goed geamuseerd met de schuurmachine. Ze hebben hier zo'n paar tapijt-shampoo-machines aan boord, eentje daarvan voor mij alleen, op deck F. Vandaag valt mijn frank dat ge die machine ook als gewone schobber kunt gebruiken, op voorwaarde dat ge er geen bruine zeep in gebruikt, want bruine zeep stolt in koud water en dan verstoppen de leidinkjes. Dus ikke daar detergent in gegoten, Ajax Liquide, sterk verdund natuurlijk, maar nog niet verdund genoeg.
Gewoonlijk wordt een alleyway in deeltjes gekuist, zodanig dat hij altijd droog ligt en de mensen doorgang hebben, maar dat machientje ging zo plezant en rap vooruit, dat ik er ineens heel de alleyway mee in het schuim gezet heb. Dat machientje ronkt nogal, gelijk een stofzuiger, en op deck F is daar dus hoog volk komen naar kijken. Ik was precies kweeni hoe hard aan het werken, terwijl ik eigenlijk met schuim aan het spelen was. En al wie er door moest : 'oh, pardon' en lang buiten omlopen om mijn werk niet te verbrodden. Met dit soort dingen amuseer ik mij hier soms. Mensen voor de aap houden en anderen voor de zot.
PS : Hoe is ’t met de aardbeving afgelopen? Hier zijn een paar Luikenaars aan boord en die hebben allemaal naar huis gebeld hé. Hoe was ’t in Brussel, Zellik, Ganshoren, Hasselt en andere wereldsteden?
St. Nazaire is eigenlijk niet helemaal juist, de locatie van de terminal was Montoir de Bretagne. Het kantoor van Gaz de France stond in St. Nazaire. Allebei liggen ze in de monding van de Loire. Aan boord werden de twee namen door elkaar gebruikt, Montoir en St. Nazaire. Vandaar.
Dag Vader en Moeder en zo,
Die waltelefoon aan boord is iets plezant hé, ne mens zou zich hier te pletter bellen. Hij staat in zo'n klein kotje binnen de bakboorddeur beneden. Na de werkuren staat daar een file natuurlijk. Erg gezellig. Aanschuiven, kletsen, roddelen. De graden vallen weg want iedereen moet zijn beurt afwachten. Precies een markt. Wanneer dan eindelijk iemand buiten komt worden er vragen gesteld : Alles in orde thuis? Hoe is ’t afgelopen met uwen auto … enz
1983-10-20, 13h
Gisterenavond zijn ze me komen halen om bij de lichtmatroos een pint te gaan drinken. hij is bevorderd tot matroos 3de klas en dat moet gevierd worden hoor. Om 22h was het standby en dan was het vieren afgelopen. Het bier was trouwens toch op.
'Het bier' zal niet veel geweest zijn, aangezien bij die rederij toen al restricties waren.
Nu liggen we hier op anker buiten St. Nazaire. Hier is het ankeren gratis, in Arzew moet het betaald worden, vandaar. Wanneer we tóch te vroeg toekomen ginder, gaan we op drift. Er is ginder wel veel verkeer, -drukke scheepsroute- maar als het goedkoop is kan dat allemaal.
De nieuwe deckboy is om de kripse van te krijgen. Hij kan niet lezen of schrijven maar compenseert dat vrij goed door overal een enorm smoel op te zetten en zich overal te vertonen waar er voor hem geen werk is. Daar gaat hij een beetje in de weg lopen van mensen die graag intijds gedaan zouden hebben. Er zit hier nog zo'n bizar geval, maar dan helemaal boven, op het verdiep van het gezag. Die is het paranoia-stadium van zijn puberteit nog niet voorbij. Capt VJ
1983-10-22, 13h10
Deze namiddag zijn er weer eens veiligheidsoefeningen. Gelukkig hebben we de tafels kunnen dekken vóór 13h. Anders zouden we straks nogal in de puree gezeten hebben, denk ik. Enfin, we mogen al blij zijn dat ze hier verwittigen wanneer er oefening zal zijn, want op andere schepen gebeurt dat meestal onverwacht en dan staat ge daar te schrobben, tot op uw enkels in het zeepsop. Daarop een half uur of een uur oefening en dan is het onze etenstijd en tegen dat de service begint is er geen enkele tafel gedekt. Geestig is dat. Daar zijn al woorden over geweest (op andere schepen, bedoel ik).
We varen ongelooflijk traag. Als ik buiten kijk lijkt het alsof we over het water kruipen ipv te varen. Deze namiddag krijgen we een demonstratie van "splash-suits" - wat dat zou zijn weet ik niet. Ik denk dat splashen zo wat rondplodderen in het water is, maar dat een mens op een gastanker daarvoor een speciaal kostuum moet aantrekken, dat wist ik niet. Enfin, om 16h zullen ze ons wel wijzer maken.
