2000-06-23 ~ op zee

Het is goed dat er af en toe wat volk van buitenaf mee aan tafel zit, om de zoveel weken. In dit geval de Indische inspecteur.
Gisteren vertelde capt VW hem dat hier maar één keer per maand management meeting gehouden wordt omdat 'in his opinion'
de maaltijden vergaderingen zijn. Kermille, is dat zo? Al 90 dagen? Dus zaten ze al maanden tijdens de maaltijden te wérken?
Getver, waarom hoor ik aan tafel het verschil niet tussen werken en lullen over het werk? Zucht, zucht, zucht ...
Misschien leer ik het nog wel eens, ooit.

Verder kwam er vandaag bevestiging uit Antwerpen dat capt VW afgelost wordt in China, door capt Wero.
Hij heeft waarschijnlijk een deel van de post bij tenzij de rederij alles per DHL laat komen. LM heeft al gevaren met Wero en ik ook,
maar dat is lange jaren geleden, toen was hij nog stuurman.
16h30: 'k ben zojuist voor LM iets gaan printen in de cargo control room. Choff Diga was lelijk aan het foeteren op een walkietalkie die het maar half deed.
Jawadde. En ik beschouwde hem zo halvelings als de ideale schoonbroer. Behalve dan dat hij een hekel heeft aan strijken en aan ramen wassen.
Maar ja, wie niet.

We moeten op onze tippen lopen sinds de inspecteurs aan boord zijn hoor.
Niet dat ze niet mogen inspecteren, maar choff Diga wordt graag met rust gelaten wanneer hij aan het werken is.
Nu ja, wie niet.

2000-06-25 ~ op zee

Gisteren hadden we een veiligheidsoefening van formaat. De brandoefening was achter het kasteel te doen, in de bootsman locker,
van op de brug dus niet te zien. En dat was de bedoeling, heb ik begrepen.
Met het hoog bezoek van twee inspecteurs die mee op de brug stonden moest de oefening VLOT verlopen, vandaar achter het kasteel en uit het zicht.

Maar eerst was er boatdrill natuurlijk. Ook van formaat deze keer. Inspecteur DHO (uit Antwerpen) stond mee in de rij aan bakboord.
Wij staan allemaal braafjes lijk soldaatjes op onze plaats en choff Diga is dan de sergeant. Nu we een stille toeschouwer (DHO) mee in de rij hebben
moest er 'ene' toch uit de rij komen en zich positioneren als rechterhand van Diga zeker? En hij ging vlak naast Diga staan, een eind van de groep af
en zo wat dichter bij het dominante mannetje, ergens aan diens elleboog, om mee de aanwezigheidslijst af te lezen.
Andere keren doet Diga dat alleen (de man kan lezen), maar gisteren hadden we inspecteur DHO als waarnemer bij de boatdrill en
moest die 'ene' zichzelf in de schijnwerper werken door zich plots van nut tonen. Zogezegd van nut. 

Dit scenario heb ik al een paar keer gezien hoor, ene die bij de baas moét gaan staan. Zo ene zit er al eens tussen. Alleen verbaas ik mij er soms over
wie die 'ene' dan is. Op schip 27 was het de ch.kok Aurelio O, de voedselvandaal en hier is het de elektrieker.
Ik schrijf 'moét' gaan staan, omdat het sterker is dan henzelf.
De aanzuigkracht van de voorste rij, de stralenkrans van leiding, het idee van gewicht, het feit dat er die keer een toeschouwer was ...
ik weet niet wat er in die kop speelt maar het besef van realiteit is plots zo ver weg dat ze pal in de weg gaan staan en het gebeuren hinderen.
Dat is allemaal eens gebeurd. 'k Heb het al meer dan een keer gezien, veel meer mag ik niet doen hè: kijken en zien.
Zo na enkele jaren krijgt een mens er de slag van te pakken. 

Een week of langer geleden vertelde iemand aan tafel dat de elektrieker vroeger bij de Bulgaarse geheime politie was, 
het klein zusje van de KGB. https://nl.wikipedia.org/wiki/KGB_(Sovjet-Unie)  
Hij is geboren in 1957, dus het zou kunnen, de Muur is gevallen in 1989, toen was hij 32j.
De Bulgaren hier aan boord zijn allemaal oud genoeg om zich te herinneren hoe het was in de tijd van de geheime politie.
Daardoor moet de elektrieker op geen sympathie rekenen. En al is het voorbij, want de Muur is gevallen, het is zeker nog niet over.
Het is niet omdat een systeem -zogezegd- afgeschaft is dat de mensen die daar deel van uitmaakten van de aardboden verdwenen zijn.
Dat soort mensen loopt nog ergens rond. En zo iemand loopt hier dus rond.
Hij krijgt niet veel taal van zijn landgenoten. Hoogstens schouderophalen.

Waar was ik gebleven, boatdrill. Na het afroepen van de namen konden we de lifeboat in. Motor starten, enkele dingen testen,
wij moesten onze taken opnoemen en toen kon choff Diga afmelden aan de brug. Ineens zegt capt VW door de walkietalkie dat de VHF, de Marinetta
op kanaal zoveel moet gezet worden. https://en.wikipedia.org/wiki/Marine_VHF_radio  De Marinetta? Euh ... niet bij.
Wie moet die feitelijk meebrengen, vroeg hij mompelend en hij boog zich over de lijst. Euh ... hijzelf.
Bloosde hij, of dacht ik dat maar? -de Marinetta was een draagbaar toestel voor zenden & ontvangen met andere schepen, nu mogelijk voorbijgestreefd

Tiens dacht ik, moest de Marinetta dan vorige oefeningen ook niet aan boord van de lifeboat gebracht worden, dat Diga zoiets nu pas weet ...
Stel dat inspecteur DHO zich ook die vraag stelde, want hij zat erbij en keek ernaar. Daarvoor wordt een inspecteur betaald.
Gelukkig zat de Hongkong-inspecteur van de Chinese rederij in de lifeboat aan stuurboord. Hopelijk hadden ze daar wél hunne Marinetta bij.
Maar dat ben ik achteraf niet gaan vragen hoor.

Vandaag of morgen zijn we voorbij Taiwan, de Zuid-Chinese Zee uit en gaan we de Oost-Chinese Zee in.
De Zuid-Chinese Ze is waar het vermaledijde schip 25 gezonken is. Dat kwam een dag of twee geleden ter sprake. Niemand heeft die ramp overleefd,
dat staat ondertussen wel vast. Maar we hebben de voorbije jaren al enkele keren moeten uitleggen dat 'niemand' relatief is, dat het de twééde ploeg
Belgen is die mee gezonken is. De eerste ploeg Belgen zat al enkele weken thuis op verlof, afgemonsterd en wel.
Het is de tweede ploeg die nooit moeten afmonsteren is.

          Smiley, toen 2^de stuur op schip 26 spande wel de kroon. Hem hebben we drie keer moeten uitleggen dat het de drie vervangers waren
          die mee gezonken zijn, niet het eerste ploegje, zijnde VW, LM en ik. Dat wij vóór de ramp al afgelost waren. Dat laatste snapte hij plots.
          Ná de ramp was geen aflossing meer nodig. Voor geen enkele nationaliteit daar aan boord.
          De samenvatting van Smiley, na drie dagen, na drie keer uitleggen :
          1/ de voorgangers waren niet meer aan boord op het ogenblik van de ramp
          2/ zij leven nog, ze hebben het schip en alle opvarenden overleefd
          Daar ging hij eens over nadenken, want er was toch gezegd dat niemand ...
          Misschien is hij er ondertussen mee klaar. -hij had een lange revalidatie achter de rug na een motor ongeluk, iets met zijn hersenpan

We passeren Taiwan langs de oostkant omdat langs de westkant teveel Koreaanse en Chinese schepen de cowboy uithangen
en dan wordt Taiwan Strait wat smallekes. https://nl.wikipedia.org/wiki/Straat_van_Taiwan 

In Singapore Strait hadden we een Koreaanse VLCC achter ons, die al sinds Melakka Strait exact hetzelfde deed als wij vertelde capt VW.
Misschien vond hun gezagsdrager dat het veiligste. Tot in Singapore Strait. Dit schip draait naar bakboord,
de Koreaan doet dat ook en wel gelijktijdig met ons, zodat hij vóór de navigatieboei al aan het zwenken was !!!
Om de slappe lach van te krijgen als het niet zo gevaarlijk was. De Koreaan heeft ogenblikkelijk onder zijn voeten gekregen van
Traffic Control Singapore. Wat een geluk dat die er zijn. Noteren zij ook wié er zo achterlijk aan het doen is?
Toen we daar gingen vertragen om de twee inspecteurs aan boord te laten komen maakte de Koreaan van zijn oren omdat hij dan
ofwel ook moest vertragen, ofwel ons voorbij steken. Hij is ons voorbij gestoken. En toen we de Passage uit waren is hij weer achter ons komen hangen.
Eigenaardig allemaal hè.

2000-06-26 ~ op zee

We zijn Taiwan aan het passeren, langs de oostkant, langs de kant van de Filipijnse Zee. Vanmorgen was het heel mooi, bergen in de zonsopgang.
'k Heb eens rap Taiwan opgezocht in Encarta, 8 blz's tekst, allemaal heel interessant en dat alles bevindt zich achter de bergen die wij zien.
dat is de Chungyang bergketen, voor als iemand het vraagt. https://nl.wikipedia.org/wiki/Chungyang_Shan , https://nl.wikipedia.org/wiki/Taiwan 
En we ontvangen FM: smartlappen made in Taiwan. Zeer veel gebroken harten op deze plek in de wereld, maar daarover zegt Encarta niks. NIKS!

Enkele dagen geleden vertelde inspecteur DHO dat hij drie jaar jonger is dan zijn vrouw.
- Dus mevrouw DHO kon al lezen en schrijven toen meneer DHO nog maar pas alleen naar de wc kon, zei ik.
- Ja, zei LM gelaten, en meisjes zijn zo al voor op jongens. Die achterstand halen wij nooit meer in.
Toen waren we al weer boven in de cabine hoor, dat hebben we niet aan tafel gezegd.

2000-06-27 ~ op zee

Vannacht zijn er weer twee aanvaringen gebeurd. Een met 1 vermiste en een met 2 vermisten. En dat is enkel wat er doorgegeven wordt,
omdat er vermisten zijn, zei capt VW. Als na een aanvaring geen vermisten zijn zwijgen ze en pollueren in alle stilte verder.
Het Verre Oosten in twee lijnen:
boven Singapore stopt de beschaving &
boven Taiwan is het de Far West.

2000-06-28 ~ ship-to-ship

Gisteren waren we op de plaats van de afspraak, ± 14h. Dat was goed intijds want we moesten er pas om 15h zijn. Wij waren er. Het andere schip niet.
Dus vanaf 15h lag de factuur in het kamp van de Chinezen. Gezichtsverlies!
Telefoontje naar het agentschap ... ineens sprak niemand daar nog Engels. Liever geen Engels meer verstaan en praten dan te moeten toegeven dat ze
in gebreke waren. Iets later kwam toch telefoon van degene die zich met deze cargo-operatie bezig houdt.
Veel "Yes Sir Mister Dear Good Captain" en dat soort strijkages.

Vanmorgen om 07h zouden de autoriteiten komen én de agent én het andere schip om ons te lichteren, met 16hrs vertraging.
Iets voor 07h stapt er een stoet Chinezen aan boord. Na 18 koppen zijn we gestopt met tellen. Het waren er uiteindelijk 25, van wie
enkel de man van het agentschap Engels spreekt.
Een deel van hen wou niet lunchen aan de grote extra tafel in de mess matrozen, want zij zijn 'officier'. In onze mess dan maar, aan de tafel van de officieren.
Men strijkt de officiëlen niet tegen het haar. Toen ze van tafel waren en Mr Valkov de tafel kwam afruimen, was het daar een slagveld.
Hij hield zijn gezicht in bedwang maar zijn blik vertelde alles. Rond ongeveer elk bord lag een rand gemorst eten als een aureool, op een wit tafellaken.
De Chinezen hebben het papier uitgevonden (volgens Encarta) maar waarvoor een servietje naast hun bord ligt en een reserfje in het midden staat,
hadden ze niet door. En dat in de mess van die secure Mr Valkov! Zelfs in de schuiven van de pantry ligt het bestek recht én in het gelid.
'k Had hem graag geholpen, maar hij is zó georganiseerd dat ik maar in de weg zou lopen en hem afremmen.

Morgen gaan we dan tegen de kaai en het lossen daar zou nog eens vijf dagen duren. Tegen dan heeft choff Diga grijs haar en Mr Valkov misschien ook.
De inspecteurs DHO en Rosario, aan boord sinds Singapore op 21/06, mogen hier waarschijnlijk niet afmonsteren. Dat is het laatste nieuws. Ze hebben
geen zeevaartboek en kunnen dus geen Chinees transitvisum krijgen. Dat DHO mee terug ging tot in Singapore zat er dik in,
dat zijn minder reiskosten voor de rederij. Maar dat Rosario, de inspecteur uit Hongkong geen zeevaartboek heeft, dat gaat onze pet te boven.
En als die nog eens 5 + 7 dagen aan boord is, dan is choff Diga kaal. Mr Valkov is het bijna al, van de shock over Chinese tafelmanieren.

Het is nu 14h en ze zijn nu ongeveer 5h aan het lichteren. Het Chinees schip ligt met zijn lifeboats al lager dan ons maindeck.
Choff Diga laat het zo wat vooruit gaan, vertelde LM, de pompen zet hij op volle kracht.
Gelukkig wordt capt VW overmorgen afgelost, als alles goed gaat en zonder chinezerijen, en begint capt Wero er met frisse moed aan.
Hij is inspecteur Rosario nog niet beu gezien. Want van dat 'onnozel manneke' heeft capt VW zijn kepi nu meer dan vol.

Rosario wou de 'mortgage' van het schip meenemen. Dat betekent hypotheek, maar wat dat ivm een schip inhoudt weet ik niet.
Het is in elk geval een document dat vast bij het schip hoort. Twee exemplaren hangen ook uit, ingekaderd en achter plexi, vastgevezen in het schot.
Eén exemplaar in de bureau van de capt en één exemplaar op de brug. Het is een zeer officieel document dus.
Waarom wou Rosario een kopie van de mortgage? Wat is dat manneke nu weer van plan?
Capt VW meende dat zoiets niet kan, die mortgage zijn Rosario zijn zaken niet en dat hij zou contact opnemen met de rederij in Antwerpen.
Op slag was die mortgage niet meer nodig (?!?)

Verder vond Rosario het vreemd dat een schip als dit geen papieren van de US Coast Guard heeft.
Natuurlijk niet, zei capt VW met zijn meest argeloze blik, het schip is nog nooit in de USA geweest!
Wel op 3 mijl van de territoriale wateren om de lading door te geven aan de Grub, -tekst 315- maar dat zijn Rosario zijn zaken niet.
Én Rosario vond het vreemd dat er zo weinig over reis 03 te vinden was. Dé reis 3 dus, tot nabij Louisiana waar de Grub de lading overgenomen heeft.
Die papieren en diskettes liggen onder het hoofdkussen van capt VW en Mr Valkov legt die daar elke morgen weer onder, nadat hij het bed opgemaakt heeft.
Maar dat zijn Rosario zijn zaken niet, die reis 03.

In Singapore, binnen 13 dagen dus, wordt het tweede deel van de Bulgaren afgelost. De eerste helft werd in Aruba al vervangen.
Of de volgende stuurlieden iets meer kennen van laden en lossen weten we nog niet, maar ik hoop van wel. Zoals het nu gaat is het zeer slecht
voor choff Diga zijn hart. Niet dat hij iets aan zijn hart heeft, maar het gaat er van komen.
Diga is nog maar pas weer op zijn plooi van het laden in Cabinda (Angola), een week of drie geleden.
Daar heeft capt VW regelmatig overgenomen of Diga had vier dagen en nachten niet geslapen.
De Bulgaarse stuurlieden enkele uren alleen laten laden, daar was geen sprake van.
Hier in China wordt het vijf dagen lossen en of capt Wero al eens wil overnemen, dat valt nog af te wachten.
De Bulgaarse stuurlieden enkele uren alleen laten lossen, daar is ook geen sprake van.

Het zijn 'papieren' stuurlieden. Prima voor navigatie en het werk op de brug is pico bello in orde, maar deck- of cargowerk is er niet bij.
Ha nee, ze hebben een militaire opleiding, met laden en lossen weten ze niet om te gaan, dat hoorde niet bij hun opleiding.
Vanmorgen was er al iets, maar dat waren dan enkele Chinezen van de elvendertig die aan boord zijn. De manifolds  waren al gekoppeld met de wal
en ene Chinees ging efkes iets peilen (sounden). Hij stond al iets van de tanks open te vijzen. Iemand heeft hem dat kunnen beletten.
Kortom, China is zeer slecht voor de sereniteit hier aan boord en voor de gemoedsrust van choff Diga in het biezonder.

