vervolg brief 01 (1999-08-07)

Eindelijk was het bootje er. Het was niet groot, maar het had wel een krachtige motor, dat hoorden we zo.
Het was een klein bevoorradingsschip voor op volle zee. Na een half uurke waren we aan boord. Dat laatste half uurke was het mooiste stuk van de travel,
bagage of geen bagage. Achteraan hadden we een fantastisch krachtig kielzog, ge zaagt en voelde het vooruit gaan en vooraan kwam dat verre logge schip
dichter & dichter en werd groter en groter. Toen stopte het schipke want we waren aan de gangway van schip 31.

Ik ging als eerste de gangway op. Te gretig natuurlijk, ik was vergeten dat ik hoogtevrees heb en dat ik beter iemand anders zou laten voorgaan.
Dan kijk ik op diens broekspijpen en dat breekt zo'n beetje de doorkijk tussen de treden van de gangway. Een andere manier om niet te verkrampen.
van de hoogtevrees is omhoog kijken, naar de top van de gangway en inwendig een liedje zingen waarvan men de tekst maar half kent.
Terwijl men zich de resterende woorden tracht te herinneren, verschuift door de concentratie de schrik een beetje naar de achtergrond.
Dit zijn allemaal lapmiddeltjes, ik weet het, maar soms werken ze.
Wie stond er bovenaan de gangway? Juist ja. En bij wijze van aanmoediging telde hij luidop het aantal treden dat ik nog te klimmen had.
Daar ging mijn concentratie.

Probeer maar eens enkele meters te klimmen zonder u te willen realiseren dat ge aan het klimmen zijt omdat ge niet wilt bang worden.
Ondertussen moet ge toch u toch voldoende bewust blijven van die klim om dat tot een goed einde te brengen, terwijl ge eigenlijk niet echt wilt
weten dat ge aan het klimmen zijt, omdat ge niet bang wilt worden. Volgt ge nog? Ik wel.
Het is een wankel mentaal evenwicht want elke spier vertelt u wat ge aan het doen zijt, klimmen, maar goed, met een liedje
is dat wankel mentaal evenwicht efkes vol te houden. Heel het lijf (spieren, adem, zweet) laat weten dat ge de gangway op gaat.
Hoe gaat een mens daar tegenin? Met een liedje.
En dan komt daar een slimme op het bovenste platform staan supporteren en in de vreugde van het weerzien telt hij luidop
hoeveel treden ge nog 'maar' te doen hebt. Boven gekomen heb ik hem bevend een kusje gegeven. Een kleintje maar, want eigenlijk
was ik heel boos op hem. Luidop staan tellen ... wat een dom idee.

1999-08-17 ~ op zee , gaan laden naar Nigeria

Amai, heb ik 10 dagen niet geschreven? Hier is nogal veel te doen ook, nu we de Compaq Pressario bijhebben en een station D in gebruik kunnen nemen.
Nu moeten er CD-roms gelezen en gespeeld worden natuurlijk. Encarta voorop, in de Engelstalige versie 103.000 artikelen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Microsoft_Encarta 
Vermits we in Nigeria weeral aan de boei zullen liggen en er amper een streepje land zal te zien zijn (of helemaal geen) pik ik uit Encarta alles wat daar
over Nigeria te lezen valt. Met de aanverwante artikelen erbij is dat nogal wat.

Tien dagen geleden in Philadelphia zijn op za-07/08 zijn 4 stuks bagage aan boord gebracht. Mijn grote valies ontbrak nog. 'k Zag me al het contract uitdoen
met enkel die kleine valies. In de kleine valies zat enkel wat klein spul. De belangrijkste dingen zaten in de grote valies. Kledij bvb.
Wat had ik zonder die grote voor de rest van het contract moeten doen? Vodden van het machien omzomen en borduren.
Maar ze is intussen aan boord gekomen, de grote valies en ik heb weer voldoende kledij en badkamergerei.

Sinds enkele maanden vraagt de rederij in Antwerpen aan de schepen een algehele inventaris. De machinerylist van de bouwwerf
is niet meer up to date op een schip dat al wat jaren in de vaart is, er werd al eens een machinerij vervangen door een nieuwe.
Dus moet er een inventaris gemaakt worden, van alles, mét alle onderdelen die ooit vervangen werden.
Te midden van dat werkje van lange adem kwam LM aan boord en dat kon hij er dus nog bij nemen. Gegevens verzamelen is niet zo ingewikkeld,
alleen soms vree lastig. Maar 's die gegevens 's avonds dan nog moeten intikken, dan worden het lange dagen natuurlijk.
Hij had best zijn typiste kunnen gebruiken. En wanneer komt bibi dan aan boord? Wanneer het grootste deel ingetikt is en
het zwaarste achter de rug is. Alsof er nog niet genoeg werk is beneden. Arme LM. Ik had bij hem aan boord moeten zijn, dát is mijn plaats.

          Dat allemaal door die stomme inventaris van père, die hij niet gemaakt had. Wat nochtans de afspraak was.
          Met zijn gepreek over 'methode en organisatie' ...
          Het jobke heeft me vijf, misschien zes dagen in beslag genomen, meer niet. De resterende weken was wachten tot in naar LM kon.
          In de dagen na het ontruimen van de winkel ben ik de ruimtes daar nog gaan poetsen (wat père weer eens vanzelfsprekend vond) en terwijl hij
          me nog maar eens voor de voeten liep heeft hij iets héél lelijk gezegd over Laura en D. 'k Had hem met al zijn vergif van de trappen willen duwen.
          Maar wat lost dat op. Dat soort mentaliteit wordt nog elke dag geboren of gevormd.
          En het was niet de eerste keer dat hij ons tegen mekaar probeerde op te zetten.

          Dit klinkt misschien hard, maar het is wel gebeurd, en relazen zijn niet altijd even mooi,
          het zijn geen afgeronde verhaaltjes of lichtelijk opgesmukte vertelsels.

Gisteren is iemand van de Filipijnen met zijn hand klem geraakt aan een luik of een luikdeksel.
Dit schip is een OBO: Oil, Bulk & Ore. Aardolie, stortgoed en ertsen. Daarom heeft dit schip luiken ipv tanks.
Bij de Filipijn is één vingertop er af en een andere vinger is verbrijzeld. Toen LM het vertelde kenden we nog geen details. Toen Toho (nu 3^de stuur)
het 's avond begon te vertellen waren er ineens wat veel details voor mij, bot bloot en overal bloed en zo ... De dichtstbijzijnde haven is op Cabo Verde,
nog drie dagen varen. Een wee gevoel krijg ik daarvan.
Capt PRü had de nodige medische instantie al gebeld voor advies.
"Geef hem een infuus" zeiden ze. Dat hebben we niet aan boord natuurlijk, en wie van ons mag of kan intraveneus iets inbrengen?
"Het dichtstbijzijnde passagiersschip oproepen, die hebben een arts aan boord".
Capt PRü belt de internationale instantie die de posities van alle schepen bijhoudt : géén passagiersschepen in deze wateren.
Natuurlijk niet. Die varen allemaal in de Caraïben of tussen de Griekse Eilanden of in de Zee van Marmara ...
Wie komt er wat cruisen op volle oceaan, niemand. -die adviezen van de wal brachten niet veel bij hè
Gisterenavond is het bloeden gestopt en de man is geeneens in coma geraakt. Er was hoogstens één graag temperatuurverhoging.
Waarschijnlijk is hij een kleine taaie.

Capt PRü vertelde dat de Filipijn nu nog enkel lijdt aan 'schrik voor het onbekende': Cabo Verde? Hospitaal? Helemaal alleen? Zo zonder landgenoten erbij?
Vanmiddag vond Toho (3^de stuur) hem al niet meer in zijn cabine. De 'taaie' was gewoon mee aan tafel gegaan. Misschien wil hij zo snel mogelijk
gewoon doen om niet in een vreemd land naar een onbekend hospitaal te moeten.
(Dan maar liever geen medische hulp, dan maar liever taai. Gangreen? Nooit van gehoord.)

Wouter (asp.off) is van wacht veranderd. Eerst liep hij 4-8 (= 04h-08h & 16h-20h)
En nu loopt hij de wacht 12-4, maar dan 00h-04h en ... 13h-17h. Eigenaardig hè, dat laatste zou 12h-16h moeten zijn.
's Nachts lopen de stuurlieden hier in hun eentje wacht, er is op volle zee 's nachts geen ene matroos als uitkijk mee op de brug.
Misschien komt dat binnen een dag of wat wel, in drukker bevaren water. Maar voorlopig staan ze dus in hun eentje boven.

Waarom Wouter van wacht moest veranderen: de 2^de stuur heeft 'teveel werk'.
Nu moet ge weten, een 2^de stuur doet zijn werk op de brug tussen 12h & 16h, bij daglicht.
Tussen 00h & 04h, het andere deel van zijn werkdag, is het donker en dan is het puur wacht lopen, dan is er geen papierwerk.
Enkel het absolute minimum van het wacht lopen zelf. En dat is al genoeg : hou het schip drijvende en liefst nog varende ook.
Hoe kan er tussen 00h & 04h dan teveel werk zijn?
Tussen 00h & 04h is het donker. Vervang 'teveel werk' door 'donker' en we zijn er. En als die mens misschien uit een streek komt waar
de medicijnmannen meer gezag hebben dan de missiezusters, dan spoken er in het donker geesten rond natuurlijk.
Alleen kunt ge dat als 2^de stuur en volwassen man van 39 zo niet aanbrengen bij capt PRü hè.
Vandaar 'teveel werk'. Alsof iemand daar in trapt.

De ch.kok is eindelijk nog eens een Belg. En deze keer ene die kan koken. Niet zoals die nazi uit Paraguay op schip 28. Hij was ook een Belgische kok,
maar hij kon niet koken, amper scheepskeuken. Deze kan het wel. Hij is een ancien uit de stal van vader Prado, en dat is aan het eten te merken.
Het is de gewone Belgische burgerkeuken: de klassieke gerechten, even afgewerkt als toen met chefke RD ze hier kon gereed maken.
Letterlijk alles is hier lekker, zelfs de dingen die we in feite niet echt lusten. Knoop dát aaneen.
Gisterenavond deed de computer iets raars. Ineens had hij van de 735 lettertypes ±730 buiten gebruik gezet. Zomaar ineens.
Onmogelijk ze opnieuw te activeren of er enkele honderd van te verwijderen. In C:windowsfonts was geen beweging te krijgen.
Vanmorgen was de laptop genezen, maar voor alle zekerheid heb ik het aantal lettertypen herleid naar 223. Dat is nog keuze genoeg voor
wenskaartjes en menu's.
Want stel u voor dat de laptop weer zo'n kuren krijgt wanneer dringend iets moet klaar zijn om af te geven ... 'k mag er niet aan denken.

Gisteren heb ik enkele bestanden open gedaan, en de lay-out was een regelrechte ramp. Eén bladzijde uit LM zijn werkboek benam nu drie bladzijdes en 
marges aanpassen was er niet meer bij. Het lettertype op het scherm was wel leesbaar, maar in het afdrukvoorbeeld was Windings te zien.
En op print ook.
Windings is een tekenschrift. Een werkboek in Windings? Mechaniek jargon lijkt mij soms geheimtaal of code, maar dit sloeg alles.
En vanmorgen was dat dus allemaal voorbij, over, genezen, gedaan en vergeten, alsof er nooit iets aan de hand geweest was. Om een paar details na,
maar daarvoor vinden we ooit misschien wel een oplossing.

Sinds we de Pressario in gebruik hebben verscheen bij het openen van MS Works wel telkens een bericht in deze trant:
'Dit programma bevat meer dan 500 lettertypes Indien u dit aantal niet vermindert kunnen mogelijk fouten optreden.'
Dat bericht verscheen énkel in MS Works, niet in Word, Excel of PowerPoint.
Nu heeft het verschijnsel van gisteren zich in Excel voorgedaan, niet in MS Works. Mysterie.
Maar 't is nu oké, we kunnen verder, met Umlaut en al.

Op weekdagen krijgen we een printje van de elektroniche krant. Vandaag stond er in dat na de zonsverduistering nog geen enkele Belg
melding maakte van pijnlijke ogen. Zijn de Belgen nu de slimsten onder de Galliërs of de traagsten met melden, werd onderaan het artikel gevraagd.
En Daewoo doet enkel nog auto's, andere afdelingen hebben ze verkocht. Ze bouwen dus geen schepen meer. Na de constructiefout (?) bij de Lubu en
de Picar is dat misschien maar beter ook. -die stop in scheepsbouw was tijdelijk : https://nl.wikipedia.org/wiki/Daewoo_Shipbuilding_%26_Marine_Engineering 

Capt PRü heeft er geen moeite mee dat de e-mail bij hem in de cabine staat. Hij verzendt wanneer we een diskette afgeven. Over de vorige capt (MR)
doen er andere verhalen de ronde. Maar capt PRü is dus van het communicatieve soort.
En stuurman Rébo moeit zich nog altijd met de lay-out van een te verzenden fax, hebben Toho en Tom V me al verteld.
Hij verwart nog steeds de afzender met de verzender. Het verschil is toch niet zó subtiel? Sinds schip 27 & 28 (vier en drie jaar geleden)
is wat dat betreft nog geen evolutie merkbaar.

01-08-2020 om 06:55 geschreven door maart

              Hier hoort een woordeke vooraf.

          Half juni 1999 had père eindelijk de winkel gesloten, boeken toe. Eindelijk.
          Hij was toen 72j en was al zeven of acht jaar eigen spaargeld in de zaak aan het pompen, wat indruist tegen alle gezond verstand.
          Het gezond verstand waar hij ons in de kinderjaren mee rond de oren sloeg. (figuurlijk)
          Toen de winkel leeggehaald moest worden stonden wij met voldoende mensen & met voldoende en gepast vervoer paraat om dat te doen.
          En we lieten het vooruit gaan. Er waren spullen voor Limburg, er waren spullen voor Zellik. En er waren de spullen voor de containers (meervoud).
          Het was maar goed dat Laura zo wat voorbereidend werk gedaan had, want hijzelf had niks klaar natuurlijk, over welke spullen naar waar moesten.

          Bij elke componist, dirigent of solist had hij wel een verhaal. Maar wij waren daar niet om hem gezelschap te houden, wij waren daar
          met 10 mensen om het ontruimen te laten vooruit gaan. Hij remde de boel af, hij liep in de weg.
          Op het middaguur is hij naar huis gegaan, 'gaan eten', hoewel er overvloedig broodjes voorzien waren. Hij is niet meer terug gekomen.
          Waarschijnlijk kon hij het niet meer aanzien. Tja, kijk, als men zich niet mentaal voorbereid op het afscheid van een beroepsleven,
          als men zich niet schrap zet die dag ... dan, dan gaat men thuis een potje janken? Voorwaar volwassen gezond verstand.

          En toen werd de stock aangepakt. Een groot deel van de voorraad in het magazijn was overgenomen door geïnteresseerde firma's
          maar er was ook nog de stock in de winkel, het gedeelte kleinhandel dus. En daar moest nog een inventaris van gemaakt worden,
          daar had meneer zelfs nog geen begin aan gemaakt! Hij had weken de tijd gehad, de man die ooit hamerde op organisatie en methode.
          Iemand van ons heeft hem opgebeld om te vragen waar die inventaris lag, want die moest mee de verhuisdozen in en
          we stonden alle drie aan de grond genageld toen we hoorden dat er geen inventaris was.
          Toen ik het ongeloof zag in de ogen van Tina en Laura, heb ik op slag beloofd dat ik die inventaris zou maken,
          dus dat alle witte verhuisdozen naar Ekeren mochten. Ze hadden allebei een zeer drukke job, ik was de enige die de handen vrij had, daarom
          lag het voor de hand dat ik dat ik het zou doen. En daarbij, men blijft de oudste, willen of niet. Dat verdomd verantwoordelijkheidsgevoel hè.        
          Tot zover 14/06.

          En op 17/06, drie dagen later, kwam een telefoon van de rederij, of LM kon vertrekken.
          De telefoon stond op luidspreker en ik stond teken te doen dat ik niet mee kon, een wees vaag naar de witte dozen
          die stonden te wachten in de woonkamer. Ik kon niet weg want ik had iets beloofd.

          Mijn hart en ziel schreeuwden dat ik mee wou, want mijn thuis is waar LM is.
          Maar mijn hoofd zei dat ik het had beloofd.
          Mijn hoofd heeft zonder slag of stoot gewonnen natuurlijk, want die rommel konden mijn zussen er niet nog eens bij bovenop hebben.
          Want het was een zootje. Maar dat verhaal valt buiten dit blog.

1999-08-06 ~ tegen de kaai, Philadelphia (USA)

Sinds 12h18 LT ben ik aan boord. Dat is 19h18 BT, denk ik. De travel hierheen was miserie, zoals gewoonlijk.
Omdat het 1999 is of omdat het augustus is, geen idee waarom het is, maar het heeft nog niet opgehouden sinds woensdag.
Eigenlijk al niet sinds LM zijn vertrek op 17/06 maar dat is een hoofdstuk apart.

1999-08-07 ~ tegen de kaai, Philadelphia (USA)

Nadat ik op Zaventem met een dag vertraging vernomen had dat het vertrek verzet was van woensdag naar donderdag, heb ik de rest van de dag
in Brussel doorgebracht bij Tina. Toen we donderdag naar Zaventem wilden vertrekken had de auto kuren, wou niet direct starten. 
Toen we op het punt stonden Europ Assistance te bellen wou hij ineens weer wel. Blijkbaar was dat dreigement voldoende.
De waterklerk Caga van de rederij in Antwerpen was er met onze vliegtickets en had een flesje douchegel om zich te verontschuldigen dat ze me
dinsdag vergeten te verwittigen was dat het vertrek een dag uitgesteld was. Zij was van het kaliber van klerkske PV ooit, maar nu een graadje erger.

Deze keer waren de medereizigers wél aanwezig, duidelijk zichtbaar in levende lijve. We vertrokken met een cityhopper naar Schiphol, hoewel
dat stuk van de reis ook met de trein had gekund ... Vóór het opstijgen komt de airhostess naar de laatste twee zetels waar Wouter (asp.off) en ik zaten
en vroeg of we vooraan wilden plaats nemen. Het vliegtuigje was wat zwaar geladen en de piloot was het gewicht aan het herverdelen.
'k Denk dat Wouter en ik samen 104 kg wegen. Er waren zwaardere kanonnen om naar voor te schuiven, maar wij belandden dus vooraan.
Daar konden we beter kijken. Wouter aan het raampje en ik keek recht de cockpit in. Heel indrukwekkend daar.
Er zal lichte turbulentie zijn, hadden ze door de intercom gezegd. Dat was nog zachtjes verwoord. 'k Ben net niet misselijk geworden.

In de luchthaven van Schiphol ben ik de anderen kwijt gespeeld in de transithal. 'k Ben dan maar naar de gates gegaan. Daar waren ze met een
grondige controle van de wachtzaal bezig. Wel twaalf veiligheidsagenten in burger controleerden vuilnisbakken en bloembakken en hoeken & kantjes.
Wat is hiér aan de hand. Vertrekt hier eerst een vlucht naar Tel Aviv misschien? Nee, de volgende vlucht ging wel degelijk naar Philadelphia.
De rij wachtenden was me wat lang en ik ben gaan rondwandelen, want die morgen was ik weer veel te vroeg wakker geworden, voor de zoveelste keer.
Toen het dan mijn beurt was om in te schepen zag ik dat de veiligheidsagenten iedereen te spreken namen, zoals in tel Aviv, maar dan gepolijster.
Het waren blijkbaar mensen van North-West Airlines zelf, niet van Schiphol. North-West en KLM zijn vennoten, zoiets als Swiss Air en Sabena.
De vier medereizigers waren daar ineens ook. De vlucht verliep gewoon : een beetje slapen, het eten naar binnen werken,
film kijken (Shakespeare in Love, heel toffe film), nog wat slapen, weer eten en vooral NIET op de klok kijken, want dan gaat de tijd niet meer vooruit.
De piloot kreeg na de landing een applausje. Hij had het gevaarte aan de grond gezet alsof het een donsveertje was.

In de luchthaven kon ik als enige van ons groepje een stempel gaan halen bij de immigratie, omdat ik geen zeevaartboek kon tonen.
'k Kon dat wél, een Liberiaans, maar dat leek me geen goed idee. Het internationaal paspoort laten afstempelen dan maar.
Daardoor moesten de vier andere mensen op mij wachten, een half uur ongeveer. Da's niet zo erg, dacht ik,
dan zal onze bagage nu zeker al op de rolband liggen en dan kunnen we er onmiddellijk bij en direct weg.
Toen we aan de bagageband kwamen was er geen gedrum meer, er was geen kat meer tenzij twee mensen van de luchthaven. De band zelf lag al stil.
We stappen gezwind naar de andere zijde van de band, daar geen bagage ookni !?!
Die twee mensen zeggen ons waar we moeten zijn voor een bagageclaim bij Nort-West Airlines.

          De 2^de stuur vertelde dat hij de voorbije 12 maanden drie maal met KLM gevlogen had en dit was nu de vierde keer met bagageproblemen (*)
          Aan de bagageclaim gekomen : honderd wachtenden vóór ons en maar drie loketten open. Na anderhalf uur was het onze beurt.
          In dat anderhalf uur aanschuiven hebben we ruimschoots de tijd gehad om kennis te maken en te praten. Over luchtvaartmaatschappijnen,
          of wat had ge gedacht: bagageperikelen en verlies van plunje, aansluitende vluchten die niet kloppen, wc's die plots buiten dienst zijn ...
          Daarna hebben we over schepen gepraat en over de legendarische en de beruchte figuren binnen de koopvaardij.
          We hebben gemeenschappelijke kennissen gezocht en gevonden.

Om beurten kregen we last van vaak. Daar was nergens iets om op te zitten en het aanschuiven bleef maar duren.
'k Ben met mijn muntstukken frisdranken gaan halen voor het gezelschap, een beetje suiker was welkom. De gedeelde ellende maakte
dat er zo nog geen verschil in graad te merken was. En daarbij, we waren nog niet aan boord ook niet.
De nieuwe capt lijkt een heel menselijke mens. Geen macho zoals PO of een far figura zoals PP-LM.
Dit is zijn eerste contract bij deze rederij. Hij komt recht van bij 'elders'. Misschien is dat beter, eens een andere aanpak dan
een geboren en getogen compagnieman.

Ondertussen liep de chauffeur te ijsberen, niet erg gelukkig met de vertraging. -wie wel?
Toen het bijna onze beurt was wrong een Duitse zich ertussen. Dat kon er nog maar bij, het stak op geen 10 minuten meer.
'k Zie dat die Duitse en haar gezel een toiletzakje van de vliegmaatschappij krijgen en zeg dat efkes tegen de capt.
Ha! zei hij, dan krijgen wij dat sebiet ook hè, dat zal van pas komen.

De dame aan de balie legde uit ons wat er gebeurd was : er ontbraken meer dan 100 stuks bagage doordat in Schiphol problemen waren met de
bagage installatie. (*) En dat bekrachtigde het verhaal van de 2^de stuur.
Als zo'n laadinstallatie stilvalt is er niet direct genoeg volk om 100 stuks en meer intijds tot in het vliegtuig te brengen hè.
Claims ingediend, vijf namen, vijf paspoorten, en vijf beschrijvingen van de bagage (6stuks). En dan krijgen we nu 5 toiletzakjes hè.
Geen toiletzakjes meer! De doos was leeg. De mensen vóór ons hadden de laatste twee gekregen. De capt (groot van gestalte)
ging heel efkes op zijn strepen staan. De balie-juf legt uit aan de chauffeur dat we in terminal E, in kantoor zus-en-zo,
naar toiletzakjes mogen gaan vragen. Ze had de hoorn al in haar hand om hen te zeggen dat we op komst waren.
En toen zei de chauffeur bokkig dat hij helemaal niet langs terminal E moet. Hij had al twee uren aan ons verloren en zijn humeur was navenant.
Wat de balie-juf hem toen gezegd heeft heb ik niet gehoord, maar hij reed met ons naar terminal E hoor, en dat was drie (3!) minuten rijden.
Moest hij daarvoor zo lelijk doen?

          Achteraf bekeken, misschien moest hij over vertragingen een rapportje schrijven of een formulier invullen.
          En misschien kon hij niet echt vlot lezen of schrijven. Hij zag op tegen het bijkomend werk dan nog zou volgen,
          vandaar dat wij het moesten ontgelden. Want twee uren vertraging zijn niet ongewoon in die job.
          Vliegtuigen komen soms later toe, of worden omgeleid, allemaal variabelen die deel uit maken van de job van chauffeur.

Hij parkeert daar in de witte zone, voor een zeer korte wachttijd dus. De capt verdwijnt naar binnen. Hij bleef nogal lang weg.
Na een half uur ging Wouter eens kijken wat er aan de hand was. Ze bleven allebei nogal lang weg, dus ging ik ook maar eens kijken.
Wat was er aan de hand? Hier ook geen toiletzakjes meer, maar een doos met 20 zakjes was onderweg.
Vanuit een magazijn op de luchthaven of vanuit de fabriek in Taiwan?  
De chauffeur komt ook binnen en zegt dat hij daar niet langer mag blijven staan en dat hij gaat rondjes draaien.
Wouter en ik gingen mee terug naar het busje. En ineens was de capt er ook, mét de vijf toiletzakjes.
Zelf had ik toiletgerei bij in mijn handbagage maar de andere vier mensen niet -altijd toiletgerei en 1 set wisselkledij in de handbagage hebben!
Maar ik wou zelf ook wel zo'n toiletzakje met al die minispulletjes er in. Dat is plezierig speelgoed voor het winkeltje van de kinderen van Laura.

De chauffeur rijdt met ons naar de Holyday Inn, een 10 minuutjes van de luchthaven.
Tja, daar hadden wij dan bijna 3 hrs over gedaan : immigratie, bagageclaim & toiletzakjes.
Onze bagage stond nog aan de andere kant van de oceaan, we hadden honger & dorst en last van jetlag, maar HIJ was slechtgehumeurd ?
Enfin, Mister Sunshine levert ons af aan de balie van het hotel en bespreekt met de capt dat hij morgen
naar de bagage gaat informeren en ons om 09h zal komen ophalen. Sunhine verdwijnt van de scène.
Iedereen naar de kamer, afspraak over 15 minuten aan de bar, de capt vond dat we een pint verdiend hadden. Dat vonden wij allemaal zelf ook hoor:
zonder humeurig te worden hadden we bijna 3hrs staan aanschuiven en wachten om iets in orde te brengen dat we niet zelf veroorzaakt hadden,
zonder te zagen of te klagen om de andere mensen van de groep niet te demoraliseren, maar wél het humeur van de chauffeur er moeten bijnemen ...?
Twéé pinten hadden wij verdiend.

In de kamer was een neerlaatbare strijkplank voorzien, met strijkijzer. Daarop heb ik mijn reserve T-shirt efkes gestreken. Douche en vervangkledij aan,
16 minuten later was ik present, de anderen waren er al. We hebben een pint gepakt en gebabbeld gegeten en gebabbeld, heel genoeglijk allemaal,
ware het niet dat die achtergebleven valiezen in mijn hoofd bleven zeuren.
Het eten was lekker: spaghetti Neptunus, zeevruchten in roomsaus. -ik ben een fan van Neptunus, en als die schotel naar hem genoemd werd, ja dan ...
Na het eten vielen mijn ogen toe van de vaak. Het was dan al vrijdagmorgen 02h BT volgens mijn horloge en volgens mijn bioklok ook.
Gaan slapen dan maar.
'k Heb nog twee spullen uitgewassen voor 's anderendaags, uitgewrongen in een dikke handdoek van het hotel en
gedroogd met de haardroger van het hotel. -over kamperen op hotel kende ik toen al wel een en ander
Slapen maar.
Vrijdagmorgen was ik veel te vroeg wakker. Van colère heb ik een beetje TV gekeken. Voorts was ik te vroeg aan de ontbijttafel,
was ik te vroeg klaar met ontbijten, de tijd ging maar niet vooruit.

De chauffeur kwam erdoor, hij had maar één valies bij van de zes, die van de 2^de stuur. En dan nu naar het schip.
Anderhalf uur in een busje met airco, we kwamen er koud tot op het merg uit. De blazers bliezen niet rechtstreeks de kant van de chauffeur uit,
ze stonden gericht op de passagierszetels. Mister Sunshine had er dus zelf geen last van.

Aan de bootjes terminal was het zacht weer en beter buiten in het zonneke dan binnen in weeral de airco.
De bootjesbaas was een gans ander type mens dan de chauffeur : de verse koffie en de donuts stonden gereed voor ons.
Ik stond paf van dankbaarheid, want ik had veel te vroeg ontbeten.
We moesten een uurke wachten aan een kleine houten pier in een zacht zonneke en er werd weer veel gebabbeld. Het is wel gemakkelijk
als er maar twee talen nodig zijn. En ik heb wat rondgelopen. De enige die niet uit de schaduw kwam was de 2^de stuur, hij is Zaïrees en heeft
een andere kijk op zonneschijn dan wij, hoewel het op deze breedtegraad vroeg op de ochtend nog geen harde zonneschijn kan zijn.
Tegen de oevers van de kleine kreek leefde een kolonie kreeftjes of krabbetjes, ovaal, ongeveer 2cm op de langste doorsnede. Ze hebben één grote schaar
waarmee ze eten plukken of vangen en een klein schaartje waarmee ze het eten uit de grote schaar naar de mond brengen. Het zijn beschaafde beestjes,
ze eten met twee pootjes. Ze wonen in verticale kokertjes in de zware kleigrond, ieder krabbetje een eigen kokertje.

31-07-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-04-04 ~ scheepswerf, Sembawang, Singapore Island 

Gisteren heb ik de twee vorige brieven gepost in het kantoortje van de werf.
's Avonds zei cheng Venes (men heeft hem dat gezegd) dat PvR regelmatig ligt te slapen
in zijn kantoor in het managementgebouw aan de poort van de werf.
Op de Lubu maakt hij de mensen wijs dat hij bij ons aan boord is, hier vertelt hij dat hij aan boord van de Lubu is
en ondertussen maft hij in zijn kantoor, want 's avonds moet hij weer fit zijn om te presteren natuurlijk.
Telkens ze PvR per GSM bellen heeft hij zojuist de Lubu verlaten, of zijn kantoor, of hij liep een van de werkplaatsen van de werf uit,
hij is nergens bezig of bezet tot een bepaald uur, hij is telkens toevallig 'onderweg'.
Gisterenmorgen na de werkvergadering hier aan boord heeft hij 24hrs vrijaf genomen en was tot vanmorgen niet te bereiken want hij is 'uitgeput'.
"Het enige wat PvR voor dit schip al gedaan heeft, zei cheng Venes, is ons mee uit eten nemen. En dat is zelfs niet voor het schip,
dat is public relations. Daarvoor moet men geen inspecteur zijn, de agent ter plaatse doet dat ook."

Iets voor 12h stond de marco hier ineens. Hij kwam ons verwittigen dat het 'a special lunch' was vandaag en dat er foto's zouden gemaakt worden.
En dat ik 'my best dress' moest aantrekken.
"How comes?" vroeg ik hem.
Omdat het pasen is, zei die kwiet.
Kermille, omwille van de sociale geplogenheden ben ik rap dat gestreept ding gaan strijken. Zo rap dat het ijzer pas op temperatuur was toen ik
al klaar was met strijken zodat ik moest herbeginnen. Een mens zou van minder confucianist worden, of boeddhist.
Het is hier de moment niet op paselijk te doen. Ziet of voelt de marco nu écht wat niet er allemaal gaande is?

De Poolse officieren waren in full uniform, de staff en LM in gewoon burgertenue. Ceremonieel is aan deze staff niet besteed.
En aan LM en mij ook niet, toch niet op dit schip. Ons hart is niet bij deze gemeenschap.
De speciale lunch was : zalm met krabsticks als voorgerecht en kalkoen met erwtjes en puree als hoofdgerecht. Lékker.
De drank is een ander hoofdstuk : als de kleuren maar kloppen ...
Bij het voorgerecht een Moezelwijn die afgrijselijk zoet smaakte, het was eerder een dessertwijn,
en bij het hoofdgerecht een bordeaux die naar mottenballen smaakte. Verschrikkelijk duf. Het leek wel of de marco gelijk wat uit de kast gehaald had.
Een schip is geen plek om wijn te bewaren, er zijn de trillingen van het schip,
de beweging van het water, de temperatuurverschillen volgens de klimaatzones, zo kan een wijn niet rusten.

De marco had zijn fototoestel bij en wou een groepsfoto. Ronald (de steward) heeft de foto gemaakt. We staan met 13 in een hoek van de mess gedrumd.
De marco wou een tweede foto. Twéé groepsfotookes heeft hij aan ons besteed. Veel zal er niet op te zien zijn, denk ik.
In het voorbijgaan zei Ronald tegen LM : "maybe only flash" waarmee hij bedoelde dat er misschien geen filmke in het toestel zat.
Toen LM het vertelde moest hij er weer om lachen. De keukenmensen hebben het niet hoog op met de marco, maar da's niks nieuw.

PvR was aan tafel vanavond. Nu minder uitgeput? Er kleefden nog zilverpailletten op zijn gezicht. Toen hij van tafel was zei choff Kram daar iets over.
Cheng Venes en LM hadden dat zilver ook gezien. Ik droom dus niet. Kram zijn vrouw is schoonheidsverzorgster, hij herkende die blinkertjes direct
als make-upmateriaal terwijl ik nog zat te denken dat het misschien een veeg zilververf van aan boord was. Wat ben ik soms toch zo ... dommig.

1999-04-06 ~ scheepswerf, Sembawang, Singapore Island

Gisterennamiddag was LM vrij en zijn we naar Singapore City geweest zoals twee echte toeristen, dus niet gaan boodschappen doen in de stad.
Eerst hebben we een boottochtje gemaakt op de Singapore River, met uitleg door een luidspreker, in een lage open bumboat.
Die vertrok aan Raffles Landing. Dat is daar waar meneer Stamford Raffles in 1819 voet aan land zette en van een rustig vissersdorpje
een handelsmetropool gemaakt heeft. https://nl.wikipedia.org/wiki/Thomas_Stamford_Raffles  
Daar was volk voor nodig, veel volk en liefst rap, want de Britten waren Java kwijt aan de Nederlanders.
De Britten hebben daarvoor massaal contractarbeiders laten overkomen uit hun nabije kolonies: China, Indië, Maleisië https://nl.wikipedia.org/wiki/Contractarbeid 
Singapore heeft geen autochtonen meer. De nakomelingen van de drie grote etnische groepen werken dooreen want
het eiland is 'groot genoeg voor iedereen'. Vanop dat riviertje (eigenlijk een zee-armpje) heb ik foto's gemaakt van vanalles en nog wat omdat het zo hoort,
wanneer men een stad eens uit die hoek te zien krijgt.
Daarna zijn we iets gaan drinken op Boat Quai, het historisch centrum waar
nog winkeltje staan uit de 19^de eeuw, Engelse, Indische, Chinese en Maleise door elkaar.

Toen gingen we met de metro tot het Bugis station, en verder te voet naar het Arabisch kwartier: Arab Street. Vooral de zijstraten dan, want
Arab Street zelf is voor een gedeelte een gewone verbindingsweg. Er zijn veel textielwinkels (vooral zijde en katoen) en mandenwinkels.
Zeer kunstig vlechtwerk was daar te zien. Ik keek mijn ogen uit naar al die kleuren en texturen.
De bouwtrant is x-duizend jaar oud en lijkt goed op de Moorse stadjes in Zuid-Spanje. Smalle straatjes om het zonlicht te weren, lage witte bouwsels,
platte daken, mogelijk met een terras op om 's avonds van de koelte te kunnen genieten of er 's nachts te kunnen slapen.
Hier en daar een geparkeerd motorvehikel op twee wielen en verder geen kat op straat, behalve enkele poezen.
Gewoon door die hoek om te gaan stonden we plots twee continenten verder en enkele eeuwen terug. Dit kán niet, was mijn eerste gedacht.
Het was een heel vreemd gevoel, alsof ge uit een tijdmachine stapt en u niet kunt herinneren dat ge er in gestapt zijt ...
'k Schoof mijn hand in die van LM. Dat gaf wat zekerheid. Als LM hier is in drie dimensies, dan ben ik hier ook.

Weer naar de winkels. Op de rand van het Arabisch kwartier staan torengebouwen, die zijn ook Arabisch afgewerkt. Mooi hoor.
Veel minder saai dan Westerse buildings en er zijn kleine winkels in ondergebracht. Én er was airco, om te bekomen. Dat telt mee in dit klimaat.
Misschien zijn al deze mensen wel afstammelingen van Arabieren, maar veel hadden toch Oosterse trekken.
Nu ja, ze zijn al zoveel eeuwen in deze contreien. Onder andere de specerijhandel met Europa. Waarom dan zoveel textiel?
Misschien afstammelingen van de Feniciërs?

Daarop gingen we te voet naar Little India, het Indisch kwartier. Het eerste wat opviel was dat het er minder proper was dan bij de Araben,
maar het was er nog kleurrijker. En er hingen voor mij meer bekende geuren. Om de zoveel huizen stond een stalletje met bloemenslingers om
Hindoe beelden mee te huldigen, niet om rond de eigen nek te hangen, dat zou hier mogelijk heiligschennis zijn.
Da's meer iets voor de kanten van Hawaii, een halve wereldbol verder. Daar hangt men bloemenslingers rond de eigen nek.
We hebben een tempel gezien en gefotografeerd.
- Mag dat? vroeg LM.
- Kweeni, 't is enkel de buitenkant ... danneuh, dan mag dat.
De winkels hebben een huisaltaartje in hun vitrine.
De Indiërs hebben zo te zien minder gemengde gelaatstrekken. Maar ja, zij zijn hier pas een 180 jaar.

Voorbij het gerestaureerde gedeelte zijn we iets gaan drinken. Er stond een prachtig groot huis, met onder andere een restaurant in maar ik kon
niet ver genoeg achteruit om er iets van op de foto te krijgen. Vlak er naast, daar waar wij zaten, was het vele minder gerestaureerd maar we hadden
schaduw, we hadden iets om op te zitten en we hadden een koude pint. Dat telt allemaal mee in dit klimaat!

Hier lopen nogal wat katten rond met gekapte staart. En soms niet eens afgekapt maar gewoon gebroken, da's al even triestig.
Zou dat zijn om katten te beletten in bomen te klimmen. Misschien moeten ze op de grond blijven en daar jagen, niet op vogels in de bomen want
vogels zijn nuttig, zij eten insecten of ruimen kruimeldingen en onkruid weg.

Er stak wind op. Wij zaten onder een afdak, van ons mocht het stortregenen, dat brengt efkes verkoeling. De wind ging liggen :
nu gaat het spektakel beginnen, hoopten wij ... en de stortregen bleef uit. Asjemenou, zou Loeki zeggen, de bui was overgewaaid naar het Noorden
van het eiland blijkbaar want 's avonds lagen hier (in Sembawang) grote plassen water.
Dan zijn we naar metrostation Bugis gewandeld. Daar zijn we efkes Bugis-village (autovrij) binnen gewandeld. Wat goed dat we dat gedaan hebben.
Het was er een vreemde bedoening, iets tussen een fruit- & voedingsmarkt en een allerlei-markt, met ook spul voor toeristen maar evengoed met
eredienstattributen, eterijen, een mengsel van kleuren & geuren en een gewemel van volk, alles zeer kort op elkaar, met paadjes van soms maar
één mens breed en men weet niet waar het ene ophoudt en het andere begint. En op een kruispunt in de paadjes, tussen een terrasje en een marktkraampje
stond een klein openluchtaltaar voor Boeddha. Wie vandaag zijn wierookstokjes nog niet gebrand heeft kan dat daar efkes doen,
zo tussen de boodschappen door. Gemakkelijk.

We hebben er een vreemd soort groot fruit gezien.
Die stalletjes moet men niet zoeken, men ruikt ze staan. De vrucht ruikt naar verrot en is een delicatesse. Die stalletje verkopen enkel dat soort fruit.
De mensen staan aan te schuiven. Ze besnuffelen de vruchten, duwen er zachtjes op (eerbiedig bijna), laten ze opensnijden bekijken ze vanbinnen ...
er gaat blijkbaar een hele keuring aan de koop vooraf. De verkopers laten dat alles geduldig gebeuren, alsof daar geen 20 mensen te wachten staan.
Die 20 mensen zijn ook niet ongeduldig. Deze grote vrucht kopen is blijkbaar een onderneming die de nodige aandacht vraagt en krijgt.
Er is geen haastig gedoe of geduw, wel veel gekwetter.

De vrucht is iets groter dan een meloen, ovaal en groen. De schil is dik en staat aan de buitenkant vol kegeltjes. Binnenin is een dikke tussenschil,
sponsachtig zoals bij een pompelmoes, maar dan veel dikker, en binnenin geel vruchtvlees dat nog sterker ruikt dan wanneer de vrucht in de schil zit.
'k Zou zeggen dat het stinkt, maar ik ken er niks van. En ik ben toch wel vergeten te vragen hoe die vrucht heet! -doerian https://nl.wikipedia.org/wiki/Doerian 
We gingen er absoluut geen kopen om mee te nemen aan boord. We moesten nog met de metro naar Yishun en vandaar met de bus naar Sembawang.
Als ge met zo'n vrucht in uw tas op de metro zit tijdens het spitsuur ontspoort de trein misschien of kantelt de bus van al het volk dat achteruit deinst.
Neenee, we dierven niet. En gaan staan aanschuiven aan een van die stalletjes zagen we toch al niet zitten.

In feite zijn Arab Street, Little India en Bugis Village elk op zich een halve dag waard ipv anderhalf uur. In China Town zijn we zelfs niet geraakt, dat zal
voor een andere keer zijn, ooit. En liefst tijdens het regenseizoen, want anders is het hier voor ons een strafkamp ipv een half dagje vrij.
In december was ik van plan het boek over Singapore mee te brengen aan boord, omdat toch al vast stond dat we naar hier zouden komen en dan zou ik 
enkele weken de tijd hebben om daaruit iets op te pikken dat voor ons interessant zou zijn.
Tijdens het bagage maken ben ik dat boek samen met honderdelfentwintig andere dingen vergeten in te pakken natuurlijk, gewoon omdat
het niet op de bagagelijst stond. Nu moeten we het omgekeerd doen. Onthouden wat we gezien hebben en achteraf pas opzoeken hoe het in mekaar steekt
en hoe dat zo gegroeid is. We hebben genoeg geheugensteuntjes verzameld, het zal wel lukken met die stadswijken.

En dan gingen we met de metro naar Yishun. De stations hebben airco, maar ofwel lagen die in panne, ofwel konden ze het niet bolwerken
tijdens het spitsuur. We hebben dat overleefd hoor want in de treinen werkte de airco wél. Na een 20 minuten kreeg ik het daar zelfs koud.
LM had weer last van zomerreuma aan zijn handen, voor hem was die koelte een zegen. We hebben aan boord aftersun in de schuif liggen,
dat verkoelt ook heel goed, maar bibi had de aftersun niet in de tas gestoken en LM zijn handen waren tamelijk gezwollen.
Aïe, probeer straks maar eens met stokjes te eten als de vingers vandaag niet willen luisteren, dacht ik.
We gingen naar de openlucht eethuisjes van Yishun. -street food heet dat nu in modieuze taal
De juf van dienst gaf deze twee Westerlingen uit zichzelf een vork en een lepel ipv stokjes. Brave juf.
En het was weeral heel lekker natuurlijk.

