schrijfvloer 03 ~ kronieken van 31 jaar vaart, in uitvoering
12-01-2020
092. schip 09 brief 09
1984-01-20, 20h 28 - Montoir
Dag allemaal en huisdieren,
WSN zou straks op de kaai staan, dus kan ik deze keer waarschijnlijk niet bellen. Geen nood, volgende keer gaan we waarschijnlijk niet op anker, enkel binnen en buiten. Dus binnen de 10 dagen zijn we weer in Montoir en dan heb ik wél tijd om te gaan staan aanschuiven aan de foon.
Het zal weer nipt worden. Ik heb 2 dagen doorgepeesd gelijk een zotte, zodoende hebben ze me morgen kwestie van cabines maar voor een paar dingen nodig. Het programma : om ±06h tegen de kaai, tot 07h proviand nemen -'t is maar weinig, al goe- ontbijt serveren, cabines afbiljaren, middagservice en om 13h staat bibi aan de gangway. In looppas naar de gates, in de auto springen en daar val ik dan ongeveer in slaap. Tot 17h ben ik aan de wal. Wat ze hier met hun linnen willen doen mag allemaal, de pot op IK ga aan de wal. Om 17h20 avond service en pantry schuren en om 19h30 ga ik weer weg. Nà. Zo ziet een dag in Montoir er uit.
De reis naar Arzew dient dan om uit te rusten. Larie natuurlijk. Als we in de Golf rollen komt er niet veel van slapen in huis. Dat is nu al twee reizen hetzelfde. Richting Arzew rollen we gelijk zot en in het terugkomen gebeurt daar niks. Vorige keer was het erg hoor. 'k Was er puur zeeziek van. Klein beetje, maar toch.
De chef mecanicien en de elektrieker monsteren af. De chef-cargo wordt chef mecanicien en elektrieker F wordt vervangen door elektrieker P. Plezant eigenlijk, een vaste ploeg. Bijna familie.
We gaan stuurboord tegen de kaai, ook goed, dan liggen we dichter tegen de gates en de parking. Alleen jammer voor de stores & proviand want de magazijnen en de koelkamers (frigo's) liggen aan bakboord. Daardoor moeten we met al onze verse groenten & fruit en wc-papier, etc, gans die alleyway door. Maar 't zal moeten rap geen deze keer. Vorige keer was het nacht en hebben we een deel van de koelcontainertjes moeten laten staan tot 's anderendaags. Dat was dat twee keer gesleur en geduvel. De derde dag was ik stijf tot in mijn merg. En dan rolde het schip juist. Ge hebt dan elk spierke nodig om mee te geven zodat ge in evenwicht blijft. Toen sliep ik goed hoor, rollen of niet. En dan nog wat nausea erbij. De chef vond dat ik er wat 'slappekes' uit zag. Da's nog vriendelijk uitgedrukt van onze baas. Ge ziet, het is dus één en al avontuur hé, het zeeleven. Vooral op de lijn Montoir-Arzew-Montoir. Verder naar het zuiden is het tof genoeg. Zon stralend, zee blauw, lucht blauw, wolken wit, alles zoals het moet zijn volgens de kindertekeningen. En hoe meer we naar Montoir komen, hoe grijze alles wordt. Erg hoor. Soms heb ik de indruk dat we in een emmer grijze verf varen. Een mens zou de Perzische Golf nog als een vakantie-oord gaan zien.
Dag poe & moe of papoesjka & mamoesjka in het Algemeen beschaaf Russisch. Een mens reist al lerende, of zoiets. Chopin is hier aan het polonaisen en ik zat zo te denken : eigenlijk heb ik toch een toffe familie.
Elders zeggen ze het met bloemen, bij ons met muziek. Da’s ook iets tastbaarder dan bloemen die daar staan te verwelken hé. En als 't schip rolt slaan ze toch maar tegen deck, dan kan ik het nog opkuisen ook.
En dan nu een beetje chargeren: In mijn familie hebben ze dus buiten persoonlijke en individuele kwaliteiten ook nog gemeenschappelijke interessante kanten. Awelawel! Óf muziek, óf mode. Nu, toen Tina nog niet in de mode zat maar in het bier, vond ik dat ook neig interessant natuurlijk. Maar zo is 't beter. Ne mens voelt zich minder ‘verplicht’ om ne pot te gaan pakken. 't Is meer voor 't groot genoegen, eens iemand anders te gaan ambeteren dan Tina.
19h30
Bon, dat zat ik vanmiddag zo te denken en toen dacht ik er ineens bij : ik kan het hen maar zelf laten weten, dan moeten ze het niet van een ander horen. En daarbij, voor de moment kunt ge mij toch niet tegenspreken, héhé. (héhé = boosaardig lachje)
Ondertussen is Biskaya weer aan het draaien. Om van te smelten. Een mens zou van minder gaan varen op de woelige baren. Vandaag is ’t neig kalm. Tiens, als dat hier gezegd wordt, is het met de glimlach en vree opgewekt. Als ze vroeger thuis zeiden 't is neig kalm – dan waren diezelfde woorden een gans andere boodschap.
1984-01-15
WSN heeft mij in 't lang, in 't breed, in geuren & kleuren en in klank zonder beeld want het was aan de telefoon, te kennen gegeven dat gelle absoluut, maar dan ook absoluut niét tevreden zijn over ulle oudste. Kan gebeuren. En waarom is men niet tevreden? Omdat ik met Kerstmis geen teken van leven gegeven heb. Jamaar zeg hey! Ik bel wanneer ik kan en ik schrijf mijn ziel half leeg naar ulle allemaal. Veel meer foon en brieven dan van op een ander schip en nu is 't weer ni goe. Die ouders van tegenwoordig zijn veel te verwend. Ze zouden eens een goei laagconjunctuur moeten meemaken. Ikke maar fakken, ze zullen thuis wel klagen dat het crisis is. Beethoven staat hier te sturmen, helemaal de muziek die ik nodig had zie! En ik sturm er gelijk mee op los.
Goed, ik heb het aan WSN allemaal uitgelegd en hem gevraagd ulle dat stante pede over te brengen. In ’t kort: 25/12 tegen de kaai was de collega ladderzat en had bibi dubbele job à bibi moe. 26/12 dag van vertrek én 's avonds kerstdiner à bibi nog meer moe. Bergaf naar de oververmoeienis. Op een bepaald moment had ik de collega bijna een draai om zijn oren gegeven. Het is hier het schip niet om de aap uit te hangen. Kortom, zálige kerst heb ik gehad. En nieuwjaar was nog beter. Toen is er gevochten geweest. Niet zomaar wat agressie afreageren hè, neenee : moordpoging. De ene was de keel van de andere aan het dichtnijpen. Een geluk dat er volk bij was. Later mondeling meer.
21h30
Is 't nu al bekoeld ivm mijn kerststilte? Jamaar écht hé, of anders zwijg ik voor de rest van 't blad.
stilte, veelbetekenende
En als ik groot ben word ik misschien wel matroos. Maar naar ’t schijnt ben ik kleurendoof want ik kan geen mistlandschappen interpreteren, dus geen schakeringen van grijs noch zien, noch waarderen. Precies of ik heb nog niet genoeg mentale acrobatieën en filosofische hoogstandjes moeten uithalen om de grijze monotonieën van het dagelijks leven te leren verteren – vooral tijdens het leven aan de wal dan. Maar goed, bibi is hier geklasseerd, bibi kan zogezegd geen grijs aan. Neptunus vergeef het hen, want ze weten niet wat ze zeggen.
1984-01-16, We zijn in Arzew, dag allemaal, brief toe.
Zalig Kerstfeest en Gelukkig Nieuwjaar. Ziezo, daarmee vergeet ik het niet meer. Da's al een PS uitgespaard.
Dag Moe & Poe, zusters, schoonbroers, kroost en ander gespuis (landrotten, facteurs, factotums, freaks …) hier nieuws van de zeeluis.
Eerst antwoorden op de kaart van ons ma. - Ja, C57 is ook goed ipv C60. mogelijk gaat het over musicassettes, de tijdsduur was C60, C90 & C120 Waar zijn die 3 minuten naartoe? Tijd verloren of Tijd gespaard? 'k Wou dat ik ook af en toe 3 minuten kon wegmoffelen, die zet ik dan op een tijd-bankrekening en wanneer ik iets tof wil laten duren, of tijd tekort kom, haal ik er het gewenst aantal minuten weer af. Ja, geef die C57 maar met WSN mee. (27/12 – ondertussen heb ik ze ontvangen hoor)
- Biskaya ontvangen. Massondo ook, maar geen ‘harmonica-muziek’. Welke harmonica-muziek? Van wie? Hoe? Waar? Watte? Waarom? Maar antwóórd als ik u iets vraag! (Héhé, elk om beurt is niet teveel).
Dat 'antwoord als ik u iets vraag' was vroeger een schrik-zin thuis. Als jong kind en later als jong mens heeft men niet direct pasklaar een antwoord. Elk om beurt is niet teveel = weer een verdoken venijntje natuurlijk. Nu was het mijn beurt om duidelijkheid te eisen, op hun eigen toon van toen.
Het beste met uw gebid, gebidt, gebit. Moederke, denk er aan: alle beetjes helpen, en als ge niet kunt bijten, kunt ge nog altijd blaffen. 't Schijnt dat dat helpt. Bij honden toch. Misschien werkt dat bij ons, hogere zoogdieren ook. Trouwens : wie niet bijten kan moet blaffen, dat is toch algemeen geweten. En : Zoals ons moeke thuis bijt, blaft ze nergens - Beter één beet in de lucht dan 10 in de hand. (Iedereen handen in de zakken, z' is daar.)
- Die lichtmatroos leren lezen en schrijven – zijde zot? Tégen zijn goesting? Hoe moet ik dat doen? Hem vastbinden op een stoeleke zeker. Het interesseert hem geen bal! Hij compenseerde dat mankement met vertoon van ego Dan neem ik liever klassiek op voor jongens die er zelf komen naar vragen. Ze zitten eerst te luisteren met oren en mond wijd open, alsof ze zwelgen in de muziek. Maar als stoere zeebonk kunt ge toch moeilijk uw ontroering toegeven hé. De meesten kunnen dat zo al niet. Dan komt als evaluatie : "Wel rustig hé, zo voor 's avonds na het werk" en 's anderendaags komen ze met een musicassette : "Kunt ge deze afvegen en dat van diën Italiaan er op zetten?" Diën Italiaan = Rossini. Die met zijn viool = Tchaikowsky. Dat orgel = Bach. De Toccata en Fuga heeft succes. Kan goed luid staan. Alle passanten in de alleyway platslaan met decibels. 'k Heb het nog eens opgezet zie. Als de anderen willen siësten dan is dat hun probleem. Oei, wat ben ik weer stout vandaag. Wel, als ze mij kunnen verdragen dan moeten ze Jan Seppe -Johan Sebastian-er ook maar bij nemen. 't Is alles of niks.