18-08-2020 om 06:01 geschreven door maart

2000-06-13 ~ op zee 

Het helikoptergebeuren van 05/06 in Cape Town was een belevenis. De dag ervoor had de wal laten weten dat de bevoorrading misschien
per bootje zou komen en niet per helikopter, omdat er teveel mist was. Dat hoorde capt VW niet graag want dan moest het schip stoppen ipv gewoon
te vertragen. Hij had al danig zin om ze met hun bevoorrading te laten zitten, vooral nu de stukken voor het machien er toch niet bij zouden zijn (*). Nà.
Lap, daar gaat onze post, dacht ik, en de moed zonk me in de schoenen.
(*) da's een verhaal apart.
Maar wat bleek? Er lagen in de koelkamers maar drie tomaten meer en twee wortelen meer, dus moesten we die proviand nemen, hoe dan ook,
anders halen we China niet. Oef! dus toch posten. Ik werd weer wat mens.

's Anderendaags was de wind gekeerd, alle laaghangende bewolking was weg geblazen en om 07/45 stond ik klaar op de bakboord wing,
met muts en warme handschoenen aan, want het is er nu volop winter & koud, en met de camera in de aanslag.
'k Heb een mooie zonsopgang kunnen fotograferen, roze wolken, turkooise lucht, purperzwarte bergketen, donkergroene kustlijn en glinsterend water.
En ín die juwelendoos :  de lichtjes van Cape Town.
Waar blijft die helikopter nu, het is zeker al zeven volle minuten dag. Bij daglicht, hadden ze gezegd.
Van tussen de heuvels kwam er iets aangevlogen, ver weg nog, een bolleke zwart met daaronder een stipje zwart, onze proviand hing in een net.
Toen de helikopter dichterbij kwam konden we zijn logo zien, de naam van de firma was iets meteen C en hij had oranje strepen.
Persies een helikopter van de Colruyt.
Aan de helikopterlanding stond het nodige volk met de veiligheidsdingen volgens de helikopterprocedure, hittebestendige pakken aan en
blusmateriaal standby, de ganse reutemeteut volgens het boekje.
Ineens zie ik al die mannen in het masthuis verdwijnen. Hoe? Wat? Operatie afgelast? Nee toch!

Iedereen had radiocontact per walkietalkie, maar ik stond op de wing en wist dus niet wat er ging gebeuren: de helikopter vloog de landing voorbij
en kwam recht op de bakboord wing af, in pure Vietnam-stijl. Hij had 'clear deck' gevraagd, ontruim het deck. Vandaar dat de mannen het masthuis ingingen.
Hij zou zijn lading dichter bij het kasteel zetten, tussen de bolders die daar staan en de fijne pijperijtjes die daar lopen. En daar is véél minder plaats om te
manoeuvreren dan op de landing.
Waarom hij dat zo wou doen weet ik niet, misschien om het lossen te laten vooruit gaan? Om de matrozen sleurwerk te besparen?
Had het te maken met de windrichting? Of was het om mij mooie foto's te bezorgen? Geen idee maar die kopter bleef dus roerloos voor mijn lens hangen.
En ik maar afdrukken. Hoeveel keer heb ik niet kunnen tellen, door het lawaai van de rotors hoorde ik de sluiter van de camera niet.
Ik heb nog nooit een vliegende helikopter op ooghoogte en lager gehad. En zo dichtbij. -later ook niet meer

Hij bleef roerloos tov van het schip bedoel ik hè. Het schip vaarde, zij het traag, maar hij moest wel dezelfde snelheid aanhouden als wij.
Vloog hij sneller dan het schip vaarde, dan zou hij tegen de cargokraan knallen.
Vloog hij trager dan het schip vaarde, dan zou hij tegen de bakboord wing kwakken, daar waar ik stond. Maar ik week niet. Alles voor een goede camerahoek hè.
En zo ging de helikopter dus zijn vracht afzetten. Was de piloot nu een hoog bekwaam vliegenier of een bravoure-manneke?
Hij winchte  zijn lading naar beneden. Van waar ik stond zou het net met daarin het palet bovenop een boulder belanden, of een pijplijntje kapot drukken.
Toen moest ik efkes de reling vasthouden want ik zag het palet al verkeerd landen en de eiersmos over het deck lekken.
'k Kreeg er rubberen kniekes van. 'k Wou roepen : doe gewoon, zet dat net op de landing, hang zo de cowboy niet uit ...
Maar de piloot bekijkt de situatie loodrecht naar beneden natuurlijk en de lading kwam mooi in het midden van alle obstakels te staan.
Helikopterpiloten kunnen dat. -én, het is de piloot die het manoeuvre dirigeert, vandaar die 'clear deck', het schip heeft zijn instructies te volgen

De haak ging los en daar stond ons palet, als een groot cadeau. De helikopter ging omhoog en langs bakboord naar de voorpiek.
De matrozen gingen aan het werk bij het palet. De helikopter vloog enkele keren traag rond het schip. Blijven ze cirkelen tot de leveringsbon getekend is?  
Maar jongens toch, zet dat ding neer op de landing en kom gauw een taske koffie drinken bij tante m.
Gelle moet toch wachten op onze post. Vooral dat. Dus nog niet gaan vliegen hè.
De piloot zette zijn tuig neer op de landing. Het deurtje van de copiloot ging open. Er tuimelde een pak uit: de post. De post werd door een matroos
naar de brug gedragen. Er kwamen nog enkele dozen uit de helikopter, het fragiel spul : de yoghurt. De ch.kok is Bulgaar hè.

Choff Diga stapte met onze bruine papieren postzak naar de helikopter. De wieken draaiden nu veel trager en hij kon de zak rechtopstaand afgeven.
Net & palet werden naar de helikopter gebracht. (Bestaat dat, opvouwbare paletten?)
Toen gaf de piloot gas, of petrol of zoiets, de wieken draaiden sneller en ineens was de helikopter los van deck.

(*) Het verhaal van de vervangstukken voor het machien : dat de stukken voor het machien er niet zouden bij zijn vermoedde capt VW vrijdag al.
In een telefoongesprek met de rederij in Antwerpen zei men dat de stukken in een magazijn gereed stonden maar dat het vlieglabel nog niet
geconfirmeerd was. Misschien is een vlieglabel het vliegticket voor stukken vracht?
Vlieglabel nog niet geconfirmeerd, dus waren de onderdelen nog niet vertrokken uit Europa, op vrijdag.
En ze moesten maandagmorgen om 07h stipt in Cape Town in de helikopter zitten of er onder hangen.
Later op de dag kreeg hij een triomfantelijk telefoontje dat de stukken uit Antwerpen vertrokken waren en
dat de stukken zéker en vast maandag in Cape Town zouden zijn, om 15h. Op het vliegveld.

En als ge ze nu eens eergisteren zoudt versturen? Maar dat heeft hij niet meer gevraagd. Hij heeft de levering geannuleerd.
Misschien was dat hun bedoeling. Als ze opzettelijk iets te laat verzenden is het niet meer nodig, besparen ze verzendkosten en scoren ze goede punten
bij de boekhouding. Dat heeft voorrang, het is maar waar men de prioriteiten legt. Alleen Neptunus weet aan welke prijs dit zal zijn.

Enkele dagen geleden vertelde capt VW dat hij een soort van virus binnen gekregen had via e-mail. Het beest heet 'kakworm' of zoiets.
Het is een geanimeerd beest. Wanneer VW een virus scan deed kroop er een wormpje door het scherm. 'k Heb niet gevraagd welke kleur het diertje had.
Verder doet de Kakworm niks, of nog niks. Heeft iemand al van dat virus gehoord?  https://en.wikipedia.org/wiki/Kak_worm 

Vanmorgen was het kletterende ruzie in het machien tussen cheng Zeba. Waarover de ruzie ging weet LM niet, en ik dus ook niet,
maar er was deze voormiddag in de alleyway meer geloop dan anders. -Zeba was een Libanees, met een zeer Mediterraan temperament 

2000-06-21 ~ Singapore Passage

Sinds de Straat van Melakka varen we (al een dag of drie) in piratenparaatheid: 's nachts zijn de buitendeuren van het kasteel op slot, aan deck liggen
de brandslangen gereed om Aziatische piraten buiten actie te stellen (15 bar, ± 15kg druk per cm², genoeg om een ribbenkas in te deuken.)
Het zal zo wel duren tot voorbij Taiwan.
Het is hier druk in de Passage, er zijn veel schepen te zien. Voor Jurong ligt het weer vol natuurlijk, het zijn er teveel om te tellen.
En aan stuurboord al drie eilanden, waaronder Karimoon. In gedachte heb ik eens gewuifd.
Het water heeft een kleur tussen beige, lichtgroen en grijs. Zoals een olijf die verbleekt in de zon. Het is bewolkt maar er is veel licht.
Het licht komt persies uit het water ipv uit de lucht. 'k Zal aan deck een fotootje gaan maken, want het is moeilijk te beschrijven.
Zie zo, ik ben hier al weer. Eén klik en 't is ingeblikt.

Van Tankers Londen, de organisatie die instaat voor de lading, is er al drie weken taal noch teken, vertelde capt VW gisteren aan tafel.
Sinds Cabinda (Angola) wil dat zeggen. Daar liggen ze nu naar lucht te happen na het financieel fiasco van de vorige lading, begin mei.
Bestáát Tankers Londen nu nog wel, vroeg choff Diga zich af.

De heren waren gisteren nogal nerveus aan tafel: vandaag krijgen we hoog bezoek.
Om 14h passeren we Singapore en komen twee inspecteurs aan boord. Wat gek dat ze hiér aan boord komen.
Een VLCC met lading mag hier zelfs niet vertragen voor bevoorrading en proviand, maar om mensen aan boord te laten wel ...
Die twee inspecteurs blijven tot in China aan boord. Da's lang. En in China zouden we vijf keren lichteren eer we tegen de kaai kunnen
én er komt een audit. Ik begrijp dat de staff zenuwachtig is. Mijn echtgenoot blijft daar tamelijk rustig onder, maar juist vandaag
besloot Eddy (junior mecanicien) het een beetje uit te hangen tegen hem. Den dierbare heeft het nu ook op zijn heupen.

Het bericht dat er een tweede inspecteur zou komen, kwam gisteren nogal onverwacht aan. Het is oud-captain DHO van de rederij.
Hij was hier in de buurt en daarom stuurt de rederij hem efkes op ons af. En dat komt zeer ongelegen, want de staf zal hier al zijn handen vol hebben
aan de andere inspecteur. Dat is iemand van een firma in Hongkong die gestuurd wordt door de Chinese eigenaar van dit schip.
De Chinezen willen namelijk hun schip terug. En liefst zo rap mogelijk. Ze verliezen 1,4 mio USD per dag door het niet zelf uit te baten.
De Hongkong-inspecteur komt niet zomaar eens kijken of alles goed met ons gaat, hij komt als inquisiteur. Hij komt zoeken naar een reden om
het contract te verbreken. En dan monsteren wij hier volgende week met zijn allen af? 

          Dat we in mei met dit schip niet in de USA binnen konden lag aan het feit dat dit schip, dus de Chinese reder, nog geld moest aan de USA.
          Als we één millimeter in territoriaal water waren gevaren hadden ze het schip 'aan de ketting' gelegd, een vorm van in beslagname.
          Hoe dat in zijn werk gaat en wat er dan allemaal gebeurt, daar heb ik geen flauw benul van. Moeten we dan allemaal de gevangenis in
          of krijgen we huisarrest? Komt de consul ons dan redden?
          Misschien is de Chinese reder toen aan iets ontsnapt, en wij ook. 'k Had het allemaal wel eens van dichtbij willen meemaken.
          Of nee, toch maar niet, misschien mogen we dan als individu in de USA nooit meer aan de wal om boodschappen te doen.
          Geen chips voor LM, geen chocolade ... dat zou té erg zijn.
          We hebben toen begin mei ergens ship-to-ship in de Grub overgeladen en die is in Louisiana gaan lossen in onze plaats. -tekst 315

Elk klein dingetje kan tellen voor de inspecteur uit Hongkong. (Hij is Indiër met een Spaanse naam, Rosario, rozenkrans)
Zo moesten er gisteren nog raprap pictogrammen gemaakt worden van oor- en oogbeschermers om op te hangen aan de deur van de engine control room.
Oogbeschermers zitten kant en klaar in ClipArt, gewoon uitvergroten, maar voor oorbeschermers was het snel knip- en plakwerk in PowerPoint.
Wat een geluk dat ik drie jaar geleden op schip 27 of 28 met dat programma geoefend heb. 

Twee weken geleden in Cape Town kreeg de rederij in Antwerpen bepaalde wisselstukken zogezegd niet intijds aan boord in Cape Town.
Het zijn 'critical parts', vervangstukken die een schip moét aan boord hebben, volgens de internationale conventies.
Stukken die einde mei in Aruba al hadden moeten aan boord komen -tekst 316 & 317 
Awel, omdat capt VW er gisteren over begon heb ik zo het gevoel dat de Hongkong-inspecteur daar komende week een vervolg gaat aan breien:
hij maakt een lijst van de noodzakelijke wisselstukken die niet aan boord zijn. Maar dat die stukken niet aan boord zijn ligt niet aan ons, zei capt VW,
dat probleem is voor de rederij in Antwerpen (dat ze het maar oplossen, met hun zuinig gedoe altijd) 
'k Ben nog eens aan deck gaan kijken, want tijdens een Singapore Passage valt toch telkens veel te bekijken. 
Wat  hier allemaal op anker ligt is niet te tellen. 'k Heb dat ooit eens geprobeerd. In '97 ben ik hier afgemonsterd en ging de watertaxi helemaal van
Jurong (de zuidwest kant van het eiland) tot helemaal naar de passagiersterminal achter Sentosa. Ik keek mijn ogen uit.
Na 600 schepen ben ik toen gestopt met tellen.
Aan de Indonesische kant is het veel stiller, rustiger.

Sinds vanmorgen staat de radio aan, ik denk dat het een Indonesische zender is want er komt geen woord Engels uit.
Van smartlappen kennen ze hier iets. Guido Belcanto zou hier op stage moeten komen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Guido_Belcanto 

2000-06-22 ~ op zee

Met de twee inspecteurs erbij zitten we nu met zeven aan tafel. Nu kan er echt niemand meer bij. En vanmorgen kwam het bericht binnen dat er ook
vetting zou zijn in Ningbo (China). Vetting = iemand die door een mogelijke cliënt gestuurd wordt om te kijken of het schip voldoet voor zijn lading
Én vetting, én audit ... dat zijn leuke dingen voor de mensen.
"Da's dan maar één keer met fardes sleuren" zei capt VW. De positivo.

Waarom moet audit persé in haven gebeuren, wanneer iedereen aan boord het druk heeft. Kan audit niet op zee? Zoals het nu georganiseerd is lijkt
audit uitgevonden om enkele mensen als auditeur te laten rondreizen op kosten van een firma, die dat dan doorrekent aan de rederij, die dat bespaart op ...
Vorige zondag, toen we nog op volle oceaan waren en het leven er veel rustiger uitzag voor het complete collectief hier aan boord
en we zonder het te beseffen simpelweg gelukkig waren, vertelde iemand dat hij wakker geworden was van een slapende arm.
(Dat soort kabbelende conversatietjes hadden we toen nog.) En wakker worden van een slapende arm zou komen door de harde Chinese matrassen.
Toen bleek dat een aantal mensen het al eens hadden meegemaakt.
Wat een opluchting.
'k Heb het ook al twee keer gehad en ik dacht dat mijn zielig tenniselleboogje een volledige tennisarm geworden was, al slapend.
Er was in mijn arm geen beweging meer te krijgen, geen millimeter. 'k Moest mijn rechterarm met mijn linkerhand opheffen en verplaatsen.
Dat wordt volgend verlof chirurgie, dacht ik. Maar komt dus door de matras ? 't Is een vreemd gevoel hoor, een ganse arm die slaapt.
Een mens wordt er klaarwakker van.

17-08-2020 om 11:34 geschreven door maart

vervolg brief 03  (2000-05-26)

Het supplyship ging vertrekken en ik heb de shipchandler/schipper nog eens neig bedankt voor zijn telefoontje naar het schip.
"Een kleine moeite" zei hij. Ja natuurlijk, dacht ik, hij doet gewoon zijn kassa rinkelen, maar toch bedankt.
Neptunus zal het u lonen. En de rederij zal de factuur betalen.

'k Had er mij bij neergelegd dat we drie kwartier op dat heet cementen deck zouden doorbrengen (in de brandende tropenzon) maar een van de matrozen
kwam ons halen om naar de stuurhut te gaan. Toen dacht ik : de zakken diepvriesvis mee de airco ? Nee, dat is té. Misschien lekken ze al.
We kropen het laddertje op en stapten de koelte in, uit het gesuis van de passaatwind. 'k Viel daar bijna in slaap. 'k Was wakker van 02h en het was
een warme dag geweest. De ch.kok legde zijn hoofd op het kastje en was vertrokken. De man van de SAIT zakte onderuit in zijn stoel en sloot de ogen.
Ik ook dan maar de ogen toe. Heel de stuurhut was in hout, écht hout, massief hout. Er waren nog dingen in koper en dat koper blonk.
Af en toe wat gekraak over de radio en het gekras van de schipper zijn potlood. Het schipke wiegde een beetje. Dit mag hier uren duren, dacht ik.
Maar ja, die zakken vis hè ...