Erna gingen we met de bus naar de werf, van de poort is het een eind stappen naar het schip, daar moesten we natuurlijk de akelige klimtoren op,
dan over een nat deck naar binnen in het kasteel en toen de cabine in. Thuis.
Vandaag is de zomerreuma van LM al weer weg.

30-07-2020 om 13:27 geschreven door maart

1999-04-03 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island

De laptop doet al een tijdje eigenaardig. Enkel in Word Perfect. https://nl.wikipedia.org/wiki/WordPerfect_(software) 
De andere programma's hebben niks. Het gebeurt vooral wanneer het een omgezet bestand is naar Word, dan is de tekst vreemd en eigenaardig
wanneer ik dat bestand weer open doe voor een verbeterbeurt, ttz enkele uren later, wanneer LM als corrector de print leest en me zegt
over welke taal- en tikfouten ik overgelezen heb.
De kolombreedten zijn versprongen, de marges zijn gewijzigd, verbeterde splitsingsfouten werden niet mee opgeslagen, ook niet na een harde return ...
Zucht. Wat is me dat nu weer.

Cheng Venes heeft een nieuwe betekenis gegeven aan de afkorting
PPG, de Permanent Positieve Gedachte, in het Frans is dat de
PPP, la Pensée Positive Permanente.  Venes maakt van PPP 'Pampers pour Pierre' (PvR) & 'Peut Pas Pire' (erger kan het niet).
Dat laatste heeft hij aan PvR gezegd, dat eerste niet.

Ze zijn gisteren nog maar eens gaan eten, de staff van de Lubu, de staff van dit schip + PvR. Twee taxi's.
Choff Kram zei iets over de transportkosten van de afgelopen twee weken. En er zijn nog twee weken en half te doen.
Is PvR naar hier gestuurd als opzichter voor de werkzaamheden of als entertainer voor de stafleden?
Soms doet hij me denken aan de jobstudenten die in de jaren '70 in de horeca aan de kust gingen werken, zij 'deden de kust'.
Overdag werd er gewerkt en voor de rest was de kust één grote fuif, een maand waar ze op het einde nog geld op toelegden.
Overdag ontsnapt er vanalles aan PvR zijn aandacht (die inox-pijperij voor de airco, bvb), maar 's avonds en 's nachts is Singapore Island
één grote fuif natuurlijk, waarvoor dient anders die betaalkaart van de rederij in Antwerpen?
En zijn werkbudget? Da's toch al hopeloos overschreden ... PvR is zijn eigen graf aan het graven volgens mij.

Capt Bae (al terug in België) had met capt PP-LM gebeld. De eerste ploeg van de Chinese bemanning zou nog in Shanghai zitten.
Zijn ze nu van hier weer naar Shanghai gevlogen of zijn ze hier in Singapore nooit geweest? PP-LM had vorige week toch een bericht gekregen dat
de eerste ploeg Chinezen hier op de luchthaven was maar dat ze het land niet in mochten omdat er iets was met hun inreispapieren?

Een zusterschip van dit hier heeft enkele maanden met Chinese bemanning gevaren. Daardoor is op de rederij in Antwerpen al een en ander beslist:
géén bar wanneer er met Chinezen gevaren wordt. Die mensen maken na twee pinten amok, worden beserk en snijden mekaar de keel over.
Misschien hebben zij een enzym te weinig? In Zuid-Amerika is dat bij heelder bevolkingsgroepen het geval, bij mensen uit het hooggebergte.
En bij hun uitgezwermde nakomelingen is dat natuurlijk ook zo.
Of de vier Belgen die aan boord blijven dan bier aan boord mogen hebben is af te wachten. Voor capt PP-LM (een colafreak) is dat niet erg natuurlijk,
maar voor cheng Venes, choff Kram en 2^de mecanicien RY zal dat wél erg zijn, dry ship.

13h25 : Lap! Een tropische stortbui, wééral. Anderhalf uur te vroeg op het schema. En bliksem, amai! En dondergekraak. We zitten er weer vlak onder hoor.
Gisterenmiddag vertelde Venes dat een van de ploegbazen van de wal het vreemd vond dat hij wel katholiek is, maar met Pasen niet naar de mis gaat.
Waarop capt PP-LM : wij zijn misschien katholiek, maar ons management (de rederij) is niet katholiek. (*)
In gedachte gaf ik applaus voor die dubbele bodem.
Jammer dat PvR, als vertegenwoordiger van de rederij, toen niet aan tafel was. Maar dan had PvR het misschien niet gezegd.

Gisterenavond zijn LM & ik in het machien gaan foto's maken. Veel machinerijen liggen open, het was dus de moment. LM toonde wat hij op de foto wou
en ik kroop dan ergens op of onder om het ding er op te zetten. 'k Had een overall aan, maar ook mijn bottines, mijn bruine platte stadsbottinekes.
Hier zijn geen werkbottines voor mij voorzien aan boord.
Met mijn liefste schoeisel heb ik tegen natte zilververf getitst. Nu hebben beide bottinen zilveren tippen. Da's ook mooi hoor, al vond ik ze mooier zonder.
Maar goed, alles voor de job, newaar. -die zilververf is er gelukkig afgegaan, met het juiste product (handcleaner?)
In de machineruimte staat de ventilatie af en na twee uren was mijn overall doorweekt, lek-nat. Gewoon door daar rond te lopen in die stalen koekendoos.
LM zijn T-shirt was amper wat nat. Hij is allang gehard tegen die temperaturen.

Vijf filmrolletjes van 30 foto's had ik op zak. Gelukkig heeft een overall grote zakken. Eén rolletje heb ik verprutst, het wou niet starten.
Het was muisstil in het machien. En er was geen kat te zien.

't Machien lijkt eerder op een slagveld na de veldslag dan op een machineruimte waar de machinerijen open liggen.
Overal liggen deksels, onderdelen, bouten, moeren, ijzerdraad, touw, vodden, planken, plastic drinkflessen, plastic zakjes met iets in (eten?),
plastic zakjes met niks in, plassen olie op de vloer, plassen water ... ruimt dat soort volk zijn werkplek niet op?
Om twee stappen kunt ge over iets struikelen of in iets uitschuiven. Onheilspellend zicht, zo'n gevaarlijk-slordige werkplek.

In die onheilspellende stilte begon er plots iets luid te draaien. Van het schrikken zat ik in een wip een half verdiep hoger. -toen kon ik dat nog
- 't Is de hydrophore maar, zei LM.
- Ah? Als 't de 'hydrophore' maar is, kan ik dan veilig naar beneden komen?
- Feitelijk zijn er twee, toonde LM, ene om drinkwater naar boven te pompen en ene om WC-spoelwater naar boven te pompen,
  maar we kunnen ze door mekaar gebruiken hoor.
- Wabliéft? (Soms is zijn uitleg nogal eigenaardig, vind ik.)

'k Heb nu eindelijk eens gezien wat bilges zijn. Jawadde, ik heb daar al bijna 20 jaar een totaal verkeerde voorstelling van.
'k Dacht dat het afvoerputten waren. Natuurlijk in verhouding en groot genoeg, want af en toe hoort men dat iemand ín de bilges gaat.
Maar het zijn niet zomaar afvoerputten. Het zijn dubbele bodems, halfverdiepen op kruiphoogte, lekruimtes onder ongeveer elke machinerij
die daar staat. Het zijn heelder technische ruimtes die dezelfde functie hebben als een afvoerput(je): afvoeren.
Afvoeren wat ergens uitgelekt is. Daar lopen pijpleidingen met kranen. Door de looproosters rond de machinerijen valt er vanalles in de bilges
wat daar beter niet in valt. Op het vorig schip ben ik met LM ook eens in het machien geweest, maar ik kan me niet herinneren dat daar zoveel
looproosters waren. Misschien waren de bilges daar afgedekt met volle plaat ipv roosters. Want dat zou ik me wel herinneren. Over roosters lopen
is bijlange niet hetzelfde als over volle plaat lopen. Roosters geven een ongemakkelijk gevoel, er is zichtbaar beweging onder de voet,
mij geeft het geduizel, misschien een soort hoogtevrees (?)

In heel de machineruimte liggen veel pijperijen open.
Nu heb ik eens de 'dichtgegroeide' zeewaterpijpen voor de koeling van een aantal machinerijen van dichtbij gezien.
'k Heb drie van die kraterschelpen (ongewenste organismen) meegenomen. De grootste zijn aan de basis 2cm Ø en 3cm hoog ±.
Die zetten zich vast op mekaar en bouwen zo de ganse Ø van een pijp dicht. Daartussen blijft dan allerlei klein vuil zitten.
Dat komt met het zeewater naar binnen omdat de nettings (fijn filtergaas) niet overal geïnstalleerd zijn. -tekst 289
Dit bijkomend ongewenst micro-zeeleven metst dan de rest van die pijp dicht.
Dat hier niks oververhit geraakt is en brand doen ontstaan heeft, is gewoon een mirakel.

Het product en het systeem om die schelpgroei tegen te gaan zijn aan boord maar werd al 'een tijd' niet meer gebruikt.
Resultaat : schade alom in de zeewaterpijpen. En niet een klein beetje door sleet of zout, maar door nalatigheid. Triest is dat hier.
LM gebruikt het product wel, om de redden wat er te redden valt, maar voorkomen was er dus niet meer bij hè.
De schelpkokers gaan wel dood van het product en de schelpen komen los van de binnenwand van de pijp, maar andere blijven er opzitten,
rotsvast, niet los te krijgen met de hand.

De INOX-pijp voor de airco heb ik daar ook mogen bewonderen. Ze heeft al een naam, 'de Gouden Pijp'.
L = 60 à 70 cm, Ø = 10 cm, geheel en gans in inox.
- Overinvestering, zei ik tegen LM.
- Maar nee, zei LM, dat is uitvoeringsovercapaciteit. We hadden een gewone stalen pijp gevraagd.
- Uit-voe-rings-o-ver-ca-pa-ci-teit ?
- Ja, zoals een stommiteit, maar dan een hele dure.
En waar was de persoon die dat toen nog intijds had kunnen rechtzetten? Tja, weer ergens gaan 'vergaderen' waarschijnlijk.

          'k Heb heel sterk de indruk dat PvR niet eens op de werf geweest is tijden de twee dagen voorbereidende werfvergadering.
          Waarschijnlijk lag hij weer ergens te vergaderen op hotel. Ons verblijf in droge dok, vanaf 21/03 was eigenlijk al mislukt in februari.
          Waarom leveren ze inox wanneer in het lastenboek van de rederij staal staat? Wat is er zo nog gebeurt met het bestek?
          Waarom heeft PvR van die werfvergadering geen notities, ook geen diskette.
          Waarom heeft cheng Venes nog altijd geen werklijst na volle 14 dagen ...
          Waar komen de werklijsten van de mensen van de werf dan vandaan?
          Van het lastenboek dat reeds eerder opgestuurd werd vanuit Antwerpen en omgezet werd in werklijsten per ploeg.
          Oké, maar waar op hun werklijsten staan dan de wijzigingen van die twee dagen voorafgaande vergadering in februari? Nergens.
          Hun werklijsten zijn nog de oude, alsof niemand van de rederij de wijzigingen doorgegeven heeft aan de werf.
          En dit zijn maar een klein aantal aanwijzingen, waarschijnlijk zijn er meer.

We klommen hoger en hoger, de schouw in, de zolder van het machien. Daar lopen negen uitlaatpijpen. Ze zijn geïsoleerd met
een hitte werende stof. Het zou er anders 70° zijn en dat is een dodelijke temperatuur. Ze liggen persies alle negen in de plaaster.
dat het de 'zolder' van het machien is, is er aan te zien. Stoffig en nergens nog olie of vet.
Het was er akelig stil, behalve een vogel die ergens zat te kwinkeleren. Die zat waarschijnlijk binnen in de schouw en wist niet
dat het buiten al donker was. Vanaf een bepaald punt was er geen trap meer, enkel nog klimladders. Die hebben we niet beklommen.
De vogel hebben we niet gezien.
De schouw dient ook als ontsnappingsroute.
Ineens stonden we in de open lucht. Er zijn in de schouw twee deuren die elk uitkomen op een verschillend deck.
Van daar heeft men een goed zicht naar beneden op het maindeck en
dwars door de skylight (die nog open stond) op een gedeelte van de hoofdmotor, zoveel verdiepen lager. Einde rondleiding.

Over het management dat niet katholiek (*) is : we hebben twee dagen vroeger dan voorzien de droge dok verlaten en zijn tegen de werkkaai gegaan
terwijl er nog een barst van 2m lang tussen twee tanks was. Dat was geweten maar de barst (the crack) wordt niet gerepareerd want het budget is op.
In feite moesten we al vertrokken zijn, zei LM, en nu mogen er de komende twee weken geen mankementen meer aan het licht komen, want die
reparaties kunnen er niet meer af. Vandaar die 'Pampers Pour Pierre'.

De huidplaat (de romp) vertoont 'pitting'. Allemaal kleine puttekes, holtevorming in het staal.
Pitting moét door professionele lassers gerepareerd worden en gecontroleerd worden een inspecteur van de Lloyds.
Maar pitting herstellen + inspectie door de Lloyds kan er dus niet meer af. Of cheng Venes dat dan maar op zee wou laten doen door (een Chinese) fitter,
had Pamper Pierre gevraagd. Man toch, het is de ganse HUIDPLAAT, dat werk mag wel door een volledige ploeg in droge dok gebeuren hè,
zodat er bij een verkeerde beweging geen water naar binnen spuit, op een varend schip. En wanneer gaat cheng Venes dat laten doen ...?
De tanks moeten geïnert zijn bij aankomst in Fujayrah (UAE)  https://nl.wikipedia.org/wiki/Inert_gas  

In een van de ateliers aan de wal is een cargopomp gerepareerd, die moet getest worden op 18 bar. ( ± 18 kg druk per cm²)
De pomp kan slechts 14 bar aan. PvR heeft dat goedgekeurd en afgetekend zonder capt PP-LM of cheng Venes op de hoogte te brengen.
Venes heeft het van een ploegbaas van de werf moeten vernemen. Venes is 'tamelijk' boos, zei hij. Maar bij hem ziet of hoort ge boosheid nooit.
'k Zou maar uitkijken als ik PvR was.

29-07-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-03-25 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island 

Dag Ieder en Elk van Ulieden,

17h10 LT: 't is toch wel godgeklaagd zeker! Nu is LM vanavond misschien wel vrij van wacht, en nu is hier een tropische stortbui aan de gang waarbij
de zondvloed van Noë een muggenpiske is. LM komt hier zojuist binnen. Muggenpiske is een goed Antwerps woord zegt hij.
'k Had eerst 'kikkervisjesplasje' getypt en vroeg hem iets dat nog kleiner is. Muggenpiske dus.

LM & ik gaan vanavond aan de wal! LM heeft vrij vanavond. Het bliksemt en dondert nog, maar dat is niet erg. Met al die hoge kranen op de werf 
lopen voetgangers hier weinig gevaar (hoop ik).

1999-03-27 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island

't Viel allemaal enorm mee. Om 17h30 is het gestopt met gieten en hadden we enkel nog wat gedrizzel.
LM zijn regenjasje hangt vol vet. Waarschijnlijk is dat op de gangway gebeurd. Handcleaner er op (liefst Dreumex), 48 hrs laten trekken,
spoelen en de wasmachine in. Het resultaat is afwachten.

Deze voormiddag is de Lubu binnengekomen, gasvrij deze keer en op eigen kracht nog wel, niks gesleept! En het is 'onze' cheng Venes die
daar een oplossing voor aangebracht heeft.
Vermits op de Lubu de afdichting van de schroefas smeerolie laat weglekken, kan de Lubu enkel varen wanneer er continu smeerolie toegevoegd wordt.
Maar het systeem voorziet geen inlaat om continu smeerolie bij te voegen. Daar heeft Venes het volgende op gevonden : ergens hoog in de schouw
via een gewone plastic darm (stijl tuinslang) is de smeerolie wél naar de schroefas gans beneden te krijgen.
Enkele vaten smeerolie naar boven brengen (± 160L per vat), een man erbij posteren en zorgen dat de olie in voldoende hoeveelheden door de darm
naar beneden loopt, tot aan de schroefas, een 25 à 30m lager.
Het gewicht van de oliekolom in de darm zorgt dat de olie geraakt waar ze moet zijn.
Hier aan boord werd dat systeem ooit al gebruikt, cheng Venes heeft dat terug gevonden in de 'historiek' van het schip.
Venes heeft sinds gisteren een crewcut ipv zijn kapsel van Hongaarse zigeuner-violist en met dat eierkopke ziet hij er nu ineens twee keer zo slim uit.

PvR viel bijna flauw van dankbaarheid. Dank zij de vinding van Venes heeft hij op 'zijn budget' een complete sleep van enkele uren uitgespaard.
Zeven keren heeft hij cheng Venes bedankt en toen ... stelde hij voor de mecaniciens van de Lubu te doen komen helpen (?!?)
Cheng Venes heeft dat onmiddellijk afgewimpeld : die mannen zijn hier niet verzekerd en ze hebben waarschijnlijk meer dan genoeg werk aan boord
van hun eigen schip. De cheng aan boord van de Lubu is HUS. Met hem hebben we gevaren op schip 29. En cheng HUS moet het dan maar goedvinden
dat PvR een aantal van zijn mensen verplaatst naar dit schip? Om u te schetsen hoe PvR soms redeneert. En dat vent is zélf chief engineer geweest (???)

1999-03-28 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island

Gisteren, nog voor de middag, zijn cheng Venes en choff Kram een uurtje op werkbezoek geweest naar de Lubu. Venes kent HUS nog vaag van
een of andere cursus maar hij was vergeten hoe HUS was. Venes kwam hier efkes binnen om wat te vertellen over de Lubu en zei nogal teleurgesteld:
"We hebben daar een uur met vijf of zes mensen gesproken, maar het was constant dezelfde die we hoorden."
Ja chef, da's erg hè, vooral als men de visie en de mening van de andere mensen ook wil horen.
Op schip 29 verbabbelde cheng HUS elke dag wel een paar uur van andermans tijd.
De eerste drie weken heb ik toen geen ene keer zijn klavier horen klikken,
de vierde week liep hij iedereen te onderhouden over hoeveel papierwerk hij wel had ... etc, enz.
LM trekt wit weg wanneer hij de naam HUS hoort.
En dat HUS 'geen uur' kent, zei Venes ook. Dat weten we chef, dat weten we! Om tien minuten voor het einde schudde HUS
nog een job uit zijn mouw (da's pas planning!) of begon een parlee van een half uur.

Bon, ze zijn dus naar die schroefas gaan kijken. Hun 2^de mecanicien (Bernard) was aan iets bezig en cheng Venes doet hem een tip aan de hand om
iets sneller of gemakkelijker te doen gaan. Cheng HUS stond erbij en keek er naar, PvR kreeg bijna een appelflauwte van adoratie voor cheng Venes. 
"Uw volgende schip is de Lubu" zei hij tegen cheng Venes. Alsof hij de personeelsdienst in Antwerpen kan dicteren.
Voorts drukte hij regelmatig zijn hand op Venes' schouder, iets waar cheng Venes helemaal niet tegen kan.

Ondertussen ligt de Lubu daar, in die droge dok per dag 40.000 USD inkomsten te derven.
40.000 USD gedeeld door 24hrs = 1.666 USD/h tikt daar weg, enkel aan gemiste inkomsten. Wat een dokplaats kost per dag weet ik niet.

's Avonds is choff Kram aan boord van de Lubu nog gaan helpen met het ballastwater. Waarom dat is weten we niet. Misschien willen Venes & Kram
PvR uit de penarie helpen? -had de Lubu dan niet zelf bekwame zeelieden aan boord?
Want om de heksenketel compleet te maken: de Picar is op komst. Die hebben ook een zwaar mankement, maar wat nu weer? Iets met een ketel?
Ze komen voorlopig niet tot in Sembawang. Ze leggen zich ergens anders te ruste.

          Gisterenavond hebben we beelden gezien uit ex-Joegoslavië.
          De radioberichten overdag waren ook al verontrustend.

Sinds de marco weg is verlopen een aantal dingen vlotter.
Gek hè : veel werk voor iedereen, een man minder en tóch verlopen een aantal dingen vlotter.
Hoe zou zoiets komen? Omdat de chaoot en nu eindelijk van tussen is?

Ive doet nu de drankbedeling en om 19h15 roept hij dat om, zodat we er intijds aan herinnerd worden en hem niet nodeloos doen wachten of hem
in de loop van de week moeten gaan lastig vallen terwijl hij met iets anders bezig is. Gewoon de intercom gebruiken! Die dient voor dienstmededelingen hè.
Awel, daar moet ge dus communicatie-officier voor zijn (marco) en 25 jaar vaart hebben om de intercom niét te gebruiken.
Dit is Ive zijn eerste schip en die jongen weet al waarvoor een intercom dient. Jammer dat de marco het niet kunnen horen heeft.
Pjotr doet nu de e-mail en dat gaan ook veel vlotter, zonder parlementaties.

1999-03-29 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island

Gisterenmiddag was de capt van de Lubu bij ons aan tafel. Hij zat op LM zijn plaats en toen ik binnen kwam vond ik het vreemd
dat LM iets donkerblauw aan had. Dat het LM niet was zag ik pas daarna, toen ik al bijna op mijn stoel zat, zijn haar was te donker en zijn baard was te lang.
Tiens ... dit is niet de man die in '92 luidop JA geantwoord heeft toen de Schepen van Openbare Plechtigheden iets vroeg over voor- en tegenspoed.
Net toen ik op het punt stond te vragen "Excuseer meneer, vermits u een niét-LM bent, waar is dan de wél-LM?" zag ik LM aan de overkant van de mess
van aan het klein tafeltje naar mij wuiven ''t Is hier te doen vandaag!' Oeps, sorry donkerblauwe en tot genoegen.
Van aan de overkant van de mess (3m verder) viel me plots op hoe oud capt PP-LM er uit ziet. Was dat op schip 29 ook al, of is het recent?
Hij is vorig jaar in september 52j geworden, maar hij ziet er 62 of meer uit. -teveel gezonnebaad?

's Avonds moesten cheng Venes en choff Kram mee aan de wal gaan eten met PvR en de hele hoop. Tamelijk tegen hun zin.
Hoe PvR 's middags zitten wringen heeft om hen mee te krijgen is een verhaal apart.
Zo tegen 17h stonden ze gereed. Choff Kram op zijn scheepspantoffels want al zijn schoenen waren de nacht tevoren van voor zijn deur verdwenen :
werkbottines, werklaarzen, de slippers van Karimun en zijn walschoenen. Aan de deur van cheng Venes staat dat ook allemaal, maar daar was niks weg.
Was het schoeisel van choff Kram gestolen door mensen van de dok? Dat zou kunnen.
Was het een grap van mensen aan boord? Een smakeloze grap, maar 't zou kunnen.
Volgens LM en cheng Venes is er iets gans anders aan de gang. Iemand die om een of andere reden wrok koestert tegenover choff Kram
heeft rancuneus al diens schoeisel weggemaakt. Het zou dus door iemand van eigen volk gedaan zijn?
Dat leek mij compleet ondenkbaar en vergezocht, want wie zou nu zoiets doen. Dat is puur sabotage.
Ook al zou een mens met reden kwaad zijn op Kram, van zijn gerief blijft men af. Men gaat in gesprek, men spreekt over het probleem.
Dit was weer eens oer-naïef van mij en nog een overblijfsel van mijn beroepsmisvorming.
Want het zou natuurlijk wel kunnen. Zoiets is vroeger ooit al gebeurd. -twee keer, als ik me goed herinner, schoeisel kapot maken of weg maken

Ivm met het etentje heb ik cheng Venes nog wat proberen te sussen, dat dit soort dingen bij zijn graad horen en dat hij er nog goed van af kwam,
't was nog maar de eerste keer dat hij mee moest en Kram ging toch ook mee. Venes vond mijn blabla zeer naast de kwestie, want in zijn vrije tijd
wil hij niet nog eens in het wilde weg over job en schip zitten lullen. Tenzij over concrete zaken met Kram.
Dan gaat hij 's avonds liever met Kram gewoon een pint drinken in de kleine cantina aan de poort van de werf.

Gisterennamiddag heb ik eens wat TV gekeken. Veel van het scheepsvolk was aan de wal dus kon ik eens kijken zonder dat er gezapt werd en ik
zelf een beetje mocht zappen. De gebruikelijke  rommel & brol: veel feuilletonneks, reclames en 1 film. Maar 't is eens iets anders hè, TV kijken.
'k Heb veel mooie kostuums gezien, vooral van de medam die in Tarzan meespeelt : tropenhelm met muskietengaas als een sluier er rond gedrapeerd,
mooi, veel tinten van beige ook. Voor de rest was het voorspelbaar, Tarzan redt al de goeien. Wat een geluk.

          Op de radio zegden ze zojuist iets over ex-Joegoslavië: 'de grootste catastrofe sinds WOII'.
          Straks zal ik nog eens luisteren, want ik heb niet gehoord wat precies de catastrofe is. De bombardementen? De mislukte onderhandelingen?

Gisteren heb ik op TV gehoord : Every community has its colorful characters. This one has had a few too many. (Echos of the truth)
Dwz : Elke gemeenschap heeft zijn 'kleurrijke' personages. Deze heeft er enkele teveel gehad. (Echo's uit de realiteit)
Kermille, hoe toepasselijk was dat ineens. 'k Kon zo direct enkele gemeenschappen en gemeenschapjes in verleden en heden opnoemen voor dewelke
dat zinnetje als korte omschrijving kan dienen. Welwel, hoe raak geformuleerd ...

Cheng Venes stak zijn hoofd eens binnen in de cabine om enkele dingen tegen LM te zeggen.
De mensen van de dok hadden laten weten dat de manifold klaar was. Venes wist waar hij moest kijken en stak met zijn vinger dwars door het metaal.
Met de blote hand hè, dus niet staan poken met een schroevendraaier tot men er door zit, gewoon met de blote hand, met één vinger er door geduwd,
op een plek waar tot 12 bar getest wordt omdat bij 7 bar de aardolie veilig en zonder pollueren door de pijperijen moet kunnen. (± 7kg druk per cm²)
PvR zou die werkzaamheden goedgekeurd hebben en gezegd hebben : gooi maar dicht!
Zoiets is geen reparatie, dat is cosmetische camouflage, afbikken en schilderen, daar moeten we niet in een dok komen liggen hè.
En de werkuren die aan de camouflage besteed zijn, is verloren geld van PvR zijn Heilig Budget.
En cheng Venes krijgt die manifold onmogelijk nog goedgekeurd door de Lloyd's die hier nog altijd een man rondlopen heeft.
Wat een crapuul is PvR, om ons met een rotte manifold te laten vertrekken. En wat een geluk dat cheng Venes een slimme schrandere is.

In de eerste week hier heeft cheng Venes hier een dag of vier, vijf met de man van de Lloyd's moeten optrekken.
Ze hebben mekaar als vaklui herkend en leren waarderen. De man van de Lloyd's wéét waarover hij het heeft, zegt Venes.
Hij komt onmiddellijk ter zake, right to the point, no-nonsense, pas de fioritures. Dat is misschien een zeldzaamheid voor een Aziaat.
Misschien ja, maar niet voor een Aziaat die inspecteur is bij de grootste verzekeringsmaatschappij van de wereld en alle trucs
al minstens 1 keer meegemaakt heeft. Hij is zeer vasthoudend et très intelligent, zei cheng Venes.
Waarop dat stukske PP-LM : "Intelligent je ne sais pas, mais chiant certainement. Ne confondez pas chiant et intelligent, chef."
Het geen hij juist zelf aan het doen was! Het groot licht had weer eens gesproken hoor ...

Inspecteurs bij de Lloyd's zijn niet het golden-boys-type inspecteurs à la PvR, die loopt te wapperen met de betaalkaart van de firma en
onderwijl jammert over zijn werkbudget. Volgens mij selecteert de Lloyd's zijn inspecteurs wel op een andere basis dan op anciënniteit of relaties.
En bij de Norske Veritas is dat waarschijnlijk ook zo. Integriteit en geloofwaardigheid gaan boven alles. Anders davert de firma op haar grondvesten.
Maar ja, als die Lloyd's-meneer op zijn punt blijft staan is het natuurlijk gemakkelijker hem een zaag te noemen dan te moeten toegeven dat hij
jammer genoeg gelijk heeft hè PP-LM. Die Lloyd's man wou smeergeld hebben, beweert PP nu. Wat een laaghartige redenering.

Iets na 17h30 ging ik om bier in de bar want om 17h45 komt LM boven, vandaar. Choff Kram zijn laatste restje goesting om mee te gaan eten met
PvR & Co was helemaal weg. Er was een ongeval gebeurd aan deck, iemand was in een tank gevallen. Iemand van de dok.
Kram had de papieren ingevuld en de gast was al weg met een ambulance. Van het soort kwetsuren wist Kram nog niks.
Sembawang kleurt je dag (avond) donkergrijs.

Nog een klein mysterie erbij : het klein reis-stoomstrijkijzertje is terug in de laundry, na enkele weken weg geweest. 
Maar dat heeft niks met Sembawang of PvR te maken. Met wie of wat dan wel?
Wie is de zelfzuchtige die een ding voor gemeenschappelijk gebruik weken lang in zijn cabine houdt? -ík ken enkele initialen hoor!

Sinds begin deze maand is dit vaartuig elke dag een beetje minder schip en elke dag een beetje meer
een item voor een TV-uitzending: zijn de verhalen van vandaag waar of niet waar?
Het is begonnen met de opzettelijke pollutie van za-06/03 en sinds de pollutie van wo-10/03
geloven we met moeite onze eigen ogen nog, laat staan onze eigen oren. Nu de marco weg is hebben we PvR.

LM omschrijft het zo : PvR staat constant te balanceren tussen tijd en geld. En telkens gaat dat ten koste van de reparaties, ten koste van het schip.
Daarvoor moeten ze ons geen chef mecanicien sturen al inspecteur, een boekhouder kan ook, afwegen tussen tijd en geld. En mogelijk beter.
Het zou me niet verwonderen als we binnen een jaar of twee te horen kregen dat PvR met dit schip in deze dok zijn carrière verstuikt heeft.
Op schip 05 of 06 in 1980 of 1981 en op schip 09 in '83 heb ik ook al eens iets zien aankomen waar ik bij stond. Gebrek aan diplomatie was dat toen.

12h35 : vanmiddag hadden we twee dikke légumen van de rederij uit Antwerpen aan tafel. Hen heb ik ooit op de rederij al eens ontmoet.
Ze zijn allebei wat grijzer nu, maar nog altijd duidelijk hoge pieten. Capt Bae en capt DeSo.
En volgende week, wo-07/04 komt 2^de mecanicien RY (LM zijn voorganger).
LM en RY doen dan nog een week samen en wo-14/04 's avonds mogen wij het hier afbollen, afmonsteren.
Gisteren is dat officieel bevestigd door capt PP-LM.

1999-04-02 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island

Sinds wo-31/03 is de marco weer aan boord ... met de nodige fanfare, daar zorgde hij zelf wel voor.
Di-30/03 had LM een halve dag vrij na een tweede bezoek bij de dokter voor de resultaten ivm de allergie op zijn hand.
De blaasjes waren sinds zo-28/03 verdwenen en sinds wo-31/03 stonden ze er weer.
De dokter wist niet wat het was? Nikkelallergie. Zeg dat de Noren het gezegd hebben.

In de Strait Times van 22/03 stond een uitgebreid artikel over de themaparken in Singapore. Ze zijn duf, slecht onderhouden en de toeristen
voelen zich bekocht. Ongeveer alle bedrijfsleiders kampen met gebrek aan middelen en kunnen daardoor geen artiesten van het vasteland doen overkomen
voor demonstraties. De Tang-Dynastie zei me wel iets, maar na het artikel moesten we daar onze beperkte tijd en onze dollars niet meer aan besteden.
Vijf man die gedurende 5 minuten een flauw afkooksel demonstreren van wat krijgskunsten zouden geweest zijn een 1000 jaar geleden ipv een optreden van
een groep echte krijgskunstenaars van het Chinees vasteland gedurende 30 minuten zoals op de folder beloofd staat ... besparingen alom.
En de Maleise kampong is een verknipt winkelcentrum geworden.
Dus zijn we The Battle Box gaan bekijken in Fort Canning, het ondergronds hoofdkwartier van de Britten tijdens WOII.  https://en.wikipedia.org/wiki/Fort_Canning_Hill 
We hebben daar een stukske geschiedenis meegekregen. Van ± de 13^deE Javaanse en Chinese heersers, tot de 16^deE. Toen Maleis, daarna weer Javaans
en ineens 200 jaar niks, de handelsactiviteiten waren verschoven naar Malakka in Malaysia, tot in 1830 Stamford Raffles https://nl.wikipedia.org/wiki/Thomas_Stamford_Raffles 
hier voet aan land zette en het eiland onder Brits bewind kwam tot 15-02-1942. Die dag hebben de Britten zich moeten overgeven aan de Jappen.
We hebben een video gezien, originele zwart-wit beelden van de Britten. Het was neig interessant.

Changi, op de oostelijke tip van het eiland, daar waar nu het vliegveld is, was een gevangenkamp van de Jappen.
Daar hebben veel Australiërs en Nieuw-Zeelanders gevangen gezeten. Britten ook natuurlijk. Over Changi werd NIKS verteld! -zelfcensuur?
In Australië (4 jaar geleden) heb ik daar fotoboeken van zien liggen, niet duur, maar mijn dollars waren toen bijna op. Dat vind ik nu nog altijd spijtig.
Een boek van James Clavell speelt zich af in kamp Changi, 'King Rat' 1965, de Rattenkoning. https://en.wikipedia.org/wiki/King_Rat_(Clavell_novel) 
De verfilming was zwart-wit en de acteur die de rattenkoning speelt was indrukwekkend raak in zijn vertolking. -zie fragmenten op You Tube 
Vooral in de slotscène wanneer de gevangenen naar huis terug gaan en King (een Amerikaan)
vertelt welk soort bestaan hem in het burgerleven te wachten staat. Dat was een pakkende scène, vond ik toen in mijn jonge jaren.
Buiten het verhaal is de film ook een beschrijving van het klasse-systeem van de vooroorlogse jaren
een systeem dat in Changi, wegens andere prioriteiten, daar efkes ophield te bestaan. Wie dat niet doorhad overleefde daar niet.

In het ondergronds hoofdkwartier  waren meubels en een sein-installatie en een kaartenkamer en een lucht-ontgiftiging-installatie(?).
Wanneer we door een soortement holografische kijker keken, waren de seintoestellen bemand en waren de mensen daar druk bezig. Spooky.
In andere ruimtes zaten wassen poppen die bewogen en heelder conversaties hielden in de koptelefoons die we mochten gebruiken.
Er was sinds '42 persies niet meer verlucht, wat het allemaal nog echter maakte.

's Avonds (di-30/03) hebben we nog enkele dingen vernomen in de categorie waar/niet waar : aan deck liggen nog de laatste zakken met het slop
dat in Karimun uit de cargotanks geschept werd. Dat laten ophalen hier in Singapore kost 500 USD per ton. Volgens PvR zou het op 28.000 USD komen.
Hij schat dus dat er 56 ton ligt, 56.000 kg?
Zijn vraag aan capt PP-LM was of hij die 56.000 kg weer in de sloptanks wou laten kiepen, eens het schip weer op zee is.
En of hij er een officier wou bij zetten, want de Chinese bemanning (die nog moet komen) zou dat anders met plastic en alles 'durven' laten in de tanks
duikelen. Wie denkt dat dit verhaal niet-waar is heeft verloren.
En Kram zei zo tussen twee pinten dat 'zijn disketten' thuis toegekomen waren en al in de kluis in de bank lagen.
'k Heb zeer zeker het juiste mengsel van ontzag en discrete belangstelling op mijn gezicht weten te krijgen want hij verduidelijkte nog welke diskettes.
Hij heeft gegevens van de computer laten verdwijnen. De officiële uitleg zou zijn dat die gegevens zouden verdwenen zijn tijdens een black-out.
We hebben efkes zonder stroom gezeten op za-20/03 toen het schip hier tegen de werkkaai kwam en het schip overging van eigen stroomvoorziening op
shore-connection (aansluiting van de wal). En nog eens enkele uren op zo-21/03 toen het schip van de werkkaai de droge dok in ging en dan weer eens
een tijdje op wo-31/03 toen het schip van de droge dok weer aan de werkkaai ging.

Tijdens een van die drie stroomonderbrekingen zouden de gegevens dus 'jammer genoeg' verdwenen zijn (?)

Men moet geen Agatha Christie zijn om te vermoeden over welke gegevens hij het had hè : de slopgegevens (en misschien ook de ppm's) -tekst 292 & 294
van za-06/03 en wo-10/03. De hoeveelheden die toen wetens en willens overboord gepompt werden, dat zijn tonnen en tonnen.
Verdwenen slop ná vr-05/03 en vóór do-11/03. Op vijf dagen vaart? Dat is in een absoluut te hoge concentratie, dat kan niet meer als
verwaarloosbare kleine hoeveelheden verrekend worden. En daarom moesten die gegevens over de pollutie verdwijnen.
Waarom Kram die gegevens achter de hand wil houden? Tja, waarom heb ik foto's gemaakt van die pollutie ...?

En PvR heeft onder zijn voeten gehad van capt Bae van de rederij (een van de twee hoge pieten van de rederij die hier op werkbezoek zijn) omdat hij het
werkbudget er al op de helft van de tijd doorgedraaid heeft. Het werkbudget van PvR, dat weten we nu pas en dan nog toevallig, was 3 mio USD.
Op  ma-29/03 zat hij al aan 2,7 mio USD en op di-30/03 was het 3,1 mio USD.
Ofwel verstuikt hij zijn carrière op deze werf, ofwel heeft hij instructies van en zit hij in een combine met de dynastie in Antwerpen, want dit schip is
hun persoonlijke eigendom samen met nog een of twee andere oude schepen. Kortom, het Niarchos of Onassis-scenario. En dan maakt capt Bae zich
druk om niks natuurlijk.

De eerste ploeg Chinezen had twee dagen geleden aan boord moeten komen. -waar legden ze toch al dat volk te slapen aan boord?
Ze zaten vast op de luchthaven. Hun reispassen waren niet in orde. Waar ze nu zijn weten we niet. Op hun ambassade? Terug naar huis?
Hihi, wat een idee om niet voor de juiste papieren te zorgen hè. Met een ploeg van een man of vijf denken dat zoiets niet nodig zal zijn ...
Dat was het voor dinsdagavond.

Gisteren donderdag, was er een drink in het managementcenter aan de poort van de werf. Een soort receptie georganiseerd door de werf zelf.
Onze staff heeft zich daar zitten vervelen en stond al buiten een sigaret te roken toen LM & ik er langs kwamen om te gaan eten aan de wal.
Vanmorgen vertelde cheng Venes daar het een en ander over aan LM : van alle schepen die hier liggen waren de captains, de chengs en de choffs +
de inspecteurs uitgenodigd. PvR dus ook.
- Die heeft het daar toch niet te erg uitgehangen hè, onderbrak ik LM, of wij kunnen niet meer met goed fatsoen langs dat gebouw ...
- Wacht efkes, zei LM en hij vertelde verder.
PvR heeft daar ter plekke een competitie armworstelen georganiseerd tussen de staffs van de verschillende schepen alsof het een kampavond van
een jeugdvereniging in de jaren '60 was ipv een receptie voor een internationaal gezelschap, uitgenodigd door de directie van de werf.
PvR was daar efkes de Nonkel Bob van de rederij aan het spelen ...?
Uit beleefdheid deden een aantal mensen mee. Ziet ge al grote Scandinaven met kleine Aziaten armworstelen?
Wie denkt dat dit verhaal niet-waar is krijgt nul punten.
Onze staff stond dus niet alleen buiten omdat binnen niet mag gerookt worden, ze stonden daar vooral omdat ze zich dood schaamden.

Én, er zijn inoxbuizen geleverd voor de airco. Dat is roestvrij staal, peperduur.
Die dingen blijven nog 50 jaar goed. Dit schip niet meer, dus flink wat USD minder had ook gemogen.
En nu gaat PvR weer wat jammeren over zijn budget zeker?

Mensen, soms geloof ik zelf niet wat ik hier zit te typen. En ik tik het alleen maar in.
Wat moet het dan zijn voor de mensen die PvR dag in dag uit van nabij moeten meemaken.

27-07-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-03-19 ~ op anker, Singapore 

Dag België,

De scheepswerf in Karimun is nog maar pas in aanbouw. Er liggen al twee drijfdokken en er staan enkele ateliers, maar dat is alles.
Er zijn nog geen vaste droge dokken in aanbouw. In de baai waar we op anker lagen voor het demucken (de blubber uit de tanks halen)
waren nogal wat lapjes vlak land, dat amper boven het water uitsteekt. Voor de scheepvaart moet daar een baken komen, en die moet verankerd worden.
Die verankering moet regelmatig gecontroleerd worden. De bakens moeten regelmatig herschilderd worden, en om de zoveel jaar vervangen, want
zout vreet zelfs beton kapot.
Niet in Indonesia.
Ze planten bomen op dat vlak stuk. Die wortelen zichzelf vast, diep genoeg, op zoek naar zoet water. De bomen blijven vast staan, moeten niet
herschilderd worden want hun schors verweert wel maar wordt gevoed, en wanneer hun tijd om is moeten de bomen niet vervangen worden,
omdat ze zich al lang voortgeplant hebben.
Allemaal dotten donkergroen op grijs-groen-blauw zeewater, bij hoogtij met hun voet in het nat, bij laagtij met een strookje geel zand errond.
Goed zichtbaar bij daglicht. 's Nachts varen gaan ze hier voorlopig niet doen. Het is te druk op de overgang van Malakka Strait naar
de Main Strait van Singapore. Er is teveel kans op navigatieblunders, die routes gaan ze bij nacht niet dwarsen.
In Panama en Suez wordt ook enkel overdag gevaren.

Het is de firma Sembawang-Singapore die op Indonesisch grondgebied komt uitbreiden. (goedkope werkkrachten)
Singapore is van op zijn eilandje binnen de 15 minuten in de Derde Wereld. Ze moeten niet eens naar Zuidoost Azië, want ze liggen er midden in.
Op Karimun werden hellingen afgebrand. Op die hellingen komt logies en infrastructuur voor de werknemers.
Voor het demucken van de tanks waren het eilanders, maar voor een droge dok met werf komen fitters en lassers en
andere geschoolde werkkrachten van overal. En die moeten op Karimun dus onderdak krijgen.
Voor het demucken waren 120 werkplaatsen voor enkele dagen. 5000 mensen hebben zich aangeboden.

