2000-03-30 ~ Ras Tanura, Saoudi Arabia 

Dag Belgen in het Binnenland, hier twee in het Buitenland.
De travel naar Dubai (UAE) is vlot verlopen, behalve dan dat we over Manchester moesten. Een vol uur west vliegen als ge naar het oosten moet,
dat is in de kering twee uren teveel stilzitten in zo'n stoeleke: 7hrs vliegen. Over Frankfurt ware sneller geweest, 5hrs.
Maar! Van Manchester naar Dubai hebben we met de UAE maatschappij gevlogen, Emirates. En dat was de moeite. Even goed al Singapore Airlines.
Vorig jaar heeft Emirates een prijs gekregen voor de service aan boord, en daar konden LM & ik nu van mee genieten: lekker eten, een schermpje
voor onze neus met elventwintig videokanalen (maar geen spelletjes voor kinderen?) en op kanaal 17 en 18 krijgt men rechtstreekste beelden
om het opstijgen en landen te kunnen volgen. De uniformen voor de hostessen zijn stijlvol en sober : een beige mantelpak en een bordeaux pothoedje
waaraan een voile vastgemaakt is. De voile hangt losjes over hun schouder gedrapeerd en kan onmiddellijk als sluier gebruikt worden, waar & wanneer
dat nodig zou zijn. Want er zijn in de Golf natuurlijk andere landen dan de UAE. Saoudi Arabia bvb, waar we sinds gisterenavond aan het laden zijn. 

Op de luchthaven van Dubai hebben we drie kwartier dat staan koekeloeren omdat de man van het agentschap (een Indiër) iets gezegd had van
'We'll see you outside'. Dat moest zijn : 'The driver will see you outside.' Tussen al dat volk buiten hebben wij die chauffeur (ook een Indiër)
45 minuten zien staan en hij ons. Het vent hield het karton met de naam van het schip stevig tegen zijn lijf gedrukt,
alsof dat vertrouwelijke ipv nuttige informatie was. (In welke luchthavens hebben we dat nog meegemaakt?) en hij was aan het zoeken naar
een groepje van drie zeevarenden, in zijn kopke dus drie zeemannen. Dat een van de zeevarenden een vrouw zou kunnen zijn was in het kopke
niet opgekomen. Nuja, als hij zijn karton niet zichtbaar houdt ... wat mogen wij daar dan van vinden, van dit soort denk- en doewerk?
In het vervolg ga ik alle mannen met karton langs en noem de naam van het schip.
Als toen de man van het agentschap niet was langsgekomen hadden we er 's anderendaags nog gestaan.

De chauffeur dacht dat wij een groepje muzikanten waren want bovenop de bagage lag de gitaar van capt VW. En ikke dan de zangeres zeker?
Wie gaat er nu zeelieden zoeken tussen de gitaren. De chauffeur niet want
gitaren = muzikanten.
Zeelieden = ??? gewoon mensen van wie iemand een gitaar bij heeft. Zo simpel is dat, kopke.
Capt VW was niet te spreken over die 45 minuten. (Hij was de choff met wie we gevaren hebben op het vermaledijde schip 25, dat is al 5j geleden)
In die 45 minuten ben ik naar water gaan zoeken. Flesjes drinkwater waren te koop op de 1^ste verdieping, in de snackbar. Daar wilden ze wel
dollars wisselen maar geen briefje van 50 en nikkel namen ze evenmin aan. Bibi naar het bankkantoortje vlakbij, dat was open maar onbemand.
Weer naar beneden bij LM kleinere banknoten gaan halen. We hadden 2 briefjes van 1 USD, de rest was 'groot' geld. Op hoop van zegen dan maar.
Drie flesjes water van 0,5L kosten minder dan 1 USD want ik kreeg nog een halve dirham terug. Da's goedkoop voor een luchthaven hè. Het water
smaakte twee keer zo goed.

In het hotel liet de chauffeur horen dat hij ons 's anderendaags om 06h zou oppikken. Het was ondertussen al 01h30 geworden. Capt VW heeft dat
eens rap gereorganiseerd. Met enkele telefoontjes was het in orde: 10h was een menselijker uur. Het schip moest toch nog bunkeren.
LM en ik zijn iets gaan drinken in wat wij dachten dat de bar van het hotel was. Het bleek een soortement amusementsgelegenheid.
De tussendeuren naast de lift waren op slot, men moest via de buitendeuren. Daar moest men security passeren (?)
Achteraf heb ik begrepen waarom: de Dames van het Vak waren er massaal aanwezig. Vandaar dat de tussendeur op slot was en men
via de straatzijde naar binnen moest. Een niet-vergezelde dame komt het hotel niet in. Er waren Afrikaanse, Filipijnse en
dames van het Kaukasisch type. Het orkest en de zangeres waren Filipijns. Ze beëindigden hun optreden met "Spasiba!"
En ineens wist ik welke taal de serveersters en garçons spraken onder mekaar : Russisch.

Een week voor ons vertrek stond er nog een artikel van meer dan een halve pagina in de F.E.T. -Financieel Economische Tijd-
over de UAE en het shoppingfestival in Dubai. Het shoppingfestival is voor het haute couturepubliek hoor, daar hebben wij zo geen last van.
In dat artikel stond te lezen dat sinds het bestaan van het GOS  https://nl.wikipedia.org/wiki/Gemenebest_van_Onafhankelijke_Staten 
Dubai overspoeld wordt door Russen, en nu niet door industriëlen of zakenlui maar nu door mensen uit de horeca en 'aanverwante' beroepen.
Het is dus allemaal waar wat de F.E.T schrijft, LM en ik hebben het gezien ter plaatse.

De weg van Dubai naar Fujairah (± 120 km) zou een pittoreske baan zijn, met kippen en geiten die over de baan lopen,
zo hadden choff Kram en cheng Venes ons vorig jaar op schip 30 verteld.
'k Hield het fototoestel boven in mijn tas, met een beetje geluk loopt er misschien wel een kameel of een dromedaris voor de lens, dacht ik.
Niks pittoreske baan nog, er liep nu een gloednieuwe autostrade tussen de boortorens, vier baanvakken, de verf was nog nat. Saaie baan.
'k Heb dan maar wat geslapen.
In Fujairah moesten we niet wachten tot het bootje vertrok, het bootje wachtte op ons. Goed gezien van capt VW dat hij
ons uur van vertrek uit het hotel met 4hrs verzet had. Het bootje was ongeveer hetzelfde als vorig jaar in Khor Fakkan (schip 30) -tekst 288 
en ook bemand door vriendelijke Indiërs. Er stond nogal was wind en we zijn buiten aan dek gaan staan om niet zeeziek te worden want
dat doet men die vriendelijke bemanning niet aan, zeeziek worden in hun accommodatie.
Vlak tegen het schip stond er natuurlijk enorme zwel. Capt VW en LM zijn vrij vlot kunnen overstappen naar het platform van de gangway.
Toen het mijn beurt was, was de zwel nog enormerder. Zo enorm dat een Indiër een lifejacket gaan halen is voor mij. En toen werd ik BANG.
Die mannen kennen de waters hier als hun broekzak dus als zij een lifejacket nodig vinden zal het wel serieuze zwel zijn en geen inbeelding van mij.
Het kan ook zijn dat ze me met die reddingsvest wilden gerust stellen en rustig houden, maar dat heeft dus averechts effect gehad.
Met twee gaven ze me een zetje op het juiste moment, LM grabbelde mijn arm vast en ineens stond ik veilig en wel op het platform van de gangway
naar het hotsend schipke te kijken. We hebben de vriendelijke Indiërs neig bedankt. Dat was één.
En toen twee: naar boven klimmen. En liefst zonder hoogtevrees te krijgen of ik mag nooit nog mee op zee met de grote mensen. 
Boven aan deck stond choff Luc (ook choff op schip 28) ons op te wachten. Of de reis was meegevallen, vroeg hij.
Dat laatste stukske zo niet, vond ik, 'k stond nog na te hijgen van het klimmen en te trillen van de hoogtevrees, LM moest antwoorden in mijn plaats.
De lifejacket werd naar beneden gelaten en de bagage werd naar boven gehesen. En ikke maar wuiven en thank you roepen.

Dat er een lift aan boord was wisten we al van capt VW, de bagage was dus snel op het juiste verdiep. Onze cabine ligt vlak bij de lift. Dat is oké,
maar er is geen deurgordijn, en dat is veel minder. 'k Zit hier persies als de conciërge van het verdiep. Iedereen die zo tussendoor eens
naar zijn cabine moet, moet hier langs. En ik zit hier persies te koekeloeren wie, hoe dikwijls en hoe lang ... rap een deurgordijn.
Nu zijn we op zoek naar een stuk textiel dat mag dienen als gordijn. Voor het ophangsysteem zorgt LM, hij kan dat. Al lang.

De cabine is een balzaal. Veel te groot voor ons. Ofwel lijkt dat maar zo omdat ze aan een kant schaars bemeubeld is. Hier is een zee van lege ruimte.
Een kaal kot dus. Men kan overal vlot en gemakkelijk naartoe, maar daar moet men niet naartoe, want daar staat of hangt niks, nog geen boekenrekje.
Een lege hoek, twee lege schotten ... daar moet niemand zijn.
Ongeveer 1/3 van de oppervlakte kan hier dienen als dansvloer, gesteld dat we muziek hadden. Want alle stopcontacten zijn hier van het Japanse type.
Stekkers met kleine platte pinnekes moeten er in. Niks aan de hand, dacht ik tijdens het uitpakken. We hebben enkele van die tussenstukken bij en
verder heeft de elektrieker vast en zeker tussenstukken in voldoende hoeveelheden. Wat bleek: niet alleen stopcontacten en stekker zijn een probleem
maar heel dit schip staat op 110V. Niet omdat het een oud karkas is, maar omdat het Japanse bouw is. Dat van die 110V had ik niet direct door, omdat
de kleine transfo nog efkes bij 2^de mecanicien RY (de voorganger van LM zoals op schip 30) in de cabine stond om zijn digitale camera op te laden.
Hij had ook van de pittoreske baan tussen Fujairah en Dubai gehoord en was even enthousiast als ik enkele uren tevoren.

Capt VW lost capt DM af (DM is onze top captain, van LM & mij). Die is weeral blij dat hij naar huis kan, dan heeft hij de paasvakantie om
bij zijn gezin te zijn. 'k Kreeg daar direct drie kussen. 'k Was de eerste vrouw die hij kuste dit millennium, zei hij.
Dat was teveel eer voor bibi, ik denk dat ik bloosde.

2000-04-01 ~ op zee 

'k Ben hier in de cabine al een beetje aan het herinrichten geweest. De salontafel is gepromoveerd tot typtafel. Ze is er hoog genoeg voor.
Als salontafel gebruiken we nu een lege doos van een computermonitor. Gekregen van 'boven'. Deze cabine heeft geen computer.
Het schip blijft misschien niet lang in uitbating bij de rederij in Antwerpen en ze gaan hier niet teveel investeren, als ik goed begrepen heb.
De cabine heeft grote patrijspoorten. Niet van die hele grote verticale, maar toch groter dan op vorig schip. En er ligt vinyl ipv vast tapijt!
In álle cabines. Da's een hele verademing, vooral voor deze cabine. Vast tapijt in een cabine van een mecanicien is larie. Da's niet te onderhouden.
Hier zijn dus grote patrijspoorten, en er is een vloer in lichte tint. Daglicht genoeg, hier moet overdag geen TL aan. 'k Ben blij. 

Stralend weer vandaag. LM loopt aan deck te 'familiariseren', dwz verkennen en vertrouwd raken met een aantal zaken. Cheng HUS (van schip 28)
zei gisteren iets dat ik dat waarschijnlijk ook zou moeten doen. Kwestie van te weten waar de lifeboats hangen? 'k Weet de slopchest al zijn,
en de laundry en de staircase. En de lift natuurlijk. De lifeboats hangen op de gebruikelijke plaats, dus voorlopig kan ik voort hoor HUS!

Capt VW heeft de e-mailinstallatie al half in orde gekregen. Hij is er nogal mee bezig, want zijn zoontje kan nu schrijven (1^ste studiejaar)
en mailen naar de papa gaat ook al. Rond 08/05 zijn we in de States en dan komt er iemand het boeltje helemaal in orde brengen.
Voorlopig kunnen we maar halve blaadjes in *.txt verzenden (onbewerkte tekst) en zelfs dat gaat verschrikkelijk traag, vertelde hij.
Het zoontje is niet aan boord, maar hij is nooit ver weg want capt VW vertelt veel over hem. Het blijkbaar een dapper ventje.
Hij was op school gevallen en hij stelde 's avonds zijn ouders gerust, met het bijbehorend sussend snuitewerk : "De juf is mij komen troosten hoor".
Met zo'n juf komt men dag wel door, een rots in de branding. Het ventje had de pijn en de schrik onder controle, niks aan de hand vond hij.

Sinds dinsdag typ ik het menu. Klassiek systeem : kaftjes gemaakt van een vervallen zeekaart, papierschuivertje er op en klaar.
Op zo'n nieuw schip zijn nog niet veel vervallen zeekaarten, royaal 8. De stuurman van 12-4, de persoon die instaat voor de kaarten,
heeft me daar zeer genereus vier van laten meenemen. De andere hebben ze zelf nodig voor knip- en plakwerk en ook voor schilderwerk
(sjablonen uitsnijden)  aan deck en in het machien. In het machien hebben ze ook al eens een canceled chart nodig om via een sjabloon
een gasket (afdichting) te kunnen snijden uit het nodige materiaal. Ik kon de vervallen zeekaarten dus niet allemaal meekrijgen.
Op schip 29 hebben de mecaniciens zo eens een halve dag gezocht naar een groot stuk stevig papier ... mijn fout.
En liever geen tweede keer.
We zijn zelfs aan een foto van het schip geraakt op de menu's te plakken. Mooi vind ik zoiets niet, maar andere mensen wel, vandaar.
De voorganger van LM (RY) heeft een digitale camera.
Daarmee heeft hij foto's gemaakt van de grote foto achter glas (een luchtopname) die in de woonkamer van de capt zijn cabine hangt.
Capt VW heeft me die foto's op diskette bezorgd. Heel de omlijsting staat er mee op en het beeld is vertroebeld door de lichtweerkaatsing op het glas.
Mits wat knip- en goochelwerk heb ik er een tekening van het schip uit gekregen. Op de voorpiek is de naam van het schip nu zo goed als
onleesbaar, maar wel nog voldoende herkenbaar voor ons. Het is een tamelijk 'artistiek' resultaat geworden, da's mijn woord voor noodoplossing.
De foto is tamelijk klein, in het echt is het schip 58m breed. Het Panamakanaal kunnen we dus vergeten. Niet dat ik daar per sé moet zijn,
maar toch, het is een evenement hè. Voor andere mensen hoeft Panama absoluut niet. De flauweriken.

We zijn met vijf Belgen, de staff en wij twee. Alle andere mensen aan boord zijn Bulgaren.
We zijn nog maar een week aan boord, maar ik zeg toch al : het is aangenaam varen met Bulgaren. -op een later schip heb ik dit moeten herzien
Het kan ook aan de hoge aanwervingsnormen van hun manning agency liggen natuurlijk.
Bij de Filipijnen waren er enorme verschillen navenant welk bemanningsagentschap volk geleverd had.

(het vervolg volgt)

11-08-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-11-14 ~ op zee 

Er is een digitale camera een boord. Daarmee worden foto's gemaakt van machinerijen in nood en hun kapotte onderdelen.
De foto's worden in rapporten ingelast en alles wordt naar de technische dienst gemaild. 'Snel & Wel' zou het devies kunnen zijn,
de foto's zijn in kleur en met nuances zodat de technische dienst in Antwerpen de roest en de sleet goed kan zien en redeneringen aanpassen.
In mail kan dat nu allemaal, want fax bleef zwart-wit, monochroom. En dat zou de besluitvorming in Antwerpen kunnen beïnvloeden.
Werkfoto's van cruciale momenten zijn eindelijk eens iets anders dan futiele feestjes. Want met feestfoto's gelooft niemand dat de mensen
hier hun brood verdienen in het zweet huns aanschijns. Letterlijk, soms tot op de grens van oververhitting.
En Choff Vilko heeft voor ons efkes tussendoor een foto gemaakt op 29/09 van LM in volle actie. Hij had samen met Yannick op het achterdek
de as van de rode cargopomp gerepareerd en dat bakbeest moest weer naar de pompkamer, naar beneden getakeld worden via die trapkast.
Het stuk moest naar level -5, dat is 20m onder het maindeck, 20m lager. Of omgekeerd gemeten, 3m boven de kiel van het schip. Vandaar al die actie.
In de trapkast van de pompkamer mag ik niet komen en ik ben Vilko eeuwig dankbaar dat hij er aan gedacht heeft een fotootje te maken voor mij.
Op een morgen zat dat fotootje op een A4 afdruk in onze bus. Wat een aangename verrassing. (bus = houten bakske naast de deur).

Choff Vilko had me 25/09 zien fotograferen toen de vorige cargopomp-as vervoerd werd van de pompkamer naar het achterdek  -tekst 307-
en deze foto sluit daar bij aan. Toffe gast, choff Vilko.
Vorig jaar in september had ik op de luchthaven van Madrid (we monsterden tegelijk met hem af van schip 29) een foto gemaakt en hem opgestuurd
in december met 'Best Wishes to You and Your Family'. Dat moet nogal goed overgekomen zijn, want LM mailde me in juni of in juli dat Vilko ons
hartelijk bedankte voor die foto van december '98. En nu heeft hij voor ons een werkfoto van LM gemaakt. Wat een geheugen, die gast.
Hij is niet voor niks chief officer. Always a pleasure to sail with gentlemen.

1999-11-15 ~ op zee

Mensen Lief, wat een 'rustig' schip.
Gisterenavond kwam Nicky hier binnen stuiken, nog een beetje bleek: Bart en Stef hebben waarschijnlijk herpes.

En ook zitten we sinds de westkust van Afrika met insecten van een giftige soort aan boord. De beet doet nijdig pijn.
Ze zijn ± 10 mm lang en 2 mm breed, zwart met twee of drie rode streepjes. Als ge die beestjes dood klopt op uw vel wrijft ge zelf het vergif open
en dat geeft brandblaasjes, weten we van de loods in Nigeria. Capt PRü heeft dat toen direct laten doorgeven: niet doodkloppen op de huid,
eerst wegjagen en dan pas dood maken. Die schepsels lopen een beetje gelijk een schorpioen, af en toe krult het achterlijf (de staart?) omhoog.
'k Heb er eentje onder een glas gevangen en laten sterven. Daarna heb ik het monster op een wit papiertje onder het vergrootglas bekeken.
LM moet er toch een van zijn voorhoofd geveegd hebben want hij had twee lange brede strepen met vochtblaasjes, ongeveer in de vorm van een 7.
De strepen zijn nu bijna weg, verdroogd. Na twee dagen is de kleur van de huid daar weer bijna normaal. En het schroeierig gevoel is weg.
'k Heb die strepen goed in de gaten gehouden, wat één ervan kwam tot boven zijn oog. 

Stef liep ook rond met rode vlekken in het gezicht, op zijn wangen. De vlekken werden persies roder, groter en natter ipv te verdrogen.
En bij hem blíjft het maar pijn doen. Hij heeft geen insect open gewreven hij weet enkel dat het begonnen is in de zon.
Gisterenvoormiddag kwam hij bij Nicky vragen of ze nog eens naar zijn gezicht wou kijken. Het klonk wanhopig, een vraag om hulp.
Meer dan ontsmetten kan ze voorlopig niet doen, en over herpes moet ze eerst nog enkele dingen opzoeken ook, om helemaal zeker te zijn.
En gisterenavond was ze dus zeker. Als verpleegster schrikt ze niet van herpes, maar als bemanningslid wel want het is zeer besmettelijk.
Hoe moet het dan verder, op een schip ...
Volgens Encarta gebeurt besmetting enkel bij rechtstreeks contact met het wondvocht, maar het medisch handboek aan boord is gedetailleerder.
Dat Stef en Bart het allebei hebben is niet verwonderlijk, ze lopen samen wacht.

Ondertussen zit ik met een schaafplek op mijn linker wenkbrauwboog waarvan ik niet weet hoe ik er aan geraakt ben. 
Gisterenmorgen was ze daar ineens. Mysterie. Misschien opgelopen tijdens het kuisen zaterdag? Maar dat zou ik toch moeten gevoeld hebben, zo dicht
bij mijn oog. En vanmorgen, toen ik me afdroogde wreef ik er te brut over en raspte er nóg een lapje vel uit. Bloed! Wel zeker anderhalve druppel.
Voor de rest geen klagen.

Goed, waar was ik gebleven. Encarta.
Daar heb ik van alles opgezocht over de soorten herpes en virussen en zenuwpijnen. Het zijn een aantal blz's, een mens is er een tijdje zoet mee.
Nicky vertelde gisteren ook dat de gelaatszenuwen kunnen beschadigd geraken en dat leidt tot verlamming in gedeeltes van het aangezicht.
Het is allemaal zeer ernstig dus en 's avonds is ze onze Zovirax komen halen. Waarom verkopen ze dat in zo'n prutstubekes ?

En om de ellende compleet te maken: de ch.kok heeft gisteren een 3.20 gehad. Een 3.20 wil zeggen dat hij om 15h20, na de coffeetime
moet op het matje komen bij de capt. En gisteren was hij er al niet tijdens het avonduurtje. Akelig vind ik dat.
Wat is hier toch allemaal aan de gang?
Maar voor de rest gaat alles goed. Denk ik.

We zouden gisteren met veel volk het zwembad kuisen, vooral de bodem. Dat was zaterdag afgesproken aan tafel. Dat was het plan.
Toen LM en ik vandaag van tafel kwamen (12h40) was het zwembad al bijna halfvol. En Pieter stond er bij. Van de anderen was niemand gekomen.
"Hebt ge de bodem goed gekregen?" vroeg ik. Hij knikte eens geruststellend. Ik was stomverbaasd, want alleen is dat feitelijk niet te doen,
en dat in die korte tijd? 'k Zag nergens een schrobber of een emmer en de zoetwaterdarm lag ook niet uitgerold ... en de dweilen aan de reling
waren nog droog en toen viel mijn cent dat het poetsproduct voor het zwembad bij ons in de cabine staat.
Hij had het zwembad helemaal niét geschrobd, de lamme tamme had enkel het water ververst. Ik wees naar de bruine randen aan de houvast
in het zwembad. Hij haalde zijn schouders eens op. Geen enkel besef van hygiëne, het vent.
En ooit wordt dat soort mentaliteit captain, chef van een grote huishouding.
In deze wateren komen er na één dag al bruine randen (algen) ter hoogte van de houvast van het zwembad. Het zwembad kuis ik élke dag met
'Fore & After' het aangewezen product, of anders groeit het jobke me boven het hoofd, en de algen ook, hoe straf het product ook moge zijn.
Maar Pieter ... geen enkel besef van hygiëne. Enfin, ja, ook dat wordt captain.

1999-11-16 ~ op zee

Sinds gisteren lopen 8 van de 11 bemanningsleden die aan deck werken met verband rond. Allemaal gebeten door de giftige insecten uit Afrika.
We hebben toen insecten-werend spul voor de huid gebruikt en ik denk niet dat iemand daar toen iets ernstig overkomen is.
Behalve LM dan, maar dat was nog zacht, vergeleken met wat anderen nu moeten doormaken. -in Nigeria lagen we van 29/08 tot 01/09, tekst 303
Op een zaterdagmorgen zijn we daar toen vertrokken. Heelder zwermen insecten die zich neergezet hadden tegen het kasteel, zijn toen mee vertrokken.
Ha ja, die gaan niet mee terug naar de wal met het loodsbootje hè, die zwermen blijven zitten waar ze zitten.
Onder ongeveer elke trap en elke overhead zat zo'n klad van die akelige zwart-rode kruipdingen. Hoe ze kunnen overleven weten we niet.
We kennen niet eens de naam van de beest, het blijft opzoeken zonder iets te vinden.

Gisteren of eergisteren hebben de matrozen nog eens het kasteel gewassen, met schrobbers en waterdarmen.
De zwermen werden gestoord, raakten verstoord en lieten zich naar beneden vallen op de hoofden en in de kragen van de matrozen.
Die kloppen de beesten dood en wrijven gelijk het brandend zuur open op hun vel, terwijl nog zó gezegd was : niét doodslaan op de huid.
Het zuur zat in en achter hun oren, in het haar, nek en schouders, bovenlijf ... Nicky had haar werk met de verzorging, capt PRü moest haar assisteren.
Ze vertelde me dat rond sommige bijtwonden de huid zwart ziet. En dat is alles behalve een goed teken hè. Afgestorven weefsel?
In elke geval afgestorven vel en verbrand door het zuur. Sommige wonden gaan tot op het vlees, de huid gewoon weg door dat zuur.
Dan heeft LM heel veel geluk gehad met dat ene beest op zijn voorhoofd en het zuur zo dicht bij zijn oog.

Capt PRü heeft foto's gemaakt van alle wonden, 'k mag ze eens zien, ik zal een diskette meenemen en een kopie vragen.
Daarna vertelde hij over de conversaties met de getroffen matrozen. In het algemeen ging het zo:
Waarom ze het insecten werend middel niet gebruikt hadden, iedereen had toch zo'n spuitbus gekregen? -de spuitbus moest mee naar Manilla zeker?
Yes sir, dat hadden ze gedaan, spuitbus gebruikt.
Wanneer? Gisteren?
No sir, in Nigeria aan de boei. -twee weken tevoren
En nu zondag, om het kasteel te wassen? Niet?
No sir, want nu zondag waren we al op zee en op zee zijn geen insecten. -dat weet toch elke zeeman ...

We zaten op zee met dit schip en de insecten zaten duidelijk zichtbaar aan boord van dit schip. Maar: 'op zee zijn geen insecten'.
Ook niet als men ze in zwermen kan zien zitten, rood-zwarte beestjes tegen de witte schotten van het kasteel.
Zelfs niet wanneer men weet dat ze brandend zuur produceren, want : 'op zee zijn geen insecten'.
Alleen maar mensen met insecten-hersens.
Met zo'n mensen veilig varen? Neptunus, ontferm u over ons!

1999-11-19 ~ op zee

Sinds gisteren weten we dat LM in Tenerife afgelost wordt. De aflosser is Jef V. De 2^de mecanicien die in juni niet meer met de vorige cheng
wou praten en daardoor moest LM vroeger dan verwacht, spoorslag komen aflossen en zat ik plots klem in België met de inventaris van père zijn winkel,
omdat ik het beloofd had aan mijn zussen. -tekst 301

1999-11-20 ~ op zee

We komen toe op 23/11 en waarschijnlijk monsteren we af op 25/11, maar dat laatste is afwachten. Cheng Peegie heeft al bericht ontvangen dat
de bevoorrading in Tenerife maar het minimum zal zijn. Hetzelfde scenario als vorig jaar op schip 30. Wil dat zeggen dat er
voor de frigo-installaties van de keuken geen onderdelen komen? Dat is een ramp voor de voedselvoorraad!
Tenerife is misschien zalig als vakantiebestemming, maar voor wie het reilen en zeilen achter de coulissen meemaakt ligt het wel iets anders.
Om er met een koopvaardijschip te komen is het eiland regelrecht een ramp. En als een schip 2x na mekaar moet gaan lossen op Tenerife, wanneer
komt dan bevoorrading & proviand aan boord? Na 3 maanden? Na 6 maanden? 

Gisteren heb ik bij capt PRü een diskette afgegeven om een mail te verzenden. 's Avond vertelde hij dat de mail niet weg geraakt is. Da's erg.
Stef (2^de stuur) wist een nóg akeliger story te vertellen.
Enkele maanden geleden was de rederij in Antwerpen niet te bereiken na kantooruren (Belgische tijd) en in het weekend.
Geen enkel schip, in gelijk welke tijdszone, kreeg zijn mails naar de rederij verzonden.
Het heeft efkes geduurd eer ze gevonden hadden waaraan of aan wie dat lag : de telefonist(en) van de rederij zetten 's avonds na kantooruren
de installatie niet op automatisch doorverbinden naar de server. (wat dat ook moge betekenen).
Lang leve de elektronica? Er is nog altijd de menselijke schakel, en daar ook loopt soms iets grondig fout.
Een hele vloot captains en chengs heeft grijs haar overgehouden aan die periode.
En bij de rederij zaten de inspecteurs zich af te vragen wat er aan de hand was. Terwijl het probleem bij de telefonist(en) zat, in huis dus.

Deze voormiddag, 'k moest tegen de voormiddag enkele dingen klaar hebben voor LM, krijgt de printer kuren.
Tot 13h20 heeft dat gedoe geduurd.
Het zijn de laatste loodjes ...

Ziezo, dat was het voor deze contractperiode. Rustig schip hè, zei cheng Peegie toen hij hier pas was. Dat had hij niet luidop mogen zeggen.

10-08-2020 om 09:49 geschreven door maart

1999-11-02 ~ op zee

Maandag in Saint Croix is een frigorist aan boord gekomen, maar die kreeg het niet opgelost. En om 16h bolde hij het af omdat hij
zijn dochter van school moest halen. Cheng Peegie was in alle staten. Pas rond 18h was de man weer aan boord.
Die dagen heb ik cheng Peegie een paar keer horen roepen. Mr Peegie? Roepen? Jawel, die dagen efkes wel.

De vleesvrieskamer doet het weer, maar op -15°C ipv op -22°C en de vis zit er nu bij in, wat in theorie niet mag, enkel in geval van nood.
Bvb een sterfgeval, dan gaat de overledene in de visvrieskamer nadat de visvoorraad naar de vleesvrieskamer verhuisd is.
Maar deze situatie is ook een geval van nood. -vandaag zou ik graag het logboek van toen eens lezen, over alle tegenspoed in die weken

LM vertelde later dat het probleem met de koelkamers voor 75% had kunnen vermeden worden als de elektrieker INTIJDS gemeld had
dat ergens vocht zat in de leidingen, daar waar geen vocht mag zijn. Hij had olie hergebruikt voor de leidingen van vries- en koelkamers.
Zoiets is om problemen vragen. En zo heeft het vent zijn vonnis getekend. Eerstvolgende haven naar huis. Cheng Peegie heeft dat niet luidop gezegd,
maar een klein kind begrijpt wat er gebeurt : het water in de olie bevriest, de leidingen raken opgestropt door ijs en het systeem valt in panne.
"Yes but, in my country ..." We zijn hier niet in your country, sukkel. Hier wordt gewerkt volgens andere maatstaven dan in Polen.

Cheng Peegie heeft in St. Croix drie grote diepvriesbakken laten komen, maar daar kan niet de ganse scheepsvoorraad in natuurlijk. 
De shipchandler die ze geleverd heeft vertelde dat volgens de wet de marchandise voor scheepsbevoorrading van het vasteland moet komen (USA).
Die wet maakt dat scheepsbevoorrading op het eiland zo duur is.
En vandaar dat van de catering in Antwerpen maar een minimum aan verse groenten en fruit mocht besteld worden.
In de dagen die volgden aten we wat eerst op moest omdat het al ontvroren geraakt was. Dat klopte bijlange niet meer
met wat op het menu stond maar het menu was absoluut bijzaak geworden : eten wat de pot kookt.

Voor de drie nieuwe vriesbakken moesten bijkomende elektrische leidingen getrokken worden. Dat heeft ook voor de nodige problemen gezorgd.
De elektrieker (nochtans met veterane ervaring) wou de leiding van de keuken door de deurstijl naar beneden laten lopen. Maw een gat boren in
een branddeur. Wééral geroep. De vonken sprongen er af. Een gat in een brandbeveiliging boren? Waar heeft het vent ooit zijn vak geleerd?
Met een gat in een branddeur komt dit schip door geen enkele keuring nog!

Toen cheng Peegie in Fos (20/09) aan boord kwam zei hij na enkele dagen : "dat is hier persies een rustig schip".
Dat had hij niet luidop mogen zeggen, Murphy heeft hem gehoord.
De thermometers van de koelkamers worden hier in het oog gehouden als die van een couveuse, maar dan in het negatief, onder nul.
De vriestemperaturen zijn hier hot news.

Gisteren was er plots een feestdag aan boord met een koud buffet in de bar. Capt PRü wou dat zo om de mecaniciens te bedanken voor
hun inzet en hun inspanningen. Murphy heeft meegeluisterd want juist dan stegen beneden de temperaturen van de koelkamers weer efkes.
Het buffet was geslaagd. De ch.kok glunderde en wij glunderden mee.
Van morgen ben ik gaan kijken in de bar of er nog iets moest afgeruimd worden.
De borden en het bestek hadden we gisteren al naar de keuken gebracht en in het water gezet.
In de bar stond Junar wat verloren te kijken naar het aantal vuile glazen in de spoelbak.
'k Heb alle glazen op een plateau gezet om ze naar de afwasmachine in de keuken te brengen eer hij er ter plaatse met de hand zou aan beginnen.

Daar had hij niet aan gedacht! Dat er in de keuken een professionele vaatwasser staat. Maar ja, de keuken is ook twee deuren verder hè ...
Junar ziet me doen, merkt dat er niet genoeg plateau's zullen zijn en verdwijnt zonder iets te zeggen naar de keuken om een plateau bij te halen,
zonder alvast de glazen kommetjes van peanuts en chips mee te nemen. Heel efkes had ik een déjà-vu van jaren geleden.
De Zaïrese collega's deden ook kilometers met lege handen. Alvast iets meenemen was er toen ook niet bij.
In dit geval : plateau's gaan halen (met lege handen) is plateau's gaan halen en
kommetjes wegbrengen is kommetjes wegbrengen, en terugkomen met lege handen.
Alvast iets meenemen? Nee. Dat is er niet bij ... allemaal lege kilometers.

Toppunt: hij bracht de lege plateau's weer de bar in. Hoe moeten de glazen wanneer ze afgewassen zijn van de keuken weer naar de bar komen?
Komt hij dan eerst de plateaus terug halen? Zo ligt de bar ver van de keuken natuurlijk, wanneer een mens acht keer over en weer loopt ipv vier keer.
Verplaats u niet met lege handen, laat elke verplaatsing een beetje opbrengen voor de job, of ge zijt 's avond bekaf en het resultaat is er naar.
Dat is een van de wijze lessen van Yvonne uit 1978. 
Gelukkig had ik in de bar niks meer te doen en kon ik het afbollen.
Soms zou ik aan weer aan de slag willen als stewardess, maar dan niet met een Filipijnse collega.
Tenzij het Noël of Roderick zou zijn natuurlijk. -en later Eusebio, de crème van de Filipijnse stewards, wat een organisatie, wat een afwerking  

1999-11-13 ~ op zee 

Owee, wat zienik, al sinds 02/11 niet meer geschreven. Zo geraakt de inkt hier niet op natuurlijk.
De voorbije week hebben Nicky en ik de inventaris van de farmacie van het schip gemaakt. Elke dag een uurke, om niet te veel fouten te maken
in al dat gecijfer van aanwezige voorraad, vervaldatums, verplichte minimum voorraad en bestellingen.
Na dat uur bleven de drie kwartier kletsen.
Nicky is gedurende drie jaar administratief directrice geweest in rusthuis in de buurt waar ik toen woonde in Ganshoren.
Ze heeft een hele resem verhalen over wat er zoal gebeurt met de bewoners. Van binnenuit het home en van buitenaf. -hoe actueel plots
Geen frisse of hartverheffende verhalen, maar wel heel leerzaam. 

          Ze heeft ook een aantal jaren in een psychiatrisch centrum gewerkt in St-Agatha-Berchem en ze vertelde dat als
          daar een besmettelijke ziekte zou uitbreken, heel het gebouw, met iederéén daar aanwezig in quarantaine moest.
          Iedereen daar aanwezig betekent dus de bewoners én het verplegend personeel, het verzorgend personeel & het onderhoudspersoneel.
          Zo stond dat in hun contract. Als ge kinderen van school moet halen : zorg maar dat het in orde komt want ge moogt niet meer weg.
          Zelf heeft ze het nooit meegemaakt, maar de procedure voor quarantaine was duidelijk.

De rest van de tijd gaat op aan de gewone jobkes: typwerk, dagelijks de overalls van de officieren wassen,
ze drogen, vouwen en weer afleveren aan de deur van de cabine.
Het zwembad kuisen is er bij ingeschoten, sinds het gedoe met de schurft en de scheepswas begonnen is.  
Deze namiddag begin ik er weer aan. Er is ommers geen oefening, wegens dag van vertrek.

LM heeft de voorbije dagen nogal zijn bezigheid gehad. Het gedoe met de koelkamers is nog niet helemaal  in orde en
dat zal wel zo blijven tot in Tenerife. De stukken zijn besteld, maar of ze zullen geleverd worden is een andere vraag want
'leveren op een eiland is ALTIJD' duur. Vorig jaar -schip 29- heeft hij daar ook maar het absolute minimum gekregen van wat besteld was.
Maar goed, de stukken voor de koelinstallatie zijn 'critical parts', misschien schieten ze dan wel wakker bij de rederij in Antwerpen.

En dan is er nog iets, er lag een vitaal stuk in panne vóór de hoofdmotor, die zorgt voor de aandrijving. Eens kijken in zijn werkboek:
een elektrische motor van een van de twee smeeroliepompen voor de aandrijvingsmotor (hoofdmotor) lag in panne.
Er zijn twee zulke pompen met elk hun eigen elektrische motor en alles moet in orde zijn zodat de ene kan overnemen indien de andere
het laat afweten. Op nauwe druk bevaren routes zou dat rampen kunnen veroorzaken, op volle oceaan is dat enkel erg voor de gemoedsrust
van de aandeelhouders. Wij worden dan gesleept. Dat kost fortuinen natuurlijk, daarom : beleg nooit uw geld in de rederij waar ge werkt!