- Die kaartjes van Joost Swarte uit de serie '10 angsten' zijn goed hé. https://www.2dehands.be/a/verzamelen/overige-verzamelen/m1395067179-10-postkaarten-joost-swarte-1982.html Maar vindt gij dat nu kaartjes om naar uw dochterke van amper 31,5 jaar te sturen die zo helemaal alleen op de grote zee op dat groot schip zit te varen en zo. Maar goed, 'k mag al blij zijn dat het maar een serie van 10 is. Stel u voor dat hij er zo 365 getekend had. Daar hadden we dan nog jaren vaarplezier aan beleefd. Ma, zonder flauwe kul (ja, ik zal best aankondigen wanneer ik eens géén flauwekul verkoop zeker?) stuur die andere zeven kaarten ook maar, ik vind ze steengoed. Nu niet bepaald om naar Toppié te sturen, bvb, maar naar mij wel. Ik ben dié 10 angsten al doorgekomen.
- Wilt ge aub de groeten doen aan meneer mijn vader, ook wel pa genoemd, als ik me goed herinner. Hij heeft het zo druk met godweetwat dat hij geen tijd heeft om te schrijven, dus zeker geen tijd om te lezen ookni. Doe hem raprap de groeten, zo tussen twee platen, daar vindt hij ze wel.
Nu volgt een alinea pure larie, wat we die dag gegeten hadden is niet meer te achterhalen, maar ik weet wel dat mijn ma heel goed kon meegaan in dat soort kolder-schrijfsels. ’t Is misschien zelfs van haar dat ik het heb.
Ik wou ook zeggen, "en een kusje op zijn kruintje", maar dat trapladdertje is zo glad en juist als ge dan een kusje op zijn kruintje wilt planten is hij, druk bezig zijnde, plots 2 m verder en dan stuikt gij naar beneden met uw nieuwe tanden door uw lip (ik hang hier scheef van het lachen met mijn eigen flauwekul) en al dat bloed geeft zo'n geklieder en dan moet ge een nieuwe lip laten zetten en dat zijn weer kosten en dan moet onze pa nóg meer geld verdienen en dat is nóg minder tijd om te lezen, te leven, te schrijven en zo blijven we aan den draai. Laat dat kusje maar. Ik zou het niet op mijn geweten willen hebben dat mijn moeder zich een ongeluk gekust heeft. Zich te pletter heeft gekust, noemt Urbanus het.
- De Franse postzegels komen ook goed van pas. Welbedankt. Dan moet mijn post niet meer door zoveel handen. 'k Heb hier nu al de naam dat ik 'constant' zit te schrijven. Wat niet waar is. Misschien een beetje meer dan anderen, en dan wordt dat al gauw 'constant' hè. De 1ste stuur RW (is nu naar huis) dacht zelfs dat ik een boek aan het schrijven was en het heerschap wou weten wat ik zoal over hem schreef. 'k Schiet me daar in een lach en zeg: "Stuurman, gij zijt zwaar op weg naar grootheidswaanzin. Denkt ge nu echt dat ik niks anders te schrijven heb dan over het schip?" "Ow? So what do you write?" Hij is een Brit die in Zeeland woont. "Ik ben mezelf aan het leegschrijven, paranoia wegwerken, en gij zoudt dat beter ook doen want met uwe yoga komt ge er niet. Daar zijn sterkere krachten voor nodig."
19h30
Ziezo, de service is weeral gedaan. Nu kan ik eindelijk snuiten en moet ik niet meer snuffen & snorkelen en zo. Er staat hier vree damesachtig een rol wc-papier op den bureau, want de zakdoekjes zijn op. Het papierbakje staat vlak naast mij om de dwarrelende blaadjes op te vangen. De winter begint morgen pas. We hoorden op de Franse radio dat het zo ongewoon koud is op sommige plaatsen in de wereld. Allemaal thermische pollutie zeg ik.
Naar het schijnt (wie heeft me dat ook al weer geschreven of gezegd) kost een brief na 06/01/84 een frank meer. Kan iemand mij zo’n 20-tal zegeltjes van 1fr opsturen aub?
Heeft Toppié mijn brief ontvangen? En wanneer schrijft ons juffrouw nog eens? Of is die bui al over? Goed, de mijne ook dan. Eerst een brief krijgen en dan pas schrijf ik terug. Zij laat weten : "Wij wagten ongeduldig op jou. Ik weet wel dat ik op se holants schrijf maar dat kun je ook lezen he!" Hollands of Chinees, mij om het even, wat ik wagt ongeduldig op een brief van haar. Kan ze niet eens op een grote-mensen blad schrijven, want die zotte clown van Jaklien is ten eerste bladvulling en ten tweede ken ik die tekenstijl al ± 25 jaar. Persoonlijk vind ik die softenongevallen van Jaklien vree deprimerend. Dan liever de 10 angsten van Joost Swarte. Ze zijn allebei buitengewoon akelig. Swarte door de inhoud, maar steengoed. Jaklien door de stijl. 't Wordt tijd dat ze zich iet of wat aanpast. Môja, als het opbrengt …
1983-12-21
't Was vandaag weer dén dag zenne! 't Begon vanmorgen met een bord en sindsdien heeft het niet meer opgehouden. De ene stommiteit na de andere. En ik niet alleen. Tijdens de avondservice heb ik in mijn hand gesneden. Zo"n beetje bloed links en rechts en overal. Daarna verbrandt de bakker zich en nog geen 20 minuten later verbrand ik mij. Een mens zou van minder op een moeder roepen. Daarbij komt nog dat hij de chef in de jus gezet heeft. De chef geeft voor veertien man vlees door, 14 man. Maar er volgen geen groenten en aardappelen en saus … Ondertussen was dat vlees geserveerd en lag het af te koelen op de borden. Enfin, 't was jam général. complete chaos De bakker was in stilte zijn brandwonden gaan insmeren. Onze bestelling kwam vóór hij weer op post was. De chef veronderstelde dat de bakker/2dekok zich met groenten & aardappelen bezig hield en was zich nergens van bewust, want hij stond de grote pan al af te wassen, met de rug naar de keuken dus. Maar de bakker/2dekok had in volle service zijn post verlaten ZONDER VERWITTIGEN. En zo raakt een service in de knoei, en er volgde een blaam voor het departement natuurlijk. Weinig collegiaal hé, in volle service verdwijnen in stilte …
1983-12-22
De 24ste om 17h tegen de kaai. Goed, dan wordt het kerstdiner de 25ste gegeven en dan verdienen wij daar meer aan. 'k Ben benieuwd wat het gaat geven, kerstavond tegen de kaai. Ik ga naar St. Nazaire met WSN. 'k Zal wel de kans hebben om te bellen. Ik zal eerst Zellik proberen en anders Deerlijk zeker?
Ahja, moemakke, gij had vorige keer aan de foon gevraagd wat ik nodig had of zoiets. Wel hier komt het (ga alvast zitten). Wat is er nog op de markt van Boudewijn De Groot en van Liesbeth List – enkel de ouwe hoor. Niet na de Eenzame fietser en List haar nieuwe stijl evenmin. Kortom : de nummers van toen ik nog jong was. Voilà, daarmee zijt gelle een tijdje zoet. Zélf opgenomen liefst, want de confectiecassettes geven niet veel op mijn grote muziekdoos hier. Dat is alles. Misschien heeft Laura er tijd voor? Ow, geen tango's van Piazzolla meer aub mensen, want de boel loopt hier in 't 100. Straks heb ik alles 2x en da's zunde van uw tijd en uw tembers.
1983-12-25, Montoir
Zalig kerstfeest altegader. Gisterenavond tegen de kaai. WSN was er al. Deze namiddag moest ik pas om 17h weer aan boord zijn. Dus ik na de middagservice (13h) weer de gangway af en wij weer weg. Twee uur extra vrij gekregen van de chef. Goed hé. Wat een luxe, bijna een volle 24hrs tegen de kaai.
Die doos was het eerste waar mijn oog op viel: boem! Amai! Een penwaarke! penwaar = peignoir = kamerjas 'k Had direct al inspiratie voor een paar bladzijdes maar aangezien ik niet meer over penwaarkes mag schrijven van u zeg ik niks meer. Eén vraag : waarom geel? 'k Heb er al heel het schip mee afgeshowd. Deck D wil dat zeggen, ons deck, de rest is ballast. Ik heb dus een moeder met smaak en of ge hen ook zo eentje wilt opsturen. Ze zijn maar met 11. Valt nog mee hè. 'k Heb gezegd dat ik u de boodschap zou overbrengen.
Van Joost Swarte heb ik nu al vier kaartjes : - de piano wordt verhuisd (van 28/11) - piano & viool ( van 28/11) - slapengaan (van 06/12) - de cirkelzaag (van 13/12)
Wat een mooi geel briefpapier hebt gij zeg. Da's naar ’t schijnt Frans briefpapier, zegt BVW. Maar als ge daar met zo’n goedkoop lekkend bicgeval op kribbelt gaat het effect verloren hoor, dan moogt ge nog 100x hofleverancier zijn. Al goed dat Laura ogen in haar hoofd heeft hè, of onze pa had nooit bij Fabiol op de foto gestaan. Hij lijkt wel een maestro die zeer genadig zijn handtekening zet voor het poëzieboekje van het mens. Dat kan ze dan achteraf inplakken.
Hier hebben ze er een andere uitleg voor : bij CMB -deze rederij- moet men voor elk drankje een bonneke tekenen, dat wordt dan op uw rekening gezet en het bedrag gaat op het eind van de maand van de gage af. Nu lijkt op de foto het glas van madame bijna leeg, en onze pa trakteert haar genadig op een pintje, en staat dus een bonneke te tekenen. Reactie van een andere : "En op welk schip was dat? Die stewardess met een bontstola?" Ik zeg: "Nee, hij geeft daar zijn adres en telefoonnummer". Een andere : "En vindt uw moeder dat zomaar goed?" Kortom, reacties genoeg op die foto. En als bijverschijnsel is mijn marktwaarde gestegen natuurlijk, sinds onder pa aan Europese hoven zijn adres en telefoonnummer rondstrooit. Ik voel me al prinsesselijk.
