schrijfvloer 03 ~ kronieken van 31 jaar vaart, in uitvoering
11-05-2020
237. schip 28 brief 02
1997-05-06 ~ op zee
Nog maar drie dagen aan boord en al kweeniwa bezoek gehad aan de deur van de cabine. Ik denk dat het komt omdat er nog iet of wat snit in mijn kapsel zit. LM zegt dat het komt omdat we het deurgordijn nog niet hebben opgehangen. Ik hou het op mijn kapsel, maar goed, ik zal het gordijn ophangen en kijken of het enig verschil maakt. Als ik nog twee maanden wacht met het gordijn is mijn kapsel uitgegroeid en zullen we nooit weten waaraan het gelegen heeft.
Het is tropisch warm. De zee ziet er uit zoals in de reisfolders beloofd wordt, blauw en rimpelloos. Zelfs de haaien zijn te tam om zich te laten zien. LM heeft al last van zijn huid en we zijn nog maar drie dagen in de tropen. Gelukkig hebben we niet uitgespaard op het gewicht van onze reisapotheek, we hebben genoeg bij om het te verzachten. De onvolprezen Calamine, in voldoende hoeveelheden. Verhelpen kan ook : naar koelere oorden varen. Daar wordt aan gewerkt, we gaan naar Korea.
Er is een klein mirakel gebeurd. En een anti-mirakel. In de bar lag een exemplaar van het Gallois Genootschap, dat is een vaktijdschrift voor mecaniciens ofte werktuigkundigen, zoals ze in het Gallois graag zeggen. In het tijdschrift stond een kleine luchtfoto van een schip dat me dit schip leek te zijn. Uit het bijschrift kon ik niet veel opmaken. 'k Heb dat fotootje uit geknipt en gedacht dat het nog vele keren zou van pas komen. 's Avonds is de Gibbe hier en ik vertel hem wat ik er mee van plan ben, verjaardagskaartjes, bvb. "Allez gij! zei Gibbe, dat schip is de Fina Europe, dat is drie keer te groot om voor dit schip te kunnen doorgaan." "Op zó'n klein fotootje?" probeerde ik nog, maar 't was al te laat. Mijn idee had er gelegen bij Gibbe. En ik erbij.
Dat wil dus zeggen dat ze me vorig Nieuwjaar in mijn gedacht gelaten hebben met de aankleding van de menuukes en me laten doen hebben, zo van 'jaja, 't is goed". Ipv te zeggen : "Eigenlijk is dat schip te groot, maar het fotootje is alles wat we hebben, dus: doe maar". Da's een hemelsbrede nuance hè. Of bestaan er zo geen brede nuances? Want nu twijfel ik aan alle afmetingen die er niet in cijfers staan.
In Singapore is de post per DHL vertrokken. Waarschijnlijk rechtstreeks naar de Franse rederij in Nantes. Dus niet verbaasd zijn als er een Franse potzegel op de envelop plakt, wij zijn wel degelijk hier en niet in Frankrijk. 'k Had gehoopt dat er een kleurrijke exotische zegel zou op komen, maar ge zult het met een gewone Franse moeten doen. Jammer. Binnen een week of drie, vier, monsteren twee Belgen af, zij zullen voor ons de post meenemen en thuis op de bus doen. Gibbe wordt dan afgelost door Luc, als Luc door zijn examen van kaptein is. Gibbe had Luc onlangs opgebeld om te vragen of het zo wat ging met de blokperiode. -het examen wil nog niet zeggen dat Luc al zijn promotie heeft, hij heeft het 'tikket', dat is alles. "Oh, bôf, goed, maar nu ben ik in de tuin aan het werken hoor", had Luc geantwoord. Niet dat Gibbe zoveel belang stelt in andermans carrière, maar Luc is een van de zeer weinigen die hem hier zou kunnen aflossen. En misschien wil Gibbe graag naar huis. Vandaar.
Het is veel rustiger nu we weten dat het eten tenminste eetbaar zal zijn. Hoe het smaakt kan ik nog niet proeven met mijn kunstgebit, maar het is eetbaar en dat is al wat. In feite is dat een minimum, en dat had de vorige kok -AO, de sjoemelaar- niet begrepen.
Het typtafeltje is terug in de cabine, sinds gisteren. Een nijvere ziel heeft het vernist tijdens ons verlof en al mijn pro memories weg geslist. Layout-gegevens en andere kleine onthou-dingetjes had ik op het houten blad gekribbeld, om niet telkens te moeten zoeken naar het vodje papier waarop dat zou kunnen staan. Gewoon aflezen van het tafelblad. Praktisch. Misschien niet esthetisch, maar wel zeer functioneel. Tijdens onze afwezigheid heeft iemand voor het esthetische gekozen. 'Als 't maar proper is'. Dat is ook een motto natuurlijk.
1997-05-07
Gisteren is er iets vreemds gebeurd met onze Compaq. Ineens ging hij verschrikkelijk traag en dat was deze keer niét omdat ik teveel programma's tegelijk had open staan. 'k Kreeg de ene foutmelding na de andere. Eerlijkheidshalve zal ik er maar bij zeggen dat ik in DOS aan het rondtoeren geweest was en dat is terrein waar toeristen zoals ik absoluut beter wegblijven. Vandaag is hij nog niet genezen. Op de Toshiba van de cabine dan maar. Zo'n rampen gebeuren natuurlijk om 16h45, een uurke voor LM gedaan heeft met werken, zodat ik nog koortsachtig in volle herstelmanoeuvres ben, badend in het zweet en foeterend, wanneer hij boven komt. We houden het gezellig ... https://nl.wikipedia.org/wiki/MS-DOS#MS-DOS_in_Windows
1997-05-09
Probeer aan een Toshiba eens uit te leggen dat een gedachtestreep geen splitsingsteken is. Twee dagen geleden heb ik daar mijn latijn willen insteken, flut, hij snapt het verschil niet, de sukkel. Dom machien. Enfin, beter een Toshiba dan een Compaq waarvan den DOS op vakantie is, want dat is daar een dooie boel.
Gisteren was het hemelvaart, een officiële feestdag. Een feestdag aan boord wil oa zeggen dat de mecaniciens een namiddag vrij hebben, dat er aan tafel wijn is en dat de capt 's avonds een wit hemd aan heeft om darts te spelen.
De ch.kok is van de kanten van Herentals en spreekt een beetje zoals Nonkel Jef van het feuilleton, en als Sabrina van de familie Backeljau. 'k Moest gisteren efkes in de keuken zijn en hij vertelde zo het een en ander. Hij woont al 7 jaar in Paraguay en hoe dat zo gekomen is, etc, enz. Ergens in een klein dorpke, hoog in de bergen, in het binnenland dus, zei hij. Ha ja zeker, want Paraguay -zoals Bolivië-heeft geen kust, dat is van de ene kant tot helemaal aan de andere kant allemaal binnenland. Hij vertelde dat daar nog veel Vlamingen wonen. "Jáa, zei ik, maar die weten goed waarom ze daar zijn hè, 't zal niet voor het schoon weer zijn dat die daar wonen." – neonazi's "Ja, zo zijn er ook" antwoordde hij. En ik herinnerde me een story over hem die ik nu niet op papier ga zetten, andere keer.
Gisterenmiddag zijn LM en ik een toerke aan deck gaan doen. In volle tropenzon? Bôf, ja, waarom niet. Toen we halverwege waren kregen we een tropenbui. Zonnebril nat en kledij ook. Toch maar eens aan bakboord gaan kijken of die orka's er nog waren. Niks. We zitten trouwens niet op hun route, maar een mens weet nooit hè. Er moest zo eens ene bij dit schip gebleven zijn. "Zijt ge zot?" vroeg LM. "Nee, nog niet" antwoordde ik in alle eerlijkheid.
Madredeus heeft hier al zeven keer opgestaan vandaag. Ik krijg er niet genoeg van. De CD 'O espìrito de Paz'. Om stil van te worden, vooral bij de nummers van 1 tot en met 14. Espìrito? -moet espírito zijn De Toshiba heeft geeneens een acento agudo op het klavier staan. De Compaq wel. Hoe moet ik nu mijn oefeningskes van Spaans doen? Opnieuw in potlood? Maar dan ligt de cabine weer vol gomsel! En we hebben maar ene gom bij! Allez, 'k heb weeral iets om over te jammeren. Misschien vind ik er iets op.
LM wist te vertellen dat het niet Luc zal zijn die de Gibbe zal vervangen maar Diga. Die kennen we nog van in 1990, op het schipwaar LM en ik mekaar leren kennen hebben. Eigenlijk vind ik het erg jammer dat Luc niet komt. Hij maakt zo geen spel van een faxke. Van Diga weet ik het niet dat blijft afwachten. Want er was weer iets met de fax hoor. Het is efkes wit geweest voor mijn ogen, van koleire.
'k Had een Radio Telex Letter om per fax te verzenden naar Oostende Radio, zij sturen het papier dan per post naar de bestemmeling. dat is een pracht van een service, zo kunnen we mensen bereiken die thuis geen faxtoestel staan hebben. Goed gezien van Oostende! Het was een tekening van narcissen en moet dienen voor Moederdag (Zellik). 'k Heb gelijk ook eentje gemaakt met tulpen, voor augustus, Moederdag provincie Antwerpen. -voor de moeder van LM Het juiste adres en de gegevens voor Oostende radio er op en huppekee, enkel nog gaan verzenden, intijds, dan ligt dat vrijdag in de bus. Aan mijn planning zou het dus niet liggen hè. En op volle zee hebben ze op de brug tijd om dat te verzenden, er is niet veel traffic. 'k Ging dat tijdens de wacht van de Gibbe verzenden, liever niet tijdens de wacht van Rébo, de kerieuzeneus, die van de ondersteboven fax.
Gibbe, 1ste stuur zijnde en dus officieel 'dagman' loopt hier toch wacht (08h-12h & 20h-24h), omdat er geen 3de stuur aan boord is. In de plaats van Pascal hebben ze een aspirante gestuurd en junior officieren mogen nog niet alleen wacht lopen, vandaar dat Gibbe het aan zijn been heeft: hij loopt weer wacht, en dat elke dag. 'k Kom om 17h30 op de brug en vraag aan Gibbe of hij dat efkes wil verzenden. Hij ziet dat het een RTL is. En toen begon het. Veel 'jamaars' en 'oeioeioeis' dus zal ik het verhaal inkorten. Het kwam er op neer dat de kosten die Oostende maakt voor het verzenden per post hier aan boord moeten opgezocht worden, om ze op onze rekening te kunnen zetten. Dat ging hij niet zelf doen, dat zou hij laten doen door de junior, door Marta wanneer ze terug zou zijn van tafel. (Heet zoiets delegeren of heet dat werk afschuiven?) En dat ik het blad maar op de brug moest laten liggen, dan zou de capt (capt DM hemzelve?) dat wel verzenden. Later. Wablieft? Privé-correspondentie laten liggen op de brug? Over mijn dood lijk.
Tiens, zei ik beleefd, zij het lichtelijk verbaasd, enkele maanden geleden hebben ze dat hier toch in orde gekregen, zonder dat er iets extra moest opgezocht worden? Oostende brengt alle kosten toch automatisch in rekening? Jawel, Oostende brengt de kosten in rekening bij het AAIC (Accounting Authority Identification Code), die instelling recupereert het bedrag van de rederij in Antwerpen en hier aan boord moet dat bedrag dan bij onze persoonlijke uitgaven gezet worden, zodat de rederij haar geld ziet. Pas op, het gaat hier over een kapitaal bedrag tussen de 30 en de 50 BF hè. -nu iets tussen 0,75 en 1,24€, volgens het Net Het transmissierapport dat hier uit het faxtoestel rolt geeft enkel het aantal minuten aan dat het faxen kost, dus enkel het eerste gedeelte van de kosten, maar niet de bijkomende verzendkosten die Oostende Radio zal aanrekenen aan het AAIC, die 30 of 50 BF. Volgt ge nog? Dan is het goed.
De rederij huurt bemanningsleden uit lageloonlanden, organiseert daarover dan een colloquium in een duur kasteel, met autoriteiten en hun entourage en beveiliging -een dochter van Aquino, als ik me goed herinner-iets dat een miljoen frank of meer gekost heeft. Maar een postzegel moet gefactureerd kunnen worden of het verzenden gaat niet door?
Ik herinner mij mijn verontwaardiging over dat colloquium heel goed. De locatie voor een bijeenkomst over besparingen was in kasteel Den Brandt, ten zuiden van de Antwerpse Ring, aan de overkant van het Nachtegalenpark en het Middelheimpark. Als ík iets over besparingen had mogen organiseren, dan zou dat in een zaal van het Internationaal Zeemanshuis geweest zijn, met als lunch voor elk een sandwich met hesp en ene met kaas, plus een tas koffie of thee. Wie een derde sandwich wil, of een pint : zelf betalen. Dát noem ik besparingen. Niet een uitgebreid buffet. En 's middags was heel het kantoor daar ook natuurlijk. Mee-eten, allemaal mee-eten. Een hyperdure bijeenkomst om te besparen op ... op het loon van de lagere bemanningsleden? Misselijk, zoiets.
Kom, dacht ik, geeft mij miljaarde diën telefon dat ik het gvd zélf aan Oostende vraag hoeveel een RTL-verzending kost. In augustus sta ik hier immers weer en dan moét het wel een RTL worden want dan is er geen andere oplossing dan een Radio Telex Letter.
De Gibbe : "Als we dat hier gereed leggen met de kosten opgezocht en al, dan zal de capt (capt DM? die houdt zich niet bezig met dat soort kleinigheden) maar als we dat niet eerst opzoeken, moet hij het zelf doen en dan springt hij zó hoog, want hij is al zenuwachtig genoeg, door al het werk dat hij heeft. (Spreek voor uzelf vent, gíj loopt al dagen zenuwachtig om een of andere reden) -later gesnapt waardoor En het verzenden ging niet door. Maar ik laat géén privé-post rondslingeren op openbare plaatsen zoals op de brug.
Ik weer naar de cabine. Aan LM verteld hoe de zaken er plots voor staan wat een RTL betreft en LM vindt het ook zeer vreemd. Waarom niet eerst de fax verzenden en de bijkomende kosten van een Radio Telex Letter dan achteraf opzoeken? Dat kan toch ook? Oké, de fax zal nu verzonden worden naar de winkel in Brussel. Da's niet mis, want nu mogen alle gegevens voor Oostende Radio er af en zo kwam er ineens een half blad vrij voor tekst. Goed. Dat zou vandaag dus in orde moeten komen. 'k Ben benieuwd of hij mijn blad nu nog eens zal proberen op de brug te houden. Nu staat er echt tekst op, nu is het helemaal privé-correspondentie : over het mooi weer, de zonneschijn, de blauwe zee en soortgelijke hoogst-vertrouwelijke mededelingen. LM besloot zijn graad eens te laten gelden, daarboven. -dat is bij mijn weten maar enkele keren gebeurd, in al die jaren vaart
1997-05-10 ~ op zee
De fax is verzonden. Om ietske vóór 20h. Marta was alleen op de brug -alleen?, als junior?- en zij heeft dat bericht in een wip verzonden. Geen woord over 'de capt zal dat verzenden', geen woord over de Gibbe, gewoon efkes zelf doen. Flinke meid. 'k Had de nummers van de winkel (Brussel) en van Laura (Limburg) op een dubbelgevouwen papierke staan. Als het toestel in Brussel af staat proberen we Limburg. Marta neemt dat dubbelgevouwen papierke aan en legt het omgekeerd op het plankje met het nummer van Limburg naar boven. Ik merk niks omdat ik de zijlamp (in de kaartenkamer) aan het vasthouden was want het schip trilde weer lijk zot. LM was op de routekaart aan het kijken en Marta wist niet dat ze naar het reservenummer aan het faxen was. Het blad rolt uit het toestel. "Hé, zegt ze, op uw papierke staat nóg een nummer?" Tja, dat had ik er moeten bij zeggen natuurlijk: als het eerste nummer de fax niet aanneemt, dan pas faxen naar het tweede nummer. Niks aan de hand volgens haar, ze heeft het blad nog eens verzonden naar het eerste nummer. Zo gaat de 'kaart' voor Moederdag zeker toekomen.
LM heeft al drie keer een winkelhaak in een broek van een blauwe overall getrokken. Niet dat hij acrobatieën uithaalt in het machien, de stof is gewoon te dun geworden. Van het zweten blijft de stof aan zijn lijf plakken en wanneer hij zich bukt schuift ze niet mee maar scheurt. Twee overalls zijn nog te repareren, de eerste is al opgegeven. Spijtig hoor. Het duurt bijna een jaar eer ze echt zacht zijn, maar tegelijk zijn ze dan ook al een eindje versleten. Zou dat in de handel te krijgen zijn, voor-versleten overalls? Of anders sponzen overalls, van Absorba. Maat 6 van Absorba betekent zes jaar, denk ik. LM zijn haar en baard zijn nu zo kort dat hij er jonger uit ziet, maar geen zes jaar. Nu zal LM de nieuwe witte overalls wel moeten dragen. Die zijn bij lange nog zo zacht niet maar wel sterk. Erger is dat er maar drie van zijn maat aan boord zijn en hij gebruikt er voor het ogenblik twee per dag omdat hij in de namiddag laswerk te doen heeft.
De vorige kok, de Filipijn AO, die nutritieve vandaal, heeft hier zijn contracttermijn niet uitgedaan. Hij is van boord gegaan in de States. Appendicitis. Hij kloeg al enkele dagen over buikpijn. Toen het schip in haven lag kon hij naar de dokter. Ze hebben hem daar maar gelijk gehouden want hij werd dezelfde dag nog geopereerd en kon dan later naar huis op herstelverlof. De mensen aan boord hebben zijn bagage gemaakt. Dat is de procedure.
Tijdens een (herstel)verlof kan een mens al eens wat boeken opendoen hè. Kookboeken bvb. Maar ja, een mens moet eerst aan boeken willen geraken natuurlijk.
16h40 : we hebben oefening gehad. Met capt DM wordt gechronometreerd op hoeveel tijd we op onze plaatsen in de lifeboat zitten. Paraatheid telt mee deze keer. Eindelijk! Het tweede deel van de oefening was voor de sterke mannen. Vandaag oil spill (olielek). Andere keren is het brandoefening. Vorig contract, met Luc als 1ste stuur moest ik met de hospitaalploeg mee, als hij gewonden in het scenario voorzien had. En dat vergat hij geen ene keer hoor! 'k Ben benieuwd of ik van den Diga ook mee mag wanneer we brandje spelen.
1997-05-14
Sinds maandagmiddag liggen we op anker. Mistig en kil is het hier. Regelrecht novemberweer. Waar is onze warme kledij? En wiens idee was het om die thuis te laten? LM heeft één dingetje met lange mouwen bij, en dat heeft hij geeneens nodig. Ik heb drie dingen met lange mouwen bij en gelukkig ook die grijs-witte trui. Zonder die trui vertrek ik niet meer. Nooit meer.
Waar heb ik me de voorbije dagen mee bezig gehouden. Efkes denken, met een verjaardagskaart voor Marta: vuurwerk van op een tankertje. Het vuurwerk komt uit Clipart en heb ik in Powerpoint omgewerkt tot er voldoende kleurengensters op het papier stonden, met daar onder een klein grijs tankertje. Dat was andere koffie, want dat moest in Paintbrush gebeuren. Een andere oplossing heb ik niet gevonden. Ziezo, blad bijna vol. Groetjes en tot schrijves.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
Mr Goossens, de voormalige baas van de VRT (toen BRT en later BRTN) haalt herinneringen op uit een bewogen periode in het leven van zijn echtgenote en hemzelf, dit naar aanleiding van de uitbreiding van hun c'rona-bubbel.
En de tekst zit weer vol toespelingen en verdoken verwijzingen natuurlijk. 'k Heb de aflevering een aantal keren beluisterd en ik ontdek telkens iets anders. Zalig. Voor wie geen woord wil missen, luister, lees en lach : klank aanzetten en deiwt es op dees knoppeke, https://www.facebook.com/watch/?v=937199736694226 09min21
Ziezo we zijn er geraakt, aan boord. Alles is uitgepakt en we zijn maar één ding vergeten, omdat het niet op de lijst stond, en dat is het luchtfotootje van dit schip. Dat is hier goud waard, om met copiekes verjaardagskaartjes ineen te knutselen bvb. Deze maand is er al een verjaardag, van Marta, de junior officer van deck. 'k Ben in de bar eens gaan kijken of er al nieuwe exemplaren toegekomen zijn van het tijdschrift waaruit ik dat fotootje geknipt heb. De bar was op slot bedot, omdat we tegen de kaai liggen.
De vlucht naar hier was lang en ongemakkelijk. Dat was te verwachten. Bij het inchecken op Zaventem zei het medammeke aan de balie dat de plaatsen al gereserveerd waren voor ons. Awelawel! Wat een service van de rederij in Antwerpen! Toen bedacht ik ineens dat klerkske PV zich daarmee belast had en ik vroeg "Rokers?" Nee, natuurlijk niet. Klerkske PV had iedereen op niet-rokers laten zetten. Misschien kunnen ze bij Volksgezondheid iets met hem doen? Alhoewel, dan lopen ze bij Volksgezondheid massaal risico op acute aanvallen van migraine en voor Volksgezondheid is zoiets ook niet alles. We hebben nog intijds kunnen laten verplaatsen naar rokers. Onze medereiziger was BG (roker, maar anders geboekt), de zoon van capt LG, bijnaam Le Magnifique, met wie ik gevaren heb op schip 07. De allereerste capt op schip 07 was capt DM, hij deed daar zijn eerste reis als kaptein. Hij is nu 15 jaar ouder, ik ook. Hij is helemaal grijs, ik niet. -dank zij de keuze voor een bestaan zonder al te veel verantwoordelijkheden?Hij heeft veel werk voor het ogenblik, ik niet (vindt men).
Van uit het vliegtuig hebben we mooie landschappen en spectaculaire wolkenpartijen gezien. Persies documentatie uit een boek van aardrijkskunde, meanders en delta's en ander fotomateriaal. -nu is dat dagelijkse kost op een aantal zenders, maar in '97 nog niet hè Voorbij Bangkok kregen we avondeten geserveerd. LM heeft er witte wijn bij genomen, twee flessen van elk een volle 10 cl. "Zoudt ge dat wel doen?" vroeg ik toen hij op het punt stond de tweede fles te kraken. "Sebiet zijn we er, het is warm en vochtig weer daar beneden, we zijn moe, de valiezen wegen zwaar ...", ik probeerde alle ellende die ons nog te wachten stond in één pak miserie af te leveren, "en stel dat we direct aan boord gaan, niet naar een hotel ..." "Daar ben ik nu voor aan het bidden" zei LM. Hij denkt aan alles. En in een vliegtuig boven de wolken bidden is hoogst efficiënt, want het agentschap ter plaatse heeft ons in een hotel ondergebracht.
Zaterdagnacht om 0h30 LT (dat was dan vrijdag 18h30 BT) is een chauffeur van het agentschap ons komen halen. We waren exact zes uurkes in het hotel geweest. Trek daar van af de tijd om te douchen en iets te eten en ge weet ongeveer hoe fit en uitgerust we waren. Niét. Onze bio-klok lag danig overhoop. Nu nóg : klaarwakker wanneer het niet moet en geen honger wanneer het etenstijd is. Binnen een dag of wat zou dat moeten bijgeklokt zijn.
Met het bootje naar het schip. Dat was a-von-tuur. Het schip was niet op het punt van afspraak. De schipper kon na lang gezoek radiocontact krijgen met de capt en wij waren heel opgelucht een paar bekende stemmen te horen op heel die donkere zee, al waren ze toen nog drie kwartier varen van ons verwijderd. We zijn de gangway op geraakt zonder accidenten. Misschien goed dat het donker was. Als ik de diepte niet zie heb ik geen hoogtevrees, niks. Gek hè. -en dat is nog altijd zo
De 3de mecanicien heeft ons geholpen om de bagage naar het kasteel te rollen. Op dat half-verlicht deck hoor ik ineens van bij de winch van de gangway : Hey, good evening! Ik gleed bijna uit van het schrikken. Die beleefde jongen heet Felix T, hem kennen we nog van schip 24 of 25. LM stond ondertussen te bespreken met AM, de 2de mecanicien die hem afgelost had en die hij nu vervangt, en AA, de Engelstalige Canadees van Roemeense afkomst. Zij moesten met het zelfde bootje mee, want zijn monsterden af. Als 'ancien' blijft over Rébo (die van de 'ondersteboven' fax). Hij noemt zichzelf ancien aan boord, maar vóór hem was er wel Lucien, le copain Canadien, die hij voor 't gemak efkes buiten beschouwing liet. Typisch Rébo. Hey, mijn lijf was misschien steendood moe, maar mijn hoofd was wel klaarwakker hoor ...
