1999-10-17 ~ op zee

De veiligheidsoefening van gisteren was een 'botsing' met een UFO, een Unidentified Floating Object.
Dat kan een dode walvis zijn, of een wrak dat op drift is en daar zouden wij om 15h30 tegen botsen.
Bij dit soort oefening moeten Nicky en ik ons op de brug melden en daar uit de weg blijven staan voor de duur van de oefening.
De briefing werd beneden in de pingpongroom gegeven aan alle mensen die actief deelnamen aan de oefening.
Het scenario werd uitgelegd: er zouden onder andere ballasttanks gesound (gepeild) moeten worden en daar zou dan 1m water in staan,
zeewater dat binnengelopen was via het gat in de romp dat door de botsing veroorzaakt werd. -was dat schip nog enkelwandig?
Zijn er nog vragen? Nee, er waren geen vragen, dus iedereen had het scenario begrepen en de oefening kon beginnen.

De bootsman (de pasja, die met zijn twee messen) heeft tijdens deze oefening de hoofdvogel afgeschoten ...
Hij was degene die volgens het besproken scenario de betreffende ballasttank moest gaan sounden (peilen).
Hij was stomverbaasd dat híj dat moest doen. Met bokkig getreuzel (kostbare tijd verspild) begon hij er aan en beweerde toen nóg nukkiger dat er
géén water in de ballast tank stond. (Natuurlijk niet, we vaarden vol met lading, dan is er geen ballast in de ballasttanks!
Choff Vilko verbetert hem over de walkietalkie en zegt dat er volgens het afgesproken scenario 1m water in de ballasttank zou staan en
dat de boots dat dan ook zo te melden heeft aan de brug. En toen ... begon de boots te discussiëren met Vilko dat er géén water in de ballast tank stond.
De driedubbele kalkoen!
Nu mag hij eens iets voorwenden, en nu doet hij het niet. Of beter : nu moét hij eens iets voorwenden en nu dringt het niet door.
Met dat soort botte hersenen moeten de stuurlieden hier een schip zien varende te houden. Waar zitten al die pientere vaklieden-matrozen toch?
Niet aan boord van dit schip, dat weten we ondertussen wel.

          Een gelijkaardige situatie hadden we aan boord van schip 27 -tekst 230- ivm met een oilspill oefening. De Filipino-matroos die het olielek
          moest melden, meldde helemaal niks. Toen de choff hem na 5 volle minuten wachten opriep of alles oké was aan de manifold antwoordde
          dat groot licht : Yes -stilte- behalve een klein waterlek. Toen pas kon de oefening beginnen. Het waterlek moest ruwe aardolie voorstellen.
          Dat was 5 minuten tevoren uitgelegd geweest. Wat dacht het genie van dienst? Dat we de oefening met echte aardolie gingen doen?
          Op volle spuitkracht in volle diameter dan ook nog zeker ...
          En vroeg hij zich niet af wat hij in volle oceaan met een walkietalkie aan de manifold moest gaan staan doen ALSOF WE TEGEN DE KAAI LAGEN!
          Dat daar toen boord van dat schip geen ongelukken gebeurd zijn was zeker niet te danken aan de Filipijnse vooruitziende blik of inbreng.

Gisteren vertelde Nicky me tijdens de oefening dat de capt nu ook een menu wil van Peter (2^de kok).
Na de oefening ga ik naar de keuken bij de ch.kok het menu voor de volgende dag noteren en daarna vraag ik aan Peter
of hij wil dat ik zijn menu ook typ, dat gaat in één moeite mee door.
- Geen menu nodig, zei hij.
- Heeft de capt u niet gezegd dat hij  uw menu ook wil? (Filipijnse keuken wil dat zeggen).
- Nee, en ik heb hem daarstraks nog gezien, zei Peter.
- Oké , zei in, fine! (Gij uw zin!)
Verdomme, verdomme, verdomme! Ik ben een dag te vroeg want Peter is nog niet officieel op de hoogte gebracht door de capt himself.
Peter steekt zijn handen in zijn zakken, houdt zijn hoofd schuin en komt van achter het fornuis gewandeld.
- Denkt ge misschien dat de capt mijn menu zou lusten?
- Misschien wel, zei ik.
- Denkt ge dat hij mijn menu zou willen éten?
Misschien wel, misschien niet, maar hij wil weten wat ge met de voorraden doet zoals toen met die garnaalkroketten.
In het Nederlands rijmt weten op eten, maar het was in 't Engels te doen.