Toen de schipper langszij vaarden en wij ons gereed maakten om de gangway op te stappen zag ik plots in koper 1906 gelast staan.
Kan dat? Een supplyship van 94 jaar oud? Ja, waarom niet, toen werd er nog gebouwd 'voor 't leven', alles moest lang meegaan.
Schepen waren toen nog werkkapitaal. Nu beschouwt de rederij in Antwerpen ze al handelswaar.

           Achteraf heb ik in het foldertje gelezen dat Aruba beoogt 'een dorp op de wereldkaart' te zijn. Met zoveel dure chiqué-winkels?
           De enige toegift was telecommunicatie. Voor de rest houden ze het 'bewust landelijk'. Disneylandlandelijk dan, de decorverf was nog nat.
           https://nl.wikipedia.org/wiki/Aruba 

           Dwz: Aruba staat met één voet in de jaren '50-'60 en dat vind ik zalig, de kassa's in de gewone winkels dateren nog uit die tijd,
           en met de andere voet in de 21^ste eeuw. Het staat niet met zoveel woorden in die folder, maar dat is wat ik gezien heb.
           Het enige écht landelijke dat ik gemerkt heb was 's morgens heel vroeg. Toen het nog fris was en de winkels nog gesloten waren liep ik te verkennen.
           'k Kwam langs een lang plat gebouw waarvan ik dacht dat dit het gemeentehuis van Oranjestad was. PARLEMENT stond in fiere letters op de gevel.
           De poetsvrouw was op het grasveldje de vlag aan het hijsen. De vlag waaide tussen de takken van een boom die wat dichtbij was komen te staan.
           Ze hadden een kleine strubbeling om dat stuk laken, de boom gaf op en loste. Klaar. De vaderlandse plicht was weeral vervuld voor die dag.
           boom = https://nl.wikipedia.org/wiki/Dividivi  + foto 

Toen wij drie aan boord waren, werd ± een uurke later mijn boodschappentrolley naar boven gehesen. 'k Was al enkele keren over de reling
op het maindeck naar beneden gaan kijken, de trolley schoof daar beneden alsmaar opzij, tot tussen de sla en de druifjes, tussen het licht gerei.
Telkens ik aan deck ging kijken kwam ik cheng HUS tegen, in overall. Hij was bezweet en druk & gejaagd doende (volledig de pedalen kwijt)
met in zijn kielzog een ongelukkig kijkende Eddy, de junior van de engineers.
HUS in overall? Op dit uur nog?  Zo dadelijk is het schipke gelost en daar vaart hij mee naar de wal, samen met choff Luc. Afgemonsterd en wel,
met bagage en al. De twee vervangers zijn al van 07h aan boord, dus de nieuwe cheng is al in charge. Wat liep HUS dan nog te doen ...
En met Eddy?
Niet met zijn vervanger cheng Zeba? Jamaar ... wie neemt de machinerijen van dit schip over? Cheng Zeba of junior Eddy?

Bon, ik met mijn boodschappen naar boven, boodschappen uitpakken, boeken intikken en gaan wegzetten. Om 17h15 komt LM boven,
zet zich in After Five tenue in zetel 1. Iets later stuift capt VW hier plots binnen en laat zich in zetel 2 ploffen.
Zetel 2 staat daar klaar voor mensen die moeten stoom aflaten eer ze ontploffen. (behalve HUS, die wou ik niet over de vloer hebben).
Hoegaarden helpt ook zeer goed bij stoom aflaten. Die had VW zelf bij. Wat was er gebeurd :
de SAIT-technieker, de redder van onze e-mail, de engel van Aruba, de krak van de Caraïben, de verlosser uit ons communicatie-isolement
was een snul, een idioot, een achterlijke, een prutser, een onderkruiper, en nog zo een en ander. En héél de organisatie SAIT erbij!
De man moest één loodje verbreken en de installatie 'commissioneren' of zoiets. De capt zou het zelf allang gedaan hebben, hij heeft de code,
maar hij heeft niet de bevoegdheid dat loodje te verbreken. Wat bleek : die man had ook die bevoegdheid niet. En op die man hadden wij al weken 
onze hoop gesteld, capt VW, LM en ik. 
Dat loodje hangt daar al weken zachtjes te glanzen, capt VW blijft daar al weken braafjes af omdat de SAIT misschien toch iemand zou zenden,
nu kómt er eindelijk iemand, en dat dit. Het was een anticlimax van formaat.
Nu blijven we tot de terugkeer uit China, tot Singapore of misschien zelfs tot Fujairah (UAE) sukkelen. Tot einde contract, zeg maar.
En op de koop toe was VW zijn Hoegaarden plots leeg. 

Tegen etenstijd was het bunkeren afgelopen. We gingen aan tafel. We hebben kennis gemaakt met cheng Zeba. Efkes dacht ik dat ik
de stem van cheng HUS in de alleyway hoorde, maar dat kon dus niet hè.
"Jawel, zei capt VW, die loopt hier nog rond."
"Hoezo? Het supplyship is toch al weg?"
"Ja, zuchtte capt VW, maar toen hij hoorde dat het schipke nog een tweede keer kwam, besloot hij nog wat aan boord te blijven."

Zo rond 20h kwam er een general call, te horen over het ganse schip : HUS! Go to de gangway. Portside. NOW! -portside=bakboord
Niet 'chief' of 'for your information' of 'please' ... gewoon NOW. Weg alle beleefdheidsformules.
HUS had het daar zelf naar gemaakt hoor.
'k Kijk iets later eens aan deck, hij was zijn valies naar voor aan het rijden en er was niemand om hem te helpen of om hem uit te wuiven.
Geen levende ziel te bespeuren. Ze waren waarschijnlijk de balen vodden en de chemicaliën naar beneden aan het laten in het machien.

Deur toe, slaapkledij aan en bed in. Voor mij was het genoeg geweest die dag, ik was al wakker van 02h.
Een half uur later rinkelt de telefoon : "M, c'est moi ! Ça y est ! Je suis parti !" Luid. Juichend bijna. Of hysterisch?
"Maar van waar belt u dan chef, van op het supplyship?" (Van op het supplychip? Hoe krijgt hij dan verbinding met een cabinetelefoon?)
Hij was nog niet parti, hij was nog altijd aan boord. Hij was zijn zoveelste afscheidsronde aan het doen. (Alsof iemand hier hem zou missen).
Hij had nóg maar eens het ganse kasteel doorkruist en belde vanuit de cargo control room. (Sebiet ontploft capt VW tóch nog).

'k Heb in die 22 jaar al wel eens mensen 'en catastrophe' weten afmonsteren, maar dit sloeg werkelijk alles.
Zelfs zijn eigen vertrek weet HUS te desorganiseren. Voer voor Psychologen.

2000-06-03 ~ op zee

Enkele dagen na Aruba wist capt VW ons al te vertellen dat in Cape Town proviand en misschien ook bevoorrading zou komen.
Per helikopter. Als de rederij en de catering en de rederij het zuinig willen spelen in Aruba, dan krijgen ze in Cape Town de factuur gepresenteerd.
Voilà. Zo simpel is dat met capt VW.
Én we mogen post meegeven met de helikopter. Da's dus echte luchtpost hè, de brief vliegt hier van boord.

Tot zover Aruba. Ondertussen hebben we geladen in Cabinda (Angola). Van 27/05 in de ochtend tot 30/05 in de avond.
Dat is vier volle dagen. Dit schip is wel een VLCC, maar toch, viér volle dagen? Wel, de boosterpump van de wal was kapot
en daardoor ging hun cargopomp zo traag. De boosterpomp is de pomp die de cargopomp vooraf gaat en ondersteuning geeft.
Na de tweede dag noemde choff Diga deze manier van laden al bunkeren, dat gaat ook langzaam. (Maar duurt slechts enkele uren).

Die vier dagen zaten de mannen van de lading (twee Britten en een Zweed) mee aan tafel. Ze logeerden aan boord.
Wanneer ze eens geen schepen te laden hebben logeren ze in een kamp aan de wal. 1100 blanken zitten daar, voor hun eigen veiligheid.
Er zijn veel nationaliteiten. De security is in handen van een Britse firma, de catering is een Libanese firma, duikers en slepers zijn Afrikaners,
en elke dag zijn er een 1500 inlandse werknemers die het kamp binnen komen. Dat moet daar nogal een bedrijvigheid zijn.
De drie mannen aan tafel vertelden sterke verhalen over boa's en giftige insecten. Dat is daar persies dagelijkse kost, of toch bijna.
Van Angola zelf krijgen ze enkel iets te zien wanneer ze op verlof vertrekken of terugkomen. (28 dagen op en 28 dagen af).
Van Cabinda naar Luanda gaan ze per vliegtuig en vandaar naar Europa. https://nl.wikipedia.org/wiki/Cabinda_(provincie) , https://nl.wikipedia.org/wiki/Luanda_(stad) 

De Zweedse meneer had eens de kans gehad in Luanda eens wat meer te zien dan enkel de weg van het binnenlands naar het internationaal vliegveld.
Rauwe ellende. Mensen die verminkt zijn door landmijnen en langzaam levend liggen wegrotten langs de straat. Dat soort toestanden.
En dat de humanitaire hulpverlening de mensen niet bereikt, omdat de corruptie hen het belet, enz, enz ...
Het kamp is ook omgeven met een strook landmijnen. De omheining wordt bewaakt met infrarood camera's, de kuststrook ook.
De boorplatforms en boortorens worden ook zwaar bewaakt door die Britse security firma.
De mooie snelle motorjachten die we regelmatig zien zijn patrouilleboten. 

De Zweed vertelde hoe ze op de monitoren van de infraroodcamera's konden volgen hoe 's nachts enkele vrouwen de mijnen voorzichtig opgroeven,
een gat in de omheining maakten en lege (olie)vaten kwamen pikken. Daarna maakten ze het gat weer dicht, groeven de mijnen voorzichtig weer in.
Ze riskeren dus met elke mijn twee keer hun leven, voor wat lege olievaten.
"Zijn ze dan zo wanhopig?" vroeg ik.
"Waarschijnlijk wel hè" zei hij.   
Vier dagen van die verhalen aan tafel was genoeg om een iets-of-wat beeld te krijgen.

16-08-2020 om 10:16 geschreven door maart

2000-05-26 ~ op zee, vanavond komen we aan in Cabinda, Angola 

Waar was ik gebleven met het relaas, op Aruba, heel vroeg in de ochtend, de winkels waren nog dicht.

In de zijstraten waren gewone winkels te vinden. Enkele 'bazaars' waar ze vanalles verkopen. Daar heb ik de twee plastic tassen
voor de elektrieker gevonden. De Bulgaren hadden ook een haartrimmer gevraagd. Heel die voormiddag heb ik geen haartrimmer gezien.
Van klein huishoudelijk elektro waren enkel strijkijzers te koop. Hoe knippen de mensen hier hun haar dan? Met de schaar.
Om te scheren gebruiken ze scheermesjes en haardrogers zijn hier niet nodig, daarvoor is het veel te warm, de warme wind is gratis.
De gewone winkels zijn hier stijl jaren '50 van bij ons, decors voor 'Are you being served', een verademing na de operettedecors van de hoofstraat.
In de gewone winkels is heel veel personeel, de ontvangstbewijzen (kasticketten) worden nog met de hand geschreven.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Are_You_Being_Served%3F 

De zijstraten zijn de coulissen van Aruba. Daar is nog niet alle schade van de laatste hurricane opgekuist. Er zijn tweedehandszaken met spullen die 
bij ons zelfs niet meer naar spullenhulp gaan. Er lag een kleine oude boom op het dak van een auto die geparkeerd stond op een grasveldje.
De boom hangt met zijn takken en met groene blaadjes laag over het voetpad. Hij heeft het voorlopig overleefd. Daaronder staat die auto zachtjes
weg te roesten. Op een dag zal de auto door de roest zakken en krijgen we een sculptuur-natuur. Foto
Met een gelijkaardige foto heeft iemand ooit een prijs gewonnen, hebben we later in het foldertje gezien: grote cactussen die uit de motorruimte
van een autowrak groeien. 

Met mijn brieven en zichtkaarten ging ik naar de post. Op de vreemde zelf iets gaan posten is toch zo plezant.
Het postkantoor is een grote hall mét airconditioning. Er stond eigenlijk heel veel volk, 50 à 100 mensen (?).
Ze stonden in het midden van de hall, ze stonden niet aan te schuiven aan de loketten. Ze stonden in kleine groepjes in het midden en
hielden een babbeltje, zoals men bij ons mensen op de markt ziet staan kletsen. Hier doen ze dat in de post, omdat er airco is.
De nodige postzegels had ik snel. Toen ik de zichtkaartjes geschreven had stonden ze daar nog allemaal. Koeling is goud waard.

In de vroege ochtend, toen de temperatuur nog houdbaar was, had ik Mainstreet + zijstraten verkend. Er was een oud fortje te bezichtigen
maar ik had niet de moed om daar weer naartoe te trekken in deze hitte, zelfs al staat het fort maar enkele straten verwijderd van de post.
De boodschappen waren gedaan, 'k moest om 14h aan de pier zijn en het was amper 12h. 'k Heb nog een beetje door het toeristisch gedeelte
geslenterd. 'k heb een 'mooie' landkaart van het eiland gekocht, ze een voor toeristen. Er staat een driemaster op en ook het Panamakanaal (?)
En een pareo. Wat ik daarmee ga doen weet ik nog niet,  maar het is een blauwe en hij was in aanbieding. -Toppié heeft hem nog altijd,
Tina had hem buiten mijn medeweten aan haar dochter cadeau gedaan, mijn herinnering aan een bewogen voormiddag in de Antillen,
dit moest me efkes van het hart 

'k Ging richting Pier. Het Tourist-Info stalletje was nu open. 'k Heb een foldertje gekregen. 'k Zou aan boord wel lezen wat ik had moeten bezichtigen.
De markt was ook open, maar het was te heet om daar te gaan rondslenteren.
En toen werd het tijd om naar de waterkant te gaan afkoelen in de bries op een terras. Terrassen genoeg, allemaal in de bries.
En 2hrs stilzitten in de schaduw zou wel lukken, dacht ik bij mijn eigen zelve. De ch.kok moet hetzelfde gedacht hebben want hij was ook al
op de plek van afspraak. De agent had hem laten weten dat we niet op de pier moesten wachten maar zelf naar het dok
van het supplyship moesten gaan. 'k Had me 's morgens in het opgaan al afgevraagd hoe een supplyship tussen al die jachten & jachtjes zou geraken
op ons van de pier te plukken. Maar eerst wat zitten, uitblazen en vocht innemen in de terrassenzone.

De passagiers van de twee cruiseschepen die we 's ochtends hadden zien aanleggen begonnen het eiland op de komen. Op het heetst van de dag (?)
'k Heb de stroom mensen eens goed bekeken. Ze droegen T-shirts van andere eilanden, Sint Maarten onder andere. Ze waren dus al een tijdje onderweg.
Ze zagen er verbrand en verhit uit, niet echt ontspannen, geen vakantiesnuiten, eerder verbeten gezichten.
Mensen met een Taak: genieten-want-deze-cruise-heeft-geld-gekost. Geen ontspannen wandelen of slenteren, het was eerder een colonne in marstempo,
en sommige mensen strompelden zelfs. Het zoveelste eiland, in hetzelfde klimaat dat hen nu al tien dagen of langer serieuze ongemakken bezorgt.
De zon brandt gaten in de droom waarvoor ze zo lang gespaard hebben.
En ze hebben hun hoge bloeddruk bij. Die hadden ze moeten thuis laten. Heeft dan niemand deze mensen verteld dat de Caraïben in de TROPEN liggen?

Elke dag komen twee grote cruiseschepen toe. Zij spuien elk 800 mensen aan  de wal, dat heb ik uit het folderke. Vandaar die luxewinkels achter
nep-historische gevels (Disneyland stijl),de eerste vier blokken van Mainstreet. In heel die opgeklopte commerce-sfeer heb ik één keer een
ander klokje horen luiden, heel stil. In een hoekje van een uitstalraam lag één T-shirt met een palmboom en als opschrift:
                                                                         Aruba
                                                                                       Same shit
                                                                               Just another island

De mensen die voor een excursie geboekt hadden hebben we niet gezien. De busjes komen pas op het einde van hun toer naar de winkelwijk.
Goed, het was tijd om naar het dok te gaan. Traag hoor, want doorstappen is er voor mij niet bij in de tropen. Er was geen spie schaduw.
Nergens hoge bomen. Bomen krijgen hier de kans niet om hoog te worden, vanwege de Oost Passaat, die waait continu.
verdoken achter de passagierskaai en ver uit het zicht van jachthaven & winkelwijk lagen twee werkdokken. Eindelijk de bekende wereld!
Enkele vissersboten en werkboten, een rondvaartboot met 'glazen' bodem om het zeeleven te bewonderen, en supplyships in alle maten.
We waren er goed intijds, maar het heeft toch tot 16h geduurd een we weer aan boord waren. De ch.kok liep tussen zijn proviand te redderen als
een kloek. De zakken diepvriesvis lagen op het hete cement van het deck te ontdooien. Met de bakken cola hebben we een platformpje gemaakt en
de zakken vis erop gelegd. Zo lagen ze toch al van de hete scheepsvloer, werkelijk een ovenvoer. Daarbovenop hebben we aardappelzakken gelegd,
zo waren ze uit de zon. Meer konden we niet doen. Tenzij Neptunus verzoeken om het wat vooruit te laten gaan. Waarom vertrokken we niet?