Met al dat was het 04h zaterdag en het schip vaarde direct naar Dumai (Indonesië), dwz dat LM direct een overall kon aantrekken en naar beneden gaan. Terwijl hij aan het werk was probeerde ik zo snel mogelijk uit te pakken, maar de Gibbe (choff) kwam goeiedag zeggen en de vrouw van cheng LdG ook. -toen had ze nog niet de naam La Castafiore (albums van Kuifje) Toen LM boven kwam was maar de helft uitgepakt en de andere helft lag zo ongeveer artistiek-nonchalant over de openstaande valiezen gedrapeerd wegens kleerhangers tekort. In januari waren hier nog een stuk of 30, zelf gekocht aan de wal. Zo van die dingetjes in geplastificeerde metaaldraad. Voor scheepskledij kan dat wel, is dat goed genoeg. Geen nood, Gibbe heeft er nog een stuk of 50 in zijn locker en we mogen daar een aantal van hebben. We hadden een blok marsepein bij voor Gibbe, proper verpakt en er op geschreven dat de versheidsdatum tot 05/12/'97 gaat. De marsepein moet dus niet direct opgegeten worden, maar dat zal nu al wel gebeurd zijn, denk ik. Als hij er twee seizoenen laat over gaan zou er eens gras kunnen over groeien hè. Of iets gelijkaardigs.
Die blok marsepein garandeert ons alvast Gibbe's bereidwillige medewerking ivm de accommodatie. Dat is een hele opluchting: ongeveer alles wat wij 'het gerief' van de cabine noemen is hier verdwenen. De glazen, onze zelf gekochte keukenhanddoeken waar met dikke stift '2nd eng' op geschreven stond, de vouwstoeltjes, het typtafeltje, de kleerhangers, het droogrekje voor klein wasgoed, onze zelf gekochte houten wasknijpers, de tweede set cabinesleutels, de aftrekker van de douche!, het rubber douche-matje !!, het was rose, maar toch, zo'n matje is gerief aan boord van een schip, het douchegordijn !!!, dat snap ik helemáál niet. En zo nog het een en ander. Ongeveer alles dus. Zucht. Onder andere het etui om de kleurencartridge van het Hewlett-Packard printerke in op te bergen. Ook heel goed gerief. De kleurencartridge kan niet uitdrogen als hij in een etui opgeborgen zit. Misschien en hopelijk zit dat etui mee in de Magic-Box waarin de Toshiba en het HP-printerke pendelen tussen deze cabine en die van de elektrieker. Ofwel heeft AM het etui uit handen gegeven, is het bij iemand van een ander departement terecht gekomen en zijn we het voor eeuwig en altijd kwijt. Zucht (2x). Het is om van te schreien. Toshiba & HP zouden voor het ogenblik bij de elektrieker staan.
Wanneer we uit Dumai weg zijn heeft de Gibbe wat meer tijd en zal hij zijn locker eens open doen en mag ik proberen een aantal spullen terug te vinden. Voor AM waren al die spullen misschien overtollige brol, niet Spartaans genoeg, hij is ex-para en heeft waarschijnlijk gans andere ideeën over orde dan wij. Het verbaast ons dat hij de linten en de plastieken wasknijpers tegen het schot boven het bureau laten hangen heeft. -dat had me al op een spoor moeten zetten Die linten waren een eigen vinding om paperassen aan op te hangen, misschien wat artistiek naar zijn zin, maar er is niks anders. Dat systeempje hangt er gelukkig nog, maar de rol lint is ribbedebie. Het pakje luchtpostenveloppen liggen er nog wel. Nu had ik juist verwacht dat die zouden op zijn. Met het pakje enveloppen dat we bij hebben komen we nu ruimschoots toe, denk ik.
Toen LM en cheng LdG uit het machien boven kwamen, moest er een glas gedronken worden, ter verwelkoming. Een Oud-Vlaams Scheepsgebruik, newaar. Over de terugkeer van de States naar deze contreien (feb/maart) wist cheng LdG te vertellen. Capt BJ (da's die die ge zelf in gang moet trekken) had vree weinig eten besteld en niks van verse groenten en fruit. Als excuus gaf hij dat het schip juist te laat toekwam om te bestellen of te vroeg moest vertrekken om het geleverd te krijgen na het lossen of laden of bunkeren -larie, een shipchandler levert dag en nacht- Enfin, het kwam toevallig nooit uit. Slappe smoes maar zuinige factuur weeral. Bier was er wel genoeg. Hoe toevallig. Enfin, dat zou er nog aan ontbroken hebben.
Zodoende zijn de valiezen onuitgepakt gebleven tot 's anderendaags. We zijn gaan slapen in de vroege ochtend. LM was direct vertrokken en ik ben wakker gebleven tot de wekker afliep. Wakker, maar niet uit eigen vrije wil hoor. Gewoon domweg klaarwakker. En er was die nacht een uur timeshift. Er is een uur tijdsverschil tussen Singapore en Indonesia. Dat wisten wij niet meer. LM kon om 07h (op onze wekker) nog een uurke blijven liggen omdat het maar 06h was (op de klok van de cabine). Dat uurke was welkom dacht ik. Hij had onze wekker niet gehoord, dus hoorde hij mij in de woonkamer ook niet rommelen en frutselen met schuiven en kastdeuren. Rond 07h was ik bijna klaar. De middag-chocolade ligt op zijn vaste plek. Heel die voorraad, die in de bagage zeer veel leek, ziet ge in de schuif amper liggen. Volgens onze berekeningen zou dit voor vier maanden chocolade moeten zijn.
Om 07h20 zijn we gaan ontbijten. We gaan nu weer ontbijten. Ten eerste omdat het brood met deze ch.kok eetbaar is. Ten tweede omdat er beneden geen hapje meer is bij de koffie van 10h en zonder ontbijt kan LM het niet trekken tot 's middags. Gaan ontbijten wil zeggen 's morgens vroeg al trappen lopen want hier is geen lift. Voor wie dat niet meer wist. Wij weten het nu al weer wel.
Per abuus zit er een liftsleutel in LM zijn pennendoos, voor 't geval ze hier ooit een lift zouden komen installeren -hoop doet leven We hebben 52 CD's en deze keer ook een koptelefoon bij. Zo kan LM de twee Metallica's en de drie Scorpions spelen à volonté en vollen bak, zonder dat ik daar moet van meegenieten. De CD's zitten in een reisverpakking. Dat spaart weeral plaats in de bagage. Weet ge dat we het deze keer met een valies minder kunnen doen hebben? De kleine valies is thuis gebleven omdat we geen winterkledij bij hebben. Het is járen geleden dat ik dat nog gedurfd heb, geen warme kleren meenemen. Als ze ons nu naar het zuidelijk halfrond sturen zitten we in de knoei, want daar wintert het voor het ogenblik. We zullen wel zien, zei LM. En ik hoop dat we het niet moéten zien.
Vandaag heb ik voor de eerste keer gewassen en het begon al goed. Donkergrijze vegen op een lichtgele T-shirt. Niet meer te redden. Waarschijnlijk is dat gebeurd op het bootje, op weg naar het schip. En toevallig is het een tint geel die ik wel mooi vind. Miljaardemiljaar! De laundries zijn omgewisseld. Wat vroeger de laundry van de matrozen was, is nu de laundry van de officieren en omgekeerd. Voordeel : de drooglijnen hangen er lager en ik kan overal bij. Nadeel : er is maar één droogkas ipv twee.
In de droogkamer hangt een vreemd model van kleerhangers, blijkbaar gemaakt op ambachtelijke wijze, nogal robuust van stijl. Wie is die goede huisvader die voldoende goed met hout overweg kan om kleerhangers ineen te knutselen. Mogelijk AA. De bar die hij vorig jaar december ineen gevezen heeft staat ook nog overeind.
Kermille, ik heb hier al twee keer visite gehad op één voormiddag. Gelameer aan de deur-step. Deze namiddag hang ik het gordijn voor de deur. Gelameer: exactement waar ik bang voor was, précisement waar ik schrik van heb. Over waspoeders nota bene. Persies of we hebben nog niet genoeg soapstories gehoord of gezien. En of ik een kleinigheid kwam drinken. Om 11h30? Om 11h45 komt LM van zijn werk. En daarbij, voor 'kleinigheden' (minder dan 8L) verplaats ik mij niet meer, dacht ik bij mezelf. Rationalisatie alom? Dan ook alhier!
14h: we vertrekken. Weg van Dumai, via Singapore naar, eh, Korea dacht ik. In Singapore bunkeren (=brandstof innemen) plus stores en proviand aan boord nemen. Dat zou rond 06h morgen vroeg zijn. Tegen dan moet deze brief geprint en verzendklaar zijn. Tijd zat. Om hier in Dumai nog te posten was ik luttele minuten te laat, de agent was al van boord. -hoe dikwijls is me dat overkomen? Alles naar de brug brengen en morgen gaat dat mee in de grote envelop met de agent in Singapore, zei capt DM. Brave capt.
De Gibbe heeft een beetje verteld over de zeven weken dat het schip aan de oostkust van Midden- en Zuid-Amerika geweest is. Heel efkes hebben ze geluk gehad, in Brasil vier dagen en tegen de kaai! Ergens in de buurt van Salvador.https://nl.wikipedia.org/wiki/Salvador_(stad) Elke middag naar het strand, een glas met iets lekkers in en andere Braziliaanse faciliteiten. Voor de rest was er voor hen ook aan die kant van de wereldbol veel werk: om de drie of vier dagen óf lossen óf laden, met telkens de nodige standy en soms standby anker erbij én de omschakeling van zeewacht naar havenwacht. Zeer belastend voor het gestel allemaal. -en iedereen dééd dat hè, het werd als normaal beschouwd Aan deze kant van de wereld duren de reiskes ongeveer acht dagen, dat is een iets rustiger tempo, maar 't is elke keer aan de boei te doen. En zo is 't overal iets.
De boeken die in New Orleans hadden moeten toekomen, en waarvoor wij ons beste Engels van onder het stof gehaald hebben, om een smeekbrief te schrijven naar de plaatselijke Seamen's Mission, zijn niet toegekomen aan boord. Die mister Chris van Esso zou er voor zorgen, maar dat was dus noppes. We hebben niet genoeg Aktes van Hoop gebeden waarschijnlijk. Dit schip vaart nog altijd boekloos.
17h : LM zwiert hier zojuist een zwart vouwstoeltje binnen. Het typtafeltje hebben we ook al gelokaliseerd. Het is in gebruik in het CCR. CCR = Cargo Control Room, het lokaal van waar ze de pompen kunnen bedienen en de pijperijen in het oog houden, kortom: van waar de laad- en los operaties gedirigeerd worden. Maar dat wist gellie onderhand al. We krijgen het tafeltje terug, zei Gibbe, want voor hem is het wat laag. Tja ... 't is typtafeltje hè kameraad, lager dan andere tafels.
Ze hebben me goed liggen gehad bij Radio 1, vorige vrijdag. Bedrogen & bedot voelde ik mij. Er was geen uitzending van Nieuwe Feiten, want een vrijdag is misschien wel een weekdag, maar deze vrijdag was geen werkdag (1mei) ... Jahaa, zo kan ik het ook. En geen Nieuwe Feiten, dan ook geen Cronakroniek. Vandaar mijn ongenoegen. Maar het leed is geleden. Bijna. Een beetje toch.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
HUMO Waarover gaat 'De Itegemse Cronakroniek' eigenlijk?
PEETERS «Itegem is in ons rubriekje een beetje het dorp van Asterix en Obelix: die ene plek waar het coronavirus geen vat op heeft, dankzij de miraculeuze Itegemse Slok, een mengsel van het water uit de Nete en Hasseltse graanjenever, teneinde dat Netewater toch een klein beetje te verdunnen.
Nog over Itegem: ik heb ooit, toen het nog niet zo vanzelfsprekend was om samen te wonen met je lief zonder getrouwd te zijn, samen met mijn Anneke - die tijdens het verschonen van de luiers onsterfelijkheid verwierf in 'Het leugenpaleis' als de gesjeesde quizkandidate Linda Kelchtermans - in de bungalow van een tante gewoond. Daar heb ik de Kempense tongval opgepikt. Maar nu komt er vanuit Itegem kritiek! Het moet niet zijn 'de Itegémse Sloek', zoals wij het uitspreken op de radio, maar 'de Itegóémse Sloek'. We kregen zelfs een telefoontje van de enige echte Cas Goossens, de ex-baas van de BRT en een hele lieve man. Hij zei dat hij heel blij was omdat we terug waren, en omdat Itegem nog eens in het zonnetje werd gezet. Om er dan aan toe te voegen: 'Het is wel Itegóém.' (lacht)»
HUMO Heb je onder het motto 'je weet maar nooit' al eens effectief zo'n Itegoemse Sloek geprobeerd?
PEETERS «Neen. Ik ben namelijk bekend met het Netewater en het is één van mijn grote nachtmerries om daar ooit met mijn zatte botten in terecht te komen. Dan denk ik dat je er nog erger aan toe bent dan met tien coronavirussen tegelijk. Hou het vooral stil, maar zelfs verdund met Hasseltse graanjenever is die Itegemse Slok volgens mij niet te zúípen.» fragment uit Humo, van Vincent Van Peer ~ 03/04/2020
Heeft bij Lange Sjarel de eenzaamheid acuut toegeslagen of is het de gewone gekte zoals we van Itegem nu gewend zijn?
Er ontbreekt ongeveer een maand in de berichtgeving tussen de laatste brief en deze fax. Hoe dat komt weet ik niet. Zijn de tussenliggende brieven verloren gegaan? Of heb ik de laatste maand niet meer geschreven? Dat zou me sterk verwonderen. Maar het zou kunnen.
1996-12-20, Zuid-Atlantische Oceaan
Rond 03/01 stoppen we efkes in Aruba om brandstof in te nemen. Misschien kunnen we daar posten ook. Rond 13/01 aankomen in New Orleans of Baton Rouge. Daar monsteren we af en zijn mogelijk rond 15/01 thuis. Maar van dat afmonsteren staat nog niks vast, dat moet nog bevestigd worden.
Vorige zondag hebben we orka's gezien. -dat was de enige keer in al die jaren hoor- Een stuk of vijf. Het was indrukwekkend. Met enorme rugvinnen. Toen ik de eerste vin boven water zag komen wist ik niet wat ik zag. Dit waren geen haaien. Dit was groter. Ene kwam zelfs half uit het water (speciaal voor ons?) zodat we de witte plekken konden zien en 100% zeker waren dat het orka's waren. Van pure verwondering en bewondering kon ik niet meer op hun naam komen en zei alleen maar stil tegen LM : "Kijk! Kijk!" Persies of hij keek zich niet de ogen uit.
In de voormiddag moeten er walvissen (bultruggen op weg naar Australië?) te zien geweest zijn, maar die hebben we gemist. We hebben hun trekroute gekruist. -op de brug weten ze zulke dingen, over allerlei trekroutes, maar ze zullen eens niet iets laten weten hoor
Mr Goossens valt maar ineens met de deur in het huis van zijn ellende. En Mevr Goossens is rechtstreekse oorzaak én aanleiding van die ellende door haar nuancerende nuances, hoewel muziek toch de zeden verzacht ...
Het verzoeknummer van een ontredderde Mr Goossens : Gram Parsons & Emmylou Harris, 1973/1974 (In welke fase van uw leven waart ge in die jaren? Wat hield u bezig, toen?) https://www.youtube.com/watch?v=6ivVJzGgcq0 03min41
Met hieronder de tekst, om te volgen terwijl de muziek speelt :
Love hurts / Love scars / Love wounds and marks Any heart not tough nor strong enough To take a lot of pain, take a lot of pain Love is like a cloud, it holds a lot of rain Love hurts / Ooh love hurts
I'm young / I know / But even so I know a thing or two, I've learned from you I've really learned a lot, really learned a lot Love is like a stone, burns you when it's hot Love hurts / Ooh love hurts
Some fools think Of happiness, blissfulness, togetherness Some fools fool themselves, I guess But they're not foolin' me
I know it isn't true / know it isn't true Love is just a lie made to make you blue Love hurts / Ooh love hurts / Ooh love hurts
Love is just a lie made to make you blue Love hurts / Ooh love hurts / Ooh, love hurts
Zojuist heb ik de vorige brief in print gezien. Griewele gruzele hekel heb ik aan dit soort dingen : de even en oneven bladzijdes staan verkeerd afgedrukt, een deel van de brief staat in lettergrootte 10 en het moet 11 zijn, en er staat een t te weinig. Achter een d. Dat laatste ligcht aan mey, maar voor de rest mis ik WordPerfect verschrikkelijk. Ge zoudt nu zeggen hè: ze heeft weken lopen jammeren dat ze bij LM in Korea wou zijn, nu is ze elke dag bij LM en nu doet ze wéér of ze een arm kwijt is.
Pover hoor, een arm. Is dat alles dat gelle kunt verzinnen? Ik ben regelrecht en effenaf mijn tweede paar handen kwijt! WP zou me hoogstens een paar dt foudten per bladt laten schrijven maar zou me nooit even en oneven laten verwarren. Kan het even! Bij WP kan het even. Én oneven. Geen druk gewissel van geprinte zijdes en de printer in het oog houden en bij blijven of de melk kookt over. Chot, wat is Works een primitief gedoe ... (zo denk ik er momenteel over, morgen weer anders)
In feite zit ik hier te wachten tot ze LM wakker bellen. Voor mij moet hij er niet uit, maar wanneer ze bellen wil dat zeggen dat de standby begint. En als de standby begint dan gaan we tegen de boei of tegen de kaai en dan komt de Belgische 2de stuur misschien vanavond al aan boord en misschien heeft hij dan iets bij voor ons. Post bvb. Iets waarvoor LM niet echt uit bed moet, maar voor de standby natuurlijk wel. Jammer, hij ligt zo goed te slapen. 't Is toch altijd iets hè ... Aan de trillingen van het schip te voelen varen we zeer traag. Misschien nog geen dead-slow maar toch mucho very slow.
Voor middernacht kon het schip (of wou capt BJ?) niet binnen gaan, het is nu 23h. 'k Zou beter nog wat Spaans doen. Gisteren heb ik een herhalingsoefening gedaan over ser & estar en ik had 0 fouten, zonder piepen. Gezien? Núl fouten. 'k Heb wel eerst twee volle dagen ser & estar zitten herhalen, om die 15 oefeningen te kunnen doen zonder fouten, en da's de luxe van tijd hebben natuurlijk.
¿ Sabéis ? Hay un punto de interrogación Español en este tectlado. 'k Moet er wel via een omwegje naartoe. Maar het is er. Een ¿. Tof hè. Oei, tof, da's geen Spaans. Tov is dinges, is Jiddish.
MS-Works staat op de laptop van de cabine, de Toshiba. Da's die laptop met dat klein schimmelgroen gedoetje daar in het midden. Een stroef bedieningsstickje ipv een vlot rollende trackball. -zie bijlagen onderaan: was van een muis in '96 al sprake in de handel? Het kan ook in het vuurrood of in het knalgeel, voor wie dat wil. Enkele dagen geleden heb ik de reserverubbertjes gevonden in de uiterst linkse kast. Rood dan maar. (Allez zeg, is 't nu nog geen middernacht)
Op de Toshiba doe ik enkel nog het hoogstnodige, ttz het werkboek van LM. Dat wordt in MS-Word gevraagd, omdat de Franse rederij daarmee werkt. Daar kan ik inkomen. MS-Word is sterk goed gerief, bijna zoals WordPerfect. Maar die Toshiba hè ... Moet dat ding nu echt zo'n rammelklavier hebben? Na een lijn of vier krijg ik de indruk dat iemand met beukenootjes mijn getyp aan het naspelen is. De eikel die dat ontworpen heeft. Wachtwa, beukenootjes, eikel ... 't is herfst. Thuis. Hier is het geen herfst. Vanmiddag een toer aan deck gedaan. Mooie zon, kalme donkerblauwe zee met kleine rimpelgolfjes, heldere droge lucht, scherpe horizon. Toeristenweer. Aan bakboord stond een klein beetje wind van de vaart van het schip. Dachten we. Kortom : zalig. Op de voorpiek was het grandioos. We zijn terug gekomen langs stuurboord. Er was geen zuchtje wind aan die kant en de hitte sloeg gewoon uit het staal omhoog. Dat het deck heet was wisten we dan gelijk en dat de zon brandde voelden we na enkele meters.
Het verschil tussen de loef- en de lijzijde van een schip was op slag duidelijk. En waarvoor zonnecrème dient ook. We waren verbrand in een minimum van tijd, 7 minuten in loodrecht zonlicht.
1996-11-25 ~ op anker, Singapore
Inspecteur J-MP van de Franse rederij is aan boord en hij had post bij. Een brief van Ma (20/11) en vandaag is die al hier. En een bruine envelop van Laura, bij de Franse rederij toegekomen op 14/11. Vanavond pas komt Rébo uit Antwerpen toe, de nieuwe 2de stuur. We zijn heel benieuwd wat hij zal bijhebben.
Vandaag urinetest, om drugs en alcohol op te sporen. 'k Moest ook meedoen, zijnde opgeschreven als crewmember, niet als passagierster. Ongeveer 1 cm in dat bekertje, da's wel genoeg, dacht ik. Denkende aan de zwangerschapstesten van ooit de Pool der Zeelieden en dan later van Mediport. Onee, dat bekertje moet halfvol, zei die meneer. Wablieft? Een halve emmer? Niks aan te doen, hij gaat hier niet weg voor hij van iedereen voldoende pi gehad heeft. Wat een job heeft die man. Daarom heb ik anderhalve liter water gedronken, mijn maag doet pijn en ik voel me halvelings misselijk van die druk. Verder niks. Dat is het enige resultaat. Efkes wachten. Efkes? "In een koude plaats gaan staan" zei hij toen. Ja salut, 'k zal een beetje gaan staan koekeloeren in de koelkamers en iets opdoen zeker ... Daar komen hoogstens hoofdpijn en zakdoekenwerk van. Mijn nieren zullen wel uit zichzelf in gang schieten. Met de airco in de cabine is het hier in de cabine ook al frisjes. Dat moet voldoende zijn. Misschien zou ik iemand kunnen gaan zoeken die hele goeie moppen kent, want hard lachen wil ook al eens helpen, als ik me goed herinner.
'k Had gedacht dat LM het lastig zou hebben, want hij produceert niet zomaar urine op commando, zelfs niet wanneer het vriendelijk verzocht wordt. (en wij met drieën aan de deur stonden cheeren, de verpleegster van de Pool, de secretaresse van de medische dienst en ik) LM is er al van af, het ging direct. En nu zit ik hier te wachten op enig fysiologisch gebeuren. Daardoor doe ik die man beneden ook wachten.
11h49: ziezo, hij heeft het opgegeven. Plots was de 2de cm al genoeg. Een halve beker was niet meer nodig. Het is bijna etenstijd, hij zal honger hebben. 'k Moest zeven handtekeningen zetten en ik mocht weg. Achteraf pas las ik op het kaartje dat er een strikte procedure moet gevolgd worden en dat men de twee bekertjes (twee?) niet uit het zicht mag laten gaan tot ze verzegeld zijn en tot men het codenummer in handen heeft. Jawadde, zo is dat hier niet verlopen! Toch niet in mijn geval. Mijn bekertje heb ik daar twee keer alleen gelaten. De eerste keer om zes glazen water te gaan drinken en de tweede keer drie glazen.
19h45: de nieuwe 2de stuur is aan boord. Hij had post bij. Een dikke bruine envelop van WdL&Co met de nodige kranten voor LM. Wij blij, zeer blij, helemaal blij. Onze dag is weeral goed.
1996-11-18, 13h50 ~ vannacht vertrokken uit Yeosu, Korea
Hôôô-lááá! We rollen vreselijk. We varen zonder lading, dus enkel met ballast en het schip danst gelijk een ballon op het wáááh-ter. Rond 10h is er een enorme zwiep geweest, toen verschoof dit typtafeltje zelfs. Gewoonlijk geeft het mee met het rollen van het schip. LM heeft dat zo voorzien, het is er op gebouwd ... eh, ja hoor. -een typtafeltje mag lichtjes wiebelen, het tafelblad blijft dan horizontaal en stabiel wanneer het schip rolt
De mensen hadden coffeetime, er was dus niemand met zware stukken of gevaarlijke toestellen bezig toen het gebeurde. Hoe de keuken zich gehouden heeft weet ik niet, 'k ben niet gaan kijken want hier in de cabine was teveel tegelijk gebeurd: vanalles tegen deck geslagen. 'k Heb dat opgeruimd, vastgezet en nu ga ik mezelf vastzetten.