Er is nog vanalles te vertellen over Karimun, maar we liggen sinds gisterenmiddag al op anker ten zuiden van Singapore (Sultan Fairway, ± Jurong).
We hebben van 10h tot 15h gevaren in deadslow, we zien Karimun van hier uit nog liggen.
Er is tijdens dat varen weer flink wat afgetoeterd. Druk is het hier. Daarstraks heb ik de grote schepen geteld, ik kom aan 80, alleen al op deze ankergrond,
en dat is maar een van de vele. We liggen opzij van vier boorplatforms. Navenant de stroming van het tij draaien we rond ons anker dichter bij de platforms
of er verder vandaan. Gisterenavond om 18h waren we heel dicht bij het buitenste platform. Vandaag wou ik een foto maken, zo rond 18h30. 
't Klopt langs geen kanten, we liggen te ver af. Zelfde tij, andere stroming? Hier is wel iets met het tij hoor, zo op smal water, veel land rondomrond 
en op de grens tussen twee oceanen.
Hier is hier maar één keer hoogtij per 24hrs, wist LM te vertellen.

Vanmiddag vertelde LM dat PvR uit de eerste ploeg Maleiers van de Cleaning Gang 4 van de 6 'gewipt' heeft. Afgedankt. Ze deden niks.
Zelfs in een tropisch werkritme valt zoiets op. De gevaarlijke idioot 'G.S.' is een van de gewipten. Die vier zijn al van boord. Nu zijn ze nog met 20.
Vorige maandag vertelde LM dat G.S. hem een ganse parlee komen doen was waarom hij op de gangway onze reistrolley had willen overnemen.
Hij dacht dat ik afmonsterde en hij zou de bagage wel dragen. Wel, iemand die afmonstert gaat de gangway niet óp maar áf. I-DI-OOT.
Als wij om 23h45 tegelijk met een 30-tal andere mensen die aan boord moeten zijn de gangway op gaan, wie komt dan op het idee dat 1 persoon van
gans die hoop, die trap-op aan het gaan is, daar plots iemand van afmonstert, tegen de stroom in?
LM hoort dit soort blaaskes hier elke dag van de Poolse mecaniciens, al maanden. Als hij daar even moe van wordt al ik, is het bij hem niet te merken.
(Ik hoop dat mijn slag op G.S. zijn arm goed pijn gedaan heeft, al had ik beter zijn verstand op zijn plaats gerammeld. Gesteld dat hij er een heeft.)

PvR is aan het manoeuvreren om de marco hier zo snel mogelijk weg te krijgen. Misschien nog vóór de GMDSS geïnstalleerd is.
In cheng Venes heeft hij een medestander, die is de bierboycot nog niet vergeten. https://nl.wikipedia.org/wiki/GMDSS 
Het ging toen niet zozeer over het bier, het ging over het aantal strepen op de epauletten, over de graad. -tekst 291
Capt PP-LM wil de marco houden, ook nog na de installatie van de GMDSS, en heeft dat zelfs al aangevraagd (schijnt het).
In feite omdat hij niet graag paperassen doet en een gloeiende hekel heeft aan de wekelijkse drankbedeling en daarvoor een lakei kan gebruiken,
gelijk dewelke, al is het ene die regelmatig de gang van zaken verstoort of het boeltje in het honderd stuurt.
(Er zou nóg een bestelling niet verzonden geweest zijn, buiten die van choff Kram).
Door de steun van capt PP-LM zat de marco heel even sterk in het zadel.
Maar wie een persoonlijke secretaris wil moet die zelf meebrengen hè PP-LM, niet verwachten dat de rederij die gaat blijven bekostigen na
de installatie van een automatisch radiostation. De marco laten blijven? 
Choff Kram heeft een GMDSS ticket/brevet, en dat staat zo genoteerd bij de rederij ook.
E-mail? Ive kent dat systeem. Als het ding aangesloten is natuurlijk, anders kan Ive niet mailen.
Besluit : PvR krijgt de marco hier binnen enkele dagen van het schip af, tenzij PP-LM met een zéér zinnig argument voor de pinnen komt.

Een week of wat geleden was ik in voorzichtige bewoordingen aan Ive aan het vertellen dat de marco soms toch zó eigenaardig vreemd doet
dat ik het al uren op voorhand vervelend vind dat ik voor het een of ander er naartoe moet.
"O, maar zo is hij tegenover iedereen hoor, antwoordde Ive, gisteren ging ik vragen of ik zijn kleine schroevendraaier efkes mocht gebruiken,
en hij antwoordde: why." Tja. Om in de koffie te roeren?

De LUBU, het schip dat ons op 26/02 bij het binnenvaren in Malakka Strait voorbij gestoken is, ligt hier met panne. Ze waren gaan lossen in Korea,
nemen in het terugkomen tijdens hun Singapore-Passage stores & provisions (bevoorrading en proviand), traag varend in volle Singapore Strait.
Hun schoef-as afdichting heeft het daar laten afweten. -owee, in volle Singapore Strait?
Dat zou eergisteren gebeurd zijn. PvR was bij hen aan boord toen het gebeurde. De Lubu is pas van 10/01 in de vaart en kan al naar de droge dok
voor herstellingen. Een constructiefout, wordt hier gefluisterd. In elk geval is de bouw van het schip nog onder garantie en ze zullen dus een klad
Koreanen van de bouwwerf aan boord krijgen.

Van constructiefouten en kinderziektes heeft deze berg roest zo geen last meer, sinds een jaar of 20.
Een week of twee geleden stelde LM een kleine nieuwe frigo-compressor af volgens de standaardcriteria van de bouwer. De compressor is nieuw,
de rest van de installatie is dat niet. Het compressorke kreeg een hoest- & niesbui en staat daar nu wat na te snuffen, ocharme.

Het zou tof zijn als de Lubu en wij in de droge dok binnen loopafstand van mekaar lagen. Maar zoveel geluk zullen we niet hebben.
Wedden dat zij naar de Jurong dokken gaan, dat is de ZW-hoek van het eiland en wij gaan naar Sembawang, dat is tippeke Noord.
Morgen om 07h zouden we hier het anker lichten, de Singapore Strait helemaal door en dan naar bakboord, Johor Strait in.
We varen langs het vliegveld (Changi Airport) en hier zijn uurroosters voor scheepvaart om te passeren en voor de luchtvaart om te landen,
wist choff Kram te vertellen. Het vliegveld ligt helemaal op de oostelijke rand van het eiland, de vliegtuigen beginnen al te dalen boven de zee en
waar de lege zeeschepen, die hoog op het water liggen en naar Sembawang moeten, vliegen zij al zeer laag.
Het heeft niks te maken met mekaars elektronica in de war sturen, het gaat gewoon over de hoogte van de antennes aan boord van grote 'lege' schepen.
Straf hè. Schepen kunnen hun antennes niet intrekken en vliegtuigen die landen moeten hun wielen laten uit staan. Tot zover choff Kram.

1999-03-25 ~ droge dok, Sembawang, Singapore Island

Allemaal niks van waar! De vliegtuigen vlogen gewoon over. Om de twee minuten landde er een, of wij daar nu vaarden of niet.
De Johor doorvaart naar Sembawang is de moeite om zien en mee te maken, maar niet zo mooi als ik verwacht had.
Er zijn mooiere doorgangen en zee-engten op deze planeet: de Straat van Messina, de Bosphorus, de Hellespont, de Seaway
het Panama- & het Suezkanaal, en 't Scheld tot in Rupelmonde natuurlijk, en Schoten-vaart.  
'k Heb de nodige foto's besteed aan de Johor Passage, dat wel. https://nl.wikipedia.org/wiki/Straat_Johore 
Aan stuurboord ligt dus Johor (Malaysia), aan bakboord ligt Singapore Island.

Aan bakboord hoge bouwwerven en mobiele foons, dat is het eerste wat hier opvalt. Heelder woonwijken (woontorens) zijn ze hier aan het optrekken.
NewTowns worden ze genoemd. 'k Heb er minstens drie gezien tijdens de doorvaart naar Sembawang. Geen kantoorgebouwen hoor, allemaal woontorens.
Kilometers aan een stuk. Veel meer dan wij thuis kennen. Een grotere oppervlakte dan de binnenstad van Antwerpen. Misschien wel een oppervlakte
van Ekeren tot Hoboken. Alles vol woontorens. Bossen woontorens. Allemaal tussen half-af en bijna-af. Beschilderd in pastelkleuren. Nog zonder ramen,
het zijn zwarte gaten als starende ogen. Een landschap van George Orwell.
Nergens hangt was te wapperen, de wijken hebben nog geen beplanting, de straten hebben nog geen eigen gezicht.
Hier en daar al een speeltuin, leeg. Spooky.
In de verte hetzelfde landschap, maar nog met kranen en de stellingen afgekleed met netten, de torens nog in de ruwbouwfase.
Het leek niet eens op een decor, want uit een decor trekken de acteur weer weg na de voorstelling. Dit was voor echt: woongelegenheid,
massaal en dringend. Wat is hier aan het gebeuren? Overconcentratie? Of overbevolking ... waar zijn we mee bezig, wat zijn we aan het doen!

Aan stuurboord Malaysia, jungle. Af en toe enkele lage daken tussen het groen.
Op het water paalwoningen, ver uit elkaar. Waarschijnlijk schelpdierkwekerijen.
Er is een modern haventje, met maar enkele ligplaatsen.
Een dorp en een paar losse gehuchten en tussenin een laag torentje. In de verre verte een stad of twee, met hier en daar een torengebouw.
Die houden dat hier nog 1000 jaar vol!

MA-22/03 naar de tandarts: parodontitis weeral, en weeral twee tanden minder, elektrische tandenborstel of niet. De tandarts gaf een hele uitleg over
tandvlees poetsen ter hoogte van de wortel om de doorbloeding te stimuleren, kortom, de ganse uitleg zoals op alle folders van Sensodyne staat en
op de gebruiksaanwijzing van de elektrische tandenborstel. Dat weet ik allemaal al, en ik kan het een tijd uitstellen, maar niet eeuwig.
DI-16/03 was aan die tijd dus een einde gekomen. Die dag heb ik weer maar eens een aanvraag voor een tandarts gedaan.
ZA-20/03 gingen we tegen de wachtkaai en kwam het einde van de ellende & pijn in zicht. https://nl.wikipedia.org/wiki/Parodontitis#Chronische_adulte_parodontitis 
Het werd noppes, wachten tot MA-22/03 kwam Ive zeggen. Lap, nog eens 36hrs erbij, alsof in een wereldhaven geen 24hrs medische wachtdiensten bestaan.
Wat wij met deze bemanning nodig hebben is een ombudsman of -vrouw, want PP-LM is een ramp als chef van de huishouding.
LM moet ook naar de dokter. Voor die vreemde huiduitslag op zijn hand weeral. Dezelfde blaasjes als twee jaar geleden op schip 27 of 28 en op schip 24 ook eens.
Het is mogelijk een allergie die te maken heeft met de job. 'k Heb eens een beschrijving gelezen over nikkel-allergie, en daar lijkt het heel goed op.
Daarom willen de Noren geen nikkel in hun munten, nikkelallergie belast hun volksgezondheid onnodig en kost hun economie teveel aan werkverlet.
LM moet DI-30/03 terug gaan, dan hebben ze de resultaten van de allergie testen.

Gisterenmiddag aan tafel kreeg capt PP-LM een telefoontje van de marco. Die was nog in de kliniek en ze houden hem daar efkes omdat hij
moet geopereerd worden aan zijn zitvlak. Achteraf : medeleven of begrip was niet onze spontane of onmiddellijke reactie.
De toon was eerder :
- Aan zijn zitvlak? Hoe toevallig.
- En wat heeft hij?
- ... (het antwoord) ...
- Oei! datte! Amai mijn g*t!
En verdere fijngevoelige opmerkingen van mijnentwege hierboven in de cabine, met het deurgordijn dicht zodat ze me niet horen.
Wie onverschilligheid (en sarcasme) oogst zal wel iets in die aard gezaaid hebben zeker?

Tot gisteren hadden we amper warm water, omdat het water nu elektrisch opgewarmd wordt en niet meer met stoom, want de ketels liggen stil.
LM heeft de schakelaar gevonden en daaraan iets verholpen. LM = water-tovenaar.
'k Weet al lang dat hij een genie is, maar ik zie het graag eens geschreven staan ook. Dat is bij deze dan gebeurd.
Hij begint nu om 07h ipv om 08h. En vanavond kan hij misschien van boord. Want hij is niet vrij omdat de werkdag om is hoor,
hij moet nog weg mogen ook. Dwz : of híj of de cheng moet aan boord zijn. En als cheng Venes het afbolt, naar goed voorbeeld van capt PP-LM,
is LM van thuiswacht.

Binnen enkele dagen wordt de Lubu hier binnen gesleept. Ze komen dus toch naar Sembawang, ze gaan niet naar Jurong.
Op eigen kracht geraken ze hier niet meer. Voor het ogenblik liggen ze in Karimun om het schip gasvrij te maken.
Daarna komen ze op onze plaats in deze dok te liggen. Zij hebben voorrang omdat ze een contract hebben lopen van 40.000 USD.
Elke dag die ze niet varen verliezen ze die som. Dit wordt een kluif voor de juristen van de verzekeringen hoor.
PvR is nu enkele tinten grijzer.
Wij met dit schip gaan weer naar de wachtkaai. Dat gebeurt ook met slepers natuurlijk en het is een precisiemanoeuvre. PP-LM had al laten horen
dat ze hem daarvoor niet nodig hebben. Of dat als grap bedoeld was, of menens was, dat moeten we afwachten. Wanneer er tijdens zo'n manoeuvre
iets mis gaat en achteraf blijkt dat de capt niet aan boord was, wat zeggen ze dan bij de Lloyds? https://nl.wikipedia.org/wiki/Lloyd%27s_of_London#Edward_Lloyd's_Koffiehuis
Die captain moest dringend postzegels gaan halen? Of aan de wal tussen de lakens gaan stoeien ... 
Hier is al enkele dagen iemand van de Lloyd's aan boord. Cheng Venes kan er goed mee praten, zegt hij. En met PvR van langsom minder.
Gisterenvoormiddag is er 'geroepen' geweest, vertelde cheng Venes.
Choff Kram was duidelijk nog over zijn toeren om 11h20 en cheng Venes probeerde hem te kalmeren.

           Begot, ze zeggen op de radio juist (11h LT, 04h BT) dat er weer oorlog is in ex-Joegoslavië,
           iets met US luchtaanvallen van op vliegdekschepen in de Adriatische Zee.

In de namiddag stak cheng Venes hier zijn hoofd eens binnen en vertelde dat PvR zich verontschuldigd had met het argument dat hij 'dépassé' was.
De gebeurtenissen groeien hem boven het hoofd. (Werkelijk?)
Moest hij daarvoor al van begin maart in deze contreien zijn? Hij is hier in Sembawang een dag of twee op werkvergadering geweest.
Volgens cheng Venes heeft hij daar geen enkel papier van bij, laat staan een diskette.
Hij heeft hier aan boord drie weken de tijd gehad, min die paar dagen dat hij naar de Lubu moest, om de planning uiteen te zetten en cheng & choff
te briefen en eventueel gewijzigde planning kenbaar te maken. Kortom : om zijn twee rechterhanden op de hoogte te brengen en te houden. 
Dat heeft PvR niet alleen niet-gedaan, dat heeft hij actief nagelaten. Hij heeft hen als een dictateurke overal buiten gehouden en hen behandeld als
loopjongens of dagloners. En nu, in het heetst van de strijd, wanneer hij volop ondersteuning nodig heeft
(al was het maar omdat een mens niet op zeven plaatsen tegelijk kan zijn) valt deze generaal, dat organisatorisch talent, zijn cent dat
de twee kolonels onvoldoende op de hoogte zijn en van sommige dingen zelfs helemaal niét op de hoogte. -wie chaos oogst heeft slordigheden gezaaid 

De werklijst van choff Kram heeft hij hem véél te laat gegeven en die klopt al niet meer met de werklijst van de Sembawang-ploegbazen aan deck.
Cheng Venes heeft voor het departement machien tot hier toe nog geen enkele werklijst te zien gekregen. En vermits de cheng geen werklijst heeft,
heeft LM er ook geen. Vanavond zijn we de vijfde volle werkdag bezig. Hoeveel ploegen van Sembawang over deck en in het machien rondkrioelen weet geen kat.
En wie waar welke werkzaamheden moet volgen is nog altijd niet duidelijk na de vijfde werkdag.
"Soms zie ik een ploeg aan iets beginnen waarvan ik dacht dat wij het zelf het moesten doen na droge dok. PvR riep toch altijd over zijn budget hè.
Ik ben hier al lang de pedalen kwijt" zei LM. Hij zat daar zo moedeloos en ik kon hem niet helpen.

Op capt PP-LM, met wie hij weken zitten vergaderen heeft, moet PvR niet meer rekenen. Die heeft land geroken en gezien. Zijn bevoegdheden en
verantwoordelijkheden beperken zich plots weer tot papierwerk, ook al komt hij in overall aan tafel. Dat lijkt zo wat actiever hè, zo wat meer betrokken.
Om de twee dagen verdwijnt hij om 17h, gaat winkelen en gaat achteraf op hotel overnachten.
PvR heeft dus 'en grand seigneur' hier met de verkeerde persoon zitten vergaderen. PvR loopt nog evenveel te GSMmen, wat gebronsder nu,
maar met een kramp rond zijn lippen. Minder glorie, minder glans, alleen zijn gouden kettingen blinken nog.
Resultaat: nu moet hij per dag ± 2hrs met cheng en choff nog allerlei bespreken, wat vier keer te lang is voor een gewone ochtendvergadering. 
Ondertussen zijn die twee mannen niet op de werkvloer, houden hun ogen en oren daar niet open en blijft hun eigen werk ook liggen.
Van de twee uren anderhalf teveel praten per dag, tel uit per week : 1,5 x 7 = 10,5 = 10hrs30. Meer dan een volle werkdag gaat hier verloren aan
besprekingen die allang hadden gevoerd geweest kunnen gehad zijn. (Nu heb ik bijna mijn vingers verstuikt op die hyper-voltooid-verleden-tijd)

JdL van de rederij in Antwerpen is ondertussen ook aan boord. Hem kennen we van in '96, de werf in Korea. -schip 27
Hij zit recht over ons aan tafel en dat is best gezellig. Hij weet nogal veel over Korea, hij is er bijna drie jaar geweest.
En het is een serieuze verademing naar eens iets anders te luisteren dan naar scheepsmankementen of naar nog sterkere verhalen over
nog ergere mankementen. Nu hebben we efkes een cursus Korea. Of hij een Humo bij heeft heb ik nog niet gevraagd. Straks misschien, aan tafel.
Heel efkes heeft hij uitgelegd, in schema-lijnen, wat er met de Lubu gebeurd is, speciaal voor mij. JdL is werkelijk een fijne tafelgenoot.
Door stormweer was er een plastische vervorming van de romp, ter hoogte van het achterdek.
Doorheen de achterbouw, en dus onder het achterdek, loopt onderin de aandrijfstang van de main engine naar de schroef, de schroefas.
De aandrijfstang is in zeer sterk staal en die vervormt niet mee op dezelfde manier als de romp in toen dat stormweer.
Et voilà : dysplasie --> disfunctie!

Kan stormweer zo'n sterke vervorming in de romp veroorzaken? Ja, want de Lubu is een zeer lichte bouw.
Voor zó'n oppervlakte is de romp eigenlijk een tamelijk dunne staalplaat. Ziezo, die uitleg was duidelijk. 'k Was enorm opgetogen dat JdL
tijd genomen had om mijn vragen te beantwoorden. PP-LM zat in zijn bord te kijken en te mokken, hij was niet het centrum van de aandacht.
Stormweer dus. Awel PvR? Gij vertelde toch dat heirkracht niet bestond hè? Wel, in januari toch nog niet ... -tekst 281 
PvR moest plots weer telefoneren.

LM vertelde deze namiddag dat de Lubu voorlopig nog niet op komst is. Ze zijn afgekeurd, niet gasvrij genoeg. Volledig gasvrij bestaat niet
volgens choff Kram, maar op de Lubu vallen ze zelfs buiten de marges. Herbeginnen de grote kuis van die tanks! Terug naar Karimun. Rap een beetje!
Capt DM is er al niet meer aan boord sinds Korea. Choff Pevela is ginder gelukkig ook afgelost en cheng DS ook, denk ik.
Ik ben al lang blij dat capt DM (onze topkaptein) en choff Pevela die ellende daar aan boord niet moeten meemaken. Voor hun vervangers
is het even erg natuurlijk, maar die zijn fris uit verlof en kunnen voorlopig nog tegen een stootje,
maak ik mezelf wijs.

12h30 : groot nieuws. De marco komt niét terug, hoogstens om zijn bagage te maken en dat bericht is zo officieel al maar zijn kan, zegt LM.
'k Ben vergeten te vragen van waar of van wie hij dat 'officieel' weet.
Vanmiddag was er weer telefoon aan tafel. De marco weet heel goed op welk tijdstip hij moet bellen hoor.
Heel efkes dacht ik dat hij in operatiehemdje met zijn zitvlak-affaire en scalpels en wieken bij ons op tafel lag, maar die details heeft capt PP-LM
ons dan toch bespaard. PP-LM gaat de marco om 15h bezoeken. (Voor de rest van de namiddag duikt hij gewoon weer ergens tussen de lakens,
op kosten van de rederij...) Hij bestelde gelijk zijn vervoer in een telefoontje naar de agent, zo blij was hij dat hij van zijn verantwoordelijkheden weg kan.

De agent heet Thomas en heeft dit schip onder zijn administratieve hoede sinds begin deze maand.
Hij zal ons nu wel zo goed als beu zijn, denk ik. PvR en PP-LM bellen hem om de haverklap, van 06h tot ver na kantooruren.
Thomas is eigenlijk de nanny van PvR en en PP-LM.
PvR vertelde aan PP-LM dat Tomas 'crevé' is, le pauvre. Uitgeput ocharme. Want PvR belde hem om 06h en Thomas sliep nog.
"Ik laat een wagen komen om 06h30" verduidelijkte hij voor de andere tafelgenoten.  Niemand toonde daar het gepaste ontzag voor. Ik zag hen denken :
wie op hotel wil slapen (tussen de lakens gaan stoeien) moet het spitsuur maar trotseren. Ondertussen dient PvR zijn cabine puur als kleedkamer voor hem
en voor hem alleen, en moeten andere mensen, die liever wél aan boord zouden logeren dan op hotel. Er is aan het shipsoffice toch een badkamer die als
kleedkamer kan dienen. En in het office staat ook een schrijftafel. Waarom neemt hij dié ruimte niet in gebruik ipv een volledige cabine?

Bon, we lachen wat af, LM en ik, wanneer we PvR naar wat bevestiging horen hengelen omdat hij voor het ogenblik 'geen leven' heeft.
Dat hij op dit schip eens een contractje meevaart. Dan pas mag hij spreken.

Om JdL wat te doen griezelen heb ik over het hagedismonster op Karimun verteld. Hij vond het akelig genoeg naar mijn zin.
Ofwel griezelde hij mee uit beleefdheid, dat kan ook want hij is een heer, heb ik de indruk.
'k Ben vergeten een Humo te vragen. Morgen dan maar.

Ziezo, blad vol. Wat gaat het snel wanneer een mens zo wat begint te roddelen hè. Of te ratelen.
Want echte roddel is het eigenlijk niet, het is ommers allemaal waar.

25-07-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-03-17 ~ Karimun, Indonesia

De kassiersters van Padi Mas dragen hetzelfde uniform als de hostessen van Singapore Airlines, maar dan in groene waterkleuren ipv tinten blauw.
'k Denk dat het een traditioneel pakje is: bloesvestje + lange rok. Heel elegant en heel mooi, al die kleine poppendames.
We gingen Padi Mas uit en ik moest al weer naar binnen omdat ik de drie kleine houten katten vergeten te kopen was voor Tina.
En toen stapten we de warme parking op.

Naar de overkant van de straat : Marina Hotel. Een eigenaardige inrit die half gesloten was, een binnenkoer met een bloemrijke haag als afsluiting,
een dancing die aan het openen was, een hotel dat geen bar heeft en daarnaast een soortement van dansrestaurant dat bijna open was en waar we al iets
te drinken konden krijgen. De airco stond pas aan, het was er nog duf. Maar er was stilte. Prima!

Toiletten : niet de deur in de linkerhoek van de zaal, maar in de rechterhoek. Oké, weer heel die zaal door, maar deze keer over het podium, da's korter.
Ja, ik heb dus in Indonesia op het podium gestaan, zij het om dwingende redenen. Naast het podium stond een tafel-trolley, zo'n werktafel op wielen
om snel veel grote tafels af te ruimen in cantine-stijl. Op het bovenste vak lag in een glazen bak een soortement hagedis-beest-draakjesmonster,
ongeveer 50cm lijf + 70cm staart. De staart hing uit de bak.
Wat een eigenaardige manier om zo'n beest op te zetten, dacht ik. Gewoonlijk zetten ze die toch in een pose hè? Op een tak of zo en met de muil open,
de kam omhoog en de staart in een krul ... 'k Keek nog eens om. Als ze de staart nu nog moeten goed krijgen breekt hij.
En wat een vreemde plek om zo'n bezienswaardigheid op te stellen.
30 seconden later viel mijne nikkel dat het monster niet opgezet was, maar leefde. Da's geen bezienswaardigheid, dat is een gezondheidsmedewerker.
Die moet overdag, van op de vloer dan, wanneer het dansrestaurant gesloten is en warm, op ongedierte jagen:
hagedissen, insecten en misschien zelfs slangen (slangetjes) en alles wat hier door kieren en spleten naar binnen gekropen komt.

'k Liep in een boogje rond de trolley terug naar de tafel. Onze tafel stond aan de voorkant van de zaal, meters van de trolley vandaan.
Maar de staart leek nog eens zo donker en nog eens zo groot nu ik besefte dat het dier leefde. 'k Vertel dat aan LM, hij kijkt eens naar achter.
- Ah ja, antwoordde hij, schijnbaar onbewogen.
- Gaat ge eens kijken? vroeg ik.
- Nee. Neenee.
Mijn verhaaltje volstond voor hem. Hij wou geen drakenbeesten van nabij zien.
Nu zagen we op de tegels in tegenlicht twee hagedissen kruipen ook nog. En onder de inkomdeur was spleet van 2 cm te zien.
Langs daar komt al zeker ongedierte binnen. En kijk, over de vloer kroop nog een hagedisje, enkele cm lang maar.
Da's allemaal voer en werk voor het draak-beest in de bak op de trolley.

Het werd stilaan tijd om naar The Mandarin te gaan, Capt PP-LM en PvR hadden daar lekker gegeten. Dus liever dan op culinaire verkenning te gaan
hielden we het bij The Mandarin: zeevruchten, vers van de dag. Dat openlucht restaurant moest een beetje verder richting scheepswerf zijn,
maar hoeveel een beetje verder is wisten ze niet precies. De zon was al aan het zakken, dat wel, maar het was toch steil bergop en het beetje koelte
dat we in de Marina hadden opgedaan was al weer weg. En onze boodschappen begonnen te wegen, wielekes of niet.
Uit het asfalt kwam de hitte van de dag. De begroeiing gaf niet veel koelte. Het riet langs de baan rook lekker en ruiste zachtjes, maar gaf geen schaduw.
Als het hier nog lang duurt doen we een wagen stoppen. Het werd stiller langs de weg, er waren ineens geen wagens meer, enkel nog luide brommers.
We hadden een fles water bij, maar we raakten uitgeput. Nog efkes deze heuveltop en dan hebben we het gehad, definitief uitgeput.

Vlak achter de heuveltop, iets van de weg af en verborgen door de begroeiing: The Mandarin.
We zijn neergeploft aan een tafel pal onder een ventilator. Geen menu, hier eet men volgens de vangst van de dag.
Wij spreken (nog) geen Bahasa, en zij spreken geen Nederlands meer.
Malais? Ook niet, sorry.
Thai?  En wij maar nee schudden met een spijtige glimlach.
Nu krijgen we eens te maken met meertalige bediening, nu hebben we geen enkele taal gemeenschappelijk.
Ze hebben de kok van bij zijn fornuis gehaald, die spreekt Engels.

Op alles wat hij voorstelde hebben wij 'ja' geantwoord, denkend aan een hapje, een voorgerecht en een hoofdschotel met wat groenten en rijst erbij,
in afgepaste hoeveelheden voor twee personen. Zo dachten wij.
Toen ging de kok drie grote wierookstaven aan de straatkant van het terras in houdertjes plaatsen.
- Is dat om insecten weg te houden of is het een ritueel? vroeg ik aan LM.
- Een ritueel, zei LM, kijk maar.
Boven de keukendeur hing een roodgeverfde plank die dienst deed al huisaltaar en daarop plaatste de kok nog eens drie staven wierook.
Nu kon ons niks meer overkomen. Als wie daar aan tafel zat of daar liep te werken was nu beschermd tegen de demonen van de duisternis en ander ongedierte.
De Zwarte Boeddha waakt van op zijn rode plank. Alles was nu goed of zou goed komen.

De keukenploeg schoot in gang, met een man of acht. Bij dit weer wordt geen voorbereidend werk gedaan. (geen mise-en-place)
Alles gebeurt à la minute, vandaar al dat keukenvolk.
Groenten kuisen, vis kuisen, wokken, stomen, hakken & bakken, blussen & saus maken, afwerken & serveren.
Vijf of zes schotels brachten ze, alles in familiale porties en ook nog twee vissen (?) Daarop zullen wij daarstraks 'ja' geantwoord hebben zonder op te letten.
Op andere tafels stonden dezelfde hoeveelheden eten, maar dan voor een gezelschap van zes tot acht mensen.
'k Hoopte dat Ive en Pjotr zouden voorbijkomen om dat te helpen opeten, maar die waren zelf druk bezig, elders op het eiland.

Geloof het of niet, wij hebben al dat eten op gekregen, behalve de twee vissen. De kok kwam wat ongerust vragen waarom we de vissen niet opaten.
- Too much, zeiden wij, danig beschaamd.
Want eten laten staan in een Derde Wereld land is in feite een slag in het gezicht van de mensen. Eigenlijk is teveel bestellen al zeer decadent.
Of hij het moest inpakken om mee te nemen.
Nee danku, liever niet in deze warmte. We hebben zo al eens iets voorgehad. -salmonella, op het vermaledijde schip 25, tekst 152
De drukte nam af. De restaurantbrigade ging wat voetbal zitten kijken in de 'zaal', het overdekt terras aan drie zijden open om de bries toe te laten.
Wanneer er nog een gezelschap neerstreek en de bestelling opgenomen was, schoten ze met zijn allen weer in gang:
schillen, snijden, hakken, bakken, stomen, wokken, kláár! Serveren maar!

Later op de avond hebben we gezien wat zijzelf aten: een bord vol rijst, daarin drie brokjes vlees. Niks seafood of vis. Niks groenten en geen drank erbij.
De voetbalmatch bleef op staan. Een van de spelers heette De Souter, of De Soute, of de Stoute. Het werd met een oe uitgesproken, het kan dus ook
De Soete geweest zijn. Het klonk in elk geval nogal Nederlands. Kent iemand een speler van die naam?

We zaten daar nog zo wat onze tijd vol te maken en ineens had ik de indruk dat we op vakantie waren en niet terug moesten naar het schip, maar
naar onze caravan. Zo van : verdorie, het zal nu wel warm zijn daarbinnen, ik had een raam moeten laten open staan. Maar dan zat het nu vol
vieze beesten binnen. 'k Zal het sebiet efkes laten tochten, met de lichten uit ...
Van waar dat vakantiegevoel zo ineens? De geur van het riet misschien. En omdat LM daar zo genoeglijk zat voetbal te kijken en te lanterfanten.
'k Was blij te zien dat hij dat nog kan, na 81 dagen aan boord van dit schip, die varende ruïne.

Ive en Pjotr kunnen het al niet meer, lanterfanten. Zij marcheerden deze namiddag langs de weg alsof ze aan deck waren en liepen zich nuttig te houden,
alsof elke seconde die langzaam doorgebracht werd, of met alleen maar kijken, voor eeuwig en altijd nooit opgebracht zal hebben.
Zij zijn in permanente staat van paraatheid. Door de job is hun versnellingsbak geblokkeerd in de hoogste stand. Zelfs tijdens een halve dag vrijaf
moet het nog vooruit gaan. Dwangmatig actief ... waar hebben we dat nog meegemaakt?

Er stonden twee piepkleine schoteltjes op tafel met pikante groene besjes of zaadjes in een zout waterachtig sausje, ongeveer vier soeplepels elk.
Op de andere tafels stonden ze ook, maar ik had niet kunnen ontdekken hoe en waarmee dat gegeten werd.
'k Heb nog een beetje rijst genomen met twee van die soeplepels pekel er op. Na een minuut voelde ik het tintelen in mijn tenen, alle vermoeidheid was weg.
Zout! Natuurlijk! Hoeveel minerale zouten zouden wij uitgezweet hebben deze namiddag. De laatste twee lepels heb ik ook binnen gelepeld : klaarwakker en
fit genoeg om het eiland te voet over te steken, bij manier van spreken.
- LM! Kijk! Hier! Pekel! Opeten! Doen!
Maar hij deed het niet. Hij moest die goals op TV immers niet zelf maken. -enkele jaren later is hij plots wél advies beginnen volgen, hij moest toen wel
Rond 22h is de kok met zijn brommerke een taxi voor ons gaan halen. -nu zijn er GSM's, maar in 1999 nog zo niet hè.

Aan de scheepswerf gekomen was de grote hoop er al. Zo rond 23h30 waren we met teveel volk om daar nog een half uur te blijven staan wachten en
kwam iemand van de ploegbazen ons zeggen dat het bootje ons alvast naar het schip zou brengen. Er hadden zich al een paar man zich
te slapen gedrapeerd bovenop fijne pijplijntjes voor zuurstof en nog een ander gas. 'k Denk toevoerpijpjes naar de drijfdok.
Jamaar! We waren nog niet voltallig ...
Dat gaf niks, zei de man, dan vaarde het bootje wel twee keer. Hij wou zo'n grote groep daar weg hebben, dat was duidelijk.
We stappen braafjes de schuit in. In de twee andere bootjes lagen de schippers te slapen op het verhoogd deck, bovenop het machien.
Deze schipper ging met zijn schuit eens goed tegen de hunne titsen, zodat de twee anderen ook wakker waren. Waarvoor dat manoeuvre moest dienen
snappen we nog altijd niet, er was plaats genoeg om te keren zonder tegen de andere schuiten te bumpen. -de slaap van een zeemens is HEILIG!
Vier minuten varen naar het schip. 'ONS' schip krijg ik nog altijd niet getypt. Niks 'ons', gewoon 'het'.

We zouden de gangway opgaan in het nachtdonker, deze keer stond er geen wind dus was het kalm water. De straal deklicht zwiept niet heen en weer
zoals toen in Khor Fakkan -tekst 287 & 288- het licht blijft mooi op de gangway en het platform staan. Deze keer kan er niks gebeuren.
De omstandigheden zijn veilig & veilig genoeg om van op een zacht wiegend bootje in één stap recht op het platform van de gangway te geraken.
Die grote wierookstaven van daarstraks helpen niet alleen voor junglegoden maar ook voor water- en weergoden. Wat sta ik dan weer te kijken
naar de romp van het schip? Daar kunt ge met uw hoofd tegen slaan.
Naar het platform van de stuurboord-gangway? Daar kunt ge met uw rechterslaap tegen slaan.
Naar de rand van de schuit? Daar kunt ge met uw achterhoofd en/of nek tegen slaan.
Kortom, hier is nergens vrije ruimte om te vallen en een val te overleven door wat te peddelen in het water tot ze u er uit hijsen.
Ge riskeert hier langs drie kanten uw bewustzijn en de vierde kant is de schroef van de schuit ..., de mixer. -was dit een voorafschaduwing?

Met dít kalm weer? Doe zo alert niet m, ge maakt uzelf zenuwachtig. Wat veel pekel gegeten zeker?
Yep, al goed dat ik die vier lepels pekel ingenomen had. Dank u Boeddha voor die ingeving,
het weer was veilig genoeg maar iemand van de schuitgenoten was dat veel minder.
Hij ging zijn maten eens tonen hoe goed hij wel stond met de Westerlingen van het schip. Hij wou weer scoren. (Hij heet al een paar dagen G.S.) -?
Toen dat vent zich naast mij en achter LM manoeuvreerde gingen mijn antennes rechtstaan. Dat soort score-ijver, hanig gedrag, kan gevaarlijk zijn.
En op het ogenblik dat LM de stap VÓÓRUIT zetten, dus van de schuit naar het platform overstapte hadden we het : G.S. ging zonder verwittigen
de boodschappentrolley overnemen en greep met een volle armbeweging naar het handvat, richting ÁCHTERUIT!
LM uit evenwicht brengen?
Ik heb dat vent zijn arm met een harde klop naar beneden geslagen, daar moest ik niet over nadenken, het was geen reflex, het was nog sneller.
Als hij zo nog eens probeert te schitteren ten koste van iemand anders veiligheid knijp ik zijn strot dicht.
Er is tussen schuit en schip géén plaats om vrijuit en onbeschadigd te vallen. LM had kunnen dood zijn.

De reactie uit Luik op dit verhaal (cheng Venes) :
- Jamaar, die mens heeft dat gedaan om goed te doen. -iemand in gevaar brengen?
- Allez, allez, Chef, u zucht zelf heelder dagen over uw doe-goeders daar beneden, dat ze nooit iets echt goed doen of afwerken.
  Als iemand iets goed wil doen, dan kan die op voorhand iets zeggen of vragen en niet zonder verwittigen zich moeien.
  En voorál niet in achteruit, in een onzekere situatie, een situatie die aandacht en concentratie vraagt. -getver, ik zit mij nu wéér op te winden

24-07-2020 om 19:34 geschreven door maart

1999-03-16 ~ op anker, Karimun, Indonesia https://en.wikipedia.org/wiki/Great_Karimun#Economics 

Eergisteren namiddag zijn we aan de wal geweest. LM had een namiddag vrij (zondag) en kon kiezen tussen siësten of aan de wal gaan.
£Het werd de wal. Eigenaardig hè.
We hebben onze trolley meegenomen -handbagage op wieltjes- de boodschappenlijst was niet zo lang, maar een mens weet nooit.
We moesten zo eens de juiste kleerkast voor thuis tegenkomen.
De trolley komt van bij Blokker (800BF), met uitschuifbaar handvat en hij kan dienst doen voor boodschappen.
We zijn blij dat we er eentje hebben,vooral ik, omdat het eentje van Blokker is. 
Samsonite heeft ze ook. Al eens een gescheurde Samsonite gezien? Triestig hè. 
De prijs is 4 à 5 x die van Blokker, maar ze scheuren allebei even makkelijk. -toen toch nog 

Voor het ogenblik hebben we verschillende walploegen aan boord.
120 man voor de grote kuis in de tanks, een ploeg elektriekers, een Maleise cleaning gang van 17 man, veel volk.

Onze Filipijnse bemanning had een halve dag verlof gekregen. De Maleise cleaning gang had vrijaf. Pjotr en Ive waren vrij en LM ook en bibi mocht mee.
Wij met ons allen een houten bootje in, ongeveer 40 personen. Het ging nipt. Niet van dat ruimschoots nipt, wanneer iedereen wel iets vindt
om zich aan vast te houden. Dit was écht nipt, we hielden ons vast aan elkaar.
En het was geen bootje, het was een schuit. Een motorschuit, met een stuurhut en daarachter (ook overdekt) een verhoogd dek, ongeveer op heuphoogte.
Langs de wanden hingen plastic zakjes met persoonlijk spul in. De schipper overnacht aan boord, op dat houten verhoogd deck.
Nergens een matras gezien of iets zacht om op te liggen.

Onder dat verhoogd dekje zit de machineruimte. Wie er tegenaan geleund stond kreeg door de open schuifkleppen de hete machinelucht langs de kuiten.
Wie niet ver genoeg op het achterdek zat of stond, kreeg die hete lucht als ademlucht. Halverwege de 9m² achterdek stond een houten kist. Een keukenkist.
Aan de buitenkant van de kist stond een zelf getimmerd rekje voor bestek. Eén lepel stak in het rek. Op het deksel stond geschreven : Dilarang en nog iets.
Dilarang betekent verboden, dat weten we nog van twee jaar geleden in Dumai, Sumatra. Dilarang merokok = verboden te roken.
Misschien stond hier 'verboden aan te raken'? Of te openen, of op de gaan zitten?

Vóór de kist stonden twee geblutste aluminium potten, waarvan één op een steen. De pot past in de steen, het is een set.
Waarschijnlijk brengen ze van uit de cantina een portie eten op een hete steen. Hete steen is een oplossing voor een houten schuit natuurlijk,
liever geen open vlam. In dit harde zonlicht ziet een mens niet welke kant een vlam uit waait. Daarom liever hete steen.
De romp van de schuit is niet geschilderd maar geteerd. Daarméé geven die schuiten zo'n mooi donker, scherp afgelijnd silhouet op het water.
Zelfs in de loodrechte middagzon. Maar op een geteerde schuit dus liever geen open vlam, best een warme steen. Roken mocht wel.
Vooraan en achteraan, 40 mensen in het totaal, op dit klein vaartuig.
Als wij bootvluchtelingen zouden zijn -toen ging het nog over Vietnamese bootvluchtelingen- dan zou die schuit ons gedurende ± 15 dagen moeten kunnen dragen.
Gedurende 15 dagen x-aantal uren per dag rechtstaan. Zitten of liggen gebeurt om beurten. Die schuit kan geen brandstof opslaan voor 15 dagen!
De 2^de dag begint het zwalpen al, in de hoop dat de stroming ons de juiste richting uitdrijft zodat de juiste kustwacht van het juiste land ons oppikt.
Misschien 1 dag varen en 14 dagen zwalpen? Voor 15 dagen drinkwater voorzien ook. Waar? In flessen. Overal waar enkele cm² plaats is steken we een fles.
40 x 15= 600 flessen. Zijn hier 600 fles-plekjes? 600 kg extra-gewicht met deze schuit kunnen dragen, buiten het gewicht van de brandstofvoorraad en
het gewicht van de mensen. Eten = rijst, 250gr x 40 x 15 =150kg rijst.
Nu nog brandstof om de rijst op te garen ... open vlam, op dit geteerd schuitje. Koken bij valavond dan maar, dan zien we de vlam beter.
Er zijn genoeg koppen om de vlam in het oog te houden en er is zeewater bij de hand om te blussen indien nodig.
Overdag: zonnebrand, hitteslag, dorst, honger, bewustzijnsvernauwing, geen reling, haaien ...
Stop met die scenario's à la Reader's Digest, m! We zijn er al, uitstappen, 4 minuten varen, geen 15 dagen!