We zijn onder de afdaken (schaduwzeilen voor de rondvaartgegadigden) gaan zitten/liggen wachten tot het camionetjes er waren met de
tweede en laatste lading. Toen die lading er was begon de ch.kok naar het een en ander te vragen dat wel gevraagd was maar dat hij niet zag liggen.
De schipper (tegelijk ook shipchandler) keek op zijn lijsten en gaf wat uitleg.
Ondertussen keek ik ook eens rond : geen chemicaliën en balen met vodden voor het machien. En die waren besteld. Ik had die bestelling zelf getypt.
De schipper spreekt behalve Papiamento (de lokale taal, https://nl.wikipedia.org/wiki/Papiaments ) ook Nederlands, maar we hielden het op Engels omdat
de ch.kok moest kunnen volgen wanneer het over proviand ging. 'k Vroeg naar de vodden en chemicaliën voor de machineruimte. Misschien moest
toch nog een lading komen ...? Nee, dit was het.

Vodden en chemicaliën waren wel gevraagd door het schip, maar niet bevestigd door de rederij : "Same old song ..." zei hij.
Daarover was het hele gezelschap, wij drie dus, het eens. Of de captain die dingen dringend nodig had?

            Tja, capt VW zelf zo niet, tenzij een poetsdoek om zijn gitaar wat af te stoffen misschien,
            maar de mensen van deck en machien zitten zo goed als zonder!

"Verschrikkelijk erg nodig" antwoordde ik, nu in het Nederlands. Nederlands verkleint de afstand zo wat. En met een beetje internationale lichaamstaal
van mijnentwege (efkes in het haar krabben, naar de vloer kijken, op de onderlip bijten, in de verte staren ...) zag hij hoe verschrikkelijk erg nodig.
Hij zou me uit mijn lijden helpen, hij greep naar zijn holster: "Kan ik het schip bereiken?" vroeg hij. "Aub Meneer"
'k Had het telefoonnummer al uit mijn handtas nog voor hij uitgesproken was! Had ik 's ochtends in het buitengaan uit de cargo control room
toch een blad met de telefoonnummers van het schip meegenomen zeker! Wat een meevaller dat ik die bladen zien liggen had.
De schipper/shipchandler belt met de brug, hij had direct capt VW aan de lijn en er werd iets geregeld voor later op de dag, een tweede levering.
Hij moest dan wel twee keer uitvaren, maar ook dat viel te regelen. Daarop ging een telefoontje van capt VW naar de agent, meer was daar niet voor nodig.
De agent bevestigt dan telefonisch de bestelling voor chemicaliën en vodden aan de schipper/shipchandler zodat die in gang kan schieten
om het boeltje te organiseren.
Naar mijn idee zouden er nu sloten chemicaliën komen en bergen vodden, voor LM en alle ander mensen aan boord zouden ook heel blij zijn.
Goed gedaan meisje, dacht ik bij mezelf, een beetje intijds rondkijken kan geen kwaad. -vandaag ben ik nóg blij dat ik toen iets in gang gekregen heb

Toen kwam de auto van SAIT toe! De technieker voor de e-mail. Nu komt álles goed ...

(vervolg volgt)

15-08-2020 om 11:53 geschreven door maart

2000-04-23 ~ op zee 

Pasen vandaag: twee kiwi's bij het ontbijt. Een kiwi lijkt toch meer op een paasei dan een banaan of een pompelmoes hè.
En daarbij, de kiwi's moeten op, eieren bewaren langer. 

Zojuist bracht cheng HUS de va-et-vient diskette terug. Dat is de heen-en-weer diskette tussen onze cabine en de zijne én terug.
Gelabeld in mijn handschrift : TO CHIEF ENG FROM 1^st ENG (de nummering is hier anders, een 2^de mecanicien wordt 1^ste genoemd)
Op die diskette staan het werkboek (bijgewerkt tot op de dag), de bestellingen, kortom alles
wat een 2^de mecanicien vroeger op papier indiende bij de cheng.
'k Bekijk die diskette, het is de diskette-navette niet, niet de pendeldiskette. Het is een andere. En ongelabeld? Dat kan dus niet hè,
toen de dingen nog op papier afgegeven werden moesten ze óók in de juiste farde zitten. De juiste diskette, aub chef? En of het misschien
een vergissing was? Ach ja, het was een vergissing, want Luc had het lef (*) gehad hem een diskette te geven waar niks op stond ... (?)

Kijk, als ik de bijgewerkte versie van het werkboek van LM telkens op een andere ongelabelde diskette zet, welk is dan de meest recente versie?
De dag dat HUS er zich eens aanzet weet hij niet op welke diskettes er allemaal versies van het werkboek staan en welk de meest recente is.
Dan moeten we toch op stel en sprong de meest recente versie opnieuw kopiëren, gelijk welk uur van de dag of de avond (of de nacht),
omdat het vent niet wekelijks zijn administratie doet. Niks van: één diskette, de pendeldiskette. En daar komt de bijgewerkte versie op. Amen.
Zélfs voor de menuukes is dat zo.

          'k Heb al genoeg van die administratieve geniën meegemaakt. -en er waren er nog op komst, ook een markant geval, in 2001
           Ze bewaren oude versies, beginnen lijsten van running hours in te vullen en merken op het einde pas dat het niet de meest recente versie is,
           terwijl de datum duidelijk bovenaan stond te staan. En dan? Hoe krijgen ze de meest recente versie naar hun bestand gekopieerd ? Niet. 
           Herbeginnen, dus. En vloeken. Op de computer vloeken hè, niet op zichzelf of hun slordige manier van werken.
           Dat is allemaal al eens gebeurd.
           Zo'n mensen hou ik in het oog als een havik.
           Vier jaar geleden op schip 27 -tekst 229- heeft Cheng Leuke Leu, toen de chaoot van dienst, eens geprobeerd een van zijn typstommiteiten
           in de schoenen van LM te schuiven. Het ging over bestellingen, over specificaties. Hij had de lijn met specificaties per abuus verwijderd.
           En daar zou LM voor opdraaien? Dat was rap opgelost.
           Heel rap : de specificaties stonden wél in onze bewaarversie. -het ging over kleine zaagbladen
           In het bestandsbeheer heb ik hem de datum van de laatste bewerking in dat bestand laten zien: de datum van dag tevoren.
           Dus gisteren stonden de specificaties er nog : bestand openen, hem item n° zoveel laten zien. De specificaties stonden er!
           Ineens besefte hij dat dat klein wijveke hem door had en was het direct al vele minder erg of minder ernstig dan 30 seconden tevoren.
           Kijk, als ze LM iets proberen in de schoenen te schuiven, met gebrul dan nog wel, dan schiet het machientje in mijn bovenkamer subito presto
           naar hoogste versnelling: 1/ men blijft beleefd 2/ er is na een fout op de computer nog altijd de knop 'ongedaan maken',
           die heet UNDO in het Engels en dat dringt bij hem niet door.

Nu terug naar dit schip, met HUS aan boord als cheng: (*) ... omdat Luc het lef gehad heeft hem een diskette te geven waar niks op stond.
'Lef', ook direct beschuldigend dus. Dit soort mensen zoekt een zondebok ipv een oplossing. Daar gaat energie en tijd aan verloren.
Is het wel Luc die zich vergist heeft? Wanneer men met ongelabelde diskettes werkt is een 'abuus' rap gebeurd hè chefke.

Gisteren was choff Luc in velden noch wegen te bekennen en het was drankdag.
De deur van de locker bleef potdicht, hoe hard de wijzers van de klok zich ook haastten. 'k Heb hem ik heel het kasteel gezocht.
Cheng HUS liep hem ook te zoeken. Hem ben ik vier keer tegengekomen. Telkens wat zenuwachtiger, onrustiger & vooral ambetanter, met veel 'mais enfin'.
Hij is zelfs tot gans beneden in de pompkamer gaan zoeken. Ondertussen was LM al boven in de cabine. Geen avondbiertje voor hem dan.
Da's erg hoor. Na een dag werken in een warm machien is zijn koele avondpint van 17h15 heilig.

Om 17h40 hoorden we gebrul buiten.
'Ze hebben Luc gevonden en hij is gewond' ging het door mijn hoofd. 't Ergste eerst hè, minderen kan daarna nog. 'k Ga buiten kijken, er was volk
aan het zwembad: capt VW, twee mecaniciens en twee matrozen. Maar het gebrul kwam van boven. Cheng HUS stond van op deck D naar het zwembad op 
deck A te bulderen. Eddy, de jongste graad van de mecaniciens moest het ontgelden (dat Luc geen bier bedeeld had die namiddag) :
HUS had een checklist nodig, nu, direct, stante pede naar zijn cabine te brengen.
Om 17h40 nog? En moet dat in zo'n taal? En op die toon?
- Zo is dat in 't machien alle dagen, zei LM.
Onmacht en onkunde. Als hij de job van chief engineer niet aankan, waarom heeft hij dan de promotie aanvaard?

Om 18h kwam Luc erdoor voor het avonduurtje. Nogal rozig en zich van geen kwaad bewust. 's Avonds snapten we viavia waarom hij
niet was komen opdagen om 15h20 na de safety-oefening. Hij was blijven pintelieren bij de pompman. Met de deur toe natuurlijk.
Dat moet ook al eens gebeuren maar moet dat op de dag en het uur van de slopchest? Die dag geen bier bedeling,
dat heeft weer eens op HUS zijn systeem gewerkt en de jongste van de hoop moest het ontgelden.
Hij had in de namiddag ook een generall call kunnen laten doen, maar daar heeft hij het lef niet voor. En ik mag het niet.

Eergisteren heeft LM mijn haar geknipt. Het is nu zeer à la Sinéad O'Connor. Extreem kort. Dat is zeer comfortabel, de badhanddoek wordt nu
niet meer zo nat bij het afdrogen. Ongerief : ik moet elke dag mijn ogen opmaken of ge ziet niet dat ik er heb. Als ik nu maar niet zonder schmink val.
De elektrieker vroeg: "Is you eppie with this ...eh..." en hij wees naar waar hij vond dat een kapsel moest staan.
"Very eppie" zei ik, ik heb niks aan te merken op LM zijn knipkunde.

Sinds twee dagen zoemen de buitendeuren als hommels. De ventilatieroosters in de alleyways blazen ineens ipv te zuigen!
Door die druk liggen de buitendeuren te trillen in hun rubberafdichting. Het is een mooi geluid, maar nogal luid. En het wordt ook monotoon na een tijdje.
Als de deuren open staan is het geluid weg. Dus staan ze al twee dagen open. Of dat mag voor de airco is een andere vraag.

2000-04-24 ~ op zee

Gisteren hadden we Paasdiner. Het was heel gezellig en heel lekker.
Lam in de oven, sappig en mals. Dit is een professioneel keukenteam, dat merkt men elke dag.
LM vroeg zich af hoe het lam zou versneden worden, in sneden, in brokjes, of gewoon in de bout bijten en doorgeven.
Op dat laatste waren we niet gekleed, het diner was in full uniform te doen.
Cheng HUS heeft geen uniformkledij bij, hij had dus weer reden om zich ongemakkelijk te voelen en bokkig te doen. (nog ± 10 dagen ...)

Capt VW had het over de onverstoorbaarheid van Mister Valkov. Om 07h doet Mr Valkov de cabine van de capt. Die ochtend was de capt nog op de wc
en de deur van de badkamer had hij niet op slot gedaan. Mr Valkov begint aan de cabine en doet de deur van de badkamer open, hij ziet de capt op de wc
zegt Good Morning Sir, doet de deur weer dicht en gaat in de woonkamer verder werken. Onverstoorbaar. Zoals dat van stewards mag verwacht worden.

De stand in het Zuid-Atlantisch Dartstornooi is Bulgarije 2, België 0.

De boots vertelde een vreemd verhaal over piraten. In Nigeria heeft hij gezien hoe twee Belgische officieren en hun vrouwen werden doodgeschoten en
daarna de capt werd opgeknoopt. Dat klinkt halvelings ongeloofwaardig. Waarom hebben wij daar nooit iets over gehoord via de rederij of via andere kanalen?
En in welk jaar? En wat was de naam van het schip ? Zoiets blijft toch bij!

2000-05-06 ~ ship-to-ship met de Grub

Jawadde, bijna twee weken niet geschreven? Hoe komt dat nu? Teveel werk zeker? Was dat maar waar.
Sinds gisteren liggen we tegen de Grub. Het manoeuvre was mooi en tot op de millimeter geslaagd. De twee VLCC's liggen nu zusterlijk tegen elkaar.
Een primeur voor de rederij in Antwerpen. En toch was het vorig jaar met de ULCC indrukwekkender -tekst 283, schip 30

Gisteren zijn we met de basket (de zweefkorf/het net voor personenvervoer) gaan buurten op de Grub om oude bekenden op te zoeken.
Van hun bemanningslijst wisten we al dat cheng LdG aan boord was, samen met Colette -schip 28 & 29- en Tom V die nu 2^de mecanicien is.
We hebben enge verhalen gehoord over hun vorige reis. De boel stond daar bol van de intriges. Cheng LdG belde met de rederij en zei
dat hij zijn contract opzegde. 'Nee" antwoordde de rederij in Antwerpen en ze haalden capt JB van boord. -schip 27 & 28, tekst 241:
( ...) het houterig & ouderwets beleid en de fezelcommunicatie van capt BJ en ge krijgt een patroon waarbinnen veel onaangename dingen
onopgelost blijven en beginnen wegen. En ook aan 't broeien kunnen gebracht worden.

En choff Caro kon gelijk ook naar huis.
Vreemde story hè, cheng LdG kwam nochtans eerst in aanmerking voor verlof.
Dus er was 'iets', de stoorzenders werden verwijderd en de goeien moesten blijven?
Capt BJ werd afgelost door capt Neli. Hij verjaarde gisteren. Heuglijke verjaardag, hij kreeg gelijk een ship-to-ship manoeuvre als cadeau.

LM kreeg twee zakken met vodden (gecomprimeerde balen poetskatoen) cadeau van cheng LdG, hij zou ze vandaag bij ons aan boord laten zetten.
Deze namiddag komt hij hier bij ons op werkbezoek, buurten eigenlijk.
Vanmiddag hadden we Colette en Tom V mee aan tafel. Zij hebben als kok Aurelio O aan boord, de Filipijnse Ramp die eens
voor ondervoeding heeft weten te zorgen op schip 27. Hij is niet alleen rancuneus en boosaardig maar ook dom. -zie tekst 218, de curry-smurrie
En daar valt niks aan te doen. Bij capt BJ zal hij wel in een goei schuif gelegen hebben want hij werkt 'zuinig'. Schraperig wil dat zeggen.
Geen vers fruit, om te beginnen, en over de rest ga ik niet schrijven, we hebben het vent al eens moeten meemaken. Verder boycot hij
de bereidingen van Colette ik heb dus niet gedroomd op schip 28, toen met die visfumet. Colette haar verhalen komen overeen met de mijne.
We hebben tijdschriften uitgewisseld. Video's (nog) niet. Tegen morgenavond zouden we gelost zijn. Of we na valavond nog zouden vertrekken
weet ik niet, misschien moet dit soort manoeuvres bij daglicht gebeuren.

We gaan naar Aruba bunkeren, dus niks St. Eustatius. Jammer, want we zouden door het Old Bahama Channel gegaan zijn, langs de Cubaanse kust.
Dat is een heel mooie route, naar het schijnt, maar dat gaat dus niet door.
Bunkeren, crewchange en bevoorrading & proviand gebeurt nu allemaal in Aruba en 'out of port limits' op de koop toe. Dat is een dure levering.
Of de man voor de e-mail dan aan boord kan komen blijft afwachten. En op dié man zaten we nu juist te wachten hè, LM en ik.
En capt VW ook natuurlijk, maar hij heeft voor het moment veel meer aan boord dan de e-mail technieker waarschijnlijk.

Over de bevoorrading & proviand zijn al wat dure communicaties over-en-weer geluld met de rederij en met de shipchandler in Antwerpen.
De klassieke vraag is 'of al die spullen wel nodig zijn'. Dat ze wat minder lameren, communicatie per satelliet kost ook geld.

De volgende reis zou zijn : Cabinda (Angola) – China.  https://nl.wikipedia.org/wiki/Cabinda_(provincie)  
En in het opvaren kunnen we geen bevoorrading & proviand nemen in Singapore, daar leveren ze niet meer aan VLCC's terwijl ze varen.
Te gevaarlijk ivm pollutie. In het terugkomen wel, dan vaart het schip in ballast en dan wil Singapore wel leveren.
Het wordt dus een zeer lange reis. Of die stores wel 'nodig' zijn, telexen en faxen ze dan.