Aangezien elke elektrische motor het domein is van de elektrieker (sinds de gepollueerde olie in de koeling heeft hij de bijnaam Mr Bright Light)
heeft het drie dagen geduurd ipv enkele uren. Gisterenavond belde cheng Peegie dat de motor in orde gekomen was omdat de draden nu
op de juiste manier aangesloten waren. Op de juiste manier aangesloten? Dank zij de vakkennis van Mr Bright Light? Toeval?
Of was de cheng het zelf efkes gaan oplossen? Want dat kan ook hè.
Door dat telefoontje was LM klaar wakker en is pas een paar uur later weer in slaap geraakt. En vannacht was het standby.
Hij heeft dus weeral te weinig geslapen. Weer door het geklungel van Mr Bright Light, zij het deze keer onrechtstreeks.
En de dag tevoren was het ook al nachtwerk. Rustig schip hier, had cheng Peegie gezegd? 
De elektrieker wordt in Tenerife vervangen. En dat is niet omdat zijn contract om is, hij is pas sinds 17/09 aan boord, hij heeft de zak.

De benamingen die ik LM al horen gebruiken heb voor dat heerschap ga ik niet op papier zetten. 'k Wist niet dat LM zo'n uitgebreid repertorium
scheldnamen kent. Mijn liefste blíjft me verbazen. Daarvoor verdient hij een lintje. Ook omdat hij het al zeven jaar volhoudt met mij.
De zon staat hier te schijnen gelijk een zotte, persies of ze heeft niks beters te doen. Een heel ander novemberweer dan herfstbuien in België.
France Inter staat hier al een paar dagen op, FM. Er gebeurt nogal wat in de wereld. We weten weeral waar er gemoord wordt zie ...

1999-11-14 ~ op zee

Deze namiddag, na het eten, gaan we met de ganse cleaning gang het zwembad kuisen. Gisteren heb ik het meeste roet al weg gekregen
van de wanden maar de bodem krijg ik niet goed. De bodemplaat golft een beetje en er bleef nogal wat water staan.
Straks, met versterking van mankracht moet dat in orde te krijgen zijn.

Vandaag is het zondag. Dwz : 's Middags een drinkje bij Nicky en capt PRü. Eigenlijk moet het zijn : bij capt PRü & Nicky, maar de heren houden eerst
werkvergadering in de management room en in afwachting ben ik al bij Nicky.
Enkele zondagen geleden heeft ze me een armband laten zien die ze ooit in India gekocht heeft : robijnen en diamantjes in een band van goud gevat. 
De band is 1 cm breed. Ze hebben hem thuis laten schatten: 450.000 BF. Om van achterover te vallen. En ze was nog verbaasd toe ze het vertelde.
De stenen zijn op artisanale wijze bewerkt en zoiets is hier in het westen onbetaalbaar geworden aan werkuren.
Daarom is een armband van ver weg, plots véél meer waard in het westen.
Ze heeft hem bij aan boord omdat er thuis geen tijd meer was om hem naar de kluis te brengen. Tegen de pikkedieven die leegstaande huizen doen.
- En de piraten in Nigeria dan? vroeg ik.
- Och, dat zou al moeten lukken hè, zei ze. -toen nog wel ja, maar nu ziet de piraterij er al gans anders uit, professioneler

In Seent Krooi (Saint Croix, op zijn Amerikaans uitgesproken) is mijn Luxemburgs zeevaartboek toegekomen. De pasfotootjes had ik van uit
Fos sur Mer (Zuid-Frankrijk) opgestuurd naar de rederij in Antwerpen tav klerk Caga, zij houdt zich bezig met dat soort zaken voor dit schip.   
Met mijn Luxemburgs zeevaartboek ben ik nu helemaal in orde voor elke Afrikaanse haven, het zal geen USD of andere koekjes meer kosten
aan smeergeld. Op voorwaarde dat het betreffend schip onder Luxemburgse vlag vaart natuurlijk. Want sinds de omvlagging in '91
is het een soepje geworden hoor, welk zeevaartboek onder welke vlag geldig is. https://nl.wikipedia.org/wiki/Omvlaggen 

Binnen een dag of 10 zouden we in Tenerife zijn. Of LM daar afgelost wordt is nog niet zeker. De volgende haven zou Rotterdam zijn.
Er is dus een kans dat we pas in Rotterdam afmonsteren, half december.
Zij we nu (pvd!) wééral in de winter thuis, het hoeveelste jaar na mekaar is dat nu al ... en ik vrees dat het januari zal worden, want
vanwege de millenniumbug willen ze mensen aan boord houden die vertrouwd zijn met het schip. https://nl.wikipedia.org/wiki/Millenniumbug 

Met de fysiek van het schip. De instructies voor de overgang zijn duidelijk: er wordt wacht gelopen, ook in het machien.
Voorts drie bladzijdes vaagheden om te zeggen 'bekijk het maar en los het op'.
Áls we moeten blijven hoop ik dat we op volle zee zitten en niet op een druk bevaren route.

09-08-2020 om 07:12 geschreven door maart

1999-10-17 ~ op zee

De veiligheidsoefening van gisteren was een 'botsing' met een UFO, een Unidentified Floating Object.
Dat kan een dode walvis zijn, of een wrak dat op drift is en daar zouden wij om 15h30 tegen botsen.
Bij dit soort oefening moeten Nicky en ik ons op de brug melden en daar uit de weg blijven staan voor de duur van de oefening.
De briefing werd beneden in de pingpongroom gegeven aan alle mensen die actief deelnamen aan de oefening.
Het scenario werd uitgelegd: er zouden onder andere ballasttanks gesound (gepeild) moeten worden en daar zou dan 1m water in staan,
zeewater dat binnengelopen was via het gat in de romp dat door de botsing veroorzaakt werd. -was dat schip nog enkelwandig?
Zijn er nog vragen? Nee, er waren geen vragen, dus iedereen had het scenario begrepen en de oefening kon beginnen.

De bootsman (de pasja, die met zijn twee messen) heeft tijdens deze oefening de hoofdvogel afgeschoten ...
Hij was degene die volgens het besproken scenario de betreffende ballasttank moest gaan sounden (peilen).
Hij was stomverbaasd dat híj dat moest doen. Met bokkig getreuzel (kostbare tijd verspild) begon hij er aan en beweerde toen nóg nukkiger dat er
géén water in de ballast tank stond. (Natuurlijk niet, we vaarden vol met lading, dan is er geen ballast in de ballasttanks!
Choff Vilko verbetert hem over de walkietalkie en zegt dat er volgens het afgesproken scenario 1m water in de ballasttank zou staan en
dat de boots dat dan ook zo te melden heeft aan de brug. En toen ... begon de boots te discussiëren met Vilko dat er géén water in de ballast tank stond.
De driedubbele kalkoen!
Nu mag hij eens iets voorwenden, en nu doet hij het niet. Of beter : nu moét hij eens iets voorwenden en nu dringt het niet door.
Met dat soort botte hersenen moeten de stuurlieden hier een schip zien varende te houden. Waar zitten al die pientere vaklieden-matrozen toch?
Niet aan boord van dit schip, dat weten we ondertussen wel.

          Een gelijkaardige situatie hadden we aan boord van schip 27 -tekst 230- ivm met een oilspill oefening. De Filipino-matroos die het olielek
          moest melden, meldde helemaal niks. Toen de choff hem na 5 volle minuten wachten opriep of alles oké was aan de manifold antwoordde
          dat groot licht : Yes -stilte- behalve een klein waterlek. Toen pas kon de oefening beginnen. Het waterlek moest ruwe aardolie voorstellen.
          Dat was 5 minuten tevoren uitgelegd geweest. Wat dacht het genie van dienst? Dat we de oefening met echte aardolie gingen doen?
          Op volle spuitkracht in volle diameter dan ook nog zeker ...
          En vroeg hij zich niet af wat hij in volle oceaan met een walkietalkie aan de manifold moest gaan staan doen ALSOF WE TEGEN DE KAAI LAGEN!
          Dat daar toen boord van dat schip geen ongelukken gebeurd zijn was zeker niet te danken aan de Filipijnse vooruitziende blik of inbreng.

Gisteren vertelde Nicky me tijdens de oefening dat de capt nu ook een menu wil van Peter (2^de kok).
Na de oefening ga ik naar de keuken bij de ch.kok het menu voor de volgende dag noteren en daarna vraag ik aan Peter
of hij wil dat ik zijn menu ook typ, dat gaat in één moeite mee door.
- Geen menu nodig, zei hij.
- Heeft de capt u niet gezegd dat hij  uw menu ook wil? (Filipijnse keuken wil dat zeggen).
- Nee, en ik heb hem daarstraks nog gezien, zei Peter.
- Oké , zei in, fine! (Gij uw zin!)
Verdomme, verdomme, verdomme! Ik ben een dag te vroeg want Peter is nog niet officieel op de hoogte gebracht door de capt himself.
Peter steekt zijn handen in zijn zakken, houdt zijn hoofd schuin en komt van achter het fornuis gewandeld.
- Denkt ge misschien dat de capt mijn menu zou lusten?
- Misschien wel, zei ik.
- Denkt ge dat hij mijn menu zou willen éten?
Misschien wel, misschien niet, maar hij wil weten wat ge met de voorraden doet zoals toen met die garnaalkroketten.
In het Nederlands rijmt weten op eten, maar het was in 't Engels te doen.

Daarstraks na de zondagse management meeting, tijdens het zondagmiddag drinkje in de cabine van de capt vertel ik dat aan Nicky, met een
"sorry" aan de capt omdat ik een dag te vroeg was en ik zie hem een glimlachje produceren. Dat glimlachje kan ongeveer vanalles betekenen.
- ofwel heb ik me als een dom kieken laten manipuleren door hen beiden -wat later in 2008 niet eens zo ver gezocht bleek
- ofwel : kieken, waar moeit gij u mee
- ofwel : kieken, ge moet zo ijverig niet zijn, wacht op zijn minst de officiële gang van zaken af
Welke van mijn drie interpretaties de juiste is zou ik feitelijk eens kunnen vragen, maar waarom? Kieken = kieken. 
En daar zat ik dus met een roodgloeiende kop.

1999-10-31 ~ op zee

          Sinds 27/10 typ ik nu ook het menu van de Filipinos. Dat uilskuiken van een 2^de kok heeft er 10 dagen over laten gaan, wat had kunnen
          vermeden worden als meneer een hint zou willen interpreteren als een voorstel ipv op zijn tenen getrapt te zijn.
          Met zulke mensen aan boord, Neptunus, ontferm u over ons.

Twee weekends geleden had choff Vilko last van jeuk en huiduitslag. Hij dacht dat het misschien een reactie op cola was.
'k Ben als de bliksem gaan kijken of we geen verdachte blikjes cola hadden staan in de frigo van de bar. -er was dat jaar iets fout met cola-productie
Nicky bekijkt Vilko zijn hand van dichtbij en zegt dat het misschien iets met de lever zou kunnen te maken hebben ...

Op 19/10 's morgens gaat hier de telefoon, Nicky vroeg of ik efkes naar boven kon komen.
De huidaandoening bij Vilko was schurft. Niet erg, zou een mens denken, de juiste lotion er op en dat geneest wel.
Jaja, maar waar komt die schurft zo ineens vandaan? Van de buitenwereld. Uit Nigeria. Maar daar waren we al weg sinds 01/09! 
Via het beddengoed is het bij Vilko geraakt en wieweet bij wie nog allemaal.
"Ook kan de mijt via beddengoed, handdoeken en dergelijke worden overgedragen (...)" zegt wiki  https://nl.wikipedia.org/wiki/Schurft_(mens) 
Capt PRü heeft de bemanning officieel op de hoogte gebracht, in twee keer, de officieren en de crew, en heeft verzocht elk vlekje of jeukje te melden.
En dat het juiste lotion aan boord is.

Er hebben Nigerianen voor de lading aan boord gelogeerd. Het linnen van die bedden is gewassen geweest door Junar (de steward) maar
waarschijnlijk niet op 60° want dat 'duurt te lang' en dus zeker niet op 90° wat eigenlijk de aangewezen temperatuur is voor scheepswas.
Ofwel de smoes 'ze hebben er maar één keer in geslapen' of godweet welke andere manke redenatie.
Wat houdt dat in: dat de ganse scheepswas moet herdaan worden. Het beddengoed dat op ligt, de handdoeken, de wisselwas,
én alle dekens van elke cabine, ook de reservedekens. Met Dettol. Véél Dettol voor de dekens, want die verdragen maar 30°.
Er zijn 25 permanent bewoonde cabines, waarvan 3 zeker niet in contact gekomen waren met ander linnen.
Nicky wast haar lakens en handdoeken zelf, en ik ook. En de cabine van de 2^de stuur moest ook niet gedaan worden want die is onbewoond sinds Fos
vermits Teddy daar afgemonsterd is en nog niet vervangen werd.
Maar Junar had er zo weinig van begrepen dat hij daar ook maar het beddengoed gaan afhalen is, dus toch 23 pakken linnen ipv 22.
Plus de 8 bedden in de reservecabines waar de Nigerianen geslapen hebben. We hebben efkes de optelling gemaakt: we kwamen aan 425 stuks.
Maar het was meer, want er is nog een en ander uit de kast 'gevallen' ...
Heel die was moest ineens gebeuren. Geleidelijk aan gaat niet, want mogelijk kan het linnen dat nog niet gewassen en ontsmet is 
het linnen dat al wel ontsmet is opnieuw besmetten. https://nl.wikipedia.org/wiki/Schurft_(mens)#Behandeling 

Die 456 en meer stuks hebben we in twee hoofdstukken gedaan gekregen. Van di-19/10 tot vr-22/10 hebben Nicky en ik omzeggens in de laundry gewoond.
Zaterdag stond ik daar weer eens, want onze eigen was moest ook gedaan worden.

Di-19/10 hebben we een set witgoed gegeven in 14 cabines, level 1 & level 2, de matrozen en de mensen van de keuken.
Het linnen inleveren gebeurde in bijzijn van capt PRü en Choff Vilko, het was dus een zeer officieel gebeuren. Iets dat in het logboek wordt opgeschreven,
zoals de inbeslagname van de 'werk'messen op 12/10 -tekst 308- Wat er aan scheepslinnen nog uit de kleerkasten kwam is ongelooflijk. (*)
Verschillende Filipijnen hadden zelfs met stift hun naam op de rand van de lakens geschreven. Waarvoor moet dát dienen? Al onderweg naar Manilla?
De week daarop (wo-27/10) zouden we opnieuw een set ontsmet witgoed geven, óók allemaal gewassen met Dettol of we zitten ergens halverwege ipv tegoei.
Wassen was het probleem zo niet, we hebben de commerciële machines van 12kg en van 7kg. Maar de was gedroogd krijgen, daar kruipt tijd in.
De dekens hebben we kunnen ophangen met een systeem à la McGyver. Tussen de overstaande rekken van de linnenlocker hebben we
bovenaan de reserve bezemstelen gelegd, en over elke bezemsteel een deken gehangen, dubbelgevouwen, dat wel, maar de ventilatie hielp ook een handje.

Zondag en maandag lagen we tegen de kaai in St. Croix en wasten we niet, omdat in haven geen water geproduceerd wordt aan boord.
Dat was in feite welkom, want we wilden wel eens van boord, aan de wal, schurft of geen schurftlinnen.
Di-26/10 nog een dag wassen en wo-27/10 in de namiddag waren we klaar. En was de Dettol op. En in St. Croix is geen geleverd!

Zo op papier is dit verhaal maar een enkele lijnen, maar in het echt waren het heelder stories. Zo is er een en ander aan het licht gekomen ook:
Wo-20/08 kom ik in alle vroegte kom ik in de laundry en ik zie witte was draaien. We hadden zopas gisteren (di-19/08) linnen bedeeld.
Waarom de dag erna al wassen? Waarom in de machine van 12kg? Waarom tegen de schurft-instructies ingaan? Waarom zo dom?
In de grote machine van 12kg zaten 2 lakens, 2 slopen en 1 handdoek. Wat een waterverbruik voor een kleine was!
Twee seconden later komt Nicky binnen, zij ziet die witte was en stapt naar de telefoon in de mess (rechtover de laundry) om naar haar man te bellen,
die gelukkig ook de capt is van dit schip. Capt PRü komt naar beneden, neemt de situatie in ogenschouw en om 10h stond hij hoogstpersoonlijk
in de crewmess, tijdens de coffee time van de bemanning. 'k Zie het zo vóór mij. Al die kleine Filipijnen op hun stoeltje en
die grote capt kaarsrecht staande. 'k Was blij dat ik daar niet bij moest zijn. In welke nesten hadden ze zich nu weer gewerkt?

En zo bleek dat Junar (de steward) de witte was van de crew niet doet, die doen dat zelf, of moeten dat doen van hem.
Vandaar die ene set witgoed 's morgens in machine. Maar waarom de dag erna al, in de machine van 12kg !?!
Ondertussen ontvangt Junar wel extra loon om de gánse scheepswas te doen, niet de helft ervan.
Is dat arrangementje een vinding van hemzelf of is het een vinding van de vorige steward (Yvan, een Belg). Persoonlijk denk ik dat hij het overgenomen
heeft van gladde Yvan, want Junar is te mak om zo'n arrangementje georganiseerd te krijgen. En de capt is nu weer misnoegd natuurlijk.
Wat hééft deze ploeg Filipinos toch om de capt zo vaak te ergeren. Waar is dat goed voor ?

In het medisch handboek aan boord staat dat schurft (scabies) tien (10) dagen na de besmetting begint jeuk te geven. Dat kan ongeveer kloppen met
de datum in Nigeria en met de datum van de eerstvolgende linnenchange na Nigeria. In Encarta staat 30 dagen na besmetting, maar ik geloof eerder
het medisch handboek.

In diezelfde periode hadden de mensen van het machien ook hun handen vol. Op vr-22/10 laat de volledige frigo-installatie van de keuken het afweten,
twee vrieskamers en twee koelkamers. Heel de voedselvoorraad voor 25 mensen kwam in gevaar.
Cheng Peegie, LM en de elektrieker hebben dag en nacht gewerkt aan de frigo's, daarbij standby-aankomst, het lossen in St. Croix (wacht 6hrs-op-6hrs-af) 
standby-vertrek en tussendoor telkens weer de frigo's. Er waren dagen bij van 15 en 20 hrs. Ze hadden donkere kringen om de ogen,
het leken wel dagen van 25hrs. Bij een test in de koelinstallatie hadden ze in een wolk freon gestaan ook nog. De gasmaskers zijn wel aan boord maar
de filters zijn van een ander model en passen er niet in. Freon is niet giftig, maar men kan wel stikken door gebrek aan zuurstof.
Het resultaat was barstende hoofdpijn, van het gebrek aan zuurstof en van het gebrek aan slaap. De Caraïben? Waw!

En de ch.kok zat met de handen in het haar. Letterlijk. Rauwe wanhoop. De proviandlevering in St. Croix was al maar het hoogst noodzakelijk en nu
kwam de hele voedselvoorraad in gevaar ook nog. Hetgeen daar beneden te gebeuren stond was reëel, was geen inbeelding.

08-08-2020 om 07:00 geschreven door maart

1999-10-01 ~ op zee 

'k Ben al twee dagen zeer voorzichtig met die wielspanner, want stel u voor, stél dat ik die valve tóch zou overtrekken. 'k Mag er niet aan denken.
Puiteschrik. En wie moet het dan oplossen? Iemand van het machien? Mensen die wel wat anders te doen hebben. 'k Durf er niet aan denken.

Sinds gisteren hebben we weer een menu. Deze ch.kok maakte er geen en eergisteren zei capt PRü dat hij weer een menu wou zien uithangen.
Hij zei dat tamelijk gedecideerd. Owee, dacht ik, deze kok kan niet overweg met schrijfapparatuur, dat dagelijks velletje papier gaat
een probleem worden, dat gaat afmetingen aannemen en dat kan vermeden worden. (Men doet aan Welfare of men doet het niet hè.)

De kok had me naald en draad gevraagd, gisteren voormiddag breng ik hem die.
Gij naald en draad, wij een menu, dacht ik bij mezelf en ik nam de laptop mee.
Met veel vertoon van elektronica wou ik hem laten zien dat het menens was, maar dat ik wel het typwerk zou doen.
En ik heb erbij gezegd dat de capt wou dat ik het typwerk deed, wat maar half gelogen was. Hij wil een menu, wie het typt is bijzaak.  

          Er was eerst een klein misverstand, de ch.kok heeft al een naald, hij bedoelde enkel draad 'tailor apparel' + handbeweging =
          scheepsengels voor naald en draad. In dit geval was het enkel draad, witte.

Voor het menu kreeg ik direct alle medewerking. De ch.kok zegt wat er op tafel komt, Peter (2^de kok) vertaalt dat in verstaanbaar menu-Engels
en Junar (de steward) zegt me hoe het ontbijt er zal uitzien : om de andere dag yoghurt of fruitsap, de rest blijft hetzelfde. Oké, thank you gentlemen.

In de cabine heb ik wat gesleuteld aan de opmaak van het blaadje en toen het ongeveer goed was ben ik naar boven gestapt met een printje
op A8 formaat. (De helft van een A4, van een gewoon blad papier.) "Capt, we hebben een menu." Capt PRü keek er naar en was tevreden.
Nicky lag op de seat, ze heeft nog altijd koorts. 't Menu interesseerde haar zo niet, ze kan geen eten zien, zelfs niet in print.
Ze denkt en hoopt dat het zondag zou over zijn.

Dan naar de Baas, cheng Peegie, want die vond een menu ook wel nuttig en aangenaam. "Chef, we hebben een menu."
Cheng Peegie vond het jammer dat er geen staandertjes zijn om de menu's op de tafels te zetten. Dat is maar een woord, gewoon hier wat huisvlijt.
's Namiddags heb ik drie kleine kaftjes gemaakt van vervallen zeekaarten, zorgvuldig gekozen welke de meest aangewezen waren,
de oude geëtste zijn de mooiste, een tekening van het schip op de buitenkant geplakt en met een papierschuivertje de menu er in vast gezet.
De kaftjes blijven staan, ze vallen niet om en cheng Peegie krijgt het menu waar hij het hebben wil, op tafel.
En LM heeft nu een menu op een blaadje in de cabine, hij weet vandaag al wat we morgen eten.
Bij de cheng ben ik in de namiddag dan mijn huiswerk gaan laten zien. Hij was tevreden.
Misschien maken ze in het machien wel eens menuklemmetjes, wanneer ze tijd hebben. Maar voorlopig dus kaftjes. Huisvlijt.

Met de drie kaftjes ging ik naar de mess. Eén voor de kleine tafel (capt & co), en twee voor de grote tafel van 10 man.
Junar bekeek het anders : één menu per tafel en het derde gaat naar ... zijn ogen blonken me te gretig. Het derde gaat mee naar huis?
Hela, hola. Een minuutje! Wij met ons tienen aan tafel kunnen twéé menu's gebruiken hè, captains orders! (Gelogen van mij, maar als een kaftje
'verdwijnt' dan weten ze weer van niks ziet ge. Soortgelijke zaken zijn al te dikwijls gebeurd met bemanningen uit bepaalde landen.)
Met één menu op een tafel van 10 mensen is de soep koud eer we alle 10 gelezen hebben welke soep het is. 
En daarbij, als ge zo'n kaftje wilt dan vraagt ge dat ipv het te stelen. Is dat begrepen? Hij had het begrepen. No stealing.
Dit was de eerste keer dat ik me zo uitliet tegenover iemand van de bemanning, maar zijn blik had me té graai-gretig geleken.
Het derde kaftje was omzeggens al verdwenen nog voor het had kunnen dienen!

Deze capt heeft toch iets met rook hoor. De voorbije weken hebben ze drie kakkerlakken gezien. Drie, op twee weken tijd.
Dat is niet overdreven veel. Als ge die alle drie te pakken krijgt zijn dat er toch al drie die geen eieren meer zullen leggen.
Maar er moest en er zou gefumigeerd worden. Watte? Weeral met rook spelen? Zoals die ijverige choff op schip 01 zeker? -tekst 015

        En dan vragen ze zich aan de wal af hoe zeevarenden een aandoening aan de luchtwegen kunnen oplopen …
        op zee is toch altijd gezonde lucht! Jaja, op zee misschien, maar daarom niet altijd aan boord. 

Donderdag avond : luid gillend rookalarm. Eén detector was blijven aan staan en dat is genoeg om een gans schip te alarmeren.
Hij ging weer eens iets doen zenne, de PRü.

1999-10-12 ~ op zee

Vorige zaterdag leek de brandoefening nergens op en de capt was tamelijk boos. Niet met veel woorden maar wel grimmig.
De Filipinos waren het aan het uithangen, te tam om in gang te schieten of nog maar de schijn van vinnigheid hoog te houden,
kwam choff Vilko achteraf melden op de brug. "Morgen is het ambras-dag, zei de capt, ze herbeginnen de oefening en als het weer eens
niet goed is, krijgen ze in de namiddag nog een oefening, tot ze wakker schieten." Zo zou hun vrije namiddag er bij inschieten,
dacht ik toen ik weer in de cabine was. Wat gaat dat een gerommel geven.

En zondag was het hommeles. Maar niet de ambras die de capt gepland had.
In de voormiddag waren de matrozen het kasteel aan het afwassen, in ploegjes van drie: ene met de schrobber, ene met de aftrekker, en ene met
een zoetwaterdarm voor het naspoelen.
'k Hoor ze bezig en bedenk dat ik het zwembad dan in de namiddag zal moeten doen, want alle zoetwaterdarmen zijn in gebruik.
Om 09h40, hoor ik ineens buiten roepen, vlak naast de cabine. Er stond nogal wat wind en soms moet men daar zeer luid praten om mekaar te verstaan.
Het geroep bleef duren. Persies ruzie.
'k Was al eens consjuus buiten gegaan, en via de buitentrappen was ik in de rapte naar de brug om tegen Wouter te zeggen dat
ik het zwembad pas in de namiddag zou poetsen. Onderweg en op de brug was geen capt PRü of choff Vilko te zien.
Weer beneden gekomen stond Leo nog altijd te roepen tegen die twee Filipinos.
Om 09h50 hoor ik de deur van de lift. Vilko komt door de alleyway met een mok koffie en stapt naar stuurboord, naar zijn cabine.
Ik zeg hem dat er 'an argument" aan de gang is, al zeker 10 minuten en wijs naar bakboord.
Van de zenuwen wist ik niet meer wat bakboord was in het Engels. (portside)
En ik zei erbij dat ik vreesde dat Leo 'something stupid' zou kunnen doen, want ik ken hem van lange jaren terug. -schip 20, 1990
Vilko brengt zijn mok naar zijn cabine (daar ging zijn coffeetime!) en komt mee naar de buitendeur aan bakboordzijde.
Eerst bleef hij wat staan kijken door het patrijspoortje en dan stapte hij buiten. Het geroep viel stil.
'k Ging in de rapte naar beneden naar de cargo control room (CCR), om iets te printen voor de ch.kok. In het CCR staat een kleurenprinter.
Deze hier is een monochroom, een zwart-wit printer, zou Tom V zeggen. Alsof wit geprint wordt.
Om 10h was ik weer op level 3. De stemmen buiten waren nu van Leo, capt PRü en af en toe choff Vilko. Deze keer alles minder luid.
Om 10h25 zijn de stemmen gestopt.
Om 11h moest ik bij Nicky zijn, terwijl de heren managementvergadering houden. Nicky wist er wat meer over te vertellen, maar niet veel.
De cabine-inspectie van zondagnamiddag was zeer officieel. En zeer grondig. Dit was geen eenvoudige inspectie over netheid meer.
De kasten en laden gingen open deze keer, ook de valiezen en reistassen, onder matrassen en hoofdkussens werd gekeken en bovenop de kleerkasten:
alle Filipinos hebben hun 'werkmessen' moeten afgeven. De oogst heb ik enkele dagen later in de bonded stores zien staan.
Zelfgemaakte bowie-messen, regelrechte rambo-messen met weerhaken in de bovenkant van het lemmet ..., zogezegd om vis mee te kuisen.
Eén mes was gekocht en er staat 'Defence' op het heft gedrukt. Een wapen dus.
Tussen de zelfgemaakte messen zit er één dat zo verschrikkelijk klungelig in mekaar steekt dat de gebruiker
er gelijk ook zichzelf mee verwondt, tussen duim en wijsvinger.
De pasja (de bootsman) was nog de grootste onnozelaar in heel dat gebeuren, hij beweerde dat hij geen mes had, terwijl Vilko hem al
met twee  messen aan zijn werkriem had zien rondstappen. Denkt dat primitief brein dat Vilko, choff zijnde, geen ogen in zijn hoofd heeft?

1999-10-16 ~ op zee

Maandag was Leo gekalmeerd. De capt was met hem aan het praten tijdens de coffeetime, vertelde Nicky toen ik haar tegenkwam in de lift.
Leo was zich bij Vilko gaan verontschuldigen en krijgt nu zijn jobs rechtstreeks van hem, dus niet meer via de bootsman.
De Filipijnen zijn bokkig omdat ze hun messen hebben moeten afgeven en omdat Leo niet op water en droog brood in de boeien geklonken werd.
Zondagavond liep ene van de Filipino's met een blauwe keel, vertelde Nicky.
Tja ... 'something stupid' zal daar aan deck op zondagmorgen wat rap gebeurd zijn zeker?

Maandag in de voormiddag laat ik het zwembad leeglopen. Wat ligt daar in het laatste water te drijven? Een stront. Dit gelooft geen kat, dacht ik.
'k Haal gauw het fototoestel uit de cabine en klim naar beneden het zwembad in. Er was teveel lichtweerkaatsing van de zon op het water.
Ik had een aftrekker nodig om de trofee naar de schaduwkant te trekken en terwijl ik weer naar boven klim om de aftrekker te nemen,
verdwijnt de stront in de afvoer. Geen foto dus.
- Had dan toch eerst die afvoer dichtgedraaid, zei LM achteraf.
Tja, daar heb ik niet direct aan gedacht. 'k Dacht vooral aan een foto, aan het fototoestel, kwestie van mijn verhaal te kunnen staven.
Dinsdag was er een gat in de zoetwaterdarm die bij het zwembad hangt. Dat is ondertussen al gerepareerd.
Het stukje met het gat in staat hier naast mij op het typtafeltje. Het is geen verduurd sleetgaatje in het rubber, neenee.
Het is een zeer rechte snee met rechte randen. En dít, Lieve Mensen, is opzettelijk beschadigen van scheepsmateriaal.
We weten nu uit welke hoek de stront waait.
Maar ik blijf dat zwembad poetsen hoor. Ze zullen het treiteren wel rapper beu worden dan ik het poetsen.
En na die twee dagen is het wel duidelijk dat het zwemwater élke dag moet ververst worden.

Dinsdagavond stonden garnaalkrokketten op het menu. Maandag had de capt aan de keuken gevraagd of er nog voldoende waren.
Peter, de 2^de kok, zei dat er nog genoeg waren. Dinsdagavond brengt hij de garnaalkroketten naar boven en zet de doos klaar voor de ch.kok
op diens werktafel. De ch.kok begint er aan, in goed vertrouwen dat het garnaalkroketten zijn. Het waren viskroketten.
De garnaalkroketten waren verdwenen 'naar Manilla'. Maw : Peter had ze opgeserveerd aan de Filipinos.
Waarom zegt hij dan tegen de capt dat er nog zijn? Denkt hij nu écht dat niemand van de veertien mensen in deze mess het verschil zal proeven?
Niemand? En dat deze capt dat soort bedriegerijen neemt?
Gisteren tijdens het avonduurtje bracht capt PRü de story ter sprake. De 2^de kok heeft er gelegen. Niet omdat de garnaalkroketten op zijn,
maar omdat hij erover gelogen heeft. Zo simpel is dat met deze capt.

In een brief vroeg iemand van de kinderen of ik het hier 'tof, saai, of gewoon leuk' vond. Wel, saai is het de voorbije week zeker niet geweest.

Rond 23/10 zouden we lossen op St. Croix, een van de USA Maagdeneilanden in de Caraïben ofte Antillen.
Saint Croix wordt 'Seent Krooi' uitgesproken in het Engels. De Britten hebben ook enkele eilanden in deze archipel.
St. Croix ligt ± ten zuidwesten van Puerto Rico, daar waar Kleine Antillen beginnen.
De Grote Antillen eindigen bij Puerto Rico. https://nl.wikipedia.org/wiki/Antillen#Eilanden 
En in St. Croix gaan we eens niet aan de boei maar tegen de kaai!
Als alles meevalt wordt dat rustig verkennen en boodschappen doen.
Daarna zouden we gaan laden in Boca Grande, aan de monding van de Orinoco (Venezuela). We nemen er ijzererts (droge lading) en zouden
misschien in december gaan lossen in IJmuiden. Boca Grande en IJmuiden zijn nog niet officieel bevestigd, maar
afmonsteren in Nederland zou wel eens tof zijn. En dan met de trein naar huis. Eens geen luchtgavengedoe voor een keer, dat is nu mijn wens.
Maar het is nog toekomstmuziek. Eerst postkaarten gaan kopen in Saint Croix en dan zien we verder wel.

07-08-2020 om 04:49 geschreven door maart

1999-09-25 ~ op zee 

Hallo iedereen thuis en daarbuiten.
Vandaag is het zaterdag en capt PRü houdt veiligheidsoefening. Om hoe laat?  ♫♫ Vol verwachting klopt ons hart ♫ ♫♫
'k Wou de reddingsvesten en de helmen al gereed leggen in de inkom van de cabine, om toch maar niet als laatste aanwezig te zijn op de oefening.
Maar het halletje is piepklein, zie dat LM er over valt of ik er over struikel en een voet omsla. Liever wat later op de oefening maar heelhuids.

Vandaag verjaart Majid, de vervanger van Tom V.

Zojuist ben ik een diskette gaan afgeven bij capt PRü. 'k Ben zeer benieuwd of dat zonder problemen zal verzonden raken.
Het geheel heb ik deze keer, bij wijze van test, weg gesloten achter een wachtwoord.
Toen ik pas aan boord van vertelden Tom V en Cathy, de Canadese asp.eng dat de vorige capt (MR) moeilijk deed over e-mail met wachtwoord.
Eén van zijn argumenten was : het is een service van de rederij in Antwerpen. Dat zegt genoeg over MR hè.

          Jaja, en brieven verzenden is ook een service van de rederij. Moeten we de omslagen dan openlaten voor hem?
          En telefoon is ook een (betalende) service van de rederij. Komt hij er dan bij staan wanneer we bellen?

Maar : als 'géén wachtwoord' een richtlijn is van de rederij en niet een persoonlijke beslissing was van MR, dan geeft dat te denken over de rederij.
't Schoonste van 't spel: in de weken dat ik nog niet aan boord was verzond LM zijn mails aan mij wél met wachtwoord en daar zei MR dan niks over.
't Moet lukken. Enkel tegenover de jongere graden deed hij daarover moeilijk. Waar was ik nu weer gebleven met mijn uitleg ...
Haja, áls het een richtlijn is van de rederij, dan hoor ik het straks wel van capt PRü. ♫♫ Vol verwachting klopt ons hart ♫ ♫♫

Vandaag is het zaterdag, dan moet de laatste gegevens in het werkboek van LM intikken om vanavond de diskette af te geven cheng Peegie
en verder is het ook wasdag. Bij een spellingscontrole van een brief gaf Word als suggestie voor het woord Waasland het woord 'wasmand'.
Deze spellingscontrole doet niet in eigennamen. 'k Heb het woord Waasland dan maar toegevoegd aan de woordenlijst want het is niet elke dag wasdag.

Nicky is van Hekelgem, ze is er geboren en getogen.
Hekelgem ligt in de Brabantse Kouters, vlak tegen het Pajottenland. https://nl.wikipedia.org/wiki/Brabantse_Kouters, https://nl.wikipedia.org/wiki/Pajottenland + kaartje
Capt PRü kent de streek dus een beetje. Enkele weken geleden zei hij dat Bekkevoort daar ook in de buurt ligt. Bekkevoort?
Mijn hersenhelften sloegen tilt.
Bekkevoort is toch tegen de grens met Limburg, da's toch niet ten westen van Brussel. LM zei iets over een straat naar rechts. Bekkerzeel!
Ach ja, zei capt PRÜ, Bekkevoort, Bekkerzeel ... https://nl.wikipedia.org/wiki/Bekkevoort , https://nl.wikipedia.org/wiki/Bekkerzeel + kaartje
Het ging gewoon over Bekkerzeel, en ik maar zoeken waarover hij het zou kunnen hebben.

1999-09-27 ~ op zee

De zaterdagse oefening was een formaliteitje. Om 14h45 bootrol: verzamelen bij de reddingsboot, koppen tellen, taak luidop zeggen en klaar.
Op 10 minuten was het afgelopen. We hadden op iets meer actie gehoopt. Of was PRü zoveel prudenter geworden in het ontwerpen van oefeningen?

Gisteren was het stralend weer. We hebben het zwembad (plonskuip) gekuist en opgevuld. Eerst moest het grootste vuil (van de schouw) weggespoten
worden met een brandslang. Met zeewater natuurlijk. Wouter had de betreffende valve volledig open gedraaid, zoals bij een oefening op school.
Alleen, hier staat meer druk dan aan de wal. 10 bar, zegt LM. De spuitmond van een brandslang lijkt op die van een tuinslang, maar dan ± 35 cm L en
± 8 cm Ø. En het gewicht is navenant. Wouter kreeg de brandslang met moeite in bedwang. In feite zou een mens aan deck ALTIJD
een helm moeten dragen zelfs om de schotten van een zwembandje te schobben. Er waren die eerste dag meer mensen om te helpen dan er schrobbers of
emmers waren. Op een uurke tijd was het zwembad uitgewassen en gespoeld en kon het gevuld worden.
Dat vullen is iets geestig. Het water bruist het zwembad in. 'k Was het poetsmateriaal gaan wegzetten en een sigaret gaan roken in de cabine,
want aan deck mag niet gerookt worden. Alles bijeen was ik een 10 minuten weg geweest. Toen ik terug kwam lagen ze er al in. Het zwembad was
gevuld tot tegen de rand (een beetje te vol) en door het wiegen van het schip gulpte er aan bakboord telkens een tamelijk flinke geut water uit.
't Deck lag weer nat, via de afwatering het deck eronder ook, en na een kwartier zagen we twee verdiepen lager een slootje water over het maindeck lopen.
Dit kon dus beter, in het vervolg niet meer vullen tot aan de rand, noteerde ik voor mezelf.