Maar toch ... 40 personen hè.
't Was efkes het bekijken en overdenken waard, de schuit met beperkte opslagruimte, beperkte brandstofvoorraad en
de 'niks' waarmee bootvluchtelingen zich op volle zee tussen de haaien wagen ...
Of in de tijden van de Inquisitie hè, brachten ze dwars over de Noordzee (en dat is nu eens  geen kalme zee) mensen naar Engeland met
soortgelijke schui ... goed, goed, ik zal uitstappen. Mensenlief, wat zijt ge vandaag haastig met lezen, dit zijn de tropen hoor. In maart dan nog wel.
Arré-up, trapje op.
Ziezo, we zijn aan De Wal, op het eiland Karimun.
'k Moet er niet aan denken dat de mensen thuis de verwarming hebben aan staan. Vrijwillig dan nog wel.

LM heeft met iemand van de ploeg elektriekers 50 USD gewisseld. 
1 USD = 8.000 rupiah, 50 USD = 400.000 rupiah, = 1.800 BF.
We stapten (wandelden) achter de drijfdok om, heel de scheepswerf door, tussen de verwrongen stukken staal, de ateliers, de bloemrijke hagen,
met daarachter de gebruikelijke zware rommel en ander roestig spul, langs de cantina waar de weg verbreedt en langs het kantoor met vlaggen
naar de poort, daar waar de bewoonde wereld begint.
Buiten de poort waren een aantal kleine openlucht cantinas, zoals in Dumai (Sumatra), maar dan op een helling.
Hier kan het afvalwater tenminste weg van de eetruimte.

Karimun is een groep eilanden tussen Singapore en Sumatra en die ligt pal ten einde Malakka Strait. Op de radio zeggen ze iets van 70.000 inwoners
En het aantal groeit nog elke dag, voegden zij daar zeer opgetogen aan toe. De stad ligt aan de zuidkant van het eiland en heet Balai.
We moesten de heuvels door om naar Balai te rijden. Dat was een mooie rit. Het was er mooi omdat we er niet te voet door moesten, in die hitte.
In Balai aangekomen (±13h30) hebben we ons bijna laten afzetten door de taximan.
Die dacht nu al zijn dag te kunnen afsluiten door ons 25 Singapore dollars te vragen, dat is ± 17 USD.
We vroegen het bedrag in rupiah, maar rupiah wuifde hij weg, wou hij niet aannemen.
Hij sprak & verstond plots enkel nog zoveel Engels als het hem schikte : niks, geen woord meer.

De Maleiers van de Cleaning Gang, in de wagen achter ons, hadden maar 30.000 rupiah betaald (3 USD). Ze bleven er efkes bij staan, bij ons.
Een winkelier en een gezette haarkapper kwamen uit hun shop. De haarkapper vond het ook veel te veel geld en zei iets tegen de taxichauffeur,
die plots Oost-Indisch doof werd. Niet verbaasd zijn, dit is ooit Oost-Indië geweest. https://historiek.net/oost-indisch-doof-zijn-herkomst/77792/ 
Er was zo nog wat volk komen rond staan, straatschuimers. Als het hier een rel wordt, op de hoek is een Kantor Polisi, dacht ik.
Voor hoeveel geld het is afgelopen moet ik nog vragen. Pjotr, LM en Ive hebben 'het gesprek' gevoerd. En de zaak opgelost.

We konden geld wisselen in een eethuisje. Ipv uit te leggen waar dat was, stuurde de kapper iemand van de straatschuimers/straatlopers mee
om ons te tonen waar het was, drie huizen verder aan de overkant. Twee van die gasten gingen mee. Ene schoof zijn handje in de hand van LM.
LM voelde dat ik het niet was en schudde hem verschrikt af. Geen inkomsten daar voor de jongen (de gigolo) in kwestie. Dat zag ik van nabij gebeuren
omdat ik twee passen achter LM kwam, en 'k had moeite mijn lach in te houden. Was dit de eerste keer in zijn leven dat LM lastig gevallen werd?

Pjotr bleef op de stoep staan, één van die twee straatlopers ging binnen vragen aan welke koers er gewisseld werd.
Heel de voorgevel van dat eethuisje is open, de toog is drie stappen van de stoep naar binnen.
De gast kwam zeggen : 8.600 rupiah voor 1 USD. Dat klonk al 600 rupiah interessanter dan de vorige transactie.
Oké, zei Pjotr, gaf een bedrag in dollars mee en bleef op de stoep staan wachten. De gast bracht het bedrag in rupiah naar Pjotr.
Onderwijl zag ik LM zelf naar de toog gaan wisselen, geen tussenpersonen.
Van Pjotr wou de gast een 'tip' hebben. Niks te tippen, ze Pjotr, terwijl hij uitgebreid het pak rupiah biljetten bleef staan tellen, op een randje in de straat
dat tegelijk dienst deed als stoep, terras, goot en riool. Van LM moesten ze niks hebben. Zelfs geen handje meer.

Van daar recht naar een Westers uitziend hotel, de bar binnen. In de airco gingen we efkes zitten nadenken over de 'onderhandelingen' met
de taxichauffeur en de straatlopers. Als Welcome to Indonesia konden de afgelopen minuten tellen. En ook nog : op de parking van dit hotel
hadden we een 'deurhanger' aan ons been, ene die zich opwierp als gids, taxichauffeur en vertaler. Op drie stappen tijd hadden we daar al drie keer
'nee danku' moeten antwoorden. "Andy", stelde hij zich toch maar voor. Hij was in stadskledij, bruine pantalon, beige polo en een broeksriem
met een gesp van 16cm breed, want er moest voluit Gucci op kunnen in letters van 4 cm klatergoud. Mogelijk was hij ook nog gigolo.
Al was hij gekleed op een ander cliënteel, hij had dezelfde aanpak als de straatlopers/straatschuimers en was even opdringerig en inhalig. Een haai.
Erger dan in Dumai (Indonesia), erger dan Brasil, erger dan echte haaien, die zien er tenminste uit als een haai.
Wij weer drie keer nee-danku, niks nodig. Maar hij was ondertussen mee binnen gestapt en bleef rond onze tafel hangen en instructies uitdelen aan
de diensters, kwam ongevraagd mee aan tafel zitten, stond weer recht om het in het midden van de zaal wat te gaan uithangen met grote armgebaren,
kwam weer bij ons aan tafel zitten ... als Pjotr er nu maar geen gesprek mee begint, want dan geraken we het vent voor de rest van de dag niet meer kwijt.
Pjotr keek verliefd in zijn glas Guinness en negeerde de deurhanger gelukkig tot die eindelijk beliefde te snappen dat we helemaal niks
van zijn aanbod aan diensten zouden gebruiken.
In het buitengaan stond hij daar weer. Misschien huurt hij zijn werkplek op die parking van de directie van het hotel. Dat zou kunnen hoor.
Meertalig en 'goedgekleed' als hij is houdt hij concurrentie van minder allooi weg van rond van het hotel.
Een hotel van allure op Karimun: er was airco, de dranken waren gekoeld en het personeel droeg kledij van de firma.

En dan naar de toko's, de winkeltjes.

Cheng Venes en choff Kram hadden gevraagd slippers mee te brengen. 'k Had de omtrek van hun scheepspantoffels op een papier overgetekend.
Ze hebben allebei maat 43. Nu zijn het nogal kleine mensen hier en de schoenmaat voor heren stopt op maat 41.
Bij die kleine winkeltjes is het bloedheet onder de luifel. Binnen is het iets minder erg, maar daar is stilstaande lucht, geen zuchtje luchtverversing.
En nergens iets groters dan maar 41. Zodra we ergens binnen stapten guste het zweet telkens en ineens van ons lijf. Weer de brandende zon in.
Op straat is meer ademlucht. Af & toe, want ze doen hier persies iets in de naft van de brommers. En er zijn véél brommers.

In de zon voelt ge niet dat ge zweet, het verdampt direct. Maar om het half uur voelt ge dorst. Niet zo'n beetje een droge mond of een droge keel hè,
neenee, d.o.r.s.t., tot in de poriën, ijl hoofd, stramme spieren ..., om het half uur het ganse syndroom. Heel het lijf schreeuwt dan om vocht. En om koelte.
Noch LM, noch ik hebben de geschikte fysiek voor de tropen. Wij zijn niet klein genoeg, niet pezig genoeg en niet donker genoeg,
niet genoeg als de plaatselijke mensen.
En hier zijn weer veel fietstaxi's natuurlijk. Als steenrijke Westerling is te voet gaan een doodzonde tegen andermans broodwinning ,
zoals twee jaar geleden in Dumai, ook Indonesia maar dan op Sumatra.
En hier ook kregen we om de zoveel passen gejengel van fietsmeneren of we vervoer nodig hadden. Niks van, dan zien we weer maar de helft of nog minder
van wat er te bekijken valt.

We hebben één koloniale bouwval gezien, 1927. Een vrachtbeurs, of opslagplaats of de kamer van koophandel misschien.
Het gebouw is in elk geval iet-of-wat geweest. Maar nu dus bouwval.
Bijlange niet onderhouden zoals de koloniale gebouwen in Saõ Sebastiaõ vorig jaar in Brasil.
Er was ook een Chinees tempeltje, helemaal open aan de straatkant. Mooi, maar we moesten verder.
Pjotr en Ive stapten nogal door in die hitte, LM & ik raakten achterop door in elke toko naar de slippers voor cheng & choff te zoeken, maar
dat vonden we niet erg. Pjotr en Ive stapten toch te snel door voor ons, in dit klimaat. Die historische bouwval hadden ze geeneens bekeken en
het tempeltje hadden ze zelfs niet gezien.
Pjotr liep te zwanzen met een fietsmeneer die al meer dan 100m niet afliet. We geraakten nog verder achterop en verloren hen uit het zicht.
Ondertussen kwamen we ook langs winkeltjes met groenten en voedingswaren, de geur en het uitzicht bespaar ik u.
De mensen leven er net niet op een vuilnisbelt, die ligt 4m verder, tussen de huizen in de afwateringskanaaltjes.
Om de zoveel huizen is er een halfdroog afwateringskanaaltje, dat gelijk de riool is van de hoger gelegen wijken.
Ratten komen pas na zonsondergang tevoorschijn, als ik me goed herinner?

Ineens kwamen Pjotr en Ive ons tegemoet in die fietstaxi en deden ons teken dat de winkelstraat wat verder ophield. LM & ik hebben dan een zijstraat genomen.
We hebben nog eens halt gehouden om te gaan afkoelen ergens waar ze airco hebben. Dit hotel had gele tafelkleedjes.
Een sanitaire stop houden in een Westers gericht hotel is een tip die ik van Ava meegekregen heb. En voor de prijs moet ge het meestal niet laten, zei ze erbij. 
Nee, tenzij ge u van merk vergist. Anchor is hier blijkbaar de plaatselijke Tuborg of Carlsberg (x3).
Nuja, op een eiland moet ongeveer alles aangevoerd worden, dus kunnen de prijzen hier hoger zijn dan op het vasteland.

En toen stapten wij weer de hitte in, op weg naar Padi Mas, het 'shoppingcenter' van de stad. Misschien wel van het ganse eiland.
De stad uit, bergop, fietstaxi's komen daar niet wegens te steil. Gewoon langs de baan lopen is vragen om een taxi. Elke personenwagen speelt hier taxi.
Deze meneer verstond Engels en hij wou ons tot Padi Mas brengen voor 20.000 rupiah (2,35 USD) dat leek ± redelijk volgens de lokale maatstaven.
Padi Mas is een gewoon supermarktje, maar dan zonder voeding. En daar hebben we de slippers maat 43 gevonden!
En zo nog het een en ander. Een hempje voor mij (blauw en bordeaux) en wat blikjes exotisch vruchtensap.
Ze hadden hier ook papierwaren maar nu juist niet die schriften met die overdadig versierde Oosterse kaften. De enige papierwinkel die we die dag
tegen gekomen zijn was gesloten. Da's gek, want alle andere winkels waren open op zondag. Gesloten = 'tutup'. -shut up?

17h25 LT, 11h25 BT : pôôôtver-hier-en-ginder.
'k Kom van bij capt PP-LM. Gisteren kon ik de fax voor D zijn verjaardag niet verzonden krijgen en vandaag zat PP weeral klaar, opgetipt en nog dampend
van de afterdinges. Hij was aan het kaarten op zijn computer, hij zou het 'straks' wel verzenden, want hij was punten aan het scoren.

Alsof dat spel tegen de klok is !!!
Zo nog een paar keren en het is nieuwjaar. Het is maar 1 keer per jaar 15/03 hè PP-LM, en ondertussen is het in België al de 16^de hè vent.
19h LT : Ha, 't was niet om aan de wal te gaan? Hij zat daar zómaar wat te dampen. Dan is het oké. De fax is vertrokken ondertussen.

23-07-2020 om 21:45 geschreven door maart

1999-03-10 ~ op zee, Indische Oceaan

Er is sprake van dat 2^de mecanicien RY, de voorganger van LM, zou over komen om mee de droge dock te doen. Cheng Venes heeft dat aangevraagd en
het zou toegezegd zijn. Toegezegd betekent nog niet bevestigd. Volgens mij is dat weer een zoethoudertje want PvR
schermt teveel met en jammert teveel over 'zíjn' budget. Om cheng Venes te sussen is het dus 'toegezegd', voorlopig.
Ze gaan hier geen twee 2^de mecaniciens zetten gedurende drie weken of meer, daarvan ben ik overtuigd. Het Budget!
Maar ik help het cheng Venes wel hopen natuurlijk, tegen beter weten in. 'k Zal eens wat zeewier branden voor Neptunus. -dat werkt, soms

Gisteren aan tafel hoopte ik dat PvR met stoel en al door de vloer zou zakken, maar dat is niet gebeurd. Jammer.
Hij zei lacherig dat er zóveel werk was in droge dok (*) dat hij niet wist wat het beste was: hen de werklijst in zijn geheel geven bij het begin van de
werkzaamheden, of een werklijst dag-per-dag geven. Dat zegt hij dus tegen mensen (cheng Venes en choff Kram) die ruim op voorhand moeten weten
wat er gaat gebeuren om het ook te kunnen doén gebeuren.
Mensen die op voorhand de planning moeten kennen om intijds werkvolk te kunnen voorzien op de juiste plaatsen en op het juiste tijdstip.
Mensen die op termijn het beleid van het schip in handen hebben. Die mensen, afdelingschefs, zou hij efkes herleiden naar het niveau van
loopjongens of dagloners. En capt PP-LM liet eens niet horen dat hij zijn twee afdelingschefs, zijn adjudanten nodig had!

In de stilte die volgde zag ik zijn stoel verdwijnen met PvR er op. Toen ik van mijn bord opkeek was hij er nog. Jammer.
En het spijt mij zeer te moeten zeggen dat dit Groot Organisatorisch Talent een Brusselaar is.
(*) 'Zoveel werk? Hij heeft de helft van de joblijst al weggesnoeid ter meerdere eer en glorie van zijn zuinige aanpak tov de rederij.

Gisterenavond heb ik iets meer vernomen over de klokken-historie. Cheng Venes was in de namiddag al eens op de brug gaan kijken
wat er aan de hand was met de masterclock van het schip. Capt PP-LM was ook op de brug en wuifde hem weg, met een gebaar van
'niét nodig, de marco (zijn lakei) heeft de stukken al besteld'. Had hij gedurfd, hij had cheng Venes regelrecht van de brug gestuurd.
Maar een chief engineer heeft zoals een captain vier latten op zijn epauletten. Hij kon qua rang cheng Venes dus zomaar niet weg commanderen.
Paleis intriges, daar lijkt het sterk op. Ik vraag me af wat de bedoeling van dit alles is, van PP-LM is.

De marco had dus de klok opengegooid, kon er niet aan uit, heeft met enig ritueel enkele referentienummers opgeschreven en
heeft het spel weer dichtgegooid. Met een gewichtig gezicht is hij de stukken gaan bestellen. De schijn was gered, maar de klok was nog even stuk.
Tot daar zijn bijdrage.
Die stukken zullen toekomen na zijn afmonstering en hij wordt niet vervangen want er komt een GMDSS in de plaats van het radiostation + marco.
Wie gaat die stukken dan installeren? Deze marco weet ook wel dat hij verdwenen zal zijn wanneer de stukken toekomen.
En dan krijgt cheng Venes plots die klok gerepareerd. Zónder cinema of gewichtigdoenerij. Er waren zelfs geen vervangstukken nodig!
Een paar zekeringen en nog iets waarvan ik de naam vergeten ben, die stukken zijn allemaal in voorraad aan boord. Critical Parts heet dat,
de vervangstukken die moéten aanwezig zijn in geval van ... en dit was een geval. Alleen is deze marco ook een 'geval'.

En de masterclock, ze loopt nog altijd, het is nu klokke 10h09.
Cheng Venes is van Hongaarse origine. Vioolspelen (precisiewerk) en schaken (analytisch denkwerk) krijgen de kinderen mee van in de wieg.
En daarmee zijn wij vandaag gered! Allemaal, zelfs de marco, want die werkt ook op de klok.
Zijn gewichtig gedoe leidde niet direct tot zichtbare en meetbare resultaten. En voor de stuurlieden op de brug moet het zichtbaar en meetbaar zijn,
zij hebben de klok echt nodig voor hun werk.

Iets na 18h kwamen Danut en Pjotr (stuurlieden) in de bar toe. Pjotr grijpt cheng Venes bij de hand en heft diens arm omhoog in een zegegebaar:
- Hurray for the Chief, Champion! En wij gaven applaus natuurlijk.
De mannen van de brug zijn gelukkig en blij dat de klok weer loopt, voor hen is het een zeer belangrijk werkinstrument, haast onmisbaar.
Op het moment van dat zegegebaar stapte de marco juist naar tafel. Hij heeft het dus niet gezien, of hij zag zoiets aankomen, dat kan ook.

Ietske later zei Pjotr (Poolse 2^de stuur):
- Er zijn dingen die zo erg zijn dat men er niet mag over spreken.
Zijn blik naar mij: zijt ge méé?
Mijn blik: jaja, dat de schijn voorrang heeft op de feiten, ga verder, deed ik met een handgebaar.
- Er zijn dingen die zo erg zijn dat een mens er zou van schreien.
Weer die vragende blik naar mij. -waarom naar mij?
Ikke: jaja, dat dit soort dingen niet eenmalig is maar systematisch bij de marco, de schijn redden.
- En dan zijn er dingen die zó erg zijn, dat men er beter kan mee lachen.
Jaja, en dit zal nog wat duren, want er is een verlenging aangevraagd voor de marco.
En hij mimeerde dat lachen, een grijns.
Maar de klok werkt nu weer hè man. En we mogen niet roddelen over degene die wisselstukken besteld heeft om de masterclock
daarna nog altijd even kapot te laten. Dus ja, Hurray for the Chief Engineer, he's a champion.

Ow mensen, niet wéér!
Ze zijn opnieuw slop overboord aan het pompen. Via de manifold deze keer. Die spuitmonden hebben 85 cm Ø en er wordt gepompt met een druk van
7 à 8 bar aan de pomp, wat ± 5 bar geeft aan de spuitmond. Hoeveel m³ is er geloosd na drie kwartier?
Zoals het vraagstuk van het kraantje dat per abuus bleef open staan.
Alleen, dit 'kraantje' werd wetens en willens open gezet.
Waaiers slop spuiten hier de oceaan in! Dit is geen lek, dit is opzettelijk pompen. Dit is geen spijtig incident, dit is opzettelijke vernieling.
(This is no incidental breakdown, this is the road to hell – Chris Rea, 1989)

Hell: het Aralmeer, nooit een reportage over gezien of gelezen? Nooit geïnformeerd of gedocumenteerd geweest,
kortom "Wir haben es nicht gewusst" wat menselijk gedrag aanricht?  https://nl.wikipedia.org/wiki/Aralmeer 

Vanmiddag kwam PvR aan tafel met een gelegenheidsgezicht dat moest duidelijk maken dat hij "de situatie betreurde en de ernst beseft, maar helaas ..."
Met de blik op de horizon en wat gezucht. Theatraal, overacting, slecht amateurtoneel. Weinig overtuigend.
Iets later kwamen cheng Venes en choff Kram aan tafel. Capt PP-LM hebben we niet gezien. Dierf hij niet aan tafel komen?
PvR zat nochtans te wachten met zijn gelegenheidsrede, die moeten inspecteurs uit het hoofd leren om de gewetens aan boord in slaap te sussen.
Die resem trivialiteiten krijgen inspecteurs en andere vertegenwoordigers en woordvoerders van de rederij mee van op dure colloquia
over kostenbesparend management, in brochures op chic glanspapier.
"Natuurlijk doet niemand graag wat wij (WÍJ?) vandaag doen, maar het kan niet anders. Trouwens micro-organismen (*) doen dat vrij snel verdwijnen."
Enz, etc.
Enfin, het soort vrome redenaties dat we kennen van jaren geleden, alleen kwam het vroom smoel deze keer uit de petroleumbranche.
Het is verschrikkelijk moeilijk om mijn gezicht in bedwang te houden en mijn mond toe, wanneer ik dat soort leugens hoor.
Want het kan wel anders : BARGES. Geef het slop aan de wal, daar weten ze het te verwerken. Maar ja, dat kost weeral geld.

Choff Kram galmde PvR na als een papegaai zonder eigen hersens : "Natuurlijk pollueert niemand graag, blablabla etc..."
Als er maar consensus is! Vrede hier aan tafel, aan gelijk welke prijs!
Gisteren was Kram nog godsgruwelijk verontwaardigd omdat een stuurman in een kliniek in Brasil is overleden aan ganggreen en
de rederij de oorzaak van het overlijden trachtte weg te moffelen voor de nabestaanden.
En vandaag doet hij mee aan het schijnheilig gedoe van diezelfde rederij?
Ik hoop dat ze er ooit wakker van liggen, van wat ze vandaag en al andere keren aangericht hebben. Wegteren van wroeging.

Toen we de trap opgingen naar de cabine zei LM: "Ha! het kan niet anders? Dit is de goedkoopste manier, da's alles, want het kan wél anders."
Tenminste éne die principes in zijn ruggegraat heeft, die zijn eigen denkpistes blijft volgen. Dankuwel, LM. - jammer genoeg lagen de beslissingen niet bij hem

(*) Niet alleen leugens, ook nog pseudo-uitleg om de omvang van de aangerichte schade te bagatelliseren.
Als ik me goed herinner moeten het anaerobe micro-organismen zijn om de vervuiling weg te werken.
De anaerobe leven dieper, en aardolie drijft ... SNUL!
Om die anaerobe helpers naar boven te krijgen en de aardolie naar beneden tot op hun diepte, moet het al ferm stormen.
Daarvoor moet Neptunus zijn mixer fameus later draaien, zoals met de Braer bij de Shetlands, enkele jaren geleden.
En dat soort stormen hebben we niet op deze breedtegraad, en zeker vandaag niet ... SUKKEL!  https://en.wikipedia.org/wiki/MV_Braer#Environmental_consequences 

We varen al twee uren in flauwe bochtjes, alsof het draaien van de schroef de slop naar beneden en de anaerobe micro-organismen gaat mixen
terwijl de slop náást ons kielzog drijft. De spuit slop was meters lang, tot ver over de reling en waaierde dan ver en hoog uit in de luchtstromingen naast het schip.
Er stond iemand aan de manifold. Om te zien of er geen lek was? Ik dacht dat het Kram himself was, op zijn minst.
"Is dat niet gevaarlijk, vroeg ik aan LM toen hij boven was, kan Kram niet bedwelmd raken door de walmen? Hij stond wel bovenwinds, maar toch ..."
"Dat was Kram niet, zei LM, dat was een matroos."
"Ha ja, en dié raakt niet bedwelmd dan?"

En bekijkt er niemand de satellietbeelden vandaag? Zijn die monitors onbemand? Ze hadden hier allang moeten zijn met vliegtuigen boven het schip en
met monsterachtige boetes voor de rederij. Hallo! Wereld! Dit schip pollueert vuile petrol! Express! Doe toch iets, want wij in ons eentje kunnen het niet.

Het is niet de geur van aardolie die me misselijk maakt, het is de gore mentaliteit.
Want het kan wél anders.
Het kost alleen maar geld en dat heeft de dynastie in Antwerpen in een wip terug verdiend.

Heer, vergeeft gij ook als ze wéten wat ze doen? 

1999-03-11 ~ op zee, Malakka Straat  https://nl.wikipedia.org/wiki/Straat_Malakka 

PvR is aan boord sinds begin maart. Een van de eerste avonden beschreef hij zich als een ppg-adept,
ppg = de permanent positieve gedachte, een permanente positivo dus. Zo van dat optimisme dat zich in evenwicht houdt op illusies.
We hebben toen wat lache-voorbeeldjes aangehaald.
'k Zei dat de permanent positieve gedachte op termijn gevaarlijk is, men verliest de maatstaven om een situatie in te schatten,
niet elk brandje dooft zomaar vanzelf. Wel, het gesprek eindigde zeker niet met micro-organismen 'die het wel zullen oplossen'.

We zitten weer in een tropische regenbui. Er liggen ook brandslangen gereed om die restanten slop van deck overboord te spuiten.
Heel dat mengsel vormt aan bakboord een driehoekige vijver tot aan het kasteel, waar het de spuigaten uitloopt, of gewoon over de lekrand gaat,
dat kan ik van hier niet zien. Bovenop het water drijft de aardolie. In regenboogkleuren.

Vanmorgen hing Didi haar mail van wo-10/03 aan ons postbakske naast de deur. Braaf bakske.
Sinds 20/12 staat er een papierklem op, dat is bijna 4 maanden. Vandaag hing de mail voor de eerste keer zoals hij moet hangen, ín de klem,
en niet zomaar los in het bakske vermits het een enkel blad papier is zonder kaft of andere bescherming tegen kreuken en met de rugzijde naar voor
vermits het externe post is, kwestie van de privésfeer zo wat in ere te houden. Dat zijn de gangbare scheepsmanieren van omgang met papier.
Halleluja, dacht ik, de marco begint er in te komen. We gaan er op vooruit. Hij is misschien slap-van-snap maar er is blijkbaar nog hoop, na vier maanden.

's Middags moest ik mijn stelling al herzien. LM had die mail 's morgens in het buitengaan gelezen, had hem niet binnen gelegd om mij niet wakker te maken
en heeft hem aan het bakske opgehangen zoals het hoort, op scheepswijze.
Lap, nu had ik eens iets goeds gedacht over de verbindingsofficier (marco), en nu was ik mis.
Overbodige moeite. En nog vroeg in de ochtend ook.

Blad vol, tot schrijves.

22-07-2020 om 14:43 geschreven door maart

1999-03-07 ~ op zee, Indische Oceaan 

Hallo thuis, hier de krielkrant.

Gisterenmiddag moest ik efkes wachten aan het radiostation, want choff Kram was aan het telefoneren. Dan ben ik maar eens op de brug bij Danut
gaan vragen waar we precies waren. Hij toonde me op de kaart een puntje ergens in de Indische Oceaan. Allemaal water en in de linker bovenhoek
een stukje land, het eiland Nicobar. https://nl.wikipedia.org/wiki/Andamanen_en_Nicobaren#Geografie 
In de cabine heb ik nog eens op de wereldkaart gekeken, want de zeekaarten zeggen soms niet veel, naar gelang de schaal.
Nicobar Island ligt ten NW van Sumatra, we vaarden dus niet zo ver van land af, toen we gisteren slop aan het overboord pompen waren,
aan het pollueren waren, wetens en willens door PvR en PP-LM.
En wij zijn niet de enigen die daar tanks komen spoelen, wist LM te vertellen. Hij heeft er nog twee gezien. En wat achter de horizon gebeurt,
dat weten we niet, daar hebben we het raden naar. Ongeveer alle tankers die in Singapore de droge dok in moeten, komen hier hun tanks spoelen.
Hoeveel zouden dat zijn per jaar? Waar blijft Greenpeace? Waarom patrouilleren zij hier niet?

In kleine concentraties (onder de 15 ppm) en gespreid over een groot watergebied kan een oceaan die vuiligheid mogelijk wel aan. -de larie van toen
Maar wat wij gisteren gezien hebben was pollutie, niet per abuus, nee de pollutie was wetens en willens, om het te laten vooruit gaan en zo
tijd en geld te sparen voor de dynastie in Antwerpen. En zodoende misschien zelf een premie op te strijken.
De Marpol Conventie, de IMO (International Maritime Organisation), allemaal letterkes op papier.

        Marpol  =  https://nl.wikipedia.org/wiki/Internationaal_Verdrag_ter_voorkoming_van_verontreiniging_door_schepen 
            IMO = http://www.imo.org/en/OurWork/Safety/Pages/Default.aspx 

'k Heb de brochure met over het beleid / de policy van de rederij eens herlezen, in elke cabine ligt zo'n brochure ter inzage.
Amaimaai! Gisteren zijn hier enkele zonden begaan tegen de policy. Doodzonden.
Ge moet weten dat de 'Company Policy' en de 'Company Rules' er om de haverklap bijgesleurd worden en worden aangehaald om sommige dingen
te doen doorgaan of juist niet te laten doorgaan. Bij momenten zou een mens denken dat het evangelie is. Behalve gisteren dan, toen hadden onze
plaatselijke twee pausen geen weet meer van evangelie.
Toen ik naar die blubber stond te kijken wou ik er foto's van maken. Vanuit onze patrijspoort ging het niet, het was niet de juiste hoek.
En van op deck dierf ik niet, als ze me zien fotograferen mag ik misschien nooit meer meevaren. 'k Heb het dus laffelijk gelaten. Ook een Belgitude.

Er is drinkwater gebunkerd in Singapore. Vandaag had dat water een vreemd kleurke, donkergrijs. Ze zullen beneden ergens aan het werken zijn.
De witte was zal ik pas doen wanneer LM me zegt wat en hoe. En ik hoop dat met dit water geen soep gemaakt is, dat de keuken intijds verwittigd werd.

Enkele dagen geleden vroeg PvR aan capt PP-LM aan welke snelheid dit schip het minste trilt.
"Op anker" antwoordde PP-LM onbewogen.
Gisteren vroeg PvR aan tafel of er ook flessenwater in de frigo van de bar staat.
"Water? In déze frigo? Ik denk het niet", antwoordde capt PP-LM.
PvR ging dan maar een cola uit de bar halen.
"Is er geen frigo in zijn cabine? vroeg ik, want het is toch vervelend om voor elke slok water de deur uit te moeten."
"Een frigo? In de ownerscabine? Die moet hij verdiénen" zei PP-LM. Oelala, botert het niet tussen die twee?
Die prikjes dienen om ons zand in de ogen te strooien natuurlijk, want uiteindelijk zijn het twee handen op één buik.
dat hebben we gisteren wel gezien tijdens de pollutie. Denken die aardoliedumpers nu echt dat wij aarts-& oliedom zijn? 

1999-03-09 ~ op zee, Indische Oceaan

Sinds twee dagen liggen alle scheepsklokken stil. Eergisterenavond kwam er ineens een bericht door de generall call : " ... shipsclocks ..."
en nog iets. Een uur shift kon het onmogelijk zijn. Iedereen was verbaasd en spitste de oren. PP-LM had de meest spitse.
Gelukkig herhaalde de stuurman van wacht de boodschap een tweede keer: "... shipsclock broken." Het was 19h40 en de klokken stonden op 18h57.
Kermille, dat is ambetant. 's Avonds zo niet, maar overdag, wanneer de dingen op tijd & stond moeten gebeuren.

Er is één masterclock aan boord. Die bevindt zich op de brug. Alle andere klokken (een stuk of 50) worden van daaruit gedicteerd, die volgen het uur
dat hen overgebracht wordt van boven, door de masterclock. Zij worden slaveclocks genoemd want zij hebben geen eigen mechanisme,
ze volgen slaafs de masterclock. Ligt nu de overbrenging naar de slaveclocks lam of is het de masterclock zelf die defect is? Geen idee.
En ik ga het boven niet vragen ookni.

Alle precisie-instrumenten van de brug vallen onder de bevoegdheid (bekwaamheid?) van de marco. Dus ook de reparaties.
Ja, zucht, 'k weet het, nu heb ik het wééral over die kwiet. Gisteren had hij aan cheng Venes gevraagd of hij er eens wou naar kijken,
naar de masterclock of naar de overbrenging. Is dat nu lef of is het schaamteloosheid? Of is het schaamteloze lef?
Kortom, alle klokken staan nu geblokkeerd op 18h57, behalve die van het ECR, die staat op 12h-en-nog-iets. Iemand zal aan de wijzers gedraaid hebben
in het gedacht dat een slaveclock al eens moet opgewonden worden. Door aan de wijzers te draaien?

'k Had op de klok in de cabine een groot papier met "KAPOT" gehangen, want LM & ik worden 's nachts al eens wakker, kijken dan op de klok en 
zouden dan recht springen in het gedacht dat het hoogtijd is om op te staan, terwijl het nog maar 03h is.
Zojuist een juichende telefoon van LM : "Kijk eens op de klok!" Ik draai dat papier omhoog : het systeem is gerepareerd!
En wie heeft dat voor mekaar gekregen? Onze Grote Manitou natuurlijk, cheng Venes.
Hij kwam hier zojuist langs. Hij heeft enkele dingen vervangen daarboven en het was opgelost.
'k Heb hem zeer gemeend bedankt, want zonder klok kan men niet leven op de klok, wat het leven aan boord toch ís: een gestructureerd leven. 
En als de masterclock nu blijft lopen, mogen wij in gedachte allemaal een neus trekken naar het Pools-Pietje-Precies van dienst.
Dat mirakel van sociaal aanvoelen.
Eerst iedereen tegen zich in het harnas jagen met zijn loze geldingsdrang en daarna moeten komen vragen of een ander zijn job-probleem
zou willen opgelost krijgen aub. Cheng Venes had geantwoord dat hij zou zien wat hij kon doen. Want Venes moet daar ook eerst over nadenken hè,
hij heeft de oplossing niet zomaar pasklaar vooraan in zijn hoofd zitten.

Marconist (radio-officer, ze worden marco genoemd) is een centrale positie in het raderwerk,
vergelijkbaar met de positie van chief-steward, vroeger.
Het zijn twee totaal verschillende vakgebieden natuurlijk, maar de posities vertonen overeenkomsten, zijn vergelijkbaar:
ze hangen allebei rechtstreeks af van de captain en ze komen allebei dagelijks met alle departementen in contact, van hoog tot laag.
'k Kan er direct tien opnoemen die het raderwerk vlot & goed geolied laten draaien,
ttz: ik zie hun gezichten, hun namen zullen me later wel te binnen schieten.

Ik herinner mij ook een chef steward Miha -schip 20-, die met zijn aanmatigingen en nep-argumentaties om de twee dagen in slaagde
mensen tegen zich in het harnas te jagen, de gemoedsrust te verstoren door misverstanden te doen ontstaan, een sfeer van vijandigheid en wantrouwen
te creëren en het systeem van de dagelijkse communicatie te blokkeren. Zoals deze marconist. Twee gelijklopende verhalen.
Geldingsdrang gestoeld op lucht : arrogantie. Tja, dat soort mensen is soms aan boord, some ships do have them.

Er zijn nog verhaaltjes over belevenissen met deze marco : over de twee nietjes-machientjes -jammer dat ik me dit niet herinner, het klinkt interessant-
en over de patrijspoort van de laundry en het klein strijkijzertje. En over enkele vreemde uitlatingen die gedaan werden op een toon als ging het over
de Basisprincipes in de Samenleving. En over een bestelling van huishoudelijke producten die niét verzonden was (?), waaronder toiletzeep, WC-papier,
waspoeder en afwasmiddel voor een huishouding van 37 mensen. En over de kaft van het rekeningschrift in de bar, die plots vervangen was door een bericht
en de dag daarna was het bericht al weer weg. Enz, etc ... Maar ik begin er niet aan, aan zijn verhalen.
Ze vallen al lang niet meer onder te titel zijn 'excentriciteiten' maar onder de titel 'zijn gezeik'. En dat steekt tegen op den duur.
Misschien hebben psychologen aan hem een interessante kluif als studie-geval, maar scheepsgezellen in een werksituatie vragen geen interessante kluif,
die vragen dat het dagelijks leven een beetje vlot functioneert, zonder bijkomende interessant-doenerij van wie dan ook.

Eergisteren hebben we anderhalf uur zonder stroom gezeten in de cabine. We zouden onze transfo 300VA ruilen met die van Danut (de brave jongen)
Ik had ons transfooke al tot bij zijn deur gebracht, maar hij de zijne nog niet tot bij ons. Wat bleek? Danut moest tot 18h werken ipv tot 16h en
vermits het zondag was moest er koffie zijn voor LM na zijn siëst. Geen koffie, geen laptop, niksni. Een dooie cabine ineens. Gek gevoel hoor.
En ik moest nog een deel van LM zijn werkboek intikken.
Uiteindelijk bleek zijn transfo maar 100VA, geen 1000VA. Dat laatste nulleke had hij er in al zijn gedienstigheid bij gedroomd.
Gelukkig belde hij om 17h30 en ben ik onze transfo van 300VA van voor zijn deur gaan weghalen.
Hoe hij dan al wist dat zijn transfo toch maar 100VA was en geen 100VA terwijl hij nog van wacht op de brug was, dat weten wij niet.

Mensen Lief, LM & ik zijn ondankbare wezens. Nu hebben we eens professionele koks aan boord, nu zitten wij hier te snakken naar gewone burgerkost,
bloemkool met sossis, rode kool met veel appeltjes in, en naar een gewone tomatensoep. Vooral naar tomatensoep.
De Aziatische keuken gebruikt geen tomaten. Van alle Filipijnse koks met wie we tot hiertoe gevaren hebben maakte geen ene verse tomatensoep,
noch met groeten, noch crème, noch Andalouse, noch Minestrone.
De tomatensoep die op andere schepen af en toe op tafel kwam, kwam uit pakjes. Uit de grote dozen (±2kg ) noodrantsoen eigenlijk. Water toevoegen,
roeren en aan de kook brengen. En toen ook zonder een eigen toevoeging, niet wat verse tomaten erbij of gepelde tomaten,
een beetje look als smaakversterker, of een kruid of twee  ... niks. Gewoon poeiersoep was dat toen.

Nu zijn de koks hier aan boord geen gewone scheepskoks, wel professionele koks, maar nog steeds geen tomatensoep en onderwijl
krijg ik weer smaakhallucinaties zoals in '96. Mijn systeem jankt om tomaat met alle dingen die er in zitten. https://nl.wikipedia.org/wiki/Tomaat#Gezondheid

21-07-2020 om 00:00 geschreven door maart

vervolg brief 17 (1999-02-28)

Morgen krijgen we veel gedoe en gedonder aan boord :
er komt een vetting-officer (prospectie in opdracht van een mogelijke klant, om te zien of dit schip geschikt is voor zijn lading),
inspecteur PvR komt (en die blijft aan boord tot het einde van de droge dok, hellep!),
loadingmasters komen aan boord, want lossen op een andere temperatuur dan we vervoerd hebben,
er is 50 ton aan wisselstukken aan boord te nemen (waar gaan ze die zetten?) én
er is crewchange.
Wat er nog aan ontbreekt is een audit, bvb en een drugs- & alcohol-controle (iedereen een urine staal produceren).

Iedereen zal morgen te weinig geslapen hebben omdat de standby-aankomst 's nachts valt.
's Morgens moet iedereen op zeven plaatsen tegelijk zijn,
ook de stewards, want al dat volk wil koffie, thee of nog iets anders. En al dat volk zal waarschijnlijk blijven eten ook.
Einde zeereis betekent gedaan met de rust.

Hoor mij jammeren. Ja, want ik mag aan die drukte niet meedoen, ik mag niet 'meespelen'.
'k Zal die laatste 250 blz's van het DGE-boek dan maar gaan strijken. 'k Heb vanaf morgen nog juist geteld 14 dagen om de instructieboeken
klaar te krijgen. Nu moeten er niet teveel andere jobkes meer tussen komen.

Die 14 dagen tussen het lossen en de droge dok zijn voorzien voor het spoelen en de demucking van de cargotanks, de grote kuis van de tanks.
Eerst worden ze gepoeld en gasvrij gemaakt en dan worden ze met de hand uitgekuist. Er dalen dus mensen af in de tanks, er komt een ploeg
van 120 man aan boord om dat te doen. 'k Vroeg aan choff Kram waarom spoelen niet voldoende is.
"Omdat er nog altijd slop (blubber van de lading) tussen de ribben en in de kleine hoekjes blijft zitten, omdat de sproeiers daar niet raken.
Die slop wordt er handmatig met schupjes uitgeschept."
"En als ze met hun schupjes in het slop scheppen, komen er dan geen walmen of gassen vrij?"
"Tja, maar niet zoveel meer." -daar heb ik, toen het zover was, gans anders leren over denken
'k Zal straks eens aan LM vragen hoe de ventilatie in de tanks gebracht zal worden.
Aan deck staat één douchke gemonteerd, een eigen bouwsel van de fitter. Eén douchke voor noodgevallen, voor een ploeg van 120 man?
Er zouden meer dan 10 douches moeten staan, verspreid over deck, bij de mangaten langs waar ze afdalen en weer buitenklimmen.

00h10: de scheepshoorn gaat, een keer vier en een keer zes stoten, dat is geen alarm. Waarvoor kan dat zijn. 'k Ga niet kijken aan deck hoor.
Als ik aan BB ga kijken is het gegarandeerd aan SB te doen of omgekeerd.
Allez, weeral getoeter, als ze dat tot het einde van de standby blijven doen is heel Singapore wakker.

1999-03-03 ~ aan de boei, Jurong, Singapore Island

Gisteren zijn we aan de wal geweest capt PP-LM had een bootje besteld tegen 17h. En vandaag misschien nog eens. Waar gaan we dat schrijven!
Vorig jaar -schip 29- hebben we een hele week op anker gelegen bij Tenerife en bestelde hij niks geen bootje, hoewel op Tenerife allerlei interessante
te bekijken en te beleven vallen en we de taxi-bootjes konden zien liggen in hun terminal.

Hier in Singapore kregen we ineens een bootje ter beschikking, en vele duurder waarschijnlijk want we liggen hier op een uur varen van de
bootjesterminal. 't Moet zijn dat hij zich aan boord van vorig schip dan tóch niet goed in zijn vel voelde.
Hij vond er zijn draai niet, zei hij toen. En dat voor een doorgewinterde zeeman?
En daar konden wij in september op schip 29 dan met 20 personen voor opdraaien hè, meneer vond 'zijn draai' niet.

Naar de wal varen was een belevenis, bijna een complete havenrondvaart (binnen Jurong wil dat zeggen): tussen alle schepen die hier op anker liggen,
± 80, langs de scheepswerven van Jurong en langs de droogdokken. Daar lagen schepen met een gestript en een half-gestript kasteel op hun beurt
te wachten, heel hoog op het water, want compleet leeg, zelfs geen ballast meer. Persies gekwetste mastodonten. Indrukwekkend.
Tussen al die sombere werkbeesten (het was ondertussen al donker) lag in een wachtdok ineens een wit rondvaartbootje voor toeristen, met afdakjes
in uitgewerkt hout of smeedwerk, van ver leek het kantwerk. Een wit communiekantje tussen al dat grauw van de industrie.
Die paradepaardjes moeten ook al eens binnen voor onderhoud natuurlijk. Er stond ook een groen boompje om het plaatje compleet te maken.