2000-05-23 ~ op zee

Op 12/05 hadden we crewchange in Aruba. 's Morgens om 06h zou het bootje er zijn om de vervangers aan boord te brengen.
De ch.kok moest  naar de tandarts en ik mocht mee met het bootje om boodschappen te gaan doen. 's Namiddags ging ik met het supplyship weer
aan boord. En met dat supplyship gingen cheng HUS en choff Luc dan van boord, na de bunkering.

Aruba (Oranjestad) valt enorm tegen. Afgrijselijk toeristisch. De winkels zijn er van hetzelfde genre als in een transitzone van een luchthaven.
Veel parfumeries, winkels van dure kledingmerken en taxfree fotomateriaal.
Waar zijn de gewone winkels dan? Misschien in San Nicolas of in Aruba-Noord, maar zo ver ben ik te voet natuurlijk niet geraakt.

'k Moest videofilms en boeken meebrengen, voor 550 USD: 225 USD van onze welfarekas en 325 USD van de Bulgaarse welfare kas
want die mannen hebben een aparte kas van hun agentschap.
In heel downtown Oranjestad (vier kruispunten groot) geen ene videofilm te koop, enkel te huur.
Of ik kinderfilms bedoelde? No, for adults. -foute woordkeuze van mij !
In de twee CD-winkels van Oranjestad waren drie videofilms te koop van Zuid-Amerikaanse zingerds en een van de Drie Tenoren.
Daarmee moest ik niet aan boord komen, denk ik. Daar ook vroegen ze of ik misschien films voor kinderen wou. No, for adults. -ayayay!!!
Want kinderfilms verkopen ze bij Toys 4 US. 'k Ben toch maar eens gaan kijken bij Toys 4 US, misschien weten ze daar iets meer.
Daar hadden ze enkel Disneyfilms.  En over films for adults wisten ze verder niks.

Om 09h 's morgens wist ik dus al dat er op het eiland geen films verkocht worden en dat ze raar kijken wanneer ge er naar vraagt.
Het begon warm te worden. Tropisch warm, geen films en nog een paar uren te doen ...
En toen ... toen pas viel mijn vent dat ik niet naar films 'for adults' had moeten vragen maar naar 'regular films for grown ups:
adventure, action, romance, thrillers, that kind of stuff'. Daarméé keken ze zo raar!
Ik had zonder blozen en luidop naar porno staan vragen, wel in een winkel of vijf.

Dan naar de boekenwinkel, eigenlijk een papierhandel met wat tijdschriften en ook een boekenstand. Ze stonden niet eens per alfabet.
Geen J. Sanford te vinden, gene Michener of Irving te zien. Wel veel kaften met hartjes en lintjes en balletschoentjes. Ik keek eens in de bak met
afgeprijsde boeken, dat zag er al wat beter uit. 'k Heb 21 pockets gekocht. Met wat we van de Grub gekregen hebben is het schip nu 32 boeken rijk.

14-08-2020 om 00:00 geschreven door maart

2000-04-07 ~ op zee

Vandaag barbecue. De voorbereidingen zijn volop aan de gang. Het roze varkentje hangt boven het vuur bruin te roosteren en de blote
bovenlijven zien knalrood, ch.kok, choff Luc en heel de logistieke ondersteuning. Er zijn veel struise vrijwilligers om dat varkentje te roosteren.
Het is persies vakantie vandaag.

Vanmorgen hebben we de mail van Didi ontvangen. Donc, ça marche. Dat wisten we al wel van capt VW, maar nu zien we het met onze eigen ogen:
de mail-installatie werkt. Lang leve capt VW.
En een gordijn voor de cabinedeur komt er ook. Choff Luc heeft een rol groene canvas in zijn locker. Daar krijgen we morgen een stuk van.
Morgen pas, want vandaag moet hij vuur en varkentje in het oog houden. We krijgen die canvas op één voorwaarde, dat ik voor hem ook
een deurgordijn maak. Twee canvassen dus. Er komt schot in de zaak. https://nl.wikipedia.org/wiki/Canvas_(materiaal) , https://nl.wikipedia.org/wiki/Zeildoek 
Op canvas kan men schilderen hè. Verf is aan boord, red, blue, yellow ... yellow! Daarmee kan ik zonnebloemen schilderen.
Eerst het canvas opspannen zeker? Oei, laat maar. Zo zot gaan we niet doen.

Waarom dat deurgordijn zo lang aansleept? Een mens zou denken, ik neem gewoon een oude bedsprei of een oud tafellaken en ik fiks daar iets mee.
Awel, dat gaat niet. Er is nog geen recuperatiemateriaal. Het schip is pas van maart 1999 in de vaart. Alle scheepsmateriaal is nog nieuw en
in goede staat. Er valt nog niks te recupereren.

2000-04-14 ~ op zee

Gisteren zijn we rond de Kaap gegaan en we kunnen FM ontvangen, al twee dagen. Brian Ferry komt naar Cape Town. Allen daarheen.
Enkele dagen voor ons vertrek uit België hoorden we in de auto een interview met Dana Winner. In de auto staat de radio op VRT2.
Het gesprek ging over haar optredens in Zuid-Afrika en andere verre reizen. Onder andere naar Dubai (UAE, Midden Oosten)
De presentatrice en de presentator vroegen waar Dubai lag.
"Euh ... in Noord-Afrika, zei Winner, ja, Noord-Afrika." Jammer dat ze haar niet gevraagd hebben in welk land van Noord-Afrika.
Wat zou ze er dan uitgeslagen hebben. Ik vermoed dat ze zat teken te doen van ik-weet-het-niet! niet-verder-vragen!
Want Noord-Afrika was hen plots voldoende als plaatsbepaling, zij het anderhalf werelddeel mis.

De barbecue van vorige week was een succes, het was een heel lekker varkentje. 'k Heb een royaal stuk van de filet gekregen, ik voelde mij als een prinses.
Als een Breugheliaanse prinses. Enkele dagen later vertelde capt VW dat hij de barbecues met de Filipijnen feestelijker vindt. Er is meer ambiance.
Allez zeg, en LM&ik vonden het juist zo rustig dat eens niét de obligate karaoke volgde. Karaoke is misschien plezant voor degene die staat te zingen
maar moet dat per sé met versterking? 't Blijft even vals klinken, alleen stukken luider.

De e-mail is kapot, sinds dinsdag. Capt VW vermoedt dat iemand van de rederij in Antwerpen toch iets in bijlage verzonden, want het systeem zit muurvast.
En capt VW had hen nog zo gevraagd voorlopig alles in *.txt (onbewerkte tekst) en zónder bijlagen te verzenden. Hij denkt dat het 't krantje is
dat de boel blokkeert. En op dat krantje zat hier echt niemand te wachten. En daardoor is ook de privé-communicatie per mail afgesloten tot 08/05.
Juist nu. Om onnozel van te worden.

Gisteren heeft dit schip 18Kt (knopen) gedaan, 15Kt geleverd door het machien + 5Kt bonus door de stroming.
En zo gingen we de bocht in, de Kaap rond. 's Avonds moesten we al snelheid minderen want we gingen te snel, hadden 'ze' gezegd.
Ze = Tankers London, denk ik, de firma van de lading.

Het is herfst hier in het zuidelijk halfrond en gisteren was het maar frisjes, rap weer naar het noorden, naar warmere regionen.
Voor LM hoeft dat niet, weer eens de tropen door. En deze keer gaan we schuin door de tropengordel, 't zal dus langer duren.
Arme mecaniciens. Nuja, het zijn geharde mensen hè. Behalve mijnen delicate misschien?

2000-04-18 ~ op zee

Gisteren heeft iemand bij Tankers Londen ontdekt dat dit schip niet in de States binnen mag, ttz: dit schip heeft een Chinese eigenaar en de Chinezen 
willen dat niet hebben en dat staat zo in het verhuurcontract voor dit schip. Oeps! zeiden ze gisteren bij Tankers Londen. Ze gaan onze bestemming
efkes aanpassen. En dit 17 dagen na vertrek uit Ras Tanura? Wat een geluk dat de aarde rond is, of we moesten terug.
Waar we nu zullen lossen weten we nog niet. Misschien kunnen we ermee gaan leuren : "Moet er nog crude oil zijn?"
Er bestaat een redelijke kans dat het Aruba of Bonaire wordt (Nederlandse Antillen) Daar zouden we tegen de kaai kunnen. (Met een VLCC?)
Hier aan boord is iedereen alvast blij.
Er is een probleem : de zeekaarten.
Die faxen ze wel van op schip 31, zei capt VW. In A4-lapjes en die plakken we hier aan mekaar. Mailen zou meer precieze kopieën geven, maar
dat kan voorlopig dus niet. We geraken er wel.
Hopelijk stuurt Tankers Londen ons met de lading niet naar the middle of nowhere, out of port limits en ship-to-ship want de specialist(e) van
de e-mailinstallatie moet aan boord geraken hè. Het belangrijkste eerst zeggen wij hier. Een lading van enkele duizend ton is zo belangrijk niet.
Als de e-mail maar in orde komt.

De lading van dit schip is het probleem van Tankers Londen. Serieuze zorgen denk ik. Volgens het contract moet de eerste druppel van de lading
in Louisiana geleverd worden op 08/05. We varen full speed naar de Caraïben, er wordt 25 ton meer fuel (brandstof) verbruikt per dag.
Ze hebben aan tafel eens uitgerekend hoeveel dat kost. Een miljoen. -BF of USD?- En dan zonder de bijkomende vervoerkosten om de lading 
van de Caraïben naar Louisiana te krijgen. 'k Moet er niet aan denken. De zullen die iemand bij Tankers-Londen een kaartje sturen van op een
Caraïbisch strand. Als hij/zij er dan nog is, bij Tankers Londen.

Hoe komt een schip van een Chinese eigenaar bij Tankers Londen en bij de rederij in Antwerpen terecht. Awel, de Chinees eigenaar (of firma)
heeft liquiditeitsproblemen. Hij heeft enkele schepen teveel besteld in Japan. Oeps!
Daarom verhuurt hij dit schip aan Tankers Londen en Antwerpen zorgt dat het bemand en bevoorraad geraakt.
En nu gaan wij niet aan de boei in Louisiana maar tegen de kaai op een mooi eiland, dank zij de vergissing van iemand bij Tankers Londen.
Die Chinese rederij heeft een tamelijk sobere (Spartaanse) stijl. Van alles is maar juist genoeg aan boord. Of niet, zegt LM.
De Chinese eigenaar verhuurt dit schip misschien geen tweede jaar, dus blijft het afwachten en hopen of er voldoende zal geleverd worden
voor deck en machien, vanuit Antwerpen.
Welfare kunnen we vergeten, denk ik. Hier zijn royaal twee boeken in de bibliotheek.
Die twee boeken blijven niet in de kast hoor, die komen elk in een monstrans.

Toen de Belgen en de Bulgaren hier aan boord kwamen om het schip over te nemen van de Chinezen was er geen tafelservies, noch bestek.
Zelfs geen rijstkommen die we eventueel zouden kunnen gebruiken als soepkommen. Er waren plastic chopsticks en inox kantineschotels met vakjes,
zeg maar veredelde gamellen. Borden en bestek zijn er ondertussen wel.

Gisteren hebben de heren basket gespeeld. Drie tegen drie. 'k Heb er foto's van gemaakt. Het basketbal terrein is afgespannen met netten.
Van boven gezien rennen de spelers persies in een kooi rond. De netten hangen daar om de bal aan boord te houden, maar het lijkt alsof
ze daar hangen voor daar hangen om zes rondspringende heren binnenboord te houden. De 3^de stuur heeft zijn pols al bezeerd. Een werkongeval?
Voor wij aan boord kwamen hadden ze op anker 's avonds in de Perzische Golf een paar keer gevoetbald, op de helikopterlanding.
Het terrein was daar toen ook helemaal afgespannen met netten, als bal werd een minder gevulde basketbal gebruikt en de grote deklichten werden
aangezet. Zelfs na zonsondergang was het nog bloedheet, wist choff Luc te vertellen. -wie voetbalt er nu op een stalen plaat in de Perzische Golf ...
De pompman had de materiaalkarren naar voor gereden, ingeval iemand door hitteslag naar de koelte moest vervoerd worden. -gezond verstand 

Een tijdje geleden vertelde capt VW iets over een ander schip, toen was hij nog choff. En het was in de jaren '90, in de periode dat er nog
met Zaïrezen gevaren werd. Het schip had een zwembadje, maar het was in erbarmelijke staat. Hij heeft zich daar eens aan gezet en toen de
restauratiewerken klaar waren en de verf droog was, vulde hij het in de namiddag, om voor het avondeten een verfrissende plons te kunnen maken
in een proper zwembadje met helder zeewater.
Toen hij 's avonds aan het zwembad kwam stonden de Zaïrezen zich daar enthousiast te wassen, met zeep en al. -zeep met zout water?
"Tous ensemble, comme au village". Allemaal samen aan het bassin is toch veel socialer dan ieder apart in zijn eigen douche!
Het zwembad was gewoon een bad geworden en VW heeft voor de rest van zijn contract niet meer de kans gekregen eens te zwemmen in
proper zeewater. Maar in Zaïrese dorpen wordt nu wel met dankbaarheid in de stem over hem gesproken.

Er is al één deurgordijn klaar. Vandaag heb ik de eyelets er in geklopt, de koperen ringetjes, Ø ± 2cm. Natuurlijk zijn er maar 15 ringetjes en
ik heb er 16 nodig, 8 per gordijn. Van alles is maar een beetje aan boord hè. Een zeer klein beetje blijkbaar, amper een handvol!
Maar daar vind ik misschien iets op. En toen ik er al 3 van de 8 ingeklopt had, het 3^de al wat minder rond dan het 1^ste, toen pas zag ik dat ik
aan de achterzijde bezig was. Kermille, en geen reserve ringetjes om te herbeginnen. Dan maar een siersteek in de zoom onderaan,
dat leidt de aandacht af van de bovenkant. Zo blijf ik bezig.

Bezig blijven is een probleem. Er zijn niet genoeg jobkes voor mij hier aan boord. -gelukkig was er Encarta https://nl.wikipedia.org/wiki/Microsoft_Encarta 
Een paar dagen geleden had choff Luc een jobke voor mij. Typwerk. Veel, had hij gezegd. 'k Was blij. Bezigheid tot volgende haven!
Veel = 2,5 blz's met dubbele spaties en wat opmaak. In doorlopende tekst eigenlijk 1 blz maar. Bezigheid voor 20 minuten. En die 20 minuten,
dat kwam eigenlijk dank zij de lay-out. Anders was 't nog rapper gedaan geweest met typen.
En deze namiddag is er misschien nog een jobke. Papierwerk dat cheng HUS hem handgeschreven bezorgt, niet op diskette.
Waarom niet op diskette? Geen idee.

18h10 : 'k Heb geen typjobke gehad. 't Zou nochtans deze namiddag in de bus steken.  De bus = het houten bakske naast de deur.
En LM is nog altijd niet boven. Er zal iets zijn in het machien, want ik hoor het ene alarm na het andere.

2000-04-21 ~ op zee

Nieuws: 04/05 gaan we ship-to-ship lossen tegen de Grub. Daarna gaan we naar St. Eustatius voor crewchange (bemanningswissel) en bunkering.
Dat de crewchange doorgaat is een hele opluchting. En niet alleen voor de Bulgaren, ook voor LM: cheng HUS wordt afgelost en dat is beter voor de
collectieve bloeddruk hier aan boord.
Choff Luc heeft gevraagd of ik op 04/05 foto's wil maken van het manoeuvre, twee VLCC's die ship-to-ship gaan. Bibi direct akkoord natuurlijk, ikke.
En ik heb wat straffe verhalen opgehaald over 'mijn' eerste ship-to-ship manoeuvre, met schip 30 een VLCC tegen de Sea Giant, een ULCC.
VLCC = een Very Large Crude Carrier
ULCC = een Ultra Large Crude Carrier
Dat manoeuvre van enkele uren was persies een choreografie en op het einde van die pas-de-deux lag heel schip 30 klein te zijn
in de schaduw van de Sea Giant.

Choff Luc wordt afgelost door choff Diga, met wie we al gevaren hebben op schip 28. Hij brengt de digitale camera voor het schip mee en ik heb al
permissie van capt VW afgelutst om met die camera het schip te gaan fotograferen van op de kaai in St. Eustatius. https://nl.wikipedia.org/wiki/Sint_Eustatius 
Een klein probleem, zei choff Luc, in St. Eustatius mag niemand aan de wal, men heeft een Nederlands visum nodig om er een shorepass te krijgen.
Wabliéft? Als EG-lid ook? -het was larie natuurlijk, maar ik heb efkes meegespeeld
In Antwerpen komen Ollanders zonder vergunning tegen de kathedraal staan plassen. Geen papieren voor nodig. Maar op een van hun Antillekes
zouden wij volgens die zeikerds een visum nodig hebben om op een kaai en op sociaal aanvaardbare wijze enkele foto's te gaan maken van
ons bloedeigen Chinees gehuurd schip? Pisnijdig word ik van zoiets. Leuke buren hebben wij.
Capt VW zat te knikken en te beamen en choff Luc zat te grinniken omdat zijn mopje geslaagd was.