Daarstraks na de zondagse management meeting, tijdens het zondagmiddag drinkje in de cabine van de capt vertel ik dat aan Nicky, met een
"sorry" aan de capt omdat ik een dag te vroeg was en ik zie hem een glimlachje produceren. Dat glimlachje kan ongeveer vanalles betekenen.
- ofwel heb ik me als een dom kieken laten manipuleren door hen beiden -wat later in 2008 niet eens zo ver gezocht bleek
- ofwel : kieken, waar moeit gij u mee
- ofwel : kieken, ge moet zo ijverig niet zijn, wacht op zijn minst de officiële gang van zaken af
Welke van mijn drie interpretaties de juiste is zou ik feitelijk eens kunnen vragen, maar waarom? Kieken = kieken. 
En daar zat ik dus met een roodgloeiende kop.

1999-10-31 ~ op zee

          Sinds 27/10 typ ik nu ook het menu van de Filipinos. Dat uilskuiken van een 2^de kok heeft er 10 dagen over laten gaan, wat had kunnen
          vermeden worden als meneer een hint zou willen interpreteren als een voorstel ipv op zijn tenen getrapt te zijn.
          Met zulke mensen aan boord, Neptunus, ontferm u over ons.

Twee weekends geleden had choff Vilko last van jeuk en huiduitslag. Hij dacht dat het misschien een reactie op cola was.
'k Ben als de bliksem gaan kijken of we geen verdachte blikjes cola hadden staan in de frigo van de bar. -er was dat jaar iets fout met cola-productie
Nicky bekijkt Vilko zijn hand van dichtbij en zegt dat het misschien iets met de lever zou kunnen te maken hebben ...

Op 19/10 's morgens gaat hier de telefoon, Nicky vroeg of ik efkes naar boven kon komen.
De huidaandoening bij Vilko was schurft. Niet erg, zou een mens denken, de juiste lotion er op en dat geneest wel.
Jaja, maar waar komt die schurft zo ineens vandaan? Van de buitenwereld. Uit Nigeria. Maar daar waren we al weg sinds 01/09! 
Via het beddengoed is het bij Vilko geraakt en wieweet bij wie nog allemaal.
"Ook kan de mijt via beddengoed, handdoeken en dergelijke worden overgedragen (...)" zegt wiki  https://nl.wikipedia.org/wiki/Schurft_(mens) 
Capt PRü heeft de bemanning officieel op de hoogte gebracht, in twee keer, de officieren en de crew, en heeft verzocht elk vlekje of jeukje te melden.
En dat het juiste lotion aan boord is.

Er hebben Nigerianen voor de lading aan boord gelogeerd. Het linnen van die bedden is gewassen geweest door Junar (de steward) maar
waarschijnlijk niet op 60° want dat 'duurt te lang' en dus zeker niet op 90° wat eigenlijk de aangewezen temperatuur is voor scheepswas.
Ofwel de smoes 'ze hebben er maar één keer in geslapen' of godweet welke andere manke redenatie.
Wat houdt dat in: dat de ganse scheepswas moet herdaan worden. Het beddengoed dat op ligt, de handdoeken, de wisselwas,
én alle dekens van elke cabine, ook de reservedekens. Met Dettol. Véél Dettol voor de dekens, want die verdragen maar 30°.
Er zijn 25 permanent bewoonde cabines, waarvan 3 zeker niet in contact gekomen waren met ander linnen.
Nicky wast haar lakens en handdoeken zelf, en ik ook. En de cabine van de 2^de stuur moest ook niet gedaan worden want die is onbewoond sinds Fos
vermits Teddy daar afgemonsterd is en nog niet vervangen werd.
Maar Junar had er zo weinig van begrepen dat hij daar ook maar het beddengoed gaan afhalen is, dus toch 23 pakken linnen ipv 22.
Plus de 8 bedden in de reservecabines waar de Nigerianen geslapen hebben. We hebben efkes de optelling gemaakt: we kwamen aan 425 stuks.
Maar het was meer, want er is nog een en ander uit de kast 'gevallen' ...
Heel die was moest ineens gebeuren. Geleidelijk aan gaat niet, want mogelijk kan het linnen dat nog niet gewassen en ontsmet is 
het linnen dat al wel ontsmet is opnieuw besmetten. https://nl.wikipedia.org/wiki/Schurft_(mens)#Behandeling 

Die 456 en meer stuks hebben we in twee hoofdstukken gedaan gekregen. Van di-19/10 tot vr-22/10 hebben Nicky en ik omzeggens in de laundry gewoond.
Zaterdag stond ik daar weer eens, want onze eigen was moest ook gedaan worden.