De standby is gedaan, de matrozen wapperen hier binnen (21h30). Allemaal in grijze overall. Precies broeders van een of andere orde, maar dan geen contemplatieve - een werkende orde, staand in 'Het Volle Leven'
1983-12-27
Gisteren kerstdiner, zware dag gehad. Gedurende 15hrs in één trok doorgepeesd. Niks erg. Dubbel betaald, dan wil ik wel in overdrive werken en laten zien wat ik kan, maar vandaag komt de rekening natuurlijk: slofslof, en ogen half toe of half open, hoe ge het bekijkt. Ben gisteren zelfs vergeten te eten. 't Zag er nochtans lekker uit.
Ik kan goed geloven dat Fabiol naar ons Laura keek. 't Mens zal gedacht hebben : zo'n prinses had ik ook kunnen hebben, als de natuur het wat beter verdeeld had. Môja, Laura is nu óns prinses. Ze mag Laura lenen, maar teruggeven hoor, en zonder ezelsoren, want met boeken gaat het ook zo, ik ken dat.
Ik ben de meest verwende scheet van dit schip en van heel de Belgische Koopvaardij, zeker en vast. Zo'n groot kerstpakket! Ik liep eerst zo wat met mijn neus omhoog gelijk een gieter, maar daar kreeg ik direct hartzeer van en ik heb alle lekkernijen eerlijk verdeeld onder ons (lagere bemanning). Officieren en andere klieren kunnen de pot op. Wij eerst, en dan zien we verder wel. Plezant zo'n doos. Veel tastbaarder dan brieven, vooral dan de brieven van onze pa. Die zijn zo dun dat ik dat ik ze feitelijk niet zie liggen. Vreemd. Misschien zijn mijn ogen hier te vermoeid van al die TL hier. 't Zal daar wel aan liggen. En ikke maar lullen precies of ik heb geen siëst nodig. Slaapwel.
1983-12-31
Dag allemaal, een goed 1984 gewenst, George Orwell
te gast bij Wim Helsen ~ Layla El-Dekmak met een fragment uit Not Your Erotic, Not Your Exotic van Suheir Hammad
don’t wanna be your exotic women everywhere look just like me some taller darker nicer than me but like me just the same women everywhere carry my nose on their faces my name on their spirits not your harem girl geisha doll banana picker pom pom girl pum pum shorts coffee maker town whore belly dancer private dancer la malinche venus hottentot laundry girl your immaculate vessel emasculating princess
Rond 11 h kwam het postbootje langs. Dan wordt de uitgaande post (+ een fles taksvrije whisky) in een emmer neergelaten en de inkomende post komt met die emmer zo naar boven. Spectaculair hoor. In die emmer zitten heelder families en huishoudens. En niet zomaar over de reling van deck maar over de reling van de brug. Dat is nog eens een building hoger. Het doet wel gek wanneer ge al die post, al die huishoudens boven het water ziet hangen. In die emmer zit alle soorten nieuws hé. Musicassettes voor de stewardess, PV's en andere rommel van de waterschout, liefdesbrieven voor de jonge matrozen en officierkes, zaagbrieven van madame dat hij niet genoeg geld opstuurt en dat ze niks meer heeft om aan te doen. (die heeft ook zo'n moeder die om de 15 jaar een stuk kledij weg doet) Moest ik die emmer kapen en losgeld vragen, ik zou nogal wat binnenrijven denk ik.
James Last staat op. Het is een ganse zeemansplaat precies, mooi hoor. Iedereen hier is zot van zijn Biskaya. De andere nummers zullen ook wel meevallen, denk ik. Voor mij is de cassette alvast steengoed. Charmeert direct. 'k Ben anders niet zo zot van James, maar deze keer mag hij blijven. Welk merk van cassette is het eigenlijk? Doet gellie nu ook al in witte producten? De stereo komt er goed uit. 'k Ben benieuwd wat het thuis op de Technics gaat geven. Alhoewel, daar mag ik mijn speakers niet doorblazen voor de buren. Hier wel. Buren vinden hier alles goed en ik moet hier zelfs geen huur betalen. Waar vindt ge dat nog, in die combinatie ?
De kaartjes met de muzikanten zijn veel mooier dan die uil van een paar dagen geleden. Die hangt hier zo’n beetje uilig tegen het schot. Elke keer als mijn oog er op valt schiet ik in een lach. 't Kaartje is eerder iets voor de documentatiedoos van Toppié.
Tiens, die brief van Toppié is nog niet toegekomen. Dat ze zo bij vlagen behoefte krijgt zich nuttig te maken moet zwaar geapprecieerd worden hoor. Ik vind het erg dapper van haar dat ze zomaar begint ramen te zemen en pudding te maken. In 1983 was Toppié 10 jaar. Dat ramen zemen zal dan enkel de onderste helft geweest zijn.
Enkele jaren geleden had ze ook zo’n gedienstige periode: : "Kan ik iets voor u doén?" vroeg ze dan vaak zomaar. Misschien dat ze nu onder de huiselijke invloed van M (Tina is er ook door gekalmeerd hé) zo eens wat uit zichzelf wil proberen. 1/ poetsen 2/ koken en 3/ hond uitlaten. Dat is bijna een dagprogramma. Misschien wil ze alleen maar eens testen wat daar nu zo plezant aan is. En ondertussen verdrinken wij hier in de psychologische beschouwingen en hypotheses. Binnen 5 jaar lacht ze zich daar een kriek mee. Misschien een ganse kriekelaar.
Chot ja, tot slot 4/ brief schrijven. Tina en M zitten ook vaak te schrijven hè, de administratie vh huishouden en de job, de cursus van de avondschool … Misschien heeft Toppié nu een stabiel beeld gevonden dat ze kan bevatten, verteren en eventueel wenst te kopiëren, vroeg of laat.
Hoe, Josfine komt al drie weken niet werken? Waarom niet? Wat doet zij dan een ganse dag? Luieren en nog dikker worden zeker? Hoe is ’t godsmogelijk dat een mens men zo’n job zo dik is. Bij mij zijn de verlofkilo's er na 2 weken helemaal af en mijn spieren zijn weer in prima conditie, want poetswerk is een job met héél gevarieerde bewegingen hoor. Alles komt weer in vorm, maar ge moet wel door uw knieën willen buigen. zei Yvonne altijd
Dat ik poetswerk leren zien heb als zachte soepele training komt door die twee goeie turnleraressen die we gehad hebben in Dilbeek. (Moens en De Winter). Als ik de bovenkant van een kast moet afstoffen en ik heb geen zin, dan denk ik : eens zien of ik daar aan kan. En dan maar rekken, rekken, rekken, of er nu stof op ligt of niet. Zo loop ik hier een deel van de dag te trimmen, en ik ben er nog voor betaald ook. En ook al eens bukken met gestrekte benen, enz … waar is de tijd
Kortom, veel van de bewegingen die we moeten uitvoeren lijken op turnoefeningen … Tiens? Ik denk dat het omgekeerd is. Turnoefeningen zijn gestileerde bewegingen uit het dagelijks leven van een stewardess.
Ik kijk uit naar de brief van Toppié. Zaterdag, vóór we het anker lichten komt er nog een postbootje. Dan gaat deze brief mee naar beneden en dan komt Toppiéke misschien in de emmer mee naar boven.
PS : ivm spierconditie. ’k Was eens een robbertje aan het vechten met de plaatselijke Romeo (is maandag afgemonsterd) en ik heb die vent gevloerd nota bene. Niet voor lang, maar toch: gevloerd is gevloerd, zeg ik. Erbij vertellen dat ik heel gemeen vecht. Stampen waar ge maar kunt -liefst dáár natuurlijk- krabben, bijten, ogen uitduwen, en vlak achter de oren is ook nog zo’n plaatstke. overdrijven is ook een vak hé
Hij blijft eerst een week 'ziekenverlof' nemen in Parijs want zolang die krabben niet genezen zijn durft hij niet naar huis. Zei hij, môja, ze zeggen zoveel. 24 jaar en de carrure van een atleet. Heb ik gevloerd. Hij heeft een gevoel voor absurde humor à la Mia S gecombineerd met het flegmatieke van Claire van op schip 03. Er is wat afgelachen geweest. Het is een beetje stil nu hij weg is, maar een beetje rust doet ook deugd.
À propos : nulla die sine linea, ik wil wel hoor, maar dan schrijf ik niet meer in ovo-stijl, maar ineens alles. OVO = Ook Voor Ouders. Ah ja, ge hebt er zelf om gevraagd.
En dan volgt nu weer een VV-tje, een alinea Verdoken Venijn, ivm de achtergehouden brief in 1978. Dat relaas staat in tekst 001a, helemaal in het begin van dit blog, onderaan dus.
Nog iets: Die nieuwe brievenbus in Zellik is echt comfortabel. Droog en zo. Da’s belangrijk hoor, wanneer ge daar als brief zo’n tijdje moet liggen wachten. Donker genoeg om een dutje te doen en niet te donker, zodat ge als brief toch kunt zien of ge wel in de juiste bus ligt. Als er wat wind staat rammelt de klep soms efkes en dan schiet mijn brief wakker en denkt : gezellig, het klopt hier als een bus. Genoeglijk is dat, zo te weten dat alles in orde is. Wat is het leven van een brief toch simpel, bestaat maar tussen afzender en bestemmeling. Daarna mag hij gaan liggen vergelen. Verder geen aspiraties.
Bon, nu stop ik hé, want onze pa heeft met zijn 'nulla die … etc ' precies een rem overgetrapt en zo kan ik wel blijven lullen. En mijn siëst? Gij denkt dat ik deze namiddag zomaar wat platen moet verkopen zeker, nee meneer, ik heb deze namiddag nog een gans programma af te werken.
te gast bij Wim Helsen ~ Michael Pas met een gedicht van Willem Elsschot
Het huwelijk
Toen hij bespeurde hoe de nevel van de tijd in d' ogen van zijn vrouw de vonken uit kwam doven, haar wangen had verweerd, haar voorhoofd had doorkloven toen wendde hij zich af en vrat zich op van spijt.
Hij vloekte en ging te keer en trok zich bij de baard en mat haar met de blik, maar kon niet meer begeren, hij zag de grootse zonde in duivelsplicht verkeren en hoe zij tot hem opkeek als een stervend paard.