1996-11-20
We zijn aan het zuidelijk punt van Taiwan. Van de Oost-Chinese Zee zijn we af, hopelijk voor lange tijd. Nu nog de Zuid-Chinese Zee en binnen 4 à 5 dagen gaan we langs Singapore, ook voorlopig de laatste keer, hoop ik. Misschien binnen een jaar of tien. Daág! We wanna bee in Amerricaaa! -toen nog wel, vandaag niet meer, eigenlijk al lang niet meer In de buurt van Singapore zouden we twee laadhavens doen, wist LM van Tom V. Tom V is een junior mecanicien, de nieuwtjesmachine van het schip. Met capt PM hadden we geen nieuwtjesmachine nodig, hij was zelf de gazet van 't schip, nog een titske erger dan Tom. In de graad van kaptein heet zoiets natuurlijk 'een communicatieve persoonlijkheid'. Ma schreef dat hij er een vriendelijk bazeke uitziet op de foto. Awel, da's juist, een klein vinnig, vriendelijk kapteintje. -dat 'vriendelijk' hebben we 2 jaar later moeten herzien
En misschien, héél misschien, kunnen we in een van de twee laadhavens aan de wal. We hopen. Waarvoor was het nu weer dat we absoluut aan de wal wilden? De 2de stuur, Lucien-le-copain-Canadien wordt daar ergens afgelost door een Belgische 2de stuur. Jochei een Belg! Niet dat we iets tegen andere nationaliteiten hebben, het steekt hier op geen nationaliteitje meer, maar een Belg is iemand die op de rederij in Antwerpen zijn vliegticket gaat halen en gelijk de post meebrengt, in geval daar nog iets zou liggen voor dit schip. En in geval dat klerkske PV er aan denkt die post mee te geven, natuurlijk. Iemand die van uit Dubrovnik of Montréal vertrekt passeert niet efkes bij klerkske PV om de post op te halen. Vandaar: Jochei, een Belg! En de inspecteur vertrekt van uit Nantes en brengt de post mee die via de Franse rederij verzonden werd. Het kan niet op.
De nieuwe 2de stuur heet RéBo, is geboren in 1950, die is dus 46 jaar. Nog 2de stuur op 46 jaar? Ja, dat zijn 'seconds de carrière'. Zo zijn er een paar. Mensen die hun graad oké vinden en verder geen promotie willen maken. Bij de mecaniciens ook. Nu vermoed ik vagelijk dat ik RéBo ken van op een vorig schip. Áls het dezelfde is. De leeftijd zou kunnen kloppen. De voornaam ook.
De zee is veel kalmer dan eergisteren. Feitelijk was het gisteren al beter. En het wordt opnieuw warmer natuurlijk. LM & ik zaten zo eens de vooruitzichten voor de oversteek naar de States te bekijken op de wereldkaart en ik dacht verdorie, we gaan schuin door de tropen, niet dwars. Dat betekent weer zoveel dagen langer hitte in het machien (en aan deck). Weeral zeer oncomfortabel werken voor de mecaniciens en voor de 2de in het biezonder, want da's diën toffe. En toen... onee, afgrijzen! In het zuidelijk halfrond is het nu volop zomer ... dat betekent 40 dagen hitte voor de mensen en voor mijnen toffe in het biezonder. 'k Knipperde wat met mijn ogen, dat hielp niks. Het zuidelijk halfrond bleef liggen waar het lag. We zijn vandaag de subtropen in gevaren vanaf nu kan het alleen maar warmer worden tot in de tropen-hitte, daar voorbij gewoon lastig-warm voor heel de periode dat we de middagzon in het Noorden hebben. En dan weer de tropen in. Tot begin januari wort het dus niet meer frisser. Zo is dat. De States, ja, maar aan welke prijs weeral.
1996-11-21
- Waarom ligt dat boek hiér? vroeg LM. - Omdat het uit is. Uitte boeken leg ik daar. Het boek van Connie Palmen is uit. 'k Wou er zuinig op zijn en trager lezen om er langer mee toe te komen, maar dat gaat niet. 't Is gelijk dansen. Trager dansen dan de muziek om het plezier langer te laten duren, dat gaat niet. Zo geeft ook dit boek het tempo aan. Gelukkig kan het herlezen worden. Met een tijdje tussen. Eerst herkauwen. Wat er zo goed is aan het boek : haar foto, om te beginnen. Haar haar is een slordige bos die met wat gel & andere kunstgrepen voor kapsel moet doorgaan. Dat schept een band. Het boek : zelf lezen. We hebben op 18/11 en 19/11 een fax verstuurd. Op 20/11 had LM via cheng Leu al echo's gehoord van de commentaar van capt BJ. "Twéé faxen op twee dagen" Geen rechtstreekse bemerking hè, maar viavia. Capt PM is nog geen maand weg en het gefezel begint al. 't Heeft lang geduurd. Volgens Luc ging het over iets anders. Dat weet ik nog zo niet. Begin dit jaar -schip 26- hebben we tussen Portugal en Noorwegen capt BJ toch ook zelf in gang moeten trekken, of zo goed als. -da's een verhaal apart, ik moet het nog inlassen
We hebben een CD van Tom geleend: 'de Perschefs'. Met een sketch van Denoyelle en nog iemand, een vrouwenstem. De sketch gaat over Marlène de Wouters en Jan Theys in een proefopname voor de nieuwsuitzendingen. Miljaar, zoals die twee er door gesleurd worden ...
We zitten117° Oost en 16° Noord. Iets boven Manilla, de Filipijnen. Witloof vanmiddag! Waar gaan we dat schrijven !?! <-- hierzo, op het begin van deze lijn gaan we dat schrijven
1996-11-23
108° Oost en 07°Noord. Nog efkes en we gaan de evenaarsgordel in. Hel. En voor lange tijd.
Voilà! Er moet nu ook al permissie gevraagd worden om te telefoneren. Dat weet LM van Tom en die weet het van Wojtek, de Poolse elektrieker. Zo gaat dat hier tegenwoordig, niks nog rechtstreekse berichtgeving van de bevoegde persoon (capt BJ) naar de betrokkenen. Met dat wonder van communicatie en sociale vaardigheden zitten wij dus opgescheept. Deze capt is 250 jaar te laat geboren. Lakeien die zorgden voor geruchten in de wandelgangen zijn al lang afgeschaft. We zijn met te weinig, er is teveel werk, wie wandelt er nu nog door de gangen? Niemand. Voor communicatie in de mess dient het prikbord. En de intercom, als het snel moet gaan. Maar ja, onpopulaire maatregelen deelt capt BJ niet mee met openheid, laat staan dat hij zijn handtekening zou zetten onder een bericht voor het prikbord. Resultaat : de berichtgeving gaat enkel nog viavia.
Straks vraagt hij nog waarom ik tot acht omslagen per haven verstuur en moet ik open omslagen afgeven, zoals in een pensionaat van de jaren '60 en vroeger. - Mais, wat schrijfde gij toch altijd? - Well capt, da's mijne basso continuo. (voor het geval hij zoiets rechtstreeks zou vragen natuurlijk)
Sinds hij aan boord is geeft ik geen brieven meer af als na aankomst de lokale autoriteiten nog niet in de managementroom aanwezig zijn. Zij krijgen mijn brieven rechtstreeks in handen. Met capt BJ leg ik ze daar niet meer de avond tevoren gereed. Sinds de dag dat hij aan boord is al niet meer. Geen fiducie. Er waren ooit al genoeg vreemde toestanden, met 't pastoorke -het vermaledijde schip 25- en capt JvdM -schip 26, de eindejaarspost vergeten mee te geven met de agent
Daarstraks veiligheidsoefening gehad. Het is dus zaterdag. Eerst videofilm over oil spill, (archiefbeelden over olie op het water, grote olievlekken en kleinere, regelrechte rampenbeelden) en over de te volgen procedures wanneer een oil spill zich zou voordoen. Oil spill = olie-lekkage-met-pollutie-gevolgen-en-boetes-navenant. Wat de juiste vertaling van oil spill is, weet ik niet. https://nl.wikipedia.org/wiki/Olievlek
Engels is zo compact en glashelder, dat ik me afvraag waar het volgende misverstand vandaan komt. Als het niet zo pover en zielig was zou ik er kunnen mee lachen. Binnen enkele jaren misschien, wanneer het verhaal de legendes vervoegd heeft. Eerst moet er weer iets ergs gebeuren zeker? Na de videofilm volgde de praktijkoefening. Het scenario van de oefening (de briefing) wordt gegeven in de Cargo Control Room. (CCR) Deze keer deed Luc de briefing zelf. Er zou een olielek zijn aan deck, op plaats X, en vandaar zou heel de oefening beginnen. De matroos van wacht zou alarm geven. De matroos in kwestie (Romeo) heeft een walkie-talkie. - over die Romeo-met-ego later eens
De manifold is de koppeling met de wal, langs waar een tanker lading neemt en lost, de navelstreng van het schip, een station halverwege het schip, ge kunt er niet naast kijken.
In de CCR staan we daar zo'n drie minuten te wachten, er komt geen alarmbericht. Zo kan die oefening niet starten natuurlijk. Luc roept Romeo op en vraagt of alles daar oké is. "Yes Chief, antwoordt die knuppel, everything OK." 'Altijd met twee woorden spreken', heeft zijn moeder hem geleerd.
Gefronste wenkbrauwen in de CCR, er was gezorgd voor een waterlekje, dat was de simulatie van het olielek. Loopt dat water dan niet? Een paar seconden later roept het genie van wacht op naar Luc: "Uitgezonderd hier een klein waterlekje." Ik beet op mijn lip. Wat had hij gedacht, dat we met ruwe aardolie zouden oefenen in een spuitdiameter van 50 cm? Had hij zich niet afgevraagd waarom hij in volle zee aan de manifold moest gaan staan met een walkie-talkie, zoals in haven? 'Beleefd blijven' heeft zijn moeder hem geleerd: ook, zelfs en vooral wanneer de bazen wat eigenaardig doen.
Simulatie heet dat, heren Flippo's. En simulatie dient voor drill, drill dient voor safety en safetydrills geven een kleine garantie op security. Dat begrijp zelfs ik wel en ik heb nog nooit aan de manifold of aan deck gewerkt. Wanneer nu in een van de volgende havens zich een olielek zou voordoen, dan slaan de Flippo's van wacht geen alarm zeker? Want het moest 'die zaterdag' toch in geval van wáter, volgens de Europese bazen. En wat doet ge dan als rechtgeaarde Filipino? U aan de orders houden & vooral Beleefd Blijven. -en doen of ge het begrepen hebt, dat is het 'veiligste'
De rederij in Antwerpen kan fier zijn op haar internationaal concurrentiële positie dank zij bemanning uit de Derde Wereld. Antwerpen, 't is tegen u hoor. Er moet eerst weer iets ergs gebeuren zoals met rampschip 25 zeker?
1996-11-24
Vannacht zouden we aankomen om te laden. Het is prachtig weer. Buiten. Of we tegen de kaai gaan of aan de boei zullen laden staat nog altijd niet vast. En de tweede laadhaven zou Dumai zijn, waar ze met de fietstaxi's rondrijden.
Voor wie het interesseert, we zitten op 105°05' Oost, 03°05' Noord. Pal in de evenaarsgordel. Singapore houdt een andere lokale tijd aan dan de buurlanden. Waarom en hoeveel verschil, weten we nog niet.
Verder zijn hier aan boord de beleefdheidsformules aan het wegvallen. De sukkels van dienst (cheng Leu) + (capt BJ) volgen de procedures niet meer. Het machine-departement is op menselijk vlak een zootje aan het worden waar capt BJ met dunne lippen in een brede smile zit op te kijken.
Incrowd diseases, de mentale kwalen van een te afgesloten groep. Dat belooft voor de oversteek van 40 dagen naar de States hè. Dat wordt dan een collectieve neurose? Zij die niet neurotisch meekunnen worden depressief, de rest floreert. Een scenario uit de jaren stillekes. Naar de States? Jawel, maar aan welke prijs weeral.
Vandaag zijn LM en ik vier jaar getrouwd. Dat wordt niet gevierd omdat wij een andere datum aanhouden, maar had ik Word Perfect nog kunnen gebruiken, dan had ik vandaag een kokarde voor hem gemaakt, omdat hij het officieel al vier jaar met mij volhoudt. Dat is een olympiade. Volgend jaar heet het een lustrum, dat klinkt nóg deftiger.
Gisteren zijn we op de monkeybridge naar het slecht weer gaan kijken. We hebben ons stevig vastgehouden natuurlijk, want ge zoudt daarboven van uw sokken waaien. Warme wind. En prachtig machtig weer. Het schip ploegt zich door elke waterberg. Die verandert wanneer het schip er door moet in een turkooise muur, bovenaan afgewerkt met wit kantwerk van schuim. Dan dondert de turkooise muur op de voorpiek en stuift het wit kantwerk tot voorbij de twee cargokranen. Dan is 'het' weg. Watermassa's aan deck. Waar zijn de spuigaten, ha, daar. Want een paar tellen later herbeginnen we, dan is de volgende waterberg er. We stonden daar een beetje à la Turner, tussen Wolken en Water. William Turner, niet Tina.
Door het slecht weer zullen we pas 16/11 in Yeosu (Korea) zijn, daar lossen, in China gaan laden en hup & away naar de States. Langs de Kaap (Z-Afrika), vertelde Lucien gisteren. Langs Suez zou de kortste weg zijn, maar die passage is verschrikkelijk duur, zei hij. Langs Panama is het iets minder kort, maar ook duur, zei hij ook. Daarom langs de Kaap, dicteert de rederij. De capt zat ja te knikken, 't zal dus allemaal wel juist zijn.
Eerst nog efkes een Singapore Passage om te bunkeren en stores & provisions aan boord te nemen, de resterende post in ontvangst te nemen en de mensen daar te zeggen dat ze hartelijk bedankt zijn voor alle goede zorgen maar dat we nu toch écht weg zijn hoor. En of ze nog efkes de laatste brieven willen posten, nu we daar toch zijn. Maar da's voor binnen een week of drie, grof geschat.
'k Ben in een pocket begonnen over de kruistochten. Beschreven door mensen uit die tijd maar dan van de 'andere kant', kwestie van eens een andere klok te horen luiden. Jawadde. 't Is de moeite. Onze godvrezende voorvaderen waren doodgewoon kannibalen. Als er na een schermutseling maar enkele lijken lagen gingen ze gewoon nog wat mensen jagen om te slachten. Kinderen zijn te roosteren, schijnt het. Volwassenen niet, die moeten gekookt worden. https://nl.wikipedia.org/wiki/Amin_Maalouf , https://www.bol.com/nl/f/rovers-christenhonden-vrouwenschenners/30087131/?country=BE ,
blz 65 : "Menseneters uit noodzaak? Menseneters uit godsdienstwaanzin? Het mocht dan allemaal onwaarschijnlijk lijken, maar toch waren er bezwarende getuigenissen waar men niet om heen kon."
Het waren er meer dan één losgeslagen groepje, ze hebben het over troepen. Het is ook door Frankische kroniekschrijvers genoteerd, ene Raoul van Caen en Albert van Aix, maar die geven een afgezwakte versie. Zij hebben het over de 'afschuwelijke noodzaak' lijken te eten, niet over de jacht en de slacht. Van blz 62 t&m 87 gaat dat zo door, met relazen van toen.
blz 369 : "De verslagen over het kannibalisme van de Frankische legers in Mara in 1089 zijn talrijk en met mekaar in overeenstemming in de Frankische kronieken uit die tijd. Tot aan de 19de eeuw zijn ze nog uitvoerig terug te vinden bij de Europese geschiedschrijvers ..."
Awel awel. En ik die dacht dat enkel in Duitsland en Japan aan geschiedenisvervalsing gedaan werd. 't Is toch eens goed om een andere klok te horen luiden. En WIE had eind 18de, begin 19de eeuw genoeg macht om dat onderwerp uit de Europese geschiedschrijving gewist te krijgen? -niet te ver gaan zoeken hè Niet gewist uit de schoolboekskes voor kinderen onder de 18 jaar maar uit de geschiedschrijving.
'k Moet nog veel bladzijdes lezen want ik ben nog maar in het jaar 1101. Kruisvaarders, jawel, het stond al bij James Michener in De Bron : degenen die met oprechte bedoelingen vertrokken waren, werden ziek toen ze beseften waarin ze verzeild geraakt waren.
Volgens het register hebben aan de zeven (tenzij men de 4de twee keer telt, dan zijn het er acht) kruistochten in het totaal zes Boudewijns deelgenomen. Zou de vorige koning der Belgen geweten hebben naar dewelke hij genoemd werd? Toch niet naar de broer van Godfried van Bouillon zeker, Boudewijn I die het in Edessa wat gaan uithangen is. Met welke prestaties de andere Boudewijns hun naam in de geschiedenis gekregen hebben weet ik nog niet. Die zijn allemaal van na 1101. Da's voor vanavond. Maar van zo'n boek wordt men klaarwakker.
Het woord krak dateert uit die tijd. Een krak was een vesting en bij uitbreiding een krijger die daar woonde, 'iemand die tegen een stootje kan'. Of die tegen de stoten zou moeten kunnen die zullen volgen, nadat andere kraks uitgehaald hebben wat kraks toen zoal pleegden te doen.
1996-11-14
Gisterenavond telefoon. LM was in de badkamer. 'k Neem op, 't was de brug: dat er een fax was voor LM. Hij met natte haartjes naar boven en ikke mee, vierklauwens. Er was een Radio-Telex-Letter (?), toegekomen per satelliet via Oostende-Radio verzonden door ma & pa. Dat vonden wij tof, plezierig en plezant. Het bericht eindigt met "tot binnenkort". Hoezo binnenkort? Komt gelle naar hier? Oké. Goed. De RTL is wel degelijk binnengekomen per fax, niet per telex. De installatie werkt dus, maar niet elke keer. Dat is hier met nog dingen zo.
Over de perikelen van cheng Leu met zijne computer ga ik niet meer schrijven. Telkens hij er iets over lost krijg ik de kripsen, maagkramp en angstzweet tegelijkertijd, terwijl het niet eens mijn zaken zijn. En gijlie zijt het misschien & waarschijnlijk meer dan beu gelezen. Nog efkes ditte: gisteren beweerde hij dat de bestelling van 20/11 in lettertype Arial Narrow 9 staat. -een zéér smalle letter Dan heeft hij dat toch zelf omgezet want Arial Narrow is geen lettertype voor bestellingen en andere lijsten met cijfers. Na een half blad begint het te wemelen voor de ogen en (bestel)lijsten zijn nu juist dingen die makkelijk en goed leesbaar moeten zijn. En dan nog in lettergrootte 9? Geen 10? Een 10 zou al leesbaarder zijn.
Arial Arrow, ze hij eerst. In gedachten was ik als een razende aan het zoeken waar die Arrow zou kunnen staan. Er is een Arial Regular, een Arial Rounded en een Arial Narrow. Maar een Arrow? Arrow betekent pijl. Hij heeft de lijst toch niet omgezet in dat pijlenschrift zeker ... Neptunus sta ons bij! Die pijlenverzameling staat gans onderaan bij de fantasielettertypes en de symbolen ... maar Arial staat bovenaan. Bon, bovenaan hebben we dus regular, rouded, narrow ... Arial Narrow! Niet arrow. Indiaan!
Toen zei hij iets over formatté. Ik hapte naar adem. De capt BJ zei gauw dat het die andere 'format' was, rechtsboven op het scherm. Ha, juist, da's waar ook. In de Engelse versie is format gewoon 'opmaak'. Oef. (danku capt). -'format' werd later vervangen door 'edit' Leuke Leu zijn geklungel jaagt mij serieus schrik aan. Gelukkig bewaren LM en ik van alles een kopie. En hij vertelt zijn perikelen telkens op een verongelijkte toon alsof hem dat aangedaan geweest is hè. Of op zijn minst zijn die dingen hem 'overkomen'. Tot hiertoe heeft hij geen van die troebels zelf veroorzaakt ...? Hij besloot met te zeggen dat het uiteindelijk allemaal niet erg was, hij had veel bijgeleerd hoor, door die bestellijst te bewerken.
Nu stond het zweet me in de handen en mijn nek werd ijskoud. Zei hij daar efkes in volle avondbijeenkomst dat hij het écht materiaal had afgewacht om op te oefenen? Oefenen is een risicobezigheid! (dat heb ik uit dat goed boekske van die brave Bill Gates) En de bestellingen moeten juist zijn. Een fout maken gebeurt heel snel en heel stil, er gaat geen dreigende vioolmuziek aan vooraf. 'k Heb het zelf voorgehad in de Machinery List, met het identificatienummer van de hoofdmotor (ergens in augustus was dat). Daarom heb ik Excel op iets anders geoefend. Op de stamtijden van de onregelmatige werkwoorden in het Spaans. Lach niet, het heeft geholpen. Zowel om de stamtijden te memoriseren als om Excel te oefenen. Daarbij, ik vond niet zo direct ander oefenmateriaal.
Nu hou ik er over op. Ik kom Leuke Leu maar één keer per dag tegen maar LM moet met hem werken. Da's erger. Da's véle erger. Verdorie, is me dat verschieten, ineens springt de radio aan. LM heeft de klok verzet vanmorgen, we hebben vannacht een uur shift gehad. De timer zal aan gestaan hebben. -een hifi met een timer op, 't zou kunnen
LM en ik denken dat we hier dinges aan het krijgen zijn, 't een of ander ontberingssyndroom. Het hoofd krijgt te weinig input, stimulans. Wij twee zijn niet de enigen hoor. We hebben er allemaal een beetje van. Hoe zou ik dat beschrijven: de koetjes & kalfjes zijn op. Alles is al een keer of zes gezegd geweest en er dienen zich tijdens de avondbijeenkomsten geen nieuwe gespreksonderwerpen meer aan. Tenzij het gezaag over de Koreaanse kwaliteit van de dingen aan boord. We zijn daar nochtans met 10. Hoe heet dat verschijnsel nu weer. Het wordt voorgesteld als een spiraal in achteruit en ze gebruiken het woord regressie. Het heeft iets van mentaal ijsberen, de gedachten draaien enkel nog rondjes. Moesten ze ons nú een psychologische test laten doen zou het er lief uit zien. We werden gelijk allemaal afgekeurd. Behalve misschien de leeghoofden. Die overleven zoiets moeiteloos.
Enkele dagen geleden vertelde LM dat de ze Oily-Water Separator opengegooid hadden voor onderhoud. Die machinerij moet de olie-water emulsie die van ergens komt, scheiden in olie en water. Het water wordt overboord gepompt en de olie wordt, (efkes vragen), de olie wordt gebruikt als brandstof voor de allesbrander, de incinerator. Het is te zeggen : de olie-water emulsie zou moéten gescheiden worden door een bepaald systeem van centrifuge. Het model van separator dat hier staat is een doodgewone filter. Mogelijk zeer geschikt om aan de wal regenwater of pompwater of nog veel andere vloeistoffen te filteren, maar niet geschikt voor het zware werk waarvoor het hier moet dienen: olie scheiden van water. LM is niet te spreken over dit model of systeem. Het ding had dus zijn onderhoud gehad. LM hing op de seat en was aan het opsommen wat ze er allemaal aan gedaan hadden: dit gedemonteerd en uitgekuist, dat gedemonteerd en uitgekuist, zus en zo gedemonteerd en uitgekuist, alle elvenveertig dingen nagekeken, de filter zelf (dat onnozel ding) gekuist met chemicaliën, alles weer gemonteerd. -en toch is hij bang van een Ikea-kastje? Kortom, (diepe zucht) die separator is weer zo goed als nieuw ... alleen spijtig dat 't nog dezelfde is hé. Dat laatste kwam er zo kwiek en snel uit dat ik van het lachen bijna van de seat rolde.
De kwaliteit van de machinerijen hier aan boord is regelrecht kamelot. Die goeiekoop moet ergens in zitten. Wel, die goeiekoop zit in de kwaliteit van het materiaal, óók in dingen die de structuur en de werking van het schip dragen. Niet alleen in het woongedeelte werd bespaard. Dat zou ik nog snappen, geen lift en een soberder aankleding van de cabines. Maar toch niet besparen op de stevigheid en de bedrijfszekerheid van het schip! Awel, dat is hier wél gebeurd. De machinerijen stappen van hun kinderziektes rechtstreeks over op ouderdomskwalen. Tegen dat iets afgesteld en helemaal geregeld is en op punt staat, is er al sleet merkbaar. 't Klinkt ongelooflijk hè : na de rodage zo goed als klaar voor het stort. Een mecanicien haalt hier geen eer van zijn werk.