Di-19/10 hebben we een set witgoed gegeven in 14 cabines, level 1 & level 2, de matrozen en de mensen van de keuken.
Het linnen inleveren gebeurde in bijzijn van capt PRü en Choff Vilko, het was dus een zeer officieel gebeuren. Iets dat in het logboek wordt opgeschreven,
zoals de inbeslagname van de 'werk'messen op 12/10 -tekst 308- Wat er aan scheepslinnen nog uit de kleerkasten kwam is ongelooflijk. (*)
Verschillende Filipijnen hadden zelfs met stift hun naam op de rand van de lakens geschreven. Waarvoor moet dát dienen? Al onderweg naar Manilla?
De week daarop (wo-27/10) zouden we opnieuw een set ontsmet witgoed geven, óók allemaal gewassen met Dettol of we zitten ergens halverwege ipv tegoei.
Wassen was het probleem zo niet, we hebben de commerciële machines van 12kg en van 7kg. Maar de was gedroogd krijgen, daar kruipt tijd in.
De dekens hebben we kunnen ophangen met een systeem à la McGyver. Tussen de overstaande rekken van de linnenlocker hebben we
bovenaan de reserve bezemstelen gelegd, en over elke bezemsteel een deken gehangen, dubbelgevouwen, dat wel, maar de ventilatie hielp ook een handje.

Zondag en maandag lagen we tegen de kaai in St. Croix en wasten we niet, omdat in haven geen water geproduceerd wordt aan boord.
Dat was in feite welkom, want we wilden wel eens van boord, aan de wal, schurft of geen schurftlinnen.
Di-26/10 nog een dag wassen en wo-27/10 in de namiddag waren we klaar. En was de Dettol op. En in St. Croix is geen geleverd!

Zo op papier is dit verhaal maar een enkele lijnen, maar in het echt waren het heelder stories. Zo is er een en ander aan het licht gekomen ook:
Wo-20/08 kom ik in alle vroegte kom ik in de laundry en ik zie witte was draaien. We hadden zopas gisteren (di-19/08) linnen bedeeld.
Waarom de dag erna al wassen? Waarom in de machine van 12kg? Waarom tegen de schurft-instructies ingaan? Waarom zo dom?
In de grote machine van 12kg zaten 2 lakens, 2 slopen en 1 handdoek. Wat een waterverbruik voor een kleine was!
Twee seconden later komt Nicky binnen, zij ziet die witte was en stapt naar de telefoon in de mess (rechtover de laundry) om naar haar man te bellen,
die gelukkig ook de capt is van dit schip. Capt PRü komt naar beneden, neemt de situatie in ogenschouw en om 10h stond hij hoogstpersoonlijk
in de crewmess, tijdens de coffee time van de bemanning. 'k Zie het zo vóór mij. Al die kleine Filipijnen op hun stoeltje en
die grote capt kaarsrecht staande. 'k Was blij dat ik daar niet bij moest zijn. In welke nesten hadden ze zich nu weer gewerkt?

En zo bleek dat Junar (de steward) de witte was van de crew niet doet, die doen dat zelf, of moeten dat doen van hem.
Vandaar die ene set witgoed 's morgens in machine. Maar waarom de dag erna al, in de machine van 12kg !?!
Ondertussen ontvangt Junar wel extra loon om de gánse scheepswas te doen, niet de helft ervan.
Is dat arrangementje een vinding van hemzelf of is het een vinding van de vorige steward (Yvan, een Belg). Persoonlijk denk ik dat hij het overgenomen
heeft van gladde Yvan, want Junar is te mak om zo'n arrangementje georganiseerd te krijgen. En de capt is nu weer misnoegd natuurlijk.
Wat hééft deze ploeg Filipinos toch om de capt zo vaak te ergeren. Waar is dat goed voor ?

In het medisch handboek aan boord staat dat schurft (scabies) tien (10) dagen na de besmetting begint jeuk te geven. Dat kan ongeveer kloppen met
de datum in Nigeria en met de datum van de eerstvolgende linnenchange na Nigeria. In Encarta staat 30 dagen na besmetting, maar ik geloof eerder
het medisch handboek.

In diezelfde periode hadden de mensen van het machien ook hun handen vol. Op vr-22/10 laat de volledige frigo-installatie van de keuken het afweten,
twee vrieskamers en twee koelkamers. Heel de voedselvoorraad voor 25 mensen kwam in gevaar.
Cheng Peegie, LM en de elektrieker hebben dag en nacht gewerkt aan de frigo's, daarbij standby-aankomst, het lossen in St. Croix (wacht 6hrs-op-6hrs-af) 
standby-vertrek en tussendoor telkens weer de frigo's. Er waren dagen bij van 15 en 20 hrs. Ze hadden donkere kringen om de ogen,
het leken wel dagen van 25hrs. Bij een test in de koelinstallatie hadden ze in een wolk freon gestaan ook nog. De gasmaskers zijn wel aan boord maar
de filters zijn van een ander model en passen er niet in. Freon is niet giftig, maar men kan wel stikken door gebrek aan zuurstof.
Het resultaat was barstende hoofdpijn, van het gebrek aan zuurstof en van het gebrek aan slaap. De Caraïben? Waw!

En de ch.kok zat met de handen in het haar. Letterlijk. Rauwe wanhoop. De proviandlevering in St. Croix was al maar het hoogst noodzakelijk en nu
kwam de hele voedselvoorraad in gevaar ook nog. Hetgeen daar beneden te gebeuren stond was reëel, was geen inbeelding.