Maar sterven deed zij niet, al zoog zijn helse mond het merg uit haar gebeente, dat haar toch bleef dragen. Zij dorst niet spreken meer, niet vragen of niet klagen, en rilde waar zij stond, maar leefde en bleef gezond.
Hij dacht: ik sla haar dood en steek het huis in brand. Ik moet de schimmel van mijn stramme voeten wassen en rennen door het vuur en door het water plassen tot bij een ander lief in enig ander land.
Maar doodslaan deed hij niet, want tussen droom en daad staan wetten in de weg en praktische bezwaren, en ook weemoedigheid, die niemand kan verklaren, en die des avonds komt, wanneer men slapen gaat.
Zo gingen jaren heen. De kind’ren werden groot en zagen dat de man die zij hun vader heetten, bewegingloos en zwijgend bij het vuur gezeten, een godvergeten en vervaarlijke aanblik bood.
Waw, wat kan Michael Pas een tekst brengen. En Helsen is helemaal in zijn element: eindelijk weer een tekstfreak te gast in de studio. Mogelijk zijn er in de afgelopen vijf seizoenen nog zulke studiogasten geweest, maar hier valt het weer eens op.
De twee anderen die zo sterk een tekst konden brengen waren, recent, Sofie Lemaire (077, DI-31/12) en in het 2de seizoen Marcel Vanthilt (12/2016). Zo’n mensen markeren hun passage volgens mij. We kunnen er maar goed mee zijn
Binnen vier dagen varen we weer. Antwoord op kaart van 13/11/83 en op telefoon van gisteren. Neig merci voor de postzegels.
En dan volgt nu een beetje larie, gericht aan mijn moeder.
Waarom, neenee, nu niet over iets anders beginnen en recht in mijn ogen kijken en niet liegen of ge krijgt een groot zwart kruis op uw voorhoofd: wáárom stuurt ge mij een kaart met een uil op? Hè? Awel …, ik wacht. Ha, ge zegt al niks meer. Da’s gelijk dat trouwkostuum van onze pa zeker? Hij moet dat de 7de aandoen voor de koningin, hij vindt het nergens en gij weet van niks hè. Verdomme. Hij had het pas 32 jaar en 't is al weg. Dat is gelijk mijn roze peignoirke. Ik had dat pas 12 jaar en op een dag krijg ik een turkwaas (blèh) sponzen badjas cadeau: "voor uw verjaardag" – big smile. Ik vond dat verdacht, storm naar boven, roze flanel is weg. Ik storm naar de kelder, kijk in de vuilbak, géén roze flanel. Daar stond ik dan met dat turkoois geval in mijn handen. En madame wist toen ook weer van niks. Gij denkt zeker dat trouwkostuums en kamerjassen aan de bomen groeien? Gij vindt dat dat allemaal niks om het lijf heeft zeker? Maar als gij zo doorgaat, dan hebben we binnenkort inderdaad niks meer om het lijf. En dat is geen verzinsel, dat is de naakte waarheid.
Bon, nu over iets anders. WSN komt eind december naar hier en ik heb hem de woorden van onze pa letterlijk herhaald : als hij nog zo eens een ingeving heeft moet hij eerst langs Zellik passeren om spul op te laden. Hij heeft dat in zijn oren geknoopt en ik heb het hem in zijn snor geknoopt.
Mij seat-lamp is kapot, en 't was al geen groot licht. Dat zit hier zo : per cabine hangen twee centrale TL bakken. Die steek ik in mijn cabine nooit aan, zelfs niets om te kuisen, want we staan al de ganse dag in de TL verlichting en zelfs met bril zijn mijn ogen 's avonds moe. Verder zijn er 3 spots tegen het schot: 1 bij het bed ( = leeslampje), 1 boven den bureau ( = de bureaulamp) en 1 boven de seat, da's de sfeerlamp. Die staat bij iedereen op het plafond gericht, constant. De 2 andere kunt ge ook op het plafond richten, of op 't schot. Dat geeft dan juist genoeg licht om te kaarten of te pokeren maar niet zoveel dat het pijn doet aan de ogen. Ik zei toch dat het hier een luxeschip is. Enfin, mijn seatlamp is dus geploft. Awel zie, dat is dus een van de redenen waarom ik graag aan boord van een schip ben. Geplofte lampjes en verdwenen sponzen zijn zo ongeveer de zwaarste problemen waarmee een mens te kampen krijgt. Geen vreemde smoelen waar ge plots mee te maken krijgt. Wel veel vreemde snuiters, maar dat valt nogal mee. Het gaat sneller en is gemakkelijker voor mij om me aan te passen aan een individu met duidelijke particulariteiten, dan zo'n vaag /flets individu. Misschien daarom dat ik in een goed schuifke lig, niet enkel op dit schip hoor, bij die folkloristische persoonlijkheden die al 20 jaar en meer effectieve vaart hebben. (Allez ja, eigen roem en zo…).
Ik herlees de kaart van ons ma eens: "R van tante G heeft een dochter van de 3de november". Zou het niet gemakkelijker geweest zijn als ze een dochter had van een man? Desnoodsvan haar eigen man. Want dat "van de 3de november" gelooft toch geen kat. (Jozef tegen Maria : Marie, doeta fenster dicht, dee doif es da wee) Bon, van de 3de november dus. In onze tijd was het van een ooievaar.
Zeg moemakke, gij zijt toch nog niet aan het (eh, hoe zegt men zoiets nu delicaat-gewijs?) gij zijt toch nog niet aan het vangen zekers: 'van de 3de november' . Als het zo zit zal in onze pa moeten vragen dat hij uw brieven eerst controleert voor ge ze verstuurt want het is echt niet goed voor mijn gemoedsrust, mijn yin en mijn yang als ik dat soort prietpraat blauw op wit zie staan. En dan nog een kaart met een UIL op? Wie is hier de uil?
[ik heb weer veel tijd en weinig te melden, dat ik hier zo zit te lullen hè]
1983-11-30, op anker, Montoir
Het is mistig, we liggen precies in een wolk en de zee is plat en kalm. Er is niks te zien, niks te beleven. Echt weer om er de brui aan te geven. Dat was ik van plan, maar wat blijkt? Ik kan mijn brui nergens meer vinden. 't Is hier altijd iets hè. (Wat is een brui eigenlijk?)
Laatste nieuwe : - Spreekt gij Engels? - Zo’n beetje. - 'I don’t know', wat wil dat zeggen? - 'Ik weet het niet'. - Ah, bon vraag ik het wel aan iemand anders. Onnozel maar goed hé.
Het postbootje is er. Brief sluiten en wegbrengen.
te gast bij Wim Helsen ~ Pascale Naessens met een lijn van Antonio Machado
Caminante no hay camino, se hace camino al andar.
Naessens in gesprek met Helsen: de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje, https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a35/ 10min46 Het is me nog nooit opgevallen maar Pascale Naessens lijkt een beetje op Claudia Cardinale. Wat heeft dat met het gesprek te maken? Niks. Helemaal niks.
Op 09min31 zegt ze iets over zelfvertrouwen : “Toen ik 20 of 18 was had ik dat niet. Ik was niet in paniek hoor, maar ik had wel het gevoel van: ik weet het niet, ik weet niet waar mijn talenten liggen. Ik weet niet wat ik hier kom doen op die wereld. Maar er was wel altijd zoiets van: doe gewoon rustig verder.”
Het klinkt vertrouwd. Zich zachtjes een weg banen en zich vooral niet in een bepaalde richting laten duwen. Zich niet laten dwingen door het fatsoen, de heersende moraal of een dictatoriale thuis.
Het gedicht stond ooit als afsluiter in de cursus Spaans, 3de jaar. Maar dat boekje heeft geen zoekfunctie, daarom heb ik de tekst van het Net geplukt
Caminante, son tus huellas el camino y nada más; Caminante, no hay camino, se hace camino al andar. Al andar se hace el camino, y al volver la vista atrás se ve la senda que nunca se ha de volver a pisar. Caminante no hay camino sino estelas en la mar.
Wandelaar, het zijn je voetafdrukken die het pad vormen en meer niet. Wandelaar, er is geen pad, men maakt het pad tijdens het gaan. Tijdens het gaan ontstaat het pad en wanneer je dan omkijkt ontwaar je de sporen die nooit meer zullen worden betreden. Wandelaar, er is geen pad, alleen het schuimspoor dat je maakte in zee.
Er monsteren weer twee mensen af en ik typ nog efkes rapkes ietskes, dan wordt het in België gepost en komt het rapper toe. Het is soms moeilijk andere mensen te zien vertrekken, zeker als ge ze nog bagage hebt zien maken ook. En ’t zijn dan nog de twee tofsten die afmonsteren. Môja, hun contract is afgelopen. Ze zijn moe en kunnen best wat verlof gebruiken. Ze zeggen wel ‘ander & beter’, maar dat is maar een zegwijze.
We hebben een beetje last gehad van storm vandaag, maar niet echt erg. Over de radio hebben we gehoord dat het nogal lelijk gedaan heeft in België en Frankrijk. En het zou op sommige plaatsen warm zijn voor de tijd van het jaar. Allemaal thermische vervuiling zeggekik. Mijn Brussels is bijna foutloos nu. Larie natuurlijk. Onlangs was het verzameling in mijn cabine. Zit er ene aan mijn kettingskes en oorbellen te prutsen, die staan in een doosje op het nachtkastje. Ik heb niet graag dat ze in mijn spullen snuren dus zeg ik: "Héla Spinnekop, nie doen, braaf zijn." Antwoord : "Ochotte gaai, mo ik zen zoe braaf, ik zen de braveraai zelfst." Iedereen weer patrak van de slappe lach. Want moe & kapot & zo, lachen doen we toch.
Ivm braaf bestaat het woord braverij niet. Wat wel bestaat is brouwerij, en zo klinkt het woord in het Brussels, braveraai = brouwerij. Men moet wel efkes de gedachtesprong maken natuurlijk. Dat is de clou.
Af en toe dwaalt er zo ene naar beneden want boven valt er 's avonds niet veel te beleven of lol te trappen, denk ik.
Dat is op nog schepen zo geweest, dat een paar officieren voor de gezelligheid ’s avonds naar beneden kwamen. Of wíj dat wel gezellig vonden werd zelden gevraagd.