Het zeewater was 28°C, zalig. Iedereen plonsde in het bad maar ik niet, omdat LM zijn zondagse siësta aan het doen was en mijn badpak lag
in de kleerkast en die kastdeur piept. Dus zat ik in overall te koekeloeren naar een plas water die heen en weer wiegde tussen twee afwateringsputjes,
maar nooit vergenoeg, en hoe vier paar slippers daarin bootje speelden.
Het was warm maar niet té, het briesje was lauw, de lucht was blauw en ik was al plannen aan het maken om eens buiten te gaan zitten tikken.
De batterij van de laptop is goed voor ± 2hrs stroom, een tafeltje staat er al op dit level, 'k moet het enkel eens afwassen,
een krukje hebben we in de cabine staan, voor de middag hebben we zon aan bakboord, dus als ik in deze hoek ná de middag ...  
vandaag regent het pijpenstelen, de lucht is volledig grijs en het zal wel de ganse dag zo blijven. Mijn planning lag in het water.

1999-09-29 ~ op zee

De situatie is vandaag al gans anders. Ik zit in badpak op ons dekje aan bakboord te tikken. 16h en ik zit in de schaduw. 'k Heb geen tropenzon
op mijn bol, of nek, of schouders, of zo. Voor het geval iemand zou vragen hoe ik mijn dagen doorbreng : om de zeven jaar zit ik eens aan deck,
in de schaduw. 
Gisteren was het ook mooi weer, zwemweer,  en ik ging alvast eens kijken hoe het zwembadje erbij lag. Er dreef roet van de schouw op het water.
En vettige roet op ons lijf en op de zwemkledij kunnen we missen. Het was ± 10h en ik ging op de brug vragen of ik het zwembad mocht legen,
schrobben en weer opvullen. Dat is de procedure en daar valt niet aan te tornen, op de brug gaan vragen om te vullen, bedoel ik.
Capt PRü was op de brug. Nogal wiedes, hij en Nicky drinken om 10h hun koffie op de brug.
Hoe het precies moet (zwembadje legen en vullen) weet ik niet, maar Nicky weet het, zij zou me dat wel willen tonen, dacht ik.
- Nicky zal niet komen, zei de capt, ze is ziek. Ze heeft een aanval van dengue. https://nl.wikipedia.org/wiki/Dengue 
Dengue ben ik al tegen gekomen in artikelen over malaria.
Dengue is ook een water gerelateerde aandoening en het virus wordt ook overgedragen door een mug.
De capt zou na de koffie zelf meekomen om te tonen waar de valven staan.
Hier zou ik nu een opstel kunnen over schrijven en de titel zou zijn : Mijn Eerste Valven. Bôf nee, 'k zal maar gewoon verder vertellen zeker?
De valven staan een deck lager dan het zwembadje. De capt draait de waterafvoer open, dat is de zwarte valve, de grootste van de twee.
De valve voor de watertoevoer is de witte, de kleinste van de twee. 
Oké, het bad begint leeg te lopen. We staan daar efkes op te kijken en toen moest capt PRü weer naar boven.
Voor het vullen moest ik enkel de brug verwittigen dat ze de firepomp mochten starten.
'k Ga aan de slag met een zoetwaterdarmke, emmer, detergent, schrobber, aftrekker, de ganse reutemeteut.
Het zwembad is ± vijf meter op drie, schat ik. Er kan water in tot ± 1m70. Dat is tot aan de houvast. Hoger moet niet opgevuld worden want
bij het minste wiegen van het schip gutst het water dan weer over de overlooprand het deck op en zo naar lager gelegen decks en
dat is nergens voor nodig. Stel dat de matrozen op een lager gelegen deck juist iets geverfd hebben ... daar mag nog geen zout water op!
Toen ik klaar was met kuisen had ik reuze honger, maar eerst moest het zwembad nog opgevuld worden zodat de mensen tijdens hun middagpauze
daar wat verkoeling konden vinden en daarna was het al 11h45 en was er geen tijd meer om een boterham (met spek) te gaan maken.

Zondag hadden we met acht mensen elk zeer grondig een half schot gekuist. Nu had ik ze in mijn eentje alle vier gedaan en na twee schotten voelde ik
mijn armen al niet meer. ''k Zal morgen aan de andere kant beginnen, dacht ik bij mezelf, dan zijn toch om de andere dag twee wanden grondig gedaan.'
Toen ging ik de afvoer valve dichtdraaien. Moest dat dichtdraaien nu met de klok mee of in tegenwijzerzin. 'k Heb wijzerzin gedraaid, met de klok mee.
Dan begon ik te twijfelen en draaide toch maar tegenwijzer zin. Of misschien was het wél met de klok mee, wijzerzin?
Na drie keer wist ik niet meer hoe die zwarte valve daarstraks gestaan had (open) en ben ik op de brug gaan vragen hoe het moest, alvorens
hen te vragen de firepomp te starten om het bad te vullen. Er bestaat een geheugensteuntje:
CLOCKWISE = CLOSED, in wijzerzin draaien om te sluiten, met de klok mee.
ANTICLOCKWISE = ABRIR, in tegenwijzerzin draaien om te openen (abrir), tegen de klok in.
Abrir is wel Spaans, maar de toevoer valve moet sebiet open hè. Elk geheugensteuntje is welkom.

Het dichtdraaien van de zwarte valve (de afvoer) ging zéér vlot. Waarom ik hen daar zo dikwijls hoor over moeilijk doen ... ik snapte dat niet.
'Valve niet goed dichtgedraaid', poeh, het zou wat. Ik draai die met één vinger dicht. Deze valve tenminste, misschien draaien andere valven niet zo vlot,
dat zou kunnen, maar ik snap niet wat er zo moeilijk aan is.
's Middags vergeet ik bijna te vragen aan LM of de toevoer valve, de kleine witte, mag blijven open staan of dicht moet.

          De witte toevoer valve MOET dicht, voor het geval ergens anders op het schip onmiddellijk water nodig is om te blussen. Dan krijgen ze
          op die plek wel voldoende water, via de firepomp van 13 bar maar tegelijk loopt het zwembad dan over aan een ongecontroleerd tempo want
          iedereen elders druk bezig en doende.
          Dat hebben we subito presto in orde gebracht. En hij heeft de brug verwittigd dat de firepomp mocht afgezet worden. Niet meer vergeten.

Om 13h werd er nog eens een cargo pomp uit de pompkamer naar boven getakeld en naar het achterdek getakeld. Deze keer met Vilko als choff.
Choff Rébo is sinds Fos met verlof. Deze keer zou ik klaar staan met het fotoapparaat en in werktenue, om overal op en achter te kunnen klauteren
als dat nodig mocht zijn. Alles voor een goede camerahoek hè, en tenue pour la prise de vue.
Het naar boven takelen kreeg ik niet te zien, want in de pumproom mag ik niet komen. In afwachting dat de cargo pomp boven was, ben ik
een toerke gaan doen, eens naar het zwembad gaan kijken. Want stel u voor dat ik die afvoervalve toch niet goed ... alhoewel, ik heb ze
toch echt met al mijn kracht dicht gedraaid hoor, met ál mijn kracht!
Zwembad half leeg!

Al mijn kracht is blijkbaar niet voldoende om die vlotte zwarte afvoer valve volledig dicht te krijgen. De laatste draai moet eindigen met een kleine snok,
en die snok geven is een toer de force. En force heb ik niet zo direct in huis. Zie me nu staan blinken, een deck hoger dan die rotvalve en
naast een halfleeg zwembad. Een positivo zou zeggen dat het zwembad halfvol is, maar da's larie, het was halfleeg.
Tenzij voor iemand die wil pootje baden.

Rap weer naar de facing, want de pomp zou bijna boven zijn. Daar heb ik enkele foto's van gemaakt,
hoe ze van de deur van de pompkamer vervoerd wordt naar het achterdek, het is een kleine werkreportage.
De pomp stond op de poop, de werkreportage was klaar.
We hebben niet genoeg werkfoto's vind ik, enkel foto's van verjaardagsfeestjes, eindejaarsfeesten & barbecues.
Dat geeft een verkeerd beeld. Dit is een vrachtschip geen cruiseschip.  

'k Vertel aan Yannick dat het zwembad 'halfvol' is omdat ik euh, de afvoervalve niet goed dicht gedraaid had. Yannick schiet in een lach, en
hij bleef maar lachen, hij had daar zo'n smakelijk plezier in. Hij kende het verschijnsel persies, 'valve niet goed dicht'.
LM heeft Davie om een wheelspanner (handwielsleutel) gestuurd en Davie zou me instrueren hoe zoiets gebruikt wordt.

          Een wielspanner is een soort klauw op een steel. De klauw zet men op die men op de rand van de valve en de steel is dan
          de bekrachtiger van de eigen kracht. Het is eigenlijk een hefboom, zoals een koevoet er ook een is.

            


          "Handwielsleutels, ook wel bekend als wielspanners, afsluiterwielsleutels of kranensleutels, dienen om de handwielen
          van kranen en afsluiters, te kunnen verdraaien." http://www.wheelspanner.co.uk/index%20Dutch.htm 

"Voorzichtig zijn hiermee hè, zei Davie, want met een wielspanner kunt ge een valve óvertrekken, kaput!"
Wie? Ík? Een valve overtrekken? Met mijn puite-armkes? Allee jongen, 't is juist omdat ik niet genoeg kracht heb dat ik een wielspanner
mág gebruiken van LM. (Eigenlijk was het meer moeten dan mogen, hij had geen zin in elke dag gedoe met de valven van dat zwembad)
Davie is een uit de kluiten gewassen jonge man, met voorarmen als een rallyrijder. Misschien had hij al eens een valve overgetrokken?
Zijn waarschuwing klonk zo oprecht gemeend ('t was voor mijn eigen goed) dat ik op slag met een zeer plechtig gezicht beloofde dat ik
voorzichtig zou zijn met de valven. Zeer voorzichtig. En ik bedankte hem voor zijn advies. De jongen zijn dag was goed en de mijne ook.

06-08-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-09-19 ~ op de Middellandse Zee 

Gisterenmiddag zijn er een hele hoop mensen afgemonsterd. En vervangen natuurlijk. We hebben een Kroatische ch.kok nu.
Efkes afwachten wat dat wordt.
Of Tom V vervangen werd bleef tot het laatste moment onzeker. De voorziene vervanger was de dag ervoor niet komen opdagen,
en hij zat niet op het vliegtuig ook niet. Het was iets met een auto-ongeluk, hijzelf of zijn broer. De dag erop zat een nieuwe vervanger op het vliegtuig
maar capt PRü wou Tom V niet afmonsteren tot zolang dat vliegtuig niet geland was en de vervanger niet aan boord stond.
Tom V liep nogal nerveus rond, hij moest 04/10 op school zijn voor zijn om zijn studies verder te zetten, om zijn ticket van 2^de mecanicien te halen.
Het stak niet op een dag, maar hij wou NIET met dit schip weer moeten vertrekken en zo dit schooljaar missen.
Zijn vliegticket en zeevaartboek lagen op de tafel in de managementroom. Hij wou die efkes mee grissen en in stilte verdwijnen met de eerste ploeg.
Toen hij boven kwam lagen die papieren er al niet meer. Capt PRü had de reispapieren al weer meegenomen naar zijn cabine.
Nu kon Tom V er niet van onder muizen -wat met het oog op zijn verdere carrière een zeer dwaas idee was
en hij was tamelijk verontwaardigd dat capt PRü hem doorzien had. Hij zag nu nog wat bleker dan gewoonlijk.

De 2^de stuur (Teddy uit Zaïre) moest er op het onverwachts ook af. Longperforatie. Hij moest onmiddellijk gehospitaliseerd worden.
In een vorige brief schreef ik iets over de zaterdagse veiligheidsoefening van za-04/09 ivm met de brandoefening op level 1. -tekst 303
Capt PRü had in zijn ijver om de oefening realistisch te willen maken met een rookgordijn met een oude rookfakkel georganiseerd.
OUD = vervaldatum voorbij. https://nl.wikipedia.org/wiki/Maritieme_noodsignalen , https://www.fakkels.com/webshop/solas-drijvend-rooksignaal/ 
Misschien heeft dat enkel te maken met het ontstekingsmechanisme, maar het product dat er in zit wordt er niet minder giftig door.

'k Heb die brief (dat bestand) eens herlezen en er staat 'doordringende keelpijnstank' en ook dat we de deuren van de brug moesten openzetten
omdat het daar niet uit te houden was op level 5, wat moet het op level 1 dan geweest zijn. Een rookfakkel is gemaakt om in open lucht te gebruiken,
niet in een gesloten ruimte. En of zo'n ding kan gebruikt worden om pompierke meer te spelen betwijfel ik zeer.
En 's avonds moesten de matrozen op level 1 in die zwavelstank slapen? Een ganse nacht in dat vergif?
Teddy zijn long is dus (chemisch) geperforeerd. Hij vertelde ook nog dat capt PRü het niet wou beschouwen/beschrijven als werkongeval.
Hoeveel is daar van waar en wat zou daar de reden van zijn ...

1999-09-20 ~ op zee

We varen nu met een stuurman minder. Want voor Teddy kon niet meer op stel en sprong een vervanger voorzien worden natuurlijk.
Wanneer een nieuwe 2^de stuur komt weten we nog niet. In Nigeria? Ondenkbaar, het is er te gevaarlijk. -gevaar voor gijzeling van blanken, toen
In Texas dan? Da's binnen een maand pas.

Vilko (de nieuwe choff) heeft maar zes weekjes verlof gehad. Normaal gezien is een choff dagman, maar met een stuurman minder kan hij al direct
de wacht 4-8 lopen. Welcome on board Vilko! Hem kennen we van op schip 29, hij was daar een pingpongwonder.

Gisteren tijdens het avonduurtje waren we ineens maar met vijf meer. Capt PRü en zijn vrouw die aan boord gekomen is (ze heet Nicky),
de nieuwe cheng Peegie, LM en ik. Zo weinig volk ineens. Toho en Tom V zijn er niet meer en hun vervangers komen (nog) niet naar het avonduuurtje.
Cathy (asp.mec) is naar huis, naar Canada. Wouter was van wacht op de brug. Vilko is ook niet komen opdagen. Goed, met vijf op een kluitje dan.
Er werd over schepen gepraat en het vermaledijde schip 25 kwam ter sprake. Capt PRü vertelde dat de schepen van die serie een constructiefout hadden.
Na de bouw zijn er instructies gekomen om die fouten te herstellen. Hij heeft op één van die schepen gevaren, ik ben vergeten welk.
Zij hebben een controleur van de Norske Veritas aan boord gehad, ene die de ganse serie inspecteerde.
George, die wij ook aan boord gehad hebben, een Griek met Amerikaanse nationaliteit, geboren in Syrië en
hij spreekt vloeiend een taal of vier -tekst 159- de beschrijving klopte, het was George.

1999-09-22 ~ op zee 

Gisteren tijdens het avonduurtje ging het over Teddy en over zijn longen, naar aanleiding van een bericht van de rederij in Antwerpen.
Capt PRü begon er zelf over, hij gelooft niks van die longperforatie. En zijn vrouw ook niet. Zij is verpleegster geweest. Iemand met een longperforatie
is er erger aan toe dan Teddy toen was. De radiografieën hebben ze niet te zien gekregen.
Maar waarom stuurde de dokter in Fos Teddy dan naar het hospitaal?
Volgens capt PRü had Teddy twee dagen tevoren van choff Rébo onder zijn voeten gekregen, de dag ervoor van hemzelf en de derde dag
vroeg Teddy een dokter aan. De dokter is in Fos aan boord gekomen, voor drie mensen in het totaal en Teddy moest de dag erop voor
bijkomend onderzoek en radiografie. En toen werd hij door dié dokter afgekeurd voor verdere dienst.

Toen Leo, Wouter en ik na de afmonstering in Fos nog wat stonden te praten vertelde Wouter dat de lucht in de oilskin-locker nog dagen lang
'ongewone' lucht was. Dat heeft geduurd tot de oilskin-locker herschilderd was want met simpelweg ventileren verdween de stank niet.
De oilskin-locker is een kleedkamer op level 1 waar de regenkledij en andere werkkledij van de mensen van deck hangt.
Daar was de rookfakkel gezet voor de brandoefening van za-04/09. Hun spullen zullen er lief uitgezien. Geen wonder dat Leo zo boos was:
"Dat den ouwe zoiets doet op zijn eigen verdiep hè zeg!"

Gisteren hebben we wat gerold.
Om 17h30 hadden we een Fameuze Roller.
'k Was juist boven in de videotheek (wij hebben dat hier aan boord hoor, een videotheek, nu ja, een kast op de brug) toen die sterke zwiep kwam.
Uit de ladenkast vlogen de drie schuiven vol video's met een knal tegen deck en de deuren van de kast sloegen open.
Gelukkig stond in de kast alles vast met valbaren. Wouter en ik hijsen schuif per schuif weer in de ladekast.
Terwijl we met de tweede bezig zijn, wil de eerste er weer uit en de derde onderneemt een eigen reis over de vloer van de brug.
We stonden daar te sukkelen en konden een derde paar handen gebruiken.
Tijdens het ganse gebeuren bleef de bootsman daar als een dikke pasja zitten lezen wat op de videodoos stond die hij in zijn handen had.
Hij was er wel efkes voor gaan zitten, want we rolden persies. Wat er op de twee m² vlak voor zijn neus gebeurde was zijn zaak niet.
Hij was gekomen om video's te halen, niet om te 'werken'. 
Als ik hem niet uitdrukkelijk gezégd had schuif n°2 tegen te houden, had hij geen poot uitgestoken.
Maatschap? Zeemanschap? Filipijnen? Af en toe eens enkelen, maar die zitten allemaal op andere schepen. All muscles ..., nu ja, muscles ...

          Achteraf bekeken : zeer waarschijnlijk was hij aan het doen ALSOF hij las. Hij sprak met moeite Engels, wat zou hij dan Engels lézen?
          En de korte inhoud van de film lezen op de achterzijde duurt zo lang niet.
          Die geconcentreerde pose heeft hij waarschijnlijk overgenomen van iemand anders. De schijn vóór alles ...
          Jammer dat ik er nu pas aan denk, ik had hem toen ter plekke moeten vragen waarover de film zou gaan.

Tijdens het avonduurtje vertel ik dat gebeuren op de brug.
"Spieren? Pudding , ja!" zei Nicky. En ze vertelde nog een ander verhaaltje: enkele dagen geleden ging ze een wandelingetje doen aan deck.
Achter een van de voorste luiken zat de ganse klad Filipijnen op zijn achterste, niks te toen, te wachten tot het coffeetime was.
Ze zien haar en stuiven gelijk mussen uit elkaar.
"Om wat zo plots te gaan doen? De stomkoppen. Waren ze gewoon blijven zitten, dan had ik niet eens gemerkt dat ze daar zaten te niksen" zei Nicky.

Het is 18h10 en LM is nog niet boven. Nu word ik echt ongerust.

1999-09-23 ~ op zee

Er was iets gesprongen in het machien, een koppeling tussen twee pijperijen of zoiets. Dat gebeurt om 17h15 natuurlijk en geen halve dag eerder.
Daar zorgt Murphy wel voor. Het was een spoedgeval, maar niet ernstig, als ik het goed begrepen heb.

Deze namiddag zijn we de Canarische eilanden gepasseerd. Het weer is nog zacht, nog niet te tropisch. Da's voor binnen een paar dagen.
Gisteren is Wouter alvast ons haarknip-materiaal komen halen. Hij heeft nu een tropen-broske, comme tout le monde.
Zijn haar was al zeker 3cm lang en dat heeft hij niet graag, zo'n lang: schaar er in en tondeuse er op. Kordate jongen hè.

Gisteren is voor LM een mail van Tom V toegekomen. Dat is heel vriendelijk van hem, maareuh, hij laat ons het een en ander weten over zijn gesprek
op 't kantoor van de rederij in Antwerpen. In een open mail aub! En de server is van de rederij zelf, en de mail gaat hier door de handen van de capt.
Verder laat hij weten dat hij goed thuis geraakt is, behalve dan dat zijn bagage zoek was. Die hebben ze een dag later thuis bezorgd.
Op dit schip ligt een bagagevloek, vrees ik.

In juni had LM hetzelfde voor. Zijn bagage stond een volle dag op de kaai in de zon. LM kon zijn valies zien staan, maar hij kon er niet bij.
Zijn voorraad chocolaatjes heeft een slag van de hitte gehad, maar is nog eetbaar. Gelukkig maar, de chocolaatjes voor bij de koffie van 12h50!
In augustus was voor onze ploeg van vijf alles achter gebleven op Schiphol.
In Fos kwam voor cheng Peegie en Nicky de bagage ook een dag later aan boord en dan nu nog eens bij Tom V thuis ook.
Jaja, een bagagevloek zeg ik.

De Kroatische kok loopt hier nog wat verloren, heb ik de indruk. Het eten is lekker, maar het komt lauw op tafel ipv warm.
En wat de steward uitspookt weet ik niet, maar soms wachten we zó lang op vlees en groenten dat de aardappelen al koud zijn.
Vreemde toestand. 'k Kan ongeveer raden wat het is, hij heeft geen overzicht tijdens de service, hij krijgt het niet georganiseerd.
En de volgorde is fout ook, het is eerst vlees, dan groenten, dan aardappelen + eventueel saus. Daar zal wel kritiek op komen.

Twee dagen geleden is Tonci gepromoveerd tot 2^de stuur. Hij vervang nu officieel Teddy. We hebben opnieuw een tweede stuur, maar de stuurlieden
zijn wel nog altijd met een persoon te weinig. Wouter loopt nu helemaal alleen de wacht, 8-12. Met een kort kopke zal dat wel lukken zeker?
8-12 is de capteinswacht. Capt PRü zal wel regelmatig op de brug zijn, want alleen wacht lopen is voor een aspirant toch een hele verantwoordelijkheid.
Dat kan zwaar wegen.
Eergisteren wou ik op de brug een fax gaan verzenden maar ik kwam ongelegen. Er waren nogal veel vissersboten (visserij heeft voorrang) en
Wouter stond aan het wiel. Helemaal alleen was hij dit gevaarte aan het laveren tussen de netten en de bootjes die niet uitwijken.
Hij stond daar gelijk een grote. If they could see him now!
They = zijn zus van zeventien en zijn zus van twaalf.
De zus van twaalf was mee op de luchthaven en zij schoof mee aan bij het inchecken van de bagage. Dat deed ze met een uitdrukkelijk terloops snuiteke,
alsof ze elke week haar broer naar Het Vliegveld brengt omdat hij maanden gaat varen op oceanen.

LM heeft een half uurke vroeger gedaan vandaag. Van dat halfuurke ligt hij nu te genieten op de seat. Want dit is een seat waarop men kan liggen,
een sofa, een ruim hoekmodel. Nogal wat beter dan de kleine harde bank die hier tot vier jaar geleden stond, schip 24 & 26.
Die harde bank staat nu in de pingpongroom, waar de briefings voor de oefeningen gegeven worden en waar de bibliotheekkast staat.
Met de bibliotheek is het triestig gesteld. Die is geplunderd sinds de laatste keer dat we hier aan boord waren.

Cheng Peegie valt persies nogal mee. Een van de eerste dagen na Fos was capt PRü aan het uitleg geven over het borduurwerk van Nicky.
't Moet nogal een serieus werk zijn, 5hrs voor 2,5cm² én in drie lagen voor het reliëf én met gouddraad er in verwerkt ...
"Ha, gij borduurt ook?" vroeg cheng Peegie zo langs zijn neus weg.
"Neenee, dat doet Nicky hè" haastte de capt zich.
"Ha, ik dacht al, antwoordde de cheng, omdat ge het zo goed kunt uitleggen ..."
Met gouddraad begot, dan zal het wel vakwerk zijn wat ze doet, want aan een hobbywerkje besteedt een mens geen gouddraad volgens mij.
Of is gouddraad niet zo duur als ik denk?

05-08-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-09-18 ~ tegen de kaai, Port de Fos, Zuid Frankrijk 

We liggen sinds gisterenmorgen 03h tegen de kaai. En iets na 09h stond ik gelaarsd en gespoord helemaal klaar om aan de wal te gaan.
Dat ik het fototoestel niet bij had heb ik achteraf pas gemerkt en me wel honderd keer beklaagd in alle talen.
Er was een meneer aan boord voor de lading en die zou me meenemen naar de Carrefour in Port de Bouc, waar ik pasfoto's ging laten maken
voor mijn Luxemburgs zeervaartboek. De rederij in Antwerpen gaat er een opsturen. Het zou wel een maand kunnen duren, maar dan heb ik het toch al
voor als we nog eens in Nigeria en soortgelijke contreien komen. En een tanker komt al eens in Nigeria hoor. Zin of geen zin.

'k Was alvast te voet gegaan, hij zou me onderweg oppikken. De weg naar de poort loopt over een havendam, is lijnrecht, lang, saai en erg warm.
Er was geen zuchtje wind, geen spietje schaduw, er was noch boom noch struik ... dus ook geen zangvogeltje om me gezelschap te houden.

In de Carrefour van Port de Bouc was ik op een uurtje klaar met alles. Terwijl ik op de pasfoto's sta te wachten valt mijn cent dat ik
ons fototoestel niet bij heb. Niet dat die Franse GB op de foto moest maar ik had nog een ganse dag tijd en
Fos sur Mer (dorp) en Fos Plage zagen er de moeite uit. Er is ook Fos Ville, de nieuwe stad, dat zijn woonwijken die gebouwd zijn in '60-'70
als huisvesting van de mensen die Port Fos zijn komen bouwen. Maar daar wou ik niet naartoe.
'k Heb gevraagd naar een bushalte en daar heb ik wat staan wachten. Aan het routeplan dat daar uithing geraakte ik maar niet aan uit.
Enkele minuten later kwam een ouder meneerke met een slepend been erbij zitten.
Bonjour madame, zei hij. Beleefd volk hè, de Zuid-Fransen.
Bonjour monsieur, dus.
Er kwam nog een madame bij. Of ze ook wou zitten, het meneerke schoof al wat op.
Nee danku, ze wou niet zitten, ze ging met haar lading ijsroom in de schaduw van het bushokje staan.
En dat de bus niet lang meer zou weg blijven.
Dat werd allemaal gezegd in dat melodieus Zuiders Frans, het was persies vakantie. Twintig minuten later en een half levensverhaal verder
was de bus er. Dat vond ik ineens jammer voor het levensverhaal, maar die madame haar ijsroom moest dringend naar huis hè.
De chauffeur was een vriendelijke man, zo van die naturelle vriendelijkheid als de Indiërs in Khor Fakkan (UAE) -tekst 288
Misschien vindt de man buschauffeur zijn wel de meest fantastische job die er bestaat en was hij daardoor zo zonnig.
Ofwel is iedereen in de Camargue zo zonnig, dat kan ook. 

Op de bus zat al één meneerke, die was zo oud als wij allemaal samen, een Metusalem. Terwijl we wachtten op het vertrekuur
vroeg de chauffeur hem een liedje te zingen. En daarna nog een, maar dan in het Grieks. En toen vertrokken we.
- Ziet ge zei de chauffeur, als gij zingt vertrekt de bus vanzelf.
Metusalem droeg een jeanspet en een lila sweater. Dat zal denkelijk zo moeten van zijn achterkleindochter.
Hij hield niet meer op met zingen. Chinese liedjes kende hij ook. Had hij ooit gevaren misschien?
Wij drie applaudisseerden, de chauffeur hield zijn handen aan het stuur.
Metusalem toonde waar hij vroeger ging vrijen, toen stonden al die gebouwen er nog niet. En zijn zoon ook, voegde hij er aan toe.
Haja, zoons moeten ook gaan vrijen, anders geraakt een mens niet aan een achterkleindochter.

Er stapte een jonge madame op. Ze gaf de chauffeur een hand en zei verbaasd tegen de dame met de ijsroom : wat doet gíj hier?
Ze neemt de bus, antwoordde die bengel van een de chauffeur.
Iedereen hier, voegde Metusalem er plezant aan toe.
En dat alles met dat mooi Zuiders accent.

Ik ben er van overtuigd dat het de Zuiderse zon is die maakt dat de mensen zich zo
geen zorgen maken over de problemen die ze hebben en
geen problemen maken over de zorgen die ze nog zullen hebben.
We stapten met drie uit aan dezelfde halte, in een tuinwijk met veel groen.
- Mooie bloemen, zei Metusalem. 'k Had drie kleurrijke grote bloemen gekocht (in een soort nylon) en die staken voor de helft boven uit de caddie.
De chauffeur wenste ons nog allemaal een prettige dag verder en zei tegen Metusalem : Dat heeft u deugd gedaan hè, een beetje zingen.
Ge ziet er al weer beter uit. Zijt ge nu weer in form?
- Ça m'a remonté le moral, bedankte Metusalem hem.
Een buschauffeur als sociaal werker/entertainer. Vindt men die bij ons ook?

Het meneerke met het been toonde waar het bushokje was en wij wensten mekaar bon appétit want het was bijna middag.
Toen ik daar een minuut of tien stond te koekeloeren kwam er iemand langs en vroeg ik of zij wist om hoe laat er een bus komt.
Geen bus hier, maar men mag hier wel autostop doen. Duim omhoog dan maar (waar is de tijd).
Dat hokje was geen bushokje, het was een abri, een schuilhokje. Tegen de harde zon misschien.

Daar stond ik dan, op de juiste weg, maar er reden geen bussen. Na 20 minuten liften gaf ik het op. Stilstaan in de blakke zon is niks voor mij.
Te voet op weg dan maar, we zien wel. Op naar Fos sur Mer!
Na een 100m hield het voetpad op en kon ik met de caddie over grind naast de rijweg, met één wieleke in de goot. Eigenlijk is het geen caddie,
het is een handbagage op kleine plastic rollertjes, gemaakt voor egale vloeren in luchthavens. De rollertjes hebben serieus afgezien gisteren.
Had ik maar iets met echte wieltjes gehad.
In een pompstation heb ik twee flesjes water gekocht. Eentje voor direct en eentje voor later.
Terwijl ik langs de kant van de weg mijn flesje sta leeg te tutteren hoor ik ineens iemand op de vingers fluiten.
Ik was de enige voetganger in al dat geraas, dus 't zou wel tegen mij zijn, maar wie? En waar?
Aan de overkant (vier baanvakken en een middenstrook met vangrails) stond iemand aan de bezinepomp met zijn benzinedop te wuiven naar mij.
Ja meneer, heel vervelend wanneer men er de dop niet goed op krijgt, 'k weet het, maar ik kan u niet komen helpen, want
u staat dáár en ik sta hiér, begrijpt u? Het was de man van de lading van deze morgen! En of ik dié richting uit moest, richting Fos.
Ja natuurlijk, dié richting, anders zou ik toch aan uw kant lopen hè. Iets later stopte hij aan mijn kant, richting Fos.
De man kwam nu pas van kantoor en was blij dat hij kon gaan slapen, hij was al aan het werk sinds de dag ervoor.
Ik zei hem dat hij door de hemel gezonden was.
Als dat zo was, dan zou hij zeker goed slapen zei hij. (Zijn de mensen hier echt allemaal zo olijk en zonnig?)
Hij zette me af in Fos sur Mer, dicht bij het Crédit Lyonnais waar ik 's morgens geld gewisseld had.

'k Ben naar de remparts du village geklommen, de resten van de vesten rond het dorp. Fos is gebouwd op de enige heuvel in de wijde omtrek.
De Camargue is vlak hè (Rhônedelta). Daardoor ziet men Fos van ver liggen. -toen nog wel
Halverwege ben ik het kantoortje van Toerisme binnengestapt. Daar waren ze ook zo zonnig en vriendelijk en behulpzaam.
S^tes Maries de la Mer ligt hier maar een 30 km vandaan! Alleen gaat geen openbaar vervoer daar naartoe.
En dat ik mooie bloemen bij had. Ja die waren wel kleurrijk en ze staken ook een eind boven de caddie uit. 'k Heb aan de dames verteld dat ze
in de Carrefour te koop zijn à 10FF/pièce. En ik heb drie mooie postkaarten gekregen, zomaar gratis en voor niks.

Verder naar de Remparts ofte La Hauture: 11^de eeuw en vroeger. Er waren diepe ronde graankuilen in de gele rots uitgeslepen en iets hoger
ondiepe smalle sigaarvormige graven in de steen uitgeslepen. De twee dateren wel van totaal verschillende periodes.
Het kerkje is van de 13^de eeuw, met gedeeltes uit de 11^de. De kerk was gesloten. Gelukkig heb ik dat aan die Duitsers in het Engels gevraagd,
want het waren Nederlanders. En die spreken Pas de Français.
Een beetje verderop bij de uitkijktoren stond een rugzak in de schaduw. De eigenares zat op het bankje te picknicken met een radiootje aan.
Ik denk dat ze een jaar of tien ouder is dan ik. Ziet ge dat het nog wél kan, dacht ik. Ooit geraak ik zo eens in Compostella.
Niet om er te zijn, maar om er naartoe te stappen. -dat is er nooit van gekomen
Er kwam een politiewagen langs gekropen. Wat komt die op zo'n vredige plek hierboven zoeken? Ook picknicken?

Dan ben ik weer de heuvel afgedaald met mijn caddie op rollertjes over de kasseitjes. Het waren zeer smalle straatjes, Middeleeuws hè.
Hoe is die politiewagen hier doorgeraakt? 'k Hoorde een auto naar boven klimmen, oei. Is hier wel plaats voor twee, ik met de caddie en die auto?
Het autootje was iets groter dan de caddie en had twee wielen meer. Alle auto's van Fos zijn klein tot piepklein. Wie een gewone auto wil moet
ergens anders gaan wonen of hem beneden aan de heuvel laten staan, daar is een parking.

Er is één krantenwinkel. Daar hebben ze postkaarten. Ze zeiden dat ik mooie bloemen bij had. Carrefour, 10FF/pièce!
'k Ga aan de Carrefour een percentje vragen denk ik, voor mijn promotietoer. In het postkantoor ben ik postzegels voor 1 brief gaan kopen en
dan ben ik de postkaarten gaan schrijven in een koel café. De huizen staan hier zó dicht bijeen dat de zon geen kans krijgt om ze op te warmen.
En smalle straatjes zijn ook strategisch nuttig : de vijand kan niet als troepenmacht oprukken. Ze moeten erdoor in ganzenpas, één voor één dus.

'k Had geen bic bij. 'k Heb die van de bazin mogen lenen. 's Morgens had ik nochtans een bic in mijn tas gestoken. Bij de cargo control room had
de cargomeneer een plannetje getekend voor mij en ik heb daar zelf het een en ander bijgeschreven, met mijn eigen bic. En toen ... gaf ik hem die
bic, alsof het de zijne was. Hij nam die aan en stak hem weg. Later in zijn auto wou ik opnieuw iets noteren en ik zag dat ik geen bic bij had.
Tiens? Ik dacht nochtans ... Ik vraag hem een bic. Hij haalt een zwarte bic tevoorschijn, bekijkt die eens en zegt : tiens, quel drôle de modèle.
Ik vond daar niks drool aan, van dat model hebben wij er wel twaalf liggen in de cabine.
Nu nog elf, want ik heb hem onze bloedeigen bic nog maar eens 'terug gegeven'.

04-08-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-09-15 ~ op de Middellandse zee 

Gisteren zijn we door Gibraltar gegaan. In Encarta, de CD-rom encyclopedie, heb ik eens gekeken wat Encarta over Gibraltar vertelt: 2 blz's.
Over de zuilen van Hercules (die heb ik nu op foto) https://nl.wikipedia.org/wiki/Zuilen_van_Hercules 
en de Fenicische koopvaardijschepen (die heb ik niet op foto, ik ben een 3000 jaar te laat) https://nl.wikipedia.org/wiki/Fenici%C3%ABrs#Handel_en_zeevaart 
En zo nog een paar interessante dingen. De grens tussen Gibraltar en Spanje is pas sinds '85 weer vrij open.

'k Ben hier misschien al 50 keer of meer gepasseerd (schip 09 & schip 18), maar toen was ik aan het werk en ik heb geen enkele foto van dit gebied.
Dat ging ik deze keer dus doen, foto's maken. Om de rots van Gibraltar te kunnen fotograferen rond 15h was ik al wakker en actief om 03h.
Het verhaal:
dat we door Gibraltar zouden gaan wisten we al lang, maar wanneer juist wisten we niet. 'k Ben dat op de brug gaan vragen tijdens de wacht van Toho,
die in zijn studentenjaren Marcel genoemd werd en dat blijkbaar nog altijd graag heeft. Na zijn avondwacht (20h-24h) meent hij zich te herinneren
dat hij me woensdag gezegd had ipv dinsdag, en hij schuift een briefke onder onze deur, om mij te laten weten dat we
dinsdag door Gibraltar gaan en niet woensdag. Da's vriendelijk van die jongen hè.
Het briefke had hij getypt op het telexmachien, op het achterste gedeelte van de brug, daar heeft hij een beetje licht.
'k Vind dat briefke rond 03h 's morgens en ik herken wel het telexlettertype, maar niet de handtekening 'Marcel'. Eerst las ik dat er 'Moeder' onder stond,
maar hoe kan een telex nu met de hand ondertekend zijn? En wie stuurt ons midden in de nacht (ook nacht in België) een telex? Wat is er thuis gebeurd?
'k Moest het briefke drie keer herlezen eer ik het (half wakker) ongeveer begrepen had. Eerst dacht ik dat het een raadseltje was en wou
het wegleggen tot later. Toen zag ik 'Gibraltar' staan en heb het nog maar eens herlezen. Kláárwakker ben ik geworden van dat gepuzzel.
Daarna ben ik niet meer in slaap geraakt natuurlijk. Kermille, wie wordt er nu wakker om 03h als ge moogt slapen tot 07h.
Maar toch vriendelijk van die jongen hè.