De schepen in de droogdokken zagen er uit als dames die zich aan het klaarmaken zijn. Half geverfd en de krulspelden zaten er nog op (de stellingen).

We hebben twee drijvende kranen zien liggen: 3200 MT stond op de hijs arm. (32 miljoen ton).
In Antwerpen hebben ze er ook zo eentje. Die heet Brabo. -800ton- https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Brabo_havenkraan_Antwerpen.JPG 
Maar deze waren dus groter. Eén lag tegen de kaai, evenwijdig met de passage en één lag in een dok, die kregen we in achteraanzicht.
Met al die gespannen kabels leek ze een gigantisch soort harp.
Er zijn twee boortorens in aanbouw, dat is ook een machtig zicht. Zo'n booreiland -of was het een boortoren?- heeft acht poten
van elf stelling-verdiepingen hoog. De gele stipjes beneden waren helmen, het was juist wisselen van de shift. Afmelden bij de ploegbaas. 
Die man moet de koppen tellen om te weten of iedereen de werkdag heelhuids overleefd heeft.
We zijn gaan eten in het café waar we twee of drie jaar geleden ook geweest zijn, toen met een kleine elektrieker, en het bliksemde & stortregende toen,
behalve op de weg van en naar het schip. Toen stopte het, als om de doortocht te geven.

Het was lekker, we zaten aan de reling en konden alle activiteiten van de bootjesterminal bekijken.
Wat een gewemel, wat een gedoe. Het stond daar geen minuut stil.

Er kwamen twee kleuters van uit het niet-rokersgedeelte binnengewandeld. Het jongetje Aziatisch, het meisje niet. Heel speciale ogen had ze.
Het jongetje stevende recht naar de kant, klom op een barkruk en ging over de reling hangen. LM is achter hem gaan staan om hem
bij de zoom van zijn T-shirt vast te houden.
- Bye bye boat! riep de kleine. Hij wou wuiven naar de taxibootjes, naar al die kleine lichtjes die bewogen op het water.
Jaja, maar van op het verdiep hè venteke, niet vanuit het water daar beneden.
Het meisje babbelde er op los en deed een ganse uitleg waarvan wij geen knijt verstonden en geen idee hadden in welke taal het was.
- Ook 'bye bye boat' doen? Ja, dat was het. Ze wou ook op zo'n klimstoel (zelf klimmen! liet ze weten)
We verstaan dus al een beetje Chinees nu.
Want het waren Chineesjes, ttz: het jongetje is Chinees, het meisje komt uit Finland, heeft een Chinese moeder en een Armeense vader.
Hoe twee buitenlandse mensen mekaar tegengekomen in Finland, vroeg ik aan de Chinese opa die er was komen bijstaan.
In het Engels vroeg ik dat, want ons Chinees beperkt zich tot 'bye bye boat'.
- Door de job, antwoordde de Chinese opa. Ja natuurlijk, dacht ik. En de opa vindt mij waarschijnlijk heel dom.
- Welke taal spreekt het meisje dan ? vroeg ik.
- Voor het ogenblik Chinees, zei hij, thuis Engels en op school Fins.
Natuurlijk, knikte ik.
Hij was nogal fier op zijn levendige kleinkinderen, dat zaagt ge zo, daar moet ge geen Chinees voor verstaan want
dat soort glimlach is internationaal.
Ze zijn nog enkele keren terug gekomen om op de barkrukken te klimmen. LM heeft fotootjes van hen gemaakt en ik hoop dat haar mooie ogen
goed te zien zijn op de foto. Haar Chinese naam heb ik niet kunnen onthouden en hoe ze op school genoemd wordt heb ik niet durven vragen,
misschien spreken de Finse kleuterleidsters wél Chinees.

Zo rond 23h stonden we op ons bootje te wachten.
Er kwamen er nog zeelieden toe, zij moesten ook een bootje naar hun schip halen. Zij waren Zuid-Afrikaners, maar ze spraken liever
Engels dan Afrikaans. We hebben we wat staan babbelen over Singapore en over schepen. Zij waren van de zeesleepvaart.
Zij moesten deze week de Caribbean Blue, de enorme barge die aan de overkant van de dock gereed lag, naar Qatar slepen.
Toen was ons bootje er en om 24h waren we weer aan boord.

1999-03-06 ~ op zee, Indische Oceaan

Deze voormiddag kwam cheng Venes me roepen.
-Kom eens kijken aan deck, zei hij. En ik ging mee.
Aïe néé! Aan de bakboordzijde van ons kielzog een beige oliespoor van enkele meter breed, zover ik kon kijken.
Er werd slop gepompt. -het bezinksel van vorige ladingen- En in een concentratie véél hoger dan de toegestane 15 ppm,
dat was duidelijk, zelfs ik kan dat zien.
Dit gebeurde op order van inspecteur PvR en met medeweten van capt PP-LM.
Om van de schreien.
Het was al bezig van 08h, misschien zelfs vroeger, vertelde LM later.
Hoeveel zeewater hebben we nu onomkeerbaar kapot gemaakt?
Om van te janken.

En dan maar sermoenen dat men 'respect' moet hebben voor zijn superieuren. In hun geval zie ik daar de noodzaak en het nut niet van in
en 'vertrouwen in hun beslissingen' ook nog zeker? Maar het is óp, dat vertrouwen! Definitief kapot.

          Als ze inferieure ethiek hanteren, kan men moeilijk nog zonder argwaan de term superieur gebruiken hè.

          Later hanteerde de rederij de slogan 'The ocean is our environment', de oceaan is ons terrein.
          Naargelang men de klemtoon legt in die zin, krijgt hij telkens een andere betekenis.
          En geen woord over responsability.

Cheng Venes en choff Kram zagen er danig aangedaan uit, deze middag aan tafel.
Die manier van slop lozen was regelrecht een trap tegen hun beroepsethiek.

16h: Mensen Lief, opzij, ik moet efkes gaan zitten. 'k Kom van het radiostation, 1 fax & 3 mails gaan verzenden.
De marco heeft het weer vandaag. Recht uit een show van Gaston & Leo, maar dan voor echt, dat is het spijtige er aan.
Eén van de bestanden is een *.ppt, een tekening.

- Wat is ppt? vraagt hij. (Een louter informatieve vraag, zou een mens denken.)
- PowerPoint, een tekenprogramma, antwoordde ik. (a drawingprogram, drau-wing uitgesproken op zijn Amerikaans)
- Hebben de bestemmelingen dat, PowerPoint?
Vriend, begin niet gelijk dat stukske Rébo op schip 28 hè, die moest ook over elk uitgaand bericht zijne parlee doen,
die verwarde ook de af-zender met de ver-zender. 
- Sure, zei ik, PowerPoint is part of the Microsoft package.
- 19 kilobytes! schrok hij.
Lap, hij moet die alle 19 te voet naar België brengen hoor, één voor één ... en zeer zeker van zijn zaak zei hij:
- Als ge dit in txt zoudt zetten hè, dan zou het maar 2 kB zijn.
Awel ventje? Zo ineens van 19 naar 2 converteren zonder rekenmachientje? Volgens welke formule, voor een tekening?
En van ppt naar txt dan nog wel? Moet ge mij eens voordoen, een tekening in txt, in een programma van onbewerkte, platte tekst ... doe dat eens voor?
En daarbij, gij gaat mij na twee maanden niet doen terugschakelen naar txt hè. Dat is allemaal al uitgebreid getest en besproken geweest met
de correspondenten, zij verwachten zich aan iets van Microsoft.
- txt is im-possible, antwoordde ik, out of the question! (Ik kan ook ongenuanceerd doen hoor, kleine moeite.)
- Why?
- Because it's a drawing. (Man toch, dat heb ik 10 seconden geleden al gezegd!)
- Oh, you mean a drôôwing ... (op zijn Brits uitgesproken.)

Als de marco iets niet direct begrijpt ligt het aan onze uitspraak van het Engels. Die truc kennen we al jaren, het is een klassieke smoes geworden.
Wanneer we na 20h gaan verzenden, en LM kan meegaan, dan haalt de marco zo geen kronkelredeneringen uit. Gek hè.
Enfin, LM kijkt al niet meer op van dat soort dingen.

'k Zal morgenmiddag eens vragen aan de marco wat hij het liefste eet, tomeetoos or tomaatoos. https://www.youtube.com/watch?v=K75g7eRhH9M , 04min17

De mensen van de keuken noemen de marco de 'chef-steward'. Achter zijn rug, dat wel, maar de keuze van de bijnaam zegt alles hè. Of toch veel.
Het schijnt dat hij de chef-kok eens gaan onderhouden is over de bereiding van het een of ander. Niet over een Pools streekgerecht, dat had gekund.
Neenee, hij had het over iets gewoon al kip of steak. Dat moet men nogal doen, een chef-kok als deze gaan vertellen hoe iets moet.
Nu hébben we eens professionelen aan boord, laat die mensen dan met rust, die kénnen hun vak.

Oeps, blad vol. Dat is het dan voor deze keer.

20-07-2020 om 16:20 geschreven door maart

1999-02-09 ~ op anker, Mina Al Bakr, Irak

Dag Belgen in het Binnenland,
hier Belgen in het Buitenland.

We liggen weer maar eens op anker en geen kat weet voor hoe lang.
Wat is het verschil tussen ankeren hier en ankeren in de Golf van Oman?
We zitten nu ongeveer 03°40' meer noord. Het is iets frisser. Of toch minder warm.
Het was eventjes 'dry ship'. Er mag bier meer in de bar vanaf 24hrs vóór aankomst, vóór de laad- of losoperaties beginnen.
Aangezien we niet weten wanneer de aankomst zal zijn, weten we evenmin wanneer die 24hrs gaan beginnen, of die al begonnen zijn.

          Op schip 27 heeft capt PM ons zo in aug '96 eens 120hrs in die beruchte 24hrs-voor-aankomst gehouden.
          We waren gedurende vijf dagen aan het wegvaren van een tyfoon, ergens in het Oosten.
          Als hij de slopchest weer open stelde, moest er achteraf weer een kleine inventaris gemaakt worden.
          Óns heeft hij droog gezet hè, de bar en de matrozen heeft hij vijf dagen zonder bier gezet, zichzelf en 'de zijnen' zo niet natuurlijk.
          'k Vraag  me af waarom zoveel zeemannen opzien tegen een stukske papierwerk, papier is toch verduldig?
          En er was een 24hrs notice, herinner ik mij nu, het schip wordt 24hrs op voorhand verwittigd zich klaar te houden. Tijd genoeg.

Gisterenavond heeft choff Kram er zelf voor gezorgd dat er één bak bier naar de bar kwam. Om 18h30 komt Danut (3^de stuur) van tafel
3 bier halen voor de marco die aan tafel een glas trakteerde. Dat is helemaal tegen zijn gewoonte. Aan de toog werd iets gemompeld. (*)

          Er werd iets gemompeld van slokop, want 3 bier is op dat ogenblik 1/8^ste van de beschikbare voorraad.
          De marco die ineens drie bier trakteert, en juist vandaag ...?

En het is Danut die 3 pinten komt halen? De marco doet dat niet zelf?
Welja, Danut is opgevoed op pensionaat en in de legerschool, plus nog een aantal jaren beroepsmilitair geweest.
Hij is het gewoon om in een hiërarchische groep te leven. Als jongste in graad en in leeftijd staat hij uit zichzelf recht om
die 3 bier te komen halen voor de marco. Zelf is hij een cola-man. 

(*) Maar er moest toch nog iets anders aan de gang zijn ook hoor. En pas vandaag werd duidelijk wat.
De Bier-Gijzeling is een rechtstreeks gevolg van de Airco-Problemen. Dit is een verhaal dat zich onder volwassen lieden afspeelt.
Nu ja, de meesten zijn volwassen, die ene is waarschijnlijk alleen maar volgroeid.
Ga zitten en lees. En zet u schrap.

Om 11h50 komt Cheng Venes efkes vertellen dat hij zojuist door de marco bier in de bar laten zetten heeft.
Gisteren hadden choff Kram en hijzelf dat ook al eens gevraagd aan de marco, maar die wou -dierf- niet naar capt PP-LM stappen om
te vragen of er weer bier in de frigo mocht, vermits we toch een 24hrs notice hadden.
Choff Kram is het dan zelf gaan vragen aan PP-LM, die viel uit de lucht: hoezo geen bier in de frigo van de bar?
Waarom dierf de marco niet naar capt PP-LM stappen? Omdat hij het op eigen houtje beslist had: hij vindt het te koud in zijn cabine en in zijn radiostation.
Aan stuurboord is namelijk de airco weer aangezet, op verzoek van capt PP-LM, maar dat wist de marco niet, dat het op verzoek van de capt was.
Nu is er voor het circuit aan stuurboord geen afstellen meer bij. Het is er alles of niks. In dit geval alles, en dat is wat koud voor de marco.

Airco valt onder de bevoegdheden van de chief engineer (cheng Venes dus). De marco had er een paar graden Celsius bij gewild. En dat kan niet aan SB.
En toen heeft dat potentaatje het bier gegijzeld: hij geen Celsius = cheng Venes geen bier. Maar dan ook niet voor de 'vrienden' van cheng Venes
(de andere Belgen wil dat zeggen) en jammer genoeg voor zijn Poolse collega's en voor hemzelf evenmin, behalve dan wanneer de stock koud bier zeer
zeer beperkt is, wanneer er maar 24 gekoeld staan voor de avond, dan moet hij plots wél zijn deel hebben.
In het totaal gaat het over 13 personen van wie 10 geen moer te maken hebben met de airco. Hij veegt dus iedereen op een hoop, iedereen gestraft?
Hoe kan een volwassen brein zo'n mokkend dwingelandje zijn? Zielig denkwerk hè.
Lang heeft hij het niet gedaan gekregen, het bier gijzelen, vermits
Kram, chief officer zijnde (drie latten op zijn epauletten) en
Venes, chief engineer zijnde (vier latten op zijn epauletten)
er geen enkele moeite mee hebben de marco te passeren en efkes met den ouwe te gaan babbelen, zo tussendoor.
Ze werken in nauw verband en zien mekaar meerdere keren per dag.

Om 11h50 is cheng Venes over dat biergedoe bij de marco efkes op zijn strepen gaan staan, vermoed ik.
En wat de airco betreft  is capt-PP-LM op de zijne blijven staan. De airco aan stuurboord blijft áán.
Cheng Venes vroeg aan capt PP-LM hoeveel graden het is in zijn cabine: "14°C en dat vind ik goed zo." Punt. -14°?

De marco heeft zich verontschuldigd bij cheng Venes dat hij al een paar dagen boos was op hem vanwege de airco, maar dat hij niet wist
dat het circuit aan SB geblokkeerd was. Waarop cheng Venes : "Dan zie ik nog altijd niet wat dat met het bier voor de bar te maken heeft."

           Luister marco, als ge iets niet weet dan informeert ge u wat grondiger hè. Blijven doorvragen.
           En na 25 jaar vaart nog nooit gehoord van een geblokkeerd airco-circuit?
           Nog nooit meegemaakt? Ik al wel, en ik vaar nog maar 21 jaar.

           En dan is er nog iets ... hij volgt orders op, zei hij enige weken geleden. Ja? Dan is die biergijzeling toch iets dat hij zonder orders,
           op eigen houtje beslist heeft, want capt PP-LM wist nergens van. Ja, met die marco is er iets in 't kopke ...

1999-02-20 ~ op zee, Indische Oceaan

Jawadde, 11 dagen niet geschreven? Dat komt zo : veel werk. Véél werk. Lach niet! Het is echt waar, sinds 09/02 heb ik weer veel werk,
zoals iedereen hier aan boord. En daar ben ik blij mee hoor. -daar werd ik echt goedgezind van
'k Ben de instructieboeken van het ECR (Engine Control Room) aan het herstellen. Knippen, lijmen, bladzijdes fotokopiëren, indexen typen & toevoegen,
de ringmappen grondig schoonmaken en anders het boeltje via de gerepareerde perforaties in de linker marge bijeen binden tussen stukken stevig papier
van afgeschreven zeekaarten of tussen twee stukken soepel plastic, als ik dat vind. Het geheel is dan weer een ± propere en vooral bruikbare werkbrochure.
Gewoonlijk krijg ik Gewoonlijk krijg ik twee werkboeken/werkbrochures.
En tussendoor is er het dagelijks typwerk voor LM. Soms is er dringend typwerk.

De instructieboeken moeten allemaal nagekeken zijn vóór half maart, vóór droge dok. De kleefstiften Pritt gingen er nogal door maar
die hebben ze nodig op de brug om de zeekaarten bij te werken. Daarom ben ik overgestapt op vloeibare lijm en penseel.
Die lijm is aan boord in potten van 20 cm. Eén pot is al leeg. Vloeibare lijm trekt kreukels in het papier, daarom moet ik de bladen droogstrijken eer de lijm
helemaal opgedroogd is. Kortom, het is plezant knutselwerk. Zo plezant dat ik vergeet dat er was in de machine zit. Die is dan 's avonds niet droog natuurlijk.
Droogstrijken dan maar. Dat kan ik nu al goed.

Op 16/02 zijn we de Picardië gepasseerd. Een gloednieuw schip, het is omzeggens nog nat van de verf want het komt recht van de werf (Korea).
JvdM als capt, cheng Vander met Ava natuurlijk, en choff Phika zijn daar aan boord. We hebben efkes met hen over de VHF gesproken, niet lang natuurlijk,
want er waren nog mensen die met de oude bekenden op het gloednieuw schip wilden spreken.

't Schoonste van 't spel, we hebben hen vanuit de bar om 18h voorbij zien varen tijdens het avonduurtje, maar we wisten niet dat het de Picardië was.
Kon de brug eens efkes niet naar beneden bellen om dat te zeggen? Ze wisten al van 's morgens vroeg dat een aantal mensen geïnteresseerd was in dat schip.
Nu heb ik er geen foto's van en kan ik die niet opsturen naar Ava. Niks.  

Vanavond weeral barbecue. Weeral. Die twee zottekes, cheng Venes en choff Kram hebben dat voor mekaar gekregen.
Zo ergens rond 05/02 -tekst 290- schreef ik dat de rederijen in Antwerpen waarschijnlijk aan het onderhandelen was met Poland over de loonvoorwaarden
van de Poolse officieren. Alleen is hun manning agency niet in Gdansk maar in Dorchester, UK . DML = Dorchester Manning Ltd.
Vandaag is het bericht binnen gekomen dat de samenwerking met DML stopgezet wordt. Na de droge dok in Singapore, alle Polen naar huis.
Alle Filipijnen ook, want die zijn ook van DML. En wat komt er in de plaats?
Raad eens? Geen Kroaten want die zijn niet goedkoop genoeg meer.
Raad nog eens? Chinezen.
Waarmee is die dynastie in Antwerpen bezig?

1999-02-28 ~ Singapore Strait

Om 19h30 hing aan het bakske naast de deur van de cabine een fax van Laura & D. Om 20 h begint de marco zijn wacht.
We zijn gaan vragen of ik over Satcom C kon gaan faxen aub. Het kon. LM was er bij. Dat scheelt telkens een stuk. Zelfs voor een e-mail.
Maar het faxtoestel bij Laura en D accepteerde niet direct.

'k Heb vanalles te vertellen over de afgelopen week, maar ik moet persies eerst nadenken wat.
Over het reparatiewerk van de instructieboeken: er was opnieuw een dag vertraging door extra typwerk voor LM.
Verder een dikke farde over de DGE, de drie Diesel Generated Engines. Dat zijn de drie werkpaarden die elk een generator voorzien van
mechanische energie, zodat de drie generators elektrische energie kunnen leveren voor de brug, het machien, het deck en de bewoning.
Laat ons zeggen dat de DGE's de werkpaarden zijn en de generators die ermee verbonden zijn, zijn de werktuigen.

In dat dik boek over de DGE's had bijna elke bladzijde reparatiewerk nodig. Bij sommige moest zelfs aan beide zijden de marge hersteld worden.
In het totaal waren er zo'n 500 blz's, schat ik. Ze zijn genummerd per rubriek en ik had geen zijn om alle blz's van alle 145 rubrieken samen te tellen.
Het register zei 145 rubrieken. Oké, daar zet ik dan efkes mijn schouders onder, ik weet voor wie ik bezig ben hè.

De blz's zijn langs weerszijden bedrukt. Ik moest dus ook aan de even kant tekst leesbaar laten op de randen of er ging informatie verloren,
wat wil zeggen dat de repels ruitjespapier die ik zou inlijmen en gebruiken voor de reparatie, telkens op aangepaste breedte moesten afgescheurd worden.
Het was precisiewerk dat maar niet vooruit wou gaan en na verloop van tijd hing de lijm ongeveer overal, zo'n beetje à la Guus Flater.
De derde pot lijm is al half leeg. -de repen reparatiepapier moeten langs een lat gescheurd worden, laat zich mooier verlijmen dan geknipte repen
Goed, de ± 500 blz's-en-centiemen zijn nu geplakt en gestreken. Het eerste gedeelte is opnieuw geperforeerd. Morgen doe ik het tweede deel.
Dat is de verklaring waarom ik zo weinig geschreven heb de voorbije dagen.

Dat er Chinezen komen staat nu vast. Dat heeft weinig te maken met de professionele kwaliteiten van de Polen, maar alles met de carter.
Als zij Chinese contracten willen moeten ze Chinees volk aannemen.
Enkele dagen geleden vertelde capt PP-LM dat het zusterschip van dit schip hier ook in Singapore is. Daar schakelen ze na 3 maanden al terug van
van Chinese naar Kroatische en Filipijnse bemanning. Ik wil niet weten wat de Filipijnse stewards op dat zusterschip gaan aantreffen.

Op 25/02 (of 26/02?) heeft een Belgisch schip ons voorbij gestoken. Singapore en omringende waters zijn zeer druk bevaren natuurlijk.
Er waren weer bekenden aan boord, capt DM (de rustigste mens van alle kapteins die we kennen), choff Pévala, en cheng DS.
Van dit schip heb ik wél foto's deze keer.
Capt DM van het andere schip heeft gebeld met capt PP-LM en volgens zijn zeggen zou dit schip er nog niet zo slecht uitzien als 24-jarig oudje.
'k Vraag me af welk merk van verrekijker capt DM heeft. Ze vaarden op een mijl afstand van ons! Die afstand heb ik gevraagd aan PP-LM hoor.
DM is gewoon een slimme kaptein die weet dat een beleefdheidje nooit weg is. En daar trapt PP-LM in natuurlijk, hij was gedurende twee dagen
fantastisch goedgezind. -wees nóóit de dupe van een compliment, PP-LM heeft deze schroothoop toch ook van op zee gezien toen hij aanmonsterde
Door een verrekijker van de brug zag ik van op onze wing iemand in het wit staan (een hemd? een overall?)
en ook iemand in het rood (een T-shirt? een pullover?) Wie het was kon ik niet zien natuurlijk, vanop een mijl afstand.

Een dag later hebben we een schip van de Franse rederij gekruist. Bij het naderen van Singapore is het nogal een drukke bedoening, een flessenhals.
Zo druk als het Noordzeekanaal, maar dan warmer. En hier is meer zichtbaarheid in deze tijd van het jaar.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Straat_Malakka ,https://nl.wikipedia.org/wiki/Het_Kanaal 

In de twee dagen Malacca (Malakka, Melakka) Strait was er 's nachts weer piratenwacht. De twee matrozen aan deck liepen hun ronde gewapend met
een zware draaglamp. LM had ze direct gezien. Ze gaf heel sterk licht, zodat de aansluipende piraten weten dat hier volk wakker is.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Piraterij_(zeeroverij)#Moderne_piraterij 

23h30: LM is vannacht door de telefoon wakker geworden terwijl ik alvast toastjes gaan maken was voor hem.
Toen ik terug boven kwam, was hij al naar 't machien. En tegen 04h zijn de toastjes slap. Nieuwe maken dan maar ... LM belt me dan wel wakker.

De loods komt aan boord, hoor ik. Einde zeereis dus.

(het vervolg volgt)

15-07-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-02-03 ~ op anker, UAE, Golf van Oman

Dag allemaal, hier nog wat getater van op het water. Deze voormiddag was ik danig bezig met krantenknipsels over de bombardementen
in de regio, om de fotokopieën bij te voegen, bij vorige brief. Ineens zie ik dat het al 10h50 is en ik had nog allerlei te doen vóór 11h45,
want dan komt LM boven. 'k Schiet in gang en zeg luidop tegen mezelf wat er eerst moet gebeuren en rap : "glazen, filterbakje, tassen ..."
Als ge het tegen uzelf hebt en er komt ineens antwoord, dat is verschietachtig zie. Zó hoog sprong ik. Da's hoog hè.
't Was cheng Venes die van uit de alleyway vroeg waarom ik me zo aan het reppen was.
"Omdat het al 11h is en ik moet nog vanalles ..."
"Tien voor elf" zei hij.
Jahaa, dat verandert alles hoor, om tien voor elf valt er nog niks te reppen?  Tien minuten te vroeg beginnen reppen is overdreven ijver.

In het grootste knipsel staat in de middelste kolom op Al Basrah geschreven : "almost daily this month" = "bijna dagelijks deze maand".
En ineens herinnerde ik mij de donderslagen die ik gehoord had in Mina Al Bakr. (125 of 130 km van Al Basrah)
In feite was het toen stalend weer met heldere hemel, enkel de horizon was wat onscherp, maar het was nergens bewolkt.
'k Ben gaan opzoeken wat ik daarover geschreven heb, misschien schieten mij wat meer details te binnen.
Brief 06 -tekst 280-:
"De terminal is een paaldorp in metaal, roestig en gebleekt door de zon (...) 13h40: dat gekraak van daarjuist was gewone donder
en geen slordig gebombardeer van Clinton zijn vliegend personeel."
Ja, nu zie ik het weer, het was een heel zonnige dag.
Waarom schrijf ik gekraak? Omdat het een veraf geluid was.
Waarom schrijf ik 'gewone' donder? Omdat het kedoek-kedoek geluid leek op wanneer ze ver weg in de bergen met dynamiet aan het werken zijn.
Maar er waren geen bergen in zicht, geeneens land, dus moest het maar donder zijn. En gewone donder, om mezelf te sussen waarschijnlijk.
Diep vanbinnen zal een stukske van mij niet helemaal gerust geweest zijn. En dat stukske had het bij het rechte eind.
'k Zal eens wat beter naar mijn eigen stukskes luisteren, zachtjes. En met mijn oren wijd open naar de geluiden.
En die twee militaire vliegtuigen (om 09h en 10h) waren waarschijnlijk geen snuffelaars van een UNO-checkpoint, het waren ook geen verkenners.
Aan verkenners riskeren ze geen dure vliegtuigen meer, daar bestaan nu andere middelen voor. Satellietfoto's en zo. -toen in 1999 nog geen drones
En ze hebben Saddams luchtafweer bases onderhand wel in kaart.
Het waren gevechtsvliegtuigen, bommenwerpers.

We hebben heel die redenering eens overlopen, LM & ik en daarna met Danut. Danut herinnert zich niks van die aard en LM was in het machien.
Maar het zou kunnen kloppen. En ik hoor nu nog het geluid 'kedoek'. Het was geen donder.

1999-02-04 ~ op zee, Golf van Oman

16h: we varen weer. Of iedereen daar zo blij mee is valt af te wachten, maar voor mij komt er schot in de zaak.
(Opletten dat Clinton zijn vliegend personeel dat niet al te letterlijk neemt, schot in de zaak)

Over de marco ga ik een tijdje niet schrijven, denk ik. Nu wordt het écht ongeloofwaardig. Misschien niet zo de stoten die hij uithaalt, maar het aantal
en de frequentie. Vanmiddag was er weeral iets met onze geprinte & leesbare declaratie voor de douane in de volgende haven. En gisteren over het
telefoonnummer in Limburg dat ik nog efkes moest bijschrijven op het foon-blad. Maar daar ga 'k nu niet over schrijven, echt geen zin.
Gisteren zei cheng Venes :"Ge moet hem te pakken krijgen wanneer hij goedgezind is."
Dat is zo'n standaard uitdrukkingske, een stoplap. Maar misschien hadden we dat letterlijk moeten opvatten.

De Franse rederij heeft post laten komen vandaag. Zoals op 20/01 al, maar toen was er voor ons niks bij. Maar ze sturen dus nog altijd door hoor.
Eergisteren zei de elektrieker zo terloops en ten titel van informatie tegen cheng Venes dat hij niet teveel jobs meer moest in gang steken hè,
want dat we een dezer dagen misschien gingen varen. Kunt ge u dat voorstellen?
Een chief engineer werkt qua planning in zeer nauw contact met de captain, maar dat stuk elektrieker kwam efkes informeren en intomen, kortom
de planning in de plaats van de chief doen. LM zat nog met ogen vol ongeloof toen hij het 's middags vertelde. -een elektrieker die geen groot licht is, erg hè
In vroeger tijden hadden kastelen een nar, in circussen hebben ze een clown en wij hebben Mr MS, de elektrieker.
Het verschil? De eerste twee doen iets voor hunne kost. 

Gisteren werd cheng Venes ervan op de hoogte gebracht dat er aan deck iets kapot was, beyond repair. De OMDS: Oil Discharge Monitoring System,
iets om de ppm (parts pro million), de graad van vervuiling te meten. Dat is iets elektronisch. De deckofficieren (stuurlieden) weten al dat het stuk is
sinds 17/01. Eerst proberen ze zelf wat te knutselen & frutselen en wanneer het dan perte-totale is, definitief kapot, mag iemand van het machien
komen redden wat er te redden is. Áls er nog iets te redden valt. Tergend is dat. De verstandhouding deck-engine verbetert er niet op, met dat soort gedoe.
De rederij in Antwerpen wou op stel en sprong een verslag van cheng Venes, terwijl de mens nog geen tijd gehad heeft zich een idee te vormen over
wat er aan de hand is en om de omvang van de schade te ramen.
Ondertussen werd gezocht naar het handboek van dat ding, waarin de schema's en alle technische gegevens staan. Niet te vinden.
Niet in het bureau van cheng Venes, niet in het bureau van choff Kram. Ten einde raad hebben ze, met de goedkeuring van cap PP-LM, naar
Fraco gebeld in Oostende, om te vragen waar op heel dit schip het handboek van de OMDS zou kunnen liggen.
In het bureau van de captain, zei Fraco. (Fraco was in verlof sinds wo-27/01)

Een kaptein die zich min of meer bij de zaak betrokken voelt, zou zeggen "Ik zal in mijn bureaukasten ook eens kijken" vermits dat de enige plaats is
waar nog niet gezocht werd. Hier niet zo, niet met PP-LM. Niks in eigen kasten kijken. Nog liever een duur telefoontje naar België.
Op kosten van de rederij in Antwerpen. En dan vraagt een simpel bemanningslid zich soms af van waar de bezuinigingswoede vandaan komt.
Omdat ze enkele verdiepen hoger zitten smossen met het geld van de rederij tiens!
Verscheidene keren op verschillende tijdstippen. Die som 'werkingskosten' loopt op hè, dat weet zelfs ik.

          Deze namiddag was er foon van capt PP-LM naar cheng Venes om te vragen of hij het handboek van de OMDS nu al doorgenomen had. 
          WABLIEFT?
          Eerst het probleem twee weken stil houden en dan zou Venes al zijn andere bezigheden moeten laten vallen, zijn planning omgooien om
          op stel en sprong een handboek over elektronica te bestuderen? Vandaag niet schat!

'Min of meer betrokken bij de zaak' : enkele dagen geleden was er nogal wat te doen over de hoeveelheid brandstof die moet besteld worden en
tot wanneer? Tot eind februari? Half maart? Het gaat over tonnen en dollars hè, niet over liters en centiemen.
Cheng Venes maakt zijn raming in functie van het een en ander, stapt naar boven om dat mee te delen aan Het Gezag.
"Niet nu" zei capt PP-LM, hij was op de computer aan het schaken en had geen tijd voor beleidszaken.
Het Beleid had geen tijd voor beleid? -de slagzin 'job first' geldt dus niet voor Piet 'Hein'
En bij zo iemand zou ik moeten gaan vragen of hij een fax wil verzenden? Goodwill smeken? Nee danku.

1999-02-05 ~ op zee, Golf van Oman

Gisteren rond 11h15 ga ik zoals elke dag pinten in de bar halen. Er hangt een papier tegen de deur, ondertekend door capt PP-LM over
restricties in de Perzische Golf. Alle camera's, speelkaarten (?) en zo nog vanalles, moeten ingeleverd worden, en wel heden om 15h.
Wie in het bezit gevonden wordt van bovenstaande artikelen riskeert strenge straffen van het DML (?)
Wat betekent DML? M= misschien Militair en de D en de L dan ...? Alles gaat achter slot en zegel in de bonded stores,
de locker van de taksvrije goederen, wil dat zeggen. We krijgen ons fotogerief pas terug wanneer we
de Perzische Golf verlaten hebben. Dat is binnen een week of twee. Bovenaan het blad staat als koptekst Qatar.
Oké, we gaan dus naar Qatar. https://nl.wikipedia.org/wiki/Qatar 
Dat bericht is geprint, getekend door capt Piet 'Hein' en werd uitgehangen op een openbare plaats. Officiëler dan dat kan niet.
En nu weten we tenminste waaraan en waaraf, want met die snel wisselende planningen van de laatste dagen onthou ik het gewoon niet meer.
Bij de trap kruis ik Ive en vraag hem waarom we zo ineens ons fotogerei moeten indienen :
"Zijn ze in Qatar dan zó streng? Da's toch geen oorlogsgebied."
Ive was aan het werk en onderweg naar ergens en antwoordt dat ze in de Emiraten zo streng zijn. En de Koeweiti's ook, ook streng.
"In de Emiraten?" (UAE). Ik snapte hem maar half en hij mij helemaal niet, denk ik : "Bedoelt ge de Saoedi's?" vroeg ik nog.
"Neenee, de Emiraten." En hij was al weg naar het volgende jobke.
'k Ga naar de cabine, steek het bier in het vriesvak zodat het goed koud zal zijn voor LM en kijk op de kaart van de Perzische Golf.
Qatar is wel degelijk onafhankelijk gebied, geen Saoedi-gebied en het is zeker geen UAE, er ligt nog een heel stuk Saoedi-Arabië, tussen de twee.
Nuja, misschien zijn ze in Qatar even streng en fanatiek als de Saoedi's, dat kan zijn. Maar waarom heeft Ive het dan over de Emiraten en Koeweit
als ik Qatar zeg & bedoel? En Ive vroeg zich waarschijnlijk af waarom ik over Qatar leuterde.

Om 11h45 vertel ik LM dat we naar Qatar gaan.
"Ik heb iets gans anders gehoord" zei LM
"Awel, dan loopt uw informatie achter want het hangt uit in de bar, het wordt Qatar." Voor een keer was ik 105% zeker van wat ik zei.

Tijdens het middagmaal vraag ik nog maar eens aan Ive of het wel in de Emiraten is dat ze zo streng zijn, want toen ik naar de tandarts in
Khor Fakkan geweest ben heb ik in de haven openlijk lopen foto's maken en niemand ... Ive zijn ogen gingen wijd open van, ja van wat, van 't schrikken? (*)
En mijn ogen gingen straf dicht. Waaraan was ik weeral eens ontsnapt. Ik had een fototoestel bij en een pocket met een bloot vrouwelijk op de kaft.
Ter goeder trouw? Ikke? Dat gelooft geen ene UAE-controleur.

          Toen LM op ma-25-01 de Lamnalco Jaguar zag wegvaren van het schip was hij er zeer gerust in : m is een 'groot' genoeg,
          zij loopt in geen zeven sloten tegelijk, dacht hij. Ondertussen zat er wel een fototoestel in mijn tas en een pocket met een bloot vrouwenlijk. 
          En met die tas moest ik een derde keer de immigratie door (en 's anderendaags een vierde keer in de andere richting).
          Misschien heeft dat blauw-grijs nonnenregenjasje geholpen. Op nonnen gelijkende wezens worden niet zo gecontroleerd.
          Niemand in Khor Fakkan zei dat ik daar niet mocht fotograferen. De Indiërs niet, de Filipijnen niet en de UAE onderdanen waren
          zo vroeg op de dag nog niet aanwezig. De enige die ik gezien heb zat in het immigratiekantoor. In dat kantoor hangt geen melding over
          fotograferen, enkel over kledij en ramadan. En aan boord hangt ook niks uit over restricties in de Golfstaten.

          Alhoewel, niemand? Iemand van de Indiërs van de Lamnalco Jaguar maakte wel plots een gebaar toen hij mij zag fotograferen.
          'k Was de Jaguar aan het kadreren van tussen twee palettentorens op de kaai en ik dacht dat hij iets bedoelde in de aard van :
          besteedt gij daar een foto aan, aan zo'n silly supplyschipke? Zoiets in die trant. Maar misschien was dat plots gebaar iets van :
          Oei! wat doet ze nu?    

          Kermille, dan kan ik hen die foto's niet opsturen ook niet? Eigenlijk was in dat van plan, met een grote bedankbrief erbij.

(*) Waarom heeft aan boord niemand mij verwittigd (op ma-25/01) dat er niet mag gefotografeerd worden, in geen enkele Golfstaat,
zelfs niet in de niet-oorlogslanden. Ive wist dat al. Hij had het me kunnen zeggen toen het tandartspapier ingevuld werd. Aan boord is
uitgebreide documentatie over de geplogenheden en de restricties in bepaalde landen. -dankuwel hoor Ive! Hij is nu loods ergens, zegt het Net.

Tijdens het avonduurtje (18h) vraag ik aan het verzameld gezelschap (PP-LM komt pas om 18h40, en dan nog pro forma) of we nu
wel degelijk naar Qatar gaan, en we hebben samen het papier dat daar hing nog maar eens overlopen: getekend door de captain én
uitgehangen op een openbare plaats. Officiëler dan dat kan toch niet!
Drie stemmen tegelijk :
"Maar nee! Oelala, meiske toch, dat papier is immers getypt door de marco! -die een koptekst laten staan had!
die man heeft het concentratievermogen van een plumeau 
Tja, 'k Had het moeten weten. Maar met Qatar in de koptekst is het stuk tóch wel afgetekend door capt PP-LM? Had híj dat dan niet gezien?  

Dus op ma-25/01 wist de marco dat ook al. Jaja, maar hij herbruikt een bestaande tekst zonder na te kijken of alles wel klopt en liet 'Qatar'
in de koptekst staan terwijl het over álle Golfstaten gaat. Alle, allemaal, dus ook de Emiraten.
Had hij me niet kunnen verwittigen toen hij kwam vragen om kranten mee te brengen van de wal?
Dat wonder van nauwkeurigheid is ook degene die onze rekeningen moet maken. Dat belooft hè.
Hoe is het gezegde ook al weer: juiste rekeningen, goeie verstandhouding, goeie vrienden? We hebben nog geen klare afrekeningen gezien.
Noch voor december, noch voor januari, enkel mistige totalen staan er op dat blad.

Het Qatar mistverstand kan geen vijf weken aanslepen zoals het slopchest misverstand. Daar moeten we nog dankbaar voor zijn ook misschien.
En het had potverdorie zeer verkeerd kunnen aflopen. In de Perzische Golf gokt men niet op een goede afloop.
Maar ik zou dus niet meer over deze radio-officier schrijven, had ik enkele brieven geleden gezegd. Sorry dus.

Cheng Venes kwam hier zojuist vertellen dat hij met de OMDS, de vervuilingsmeter voor de sloptanks (deck) klaar is.
Volgens hem werkt het systeem nu weer maar hij kan het voorlopig om een of andere reden niet testen.
Hij heeft er de kleefband afgehaald en de elektrische draad die er rond gewikkeld was door iemand die denkt dat elektronica met voodoo praktijken
in orde te brengen is, dat alles heeft hij er moeten afhalen eer hij met nakijken, afkuisen en afstellen kon beginnen.
Hoogstwaarschijnlijk is de elektrieker er aan bezig geweest. Dat zou moeten terug te vinden zijn in zijn werkboek. Môja, hij heeft die OMDS
niet in orde gekregen en dat heeft hij dus stil gehouden voor cheng Venes.
Resultaat : op 17/01 denkt het deck (Fraco en Kram) dat iemand van het machien met de vervuilingsmeter bezig is, en
het machien (cheng Venes) weet nergens van, dat alles door dat heimelijk stuk elektrieker dat meer bekommerd is om zijn gezichtsverlies dan
om de taak die vóór hem ligt. Cheng Venes noemt het sabotage en is razend. Dat zegt hij zeer rustig en kalm, maar binnenin stormt het , denk ik.

Wegmoffelen, halve waarheden en onjuistheden vertellen, dat is wat wij tot hier toe mee gemaakt hebben met de Poolse officieren.
Ze zijn hier gevaarlijk onbetrouwbaar als scheepsgezellen. Dat is wat wij tot hier toe weten over Poland.

Venes is een Luikenaar van Hongaarse afkomst.
Planning en precisie heeft hij met de paplepel ingekregen. Zijn drie dochters leren zo jong mogelijk schaken en viool spelen.
Planning en precisie. Dat is wat wij tot hier toe weten over Hongarije.

'k Zou deze elektruuter eens willen zien werken onder cheng LdG.
Eén weekje maar hoor, want ik zou niet willen dat Nonkel Laurent iets aan zijn hart kreeg.

1999-02-05 ~ op anker, Koeweit, Perzische Golf

15h45, zojuist heb ik een gevechtsvliegtuig horen overvliegen. We liggen niet in Iraakse waters, dat is nog een dag verder varen.
We zullen vandaag geen 'kedoek' horen. Hoop ik.

1999-02-07 ~ tegen de kaai, Kuwayt-city, Al Ahmadi terminal

LM had een tof jobke voor mij: de plans van de pijperijen van het machien plakken, oplappen en opnieuw bijeen binden.
De eerste van de twee kopijen zijn volledig gerestaureerd sinds gisteren. Misschien lekken de pijperijen nu zelfs minder,
nu de plans (A3-formaat) gerepareerd zijn.

De standby was midden in de nacht natuurlijk. Gelukkig heeft LM deze namiddag vrij zodat hij wat slaap kan inhalen.
We liggen wel tegen de kaai maar we mogen niet aan de wal. Van de Koeweiti niet, of van de rederij in Antwerpen niet?
Dat laatste zou kunnen hoor. Om een aantal mensen uit de problemen te houden en gedonder met de lokale autoriteiten te vermijden:
niemand aan de wal.

De stad Koeweit-city ziet er een rijke stad uit. Geen sloppenwijken te zien, toch niet tegen het industrieel gedeelte, zoals
in sommige (veel) andere landen. Op de kaart ligt het Al Ahmadi olieveld hier 2cm vandaan, dat is 30km pijplijn over land.
Er wordt geboord op 1cm in zee, in realiteit is dat 15km van land.

Zojuist moest ik efkes bij cheng Venes zijn om de printen in kleur.
Hij ging een beetje patience spelen, zei hij, maar met de deur op slot, want er lopen Koeweiti controleurs door de alleyway.
- Hoezo, chef? vroeg ik. Want ik had eigenlijk meer aandacht voor de printer dan voor de cheng.
- Haja hè, zei hij, patience is toch een kaartspel en dat is toch een kansspel. En speelkaarten mogen we niet in de cabine hebben.
Asjemenou, zou Leeuwtje Loeki zeggen, da's waar ook. Patience is een kansspel.

