1999-03-16 ~ op anker, Karimun, Indonesia https://en.wikipedia.org/wiki/Great_Karimun#Economics 

Eergisteren namiddag zijn we aan de wal geweest. LM had een namiddag vrij (zondag) en kon kiezen tussen siësten of aan de wal gaan.
£Het werd de wal. Eigenaardig hè.
We hebben onze trolley meegenomen -handbagage op wieltjes- de boodschappenlijst was niet zo lang, maar een mens weet nooit.
We moesten zo eens de juiste kleerkast voor thuis tegenkomen.
De trolley komt van bij Blokker (800BF), met uitschuifbaar handvat en hij kan dienst doen voor boodschappen.
We zijn blij dat we er eentje hebben,vooral ik, omdat het eentje van Blokker is. 
Samsonite heeft ze ook. Al eens een gescheurde Samsonite gezien? Triestig hè. 
De prijs is 4 à 5 x die van Blokker, maar ze scheuren allebei even makkelijk. -toen toch nog 

Voor het ogenblik hebben we verschillende walploegen aan boord.
120 man voor de grote kuis in de tanks, een ploeg elektriekers, een Maleise cleaning gang van 17 man, veel volk.

Onze Filipijnse bemanning had een halve dag verlof gekregen. De Maleise cleaning gang had vrijaf. Pjotr en Ive waren vrij en LM ook en bibi mocht mee.
Wij met ons allen een houten bootje in, ongeveer 40 personen. Het ging nipt. Niet van dat ruimschoots nipt, wanneer iedereen wel iets vindt
om zich aan vast te houden. Dit was écht nipt, we hielden ons vast aan elkaar.
En het was geen bootje, het was een schuit. Een motorschuit, met een stuurhut en daarachter (ook overdekt) een verhoogd dek, ongeveer op heuphoogte.
Langs de wanden hingen plastic zakjes met persoonlijk spul in. De schipper overnacht aan boord, op dat houten verhoogd deck.
Nergens een matras gezien of iets zacht om op te liggen.

Onder dat verhoogd dekje zit de machineruimte. Wie er tegenaan geleund stond kreeg door de open schuifkleppen de hete machinelucht langs de kuiten.
Wie niet ver genoeg op het achterdek zat of stond, kreeg die hete lucht als ademlucht. Halverwege de 9m² achterdek stond een houten kist. Een keukenkist.
Aan de buitenkant van de kist stond een zelf getimmerd rekje voor bestek. Eén lepel stak in het rek. Op het deksel stond geschreven : Dilarang en nog iets.
Dilarang betekent verboden, dat weten we nog van twee jaar geleden in Dumai, Sumatra. Dilarang merokok = verboden te roken.
Misschien stond hier 'verboden aan te raken'? Of te openen, of op de gaan zitten?

Vóór de kist stonden twee geblutste aluminium potten, waarvan één op een steen. De pot past in de steen, het is een set.
Waarschijnlijk brengen ze van uit de cantina een portie eten op een hete steen. Hete steen is een oplossing voor een houten schuit natuurlijk,
liever geen open vlam. In dit harde zonlicht ziet een mens niet welke kant een vlam uit waait. Daarom liever hete steen.
De romp van de schuit is niet geschilderd maar geteerd. Daarméé geven die schuiten zo'n mooi donker, scherp afgelijnd silhouet op het water.
Zelfs in de loodrechte middagzon. Maar op een geteerde schuit dus liever geen open vlam, best een warme steen. Roken mocht wel.
Vooraan en achteraan, 40 mensen in het totaal, op dit klein vaartuig.
Als wij bootvluchtelingen zouden zijn -toen ging het nog over Vietnamese bootvluchtelingen- dan zou die schuit ons gedurende ± 15 dagen moeten kunnen dragen.
Gedurende 15 dagen x-aantal uren per dag rechtstaan. Zitten of liggen gebeurt om beurten. Die schuit kan geen brandstof opslaan voor 15 dagen!
De 2^de dag begint het zwalpen al, in de hoop dat de stroming ons de juiste richting uitdrijft zodat de juiste kustwacht van het juiste land ons oppikt.
Misschien 1 dag varen en 14 dagen zwalpen? Voor 15 dagen drinkwater voorzien ook. Waar? In flessen. Overal waar enkele cm² plaats is steken we een fles.
40 x 15= 600 flessen. Zijn hier 600 fles-plekjes? 600 kg extra-gewicht met deze schuit kunnen dragen, buiten het gewicht van de brandstofvoorraad en
het gewicht van de mensen. Eten = rijst, 250gr x 40 x 15 =150kg rijst.
Nu nog brandstof om de rijst op te garen ... open vlam, op dit geteerd schuitje. Koken bij valavond dan maar, dan zien we de vlam beter.
Er zijn genoeg koppen om de vlam in het oog te houden en er is zeewater bij de hand om te blussen indien nodig.
Overdag: zonnebrand, hitteslag, dorst, honger, bewustzijnsvernauwing, geen reling, haaien ...
Stop met die scenario's à la Reader's Digest, m! We zijn er al, uitstappen, 4 minuten varen, geen 15 dagen!