Na drie dagen basket zijn al drie spelers afgevallen. Verstuikte gewrichten. Moeten die mensen zo aan het werk? Ja.
Capt VW staat vol blauwe plekken. IJsblokjes en Hirudoid alom. Dat alles voor de 'sfeer'. En wie bepaalt wat 'sfeer' is?

Eergisteren is mijn cent gevallen waarom choff Luc liever niet heeft dat ik de menu's in het office print. ('k Doe dat dus niet meer en verbruik al
een week of vier onze eigen inkt voor het eerste exemplaar. Het kopieerapparaat gebruik ik daarna natuurlijk nog wel).
Zo om de drie dagen veroorzaakt de elektrieker op de printer een 'jam générale', een knoeiboel. Hij laat bestanden van hem in opdracht staan (?)
De volgende die komt printen krijgt eerst een aantal van zijn lijsten afgedrukt en ook lege tabellen. (?)
Dat alles omdat hij het printbeheer niet onder de knie heeft. Zucht.
Door zijn geklungel in het office mag ik daar niet meer printen, omdat choff Luc het gesukkel & gedoe van de elektrieker meer dan beu is. Zucht.

Zondag Pasen. In groot tenue, had choff Luc voorgesteld. Dat gaf verschrikte gezichten bij capt VW en cheng HUS,
ik denk dat ze hun wit hemd nog uit hun valies moeten halen. En hebben ze hun epauletten wel bij?
Tropentenue is met witte kniekousen en de omslagboord moet 10 cm zijn, wist choff Luc erbij te vertellen.
Hoe zo'n jonge gast die antieke geplogenheden kent? Zijn vader is cheng geweest. De helft van zijn carrière heeft hij op de fruitschepen
gevaren, bananen vervoerd. Hij is nu +70j en eet al 30 jaar geen banaan meer. https://nl.wikipedia.org/wiki/Belgian_Fruit_Lines 
Hij kan geen banaan meer zien.

13-08-2020 om 10:22 geschreven door maart

vervolg brief 01 (2000-04-01) 

Capt VW vroeg aan choff Luc hoe het met de boots en de matrozen gesteld was.
Choff Luc knikte eens, alles dik oké dus, de boots is zijn rechterhand.
Als ik goed begrepen heb zijn de meeste van deze Bulgaren, of allemaal, opgeleid in het leger. Awel, dat is te merken.
Niet dat ze gelijk in Amerikaanse actiefilms in houding springen en "SÍR, permission te speak SIR!" brullen maar
ze hebben iets professioneels over zich.
Zo was het niet met de Israëli (vermaledijde schip 25) en de Polen (schip 30) die elk order opvatten als persoonlijke kritiek, hun antwoord
alvast begonnen met 'yes but ...' en dan nog moesten nadenken over welke bezwaren ze zouden aanbrengen die er uiteindelijk geen waren.
En het zijn geen frêle mannekes, ze stappen kwiek, niet van dat Filipijns tegen-hun-zin-geslef.
Kortom, het heeft allemaal iets geruststellend.
Ze hebben zoiets over zich gelijk Dany, de Roemeense 3^de stuur op schip 30. Hij was ook in het leger opgeleid.
Een mengsel van taakgerichtheid, rustige zelfzekerheid en hoffelijkheid. 'k Probeer dat in één woord te krijgen. Zeemanschap? Vakmanschap?
Ik blijf zoeken naar dat woord hoor. -nu denk ik dat ik toen gewoon zocht naar het woord 'opvoeding', dat vat het zo wat samen
Jaren geleden heb ik eens enkele keren gesproken met iemand die bij het Vreemdelingenlegioen geweest was, en die had ook die attitude.
Zit ik hier nu lyrisch te doen over een militaire opleiding? Ík? OEI! Oeioei. Oeioeioei.
Hoffelijkheid is wel het juiste woord hoor. En die sociale vaardigheden en die attitude komen toch érgens vandaan ...

En dan nu de mensen van de keuken. Die gasten hebben het ook. Én zij hebben op cruiseschepen gevaren. Dat is te merken aan het eten, aan
de afwerking van de tafels, aan het poetswerk, aan alles. Ze dragen een zwarte pantalon ipv pied-de-poule, dat geeft een nog professioneler indruk.
Onze steward heet Valkov en die was zelfs blij dat er een menu was voor elke tafel in elke mess. (+ een print voor elke pantry en voor de keuken)
Hij zei een keer thank you en een keer thank you very much, heel stil, zonder toeters en bellen. 'k Mag de menu's op de passe-plat leggen,
hij zorgt dat ze ter plaatse geraken, wat ik eigenlijk zelf kan doen. Dat hij daarvoor extra moet rondlopen vindt hij niet erg, da's gewoon
'part of the job'.
'k Spreek hem aan met Mr Valkov. Niet dat wij hier stijf staan van de vormelijkheid, zo ineens, maar die gast inspireert dat gewoon.
En mens houdt zich vanzelf rechter in zijn nabijheid. Het is een plezier hem te zien serveren, geen strijkages, gewoon souplesse en tempo.
Vandaar dat ik hem aanspreek met MISTER Valkov. Het soort mens dat van dienstverlening een vak maakt, zonder te vervallen in onderdanigheid.
Klinkt dit overdreven? Wel, dat is het niet.

          'k Heb dit schrijfsel efkes overlezen en het klinkt nogal opgetogen of te mooi om waar te zijn. Maar ik ben niet aan het overdrijven, denk ik,
           het is hier al 7 dagen zo. Dan zal het wel de stijl van het huis zijn zeker? Houden zo en meedoen.

Zojuist bracht de elektrieker een dubbele stekkerdoos aan de deur. Nu kunnen we én de frigo én de muziek tegelijk laten werken.
Die stekkerdoos bracht hij niet met een gewichtig gezicht van 'ik heb mij voor u een inspanning getroost, zorg dat ge het onthoudt en niet vergeet'.
Neenee, hij bracht ze met de glimlach. Jamaar, zoveel werkvreugde en vlot verloop zijn wij niet meer gewend hoor. 
We hebben nu dus muziek. In het hifi-bakbeest is over verschillende plateau's plaats om 25 CD's  te leggen. We hebben er 30 bij. 
Dilemma: welke vijf leggen we er niet in?

Zojuist bracht choff Luc een mail van Didi voor LM binnen. Luc loopt ook al te smilen. De opgewektheid van de Bulgaren werk aanstekelijk.
De enige die er immuun voor is, is cheng HUS (op schip 28 al mee gevaren). Stillekes laten knorren, zeg ik.
Hij heeft al laten horen dat hij zijn papierwerk van twee maanden op een hoop laten komen heeft. Ja ..., en dan? Ik typ enkel en alleen voor LM hoor.
En vlak voor de States zal heel die berg moeten verzet worden zeker? Met man en macht? Op mij moet hij niet rekenen.
Gaat hij weer eens lopen jammeren wanneer het zover is? ... wordt vervolgd, hoewel ik u het scenario nu al kan uittekenen hoor.

Eergisteren aan de boei kwam hij er om 10h mee af dat de scavenging moest gedaan worden. Om 10h pas?
Niet om 06h of om 08h of de dag tevoren? Er gaat tijd op aan de mise en place van alle materiaal hoor.
En waarom aan de boei en niet en dag of wat ervoor op anker? Enfin, het wordt weer zo'n desorganisatie als vier jaar geleden op schip 28 hè.
Het is niet occasioneel bij dat vent, zijn bovenkamer is gewoon een ramp. Hoe is dié aan zijn promotie geraakt? Erg. Afgrijselijk gewoon.
De voorganger van LM, 2^de mecanicien RY, is de flexibiliteit zelve, en hij heeft hier zijn contractperiode niet uitgedaan. Daarmee is de situatie
beschreven zeker? Dan ga ik ophouden over dat stuk HUS, want ik wordt er wee van als ik bedenk wat LM nog allemaal te wachten staat.

Nog één verhaal : LM moest in Ras Tanura (Saoudi Arabia) 's avonds nog naar de -2 voor iets, het blad met running hours van de machinerijen
vergeten, of zijn leesbril, zoiets. Enkele seconden later staat cheng HUS hier aan de deur om te vragen waar LM is.
- Hij is naar beneden chef, antwoordde ik.
- Nu nog?
- Hij is zijn bril vergeten. (De moeial. HUS heeft continu gezelschap nodig en komt dan maar beslag leggen op andermans vrije tijd.)
Terug in de cabine vertelde LM dat cheng HUS ook naar beneden gekomen was omdat hij dacht 'dat er Saoedi's in het machien zaten'.
Alsof de Saoedi's van de lading daar hun wit hemd zouden aan wagen. En anderen geraken niet door de gates.
- Tiens, zei ik, 'k had hem toch gezegd dat gij het waart beneden ...
De cabine van de cheng ligt pal boven de onze en kijkt ook uit op de lift. Op het controlepaneeltje naast de liftdeur kan men volgen waar de lift
zicht bevindt, gesteld dat men 's avonds niks anders te doen heeft (achterstallig papierwerk van twee maanden inhalen bvb, HUS?)
En de lift was 's avond nog efkes van level C (wij) naar level -2 (machien) gereisd. Dat was voldoende om HUS weer gezelschap te doen opzoeken.
Niet mét ons en niet bíj ons, HUS. Leef uw eigen leven.

Het is 15h: nu breng ik efkes de fax van Didi naar beneden. LM zal blij zijn.
Ziezo, 'k ben al terug. Van level C naar level -2, en terug. Dat is allemaal te volgen op het controlepaneeltje naast de liftdeur, voor wie zin heeft
om daar op te zitten kijken. Zucht ...
Op level -2 komt de lift rechtstreeks in de control room van het machien. Da's gemakkelijk hoor, want in feite is het machien 'only authorised personnel'.
Dus strikt genomen mag ik daar niet door van de verzekering en van nog zo'n paar instanties.

Na de Straat van Hormuz krijgen we een barbecue, op een dag dat LM niet van wacht is, heeft capt VW al laten weten.
De elektrieker loopt hier geen stille wacht, dus om de drie dagen is het LM zijn beurt, zoals op het vermaledijde schip 25. Dan slaapt hij in overall op de seat.
Dat is nieuw hoor. Op andere schepen deed hij dat niet.
Daarvoor had ik een tweede set lakens nodig, om de seat te kunnen klaarmaken voor de nacht. Die lakens heb ik direct gekregen van Mr Valkov.
Op het vermaledijde schip 25 moest ik een half uur uitleg geven waarvoor ik een 2^de set lakens nodig had. Hier niet. Mr Valkov weet wat stille wacht is en
waarom sommige mecaniciens dan liever werkensklaar in overall slapen. En daarom op de seat.
Zo gaat het goed vooruit hè, als de mensen met een half woord snappen wat er bedoeld wordt. (Ben ik nu weer aan het bejubelen?)
En wat blijkt ? LM slaapt beter op de seat dan op de matras. (Jamaar zo niet hè man) De seat is namelijk zachter dan de matras. Die is keihard.
Mijn zeebonk is voor sommige dingen nogal een delicate. Men zou het hem niet aangeven, maar het is zo. De matras is keihard. Iets minder hard dan de vloer.
En dat is in alle cabines zo, heb ik begrepen. Omwisselen met de matras van een onbewoonde cabine heeft dus geen zin. Nu ja, 't zal wel wennen.

De overalls van de mecaniciens worden door de wiper gewassen. Hij krijgt daar een overuur voor. -de wiper = de poetsman van het machien
De overalls van de stuurmannen worden door een matroos gewassen, na zijn coffeetime. Die is misschien blij dat hij efkes langer van de brug weg mag.
Dat maakt dat ik hier geen laundry-jobke heb.
De bar, eigenlijk smokeroom want er staat geen toog, is selfservice en de frigo wordt bijgevuld door Mr Valkov.
Het zwembad dan? Vergeet het. Dat was vanmorgen al uitgewassen en gevuld. 'k Durfde zelfs niet vragen of ik mocht meedoen, want
ik zou maar in de weg lopen van die kwieke gasten.
Conclusie : buiten de cabinebezigheden en een beetje typwerk voor LM het ik enkel de menu's als jobke.
Verder heb ik helemaal niks voor het schip te doen. En da's toch weinig hoor, het geeft een nutteloos gevoel.
'k Kan hier zelfs niet scheepstuinieren want de messrooms en de smokeroom hebben wel plantenbakken maar er staat nog niks in. Ook geen potaarde.
En moest er iets in staan, dan zouden de stewards wel water geven, kwiek als ze zijn.
Zelfs de instructieboeken van het machien zijn shipshape, gloednieuw eigenlijk. Er valt nog niks te repareren.
En in alle laundries zijn de filters gekuist en blinken de kranen. Om moedeloos van te worden.

Zal ik dan toch de cursus Spaans weer moeten bovenhalen? Ay caramba. 'k Heb niet veel zin.
Mechanica voor Beginners dan? Absolúút geen zin. -gelukkig had ik Encarta, dat was mijn redding  https://nl.wikipedia.org/wiki/Microsoft_Encarta 

Dit schip is een tanker. Er zijn aan dek geen luikdeksels die het zicht zouden kunnen beperken, want er zijn geen luiken, enkel tanks. Benedendeks.
Aan SB en BB staat een manifold natuurlijk, of we kunnen geen lading nemen of lossen. En op de nodige plaatsen staan ook winchen.
Tussen dat alles: ruimte. En door al de parallelle pijperijen die naar voor lopen lijkt het schip nog eens zo lang en ruim.

De drie cargoleidingen zijn vanuit de cabine duidelijk zichtbaar gemarkeerd met elk om de zoveel meter een brede kleurenband : red, yellow & blue.
In '94, op schip 24 had LM me eens gevraagd iets op te zoeken over een cargopomp in het archief van de werkboeken van alle voorgaande 2^de mecaniciens.
Dat archief gaat terug tot in de tijd van Vasco da Gama, ik was er een tijd zoet mee.
's Middags was hij een beetje verbaasd dat ik nog niks gevonden had en ik was een beetje ongerust omdat ik er waarschijnlijk over gekeken had.
Tegen 's avonds had ik het archief voor een tweede keer doorgenomen. Toen was hij zéér verbaasd dat ik nog niks gevonden had en ik
was danig ongerust omdat ik er waarschijnlijk een tweede keer over gekeken had. Da's geen opzoeken hè.
- Nee, zei ik, kijk maar, (notities erbij genomen) op deze bladzijdes staat iets over red, yellow en blue line maar nergens staat iets over the green cargoline.
Stilte op de seat. Vree stil. Hoe stiller het bleef, hoe erger ik het vond en hoe kleiner ik werd. En toen fluisterde LM:
- Eh, (gekuch) het moest blue cargoline zijn.

Dat gaat mij hier niet overkomen. Ten eerste is hier nog geen archief en ten tweede zijn de brede kleurmarkeringen van uit de cabine duidelijk zichtbaar.
En Green Line is een assortiment van Colruyt denk ik erbij, wanneer ik 's morgens buiten kijk en de red, yellow & blue kleurbanden op de cargolines zie.

2000-04-05 ~

De Belgen hier aan boord (staff + LM) hebben alle vier al meer dan één Koreaanse werf meegemaakt. Na twee of meer keren enkele maanden Korea
spreken ze al wat Koreaans. Aan tafel (in het Nederlands dan) worden nogal sterke verhalen verteld. Jammer dat ik ze niet allemaal kan onthouden.
Koreaanse toestanden. Hilarische toestanden. Achteraf bekeken natuurlijk.
Verder vertelde capt VW de allerstrafste verhalen over het zusterschip van het vermaledijde schip 25, dat hij samen met cheng Peegie
overgenomen heeft van de Chinezen. Chinese toestanden. Dat daar toen geen rampen gebeurd zijn is zeker niet te danken
aan de Chinese manier van denken en aanpakken.