1996-11-16
Grote dag vandaag! De Franse rederij heeft post doorgestuurd en LM & ik zijn hier bedolven. Ook de brieven naar Daesan en naar Seoul die aan het zwerven gegaan waren, zijn toegekomen. We waren nog aan het varen en de post lag al op de brug. Misschien was de agent meegekomen met de loods, want over land is hier geen doorgang voor onbevoegden. Onder andere zeelieden. Ze willen misschien geen westerse spioneer-neuzen door hun terminal hebben wandelen, en dus kunnen wij niet aan de wal. Tenzij capt BJ een bootje laat inleggen, want over het water kunnen we wel aan wal. Maar een serviceboat kost geld ...
Rond 11h belde de capt naar het machien om LM te laten weten dat er post voor hem gereed lag op de brug. LM belt mij, om te zeggen dat er post voor ons gereed lag op de brug. Ik storm naar de brug en wacht dan rustig tot de capt tijd heeft en zeg hem dat de ik de post die gereed ligt kom afhalen. Zo is dat hè, voor alles is een procedure. Het duurt langer om het te typen dan om het te doen. Ge had me de trappen moeten zien oprennen.
Radio: voor het ogenblik is het de Koreaanse Cowboy Gerard, begeleid door het vogelgezang van het Maastreechter Star koor/orkest. Daarstraks een karaoke-wedstrijd met luisteraars. Met een giechel-presentatrice, de plaatselijke Rani De Coninck in volle form.
Ma schrijft dat ze van de Franse uitbater weet dat LM een vakje in de postkast heeft, daar op kantoor. Waw. Dat weet hij nog niet hoor, dat hij in Frankrijk een eigen vakje heeft. Bij de rederij in Antwerpen is het een vakje per schip, niet per persoon. Als dat dat vakje dan wat vol raakt, en er valt iets op de vloer, dan moet iemand (klerkske PV?) dat oprapen en dat weer in het vakje steken. In het JUISTE vakje. En dat is een job van confiëncie. (dus liever niet klerkske PV aub, in hem heb ik geen fiducie) Een vakje per persoon is veel beter, dat raakt niet snel overvol. Goed gezien van de Franse rederij. Vandaag ben ik weer dikke vrienden met hen.
Of ze de tijdschriften opgestuurd hebben en hoeveel, weten we binnen een paar dagen pas. De Knack en Le Vif. Die gaan eerst naar de capt, dan naar de cheng, dan naar de choff en dan naar LM. 'k Lees die uit in twee richtingen (eerst de Artispunten eruit knippen voor Toppiéke) en leg gereed voor LM wat ik denk dat hem zal interesseren. Zo. En als ze geen opgestuurd hebben komen ze later misschien mee met de inspecteur, Mr J-MP. Hij wordt in een van de volgende laadhavens verwacht en blijft aan boord tot onze laatste Singapore-Passage.
Singapore-Passages zijn ongeveer het interessantste dat wij hier in deze uithoek van de wereldzeeën kunnen meemaken, maar nu hebben we het wel gezien hoor. Wij zijn gone-away. Naar de States. De officiële schatting is ginder aankomen op 10/01. LM krijgt dus gelijk. Zo rond 14/01 zullen we waarschijnlijk afmonsteren.
Vanmorgen was de zon nog niet op en wij al wel en het was hier verschrikkelijk killig op dat stuk metaal hier. We hebben voldoende truien en sweaters en warme kleren bij, ik zeg het er maar efkes bij. Er moeten geen noodpakketten opgestuurd worden wat dat betreft. Nu is de zon er en is het gewoon lekker fris winterweer, niet kil meer.
In het machien is het nu wat menselijker van temperatuur. Dat werd eens tijd. LM komt nu een ganse dag toe met één overall. Geen druppeltje zweet. Zo is het voor de mecaniciens aangenamer werken ook. Nu zat ik een paar lijnen terug wel te jubelen dat we naar de States gaan en dus een hele lange oversteek zullen maken, maar vermits het langs Zuid-Afrika te doen is, en niet via Suez, moeten we twee keer de tropen door. En dat is voor de mecaniciens in het machien geen lachertje. Voor de mensen aan deck ook niet, maar die hebben tenminste buitenlucht. En we varen er schúin door, dus niet de korte pijn, we blijven lang in tropische waters.
Ziezo, dat was het ongeveer. 'k Ga afsluiten want dit is een Works-bestand. Dat kan efkes duren. Works heeft bij printen geen optie voor even en oneven bladzijden. Hoor mij, ipv blij te zijn dat we nog binnen kunnen in Works. C'mon, count your blessings, zeggen de positivo's. Doe ik, doe ik, maar niet elke dag even luid.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
Een drama weeral natuurlijk. De echtgenote van Mr Goossen is tegen de vloer geknald. Door onrechtstreeks toedoen van Lange Sjarel, 'k weet niet of ge die kent. Mia wou 'skeipen' met haar zus Annemie en Ludo. Het begint ermee dat Mr Goossens op plantvriendelijke manier zijn gazon afrijdt en dan volgen de Itegemse wendingen in het verhaal. En in geval van nood kent men zijn vrienden op het vlak van vloerbekleding. Natuurlijk. Per aflevering begin ik het woordgebruik van Mr Goossens meer te waarderen.
Klank aanzetten voor een portie larie, deel 8: 'Ons Mia heeft een hersenschudding'. Overdrijven is ook een vak hè. Mét ondertitels voor wie geen woord wil missen : https://radio1.be/het-leugenpaleis-komt-eventjes-terug , 07min23
Mr Goossens vraagt op het einde van het gesprek "Dië Lieven Vandenhaute, hoe is dië in den omgang, zo in 't echt?" Hij heeft het over de presentator van het programma Nieuwe Feiten, waar deze rubriek onderdak heeft. Dit issem: https://nl.wikipedia.org/wiki/Lieven_Vandenhaute .
Dit is in Works geschreven want: Mensen, er is een catastrofe gebeurd. Vanmorgen wou ik absoluut opzoeken wat een transistor was, want ik moest weten wat een microprocessor was om te begrijpen wat het verschil is tussen een 386, een 486 en een Pentium, ivm die Armada 4100. Zo was ik bij Intel verzeild geraakt en in die uitleg (in da stom boekske van die stomme Bill Gates) gebruiken ze die woorden. Opzoeken dus. (Stóm dat boekske, kundu ní voorstellen. Zo stom. Da boekske.)
Er staat in WordPerfect nog ergens een index en die ging ik efkes opendoen, om al die termen op te zoeken. Op het scherm verschijnt een melding: "Initialisatiefout, kan het .BIF bestand niet vinden. Sluiten/Negeren" Sluiten dan maar. En herbeginnen. Hij doet dat nog al eens, iets melden, maar dat heet dan meestal 'Beschermingsfout', dwz dat de Compaq zichzelf beschermt tegen de stommiteiten van een ander, in dit geval de gebruikster van de software.
Tegen een vrije val, wanneer het schip rolt kan de Compaq zich nog niet beschermen. Maar dat komt nog wel, een laptop die het weer in het oog houdt en zich dan zelf in het tafelblad vastschroeft.
Had ik iets weggetikt? Dat kon moeilijk hè, ik was WP nog maar aan het openen om daar te gaan zoeken waar die index nu weer stond. 'Initialisatie', dat klonk erg serieus. Als er initieel al iets niet gaat, hoe moet het dan met hetgeen er op volgt. Dat werd direct duidelijk: er volgde niks. Tenzij weer diezelfde melding : "Initialisatiefout, kan het .BIF bestand niet vinden. Sluiten/Negeren" Maw: ik krijg WordPerfect niet meer open, n-i-e-t-m-e-e-r! Nog enkele keren geprobeerd : noppes. Sluipwegen geprobeerd: ook niks.
'k Heb in het boekske (ook zo'n stom) van Windows 3.1 gekeken. Het zou liggen aan een gebrek aan onderhoud. Af en toe, zij noemen het 'vaste regelmaat' moet men een chkdk -check disk- doen. Met vaste regelmaat betekent zeker meer dan één keer per jaar? Brief n°13 -oude nummering- zit in WP geblokkeerd, half af of pas begonnen. Brief n°13. 't Moet lukken. Niet dat ik bijgelovig ben, want dat brengt ongeluk, maar toch hè ... Vanaf nu schrijf ik na n°12 een n°12 bis en dan n°14, zoals in de Amerikaanse hotels, daar heet de 13de verdieping 12bis.
Zie me hier nu zitten in Works. Er hangt zelfs geen helpprogramma aan vast. Hoe moet ik nu iets opzoeken, 'k vind de paginanummering niet! AH? Hierre! Waar ze het soms gaan verstoppen hè. In kolommen schrijven gaat ook niet en een grafisch programma bestaat geeneens. En in de statusbalk geeft Works geen regelpositie! Iets wegzetten als commentaar of notitie gaat niet. Wil dat zeggen dat ik zelf moet snijden en knippen in mijn teksten? M'enfin, dat kan ik niet meer ... -dat heb ik ondertussen weer geleerd hoor
Bon, het ging vroeger zonder WordPerfect, dus moet dat nu ook maar gaan. Maar WP is zo plezánt! WP biedt zoveel mogelijkheden. Als die fiorituren, gadgets en garniersels qua tekstopmaak zitten nu opgesloten achter die initialisatiefout. Potdicht vast. Moet ik met dít programmaatje schrijfsels ineen timmeren? 't Zal chic worden. Dit is decorumverlies. Ow, nee da's iets anders. Ik lijd aan dinges-verlies, eh, 'k ben uit het paradijs verjaagd. In WordPerfect moet ge het fruit maar van bomen en struiken plukken. In Works moet ge eerst een veld omploegen. In elk geval : LM! Hellep! Doediet!
Wat Works wel kan (het hoognodige) doet het twee keer zo snel als WP. 'k Moet maar naar een toets wijzen en de typfouten staan er al op. Gezien? Snel hè. Enkele weken geleden hebben we zitten doorbomen over 'onderhoudsvrij'. Wij zijn toen zeer eensgezind tot de conclusie gekomen dat écht 100% onderhoudsvrij niet bestaat. Want, dan heeft men het over een wegwerpproduct. Dat is dan hiér onderhoudsvrij, maar dáár veroorzaakt het opruiming, dus onderhoud. 't Was toch zo'n schone conclusie: wat we weggooien veroorzaakt ergens anders een soortement van onderhoud, wat we niet weggooien zal altijd onderhoud nodig hebben. En deze laptop heb ik niet goed onderhouden. Nu ja, het scherm blinkt en het klavier ook, maar de chkdk hè, de chkdk ... Mijn ogen blijven droog van pure ellende en zelfverwijt. 'k Kan niet eens zeggen dat ik het niet wist, want dat maakt het 2x zo erg: ik had het moéten weten. Nu krijg ik WP niet meer open. Dat .BIF bestand, zo stel ik mij voor, zou een deel van een deur zijn, de scharnieren of het slot bvb, en die heb ik niet intijds gesmeerd of erger, ik heb ze laten roesten. Zo stel ik mij dat voor. Maar het kan nog aan iets gans anders liggen, iets dat nog erger is. 'k Moet er niet aan denken. Bestaan er computerdoktoors? Ja, de softwarespecialisten, maar die hebben we niet aan boord.
Dat er al eens iets van onderhoud moet gedaan worden had ik vagelijk vermoed. Zeer vagelijk. Zoiets van een reset en zo, ooit van gehoord in een ver verleden, of misschien was het een ander woord. Maar er zou wel een lampke gaan branden wanneer het zover was. Alle toestellen hebben waarschuwingslampkes, een strijkijzer, een koffiemachien ... Waarom zou dan een computer niet waarschuwen wanneer hij moet ontkalkt worden?
Owee, misschien waren die meldingen over 'beschermingsfout', die gegevens over geheugenadres en zo misschien de lampkes die zeiden dat er eens een checkdisck moest gedaan worden. -van Windows 3.1 herinner ik me dus geen knijt meer hè, geen knijt
Maar!: het onderhoud gebeurt in MS-DOS en van MS-DOS ben ik eigenlijk bang. 'k Loop daarin verloren. De opdrachten moeten ingetikt worden, niet aangeklikt en ik denk wanneer er iets in DOS misloopt het voor eeuwig & altijd zal zijn en met klamme handen typ ik dan mis, keer op keer. DOS zijn de ingewanden van de computer. In DOS werken is iets voor kalme mensen met rustige handen, zoals LM. Morgen gaat hij zich met die .BIF en chkdk bezighouden in DOS. Morgen pas. - Vanavond niet schat, zei LM, cheng Leu wil vanavond nog de bestellingen voor 20/11 hebben. - Wablieft? - Tegen 10/11 vindt Leuke Leu nu plots wat laat, vermits ze toch al op 19/11 moeten verzonden worden. Hij wil ze vandaag, de 3 bladzijden. - Watteuh? Heeft hij per blad meer dan drie dagen nodig? -hoe is die ooit aan zijn promotie geraakt ...
1996-11-12
We gaan naar de States. Officieel. Het staat vast. Om 08h05 gaat hier de telefoon. LM was al de deur uit natuurlijk. Het was LM aan de foon. In het naar beneden gaan was hij de capt tegen gekomen (hij loopt weeral mank vandaag, jicht waarschijnlijk) en LM had van hem het goede nieuws vernomen. Als het van de Numero Uno komt zal het wel officieel zijn. En het bericht is bevestigd door de rederij. Einde telefoon. 'k Heb direct de boodschappenlijst opgegraven en in het zicht gehangen. Daarna ben ik zingend gaan douchen.
LM heeft vandaag een checkdisk gedaan op deze laptop en er is nu vanalles in orde gebracht op de vaste schijf, behalve dan dat het .BIF bestand niet meer van zich laat horen. Het is weg en het blijft weg. En WordPerfect blijft potdicht. Terwijl LM er mee bezig was prevelde ik schietgebedekes tot Hermes en Mercurius, maar die mannen hebben het elders te druk, vrees ik.
Gisteren al was cheng Leu klaar met de bestelling voor 20/11 en kreeg LM een print van de definitieve versie. We hebben ontdekt hoe Leuke Leu een voorlopige versie van LM overneemt. En waarom de twee eerste bladzijden al vast gemetst waren en niet meer mochten gewijzigd worden. LM vergelijkt zijn versie met de versie van cheng Leu, de definitieve en officiële versie wil dat zeggen, om te kijken waar de cheng nog bijbesteld heeft en waar hij gesnoeid heeft. De gewone gang van zaken. 'k Sta mee te kijken, maar dan voor de opmaak, de layout.
Buiten een licht verschil in kolombreedte, een paar lijnen die erbij gekomen zijn en een paar lijnen die bewerkt zijn, zie ik persies nog iets aan dat blad maar ik kon niet direct zeggen wat. Ik kijk naar de lijnen waarin niks veranderd is, waarin hij niet gewerkt heeft: de spaties! Verscheidene spaties zijn veranderd en hier & daar ontbreekt een punt achter een afkorting. En dát kan onmogelijk tijdens het kopiëren gebeurd zijn. Zelfs al zou men overstappen naar het gekste fantasie-lettertype en veranderen van lettergrootte, dan zouden de leesttekens mee gekopieerd worden en de spaties zouden proportioneel blijven, in functie van het lettertype. Het lettertype Arial ken ik onderhand goed genoeg om op print te zien of er twee, één of geen spaties gebruikt zijn. Daar moet ik geen bestand meer voor opendoen. -alles moest in Arial, ik kan het lettertype niet meer zién en er zit een fout in : de rn lijkt teveel op een m, in doorlopende tekst valt dat niet zo op, maar in lijsten met familienamen heeft dat al voor verwarring en zelfs voor gênante situaties gezorgd.
Dus heeft hij heel die bestelling van op onze print zelf opnieuw ingetikt omdat hij om een of andere reden niet kopieert? Is dat niet zielig? Mijn hart krimpt ineen als ik bedenk dat hij dat 's avonds nog allemaal heeft zitten intikken met het risico dat er opnieuw fouten insluipen terwijl hij het bestand op zijn scherm had kunnen zetten (de diskette), en in een kopie van het bestand werken.
Goed, nu over iets anders want sebiet geloof ik mijn eigen relazen niet meer. Het klinkt nu al ongelooflijk genoeg om er schele hoofdpijn van te krijgen.
Het is vree slecht weer. Om mottig van te worden. Gisterenmiddag is het begonnen. Het eerste wat omver kukelde was een mok koffie. Een plas koffie op de kast, een cabine vol aroma, lekker. Tegelijk tuimelde het Spaans Woordenboek uit het rek op mijn hoofd. Olé! Of dat gaat helpen, yo no sé. Maar als el bulto een talenknobbel wordt, is de bots misschien voor iets goed geweest. LM zijn siësta was direct gedaan. Zulke schokken wiegen een mens niet in slaap. We zitten in de achtertuin van een tyfoon, of in zijn anticyclonale wigwam, weet ik veel. In elk geval: tyfoon vermaakt zich met schip. 'k Ben eens naar vooraan gaan kijken, zeer spectaculair. Indrukwekkend mooi, maar een mens moet er wel voor naar buiten want de patrijspoorten van deze cabine geven uit op de achterzijde, op de schouw. (Dat heb ik al een 10 keer geschreven, me dunkt.) Stuifwater tot halverwege het schip, tot achter de kranen, met daarin dan telkens een stukje regenboog want de zon schijnt. We hebben deining tegen én wind tegen. De wind is warm. We zitten 21° Noord en 121° Oost. De positie weten we dank zij de ETA, de Estimated Time of Arrival, het papierke dat met deze capt wél elke middag uitgehangen wordt. Pascal brengt de ETA elke middag na zijn wacht mee naar beneden. Hij is er enkele minuten na 12h. Het prikbord hangt vlak naast de deur. LM & ik zitten op de eerste rij om het te zien. En nu we een wereldkaart hebben hangen in de cabine kunnen we zien dat dat we ergens onder Taiwan zijn.
Die wereldkaart was ons opgestuurd door iemand van de familie die medelijden had met mij, omdat ik door het leven moest zonder wereldkaart. Of die mijn gejammer beu was. Dat kan ook.
'k Voel mij zo wat slap. LM heeft weer niks natuurlijk. Vanmiddag zei ik dat hij er persies grauw uitzag. Nog niet echt groen, maar toch al lichtgrijs. Allemaal inbeelding van mijnentwege, zei hij, hij voelde zich zo lekker als een dinges in een hoenderhok, als een haantje. Hij had vanmiddag nog meer nieuws bij. Het wordt Baton Rouge. Da's Louisiana. De Mississippi op tot een eind boven New Orleans. Tegen half januari, grof geschat, zouden we daar zijn, zegt LM. Tegen dan is het tijd om af te monsteren. Ik gok op 10 dagen vroeger, 5 januari. Kwestie van dwars te zijn, 't is er 't weer voor.
Daarjuist werden de alarmen getest. Dan gaan om beurt alle mogelijke toeters en bellen dan lossen ook de branddeuren van de trapkast uit hun magneet en slaan met een smak dicht. Dat laatste was ik weeral vergeten. Ze verwittigen nochtans via de intercom. 't Was er juist toen ik die deur achter mij hoorde dichtslaan. Verschietachtig is dat. Eén tel vroeger en 'k had er met mijn enkel tussen gezeten. Zware vliegende branddeuren bijten in de Achillespees. Zo zijn ze.
Enkele dagen geleden ging het er over dat de telefoontarieven in Canada goedkoop zijn. Vree neig goedkoop. Pascal beweerde dat hij de ganse dag met zijn gebuur kon bellen en dat kost haast niks. - Ja, maar hoórt hij u dan? - Si, si ..., mais oui ..., bien sur ... antwoordde die brave jongen.
We zijn op weg naar Belida, een olieveld ergens in Indonesische wateren. Gisteren in Bintulu moest het weer raprap gaan om de post intijds te kunnen afgeven: printen, aan LM laten lezen, LM tekenen, enveloppen dicht en naar beneden brengen. Niét rennen! 'k Doe al lang geen spellingscontrole meer. De vervangwoorden die het programma suggereert zijn te Hollands voor ons Vlaams Algemeen Scheeps. Er is ook frans een Engels Algemeen Scheeps en natuurlijk ook het Algemeen Frengels. Maar gisteren had ik persies tóch spellingscontrole mogen doen. LM heeft in mijn brief naar Ma vier verschillende schrijfwijzen gevonden voor het woord kathedraal. (Misschien is het minder erg als ik het creatief omgaan met taal noem?) En 't schrijfsel was al geprint. Er was geen tijd meer om te verbeteren en opnieuw te printen. Dat scenario is ondertussen klassiek geworden.
Tiens, over omgaan met taal: had Van Ostayen een tekstprogramma als TextArt gehad, of Excel, want met Excel zijn enorm veel bladschikkingen mogelijk, dan werd er over hem niet meer gesproken nu, dan was hij verdwenen in de massa. En dan waren generaties scholieren zijn shanty's bespaard gebleven. En had Christus bij het Radio Vaticaan gewerkt ... wacht efkes, nu zit ik vast ... dan had die wijn nu niet Châteauneuf-du-Pape geheten. Oei, dat was een nipte.
Gisteren gingen we een toerke maken op het deck van de brug, Borneo bekijken. Toen we buiten stapten vloog er een groot insect binnen. Zwart en 3cm lang met vliesvleugels van wel 5cm lang. Het maakte vreemde krekelachtige geluiden en toen ik het dood trapte krijste het. Toen we weer binnen kwamen, wéér zo'n racket-krekel. Bukken! En weer gekrijs. Niet doodtrappen? Te laat! Onschadelijk? Mogelijk. En hun parasieten ook? Wie kan dat garanderen ...
Gisteren zei LM dat cheng Leu gevraagd had de bestanden niet meer te beveiligen, WANT HIJ MOET ER KUNNEN IN WERKEN. Paswoord geven, over mijn dood lijk. Ik wil de originele versie, nagelezen door LM, vastleggen in geval van gerommel. Enneh, er in werken : in een voorlopige kopie die hij efkes maakt kan dat toch? Daarin wijzigt hij zoveel hij wil. -toen kon dat nog Gaat Leuke Leu dan werken in het origineel? Dat wist LM niet. –nee natuurlijk niet, sinds ik aan boord was had LM geen letter nog getypt Goed, ik zorg dat op de diskette voor de cheng een onbeveiligde versie staat.
Vandaag, nog geen 24hr later was het al zover. Leuke Leu maakt geen voorlopige kopie, HIJ WERKT IN DE ORIGINELE VERSIE. Als er dán iets mis loopt, heeft hij niks om op terug te vallen. Hij titst in de bestelbon voor 20/11 een gegeven weg: de voorste cel van een artikel dat met al zijn technische gegevens drie lijnen in beslag neemt. Dat is ook de lijn als in de kolom ernaast waarin het referentienummer van het artikel vermeld staat. Het referentienummer in de naaste kolom belandt zo naast een lege cel in het Excelblad. De naam van het artikel typt hij in de lege cel op de twééde lijn en komt hier dan op de middag efkes staan beweren dat LM onvoldoende technische specificaties & gegevens ingevoerd heeft. Ik zag direct aan de opmaak (mijn opmaak) dat hij stond te liegen. Waarom besloeg de voorste cel drie lijnen (daarvoor had ik drie cellen samengevoegd) als er maar één nodig zou geweest zijn? Dat houdt toch geen steek! Conclusie : Leuke Leu had per abuus de technische gegevens verwijderd en wou dat niet toegeven.
Hij had dat onmiddellijk kunnen verhelpen 1° via "Ongedaan maken" als, áls hij die knop al zien staan heeft, maar die kent hij denkelijk nog niet én zijn scherm staat in het Engels. ZUT! Meneer kent geen Engels. -voor een zeeman, uh? 2° werken in een kopie en de lijnen waar het misgegaan is onmiddellijk weer kopiëren vanuit het origineel.
LM antwoordt beleefd dat hij zeer zeker weet dat de specificaties ingetikt stonden. -tja, wij overlazen 's avonds dat soort dingen met twee Cheng Leu met een air alsof hem een groot onrecht was aangedaan, verdwijnt naar zijn cabine. LM en ik springen naar de laptop. In feite hadden we cheng Leu moeten vragen een minuutje te blijven, de tijd om het bestand te openen en het origineel te tonen ZOALS HET AFGEGEVEN WERD. Dat zou het beste geweest zijn. Maar dan wat ... , hem er met zijn neus opduwen dat hij geklungeld had? Da's delicaat zoiets hè.
In de originele kopij was alles in orde. 'k Heb een print gemaakt en LM is die op cheng Leu zijn bureau gaan leggen. Daardoor gingen we iets later aan tafel. Op de trap kruisten we cheng Leu, hij was al klaar met eten. LM zegt hem dat er een print van de oorspronkelijke versie gereed ligt.
Dat die cel over drie lijnen samengevoegd was, en dan rap de naam van het artikel op lijn twee zetten, waar de naam on-mo-ge-lijk kan gestaan hebben ... bedrieg de boel dan toch wat slimmer, uil. Nu kon toch iedereen zien dat er aan geprutst was? Sukkelaar!