Ik krijg hier zojuist bericht binnen dat we vanavond NIET tegen de kaai gaan, er staat teveel wind. Mensen Lief, wat ben ik blij, is me dat een opluchting. Ik had echt geen zin om vanavond nog met proviand te sleuren tot middernacht of later. De berichtgeving is hier enorm goed. Zelfs als iets van bovenaf niet officieel omgeroepen wordt weet iedereen het binnen het kwartier. Tamtam Alleyway heet dat. Het is te horen dat het nog ergens stormt. We krijgen Radio Presque’île niet door gelijk gewoonlijk. Het is een lokale zender met berichten voor automobilisten en vrachtvervoerders. Ik ga daar ook eens naar schrijven want wij vervoeren ook vracht. Naar die zender stuur ik dan heel zeemansachtige verhalen over de vlam in de pijp en zo. Larie weeral. Nu ga ik slapen en morgen schrijf ik verder.
1983-28-11, 10h10
Nog twee uurkes en we liggen tegen de kaai. Vannacht om 23h30 heb ik nog bericht gehad dat WSN hier is. Telefoontje van de agent naar den ouwe. En ik werd direct verwittigd. Goed hé. Ik was al diep in slaap want het zal vandaag een zware dag worden, maar voor zo’n nieuws mogen ze me altijd wakker bellen. binnenhuistelefoon
Communicatie is toch een wonder ding hé. Hij aan land en ikke op zee, een mens zou denken, die twee kunnen mekaar niet bereiken, maar met twee tussenpersonen komt de boodschap toch door. Anders had het met rooksignalen of grote vuren op het strand gemoeten. Tamtamgeroffel of klaroengeschal zou ook duidelijk geweest zijn.
Nu ga ik rap dit briefke aan de 1ste geven, die zorgt dan voor de rest. Weeral tussenpersonen. Lang leve de tussenpersonen.
te gast bij Wim Helsen ~ Sociaal Incapabele Michiel met een tekst van Scatman John
Ski-bi dibby dib yo da dub dub Yo da dub dub Ski-bi dibby dib yo da dub dub Yo da dub dub (I'm the Scatman) Ski-bi dibby dib yo da dub dub Yo da dub dub Ski-bi dibby dib yo da dub dub Yo da dub dub
Ba-da-ba-da-ba-be bop bop bodda bope Bop ba bodda bope Be bop ba bodda bope Bop ba bodda Ba-da-ba-da-ba-be bop ba bodda bope Bop ba bodda bope Be bop ba bodda bope Bop ba bodda bope
1983-11-13, nog twee dagen en we zijn in Montoir weeral
Dag lieve mensen allemaal,
Er is griep aan boord – of zoiets. Neig tof : de bootsman, een matroos, (Adrien, ken ik nog van vroeger) mijne collega ook. ’k Denk dat iedereen wel aan de beurt zal komen. Liefst niet allemaal tegelijk, want dan loopt het boeltje hier in ’t honderd. Deze reis gaan er wééral vier man af, wééral nieuwe gezichten. En de reis daarop wéér zo’n pak. Da’s elke keer aanpassen, da’s elke keer een pak werk, nieuwe gewoontes, nieuwe routines, bref : tijdverlies. ’k Zit liefst voor langere tijd met hetzelfde volk.
Er is niet elke keer zo’n groot verloop geweest hoor, het zal de periode van het jaar geweest zijn, de eindejaarsfeesten in zicht. En vanuit Montoir was het ook relatief goedkoop om op eigen kosten af te monsteren, want de reis ging per bus.
We zouden dinsdag pas om 18h toekomen. Om te gaan boodschappen doen wordt dat dus noppes hé. Daarom ga ik graag naar de States, zelfs als het schip maar 1 nacht tegen de kaai ligt vindt ge daar nog supermarkts open. Dat komt soms heel goed van pas. Ga zoiets maar een zoeken in St. Naraire. Dat is geen stad, dat is een kastje. ’k Ben er geweest en ’t was dicht.
Vanuit Arzew heb ik een brief meegegeven met een manneke van Distrigaz. Hopelijk heeft hij die gepost. Anders zit de brief nog in zijne schoofzak. Als ik de kans krijg, bel ik. Maar ik moet de telefoon vrij hebben op een deftig uur hé, niet om 02h, putteke nacht.
Ah ja : 1 speciaal verzoek. Kunt ge voor mij ietske opnemen en opsturen? BISKAYA van James Last. Enkel dat, de rest vul ik zelf wel op. Ik heb hier een cassetterecorder te leen. En binnen 14 dagen kan ik misschien voor een appel en een ei een hele installatie overnemen. (nieuw ± 6000 fr, made in Singapore). Wanneer ik afmonster verlap ik die dan weer. De klank is goed, maar ik zou het spul nooit mee naar huis willen brengen. Ik denk niet dat iemand daar onderdelen voor heeft, en dan zit ne mens daar newaar. Dus voortverkopen hier aan boord
Waarom Biskaya? Awel, we varen 2 x per 14 dagen door de Golf van Biskaje en niemand heeft dat muziekske bij. En dat op een ‘tram’ die zijn vaste lijn geeft door de Golf. Het woord tram hoort ge hier regelmatig. De mensen hebben er een handje van weg om te zagen over alles en nog wat. Omdat dit een vaste lijn is met korte reizen en weinig ‘wal-mogelijkheden’ wordt dit arme methaanschip gedegradeerd tot tram. Ze zijn zot. Dit is een luxe-schip. Als we op anker liggen in Montoir en er is post in rue d’Anjou wordt er door het agentschap een bootje gestuurd en krijgen we onze post nog vóór we naar Arzew vertrekken. We hebben alle luxe aan boord, telefoon wanneer we tegen de kaai liggen, goed betaald + extra gevarenpremie (gas) en dan zagen ze zich nog te pletter. ’k Heb al anders moeten varen zenne! In 1981 2x bij Sealanes en vorig schip bij Nedloyd. Ze moesten blij zijn dat ze hiér mogen varen! "Jamaar da’s toch geen varen hé …" Neje, Perziche Golf met 38°C binnen en meer dan 60°C op de deckplaat, aan een gage van 8 povere uurkes per dag. Is dat dan misschien váren? Verder is het eten hier heel goed, fantastisch zelfs. CMB is de enige rederij die daar nog serieus geld in steekt.
’k Heb een shore-pass aangevraagd voor elke keer dat we in Arzew toekomen. Er zou daar zogezegd NIKS zijn, maar ten eerste, dat bestaat niet ten tweede, wat noemen zij NIKS? Ik heb mij in Ubu Point (Brasil) en in Safaga (Egypt) toch heel goed kunnen bezig houden met NIKS. Dus binnen 14 dagen gaat bibi daar zelf eens zien in Arzew.
Die shore-pass is nooit toegekend, zodoende kan ik over Arzew niks vertellen. NIKS.
Die lichtmatroos (Didier heet het larf) begint serieus mijn botten uit te hangen. Ge kunt niet geloven hoe enerverend het is, te werken met iemand die niet kan lezen. Regelmatig worden hier allerhande berichten uitgehangen, op elk verdiep aan de deur van de lift, ín de lift, in elke mess en elke smokeroom. Kortom, iemand die 3 stappen uit zijn kot doet moét wel op de hoogte zijn. Zo hangt er bvb uit dat het om 15h30 veiligheidsoefening is voor heel de bemanning. Binnen het kwartier weet heel de bemanning dat dan ook.
Komt meneer ons werkterrein binnen met zijn air van PDG die niet geïnformeerd geweest is door het personeel: "Sèg! Het schijnt dat er hier oefening is deze namiddag!?!" "Awel zie Didier, dat schijnt niet, dat ís. Dat hangt officieel uit, ondertekend door de capt en de 1ste stuur op notapapier van ’t schip." Ofwel : "Enneuh … wat eten wij hier vanmiddag?" "Lees de menu hé jongen!" Pas als het te laat is valt onze frank dat hij niet kan lezen. Precies of hij is gedeeltelijk blind. Als de matrozen van wacht veranderen hangt dat ook overal uit. Gaat meneer toch niet de verkeerde mannen wakker maken! Vandaag of morgen krijgt hij nog eens een pak rammel.
Zo moest hij in ’t begin bij de 2de stuur zijn die de safety doet (de stuurman die we in Lissabon moeten achterlaten hebben). Didier vraagt waar hij die kan vinden. Ik zeg : op deck F, zijn naam staat op de deur. Hij is daar grandioos te laat gekomen natuurlijk. Om 14h15 zie ik hem al terug op deck D lopen (da’s ons deck). ’k Vraag hem of hij al gedaan heeft met de oefening. Dat onnozelaarke antwoordt op een heel verongelijkte toon : "Jamaar! Ik vind hem niet." Precies of de 2de stuur zou zich gaan verbergen! Bon, ik ga met hem mee, om te tonen waar het is. Ik stap eerst in de lift, hij staat het dichtst bij de toetsen. Ik zeg: "Deck F." Zijn hand zweefde aarzelend over de toetsen en toen viel mijn frank dat hij zelfs geen losse letter kan lezen. Er staat op die toetsen A-B-C-D-E-F-G. Dat zijn maar zeven letters. Daar haalt hij geeneens de F tussen uit. We komen bij de 2de stuur toe, die was al 20 minuten aan het wachten en was niet goedgezind natuurlijk. Didier kreeg al direct een sigaar. Haalt hij het nog in zijn hoofd om te zeggen dat hij hem (de 2de) niet gevonden had. Ipv te zwijgen! Toen vloog de 2de pas tegoei uit zijn krammen. Hij wist ook niet dat de andere analfabeet is.
Ik heb al met een aantal folkloristische gevallen gevaren die goed zijn voor een verzameling apart. Maar die mensen zijn zo geworden na een aantal jaren vaart (ikke binnenkort ook). Den deze is pas 20 en is al een geval apart. Hij heeft een speciaal talent om de mensen voor het hoofd te stoten, hun geduld op de proef te stellen, en als de situatie dan ontploft of de verstandhouding breekt, hangt hij de verongelijkte uit.
Ik ben opgelucht dat ik niet in het onderwijs sta. Stel u voor dat met een 20-tal van dat soort te maken krijgt. Nee danku, dan liever pubers-op jaren gelijk de matrozen, of mijn officierkes, of de staff. Die doen nog het zotst van al. Dit is de eerste keer dat ik een staff meemaak bij wie de sfeer aan tafel ontspannen is. Gewoonlijk is ’t zo’n beetje op de rand van het neurotische, niet alle dagen, maar toch 4 dagen op de week. Dan moet ge op de tippekes van uw tenen serveren en met hoofdletters spreken. ’t Zal hier ook wel eens botsen, maar dat gebeurt dan tenminste niet wanneer het personeel erbij is. Gentlemen (tot hier toe).