2000-04-06 ~

Vandaag had ik 'véél' werk. 'k Heb elf fotokopiekes gemaakt voor LM.
En dan bestaan ze het te vragen waarmee ik zoal mijn dagen vul. Awel! Met elf fotokopiekes!
Gisteren heb ik iets geleerd. Om plat van achterover te vallen dat ik het uit mezelf nog niet wist:
het is goedkoper iets een aantal keren te fotokopiëren dan een aantal keren te printen. Ik heb alzeleven gedacht dat de  toner voor een kopieerapparaat
evengoed stukken van mensen kostte zoals de inkttanks voor een printer. Awel nee. Kopiëren is goedkoper.
Hoe moet het nu met de menuukes. Het formaat is een A8 (een halve A4). 'k Zal me eens over dat probleem buigen en wanneer ik weer recht geraak
laat ik u iets weten. De airco doet het hier voor 200%. Een beetje straf dus, zelfs voor een rokerscabine. 'k Ben nogal stram vandaag.
'k Zal me morgen of straks met die halve A4 onledig houden.
En dan nu weer naar Encarta, mijn vlucht en toeverlaat

12-08-2020 om 09:40 geschreven door maart

2000-03-30 ~ Ras Tanura, Saoudi Arabia 

Dag Belgen in het Binnenland, hier twee in het Buitenland.
De travel naar Dubai (UAE) is vlot verlopen, behalve dan dat we over Manchester moesten. Een vol uur west vliegen als ge naar het oosten moet,
dat is in de kering twee uren teveel stilzitten in zo'n stoeleke: 7hrs vliegen. Over Frankfurt ware sneller geweest, 5hrs.
Maar! Van Manchester naar Dubai hebben we met de UAE maatschappij gevlogen, Emirates. En dat was de moeite. Even goed al Singapore Airlines.
Vorig jaar heeft Emirates een prijs gekregen voor de service aan boord, en daar konden LM & ik nu van mee genieten: lekker eten, een schermpje
voor onze neus met elventwintig videokanalen (maar geen spelletjes voor kinderen?) en op kanaal 17 en 18 krijgt men rechtstreekste beelden
om het opstijgen en landen te kunnen volgen. De uniformen voor de hostessen zijn stijlvol en sober : een beige mantelpak en een bordeaux pothoedje
waaraan een voile vastgemaakt is. De voile hangt losjes over hun schouder gedrapeerd en kan onmiddellijk als sluier gebruikt worden, waar & wanneer
dat nodig zou zijn. Want er zijn in de Golf natuurlijk andere landen dan de UAE. Saoudi Arabia bvb, waar we sinds gisterenavond aan het laden zijn. 

Op de luchthaven van Dubai hebben we drie kwartier dat staan koekeloeren omdat de man van het agentschap (een Indiër) iets gezegd had van
'We'll see you outside'. Dat moest zijn : 'The driver will see you outside.' Tussen al dat volk buiten hebben wij die chauffeur (ook een Indiër)
45 minuten zien staan en hij ons. Het vent hield het karton met de naam van het schip stevig tegen zijn lijf gedrukt,
alsof dat vertrouwelijke ipv nuttige informatie was. (In welke luchthavens hebben we dat nog meegemaakt?) en hij was aan het zoeken naar
een groepje van drie zeevarenden, in zijn kopke dus drie zeemannen. Dat een van de zeevarenden een vrouw zou kunnen zijn was in het kopke
niet opgekomen. Nuja, als hij zijn karton niet zichtbaar houdt ... wat mogen wij daar dan van vinden, van dit soort denk- en doewerk?
In het vervolg ga ik alle mannen met karton langs en noem de naam van het schip.
Als toen de man van het agentschap niet was langsgekomen hadden we er 's anderendaags nog gestaan.

De chauffeur dacht dat wij een groepje muzikanten waren want bovenop de bagage lag de gitaar van capt VW. En ikke dan de zangeres zeker?
Wie gaat er nu zeelieden zoeken tussen de gitaren. De chauffeur niet want
gitaren = muzikanten.
Zeelieden = ??? gewoon mensen van wie iemand een gitaar bij heeft. Zo simpel is dat, kopke.
Capt VW was niet te spreken over die 45 minuten. (Hij was de choff met wie we gevaren hebben op het vermaledijde schip 25, dat is al 5j geleden)
In die 45 minuten ben ik naar water gaan zoeken. Flesjes drinkwater waren te koop op de 1^ste verdieping, in de snackbar. Daar wilden ze wel
dollars wisselen maar geen briefje van 50 en nikkel namen ze evenmin aan. Bibi naar het bankkantoortje vlakbij, dat was open maar onbemand.
Weer naar beneden bij LM kleinere banknoten gaan halen. We hadden 2 briefjes van 1 USD, de rest was 'groot' geld. Op hoop van zegen dan maar.
Drie flesjes water van 0,5L kosten minder dan 1 USD want ik kreeg nog een halve dirham terug. Da's goedkoop voor een luchthaven hè. Het water
smaakte twee keer zo goed.

In het hotel liet de chauffeur horen dat hij ons 's anderendaags om 06h zou oppikken. Het was ondertussen al 01h30 geworden. Capt VW heeft dat
eens rap gereorganiseerd. Met enkele telefoontjes was het in orde: 10h was een menselijker uur. Het schip moest toch nog bunkeren.
LM en ik zijn iets gaan drinken in wat wij dachten dat de bar van het hotel was. Het bleek een soortement amusementsgelegenheid.
De tussendeuren naast de lift waren op slot, men moest via de buitendeuren. Daar moest men security passeren (?)
Achteraf heb ik begrepen waarom: de Dames van het Vak waren er massaal aanwezig. Vandaar dat de tussendeur op slot was en men
via de straatzijde naar binnen moest. Een niet-vergezelde dame komt het hotel niet in. Er waren Afrikaanse, Filipijnse en
dames van het Kaukasisch type. Het orkest en de zangeres waren Filipijns. Ze beëindigden hun optreden met "Spasiba!"
En ineens wist ik welke taal de serveersters en garçons spraken onder mekaar : Russisch.

Een week voor ons vertrek stond er nog een artikel van meer dan een halve pagina in de F.E.T. -Financieel Economische Tijd-
over de UAE en het shoppingfestival in Dubai. Het shoppingfestival is voor het haute couturepubliek hoor, daar hebben wij zo geen last van.
In dat artikel stond te lezen dat sinds het bestaan van het GOS  https://nl.wikipedia.org/wiki/Gemenebest_van_Onafhankelijke_Staten 
Dubai overspoeld wordt door Russen, en nu niet door industriëlen of zakenlui maar nu door mensen uit de horeca en 'aanverwante' beroepen.
Het is dus allemaal waar wat de F.E.T schrijft, LM en ik hebben het gezien ter plaatse.

De weg van Dubai naar Fujairah (± 120 km) zou een pittoreske baan zijn, met kippen en geiten die over de baan lopen,
zo hadden choff Kram en cheng Venes ons vorig jaar op schip 30 verteld.
'k Hield het fototoestel boven in mijn tas, met een beetje geluk loopt er misschien wel een kameel of een dromedaris voor de lens, dacht ik.
Niks pittoreske baan nog, er liep nu een gloednieuwe autostrade tussen de boortorens, vier baanvakken, de verf was nog nat. Saaie baan.
'k Heb dan maar wat geslapen.
In Fujairah moesten we niet wachten tot het bootje vertrok, het bootje wachtte op ons. Goed gezien van capt VW dat hij
ons uur van vertrek uit het hotel met 4hrs verzet had. Het bootje was ongeveer hetzelfde als vorig jaar in Khor Fakkan (schip 30) -tekst 288 
en ook bemand door vriendelijke Indiërs. Er stond nogal was wind en we zijn buiten aan dek gaan staan om niet zeeziek te worden want
dat doet men die vriendelijke bemanning niet aan, zeeziek worden in hun accommodatie.
Vlak tegen het schip stond er natuurlijk enorme zwel. Capt VW en LM zijn vrij vlot kunnen overstappen naar het platform van de gangway.
Toen het mijn beurt was, was de zwel nog enormerder. Zo enorm dat een Indiër een lifejacket gaan halen is voor mij. En toen werd ik BANG.
Die mannen kennen de waters hier als hun broekzak dus als zij een lifejacket nodig vinden zal het wel serieuze zwel zijn en geen inbeelding van mij.
Het kan ook zijn dat ze me met die reddingsvest wilden gerust stellen en rustig houden, maar dat heeft dus averechts effect gehad.
Met twee gaven ze me een zetje op het juiste moment, LM grabbelde mijn arm vast en ineens stond ik veilig en wel op het platform van de gangway
naar het hotsend schipke te kijken. We hebben de vriendelijke Indiërs neig bedankt. Dat was één.
En toen twee: naar boven klimmen. En liefst zonder hoogtevrees te krijgen of ik mag nooit nog mee op zee met de grote mensen. 
Boven aan deck stond choff Luc (ook choff op schip 28) ons op te wachten. Of de reis was meegevallen, vroeg hij.
Dat laatste stukske zo niet, vond ik, 'k stond nog na te hijgen van het klimmen en te trillen van de hoogtevrees, LM moest antwoorden in mijn plaats.
De lifejacket werd naar beneden gelaten en de bagage werd naar boven gehesen. En ikke maar wuiven en thank you roepen.

Dat er een lift aan boord was wisten we al van capt VW, de bagage was dus snel op het juiste verdiep. Onze cabine ligt vlak bij de lift. Dat is oké,
maar er is geen deurgordijn, en dat is veel minder. 'k Zit hier persies als de conciërge van het verdiep. Iedereen die zo tussendoor eens
naar zijn cabine moet, moet hier langs. En ik zit hier persies te koekeloeren wie, hoe dikwijls en hoe lang ... rap een deurgordijn.
Nu zijn we op zoek naar een stuk textiel dat mag dienen als gordijn. Voor het ophangsysteem zorgt LM, hij kan dat. Al lang.

De cabine is een balzaal. Veel te groot voor ons. Ofwel lijkt dat maar zo omdat ze aan een kant schaars bemeubeld is. Hier is een zee van lege ruimte.
Een kaal kot dus. Men kan overal vlot en gemakkelijk naartoe, maar daar moet men niet naartoe, want daar staat of hangt niks, nog geen boekenrekje.
Een lege hoek, twee lege schotten ... daar moet niemand zijn.
Ongeveer 1/3 van de oppervlakte kan hier dienen als dansvloer, gesteld dat we muziek hadden. Want alle stopcontacten zijn hier van het Japanse type.
Stekkers met kleine platte pinnekes moeten er in. Niks aan de hand, dacht ik tijdens het uitpakken. We hebben enkele van die tussenstukken bij en
verder heeft de elektrieker vast en zeker tussenstukken in voldoende hoeveelheden. Wat bleek: niet alleen stopcontacten en stekker zijn een probleem
maar heel dit schip staat op 110V. Niet omdat het een oud karkas is, maar omdat het Japanse bouw is. Dat van die 110V had ik niet direct door, omdat
de kleine transfo nog efkes bij 2^de mecanicien RY (de voorganger van LM zoals op schip 30) in de cabine stond om zijn digitale camera op te laden.
Hij had ook van de pittoreske baan tussen Fujairah en Dubai gehoord en was even enthousiast als ik enkele uren tevoren.

Capt VW lost capt DM af (DM is onze top captain, van LM & mij). Die is weeral blij dat hij naar huis kan, dan heeft hij de paasvakantie om
bij zijn gezin te zijn. 'k Kreeg daar direct drie kussen. 'k Was de eerste vrouw die hij kuste dit millennium, zei hij.
Dat was teveel eer voor bibi, ik denk dat ik bloosde.

2000-04-01 ~ op zee 

'k Ben hier in de cabine al een beetje aan het herinrichten geweest. De salontafel is gepromoveerd tot typtafel. Ze is er hoog genoeg voor.
Als salontafel gebruiken we nu een lege doos van een computermonitor. Gekregen van 'boven'. Deze cabine heeft geen computer.
Het schip blijft misschien niet lang in uitbating bij de rederij in Antwerpen en ze gaan hier niet teveel investeren, als ik goed begrepen heb.
De cabine heeft grote patrijspoorten. Niet van die hele grote verticale, maar toch groter dan op vorig schip. En er ligt vinyl ipv vast tapijt!
In álle cabines. Da's een hele verademing, vooral voor deze cabine. Vast tapijt in een cabine van een mecanicien is larie. Da's niet te onderhouden.
Hier zijn dus grote patrijspoorten, en er is een vloer in lichte tint. Daglicht genoeg, hier moet overdag geen TL aan. 'k Ben blij. 

Stralend weer vandaag. LM loopt aan deck te 'familiariseren', dwz verkennen en vertrouwd raken met een aantal zaken. Cheng HUS (van schip 28)
zei gisteren iets dat ik dat waarschijnlijk ook zou moeten doen. Kwestie van te weten waar de lifeboats hangen? 'k Weet de slopchest al zijn,
en de laundry en de staircase. En de lift natuurlijk. De lifeboats hangen op de gebruikelijke plaats, dus voorlopig kan ik voort hoor HUS!

Capt VW heeft de e-mailinstallatie al half in orde gekregen. Hij is er nogal mee bezig, want zijn zoontje kan nu schrijven (1^ste studiejaar)
en mailen naar de papa gaat ook al. Rond 08/05 zijn we in de States en dan komt er iemand het boeltje helemaal in orde brengen.
Voorlopig kunnen we maar halve blaadjes in *.txt verzenden (onbewerkte tekst) en zelfs dat gaat verschrikkelijk traag, vertelde hij.
Het zoontje is niet aan boord, maar hij is nooit ver weg want capt VW vertelt veel over hem. Het blijkbaar een dapper ventje.
Hij was op school gevallen en hij stelde 's avonds zijn ouders gerust, met het bijbehorend sussend snuitewerk : "De juf is mij komen troosten hoor".
Met zo'n juf komt men dag wel door, een rots in de branding. Het ventje had de pijn en de schrik onder controle, niks aan de hand vond hij.

Sinds dinsdag typ ik het menu. Klassiek systeem : kaftjes gemaakt van een vervallen zeekaart, papierschuivertje er op en klaar.
Op zo'n nieuw schip zijn nog niet veel vervallen zeekaarten, royaal 8. De stuurman van 12-4, de persoon die instaat voor de kaarten,
heeft me daar zeer genereus vier van laten meenemen. De andere hebben ze zelf nodig voor knip- en plakwerk en ook voor schilderwerk
(sjablonen uitsnijden)  aan deck en in het machien. In het machien hebben ze ook al eens een canceled chart nodig om via een sjabloon
een gasket (afdichting) te kunnen snijden uit het nodige materiaal. Ik kon de vervallen zeekaarten dus niet allemaal meekrijgen.
Op schip 29 hebben de mecaniciens zo eens een halve dag gezocht naar een groot stuk stevig papier ... mijn fout.
En liever geen tweede keer.
We zijn zelfs aan een foto van het schip geraakt op de menu's te plakken. Mooi vind ik zoiets niet, maar andere mensen wel, vandaar.
De voorganger van LM (RY) heeft een digitale camera.
Daarmee heeft hij foto's gemaakt van de grote foto achter glas (een luchtopname) die in de woonkamer van de capt zijn cabine hangt.
Capt VW heeft me die foto's op diskette bezorgd. Heel de omlijsting staat er mee op en het beeld is vertroebeld door de lichtweerkaatsing op het glas.
Mits wat knip- en goochelwerk heb ik er een tekening van het schip uit gekregen. Op de voorpiek is de naam van het schip nu zo goed als
onleesbaar, maar wel nog voldoende herkenbaar voor ons. Het is een tamelijk 'artistiek' resultaat geworden, da's mijn woord voor noodoplossing.
De foto is tamelijk klein, in het echt is het schip 58m breed. Het Panamakanaal kunnen we dus vergeten. Niet dat ik daar per sé moet zijn,
maar toch, het is een evenement hè. Voor andere mensen hoeft Panama absoluut niet. De flauweriken.

We zijn met vijf Belgen, de staff en wij twee. Alle andere mensen aan boord zijn Bulgaren.
We zijn nog maar een week aan boord, maar ik zeg toch al : het is aangenaam varen met Bulgaren. -op een later schip heb ik dit moeten herzien
Het kan ook aan de hoge aanwervingsnormen van hun manning agency liggen natuurlijk.
Bij de Filipijnen waren er enorme verschillen navenant welk bemanningsagentschap volk geleverd had.

(het vervolg volgt)

11-08-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-11-14 ~ op zee 

Er is een digitale camera een boord. Daarmee worden foto's gemaakt van machinerijen in nood en hun kapotte onderdelen.
De foto's worden in rapporten ingelast en alles wordt naar de technische dienst gemaild. 'Snel & Wel' zou het devies kunnen zijn,
de foto's zijn in kleur en met nuances zodat de technische dienst in Antwerpen de roest en de sleet goed kan zien en redeneringen aanpassen.
In mail kan dat nu allemaal, want fax bleef zwart-wit, monochroom. En dat zou de besluitvorming in Antwerpen kunnen beïnvloeden.
Werkfoto's van cruciale momenten zijn eindelijk eens iets anders dan futiele feestjes. Want met feestfoto's gelooft niemand dat de mensen
hier hun brood verdienen in het zweet huns aanschijns. Letterlijk, soms tot op de grens van oververhitting.
En Choff Vilko heeft voor ons efkes tussendoor een foto gemaakt op 29/09 van LM in volle actie. Hij had samen met Yannick op het achterdek
de as van de rode cargopomp gerepareerd en dat bakbeest moest weer naar de pompkamer, naar beneden getakeld worden via die trapkast.
Het stuk moest naar level -5, dat is 20m onder het maindeck, 20m lager. Of omgekeerd gemeten, 3m boven de kiel van het schip. Vandaar al die actie.
In de trapkast van de pompkamer mag ik niet komen en ik ben Vilko eeuwig dankbaar dat hij er aan gedacht heeft een fotootje te maken voor mij.
Op een morgen zat dat fotootje op een A4 afdruk in onze bus. Wat een aangename verrassing. (bus = houten bakske naast de deur).