Zég dan gewoon dat ge twee lijnen weg getitst hebt, dan hadden we u het systeem van de kopieën aan de hand kunnen doen. Stukske rots in de branding! 't Zal wel weer iets met ego en 'menselijk opzicht' te maken hebben. Schijn ophouden. Dat heeft als wat afgeremd zie! En ik wordt niet goed van dat soort valsigheidjes. Zoeken naar een zondebok ipv naar een oplossing? Wat een energieverlies. Afwachten nu. Vanavond zal het wel zijn woord tegen dat van LM zijn. Dju toch, we hadden hem er vanmiddag moeten bijhouden, dan hadden we hem met de smile kunnen verder helpen. Dan was het probleempje hersteld & weggewerkt, opgelost in het niets, vervlogen en foetsjie. Maar hij was theatraal rap weg, hij heeft nota bene zelf ons deurgordijn dicht getrokken, zo van 'Het is úw fout, einde onderhoud'.
'k Heb dat ook allemaal voorgehad hoor, nummers per abuus weg titsten, of via een foute toetsencombinatie ver weg plaatsen waar het niet moet staan, dat soort dingen. Dat is allemaal al gebeurd. Daarom ben ik voor lijsten met kopieën beginnen werken. En wat blijkt, het is nog de aangewezen methode ook. Via 'Opslaan als' de naam van het bestand wijzigen en ge hebt de verbeterde versie die bewaard wordt. En in Excel moet ge niet eens een ander bestand beginnen om een kopie te maken, het kan gewoon op een tweede blad binnen hetzelfde bestand, dan het eerste blad verwijderen en ge houdt de definitieve versie over. Mooi hè.
Al die valkuilen liggen mij nog vers in het geheugen, omdat het nog niet zo lang geleden is dat ik met Excel begonnen ben. Hoogstens twee maanden, sinds de Machinery List. Maar ik steek er zeven of acht of meer uren per dag tijd in. En Cheng Leu heeft die tijd ook. Of zeker de helft daarvan én, binnen zijn werkuren. Kassa: Excel bestuderen & oefenen aan een gage van chef! Dit beweer ik niet zomaar hoor. Dit haal ik uit iets dat LM een paar dagen geleden gezegd heeft. 'Cheng Leu doet het niet graag, dus hij doet het niet'. En nu zijn we er hè. Wanneer hij de tijd heeft om te oefenen, oefent hij niet en wanneer hij het dan moet kunnen, kan hij het niet. Als er dan wat misloopt is het de fout van een ander, terwijl hij verondersteld wordt het te kunnen, want betaald wordt om het te leren.
Ah! Maar dát bedoelt de rederij met 'flexibiliteit'! : het selectief redeneren dat bij gebrek aan cognitieve en rationele souplesse toch mentale acrobatieën toelaat?
Joehoe, is daar nog iemand? Of ligt gellie allemaal met hoofdpijn onder een zakje ijs?
17h15 : zal ik u de afloop vertellen? Liever niet? Jawel, héhé. Awel : sorteren hoeft niet meer. Leuke Leu heeft de voorlopige versie gebetonneerd : formeel verbod aan de eerste twee bladzijden nog iets te wijzigen. Les : kijk uit aan wie ge een voorlopige versie geeft. Een administratie-foob neemteen voorlopige werkversie al voor definitieve versie enkel en alleen omdat het 'geschreven' staat. (Hellep, er stond toch VOORLOPIG bovenaan!).
Tegen 20/11 moet de bestellijst bij de Franse uitbater liggen. LM had aan de cheng gezegd dat hij zijn voorlopige voorstellen tegen 10/10 zou klaar hebben. Zijn 'voorstellen' is een andere term voor 'een eerste versie van de bestellijst, onderworpen aan uw goedkeuring'. Op 10/11 klaar met die lijst, zo houdt de cheng nog 8 à 9 dagen over om de hoeveelheden aan te passen of om artikelen te schrappen. Tegen 10/11 zouden we de stukken ook per referentienummers gesorteerd hebben. Voorlopig kan dat nog niet, omdat LM naar de indeling in het machien werkt en dus een andere volgorde moet aanhouden dan de cataloog (IMPA, internationale cataloog) Het is dus een over en weer gewip in die cataloog. Maar wanneer de lijst op 10/11 klaar zal zijn, aha, een paar manoeuvertjes uitvoeren, een paar dingen aanklikken, en wat geeft Excel in ruil? Een bestellijst die geordend staat per referentienummer, zoals de Franse rederij het gevraagd had. Simpel. Leuke Leu, de administratie-foob, heeft dat afgeblokt. Veto. -da's het verschil tussen gezag en macht: ni snappe = ni magge, macht. Hem iets uitleggen? Zijt ge zot. Hij verlangt of zoekt geen uitleg, hij zoekt iemand om zijn onkunde op af te reageren.
Is er nog ijs? Schuif eens op. Nog wa. LM komt er ook bij liggen.
Enfin, LM zegt dat hij op 10/11 twee versies zal afgeven. De niet-gesorteerde, waarin de referentienummers verspringen en de gesorteerde versie, waarin de nummers oplopend volgen, zoals de Franse rederij het gevraagd had. (wordt vervolgd)
1996-11-06
Vanavond komen we aan in Belida. Met onze hoofdpijn gaat het al vele beter. En met die van ulle?
Deze voormiddag heb ik de krantenbak opgeruimd. Dit is mijn 3de poging. 'k Stuit telkens op artikelen die feitelijk nog niet weg mogen. En dan blijf ik stuiteren. Nu weer. -met aardappelen schillen heb ik dat ook, 'k begin te lezen ipv te schillen
'k Heb een artikel gevonden over een boorplatform, toevallig met een magnifiek duidelijke foto bij. Asjemenou, hoe dat zo van pas kan komen. 't Gaat wel over de Noordzee, maar goed, 't gaat dus over een boorplatform. De 'Heather' ligt ten oosten van de Shetlands en is een van de grote onder de 438 boorplatforms in de Noordzee. - 438, dat aantal zal niet meer kloppen hè, we zijn 24 jaar later Staat op 24 pijlers, samen 21,6 miljoen ton zwaar. Boort tot 3.500m onder de zeebodem. Voorlopig toch nog, want het artikel gaat over het ontmantelingsprobleem. (in dollars en ponden) Het platform is 'een half voetbalveld' groot en verheft zich bijna 90m boven de zeespiegel, staat in water van 143m diep en is verankerd tot op 45m in de zeebodem. Het woongedeelte telt 3 verdiepingen en biedt plaats aan 60 mensen. (Da's al een gehucht)
438 boorplatforms x 60 mensen = 26.280 personen die kunnen wonen op het water van de Noordzee. (Da's al een stadje) Maar niet elk platform biedt 60 plaatsen, enkel de grote, waarvan 108 in staal en 24 in beton in de Noorse en de Britse sector.
Het werkgedeelte, samen met het woongedeelte, weegt 12,2 miljoen ton. De schrijver van het artiker heeft het over een 'royaal' helideck (op de foto amper een hemdsknoop groot)
Onder het boorplatform, tussen de pijlers, is het 's nachts ook verlicht. In het donker en van ver gezien lijken ze dan te zweven op het water. Dat is feeëriek mooi en tegelijk angstaanjagend omdat we weten wat we daar aan het aanrichten zijn.
(artikel uit DS, p21, 09/08/'96)
PS: hoe groot is een half voetbalveld? -de oppervlakte is ±2.500m², minder dan ik verwacht had, want boorplatforms zien er enorm uit
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
Het patroon wordt duidelijk hè. Er komen een paar zinnen terug in elke aflevering : 'De lange Sjarel, ik weet niet of ge die kent'. Na zeven afleveringen kent half Vlaanderen hem nu wel zeker. Maar toch blijft Mr Goossens die zin herhalen. In feite zit ik er bijna op te wachten, hoe Bart Peeters het deze keer zal formuleren.
En de tweede vraag is : 'De naam Eugène Flagey, zegt u dat iets'. Half Vlaanderen en omstreken zal nu al wel eens opgezocht hebben wie Eugène Flagey was. Hij was een politieker in Elsene.
Twintig jaar geleden werd in Itegem een Amoureuze Pandemie veroorzaakt door Maria Van den Eendevogel, die gedurende een paar seconden de muze was van Hugo Claus toen hij op de koffie was bij Cas Goossens en diens echtgenote Mia.
En om de muziek te doen starten zegt Mr Goossens telkens : 'Douwt es op da knoppeke'.
Doordat die drie zinnetjes telkens terugkomen, herinnerde ik mij ineens dat Bart Peeters in zijn jeugdjaren poppenkast gespeeld heeft. Om de aandacht van kinderen gaande te houden zorgt men voor herkenbaarheid & ook een portie voorspelbaarheid. En hoe houdt men de aandacht van volwassen kinderen vast? Door herkenbaarheid & een vleugje voorspelbaarheid. Een vleugje maar, want de zottigheid is elke aflevering anders.
We liggen tegen een storage-ship, 70 mijl uit de kust, een 130 km. Zelfde situatie als een tijd geleden toen in de Hongkong Area. Toen lagen we aan een factory-ship, dat raffineerde zelf min of meer. Nergens land te zien. Het is helder weer, we kunnen tot aan de horizon kijken. Land : geen. Wel veel boorplatforms allerlei, een stuk of vijftig. Akelig zicht.
Hieronder volgt er een scenario dat in 1996 al minder fictief was dan ik had gewild en nu plots nog veel minder.
Boortorens hebben iets futuristisch, ze lijken de nieuwe arken, voor als de poolkappen blijven smelten. Grote paaldorpen.
Er zullen nooit genoeg komen voor iedereen. Daarvoor kosten ze teveel materiaal en tijd. En dan ... : Tempiera de nosostros, Senõr. Laat Carreras het zingen, als smeekbede kan dat tellen. https://www.youtube.com/watch?v=pZl8yMH5TLA, 04min33
De bevoorrading wordt dan verzorgd door de overgebleven koopvaardijschepen, elk schip voor eigen rekening. De Handels-Arken. Ze varen in konvooien, zoals de karavanen het Arabisch schiereiland overstaken. Met voedingsmiddelen. Voeding : schaars. Als luxe-artikelen in de lading : verf, hout en plastic folie. En misschien textiel. En medicinale planten. De pingpongroom wordt ingericht als kinderdagverblijf, de bar als klasje, een aantal decks worden overdekt om de zoute lucht uit de moestuin te houden en in luik vier komen de stallen.
Andere luiken bergen dingen die eventueel kunnen omgeruild worden. Dan hebben we weer marconisten nodig en ook sobrecargo's. Die zijn verantwoordelijk voor het verhandelen van de lading. En een purser, ook opnieuw nodig. Die wordt stamhoofd. En een vroedvrouw! Als we er geen aan boord hebben schaken we wel een uit de paaldorpen. Eigen gebroed eerst.
" ... en na een periode van industriële euforie die iets meer dan 150 jaar duurde was het eigen herstelritme van de natuurlijke hulpbronnen verstoord tot nagenoeg het onomkeerbaar punt, uitgeput om tegemoet te komen aan de noden van een ongebreidelde aangroeiende bevolking. In de eerste helft van de 21ste eeuw krijgen we De Implosie. Zo genoemd omdat de bestaande sociale structuren gelijktijdig in ongeveer alle geïndustrialiseerde landen in elkaar stortten. In die periode van sociale chaos werd de wereldbevolking herleid tot ongeveer het getal dat we nu kennen, waarmee tegelijk het nut van nationalistisch denken kwam te vervallen. Daarop volgde een relatief stabiele periode die we nu de High-Tech Barbarie noemen en waarvoor kenmerkend is dat geïnstitutionaliseerde roof de plaats van handel en ruil had ingenomen en slavernij de plaats van loondienst. Bijna hetzelfde scenario als een aantal eeuwen vroeger, zoals we gezien hebben in het eerste trimester.
De basis voor afhankelijkheid van kunststoffen werd gelegd in de 2de helft van de 20ste eeuw, door structurele onwil wat betreft middelen-beheer en door onkunde wat betreft middelen-kennis van de natuurlijke grondstoffen, waarbij tevens een groot deel van de toen bestaande kennis verdween uit het collectief geheugen. De totale afhankelijkheid van kunststoffen die daarop volgde, leidde op haar beurt .... stilte achteraan, aub. "
Van: Scenes uit een klaslokaal, xx96-wat was me dat toen ... 'k was in een visionaire bui zeker?
In 2096 of in 3096, zouden de geschiedenislessen dan nóg zo saai gebracht worden? Luc haalde er WaterWorld bij. -1995- 't Is niet moeilijk te raden waar Kevin Costner zijn inspiratie haalde. -bij de booreilanden
1996-11-01
We varen weeral, full speed deze keer. De planning is veranderd, we gaan naar Bintulu in Sarawak, het Maleisisch gedeelte van Borneo. Daar kunnen we niet posten, want ze verzenden de brieven toch niet en aan Singapore vertragen we niet.
Vanavond ging het over sleet. Op een schip van vier maanden oud. Lucien (le copain Canadien) vertelde dat hij op de Grote Meren aan boord van een schip gewerkt had dat in de jaren '50 gebouwd werd en dat de installaties er wel oud waren, maar in steviger materiaal gebouwd waren, om te beginnen. En daarop hadden ze hun onderhoud gehad zoals het hoort. Daardoor functioneren ze nog en varen die schepen-Lakers genoemd-nog veilig ook. -in de winter kunnen ze ijs breken hun boeg is extra stevig gebouwd en van vorm totaal anders dan die van een zeeschip
En Luc vertelde over een schip dat door de Grieken in vijf jaar tijd kapot gevaren is, afgejakkerd tot en met. Niks geen onderhoud, dat zijn onkosten. Lossen en laden, dát brengt op! Het schip was vijf jaar oud toen ze het kochten van de Spanjaarden en de Grieken hebben het in vijf jaar tijd naar de schroothoop gekregen.
Wat inspireert de mensen hier aan boord om zulke verhalen op te halen? Wel, dat ze een gloednieuw schip hier zien aftakelen, dat ze de sleet hier al zien rondkruipen en oprukken, ook op plaatsen waar ze niet meer bij kunnen omdat zoiets pas in de droge dok kan gedemonteerd worden, en droge dok is pas binnen 20 maanden, niet eerder want dat kost geld.
De Belgische rederijen maar lullen dat de regering moet maatregelen treffen om de koopvaardij uit het slop te halen. Zelf bestellen ze sloppenspul. Zouden de Franse rederijen geweten hebben dat ze wegwerpschepen in uitbating zouden nemen? Want die hunne computer blijft maar routine-onderhoudsopdrachten spuien waar ze hier aan boord nog niet aan toe gekomen zijn, omdat er telkens iets anders tussenkomt. Ook omdat het telkens maar kleine oversteekjes zijn en er om de zoveel tijd standby is, dag of nacht.
Maar goed, dat ligt aan het soort verplaatsinkjes -kustvaart, of zo goed als-, niet aan de kwaliteit van het materiaal.
LM vertelde dat op de hoofdmotor geen urenteller staat. Hoeveel uren hij effectief gedraaid heeft -running hours- moeten ze zelf bijhouden. Dus telkens we een tijdszone heen-en-weer passeren, moet dat mee verrekend worden. Da's één. En tijdens een standby die vier uren duurt, bvb, draait de motor geen volle vier uren, dan moeten ze een gissinkje maken. Da's twee. Na een aantal keren over een tijdslijn en een aantal standby's wijkt de berekening af van het effectief aantal uren. Hoogstwaarschijnlijk. En zelfs al was de berekening 100% juist en foutloos, dan kan ze niet geverifieerd worden op de teller, want hier is geen teller. Dus voor een grote onderhoud kunnen ze slechts bij benadering zeggen of het bijna tijd is, hoogtijd is, of overtijd is ... terwijl de werkorders een precies aantal uren vermelden en de rapporten een precies aantal uren vragen. Want een onderhoud juist intijds doen is het meest kosteneffectief, zowel in werkuren, als wisselstukken & materiaal. Dat begrijp zelfs ik.
En toen vroeg ik : waarom is er dan geen teller? En toen zei LM : die was in optie. En toen viel mijn mond open.
Hoe hij dat weet : gewoon, het staat in de handleiding bij de hoofdmotor -een paar dikke boeken- En weet de Franse uitbater dat ? Dat zal wel, de inspecteur was tijdens de bouw toch aanwezig op de werf en is meegevaren tot Inchon (Korea).
1996-11-03 ~ Bintulu, Sarawak, het Maleisisch gedeelte van Borneo
Er is land in zicht, nu ontvangen we FM. In Erawak was het noppes. Niet dat we daar persé de nieuwsberichten wilden horen, maar een ander soort muziek kan af en toe geen kwaad. Hier krijgen we een Engelstalige zender.
Het is volop standby. Het machien stampt en doet, vandaag doet LM de standby en soms doet hij het op deze manier ... -larie hoor! We gaan niet tegen de kaai, het is weer aan de boei. Maar we zouden kunnen posten (?)
Vanavond stond er een charmefilm op. Men zou hem kunnen klasseren als 'roze'. Veel mensenvlees dus. De cheng maakte de bedenking dat dat ze in feite altegader stommeriken zijn om daar naar te blijven zitten kijken, want straks moeten ze weer alleen gaan slapen en dan lijkt het nog eens zo alleen.
- Ja, en dan morgen klagen over rugpijn hé Chef. (Luc) - Ah? dát is dan een lumbago? (ik) - Neenee, 'dat' heet libido. (Luc) Waarop de capt : 't is in alle geval iets met een Ô.
1996-11-04, wasdag vandaag
De waspoeder is al gerantsoeneerd sinds een paar weken, ttz : voor de Filipijnen. Ze krijgen nu om de zeven (of tien) dagen een dosis waspoeder in een fles van bronwater en daar moeten ze het mee doen want het verbruik van waspoeder was weer gestegen tot angstaanjagend, zoals op vorige schepen. Op elk schip, zeg maar. -zo zijn er nog veel stories, over de scheepsvoorraad waspoeder
De Filipijnen gebruiken de machines wel, maar met de wasgewoontes en met de wasfrequentie van handwas, zoals in hun land. 'Efkes een waske slaan, de kleren van gisteren.' Wanneer er met de hand moet gewassen worden laat een mens het niet op een hoop komen en meer kleren betekent ook meer was, zodus : eentje aan, eentje in de was en eentje in de kast. Drie sets kleren, daar komt een mens mee toe. Drie sets, dat betekent vandaag efkes wassen, want morgen wordt het een hoop en overmorgen zit ge zonder propere kledij. Kortom : ne serieuze mens wast elke dag. Zo is dat en niet anders.
Gevolg : drie maatbekers poeier (3?) voor 1 short of jeans + 1 T-shirt + onderbroek en eventueel een paar sokken. Degenen die het bijna begrepen hebben steken er al eens hun badhanddoek bij. En morgen nog eens en overmorgen opnieuw en zo zeven dagen op zeven, tien Filipijnen gedurende een contract van negen maanden. Daarna worden ze afgelost door mensen met dezelfde gewoonte, die er ook zo over denken : ne serieuze mens wast elke dag en als daar machines voor zijn, dan zoveel te beter. Een machine wordt tenminste niet moe van elke dag een waske.
Er moeten drie maatbekers poeier in want het volume water blijft gelijk, of er nu voldoende was in een machine zit of belachelijk weinig. De wasmachines zijn commerciële kalibers. Een kleine kan 7 kg was hebben en een grote 12 of 15 kg. Ze wassen dus alle dagen omdat ze weinig kleren bijhebben en hebben weinig kleren bij omdat ze tóch alle dagen wassen. Oplossing : waspoeder rantsoeneren.
- Jamaar, wat een discriminerende maatregel is me dat! De Europeanen wassen toch ook wanneer ze willen! - Ja, maar niet hoe vaak we willen, pas wanneer we voldoende wasgoed hebben, dan wassen we. - Jamaar toch wanneer ze willen. - Ja, maar niet-hoe-váák-we-willen, niet elke dag. Nu zijn ze aan het mokken beneden. Begrijpt daar dan geen enkele daar het verschil tussen 'wanneer' en 'te vaak', namelijk elke dag? Over het waterverbruik ben ik zelfs niet meer begonnen. Hoe ze onder mekaar gaan oplossen weet ik niet.
In de changingroom, -de kleedkamer beneden naast de laundry- in het kastje van LM stond een grote doos industriële waspoeder voor de overalls. De inhoud van die doos was op een morgen danig geslonken én de doos stond omgekeerd weggezet, met de rugzijde naar voor. Zo dom ... Sindsdien staat die doos waspoeder boven in de cabine, er is nog wat plaats, en ik stessel elke dag met de overalls van de officieren in de grijze plastic zak en nu ook met een dosis waspoeder in een conservenblik naar beneden, naar de laundry. Onderweg kom ik al eens een Filipijn tegen natuurlijk en die heeft ogen in zijn hoofd. Dat die dosis moet dienen voor 6 of 7 overalls kunnen ze niet zien, die bolle grijze vuilniszak op mijn rug wil niet zeggen dat er een lading was in zit, want ze mokken nog altijd.
't Was maar om te zeggen dat wij hier ook soapstories hebben. En dan hebben we het nog niet gehad over hún werkkledij. (zucht)
Het is hier fris herfstweer met een beetje vocht in de lucht. Juist genoeg om het land- en zeeschap mooi afgelijnd te maken. Vertrouwder weer dan dat vochtig en warm tropenklimaat. Het ruikt hier ook bekender, andere begroeiing. Het ruikt naar dennebossen in de verte zonder autostrades in de buurt.
17h55 en nog schemerlicht. Da's eens iets anders dan de donkerte van 18h in de tropen. Op de radio traditionele Koreaanse muziek. Het schemerlicht is daar het juiste licht voor. Heel traag, veel stiltes en mannenstemmen en een gong en houten (?) slagwerk .
De Gibbe en capt PM zijn een uur of wat geleden van boord gegaan met in hun bagage onze brieven voor ulle. Het sleuren met de bagage was zo geen ramp blijkbaar want het is er fris genoeg voor. Volgende maand zijn we opnieuw hier. Dan is het november en dan zal het hier koud zijn. Eindelijk nog eens koud! Tegelijk was ook het lossen gedaan en waren de mensen van de terminal hun klimtoren aan het wegwielen. Luc stond nog naast de taxi bij capt PM en Gibbe en moest ineens terug aan boord. Met veel fluitsignalen en geroep naar de mannen van de klimtoren is hij vierklauwens aan boord geraakt. Nu snap ik waarom. We gingen vertrekken. Zonder een choff kan dat niet en zonder klimtoren geraakt choff Luc niet aan boord. Gaat dat hier zo snel? Moeten ze niet eerst nog twee uur berekenen en papieren aftekenen en zo? Blijkbaar niet. Dat zal in een andere haven geweest zijn.
In het terugkomen keek ik eens naar de facing en ik vond dat het kasteel er ook langs buiten leeg uit zag, nu die twee op de kaai stonden. Een totaal verweesd gevoel. – dat herinner ik mij nu heel sterk
Vanmorgen had LM al afscheid genomen van capt PM en had hem nog eens bedankt dat hij in juli bij de rederij zo had aangedrongen om mij al te laten overkomen in Singapore en niet in de eerste loshaven. Capt PM had geantwoord dat zoiets deel uitmaakte van zijn job. Dat is een mooie ingesteldheid, daar gaan nog veel mensen goed mee zijn. -nu herinner ik mij dat ik een doos 'Merci' chocolaatjes voor hem bij had toen ik aan boord kwam en dat hij daar toen verbaasd over was, toen ik mijn zeevaartboek en paspoort ging brengen Ze lopen dun gezaaid, de kapteins die de gemakzucht van Antwerpen in het oog houden en in gang schieten wanneer dat in het nadeel is van de zeevarende. Meestal is het omgekeerd: kapteins die de richtlijnen van het kantoor gebruiken om zich achter te verschuilen en niet in gang te moeten schieten voor de belangen van een zeevarende. Zal ik er een paar opnoemen? Och nee, 't is te mooie muziek op de radio.
1996-10-23
LM en ik zijn tot de conclusie gekomen dat de term word-processor compleet fout vertaald geweest is naar het Nederlands. Het moet tekst-bewerker zijn, niet tekst-verwerker. 'k Heb hier aan boord al 200 blz's technische tekst bewerkt. Wat heb ik daarvan verwerkt? Niks. Noppes. Tekst bewerken vraagt hardware en software en stroom. Tekst verwerken vraagt een beetje glucose voor de hersenen, en wat zuurstof natuurlijk. En wat licht voor de ogen. Mag gewoon daglicht zijn. 'k Zou een tekstbewerker niet meer willen missen, maar ik zal hem zeker geen tekstverwerker meer noemen. Nee.