Dit is het briefke van 24h, in de nacht van maandag op dinsdag:

         M, het is vandaag dinsdag en niet woensdag.
          Gisteren dacht ik dat het vandaag woensdag was omdat ik maandag dacht dat het al dinsdag was.
          Maar als het vandaag dinsdag is, was het gisteren maandag. Ik wil enkel zeggen dat
          we niet woensdag door de Straat van Gibraltar varen, zoals ik gisteren gezegd heb, maar vandaag dinsdag
          Shiften van zondag naar maandag is moeilijk voor mij.
          De maandag is zoal lastig genoeg. Maar gisteren was de maandag niet lastig omdat ik dacht dat het dinsdag was.
          Ik zal eens proberen om maandag altijd te denken dat het dinsdag is, en dan is het misschien ook vlugger vrijdag.
          Tot straks, vandaag dus, dinsdag.
          Trouwens vrijdag komen we toe en dan zijn we hopelijk zaterdag thuis. Dan is het zondag misschien eens echt zondag.
          handgetekend : Marcel  -'k vraag mij af hoe het logboek van de brug er die dag uitgezien heeft ...

In Fos (Zuid-Frankrijk) monstert hij af, een beetje verlof zal hem deugd doen, 't is blijkbaar nodig. Of deed hij met dat briefje gewoon wat gekjes?

In de straat van Gibraltar hebben we bruinvissen gezien, vlakbij het schip. Ze zijn bijna even groot als dolfijnen, er hebben natuurlijk ook en rugvin,
maar ze duikelen niet zo rond. Ze hebben een witte buik en een donkere rug. Ze zwommen aan bakboord in een rare hoek van het schip weg.
Tom V had ze aan stuurboord zien aankomen. Waarschijnlijk zijn ze onder het schip door gezwommen. Ze waren met heel veel, misschien wel 100 of meer.
En lol dat ze hadden! Sommige draaiden zich een halve slag tijdens het duikelen en andere zwommen onder water al eens op hun rug, dan zaagt ge
de witten buiken onder water oplichten en er waren er die zich op de vis naast hen lieten ploffen (hun moeder wat ambeteren).
Het was een vrolijke bende, persies een dorp dat zich halsoverkop naar de kermis in het dorp ernaast haast.
Ze gaven nogal speed ook. Moeiteloos, zo te zien. https://nl.wikipedia.org/wiki/Bruinvis 

Eergisteren hoorde ik dat er op de computer van de cargo control room verschillende foto's van het schip staan.
'k Vraag aan Toho of hij de tijd heeft om ze te kopiëren of te printen voor mij.
"Absoluut genen tijd!" loeit hij.
"Kom zenne gij, genen tijd, dat zal nogal" blaat ik terug.
Maar het is begot wél waar. Hij moet aan deck vier (4!) valven van de vier bluskanonnen gerepareerd krijgen vóór Fos.
Die bluskanonnen staan bovenop de twee masthuizen en hun bereik bestrijkt ongeveer het hele maindeck met en druk van 15 bar.
Capt PRü heeft Toho's wacht op de brug overgenomen zodat Toho heel de voormiddag aan de valven kan werken. In volle zon.
's Namiddags werkt hij er aan verder (adieu siësta) en 's avonds loopt hij zelf het tweede deel van zijn wacht op de brug.

Hoe zijn die valven zo ineens alle vier en op dezelfde dag kapot geraakt? Die dingen worden toch regelmatig gecontroleerd & getest?
- De Filippijnen hebben die valven overgedraaid, zei LM.
- Alle vier? Als ge voelt dat er iets niet klopt, dan stopt ge toch intijds!
- Ja, maar als twee Filipijnen elk twee valven kapot draaien, dan zijn dat vier kapotte valven hè.
LM is beter in cijfers dan ik. Vele beter. Maar ik blijf erbij : als men merkt dat er iets niet klopt, dan stopt men en zoekt advies of instructies ipv
dwaasweg hardnekkig te doen. -ik ken de scheldwoorden van toen nog hoor, maar ik zet ze hier niet
Wat was er gebeurd : Wouter had een tijd geleden op de valven de O van open en de C van closed geschilderd.
En hij zou per abuus de O en de C van plaats verwisseld hebben. Zo vier keer. Consequent dus.
En de Filipijnen daarna maar kracht zetten richting C om de valven OPEN te krijgen. Arme Wouter, ik zou niet in zijn schoenen willen staan.
En toch blijf ik erbij: die Filipijnen hadden intijds moeten stoppen toen ze voelden dat iets niet klopte. -ik word weer kregel als ik er aan denk

Op weekdagen hebben we een e-krant. Iets van De Standaard. Gisteren stond er te lezen dat Flup zijn Mathilde voorgesteld heeft
aan de Belgische bevolking. "Ik heb ze zelf gekozen" zou hij drie keer gezegde hebben, terwijl zijn ma nadrukkelijk stond te knikken.
Zelf gekozen, alsof het over een voorwerp ging en niet over een persoon. Men kiést geen persoon, personen kiezen voor mekaar.
Alsof hij een manneke van negen was die voor het eerst zelf een nieuwe broek mag kiezen.
- Alsof hij nog keuze hád, zegt LM hier zojuist.
En waarom zegt hij dat drie keer? Komt het geloofwaardiger over wanneer hij iets drie keer zegt? Wanneer híj iets drie keer zegt.
Flup is niet zo populair hier tijdens het avonduurtje.

Tom V las het bericht luidop voor en hij heeft werkelijk een stem van koninklijke komaf, als hij een beetje moeite doet.
Bijna beter dan Geert Hoste. Hoste zal nu volop bezig zijn aan een nieuwe show zeker? Die heeft het goed bekeken,
het koningshuis bezorgt hem nog jaren materiaal.
Er stond ook bij dat noch de VTM, noch de VRT de officiële voorstelling probleemloos heeft kunnen uitzenden. Bij de ene zender was het wachten en
bij de andere zender 'was een hond met de camera aan de haal gegaan'. Zo staat het er. Deed Woestijnvis de verslaggeving misschien?

Over Woestijnvis : een tijdje geleden waren we over Daewoo bezig. Vermits zij hun scheepswerven verkocht hebben en enkel nog auto's maken
vroegen wij ons af aan wie ze die kwijt kunnen. Misschien enkel nog aan VTM, voor het Rad van Fortuin. Tom V haalde een paar straffe stoten aan
uit het Rad van Fortuin, 'bruudruuster' en 'woestijnvis'. Nu, die bruudruuster was mogelijk door een Gentenaar geopperd maar die woestijnvis,
dát kan niet want toen bestond het productiehuis nog niet.
Stilte bij de Nederlandstaligen, iedereen dacht hetzelfde : zou het omgekeerd kunnen zijn?
Zou het productiehuis genoemd zijn naar een lapsus uit het Rad van Fortuin? 't Zou kunnen hè.
Als ze een product willen leveren dat nog niet bestaat op de Belgische markt, zoeken ze voor de firma een naam die nog niet bestaat,
bvb van een dier dat niet bestaat. Nu zijn centauren, griffioenen en eenhoorns al veel te bekend om niet te bestaan.
Er moet een totaal nieuw woord komen. En in de lijn van de humor van Uytterhoeven en Vandenhoutte, waarom niet een snuif sarcasme en
het productiehuis noemen naar een uitschuiver op de commerciële zender? In Alles kan beter spaarden ze de VTM ook niet.

1999-09-16, op de Middellandse Zee

Hier in de cabine staat al twee dagen TVE op, Televisión Española. Gisteren de Andalusische zender. Tip: Andalusisch praten gaat vlotter wanneer men
de tandprothese uit laat. Vandaag Catalaanse TV. 's Morgens vroeg beginnen ze met het nieuws. Heel tof. Terwijl we zitten te ontbijten zien we ineens
weer rampen uit alle werelddelen. Massamoord in Texas in een Baptistische Kerk, hurricanes in de States, tyfoons in het Oosten, overstromingen in
het noorden van Spanje ... en het was hier zo rustig de laatste weken. -op dat schip zorgde ik voor ontbijt in de cabine, enkel wij twee

En het weerbericht, 35°C. Aan land, niet op het water natuurlijk. Tenzij we de temperatuur van de voormiddag optellen bij die van de namiddag.
Dat is al een oud mopje hè. En voor de rest van de dag TVE natuurlijk hè.
's Voormiddags prietpraatprogramma's, spelprogramma's & kinderprogramma's.
Met mijn Spaans is nog alles in orde, zolang het maar de Teletubbies zijn.
Bueno, voy a ver que hay de comer, porque mi eposo quiere saber qué comeremos deze middag.

19h35 : in de namiddag bracht Toho een diskette binnen met foto's van het schip. Nu hebben wij hier in de cabine geen kleurenprinter staan,
om ulle wat prints op te sturen, maar da's geen ramp, want met Corel Paint & Draw valt er vanalles te knutselen tot het ook mooi is. Lijntekeningen maken
vertrekkend van een foto bvb. Naar gelang het soort lijn men gebruikt lijkt de foto dan op een gravure of op een tekening in de stijl van een beeldverhaal
of op een schets. Allemaal heel interessant.
Daar heb ik me deze namiddag mee bezig gehouden, voor het geval iemand zou vragen waar ik me zoal mee bezig hou de ganse dag.
Corel zou ik vorig schip al leren, maar doordat we de Pressario toen niet bijhadden is dat uitgesteld geweest. Bon, vandaag ben ik er dus aan begonnen.
en de tijd vliegt wanneer een mens met iets nieuws begint. Ineens was het 17h15 en stond LM daar. En mijn haar lag alweer overhoop!

De tekeningen zijn nog niet helemaal zoals ik ze hebben wil, dus ga ik er nog wat verder aan werken en we verzenden ze pas binnen een maand of wat,
vanuit de States. Na Fos-sur-mer (Zuid-Frankrijk) gaan we weer laden in Nigeria (verdomme) en dan lossen in Houston, Texas.
Dat is de voorlopige planning, maar er is nog niks bevestigd. Het kan dus nog allemaal veranderen.

03-08-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-09-13 ~ op de Middellandse zee 

Van zo-29/08 tot wo-01/09 hebben we in Nigeria gelegen. We hebben aan de boei geladen natuurlijk en Nigeria was een streepke groen
op ± 8 mijl van waar we lagen. Het was er warm en mistig, er was niet voldoende zichtbaarheid om streepkes groen te fotograferen.

Waar we wel volop van mogen genieten hebben was de Nigeriaanse nationale bezigheid :
smeergeld proberen te krijgen. En 'presents', ook zoveel mogelijk.
Op zondag is LM 's namiddags vrij en dan gaat hij siësten, dat is een persoonlijke gewoonte. Ik bleef verder instructieboeken plakken, want
er was iets dat 's anderendaags klaar moest zijn om mee terug te nemen naar de control room van het machien.
Instructieboeken repareren is hier de afgelopen weken mijn jobke geweest en niet alleen die van het machien.

           Rébo, de stuurman die lastig doet over de lay-out van persoonlijke faxen, is nu choff en hij vroeg of ik de instructieboeken
           van de cargo control room ook eens onder handen wou nemen. Nu gelle! Waarom vertrouwt hij mij dat toe?

Van 's voormiddags waren de agent en de Nigeriaanse autoriteiten aan boord (immigratie, douane, gezondheidsdienst), dat had ik al wel gemerkt.
In dit soort landen komen de autoriteiten in aantallen en ze hadden de lift al geblokkeerd door overgewicht. Tom V (3^de mecanicien) kon het komen oplossen.
Vier van die gasten zaten er in vast + capt PRü. De lift kan 500 kg hebben, maar waarschijnlijk dragen die gasten teveel gouden insignes.
De capt is wel groot van gestalte maar heeft geen overgewicht. De vier anderen wel.

De dagen ervoor waren al sterke verhalen verteld geweest over wie wat al meegemaakt had in Nigeria, Angola en soortgelijke contreien & territoriale wateren.
Toen zondagnamiddag choff Rébo LM kwam halen omdat capt PRü hem wou spreken, wist ik ongeveer hoe laat het was. Ze zouden LM niet storen op en
zondagnamiddag als het niet belangrijk of dringend was, dus was er 'iets' met de autoriteiten.
Iets later kwam LM weer naar beneden: hét ging geld kosten.
Wat ging er geld kosten? Awel : (zit ge goed? want dit gaat efkes duren). De vertegenwoordigers van het Nigeriaans gezag zoeken in de
havendocumenten van het schip tot ze iets vinden waarop ze zouden kunnen muggeziften, niet om de capt te pesten, maar om er smeergeld aan te verdienen.
En ze hadden iets gevonden: het schip vaart onder Luxemburgse vlag, ik ben Belgische, mijn paspoort is Belgisch en mijn zeevaartboek is Liberiaans. Ziezo.
Ze hadden 'iets'.

Dus moest ik mee naar de wal, naar hun baas in het immigratiekantoor, want zijzelf mochten daar niet over beslissen hoe het nu verder moest.
Ze gingen hun carrière daar niet aan 'riskeren'. Telefoneren of faxen naar hun baas op kantoor kon ook niet, maar voor 200 USD zouden ze
zien wat ze konden doen.
Daarvoor had capt PRü LM efkes laten roepen, om te zeggen dat het wel eens 200 USD zou kunnen kosten.

Wat was de volgende stap? De papieren die ze met gewichtige gezichten hadden zitten opmaken gewoon weer scheuren. Daar kwam het op neer.
Uiteindelijk hebben ze de papieren gescheurd voor 50 USD, want deze capt wordt van palavers niet zenuwachtig, in tegendeel, hij doet daar vlotjes aan mee
want hij vindt het een sport. Aan hem hadden die Nigerianen een taaie onderhandelaar, denk ik.
Er was geen denken aan dat capt PRü me hier zou laten meegaan, met die gasten hier mee naar de wal.
Dan zien ze me nooit meer terug aan boord, tenzij total loss of in losse onderdelen.

Eerst hadden ze dat geredeknoei (want een redenering kunt ge zoiets niet noemen) proberen toe te passen op de papieren van cheng PH.
Hij is Kroaat en vaart met een Grieks zeevaartboek onder deze vlag. Ze wilden hem meenemen. Dat heeft capt PRü onmiddellijk kunnen afblokken
met het argument dat een schip geen centimeter mag varen zonder cheng aan boord en dat de heren het dan wel aan de petroleummaatschappij zouden
uitleggen en aan onze rederij in Antwerpen waarom hier geen cheng aan boord was en het schip dus niet intijds aan de boei kon liggen om te beginnen laden.
Op slag was alles in orde wat de papieren van cheng PH betreft. Zijn papieren zijn al maanden in orde, waarschijnlijk al jaren, voor alle werelddelen,
maar de Nigerianen moesten weer eens hun reputatie waar maken. Wat een zielig-doorzichtige komedie,
voelen die gasten zelf niet dat ze zich belachelijk maken?

Verder ziften dan maar, want ze moesten toch iéts verdienen aan dit schip hier hè.
Ik ben een gelijkaardig administratief geval als cheng PH, en toen hadden ze beet! Dachten ze. 50 USD, hebben ze gekregen van de capt, en meer niet.
Wanneer dat achter de rug was schakelden ze met het grootste gemak van de wereld over naar een ander soort gebedel, het meer diplomatieke gedeelte:
of de capt geen presentjes had voor hen, omdat de samenwerking toch zo vlot verlopen was en om de relatie tussen schip en wal goed te houden, en
dat we toch allemaal onze wereld kenen newaar. Zonder enige vorm van gêne staan bedelen is dus een vorm van 'zijn wereld kennen'?

'k Was er niet bij, toen heel dat gedoe aan de gang was. Maar best ook. Capt PRü heeft ons achteraf in het lang en het breed het hele verhaal verteld.
Wouter (de asp.off) heeft ook een en ander verteld: hij moest de heren drinken bezorgen. Voor iedereen een cola. Dat waren dan 10 of 12 cola's.
Hij zet die allemaal aan één kant van de grote tafel, in het gedacht dat de heren die cola's zelf wel zouden doorgeven.
Begint daar degene die het dichtste bij zit naar die blikjes te graaien en hij stopt ze allemaal in zijn tas.
En degenen die gedacht hadden dat hij er enkele zou laten staan voor wie dorst had, die mensen hadden pech want hij stopte ze allemaal weg.
Ene, de dokter, probeerde iets in de zin van 'that's not fair', maar dat heeft niet geholpen.

          Achteraf  bekeken: stel dat ik die blikjes zou gebracht hebben, ik zou ze geserveerd hebben. Hèhè.
          Niet zomaar 12 blikjes neerpoten op de rand van de tafel. Dat is Wouter misschien gewend van studentenfuifjes, maar dat is niet serveren.
          Men brengt het nodige aantal glazen mee én men opent de blikjes op voorhand. Dat alles gaat op een plateau.
          Men plaats de plateau op de tafel en serveert dan persoon per persoon.
          Nu vraag ik mij af : wat zouden die graaier(s) gedaan hebben als de blikjes al geopend waren? O, wat had ik dat graag gedaan...

Wouter vertelde ook dat ze niet allemaal de zelfde taal spreken. Tussen de verschillende groepjes verliep het gesprek soms in het Engels.
Waarschijnlijk verschillende etniën, en er zijn er véél in Nigeria. https://nl.wikipedia.org/wiki/Nigeria#Etnische_groepen 
De week ervoor had ik dat allemaal nog zeer geïnteresseerd zitten lezen in Encarta, de CD-rom encyclopedie. Nu is mijn belangstelling nogal bekoeld.
Feitelijk al toen ik las dat Biafra een Nigeriaanse provincie is en dat '67-'70 een burgeroorlog was. https://nl.wikipedia.org/wiki/Biafraoorlog 
We waren echt blij en opgelucht dat we uit Nigeria weg waren. En nu snap ik ook waarom ze in deze landen geen bemanningswissel doen: gevaar op gijzeling.
Rap weer op zee, naar de rust en de kalmte.

Op vr-03/09 valt de laptop hier in panne. Alle tekstprogramma's laten het afweten. Zomaar. Of nee, niet zomaar: er was iets gebeurd in Windows,
een beschermingsfout in users.exe en in nog enkele vitale onderdelen van Windows. Op 12/09 heeft LM dat in orde gekregen, bijna per toeval,
door een virusscan te doen. En het antivirusprogramma heeft in het voorbijgaan efkes gerepareerd wat kapot was. Tof.
Ineens floten de vogeltjes weer. Bij manier van spreken dan, want op zee zijn enkel krijsende meeuwen en nog grotere vliegdieren te zien.

In de 9 tussenliggende dagen had LM de nodige ellende meegemaakt met een cargopomp. De cargopompen staan beneden in de pompkamer.
Daarom dacht ik dat ze die daar gingen repareren, maar ze hebben de pomp naar boven getakeld, tot op het achterdek. En daar mag wél ik komen.
Had ik dat geweten, dan was ik foto's gaan maken natuurlijk, want een mens krijgt niet elke dag een cargopomp te zien.
De eerste dag was het misschien goed dat ik er niet bij was, ongeveer iedereen stond op het achterdek, vier man om te takelen, twee uit belangstelling
(Capt PRü & choff Rébo) en dan nog zeven matrozen + een bootsman om in de weg te staan en het manoeuvre te desorganiseren.
Acht mensen teveel die kunnen gewond raken wanneer er iets mis loopt. LM was er 's middags nog niet over te spreken.

          Waarom heeft hij ze dan niet laten wegsturen door choff Rébo? Hun baas stond erbij! En safety first is het devies,
          Dus géén publiek tijdens een zwaar manoeuvre. Wáárom heeft hij ze niet laten wegsturen?

's Anderendaags mocht de pomp weer naar beneden getakeld worden, maar ik ben niet gaan fotograferen.
Ramptoerisme wordt niet zo geapprecieerd aan boord.

Op za-04/09 hebben we de meest spectaculaire brandoefening van ons leven meegemaakt. Capt PRü houdt de zaterdagse oefening op gelijk welk uur
tussen 08h en 17h. Niet om 15h20, zoals al jaren gebruikelijk is. Deze keer ging de bel iets vóór 14h. Ik moet me dan melden op de brug, om te laten zien
dat ik gaande en staande ben en dat er naar mij niet moet gezocht worden. Zo heb ik de oefening niet van dichtbij meegemaakt maar ik heb wel alles
kunnen volgen over de walkietalkie. Het was verhelderend. Nu heb ik eens het verschil meegemaakt tussen de praktijk & de theorie van de veiligheidsvideo's. 
In de veiligheidsvideo's kraken de walkietalkies niet, spreekt iedereen hetzelfde Engels en verstaan de mensen elkaar onmiddellijk en direct zonder dat
er maar één keer 'please repeat' moet gevraagd worden en kostbare minuten verloren gaan aan communicatieproblemen.

Er zijn enkele particulariteiten geweest : de scheepshoorn gaat niet automatisch af met het brandalarm. De matrozen aan deck wisten dus niet dat er
een alarm afgegaan was en ze waren pas een twaalftal minuten later op post, nadat capt PRü ze laten halen had door Wouter.
Om het echt te maken had de capt een rookfakkel laten afgaan op level 1, waar de oefening plaatst vond.
Zichtbaarheid door de rook = 0, zeer realistisch dus. Alleen was dit rode rook van een fakkel ipv zwarte rook door brand.

De stem van de 2^de stuur klonk gejaagd door de walkietalkie. Hij wist niet dat het om een oefening ging en hij miste nogal wat matrozen ... die waren
nog aan deck door de defecte scheepshoorn. Een mens zou van minder gejaagd geraken en zich verspreken: Oilspill locker ipv oilskin locker.
Slechts vier mensen wisten dat het om een oefening ging.

De geur van de rookfakkel was al tot op de brug geraakt. Het is een zwavelachtige stank. Na enkele minuten was de rook er ook.
We hebben de beide deuren open gezet (eerst alle paperassen vast gelegd) maar dat hielp niet veel. Het was een doordringende keelpijn-stank.
Zo ruikt de hel, denk ik.
Wanneer de oefening eindelijk afgelopen was ga ik naar beneden, naar de laundry. In de lift kon men rieken op welk verdiep men was :
stink, stinker, stankst.
De lift stopt op level 1, waar de oefening geweest was, en er stapt een Filipino binnen met de stofzuiger van level 3.
Tiens, dacht ik, ligt er op level  tapijt in de cabines? En wat een vreemd uur om cabines te kuisen ...
's Avonds vertelde LM dat door die rookfakkel op level 1 een laag oranje poeier lag van een millimeter dik die alles, maar dan ook alles bedekte.
De matrozen waren het ganse verdiep aan het uitwassen en Leo (onze enig Belgische matroos) kon er niet mee lachen, vertelde LM.
We hebben later op de avond de scheepspantoffels van choff Rébo gezien. AMAAI ! Als alles op level 1 er zo uitgezien heeft, wat een schade.
Vandaar de stofzuiger zo vlak na de oefening! En ik snapte gelijk ook waarom Leo er niet kon mee lachen. Dit was niet gewoon een laagje stof,
dit was 'goe poeier', van dat vettig spul dat men met krachtig zeer heet sop moet wegschrobben. Een rookfakkel is gemaakt voor open lucht, PRü!

Op een safety oefening volgt een safety-meeting. Na de meeting wist capt PRü bij wijze van verontschuldiging te zeggen ivm met level 1
dat de oefening een beetje té goed gelukt is. Leo zit ook in het safety committee en hij neemt geen blad voor de mond. Vandaar de excuses.
Een beetje vaag en lauw van capt PRü, niet?

02-08-2020 om 00:00 geschreven door maart

vervolg brief 01 (1999-08-07)

Eindelijk was het bootje er. Het was niet groot, maar het had wel een krachtige motor, dat hoorden we zo.
Het was een klein bevoorradingsschip voor op volle zee. Na een half uurke waren we aan boord. Dat laatste half uurke was het mooiste stuk van de travel,
bagage of geen bagage. Achteraan hadden we een fantastisch krachtig kielzog, ge zaagt en voelde het vooruit gaan en vooraan kwam dat verre logge schip
dichter & dichter en werd groter en groter. Toen stopte het schipke want we waren aan de gangway van schip 31.

Ik ging als eerste de gangway op. Te gretig natuurlijk, ik was vergeten dat ik hoogtevrees heb en dat ik beter iemand anders zou laten voorgaan.
Dan kijk ik op diens broekspijpen en dat breekt zo'n beetje de doorkijk tussen de treden van de gangway. Een andere manier om niet te verkrampen.
van de hoogtevrees is omhoog kijken, naar de top van de gangway en inwendig een liedje zingen waarvan men de tekst maar half kent.
Terwijl men zich de resterende woorden tracht te herinneren, verschuift door de concentratie de schrik een beetje naar de achtergrond.
Dit zijn allemaal lapmiddeltjes, ik weet het, maar soms werken ze.
Wie stond er bovenaan de gangway? Juist ja. En bij wijze van aanmoediging telde hij luidop het aantal treden dat ik nog te klimmen had.
Daar ging mijn concentratie.

Probeer maar eens enkele meters te klimmen zonder u te willen realiseren dat ge aan het klimmen zijt omdat ge niet wilt bang worden.
Ondertussen moet ge toch u toch voldoende bewust blijven van die klim om dat tot een goed einde te brengen, terwijl ge eigenlijk niet echt wilt
weten dat ge aan het klimmen zijt, omdat ge niet bang wilt worden. Volgt ge nog? Ik wel.
Het is een wankel mentaal evenwicht want elke spier vertelt u wat ge aan het doen zijt, klimmen, maar goed, met een liedje
is dat wankel mentaal evenwicht efkes vol te houden. Heel het lijf (spieren, adem, zweet) laat weten dat ge de gangway op gaat.
Hoe gaat een mens daar tegenin? Met een liedje.
En dan komt daar een slimme op het bovenste platform staan supporteren en in de vreugde van het weerzien telt hij luidop
hoeveel treden ge nog 'maar' te doen hebt. Boven gekomen heb ik hem bevend een kusje gegeven. Een kleintje maar, want eigenlijk
was ik heel boos op hem. Luidop staan tellen ... wat een dom idee.

1999-08-17 ~ op zee , gaan laden naar Nigeria

Amai, heb ik 10 dagen niet geschreven? Hier is nogal veel te doen ook, nu we de Compaq Pressario bijhebben en een station D in gebruik kunnen nemen.
Nu moeten er CD-roms gelezen en gespeeld worden natuurlijk. Encarta voorop, in de Engelstalige versie 103.000 artikelen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Microsoft_Encarta 
Vermits we in Nigeria weeral aan de boei zullen liggen en er amper een streepje land zal te zien zijn (of helemaal geen) pik ik uit Encarta alles wat daar
over Nigeria te lezen valt. Met de aanverwante artikelen erbij is dat nogal wat.

Tien dagen geleden in Philadelphia zijn op za-07/08 zijn 4 stuks bagage aan boord gebracht. Mijn grote valies ontbrak nog. 'k Zag me al het contract uitdoen
met enkel die kleine valies. In de kleine valies zat enkel wat klein spul. De belangrijkste dingen zaten in de grote valies. Kledij bvb.
Wat had ik zonder die grote voor de rest van het contract moeten doen? Vodden van het machien omzomen en borduren.
Maar ze is intussen aan boord gekomen, de grote valies en ik heb weer voldoende kledij en badkamergerei.

Sinds enkele maanden vraagt de rederij in Antwerpen aan de schepen een algehele inventaris. De machinerylist van de bouwwerf
is niet meer up to date op een schip dat al wat jaren in de vaart is, er werd al eens een machinerij vervangen door een nieuwe.
Dus moet er een inventaris gemaakt worden, van alles, mét alle onderdelen die ooit vervangen werden.
Te midden van dat werkje van lange adem kwam LM aan boord en dat kon hij er dus nog bij nemen. Gegevens verzamelen is niet zo ingewikkeld,
alleen soms vree lastig. Maar 's die gegevens 's avonds dan nog moeten intikken, dan worden het lange dagen natuurlijk.
Hij had best zijn typiste kunnen gebruiken. En wanneer komt bibi dan aan boord? Wanneer het grootste deel ingetikt is en
het zwaarste achter de rug is. Alsof er nog niet genoeg werk is beneden. Arme LM. Ik had bij hem aan boord moeten zijn, dát is mijn plaats.

          Dat allemaal door die stomme inventaris van père, die hij niet gemaakt had. Wat nochtans de afspraak was.
          Met zijn gepreek over 'methode en organisatie' ...
          Het jobke heeft me vijf, misschien zes dagen in beslag genomen, meer niet. De resterende weken was wachten tot in naar LM kon.
          In de dagen na het ontruimen van de winkel ben ik de ruimtes daar nog gaan poetsen (wat père weer eens vanzelfsprekend vond) en terwijl hij
          me nog maar eens voor de voeten liep heeft hij iets héél lelijk gezegd over Laura en D. 'k Had hem met al zijn vergif van de trappen willen duwen.
          Maar wat lost dat op. Dat soort mentaliteit wordt nog elke dag geboren of gevormd.
          En het was niet de eerste keer dat hij ons tegen mekaar probeerde op te zetten.

          Dit klinkt misschien hard, maar het is wel gebeurd, en relazen zijn niet altijd even mooi,
          het zijn geen afgeronde verhaaltjes of lichtelijk opgesmukte vertelsels.

Gisteren is iemand van de Filipijnen met zijn hand klem geraakt aan een luik of een luikdeksel.
Dit schip is een OBO: Oil, Bulk & Ore. Aardolie, stortgoed en ertsen. Daarom heeft dit schip luiken ipv tanks.
Bij de Filipijn is één vingertop er af en een andere vinger is verbrijzeld. Toen LM het vertelde kenden we nog geen details. Toen Toho (nu 3^de stuur)
het 's avond begon te vertellen waren er ineens wat veel details voor mij, bot bloot en overal bloed en zo ... De dichtstbijzijnde haven is op Cabo Verde,
nog drie dagen varen. Een wee gevoel krijg ik daarvan.
Capt PRü had de nodige medische instantie al gebeld voor advies.
"Geef hem een infuus" zeiden ze. Dat hebben we niet aan boord natuurlijk, en wie van ons mag of kan intraveneus iets inbrengen?
"Het dichtstbijzijnde passagiersschip oproepen, die hebben een arts aan boord".
Capt PRü belt de internationale instantie die de posities van alle schepen bijhoudt : géén passagiersschepen in deze wateren.
Natuurlijk niet. Die varen allemaal in de Caraïben of tussen de Griekse Eilanden of in de Zee van Marmara ...
Wie komt er wat cruisen op volle oceaan, niemand. -die adviezen van de wal brachten niet veel bij hè
Gisterenavond is het bloeden gestopt en de man is geeneens in coma geraakt. Er was hoogstens één graag temperatuurverhoging.
Waarschijnlijk is hij een kleine taaie.

Capt PRü vertelde dat de Filipijn nu nog enkel lijdt aan 'schrik voor het onbekende': Cabo Verde? Hospitaal? Helemaal alleen? Zo zonder landgenoten erbij?
Vanmiddag vond Toho (3^de stuur) hem al niet meer in zijn cabine. De 'taaie' was gewoon mee aan tafel gegaan. Misschien wil hij zo snel mogelijk
gewoon doen om niet in een vreemd land naar een onbekend hospitaal te moeten.
(Dan maar liever geen medische hulp, dan maar liever taai. Gangreen? Nooit van gehoord.)

Wouter (asp.off) is van wacht veranderd. Eerst liep hij 4-8 (= 04h-08h & 16h-20h)
En nu loopt hij de wacht 12-4, maar dan 00h-04h en ... 13h-17h. Eigenaardig hè, dat laatste zou 12h-16h moeten zijn.
's Nachts lopen de stuurlieden hier in hun eentje wacht, er is op volle zee 's nachts geen ene matroos als uitkijk mee op de brug.
Misschien komt dat binnen een dag of wat wel, in drukker bevaren water. Maar voorlopig staan ze dus in hun eentje boven.

Waarom Wouter van wacht moest veranderen: de 2^de stuur heeft 'teveel werk'.
Nu moet ge weten, een 2^de stuur doet zijn werk op de brug tussen 12h & 16h, bij daglicht.
Tussen 00h & 04h, het andere deel van zijn werkdag, is het donker en dan is het puur wacht lopen, dan is er geen papierwerk.
Enkel het absolute minimum van het wacht lopen zelf. En dat is al genoeg : hou het schip drijvende en liefst nog varende ook.
Hoe kan er tussen 00h & 04h dan teveel werk zijn?
Tussen 00h & 04h is het donker. Vervang 'teveel werk' door 'donker' en we zijn er. En als die mens misschien uit een streek komt waar
de medicijnmannen meer gezag hebben dan de missiezusters, dan spoken er in het donker geesten rond natuurlijk.
Alleen kunt ge dat als 2^de stuur en volwassen man van 39 zo niet aanbrengen bij capt PRü hè.
Vandaar 'teveel werk'. Alsof iemand daar in trapt.

De ch.kok is eindelijk nog eens een Belg. En deze keer ene die kan koken. Niet zoals die nazi uit Paraguay op schip 28. Hij was ook een Belgische kok,
maar hij kon niet koken, amper scheepskeuken. Deze kan het wel. Hij is een ancien uit de stal van vader Prado, en dat is aan het eten te merken.
Het is de gewone Belgische burgerkeuken: de klassieke gerechten, even afgewerkt als toen met chefke RD ze hier kon gereed maken.
Letterlijk alles is hier lekker, zelfs de dingen die we in feite niet echt lusten. Knoop dát aaneen.
Gisterenavond deed de computer iets raars. Ineens had hij van de 735 lettertypes ±730 buiten gebruik gezet. Zomaar ineens.
Onmogelijk ze opnieuw te activeren of er enkele honderd van te verwijderen. In C:windowsfonts was geen beweging te krijgen.
Vanmorgen was de laptop genezen, maar voor alle zekerheid heb ik het aantal lettertypen herleid naar 223. Dat is nog keuze genoeg voor
wenskaartjes en menu's.
Want stel u voor dat de laptop weer zo'n kuren krijgt wanneer dringend iets moet klaar zijn om af te geven ... 'k mag er niet aan denken.

Gisteren heb ik enkele bestanden open gedaan, en de lay-out was een regelrechte ramp. Eén bladzijde uit LM zijn werkboek benam nu drie bladzijdes en 
marges aanpassen was er niet meer bij. Het lettertype op het scherm was wel leesbaar, maar in het afdrukvoorbeeld was Windings te zien.
En op print ook.
Windings is een tekenschrift. Een werkboek in Windings? Mechaniek jargon lijkt mij soms geheimtaal of code, maar dit sloeg alles.
En vanmorgen was dat dus allemaal voorbij, over, genezen, gedaan en vergeten, alsof er nooit iets aan de hand geweest was. Om een paar details na,
maar daarvoor vinden we ooit misschien wel een oplossing.

Sinds we de Pressario in gebruik hebben verscheen bij het openen van MS Works wel telkens een bericht in deze trant:
'Dit programma bevat meer dan 500 lettertypes Indien u dit aantal niet vermindert kunnen mogelijk fouten optreden.'
Dat bericht verscheen énkel in MS Works, niet in Word, Excel of PowerPoint.
Nu heeft het verschijnsel van gisteren zich in Excel voorgedaan, niet in MS Works. Mysterie.
Maar 't is nu oké, we kunnen verder, met Umlaut en al.

Op weekdagen krijgen we een printje van de elektroniche krant. Vandaag stond er in dat na de zonsverduistering nog geen enkele Belg
melding maakte van pijnlijke ogen. Zijn de Belgen nu de slimsten onder de Galliërs of de traagsten met melden, werd onderaan het artikel gevraagd.
En Daewoo doet enkel nog auto's, andere afdelingen hebben ze verkocht. Ze bouwen dus geen schepen meer. Na de constructiefout (?) bij de Lubu en
de Picar is dat misschien maar beter ook. -die stop in scheepsbouw was tijdelijk : https://nl.wikipedia.org/wiki/Daewoo_Shipbuilding_%26_Marine_Engineering 

Capt PRü heeft er geen moeite mee dat de e-mail bij hem in de cabine staat. Hij verzendt wanneer we een diskette afgeven. Over de vorige capt (MR)
doen er andere verhalen de ronde. Maar capt PRü is dus van het communicatieve soort.
En stuurman Rébo moeit zich nog altijd met de lay-out van een te verzenden fax, hebben Toho en Tom V me al verteld.
Hij verwart nog steeds de afzender met de verzender. Het verschil is toch niet zó subtiel? Sinds schip 27 & 28 (vier en drie jaar geleden)
is wat dat betreft nog geen evolutie merkbaar.

01-08-2020 om 06:55 geschreven door maart

              Hier hoort een woordeke vooraf.

          Half juni 1999 had père eindelijk de winkel gesloten, boeken toe. Eindelijk.
          Hij was toen 72j en was al zeven of acht jaar eigen spaargeld in de zaak aan het pompen, wat indruist tegen alle gezond verstand.
          Het gezond verstand waar hij ons in de kinderjaren mee rond de oren sloeg. (figuurlijk)
          Toen de winkel leeggehaald moest worden stonden wij met voldoende mensen & met voldoende en gepast vervoer paraat om dat te doen.
          En we lieten het vooruit gaan. Er waren spullen voor Limburg, er waren spullen voor Zellik. En er waren de spullen voor de containers (meervoud).
          Het was maar goed dat Laura zo wat voorbereidend werk gedaan had, want hijzelf had niks klaar natuurlijk, over welke spullen naar waar moesten.

          Bij elke componist, dirigent of solist had hij wel een verhaal. Maar wij waren daar niet om hem gezelschap te houden, wij waren daar
          met 10 mensen om het ontruimen te laten vooruit gaan. Hij remde de boel af, hij liep in de weg.
          Op het middaguur is hij naar huis gegaan, 'gaan eten', hoewel er overvloedig broodjes voorzien waren. Hij is niet meer terug gekomen.
          Waarschijnlijk kon hij het niet meer aanzien. Tja, kijk, als men zich niet mentaal voorbereid op het afscheid van een beroepsleven,
          als men zich niet schrap zet die dag ... dan, dan gaat men thuis een potje janken? Voorwaar volwassen gezond verstand.