Onlangs heb ik gehoord dat wij de grootste methaantanker ter wereld zijn. Nu krult mijn neus en flapperen mijn oren van pretentie natuurlijk. Ik vaar mee op een technologisch unicum! Tot zolang het een unicum blijft hè, misschien loopt er binnen 10 minuten ergens ter wereld een grotere van stapel.
We zitten voor het ogenblik met 'portoegaaisje' zenders opgescheept. Geen fado natuurlijk. Wel Presley en andere wereldwonderen zoals Tom Jones en Frank Sinatra. Couleur locale … Morgen schrijf ik misschien verder en anders tot volgende brief of foon.
PS : denkt iemand aan mijn Belgische postzegels van 11fr aub en aan BISKAYA?
Dag Moemakke, Poepakke, zusterkes, schuunbruukes, kinders en bieste,
Hier zitten een stuk of wat Brusselaars aan boord, mijn accent zal er weeral op vooruitgaan. Ik spreek nu bijna even goed Brussels als Antwerps.
Larie natuurlijk, ik kan nog altijd geen Antwerps praten en mijn Brussels is meer dan pover.
Allemaal neig bedankt voor de mooie kaarten, ik begin mijn eigen kot nu zo'n beetje te herkennen. Ze hangen allemaal tegen het schot of staan ergens artistiek nonchalant in het oog te springen. Vandaag is ons Ma haar kaart van 2 nov toegekomen.
Die schorten heb ik nodig om direct te kunnen veranderen als er een vlek op komt. We hebben hier 6 wasmachines en 2 droogkasten, maar die schorten was ik liever apart en dan moet die machine minstens halfvol zijn, anders komt er ambras van ivm het zoet water. Snappie? Voor 1 of 2 schortjes kan ik toch geen machine starten newaar.
Die schortjes waren korte katoenen voorbinders met borststuk, uit de GB, à 149 fr. Zo had ik er al 2, maar ik heb er nog 8 laten meebrengen. Dat ik die prijs onthouden heb? Naarmate de jaren verstreken werd het leven duurder en werden mijn schorten relatief gezien goedkoper. Ik heb er zéér vaak positieve reacties op gekregen. Ook toen ze al lang niet meer verkrijgbaar waren. Het was een sober model met fijne blauwe horizontale en verticale lijnen op een witte achtergrond - zoals ruitjespapier, maar dan met vierkantjes van 1 cm- en het schortje had een boordsel met bieslint, ook middelblauw, dezelfde kleur als de lijntjes op het wit. Met een zakje op de buik, daarin kon ik mijn serviette kwijt tijdens het afruimen, het afwassen en het opruimen. Zo'n schortje stond beeldig op een donkerblauw tenue. Schoenen ook donkerblauw hé, want de juiste kledij is de helft van de job, had Yvonne gezegd.
'k Had naar WSN een lijstje gestuurd met dingen die ik nodig had uit de GB en uit mijn appartement. Dat is te laat toegekomen. Hij brengt mijn spullen dus volgende keer mee. Misschien is dat in de kerstvakantie. Heeft WSN ulle die brief al bezorgd, die ik voor ulle meegegeven heb? Wil iemand mij aub Belgische postzegels van 11 fr opsturen, aub, plies. Dan kan ik die kloefkappers van Distrigas al eens ietske meegeven van uit Arzew.
Ziezo, ik schrijf later verder, ik ga nonkel Tschaikowsky zijn vioolconcerto verder uitluisteren en in slaap vallen. Niet dat het muziek is om van in slaap te vallen, want ik ben moe genoeg, ook zonder vioolconcerto.
Deze namiddag zijn we hier weg zie. Om 14h lichten ze het anker. Gisteren vierde de wiper zijn verjaardag. Het is tamelijk laat geworden & er is nogal wat afgezopen. Gevolg : hoofdpijn, maagpijn, moe, enz … Maar de kermis was de geseling waard. We hebben daar wat afgelachen. Gepokerd ook. Tot die stomme lichtmatroos begon mee te spelen. Dan ben ik gestopt. Ik voelde dat ik mij ging kwaad maken. Hij had het spel al 2x zo stom verknoeid. Ik maak mij voor een spel zelden kwaad want iedereen heeft het recht slecht te spelen newaar, maar den deze kán gewoon niet spelen. En toch maar meedoen & een groot bakkes opzetten, precies of hij speelt al 10 jaar. Fffft … Enfin, bon, soit, 'k ga siësten.
Die poker was met de dobbelstenen hoor, niet met de kaarten. Het spel heet eigenlijk Chapeau.
1983-11-10, op drift
Piep, hier zijn we weer. 'k Was nog iets vergeten te vertellen in de vorige brief, brieven. De laatste vrijdag van oktober, de 28ste als mijn kalender juist is, is hier een ongeval gebeurd. IJzig en akelig. We kwamen geladen van Arzew en waren Lissabon al voorbij. De stuurmannen moesten in een tank zijn voor het een of ander. Ik denk dat het een ballasttank was, de cargotanks zaten immers vol met aardgas. Die ballasttanks zijn glibberig van het fijn slib dat telkens mee opgepompt wordt. De 2de stuur is uitgegleden en 6m diep gevallen. Gelukkig gaan ze altijd met 2 naar beneden en staat aan deck een controleploeg gereed, 6 man. Er liggen ook zuurstofflessen gereed. De mannen die afdalen hebben walkietalkies bij om contact te houden met deck. Het lijkt allemaal een beetje op de beschrijvingen van Noël Mostert in Supertanker. (Waar is dat boek trouwens, Dee …?) Het moet iets voor 11h gebeurd zijn, want ons departement zat maar justekes aan tafel.
Ineens zien we de 3de mecanicien en de aspirant voorbij rennen. Wanneer er gerend wordt is er iets loos want dat is op elk schip ten strengste verboden. Die twee waren op zoek naar de sleutel van het hospitaal om een stretcher (brancard) te nemen. Terwijl de strechers allemaal gereed staan in de safety-room, 1 deck lager. Die safety-room geeft direct op deck uit, ze moeten daarvoor niet eens het kasteel binnen komen. 't Is allemaal maar ne weet natuurlijk, maar iedereen wordt verondersteld, en zíj zeker, te weten waar safety-materiaal staat.
Toen ze de 2de stuur eindelijk boven hadden was het ongeveer 11h45. En het is ijskoud daar beneden hé. Verder heeft hij in die stretcher liggen bibberen op de vloer van het hospitaal tot 17h30 ongeveer. Den ouwe had orders gegeven direct terug te keren naar Lissabon en op te roepen dat ze een gekwetste moesten ophalen. Er was geen bloed zichtbaar. Hij had een arm gebroken, voor zover hij zelf kon voelen, maar hij was op zijn rug terecht gekomen. Er kan vanbinnen dus van alles gebeurd zijn.
Het was erg stil op het schip. Er liep niemand te zingen of te fluiten. Ze dierven hem niet op het bed leggen, omdat die matras misschien te zacht was voor een gekwetste ruggegraat. Hijzelf voelde eigenlijk niks, behalve zijn arm, en later voelde hij zijn arm ook al niet meer. En hij kon ook geen pipi doen. Toen bibberden wij mee voor zijn nieren natuurlijk. Hij was bleek, wit bijna, en uit zichzelf zei hij geen woord. De 1ste stuur en de aspirant waren constant bij hem en stelden regelmatig vragen om te weten of hij nog bij bewustzijn was. Hij lag daar zo te staren, zonder met zijn ogen te knipperen. Het machien gaf wel full speed, maar meer kan een mens niet doen. Om onnozel van te worden: hij had geen pijn, maar is dat een goed teken of een slecht teken?
We waren blij toen de Portugese ploeg aan boord kwam, zo van : Ha, hier zijn de mannen die alles weten en alles kunnen en ik had eigenlijk een half mirakel verwacht, maar ze hebben hem gewoon meegenomen. In de stretcher, met een takel overboord de ambulance-boot in. En koud dat het was! Ik zou het niemand toewensen maar voor mijn part had het best een ander mogen overkomen ipv hem. Genoeg. Iets anders. In Montoir was er een nieuwe 2de stuur. En we varen verder.
'k Zou hierbij nog veel herinneringen kunnen schrijven, maar vandaag niet. 't Is een beetje heftig.
Vandaag heb ik mij erg goed geamuseerd met de schuurmachine. Ze hebben hier zo'n paar tapijt-shampoo-machines aan boord, eentje daarvan voor mij alleen, op deck F. Vandaag valt mijn frank dat ge die machine ook als gewone schobber kunt gebruiken, op voorwaarde dat ge er geen bruine zeep in gebruikt, want bruine zeep stolt in koud water en dan verstoppen de leidinkjes. Dus ikke daar detergent in gegoten, Ajax Liquide, sterk verdund natuurlijk, maar nog niet verdund genoeg.
Gewoonlijk wordt een alleyway in deeltjes gekuist, zodanig dat hij altijd droog ligt en de mensen doorgang hebben, maar dat machientje ging zo plezant en rap vooruit, dat ik er ineens heel de alleyway mee in het schuim gezet heb. Dat machientje ronkt nogal, gelijk een stofzuiger, en op deck F is daar dus hoog volk komen naar kijken. Ik was precies kweeni hoe hard aan het werken, terwijl ik eigenlijk met schuim aan het spelen was. En al wie er door moest : 'oh, pardon' en lang buiten omlopen om mijn werk niet te verbrodden. Met dit soort dingen amuseer ik mij hier soms. Mensen voor de aap houden en anderen voor de zot.
PS : Hoe is ’t met de aardbeving afgelopen? Hier zijn een paar Luikenaars aan boord en die hebben allemaal naar huis gebeld hé. Hoe was ’t in Brussel, Zellik, Ganshoren, Hasselt en andere wereldsteden?
St. Nazaire is eigenlijk niet helemaal juist, de locatie van de terminal was Montoir de Bretagne. Het kantoor van Gaz de France stond in St. Nazaire. Allebei liggen ze in de monding van de Loire. Aan boord werden de twee namen door elkaar gebruikt, Montoir en St. Nazaire. Vandaar.