Over de fax van Laura naar boord : op ma-07/10 lagen we in Singapore op anker, brandstof innemen en op di-08/10 lagen we op anker bij Dumai. Nog altijd de evenaarszone. De zones zijn op zich geen probleem voor de satellieten, zij hebben met onze ontvangstproblemen hier aan boord niks te maken want ze zijn met vier, omspannen het ganse aardoppervlak en hun ontvangst- en zendbereiken overlappen mekaar gedeeltelijk. De bedoeling daarvan is dat alle schepen bereikbaar zijn en blijven, 24/7, ingeval van noodoproepen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Inmarsat
Inmarsat satelliettelefoon Atlantic East - 871 Inmarsat satelliettelefoon Pacific - 872 Inmarsat satelliettelefoon Indian - 873 Inmarsat satelliettelefoon Atlantic West - 874
De positie van een schip op de aardbol is dus van geen belang voor dit systeem. Maar op dít schip zou de Inmarsat-antenne in de 'schaduw' van de schouw staan. Daardoor is opeens en plots en volledig onbedoeld door de ontwerpers van het systeem de koers van dit schip van belang om een gewone fax te kunnen verzenden of ontvangen. De antenne is korter dan de schouw en de schouw is een stalen toren. Als ik goed begrepen heb komt, naargelang de koers van het schip, de antenne in een dode zone te staan. Of niet. Het zou iets te maken hebben met een hoek van 15°.
Wat de ontvangst betreft : we zijn niét te bereiken. Soms gaat het belsignaal van het faxtoestel, maar daar blijft het bij, er komt niks door. 'k Zou eens terug naar Luc moeten voor wat meer uitleg en details, maar hij heeft nu zoveel werk. 'k Zal er thuis eens een boekske over opendoen. Over de satellieten bedoel ik, niet over Luc.
Nu is het voor het thuisfront ineens tóch weer van belang om de positie van dit schip te kennen, om de weten of we bereikbaar zijn of niet. Jamaar, dat is een stap van 5 jaar achteruit! Toen hadden we de positie van een schip nodig voor ongeveer elke communicatie.
Dat ging toen per radio. Positie (kromming van de aardbol) afstand naar de bestemmeling, weersomstandigheden, dag- en nachtzijde van de aarde waren toen van belang ivm frequenties, antennes moesten telkens opnieuw gericht worden. De verbinding moest tot stand komen bínnen de atmosfeer. Die ganse reutemeteut was een vak apart en om dat soort dingen een goed verloop te geven was er een radio-officier aan boord, de marco(nist). Telegrammen werden toen nog verzonden in morse.
Voor een telefonische verbinding (wat fax eigenlijk is) moest het dichtstbijzijnde walstation per radio opgeroepen worden. Het walstation zorgde voor een draadverbinding met de bestemmeling, eventueel via tussenstations. -relaisverbindingen heette dat Een walstation bereiken in volle oceaan? Twee weken noppes, was dat toen. Te ver af. Dat was rustig voor de capt en de cheng, geen bemoeienissen van de rederij. Voorts viel er al eens iets te arrangeren met sommige marco's. 'Atmosferische interferenties' schreef die dan in zijn logboek. Wie bij de rederij zou dat twee weken later nog nagaan ...
Sinds alles digitaal verstuurd wordt, werder de marconisten bedankt. De GMDSS machine en haar antenne nemen de job over en werken via een satelliet. https://nl.wikipedia.org/wiki/GMDSS Vanaf nu geen ingewikkelde toestanden meer met posities, atmosferische omstandigheden, en de reutemeteut van daarjuist. Dat is allemaal overkomen omdat de satellieten hoger hangen dan de atmosfeer.
En dan ... dan zet ergens een verlicht brein van een ingenieur in Korea zijn handtekening onder de plannen voor dit schip, waar de antenne van de GMDSS fout gepositioneerd staat, waardoor GMDSS bij sommige posities onbruikbaar wordt. Bij de testen tijdens de proefvaart deed de installatie het prima waarschijnlijk. Áls ze toen getest geweest is. Waar zijn de marconisten! Roep ze terug! -ik herinner me plots dat capt PM het schip soms wendde om toch maar iets te kunnen verzenden Als men voor een verbinding met de wal rekening moet houden met positie en koers, wordt de GMDSS in de praktijk eigenlijk gebruikt als een gewoon radiostation van vroeger. -dat lag achter de brug en dus vlak onder de monkerbridge waar de antennes staan. Marco-terrein.
Wat het verzenden van uit die grijze zones betreft : we kunnen een zigzag maken of een rondje varen, vertelde Luc, dan zijn we efkes van die zend/ontvangstschaduw af, de tijd van een fax te verzenden. Weer op koers raken duurt wel wat langer dan één fax verzenden, maar ze hebben het al gedaan hoor. Voor de faxen die te maken hebben met de uitbating van het schip. Voor de privé-faxen niet hè.
'k Kom juist van boven, 't was noppes. Laura niet te bereiken. Het is nochtans 16h LT = 09h BT. Binnen anderhalf uur nog eens proberen, zei capt JB -de vervanger van capt PM- Anderhalf uur later, 17h30 LT: capt JB wist waarschijnlijk iets dat wij niet wisten, dat er van koers zou veranderd worden en dat de antenne dan 'goed' kwam te staan tov de schouw. Het toestel slikte de fax zo gretig in, alsof het sinds 16h al stond te popelen.
GMDSS= Global Maritime Distress Safety System. Jewèl, een Safety System voor de ganse Globe, in geval van Maritime Distress. Wat een ronkende naam hè. Als het ding nu nog eens werkte ook ...
Heel die uitleg om te zeggen dat ge u niet ongerust moet maken wanneer uw fax hier niet geaccepteerd wordt. Het ligt niet aan het toestel in België en dit schip ligt voorlopig nog niet op de zeebodem. Het ligt aan een tijdelijke situatie hier. Wat daaraan te verhelpen valt? Blijven proberen zegt Luc. We varen in kustwaters, er wordt veel vaker van koers veranderd dan tijdens een oversteek van twee weken en daardoor zou het na een uur of twee al moeten lukken. Kan ook na een dag of twee. Luc is bij de Permanente Positivo's.
1996-10-30
Sinds vorige maandag zijn 'de nieuwen' aan boord. Ene Gregory, 3de mecanicien, Belg en een 1ste stuur supplementair, hij heet Alex en is Roemeen, uitgeweken naar Canada, een flink aantal jaren terug. Tijdens de veiligheidsoefening van vorige zaterdag was Pascal (3de stuur) aan de beurt om de briefing te geven. Hij is van Quebec en struikelde al eens over een Engels woord. Alex vulde aan, hier en daar, want hij is Engelstalig Canadees en heeft al meer dan eens een briefing gehouden, dat was te merken aan de manier en het zelfvertrouwen waarmee hij iets bracht.
De immersion suit kan ook dienen om van boord te springen wanneer geen reddingssloep meer zou beschikbaar zijn. Voor ge springt moet ge kijken of er geen wrakstukken of los gerief in de weg drijven en de voeten kruisen, want er kan iets onder water liggen zweven ook. Daarom : ALTIJD voeten kruisen. Alex maakte een vaag gebaar naar waar het anders pijn zou doen. Er ging een lachje van herkenning door de Cargo Control Room. "Well, zei Alex, these may be small things, but we have to think about it." De ondertiteling voor de Waalse en de Quebec-collega's schoot me te binnen: "Ce sont peut-être de petites choses, mais on y tient." Met andere woorden "Beter twee keer niks dan helemaal niks meer."
De anderen hadden al gedaan met lachen toen ik nog moest beginnen, of: hoe hou ik mijn binnenpretjes waar ze horen. – lachen om eigen vertalingen, erg bescheiden is dat niet hè ...
dossier het creatieve lab ~ Jan Holderbeke zo 01 okt 2017
Het creatieve lab van Hugo Matthysen: "Er is een verband tussen Edgar Allan Poe en Jehan en Petrick" Het Leugenpaleis, Petrick en Jehan, Kulderzipken, Dag Sinterklaas, de Clement Peerens Explosition, de show van Bosmans Jos, de Anneliezen, Ay Ramon, de Hermannen, de gemeenschappelijke noemer van al dat moois heet Hugo Matthysen (61). Creativiteit doet hem te veel denken aan Pritt en plakkaatverf, maar ik moest en zou hem in mijn creatieve lab krijgen. Niet dat hij moeilijk deed. Ik mag je meenemen in het prettig gestoorde hoofd van deze grootmeester van de absurditeit. We hebben afgesproken in het Depot in Leuven, net voor een optreden van de Clement Peerens Explosition.
Hugo Matthysen, ik wil met jou een gewone dag overlopen, en zien wat de do’s-and-don’ts zijn van creativiteit. Kan je meegaan in dit scenario?
Ik kan daar zeker in meegaan, maar ik moet zeggen dat mijn dagen en weken en heel mijn professionele leven totaal ongestructureerd is.
We proberen. Hoe laat sta je op?
Dat hangt er wat van af, maar de laatste jaren tussen halfacht en negen of zo.
Wat is het eerste wat je doet?
Koffie drinken, sigaretten roken. En dan hangt het ervan af. Er zijn ook dagen dat ik niks doe, volledig niets. Alleen maar prullen, en wat surfen, en eens rondwandelen, of ergens naartoe rijden om twee schroefjes te kopen waarvan ik denk dat ik ze dringend nodig heb. Andere dagen bestaan voornamelijk uit mij zorgen maken omdat ik toch met een deadline zit en daar dan niets aan doen. En ook dagen dat ik volkomen bij mijn verstand ben, dan ga ik tamelijk snel aan de slag. Omdat de ervaring mij heeft geleerd, en ik denk dat dat in vele beroepen zo is, dat je tussen negen en elf vaak meer en beter kunt produceren dan de rest van de dag.
En dat produceren, hoe moet ik mij dat voorstellen? Je gaat aan een computer zitten?
Meestal wel, ja. Zelfs als het over muziek gaat, is het tegenwoordig allemaal achter een computer. Maar voor de afwisseling gebruik ik af en toe nog wel eens een ouderwets blad papier.
Je zet je dan om negen uur aan je computer in het beste geval. Wat gebeurt er dan?
Als ik een stuk voor Humo moet maken, wat ik elke week doe, dan krab ik in mijn haar en vraag ik me af: Daarover moet het nu in godsnaam weer gaan deze week. Want mijn voorkeur is gewoon een lichte band met de actualiteit. Dus het gebeurt wel eens dat ik dan een krant ga kopen, een koffie lezen, of ik surf wat rond op nieuwssites om te zien of er iets is dat mij opvalt, en waar ik iets mee kan aanvangen.
En dan begint een verhaal over prins Fipronil en prinses Fipronal bijvoorbeeld?
Bijvoorbeeld ja. Deze week gaat het om een bericht dat vanochtend in De Standaard stond, dat de fiscale controle op bedrijven min of meer wordt afgeschaft in ruil voor het ondertekenen van een convenant. Dus dan zie ik het als mijn plicht om daar iets bizars of wat dommigs over te schrijven.
Echte maatschappijkritiek komt er bij jou niet in hé?
Nee, dat is niet echt mijn ding. Misschien wel, laat ons zeggen, observaties.
En die komen ter plekke tot stand? Het is niet dat je er bijvoorbeeld in de auto zit over te tobben?
Ja, dat is bijna altijd op het moment zelf. Ik geloof niet in dingen opschrijven op bierkaartjes of notitieboekjes bijhouden met ideeën waar je dan later door kunt fietsen om te zien of er iets bruikbaars tussen zat.
Veel mensen zullen zich met mij afvragen waar je het blijft halen?
Misschien wil ik dat liever niet weten. Ik zal niet zeggen dat je een mentale afwijking moet hebben voor wat ik doe, maar misschien is daar toch een geestesgesteldheid voor nodig die maakt dat je sneller in staat bent om dingen langs een andere kant te bekijken.
En weet je waar die geestesgesteldheid vandaan komt?
Daar heb ik werkelijk geen idee van. Ik ben ooit verzeild op een studiedag in een psychiatrische instelling. Een van de psychologen daar had mijn werk bestudeerd. En die vond frappante gelijkenissen tussen wat ik schrijf en de denkbeelden van mensen die aan een psychose lijden.
Oei, was je ongerust?
Nee. Hij vertelde: veel van wat ik doe is gebaseerd op een vorm van ofwel paranoïa ofwel mensen van wie de grond van onder hun voeten wegzakt, ze beginnen te twijfelen aan de fundamenten van de realiteit. Dat is ook wat wel eens bij een psychose gebeurt. Dat zijn parallellen. Ik roep dat bewust op, dus dat is iets helemaal anders.
En dan maak je daar een nieuwe realiteit uit?
In een aantal gevallen wel, en ik ga daar natuurlijk redelijk ver in. Maar bij fictie is dat natuurlijk altijd zo: je bakent je eigen realiteit streng af en je stelt een paar basisregels op waaraan je je hebt te houden, hoe absurd die ook mogen zijn.
Soms zijn ze behoorlijk absurd, de contactlenzen in Duitsland, Jehan en Petrick.
Ja, dat is een typisch voorbeeld. Dat is niet zo absurd. Dat is een reden om te verklaren waarom die twee mannen daar in het bos staan te wachten op Godot. Dan komt het erop aan dat zo lang en zo verrassend mogelijk uit te melken. Dat is de sport.
Helpt het dat je filosoof bent?
Ik denk niet dat het helpt. Nu is het wel zo, toevallig heb ik een half jaar geleden iemand ontmoet die aan het doctoreren is in de filosofie, en die een aantal psychoses achter de rug heeft. Die zei dat er tussen filosofie en psychoses een parallel is: de kern van je waarneming of van hoe je in de realiteit staat, wordt onderuit gehaald, die realiteit is plots niet meer evident. In mijn werk komt dat ook wel regelmatig voor. Maar als ik geen filosofie gestudeerd zou hebben zou ik wel ongeveer hetzelfde maken. De accenten zouden misschien wat anders liggen.
Heb je zo van die sessies waar je pingpong speelt met andere mensen?
Bijvoorbeeld van die eerste Sinterklaasfilm heb ik regelmatig met Stijn Coninx afgesproken ja. En vroeger, alles wat ik gedaan heb met Bart Peeters, dat ontstond ook zo. Bij een kop koffie meestal in een taverne. En Bart schreef dan alles keurig op, allez keurig, met steekwoorden. Dus dat was wel een soort pingpong. Als je een goede sparring partner hebt, dan versnelt dat de zaak wel, en dan word je daar ook door geprikkeld.
Heb je truuks om je hoofd leeg te maken, om eens alles neer te leggen?
Nee, maar dat is ook niet nodig.
Je blijft altijd bezig?
Niet noodzakelijk, maar je kan wel momenten hebben waarop je denkt: het gaat toch niet zo goed vandaag. Dan is de beste oplossing: vandaag maar lekker niets doen. Als het dan toch heel urgent is, dan is er optie twee: flink zijn, nieuw document openen, en gewoon beginnen.
Er een tijd uitstappen, op reis gaan of zo, heb je dat nodig?
Nee, ergens in mijn achterhoofd ben ik, zij het op een bijzonder wazige manier, altijd met een aantal dingen bezig. Dat kan gewoon een titel zijn, of een muzikale wending, ik moet daar ooit eens iets mee doen.
Dus toch een notebook, en ideeën die je opstapelt?
Ja, maar niet: dát moet ik onthouden. Om een voorbeeld te noemen: ik was gisteren in de Ikea. Dus ik vroeg mij af: als je om het even wat koopt in de Ikea, of in een andere meubelzaak, dat staat dan perfect in elkaar gevezen in uw woning: waarom valt dat altijd lichtjes tegen? En het antwoord is: in die mini-kamertjes die ze daar inrichten, daar zijn bijvoorbeeld geen radiatoren, daar ligt er geen stekkerdoos op de vloer met 28 voedingen voor iPhones en iPads, je hebt ook geen vervelende chauffagebuizen, die maken dat je je kast niet naadloos tegen de muur kunt zetten. Dat is een overpeinzing waar ik werkelijk niks aan heb, maar misschien dat dat mij over twee jaar plots te binnen schiet, als dat nodig zou zijn.
Zijn er afknappers, momenten of fenomenen die je werkelijk alle creativiteit ontnemen?
Nee, het is ambacht hé. Ik hou ook niet zo van het woord creativiteit.
Oei, daar gaat mijn onderwerp.
Je moet dat niet persoonlijk nemen. Dat heeft te maken met mijn jeugd. Toen ik een jaar of twaalf was, ergens eind jaren zestig, begon het woord creativiteit plotseling opgang te maken. Men noemde dat toen crea, en in mijn herinnering kwam daar heel vaak lijm bij kijken. Fotocollages maken met uitgeknipte titels van kranten en tijdschriften. Of papieren hoedjes maken en die dan gek versieren. Of huisjes in elkaar lijmen van karton. Creativiteit is voor mij altijd wat prutserig geweest.
Ja, maar het decor van de Jos Bosmansshow is toch niet anders?
Nee, maar ik bedoel, het woord creativiteit, dat had toen iets knutselachtigs. Iedereen werd toen ook aangemoedigd om creatief te zijn. Ik betwijfel of dat een goede zaak was. Allez, dat is zeer goed voor de verkoop van Pritt en Pattex. En nu wordt het woord creativiteit te pas en te onpas gebruikt. Ik denk dat het onmogelijk is om een niet-creatieve job te vinden. Ik bereid alles altijd grondig voor, en ik heb gisteren gegoogled: 'creatieve job'. En wat je dan ziet: "Ben jij creatief? Dan kan je aan de slag als hamburgerbakker bij McDonalds." Het woord is danig versleten. Creatief betekent hetzelfde als 'nog enigszins in leven'. Het loopt de spuigaten uit.
We hebben de dag geopend 's morgens. Laat ons hem nu ook sluiten. Wat is het laatste wat je doet voor je gaat slapen?
Wat ik vaak doe, is op het internet langs de actualiteit zappen.
Om nieuwe stof op te doen, of om de dag neer te leggen?
Nee, omdat dat mij gewoon interesseert. Dan kijk ik nog eens naar Terzake, of de Afspraak, of naar Jeroen Pauw. En lezen.
Wat lees je?
Redelijk veel non-fictie, geschiedenis. Enigszins begrijpelijke filosofie, een beetje samenvattend.
De wereld van Sofie toch niet?
Nee daar heb ik drie bladzijden in gelezen. Ik heb onlangs een bundeling van Edgar Allan Poe herlezen. Ik had dat al gelezen toen ik zestien was of zo. Tot mijn grote verbazing heb ik achteraf gedacht: daar is misschien toch hier of daar wat van blijven hangen in mijn werk.
Horror?
Niet de horror, maar kijk, er is misschien een zeker verband tussen Edgar Allan Poe, het zal u misschien verbazen, en Petrick en Jehan.
Oké, deze moet je uitleggen.
Veel verhalen van Edgar Allan Poe beginnen met naargeestig: "ik schrijf deze woorden niet op in de hoop dat iemand zal geloven wat er is enzovoort… Maar mijn afschuwelijke leven, ik ging door het bos, drie bladzijden naargeestigheid, en kwam ik bij een ruïne, en door mijn hoofd spookte, en de stormwind". Bladzijden en bladzijden gebeurt er werkelijk niets. Soms vier bladzijden ijsberen door de vochtige gangen van een oud kasteel. Maar op een heel geïnspireerde manier, je wil weten hoe het verder gaat. En dat is heel vergelijkbaar met Petrick en Jehan, daar gebeurde ook eigenlijk niets. Maar hopelijk op een onderhoudende manier, nu niet dat het een thriller was, maar ik wil toch weten of ze die contactlenzen nu gaan vinden. Het uitsmeren van het niets op een licht dramatische wijze. Ik heb het gevoel dat veel van die verhalen met plezier geschreven zijn, ik denk dat hij soms zat te lachen terwijl hij het neerschreef, terwijl het allemaal bloedserieus is.
Heb je een levensmotto?
Als ik er een heb, dan is het: doe wel en zie niet om.
Dat is een klassieker.
Een terechte klassieker. Zoals bij klassiekers soms het geval is.
Hoe gaat het ginder? Hier is slecht weer op komst, we varen noord. Het schip stampt al.
Stampen zijn trillingen over de lengte-as van het schip, bij zwaar weer zijn dat plotse schokken, alsof een buschauffeur zeer plots op de rem duwt, en dat telkens en opnieuw. Men voelt de schok niet aankomen.
Rollen is de beweging over de dwars-as van het schip. Het lichaam past zich aan, min of meer, want er zit een een voorspelbaar ritme in, tenzij bij zéér zwaar weer natuurlijk.
Stampen wordt als meer belastend ervaren dan rollen. Rollen én stampen tegelijk & samen, daar wilt ge geen details over horen, wat er dan gebeurt met een lijf.
Enkele dagen geleden hadden we het er over en de Gibbe legde uit dat dit schip tamelijk traag rolt omdat (en toen volgde een technische uitleg die ik nu al weer kwijt ben) Het klonk goed en ik was zeer bereid hem te geloven, al was het maar om mezelf gerust te stellen. Maar van stampen is toen niks gezegd geweest. En volgens mij stampt dit schip even hard als elk ander.
Gisterenavond : champagne. Luc gaf een drink omdat hij promoveert tot 1ste stuur ofte Chief Officer – ingekort tot choff in de brieven Dat is nu eens een promotie die wat bubbels waard is. Daarna aan tafel rode wijn bij de peperroomsaus. Hier zet ik mijn handrem op want anders begin ik aan de voorgeschiedenis van die peperroomsaus en deze brief moet voor verzending klaarliggen 20/10, dus het verhaal over de peperroomsaus gaan we overslaan. -jammer, want ik kan me die story niet herinneren, veel keukengedoe waarschijnlijk weeral
15h : zojuist een klaaglijk gehuil in de alleyway. Ja, lap! We hebben een gekwetste! Het is een soort muziek van de capt. Ofwel heeft hij gedaan met werken voor vandaag, ofwel houdt hij coffeetime.
Enkele dagen geleden jammerde de ch.kok omdat er een nieuwe capt ging komen en dat hij zich dan zou moeten aanpassen. Om hem wat op te monteren zei ik dat we ons allemáál zullen moeten aanpassen. "Yes, maybe, but that's your problem." Dat aanpassen was dan óns probleem. Conclusie: dat vent heeft weinig of geen gemeenschapsgevoel. Zíjn problemen gaan voor.
Nu de grote droogkas is aangesloten gaat het beter vooruit in de laundry. Twee machines drogen en twee machines wassen nog. Wanneer alle machines draaien is het er zo warm dat de condensatiedruppels van de ventilatie lekken. De teut van de ventilatie is in aluminium, die zal niet roesten. De inox-wasbak is al wél bespikkeld met roestvlekken. Inox zoals de rederij besteld heeft ... roestvrij staal op zijn Koreaans.
LM vertelde twee zondagen geleden dat ze een pijp open gehad hadden, en dat de coating al weggevreten is van het zeewater en dat het materiaal van de pijp al in slechte conditie is. Erg slechte conditie. Het schip is vandaag drie maanden in de vaart. Op de kwaliteit van de buitenverf is ook danig bezuinigd geweest. Er is op zoveel verschillende plaatsen al roest te zien, dat een mens er niet meer naast kan kijken. En dat was al na een week of drie. Niet te sterk wensen dat we hier ooit nog monsteren, zei LM, want stel u voor dat die wens in vervulling zou gaan. -en ja, het volgende contract hadden we weer dit schip aan ons been
15h20: de jankmuziek is weg, de capt hield waarschijnlijk gewoon coffeetime. Er is een scheepsschroothoop –'ontmanteling' moet dat zijn- ergens in de buurt van Kaohsiung, Taiwan. LM is daar al geweest. Er was toen geen schip in behandeling. Hij heeft het gebeuren niet kunnen bekijken. Spijtig. Zoiets gaat enorm snel zegt hij. Dat zal wel. De aftakeling een handje helpen gaat sneller dan iets (degelijks) opbouwen. Opkalefateren da's-pas-klas zeg ik. Dat weten sinds 1990, sinds de droge dok in Yokohama (Japan). Maar de rederij zal dit schip eerder nog verlappen aan een buitenlandse concurrent, want ontmantelen kost geld.
Dat is nog waar gebleken ook! In 2000 kwam een schip ons lichteren in de waters van Louisiana, en dat bleek dit schip te zijn, onder een andere naam en een andere vlag. Dat spreekt vanzelf. Maar wel dit schip, verkocht eer het groot geld begon te kosten, geen zeereizen meer, enkel nog plaatselijk vervoer. Dat scheelt ook in verzekeringskosten waarschijnlijk.