          En toen werd de stock aangepakt. Een groot deel van de voorraad in het magazijn was overgenomen door geïnteresseerde firma's
          maar er was ook nog de stock in de winkel, het gedeelte kleinhandel dus. En daar moest nog een inventaris van gemaakt worden,
          daar had meneer zelfs nog geen begin aan gemaakt! Hij had weken de tijd gehad, de man die ooit hamerde op organisatie en methode.
          Iemand van ons heeft hem opgebeld om te vragen waar die inventaris lag, want die moest mee de verhuisdozen in en
          we stonden alle drie aan de grond genageld toen we hoorden dat er geen inventaris was.
          Toen ik het ongeloof zag in de ogen van Tina en Laura, heb ik op slag beloofd dat ik die inventaris zou maken,
          dus dat alle witte verhuisdozen naar Ekeren mochten. Ze hadden allebei een zeer drukke job, ik was de enige die de handen vrij had, daarom
          lag het voor de hand dat ik dat ik het zou doen. En daarbij, men blijft de oudste, willen of niet. Dat verdomd verantwoordelijkheidsgevoel hè.        
          Tot zover 14/06.

          En op 17/06, drie dagen later, kwam een telefoon van de rederij, of LM kon vertrekken.
          De telefoon stond op luidspreker en ik stond teken te doen dat ik niet mee kon, een wees vaag naar de witte dozen
          die stonden te wachten in de woonkamer. Ik kon niet weg want ik had iets beloofd.

          Mijn hart en ziel schreeuwden dat ik mee wou, want mijn thuis is waar LM is.
          Maar mijn hoofd zei dat ik het had beloofd.
          Mijn hoofd heeft zonder slag of stoot gewonnen natuurlijk, want die rommel konden mijn zussen er niet nog eens bij bovenop hebben.
          Want het was een zootje. Maar dat verhaal valt buiten dit blog.

1999-08-06 ~ tegen de kaai, Philadelphia (USA)

Sinds 12h18 LT ben ik aan boord. Dat is 19h18 BT, denk ik. De travel hierheen was miserie, zoals gewoonlijk.
Omdat het 1999 is of omdat het augustus is, geen idee waarom het is, maar het heeft nog niet opgehouden sinds woensdag.
Eigenlijk al niet sinds LM zijn vertrek op 17/06 maar dat is een hoofdstuk apart.

1999-08-07 ~ tegen de kaai, Philadelphia (USA)

Nadat ik op Zaventem met een dag vertraging vernomen had dat het vertrek verzet was van woensdag naar donderdag, heb ik de rest van de dag
in Brussel doorgebracht bij Tina. Toen we donderdag naar Zaventem wilden vertrekken had de auto kuren, wou niet direct starten. 
Toen we op het punt stonden Europ Assistance te bellen wou hij ineens weer wel. Blijkbaar was dat dreigement voldoende.
De waterklerk Caga van de rederij in Antwerpen was er met onze vliegtickets en had een flesje douchegel om zich te verontschuldigen dat ze me
dinsdag vergeten te verwittigen was dat het vertrek een dag uitgesteld was. Zij was van het kaliber van klerkske PV ooit, maar nu een graadje erger.

Deze keer waren de medereizigers wél aanwezig, duidelijk zichtbaar in levende lijve. We vertrokken met een cityhopper naar Schiphol, hoewel
dat stuk van de reis ook met de trein had gekund ... Vóór het opstijgen komt de airhostess naar de laatste twee zetels waar Wouter (asp.off) en ik zaten
en vroeg of we vooraan wilden plaats nemen. Het vliegtuigje was wat zwaar geladen en de piloot was het gewicht aan het herverdelen.
'k Denk dat Wouter en ik samen 104 kg wegen. Er waren zwaardere kanonnen om naar voor te schuiven, maar wij belandden dus vooraan.
Daar konden we beter kijken. Wouter aan het raampje en ik keek recht de cockpit in. Heel indrukwekkend daar.
Er zal lichte turbulentie zijn, hadden ze door de intercom gezegd. Dat was nog zachtjes verwoord. 'k Ben net niet misselijk geworden.

In de luchthaven van Schiphol ben ik de anderen kwijt gespeeld in de transithal. 'k Ben dan maar naar de gates gegaan. Daar waren ze met een
grondige controle van de wachtzaal bezig. Wel twaalf veiligheidsagenten in burger controleerden vuilnisbakken en bloembakken en hoeken & kantjes.
Wat is hiér aan de hand. Vertrekt hier eerst een vlucht naar Tel Aviv misschien? Nee, de volgende vlucht ging wel degelijk naar Philadelphia.
De rij wachtenden was me wat lang en ik ben gaan rondwandelen, want die morgen was ik weer veel te vroeg wakker geworden, voor de zoveelste keer.
Toen het dan mijn beurt was om in te schepen zag ik dat de veiligheidsagenten iedereen te spreken namen, zoals in tel Aviv, maar dan gepolijster.
Het waren blijkbaar mensen van North-West Airlines zelf, niet van Schiphol. North-West en KLM zijn vennoten, zoiets als Swiss Air en Sabena.
De vier medereizigers waren daar ineens ook. De vlucht verliep gewoon : een beetje slapen, het eten naar binnen werken,
film kijken (Shakespeare in Love, heel toffe film), nog wat slapen, weer eten en vooral NIET op de klok kijken, want dan gaat de tijd niet meer vooruit.
De piloot kreeg na de landing een applausje. Hij had het gevaarte aan de grond gezet alsof het een donsveertje was.

In de luchthaven kon ik als enige van ons groepje een stempel gaan halen bij de immigratie, omdat ik geen zeevaartboek kon tonen.
'k Kon dat wél, een Liberiaans, maar dat leek me geen goed idee. Het internationaal paspoort laten afstempelen dan maar.
Daardoor moesten de vier andere mensen op mij wachten, een half uur ongeveer. Da's niet zo erg, dacht ik,
dan zal onze bagage nu zeker al op de rolband liggen en dan kunnen we er onmiddellijk bij en direct weg.
Toen we aan de bagageband kwamen was er geen gedrum meer, er was geen kat meer tenzij twee mensen van de luchthaven. De band zelf lag al stil.
We stappen gezwind naar de andere zijde van de band, daar geen bagage ookni !?!
Die twee mensen zeggen ons waar we moeten zijn voor een bagageclaim bij Nort-West Airlines.

          De 2^de stuur vertelde dat hij de voorbije 12 maanden drie maal met KLM gevlogen had en dit was nu de vierde keer met bagageproblemen (*)
          Aan de bagageclaim gekomen : honderd wachtenden vóór ons en maar drie loketten open. Na anderhalf uur was het onze beurt.
          In dat anderhalf uur aanschuiven hebben we ruimschoots de tijd gehad om kennis te maken en te praten. Over luchtvaartmaatschappijnen,
          of wat had ge gedacht: bagageperikelen en verlies van plunje, aansluitende vluchten die niet kloppen, wc's die plots buiten dienst zijn ...
          Daarna hebben we over schepen gepraat en over de legendarische en de beruchte figuren binnen de koopvaardij.
          We hebben gemeenschappelijke kennissen gezocht en gevonden.

Om beurten kregen we last van vaak. Daar was nergens iets om op te zitten en het aanschuiven bleef maar duren.
'k Ben met mijn muntstukken frisdranken gaan halen voor het gezelschap, een beetje suiker was welkom. De gedeelde ellende maakte
dat er zo nog geen verschil in graad te merken was. En daarbij, we waren nog niet aan boord ook niet.
De nieuwe capt lijkt een heel menselijke mens. Geen macho zoals PO of een far figura zoals PP-LM.
Dit is zijn eerste contract bij deze rederij. Hij komt recht van bij 'elders'. Misschien is dat beter, eens een andere aanpak dan
een geboren en getogen compagnieman.

Ondertussen liep de chauffeur te ijsberen, niet erg gelukkig met de vertraging. -wie wel?
Toen het bijna onze beurt was wrong een Duitse zich ertussen. Dat kon er nog maar bij, het stak op geen 10 minuten meer.
'k Zie dat die Duitse en haar gezel een toiletzakje van de vliegmaatschappij krijgen en zeg dat efkes tegen de capt.
Ha! zei hij, dan krijgen wij dat sebiet ook hè, dat zal van pas komen.

De dame aan de balie legde uit ons wat er gebeurd was : er ontbraken meer dan 100 stuks bagage doordat in Schiphol problemen waren met de
bagage installatie. (*) En dat bekrachtigde het verhaal van de 2^de stuur.
Als zo'n laadinstallatie stilvalt is er niet direct genoeg volk om 100 stuks en meer intijds tot in het vliegtuig te brengen hè.
Claims ingediend, vijf namen, vijf paspoorten, en vijf beschrijvingen van de bagage (6stuks). En dan krijgen we nu 5 toiletzakjes hè.
Geen toiletzakjes meer! De doos was leeg. De mensen vóór ons hadden de laatste twee gekregen. De capt (groot van gestalte)
ging heel efkes op zijn strepen staan. De balie-juf legt uit aan de chauffeur dat we in terminal E, in kantoor zus-en-zo,
naar toiletzakjes mogen gaan vragen. Ze had de hoorn al in haar hand om hen te zeggen dat we op komst waren.
En toen zei de chauffeur bokkig dat hij helemaal niet langs terminal E moet. Hij had al twee uren aan ons verloren en zijn humeur was navenant.
Wat de balie-juf hem toen gezegd heeft heb ik niet gehoord, maar hij reed met ons naar terminal E hoor, en dat was drie (3!) minuten rijden.
Moest hij daarvoor zo lelijk doen?

          Achteraf bekeken, misschien moest hij over vertragingen een rapportje schrijven of een formulier invullen.
          En misschien kon hij niet echt vlot lezen of schrijven. Hij zag op tegen het bijkomend werk dan nog zou volgen,
          vandaar dat wij het moesten ontgelden. Want twee uren vertraging zijn niet ongewoon in die job.
          Vliegtuigen komen soms later toe, of worden omgeleid, allemaal variabelen die deel uit maken van de job van chauffeur.

Hij parkeert daar in de witte zone, voor een zeer korte wachttijd dus. De capt verdwijnt naar binnen. Hij bleef nogal lang weg.
Na een half uur ging Wouter eens kijken wat er aan de hand was. Ze bleven allebei nogal lang weg, dus ging ik ook maar eens kijken.
Wat was er aan de hand? Hier ook geen toiletzakjes meer, maar een doos met 20 zakjes was onderweg.
Vanuit een magazijn op de luchthaven of vanuit de fabriek in Taiwan?  
De chauffeur komt ook binnen en zegt dat hij daar niet langer mag blijven staan en dat hij gaat rondjes draaien.
Wouter en ik gingen mee terug naar het busje. En ineens was de capt er ook, mét de vijf toiletzakjes.
Zelf had ik toiletgerei bij in mijn handbagage maar de andere vier mensen niet -altijd toiletgerei en 1 set wisselkledij in de handbagage hebben!
Maar ik wou zelf ook wel zo'n toiletzakje met al die minispulletjes er in. Dat is plezierig speelgoed voor het winkeltje van de kinderen van Laura.

De chauffeur rijdt met ons naar de Holyday Inn, een 10 minuutjes van de luchthaven.
Tja, daar hadden wij dan bijna 3 hrs over gedaan : immigratie, bagageclaim & toiletzakjes.
Onze bagage stond nog aan de andere kant van de oceaan, we hadden honger & dorst en last van jetlag, maar HIJ was slechtgehumeurd ?
Enfin, Mister Sunshine levert ons af aan de balie van het hotel en bespreekt met de capt dat hij morgen
naar de bagage gaat informeren en ons om 09h zal komen ophalen. Sunhine verdwijnt van de scène.
Iedereen naar de kamer, afspraak over 15 minuten aan de bar, de capt vond dat we een pint verdiend hadden. Dat vonden wij allemaal zelf ook hoor:
zonder humeurig te worden hadden we bijna 3hrs staan aanschuiven en wachten om iets in orde te brengen dat we niet zelf veroorzaakt hadden,
zonder te zagen of te klagen om de andere mensen van de groep niet te demoraliseren, maar wél het humeur van de chauffeur er moeten bijnemen ...?
Twéé pinten hadden wij verdiend.

In de kamer was een neerlaatbare strijkplank voorzien, met strijkijzer. Daarop heb ik mijn reserve T-shirt efkes gestreken. Douche en vervangkledij aan,
16 minuten later was ik present, de anderen waren er al. We hebben een pint gepakt en gebabbeld gegeten en gebabbeld, heel genoeglijk allemaal,
ware het niet dat die achtergebleven valiezen in mijn hoofd bleven zeuren.
Het eten was lekker: spaghetti Neptunus, zeevruchten in roomsaus. -ik ben een fan van Neptunus, en als die schotel naar hem genoemd werd, ja dan ...
Na het eten vielen mijn ogen toe van de vaak. Het was dan al vrijdagmorgen 02h BT volgens mijn horloge en volgens mijn bioklok ook.
Gaan slapen dan maar.
'k Heb nog twee spullen uitgewassen voor 's anderendaags, uitgewrongen in een dikke handdoek van het hotel en
gedroogd met de haardroger van het hotel. -over kamperen op hotel kende ik toen al wel een en ander
Slapen maar.
Vrijdagmorgen was ik veel te vroeg wakker. Van colère heb ik een beetje TV gekeken. Voorts was ik te vroeg aan de ontbijttafel,
was ik te vroeg klaar met ontbijten, de tijd ging maar niet vooruit.

De chauffeur kwam erdoor, hij had maar één valies bij van de zes, die van de 2^de stuur. En dan nu naar het schip.
Anderhalf uur in een busje met airco, we kwamen er koud tot op het merg uit. De blazers bliezen niet rechtstreeks de kant van de chauffeur uit,
ze stonden gericht op de passagierszetels. Mister Sunshine had er dus zelf geen last van.

Aan de bootjes terminal was het zacht weer en beter buiten in het zonneke dan binnen in weeral de airco.
De bootjesbaas was een gans ander type mens dan de chauffeur : de verse koffie en de donuts stonden gereed voor ons.
Ik stond paf van dankbaarheid, want ik had veel te vroeg ontbeten.
We moesten een uurke wachten aan een kleine houten pier in een zacht zonneke en er werd weer veel gebabbeld. Het is wel gemakkelijk
als er maar twee talen nodig zijn. En ik heb wat rondgelopen. De enige die niet uit de schaduw kwam was de 2^de stuur, hij is Zaïrees en heeft
een andere kijk op zonneschijn dan wij, hoewel het op deze breedtegraad vroeg op de ochtend nog geen harde zonneschijn kan zijn.
Tegen de oevers van de kleine kreek leefde een kolonie kreeftjes of krabbetjes, ovaal, ongeveer 2cm op de langste doorsnede. Ze hebben één grote schaar
waarmee ze eten plukken of vangen en een klein schaartje waarmee ze het eten uit de grote schaar naar de mond brengen. Het zijn beschaafde beestjes,
ze eten met twee pootjes. Ze wonen in verticale kokertjes in de zware kleigrond, ieder krabbetje een eigen kokertje.

31-07-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-04-04 ~ scheepswerf, Sembawang, Singapore Island 

Gisteren heb ik de twee vorige brieven gepost in het kantoortje van de werf.
's Avonds zei cheng Venes (men heeft hem dat gezegd) dat PvR regelmatig ligt te slapen
in zijn kantoor in het managementgebouw aan de poort van de werf.
Op de Lubu maakt hij de mensen wijs dat hij bij ons aan boord is, hier vertelt hij dat hij aan boord van de Lubu is
en ondertussen maft hij in zijn kantoor, want 's avonds moet hij weer fit zijn om te presteren natuurlijk.
Telkens ze PvR per GSM bellen heeft hij zojuist de Lubu verlaten, of zijn kantoor, of hij liep een van de werkplaatsen van de werf uit,
hij is nergens bezig of bezet tot een bepaald uur, hij is telkens toevallig 'onderweg'.
Gisterenmorgen na de werkvergadering hier aan boord heeft hij 24hrs vrijaf genomen en was tot vanmorgen niet te bereiken want hij is 'uitgeput'.
"Het enige wat PvR voor dit schip al gedaan heeft, zei cheng Venes, is ons mee uit eten nemen. En dat is zelfs niet voor het schip,
dat is public relations. Daarvoor moet men geen inspecteur zijn, de agent ter plaatse doet dat ook."

Iets voor 12h stond de marco hier ineens. Hij kwam ons verwittigen dat het 'a special lunch' was vandaag en dat er foto's zouden gemaakt worden.
En dat ik 'my best dress' moest aantrekken.
"How comes?" vroeg ik hem.
Omdat het pasen is, zei die kwiet.
Kermille, omwille van de sociale geplogenheden ben ik rap dat gestreept ding gaan strijken. Zo rap dat het ijzer pas op temperatuur was toen ik
al klaar was met strijken zodat ik moest herbeginnen. Een mens zou van minder confucianist worden, of boeddhist.
Het is hier de moment niet op paselijk te doen. Ziet of voelt de marco nu écht wat niet er allemaal gaande is?

De Poolse officieren waren in full uniform, de staff en LM in gewoon burgertenue. Ceremonieel is aan deze staff niet besteed.
En aan LM en mij ook niet, toch niet op dit schip. Ons hart is niet bij deze gemeenschap.
De speciale lunch was : zalm met krabsticks als voorgerecht en kalkoen met erwtjes en puree als hoofdgerecht. Lékker.
De drank is een ander hoofdstuk : als de kleuren maar kloppen ...
Bij het voorgerecht een Moezelwijn die afgrijselijk zoet smaakte, het was eerder een dessertwijn,
en bij het hoofdgerecht een bordeaux die naar mottenballen smaakte. Verschrikkelijk duf. Het leek wel of de marco gelijk wat uit de kast gehaald had.
Een schip is geen plek om wijn te bewaren, er zijn de trillingen van het schip,
de beweging van het water, de temperatuurverschillen volgens de klimaatzones, zo kan een wijn niet rusten.

De marco had zijn fototoestel bij en wou een groepsfoto. Ronald (de steward) heeft de foto gemaakt. We staan met 13 in een hoek van de mess gedrumd.
De marco wou een tweede foto. Twéé groepsfotookes heeft hij aan ons besteed. Veel zal er niet op te zien zijn, denk ik.
In het voorbijgaan zei Ronald tegen LM : "maybe only flash" waarmee hij bedoelde dat er misschien geen filmke in het toestel zat.
Toen LM het vertelde moest hij er weer om lachen. De keukenmensen hebben het niet hoog op met de marco, maar da's niks nieuw.

PvR was aan tafel vanavond. Nu minder uitgeput? Er kleefden nog zilverpailletten op zijn gezicht. Toen hij van tafel was zei choff Kram daar iets over.
Cheng Venes en LM hadden dat zilver ook gezien. Ik droom dus niet. Kram zijn vrouw is schoonheidsverzorgster, hij herkende die blinkertjes direct
als make-upmateriaal terwijl ik nog zat te denken dat het misschien een veeg zilververf van aan boord was. Wat ben ik soms toch zo ... dommig.

1999-04-06 ~ scheepswerf, Sembawang, Singapore Island

Gisterennamiddag was LM vrij en zijn we naar Singapore City geweest zoals twee echte toeristen, dus niet gaan boodschappen doen in de stad.
Eerst hebben we een boottochtje gemaakt op de Singapore River, met uitleg door een luidspreker, in een lage open bumboat.
Die vertrok aan Raffles Landing. Dat is daar waar meneer Stamford Raffles in 1819 voet aan land zette en van een rustig vissersdorpje
een handelsmetropool gemaakt heeft. https://nl.wikipedia.org/wiki/Thomas_Stamford_Raffles  
Daar was volk voor nodig, veel volk en liefst rap, want de Britten waren Java kwijt aan de Nederlanders.
De Britten hebben daarvoor massaal contractarbeiders laten overkomen uit hun nabije kolonies: China, Indië, Maleisië https://nl.wikipedia.org/wiki/Contractarbeid 
Singapore heeft geen autochtonen meer. De nakomelingen van de drie grote etnische groepen werken dooreen want
het eiland is 'groot genoeg voor iedereen'. Vanop dat riviertje (eigenlijk een zee-armpje) heb ik foto's gemaakt van vanalles en nog wat omdat het zo hoort,
wanneer men een stad eens uit die hoek te zien krijgt.
Daarna zijn we iets gaan drinken op Boat Quai, het historisch centrum waar
nog winkeltje staan uit de 19^de eeuw, Engelse, Indische, Chinese en Maleise door elkaar.

Toen gingen we met de metro tot het Bugis station, en verder te voet naar het Arabisch kwartier: Arab Street. Vooral de zijstraten dan, want
Arab Street zelf is voor een gedeelte een gewone verbindingsweg. Er zijn veel textielwinkels (vooral zijde en katoen) en mandenwinkels.
Zeer kunstig vlechtwerk was daar te zien. Ik keek mijn ogen uit naar al die kleuren en texturen.
De bouwtrant is x-duizend jaar oud en lijkt goed op de Moorse stadjes in Zuid-Spanje. Smalle straatjes om het zonlicht te weren, lage witte bouwsels,
platte daken, mogelijk met een terras op om 's avonds van de koelte te kunnen genieten of er 's nachts te kunnen slapen.
Hier en daar een geparkeerd motorvehikel op twee wielen en verder geen kat op straat, behalve enkele poezen.
Gewoon door die hoek om te gaan stonden we plots twee continenten verder en enkele eeuwen terug. Dit kán niet, was mijn eerste gedacht.
Het was een heel vreemd gevoel, alsof ge uit een tijdmachine stapt en u niet kunt herinneren dat ge er in gestapt zijt ...
'k Schoof mijn hand in die van LM. Dat gaf wat zekerheid. Als LM hier is in drie dimensies, dan ben ik hier ook.

Weer naar de winkels. Op de rand van het Arabisch kwartier staan torengebouwen, die zijn ook Arabisch afgewerkt. Mooi hoor.
Veel minder saai dan Westerse buildings en er zijn kleine winkels in ondergebracht. Én er was airco, om te bekomen. Dat telt mee in dit klimaat.
Misschien zijn al deze mensen wel afstammelingen van Arabieren, maar veel hadden toch Oosterse trekken.
Nu ja, ze zijn al zoveel eeuwen in deze contreien. Onder andere de specerijhandel met Europa. Waarom dan zoveel textiel?
Misschien afstammelingen van de Feniciërs?

Daarop gingen we te voet naar Little India, het Indisch kwartier. Het eerste wat opviel was dat het er minder proper was dan bij de Araben,
maar het was er nog kleurrijker. En er hingen voor mij meer bekende geuren. Om de zoveel huizen stond een stalletje met bloemenslingers om
Hindoe beelden mee te huldigen, niet om rond de eigen nek te hangen, dat zou hier mogelijk heiligschennis zijn.
Da's meer iets voor de kanten van Hawaii, een halve wereldbol verder. Daar hangt men bloemenslingers rond de eigen nek.
We hebben een tempel gezien en gefotografeerd.
- Mag dat? vroeg LM.
- Kweeni, 't is enkel de buitenkant ... danneuh, dan mag dat.
De winkels hebben een huisaltaartje in hun vitrine.
De Indiërs hebben zo te zien minder gemengde gelaatstrekken. Maar ja, zij zijn hier pas een 180 jaar.

Voorbij het gerestaureerde gedeelte zijn we iets gaan drinken. Er stond een prachtig groot huis, met onder andere een restaurant in maar ik kon
niet ver genoeg achteruit om er iets van op de foto te krijgen. Vlak er naast, daar waar wij zaten, was het vele minder gerestaureerd maar we hadden
schaduw, we hadden iets om op te zitten en we hadden een koude pint. Dat telt allemaal mee in dit klimaat!

Hier lopen nogal wat katten rond met gekapte staart. En soms niet eens afgekapt maar gewoon gebroken, da's al even triestig.
Zou dat zijn om katten te beletten in bomen te klimmen. Misschien moeten ze op de grond blijven en daar jagen, niet op vogels in de bomen want
vogels zijn nuttig, zij eten insecten of ruimen kruimeldingen en onkruid weg.

Er stak wind op. Wij zaten onder een afdak, van ons mocht het stortregenen, dat brengt efkes verkoeling. De wind ging liggen :
nu gaat het spektakel beginnen, hoopten wij ... en de stortregen bleef uit. Asjemenou, zou Loeki zeggen, de bui was overgewaaid naar het Noorden
van het eiland blijkbaar want 's avonds lagen hier (in Sembawang) grote plassen water.
Dan zijn we naar metrostation Bugis gewandeld. Daar zijn we efkes Bugis-village (autovrij) binnen gewandeld. Wat goed dat we dat gedaan hebben.
Het was er een vreemde bedoening, iets tussen een fruit- & voedingsmarkt en een allerlei-markt, met ook spul voor toeristen maar evengoed met
eredienstattributen, eterijen, een mengsel van kleuren & geuren en een gewemel van volk, alles zeer kort op elkaar, met paadjes van soms maar
één mens breed en men weet niet waar het ene ophoudt en het andere begint. En op een kruispunt in de paadjes, tussen een terrasje en een marktkraampje
stond een klein openluchtaltaar voor Boeddha. Wie vandaag zijn wierookstokjes nog niet gebrand heeft kan dat daar efkes doen,
zo tussen de boodschappen door. Gemakkelijk.

We hebben er een vreemd soort groot fruit gezien.
Die stalletjes moet men niet zoeken, men ruikt ze staan. De vrucht ruikt naar verrot en is een delicatesse. Die stalletje verkopen enkel dat soort fruit.
De mensen staan aan te schuiven. Ze besnuffelen de vruchten, duwen er zachtjes op (eerbiedig bijna), laten ze opensnijden bekijken ze vanbinnen ...
er gaat blijkbaar een hele keuring aan de koop vooraf. De verkopers laten dat alles geduldig gebeuren, alsof daar geen 20 mensen te wachten staan.
Die 20 mensen zijn ook niet ongeduldig. Deze grote vrucht kopen is blijkbaar een onderneming die de nodige aandacht vraagt en krijgt.
Er is geen haastig gedoe of geduw, wel veel gekwetter.

De vrucht is iets groter dan een meloen, ovaal en groen. De schil is dik en staat aan de buitenkant vol kegeltjes. Binnenin is een dikke tussenschil,
sponsachtig zoals bij een pompelmoes, maar dan veel dikker, en binnenin geel vruchtvlees dat nog sterker ruikt dan wanneer de vrucht in de schil zit.
'k Zou zeggen dat het stinkt, maar ik ken er niks van. En ik ben toch wel vergeten te vragen hoe die vrucht heet! -doerian https://nl.wikipedia.org/wiki/Doerian 
We gingen er absoluut geen kopen om mee te nemen aan boord. We moesten nog met de metro naar Yishun en vandaar met de bus naar Sembawang.
Als ge met zo'n vrucht in uw tas op de metro zit tijdens het spitsuur ontspoort de trein misschien of kantelt de bus van al het volk dat achteruit deinst.
Neenee, we dierven niet. En gaan staan aanschuiven aan een van die stalletjes zagen we toch al niet zitten.

In feite zijn Arab Street, Little India en Bugis Village elk op zich een halve dag waard ipv anderhalf uur. In China Town zijn we zelfs niet geraakt, dat zal
voor een andere keer zijn, ooit. En liefst tijdens het regenseizoen, want anders is het hier voor ons een strafkamp ipv een half dagje vrij.
In december was ik van plan het boek over Singapore mee te brengen aan boord, omdat toch al vast stond dat we naar hier zouden komen en dan zou ik 
enkele weken de tijd hebben om daaruit iets op te pikken dat voor ons interessant zou zijn.
Tijdens het bagage maken ben ik dat boek samen met honderdelfentwintig andere dingen vergeten in te pakken natuurlijk, gewoon omdat
het niet op de bagagelijst stond. Nu moeten we het omgekeerd doen. Onthouden wat we gezien hebben en achteraf pas opzoeken hoe het in mekaar steekt
en hoe dat zo gegroeid is. We hebben genoeg geheugensteuntjes verzameld, het zal wel lukken met die stadswijken.

En dan gingen we met de metro naar Yishun. De stations hebben airco, maar ofwel lagen die in panne, ofwel konden ze het niet bolwerken
tijdens het spitsuur. We hebben dat overleefd hoor want in de treinen werkte de airco wél. Na een 20 minuten kreeg ik het daar zelfs koud.
LM had weer last van zomerreuma aan zijn handen, voor hem was die koelte een zegen. We hebben aan boord aftersun in de schuif liggen,
dat verkoelt ook heel goed, maar bibi had de aftersun niet in de tas gestoken en LM zijn handen waren tamelijk gezwollen.
Aïe, probeer straks maar eens met stokjes te eten als de vingers vandaag niet willen luisteren, dacht ik.
We gingen naar de openlucht eethuisjes van Yishun. -street food heet dat nu in modieuze taal
De juf van dienst gaf deze twee Westerlingen uit zichzelf een vork en een lepel ipv stokjes. Brave juf.
En het was weeral heel lekker natuurlijk.

Erna gingen we met de bus naar de werf, van de poort is het een eind stappen naar het schip, daar moesten we natuurlijk de akelige klimtoren op,
dan over een nat deck naar binnen in het kasteel en toen de cabine in. Thuis.
Vandaag is de zomerreuma van LM al weer weg.

30-07-2020 om 13:27 geschreven door maart

1999-04-03 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island

De laptop doet al een tijdje eigenaardig. Enkel in Word Perfect. https://nl.wikipedia.org/wiki/WordPerfect_(software) 
De andere programma's hebben niks. Het gebeurt vooral wanneer het een omgezet bestand is naar Word, dan is de tekst vreemd en eigenaardig
wanneer ik dat bestand weer open doe voor een verbeterbeurt, ttz enkele uren later, wanneer LM als corrector de print leest en me zegt
over welke taal- en tikfouten ik overgelezen heb.
De kolombreedten zijn versprongen, de marges zijn gewijzigd, verbeterde splitsingsfouten werden niet mee opgeslagen, ook niet na een harde return ...
Zucht. Wat is me dat nu weer.

Cheng Venes heeft een nieuwe betekenis gegeven aan de afkorting
PPG, de Permanent Positieve Gedachte, in het Frans is dat de
PPP, la Pensée Positive Permanente.  Venes maakt van PPP 'Pampers pour Pierre' (PvR) & 'Peut Pas Pire' (erger kan het niet).
Dat laatste heeft hij aan PvR gezegd, dat eerste niet.

Ze zijn gisteren nog maar eens gaan eten, de staff van de Lubu, de staff van dit schip + PvR. Twee taxi's.
Choff Kram zei iets over de transportkosten van de afgelopen twee weken. En er zijn nog twee weken en half te doen.
Is PvR naar hier gestuurd als opzichter voor de werkzaamheden of als entertainer voor de stafleden?
Soms doet hij me denken aan de jobstudenten die in de jaren '70 in de horeca aan de kust gingen werken, zij 'deden de kust'.
Overdag werd er gewerkt en voor de rest was de kust één grote fuif, een maand waar ze op het einde nog geld op toelegden.
Overdag ontsnapt er vanalles aan PvR zijn aandacht (die inox-pijperij voor de airco, bvb), maar 's avonds en 's nachts is Singapore Island
één grote fuif natuurlijk, waarvoor dient anders die betaalkaart van de rederij in Antwerpen?
En zijn werkbudget? Da's toch al hopeloos overschreden ... PvR is zijn eigen graf aan het graven volgens mij.

Capt Bae (al terug in België) had met capt PP-LM gebeld. De eerste ploeg van de Chinese bemanning zou nog in Shanghai zitten.
Zijn ze nu van hier weer naar Shanghai gevlogen of zijn ze hier in Singapore nooit geweest? PP-LM had vorige week toch een bericht gekregen dat
de eerste ploeg Chinezen hier op de luchthaven was maar dat ze het land niet in mochten omdat er iets was met hun inreispapieren?

Een zusterschip van dit hier heeft enkele maanden met Chinese bemanning gevaren. Daardoor is op de rederij in Antwerpen al een en ander beslist:
géén bar wanneer er met Chinezen gevaren wordt. Die mensen maken na twee pinten amok, worden beserk en snijden mekaar de keel over.
Misschien hebben zij een enzym te weinig? In Zuid-Amerika is dat bij heelder bevolkingsgroepen het geval, bij mensen uit het hooggebergte.
En bij hun uitgezwermde nakomelingen is dat natuurlijk ook zo.
Of de vier Belgen die aan boord blijven dan bier aan boord mogen hebben is af te wachten. Voor capt PP-LM (een colafreak) is dat niet erg natuurlijk,
maar voor cheng Venes, choff Kram en 2^de mecanicien RY zal dat wél erg zijn, dry ship.

13h25 : Lap! Een tropische stortbui, wééral. Anderhalf uur te vroeg op het schema. En bliksem, amai! En dondergekraak. We zitten er weer vlak onder hoor.
Gisterenmiddag vertelde Venes dat een van de ploegbazen van de wal het vreemd vond dat hij wel katholiek is, maar met Pasen niet naar de mis gaat.
Waarop capt PP-LM : wij zijn misschien katholiek, maar ons management (de rederij) is niet katholiek. (*)
In gedachte gaf ik applaus voor die dubbele bodem.
Jammer dat PvR, als vertegenwoordiger van de rederij, toen niet aan tafel was. Maar dan had PvR het misschien niet gezegd.

Gisterenavond zijn LM & ik in het machien gaan foto's maken. Veel machinerijen liggen open, het was dus de moment. LM toonde wat hij op de foto wou
en ik kroop dan ergens op of onder om het ding er op te zetten. 'k Had een overall aan, maar ook mijn bottines, mijn bruine platte stadsbottinekes.
Hier zijn geen werkbottines voor mij voorzien aan boord.
Met mijn liefste schoeisel heb ik tegen natte zilververf getitst. Nu hebben beide bottinen zilveren tippen. Da's ook mooi hoor, al vond ik ze mooier zonder.
Maar goed, alles voor de job, newaar. -die zilververf is er gelukkig afgegaan, met het juiste product (handcleaner?)
In de machineruimte staat de ventilatie af en na twee uren was mijn overall doorweekt, lek-nat. Gewoon door daar rond te lopen in die stalen koekendoos.
LM zijn T-shirt was amper wat nat. Hij is allang gehard tegen die temperaturen.

Vijf filmrolletjes van 30 foto's had ik op zak. Gelukkig heeft een overall grote zakken. Eén rolletje heb ik verprutst, het wou niet starten.
Het was muisstil in het machien. En er was geen kat te zien.

't Machien lijkt eerder op een slagveld na de veldslag dan op een machineruimte waar de machinerijen open liggen.
Overal liggen deksels, onderdelen, bouten, moeren, ijzerdraad, touw, vodden, planken, plastic drinkflessen, plastic zakjes met iets in (eten?),
plastic zakjes met niks in, plassen olie op de vloer, plassen water ... ruimt dat soort volk zijn werkplek niet op?
Om twee stappen kunt ge over iets struikelen of in iets uitschuiven. Onheilspellend zicht, zo'n gevaarlijk-slordige werkplek.

In die onheilspellende stilte begon er plots iets luid te draaien. Van het schrikken zat ik in een wip een half verdiep hoger. -toen kon ik dat nog
- 't Is de hydrophore maar, zei LM.
- Ah? Als 't de 'hydrophore' maar is, kan ik dan veilig naar beneden komen?
- Feitelijk zijn er twee, toonde LM, ene om drinkwater naar boven te pompen en ene om WC-spoelwater naar boven te pompen,
  maar we kunnen ze door mekaar gebruiken hoor.
- Wabliéft? (Soms is zijn uitleg nogal eigenaardig, vind ik.)

'k Heb nu eindelijk eens gezien wat bilges zijn. Jawadde, ik heb daar al bijna 20 jaar een totaal verkeerde voorstelling van.
'k Dacht dat het afvoerputten waren. Natuurlijk in verhouding en groot genoeg, want af en toe hoort men dat iemand ín de bilges gaat.
Maar het zijn niet zomaar afvoerputten. Het zijn dubbele bodems, halfverdiepen op kruiphoogte, lekruimtes onder ongeveer elke machinerij
die daar staat. Het zijn heelder technische ruimtes die dezelfde functie hebben als een afvoerput(je): afvoeren.
Afvoeren wat ergens uitgelekt is. Daar lopen pijpleidingen met kranen. Door de looproosters rond de machinerijen valt er vanalles in de bilges
wat daar beter niet in valt. Op het vorig schip ben ik met LM ook eens in het machien geweest, maar ik kan me niet herinneren dat daar zoveel
looproosters waren. Misschien waren de bilges daar afgedekt met volle plaat ipv roosters. Want dat zou ik me wel herinneren. Over roosters lopen
is bijlange niet hetzelfde als over volle plaat lopen. Roosters geven een ongemakkelijk gevoel, er is zichtbaar beweging onder de voet,
mij geeft het geduizel, misschien een soort hoogtevrees (?)

In heel de machineruimte liggen veel pijperijen open.
Nu heb ik eens de 'dichtgegroeide' zeewaterpijpen voor de koeling van een aantal machinerijen van dichtbij gezien.
'k Heb drie van die kraterschelpen (ongewenste organismen) meegenomen. De grootste zijn aan de basis 2cm Ø en 3cm hoog ±.
Die zetten zich vast op mekaar en bouwen zo de ganse Ø van een pijp dicht. Daartussen blijft dan allerlei klein vuil zitten.
Dat komt met het zeewater naar binnen omdat de nettings (fijn filtergaas) niet overal geïnstalleerd zijn. -tekst 289
Dit bijkomend ongewenst micro-zeeleven metst dan de rest van die pijp dicht.
Dat hier niks oververhit geraakt is en brand doen ontstaan heeft, is gewoon een mirakel.

Het product en het systeem om die schelpgroei tegen te gaan zijn aan boord maar werd al 'een tijd' niet meer gebruikt.
Resultaat : schade alom in de zeewaterpijpen. En niet een klein beetje door sleet of zout, maar door nalatigheid. Triest is dat hier.
LM gebruikt het product wel, om de redden wat er te redden valt, maar voorkomen was er dus niet meer bij hè.
De schelpkokers gaan wel dood van het product en de schelpen komen los van de binnenwand van de pijp, maar andere blijven er opzitten,
rotsvast, niet los te krijgen met de hand.

De INOX-pijp voor de airco heb ik daar ook mogen bewonderen. Ze heeft al een naam, 'de Gouden Pijp'.
L = 60 à 70 cm, Ø = 10 cm, geheel en gans in inox.
- Overinvestering, zei ik tegen LM.
- Maar nee, zei LM, dat is uitvoeringsovercapaciteit. We hadden een gewone stalen pijp gevraagd.
- Uit-voe-rings-o-ver-ca-pa-ci-teit ?
- Ja, zoals een stommiteit, maar dan een hele dure.
En waar was de persoon die dat toen nog intijds had kunnen rechtzetten? Tja, weer ergens gaan 'vergaderen' waarschijnlijk.