Dag Vader en Moeder en zo,
Die waltelefoon aan boord is iets plezant hé, ne mens zou zich hier te pletter bellen. Hij staat in zo'n klein kotje binnen de bakboorddeur beneden. Na de werkuren staat daar een file natuurlijk. Erg gezellig. Aanschuiven, kletsen, roddelen. De graden vallen weg want iedereen moet zijn beurt afwachten. Precies een markt. Wanneer dan eindelijk iemand buiten komt worden er vragen gesteld : Alles in orde thuis? Hoe is ’t afgelopen met uwen auto … enz
1983-10-20, 13h
Gisterenavond zijn ze me komen halen om bij de lichtmatroos een pint te gaan drinken. hij is bevorderd tot matroos 3de klas en dat moet gevierd worden hoor. Om 22h was het standby en dan was het vieren afgelopen. Het bier was trouwens toch op.
'Het bier' zal niet veel geweest zijn, aangezien bij die rederij toen al restricties waren.
Nu liggen we hier op anker buiten St. Nazaire. Hier is het ankeren gratis, in Arzew moet het betaald worden, vandaar. Wanneer we tóch te vroeg toekomen ginder, gaan we op drift. Er is ginder wel veel verkeer, -drukke scheepsroute- maar als het goedkoop is kan dat allemaal.
De nieuwe deckboy is om de kripse van te krijgen. Hij kan niet lezen of schrijven maar compenseert dat vrij goed door overal een enorm smoel op te zetten en zich overal te vertonen waar er voor hem geen werk is. Daar gaat hij een beetje in de weg lopen van mensen die graag intijds gedaan zouden hebben. Er zit hier nog zo'n bizar geval, maar dan helemaal boven, op het verdiep van het gezag. Die is het paranoia-stadium van zijn puberteit nog niet voorbij. Capt VJ
1983-10-22, 13h10
Deze namiddag zijn er weer eens veiligheidsoefeningen. Gelukkig hebben we de tafels kunnen dekken vóór 13h. Anders zouden we straks nogal in de puree gezeten hebben, denk ik. Enfin, we mogen al blij zijn dat ze hier verwittigen wanneer er oefening zal zijn, want op andere schepen gebeurt dat meestal onverwacht en dan staat ge daar te schrobben, tot op uw enkels in het zeepsop. Daarop een half uur of een uur oefening en dan is het onze etenstijd en tegen dat de service begint is er geen enkele tafel gedekt. Geestig is dat. Daar zijn al woorden over geweest (op andere schepen, bedoel ik).
We varen ongelooflijk traag. Als ik buiten kijk lijkt het alsof we over het water kruipen ipv te varen. Deze namiddag krijgen we een demonstratie van "splash-suits" - wat dat zou zijn weet ik niet. Ik denk dat splashen zo wat rondplodderen in het water is, maar dat een mens op een gastanker daarvoor een speciaal kostuum moet aantrekken, dat wist ik niet. Enfin, om 16h zullen ze ons wel wijzer maken.
Vóór ik het vergeet : kunt ge mij ± 10 Belgische postzegels voor brieven sturen aub. 't Is voor 't volgende : In Arzew komen telkens 2 ingenieurs van Distrigaz uit België overgevlogen. Die nemen soms post mee, maar dat kan niet op de rekening omdat het een privé-regeling is. Ik heb niet genoeg Belgisch kleingeld om aan die mensen centen mee te geven. Zodoende, als er al een zegel op plakt moeten ze enkel de brieven in de bus gooien wanneer ze thuiskomen. Dat kunnen ze op Zaventem al.
Stel u voor zeg, elke keer dat in Arzew het schip geladen wordt staan die twee daar. Onnodige onkosten volgens de captain en het wordt doorgerekend aan de verbruiker natuurlijk. Ik zal thuis, bij Sibelgas eens vragen of ik als bemanningslid van dit schip geen korting kan krijgen. Per slot ben ik mijn gas hier toch zelf komen halen hé.
Moe! Wanneer stuurt ge nog eens van die mooie postkaarten om op te hangen in mijn kot. Want buiten de prenten die ik van u gekregen heb hangt hier niet veel hoor. Ja : zeilschepen – wééral schepen!
1983-10-23, 13h
Er zitten heel veel vogels aan boord, rare vogels en zelfs een uil. Hier zijn wel meer uilen, maar die staan op de bemanningslijst. Al die diertjes moeten gevoederd worden en nu worden de brooddozen in de pantries leeggeroofd voor de vogeltjes. Ontroerend hé. Sebiet gaan ze nog ruzie maken over wie mag voederen. Ik vroeg aan den ouwe hoe dat mogelijk was, zoveel vogels. Onze lading is toch niet eetbaar. Moesten we nu nog graan of maïs vervoeren, dan lijkt het deck wel op een grote volière. Maar aardgas? Naar het schijnt komt dat door de mist in St. Nazaire. In de mist geraken de vogels het water op, vinden ze het land niet terug en komen bij ons aan deck wat uitrusten. Dan vertrekt het schip wanneer ze zitten te maffen, en zo komt dat zie.
Nu weet ik wat een splash-suit is hoor. Het is inderdaad een pak om mee te werken in vloeistof maar dan in vloeibaar gas ipv in zeewater. Om lekken in leidingen te gaan dichten of iemand te gaan redden. Alsof dat laatste nog zou nodig zijn. Hoe zou iemand in een gesloten tank vloeibaar gas geraken ???
Morgen, maandag, ben ik al drie weken aan boord. De tijd gaat rap. Al goed! Moest ik hier zoveel vrije tijd hebben als op vorig schip -van Nedloyd- ik zou me hier nogal vervelen, denk ik. Het weer is er niet naar om elke siësta in de zon te gaan liggen en te gaan zwemmen. En op de Middellandse Zee is het nu ook maar friskes.
Den ouwe hier is wel de grote baas, die moet zogezegd controleren of we ons werk doen ipv te zitten niksen. Maar meneer heeft mij daarstraks een half uur aan de babbel gehouden. Ondertussen geraken ze beneden in de knoei met de afwas. Ik heb dan gezegd dat ik moest gaan verder werken, maar ondertussen was er toch een half uur kwijt. Leg dat maar eens uit beneden. Nooit meer! Nog liever ambras met de grote baas dan met de collega's. Vanavond hebben we een zware service. Ik ga dus een beetje maffen.
PS: Vanavond was het inderdaad al ruzie over wie de verdwaalde vogels mocht voederen. Pesies of de état-major heeft niks anders te doen, pesies klein joeng.
1983-10-25, 13h
Zie zie! We zijn er weeral in Arzew. Ik ga dit briefje afsluiten want vanavond of vannacht gaan we tegen de kaai, dan komen de mannekes van Distrigas en die brief moet voor hen gereed liggen. Met mijn vorige collega -schip 08, rederij Nedloyd- heb ik een paar keer over dit schip gepraat en zij was hier niet graag. Ik vraag mij af waarom. We hebben hier wel veel werk, maar er is niet echt zwaar werk bij. Enkel opletten dat ge niks vergeet van die 100 kleine jobkes.
Geen zwaar werk? Toen had ik daar nog geen 'stores en proviand' meegemaakt! Loodzwaar daar aan boord.
Er wordt hier flink wat afgelachen. Met het stomste 't eerst natuurlijk. De sfeer is tamelijk goed. Ik denk dat het door het isolement komt. In Montoir worden weer twee of drie mensen vervangen, dat is binnen 8 dagen ongeveer. 'k Ben benieuwd wie er voor in de plaats komt.
Wilt ge Tina verwittigen dat WSN mijn sleutels bij haar zal komen halen? Hij komt naar Montoir en moet een paar dingen van thuis voor mij meebrengen. Ziezo, binnen een paar dagen bel ik nog eens, naar Tina of Laura, of allebei, of allemaal.
PS: de meeste van de vogels aan deck zijn nu dood.
Ziezo, dat was dan dat. December hebben we gehad. Welk woord zou ik wensen voor 2020 ? Eens overlopen.
2015 was het VEERKRACHT
"Voor komend jaar wens ik iedereen sterke amortisseurs toe. Stevige schokdempers. Veerkracht. Zowel psychisch als fysiek. Want er is niks dat laat veronderstellen dat het komende jaar ‘vriendelijker’ zou zijn dan het voorbije jaar. Er komt gewoon meer van 't zelfde. Daarom, voldoende veerkracht gewenst. Dat is het beste wat ik kan bedenken om ieder-&-elk toe te wensen. Het is geen gepolijst salonwenske, dat besef ik, ’t komt eerder uit de achterkeuken van het leven, maar ik meen het, uit de grond van mijn hart: voor in ieders rugzakske, veerkracht."
2016 was het SERENITEIT - gemoedsrust - Zen
"Dat de komende 365 dagen mogen mild zijn. Mild en rustig voor ons allemaal. Voor zover een stukje toekomst al iets kan 'zijn'. Meer durf ik niet hopen. En sereniteit misschien. Sereniteit wens ik ons, ons allemaal."
2017 was het STAMINA - uithoudingsvermogen
"Dit jaar voor elk van ons -en voor allen die u lief zijn- een grote pot stamina. En telkens wanneer het nodig is neemt men daaruit een handjevol en strooit dat over hoofd en schouders. Vergeet de schouderbladen niet."
2018 was het NUANCE
"Voldoende schakeringen in het denken, de 58 facetten van iets zien, of toch al vermoeden, tussenoplossingen in beeld brengen, een uitgebreid palet van visies in het kopke houden alvorens iets te besluiten of te beslissen. Vindingrijkheid klinkt ook interessant. Wanneer de veerkracht het efkes laat afweten en het uithoudingsvermogen een adempauze neemt kan men met wat vindingrijkheid nuances ontdekken om het sereen te houden … blablabla. Wat kan een mens zo nog gebruiken, helderheid. En hoe geraakt men aan helderheid, … het wordt NUANCE."
2019was het GLIMSPIERTJES
Omdat men zich door bewust te glimlachen beter gaat voelen, het is een hormonaal gebeuren. En hormonen liegen niet. Sommige bedriegen, maar liegen doen ze niet.
Voor 2020stel ik het woord CONTENTEMENT voor.
Niet zomaar tevredenheid, dat klinkt volgens mij of men zomaar vrede moet nemen met bepaalde zaken. Alsof men een bepaalde situatie willens nillens moet aanvaarden zoals die is. Nee. Zo niet, dat is het niet.