Dit keer zouden we in Daesan (Korea) tegen de kaai gaan. Vorige keer kon dat niet omdat het springtij was en bij eb hadden we dan weer niet genoeg water onder de kiel om geladen binnen te varen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Springtij Nu zijn we ook geladen, maar misschien is er deze keer (nog) geen springtij. Of is het al voorbij. Woensdag krijgt de capt daarover bericht. Da's nog twee keer slapen. Dan weten we het.
19h30 : de keuken speelt vrolijke muziek tijdens de service-uren. Ipv de dagelijkse Scorpions hebben we nu al een week of twee Jingle Bells. Mogelijk zijn ze wat vooruit op de kalender.
1996-10-16
Gisteren was het blazen geblazen. LM komt boven en zegt : als ge wilt weten hoe clean ge zijt, moet ge nu naar beneden, ze zijn allemaal aan het blazen. Beneden. Dat kan overal zijn. In de laundry bvb , 'k had nog een lading overalls in de droogkas zitten. In de wasmachines niks, maar iemand ander zou al kunnen aan het wassen zijn. Wie was waarop aan het blazen? 'k Kreeg schrikbeelden van overlopende schuim, mensen met aftrekkers aan het werk, en een paar mensen blazen het schuim van de wasmachine weg. Niet met de blote hand aankomen! Er kan nu stroom op de machine staan. Vandaar blazen. Op een vorig schip gebeurde dat al eens en de nieuwe waspoeder hier aan boord schuimt verschrikkelijk. Heb ik die rommel veroorzaakt? Had ik dan toch nog een machine staan draaien? Maar nee. Er was een telefoontje gekomen van de Franse rederij dat er een alcoholtest moest geblazen worden. Binnen het uur de resultaten. Dat doen ze vier keer per jaar. Of ze moeten dat vier keer per jaar doen, van de verzekering. Allemaal een uitvloeisel van de Exxon Valdez. Door één zatte kl**t. https://nl.wikipedia.org/wiki/Exxon_Valdez_(schip,_1986) Goed dat ze niet de dag tevoren gebeld hebben, toen we de promotie van Luc aan het vieren waren. Nu dat blazen. Beneden in de managementroom ging het er neig officieel aan toe. Capt, de Gibbe plus Luc. Waarnemer en twee getuigen, zoals dat in de instructies voorgeschreven staat. Ik moest niet blazen omdat ik niet meer bij de bemanning hoor. Alsof ik geen schade zou kunnen aanrichten. Ik loop daar wel los hè, maar ik moet niet getest worden? Da's een bres in de beveiliging. Na de test drinkt Gibbe een slokje whisky en blaast daarna onmiddellijk nog eens, om te testen of de tester wel test wat hij moet testen, en niet het lookgehalte in het bloed, om maar iets te noemen. Het ding duidt iets aan, een code van twee letters, verder geen uitleg. De lettercode heeft hij na wat zoeken gevonden in de handleiding: ver boven het toegelaten gehalte. Ja, hij had de slok amper doorgeslikt. De whisky kon nog niet in zijn bloed zitten. Het gehalte kwam dus gewoon van de mondholte. De hoeveelheid van een slok staat niet vermeld 'om te vermijden dat er wedstrijden gehouden worden'. Dus om te vermijden dat er spelerij van komt. Die tester is waarschijnlijk ook door psychologen getest, op de spelerij van de mensen dan Cheng Leu heeft het zaagblad gerepareerd. Een Handige Harry, 'k wist het wel. En nu zagen ze de hoekijzers per drie tegelijk, zegt LM.
Gisteren mochten we bijna afmonsteren, naar huis. We waren aan het spelen en onnozel doen en ik had bijna LM zijn duim ontwricht. In geval van blessuren en kwetsuren moet een vragenlijst voor de verzekering ingevuld worden : 1° droeg de gewonde veiligheidsschoenen op het ogenblik van het ongeval? ... euh, nee. 2° droeg de gewonde een helm op het ogenblik van het ongeval? ... néé. 3° droeg de gewonde aangepaste kledij op het ogenblik van het ongeval? ... euh, min of meer. Zo mag men bvb in de douche uitglijden en een dubbele hersenschudding oplopen, dat wordt vergoed. Gegarandeerd! Op voorwaarde dat men doucht met bovenstaande attributen aan het lijf.
In Daesan (Korea) gaat niet alleen de Gibbe er af maar ook de capt. Dat valt me tegen. Nu komen twee Belgische vervangers in één keer. Dat betekent maar één keer post, want de vervangers komen allebei tegelijkertijd. En Alex (van de smeerolie) monstert ook af! Da's vroeger dan voorzien. Da's helemaal geen gezellige story vermoed ik, maar LM is om een aantal redenen opgelucht dat Alex verdwijnt.
1996-10-19
De vervangers zouden 21/10 pas in Korea toekomen. Dat is niet naar de zin van de capt omdat hij en de Gibbe, dan nog de losoperaties moeten beginnen. Daarom varen we nu trager zodat we 'just in time' toekomen, dwz: wanneer de vervangers op de kaai lopen te drentelen. Dan hebben zij de eer (en het genoegen) de losoperatie te mogen aanvatten. De officiële reden van dat trager varen is hetgeen in het logboek geschreven wordt : zéér slecht weer. Waar slecht weer? Buiten? En verder geen nieuws of we nu tegen de kaai kunnen of weer aan de boei moeten. 't Is maar voor de boodschappen, ik zou het graag weten.
Gisteren ging het over 'den bureau', nog maar eens. De capt krijgt de meest gekke berichten binnen. Antwerpen vraagt acht (8!) pasfoto's van Alex, voor zijn Luxemburgs zeemansboek. Alex is sinds een paar dagen afgedankt /heeft de zak/moet naar huis, met medeweten van de personeelschef in Antwerpen. De personeelschef en de klerken hebben hun schrijftafels in hetzelfde lokaal staan, in een hoek van 90°. Ze kunnen mekaar dus zien. Ze kunnen zelfs met mekaar praten, mochten zij dat nodig vinden. Enkele dagen geleden wou iemand van de twee klerken (niet PV, de andere, die met zijn wimpers) acht pasfoto's hebben van Lucien. Lucien heeft lang haar, een heel weelderige haardos. Mogelijk wil die lieve klerk in Antwerpen (het tegengewicht van die platte PV) acht verschillende kapsels zien van Lucien? Die jongen heeft waarschijnlijk zijn eigen redenen om 8 foto's van Lucien te willen.
Toen kon de capt er nog mee lachen. Maar als er drie telexen over en weer gaan en de derde eindigt op 'PLEASE EXPLAIN', dan worden dat er vier. En dan maar jammeren dat de Belgische zeelieden te duur zijn? Zou het niet gedeeltelijk aan de werking van de rederij liggen? Communicatie kost geld hè mannen. Blijkbaar is 'Wimpers' in Antwerpen de zeelieden aan het afwerken in alfabetische volgorde en niet gegroepeerd per schip. Da's dan een duur pak telexen natuurlijk. 'k Zal hem eens een folderke over database bezorgen. Dan kan hij groeperen.
Voorts ziet de voorlopige planning voor reis 6 er zo uit : 30/10 : Erawan, Thailand 03/11 : Bintulu, Malaysia 06/11 : Dumai, Indonesiä 14-15/11: Yoshu, Korea
In Yoshu wilden ze ons nooit meer zien, hadden ze gezegd toen in juli. Toen waren er woorden geweest tussen het schip en de wal. Er is gebulder geweest en ene van de Koreanen riep tegen de capt : "Gij komt nóóit meer in Yoshu!" En nu gaan ze ons daar toch weer moeten lossen? Ze houden zich niet aan hun woord hè. – chot ..., dat soort dingen wordt immers op een ander niveau beslist 45.280.000 USD heeft dit schip gekost. Hoeveel staat de USD vandaag? En dan zou 1 kolerieke Koreaan de werking tegengaan?
In Daesan komen de mensen van Samsung Heavy de monorail in de machine ruimte repareren. Gelukkig staat alles hier nog onder garantie, da's een hele opluchting voor cheng Leu : geen zware kosten voor de rederij. De Gibbe wou voor hij afmonstert cheng Leu nog efkes goeie moed geven: de Koreanen van Samsung zullen de monorail wel repareren, maar de machinerijen die er onder staan krijgen ze kapot. Zeelieden, ze zijn soms zo lief voor mekaar ... Maar de dag dat cheng Leu het abuus met de monorail voorgehad heeft, was Gibbe écht lief. Of solidair. Dat is een beter woord in deze context. De dag dat het gebeurd is zat de capt 's avonds cheng Leu er wat door te sleuren. Ene keer, twee keer, we wisten het nu ongeveer allemaal wel. Halverwege de derde keer onderbreekt Gibbe de capt en zegt: "Och wie weet wat ik nog allemaal voorheb of uitsteek vooraleer ik afmonster. Ik ben hier nog niet weg hè." Onder verstaan : 'Gaat ge ook zo sarcastisch doen wanneer iemand van uw eigen departement dure schade veroorzaakt?' Dat vond ik schoon van Gibbe. Zoals een herdershond efkes hapt naar een poot van het schaap dat een beetje afdwaalt. Een schaap met vier latten in dit geval.
Zowel de Gibbe als capt PM hebben nadien dure schade veroorzaakt. Van de Gibbe wisten we het een paar dagen later al, van capt PM hebben we pas in 2003 vernomen dat hij iets uitgespookt had in 1998. En nog geen klein beetje. Maar dat is voor later.
En de inspecteur komt niet. NIET. Al die zenuwen voor niks. Bij LM niet natuurlijk en bij mij ookni, maar cheng Leu!
Vorige woensdag een haarknipsessie. De twee heren die afmonsteren lopen er al maanden zeer genoeglijk als clochards bij, qua kapsel, geen haan die daarover knort want hetgeen ze nodig hebben zit aan de binnenkant van hun hoofd. Aan de belangrijkste norm is dus voldaan en iedereen hier weet dat. Wij leven in dat veilig besef. Maar binnen twee dagen worden ze in de chaos van de buitenwereld gedropt. De buitenwereld loopt vol met mensen die ook nog andere normen hanteren. Daar moet een beetje aan tegemoet gekomen worden. Vandaar : haarknippen. Dat ze hun hoofd toevertrouwen aan de amatrice met de schaar ipv te wachten tot thuis bij een vakmens zegt misschien iets over de toestand van hun haardos. Eerst Luc. Nu hij choff wordt wil hij zijn haar gefatsoeneerd hebben. Een overgangsritueel dus. "Enkel de toppekes" zei hij. "En de nek zo wat vrij maken." Ahja, daar moet plaats gemaakt worden voor de nieuwe en bijkomende verantwoordelijkheden. Schouders alleen zijn niet genoeg meer.
Het schip stampte een beetje. Een heel klein beetje maar. Niks om ongerust over te zijn, zelfs niet wanneer men met een vlijmscherpe schaar gaat beginnen. Tijdens het knippen vertelde Luc dat toen hij zes jaar was, een kapper eens in zijn oor geknipt had. Het litteken is nu nog te zien. Of hij dan misschien niet stil gezeten had? Neenee, het was de fout van de kapper, hij was aan het parlementeren met iedereen aanwezig en glimlachte naar alle medammekes die voorbij kwamen in de galerij. Zo was dat gebeurd. (Arm klein Lucske).
De capt kwam eens kijken hoe het Luc vergaan was onder mijn handen, vond het resultaat aanvaardbaar en besloot dat ik zijn hoofd ook mocht fatsoeneren. Of hij de meteo betrouwde, voeg ik, ivm het licht stampen van het schip. "Ja hoor, het weer blijft zoals het nu is." En hij zat al in de stoel nog voor hij zijn zin afgemaakt had. Hij vertelde een grappig verhaal over een kapper, ik schiet in een lach en knip daardoor de schaar een titske te vroeg dicht. 'k Had dat pas 1 mm verder van de rand van zijn oor moeten doen. Bloed. Ineens zie ik bloed. Eerst weinig, daarna meer. De capt had geen vin verroerd. Waarschijnlijk voelde hij nog niks. En ik voelde mij slappekes worden van hetgeen ik aangericht had.
"'k Heb in de huid van uw oor geknipt kaptein" zei ik stil. 'k Dierf het maar stillekes zeggen want een mens moet niet staan gillen in een vers-gekwetst bloedend oor, vind ik. En veel "pardon" en "excusez-moi". Hij : 't Is niks, ce n' est rien.
Knuppel! Ik zie toch zelf wel wat ik aangericht heb. Of kunt gij boven op uw oor kijken misschien? Owee, néé! Nu zie ik een vil van ongeveer 4 mm. "Niks" noemt hij dat. Bloed nog eens weg gedept : wel 5 mm! Een snee van 5 mm ... Niet diep, enkel een lap huid los. Maar vlak eronder : bloot vlees. En zoiets doet pijn, dat weet ik. Bij haarknippen heb ik al enkele keren in het vel van mijn vingers geknipt. En vingers hebben een dikkere huid dan oren. Bij vingers knipt men niet zo gemakkelijk tot in het vlees. Maar zelfs daar doet het pijn. Het knippen verder afgewerkt. Voorzichtig. Héél voorzichtig. En tijdens het knippen telkens de bloeddruppels weg deppen, want die bleven maar opwellen. Tegen dat zijn kopke afgewerkt was begon hij de wonde te voelen, denk ik. Sinds die dag staat zijn muziek niet meer zo luid, heb ik de indruk. Tot zijn oor genezen is? Da's maar een gedacht, zegt LM.
Gisteren wou de Gibbe zijn haar geknipt hebben. Of hij het nog betrouwde, vroeg ik. Jaja, hij zou me niet doen lachen. Het is goed afgelopen. Het is gelukt zonder bloed.
voor de liefhebbers van absurditeiten en zotternijen : de Itegemse Cronakronieken
Na vier dagen 'classics' op Radio1, of was het een week, is het genoeg geweest voor een tijdje. Voor een jaar. De eerste dagen waren interessant, daarna niet meer. Het eindigde waarschijnlijk toch met The Doors en met Queen.
In feite zat ik te wensen dat het programma Nieuwe Feiten maar gauw en rap zou terugkomen, want dat programma herbergt mijn huidige favoriete rubriek: de Itegemse C'ronakreniek.
Deze vijfde aflevering is het gesprek niét ondertiteld (?!?) Persoonlijk vind ik dat een ramp. Sinds gisteren ben ik aan het mailen en aan het bellen om te weten of er een ondertitelde versie komt, en zo ja wanneer, want misschien ben ik een dag te vroeg om dat al te verlangen.
Sinds gisteren sturen ze men van het kastje naar de muur. Op de Reyerslaan hebben ze genoeg kastjes blijkbaar. Via het contactformulier dan maar. Een contactformulier wordt 'te gelegener tijd' beantwoord. Vanmorgen bel ik. Die meneer vindt mijn naam in de lijst en zegt dat er nog 378 contactmails vóór mij zijn. Dat vond ik niet om te lachen. Daarna wel. Op zoek naar de ondertiteling van een absurd gesprek zelf verzeilen in een zotte situatie. Da's Kafka hè. Niet écht om te lachen dus, nee ...
Die ondertiteling zal niet meer vandaag op dit blog komen. Misschien morgen. Zodra ik ze vind, heb, en te pakken krijg zet ik de link hieronder. In afwachting moet het dan maar zonder ondertiteling.
Vandaag nog maar eens Singapore Passage. Het klinkt misschien eigenaardig maar het blijft interessant en mooi. We konden post afgeven maar 'k had geen brieven gereed liggen omdat ik gisteren aan de wal gekunnen heb. Dan maar gauw kaartjes geschreven want de gelegenheid krijgen om te posten en niks verzenden, dat kan niet. Dat is Mercurius én Hermes verzoeken.
De laatste keer in Dumai (Sumatra) hadden ze ons afgeraden aan de wal te gaan omdat het 'gevaarlijk' was. Gelijk een brave ben ik dan aan boord gebleven want afraden betekent : niet doen. En troubles aan de wal betekent dan weer extra papierwerk aan boord en ze hebben zo al werk genoeg. Wat blijkt : het is gevaarlijk voor mensen die zich opgetut als een kerstboom aan de wal begeven. Ja dán...! Dat is dan zelf gezocht, zeg ik. En opgetut, dat kan onmogelijk op mij van toepassing zijn hé. Dacht ik toch. In Odessa spraken ze me aan op de markt omdat ik er uit zag als een van hen, niet als een toerist. In Richardsbay (Z-Afrika) in een supermarkt ook. Low-profile valt me niet moeilijk, dat is gewoon hoe ik leef. Ik blijf onder de radar, ik verdwijn in de massa. In een Aziatisch land is het moeilijk natuurlijk, om ongezien over straat te lopen, ik heb de verkeerde kleur van huid, van haar en ogen. In een Afrikaans land is het gewoon onmogelijk om onder de radar te blijven, als bleekgezicht.
Warren (steward) wist te vertellen over de plaatselijke transportmiddelen en ineens leek het doenbaar. Ik vond dat het kon, overdag. Maar vóór de donkerte thuis natuurlijk. Nog efkes rondgevraagd of iemand iets nodig had van de wal. Lucien en Pascal gingen zelf en ik heb me bij hen aangesloten. In feite zonder te vragen of zij dat wel goed vonden, bedenk ik nu.
Het begon al op de kaai van de terminal: in het wachthokje hingen drie mannen van wacht zich te vervelen. Of Lucien 2de officier was? Ja, antwoordde hij. En ik zag in hun koppen de prijzen al omhoog gaan. Of we dollars te wisselen hadden, dan konden we dat maar beter bij hen doen want zij gaven een eerlijke koers en buiten de poort waren het allemaal bedriegers. - Dan gaan we wel naar een bank. - Dat zijn ook bedriegers. - Well, dat is dan zoals thuis. Er volgde nog een uitleg dat op het einde van de kaai (een pier) brommers stonden om ons naar de poort van de terminal te brengen. Mogen wij hier niet te voet rondlopen misschien? ('t Zou kunnen hè, veiligheidsvoorschriften en zo). We mochten wel, maar naar de gates was wel 10 minuten te voet. - Hoe ver is dat dan? vroeg Lucien. - Eén kilometer.
Wel ja, iemand die aan zijn 10de kilometer bezig is doet daar misschien 10 minuten over, maar wij hadden nog geen vermoeide benen. En wij wilden wandelen, sfeer snuiven. Aan het uiteinde van de pier startten de brommerkes al. Mannekes, spaart ulle naft, dacht ik. Ze zouden ons naar de gates voeren. "Hoeveel?" "20 USD" zouden we daaraan moeten besteden. "Voor de drie?" "Per kop." Wij besteedden daar een lachje aan en stapten verder. Toen was het plots maar 1 USD meer. Een mens reist om te leren hè. Awel, nog nooit zo duidelijk een les in economie gehad, de markt stuikte ineen terwijl we voorbij liepen.
'k Dacht owee, als het overal zo'n gemarchandeer wordt ..., mijn goesting was al over. De naam van de terminal rap op een papierke geschreven : DILARANG MEROKOK Aan de gates hing er een Engelse vertaling bij : GEEN TOEGANG VOOR ONBEVOEGDEN. De terminal heet Hydrocarbon Dumai. Aan de gates waren de bewakers in uniform. Da's altijd goed voor wat observatiegenoegen, nu ook. Het ganse repertorium van gewichtige gebaren, heen en weer geschuif met een beduimeld vodje papier, overtollige bewegingen met schrijfgerei, kortaffe vragen over de naam van het schip , onze naam en graad. Dat moesten we dat toch nog zelf opschrijven hoor.
Volgens mij heeft het iets met de breedtegraad te maken. In koudere landen is er aan de gates evengoed controle, maar daar gebeurt het eerder in de sfeer van service. Een paar formaliteiten afhandelen, eerst safety, dan pas security.
Monsterende blikken. Zijn die drie bleke clochards wel wie ze beweren te zijn? Dat staat op onze shorepass hoor, en die hadden ze al vast gehad. Onderste boven.
Waarschijnlijk staan ze ook met tekens in verbinding met de fiets-taximannen 50m verder. Als de graden hoog genoeg zijn volgen de prijzen vanzelf? Maar de prijzen waren gelukkig zoals Warren gezegd had, 10 USD heen en terug naar de stad. De taxi's zijn fietsen met een sidecar aan. De sidecars hebben het model van een riksja. Zo heten ze in India. Hoe ze hier heten weet ik niet. Ze hebben een vouwbaar dakje, het kan dicht, voor als bleke westerlingen vinden dat de zon hier te hard schijnt. Dat de riksja's niet meer al lopend getrokken worden vond ik al een hele verademing. Maar ik was evengoed vreselijk gegeneerd. Iemand anders laten trappen en al het werk laten doen vind ik verschrikkelijk koloniaal. Pascal (3de stuur) stelde me gerust door te zeggen dat we toch drie mensen hun brood lieten verdienen, op die manier. Da's ook waar, maar evengoed ... We reden op een brede laan. Aan de breedte te zien moest Dumai nogal een stad zijn. En dan sebiet het stadsverkeer in met die fiets-bakbeesten. Ze reden in mekaars wiel. Dat zal zo zijn voordelen hebben voor hen (slipstream?) en voor ons ook een beetje, we konden met elkaar babbelen zonder al te hard te moeten roepen. Op de baan veel tweewielers en driewielers, heel weinig auto's. Voorlopig nog lucht genoeg. Vermits we niet zelf op het verkeer moesten letten en de rit traag genoeg ging hadden we volop tijd om rond te kijken. 'k Kwam ogen tekort. Eerst junglegroen. Iets later begint de stad. Met achterbuurten. Bouwsels in golfplaat, palettenhout en jutezakken. Hier en daar plastic en zover ik zien kon daken in golfplaat. Bouwsels zonder verdieping natuurlijk, ver van de baan af, volledig open aan de straatkant. De straat voor het plaatselijk verkeer loopt parallel met de laan waarop wij reden. De straat is een baan zonder wegbedekking. Wanneer het regent krijgen de bewoners modder tot aan de voordeur, wanneer het waait komen zand en stof binnen. (Daar kunnen ze op de Groenplaats van meespreken).
De bouwsels zijn ongeveer allemaal even breed en zeer diep, tot waar het daglicht niet meer binnen komt. Daar begint het woongedeelte, denk ik. Voorin waren werkplaatsen en ateliers ondergebracht, bedrijvigheid genoeg. Onder die golfplaten moet het moordend heet zijn.
De eethuisjes staan los van alle andere bouwsels, ze staan op de brede strook gras tussen de straat en de laan. Ze hebben geen muren, enkel een dak voor schaduw. 'k Vraag me af of die dakjes bestand zijn tegen een tropische stortbui. Om de zoveel huizen was er zo'n open keuken. Waarschijnlijk maken ze in hun huizen geen vuur. Dan wordt het nog warmer onder de golfplaten daken en ook wegens het brandgevaar, vandaar openbare keukens op afstand van de bewoning. We kregen tegenwind. Iedereen kreeg zand in de ogen en de taximannen gingen op hun trappers staan. 'k Had willen uitstappen om te helpen duwen. Toen was de windvlaag voorbij. 't Was maar een demonstratie. Een demonstratie van hoe hard het leven van een fietser-om-den-brode kan zijn en van hoe snel een brand zich hier kan verspreiden? Mogelijk daarom zijn de lanen in de bidonvilles zo breed. Het zijn brandgangen.
In de opschriften boven de werkplaatsen worden nog Nederlandse woorden gebruikt, of restanten ervan: Organisasi, Kantor, Direktorat, Apotik, Dokter, Praktek, Instalateur, Akademi, Meubel, Bekleding. Met bekleding worden autobanden bedoeld, de bekleding van de velgen. De mensen wuifden, en wij wuifden terug van uit een 'open koets' op een brede laan zonder autoverkeer. Af en toe was er het getuf van een brommerke. "Coca Cola" riepen een paar kinderen, om westerlingen te laten horen dat ze hier iets van de wereld kennen.
Wat verder zijn de huizen en de werkplaatsen van steen en hebben ze wel een verdieping. Er staan al eens bloembakken op de stoep en de uithangborden hebben een lik verf. Dan kwam een groot rond punt en we waren in de binnenstad. Nog altijd even weinig autoverkeer. Iets om blij mee te zijn. Dumai heeft de structuur van een stad en is aangekleed als een dorp.
1996-10-13
Een nadeel van boodschappen doen per fietstaxi is dat ge moet zeggen waar ge wilt zijn, en dat wisten we zelf niet. Te voet verkennen was er niet bij want ze bleven ons rondvoeren na elk winkelbezoek. "Kruidenierswaren" en ze voerden ons naar een kruidenierszaak.