Maar toch ... 40 personen hè.
't Was efkes het bekijken en overdenken waard, de schuit met beperkte opslagruimte, beperkte brandstofvoorraad en
de 'niks' waarmee bootvluchtelingen zich op volle zee tussen de haaien wagen ...
Of in de tijden van de Inquisitie hè, brachten ze dwars over de Noordzee (en dat is nu eens  geen kalme zee) mensen naar Engeland met
soortgelijke schui ... goed, goed, ik zal uitstappen. Mensenlief, wat zijt ge vandaag haastig met lezen, dit zijn de tropen hoor. In maart dan nog wel.
Arré-up, trapje op.
Ziezo, we zijn aan De Wal, op het eiland Karimun.
'k Moet er niet aan denken dat de mensen thuis de verwarming hebben aan staan. Vrijwillig dan nog wel.

LM heeft met iemand van de ploeg elektriekers 50 USD gewisseld. 
1 USD = 8.000 rupiah, 50 USD = 400.000 rupiah, = 1.800 BF.
We stapten (wandelden) achter de drijfdok om, heel de scheepswerf door, tussen de verwrongen stukken staal, de ateliers, de bloemrijke hagen,
met daarachter de gebruikelijke zware rommel en ander roestig spul, langs de cantina waar de weg verbreedt en langs het kantoor met vlaggen
naar de poort, daar waar de bewoonde wereld begint.
Buiten de poort waren een aantal kleine openlucht cantinas, zoals in Dumai (Sumatra), maar dan op een helling.
Hier kan het afvalwater tenminste weg van de eetruimte.

Karimun is een groep eilanden tussen Singapore en Sumatra en die ligt pal ten einde Malakka Strait. Op de radio zeggen ze iets van 70.000 inwoners
En het aantal groeit nog elke dag, voegden zij daar zeer opgetogen aan toe. De stad ligt aan de zuidkant van het eiland en heet Balai.
We moesten de heuvels door om naar Balai te rijden. Dat was een mooie rit. Het was er mooi omdat we er niet te voet door moesten, in die hitte.
In Balai aangekomen (±13h30) hebben we ons bijna laten afzetten door de taximan.
Die dacht nu al zijn dag te kunnen afsluiten door ons 25 Singapore dollars te vragen, dat is ± 17 USD.
We vroegen het bedrag in rupiah, maar rupiah wuifde hij weg, wou hij niet aannemen.
Hij sprak & verstond plots enkel nog zoveel Engels als het hem schikte : niks, geen woord meer.

De Maleiers van de Cleaning Gang, in de wagen achter ons, hadden maar 30.000 rupiah betaald (3 USD). Ze bleven er efkes bij staan, bij ons.
Een winkelier en een gezette haarkapper kwamen uit hun shop. De haarkapper vond het ook veel te veel geld en zei iets tegen de taxichauffeur,
die plots Oost-Indisch doof werd. Niet verbaasd zijn, dit is ooit Oost-Indië geweest. https://historiek.net/oost-indisch-doof-zijn-herkomst/77792/ 
Er was zo nog wat volk komen rond staan, straatschuimers. Als het hier een rel wordt, op de hoek is een Kantor Polisi, dacht ik.
Voor hoeveel geld het is afgelopen moet ik nog vragen. Pjotr, LM en Ive hebben 'het gesprek' gevoerd. En de zaak opgelost.

We konden geld wisselen in een eethuisje. Ipv uit te leggen waar dat was, stuurde de kapper iemand van de straatschuimers/straatlopers mee
om ons te tonen waar het was, drie huizen verder aan de overkant. Twee van die gasten gingen mee. Ene schoof zijn handje in de hand van LM.
LM voelde dat ik het niet was en schudde hem verschrikt af. Geen inkomsten daar voor de jongen (de gigolo) in kwestie. Dat zag ik van nabij gebeuren
omdat ik twee passen achter LM kwam, en 'k had moeite mijn lach in te houden. Was dit de eerste keer in zijn leven dat LM lastig gevallen werd?