Contentement. Het woord klinkt melig, maar ergens in het overzicht van veerkracht over sereniteit, stamina & nuance tot glimspiertjes, schuilt een mild contentement. Het woord is verwant aan het Frans 'contenu', inhoud. En inhoud betekent ook vermogen, volgens Synoniemen.net. Daarom denk ik dat contentement het vermogen is om inhoudelijk tevreden te zijn.
Gij wist dat al? Waarom laat ge mij dan ploeteren & pluizen? Oké, als gij content zijt, dan ben ik het nu ook.
te gast bij Wim Helsen ~ Amelie Albrecht met een tekst van haarzelf (?)
6/02/’06 (MA)
Liefste dagboek het is weer wat geleden, maar ja soms ben ik te moe! ik zal mijn best wat beter doen op school en trouwens ik heb vandaag ongeveer of toch zo goed als een toets terug gegeven hoe ik ze gekregen had. Wel met naam, klas,… ik hoop dat ik nog aan een lief geraak maar ja…
Het verbaast me dat iemand met een eigen tekst komt. In het eerste seizoen werd het nog een misverstand genoemd toen Jan Decorte een fragment uit zijn eigen Bloetwollefduivel bracht. In het vijfde seizoen wordt over een eigen tekst zelfs niet meer gepiept? Vreemd.
En wat me helemáál verbaast is dat zowel Helsen als Albrecht verbaasd zijn over de moeheid bij iemand van 13. Dat is de puberteit. Een hoop systemen in het lichaam zijn aan het veranderen, liggen tijdelijk overhoop. Verpoppen van kind naar volwassene vreet energie. Van energieverbruik wordt men moe. Waaruit volgt : moe, moe, moe. Op 't Net is over moeheid bij pubers een vloed aan informatie te vinden.
Wim Helsen moet echt alle interviewtechnieken uit de kast halen om het gesprek op gang te houden, want al praatgast is Albrecht eerder een lymfatieke. Dat is een oud woord, 'k weet het, maar ik vind geen ander en google ook niet. Helsen zegt het zelf op 07min50 : "Het voelt alsof het moeilijk is om jou enthousiast te krijgen over iets." Bedoelt hij de-tekst-van-toen op het bord of bedoelt hij het gesprek dat nu gaande is? Mogelijk beide, maar … hij gebruikt wel de tegenwoordige tijd.
te gast bij Wim Helsen ~ Sophie Lemaire met een tekst uit 'The Breast' van Philip Roth
"Dad,"I said, "where are we? You tell me" "In your room," he answered. "And tell me, have I turned into a breast?" "Well, that's what they say." "But that's not true. I'm a mental patient. Now tell me again, what am I?" "Oh, Davey." "What am I?" "You're a woman's breast." "That’s not true! What I heard you say is not true! I'm a mental patient! In a hospital! And you are visiting me! Dad, if that's the truth, I just want you to say yes. Listen to me now. You must help me. I am a mental patient. I am in a mental hospital. I have had a severe mental breakdown. Yes or no. Tell me the truth." And my father answered, "Yes, son, yes. You're a mental patient."
Het eerste wat me opviel, wat me bijna van mijn stoel blies : wat kan Lemaire voordragen! Wanneer ze de tekst een tweede keer brengt, en de context al gekend is, viel het mij nog meer op.
Hoe waanzinnig onmogelijk de realiteit ook is, (men verandert niet in een borst, dat kan niet) de vader blijft een vader en gaat mee in de redenering van zijn zoon om de absurditeit van de situatie hanteerbaar te houden. Terwijl zijn zoon nu een mansgrote borst in een hangmat is, antwoordt hij: ja, ge zijt mentaal ziek, dus nee, ge zijt geen borst. Vaderliefde tot in het absurde.
te gast bij Wim Helsen ~ Philippe Van Cauteren met een tekst van de Russische dichter Daniil Charms
* Wat is het vreemd, wat is het onuitsprekelijk vreemd dat aan de andere kant van de wand, van deze wand, een man op de grond zit, met zijn lange benen in een rossige broek voor zich uitgestrekt en met een boosaardig gezicht.
Je hoeft maar een gaatje in de wand te maken en erdoor te kijken en je ziet die boosaardige man direct zitten.
Maar het is niet nodig over hem na te denken. Wat heeft hij te betekenen? Is hij geen deeltje van het dode leven dat vanuit imaginaire leegten op ons afvliegt? Wie hij ook is, voor mij kan hij de pot op.
Op 04min50 zegt Van Cauteren iets : dat de kunstenaar ons verleidt om op een andere manier naar een momentopname uit de banaliteit te kijken.
Of dat hier in de tekst zo is, is me absoluut niet duidelijk, maar ik vraag me regelmatig af wat er nu juist gebeurt wanneer een schilder een moment ziet, een meisje met een rood jasje, een man met een kat op de sofa, en dan paar weken of maanden -of langer- spendeert om dat moment op doek te zetten. Daar moet toch ergens een enorme drijfkracht achter zitten.
te gast bij Wim Helsen ~ Annelies Verbeke met een tekst uit 'Hartedier ' van Herta Müller
En ik zweeg hierover: Dat ik niet begreep hoe mensen zo verend en zwaaiend konden lopen terwijl ze toch van het ene moment op het andere in de hemel konden zijn. Dat bomen met hun schaduw tegen de huizen leunden. Dat deze tijd van de dag terloops een vroege avond werd genoemd. Dat de zingende grootmoeder in mijn hoofd zong:
Weet gij hoeveel wolken zweven boven alle bergen hoog God heeft elk een naam gegeven en niet één ontglipt zijn oog
Dat de wolken aan de hemel als lichte kledingstukken boven de stad hingen. Dat de wielen van de tram stoven en de wagens zich lieten trekken en dezelfde route aflegden als ik. Dat de passagiers, nauwelijks ingestapt, aan het raam gingen zitten alsof ze thuis waren.
Tereza liet haar gouden kettinkje los. Wat wil die man van jullie, vroeg Tereza.
Dat angst mensen in een isolement drijft, zo had ik het nog niet bekeken. Maar nu Verbeke het zegt, ja, ik herken soortgelijke situaties: angst induceren om macht te hebben over een individu. Niet een groep aanpakken, maar hier en daar een individu. Dat maakt de kans op solidariteit kleiner, of nihil. Dus niet terreur zaaien, maar hier en daar terror induceren.
te gast bij Wim Helsen ~ Tom Lanoye met een tekst uit 'De os op de klokketoren' van Gerrit Komrij.
Liefde
Ze liggen op elkaar, schurft op eczeem. Je hoort de schilfers knappen. Roos stuift op. Hun schedels glimmen als een diadeem. Ze liefkoost teder zijn gezwollen krop.
Zijn pink verdwijnt in een abces van bloed. Ze kronkelt. Uit haar mond springt slijm. Een blaas Ontploft. Zijn krop wordt blauwer. Hij vat moed. Hij rolt haar op haar rug. Hij is de baas.
Dan gaan zijn sleetse lendenen tekeer. Het is een machtig knarsen. Het gesop Van kwijl in etter kent geen einde meer Zij braakt. Gods wonder in een notedop.
Gewoonlijk lees ik de tekst een paar keer en zoek ik op 't Net iets interessant of relevant over de tekst alvorens het gesprek te bekijken. 'k Maak liefst eerst mijn huiswerk, kwestie van min of meer de studiogast te kunnen volgen. Zo ook vandaag.
Dit onder andere, is wat ik gevonden heb over 'De os op de klokketoren', 1982 :
In De os op de klokketoren wordt langzaam maar zeker naar een volledige verdwijning van de wereld toegewerkt, een wereld die eerst zowat in zijn eigen tegendeel verkeert. In deze bundel worden jongens beschreven als rottende lijken, is de liefde tussen man en vrouw niets meer dan 'schurft op eczeem', ligt de gaafheid in het gebrokene, verdwijnt de 'ik'-persoon uit beeld terwijl hij er juist prominent in optreedt. In deze bundel beschrijft Komrij voor het eerst de wens om te verdwijnen, onzichtbaar te zijn, een staat van geluk, waar hij in de gedichten uit de jaren negentig op terug zal komen (…)
Een tráge teloorgang als apocalyps ? 'een wereld die eerst zowat in zijn eigen tegendeel verkeert' Dat klinkt als een passage uit The Walking Dead, de zombie-serie op FOX (kanaal 13 telenet). Niet dat ik naar zo'n aflevering durf kijken, maar ik zap er al eens langs in de loze uurtjes. En ook hoopte ik wat meer te vernemen over Komrij's 'wens om te verdwijnen'. Met Lanoye als gast zou dat allemaal wel in orde komen!
Niks van! Het gesprek zou men een onderonsje met drie kunnen noemen: Wim, Tom en de overleden Komrij. Hier zat ik op het randje van mijn stoel, klaar om iets bij te leren, pen in de aanslag want Lanoye is niet gelijk wie … en dan zoiets. Een paar anekdotes over wat en wie en waar. Allemaal plezierig om weten, maar ik had iets anders gehoopt.
te gast bij Wim Helsen ~ Geert Hoste met een tekst uit 'Handorakel en kunst van de voorzichtigheid' van Baltasar Gracián
115. Wen u aan slechte karaktertrekken van bekenden, als aan lelijke gezichten. Dit is nuttig omdat wij nu eenmaal van anderen afhankelijk zijn. Er bestaan onaangename mensen met wie en zonder wie men niet kan leven. Het is daarom wijs aan hen te wennen, als aan wanstaltigheid, zodat u niet steeds opnieuw met afschuw wordt vervuld. De eerste keer schokken zij ons, maar geleidelijk verliezen zij hun oorspronkelijke gruwelijkheid. Zelfoverleg voorkomt of bedwingt dan onze afkeer.
Voilà, gisteren nog maar schreef ik dat cynisme af en toe mijn meug is en vandaag brengt Geert Hoste de grootmeester van cynisme op een schoteltje, al is 115 eerder een oefeningetje in doelgericht denken en doen. Op 05min39 zegt Hoste over dingen of mensen die u ergeren "Leg dat opzij." Een gelijkaardig zinnetje hadden wij als kind al 'Och, laat vallen'. Daarachter zat ongeveer dezelfde redenering. Als ge iets (of iemand) kunt laten vallen als een baksteen bespaart u dat verder veel giga-gruwelijk ongenoegen.
/s3/static.nrc.nl/boeken/files/2015/12/WVV_05082015_AnneliesVerbeke_10_562075-2048x1417.jpg)