          'k Heb heel sterk de indruk dat PvR niet eens op de werf geweest is tijden de twee dagen voorbereidende werfvergadering.
          Waarschijnlijk lag hij weer ergens te vergaderen op hotel. Ons verblijf in droge dok, vanaf 21/03 was eigenlijk al mislukt in februari.
          Waarom leveren ze inox wanneer in het lastenboek van de rederij staal staat? Wat is er zo nog gebeurt met het bestek?
          Waarom heeft PvR van die werfvergadering geen notities, ook geen diskette.
          Waarom heeft cheng Venes nog altijd geen werklijst na volle 14 dagen ...
          Waar komen de werklijsten van de mensen van de werf dan vandaan?
          Van het lastenboek dat reeds eerder opgestuurd werd vanuit Antwerpen en omgezet werd in werklijsten per ploeg.
          Oké, maar waar op hun werklijsten staan dan de wijzigingen van die twee dagen voorafgaande vergadering in februari? Nergens.
          Hun werklijsten zijn nog de oude, alsof niemand van de rederij de wijzigingen doorgegeven heeft aan de werf.
          En dit zijn maar een klein aantal aanwijzingen, waarschijnlijk zijn er meer.

We klommen hoger en hoger, de schouw in, de zolder van het machien. Daar lopen negen uitlaatpijpen. Ze zijn geïsoleerd met
een hitte werende stof. Het zou er anders 70° zijn en dat is een dodelijke temperatuur. Ze liggen persies alle negen in de plaaster.
dat het de 'zolder' van het machien is, is er aan te zien. Stoffig en nergens nog olie of vet.
Het was er akelig stil, behalve een vogel die ergens zat te kwinkeleren. Die zat waarschijnlijk binnen in de schouw en wist niet
dat het buiten al donker was. Vanaf een bepaald punt was er geen trap meer, enkel nog klimladders. Die hebben we niet beklommen.
De vogel hebben we niet gezien.
De schouw dient ook als ontsnappingsroute.
Ineens stonden we in de open lucht. Er zijn in de schouw twee deuren die elk uitkomen op een verschillend deck.
Van daar heeft men een goed zicht naar beneden op het maindeck en
dwars door de skylight (die nog open stond) op een gedeelte van de hoofdmotor, zoveel verdiepen lager. Einde rondleiding.

Over het management dat niet katholiek (*) is : we hebben twee dagen vroeger dan voorzien de droge dok verlaten en zijn tegen de werkkaai gegaan
terwijl er nog een barst van 2m lang tussen twee tanks was. Dat was geweten maar de barst (the crack) wordt niet gerepareerd want het budget is op.
In feite moesten we al vertrokken zijn, zei LM, en nu mogen er de komende twee weken geen mankementen meer aan het licht komen, want die
reparaties kunnen er niet meer af. Vandaar die 'Pampers Pour Pierre'.

De huidplaat (de romp) vertoont 'pitting'. Allemaal kleine puttekes, holtevorming in het staal.
Pitting moét door professionele lassers gerepareerd worden en gecontroleerd worden een inspecteur van de Lloyds.
Maar pitting herstellen + inspectie door de Lloyds kan er dus niet meer af. Of cheng Venes dat dan maar op zee wou laten doen door (een Chinese) fitter,
had Pamper Pierre gevraagd. Man toch, het is de ganse HUIDPLAAT, dat werk mag wel door een volledige ploeg in droge dok gebeuren hè,
zodat er bij een verkeerde beweging geen water naar binnen spuit, op een varend schip. En wanneer gaat cheng Venes dat laten doen ...?
De tanks moeten geïnert zijn bij aankomst in Fujayrah (UAE)  https://nl.wikipedia.org/wiki/Inert_gas  

In een van de ateliers aan de wal is een cargopomp gerepareerd, die moet getest worden op 18 bar. ( ± 18 kg druk per cm²)
De pomp kan slechts 14 bar aan. PvR heeft dat goedgekeurd en afgetekend zonder capt PP-LM of cheng Venes op de hoogte te brengen.
Venes heeft het van een ploegbaas van de werf moeten vernemen. Venes is 'tamelijk' boos, zei hij. Maar bij hem ziet of hoort ge boosheid nooit.
'k Zou maar uitkijken als ik PvR was.

29-07-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-03-25 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island 

Dag Ieder en Elk van Ulieden,

17h10 LT: 't is toch wel godgeklaagd zeker! Nu is LM vanavond misschien wel vrij van wacht, en nu is hier een tropische stortbui aan de gang waarbij
de zondvloed van Noë een muggenpiske is. LM komt hier zojuist binnen. Muggenpiske is een goed Antwerps woord zegt hij.
'k Had eerst 'kikkervisjesplasje' getypt en vroeg hem iets dat nog kleiner is. Muggenpiske dus.

LM & ik gaan vanavond aan de wal! LM heeft vrij vanavond. Het bliksemt en dondert nog, maar dat is niet erg. Met al die hoge kranen op de werf 
lopen voetgangers hier weinig gevaar (hoop ik).

1999-03-27 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island

't Viel allemaal enorm mee. Om 17h30 is het gestopt met gieten en hadden we enkel nog wat gedrizzel.
LM zijn regenjasje hangt vol vet. Waarschijnlijk is dat op de gangway gebeurd. Handcleaner er op (liefst Dreumex), 48 hrs laten trekken,
spoelen en de wasmachine in. Het resultaat is afwachten.

Deze voormiddag is de Lubu binnengekomen, gasvrij deze keer en op eigen kracht nog wel, niks gesleept! En het is 'onze' cheng Venes die
daar een oplossing voor aangebracht heeft.
Vermits op de Lubu de afdichting van de schroefas smeerolie laat weglekken, kan de Lubu enkel varen wanneer er continu smeerolie toegevoegd wordt.
Maar het systeem voorziet geen inlaat om continu smeerolie bij te voegen. Daar heeft Venes het volgende op gevonden : ergens hoog in de schouw
via een gewone plastic darm (stijl tuinslang) is de smeerolie wél naar de schroefas gans beneden te krijgen.
Enkele vaten smeerolie naar boven brengen (± 160L per vat), een man erbij posteren en zorgen dat de olie in voldoende hoeveelheden door de darm
naar beneden loopt, tot aan de schroefas, een 25 à 30m lager.
Het gewicht van de oliekolom in de darm zorgt dat de olie geraakt waar ze moet zijn.
Hier aan boord werd dat systeem ooit al gebruikt, cheng Venes heeft dat terug gevonden in de 'historiek' van het schip.
Venes heeft sinds gisteren een crewcut ipv zijn kapsel van Hongaarse zigeuner-violist en met dat eierkopke ziet hij er nu ineens twee keer zo slim uit.

PvR viel bijna flauw van dankbaarheid. Dank zij de vinding van Venes heeft hij op 'zijn budget' een complete sleep van enkele uren uitgespaard.
Zeven keren heeft hij cheng Venes bedankt en toen ... stelde hij voor de mecaniciens van de Lubu te doen komen helpen (?!?)
Cheng Venes heeft dat onmiddellijk afgewimpeld : die mannen zijn hier niet verzekerd en ze hebben waarschijnlijk meer dan genoeg werk aan boord
van hun eigen schip. De cheng aan boord van de Lubu is HUS. Met hem hebben we gevaren op schip 29. En cheng HUS moet het dan maar goedvinden
dat PvR een aantal van zijn mensen verplaatst naar dit schip? Om u te schetsen hoe PvR soms redeneert. En dat vent is zélf chief engineer geweest (???)

1999-03-28 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island

Gisteren, nog voor de middag, zijn cheng Venes en choff Kram een uurtje op werkbezoek geweest naar de Lubu. Venes kent HUS nog vaag van
een of andere cursus maar hij was vergeten hoe HUS was. Venes kwam hier efkes binnen om wat te vertellen over de Lubu en zei nogal teleurgesteld:
"We hebben daar een uur met vijf of zes mensen gesproken, maar het was constant dezelfde die we hoorden."
Ja chef, da's erg hè, vooral als men de visie en de mening van de andere mensen ook wil horen.
Op schip 29 verbabbelde cheng HUS elke dag wel een paar uur van andermans tijd.
De eerste drie weken heb ik toen geen ene keer zijn klavier horen klikken,
de vierde week liep hij iedereen te onderhouden over hoeveel papierwerk hij wel had ... etc, enz.
LM trekt wit weg wanneer hij de naam HUS hoort.
En dat HUS 'geen uur' kent, zei Venes ook. Dat weten we chef, dat weten we! Om tien minuten voor het einde schudde HUS
nog een job uit zijn mouw (da's pas planning!) of begon een parlee van een half uur.

Bon, ze zijn dus naar die schroefas gaan kijken. Hun 2^de mecanicien (Bernard) was aan iets bezig en cheng Venes doet hem een tip aan de hand om
iets sneller of gemakkelijker te doen gaan. Cheng HUS stond erbij en keek er naar, PvR kreeg bijna een appelflauwte van adoratie voor cheng Venes. 
"Uw volgende schip is de Lubu" zei hij tegen cheng Venes. Alsof hij de personeelsdienst in Antwerpen kan dicteren.
Voorts drukte hij regelmatig zijn hand op Venes' schouder, iets waar cheng Venes helemaal niet tegen kan.

Ondertussen ligt de Lubu daar, in die droge dok per dag 40.000 USD inkomsten te derven.
40.000 USD gedeeld door 24hrs = 1.666 USD/h tikt daar weg, enkel aan gemiste inkomsten. Wat een dokplaats kost per dag weet ik niet.

's Avonds is choff Kram aan boord van de Lubu nog gaan helpen met het ballastwater. Waarom dat is weten we niet. Misschien willen Venes & Kram
PvR uit de penarie helpen? -had de Lubu dan niet zelf bekwame zeelieden aan boord?
Want om de heksenketel compleet te maken: de Picar is op komst. Die hebben ook een zwaar mankement, maar wat nu weer? Iets met een ketel?
Ze komen voorlopig niet tot in Sembawang. Ze leggen zich ergens anders te ruste.

          Gisterenavond hebben we beelden gezien uit ex-Joegoslavië.
          De radioberichten overdag waren ook al verontrustend.

Sinds de marco weg is verlopen een aantal dingen vlotter.
Gek hè : veel werk voor iedereen, een man minder en tóch verlopen een aantal dingen vlotter.
Hoe zou zoiets komen? Omdat de chaoot en nu eindelijk van tussen is?

Ive doet nu de drankbedeling en om 19h15 roept hij dat om, zodat we er intijds aan herinnerd worden en hem niet nodeloos doen wachten of hem
in de loop van de week moeten gaan lastig vallen terwijl hij met iets anders bezig is. Gewoon de intercom gebruiken! Die dient voor dienstmededelingen hè.
Awel, daar moet ge dus communicatie-officier voor zijn (marco) en 25 jaar vaart hebben om de intercom niét te gebruiken.
Dit is Ive zijn eerste schip en die jongen weet al waarvoor een intercom dient. Jammer dat de marco het niet kunnen horen heeft.
Pjotr doet nu de e-mail en dat gaan ook veel vlotter, zonder parlementaties.

1999-03-29 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island

Gisterenmiddag was de capt van de Lubu bij ons aan tafel. Hij zat op LM zijn plaats en toen ik binnen kwam vond ik het vreemd
dat LM iets donkerblauw aan had. Dat het LM niet was zag ik pas daarna, toen ik al bijna op mijn stoel zat, zijn haar was te donker en zijn baard was te lang.
Tiens ... dit is niet de man die in '92 luidop JA geantwoord heeft toen de Schepen van Openbare Plechtigheden iets vroeg over voor- en tegenspoed.
Net toen ik op het punt stond te vragen "Excuseer meneer, vermits u een niét-LM bent, waar is dan de wél-LM?" zag ik LM aan de overkant van de mess
van aan het klein tafeltje naar mij wuiven ''t Is hier te doen vandaag!' Oeps, sorry donkerblauwe en tot genoegen.
Van aan de overkant van de mess (3m verder) viel me plots op hoe oud capt PP-LM er uit ziet. Was dat op schip 29 ook al, of is het recent?
Hij is vorig jaar in september 52j geworden, maar hij ziet er 62 of meer uit. -teveel gezonnebaad?

's Avonds moesten cheng Venes en choff Kram mee aan de wal gaan eten met PvR en de hele hoop. Tamelijk tegen hun zin.
Hoe PvR 's middags zitten wringen heeft om hen mee te krijgen is een verhaal apart.
Zo tegen 17h stonden ze gereed. Choff Kram op zijn scheepspantoffels want al zijn schoenen waren de nacht tevoren van voor zijn deur verdwenen :
werkbottines, werklaarzen, de slippers van Karimun en zijn walschoenen. Aan de deur van cheng Venes staat dat ook allemaal, maar daar was niks weg.
Was het schoeisel van choff Kram gestolen door mensen van de dok? Dat zou kunnen.
Was het een grap van mensen aan boord? Een smakeloze grap, maar 't zou kunnen.
Volgens LM en cheng Venes is er iets gans anders aan de gang. Iemand die om een of andere reden wrok koestert tegenover choff Kram
heeft rancuneus al diens schoeisel weggemaakt. Het zou dus door iemand van eigen volk gedaan zijn?
Dat leek mij compleet ondenkbaar en vergezocht, want wie zou nu zoiets doen. Dat is puur sabotage.
Ook al zou een mens met reden kwaad zijn op Kram, van zijn gerief blijft men af. Men gaat in gesprek, men spreekt over het probleem.
Dit was weer eens oer-naïef van mij en nog een overblijfsel van mijn beroepsmisvorming.
Want het zou natuurlijk wel kunnen. Zoiets is vroeger ooit al gebeurd. -twee keer, als ik me goed herinner, schoeisel kapot maken of weg maken

Ivm met het etentje heb ik cheng Venes nog wat proberen te sussen, dat dit soort dingen bij zijn graad horen en dat hij er nog goed van af kwam,
't was nog maar de eerste keer dat hij mee moest en Kram ging toch ook mee. Venes vond mijn blabla zeer naast de kwestie, want in zijn vrije tijd
wil hij niet nog eens in het wilde weg over job en schip zitten lullen. Tenzij over concrete zaken met Kram.
Dan gaat hij 's avonds liever met Kram gewoon een pint drinken in de kleine cantina aan de poort van de werf.

Gisterennamiddag heb ik eens wat TV gekeken. Veel van het scheepsvolk was aan de wal dus kon ik eens kijken zonder dat er gezapt werd en ik
zelf een beetje mocht zappen. De gebruikelijke  rommel & brol: veel feuilletonneks, reclames en 1 film. Maar 't is eens iets anders hè, TV kijken.
'k Heb veel mooie kostuums gezien, vooral van de medam die in Tarzan meespeelt : tropenhelm met muskietengaas als een sluier er rond gedrapeerd,
mooi, veel tinten van beige ook. Voor de rest was het voorspelbaar, Tarzan redt al de goeien. Wat een geluk.

          Op de radio zegden ze zojuist iets over ex-Joegoslavië: 'de grootste catastrofe sinds WOII'.
          Straks zal ik nog eens luisteren, want ik heb niet gehoord wat precies de catastrofe is. De bombardementen? De mislukte onderhandelingen?

Gisteren heb ik op TV gehoord : Every community has its colorful characters. This one has had a few too many. (Echos of the truth)
Dwz : Elke gemeenschap heeft zijn 'kleurrijke' personages. Deze heeft er enkele teveel gehad. (Echo's uit de realiteit)
Kermille, hoe toepasselijk was dat ineens. 'k Kon zo direct enkele gemeenschappen en gemeenschapjes in verleden en heden opnoemen voor dewelke
dat zinnetje als korte omschrijving kan dienen. Welwel, hoe raak geformuleerd ...

Cheng Venes stak zijn hoofd eens binnen in de cabine om enkele dingen tegen LM te zeggen.
De mensen van de dok hadden laten weten dat de manifold klaar was. Venes wist waar hij moest kijken en stak met zijn vinger dwars door het metaal.
Met de blote hand hè, dus niet staan poken met een schroevendraaier tot men er door zit, gewoon met de blote hand, met één vinger er door geduwd,
op een plek waar tot 12 bar getest wordt omdat bij 7 bar de aardolie veilig en zonder pollueren door de pijperijen moet kunnen. (± 7kg druk per cm²)
PvR zou die werkzaamheden goedgekeurd hebben en gezegd hebben : gooi maar dicht!
Zoiets is geen reparatie, dat is cosmetische camouflage, afbikken en schilderen, daar moeten we niet in een dok komen liggen hè.
En de werkuren die aan de camouflage besteed zijn, is verloren geld van PvR zijn Heilig Budget.
En cheng Venes krijgt die manifold onmogelijk nog goedgekeurd door de Lloyd's die hier nog altijd een man rondlopen heeft.
Wat een crapuul is PvR, om ons met een rotte manifold te laten vertrekken. En wat een geluk dat cheng Venes een slimme schrandere is.

In de eerste week hier heeft cheng Venes hier een dag of vier, vijf met de man van de Lloyd's moeten optrekken.
Ze hebben mekaar als vaklui herkend en leren waarderen. De man van de Lloyd's wéét waarover hij het heeft, zegt Venes.
Hij komt onmiddellijk ter zake, right to the point, no-nonsense, pas de fioritures. Dat is misschien een zeldzaamheid voor een Aziaat.
Misschien ja, maar niet voor een Aziaat die inspecteur is bij de grootste verzekeringsmaatschappij van de wereld en alle trucs
al minstens 1 keer meegemaakt heeft. Hij is zeer vasthoudend et très intelligent, zei cheng Venes.
Waarop dat stukske PP-LM : "Intelligent je ne sais pas, mais chiant certainement. Ne confondez pas chiant et intelligent, chef."
Het geen hij juist zelf aan het doen was! Het groot licht had weer eens gesproken hoor ...

Inspecteurs bij de Lloyd's zijn niet het golden-boys-type inspecteurs à la PvR, die loopt te wapperen met de betaalkaart van de firma en
onderwijl jammert over zijn werkbudget. Volgens mij selecteert de Lloyd's zijn inspecteurs wel op een andere basis dan op anciënniteit of relaties.
En bij de Norske Veritas is dat waarschijnlijk ook zo. Integriteit en geloofwaardigheid gaan boven alles. Anders davert de firma op haar grondvesten.
Maar ja, als die Lloyd's-meneer op zijn punt blijft staan is het natuurlijk gemakkelijker hem een zaag te noemen dan te moeten toegeven dat hij
jammer genoeg gelijk heeft hè PP-LM. Die Lloyd's man wou smeergeld hebben, beweert PP nu. Wat een laaghartige redenering.

Iets na 17h30 ging ik om bier in de bar want om 17h45 komt LM boven, vandaar. Choff Kram zijn laatste restje goesting om mee te gaan eten met
PvR & Co was helemaal weg. Er was een ongeval gebeurd aan deck, iemand was in een tank gevallen. Iemand van de dok.
Kram had de papieren ingevuld en de gast was al weg met een ambulance. Van het soort kwetsuren wist Kram nog niks.
Sembawang kleurt je dag (avond) donkergrijs.

Nog een klein mysterie erbij : het klein reis-stoomstrijkijzertje is terug in de laundry, na enkele weken weg geweest. 
Maar dat heeft niks met Sembawang of PvR te maken. Met wie of wat dan wel?
Wie is de zelfzuchtige die een ding voor gemeenschappelijk gebruik weken lang in zijn cabine houdt? -ík ken enkele initialen hoor!

Sinds begin deze maand is dit vaartuig elke dag een beetje minder schip en elke dag een beetje meer
een item voor een TV-uitzending: zijn de verhalen van vandaag waar of niet waar?
Het is begonnen met de opzettelijke pollutie van za-06/03 en sinds de pollutie van wo-10/03
geloven we met moeite onze eigen ogen nog, laat staan onze eigen oren. Nu de marco weg is hebben we PvR.

LM omschrijft het zo : PvR staat constant te balanceren tussen tijd en geld. En telkens gaat dat ten koste van de reparaties, ten koste van het schip.
Daarvoor moeten ze ons geen chef mecanicien sturen al inspecteur, een boekhouder kan ook, afwegen tussen tijd en geld. En mogelijk beter.
Het zou me niet verwonderen als we binnen een jaar of twee te horen kregen dat PvR met dit schip in deze dok zijn carrière verstuikt heeft.
Op schip 05 of 06 in 1980 of 1981 en op schip 09 in '83 heb ik ook al eens iets zien aankomen waar ik bij stond. Gebrek aan diplomatie was dat toen.

12h35 : vanmiddag hadden we twee dikke légumen van de rederij uit Antwerpen aan tafel. Hen heb ik ooit op de rederij al eens ontmoet.
Ze zijn allebei wat grijzer nu, maar nog altijd duidelijk hoge pieten. Capt Bae en capt DeSo.
En volgende week, wo-07/04 komt 2^de mecanicien RY (LM zijn voorganger).
LM en RY doen dan nog een week samen en wo-14/04 's avonds mogen wij het hier afbollen, afmonsteren.
Gisteren is dat officieel bevestigd door capt PP-LM.

1999-04-02 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island

Sinds wo-31/03 is de marco weer aan boord ... met de nodige fanfare, daar zorgde hij zelf wel voor.
Di-30/03 had LM een halve dag vrij na een tweede bezoek bij de dokter voor de resultaten ivm de allergie op zijn hand.
De blaasjes waren sinds zo-28/03 verdwenen en sinds wo-31/03 stonden ze er weer.
De dokter wist niet wat het was? Nikkelallergie. Zeg dat de Noren het gezegd hebben.

In de Strait Times van 22/03 stond een uitgebreid artikel over de themaparken in Singapore. Ze zijn duf, slecht onderhouden en de toeristen
voelen zich bekocht. Ongeveer alle bedrijfsleiders kampen met gebrek aan middelen en kunnen daardoor geen artiesten van het vasteland doen overkomen
voor demonstraties. De Tang-Dynastie zei me wel iets, maar na het artikel moesten we daar onze beperkte tijd en onze dollars niet meer aan besteden.
Vijf man die gedurende 5 minuten een flauw afkooksel demonstreren van wat krijgskunsten zouden geweest zijn een 1000 jaar geleden ipv een optreden van
een groep echte krijgskunstenaars van het Chinees vasteland gedurende 30 minuten zoals op de folder beloofd staat ... besparingen alom.
En de Maleise kampong is een verknipt winkelcentrum geworden.
Dus zijn we The Battle Box gaan bekijken in Fort Canning, het ondergronds hoofdkwartier van de Britten tijdens WOII.  https://en.wikipedia.org/wiki/Fort_Canning_Hill 
We hebben daar een stukske geschiedenis meegekregen. Van ± de 13^deE Javaanse en Chinese heersers, tot de 16^deE. Toen Maleis, daarna weer Javaans
en ineens 200 jaar niks, de handelsactiviteiten waren verschoven naar Malakka in Malaysia, tot in 1830 Stamford Raffles https://nl.wikipedia.org/wiki/Thomas_Stamford_Raffles 
hier voet aan land zette en het eiland onder Brits bewind kwam tot 15-02-1942. Die dag hebben de Britten zich moeten overgeven aan de Jappen.
We hebben een video gezien, originele zwart-wit beelden van de Britten. Het was neig interessant.

Changi, op de oostelijke tip van het eiland, daar waar nu het vliegveld is, was een gevangenkamp van de Jappen.
Daar hebben veel Australiërs en Nieuw-Zeelanders gevangen gezeten. Britten ook natuurlijk. Over Changi werd NIKS verteld! -zelfcensuur?
In Australië (4 jaar geleden) heb ik daar fotoboeken van zien liggen, niet duur, maar mijn dollars waren toen bijna op. Dat vind ik nu nog altijd spijtig.
Een boek van James Clavell speelt zich af in kamp Changi, 'King Rat' 1965, de Rattenkoning. https://en.wikipedia.org/wiki/King_Rat_(Clavell_novel) 
De verfilming was zwart-wit en de acteur die de rattenkoning speelt was indrukwekkend raak in zijn vertolking. -zie fragmenten op You Tube 
Vooral in de slotscène wanneer de gevangenen naar huis terug gaan en King (een Amerikaan)
vertelt welk soort bestaan hem in het burgerleven te wachten staat. Dat was een pakkende scène, vond ik toen in mijn jonge jaren.
Buiten het verhaal is de film ook een beschrijving van het klasse-systeem van de vooroorlogse jaren
een systeem dat in Changi, wegens andere prioriteiten, daar efkes ophield te bestaan. Wie dat niet doorhad overleefde daar niet.

In het ondergronds hoofdkwartier  waren meubels en een sein-installatie en een kaartenkamer en een lucht-ontgiftiging-installatie(?).
Wanneer we door een soortement holografische kijker keken, waren de seintoestellen bemand en waren de mensen daar druk bezig. Spooky.
In andere ruimtes zaten wassen poppen die bewogen en heelder conversaties hielden in de koptelefoons die we mochten gebruiken.
Er was sinds '42 persies niet meer verlucht, wat het allemaal nog echter maakte.

's Avonds (di-30/03) hebben we nog enkele dingen vernomen in de categorie waar/niet waar : aan deck liggen nog de laatste zakken met het slop
dat in Karimun uit de cargotanks geschept werd. Dat laten ophalen hier in Singapore kost 500 USD per ton. Volgens PvR zou het op 28.000 USD komen.
Hij schat dus dat er 56 ton ligt, 56.000 kg?
Zijn vraag aan capt PP-LM was of hij die 56.000 kg weer in de sloptanks wou laten kiepen, eens het schip weer op zee is.
En of hij er een officier wou bij zetten, want de Chinese bemanning (die nog moet komen) zou dat anders met plastic en alles 'durven' laten in de tanks
duikelen. Wie denkt dat dit verhaal niet-waar is heeft verloren.
En Kram zei zo tussen twee pinten dat 'zijn disketten' thuis toegekomen waren en al in de kluis in de bank lagen.
'k Heb zeer zeker het juiste mengsel van ontzag en discrete belangstelling op mijn gezicht weten te krijgen want hij verduidelijkte nog welke diskettes.
Hij heeft gegevens van de computer laten verdwijnen. De officiële uitleg zou zijn dat die gegevens zouden verdwenen zijn tijdens een black-out.
We hebben efkes zonder stroom gezeten op za-20/03 toen het schip hier tegen de werkkaai kwam en het schip overging van eigen stroomvoorziening op
shore-connection (aansluiting van de wal). En nog eens enkele uren op zo-21/03 toen het schip van de werkkaai de droge dok in ging en dan weer eens
een tijdje op wo-31/03 toen het schip van de droge dok weer aan de werkkaai ging.

Tijdens een van die drie stroomonderbrekingen zouden de gegevens dus 'jammer genoeg' verdwenen zijn (?)

Men moet geen Agatha Christie zijn om te vermoeden over welke gegevens hij het had hè : de slopgegevens (en misschien ook de ppm's) -tekst 292 & 294
van za-06/03 en wo-10/03. De hoeveelheden die toen wetens en willens overboord gepompt werden, dat zijn tonnen en tonnen.
Verdwenen slop ná vr-05/03 en vóór do-11/03. Op vijf dagen vaart? Dat is in een absoluut te hoge concentratie, dat kan niet meer als
verwaarloosbare kleine hoeveelheden verrekend worden. En daarom moesten die gegevens over de pollutie verdwijnen.
Waarom Kram die gegevens achter de hand wil houden? Tja, waarom heb ik foto's gemaakt van die pollutie ...?

En PvR heeft onder zijn voeten gehad van capt Bae van de rederij (een van de twee hoge pieten van de rederij die hier op werkbezoek zijn) omdat hij het
werkbudget er al op de helft van de tijd doorgedraaid heeft. Het werkbudget van PvR, dat weten we nu pas en dan nog toevallig, was 3 mio USD.
Op  ma-29/03 zat hij al aan 2,7 mio USD en op di-30/03 was het 3,1 mio USD.
Ofwel verstuikt hij zijn carrière op deze werf, ofwel heeft hij instructies van en zit hij in een combine met de dynastie in Antwerpen, want dit schip is
hun persoonlijke eigendom samen met nog een of twee andere oude schepen. Kortom, het Niarchos of Onassis-scenario. En dan maakt capt Bae zich
druk om niks natuurlijk.

De eerste ploeg Chinezen had twee dagen geleden aan boord moeten komen. -waar legden ze toch al dat volk te slapen aan boord?
Ze zaten vast op de luchthaven. Hun reispassen waren niet in orde. Waar ze nu zijn weten we niet. Op hun ambassade? Terug naar huis?
Hihi, wat een idee om niet voor de juiste papieren te zorgen hè. Met een ploeg van een man of vijf denken dat zoiets niet nodig zal zijn ...
Dat was het voor dinsdagavond.

Gisteren donderdag, was er een drink in het managementcenter aan de poort van de werf. Een soort receptie georganiseerd door de werf zelf.
Onze staff heeft zich daar zitten vervelen en stond al buiten een sigaret te roken toen LM & ik er langs kwamen om te gaan eten aan de wal.
Vanmorgen vertelde cheng Venes daar het een en ander over aan LM : van alle schepen die hier liggen waren de captains, de chengs en de choffs +
de inspecteurs uitgenodigd. PvR dus ook.
- Die heeft het daar toch niet te erg uitgehangen hè, onderbrak ik LM, of wij kunnen niet meer met goed fatsoen langs dat gebouw ...
- Wacht efkes, zei LM en hij vertelde verder.
PvR heeft daar ter plekke een competitie armworstelen georganiseerd tussen de staffs van de verschillende schepen alsof het een kampavond van
een jeugdvereniging in de jaren '60 was ipv een receptie voor een internationaal gezelschap, uitgenodigd door de directie van de werf.
PvR was daar efkes de Nonkel Bob van de rederij aan het spelen ...?
Uit beleefdheid deden een aantal mensen mee. Ziet ge al grote Scandinaven met kleine Aziaten armworstelen?
Wie denkt dat dit verhaal niet-waar is krijgt nul punten.
Onze staff stond dus niet alleen buiten omdat binnen niet mag gerookt worden, ze stonden daar vooral omdat ze zich dood schaamden.

Én, er zijn inoxbuizen geleverd voor de airco. Dat is roestvrij staal, peperduur.
Die dingen blijven nog 50 jaar goed. Dit schip niet meer, dus flink wat USD minder had ook gemogen.
En nu gaat PvR weer wat jammeren over zijn budget zeker?

Mensen, soms geloof ik zelf niet wat ik hier zit te typen. En ik tik het alleen maar in.
Wat moet het dan zijn voor de mensen die PvR dag in dag uit van nabij moeten meemaken.

27-07-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-03-19 ~ op anker, Singapore 

Dag België,

De scheepswerf in Karimun is nog maar pas in aanbouw. Er liggen al twee drijfdokken en er staan enkele ateliers, maar dat is alles.
Er zijn nog geen vaste droge dokken in aanbouw. In de baai waar we op anker lagen voor het demucken (de blubber uit de tanks halen)
waren nogal wat lapjes vlak land, dat amper boven het water uitsteekt. Voor de scheepvaart moet daar een baken komen, en die moet verankerd worden.
Die verankering moet regelmatig gecontroleerd worden. De bakens moeten regelmatig herschilderd worden, en om de zoveel jaar vervangen, want
zout vreet zelfs beton kapot.
Niet in Indonesia.
Ze planten bomen op dat vlak stuk. Die wortelen zichzelf vast, diep genoeg, op zoek naar zoet water. De bomen blijven vast staan, moeten niet
herschilderd worden want hun schors verweert wel maar wordt gevoed, en wanneer hun tijd om is moeten de bomen niet vervangen worden,
omdat ze zich al lang voortgeplant hebben.
Allemaal dotten donkergroen op grijs-groen-blauw zeewater, bij hoogtij met hun voet in het nat, bij laagtij met een strookje geel zand errond.
Goed zichtbaar bij daglicht. 's Nachts varen gaan ze hier voorlopig niet doen. Het is te druk op de overgang van Malakka Strait naar
de Main Strait van Singapore. Er is teveel kans op navigatieblunders, die routes gaan ze bij nacht niet dwarsen.
In Panama en Suez wordt ook enkel overdag gevaren.

Het is de firma Sembawang-Singapore die op Indonesisch grondgebied komt uitbreiden. (goedkope werkkrachten)
Singapore is van op zijn eilandje binnen de 15 minuten in de Derde Wereld. Ze moeten niet eens naar Zuidoost Azië, want ze liggen er midden in.
Op Karimun werden hellingen afgebrand. Op die hellingen komt logies en infrastructuur voor de werknemers.
Voor het demucken van de tanks waren het eilanders, maar voor een droge dok met werf komen fitters en lassers en
andere geschoolde werkkrachten van overal. En die moeten op Karimun dus onderdak krijgen.
Voor het demucken waren 120 werkplaatsen voor enkele dagen. 5000 mensen hebben zich aangeboden.

Er is nog vanalles te vertellen over Karimun, maar we liggen sinds gisterenmiddag al op anker ten zuiden van Singapore (Sultan Fairway, ± Jurong).
We hebben van 10h tot 15h gevaren in deadslow, we zien Karimun van hier uit nog liggen.
Er is tijdens dat varen weer flink wat afgetoeterd. Druk is het hier. Daarstraks heb ik de grote schepen geteld, ik kom aan 80, alleen al op deze ankergrond,
en dat is maar een van de vele. We liggen opzij van vier boorplatforms. Navenant de stroming van het tij draaien we rond ons anker dichter bij de platforms
of er verder vandaan. Gisterenavond om 18h waren we heel dicht bij het buitenste platform. Vandaag wou ik een foto maken, zo rond 18h30. 
't Klopt langs geen kanten, we liggen te ver af. Zelfde tij, andere stroming? Hier is wel iets met het tij hoor, zo op smal water, veel land rondomrond 
en op de grens tussen twee oceanen.
Hier is hier maar één keer hoogtij per 24hrs, wist LM te vertellen.

Vanmiddag vertelde LM dat PvR uit de eerste ploeg Maleiers van de Cleaning Gang 4 van de 6 'gewipt' heeft. Afgedankt. Ze deden niks.
Zelfs in een tropisch werkritme valt zoiets op. De gevaarlijke idioot 'G.S.' is een van de gewipten. Die vier zijn al van boord. Nu zijn ze nog met 20.
Vorige maandag vertelde LM dat G.S. hem een ganse parlee komen doen was waarom hij op de gangway onze reistrolley had willen overnemen.
Hij dacht dat ik afmonsterde en hij zou de bagage wel dragen. Wel, iemand die afmonstert gaat de gangway niet óp maar áf. I-DI-OOT.
Als wij om 23h45 tegelijk met een 30-tal andere mensen die aan boord moeten zijn de gangway op gaan, wie komt dan op het idee dat 1 persoon van
gans die hoop, die trap-op aan het gaan is, daar plots iemand van afmonstert, tegen de stroom in?
LM hoort dit soort blaaskes hier elke dag van de Poolse mecaniciens, al maanden. Als hij daar even moe van wordt al ik, is het bij hem niet te merken.
(Ik hoop dat mijn slag op G.S. zijn arm goed pijn gedaan heeft, al had ik beter zijn verstand op zijn plaats gerammeld. Gesteld dat hij er een heeft.)

PvR is aan het manoeuvreren om de marco hier zo snel mogelijk weg te krijgen. Misschien nog vóór de GMDSS geïnstalleerd is.
In cheng Venes heeft hij een medestander, die is de bierboycot nog niet vergeten. https://nl.wikipedia.org/wiki/GMDSS 
Het ging toen niet zozeer over het bier, het ging over het aantal strepen op de epauletten, over de graad. -tekst 291
Capt PP-LM wil de marco houden, ook nog na de installatie van de GMDSS, en heeft dat zelfs al aangevraagd (schijnt het).
In feite omdat hij niet graag paperassen doet en een gloeiende hekel heeft aan de wekelijkse drankbedeling en daarvoor een lakei kan gebruiken,
gelijk dewelke, al is het ene die regelmatig de gang van zaken verstoort of het boeltje in het honderd stuurt.
(Er zou nóg een bestelling niet verzonden geweest zijn, buiten die van choff Kram).
Door de steun van capt PP-LM zat de marco heel even sterk in het zadel.
Maar wie een persoonlijke secretaris wil moet die zelf meebrengen hè PP-LM, niet verwachten dat de rederij die gaat blijven bekostigen na
de installatie van een automatisch radiostation. De marco laten blijven? 
Choff Kram heeft een GMDSS ticket/brevet, en dat staat zo genoteerd bij de rederij ook.
E-mail? Ive kent dat systeem. Als het ding aangesloten is natuurlijk, anders kan Ive niet mailen.
Besluit : PvR krijgt de marco hier binnen enkele dagen van het schip af, tenzij PP-LM met een zéér zinnig argument voor de pinnen komt.

Een week of wat geleden was ik in voorzichtige bewoordingen aan Ive aan het vertellen dat de marco soms toch zó eigenaardig vreemd doet
dat ik het al uren op voorhand vervelend vind dat ik voor het een of ander er naartoe moet.
"O, maar zo is hij tegenover iedereen hoor, antwoordde Ive, gisteren ging ik vragen of ik zijn kleine schroevendraaier efkes mocht gebruiken,
en hij antwoordde: why." Tja. Om in de koffie te roeren?

De LUBU, het schip dat ons op 26/02 bij het binnenvaren in Malakka Strait voorbij gestoken is, ligt hier met panne. Ze waren gaan lossen in Korea,
nemen in het terugkomen tijdens hun Singapore-Passage stores & provisions (bevoorrading en proviand), traag varend in volle Singapore Strait.
Hun schoef-as afdichting heeft het daar laten afweten. -owee, in volle Singapore Strait?
Dat zou eergisteren gebeurd zijn. PvR was bij hen aan boord toen het gebeurde. De Lubu is pas van 10/01 in de vaart en kan al naar de droge dok
voor herstellingen. Een constructiefout, wordt hier gefluisterd. In elk geval is de bouw van het schip nog onder garantie en ze zullen dus een klad
Koreanen van de bouwwerf aan boord krijgen.