En roken mocht vanmorgen enkel nog in de smokeroom (de bar). Dat ligt te lezen op een tafel in de mess. Wie niet komt ontbijten, en
wie vergeet dat patience een kansspel is die zit dus een halve voormiddag te paffen en te kaarten in pure Chicago-stijl, met
de deur van de cabine open, klaar voor de plaatselijke Elliot Sjeik Ness https://nl.wikipedia.org/wiki/The_Untouchables_(televisieserie)  
en zijn controleurs met schietgerei.
Kom zeg, wie wil gokken kan dat altijd wel.
Zo kan men gokken op het aantal wolken dat over Kuwayt-city zal voorbij drijven de komende 30 seconden.
Leg dat maar eens uit aan His Sheikness in het Koeweits.
(Wat? ik niet kunnen stoppen met gokken, vroeg de gokverslaafde, wedden we?)

Is schaakspel een gokspel? Nee, dat is een denksport. Dat is cultuur. Maar als capt PP-LM de brandstofberekeningen voor het schip
van cheng Venes niet wil aannemen & bekijken omdat hij aan het schaken is, en hij zijn schaakspel niet wil en kan lossen, hoe noemt men dát? Verslaafd?

Enkele dagen geleden vertelde choff Kram dat Frank, de Britse supercargo (loadingmaster) die in januari aan boord was,
er niet zozeer was om de lading te superviseren, maar vooral om alle papieren 'aan te passen'.
Ik vroeg iets van ton naar barrel of naar gallon of zoiets? Vermits ik het niet direct begrepen had, heeft Kram me dat in drie zinnen uitgelegd.

1/ In Mina Al Bakr, Irak, hebben we aardolie geladen.
2/ Wij gingen die aardolie lossen in de Sea Giant, die naar New Orleans, USA gaat lossen.
3/ Iraakse aardolie naar de USA? Terwijl de USA Irak bombardéért ?!? -knoop dát aaneen- Er was toch een embargo?
En om op papier de lading van oorsprong te doen veranderen was Frank van Oil, Bulk & Quality Services Ltd aan boord gezet,
door een Brits dienstverlenend bedrijf, om de oorsprong van de aardolie 'aan te passen'. -tekst 283 en misschien ook enkele volgende
En in de USA kunnen ze de Iraakse aardolie raffineren tot brandstof voor hun bommenwerpers die dan
het luchtafweergeschut van Saddam en de omliggende percelen gaan platleggen. Vooral de omliggende percelen.
Wéét Irak dat het aan de USA levert?
Indien nee : amai.
Indien ja : amai-amai!
Weet de Iraakse burgerbevolking het? Waarschijnlijk niet hè.

En waarvoor dienen die UNO-checkpoints op volle zee dan? Zijn die zó gemakkelijk om de tuin te leiden?
Misschien zijn ze niet van de aardolie-branche, dan weten ze niet waaraan en waaraf. Of misschien zijn deze UNO-waarnemers Britten en
hebben ze daarom iemand van Oil Bulk & Quality Services Ltd uit de UK gevraagd?
Als het niet voor echt was zou het een interessant vraagstukje zijn.

1999-02-08 ~ op zee, Perzische Golf

Vannacht zijn we vertrokken uit Koeweit, nu gaan we laden in Irak. LM moest niet opstaan voor de standby, cheng Venes zou het doen.
Dat is zeer vriendelijk van hem. Om 05h was er weer eens brandalarm, de brullende bel. En om 06h45 nog eens. Daar ging LM zijn nachtrust.
Als wekker kan dat tellen hoor, de brulbel van het brandalarm.

Vanmorgen stond ik in alle vroegte te strijken in de laundry en plots hoor ik achter mij
een juichend "Goodmôôôrning!" à la Robbin Williams. https://nl.wikipedia.org/wiki/Good_Morning,_Vietnam  Het was de marco. 
Hij ruikt de geur van strijk graag. Het is een huiselijke geur, vindt hij.

          Mijne vriend toch, als dat alles is wat we moeten doen om u blij en opgewekt te krijgen wil ik wel elke ochtend enkele T-shirt strijken,
          desnoods vlak bij de deur van uw radiostation. En als al onze kleren gestreken zijn begin ik weer van voor af aan.
          (Da's larie natuurlijk, ik strijk niet graag want van het stilstaan krijg ik pijne enkels.)

Enkele dagen geleden waren we tijdens het avonduurtje in de bar danig aan het roddelen over een zeevarende en iemand van de aanwezigen
(ik weet niet meer wie) zei dat de marco hem verteld had :
"Ik weet wel hoe de dingen in hun hun werk gaan, maar wanneer ik het moet doen raak ik soms in de war."
En toen was ik danig confuus. Natúúrlijk doet die man al die rare dingen niet opzettelijk, wie zou nu uit eigen vrije wil zich zo vaak
zoveel ongenoegen op de hals halen. Maar als hij wat meer controlesysteempjes inbouwt dan helpt dat.
Ik weet het uit ondervinding. -nu ik deze lijnen weer onder ogen krijg denk ik dat er iets anders aan de gang was, misschien iets neurologisch

16h : We liggen op anker.
'Kedoek', onze eerste raket voor vandaag. De ruiten van de patrijspoorten in dik veiligheidsglas van 5mm trilden ervan.
De verslaggeving op CNN klinkt meer gepolijst, maar dit is dus life.
16h20 : Weer een raket. Op dit eigenste ogenblik zijn aan de wal mensen en hun kinderen doodsbang.
Cheng Venes kwam vragen of ik het ook gehoord had. "Un Fameux Boum" heet dat ik het Luiks.

17h15 : LM zegt zojuist dat hij die eerste gehoord heeft tot in het machien, boven alle geluiden van de machinerijen.
Dat geloof ik direct. Het was enorm.

13-07-2020 om 09:34 geschreven door maart

1999-01-30 ~ op anker, UAE, Golf van Oman

Hello, Here the Gulf-Gossip -hier de golf-roddel of de roddelgolf

LM vertelde gisteren dat hij een cooler open gehad heeft waarvan ¾ van de pijpen van het zeewatercircuit potdicht zitten met slijk, roest, schelpjes
en andere schepsels. Maar geen meermin-elfjes. Voor ¾ dicht, dat is 75% opgestropt, kermille. Hoe kan die koeler dan nog koelen?
Welke machinerijen geraken ondertussen oververhit?
Een week of wat geleden heeft hij in het machien heelder rollen netting gevonden, in koper. -was iemand van plan dat koper te verzilveren?
Netting = een zeer fijne zeefrooster. Waar gaat die netting iets zeven als ze daar op rollen ligt te liggen, als ze niet geïnstalleerd is?
Wie weet hoe lang liggen die rollen daar al.
Hoe lang hadden die zeefroosters al geïnstalleerd moeten zijn en waar?
Welk soort schade is hier aan het groeien en waar?
Welk soort denkwerk meende te mogen beslissen dat nettings installeren niet nodig is ... een gevaarlijk individu, loopt waarschijnlijk nog los rond,
hier aan boord of op een ander schip.
Waar een stuk netting onder andere had moeten komen is gisteren dus duidelijk geworden.

Bovenaan de boodschappenlijst voor Singapore staat 'scharen'. In het machien hebben ze geen schaar. Een doodgewone huishoudschaar is daar niet.
Wanneer ze van iets een stuk moeten afknippen is het met een gewezen visschaar van de keuken. Die knipt gekarteld. Voor afdichtingen is dat
onbegonnen werk. En zo wordt zelfs het kleinste jobke, iets waarvan een mens denkt 'kom dat doen we efkes', een corvee die uitloopt en
op de zenuwen begint te werken. En elke dag is er iets van die aard. We zijn hier nog maar 41 dagen en LM bedenkt al manieren om hier weg te kunnen.
Dat is helemaal zijn stijl niet want hij zet graag zijn schouders onder iets. Het moet beneden dus verschrikkelijk erg zijn, regelrechte Oostbloksituaties.

WO-27/01 zitten LM & ik aan tafel en cheng Venes komt efkes zeggen dat tegen  ± 15h capt PP-LM aan boord zal komen en dat capt PO tegen dan
het machien under power wil hebben voor het geval dat er luwte gemaakt moet worden voor het schipke. -een bed trekken heet dat
We kijken eens naar buiten, stralend weer en 15h is bij daglicht, het zou eigenaardig zijn als tegen 15h de weersomstandigheden zodanig zouden veranderd
zijn dat er gemanoeuvreerd moet worden. -en dan eerst nog anker óp ook?
LM zei tegen cheng Venes iets van "à l' hotel, comme tout le monde". Venes glimlachte eens. Hij kent LM ondertussen wel.

En Fraco ging met datzelfde schipke mee terug, afgemonsterd en wel. Voor hem was de dag erna voorzien, maar zijn vertrek was een dag vervroegd.
In de rapte had ik dan vorige brief geprint, het was bijna 13h, LM moest gaan werken (machinerijen dichtgooien), maar hij had alles al nagelezen
op het scherm, er zullen geen mechanieke enormiteiten in staan.
'k Ben mee Fraco uitgeleide gaan doen. Zijn valiezen stonden klaar aan de gangway, maar van hemzelf geen spoor.
De Jaguar kwam er aan met capt PP-LM aan boord. Hij geraakte vlot onze gangway op en aan deck. (Heeft het schip nu moeten manoeuvreren?
Straks eens vragen aan LM.) Terwijl de matrozen de valiezen van Fraco naar beneden lieten zakken heb ik fotootjes gemaakt van de Jaguar,
en gewuifd naar mijn vijf 'maten'. Ze wuifden terug en vroegen met tekens hoe het met mijn kaak ging. Alles oké, gebaarde ik naar beneden. 
Fraco kwam aangerept. Hoogrood. "Ik was nog op de brug" hijgde hij. Hij gaf iedereen een hand, omarmde de fitter-van-deck en de bootsman,
roffelde met zijn korte beentjes de gangway af en ging op de Jaguar wat naar ons staan kijken en wij keken en wuifden naar hem. Ziezo. Dag Fraco.

Tijdens het avonduurtje hadden we twee kapteins in de bar.
Capt PP-LM moe en lastig van de jetlag.
Capt PO hanig en lastig van geldingsdrang.

PO: dat PP-LM zich nu wel aan het vogelpikken (darts) zou moeten zetten, met al die kampioenen hier.
PP-LM bekijkt PO eens en schudt rustig 'nee'.
Waarop capt PO in een bulderende lach schiet (weer eens), alsof hij de zoveelste dijenkletser van de dag verteld had en dat zoveel leute
een mens nogal kan uitputten. Zijn gelach hikt nog wat na en stopt.
Na zo'n over-acteren past enkel Stilte. Het bleef zo stil dat ik er ongemakkelijk van werd.
Danut neemt iets uit de frigo en ineens ziet capt PO dat twee van de schabben leeg zijn. Hij mompelt iets van 'inadmissible', ontoelaatbaar/onduldbaar.
Hij stapt naar de tussendeur, roept de marco van tafel en toont hem de twee lege schabben. Onduldbaar.

Neenee, de marco had in de voormiddag wel degelijk de frigo aangevuld, aan hem lag het niet dat dat er al twee schabben empty waren
zo vroeg op de avond. Choff Kram en cheng Venes horen iets van 'empty', kijken in de frigo en schrikken zich een hoedje.
De marco redeneert verder: "Maybe, mayby Fraco has ..."
"Impossible, blafte capt PO, zijn rekening was al afgesloten!"
Kram struikelt bijna over zijn tong in zijn haast om aan capt PO uit te leggen dat die lege schabben zeker niet door de marco komen, maar dat hij
tegen Fraco gezegd had dat hij op zijn rekening mocht streepkes zetten, voor het geval hij nog een pint wou.
Waarop cheng Venes : "Ja, en dat heb ik hem ook gezegd." -Fraco was een graag geziene stuurman hè, vandaar
Fraco, schelm, dankuwel beste Fraco. Nu worden deze twee captains er eens met hun neus op geduwd dat hun systeem van slopchest
geen garanties biedt wanneer zich onvoorziene omstandigheden voordoen. Het is een systeem met gaten.
En zo mochten wij meemaken dat brulaap PO afging als een gieter en dan nog in het bijzijn van capt PP-LM.
PO geneerde zich dood.
Mogelijk heeft PP-LM dat niet eens gemerkt, moe en jetlag. En bargebeuren en bierstories interesseren hem geen moer, dat weten we nog
van op het vorig schip. Hijzelf houdt het op cola. -suiker en cafeïne, dat pept

Het slopchest-systeem hier aan boord werkt enkel wanneer de rustige dagen zich aaneen rijgen en niemand zenuwen, arreuzze of
iets anders weg te spoelen heeft. Maar zo'n zeven dagen op een rij hebben wij hier nog niet meegemaakt.
En dat in de frigo twee schabben leeg waren had ik om 16h45 al gemerkt hoor, POOke. 'k Vroeg me toen al af waar ge koud bier
voor uw avond ging vandaan toveren.
En daarmee had Fraco om 16h30 zo'n mooi rood kleurke. Hij heeft op één vrije namiddag twee schabben soldaat gemaakt.
Had ik het geweten, ik had hem een kus gegeven. Maar zo goed kennen we mekaar nu ook weer niet. 'k Hoop dat het hem gesmaakt heeft.
En een héél goed verlof gewenst Fraco!

De dag er na vertrok capt PO, hij werd opgehaald door de Lamnalco Cougar, niet de Jaguar. Dus had ik niet veel te wuiven.

1999-01-31 ~ op anker, UAE, Golf van Oman

Enkele dagen geleden waren LM en ik aan het doorbomen over slecht weer, modellen van gangways, supplyships en
overstap-perikelen in het donker. Als die maandagavond LM op het platform van de gangway gestaan had, dan was ik misschien die avond wel
aan boord geraakt. Misschien hè, want het weer en de donkerte spraken ook hun woordeke mee.
'k Weet ongeveer wat LM zijn gestalte kan hebben. Mijn lijf kent zijn lijf.
Maar van de andere heren weet ik dat niet, de kleine Spanjolito en de lange smalle Ive.
Als ik mijn 52 kg tegen hem gooi zal LM daar niet van onderuit schuiven of achterover vallen. Wanneer ik thuis op de vensterbank sta of op het aanrecht
helpt hij er mij toch ook af. En LM zal mij vastgrabbelen, desnoods bij mijn haar. Iemand anders zou mij misschien niet vastgrabbelen, want
grabbelen wordt misschien 'niet gedaan' -sociaal onaanvaardbaar bedoelde ik daar waarschijnlijk- zelfs niet wanneer het stormt.
En als ik mij tegen iemand anders dan LM aangooi, deinst die persoon misschien verschrikt achteruit (alsof daar plaats voor was) en roept
boven de wind uit iets van "héla, niet familiair worden hè" en terwijl ik wanhopig houvast zoek aan zijn knieën: "Maar zeg! Blijf van mijn lijf gij!"
Want een goede reputatie is toch zó belangrijk aan boord ... en na deze larie zijn LM &  ik gestopt met doorbomen.

Na het middageten zijn we een wandelingetje gaan doen aan deck. Het was nogal warm, dus enkel het achterdek. Waar de rijen vuilbakken staan.
Een zeer aangewezen wandelingetje voor een zomerse zondagnamiddag. Er staat een houten krat, nogal tof hout, met daarin een stevig stuk karton.
Twee kartons eigenlijk, ze waren zorgvuldig aan elkaar geplakt met stevige tape. Net het soort karton dat ik zoek om onder de printer te schuiven.
In het houten krat hadden onderdelen voor de luchtcompressor gezeten, aan boord toegekomen in Singapore, de voorlaatste week van december,
dus zes weken geleden. Zo zorgvuldig aan elkaar geplakt die kartons? Misschien zit daar nog iets in, zei LM.
Jawel, twee keer een tussenlaag, pakkingen (gaskets) voor de luchtcompressor zaten er in. -en dat is zeer specifiek materiaal
Gloednieuwe gaskets bij het vuilnis. Kan al eens gebeuren? Dit soort dingen gebeurt hier elke dag. Die Polen kunnen niet eens tegoei een krat leeg maken.

LM vertelde verder : 4^de mecanicien J heeft de geleverde stukken nagekeken. Op zijn lijst zouden die gaskets dan nog moeten open staan, niet afgevinkt.
Er lang naar zoeken is niet nodig, ze zaten bij in het krat! En zorgvuldig verpakt, om ze niet te beschadigen tijdens het transport.
Sinte Neptunus, dit soort mensen heeft hij dus elke dag rond zich! -voor dit schip ga ik uitroeptekens en vraagtekens tekort komen hoor
Cheng Venes zei hem in de loop van de week : "Eén van ons twee moet de moed er in houden." Maw: wij mogen niet allebei de moed verliezen.
Waarschijnlijk had hij zoiets meegemaakt met de voorganger van LM, de 2^de mecanicien RY. Zet daar als cheng Leuke Leu naast en het beleid is zoek.
Voelt Venes of LM zijn moed wegzinken? Help, nee! Iets doen. Rap.
Die Poolse individuen allemaal weer naar school sturen. Niet haalbaar.
Ze allemaal naar een psy sturen om hun inertie te laten verwijderen. Niet haalbaar.
Wat doen?

Vorige week vergeleek cheng Venes dit machien met een kliniek waar alles in de soep draait omdat het soort doktoors dat er werkt
de zieken beneden hun waardigheid achten, want van zieken wordt men vuil en dus laten ze alles over aan de verplegers.
De doktoors = de Poolse mecaniciens.
De zieken = de machinerijen.
De verplegers = de Filipijnse oilers. Ene van hen heeft die attitude al over genomen.
Er is één lichtpuntje, en het is geen Pools. Hij heet Abraham, 36j, en is een Filipijnse oiler, met slimme oogjes en een smile.
En hij geeft de volle 100%. Op een ander schip zou 100% niet opvallen, maar hier steekt hij er met kop en schouders boven uit (1m55)
Op een middag komt LM boven, laat zich in de zetel zakken en zegt : "Een van deze dagen ga ik die kleine toch eens in mijn nek zetten (?)
en met hem een toer door het machien doen (?) daarmee heeft hij het eens uit een andere hoek gezien hè.
Dat moest dus een triomftocht worden voor Abraham, want anders neemt men niet iemand op de schouder hè.
'k Denk dat het een handig team is. LM kan overal bij en aan, Abraham kan overal in en onder.

Enkele dagen geleden moest de uitlaat van een ketel doorgeblazen worden (roet er uit). Zibbie, (de andere 4^de mecanicien) doet dat.
"Hebt ge dat al eens gezien?" vroeg LM aan Abraham.
"Nee ..." antwoordde hij.
"Nog nooit gezien?" vroeg LM
"Nee, zei Abraham met een verontschuldigend lachje, meestal ben ik dan beneden bezig."  (Mag hij daar niet aan helpen van Zibbie?)
"Kom, zei LM, mee gaan kijken."  Abraham en LM hebben toen een uur staan kijken, hoe zoiets in zijn werk gaat, een ketel van dat kaliber doorblazen.
Abraham vond het zeer interessant.
"En zo heeft hij dat ook eens gezien" vertelde LM.

1999-02-01 ~ op anker, UAE, Golf van Oman

Vanmorgen bij de ochtendkoffie in de cabine: er moet sludge (bezinksel in de afvalvloeistoffen van het machien) overboord gepompt worden,
want de sludgetanks zijn vol.

1/ Ofwel laat de rederij in Antwerpen barges komen om de sludge aan de wal te nemen.
Maar barges laten komen kost geld en dus zullen er geen barges komen.

2/ Ofwel pompen ze de sludge bij in de sloptanks, als dat mag van de rederij in Antwerpen. -toen al was voor alles een toestemming nodig
Slop is het bezinksel van de afvalvloeistoffen van de cargotanks. (*) -bij de afvalblubber van de lading, wil dat zeggen

3/ Ofwel overboord pompen. Tot 15 ppm = 15 parts pro million vuil, (15 deeltjes per miljoen), mag de vuile restvloeistof overboord.
maar het bezinksel, olie en vet,  mag niet overbood, dat is veel en véél meer dan 15 ppm.  Volgens de Polen is sludge allemaal 'maar water'.
Awel, dat ze het dan opdrinken.

          Voor de volledigheid, het afvalwater van de huishouding heet sewage.
          Het kan niet op: sewage, sludge en slop

's Avonds: het water van de sludge is wel overboord gegaan, per graviteit, louter op zwaartekracht, zonder pompen dus -??? kan bijna niet

1999-02-02 ~ op anker UAE, Golf van Oman

Daarjuist vertelde cheng Venes weer iets, ga zitten. Eén van de twee 4^de mecaniciens is al twee dagen aan het sukkelen met de restant van de sludge.
Cheng Venes suggereert hem het bovenstaande (*). En toen bestond ventje n°4 het boven te komen vragen waarom cheng Venes
dat geen twee dagen eerder gezegd had. Omdat creatief denken tijd in beslag neemt, SNUL! De tijd om het probleem in zijn totaal te bekijken en
vermist de standaardmethode door omstandigheden geen oplossing is (we liggen op anker) moet er een oplossing op maat gevonden worden.
Weet de 4^de mecanicien niet  dat denkwerk tijd vergt? Nee? Welwel. En toch komen verontwaardigd doen. Na twee dagen gesukkel. Twee.
Hij had zijn IQ probleem wat vroeger mogen aankaarten.

Cheng Venes vertelde nog iets. Deze ploeg is niet alleen inert en dom tot in het onveilige, ze hebben toch de pretentie om te komen parlementeren
hoe het werk moet gedaan worden. In dit geval de elektrieker. Wééral? Ja, weeral. En ge moogt die na de zoveelste keer geen draai om de oren geven.
LM en cheng Venes moeten beneden nog min of meer kalm en beleefd blijven ook.
Met dát soort stomme koppen? Geboren in '46, '49 en '51, zegt de bemanningslijst. Het zijn dus geen piepjonge beginnelingen met gebrek aan praktijk hè.

Nog exact 11 weken en het is einde contract voor ons, 20/04, dat is een dinsdag. 
Choff Kram  zei gisteren tegen Danut (de enige Roemen aan boord) : "Zouden we eens geen nieuw vogelpik bord hangen? Wat denkt ge?"
"Ja waarom niet, zei Danut zeer bereidwillig, als gij liever op een nieuw bord verliest."
Er wordt al eens gelachen ook, maar dat is na de uren. Tíjdens de werkuren is het zo geestig niet. Toch niet in het machien.

Lieve Mensen! Ik kom zojuist van bij de marco, e-mails gaan verzenden. Het ging gelijk een fluitje van een cent. Hij steekt de mails nu één voor één
in zijn mailbus en hij schuift nu zelf met het blauw en het groen geschreven papiertje. Amai-amai, wat een opluchting. 't Is bezonken. Hij heeft het vast.
Of zijn het de oude kranten (Gulf News) die zijn goodwill naar boven gebracht hebben om het nut in te zien van de werkwijze?
Zou ik volgende week eens andere kleurtjes gebruiken. Aïe nee, wat een lelijke gedachte. Dat mag ik niet doen. Dat mag ik zelfs niet denken.

Enkele dagen geleden hoorde ik iemand iets over een pingpongtornooi opperen. Ik hoop dat het er niet door komt. Capt PP-LM heeft me op vorig
schip al eens alle schotten van de pingpongroom laten zien, 'k heb trouwens mijn baskets niet bij ookni. -niks om de enkels te steunen wil dat zeggen
Deze keer moet hij ons niet wijs maken dat het 20 jaar geleden is dat hij gespeeld heeft hè. Het is geleden van vorige zomer, zeker weten.

Hier wordt in stilte vermoed (door cheng Venes en door LM) dat het schip op verkopen staat en na droge dok verkocht en overgedragen wordt.
1/ Er waren duikers gestuurd door de Lloyd's om de romp te inspecteren. https://nl.wikipedia.org/wiki/Lloyd%27s_of_London 
2/ In de lijst van uit te voeren werken in de droge dok in Singapore is ferm gesnoeid geweest door de rederij in Antwerpen.
Zéér veelzeggend is dat : geen grote kosten meer doen.
3/ PvR (de inspecteur) heeft een week of wat geleden aan de foon tegen cheng Venes gezegd "Je sais des choses que je ne peux pas te dire."
Dat hij dan zwijgt hè. Het gaat over het machien maar de chief engineer mag het niet weten? Ofwel was het een hint. Dat kan ook natuurlijk.
4/ Er is nog iets dat in die richting wijst : capt PO heeft al laten weten dat de spullen die hij aan boord gelaten had, mogen opgestuurd worden naar België.
Dat hij niet terug komt naar dit schip kan twee dingen betekenen :
- de rederij heeft een ander schip voor hem in petto, gewoon
- de rederij heeft een ander schip voor hem in petto omdat dit schip verkocht wordt
Door dit alles komt onze afmonstering rond 20/04 mogelijk in het gedrang.
Het zou goed kunnen dat de redererij LM én cheng Venes vraagt om te blijven tot na de overdracht.

1999-02-03 ~ op anker UAE, Golf van Oman

De krant van do-28/01 circuleert hier aan boord. Die zal met de Lamnalco Cougar meegekomen zijn toen ze capt PO kwamen halen (en hem meenamen).
In die krant staat op blz 5 dat de USA vorige maandag in Irak het luchtafweergeschut van Al Basrah ging bombarderen en ze hebben gemist.
Ze hebben een woonwijk gebombardeerd. Hoeveel mijlen ze mis waren staat er niet bij.
Jamaar, héla hola ..., wij moeten straks ook nog nabij Al Basrah zijn hè! https://www.gac.com/gac-worldwide/middle-east/kuwait/new-ports/ports-covered-iraq/basrah-oil-terminal-bot/ 
Zie dat de Amerikanen dan weer beginnen schieten met hun AGM-130 en wéér missen (hoewel die raketten bestuurbaar zijn).
En in december zijn er twee raketten in Khorramshahr neergekomen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Koramsjar
Een 30 à 45km mis en het is daar IRAANS grondgebied begot. Oeps? Een beetje naast het doel geschoten ...

In een van de vorige brieven schreef ik dat Al Basrah op een 1000 km van Bagdad ligt. Dat was een beetje ruim gemeten. Het is ± 500 km.
Op deze wereldkaart gezien liggen die twee steden een 2cm verwijderd. Op de kaart van de Perzische Golf : 1cm = 285km, 2cm = 570km.
Misschien had ik dat vergrootglas niet moeten gebruiken, bij de wereldkaart.
De afstand tussen Al Basrah en de terminal waar we gaan laden (Mina Al Bakr) was wel juist : tussen de 120 en de 135km.
Die afstand had ik op de kaart van de Perzische Golf afgemeten en die kaart is preciezer dat de wereldkaart natuurlijk, 1cm = 15km.

Blad vol. Tot schrijves.

10-07-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-01-29 ~ op anker, UAE, Golf van Oman

Moet ik hierboven nu niet Khor Fakkan, Sharjah schrijven? Bôf, nee. Sebiet varen we een uurke verder en daar heet het toch weer anders.
We moeten gaan bunkeren. ELF levert de bandstof en we moeten naar hun bunkerzone. Hier wordt ook wel gebunkerd hoor, maar niet door ELF.
Zo-24/01 lag hier een ander Belgisch schip voor bunkering, met aan boord capt DM, de menselijke mens, onze n°1 in de top-drie van de kapteins.
Verder waren er cheng DS en choff Pevala -schip 29-, communicatiefreak en onze dierbare fax-instructeur.

LM vertelde dat het anker de stuurlieden gisteren al kopzorgen gaf. De zeebodem is hier nogal weke grond. Hoe diep zou het anker in
de blubber gezakt zijn tijdens een week onafgebroken ankeren? Ze hebben al aansluiting op extra winches voorzien, voor 't geval
ze met één winch niet toekomen. Binnen een uurke gaat dat manoeuvre beginnen. 'k Zal er maar wegblijven met mijn fototoestel.
Ramptoerisme wordt niet zo geapprecieerd aan boord. Waar wel eigenlijk ... 

Nu verder vertellen over vorige maandag: we waren in ruig water met het supplyschipke Lamnalco Jaguar.
Ik had me plat gelegd op een seat, omdat ik straks nog een inspanning te leveren had wanneer ik in dit weer moest overstappen
van de Jaguar op de gangway van ons schip. 'k Wou daar niet met een zeezieke kop en weke kniekes staan wanneer het er op aan kwam.
En het zou er op aan komen, aan de zee te voelen: nu al schokken en snokken van een armlengte en meer. 'k Was ook aan het bedenken
dat ze het schip niet zo snel onder power zouden krijgen om een vlakke spie te trekken en zo de Jaguar luwte te bieden. -een bed trekken, heet dat
Er lagen misschien wat veel machinerijen open waaraan ze aan het werken zijn. Zo op een uurke tijd alles dicht gooien en power geven?
Vergeet het. LM kan toveren en mirakelen doen, maar deze keer was Murphy aan het woord. En Neptunus deed met hem mee.
St. Elooi kan tegen die twee samen niet op. Vergeet die luwte dus maar maske: rusten en krachten verzamelen.

± 20h, iemand van de Indiërs doet me teken dat we bij het schip toegekomen zijn. Jas aan én dichtritsen, no loose ends, geen losse uiteinden.
Het is niet de moment om ergens te blijven haken want ik zal mijn twee handen nodig hebben voor het vege lijf. -en tas ónder de jas dragen
Aan de BB-gangway -bakboord- stond beneden op het platform de kleine Spanjaard om mij de hand te reiken.
Het schip kreeg de wind recht achter. Van waar ik stond op de Jaguar betekende dat wind tegen.
De Jaguar danste met hoogteverschillen van ongeveer 1m50 per twee tellen (Ik ben 1m65).
Elke keer de schipper van de Jaguar net zijn achterdek ongeveer tot bij het platform van de gangway gekregen had, was het bijna goed,
maar net niet goed genoeg en één tel later hadden de wind en de zwaaiende beweging van het schip (swaying) de situatie in handen
en niet meer de schipper van de Jaguar. En dan werd de Jaguar tegen het platform geslagen. Iedereen achteruit.

Aan BB kreeg de schipper van de Jaguar de situatie niet onder controle. Ondertussen hadden we al drie keer stuifwater (spray) over
ons lijf gehad, de Indiërs en ik. De Spanjaard zo niet, die stond telkens weer hoog genoeg op de gangway.
Na de derde of vierde poging gingen ze het aan de SB-kant proberen.
Mijn amen en benen waren nat, door mijn kleren door, en in de tijd die nodig was om langs de achtersteven van het schip te varen
was ik verkleumd en stonden mijn vingers stram van de kou. Dat belooft, sebiet wat gymnastiek met afgekoelde spieren?
Feitelijk kon ik toen al niet meer betrouwen op mijn handen en vingers.

Aan SB, zelfde water-scenario, SWAYING, toonde een van de Indiërs mij. Waarnaar ik moest kijken:
naar die langwerpige spiraal-tuimelende waterstroken tegen de romp van het schip, of naar het gebruis daar vlak naast, of
naar de kolken tegen de romp van de Jaguar. Er was teveel wind om verder uitleg te vragen.
Maar ik zag wel dat al die waterbewegingen hun eigen gang gaan en mekaar tegenwerken.
Aan SB stond Ive op het platform van de gangway.
Maar was er aan SB eigenlijk minder wind? Ik dacht van niet, 't schip kreeg de wind van achter.
We stonden op sommige momenten amper een meter van mekaar maar we moesten roepen om mekaar te verstaan.
"Mijn handen zijn nat!" riep ik.
"Pak mijn arm!" riep hij.
Yep, die greep kennen we allebei, dat gaat hier lukken hé.

De eerste poging mislukt omdat ik STOMSTOMSTOM mijn rechterhand naar Ive zijn rechterarm uitstak en besefte dat ik dan links
geen opstaande houvast meer had op het platform, omdat het platform links ophoudt. Ik voelde de jaguar onder mij wegzinken.
Ik wou mee naar beneden en achteruit weg van dat platform, het dek van de Jaguar op vóór hij weer opgetild werd en mij met een slag
tegen het platform kwam slaan en ik tussen staal en staal zou zitten. Ik had Ive met maar één hand vast, en hij mij.
Ik brulde: "Ive, los!" Hij lost mij onmiddellijk, ik duik met de Jaguar het volgende golfdal in en stap achteruit van het platform weg.
Geschreven neemt dit 5 lijnen in beslag, in realiteit heeft het één tel geduurd, een fractie van een seconde. 

De Jaguar zwenkt direct een paar meter van het platform weg. Met de volgende golf stonden Ive en ik plots op ooghoogte. Zo'n ruig weer.
Dat ik hier vandaag zit te typen en niet met pinnen en plaasters in een kliniek lig of onderweg naar huis ben in een lijkzak, heb ik te danken aan
Ive uit Schoten, zijn doorzicht en zijn reactiesnelheid. En aan het zeemanschap van de schipper van de Jaguar.

Een tweede poging zou lukken.
'k Wist nu dat ik met mijn línkerhand Ive zijn rechterarm moest vastgrijpen en met mijn rechterhand de opstaande steun van het platform.
'k Zette mij schrap voor de tweede poging. Ik voelde dat het deze keer zou lukken:
links op recht, snel genoeg over het punt gaan, desnoods mij tegen Ive gooien.
De schipper van de Jaguar bracht zijn supplyship niet meer dichterbij voor een tweede poging.
Maar enfin! Wéét die gast dan niet dat het ons deze keer gaat lukken?
Bibi was voor het gemak efkes vergeten dat de schipper een overzicht heeft van waar hij staat, en dat deze mensen de lokale waters kunnen lezen.
En daarbij, hij is schipper naast god, dus nee = nee.

Ive roept iets over loodsladder. Efkes nadenken wat hij bedoelt, want mijn hoofd was ook afgekoeld en de hersenen draaiden niet op volle toeren.
Loodsladder. Ja!, Ik snap wat ze van plan zijn en dat gaat werken ook. Feitelijk zou ik hier een tekening moeten inlassen, maar die maak ik later wel.
De loodsladder wordt gevierd. Eh? Daarre? Niet dichter bij de gangway?
'k Probeer aan Ive te vragen : "Meer naar de gangway."
Want helemáál de scheepswand opklimmen, dat kan ik niet, dat durf ik niet met deze verkleumde spieren.
Enkele laddertreden tot aan het platform van de gangway en dan overstappen, dat zou ik nog wel kunnen.

Hoogtevrees? Ikke? Nu toch niet zeker. Dat kan ik nu niet gebruiken. Deze situatie overklast fobieën en zeeziekte.
Hoogtevrees en zeeziekte zijn voor wanneer ge het u kunt veroorloven. Andere keer.
Ive doet me teken dat hij me niet verstaat en wijst naar boven: of ik het over de loodsladder heb?
Of deed hij teken : efkes wachten?
Kermille wat een wind en dat wij mekaar pvd niet verstaan ...
De loodsladder hangt uit en daarboven aan deck beginnen ze hem te verschuiven richting gangway. De schipper van de Jaguar ziet dat en
roept iets naar zijn mannen. Ene tikt op mijn schouder: "Tomorrow".
Handen op een toeter en naar Ive : "Morgen!" daarop pakt Ive zijn walkietalkie en brengt de brug op de hoogte.

Morgen? Juist nu die loodsladder bijna op zijn plaats hangt? Waarom kreeg ik vanavond geen tweede poging van schipper Jaguar?
Hij heeft me dat later uitgelegd hoor. Maar op het ogenblik zelf dacht ik dat ik geen tweede poging waard was omdat hij me zo had zien klunsen:
de rechterhand reiken als het duidelijk de linker moet zijn.
Vóór mij staan mensen die hun vak kennen, achter mij staan mensen die hun vak kennen. De enige die niet voldoet ben ik,
ik had het zodanig verprutst dat ik geen tweede poging waard was. Wacht maar tot ik groot en sterk zal zijn. En vleugels heb.

Schipper Jaguar trekt zijn schipke weg. Ik weer naar binnen. Uit de wind. Uit de spray -stuifwater-Uit de kou. Binnen.
En het ruikt hier nog even lekker als daarstraks. Wat een cocon. Wat is het hier goed.
Natte jas uit. Natte jeans ... zou ik een overall vragen? Nee.
Dezelfde Indiër vraagt of ik koffie wil. 't Schipke danste gelijk zot maar die man zou me dus koffie brengen.
"Yes sir, thank you."
"Milk? Sugar?"
"Only sugar please, sir." Ik kon nu wat kant-en-klare energie gebruiken.
Waarop de shipchandler, achterover liggend en zeer bokkig : " Sugar? After a tooth extraction?"
Jaja, 't is al goed. Ik kan wat suiker gebruiken nu. Denkt gij nog wat aan uw Dunhills, ventje.
Nog een uur of wat varen naar de Kapetan Panagiotis en peeke mocht aan zijn stores beginnen. Hij had tegen de andere Indiërs
zitten uitpakken dat hij Dunhills en andere taxfree goederen bij had voor dat schip. Ja, en?

Ivm met ons schip werd er nog iets gevraagd over net en basket. Met een net mag het schip geen personen aan boord hijsen,
alhoewel dat een oplossing zou geweest zijn hè. -al is het te zien wie daarboven de kraan bedient natuurlijk, de last mag niet beginnen zwaaien
Of ons schip een basket heeft? -een tuig om personen te hijsen met de kraan- Dat wist ik niet, ik dacht van niet. Anders zouden ze 't wel gebruikt hebben.
Een stretcher -draagberrie- hebben we wel, misschien zelfs twee. De Indiër glimlachte beleefd. Ik had een dommigheid gezegd.
Maar dat vond hij niet erg, zo vriendelijk glimlachte hij. Dus vond ik het ook niet erg. In weer en wind mag men dommigheden zeggen.
Enkel zeggen, niet doen.

'k Hang het regenjasje te drogen op een van de zetels en ik probeer te slapen. En te telepatheren naar LM dat hij niet ongerust moet zijn,
dat ik oké ben en in goede handen en dat ik buiten wat natte kleren veilig, droog en warm lag.
'k Had LM nergens gezien en hij mij ook niet. Toen hij aan dek kwam was de Jaguar al 20m ver en was ik daar al binnen, vertelde hij later.
En telepatheren naar België dat ik vandaag niet meer kon bellen (± 17h BT) maar dat morgen dan zou doen.

Ineens stemmen in de passagiersruimte. Waren we nú al aan de Kapetan Panagiotis?
Een vermoeide technieker en een Pakistaanse mevrouw met veel gestes komen binnen.
Achter haar wordt haar bagage binnen gebracht. Zij waren overgestapt van een ander Lamnalco schipke.
De Pakistaanse was zéér ontstemd toen ze hoorden dat we niet direct naar de wal koersten, maar eerst stores gingen lossen.
Ze had zich toch langs die paletten moeten wringen om binnen te raken, had ze die niet zien staan? -en stilte in de slaapzaal aub!
"I want to call my schip" dicteerde ze. 'My' ship? Waarschijnlijk een captains wife.
Zou ik gelijk efkes vragen of ze 'ons' schip wilden oproepen ook? Ach nee, laat maar. LM weet wel dat ik hier oké zit (lig).

Vanaf dan moet ik geslapen hebben, natte jeans of niet. Want het volgende dat ik weet is dat de chief engineer van de Jaguar
me probeerde wakker te krijgen. 'k Schrok nogal en bonkte bijna met mijn hoofd tegen de tafel. We lagen tegen de kaai.
'k Heb dag gewuifd naar de mensen van de Jaguar en weer die wagen in. Deze keer knalde ik de deur goed dicht, ik kende het protocol nu al wel.
Naar de immigratie. De Pakistaanse mevrouw zat daar ook.

Als ze hier ondertussen dat van die verschillende adressen maar niet gezien hebben, hoopte ik. En dat ze mij mijn tas maar niet doen openmaken.
'k Had dat pocketboek op de Jaguar moeten laten. In een omslag. Daar lagen genoeg grote bruine enveloppen. Ach nee, dan krijgen die mensen
er misschien last mee. Voor de tweede shore pass had ik beide fotootjes van in de namiddag nodig. Nu kon ik er geen aan LM laten zien, jammer.
Wagen in : naar het agentschap. Dan toch weer overstappen van wagen, bij de Pakistaanse mevrouw. Zij moest een vliegtuig halen naar huis.
Vandaar dat ze zo dringend haar schip wou oproepen waarschijnlijk, mogelijk moest haar ticket omgeboekt worden naar een latere vlucht,
maar dat is nog geen reden om aan boord bij schipper Jaguar de directrice uit te hangen.

Ze zetten mij af aan het Oceanic Hotel. Elventwintig sterren. Kan het niet wat minder. Een zeeliedenpension bvb, daar valt die natte jeans niet zo op.
Er hing twee grote foto's van 'shaiks' in de hall. De sjeik van de UAE en de  sjeik van Sharjah. In het glas van die foto's zag ik dat mijn haar
alle kanten uit piekte. 'k Probeer dat glad te strijken, 't gaat niet. Het zout was er in opgedroogd.
De mensen aan de balie (Indiërs), met beroepsmatige onverstoorbaarheid en zeer gepolijst : of ze mij konden helpen met de bagage.
Bagage? Oh, eh, nee dank u, dit is alles wat ik bij heb. En dat was in twee woorden uitgelegd: 'ship' en 'bad weather conditions' en nog eens
over mijn haar gestreken om te laten blijken hoe slecht die weeromstandigheden wel waren. Ingecheckt. Wekken? Om 08h aub. "Yes ma'am".

Kamer 430. Het was 00h30 en ik scheurde van de honger. Het restaurant van het hotel was al dicht natuurlijk en de kaart van de roomservice
zag er mij veel te prijzig uit. In de krant gekeken wat de koers van de dollar is. 'k Ben al vergeten hoeveel dirham een dollar is. 3,6 of zoiets?
Enfin, het leek me toch te duur allemaal en ik wou niet profiteren van de situatie ook niet, ik zou de rederij eens leren wat bezuinigen is.
De honger was op slag weg. 'k Heb de minibar open getrokken en twee latjes KitKat opgeknabbeld, tooth extraction of niet.
Natte jeans over een stoel, warme douche in en bed in. Op TV waren 19 zenders beschikbaar, oa Moskou (?)
Op de Abu Dhabi zender : ongesluierde vinnige nieuwslezeressen en Westers geklede gedecolleteerde zangeressen. Ja, Abu Dhabi is Khor Fakkan niet.
Op de Saoedi zender : geen enkele vrouw te zien en onbeweeglijk streng kijkende mannen in zwarte kaftans die
vanonder een hoofddeksel dingen verkondigden. Het leven is ginder een zeer ernstige zaak, zo te zien.
Er waren ook Engelse en Amerikaanse zenders. 
De ene gaf Independence Day, een film met aanvallen of gedoe uit de ruimte. https://nl.wikipedia.org/wiki/Independence_Day_(film) 
'k Heb dan maar wat in het telefoonboek gekeken. Voorin staan toeristische informatie & bestuurszaken. En allemaal 'shaiks'.
Bladzijdes & bladzijdes vol sjeiks. 'k Ben in slaap gevallen tussen de ruimtetuigen en de sjeiks.
Toen ik telefoon hoorde vond ik dat LM er nogal lang over deed om op te nemen. Dan zal ik het maar doen. Toen ik mijn ogen open had zag ik
geen LM en behangpapier ipv houten schotten. De stem zei dat het 08h was en dat de chauffeur van Lamnalco er was op me op te halen.
Geef me 10 minuten om te douchen. 'k Heb nog nooit zo rap gedoucht. Mijn boeltje bijeen gegrabbeld en naar de lift.
Tiens, dat tandvlees is al dicht gegroeid. Geen krater. Zelfs geen putje. Zo snel? Eigenaardig.
Aan de lift probeer ik te zien welk weer het is op zee. Dus verder te kijken dan de baai.
Een afgeborstelde bediende wenst mij goede morgen en vertelt me wat de weersverwachtingen zijn voor vandaag: ideaal weer voor
een boottochtje in de baai en ook aangenaam zwemweer. Ik bleef glimlachen en knikken, die man doet gewoon zijn job.
Maar ik moet uít de baai, de oceaan op. En zwemmen heb ik gisteren bijna gedaan.