Lucien wisselde dollars bij zijn fietsmeneer. Ik wou bij de mijne ook geld wisselen, hij deed teken dat ik ook bij de collega moest wisselen. Die is blijkbaar de man van de centen. Hij had een lias geld in zijn hand en telde daar vlot een 40.000 roepia neer (voor 20 USD) zonder al te veel geritsel en zonder aarzelingen. De man van het geld dus.
Wij binnen bij de kruidenier. Gelukkig waren de artikelen geprijsd, er moest niet gepingeld worden. Wanneer onze fietsmeneers zagen dat wij daar koekjes en chips en nootjes kochten, lieten ze ons verstaan dat we beter naar een superette konden gaan. Daar was het goedkoper. Te laat vond ik, ik had al een en ander op de toonbank gelegd. Op dezelfde stoep waren nog een aantal winkels, maar niks van wat we nodig hadden. Confectie en T-shirts, hadden we nodig. Weinig mensen hier dragen een T-shirt. -natuurlijk niet, een T-shirt is te warm in de tropen, in de evenaarsgordel dan nog De fietsmeneers voerden ons toch maar efkes naar het supermarktje. Dat is amper 100m verder aan de overkant, maar we mochten geen stap te voet doen. Zo hebben we de rij winkeltjes daar naartoe niet kunnen bekijken. Misschien had ik kunnen vragen om te stoppen, maar daarna moet de man het fietsgevaarte weer in gang trappen. Dus : laat maar. Dat kan ik niet doen.
Verder had ik nog een wereldkaart gewild, en postkaarten en luchtpostenveloppen, maar wie weet hoe ver was dat? 'k Zag niet direct iets dat op een papierwinkel of een boekenwinkel leek. Als ge de fietsmeneers iets vraagt doen ze het. Zonder uitleg te geven zouden ze een lange rit beginnen met grote omwegen, en dat had ik er niet direct voor over. Lucien en Pascal waren ook klaar met winkelen. Zij hadden elk een klein plastic zakje vol. Hoe kwam ik nu aan die volle boodschappentas? Gevuld met hetzelfde maar alles gewoon x 2. En nog wat. We wilden iets drinken. Lucien legt dat uit, de fietsbaas knikt en zegt iets tegen de twee andere fietsmeneren. De zon was beginnen schijnen en mijn fietsmeneer vraagt of ik het dakje uitgevouwen wil voor schaduw. No thank you, sir. (Sebiet krijgen we weer tegenwind en dan is het met een uitgevouwen dakje voor hem nog moeilijker om vooruit te raken.) Ze voeren ons ergens naar toe : een restaurant. Miljaar. Een gewoon soort drinky-bar was toch ook al goed geweest. Achteraf bekeken niet, maar da's voor straks. Ze loodsen ons door een zaal op het gelijkvloers, naar de eerste verdieping een daar stonden we in een zaal die naar plaatselijke normen waarschijnlijk zeer chic is. De juffrouwen van diens sluiten de matglazen ramen en zetten de airconditioning aan. Service voor alles! Daar zaten we dan met ons drie, afgesloten van het zicht op de straat, afgesloten van een kijk op het gebeuren, in een hete zaal te koekeloeren tussen de kunstbloemen. En we zien mekaar al heelder dagen aan boord!
Toen moesten we nog uitleggen dat we niks wouden eten. Dat was nogal ambetant, want de twee jongedames stonden al gereed met een menu en nu kwamen wij niks besteden. Tegen dat onze fles bier leeg was (75 cl) werd het eindelijk wat frisser in de zaal maar we besloten toch op te stappen, naar een van die eethuisjes die we gezien hadden tijdens de heenrit. Daar zaten we dan tenminste buiten en tussen het volk. (Op het toilet was al iemand. Een kakkerlak van 3 cm. 'k Had nochtans geklopt.)
Toen hadden we aan onze fietsmeneers moeten zeggen: back tot he ship, please. Terug naar het schip en hen onderweg teken doen om te stoppen bij zo'n kleine drinky-bar. Dat hadden we moeten doen. Ja. Lucien legt hen uit dat we naar die kleine open barrekes willen, in de buitenlucht. Ze rijden met ons de andere kant uit. Afwachten dan maar. Misschien rijden ze ons wel naar zo'n ding, maar dan bij familie van hen? 't Was wel een eind rijden persies. We kwamen in een moslimwijk. De moskeeën hebben hier geen minaretten. Misschien zijn hoge torens te gevaarlijk in een gebied waar elk tyfoonseizoen de tyfoons het voor het zeggen hebben. Op deze moskeeën staat gewoon een torentje van 1-hoog, met daarop een koepeltje en dan de halve maan. En luidsprekers. Dat we in de moslimwijk waren hoorden we eerder dan dat we het zagen. Het was gebedstijd. Volgens de luidsprekers toch. We hebben enkele dames met hoofddoeken gezien, en verder deed iedereen voort met hetgeen zij of hij aan het doen was. Niemand die een gebedsmatje uitrolde zoals in Noord-Afrika. Misschien bidden ze hier binnen. Het was wel vrijdag maar in deze wijk waren de winkels toch open.
We stopten weer aan een restaurant 'van gehalte'. Maar wel in openlucht deze keer. Dat hadden we dan toch kunnen duidelijk maken. We moesten een gangetje door, langs de keuken in open lucht en het aquarium met vis, allemaal heel mooi, maar wankel en plots zaten we weer weg van het straatgewemel en het volk, opnieuw naar mekaar te koekeloeren, deze keer tussen het groen. Nog maar eens uitleggen dat we niet kwamen om te eten, dat we enkel iets wilden drinken. Daar werd voor gezorgd. Er kwam een schurftig klein katje langs. Niet aaien, helaas! En hier was het sanitair regelrecht luguber.
Terug naar boord, we zouden wel teken doen onderweg wanneer we de drinky-bars zagen die we bedoelen. De eerste die iets geschikts ziet geeft een gil. We reden langs een parallelle laan terug naar de terminal. Niks geen bidonvilles meer. Klinieken, villa's, moskeeën, hotels en scholen. De schoolging uit, allemaal uniformkes die wuifden naar ons, de blekelingen.
De fietsbaas had aan Lucien gevraagd of het ons interesseerde lokale alcohol te kopen. Feitelijk niet, maar we wilden wel eens gaan kijken. We reden een dwarsstraat in en we stonden plots op één kruispunt van de terminal. Daar was eindelijk wat we bedoelden. Een trits barrekes-openluchtkeukens-eethuisjes. De kantine, de catering van de mannen die op Hydrocarbon Dumai werken, het eerste dat we gezien hadden tijdens de heenrit, lang voor de bidonville begint. Van al die andere barrekes die we gezien hadden op de heenrit hebben de fietsmeneren ons mooi weggehouden door in het terugkomen de parallelle laan te nemen.
Zo'n eethuisje heeft geen elektriciteit: petroleumlampen voor de verlichting en ijsblokken voor de koeling. -zoals de camping vroeger ± waarop ze koken heb ik niet kunnen zien. Tussen de bouwsels een streep modder: de riool. Sanitair, niet gezien. De alcohol was aan de fles te zien zelfgestookte. Een smoezelig flesje met een etiket van hoestsiroop. Terwijl ze over de prijs onderhandelden ben ik wat verder gaan piepen. In de kantine zagen de scampi's er lekker uit. Opnieuw instappen en naar de poort van de terminal. Einde van de rit. Afrekenen. Nu bleek de rit 20 USD te kosten. Ja natuurlijk, ze hadden ons naar dat openluchtrestaurant gereden. Dat was niet inbegrepen in de heen- en terug van 10 USD. -en iedereen moet leven We hebben die 20 USD betaald, zonder discuteren, want ze verstaan blijkbaar maar zoveel Engels als het hen schikt en dat varieert van moment tot moment. En er stonden aan de poot nog véél fietsmannen, teveel om de discuteren.
Aan de gates shorepass boven gehaald, zodat de nurk daar niet moest naar vragen. Verveeld wuifde hij ons door, als joeg hij een paar vliegen weg. "I know, I know", 't was al lang goed. We moesten zo ordentelijk niet doen. Wat een verschil met 's middags.
We zijn langs de waterkant terug naar het schip gegaan. Met de nodige stops om foto's te maken. Foto's van Pascal met het schip, van Lucien met het schip, als de naam van het schip er maar volledig op staat.
Van alle snoeperijen die we gekocht hebben valt enkel de kroepoek echt mee, kroepoek van tapiocabloem en tonijn. Aan de ander smaken moeten we nog wennen. Van één soort chocolade heb ik wat meer durven meebrengen : 'Alpine' Zwitserse chocolade. Er staan geen besneeuwde bergtoppen op de verpakking maar het product zou gemaakt zijn met cacaoboter, dus niet met palmvet. Daarom heb ik het geriskeerd. Gemaakt in Bandung, tja ... te gebruiken tot 01/98. Dat komt in orde, zegt LM.
Ziezo, dit was Dumai.
Vanmiddag vertelde de capt dat de post vanuit Singapore (07/10) al in België toegekomen is op 11/10. Da's rap. Hij heeft met zijn madame gebeld en zij wist dat te vertellen. Terwijl wij aan het rondrijden waren met de fietstaxi's in Dumai, waren de postbodes onze brieven aan het bestellen in het ochtendlijk België. Over Singapore niks dan goed.
Deze voormiddag werd er half-luidop gevloekt in de alleyway. Dan is er iets. Ofwel cheng Leu, ofwel Tom, ik herkende de stem niet. Een paar minuten later was LM ook boven en hij vertelde : vandaag zouden ze de zaagmachine testen die op 07/10 aan boord geleverd was in Singapore. De elektrieker had ze aangesloten, LM had al een stuk pijp gereed liggen en ze hadden bijna de fanfare uitgenodigd voor de inhuldiging van de zaagmachine want nu waren ze van de slijpschijf van af, vanaf nu ging ge dat hier ne keer zien vooruit gaan zie. Dat de stukken er af vlogen! En aldus geschiedde. Er vloog een stuk. Uit het zaagblad.
'Iemand' heeft de zaagmachine op een hoekijzer getest ipv op het stuk pijp. Hoekijzers zijn er nog genoeg. Zaagblad : geen meer. De machine is een halve minuut in gebruik geweest. Vanaf nu is het weer om grootmoeders wijze, gewoon weer met de slijpschijf. Dat komt omdat cheng Leu (hoekijzer) nerveus rondloopt de laatste dagen. De inspecteur wordt verwacht in Korea en daarvan beginnen sommige chefs hem op voorhand te knijpen, zegt LM. Deze inspecteur is nochtans de Fransman JMP, een inspecteur en geen inquisiteur. Maar dat moet cheng Leu eerst nog ondervinden. En door de zenuwen pakte hij dus naar een hoekijzer ipv naar het stuk pijp. In zijn normale doen zou hij dat niet voorgehad hebben, want hij is een Handige Harry. Hij heeft ons foto's van zijn huis getoond. Maar ja, thuis zijn geen inspecteurs op komst en blijft een mens gemakkelijker kalm. (Thuis van uit de zetel kan ik ook elke quizvraag beantwoorden.)
Vorige woensdag, 09/10, heeft hij de monorail in de machineruimte kapot gekregen. Toen hoorde ik ook aan de geluiden in de alleyway dat er 'iets' was. Ze moesten in het machien een zwaar stuk verplaatsen en stelden vast dat de monorail, hét hijstoestel, enkel nog vooruit en achteruit wou (travelling), en omhoog & omlaag (hoisting) maar niet meer van stuurboord naar bakboord of omgekeerd (traversing).
Aan bakboord stond het ding al voorbij de veiligheidspositie. Hoe kan dat? Dat kan omdat het kamelot is, zegt LM. De goedkope bouw van het schip moet érgens in zitten. In goedkoop minderwaardig materiaal. De elektrieker kijkt eens in een schakelkast, vindt daar iets los en loos, brengt dat in orde en vraagt aan cheng Leu om de hijs naar STUURboord te laten bewegen. Leuke cheng Leu stond onderaan de kabel met de bediening in de hand en hij duwt op BAKboord, nog verder voorbij het veiligheidspunt. Luid gekraak en vanalles verbogen daarboven. Heel de hijsinstallatie buiten gebruik. En nu?
Zenuwen. Is dat niet tragisch voor een chef? Hij moet binnenkort een inspecteur te woord staan en dat maakt hem zo angstig dat hij in één week tijd twee dure dingen kapot gemaakt heeft. En wié gaat hem daarover uitleg vragen? De in-spec-teur! Tja, nu heeft Leuke Leu concrete problemen om zich zorgen over te maken. Misschien maakt hem dat wat rustiger.
1996-10-14
De 'Zwitserse' chocolade uit Dumai is op een rare manier gemaakt. Te korrelig. Er zit persies schuurpapier in. Niet lekker, zegt LM.
Gisteren heb ik nog iets meegemaakt, maar mijn cent is vandaag pas gevallen. De ch.kok had kip met curry gemaakt. Ik stond aan een werktafel de peterselie te hakken, de nieuwe voorraad klaar te maken om in te vriezen, toen ik achter mij bij het fornuis ineens de stem van de Gibbe hoorde : "IK HAD U GEZEGD MIJ TE VERWITTIGEN ALS GE NOG EENS KIP-CURRY MAAKT!" Omdat Gibbe zo luid riep ging ik eens kijken in de pot. Op de kip curry lag een laag olie van ongeveer 1 cm.
Een week geleden ongeveer had ik eens absorberend papier nodig om schijven aubergines af te deppen. Keukenpapier is niet aan boord. 'k Stelde voor een 'schone' handdoek te gebruiken. - Onee, niet in een handdoek! - Jamaar, een propere hè! - Onee, onee, niet op een handdoek! Hij stelde voor de schijven aubergines efkes op oude boterhammen te leggen. Oud brood is ook absorberend materiaal. Natuurlijk is dat oké, maar wat is er zo heilig aan een handdoek dat die niet voor voeding mag gebruikt worden? En waar zijn de handdoeken in de keuken trouwens? Nog altijd geen enkele gezien. Na drie maanden aan boord.
Vandaag bedenk ik ineens dat die handdoeken misschien al in zijn valies zaten. Het zou niet de eerste keer zijn dat scheepsmateriaal mee naar huis verdwijnt. Vooral dan gloednieuw materiaal van een gloednieuw schip. Dat steekt hun ogen uit. Als ik toen niet zo in beslag genomen was door de Machinery List, want dat jobke liep nog altijd door en elke dag lag er nieuw typmateriaal te wachten, dan had misschien dieper gegraven: waarom deed de ch.kok zo heftig over keukenhanddoeken?
Aan de Gibbe had ik kunnen vragen of ze op de leveringsbons stonden en áls ze op de leveringsbon stonden, dan zou ik hem vragen of we efkes in de lockers konden gaan kijken of ze daar lagen. Ch.off zijnde heeft Gibbe een passkey en kan hij overal binnen. Ook in de lockers van de keuken en het linnen. Als ze dan niét in een van die lockers zouden liggen, waar konden ze dan wel liggen? Dan komt er cabine controle. En dat is niet de zaterdagse routine-inspectie ivm netheid & hygiëne, maar een blits-inspectie en dan wordt álles nagegaan, elke kast, elke valies van degene(n) bij wie men het nodig acht.
Jaren later zei iemand eens : wie scheepsspullen steelt, steelt twee keer. 1° men zet het schip (collega's) met een tekort aan materiaal, of zelfs zonder. 2° wanneer het besteld wordt, blijft het afwachten of en wanneer het geleverd zal worden. En ik vond dat zeer raak samengevat.
Oude boterhammen waren dus evengoed bruikbaar. Die dag van de aubergines viel mijn cent dat dikke schijven oud brood ook een gemakkelijke methode kan zijn om het overtollig vet uit een sudderpot te absorberen, gewoon op de olie leggen en als de boterham half verzadigd is omdraaien en wanneer de tweede zijde verzadigd is, er uit scheppen met een schuimspaan. In een grote pot van ± 50cm Ø gaan gemakkelijk 3 à 4 boterhammen tegelijk, dus die klus is snel geklaard. Het vloeibaar vet drijft boven, men kan er gemakkelijk aan, en er worden geen heelder lepels saus mee opgeslorpt, da's nog het mooiste van dat systeem. 'k Kan me niet herinneren waar ik dat al eens zien doen heb. Misschien in een kookprogramma van Teleac. https://nl.wikipedia.org/wiki/Teleac We hebben dat die avond zelf nog kunnen uitproberen op een of andere stoofschotel. Oud brood absorbeert, het werkt. Magnifiek. Ch.kok opgelucht, er was nu een methode om het overtollig vet weg te nemen en de mess aan stuurboord tevreden te houden. 'k Zei hem dat hij mij zelf op dat idee gebracht had, met de aubergines. Alle eer van de trouvaille was dus aan hem. Ik ook opgelucht, van die vettige sauzen waren we nu vanaf. Dacht ik.
Nu terug naar de kip-curry van gisteren. Wéér zo'n dikke laag olie op de pot, werkelijk overdreven. Daarom was Gibbe zo boos. De bereiding was zo goed als klaar, de olie mocht er nu wel af, de stukken kip konden onmogelijk nog aanbakken of aanbranden of wat dan ook. De ch.kok stelde zelf de oud-brood-methode voor. Ik knikte maar eens, wat zouden we anders doen, het is de enige manier die we kennen en ik zeg er nog bij dat die methode heel doeltreffend is, om de Gibbe zijn gemoed wat te sussen. Gibbe ziet wat ik bedoel en neemt daar vrede mee. Gibbe verdwijnt uit de keuken, ik ga weer naar mijn peterseliebergen, en de ck.kok gaat de kip-curry ontvetten. Dacht ik.
Iets later roept hij mij naar het fornuis : Ziet gij olie? vroeg hij. Natuurlijk zag ik olie, ik zag overal olie. Er dobberden nu duizenden kleine olie-oogjes in de saus en tegen de rand van de pot lag een volledige oliecirkel te blinken. - Jamaar, ik heb de olie verborgen hoor! zei dat groot licht. Hij had de saus eens omgeroerd. Alsof ik dat niet zag. - Ja, en toch zie ik overal olie. - Dat blijft dan ons geheimpje, zei hij. 'k Dacht dat hij de grapjas aan het uithangen was. De olie komt subiet weer bovendrijven en dan begint hij immers te ontvetten. Dacht ik.
Hij roept me weer naar het fornuis. - Hebt ge de overtollige olie er nu afgenomen, vroeg ik. - Jaja, ziet ge nu nog olie? - Maar ja! daar en daar en daar, over heel de saus en aan de ganse rand van de pot. Hebt ge brood gebruikt? - Ja ik heb brood gebruikt.
'k Ga weer naar mijn peterselieplank, deze keer langs de vuilnisbak, daar zou 't verzadigd oud brood moeten in liggen. Bovenop de rest. Want op de werktafels zag ik het niet liggen. In de vuilbak lag het afval van de peterselie, bovenop de groene groenteschillen die James er in gegooid had. Het afval lag exact zoals ik het er in laten vallen had, vlak voor de Gibbe binnengekomen was. Brood : geen.
Het oud brood staat op een 2m van waar ik bezig was met de peterselie. Als hij brood was komen nemen dan had ik beweging moeten zien in die hoek. En ineens dacht ik: waar ben ik in neptunus' naam mee bezig, detectiefke spelen in de keuken ... En tegelijk dacht ik : van die vettige rommel moeten straks dus 20 mensen eten. En ongeveer iedereen eet graag kip-curry.
Waarom probeert die ch.kok eerder de olie weg te moffelen dan ze weg te nemen? Olie wegmoffelen kan nooit lukken, ze komt toch altijd weer boven drijven. Roeren helpt niet. Weet die sukkel dat niet? Is dát een kok? Er is maar één oplossing: de olie opslorpen, de saus ontvetten. Er is voldoende oud brood. Kan het simpeler?
- Daar komen problemen van, probeerde ik nog. Hij vond van niet, hij bleef staan roeren, staan verbergen. Waarom ... Waarom het ongenoegen van de capt, van de Gibbe en van heel de mess aan stuurboord riskeren als hij een paar dagen tevoren zei dat men met een capt niet kan argumenteren (to argue = ruzie maken) en men dus beter doet wat hij vraagt of zegt. Waarom vandaag niet doen wat een capt verlangt, vanwaar die draai van 180°?
Moet volgens de Filipijnen een schotel drijven in het vet om te laten zien dat er niet bezuinigd werd op marchandise, dat er 'rijkelijk' gekookt werd? Hún idee van rijkelijk hè. Is vetstof een dure zaak in hun land? Stuit het hem tegen de borst 'goed vet' weg te gooien? 's Avonds eten we allemaal hetzelfde menu. Als er niet genoeg vet op drijft zou het kunnen dat hij zich het ongenoegen van de zeven Filipijnen in de bakboordmess op de hals haalt. Dan nog liever een blaam, een openlijke reprimande van de capt, die monstert toch binnenkort af. Met de Filipijnen moet hij nog een maand of zes varen, want zij hebben contracten van negen maanden. -toen nog wel
Zo was er in 1984 op schip 10 kok SV die bijna een acute depressie kreeg omdat hij iets moest doen dat hem tegen de borst stuitte. Capt H -die met zijn 'fijne manieren'- had hem gezegd lamsbout zonder look klaar te maken. Aan tafel zei SV met tranen in de ogen: weet ge wat dat is, lamsbout zonder look! Als ze aan de wal ooit horen dat ik dat heb klaar gemaakt, kan ik mijn ticket als chef afgeven. Hij bedoelde dat Prado, bij de rederij de grote baas van het keukendepartement, beter niet te weten kwam dan hij het been niet stijf gehouden had. Hoe dat toen opgelost is weet ik niet meer. Misschien een boutje apart voor de kapteinstafel of zoiets.
Nu weer naar de kip-curry van gisteren. Dacht die kabouter nu echt dat ik niks doorhad over die zielige camouflage, en dat er straks aan tafel nog eens 10 mensen zouden intrappen ook? In feite was ik meer verbouwereerd over zijn onnozelheid, zijn naïviteit dan over zijn povere camouflage. Zo verbouwereerd dat ik niks zinnigs meer kon bedenken of een tussenoplossing voorstellen.
Bvb: het ganse kip-curry gedoe verdelen over twee kleinere potten en in één pot de saus vettig laten voor de Filipijnen in de bakboordmess, in één pot de saus ontvetten voor de Europeanen in de stuurboordmess. Dat heb ik hier nu pas bedacht, maar ja, hier in de cabine is het rustig en stil.
Toen volgde nog wat gewauwel en gezwam over: men kan kip niet bereiden zonder vet. - Nee, oké, men kan een kip niet bereiden zonder vet maar men kan ze wel SERVEREN zonder al dat vet, zei ik fluwelig. Niks bruskeren. Hij, iets gedecideerder nu : ge kunt kip niet klaarmaken zonder vet én kip is van zichzelf al vet. Kip ís zo! Onderliggende redenering: daar is dus niks aan te doen dat kip zó is. Achteraf bekeken verbaast het mij de hij er 'De Schepper' niet nog eens bij gesleurd heeft, maar dat is een gans ander verhaal.
Ofwel was dit een staaltje van Aziatisch fatalisme, ofwel was het puur weerspannig gekronkel om die kip-curry niet te moeten ontvetten. 'k Begon met hem gelijk te geven: kip ís zo, kip is vet. En dat is nu juist de reden waarom we ZÉLF een methode moeten gebruiken om het overtollige vet uit de pot te halen, juist omdat kip al vettig is van zichzelf. Wat we serveren is geen vette rauwe kip maar een bereide schotel. Geen toegeving, hij was plots Oost-Indisch doof, dat zag ik aan zijn gezicht: onwil.
Vanaf nu was het puur bokkigheid van zijn kant en van mijn kant was het puur tijdverlies. Als de cognitieve aanpak faalt leg ik mij daarbij neer, om mijn energie en tijd te sparen. Da's dan mijn Europees opportunisme want tegenover een minus habens -zie google- kan ik het toch niet halen. Waarschijnlijk heb ik in de dagen er voor tegen zijn kar gereden en is er een bluts in zijn ego. Over een of andere bereidingswijze zei hij: "So, that's the secret!" Alsof wij, de Westerlingen van de stuurboordmess opzettelijk keukentips zouden achterhouden. Dat die simpleton ons van zoiets verdacht was zwaar teleurstellend. Nog maar eens. En met een zucht zei ik : "That's no secret, that's common knowledge." Vandaar die bluts waarschijnlijk.
Niet meer aan gedacht dat in zijn optiek elke groente, elk soort vlees een 'secret' heeft en dat een mens dat geheim moet weten te doorgronden. Enkele kookboeken openslaan is toch voldoende om zoektocht naar 'ziel' van een ingrediënt tot een goed einde te brengen? Zonder gissen en vooral zonder missen. Liefst zonder missen, want er moeten zodadelijk 20 mensen eten geserveerd krijgen. Geserveerd als maaltijd, niet als vettig voer.