Van constructiefouten en kinderziektes heeft deze berg roest zo geen last meer, sinds een jaar of 20.
Een week of twee geleden stelde LM een kleine nieuwe frigo-compressor af volgens de standaardcriteria van de bouwer. De compressor is nieuw,
de rest van de installatie is dat niet. Het compressorke kreeg een hoest- & niesbui en staat daar nu wat na te snuffen, ocharme.

Het zou tof zijn als de Lubu en wij in de droge dok binnen loopafstand van mekaar lagen. Maar zoveel geluk zullen we niet hebben.
Wedden dat zij naar de Jurong dokken gaan, dat is de ZW-hoek van het eiland en wij gaan naar Sembawang, dat is tippeke Noord.
Morgen om 07h zouden we hier het anker lichten, de Singapore Strait helemaal door en dan naar bakboord, Johor Strait in.
We varen langs het vliegveld (Changi Airport) en hier zijn uurroosters voor scheepvaart om te passeren en voor de luchtvaart om te landen,
wist choff Kram te vertellen. Het vliegveld ligt helemaal op de oostelijke rand van het eiland, de vliegtuigen beginnen al te dalen boven de zee en
waar de lege zeeschepen, die hoog op het water liggen en naar Sembawang moeten, vliegen zij al zeer laag.
Het heeft niks te maken met mekaars elektronica in de war sturen, het gaat gewoon over de hoogte van de antennes aan boord van grote 'lege' schepen.
Straf hè. Schepen kunnen hun antennes niet intrekken en vliegtuigen die landen moeten hun wielen laten uit staan. Tot zover choff Kram.

1999-03-25 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island

Allemaal niks van waar! De vliegtuigen vlogen gewoon over. Om de twee minuten landde er een, of wij daar nu vaarden of niet.
De Johor doorvaart naar Sembawang is de moeite om zien en mee te maken, maar niet zo mooi als ik verwacht had.
Er zijn mooiere doorgangen en zee-engten op deze planeet: de Straat van Messina, de Bosphorus, de Hellespont, de Seaway
het Panama- & het Suezkanaal, en 't Scheld tot in Rupelmonde natuurlijk, en Schoten-vaart.  
'k Heb de nodige foto's besteed aan de Johor Passage, dat wel. https://nl.wikipedia.org/wiki/Straat_Johore 
Aan stuurboord ligt dus Johor (Malaysia), aan bakboord ligt Singapore Island.

Aan bakboord hoge bouwwerven en mobiele foons, dat is het eerste wat hier opvalt. Heelder woonwijken (woontorens) zijn ze hier aan het optrekken.
NewTowns worden ze genoemd. 'k Heb er minstens drie gezien tijdens de doorvaart naar Sembawang. Geen kantoorgebouwen hoor, allemaal woontorens.
Kilometers aan een stuk. Veel meer dan wij thuis kennen. Een grotere oppervlakte dan de binnenstad van Antwerpen. Misschien wel een oppervlakte
van Ekeren tot Hoboken. Alles vol woontorens. Bossen woontorens. Allemaal tussen half-af en bijna-af. Beschilderd in pastelkleuren. Nog zonder ramen,
het zijn zwarte gaten als starende ogen. Een landschap van George Orwell.
Nergens hangt was te wapperen, de wijken hebben nog geen beplanting, de straten hebben nog geen eigen gezicht.
Hier en daar al een speeltuin, leeg. Spooky.
In de verte hetzelfde landschap, maar nog met kranen en de stellingen afgekleed met netten, de torens nog in de ruwbouwfase.
Het leek niet eens op een decor, want uit een decor trekken de acteur weer weg na de voorstelling. Dit was voor echt: woongelegenheid,
massaal en dringend. Wat is hier aan het gebeuren? Overconcentratie? Of overbevolking ... waar zijn we mee bezig, wat zijn we aan het doen!

Aan stuurboord Malaysia, jungle. Af en toe enkele lage daken tussen het groen.
Op het water paalwoningen, ver uit elkaar. Waarschijnlijk schelpdierkwekerijen.
Er is een modern haventje, met maar enkele ligplaatsen.
Een dorp en een paar losse gehuchten en tussenin een laag torentje. In de verre verte een stad of twee, met hier en daar een torengebouw.
Die houden dat hier nog 1000 jaar vol!

MA-22/03 naar de tandarts: parodontitis weeral, en weeral twee tanden minder, elektrische tandenborstel of niet. De tandarts gaf een hele uitleg over
tandvlees poetsen ter hoogte van de wortel om de doorbloeding te stimuleren, kortom, de ganse uitleg zoals op alle folders van Sensodyne staat en
op de gebruiksaanwijzing van de elektrische tandenborstel. Dat weet ik allemaal al, en ik kan het een tijd uitstellen, maar niet eeuwig.
DI-16/03 was aan die tijd dus een einde gekomen. Die dag heb ik weer maar eens een aanvraag voor een tandarts gedaan.
ZA-20/03 gingen we tegen de wachtkaai en kwam het einde van de ellende & pijn in zicht. https://nl.wikipedia.org/wiki/Parodontitis#Chronische_adulte_parodontitis 
Het werd noppes, wachten tot MA-22/03 kwam Ive zeggen. Lap, nog eens 36hrs erbij, alsof in een wereldhaven geen 24hrs medische wachtdiensten bestaan.
Wat wij met deze bemanning nodig hebben is een ombudsman of -vrouw, want PP-LM is een ramp als chef van de huishouding.
LM moet ook naar de dokter. Voor die vreemde huiduitslag op zijn hand weeral. Dezelfde blaasjes als twee jaar geleden op schip 27 of 28 en op schip 24 ook eens.
Het is mogelijk een allergie die te maken heeft met de job. 'k Heb eens een beschrijving gelezen over nikkel-allergie, en daar lijkt het heel goed op.
Daarom willen de Noren geen nikkel in hun munten, nikkelallergie belast hun volksgezondheid onnodig en kost hun economie teveel aan werkverlet.
LM moet DI-30/03 terug gaan, dan hebben ze de resultaten van de allergie testen.

Gisterenmiddag aan tafel kreeg capt PP-LM een telefoontje van de marco. Die was nog in de kliniek en ze houden hem daar efkes omdat hij
moet geopereerd worden aan zijn zitvlak. Achteraf : medeleven of begrip was niet onze spontane of onmiddellijke reactie.
De toon was eerder :
- Aan zijn zitvlak? Hoe toevallig.
- En wat heeft hij?
- ... (het antwoord) ...
- Oei! datte! Amai mijn g*t!
En verdere fijngevoelige opmerkingen van mijnentwege hierboven in de cabine, met het deurgordijn dicht zodat ze me niet horen.
Wie onverschilligheid (en sarcasme) oogst zal wel iets in die aard gezaaid hebben zeker?

Tot gisteren hadden we amper warm water, omdat het water nu elektrisch opgewarmd wordt en niet meer met stoom, want de ketels liggen stil.
LM heeft de schakelaar gevonden en daaraan iets verholpen. LM = water-tovenaar.
'k Weet al lang dat hij een genie is, maar ik zie het graag eens geschreven staan ook. Dat is bij deze dan gebeurd.
Hij begint nu om 07h ipv om 08h. En vanavond kan hij misschien van boord. Want hij is niet vrij omdat de werkdag om is hoor,
hij moet nog weg mogen ook. Dwz : of híj of de cheng moet aan boord zijn. En als cheng Venes het afbolt, naar goed voorbeeld van capt PP-LM,
is LM van thuiswacht.

Binnen enkele dagen wordt de Lubu hier binnen gesleept. Ze komen dus toch naar Sembawang, ze gaan niet naar Jurong.
Op eigen kracht geraken ze hier niet meer. Voor het ogenblik liggen ze in Karimun om het schip gasvrij te maken.
Daarna komen ze op onze plaats in deze dok te liggen. Zij hebben voorrang omdat ze een contract hebben lopen van 40.000 USD.
Elke dag die ze niet varen verliezen ze die som. Dit wordt een kluif voor de juristen van de verzekeringen hoor.
PvR is nu enkele tinten grijzer.
Wij met dit schip gaan weer naar de wachtkaai. Dat gebeurt ook met slepers natuurlijk en het is een precisiemanoeuvre. PP-LM had al laten horen
dat ze hem daarvoor niet nodig hebben. Of dat als grap bedoeld was, of menens was, dat moeten we afwachten. Wanneer er tijdens zo'n manoeuvre
iets mis gaat en achteraf blijkt dat de capt niet aan boord was, wat zeggen ze dan bij de Lloyds? https://nl.wikipedia.org/wiki/Lloyd%27s_of_London#Edward_Lloyd's_Koffiehuis
Die captain moest dringend postzegels gaan halen? Of aan de wal tussen de lakens gaan stoeien ... 
Hier is al enkele dagen iemand van de Lloyd's aan boord. Cheng Venes kan er goed mee praten, zegt hij. En met PvR van langsom minder.
Gisterenvoormiddag is er 'geroepen' geweest, vertelde cheng Venes.
Choff Kram was duidelijk nog over zijn toeren om 11h20 en cheng Venes probeerde hem te kalmeren.

           Begot, ze zeggen op de radio juist (11h LT, 04h BT) dat er weer oorlog is in ex-Joegoslavië,
           iets met US luchtaanvallen van op vliegdekschepen in de Adriatische Zee.

In de namiddag stak cheng Venes hier zijn hoofd eens binnen en vertelde dat PvR zich verontschuldigd had met het argument dat hij 'dépassé' was.
De gebeurtenissen groeien hem boven het hoofd. (Werkelijk?)
Moest hij daarvoor al van begin maart in deze contreien zijn? Hij is hier in Sembawang een dag of twee op werkvergadering geweest.
Volgens cheng Venes heeft hij daar geen enkel papier van bij, laat staan een diskette.
Hij heeft hier aan boord drie weken de tijd gehad, min die paar dagen dat hij naar de Lubu moest, om de planning uiteen te zetten en cheng & choff
te briefen en eventueel gewijzigde planning kenbaar te maken. Kortom : om zijn twee rechterhanden op de hoogte te brengen en te houden. 
Dat heeft PvR niet alleen niet-gedaan, dat heeft hij actief nagelaten. Hij heeft hen als een dictateurke overal buiten gehouden en hen behandeld als
loopjongens of dagloners. En nu, in het heetst van de strijd, wanneer hij volop ondersteuning nodig heeft
(al was het maar omdat een mens niet op zeven plaatsen tegelijk kan zijn) valt deze generaal, dat organisatorisch talent, zijn cent dat
de twee kolonels onvoldoende op de hoogte zijn en van sommige dingen zelfs helemaal niét op de hoogte. -wie chaos oogst heeft slordigheden gezaaid 

De werklijst van choff Kram heeft hij hem véél te laat gegeven en die klopt al niet meer met de werklijst van de Sembawang-ploegbazen aan deck.
Cheng Venes heeft voor het departement machien tot hier toe nog geen enkele werklijst te zien gekregen. En vermits de cheng geen werklijst heeft,
heeft LM er ook geen. Vanavond zijn we de vijfde volle werkdag bezig. Hoeveel ploegen van Sembawang over deck en in het machien rondkrioelen weet geen kat.
En wie waar welke werkzaamheden moet volgen is nog altijd niet duidelijk na de vijfde werkdag.
"Soms zie ik een ploeg aan iets beginnen waarvan ik dacht dat wij het zelf het moesten doen na droge dok. PvR riep toch altijd over zijn budget hè.
Ik ben hier al lang de pedalen kwijt" zei LM. Hij zat daar zo moedeloos en ik kon hem niet helpen.

Op capt PP-LM, met wie hij weken zitten vergaderen heeft, moet PvR niet meer rekenen. Die heeft land geroken en gezien. Zijn bevoegdheden en
verantwoordelijkheden beperken zich plots weer tot papierwerk, ook al komt hij in overall aan tafel. Dat lijkt zo wat actiever hè, zo wat meer betrokken.
Om de twee dagen verdwijnt hij om 17h, gaat winkelen en gaat achteraf op hotel overnachten.
PvR heeft dus 'en grand seigneur' hier met de verkeerde persoon zitten vergaderen. PvR loopt nog evenveel te GSMmen, wat gebronsder nu,
maar met een kramp rond zijn lippen. Minder glorie, minder glans, alleen zijn gouden kettingen blinken nog.
Resultaat: nu moet hij per dag ± 2hrs met cheng en choff nog allerlei bespreken, wat vier keer te lang is voor een gewone ochtendvergadering. 
Ondertussen zijn die twee mannen niet op de werkvloer, houden hun ogen en oren daar niet open en blijft hun eigen werk ook liggen.
Van de twee uren anderhalf teveel praten per dag, tel uit per week : 1,5 x 7 = 10,5 = 10hrs30. Meer dan een volle werkdag gaat hier verloren aan
besprekingen die allang hadden gevoerd geweest kunnen gehad zijn. (Nu heb ik bijna mijn vingers verstuikt op die hyper-voltooid-verleden-tijd)

JdL van de rederij in Antwerpen is ondertussen ook aan boord. Hem kennen we van in '96, de werf in Korea. -schip 27
Hij zit recht over ons aan tafel en dat is best gezellig. Hij weet nogal veel over Korea, hij is er bijna drie jaar geweest.
En het is een serieuze verademing naar eens iets anders te luisteren dan naar scheepsmankementen of naar nog sterkere verhalen over
nog ergere mankementen. Nu hebben we efkes een cursus Korea. Of hij een Humo bij heeft heb ik nog niet gevraagd. Straks misschien, aan tafel.
Heel efkes heeft hij uitgelegd, in schema-lijnen, wat er met de Lubu gebeurd is, speciaal voor mij. JdL is werkelijk een fijne tafelgenoot.
Door stormweer was er een plastische vervorming van de romp, ter hoogte van het achterdek.
Doorheen de achterbouw, en dus onder het achterdek, loopt onderin de aandrijfstang van de main engine naar de schroef, de schroefas.
De aandrijfstang is in zeer sterk staal en die vervormt niet mee op dezelfde manier als de romp in toen dat stormweer.
Et voilà : dysplasie --> disfunctie!

Kan stormweer zo'n sterke vervorming in de romp veroorzaken? Ja, want de Lubu is een zeer lichte bouw.
Voor zó'n oppervlakte is de romp eigenlijk een tamelijk dunne staalplaat. Ziezo, die uitleg was duidelijk. 'k Was enorm opgetogen dat JdL
tijd genomen had om mijn vragen te beantwoorden. PP-LM zat in zijn bord te kijken en te mokken, hij was niet het centrum van de aandacht.
Stormweer dus. Awel PvR? Gij vertelde toch dat heirkracht niet bestond hè? Wel, in januari toch nog niet ... -tekst 281 
PvR moest plots weer telefoneren.

LM vertelde deze namiddag dat de Lubu voorlopig nog niet op komst is. Ze zijn afgekeurd, niet gasvrij genoeg. Volledig gasvrij bestaat niet
volgens choff Kram, maar op de Lubu vallen ze zelfs buiten de marges. Herbeginnen de grote kuis van die tanks! Terug naar Karimun. Rap een beetje!
Capt DM is er al niet meer aan boord sinds Korea. Choff Pevela is ginder gelukkig ook afgelost en cheng DS ook, denk ik.
Ik ben al lang blij dat capt DM (onze topkaptein) en choff Pevela die ellende daar aan boord niet moeten meemaken. Voor hun vervangers
is het even erg natuurlijk, maar die zijn fris uit verlof en kunnen voorlopig nog tegen een stootje,
maak ik mezelf wijs.

12h30 : groot nieuws. De marco komt niét terug, hoogstens om zijn bagage te maken en dat bericht is zo officieel al maar zijn kan, zegt LM.
'k Ben vergeten te vragen van waar of van wie hij dat 'officieel' weet.
Vanmiddag was er weer telefoon aan tafel. De marco weet heel goed op welk tijdstip hij moet bellen hoor.
Heel efkes dacht ik dat hij in operatiehemdje met zijn zitvlak-affaire en scalpels en wieken bij ons op tafel lag, maar die details heeft capt PP-LM
ons dan toch bespaard. PP-LM gaat de marco om 15h bezoeken. (Voor de rest van de namiddag duikt hij gewoon weer ergens tussen de lakens,
op kosten van de rederij...) Hij bestelde gelijk zijn vervoer in een telefoontje naar de agent, zo blij was hij dat hij van zijn verantwoordelijkheden weg kan.

De agent heet Thomas en heeft dit schip onder zijn administratieve hoede sinds begin deze maand.
Hij zal ons nu wel zo goed als beu zijn, denk ik. PvR en PP-LM bellen hem om de haverklap, van 06h tot ver na kantooruren.
Thomas is eigenlijk de nanny van PvR en en PP-LM.
PvR vertelde aan PP-LM dat Tomas 'crevé' is, le pauvre. Uitgeput ocharme. Want PvR belde hem om 06h en Thomas sliep nog.
"Ik laat een wagen komen om 06h30" verduidelijkte hij voor de andere tafelgenoten.  Niemand toonde daar het gepaste ontzag voor. Ik zag hen denken :
wie op hotel wil slapen (tussen de lakens gaan stoeien) moet het spitsuur maar trotseren. Ondertussen dient PvR zijn cabine puur als kleedkamer voor hem
en voor hem alleen, en moeten andere mensen, die liever wél aan boord zouden logeren dan op hotel. Er is aan het shipsoffice toch een badkamer die als
kleedkamer kan dienen. En in het office staat ook een schrijftafel. Waarom neemt hij dié ruimte niet in gebruik ipv een volledige cabine?

Bon, we lachen wat af, LM en ik, wanneer we PvR naar wat bevestiging horen hengelen omdat hij voor het ogenblik 'geen leven' heeft.
Dat hij op dit schip eens een contractje meevaart. Dan pas mag hij spreken.

Om JdL wat te doen griezelen heb ik over het hagedismonster op Karimun verteld. Hij vond het akelig genoeg naar mijn zin.
Ofwel griezelde hij mee uit beleefdheid, dat kan ook want hij is een heer, heb ik de indruk.
'k Ben vergeten een Humo te vragen. Morgen dan maar.

Ziezo, blad vol. Wat gaat het snel wanneer een mens zo wat begint te roddelen hè. Of te ratelen.
Want echte roddel is het eigenlijk niet, het is ommers allemaal waar.

25-07-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-03-17 ~ Karimun, Indonesia

De kassiersters van Padi Mas dragen hetzelfde uniform als de hostessen van Singapore Airlines, maar dan in groene waterkleuren ipv tinten blauw.
'k Denk dat het een traditioneel pakje is: bloesvestje + lange rok. Heel elegant en heel mooi, al die kleine poppendames.
We gingen Padi Mas uit en ik moest al weer naar binnen omdat ik de drie kleine houten katten vergeten te kopen was voor Tina.
En toen stapten we de warme parking op.

Naar de overkant van de straat : Marina Hotel. Een eigenaardige inrit die half gesloten was, een binnenkoer met een bloemrijke haag als afsluiting,
een dancing die aan het openen was, een hotel dat geen bar heeft en daarnaast een soortement van dansrestaurant dat bijna open was en waar we al iets
te drinken konden krijgen. De airco stond pas aan, het was er nog duf. Maar er was stilte. Prima!

Toiletten : niet de deur in de linkerhoek van de zaal, maar in de rechterhoek. Oké, weer heel die zaal door, maar deze keer over het podium, da's korter.
Ja, ik heb dus in Indonesia op het podium gestaan, zij het om dwingende redenen. Naast het podium stond een tafel-trolley, zo'n werktafel op wielen
om snel veel grote tafels af te ruimen in cantine-stijl. Op het bovenste vak lag in een glazen bak een soortement hagedis-beest-draakjesmonster,
ongeveer 50cm lijf + 70cm staart. De staart hing uit de bak.
Wat een eigenaardige manier om zo'n beest op te zetten, dacht ik. Gewoonlijk zetten ze die toch in een pose hè? Op een tak of zo en met de muil open,
de kam omhoog en de staart in een krul ... 'k Keek nog eens om. Als ze de staart nu nog moeten goed krijgen breekt hij.
En wat een vreemde plek om zo'n bezienswaardigheid op te stellen.
30 seconden later viel mijne nikkel dat het monster niet opgezet was, maar leefde. Da's geen bezienswaardigheid, dat is een gezondheidsmedewerker.
Die moet overdag, van op de vloer dan, wanneer het dansrestaurant gesloten is en warm, op ongedierte jagen:
hagedissen, insecten en misschien zelfs slangen (slangetjes) en alles wat hier door kieren en spleten naar binnen gekropen komt.

'k Liep in een boogje rond de trolley terug naar de tafel. Onze tafel stond aan de voorkant van de zaal, meters van de trolley vandaan.
Maar de staart leek nog eens zo donker en nog eens zo groot nu ik besefte dat het dier leefde. 'k Vertel dat aan LM, hij kijkt eens naar achter.
- Ah ja, antwoordde hij, schijnbaar onbewogen.
- Gaat ge eens kijken? vroeg ik.
- Nee. Neenee.
Mijn verhaaltje volstond voor hem. Hij wou geen drakenbeesten van nabij zien.
Nu zagen we op de tegels in tegenlicht twee hagedissen kruipen ook nog. En onder de inkomdeur was spleet van 2 cm te zien.
Langs daar komt al zeker ongedierte binnen. En kijk, over de vloer kroop nog een hagedisje, enkele cm lang maar.
Da's allemaal voer en werk voor het draak-beest in de bak op de trolley.

Het werd stilaan tijd om naar The Mandarin te gaan, Capt PP-LM en PvR hadden daar lekker gegeten. Dus liever dan op culinaire verkenning te gaan
hielden we het bij The Mandarin: zeevruchten, vers van de dag. Dat openlucht restaurant moest een beetje verder richting scheepswerf zijn,
maar hoeveel een beetje verder is wisten ze niet precies. De zon was al aan het zakken, dat wel, maar het was toch steil bergop en het beetje koelte
dat we in de Marina hadden opgedaan was al weer weg. En onze boodschappen begonnen te wegen, wielekes of niet.
Uit het asfalt kwam de hitte van de dag. De begroeiing gaf niet veel koelte. Het riet langs de baan rook lekker en ruiste zachtjes, maar gaf geen schaduw.
Als het hier nog lang duurt doen we een wagen stoppen. Het werd stiller langs de weg, er waren ineens geen wagens meer, enkel nog luide brommers.
We hadden een fles water bij, maar we raakten uitgeput. Nog efkes deze heuveltop en dan hebben we het gehad, definitief uitgeput.

Vlak achter de heuveltop, iets van de weg af en verborgen door de begroeiing: The Mandarin.
We zijn neergeploft aan een tafel pal onder een ventilator. Geen menu, hier eet men volgens de vangst van de dag.
Wij spreken (nog) geen Bahasa, en zij spreken geen Nederlands meer.
Malais? Ook niet, sorry.
Thai?  En wij maar nee schudden met een spijtige glimlach.
Nu krijgen we eens te maken met meertalige bediening, nu hebben we geen enkele taal gemeenschappelijk.
Ze hebben de kok van bij zijn fornuis gehaald, die spreekt Engels.

Op alles wat hij voorstelde hebben wij 'ja' geantwoord, denkend aan een hapje, een voorgerecht en een hoofdschotel met wat groenten en rijst erbij,
in afgepaste hoeveelheden voor twee personen. Zo dachten wij.
Toen ging de kok drie grote wierookstaven aan de straatkant van het terras in houdertjes plaatsen.
- Is dat om insecten weg te houden of is het een ritueel? vroeg ik aan LM.
- Een ritueel, zei LM, kijk maar.
Boven de keukendeur hing een roodgeverfde plank die dienst deed al huisaltaar en daarop plaatste de kok nog eens drie staven wierook.
Nu kon ons niks meer overkomen. Als wie daar aan tafel zat of daar liep te werken was nu beschermd tegen de demonen van de duisternis en ander ongedierte.
De Zwarte Boeddha waakt van op zijn rode plank. Alles was nu goed of zou goed komen.

De keukenploeg schoot in gang, met een man of acht. Bij dit weer wordt geen voorbereidend werk gedaan. (geen mise-en-place)
Alles gebeurt à la minute, vandaar al dat keukenvolk.
Groenten kuisen, vis kuisen, wokken, stomen, hakken & bakken, blussen & saus maken, afwerken & serveren.
Vijf of zes schotels brachten ze, alles in familiale porties en ook nog twee vissen (?) Daarop zullen wij daarstraks 'ja' geantwoord hebben zonder op te letten.
Op andere tafels stonden dezelfde hoeveelheden eten, maar dan voor een gezelschap van zes tot acht mensen.
'k Hoopte dat Ive en Pjotr zouden voorbijkomen om dat te helpen opeten, maar die waren zelf druk bezig, elders op het eiland.

Geloof het of niet, wij hebben al dat eten op gekregen, behalve de twee vissen. De kok kwam wat ongerust vragen waarom we de vissen niet opaten.
- Too much, zeiden wij, danig beschaamd.
Want eten laten staan in een Derde Wereld land is in feite een slag in het gezicht van de mensen. Eigenlijk is teveel bestellen al zeer decadent.
Of hij het moest inpakken om mee te nemen.
Nee danku, liever niet in deze warmte. We hebben zo al eens iets voorgehad. -salmonella, op het vermaledijde schip 25, tekst 152
De drukte nam af. De restaurantbrigade ging wat voetbal zitten kijken in de 'zaal', het overdekt terras aan drie zijden open om de bries toe te laten.
Wanneer er nog een gezelschap neerstreek en de bestelling opgenomen was, schoten ze met zijn allen weer in gang:
schillen, snijden, hakken, bakken, stomen, wokken, kláár! Serveren maar!

Later op de avond hebben we gezien wat zijzelf aten: een bord vol rijst, daarin drie brokjes vlees. Niks seafood of vis. Niks groenten en geen drank erbij.
De voetbalmatch bleef op staan. Een van de spelers heette De Souter, of De Soute, of de Stoute. Het werd met een oe uitgesproken, het kan dus ook
De Soete geweest zijn. Het klonk in elk geval nogal Nederlands. Kent iemand een speler van die naam?

We zaten daar nog zo wat onze tijd vol te maken en ineens had ik de indruk dat we op vakantie waren en niet terug moesten naar het schip, maar
naar onze caravan. Zo van : verdorie, het zal nu wel warm zijn daarbinnen, ik had een raam moeten laten open staan. Maar dan zat het nu vol
vieze beesten binnen. 'k Zal het sebiet efkes laten tochten, met de lichten uit ...
Van waar dat vakantiegevoel zo ineens? De geur van het riet misschien. En omdat LM daar zo genoeglijk zat voetbal te kijken en te lanterfanten.
'k Was blij te zien dat hij dat nog kan, na 81 dagen aan boord van dit schip, die varende ruïne.

Ive en Pjotr kunnen het al niet meer, lanterfanten. Zij marcheerden deze namiddag langs de weg alsof ze aan deck waren en liepen zich nuttig te houden,
alsof elke seconde die langzaam doorgebracht werd, of met alleen maar kijken, voor eeuwig en altijd nooit opgebracht zal hebben.
Zij zijn in permanente staat van paraatheid. Door de job is hun versnellingsbak geblokkeerd in de hoogste stand. Zelfs tijdens een halve dag vrijaf
moet het nog vooruit gaan. Dwangmatig actief ... waar hebben we dat nog meegemaakt?

Er stonden twee piepkleine schoteltjes op tafel met pikante groene besjes of zaadjes in een zout waterachtig sausje, ongeveer vier soeplepels elk.
Op de andere tafels stonden ze ook, maar ik had niet kunnen ontdekken hoe en waarmee dat gegeten werd.
'k Heb nog een beetje rijst genomen met twee van die soeplepels pekel er op. Na een minuut voelde ik het tintelen in mijn tenen, alle vermoeidheid was weg.
Zout! Natuurlijk! Hoeveel minerale zouten zouden wij uitgezweet hebben deze namiddag. De laatste twee lepels heb ik ook binnen gelepeld : klaarwakker en
fit genoeg om het eiland te voet over te steken, bij manier van spreken.
- LM! Kijk! Hier! Pekel! Opeten! Doen!
Maar hij deed het niet. Hij moest die goals op TV immers niet zelf maken. -enkele jaren later is hij plots wél advies beginnen volgen, hij moest toen wel
Rond 22h is de kok met zijn brommerke een taxi voor ons gaan halen. -nu zijn er GSM's, maar in 1999 nog zo niet hè.

Aan de scheepswerf gekomen was de grote hoop er al. Zo rond 23h30 waren we met teveel volk om daar nog een half uur te blijven staan wachten en
kwam iemand van de ploegbazen ons zeggen dat het bootje ons alvast naar het schip zou brengen. Er hadden zich al een paar man zich
te slapen gedrapeerd bovenop fijne pijplijntjes voor zuurstof en nog een ander gas. 'k Denk toevoerpijpjes naar de drijfdok.
Jamaar! We waren nog niet voltallig ...
Dat gaf niks, zei de man, dan vaarde het bootje wel twee keer. Hij wou zo'n grote groep daar weg hebben, dat was duidelijk.
We stappen braafjes de schuit in. In de twee andere bootjes lagen de schippers te slapen op het verhoogd deck, bovenop het machien.
Deze schipper ging met zijn schuit eens goed tegen de hunne titsen, zodat de twee anderen ook wakker waren. Waarvoor dat manoeuvre moest dienen
snappen we nog altijd niet, er was plaats genoeg om te keren zonder tegen de andere schuiten te bumpen. -de slaap van een zeemens is HEILIG!
Vier minuten varen naar het schip. 'ONS' schip krijg ik nog altijd niet getypt. Niks 'ons', gewoon 'het'.

We zouden de gangway opgaan in het nachtdonker, deze keer stond er geen wind dus was het kalm water. De straal deklicht zwiept niet heen en weer
zoals toen in Khor Fakkan -tekst 287 & 288- het licht blijft mooi op de gangway en het platform staan. Deze keer kan er niks gebeuren.
De omstandigheden zijn veilig & veilig genoeg om van op een zacht wiegend bootje in één stap recht op het platform van de gangway te geraken.
Die grote wierookstaven van daarstraks helpen niet alleen voor junglegoden maar ook voor water- en weergoden. Wat sta ik dan weer te kijken
naar de romp van het schip? Daar kunt ge met uw hoofd tegen slaan.
Naar het platform van de stuurboord-gangway? Daar kunt ge met uw rechterslaap tegen slaan.
Naar de rand van de schuit? Daar kunt ge met uw achterhoofd en/of nek tegen slaan.
Kortom, hier is nergens vrije ruimte om te vallen en een val te overleven door wat te peddelen in het water tot ze u er uit hijsen.
Ge riskeert hier langs drie kanten uw bewustzijn en de vierde kant is de schroef van de schuit ..., de mixer. -was dit een voorafschaduwing?

Met dít kalm weer? Doe zo alert niet m, ge maakt uzelf zenuwachtig. Wat veel pekel gegeten zeker?
Yep, al goed dat ik die vier lepels pekel ingenomen had. Dank u Boeddha voor die ingeving,
het weer was veilig genoeg maar iemand van de schuitgenoten was dat veel minder.
Hij ging zijn maten eens tonen hoe goed hij wel stond met de Westerlingen van het schip. Hij wou weer scoren. (Hij heet al een paar dagen G.S.) -?
Toen dat vent zich naast mij en achter LM manoeuvreerde gingen mijn antennes rechtstaan. Dat soort score-ijver, hanig gedrag, kan gevaarlijk zijn.
En op het ogenblik dat LM de stap VÓÓRUIT zetten, dus van de schuit naar het platform overstapte hadden we het : G.S. ging zonder verwittigen
de boodschappentrolley overnemen en greep met een volle armbeweging naar het handvat, richting ÁCHTERUIT!
LM uit evenwicht brengen?
Ik heb dat vent zijn arm met een harde klop naar beneden geslagen, daar moest ik niet over nadenken, het was geen reflex, het was nog sneller.
Als hij zo nog eens probeert te schitteren ten koste van iemand anders veiligheid knijp ik zijn strot dicht.
Er is tussen schuit en schip géén plaats om vrijuit en onbeschadigd te vallen. LM had kunnen dood zijn.

De reactie uit Luik op dit verhaal (cheng Venes) :
- Jamaar, die mens heeft dat gedaan om goed te doen. -iemand in gevaar brengen?
- Allez, allez, Chef, u zucht zelf heelder dagen over uw doe-goeders daar beneden, dat ze nooit iets echt goed doen of afwerken.
  Als iemand iets goed wil doen, dan kan die op voorhand iets zeggen of vragen en niet zonder verwittigen zich moeien.
  En voorál niet in achteruit, in een onzekere situatie, een situatie die aandacht en concentratie vraagt. -getver, ik zit mij nu wéér op te winden

24-07-2020 om 19:34 geschreven door maart

1999-03-16 ~ op anker, Karimun, Indonesia https://en.wikipedia.org/wiki/Great_Karimun#Economics 

Eergisteren namiddag zijn we aan de wal geweest. LM had een namiddag vrij (zondag) en kon kiezen tussen siësten of aan de wal gaan.
£Het werd de wal. Eigenaardig hè.
We hebben onze trolley meegenomen -handbagage op wieltjes- de boodschappenlijst was niet zo lang, maar een mens weet nooit.
We moesten zo eens de juiste kleerkast voor thuis tegenkomen.
De trolley komt van bij Blokker (800BF), met uitschuifbaar handvat en hij kan dienst doen voor boodschappen.
We zijn blij dat we er eentje hebben,vooral ik, omdat het eentje van Blokker is. 
Samsonite heeft ze ook. Al eens een gescheurde Samsonite gezien? Triestig hè. 
De prijs is 4 à 5 x die van Blokker, maar ze scheuren allebei even makkelijk. -toen toch nog 

Voor het ogenblik hebben we verschillende walploegen aan boord.
120 man voor de grote kuis in de tanks, een ploeg elektriekers, een Maleise cleaning gang van 17 man, veel volk.

Onze Filipijnse bemanning had een halve dag verlof gekregen. De Maleise cleaning gang had vrijaf. Pjotr en Ive waren vrij en LM ook en bibi mocht mee.
Wij met ons allen een houten bootje in, ongeveer 40 personen. Het ging nipt. Niet van dat ruimschoots nipt, wanneer iedereen wel iets vindt
om zich aan vast te houden. Dit was écht nipt, we hielden ons vast aan elkaar.
En het was geen bootje, het was een schuit. Een motorschuit, met een stuurhut en daarachter (ook overdekt) een verhoogd dek, ongeveer op heuphoogte.
Langs de wanden hingen plastic zakjes met persoonlijk spul in. De schipper overnacht aan boord, op dat houten verhoogd deck.
Nergens een matras gezien of iets zacht om op te liggen.

Onder dat verhoogd dekje zit de machineruimte. Wie er tegenaan geleund stond kreeg door de open schuifkleppen de hete machinelucht langs de kuiten.
Wie niet ver genoeg op het achterdek zat of stond, kreeg die hete lucht als ademlucht. Halverwege de 9m² achterdek stond een houten kist. Een keukenkist.
Aan de buitenkant van de kist stond een zelf getimmerd rekje voor bestek. Eén lepel stak in het rek. Op het deksel stond geschreven : Dilarang en nog iets.
Dilarang betekent verboden, dat weten we nog van twee jaar geleden in Dumai, Sumatra. Dilarang merokok = verboden te roken.
Misschien stond hier 'verboden aan te raken'? Of te openen, of op de gaan zitten?

Vóór de kist stonden twee geblutste aluminium potten, waarvan één op een steen. De pot past in de steen, het is een set.
Waarschijnlijk brengen ze van uit de cantina een portie eten op een hete steen. Hete steen is een oplossing voor een houten schuit natuurlijk,
liever geen open vlam. In dit harde zonlicht ziet een mens niet welke kant een vlam uit waait. Daarom liever hete steen.
De romp van de schuit is niet geschilderd maar geteerd. Daarméé geven die schuiten zo'n mooi donker, scherp afgelijnd silhouet op het water.
Zelfs in de loodrechte middagzon. Maar op een geteerde schuit dus liever geen open vlam, best een warme steen. Roken mocht wel.
Vooraan en achteraan, 40 mensen in het totaal, op dit klein vaartuig.
Als wij bootvluchtelingen zouden zijn -toen ging het nog over Vietnamese bootvluchtelingen- dan zou die schuit ons gedurende ± 15 dagen moeten kunnen dragen.
Gedurende 15 dagen x-aantal uren per dag rechtstaan. Zitten of liggen gebeurt om beurten. Die schuit kan geen brandstof opslaan voor 15 dagen!
De 2^de dag begint het zwalpen al, in de hoop dat de stroming ons de juiste richting uitdrijft zodat de juiste kustwacht van het juiste land ons oppikt.
Misschien 1 dag varen en 14 dagen zwalpen? Voor 15 dagen drinkwater voorzien ook. Waar? In flessen. Overal waar enkele cm² plaats is steken we een fles.
40 x 15= 600 flessen. Zijn hier 600 fles-plekjes? 600 kg extra-gewicht met deze schuit kunnen dragen, buiten het gewicht van de brandstofvoorraad en
het gewicht van de mensen. Eten = rijst, 250gr x 40 x 15 =150kg rijst.
Nu nog brandstof om de rijst op te garen ... open vlam, op dit geteerd schuitje. Koken bij valavond dan maar, dan zien we de vlam beter.
Er zijn genoeg koppen om de vlam in het oog te houden en er is zeewater bij de hand om te blussen indien nodig.
Overdag: zonnebrand, hitteslag, dorst, honger, bewustzijnsvernauwing, geen reling, haaien ...
Stop met die scenario's à la Reader's Digest, m! We zijn er al, uitstappen, 4 minuten varen, geen 15 dagen!

Maar toch ... 40 personen hè.
't Was efkes het bekijken en overdenken waard, de schuit met beperkte opslagruimte, beperkte brandstofvoorraad en
de 'niks' waarmee bootvluchtelingen zich op volle zee tussen de haaien wagen ...
Of in de tijden van de Inquisitie hè, brachten ze dwars over de Noordzee (en dat is nu eens  geen kalme zee) mensen naar Engeland met
soortgelijke schui ... goed, goed, ik zal uitstappen. Mensenlief, wat zijt ge vandaag haastig met lezen, dit zijn de tropen hoor. In maart dan nog wel.
Arré-up, trapje op.
Ziezo, we zijn aan De Wal, op het eiland Karimun.
'k Moet er niet aan denken dat de mensen thuis de verwarming hebben aan staan. Vrijwillig dan nog wel.