Aan de balie vroegen ze of Ma'am al ontbeten had. Ze zouden aan de chauffeur zeggen dat Ma'am nog niet ontbeten had. Hij zou dat 'begrijpen'.
Dat werd gezegd op een zeer gedecideerde toon alsof het de chauffeur geraden was het te 'begrijpen', want dat chauffeurs hier niks te piepen hebben.
En dat ik niet zo haastig en democratisch moet doen, dat staat plebejisch.
Jaja, maar ik bedoelde eigenlijk: de Jaguar van Lamnalco wacht misschien niet. Misschien vertrekken ze zonder mij!
Vooruit, een tas koffie dan maar. Anders mocht ik waarschijnlijk de deur niet uit. Eeuwen heeft dat geduurd eer ik koffie had. Zeker twee volle minuten.

Opnieuw naar de balie, papier gaan aftekenen : 260. Dollar? Dirham? Dat vissen we later wel uit.
'k Had een kopie moeten vragen, bedacht ik toen het te laat was. 260 USD, dat zou 9000 BF zijn om een jeans te laten drogen (min of meer),
twee douches en enkele uren slaap? Laat het aub dirham zijn, en zelfs dan is het nog veel geld.
Hebt ge al eens geprobeerd een jeans te drogen onder een haardroger?

Kantoor – immigratie – kaai. Aan boord van de Jaguar gestapt. Of ik koffie wou. Ja hoor, graag! Ik kreeg lekkere koffie in een bekertje zonder chichi.
En dat ik blij was weer terug te zijn. En wat rook het er weer lekker. Naar curry en stoofschotels en zo.
Er stapte een technieker aan boord en een blonde meneer met bagage. Schipper Jaguar en ik slurpten onze koffie staande, naast mekaar,
als twee oudgedienden. Hij vertelde dat hij de afgelopen ze dagen maar twee uurkes per nacht kunnen slapen had. Er was veel werk geweest.
En dat hij het gisteren veiliger achtte me terug mee te nemen naar de wal, omdat hij door de paletten op het achterdek onvoldoende zicht had
op de rand van zijn achterdek en op het platform van de gangway van het schip.
"I trust your judgement, sir" zei ik zeer nederig. Want zo voelde ik mij. Maw : merci Meneer dat gij zo'n realistische mens zijt.

De blonde moest weten wanneer we vertrokken. Er is geen haast, dacht ik, als we deze voormiddag niet kunnen vertrekken, dan in de namiddag en
anders morgen. Ze hebben hier lekker koffie, 'k heb nog genoeg sigaretten en een fles water én ik heb hier maten. De Indiërs kwamen uit hun mess
de trap op zeiden alle vier vriendelijk en wakker goeiemorgen. Ik vroeg of ze tijd gehad hadden om te slapen. En zij zeiden dat de wind 'outside',
buiten de baai wil dat zeggen, iets minder was dan gisteren.
Voilà, het weer outside, op zee, dat is wat een mens interesseert. Dat is informatie. Hoe het weer in de baai is kan een mens zelf wel zien,
prachtig weer weeral. 'k Heb wat foto's gemaakt van de Jaguar, van de Iraanse houten vrachtschipkes, en van de grotere Indische.
Iemand vroeg iets over de Euro. Hij legde uit. Ze mogen hun loon in UAE-dirham alleen maar omzetten in Yen, Britse ponden, USD of Duitse mark.
(Dus niet in hun eigen munteenheid, de Indiase roepie?) En nu dus ook in Euro. En wat die Euro zoal van plan was.
'k Wist er evenveel over als gisteren voormiddag op het slepertje : niks. En ik vond het erg dat ik hen niet verder kon helpen.

De blonde kwam er bij staan. Hij is een Noorse cheng, gemonsterd op een van die groene LPG's die hier liggen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Gastanker 
Hij was al meer dan 48hrs onderweg, zondag vertrokken uit Durban (Zuid-Afrika) en hij viel ongeveer omver van vermoeienis.
Het was hem aan te zien ook: grauw en grijs van het gebrek aan slaap. We zijn hem eerst gaan afzetten. Hun gangway heeft onderaan een platform
dat rondomrond een reling heeft. Een veel veiliger model dan het onze. -Norske sikkerhet, Noorse zekerheid, veiligheid is hun sterk punt
Op weg naar ons schip vroeg iemand of ik gisteren nog iets te eten gekregen had. Nee, zei ik, ik heb twee candybars gegeten.
Of ik een sandwich wou. No, but thank you for asking, sir.
Wat hebben die mensen toch een naturelle vriendelijkheid. Dit is iets gans anders dan alleen maar beleefdheid of goede manieren.
'k Voelde helemaal geen honger. Maar als ik sebiet flauw val van de slapte kunnen ze me toch nog in een net aan boord hijsen. Misschien had ik
die sandwich moeten aannemen kwestie van hen geen overlast te bezorgen. Nee, ons schip kwam in zicht, er was geen tijd meer vond ik.
Er stond wind. Een bries. Bijlange niet het huilend geweld van gisteren. er waren flinke golven, maar zonder schuimkoppen nu, gewoon deining dus. 
Maar wel sterke deining. -deining is ongeveer betrouwbaar, er zit een bepaald ritme in, het zijn gewoon water-bergen en -dalen, haast zonder schokken 

Iemand komt de gangway af : LM. "Look!" riep ik luid, opgelucht en op van emotie "There is my husband!"
Iedereen lachte breed: deze keer ging het lukken, met de husband erbij. (En met wat minder wind. En bij daglicht.)
Ik deed LM teken dat ik met mijn linkerhand de opstaande steun zou pakken, en met mijn rechterhand zijn linkerarm.
LM wiebelde eens met de opstaande steun om te laten zien dat die wel degelijk goed vast stond. We konden mekaar horen ook. Dus heb ik
the Gentlemen from the Jaguar en my husband aan mekaar voorgesteld. Iedereen knikte beleefd glimlachend goeiedag, alsof we mekaar
in een park tegen kwamen ipv op een dansend schipke bij een wiegende gangway.
De mensen van de Jaguar stonden vlak achter mij.
De ene geeft mijn tas door aan LM. -hoe? droeg ik die dan niet onder mijn jas? da's niet al te slim hè- LM zette de tas een paar treden hoger.
En bij de volgende golf gaven ze mij aan LM door. Ik deed één stap, ze gaven mij één zet en in één tel lag ik tegen LM zijn schouder. Thuis.
Ik was thuis.

'k Heb naar iedereen byebye gewuifd en naar elk van hen nog eens thank you geroepen en naar de schipper gewuifd en iedereen nog eens goed bekeken.
Ze zien er gewoon uit hè, zo bij daglicht. Het is niet te zien dat zij virtuoze vaklieden zijn hè. Nee. Maar ík weet het.
Ík heb hen gisteren aan het werk gezien. Bij nacht en ontij.

'k Ben achter LM de gangway opgegaan. Hij moet eerst zodat ik door de treden van de gangway de diepte niet zie.
Eens aan dek begonnen mijn benen te trillen en ik voelde mijn knieën slap worden. Van opluchting, denk ik. Bestaat dat wel? Slap worden van opluchting?

'k Ben mijn papieren gaan afgeven bij capt PO. JM (2^de stuur) vroeg of ik goed geslapen had, alsof ik van een uitje kwam. Niet echt nee.
Dan de kranten gaan afgeven bij de marco.
"Zoveel? Allemaal voor mij?" zijn ogen blonken als die van een kind dat mooi speelgoed ziet. (Het waren drie oude kranten, wel dikke.)
Nu begonnen ook mijn handen te trillen en ik liet domweg mijn paspoort en alle andere papierkes uit mijn farde schuiven. Hij hielp mij oprapen.
Dat ik zovéél kranten voor hem meegebracht had, en of ik die had moeten betalen.
Nee, gekregen op kantoor bij Lamnalco, en 't zijn oude kranten.
Jamaar toch ...
Well, onderbrak ik hem voorzichtig, gij verzendt toch e-mail voor LM & mij, dan kan ik toch kranten meebrengen voor u.
Dat vond hij a very nice tought, een zeer mooie gedachte. -ja jong, maar ik weet wat het is om zonder leesvoer te zitten, dat is ellende
En ik voelde mij plots very mottig. Direct naar de cabine dan. -slappe benen, bevende handen en een vage hoofdpijn, de weerslag waarschijnlijk
Daar was LM en we konden wat babbelen. In feite was dit tijdens zijn werkuren, maar het was een beetje een uitzonderlijke dag.
Cheng Venes kwam eens vragen hoe het ging met mijn tand. 'k Vertel dat in twee woorden, tand in een wip er uit en geen centje pijn.
En vanmorgen was de wonde al dichtgegroeid. "Zoiets lucht op hè" zei hij. Ja ..., amai ja.

'k Heb propere kleren aangetrokken en ben de was gaan doen. Back to normal.
Voor de rest van de dag heb ik wat zitten liggen hangen en niet veel meer gedaan.
En 's avonds heb ik naar België gebeld om de jarige te feliciteren, met een dag vertraging.

09-07-2020 om 21:18 geschreven door maart

1999-01-28 ~ op anker, UAE, Golf van Oman

Dag Lieden in België,

Maandagavond zijn er aan tafel zware besprekingen geweest over de situatie in het machien en over 3^de mecanicien Bogdan in het biezonder.
Capt PO heeft er papieren bij gehaald (aan tafel?): dit schip zou met 16 personen minimum kunnen varen, volgens de automatisatie die voorzien is,
volgens de veiligheids- en de verzekeringsdocumenten. (Doe daar nog 4 personen keukenpersoneel bij en ge hebt er 20, zoals op veel andere schepen.)
Hoe komt 'men' hier dan aan 32 personen?
Voor een deel omdat grote gedeeltes van de automatisatie buiten werking gezet zijn, en buiten werking blijven. (?)
De vergadering is achteraf verdergezet in de cabine van cheng Venes, met 3^de mecanicien Bogdan er bij, vertelde LM.
Of dat iets gaat veranderen, daar in Bogdan zijn hoofd, is af te wachten.
Die dag was ik niet aan boord, 'k moest naar de tandarts. -hier gaat weer een story aan vooraf, maar voorlopig hou ik me aan de tekst van de brief
Sinds een paar dagen voelde ik iets kloppen aan een kies rechts boven. De tand kwam los. Corsodyl ontsmet wel, maar de tand heeft gewonnen.
Maandagmorgen stond hij niet alleen los maar ook helemaal scheef en bijten was er niet meer bij. Nog geen banaan ...

'k Ben aan Fraco gaan vragen bij wie ik daarvoor moest zijn, om een tandarts aan te vragen. Bij Ive (de aspirant stuurman).
'k Heb hem uitgelegd over Corsodyl en kloppende pijn en nu ook scheve tand, en niet meer kunnen bijten, enz.
Toen Ive het papier had ingevuld vroeg hij: "Is dat alles?"
"Is dat niet genoeg?" vroeg ik. Ik stond daar zo wat te vergaan van de pijn.
Hij bedoelde: is dat alles wat er op het formulier moet komen, want het was de eerste keer dat hij zo'n aanvraag moest invullen. De brave jongen.
Dan ben ik op de brug bij JM (en Fraco was daar ook) gaan vragen wat de vestimentaire code is hier aan de wal. Want de Emiraten zijn Tunis niet hè.
'k Had een jeans, een T-shirt en een mouwloos vest aan. Dat was oké. Dank zij het mouwloos vest. -ooit van Didi gekregen
Het vest komt laag genoeg, tunieklengte. Anders had ik een trui moeten aantrekken en daar is het te warm weer voor.

Iets voor 11h ga ik bij capt PO mijn paspoort halen en het papier dat Ive ingevuld had.
"Ge hebt hier een zeevaartboek nodig" zei capt PO. Oei! Mijn Belgisch zeevaartboek is al 8 jaar afgeschreven en het ligt trouwens thuis.
Het Luxemburgs zeevaartboek had ik ook niet bij wegens niet nodig en het Liberiaans, het boek waarmee ik gemonsterd was, is hier niet geldig.
Nu dat ook nog, gesukkel met de persoonsdocumenten.
Capt PO had een kopie van LM zijn zeevaartboek klaar liggen (door te kopiëren was zijn foto een zwart silhouet geworden),
een bemanningslijst (afgestempeld en ondertekend) en
een brief over wie ik was, (echtgenote van een bemanningslid) en wat ik daar kwam doen (tandarts).
Weer in de cabine pin ik op de kopie van LM zijn zeevaartboek een recent pasfotootje,
een mens weet nooit of de immigratie niet struikelt over een onherkenbare foto. En wat-zien-ik? Als adres staat daar nog altijd zijn oud adres in Boechout.
Dat is ondertussen al negen jaar niet meer juist. Owee, stel u voor dat bij de immigratie hun oog daarop valt:
ik ben de echtgenote van -, maar er staan twee verschillende adressen?

Bericht: om 11h zou het bootje er zijn. Nieuw bericht : het zou er om 11h30 zijn.
'k Heb wat staan babbelen met de matroos van dienst aan de gangway, we kennen mekaar van zien in en om de Pool de Zeelieden in Antwerpen.
Hij is een kleine Spanjaard en het gesprek was in het Frans te doen. Hij was al eens in de UAE geweest :
"Sommige vrouwen lopen hier volledig gesluierd. In het donker zijn het persies fantomen. Hij rilde. Hij sloeg nog net geen kruis.
Om 12h was hij wacht-af en kwam een vervanger. Om 12h30 zat ik in een slepertje beneden aan de gangway en hoorde over de radio Danut (3^de of 2^de stuur)
vertellen dat ik een uur geleden al vertrokken was. Datde slepertje was aan het wachten op een leveringbon voor enkele zakken cement.
De getekende bon kwam maar niet af. Danut zei tegen de schipper dat de captain 'busy' is. (Om 12h30? Bel eens naar de bar Danutje!)

De duikerboot was er ook. Over de radio zegt de buikersboot tegen het slepertje 'to clear the zone, divers are down'. Tja wij weg hè, getekende bon of niet.
We vaarden naar een ander schip, de Kapetan Michaelis of zoiets, de loods gaan afhalen en nog een meneer. Dat schip lag 10 mijl verder.
Het slepertje doet maar 10 knopen, ttz : hij geeft er 10. Wat de effectieve snelheid is weet ik niet. Traag.
Er lagen drie schepen. We hebben het juiste schip gevonden. Een van de CERES rederij. Het is een tanker hoor, geen cornflakes-carrier of zo.

En dan nu naar de wal, dacht ik. Maar het slepertje zet koers evenwijdig met de kust en blijft zo een tijdje rechtdoor varen. Kermille, eerst nog een
andere boodschap eer we naar de wal kunnen? We vaarden naar een schip dat er bijna even verwaarloosd en verloederd uitziet als het onze.
Wat zeg ik : erger. Zo'n homp onderkomen staal, een verkrot vaartuig, triestig om zien ...  een afgeknabbelde schouw zoals de onze.
Een afgeknabbeld schouw? En de masthuizen in de menie gezet ? Het leek niet op ons schip, het wás ons schip! Amai, zien wij er zó uit van op het water?
Dat is al even erg als die Jamaicaan die we ooit in Korea zien liggen hebben.

't Slepertje moest bij ons de duiker-supervisor oppikken en ook de bon van de zakken cement natuurlijk.
Had ik tijd om efkes naar de cabine gesloten schoenen te gaan aantrekken? Want het weer was persies aan het veranderen. Ach nee, laat maar.
Efkes gewuifd naar 2^de stuur JM, die was verbaasd mij daar nog te zien zitten. Het was toen ± 15h.
En dan nu naar de wal?

We kwamen in ruiger water. Ondertussen was de tand opnieuw beginnen kloppen. Nu duwde hij rechts de prothese naar beneden.
Op een uur tijd was de ruimte tussen het klemmetje en de tand verdubbeld. En links voelde ik de tandprothese trekken. 'k Vroeg mij af of ik
het mij niet inbeeldde. Een beetje in de frisse wind aan deck gaat zitten. We zetten koers richting wal. Eindelijk. Dat is dan al iets.
Eerst was er nog een rendez-vous met een andere sleper. Er stapten wat mensen over, er werden wat dozen uitgewisseld, wat plastic zakjes met post in,
en een brief voor iemand die op een ander slepertje werkte. Allemaal Indiërs en Filipijnen, zoals op dit slepertje.
En gaan we dan nu naar de wal aub? Of zijn er nog andere boodschappen te doen? 'k Vroeg zeer beleefd aan de Indische schipper : "What 's next, sir?"
"Good question" antwoordde hij, als hij niet nog eens opgeroepen werd dan gingen we nu naar de wal.
De supervisor van de duikers zat een krant te lezen. Het slepertje tsjokte richting wal. De schipper vroeg me iets over de Euro.
Ik kon er niet veel over vertellen. De supervisor ook niet. In de krant stond een presentatie van Bosch-fornuis met een ovendeur van 90cm breed.
"Arabieren hebben graag grote ovens zei de schipper, dan kan het schaap er in zijn geheel in."

Weer wat aan deck in de frisse wind gaan zitten. Weer binnen gaan zitten. Rillerig. Blauw jasje van LM aangetrokken. Weer naar deck?
Ik wist met mezelf geen blijf van de pijn. Als het nog een uur of twee duurt is die tandarts misschien gesloten! Een beetje in die krant gelezen. 
Over kakkerlakken en ander ongedierte. Een krant van het jaar 1416. De jaartelling hier begint vanaf de geboorte van de profeet Mohammed.
De krant zitten lezen op een stampend slepertje is geen goed idee, nu had ik er nog schele hoofdpijn bij. Opnieuw naar deck, de frisse wind in.
Dat hielp, een beetje.
Plots ineens en zonder overgang komen we in kalm plat water. 'k Heb eens goed rond gekeken, vanaf nu vaarden we in de luwte van de bergen.
Die stonden daar als één groot windscherm. Brave bergen. Mooie bergen ook. De gedeelten die zon vingen waren roze-beige, de schaduwpartijen
waren purper-grijs. Aan de wal waren witte gebouwen te zien en een moskee of drie. Maar ik voelde me te ellendig om er foto's van te maken.
Na een kwartier vaarden we de baai binnen en het haventje binnen. Links was een hypermoderne containerkaai in aanbouw, rechts liggen kleine
houten vrachtschepen (Iraanse) en grotere houten vrachtschepen (Indische). Allemaal in hout. Eentje moet een financiële meevaller gehad hebben,
want  die was recent helemaal herschilderd, in de kleuren van een paardenmolen op een kermis bij ons.  Mooi. https://nl.wikipedia.org/wiki/Dhow 
Maar ik was te mottig om er iets mee te doen. Dit half pond vijgen heeft die dag geen ene foto gemaakt. 
De tand had het klemmetje ondertussen nog eens zo ver weg geduwd.

De schipper kijkt eens op zijn papier en roept naar iemand van de passagiers "Suleyman!". Geen Suleyman in het gezelschap?
Na een paar keer roepen (zo'n slepertje is rap afgezocht) kwam de gast in kwestie van het achterdek en stak van op de ladder zijn hoofd binnen.
"Suleyman, zei de schipper ga niet naar de immigratie want ze zouden u kunnen daar houden."
Suleyman antwoordde opgewekt "Okay" en klom weer naar beneden.
Oeioeioei, dacht ik. Doet de immigratie hier zó moeilijk? Wat als ze de twee verschillende adressen merken in de papieren die ik bij heb?
Als dat maar goed afloopt.
Nu moet ge weten dat een van de bijkomende redenen om te trouwen was dat de papieren dan in orde zijn voor 't geval we in een moslimland
ooit iets zouden voorhebben. Dan kan men maar beter de echtgenote van- zijn, ipv de vrouw van-.
Nu waren we in een moslimland, nu hadden we iets voor en nu stond dat oud adres in LM zijn zeevaartboek te blinken! 
Aanmeren. En dan nu naar de tandarts.
Eerst over een Lamnalco-supplyship klauteren, dan zich een weg banen tussen de paletten, de dozen, de kisten en de flessen CO₂,
over netten die daar op de grond liggen, neergegooid verpakkingsmateriaal, stukken tros, zwerfvuil en andere rommel. Bij ongeveer elke stap
kunt ge ergens blijven haken en struikelen. Het verband tussen orde (netheid) en veiligheid kennen ze daar nog niet.
Lamnalco is de naam van het agentschap. Wagens van Lamnalco stonden vlakbij geparkeerd onder de Lamnalco kraan, Indische heren in gele Lamnalco
hemdjes liepen rond met  Lamnalco papieren. De werkende mensen zijn allemaal Indiërs of Filipijnen. De UAE-onderdanen werken niet, tenzij
in officiële functies, zoals op het immigratiekantoor. Zíj houden de stempels in handen.

          Als ik Mevr Lamnalco was dat zou ik niet graag hebben dat mijn naam zo overal op die slordige, gevaarlijke kaai te lezen stond.
          In geval daar plots moet ontruimd worden, gebeuren er ongevallen juist dóór het ontruimen.
          Daarom Mevrouw, ruim uw kaai op. Of zorg dat het gedaan wordt.

De wagen in. De deur was niet goed dicht: please, harder trekken ma'am.
In zo'n mooie nieuwe wagen met de deuren slaan, jamaar, dat durf ik eigenlijk niet hoor.
30m verder de wagen uit: immigratiekantoor. Ik had geen pasfoto's van mezelf bij. Daarvoor moesten we het gebouw rond, daar hebben ze
vier pasfotootjes gemaakt. Bij de immigratie hadden ze er maar twee nodig. Twee kreeg ik terug.
Goed om te laten zien aan LM, dacht ik. 'k Sta er even blauw grijs op als zijn regenjasje, met oogjes op 20h20 : o/^o
Over dat oud adres van LM heb ik geen woord gehoord. 'k Heb mijn paspoort afgegeven en een shore pass in ruil gekregen.
Weer die mooie wagen in, deur weer niet goed dicht : please, harder trekken ma'am.
15m verder weer de wagen uit, wat papieren gaan afgeven op het kantoor van Lamnalco.
De wagen in, deur niet goed dicht : please, harder trekken ma'am.
Nu werd er wat doorgereden, misschien wel een volle kilometer. Wagen uit : Dental Clinic. Daar was ik sinds 11h naar onderweg.
De tandarts was er nog! En het was onmiddellijk mijn beurt. Twéé meevallers op een dag. Dat mocht onderhand wel, vond ik in stilte.

Op 20 minuutjes was de kies er uit. Efkes schrikken van de prik en voor de rest geen centje pijn, de tand had zichzelf al voor een groot deel losgeduwd,
vooral de afgelopen uren. De Indische tandarts bekijkt mijn papier niet eens, hij krabbelt iets op een ander papier, stopt alles in een omslag, doet
die omslag dicht met nietjes (geen lijm?) en zegt iets over Medical Doctor. Jamaar, mijn papier moet ingevuld worden voor de captain en ... Medical Doctor,
onderbrak hij mij.  Weer de wagen in, weer de deur niet goed dicht : please, harder trekken ma'am.
50 m verder de wagen uit: Medical Clinic and Pharmacy. Ha, pharmacy, dat zal voor de antibiotica zijn.
Niks Medical Doctor, ik zal de tandarts verkeerd begrepen hebben. Maar de chauffeur loopt de pharmacy voorbij en stapt de medical clinic binnen.
Ja, dan zal ik maar volgen zeker?
'Gentlemen' hing daar tegen de muur. Goed, nu de Ladies nog, want sebiet voor we vertrekken, ikke efkes Ladies.
'Ladies' hing tegen de andere muur. Maar waar zijn de bijbehorende deuren begot? Nergens.
Gentlemen & Ladies zijn aparte wachtkamers, niks anders. En de ladies mogen wel door de herenwachtkamer naar hun eigen wachtkamer gaan,
maar in de dameswachtkamer komt geen ene heer binnen. Zelfs de dokter niet. Verboden terrein. -amai als daar iets gebeurt en hulp nodig is
De assistente van de dokter is een Indische, gekleed in sari. Niks gesluierd, nog geen hoofddoek, en kórte mouwen.

Na enkele minuten schuifelt een zwart gesluierde dame de wachtkamer binnen met haar dochtertje. Een peuter in jeanspakje, afgezet met panterpluche.
Ze had kanten biesjes aan haar sokjes en droeg een stuk of zeven speldjes in heur haar om haar paardestaartje in wording zo'n beetje recht te houden.
Welke taal ze hier spreken weet ik niet, maar dada = dada.
De moeder schat ik een jaar of 17, aan haar ogen te zien en aan de manier waarop ze zot deed met de kleine.
"You sister?" vroeg ze.  Sister ... wat zou ze daarmee bedoelen? Een non! Of ik voor een of andere missie werkte.
Dat blauwgrijs jasje natuurlijk, en de schoudertas. Mijn haar piekte naar alle kanten -à la Connie Palmen maar iets minder erg- en geen schmink die dag.
Eigenlijk zou ik voor een hedendaagse missiezuster kunnen doorgaan, ja.
"No, I'm no sister. I'm from a ship. Tanker" wees ik met een vaag gebaar waar ergens waar de Golf zou moeten zijn.
"Sorry, no anglisj" antwoordde ze.
Met wat gebarentaal : het was haar eerste kind en het is iets minder dan een jaar oud. Als ze me dan toch halvelings voor een non houden
durf ik dat allemaal vragen hè. Het is een rijke mevrouw denk ik. Haar handen en voeten waren beschilderd met van die roodbruine planten verf, henna.
Dat wil zeggen dat ze personeel hebben of zoiets, dat ze niet zelf de huishouding moet doen.

Toen kwam de Indische assistente me halen. Eerst deed ze nog een babbeltje met de jonge vrouw in het zwart. Hoe genoeglijk allemaal. Ik vond het jammer
dat er niemand was om een fotootje van ons drie te maken. Mijn tandpijn was over, ziet ge. Compleet ondenkbaar natuurlijk, daar een foto, maar 't zou
toch een speciale foto geweest zijn : drie verschillende continenten in één wachtkamer. -waar komen eigenlijk al die oorlogen vandaan?

De dokter was geen Indiër. Misschien een UAE onderdaan, maar dan Westers gekleed (?) hij had in elk geval een Arabische naam, dat heb ik achteraf
op zijn stempel kunnen lezen. Misschien moet een voorschrift van een Indische (buitenlandse) tandarts hier de handtekening van een UAE-dokter hebben?
Het had in elk geval iets met paperassen te maken, want naar mijn tand werd niet gevraagd.
De chauffeur kreeg het voorschrift mee en verdween naar de pharmacy. De UAE-dokter vulde ook mijn papier voor de captain in (oef).
Tijd doorgebracht bij tandarts en dokter : from 16h15 till 17h15, stond daar. Yep, en ik was van 11h onderweg.

Ineens luid gejammer op de gang. Een krakend oude stem die zich bekloeg over het een of ander (?) De Indische assistente stapt de gang op,
net iets te laat, een kleine kromgebogen oude vrouw slipte zo behendig langs haar heen de consultatiekamer van de dokter in, alsof ze dit nog gedaan had.
Ze zweeg. Het onderste gedeelte van haar sluier had ze al afgenomen. Ze deed zo wat aarzelende pasjes, niet goed wetend welke richting uit.
Ze leek me danig in de war. Ze draait zich mijn richting uit en ik zie dat ze een leren half-masker draagt, tot over de mond. Donkerbruin hard leer,
met een patina van jaren. -de afbeelding die ik heb is een postkaart en zit in een collage achter glas, op het Net vind ik niks, alle hulp is welkom
De dokter zegt iets kortaf tegen de assistente of tegen de vrouw. Het klonk een paar keer als 'na mama'.
De assistente nam de vrouw zachtjes bij de arm en ze verdwenen allebei naar de wachtkamer. De dokter schreef verder. Geen woord over het gebeurde,
we waren terug van efkes weg geweest, we waren weer in de 20^ste eeuw.

Zo'n masker heb ik al eens in een film gezien, maar nog nooit, jamais, never in het echt. Ik denk dat het dient tegen striemende zandstormen, en
mogelijk ook om de sluier van het gezicht weg te houden wanneer het waait, zodat de wind de sluier niet tegen mond en neusgaten drukt.
In woestijn-omstandigheden zeer nuttig waarschijnlijk, maar het ziet er uit als een Middeleeuws strafwerktuig.
Medical Clinic uit, wagen in : deur niet goed dicht, please harder trekken ma'am. Dat had ik ondertussen al moeten weten, maar ik was nog aan
dat masker aan het denken. Hoe lang zou ze dat al dragen. Van haar twaalf tot haar tachtig? Dat is 68 jaar, elke keer voor ze de deur uitgaat
dat ding ombinden. Niet één vrouw maar miljoenen vrouwen, al minstens zes eeuwen lang. De deur was hard genoeg dicht geslagen nu.
Bij ons staan marteltuigen in musea.

Naar de immigratie, shore pass gaan inruilen voor mijn eigen paspoort. Weer de wagen in, vlam! Zozie, deur toe.
Naar het Lamnalco kantoor gaan papieren afgeven.
"Take a seat" zeiden ze daar. Als ze u doen zitten gaat het lang duren, zou een mens denken. Hier niet, ze doen vrouwen voor het minste gaan zitten.
Ook (en vooral) als ik op hun vingers wil staan kijken om het een beetje te laten vooruit gaan.
De kantoren zagen er Indisch uit, rommelig en gezellig. Of ik koffie wou. Met het watteke in mijn mond sliste ik iets als:
"No tzsank you, toosz ekzstrazsion" Aan de medelevende gezichten te zien hadden ze dit onmiddellijk verstaan.
Wat later heb ik het wattteke in een papierke gemoffeld en in mijn zak gestoken. Engels moet niet als Andalouzsizs klinken.

Er was daar ook een radiostation om contact te houden met hun boten op zee en tegen de kaai. Enkele minuten later mocht ik al weer recht staan.
'k Heb gevraagd naar kranten 'for our radio officer'. Oude kranten of die van vandaag? Oude zullen goed zijn, zei ik. Die brave meneer heeft
een paar bureau's opgeruimd en iets uit een papierbak opgevist en heel het boeltje in een enorme bruine omslag gestoken.
Allemaal voor onze R/O (marco). Daar zal hij blij mee zijn.

Wagen weer in en de deur goed dicht want we hadden zeker nog 30 m te rijden, van aan het kantoor tot aan de kaai. Ondertussen was het
donker aan het worden. 'k Klauter tussen al dat gerief en de rommel naar de sleper. Daar moest ik niet zijn, het supplyshipke zou me
terug naar boord brengen. 'k Klauter me een weggetje naar het supplyship. -bevoorradingsschipke- Er was ook een shipchandler die naar
een ander schip moest, ze waren zijn marchandise nog aan het laden. Heel het achterdek kwam vol paletten te staan.
Ja, daarvoor is het een bevoorradingsschipke natuurlijk.
Binnen in het schip : zitplaatsen op rijen van vier. Goed, dan kan ik sebiet misschien een beetje gaan liggen. De verdoving was aan het wegtrekken
en ik begon vanalles te voelen dat ik liever niet voelde. Bijna had ik getypt, 'dat ik kon missen als kiespijn'. Maar het wás kiespijn ...

Op de klok was het 18h. Nog één uur laden, nog één uur varen, om 20 h ben ik aan boord en om 22h  (19h BT) bel ik naar België want
daar is iemand jarig. Aan mijn planning zou het niet liggen hoor! Het was zachtjes beginnen regenen en er stond persies wat wind ook.
De bemanning: vier Indiërs. De schipper was een Filipijn met iets Japans in zijn trekken. Hij leek me iets ouder dan ik, dus die Japanse trekken,
dat zou wel eens heel goed kunnen -de Japanse bezetting aldaar, WOII- https://nl.wikipedia.org/wiki/Slag_om_de_Filipijnen_(1941-1942) 

Van de schipper kreeg ik een cola. Het eerste dat ik weer in mijn maag had sinds 11h deze voormiddag. 'k Had wel een fles water in mijn tas zitten,
maar aangezien ik niet wist of het nog ramadam was en ik heel de dag geen seconde alleen geweest was om in het geniept een slok water
te kunnen nemen, was die cola meer dan welkom. En hij was nog goed koud ook. Wat een service. Dé cola van mijn leven, zo lekker.
Ik lust geen cola, maar die dag plots wel. Suikers in mijn lijf. Energie. 

Rond 19h vertrekt het schipke. Het had serieus wat meer power dan het sleperke van vanmiddag. 17knopen zeiden ze achteraf.
De shipchandler moest naar de Kapetan Panagiotis, van de CERES-compagnie. Die naam heb ik onthouden omdat Panagiotis me iets
zegt maar ik moet me nog herinneren wat. -de families Panagiotis en Krinakis waren mijn naaste buren in mijn studententijd
Die shipchandler was niet echt blij dat ze mij eerst gingen wegbrengen, maar de schipper beslist, amen en uit. En hij moest zich
niet meer druk maken over stores lossen bij daglicht, 't was toch al donker. Nà. En een beetje aan het brandstofverbruik denken ook hè.
Ons schip lag dichterbij dan de CERES schepen (brandstof hè pipo!). En de schipper had besloten : eerst ikke.
Count your blessings, dit is de 3^de meevaller voor bibi deze dag.

'k Haal een pocketboek uit mijn tas, een detective, en ineens zie ik dat die blauwe strepen op de ene helft van de kaft een bloot
vrouwenlichaam voorstellen, het slachtoffer in het verhaal, het lijk. 'k Zat wel tussen de Indiërs en er was geen ene moslim aan boord
maar ik heb dat boek direct weer weg gestoken en gedaan of ik in mijn tas een zakdoek aan het zoeken was. De zakdoek zit in mijn linker
jeanszak, maar ik moest iéts doen hè. Zakdoek gevonden, in mijn linker jeanszak dus, neuske snuiten. Ai, wat staat die leesbril hier te
doen.
Zet iemand een leesbril op alvorens de neus te snuiten? Euh, laat ons zeggen dat zoiets een Europese traditie is. Daarom dragen wij geen
monocles meer. Dat snoot zo ongemakkelijk. (Nu geen slappe lach krijgen, m. Nu niet en hier niet. Later.)
'k Ben al een week bezig in dat boek en ik zie die kaft een paar keer per dag en daar aan boord pas viel mijn cent dat er een blote madam op staat.
Niet zomaar een halve blote bast, neenee, een heel lijf. Stel u voor dat ze me bij de immigratie gevraagd hadden mijn tas leeg te maken.
Die pocket had problemen kunnen veroorzaken. Serieuze problemen. Mijn lachkriebels waren op slag weg.

We vaarden de haven uit. Er stond nogal ruwe zee, maar het was best uit te houden. Iemand van de Indiërs bezorgde me een bekertje koffie.
De koffie danste nogal, maar niks om lelijk over te doen. Na een kwartier ongeveer, toen we uit de luwte van de bergen waren, begon de ellende pas echt. 
Nu waren we op volle zee en dit was niet meer om te lachen. 'k Ben wijselijk gaan liggen.
"Bad conditions" zei er ene met een beleefd grimas. Zeg dat wel.
Hetzelfde weer als toen in januari in Sines, Portugal -tekst 190, 8 Beaufort- of
in Galveston, Texas in 1995, op weg naar schip 26. -een relaas dat niet in de correspondentie zit
Hoe we daar toen zonder ongelukken aan boord geraakt zijn weet ik zelfs niet meer.

Oei, dit blad is vol. De rest van het verhaal in de volgende brief dan maar hè, want er moet nog iets komen hoor ...

08-07-2020 om 13:25 geschreven door maart

1999-01-22 ~  UAE, Golf van Oman

Dag allemaal, hier de watergazet. Morgenavond hebben we nog eens barbecue.
De vaarwel van capt PO. Dat is dan zeer genereus van hem, want met capt PP-LM zal het noppes worden, denk ik.

Gisteren heeft choff Fraco (hij monstert ook af op 28/01) een begin gemaakt aan de Bombes au Chocolat.
Hij zal ze klaar hebben de avond van de barbecue.
Gisteren : de vormen insmeren met een laag slagroom en die in de diepvriezer laten hard worden. Slagroom was er niet genoeg, dus heeft hij
zelf een mengsel ineen gebokst, een noodoplossing, een recept van scheepskoks. Iets met boter & suiker en verder weet ik het niet meer (melk?)
En het is geen crème au beurre hoor, het is een luchtiger mengsel. Tiens, moesten die vormen niet eerst bevroren worden om de room
te doen 'pakken' op de wand? Anders zakt dat roomfabrikaat toch naar onder? Dat moet ik sebiet eens vragen.
Vandaag moeten de vormen opgevuld worden met een soort mousse au chocolat. Die moet voldoende afkoelen om de slagroom in de vorm niet
te doen smelten, maar voldoende lauw blijven om hem te kunnen gieten. Vandaag dus het echte werk. Dan gaan de vormen weer de diepvriezer in
om de mousse ook te laten bevriezen. Morgen wordt dat alles efkes in een bain-marie gedompeld om de bombes los te krijgen van de vormen.
De vormen worden omgekeerd op schotels, de bombes komen zachtjes los, klaar. Serveren maar.
Nu hoop ik dat hij me vandaag roept wanneer hij er aan begint. Gisteren heeft hij me niet gebeld. Vergeten waarschijnlijk, maar hij heeft
de laatste dagen ook veel aan zijn hoofd. Veel paperassenwerk en valiezen maken. Hij wordt vervangen door Kram.
Kram is al aan boord sinds 02/01, dus die is al ingewerkt. Daar moet Fraco zich tenminste al geen zorgen meer over maken.
En 2^de stuur JM wordt ook afgelost, door ene Pjotr. 

'k Vroeg Fraco waarom hij aan zo'n bewerkelijk dessert begonnen was als hij het al zo druk heeft.
"Ach, zei hij, zo  ben ik hè. Met mijn grote mond beloof ik soms te rap iets en dan moet ik het doen ook hè."
Toen vroeg capt PO of er nog speenvarkens waren en hoeveel er moeten ontvrozen worden voor de barbecue, want 't zagen er maar kleintjes uit.
"Awel, zei Fraco daarop, dan zal ik een vulling maken." Luid gelach in de bar. Fraco had nog maar juist gezegd dat hij niet meer zo snel
iets zou beloven en hij trekt zich direct een nieuw jobke over het hoofd. Groot applaus ook.
Fraco kookt gewoon gráág voor de mensen. -een milde vorm van zorgdrang?

Dit schip moét subito presto de droge dok in. De veiligheidsdocumenten zijn verlopen. De verlenging van 6 maanden is ook verlopen.
Nu zou de rederij in Antwerpen opnieuw een verlenging aanvragen vertelde Kram deze morgen aan het ontbijt.
Van verlenging naar verlenging ... hoelang blijft dit schip dan zeewaardig, vroeg LM zich af. En nu vraag ik mij dat ook af.
Vanaf 01/02 zouden we volgens de internationale conventies een GMDSS moeten hebben ipv een radiostation.
GMDSS = Global Maritime Distress and Safety System. Een automatisch station met satellietverbinding en andere nuttige dingen, kortom
iets dat op andere schepen al járen geïnstalleerd is. Op die ouwe OBO's in 1990 al, maar dat was onder Belgische en later Luxemburgse vlag.
Onder Bahama vlag mag de dynastie in Antwerpen wachten tot de uiterste datum? En wat nu?

Ik hoop dat alle verlengingen geweigerd worden. Dat ze nu eens laten zien daar in London (of Edinburg?) dat ze niet alleen op papier jammeren
over nonchalant beleid onder goedkope vlaggen, maar dat ze daartegen optreden ook: van Fujayrah recht naar Singapore, de droge dok in.
En rap wa, zouden zij dan zeggen, in het British. Et que ça saute!
Van Singapore naar Fujayrah was het 11 dagen varen. Als we hier nu direct vertrekken en een streepke bijgeven zijn we intijds in Singapore
voor de droge dok. In Singapore kunnen de mensen ook afgelost worden, zij het dan 4 of 5 dagen later.
Pôôôôtver-hier-en-ginder. Het is 17h voorbij en ik ben vergeten te gaan kijken in de keuken of Fraco daar bezig is/was.
Nu zal hij gedaan hebben natuurlijk. Sebiet is het avonduurtje. En de vulling voor de speenvarkens heb ik dan ook gemist?  Zeg dat 't niet waar is!
Niet dat wij op ons terras thuis zo direct Boergondische Roosterfestijnen gaan aanrichten, maar ik ken mensen die daar wel plaats voor hebben.
Môja, misschien kennen zij recepten voor speenvarkvullingen al jaren uit het hoofd ... -en die staan nu op 't Net ook

1999-01-23 ~ op anker, UAE, Golf van Oman

Het weer is beter dan gisteren, veel minder wind. Misschien kan de barbecue toch doorgaan.
En er zouden vandaag ook duikers komen. In opdracht van wie heb ik niet gevraagd. Worden ze gezonden door de verzekeringen, of door
de rederij in Antwerpen? Zijn ze door Singapore gezonden voor prospectie?
Duikers komen niet zomaar uit zichzelf onder een grote tanker duiken. Dolfijnen soms, duikers niet.

Enkele dagen geleden is een Nederlandse meneer aan boord geweest om aan de radar te werken. En er was ook een ganse walploeg
van Aalborg om ... eh, efkes spieken in LM zijn werkboek : E.G.B., two elements blinded off, row 2 & 3 (by shore team Aalborg).
Ziezo, nu weten we al meer hè. Jááá, alsof ik daar iets van snap! Ik typ dat werkboek, dat is alles.
EGB = Exhaust Gas Boiler, da's de ketel. Enfin, een ganse walploeg dus. Zie mensen zijn allemaal Europeanen uit verschillende landen.
Zij zijn hier (UAE) gestationeerd. En ik heb weer een kans laten voorbijgaan om brieven mee te geven. Ze liggen al enkele dagen verzendklaar,
ze hadden kunnen vertrekken met een mooie UAE-postzegel op. Da's wat kleurrijker dan een stempeltje van het agentschap.
Weer niks dus. Volgende keer beter.