Vóór ik het vergeet : kunt ge mij ± 10 Belgische postzegels voor brieven sturen aub. 't Is voor 't volgende : In Arzew komen telkens 2 ingenieurs van Distrigaz uit België overgevlogen. Die nemen soms post mee, maar dat kan niet op de rekening omdat het een privé-regeling is. Ik heb niet genoeg Belgisch kleingeld om aan die mensen centen mee te geven. Zodoende, als er al een zegel op plakt moeten ze enkel de brieven in de bus gooien wanneer ze thuiskomen. Dat kunnen ze op Zaventem al.
Stel u voor zeg, elke keer dat in Arzew het schip geladen wordt staan die twee daar. Onnodige onkosten volgens de captain en het wordt doorgerekend aan de verbruiker natuurlijk. Ik zal thuis, bij Sibelgas eens vragen of ik als bemanningslid van dit schip geen korting kan krijgen. Per slot ben ik mijn gas hier toch zelf komen halen hé.
Moe! Wanneer stuurt ge nog eens van die mooie postkaarten om op te hangen in mijn kot. Want buiten de prenten die ik van u gekregen heb hangt hier niet veel hoor. Ja : zeilschepen – wééral schepen!
1983-10-23, 13h
Er zitten heel veel vogels aan boord, rare vogels en zelfs een uil. Hier zijn wel meer uilen, maar die staan op de bemanningslijst. Al die diertjes moeten gevoederd worden en nu worden de brooddozen in de pantries leeggeroofd voor de vogeltjes. Ontroerend hé. Sebiet gaan ze nog ruzie maken over wie mag voederen. Ik vroeg aan den ouwe hoe dat mogelijk was, zoveel vogels. Onze lading is toch niet eetbaar. Moesten we nu nog graan of maïs vervoeren, dan lijkt het deck wel op een grote volière. Maar aardgas? Naar het schijnt komt dat door de mist in St. Nazaire. In de mist geraken de vogels het water op, vinden ze het land niet terug en komen bij ons aan deck wat uitrusten. Dan vertrekt het schip wanneer ze zitten te maffen, en zo komt dat zie.
Nu weet ik wat een splash-suit is hoor. Het is inderdaad een pak om mee te werken in vloeistof maar dan in vloeibaar gas ipv in zeewater. Om lekken in leidingen te gaan dichten of iemand te gaan redden. Alsof dat laatste nog zou nodig zijn. Hoe zou iemand in een gesloten tank vloeibaar gas geraken ???
Morgen, maandag, ben ik al drie weken aan boord. De tijd gaat rap. Al goed! Moest ik hier zoveel vrije tijd hebben als op vorig schip -van Nedloyd- ik zou me hier nogal vervelen, denk ik. Het weer is er niet naar om elke siësta in de zon te gaan liggen en te gaan zwemmen. En op de Middellandse Zee is het nu ook maar friskes.
Den ouwe hier is wel de grote baas, die moet zogezegd controleren of we ons werk doen ipv te zitten niksen. Maar meneer heeft mij daarstraks een half uur aan de babbel gehouden. Ondertussen geraken ze beneden in de knoei met de afwas. Ik heb dan gezegd dat ik moest gaan verder werken, maar ondertussen was er toch een half uur kwijt. Leg dat maar eens uit beneden. Nooit meer! Nog liever ambras met de grote baas dan met de collega's. Vanavond hebben we een zware service. Ik ga dus een beetje maffen.
PS: Vanavond was het inderdaad al ruzie over wie de verdwaalde vogels mocht voederen. Pesies of de état-major heeft niks anders te doen, pesies klein joeng.
1983-10-25, 13h
Zie zie! We zijn er weeral in Arzew. Ik ga dit briefje afsluiten want vanavond of vannacht gaan we tegen de kaai, dan komen de mannekes van Distrigas en die brief moet voor hen gereed liggen. Met mijn vorige collega -schip 08, rederij Nedloyd- heb ik een paar keer over dit schip gepraat en zij was hier niet graag. Ik vraag mij af waarom. We hebben hier wel veel werk, maar er is niet echt zwaar werk bij. Enkel opletten dat ge niks vergeet van die 100 kleine jobkes.
Geen zwaar werk? Toen had ik daar nog geen 'stores en proviand' meegemaakt! Loodzwaar daar aan boord.
Er wordt hier flink wat afgelachen. Met het stomste 't eerst natuurlijk. De sfeer is tamelijk goed. Ik denk dat het door het isolement komt. In Montoir worden weer twee of drie mensen vervangen, dat is binnen 8 dagen ongeveer. 'k Ben benieuwd wie er voor in de plaats komt.
Wilt ge Tina verwittigen dat WSN mijn sleutels bij haar zal komen halen? Hij komt naar Montoir en moet een paar dingen van thuis voor mij meebrengen. Ziezo, binnen een paar dagen bel ik nog eens, naar Tina of Laura, of allebei, of allemaal.
PS: de meeste van de vogels aan deck zijn nu dood.