Pjotr bleef op de stoep staan, één van die twee straatlopers ging binnen vragen aan welke koers er gewisseld werd.
Heel de voorgevel van dat eethuisje is open, de toog is drie stappen van de stoep naar binnen.
De gast kwam zeggen : 8.600 rupiah voor 1 USD. Dat klonk al 600 rupiah interessanter dan de vorige transactie.
Oké, zei Pjotr, gaf een bedrag in dollars mee en bleef op de stoep staan wachten. De gast bracht het bedrag in rupiah naar Pjotr.
Onderwijl zag ik LM zelf naar de toog gaan wisselen, geen tussenpersonen.
Van Pjotr wou de gast een 'tip' hebben. Niks te tippen, ze Pjotr, terwijl hij uitgebreid het pak rupiah biljetten bleef staan tellen, op een randje in de straat
dat tegelijk dienst deed als stoep, terras, goot en riool. Van LM moesten ze niks hebben. Zelfs geen handje meer.

Van daar recht naar een Westers uitziend hotel, de bar binnen. In de airco gingen we efkes zitten nadenken over de 'onderhandelingen' met
de taxichauffeur en de straatlopers. Als Welcome to Indonesia konden de afgelopen minuten tellen. En ook nog : op de parking van dit hotel
hadden we een 'deurhanger' aan ons been, ene die zich opwierp als gids, taxichauffeur en vertaler. Op drie stappen tijd hadden we daar al drie keer
'nee danku' moeten antwoorden. "Andy", stelde hij zich toch maar voor. Hij was in stadskledij, bruine pantalon, beige polo en een broeksriem
met een gesp van 16cm breed, want er moest voluit Gucci op kunnen in letters van 4 cm klatergoud. Mogelijk was hij ook nog gigolo.
Al was hij gekleed op een ander cliënteel, hij had dezelfde aanpak als de straatlopers/straatschuimers en was even opdringerig en inhalig. Een haai.
Erger dan in Dumai (Indonesia), erger dan Brasil, erger dan echte haaien, die zien er tenminste uit als een haai.
Wij weer drie keer nee-danku, niks nodig. Maar hij was ondertussen mee binnen gestapt en bleef rond onze tafel hangen en instructies uitdelen aan
de diensters, kwam ongevraagd mee aan tafel zitten, stond weer recht om het in het midden van de zaal wat te gaan uithangen met grote armgebaren,
kwam weer bij ons aan tafel zitten ... als Pjotr er nu maar geen gesprek mee begint, want dan geraken we het vent voor de rest van de dag niet meer kwijt.
Pjotr keek verliefd in zijn glas Guinness en negeerde de deurhanger gelukkig tot die eindelijk beliefde te snappen dat we helemaal niks
van zijn aanbod aan diensten zouden gebruiken.
In het buitengaan stond hij daar weer. Misschien huurt hij zijn werkplek op die parking van de directie van het hotel. Dat zou kunnen hoor.
Meertalig en 'goedgekleed' als hij is houdt hij concurrentie van minder allooi weg van rond van het hotel.
Een hotel van allure op Karimun: er was airco, de dranken waren gekoeld en het personeel droeg kledij van de firma.

En dan naar de toko's, de winkeltjes.

Cheng Venes en choff Kram hadden gevraagd slippers mee te brengen. 'k Had de omtrek van hun scheepspantoffels op een papier overgetekend.
Ze hebben allebei maat 43. Nu zijn het nogal kleine mensen hier en de schoenmaat voor heren stopt op maat 41.
Bij die kleine winkeltjes is het bloedheet onder de luifel. Binnen is het iets minder erg, maar daar is stilstaande lucht, geen zuchtje luchtverversing.
En nergens iets groters dan maar 41. Zodra we ergens binnen stapten guste het zweet telkens en ineens van ons lijf. Weer de brandende zon in.
Op straat is meer ademlucht. Af & toe, want ze doen hier persies iets in de naft van de brommers. En er zijn véél brommers.

In de zon voelt ge niet dat ge zweet, het verdampt direct. Maar om het half uur voelt ge dorst. Niet zo'n beetje een droge mond of een droge keel hè,
neenee, d.o.r.s.t., tot in de poriën, ijl hoofd, stramme spieren ..., om het half uur het ganse syndroom. Heel het lijf schreeuwt dan om vocht. En om koelte.
Noch LM, noch ik hebben de geschikte fysiek voor de tropen. Wij zijn niet klein genoeg, niet pezig genoeg en niet donker genoeg,
niet genoeg als de plaatselijke mensen.
En hier zijn weer veel fietstaxi's natuurlijk. Als steenrijke Westerling is te voet gaan een doodzonde tegen andermans broodwinning ,
zoals twee jaar geleden in Dumai, ook Indonesia maar dan op Sumatra.
En hier ook kregen we om de zoveel passen gejengel van fietsmeneren of we vervoer nodig hadden. Niks van, dan zien we weer maar de helft of nog minder
van wat er te bekijken valt.