JM (2^de stuur) vertelde aan het ontbijt dat de volgende reis al vast ligt: hier vertrekken 03/02 en op 07/02 laden in Saoedi-Arabië,
daarna bijladen in Irak, vervolgens lossen in Fujayrah, weer hier waar we nu zijn.
Awel? En de droge dok die ons beloofd was? Ik heb belangrijke boodschappen te doen in Singapore hoor! 'k Moet CD-Roms gaan halen voor
een Playstation in België. Dat had ik beloofd. Dat is dus niet gelijk wat hè. Daar zit een jong iemand thuis op te wachten.
JM verschijnt al een paar dagen aan het ontbijt van 07h20. Loopt hij dan de wacht 4-8 niet meer? We liggen hier op anker toch maar wat te liggen.
Misschien mag aspirant Ive de wacht wel alleen doen, wanneer we op anker zijn.
Tot 03/02 op anker, kermille. Dat is nog 10 dagen. Voor de mecaniciens is dat misschien goed, dan kunnen ze aan vanalles verder werken omdat de
meeste machinerijen toch stil liggen.

Over faxen verzenden van hieruit: dat is hier een calvarie aan het worden omdat het toestel in de cabine van de captain staat.
capt PO had vorige woensdag niet veel zin. (En het zal er niet op verbeteren wanneer capt PP-LM in die cabine woont, volgende week).
De fax voor Brussel vertrok direct, die voor WdL&Co en hij had geen zin.
"Weet ge ..., voor zo'n korte faxjes hè, zijt ge beter dat ge over Satcom C gaat. De marco zal u wel uitleggen hoe dat werkt."
In feite zei hij : bol het af en val mij niet meer lastig met uw faxen.
Daar komt het op neer. Want of een fax vlot of niet vlot vertrekt, dat heeft niks te maken met de lengte van de tekst. Maar dan ook NIKS.
Als een fax vertrekt, begint hij te verzenden, zelfs al is de tekst 100 cm lang. -enfin, dat brein was dus kaptein

Satcom C : http://www.tls.uba.be/Files_Web_tls/Mar_Comm_on3wvs/Maritieme%20communicatieSatelliet.pdf 
Satcom C is direct in te tikken op een klavier in het station, rechtstreeks in DOS met die vervelende cursor en met maar een paar leestekens beschikbaar.
En in qwerty op de koop toe.  DO-21/01 ikke gaan tikke in het radiostation.
'k Lees de tekst eens na, verbeter de typfouten en zeg 'klaar' tegen de marco. De marco print het bericht, geeft mij de print en dan zie ik
dat er toch nog m's staan waar het n moet zijn en zo nog het een en ander. Maar ik dierf niet meer vragen of ik snel nog een paar dingen kon verbeteren.
Hijzelf tilt niet aan typfouten of tekstopmaak & bladschikking, dus voor de anderen op de schip en de rest van West-Europa : la même chose.

Wanneer hij namen voor de e-mails intikt moet ik hem goed in het oog houden voor twee keer twee dingen.
Dat hij de juiste bijlage (in doc) met de juiste mail meezendt én dat hij de bestandsnamen van de twee bijlagen in doc juist intikt.
Daarover sebiet meer (**)

Faxen ontvangen is helemaal geen probleem. De capt steekt de ingekomen fax in het bakske naast onze deur. Enfin, den deze toch.
Maar verzenden, oeioei, ocharme ochottetoch: enkel als het geen moeite kost en dan nog.
Dat ze het faxtoestel maar op de brug installeren in droge dok Singapore. Ze moeten toch flink wat lijnen herleggen voor de GMDSS. Dat kunnen we
eindelijk weer gaan faxen bij jonge stuurlieden, die houden over het algemeen hun humeur beter in bedwang dan deze playboy op zijn retour.
Tot ze zelf captain zijn natuurlijk, dan valt de sociale controle weg. Maar dan zijn er opnieuw jonge stuurlieden met wie er te praten valt natuurlijk.
Besluit van mij : faxtoestel op de brug, zoals gebruikelijk is. -'k vraag me af welk glorieus wezen een toestel van openbaar nut in zijn cabine laten zetten heeft

(**) Om een e-mail bij de marco te verzenden, verzonden te krijgen, doe ik het nu zo : -het ging er toen nog primitief aan toe hoor, in 1999
Ik gebruik twee verschillende papierkes, met daarop elk twee lijnen.
Niet meer vier lijnen op één blaadje zoals de eerste keer, want toen kwam er rook uit zijn oren van het nadenken. 'k Schrijf nu de e-mail adressen
met daaronder de namen van de berichten (dat zijn die twee lijnen) telkens in twee verschillende kleuren om mogelijke verwarring uit te sluiten.
Het papierke met groen geschreven adres en groen geschreven bestandsnaam = Didi&Co
Het papierke met blauw geschreven adres en blauw geschreven bestandsnaam = PP&Co
Op de diskette staat elk bestand in een afzonderlijke directory -map heet dat nu- en raad eens, de twee directories hebben elk de betreffende naam!
Op die diskette zet ik telkens maar twee directories -mappen- met daarin telkens maar 1 mail. Het is een transport diskette. De onze verlaten de cabine niet.

Als hij de directories van de diskette naar zijn C: kopieert heeft hij het bestand vanzelf mee. Dan kan hij zich niet vergissen,
welk bestand naar welk adres moet. Maar nee. Hij haalt ze allebei uit hun directory en op zijn vaste schijf poot hij ze vlak onder mekaar neer.
"Enneuh ... wat moet er nu naar wie verzonden worden?"
Ja komaan hè zeg, wat een warhoofd. 'k Zal ik het wel proper opsplitsen, de sul gooit het op eenzelfde hoop. En wanneer hij dan begint te sukkelen met
die twee vervelende bestandsnamen van elk zes cijfers dan zou dat míjn fout zijn?

Nu weet hij niet meer op welk papierke hij moet kijken want de betreffende directorynamen -mapnamen- heeft hij niet op zijn C: gekopieerd!
Nu moet hij weer naar die vervelende bestandsnamen van zes cijfers gaan kijken, het gezoek en gesukkel kan beginnen alsof er nooit
een duidelijke directorynaam gestaan heeft die in het oog springt en gelijk is aan het betreffend e-adres op het papierke.
Daar had ik iets op gevonden.
Wanneer ik zie dat hij begint aan de mail voor PP&Co schuif ik het blauw geschreven papierke naar voor en neem het groene uit het zicht.
Wanneer hij dan aan de mail voor Didi&Co begint schuif ik het groen geschreven papierke naar hem en neem het blauwe uit het zicht.
Dat doet men bij zeer jonge kinderen ook, als men wil dat ze zich concentreren, doseren. Niet teveel stimuli tegelijk.

Ha jamaar nee, zo niet hè! Ik moest ze alle twee laten liggen want anders kon hij niet zien ...
Niet zien dat hij zich vergist had en zou moeten herbeginnen?
Niet zien dat hij zich opnieuw vergist had en opnieuw zou moeten herbeginnen?
En maar zuchten. 'k Moet dus niet alleen op zijn denkwerk & tikwerk letten, ik moet ook zorgen dat ik niet op zijn teentjes trap.
Vorige donderdag was er al een volle week over gegaan en liet hij me rustig schuiven met mijn groen en blauw geschreven papierkes.
Hij had er zeven keren kunnen over slapen en had blijkbaar besloten dat mijn geschuif men blauw en groen geschreven papierkes hem tijd en
een aantal verbeterbeurten bespaart. Plus het aantal begeleidende zuchten.

Terwijl hij eigenlijk hè, voorlopig enkel de laatste twee cijfers op het scherm moet vergelijken met die op het papierke en hij weet wat naar wie moet.
Maar dat ga ik hem niet diets maken. Want de dag dat de bestandsnamen weer gelijk lopen, is hij weer van slag. Dat kunnen we niet hebben hè,
dat mogen we hem niet aandoen. Bvb: 02-04-07.doc = februari, de 4^de, 7^de mail.
Hoe gaat hij het dan doen zonder directories?
Op twee verschillende diskettes dan maar. En dat hij ze dan één voor één verzendt. Zo zal hij geen twee bestanden op zijn C: neerpoten,
want anders is het weer mijn fout, of die van Microsoft.

Daarstraks mocht ik in het bureau bij cheng Venes iets gaan printen in kleur voor LM, want daar staat een HP690C kleurenprinter.
In zijn bureau stormt nog meer zwart gruis rond dan bij ons in de cabine. De printer knarste ervan. Dat doet zeer & pijn aan mijn hart.
Zo'n mooi materiaal dat staat te verzanden omdat de ventilatie zoveel grauwe vuiligheid binnen blaast. Dit is toch een tanker,
er circuleert geen stof van de lading zoals op een bulkcarrier na het lossen of laden. Hij mag die HP690C gerust bij ons zetten hoor,
ik dek hem wel af wanneer hij niet in gebruik is. Dat doe ik met ons eigen printerke ook.
En wanneer ik hem nodig heb zing ik ia-deja, omdat een printer een papegaai is. En dat helpt hoor. Hij knarst nog niet.
klank aan voor deze klassieker : https://www.youtube.com/watch?v=QE-esm49N-o , 00min35

Gisteren heeft LM de vorige brief nagelezen en er moesten 3 alinea's uit. 'k Had twee verhalen door elkaar geklutst. De ene pomp is de andere niet
en ik had de twee verhalen aan mekaar gebreid. Volgens mij was het een samenhangend verhaal, maar LM moest efkes slikken.
De machinerijen hier aan boord hangen wel raar aan mekaar maar zó raar nu ook weer niet. Of ik misschien iets wist dat hij niet wist?
Bibi in Machineland. 'k Zal hem eens Alice in Wonderland doen lezen, dan valt Liefste Mijn zijn rondelleke misschien hoe weinig ik er van snap.

Daarstraks begaf ik me aan een jobke dat ik al had mogen gedaan gehad hebben de tweede dag dat we aan boord waren.
De afdekplaat van de Japanse stopkontakten is in inox. 't Is een tamelijk grote, ze hangt goed in het zicht en ze plakt van de nicotine.
Met een vochtig doekje + Mr.Proper krijg ik ze niet schoon. En ik ga rond stopkontakten niet met veel zeepsop schrobben ookni.
Daarom had ik aan LM staalwol gevraagd om die plaat droog te kunnen afschuren. 'k Trek de stekker van de transfo uit en ik begin te frotten.
Trekken die rondvliegende metalen splintertjes toch wel vonken zeker.
daarmee is die afdekplaat zo vuil! Iedere voorgaande stewardess of steward is daar wijselijk af gebleven, behalve deze hier.
'k Zit nog te bekomen. De plaat losvijzen dan maar en afwassen onder de kraan. Een andere keer hoor, vandaag niet meer.

1999-01-24 ~ op anker, UAE, Golf van Oman

Op anker, UAE, Golf van Oman ... dat weet iedereen nu wel zeker? Het begint monotoon te worden. Op papier bedoel ik. In het echt zo niet.

De barbecue was lekker. Deze keer geen Filipijnse karaoke achteraf maar nu een basketbalmatch. -verhaal apart- Op een volle maag? Bôf, ja zeker.
Het varkentje had geen vulling maar de bombe au chocolat was een succes. Fraco kreeg applaus en glunderde. -hier hoort ook een verhaaltje bij

Gisteren rond 17h herlees ik het schrijfsel van de dag eens en ik vind dat de beschrijving over het e-mail verzenden nogal struis en onvriendelijk klinkt
en daardoor misschien zelfs ongeloofwaardig overkomt. 'Misschien moet het weg, ik delete het er van tussen'. Dat was een acute aanval van zelfcensuur.
'Eerst nog wat laten staan, ik bekijk het wel wanneer ik ga printen', misschien krijg ik het opgelost met wat schaaf- en sliswerk.
Vriendelijker woordgebruik zou misschien helpen. Wacht efkes ... to please the audience? Om de lezer te behagen? Dát zou pas zelfcensuur zijn.
Vandaag ben ik blij dat het er allemaal nog staat zoals het er staat en ik verander geen letter tenzij typfouten want ik heb gisterenavond verhalen
gehoord over de marco die mijn ervaringen alleen maar bevestigen. En dat staat niet op de marco zijn voorhoofd hè, dat hangt ook niet geschreven
in de alleyway, dat moet een mens allemaal zelf ontdekken. En ik maar proberen te snappen waar de misverstanden en de vreemde toestanden
vandaan komen. Wat een schade in de verstandhouding met de andere mensen en wat een tijdverlies! Dat allemaal door die tête de linotte,
dat warhoofd. Om van te schreien.

Heel de slopchest-situatie staat nu in een gans ander licht ook. Daarvoor moeten we efkes terug naar WO-30/12.
Dat is de dag dat cheng Leu (de vorige chief engineer) luidop in de mess staan roepen heeft tegen capt PO, met getuigen erbij.
Tussen 18h & 18h10 was dat. -tekst 278- Om 19h15 was het slopchest (drankbedeling) en mochten LM en ik geen bier meer hebben voor de cabine.
"Bier enkel in de frigo van de bar". Volgens wat ik toen van de marco zijn uitleg begreep was dat vanaf die dag voor iedereen zo.
VANAF DIE DAG , want de woensdag ervoor (23/12) hadden LM en ik drie bakken getekend en meegekregen. Volgens mij was 'bier enkel in de bar'
een nieuwe maatregel én een rechtstreeks gevolg van het geroep van Leuke Leu een uur tevoren in de mess.
We vroegen de marco geen verder uitleg omdat hij die op voorhand al afblokte met "Don't ask me why, ik volg enkel instructies, ik vaar al 25 jaar". 
Dat was dus WO-30/12.
ZA-02/01 monstert cheng Leu af.
In de weken die volgen blijft het slopchest systeem zoals het is, hoewel ik regelmatig lege bierkartons tegenkom op andere verdiepen dan dat van de bar.
Er zijn dus mensen die al wél bier krijgen voor de cabine?

ZA-16/01 hebben we opnieuw het een en ander nodig en gaan om 19h15 naar de slopchest. 'k Vraag toch nog maar eens efkes:
"No beer for the cabin?" in het geval het verbod niet meer van kracht zou zijn en vermits ik lege bierkartons op andere verdiepingen
dan op het verdiep van de bar had zien rondslingeren. Leuke Leu was dan al twee weken weg en uiteindelijk waren noch LM noch ik betrokken geweest
in toen dat gedoe van hem op WO-30/12. Nee, geen bier voor de cabines, enkel voor de bar.
Oké, meer is dat niet. Dan blijf ik wel twee keer per dag een paar pinten beneden halen. As simply as that.
Wat blijkt gisteren uit een gesprek met cheng Venes, choff Fraco en 1^steoff Kram : die maatregel dateert niet van WO-30/12. Helemaal niet.
Dat systeem is al in voege sinds augustus '98. Al zes volle maanden.

De marco had de nieuwkomers (LM & ik) moeten op de hoogte brengen van de gebruikelijke gang van zaken aan boord van dit schip.
Waarom doet die uil dat dan niet?
En hij had ons op WO-23/12 geen bakken bier mogen meegeven naar de cabine, omdat zoiets tegen de gebruikelijke gang van dit schip is.
Waarom doet die uil dat dan?
Omdat hij een uil is. Ze hebben nog sterkere staaltjes van zijn doen en kunnen verteld. Sommige gesprekken zijn zeer verhelderend.

Zodus kan ik mijn relaas over zijn methode (of het gebrek aan methode) over het e-mail verzenden laten staan zoals het er staat,
zonder slissen of vernissen, want al komt het ongeloofwaardig over, hij heeft nog lomper stoten uitgehaald. En die zijn óók echt gebeurd.

En zo komt het dat wij pas vijf weken na aankomst hier aan boord weten waaraan en waaraf.
Hij had het ons toch bij de eerste slopchest gewoon efkes kunnen zeggen hè, ipv ons drie bakken mee te geven en ons in ons gedacht te laten.
En ik maar denken dat we 'gestraft' waren door dat geroep toen van cheng Leuke Leu. Hoewel wij twee dan toch bier in de bar mochten tekenen?
Die lege bierkartons links en rechts in de alleyways ... tja, dat zal dan een stil circuit zijn zeker?
Tot zover deze uilige marco in de praktijk.

Maar hij is wel een geniale uil. Wanneer en als hij iets uitlegt gaat hij persies in een andere modus en dan maakt hij er zijn werk van
tot een mens het begrepen heeft. Glasheldere uitleg. Dat soort momenten zijn er ook. Het gekke is dat ik hem dan niet verkeerd begrijp.
Een didactisch talent. Die man had professor moeten worden aan de marconistenschool in Gdansk en wegblijven uit de praktijk van boord.

1999-01-27 ~ UAE, Golf van Oman

Nu liggen we op anker voor Khor Fakkan, in het emiraat Sharjah. met kaart, https://nl.wikipedia.org/wiki/Khor_Fakkan 
Fujayrah is een stad in het emiraat Fujayrah. met kaart, https://nl.wikipedia.org/wiki/Fujairah_(emiraat) 

Hoe ik dat zo ineens weet? Awel, ik ben gisteren en eergisteren aan de wal geweest. Niet voor de lol of voor een uitstapje of om te winkelen,
maar naar de tandarts. Mijn knieën knikken nu nog. Niet door de tandarts zelf hoor. Die brave meneer heeft op een kwartier mijn probleem opgelost.
Tand er uit en gedaan. Maar al de rest die erbij kwam kijken, amai.
Door het slecht weer heeft de schipper van het bootje me mee terug genomen naar de wal.
'k Zou het verhaal beter beginnen van bij het begin eigenlijk hè. Maar dit blad is vol.  In de volgende brief dan maar. Allen daarheen.

07-07-2020 om 12:07 geschreven door maart

vervolg van tekst 284 

In een machineruimte waar ongeveer ALLES lekt, bestaan ze het de drains tóch dicht te laten want daar zou het vandaag per mirakel nu eens juist niét 
lekken zie. Juist daar niet en juist vandaag niet. Dat kunnen zij ruiken van uit hun stoel in de control room dat dit de eerste 24hrs niet zal gebeuren. 
Als drains niet openstaan om water te laten weg lopen, verzamelt het water zich en stapelt zich op in dat stilstaand systeem. Zo geraakt het
in compartimenten waar het niet mag komen (en waar het ook niet komt wanneer het systeem in werking is) en maakt daar vanalles kapot.
En het is een zeer groot systeem, het water zou zich blijven opstapelen ... 
Dit is nogal schematisch beschreven, ik weet het, maar als LM het mij niet in simpele beelden vertelt wordt het te technisch voor mijn kopke en dan
snap ik zelfs de dingen niet meer waarvan ik eerst dacht dat ik ze begrepen had.

En tijdens de miserie met de drain liepen er weer een paar rond te wandelen daar beneden, het was weer eens hun afdeling niet. Dat soort mensen is
puur ballast aan boord want ze bezetten de plaats van échte mecaniciens die wél willen werken en die wél de handen uit de mouwen steken wanneer
iets gebeurt. Als het machien hen niet interesseert, waarom laten ze zich dan aanwerven alsmecanicien? Omdat ze moesten van hun grootvader? 

Op alle schepen zijn er op tijd en stond mechanische problemen. Bij tijd en wijle.
En bij tijd en wijle zijn er menselijke problemen. Op tijd en stond.
Soms zijn ze er tegelijkertijd, de mechanische en de menselijke, want mechanische problemen kunnen danig op menselijke zenuwen werken.
Aan boord van dit schip wordt LM alle dagen van de werkweek, en op een schip zijn dat er zeven, geconfronteerd met beide soorten problemen,
meerdere keren per dag.

Tiens, we varen ineens weer, en aan het kielzog te zien draaien we ook ... terug naar de Emiraten?
De elektrische motor voor de watertoevoerpomp gaan halen? 

1999-01-19 ~ op zee

Van alle leidingen en pijperijen die niet lekken moeten we zeggen dat ze NOG NIET lekken, want een pijpleiding die niet lekt
is hier daarom nog niet betrouwbaar. Die lekt nog niet, da's alles wat er kan van gezegd worden. En wat stroomt er zoal door die leidingen:
zware stookolie (fuel, HFO), smeerolie, zout water, zoet water, lucht onder druk, stoom ... 
Om 05h15 telefoon, een serieuze lek in een fuelpipe. LM naar beneden. Van 's morgens vroeg op de nuchtere maag met de voeten in plassen fuel
staan fakken in de walmen. Plassen zo groot als tuinvijvers en de walmen zijn gewoon stank. -gezonde lucht op zee, zeggen ... de reisfolders 

Vanaf vandaag is Bogdan, de 3^de mecanicien dagman. Dwz dat hij geen zeewacht meer loopt (00h-04h/12h-16h) maar de gewone daguren doet,
zodat cheng Venes en LM kunnen controleren of hij nu effectief werkt en of hij het 9^de & 10^de werkuur wel doet.
Wie neemt die acht uren wacht dan over? De twee vierdes. Zij lopen ook geen zeewacht meer (4hrs op - 8hrs af) maar ze lopen nu
havenwacht, dat is 6hrs op, 6hrs af, en dat is een moordend ritme. Allemaal door die dwarsligger van een Bogdan.
De ene 4^de mecanicien doet 00h-06h/12h-18h en de andere doet 06h-12h/18h-24h.
Ze begrepen het wel, zeiden die brave jongens. Wat ze daar volgende week over denken is een andere kwestie.
Zeewacht lopen, kan het gestel maanden volhouden. Havenwacht is gans andere koek, want zij lopen nu ineens 12hrs wacht ipv 8hrs en het
slaaptekort zal zich na een paar dagen laten voelen. Havenwacht is oké wanneer er op korte tijd veel werk moet verzet worden.
Op termijn is dat uurrooster een ramp voor het gestel.
En dan heb ik het alleen nog maar over de slaap. Want in die twee keer 6hrs dat ze vrij zijn moeten ze niet alleen voldoende slaap zien te krijgen
maar ook nog douchen en scheren, eten, al eens een was doen, een brief schrijven naar huis, een beetje lezen of eens een video kijken ...

De aanwezigheid van één parasiet aan boord heeft dus niet alleen gevolgen voor de job van andere mensen, maar ook voor
hun nachtrust, hun vrije tijd en hun sociaal leven.
En dat allemaal door 3^de mecanicien Bogdan, die zijn 9^de en 10^de werkuur niet weet staan op de klok en op momenten dat ze beneden elk paar handen
heel hard nodig hebben daar wat de wandeltoerist uithangt. Er zal waarschijnlijk wel meer aan de hand zijn als LM het woord parasiet gebruikt.

          Zojuist heb ik een mail ontvangen van S, en hij wist te vertellen dat de naam Bogdan in het Nederlands 'godgegeven' betekent.
          Hadden we dat toen maar geweten, dan hadden we er godgeklaagd van gemaakt. Want er was niks godgegeven aan dat larf.
          Dankuwel voor de toelichting, S! 😉

Voor het ogenblik varen we in ballast, zonder lading dus, en alles rammelt en davert hier. Gisteren heb ik
de enveloppen voor de vorige brief geschreven, amai, de adressen zijn nog net leesbaar.
Vannacht heeft de frigo ons een keer of drie wakker gemaakt. De motor tikt en klopt en roffelt gelijk iemand die met veel enthousiasme
de eerste les drummen aan het oefenen is. Schele hoofdpijn. En voor LM al telefoon wegens lekkage ellende om 05h15. De dag was goed begonnen.

15h20 : daarnet in de alleyway gehoord dat we een uurke trager gaan varen. De frigo stopte gelijk met zijn slagwerk. Het is hier rustig stil nu.
Alleen een beetje gesuis van de wind. De patrijspoort staat op een kier. Nu nog die hoofdpijn zien weg te krijgen. Dat zal niet lang duren,
de wind ruikt lekker en het is hier suis-stil.

In een oude Knack die hier ligt las ik dat ik een draak ben, volgens de Chinese horoscoop. Tot daaraan toe. En LM is ook een draak.
Da's dan gedeelde smart. Maar toen ik las dat naaste familieleden van mij een geit en een zwijn zijn ben ik ermee gestopt.

Choff Fraco zijn termijn zit er bijna op. Nog twee weken. Hij ruikt zijn stal al, denk ik.(*) Aan zijn gespreksonderwerpen te horen staat hij al
thuis aan het fornuis. Voor hij afmonstert gaat hij nog een Bombe au Chocolat maken voor de zielepoten die aan boord moeten blijven.
Hij heeft daarstraks uitgelegd hoe zoiets eruit ziet en hoe dat ineen gestoken wordt. Simpel, maar precisiewerk!
De temperaturen moeten kloppen, 't moet juist zijn. Als hij drie dagen na mekaar een paar uren vrij heeft kan het lukken.
Maar dan mag er echt niks tussen komen en moeten ze hem met rust laten natuurlijk -hem niet komen halen voor een inspectie, zoals toen met die paella

          Zo heb ik ooit eens mogen staan kijken hoe chef RD een Saint Honoré maakte. Ook heel simpel hoor, uit de losse pols deed hij dat.
          En met 40 jaar métier in de vingers. Als assistentie heb ik hem op het einde de bokaal kriekjes aangereikt. -tekst 180  

(*) Ook nog efkes tussendoor : wanneer iemand zijn stal ruikt is dat in het Frans écurie, niet étable. Écurie is voor paarden, étable is voor runderen.
En wie wil er nu een rund zijn ...'k Hoorde cheng Venes écurie zeggen. Oeps! Op twee tellen heb ik daar het woord étable vermeden,
door simpelweg efkes te zwijgen. Awel, dat zal ik eens wat vaker doen zie. Simpelweg zwijgen, met een Mona Lisa glimlach misschien,
vanwege de afgebroken tand op de maïskolf -tekst 276- De afgebroken tand heb ik al. Nu nog oefenen in glimlachen en zwijgen.
Van zodra daarin vordering is laat ik ulle iets weten. 

1999-01-21 ~ op anker, Golf van Oman

Gisterenmiddag vertelde LM mij een Top Secret, hij wist het van cheng Venes en die mocht dat ook niet voortvertellen, dus in alle vertrouwen
blijft dat onder ons hè: halleluja, capt PO monster af. Oef. Nog vóór we de droge dok in gaan? Maar hij zou vervangen worden door capt PP-LM. Dié, ja.
Dat PO afmonstert is een opluchting, een verademing, maar dat PP-LM komt vind ik erg. Wel, gisteren vond ik dat erg, vandaag al wat minder. 
We zetten ons weer schrap, dat alles. Op het vorig schip -schip 29- vond hij zijn draai niet, hij was daar niet in zijn sas (en dat hebben we geweten ook).
Hij sprak toen regelmatig over dit schip alsof dit het schip van zijn dromen was. Misschien vindt hij hier zijn draai weer wel. Laat het ons hopen 'hein'!

Gisteren is er post aan boord gekomen én via de Franse rederij  én via de rederij in Antwerpen. Maar er was niks bij voor ons.
In een krant van 13/01 lees ik dat het zo'n slecht weer geweest is in België, te laat gestrooid en andere vries-ellende op de weg.
Hier is het om en rond de 25°C. Dat is goed uit te houden, stralende zon, een licht briesje en af en toe een klein wit wolkje dat op bezoek komt.

Gisteren ga ik een fax afgeven bij capt PO. Het toestel staat in zijn cabine en niet op de brug of in het radiostation, stel u voor!
Hij zegt iets over 'niet genoeg contrast'. Daar denk ik het mijne van, maar zeg iets beleefds als "Misschien wat weinig contrast omdat ik
wat zuinig geweest ben in de keuze van het lettertype en in de opties van afdrukkwaliteit." Vooral dat laatste is van belang ivm contrast.
Zegt die knuppel : "Neenee, ge moet dat afstellen aan de printer". Aan de printer? Mô vent toch. Daar staat een inktkraan op zeker,
zoals op de stencilmachines van vroeger. Op inktjets is dat niet meer Meneer, op de onze niet en op de uwe zeker niet. Hij heeft een HP690C staan
en komt dus iets vertellen. -een printer krijgt zijn instructies van de computer en voert die uit, de contrastregeling moet dus van de computer komen

Ondertussen is er bevestiging gekomen van de rederij in Antwerpen, capt PO op 28/01 naar huis gaat en wordt afgelost door capt PP-LM.
LM weet van cheng Venes dat het capt PO niet schikt om nu al naar huis te gaan. Hij had zijn vierde maand nog willen doen.
Capt PP-LM is van schip 29 tegelijk met ons afgemonsterd in Tenerife. -dat was een zeer merkwaardig gebeuren, daarover moet ik nog een tekst inlassen
Misschien zijn zijn verlofdagen ondertussen helemaal opgebruikt.
Dit schip is ook ooit al in Tenerife gaan lossen. Ook aan de boei, maar er was alle dagen een bootje om aan de wal te gaan. Hoe geraakt men aan een bootje?
Door als captain de telefoon te nemen en er een te bestellen en verder een dienstregeling op te stellen.
Geen telefoon van de gezagvoerder, geen dienstregeling, geen bootje voor de bemanning. Vorig jaar september vond PP-LM een bootje niet nodig,
dus kwam er geen. Meneer had het 'niet nodig' gevonden. Zo is dat enge manmens.

1999-01-22 ~ op anker, Golf van Oman 

Sinds gisteren doen de twee 4^de mecaniciens geen 6-op-6-af meer, geen havenwacht meer. Cheng Venes heeft beseft dat hij door Bogdan de 3^de mecanicien
als dagman in te zetten de verkeerde personen raakte. Ze doen nu alle drie weer zeewacht, 4-op-8-af, mét de 2hrs extra natuurlijk.
Of Bogdan nu al zijn 9^de en 10^de werkuur op de klok weet staan is weer een andere vraag.
 
Cheng Venes is er absoluut niet rouwig om dat capt PO afmonstert. -en ik was dat ook niet, maar dat is een verhaal apart
Enkele dagen geleden gaf PO weer eens een sneer aan tafel, gericht aan cheng Venes maar 't was voor heel het departement machien bedoeld :
"Och, is dat nu nog niet klaar?"
Vandaag wil capt PO een ketel waaraan ze aan het werken zijn dicht hebben. Vandaag. Als hij de mecaniciens nog een dag of vier laat doen is die ketel
helemaal in orde en sparen we daarna uit in verbruik. We hebben een 24hrs notice, dus laat ze doen, laat ze doorwerken. Maar nee, die ketel moet nú dicht.

Hij kan toch zoet water laten komen. Zoet water kost hier 1000BF per ton, dat is 1BF per liter. Dat is niet duur, zeggen Venes en LM.
Fujayrah is persies wel een ankergrond met nogal wat havenfaciliteiten. Een beetje zoals Singapore : drinkwater, crewchange, post, proviand, wisselstukken ...
Maar dan op zijn Arabisch. Dus vraag ik hier liever geen tandarts aan, ooit een situatie in Algerije indachtig.

Oeps, blad vol. Tot schrijves, faxes of mails.

05-07-2020 om 19:57 geschreven door maart

1999-01-15 ~ ship-to-ship, Golf van Oman 

LM erfde niet alleen de kromgegroeide werkethiek in het machien, er tuimelen ook regelmatig lijken uit de kast:
er is een watertoevoerleiding die opgeblokt zit met zout. Hoe dat zout zich daar heeft kunnen verzamelen, dat moeten ze nog uitpluizen.
Dan de elektrische motor van een toevoerpomp die zonder olie staat ...
En er zijn geen aanwijzingen dat dit de enige twee lijken zijn. Integendeel. De stijl van huishouden in het machien geeft redenen om te veronderstellen
dat er elk moment iets aan het licht kan komen dat schade van die omvang of erger kan veroorzaken.

Ongeveer om de twee dagen zegt LM : "Al goed dat het maar voor vier maanden is en geen zes". Om de twee dagen ...
'k Zou hem wel kunnen helpen, hij heeft eens gezegd dat er beneden genoeg kuiswerk is, maar dat mag ik niet doen van de cheng, van de capt, van de
verzekeringen, van de rederij in Antwerpen, de vakbonden en andere pausen. Er is werk genoeg dat ik zou aankunnen, maar ik mag er niet aankomen.
Dus ik kan hem niet helpen. Er moet hulp van hoger komen. Het dichtstbijzijnde bedevaartsoord is Mekka, en daar mag ik niet binnen.
Dat is trouwens mijlen hier vandaan.
Gelukkig is het eten lekker. Want dat moest er nog eens bij komen, dan viel hem zelfs dié troost weg. Elke maaltijd is een rustpunt in zijn dag.

Gisterenavond was er nogal heen en weer geloop tussen de cabines en het radiostation, met telexen van en naar de rederij in Antwerpen over de
elektrische motor van de watertoevoerpomp. De inspecteur (PvR) zit op een schip ergens in de Golf van Mexico. Degene die hem vervangt liet aan
cheng Venes weten : "Faites comme vous voulez". Dat is een tamelijk ongelukkige woordkeuze, doe zoals ge wilt. Ze moesten eens weten wat wij hier willen.

De top van de rederij in Antwerpen voert al jaren het beleid: schepen kopen en verkopen. Dat die schepen tussendoor wat lading vervoeren
is mooi meegenomen maar eigenlijk is niet vrachtvervoer maar wel scheepshandel het opzet van het dynastieke driemanschap. Vandaar dat hier niet meer
geïnvesteerd wordt in degelijk onderhoud. Het schip dient om te verkopen en onderhoud zijn kosten, onkosten, zotte kosten. -met de droge dok als facelift

De planning voor de komende dagen ziet er nu zo uit: in open zee en op drift de tanks gaan kuisen -zwaar pollueren- dan terug naar Fujayrah. Daar zou dan
de elektrische motor van de watertoevoerpomp moeten klaar staan voor ons. Zo rond 20/01 zijn we dan klaar om te varen (?)
Tussen 20/01 en 31/01 zouden we dan ergens moeten geladen zijn, want vanaf 01/02 mag het schip niet meer laden, omdat het termijn dan verlopen is,
dan moét het de droge dock in voor onderhoud -facelift, façadewerk- Zullen ze in Antwerpen voor ons nog vracht vinden voor een reisje van 10 dagen?
Misschien wel.
En gaat dit schip het gedaan krijgen in 10 of elf dagen?
Misschien wel. Misschien niet. Misschien geeft een van de machinerijen de geest. En dan loopt het schip over de geplande tijdslimiet. En dan? Dikke boetes?
Dat is geen Murphy, PvR, dat is sleet door gebrek aan onderhoud. Négligence met perte totale als gevolg ofte verwaarlozing tot total loss.

Verdere innovaties sinds we weer onder het beleid zijn van de rederij in Antwerpen : verminderde overtime voor de Filipijnen. Nog 120 uren per maand,
en geen seconde of cent meer. Gisteren is dat bericht binnen gekomen. En de Poolse lump sums zijn ze hopelijk nu aan het bespreken met het
bemanningsagentschap in Gdansk. 

LM heeft vernomen van een van de 4^de mecaniciens dat Bogdan, de 3^de mecanicien, een dezer dagen naar capt PO stapt om te vragen of hij er af mag.
In goed Scheeps Vlaams : of hij naar huis kan vóór het einde van zijn contract. Hij voelt het warm worden onder zijn voeten, zegt LM. 
Het klinkt bekend hè: '96, '95, '93 ... en telkens 3^des. Gek hè. 
Peter's Principle? "In een hiërarchie stijgt elke werknemer tot zijn niveau van onbekwaamheid." https://nl.wikipedia.org/wiki/Peterprincipe 
Cheng Venes zal zorgen dat hij Bogdan voor is en hij zal intijds klaar zijn met de evaluatie, en gepeperd rapport, want Bogdan
weet nog altijd niet waar het 9^de & 10^de werkuur staan op zijn klok.

12h: deze voormiddag ben ik met onze diskette naar het radiostation gegaan. We hadden twee mails te verzenden.
Eén naar Didi&Co en één naar PP&Co. Beide mails staan op de diskette in een *.doc versie en in een *.txt versie.
Daarjuist kwam de marco ons aan tafel zeggen dat ze al verzonden waren (dus niet vanavond met het ganse pakket?) en om te vragen waarom
beide mails in twee versies moesten. Tiens, waarom vroeg hij me dat niet in de voormiddag, toen ik de diskette kwam brengen en hij er bij zat?
- Omdat Didi&Co dat gevraagd heeft.
- Aha.
- Ja, en in een volgende mail laten zij ons weten welke versie van de twee de meest geschikte is.
- How comes?
- Wegens een verschil in Window-versies. Zij een Windows 95 of 98 en wij de antieke 3.1 ...
Toen startte hij een monoloog over modernisten die altijd het laatste nieuwe moeten hebben en dat 3.1 nog bijlange niet antiek is want dat hijzelf
vanuit Windows 3.1 correspondeert met de rest van de wereld en dat dat zeer vlot gaat en dat de wereld maar ne keer moet ophouden met altijd
de laatste nieuwigheden achterna te hollen en beter bij 3.1 gebleven was zoals hijzelf, 't zou allemaal veel beter gaan.
Efkes dacht ik dat hij er nog WOII, het stemrecht voor vrouwen, de abortuswetgeving en de val van het Oostblok zou bij sleuren,
maar hij raakte buiten adem.
'k Dacht ook aan de Compaq Presario die ik verprutst heb de dag voor vertrek. Gelukkig is hij nog onder garantie.
Hadden we hem bij gehad, dan zouden er nu zo geen grote Windows verschillen zijn met de correspondenten in de buitenwereld.
En dat ik nu bijna 4 maanden tijd verlies om Acces en Corel te leren en te oefenen. Wat zeg ik? Vier maanden? In de kering is het acht maanden want thuis
heb ik niet de tijd om daar aan te beginnen.

Toen de marco leeggemonoloosd was zei hij nog iets over 'many kilobytes', daarom had hij de bestanden nu al verzonden ipv vanavond.
Puur uit wetenschappelijke belangstelling, want zo ben ik af en toe newaar, heb ik die bytes eens opgeteld.
Voor Didi&Co in *.doc = 15.196 bytes
Voor Didi&Co in *. txt = 11.008 bytes
Naar PP&Co in *. doc =  08.010 bytes
Naar PP&Co in *. txt =   05.504 bytes
Samen maakt dat 39.718 bytes, x 1024 = 40 kilobytes en centiemen. 'Many kilobytes' indeed, genoeg voor iedereen. Hij mag blij zijn dat dit Compaqje 
monochroom is of ik had gekleurde tekeningen meegestuurd voor de kinderen. In Bitmap héhé, héél véél kilobytes, kB's, kabees. En die komen 's nachts
allemaal bij hem spoken. Niet zomaar hier of daar een byte, maar heel veel KaBees tegelijkertijd.

          Des nachts en in zijn dromen niet hier of daar een bit of byte maar overal KaBees.
          Die monsters blijven komen. The whole goddamned night hoort hij stemmen rauw en hees:
          "Marcôôôh ... wij zijn de KaBééés. 😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐😐

Toen hij de bestandsnamen zat in te tikken zuchtte hij: "Waarom zoveel cijfers?"
Zuchten kan ik ook: "Well, voor 't klassement is dat maand + dag + volgnummer mail"
"Maar hoe weet ge dan naar wie ..."
"Naar wie de mail moet? AAN DE NAAM VAN DE DIRECTORY (knuppel!)" -een map heette toen nog directory
Dat zei ik natuurlijk in veel beleefder woorden en met een sober glimlachje. Mijn kaken doen nu nog pijn van pure beleefdigheid.

14h10: we zijn los en weg van de Sea Giant. 'k Heb nog wat foto's gemaakt. Ook van de Achmed III, het werkschip dat de fenders komt ophalen.
De fenders stonden er al op. En deze keer heb ik het werkschip in zijn geheel. 'k Vond dat die er in zijn gans op moest omdat supplyships zo'n speciaal model
hebben. Op de poop hebben ze geen reling. Slepers hebben achteraan nog een lage reling, bevoorradingsschepen helemaal geen.
Het is een model als een pantoffel. Achteraan, waar het water kolkt door het draaien van de twee schroeven, dat stuk noemen ze De Hel, volgens
de verhalen van Bart Plouvier. Wie daarin valt komt er in losse onderdelen weer uit. Áls hij er al uit komt.

'k Ben al zeven keer gaan kijken. Ze zijn met de vierde fender bezig. 'k Zal wel binnen wachten, aan deck is te hevige zon om te blijven staan koekeloeren. 
'k Zou nog een foto willen van de Achmed III met aan elke zij drie fenders op zijn deck: "Blauwe Herder vaart zes stuks zeevee naar de stal".
Zo moet die foto heten wanneer hij in het plakboek komt.

M*rde (!!!) Ik heb het moment gemist. Ineens vaarden we. Ik storm naar beneden, de Achmed III was al goed ver weg en dat hij aan elke zij drie fenders
aan boord heeft is al lang niet meer te zien door de hoek die we nu ten opzichte van mekaar hebben. En ik had zelfs al een naam voor die foto ... ! (kreun)
Sh*t mogen we niet zeggen hè, bon, in het Frans dan maar : m*rde. -dit was een knipoog naar Laura, de kinderen mochten geen sh*t zeggen, maar ik wel
Het zal me leren, zitten typen en tikken zonder een oog op de klok te houden. Maar buiten die gemiste foto was het weer een heel speciale namiddag hoor.
Zoals toen met de Palanca in Angola en de Duikers in Gabon. -op schip 29 was dat

1999-01-18 ~ op drift, Golf van Oman

Hier gebeurt écht alle dagen iets en het is elke keer p*s of k*k.
Gisteren hebben cheng Venes en LM de uitlaat van een van twee ketels gekuist op Belgische wijze, dwz: grondig.
Ze hebben er een paar ton water door gesjast zodat er zoveel mogelijk roet meekomt. Niet met de hogedruk spuit, zoals de Poolse mécaniciens het doen.
Waar halen zij die werkwijze vandaan? Het vuil verplaatsen. Van de tuinmannen van de Zeevaartschool in Gdansk waarschijnlijk.
Die spuiten na gedane taak zo hun kruiwagens schoon.
Op Belgische wijze gebeurt het met een brandslang en druk 3 à 4 bar. Dat is bij benadering ± 1kg druk per cm² (1kgf/cm²) https://nl.wikipedia.org/wiki/Bar_(druk) 
En daar wordt genereus 10 ton ontzilt water aan besteed.
Cheng Venes en LM waren tevreden over hun dag, ze hadden een goeie job gedaan. Hun oogskes blonken van contentement en ze lieten het horen ook,
dat ze tevreden waren. Misschien iets te luid want diezelfde ketel heeft deze voormiddag gekozen om het te laten afweten.
Een mens denkt dan dat hij iets goed in orde gekregen heeft ...

Verder heeft LM vanmorgen een ramp vermeden en de rederij in Antwerpen dure reparaties bespaard.
Zijn verhaal : bij een schip dat niet vaart (tegen de kaai, aan de boei, op anker en op drift) moeten de drains van bepaalde machinerijen open staan
zodat water van eventueel lekkende pijperijen in dat systeem, uit dat systeem weg kan. Dat hebben ze met de paplepel ingekregen op
de Zeevaartschool in Antwerpen. Niet zo op de Zeevaartschool in Gdansk, want vanmorgen stonden de drains nog dicht. LM zet ze open,
er komt een kleine twee ton water uit gegulpt en gegutst!

Morgen het vervolg van dit verhaal.