LM heeft met iemand van de ploeg elektriekers 50 USD gewisseld. 
1 USD = 8.000 rupiah, 50 USD = 400.000 rupiah, = 1.800 BF.
We stapten (wandelden) achter de drijfdok om, heel de scheepswerf door, tussen de verwrongen stukken staal, de ateliers, de bloemrijke hagen,
met daarachter de gebruikelijke zware rommel en ander roestig spul, langs de cantina waar de weg verbreedt en langs het kantoor met vlaggen
naar de poort, daar waar de bewoonde wereld begint.
Buiten de poort waren een aantal kleine openlucht cantinas, zoals in Dumai (Sumatra), maar dan op een helling.
Hier kan het afvalwater tenminste weg van de eetruimte.

Karimun is een groep eilanden tussen Singapore en Sumatra en die ligt pal ten einde Malakka Strait. Op de radio zeggen ze iets van 70.000 inwoners
En het aantal groeit nog elke dag, voegden zij daar zeer opgetogen aan toe. De stad ligt aan de zuidkant van het eiland en heet Balai.
We moesten de heuvels door om naar Balai te rijden. Dat was een mooie rit. Het was er mooi omdat we er niet te voet door moesten, in die hitte.
In Balai aangekomen (±13h30) hebben we ons bijna laten afzetten door de taximan.
Die dacht nu al zijn dag te kunnen afsluiten door ons 25 Singapore dollars te vragen, dat is ± 17 USD.
We vroegen het bedrag in rupiah, maar rupiah wuifde hij weg, wou hij niet aannemen.
Hij sprak & verstond plots enkel nog zoveel Engels als het hem schikte : niks, geen woord meer.

De Maleiers van de Cleaning Gang, in de wagen achter ons, hadden maar 30.000 rupiah betaald (3 USD). Ze bleven er efkes bij staan, bij ons.
Een winkelier en een gezette haarkapper kwamen uit hun shop. De haarkapper vond het ook veel te veel geld en zei iets tegen de taxichauffeur,
die plots Oost-Indisch doof werd. Niet verbaasd zijn, dit is ooit Oost-Indië geweest. https://historiek.net/oost-indisch-doof-zijn-herkomst/77792/ 
Er was zo nog wat volk komen rond staan, straatschuimers. Als het hier een rel wordt, op de hoek is een Kantor Polisi, dacht ik.
Voor hoeveel geld het is afgelopen moet ik nog vragen. Pjotr, LM en Ive hebben 'het gesprek' gevoerd. En de zaak opgelost.

We konden geld wisselen in een eethuisje. Ipv uit te leggen waar dat was, stuurde de kapper iemand van de straatschuimers/straatlopers mee
om ons te tonen waar het was, drie huizen verder aan de overkant. Twee van die gasten gingen mee. Ene schoof zijn handje in de hand van LM.
LM voelde dat ik het niet was en schudde hem verschrikt af. Geen inkomsten daar voor de jongen (de gigolo) in kwestie. Dat zag ik van nabij gebeuren
omdat ik twee passen achter LM kwam, en 'k had moeite mijn lach in te houden. Was dit de eerste keer in zijn leven dat LM lastig gevallen werd?

Pjotr bleef op de stoep staan, één van die twee straatlopers ging binnen vragen aan welke koers er gewisseld werd.
Heel de voorgevel van dat eethuisje is open, de toog is drie stappen van de stoep naar binnen.
De gast kwam zeggen : 8.600 rupiah voor 1 USD. Dat klonk al 600 rupiah interessanter dan de vorige transactie.
Oké, zei Pjotr, gaf een bedrag in dollars mee en bleef op de stoep staan wachten. De gast bracht het bedrag in rupiah naar Pjotr.
Onderwijl zag ik LM zelf naar de toog gaan wisselen, geen tussenpersonen.
Van Pjotr wou de gast een 'tip' hebben. Niks te tippen, ze Pjotr, terwijl hij uitgebreid het pak rupiah biljetten bleef staan tellen, op een randje in de straat
dat tegelijk dienst deed als stoep, terras, goot en riool. Van LM moesten ze niks hebben. Zelfs geen handje meer.

Van daar recht naar een Westers uitziend hotel, de bar binnen. In de airco gingen we efkes zitten nadenken over de 'onderhandelingen' met
de taxichauffeur en de straatlopers. Als Welcome to Indonesia konden de afgelopen minuten tellen. En ook nog : op de parking van dit hotel
hadden we een 'deurhanger' aan ons been, ene die zich opwierp als gids, taxichauffeur en vertaler. Op drie stappen tijd hadden we daar al drie keer
'nee danku' moeten antwoorden. "Andy", stelde hij zich toch maar voor. Hij was in stadskledij, bruine pantalon, beige polo en een broeksriem
met een gesp van 16cm breed, want er moest voluit Gucci op kunnen in letters van 4 cm klatergoud. Mogelijk was hij ook nog gigolo.
Al was hij gekleed op een ander cliënteel, hij had dezelfde aanpak als de straatlopers/straatschuimers en was even opdringerig en inhalig. Een haai.
Erger dan in Dumai (Indonesia), erger dan Brasil, erger dan echte haaien, die zien er tenminste uit als een haai.
Wij weer drie keer nee-danku, niks nodig. Maar hij was ondertussen mee binnen gestapt en bleef rond onze tafel hangen en instructies uitdelen aan
de diensters, kwam ongevraagd mee aan tafel zitten, stond weer recht om het in het midden van de zaal wat te gaan uithangen met grote armgebaren,
kwam weer bij ons aan tafel zitten ... als Pjotr er nu maar geen gesprek mee begint, want dan geraken we het vent voor de rest van de dag niet meer kwijt.
Pjotr keek verliefd in zijn glas Guinness en negeerde de deurhanger gelukkig tot die eindelijk beliefde te snappen dat we helemaal niks
van zijn aanbod aan diensten zouden gebruiken.
In het buitengaan stond hij daar weer. Misschien huurt hij zijn werkplek op die parking van de directie van het hotel. Dat zou kunnen hoor.
Meertalig en 'goedgekleed' als hij is houdt hij concurrentie van minder allooi weg van rond van het hotel.
Een hotel van allure op Karimun: er was airco, de dranken waren gekoeld en het personeel droeg kledij van de firma.

En dan naar de toko's, de winkeltjes.

Cheng Venes en choff Kram hadden gevraagd slippers mee te brengen. 'k Had de omtrek van hun scheepspantoffels op een papier overgetekend.
Ze hebben allebei maat 43. Nu zijn het nogal kleine mensen hier en de schoenmaat voor heren stopt op maat 41.
Bij die kleine winkeltjes is het bloedheet onder de luifel. Binnen is het iets minder erg, maar daar is stilstaande lucht, geen zuchtje luchtverversing.
En nergens iets groters dan maar 41. Zodra we ergens binnen stapten guste het zweet telkens en ineens van ons lijf. Weer de brandende zon in.
Op straat is meer ademlucht. Af & toe, want ze doen hier persies iets in de naft van de brommers. En er zijn véél brommers.

In de zon voelt ge niet dat ge zweet, het verdampt direct. Maar om het half uur voelt ge dorst. Niet zo'n beetje een droge mond of een droge keel hè,
neenee, d.o.r.s.t., tot in de poriën, ijl hoofd, stramme spieren ..., om het half uur het ganse syndroom. Heel het lijf schreeuwt dan om vocht. En om koelte.
Noch LM, noch ik hebben de geschikte fysiek voor de tropen. Wij zijn niet klein genoeg, niet pezig genoeg en niet donker genoeg,
niet genoeg als de plaatselijke mensen.
En hier zijn weer veel fietstaxi's natuurlijk. Als steenrijke Westerling is te voet gaan een doodzonde tegen andermans broodwinning ,
zoals twee jaar geleden in Dumai, ook Indonesia maar dan op Sumatra.
En hier ook kregen we om de zoveel passen gejengel van fietsmeneren of we vervoer nodig hadden. Niks van, dan zien we weer maar de helft of nog minder
van wat er te bekijken valt.

We hebben één koloniale bouwval gezien, 1927. Een vrachtbeurs, of opslagplaats of de kamer van koophandel misschien.
Het gebouw is in elk geval iet-of-wat geweest. Maar nu dus bouwval.
Bijlange niet onderhouden zoals de koloniale gebouwen in Saõ Sebastiaõ vorig jaar in Brasil.
Er was ook een Chinees tempeltje, helemaal open aan de straatkant. Mooi, maar we moesten verder.
Pjotr en Ive stapten nogal door in die hitte, LM & ik raakten achterop door in elke toko naar de slippers voor cheng & choff te zoeken, maar
dat vonden we niet erg. Pjotr en Ive stapten toch te snel door voor ons, in dit klimaat. Die historische bouwval hadden ze geeneens bekeken en
het tempeltje hadden ze zelfs niet gezien.
Pjotr liep te zwanzen met een fietsmeneer die al meer dan 100m niet afliet. We geraakten nog verder achterop en verloren hen uit het zicht.
Ondertussen kwamen we ook langs winkeltjes met groenten en voedingswaren, de geur en het uitzicht bespaar ik u.
De mensen leven er net niet op een vuilnisbelt, die ligt 4m verder, tussen de huizen in de afwateringskanaaltjes.
Om de zoveel huizen is er een halfdroog afwateringskanaaltje, dat gelijk de riool is van de hoger gelegen wijken.
Ratten komen pas na zonsondergang tevoorschijn, als ik me goed herinner?

Ineens kwamen Pjotr en Ive ons tegemoet in die fietstaxi en deden ons teken dat de winkelstraat wat verder ophield. LM & ik hebben dan een zijstraat genomen.
We hebben nog eens halt gehouden om te gaan afkoelen ergens waar ze airco hebben. Dit hotel had gele tafelkleedjes.
Een sanitaire stop houden in een Westers gericht hotel is een tip die ik van Ava meegekregen heb. En voor de prijs moet ge het meestal niet laten, zei ze erbij. 
Nee, tenzij ge u van merk vergist. Anchor is hier blijkbaar de plaatselijke Tuborg of Carlsberg (x3).
Nuja, op een eiland moet ongeveer alles aangevoerd worden, dus kunnen de prijzen hier hoger zijn dan op het vasteland.

En toen stapten wij weer de hitte in, op weg naar Padi Mas, het 'shoppingcenter' van de stad. Misschien wel van het ganse eiland.
De stad uit, bergop, fietstaxi's komen daar niet wegens te steil. Gewoon langs de baan lopen is vragen om een taxi. Elke personenwagen speelt hier taxi.
Deze meneer verstond Engels en hij wou ons tot Padi Mas brengen voor 20.000 rupiah (2,35 USD) dat leek ± redelijk volgens de lokale maatstaven.
Padi Mas is een gewoon supermarktje, maar dan zonder voeding. En daar hebben we de slippers maat 43 gevonden!
En zo nog het een en ander. Een hempje voor mij (blauw en bordeaux) en wat blikjes exotisch vruchtensap.
Ze hadden hier ook papierwaren maar nu juist niet die schriften met die overdadig versierde Oosterse kaften. De enige papierwinkel die we die dag
tegen gekomen zijn was gesloten. Da's gek, want alle andere winkels waren open op zondag. Gesloten = 'tutup'. -shut up?

17h25 LT, 11h25 BT : pôôôtver-hier-en-ginder.
'k Kom van bij capt PP-LM. Gisteren kon ik de fax voor D zijn verjaardag niet verzonden krijgen en vandaag zat PP weeral klaar, opgetipt en nog dampend
van de afterdinges. Hij was aan het kaarten op zijn computer, hij zou het 'straks' wel verzenden, want hij was punten aan het scoren.

Alsof dat spel tegen de klok is !!!
Zo nog een paar keren en het is nieuwjaar. Het is maar 1 keer per jaar 15/03 hè PP-LM, en ondertussen is het in België al de 16^de hè vent.
19h LT : Ha, 't was niet om aan de wal te gaan? Hij zat daar zómaar wat te dampen. Dan is het oké. De fax is vertrokken ondertussen.

23-07-2020 om 21:45 geschreven door maart

1999-03-10 ~ op zee, Indische Oceaan

Er is sprake van dat 2^de mecanicien RY, de voorganger van LM, zou over komen om mee de droge dock te doen. Cheng Venes heeft dat aangevraagd en
het zou toegezegd zijn. Toegezegd betekent nog niet bevestigd. Volgens mij is dat weer een zoethoudertje want PvR
schermt teveel met en jammert teveel over 'zíjn' budget. Om cheng Venes te sussen is het dus 'toegezegd', voorlopig.
Ze gaan hier geen twee 2^de mecaniciens zetten gedurende drie weken of meer, daarvan ben ik overtuigd. Het Budget!
Maar ik help het cheng Venes wel hopen natuurlijk, tegen beter weten in. 'k Zal eens wat zeewier branden voor Neptunus. -dat werkt, soms

Gisteren aan tafel hoopte ik dat PvR met stoel en al door de vloer zou zakken, maar dat is niet gebeurd. Jammer.
Hij zei lacherig dat er zóveel werk was in droge dok (*) dat hij niet wist wat het beste was: hen de werklijst in zijn geheel geven bij het begin van de
werkzaamheden, of een werklijst dag-per-dag geven. Dat zegt hij dus tegen mensen (cheng Venes en choff Kram) die ruim op voorhand moeten weten
wat er gaat gebeuren om het ook te kunnen doén gebeuren.
Mensen die op voorhand de planning moeten kennen om intijds werkvolk te kunnen voorzien op de juiste plaatsen en op het juiste tijdstip.
Mensen die op termijn het beleid van het schip in handen hebben. Die mensen, afdelingschefs, zou hij efkes herleiden naar het niveau van
loopjongens of dagloners. En capt PP-LM liet eens niet horen dat hij zijn twee afdelingschefs, zijn adjudanten nodig had!

In de stilte die volgde zag ik zijn stoel verdwijnen met PvR er op. Toen ik van mijn bord opkeek was hij er nog. Jammer.
En het spijt mij zeer te moeten zeggen dat dit Groot Organisatorisch Talent een Brusselaar is.
(*) 'Zoveel werk? Hij heeft de helft van de joblijst al weggesnoeid ter meerdere eer en glorie van zijn zuinige aanpak tov de rederij.

Gisterenavond heb ik iets meer vernomen over de klokken-historie. Cheng Venes was in de namiddag al eens op de brug gaan kijken
wat er aan de hand was met de masterclock van het schip. Capt PP-LM was ook op de brug en wuifde hem weg, met een gebaar van
'niét nodig, de marco (zijn lakei) heeft de stukken al besteld'. Had hij gedurfd, hij had cheng Venes regelrecht van de brug gestuurd.
Maar een chief engineer heeft zoals een captain vier latten op zijn epauletten. Hij kon qua rang cheng Venes dus zomaar niet weg commanderen.
Paleis intriges, daar lijkt het sterk op. Ik vraag me af wat de bedoeling van dit alles is, van PP-LM is.

De marco had dus de klok opengegooid, kon er niet aan uit, heeft met enig ritueel enkele referentienummers opgeschreven en
heeft het spel weer dichtgegooid. Met een gewichtig gezicht is hij de stukken gaan bestellen. De schijn was gered, maar de klok was nog even stuk.
Tot daar zijn bijdrage.
Die stukken zullen toekomen na zijn afmonstering en hij wordt niet vervangen want er komt een GMDSS in de plaats van het radiostation + marco.
Wie gaat die stukken dan installeren? Deze marco weet ook wel dat hij verdwenen zal zijn wanneer de stukken toekomen.
En dan krijgt cheng Venes plots die klok gerepareerd. Zónder cinema of gewichtigdoenerij. Er waren zelfs geen vervangstukken nodig!
Een paar zekeringen en nog iets waarvan ik de naam vergeten ben, die stukken zijn allemaal in voorraad aan boord. Critical Parts heet dat,
de vervangstukken die moéten aanwezig zijn in geval van ... en dit was een geval. Alleen is deze marco ook een 'geval'.

En de masterclock, ze loopt nog altijd, het is nu klokke 10h09.
Cheng Venes is van Hongaarse origine. Vioolspelen (precisiewerk) en schaken (analytisch denkwerk) krijgen de kinderen mee van in de wieg.
En daarmee zijn wij vandaag gered! Allemaal, zelfs de marco, want die werkt ook op de klok.
Zijn gewichtig gedoe leidde niet direct tot zichtbare en meetbare resultaten. En voor de stuurlieden op de brug moet het zichtbaar en meetbaar zijn,
zij hebben de klok echt nodig voor hun werk.

Iets na 18h kwamen Danut en Pjotr (stuurlieden) in de bar toe. Pjotr grijpt cheng Venes bij de hand en heft diens arm omhoog in een zegegebaar:
- Hurray for the Chief, Champion! En wij gaven applaus natuurlijk.
De mannen van de brug zijn gelukkig en blij dat de klok weer loopt, voor hen is het een zeer belangrijk werkinstrument, haast onmisbaar.
Op het moment van dat zegegebaar stapte de marco juist naar tafel. Hij heeft het dus niet gezien, of hij zag zoiets aankomen, dat kan ook.

Ietske later zei Pjotr (Poolse 2^de stuur):
- Er zijn dingen die zo erg zijn dat men er niet mag over spreken.
Zijn blik naar mij: zijt ge méé?
Mijn blik: jaja, dat de schijn voorrang heeft op de feiten, ga verder, deed ik met een handgebaar.
- Er zijn dingen die zo erg zijn dat een mens er zou van schreien.
Weer die vragende blik naar mij. -waarom naar mij?
Ikke: jaja, dat dit soort dingen niet eenmalig is maar systematisch bij de marco, de schijn redden.
- En dan zijn er dingen die zó erg zijn, dat men er beter kan mee lachen.
Jaja, en dit zal nog wat duren, want er is een verlenging aangevraagd voor de marco.
En hij mimeerde dat lachen, een grijns.
Maar de klok werkt nu weer hè man. En we mogen niet roddelen over degene die wisselstukken besteld heeft om de masterclock
daarna nog altijd even kapot te laten. Dus ja, Hurray for the Chief Engineer, he's a champion.

Ow mensen, niet wéér!
Ze zijn opnieuw slop overboord aan het pompen. Via de manifold deze keer. Die spuitmonden hebben 85 cm Ø en er wordt gepompt met een druk van
7 à 8 bar aan de pomp, wat ± 5 bar geeft aan de spuitmond. Hoeveel m³ is er geloosd na drie kwartier?
Zoals het vraagstuk van het kraantje dat per abuus bleef open staan.
Alleen, dit 'kraantje' werd wetens en willens open gezet.
Waaiers slop spuiten hier de oceaan in! Dit is geen lek, dit is opzettelijk pompen. Dit is geen spijtig incident, dit is opzettelijke vernieling.
(This is no incidental breakdown, this is the road to hell – Chris Rea, 1989)

Hell: het Aralmeer, nooit een reportage over gezien of gelezen? Nooit geïnformeerd of gedocumenteerd geweest,
kortom "Wir haben es nicht gewusst" wat menselijk gedrag aanricht?  https://nl.wikipedia.org/wiki/Aralmeer 

Vanmiddag kwam PvR aan tafel met een gelegenheidsgezicht dat moest duidelijk maken dat hij "de situatie betreurde en de ernst beseft, maar helaas ..."
Met de blik op de horizon en wat gezucht. Theatraal, overacting, slecht amateurtoneel. Weinig overtuigend.
Iets later kwamen cheng Venes en choff Kram aan tafel. Capt PP-LM hebben we niet gezien. Dierf hij niet aan tafel komen?
PvR zat nochtans te wachten met zijn gelegenheidsrede, die moeten inspecteurs uit het hoofd leren om de gewetens aan boord in slaap te sussen.
Die resem trivialiteiten krijgen inspecteurs en andere vertegenwoordigers en woordvoerders van de rederij mee van op dure colloquia
over kostenbesparend management, in brochures op chic glanspapier.
"Natuurlijk doet niemand graag wat wij (WÍJ?) vandaag doen, maar het kan niet anders. Trouwens micro-organismen (*) doen dat vrij snel verdwijnen."
Enz, etc.
Enfin, het soort vrome redenaties dat we kennen van jaren geleden, alleen kwam het vroom smoel deze keer uit de petroleumbranche.
Het is verschrikkelijk moeilijk om mijn gezicht in bedwang te houden en mijn mond toe, wanneer ik dat soort leugens hoor.
Want het kan wel anders : BARGES. Geef het slop aan de wal, daar weten ze het te verwerken. Maar ja, dat kost weeral geld.

Choff Kram galmde PvR na als een papegaai zonder eigen hersens : "Natuurlijk pollueert niemand graag, blablabla etc..."
Als er maar consensus is! Vrede hier aan tafel, aan gelijk welke prijs!
Gisteren was Kram nog godsgruwelijk verontwaardigd omdat een stuurman in een kliniek in Brasil is overleden aan ganggreen en
de rederij de oorzaak van het overlijden trachtte weg te moffelen voor de nabestaanden.
En vandaag doet hij mee aan het schijnheilig gedoe van diezelfde rederij?
Ik hoop dat ze er ooit wakker van liggen, van wat ze vandaag en al andere keren aangericht hebben. Wegteren van wroeging.

Toen we de trap opgingen naar de cabine zei LM: "Ha! het kan niet anders? Dit is de goedkoopste manier, da's alles, want het kan wél anders."
Tenminste éne die principes in zijn ruggegraat heeft, die zijn eigen denkpistes blijft volgen. Dankuwel, LM. - jammer genoeg lagen de beslissingen niet bij hem

(*) Niet alleen leugens, ook nog pseudo-uitleg om de omvang van de aangerichte schade te bagatelliseren.
Als ik me goed herinner moeten het anaerobe micro-organismen zijn om de vervuiling weg te werken.
De anaerobe leven dieper, en aardolie drijft ... SNUL!
Om die anaerobe helpers naar boven te krijgen en de aardolie naar beneden tot op hun diepte, moet het al ferm stormen.
Daarvoor moet Neptunus zijn mixer fameus later draaien, zoals met de Braer bij de Shetlands, enkele jaren geleden.
En dat soort stormen hebben we niet op deze breedtegraad, en zeker vandaag niet ... SUKKEL!  https://en.wikipedia.org/wiki/MV_Braer#Environmental_consequences 

We varen al twee uren in flauwe bochtjes, alsof het draaien van de schroef de slop naar beneden en de anaerobe micro-organismen gaat mixen
terwijl de slop náást ons kielzog drijft. De spuit slop was meters lang, tot ver over de reling en waaierde dan ver en hoog uit in de luchtstromingen naast het schip.
Er stond iemand aan de manifold. Om te zien of er geen lek was? Ik dacht dat het Kram himself was, op zijn minst.
"Is dat niet gevaarlijk, vroeg ik aan LM toen hij boven was, kan Kram niet bedwelmd raken door de walmen? Hij stond wel bovenwinds, maar toch ..."
"Dat was Kram niet, zei LM, dat was een matroos."
"Ha ja, en dié raakt niet bedwelmd dan?"

En bekijkt er niemand de satellietbeelden vandaag? Zijn die monitors onbemand? Ze hadden hier allang moeten zijn met vliegtuigen boven het schip en
met monsterachtige boetes voor de rederij. Hallo! Wereld! Dit schip pollueert vuile petrol! Express! Doe toch iets, want wij in ons eentje kunnen het niet.

Het is niet de geur van aardolie die me misselijk maakt, het is de gore mentaliteit.
Want het kan wél anders.
Het kost alleen maar geld en dat heeft de dynastie in Antwerpen in een wip terug verdiend.

Heer, vergeeft gij ook als ze wéten wat ze doen? 

1999-03-11 ~ op zee, Malakka Straat  https://nl.wikipedia.org/wiki/Straat_Malakka 

PvR is aan boord sinds begin maart. Een van de eerste avonden beschreef hij zich als een ppg-adept,
ppg = de permanent positieve gedachte, een permanente positivo dus. Zo van dat optimisme dat zich in evenwicht houdt op illusies.
We hebben toen wat lache-voorbeeldjes aangehaald.
'k Zei dat de permanent positieve gedachte op termijn gevaarlijk is, men verliest de maatstaven om een situatie in te schatten,
niet elk brandje dooft zomaar vanzelf. Wel, het gesprek eindigde zeker niet met micro-organismen 'die het wel zullen oplossen'.

We zitten weer in een tropische regenbui. Er liggen ook brandslangen gereed om die restanten slop van deck overboord te spuiten.
Heel dat mengsel vormt aan bakboord een driehoekige vijver tot aan het kasteel, waar het de spuigaten uitloopt, of gewoon over de lekrand gaat,
dat kan ik van hier niet zien. Bovenop het water drijft de aardolie. In regenboogkleuren.

Vanmorgen hing Didi haar mail van wo-10/03 aan ons postbakske naast de deur. Braaf bakske.
Sinds 20/12 staat er een papierklem op, dat is bijna 4 maanden. Vandaag hing de mail voor de eerste keer zoals hij moet hangen, ín de klem,
en niet zomaar los in het bakske vermits het een enkel blad papier is zonder kaft of andere bescherming tegen kreuken en met de rugzijde naar voor
vermits het externe post is, kwestie van de privésfeer zo wat in ere te houden. Dat zijn de gangbare scheepsmanieren van omgang met papier.
Halleluja, dacht ik, de marco begint er in te komen. We gaan er op vooruit. Hij is misschien slap-van-snap maar er is blijkbaar nog hoop, na vier maanden.

's Middags moest ik mijn stelling al herzien. LM had die mail 's morgens in het buitengaan gelezen, had hem niet binnen gelegd om mij niet wakker te maken
en heeft hem aan het bakske opgehangen zoals het hoort, op scheepswijze.
Lap, nu had ik eens iets goeds gedacht over de verbindingsofficier (marco), en nu was ik mis.
Overbodige moeite. En nog vroeg in de ochtend ook.

Blad vol, tot schrijves.

22-07-2020 om 14:43 geschreven door maart

1999-03-07 ~ op zee, Indische Oceaan 

Hallo thuis, hier de krielkrant.

Gisterenmiddag moest ik efkes wachten aan het radiostation, want choff Kram was aan het telefoneren. Dan ben ik maar eens op de brug bij Danut
gaan vragen waar we precies waren. Hij toonde me op de kaart een puntje ergens in de Indische Oceaan. Allemaal water en in de linker bovenhoek
een stukje land, het eiland Nicobar. https://nl.wikipedia.org/wiki/Andamanen_en_Nicobaren#Geografie 
In de cabine heb ik nog eens op de wereldkaart gekeken, want de zeekaarten zeggen soms niet veel, naar gelang de schaal.
Nicobar Island ligt ten NW van Sumatra, we vaarden dus niet zo ver van land af, toen we gisteren slop aan het overboord pompen waren,
aan het pollueren waren, wetens en willens door PvR en PP-LM.
En wij zijn niet de enigen die daar tanks komen spoelen, wist LM te vertellen. Hij heeft er nog twee gezien. En wat achter de horizon gebeurt,
dat weten we niet, daar hebben we het raden naar. Ongeveer alle tankers die in Singapore de droge dok in moeten, komen hier hun tanks spoelen.
Hoeveel zouden dat zijn per jaar? Waar blijft Greenpeace? Waarom patrouilleren zij hier niet?

In kleine concentraties (onder de 15 ppm) en gespreid over een groot watergebied kan een oceaan die vuiligheid mogelijk wel aan. -de larie van toen
Maar wat wij gisteren gezien hebben was pollutie, niet per abuus, nee de pollutie was wetens en willens, om het te laten vooruit gaan en zo
tijd en geld te sparen voor de dynastie in Antwerpen. En zodoende misschien zelf een premie op te strijken.
De Marpol Conventie, de IMO (International Maritime Organisation), allemaal letterkes op papier.

        Marpol  =  https://nl.wikipedia.org/wiki/Internationaal_Verdrag_ter_voorkoming_van_verontreiniging_door_schepen 
            IMO = http://www.imo.org/en/OurWork/Safety/Pages/Default.aspx 

'k Heb de brochure met over het beleid / de policy van de rederij eens herlezen, in elke cabine ligt zo'n brochure ter inzage.
Amaimaai! Gisteren zijn hier enkele zonden begaan tegen de policy. Doodzonden.
Ge moet weten dat de 'Company Policy' en de 'Company Rules' er om de haverklap bijgesleurd worden en worden aangehaald om sommige dingen
te doen doorgaan of juist niet te laten doorgaan. Bij momenten zou een mens denken dat het evangelie is. Behalve gisteren dan, toen hadden onze
plaatselijke twee pausen geen weet meer van evangelie.
Toen ik naar die blubber stond te kijken wou ik er foto's van maken. Vanuit onze patrijspoort ging het niet, het was niet de juiste hoek.
En van op deck dierf ik niet, als ze me zien fotograferen mag ik misschien nooit meer meevaren. 'k Heb het dus laffelijk gelaten. Ook een Belgitude.

Er is drinkwater gebunkerd in Singapore. Vandaag had dat water een vreemd kleurke, donkergrijs. Ze zullen beneden ergens aan het werken zijn.
De witte was zal ik pas doen wanneer LM me zegt wat en hoe. En ik hoop dat met dit water geen soep gemaakt is, dat de keuken intijds verwittigd werd.

Enkele dagen geleden vroeg PvR aan capt PP-LM aan welke snelheid dit schip het minste trilt.
"Op anker" antwoordde PP-LM onbewogen.
Gisteren vroeg PvR aan tafel of er ook flessenwater in de frigo van de bar staat.
"Water? In déze frigo? Ik denk het niet", antwoordde capt PP-LM.
PvR ging dan maar een cola uit de bar halen.
"Is er geen frigo in zijn cabine? vroeg ik, want het is toch vervelend om voor elke slok water de deur uit te moeten."
"Een frigo? In de ownerscabine? Die moet hij verdiénen" zei PP-LM. Oelala, botert het niet tussen die twee?
Die prikjes dienen om ons zand in de ogen te strooien natuurlijk, want uiteindelijk zijn het twee handen op één buik.
dat hebben we gisteren wel gezien tijdens de pollutie. Denken die aardoliedumpers nu echt dat wij aarts-& oliedom zijn? 

1999-03-09 ~ op zee, Indische Oceaan

Sinds twee dagen liggen alle scheepsklokken stil. Eergisterenavond kwam er ineens een bericht door de generall call : " ... shipsclocks ..."
en nog iets. Een uur shift kon het onmogelijk zijn. Iedereen was verbaasd en spitste de oren. PP-LM had de meest spitse.
Gelukkig herhaalde de stuurman van wacht de boodschap een tweede keer: "... shipsclock broken." Het was 19h40 en de klokken stonden op 18h57.
Kermille, dat is ambetant. 's Avonds zo niet, maar overdag, wanneer de dingen op tijd & stond moeten gebeuren.

Er is één masterclock aan boord. Die bevindt zich op de brug. Alle andere klokken (een stuk of 50) worden van daaruit gedicteerd, die volgen het uur
dat hen overgebracht wordt van boven, door de masterclock. Zij worden slaveclocks genoemd want zij hebben geen eigen mechanisme,
ze volgen slaafs de masterclock. Ligt nu de overbrenging naar de slaveclocks lam of is het de masterclock zelf die defect is? Geen idee.
En ik ga het boven niet vragen ookni.

Alle precisie-instrumenten van de brug vallen onder de bevoegdheid (bekwaamheid?) van de marco. Dus ook de reparaties.
Ja, zucht, 'k weet het, nu heb ik het wééral over die kwiet. Gisteren had hij aan cheng Venes gevraagd of hij er eens wou naar kijken,
naar de masterclock of naar de overbrenging. Is dat nu lef of is het schaamteloosheid? Of is het schaamteloze lef?
Kortom, alle klokken staan nu geblokkeerd op 18h57, behalve die van het ECR, die staat op 12h-en-nog-iets. Iemand zal aan de wijzers gedraaid hebben
in het gedacht dat een slaveclock al eens moet opgewonden worden. Door aan de wijzers te draaien?

'k Had op de klok in de cabine een groot papier met "KAPOT" gehangen, want LM & ik worden 's nachts al eens wakker, kijken dan op de klok en 
zouden dan recht springen in het gedacht dat het hoogtijd is om op te staan, terwijl het nog maar 03h is.
Zojuist een juichende telefoon van LM : "Kijk eens op de klok!" Ik draai dat papier omhoog : het systeem is gerepareerd!
En wie heeft dat voor mekaar gekregen? Onze Grote Manitou natuurlijk, cheng Venes.
Hij kwam hier zojuist langs. Hij heeft enkele dingen vervangen daarboven en het was opgelost.
'k Heb hem zeer gemeend bedankt, want zonder klok kan men niet leven op de klok, wat het leven aan boord toch ís: een gestructureerd leven. 
En als de masterclock nu blijft lopen, mogen wij in gedachte allemaal een neus trekken naar het Pools-Pietje-Precies van dienst.
Dat mirakel van sociaal aanvoelen.
Eerst iedereen tegen zich in het harnas jagen met zijn loze geldingsdrang en daarna moeten komen vragen of een ander zijn job-probleem
zou willen opgelost krijgen aub. Cheng Venes had geantwoord dat hij zou zien wat hij kon doen. Want Venes moet daar ook eerst over nadenken hè,
hij heeft de oplossing niet zomaar pasklaar vooraan in zijn hoofd zitten.

Marconist (radio-officer, ze worden marco genoemd) is een centrale positie in het raderwerk,
vergelijkbaar met de positie van chief-steward, vroeger.
Het zijn twee totaal verschillende vakgebieden natuurlijk, maar de posities vertonen overeenkomsten, zijn vergelijkbaar:
ze hangen allebei rechtstreeks af van de captain en ze komen allebei dagelijks met alle departementen in contact, van hoog tot laag.
'k Kan er direct tien opnoemen die het raderwerk vlot & goed geolied laten draaien,
ttz: ik zie hun gezichten, hun namen zullen me later wel te binnen schieten.

Ik herinner mij ook een chef steward Miha -schip 20-, die met zijn aanmatigingen en nep-argumentaties om de twee dagen in slaagde
mensen tegen zich in het harnas te jagen, de gemoedsrust te verstoren door misverstanden te doen ontstaan, een sfeer van vijandigheid en wantrouwen
te creëren en het systeem van de dagelijkse communicatie te blokkeren. Zoals deze marconist. Twee gelijklopende verhalen.
Geldingsdrang gestoeld op lucht : arrogantie. Tja, dat soort mensen is soms aan boord, some ships do have them.

Er zijn nog verhaaltjes over belevenissen met deze marco : over de twee nietjes-machientjes -jammer dat ik me dit niet herinner, het klinkt interessant-
en over de patrijspoort van de laundry en het klein strijkijzertje. En over enkele vreemde uitlatingen die gedaan werden op een toon als ging het over
de Basisprincipes in de Samenleving. En over een bestelling van huishoudelijke producten die niét verzonden was (?), waaronder toiletzeep, WC-papier,
waspoeder en afwasmiddel voor een huishouding van 37 mensen. En over de kaft van het rekeningschrift in de bar, die plots vervangen was door een bericht
en de dag daarna was het bericht al weer weg. Enz, etc ... Maar ik begin er niet aan, aan zijn verhalen.
Ze vallen al lang niet meer onder te titel zijn 'excentriciteiten' maar onder de titel 'zijn gezeik'. En dat steekt tegen op den duur.
Misschien hebben psychologen aan hem een interessante kluif als studie-geval, maar scheepsgezellen in een werksituatie vragen geen interessante kluif,
die vragen dat het dagelijks leven een beetje vlot functioneert, zonder bijkomende interessant-doenerij van wie dan ook.

Eergisteren hebben we anderhalf uur zonder stroom gezeten in de cabine. We zouden onze transfo 300VA ruilen met die van Danut (de brave jongen)
Ik had ons transfooke al tot bij zijn deur gebracht, maar hij de zijne nog niet tot bij ons. Wat bleek? Danut moest tot 18h werken ipv tot 16h en
vermits het zondag was moest er koffie zijn voor LM na zijn siëst. Geen koffie, geen laptop, niksni. Een dooie cabine ineens. Gek gevoel hoor.
En ik moest nog een deel van LM zijn werkboek intikken.
Uiteindelijk bleek zijn transfo maar 100VA, geen 1000VA. Dat laatste nulleke had hij er in al zijn gedienstigheid bij gedroomd.
Gelukkig belde hij om 17h30 en ben ik onze transfo van 300VA van voor zijn deur gaan weghalen.
Hoe hij dan al wist dat zijn transfo toch maar 100VA was en geen 100VA terwijl hij nog van wacht op de brug was, dat weten wij niet.

Mensen Lief, LM & ik zijn ondankbare wezens. Nu hebben we eens professionele koks aan boord, nu zitten wij hier te snakken naar gewone burgerkost,
bloemkool met sossis, rode kool met veel appeltjes in, en naar een gewone tomatensoep. Vooral naar tomatensoep.
De Aziatische keuken gebruikt geen tomaten. Van alle Filipijnse koks met wie we tot hiertoe gevaren hebben maakte geen ene verse tomatensoep,
noch met groeten, noch crème, noch Andalouse, noch Minestrone.
De tomatensoep die op andere schepen af en toe op tafel kwam, kwam uit pakjes. Uit de grote dozen (±2kg ) noodrantsoen eigenlijk. Water toevoegen,
roeren en aan de kook brengen. En toen ook zonder een eigen toevoeging, niet wat verse tomaten erbij of gepelde tomaten,
een beetje look als smaakversterker, of een kruid of twee  ... niks. Gewoon poeiersoep was dat toen.

Nu zijn de koks hier aan boord geen gewone scheepskoks, wel professionele koks, maar nog steeds geen tomatensoep en onderwijl
krijg ik weer smaakhallucinaties zoals in '96. Mijn systeem jankt om tomaat met alle dingen die er in zitten. https://nl.wikipedia.org/wiki/Tomaat#Gezondheid

21-07-2020 om 00:00 geschreven door maart