We hebben één koloniale bouwval gezien, 1927. Een vrachtbeurs, of opslagplaats of de kamer van koophandel misschien.
Het gebouw is in elk geval iet-of-wat geweest. Maar nu dus bouwval.
Bijlange niet onderhouden zoals de koloniale gebouwen in Saõ Sebastiaõ vorig jaar in Brasil.
Er was ook een Chinees tempeltje, helemaal open aan de straatkant. Mooi, maar we moesten verder.
Pjotr en Ive stapten nogal door in die hitte, LM & ik raakten achterop door in elke toko naar de slippers voor cheng & choff te zoeken, maar
dat vonden we niet erg. Pjotr en Ive stapten toch te snel door voor ons, in dit klimaat. Die historische bouwval hadden ze geeneens bekeken en
het tempeltje hadden ze zelfs niet gezien.
Pjotr liep te zwanzen met een fietsmeneer die al meer dan 100m niet afliet. We geraakten nog verder achterop en verloren hen uit het zicht.
Ondertussen kwamen we ook langs winkeltjes met groenten en voedingswaren, de geur en het uitzicht bespaar ik u.
De mensen leven er net niet op een vuilnisbelt, die ligt 4m verder, tussen de huizen in de afwateringskanaaltjes.
Om de zoveel huizen is er een halfdroog afwateringskanaaltje, dat gelijk de riool is van de hoger gelegen wijken.
Ratten komen pas na zonsondergang tevoorschijn, als ik me goed herinner?

Ineens kwamen Pjotr en Ive ons tegemoet in die fietstaxi en deden ons teken dat de winkelstraat wat verder ophield. LM & ik hebben dan een zijstraat genomen.
We hebben nog eens halt gehouden om te gaan afkoelen ergens waar ze airco hebben. Dit hotel had gele tafelkleedjes.
Een sanitaire stop houden in een Westers gericht hotel is een tip die ik van Ava meegekregen heb. En voor de prijs moet ge het meestal niet laten, zei ze erbij. 
Nee, tenzij ge u van merk vergist. Anchor is hier blijkbaar de plaatselijke Tuborg of Carlsberg (x3).
Nuja, op een eiland moet ongeveer alles aangevoerd worden, dus kunnen de prijzen hier hoger zijn dan op het vasteland.

En toen stapten wij weer de hitte in, op weg naar Padi Mas, het 'shoppingcenter' van de stad. Misschien wel van het ganse eiland.
De stad uit, bergop, fietstaxi's komen daar niet wegens te steil. Gewoon langs de baan lopen is vragen om een taxi. Elke personenwagen speelt hier taxi.
Deze meneer verstond Engels en hij wou ons tot Padi Mas brengen voor 20.000 rupiah (2,35 USD) dat leek ± redelijk volgens de lokale maatstaven.
Padi Mas is een gewoon supermarktje, maar dan zonder voeding. En daar hebben we de slippers maat 43 gevonden!
En zo nog het een en ander. Een hempje voor mij (blauw en bordeaux) en wat blikjes exotisch vruchtensap.
Ze hadden hier ook papierwaren maar nu juist niet die schriften met die overdadig versierde Oosterse kaften. De enige papierwinkel die we die dag
tegen gekomen zijn was gesloten. Da's gek, want alle andere winkels waren open op zondag. Gesloten = 'tutup'. -shut up?

17h25 LT, 11h25 BT : pôôôtver-hier-en-ginder.
'k Kom van bij capt PP-LM. Gisteren kon ik de fax voor D zijn verjaardag niet verzonden krijgen en vandaag zat PP weeral klaar, opgetipt en nog dampend
van de afterdinges. Hij was aan het kaarten op zijn computer, hij zou het 'straks' wel verzenden, want hij was punten aan het scoren.

Alsof dat spel tegen de klok is !!!
Zo nog een paar keren en het is nieuwjaar. Het is maar 1 keer per jaar 15/03 hè PP-LM, en ondertussen is het in België al de 16^de hè vent.
19h LT : Ha, 't was niet om aan de wal te gaan? Hij zat daar zómaar wat te dampen. Dan is het oké. De fax is vertrokken ondertussen.