Ziezo, dat was dan dat. December hebben we gehad. Welk woord zou ik wensen voor 2020 ? Eens overlopen.
2015 was het VEERKRACHT
"Voor komend jaar wens ik iedereen sterke amortisseurs toe. Stevige schokdempers. Veerkracht. Zowel psychisch als fysiek. Want er is niks dat laat veronderstellen dat het komende jaar ‘vriendelijker’ zou zijn dan het voorbije jaar. Er komt gewoon meer van 't zelfde. Daarom, voldoende veerkracht gewenst. Dat is het beste wat ik kan bedenken om ieder-&-elk toe te wensen. Het is geen gepolijst salonwenske, dat besef ik, ’t komt eerder uit de achterkeuken van het leven, maar ik meen het, uit de grond van mijn hart: voor in ieders rugzakske, veerkracht."
2016 was het SERENITEIT - gemoedsrust - Zen
"Dat de komende 365 dagen mogen mild zijn. Mild en rustig voor ons allemaal. Voor zover een stukje toekomst al iets kan 'zijn'. Meer durf ik niet hopen. En sereniteit misschien. Sereniteit wens ik ons, ons allemaal."
2017 was het STAMINA - uithoudingsvermogen
"Dit jaar voor elk van ons -en voor allen die u lief zijn- een grote pot stamina. En telkens wanneer het nodig is neemt men daaruit een handjevol en strooit dat over hoofd en schouders. Vergeet de schouderbladen niet."
2018 was het NUANCE
"Voldoende schakeringen in het denken, de 58 facetten van iets zien, of toch al vermoeden, tussenoplossingen in beeld brengen, een uitgebreid palet van visies in het kopke houden alvorens iets te besluiten of te beslissen. Vindingrijkheid klinkt ook interessant. Wanneer de veerkracht het efkes laat afweten en het uithoudingsvermogen een adempauze neemt kan men met wat vindingrijkheid nuances ontdekken om het sereen te houden … blablabla. Wat kan een mens zo nog gebruiken, helderheid. En hoe geraakt men aan helderheid, … het wordt NUANCE."
2019was het GLIMSPIERTJES
Omdat men zich door bewust te glimlachen beter gaat voelen, het is een hormonaal gebeuren. En hormonen liegen niet. Sommige bedriegen, maar liegen doen ze niet.
Voor 2020stel ik het woord CONTENTEMENT voor.
Niet zomaar tevredenheid, dat klinkt volgens mij of men zomaar vrede moet nemen met bepaalde zaken. Alsof men een bepaalde situatie willens nillens moet aanvaarden zoals die is. Nee. Zo niet, dat is het niet.
Contentement. Het woord klinkt melig, maar ergens in het overzicht van veerkracht over sereniteit, stamina & nuance tot glimspiertjes, schuilt een mild contentement. Het woord is verwant aan het Frans 'contenu', inhoud. En inhoud betekent ook vermogen, volgens Synoniemen.net. Daarom denk ik dat contentement het vermogen is om inhoudelijk tevreden te zijn.
Gij wist dat al? Waarom laat ge mij dan ploeteren & pluizen? Oké, als gij content zijt, dan ben ik het nu ook.
te gast bij Wim Helsen ~ Amelie Albrecht met een tekst van haarzelf (?)
6/02/’06 (MA)
Liefste dagboek het is weer wat geleden, maar ja soms ben ik te moe! ik zal mijn best wat beter doen op school en trouwens ik heb vandaag ongeveer of toch zo goed als een toets terug gegeven hoe ik ze gekregen had. Wel met naam, klas,… ik hoop dat ik nog aan een lief geraak maar ja…
Het verbaast me dat iemand met een eigen tekst komt. In het eerste seizoen werd het nog een misverstand genoemd toen Jan Decorte een fragment uit zijn eigen Bloetwollefduivel bracht. In het vijfde seizoen wordt over een eigen tekst zelfs niet meer gepiept? Vreemd.
En wat me helemáál verbaast is dat zowel Helsen als Albrecht verbaasd zijn over de moeheid bij iemand van 13. Dat is de puberteit. Een hoop systemen in het lichaam zijn aan het veranderen, liggen tijdelijk overhoop. Verpoppen van kind naar volwassene vreet energie. Van energieverbruik wordt men moe. Waaruit volgt : moe, moe, moe. Op 't Net is over moeheid bij pubers een vloed aan informatie te vinden.
Wim Helsen moet echt alle interviewtechnieken uit de kast halen om het gesprek op gang te houden, want al praatgast is Albrecht eerder een lymfatieke. Dat is een oud woord, 'k weet het, maar ik vind geen ander en google ook niet. Helsen zegt het zelf op 07min50 : "Het voelt alsof het moeilijk is om jou enthousiast te krijgen over iets." Bedoelt hij de-tekst-van-toen op het bord of bedoelt hij het gesprek dat nu gaande is? Mogelijk beide, maar … hij gebruikt wel de tegenwoordige tijd.