Choff Vilko had me 25/09 zien fotograferen toen de vorige cargopomp-as vervoerd werd van de pompkamer naar het achterdek  -tekst 307-
en deze foto sluit daar bij aan. Toffe gast, choff Vilko.
Vorig jaar in september had ik op de luchthaven van Madrid (we monsterden tegelijk met hem af van schip 29) een foto gemaakt en hem opgestuurd
in december met 'Best Wishes to You and Your Family'. Dat moet nogal goed overgekomen zijn, want LM mailde me in juni of in juli dat Vilko ons
hartelijk bedankte voor die foto van december '98. En nu heeft hij voor ons een werkfoto van LM gemaakt. Wat een geheugen, die gast.
Hij is niet voor niks chief officer. Always a pleasure to sail with gentlemen.

1999-11-15 ~ op zee

Mensen Lief, wat een 'rustig' schip.
Gisterenavond kwam Nicky hier binnen stuiken, nog een beetje bleek: Bart en Stef hebben waarschijnlijk herpes.

En ook zitten we sinds de westkust van Afrika met insecten van een giftige soort aan boord. De beet doet nijdig pijn.
Ze zijn ± 10 mm lang en 2 mm breed, zwart met twee of drie rode streepjes. Als ge die beestjes dood klopt op uw vel wrijft ge zelf het vergif open
en dat geeft brandblaasjes, weten we van de loods in Nigeria. Capt PRü heeft dat toen direct laten doorgeven: niet doodkloppen op de huid,
eerst wegjagen en dan pas dood maken. Die schepsels lopen een beetje gelijk een schorpioen, af en toe krult het achterlijf (de staart?) omhoog.
'k Heb er eentje onder een glas gevangen en laten sterven. Daarna heb ik het monster op een wit papiertje onder het vergrootglas bekeken.
LM moet er toch een van zijn voorhoofd geveegd hebben want hij had twee lange brede strepen met vochtblaasjes, ongeveer in de vorm van een 7.
De strepen zijn nu bijna weg, verdroogd. Na twee dagen is de kleur van de huid daar weer bijna normaal. En het schroeierig gevoel is weg.
'k Heb die strepen goed in de gaten gehouden, wat één ervan kwam tot boven zijn oog. 

Stef liep ook rond met rode vlekken in het gezicht, op zijn wangen. De vlekken werden persies roder, groter en natter ipv te verdrogen.
En bij hem blíjft het maar pijn doen. Hij heeft geen insect open gewreven hij weet enkel dat het begonnen is in de zon.
Gisterenvoormiddag kwam hij bij Nicky vragen of ze nog eens naar zijn gezicht wou kijken. Het klonk wanhopig, een vraag om hulp.
Meer dan ontsmetten kan ze voorlopig niet doen, en over herpes moet ze eerst nog enkele dingen opzoeken ook, om helemaal zeker te zijn.
En gisterenavond was ze dus zeker. Als verpleegster schrikt ze niet van herpes, maar als bemanningslid wel want het is zeer besmettelijk.
Hoe moet het dan verder, op een schip ...
Volgens Encarta gebeurt besmetting enkel bij rechtstreeks contact met het wondvocht, maar het medisch handboek aan boord is gedetailleerder.
Dat Stef en Bart het allebei hebben is niet verwonderlijk, ze lopen samen wacht.

Ondertussen zit ik met een schaafplek op mijn linker wenkbrauwboog waarvan ik niet weet hoe ik er aan geraakt ben. 
Gisterenmorgen was ze daar ineens. Mysterie. Misschien opgelopen tijdens het kuisen zaterdag? Maar dat zou ik toch moeten gevoeld hebben, zo dicht
bij mijn oog. En vanmorgen, toen ik me afdroogde wreef ik er te brut over en raspte er nóg een lapje vel uit. Bloed! Wel zeker anderhalve druppel.
Voor de rest geen klagen.

Goed, waar was ik gebleven. Encarta.
Daar heb ik van alles opgezocht over de soorten herpes en virussen en zenuwpijnen. Het zijn een aantal blz's, een mens is er een tijdje zoet mee.
Nicky vertelde gisteren ook dat de gelaatszenuwen kunnen beschadigd geraken en dat leidt tot verlamming in gedeeltes van het aangezicht.
Het is allemaal zeer ernstig dus en 's avonds is ze onze Zovirax komen halen. Waarom verkopen ze dat in zo'n prutstubekes ?

En om de ellende compleet te maken: de ch.kok heeft gisteren een 3.20 gehad. Een 3.20 wil zeggen dat hij om 15h20, na de coffeetime
moet op het matje komen bij de capt. En gisteren was hij er al niet tijdens het avonduurtje. Akelig vind ik dat.
Wat is hier toch allemaal aan de gang?
Maar voor de rest gaat alles goed. Denk ik.

We zouden gisteren met veel volk het zwembad kuisen, vooral de bodem. Dat was zaterdag afgesproken aan tafel. Dat was het plan.
Toen LM en ik vandaag van tafel kwamen (12h40) was het zwembad al bijna halfvol. En Pieter stond er bij. Van de anderen was niemand gekomen.
"Hebt ge de bodem goed gekregen?" vroeg ik. Hij knikte eens geruststellend. Ik was stomverbaasd, want alleen is dat feitelijk niet te doen,
en dat in die korte tijd? 'k Zag nergens een schrobber of een emmer en de zoetwaterdarm lag ook niet uitgerold ... en de dweilen aan de reling
waren nog droog en toen viel mijn cent dat het poetsproduct voor het zwembad bij ons in de cabine staat.
Hij had het zwembad helemaal niét geschrobd, de lamme tamme had enkel het water ververst. Ik wees naar de bruine randen aan de houvast
in het zwembad. Hij haalde zijn schouders eens op. Geen enkel besef van hygiëne, het vent.
En ooit wordt dat soort mentaliteit captain, chef van een grote huishouding.
In deze wateren komen er na één dag al bruine randen (algen) ter hoogte van de houvast van het zwembad. Het zwembad kuis ik élke dag met
'Fore & After' het aangewezen product, of anders groeit het jobke me boven het hoofd, en de algen ook, hoe straf het product ook moge zijn.
Maar Pieter ... geen enkel besef van hygiëne. Enfin, ja, ook dat wordt captain.

1999-11-16 ~ op zee

Sinds gisteren lopen 8 van de 11 bemanningsleden die aan deck werken met verband rond. Allemaal gebeten door de giftige insecten uit Afrika.
We hebben toen insecten-werend spul voor de huid gebruikt en ik denk niet dat iemand daar toen iets ernstig overkomen is.
Behalve LM dan, maar dat was nog zacht, vergeleken met wat anderen nu moeten doormaken. -in Nigeria lagen we van 29/08 tot 01/09, tekst 303
Op een zaterdagmorgen zijn we daar toen vertrokken. Heelder zwermen insecten die zich neergezet hadden tegen het kasteel, zijn toen mee vertrokken.
Ha ja, die gaan niet mee terug naar de wal met het loodsbootje hè, die zwermen blijven zitten waar ze zitten.
Onder ongeveer elke trap en elke overhead zat zo'n klad van die akelige zwart-rode kruipdingen. Hoe ze kunnen overleven weten we niet.
We kennen niet eens de naam van de beest, het blijft opzoeken zonder iets te vinden.

Gisteren of eergisteren hebben de matrozen nog eens het kasteel gewassen, met schrobbers en waterdarmen.
De zwermen werden gestoord, raakten verstoord en lieten zich naar beneden vallen op de hoofden en in de kragen van de matrozen.
Die kloppen de beesten dood en wrijven gelijk het brandend zuur open op hun vel, terwijl nog zó gezegd was : niét doodslaan op de huid.
Het zuur zat in en achter hun oren, in het haar, nek en schouders, bovenlijf ... Nicky had haar werk met de verzorging, capt PRü moest haar assisteren.
Ze vertelde me dat rond sommige bijtwonden de huid zwart ziet. En dat is alles behalve een goed teken hè. Afgestorven weefsel?
In elke geval afgestorven vel en verbrand door het zuur. Sommige wonden gaan tot op het vlees, de huid gewoon weg door dat zuur.
Dan heeft LM heel veel geluk gehad met dat ene beest op zijn voorhoofd en het zuur zo dicht bij zijn oog.

Capt PRü heeft foto's gemaakt van alle wonden, 'k mag ze eens zien, ik zal een diskette meenemen en een kopie vragen.
Daarna vertelde hij over de conversaties met de getroffen matrozen. In het algemeen ging het zo:
Waarom ze het insecten werend middel niet gebruikt hadden, iedereen had toch zo'n spuitbus gekregen? -de spuitbus moest mee naar Manilla zeker?
Yes sir, dat hadden ze gedaan, spuitbus gebruikt.
Wanneer? Gisteren?
No sir, in Nigeria aan de boei. -twee weken tevoren
En nu zondag, om het kasteel te wassen? Niet?
No sir, want nu zondag waren we al op zee en op zee zijn geen insecten. -dat weet toch elke zeeman ...

We zaten op zee met dit schip en de insecten zaten duidelijk zichtbaar aan boord van dit schip. Maar: 'op zee zijn geen insecten'.
Ook niet als men ze in zwermen kan zien zitten, rood-zwarte beestjes tegen de witte schotten van het kasteel.
Zelfs niet wanneer men weet dat ze brandend zuur produceren, want : 'op zee zijn geen insecten'.
Alleen maar mensen met insecten-hersens.
Met zo'n mensen veilig varen? Neptunus, ontferm u over ons!

1999-11-19 ~ op zee

Sinds gisteren weten we dat LM in Tenerife afgelost wordt. De aflosser is Jef V. De 2^de mecanicien die in juni niet meer met de vorige cheng
wou praten en daardoor moest LM vroeger dan verwacht, spoorslag komen aflossen en zat ik plots klem in België met de inventaris van père zijn winkel,
omdat ik het beloofd had aan mijn zussen. -tekst 301

1999-11-20 ~ op zee

We komen toe op 23/11 en waarschijnlijk monsteren we af op 25/11, maar dat laatste is afwachten. Cheng Peegie heeft al bericht ontvangen dat
de bevoorrading in Tenerife maar het minimum zal zijn. Hetzelfde scenario als vorig jaar op schip 30. Wil dat zeggen dat er
voor de frigo-installaties van de keuken geen onderdelen komen? Dat is een ramp voor de voedselvoorraad!
Tenerife is misschien zalig als vakantiebestemming, maar voor wie het reilen en zeilen achter de coulissen meemaakt ligt het wel iets anders.
Om er met een koopvaardijschip te komen is het eiland regelrecht een ramp. En als een schip 2x na mekaar moet gaan lossen op Tenerife, wanneer
komt dan bevoorrading & proviand aan boord? Na 3 maanden? Na 6 maanden? 

Gisteren heb ik bij capt PRü een diskette afgegeven om een mail te verzenden. 's Avond vertelde hij dat de mail niet weg geraakt is. Da's erg.
Stef (2^de stuur) wist een nóg akeliger story te vertellen.
Enkele maanden geleden was de rederij in Antwerpen niet te bereiken na kantooruren (Belgische tijd) en in het weekend.
Geen enkel schip, in gelijk welke tijdszone, kreeg zijn mails naar de rederij verzonden.
Het heeft efkes geduurd eer ze gevonden hadden waaraan of aan wie dat lag : de telefonist(en) van de rederij zetten 's avonds na kantooruren
de installatie niet op automatisch doorverbinden naar de server. (wat dat ook moge betekenen).
Lang leve de elektronica? Er is nog altijd de menselijke schakel, en daar ook loopt soms iets grondig fout.
Een hele vloot captains en chengs heeft grijs haar overgehouden aan die periode.
En bij de rederij zaten de inspecteurs zich af te vragen wat er aan de hand was. Terwijl het probleem bij de telefonist(en) zat, in huis dus.

Deze voormiddag, 'k moest tegen de voormiddag enkele dingen klaar hebben voor LM, krijgt de printer kuren.
Tot 13h20 heeft dat gedoe geduurd.
Het zijn de laatste loodjes ...

Ziezo, dat was het voor deze contractperiode. Rustig schip hè, zei cheng Peegie toen hij hier pas was. Dat had hij niet luidop mogen zeggen.

10-08-2020 om 09:49 geschreven door maart

1999-11-02 ~ op zee

Maandag in Saint Croix is een frigorist aan boord gekomen, maar die kreeg het niet opgelost. En om 16h bolde hij het af omdat hij
zijn dochter van school moest halen. Cheng Peegie was in alle staten. Pas rond 18h was de man weer aan boord.
Die dagen heb ik cheng Peegie een paar keer horen roepen. Mr Peegie? Roepen? Jawel, die dagen efkes wel.

De vleesvrieskamer doet het weer, maar op -15°C ipv op -22°C en de vis zit er nu bij in, wat in theorie niet mag, enkel in geval van nood.
Bvb een sterfgeval, dan gaat de overledene in de visvrieskamer nadat de visvoorraad naar de vleesvrieskamer verhuisd is.
Maar deze situatie is ook een geval van nood. -vandaag zou ik graag het logboek van toen eens lezen, over alle tegenspoed in die weken

LM vertelde later dat het probleem met de koelkamers voor 75% had kunnen vermeden worden als de elektrieker INTIJDS gemeld had
dat ergens vocht zat in de leidingen, daar waar geen vocht mag zijn. Hij had olie hergebruikt voor de leidingen van vries- en koelkamers.
Zoiets is om problemen vragen. En zo heeft het vent zijn vonnis getekend. Eerstvolgende haven naar huis. Cheng Peegie heeft dat niet luidop gezegd,
maar een klein kind begrijpt wat er gebeurt : het water in de olie bevriest, de leidingen raken opgestropt door ijs en het systeem valt in panne.
"Yes but, in my country ..." We zijn hier niet in your country, sukkel. Hier wordt gewerkt volgens andere maatstaven dan in Polen.

Cheng Peegie heeft in St. Croix drie grote diepvriesbakken laten komen, maar daar kan niet de ganse scheepsvoorraad in natuurlijk. 
De shipchandler die ze geleverd heeft vertelde dat volgens de wet de marchandise voor scheepsbevoorrading van het vasteland moet komen (USA).
Die wet maakt dat scheepsbevoorrading op het eiland zo duur is.
En vandaar dat van de catering in Antwerpen maar een minimum aan verse groenten en fruit mocht besteld worden.
In de dagen die volgden aten we wat eerst op moest omdat het al ontvroren geraakt was. Dat klopte bijlange niet meer
met wat op het menu stond maar het menu was absoluut bijzaak geworden : eten wat de pot kookt.

Voor de drie nieuwe vriesbakken moesten bijkomende elektrische leidingen getrokken worden. Dat heeft ook voor de nodige problemen gezorgd.
De elektrieker (nochtans met veterane ervaring) wou de leiding van de keuken door de deurstijl naar beneden laten lopen. Maw een gat boren in
een branddeur. Wééral geroep. De vonken sprongen er af. Een gat in een brandbeveiliging boren? Waar heeft het vent ooit zijn vak geleerd?
Met een gat in een branddeur komt dit schip door geen enkele keuring nog!

Toen cheng Peegie in Fos (20/09) aan boord kwam zei hij na enkele dagen : "dat is hier persies een rustig schip".
Dat had hij niet luidop mogen zeggen, Murphy heeft hem gehoord.
De thermometers van de koelkamers worden hier in het oog gehouden als die van een couveuse, maar dan in het negatief, onder nul.
De vriestemperaturen zijn hier hot news.

Gisteren was er plots een feestdag aan boord met een koud buffet in de bar. Capt PRü wou dat zo om de mecaniciens te bedanken voor
hun inzet en hun inspanningen. Murphy heeft meegeluisterd want juist dan stegen beneden de temperaturen van de koelkamers weer efkes.
Het buffet was geslaagd. De ch.kok glunderde en wij glunderden mee.
Van morgen ben ik gaan kijken in de bar of er nog iets moest afgeruimd worden.
De borden en het bestek hadden we gisteren al naar de keuken gebracht en in het water gezet.
In de bar stond Junar wat verloren te kijken naar het aantal vuile glazen in de spoelbak.
'k Heb alle glazen op een plateau gezet om ze naar de afwasmachine in de keuken te brengen eer hij er ter plaatse met de hand zou aan beginnen.

Daar had hij niet aan gedacht! Dat er in de keuken een professionele vaatwasser staat. Maar ja, de keuken is ook twee deuren verder hè ...
Junar ziet me doen, merkt dat er niet genoeg plateau's zullen zijn en verdwijnt zonder iets te zeggen naar de keuken om een plateau bij te halen,
zonder alvast de glazen kommetjes van peanuts en chips mee te nemen. Heel efkes had ik een déjà-vu van jaren geleden.
De Zaïrese collega's deden ook kilometers met lege handen. Alvast iets meenemen was er toen ook niet bij.
In dit geval : plateau's gaan halen (met lege handen) is plateau's gaan halen en
kommetjes wegbrengen is kommetjes wegbrengen, en terugkomen met lege handen.
Alvast iets meenemen? Nee. Dat is er niet bij ... allemaal lege kilometers.

Toppunt: hij bracht de lege plateau's weer de bar in. Hoe moeten de glazen wanneer ze afgewassen zijn van de keuken weer naar de bar komen?
Komt hij dan eerst de plateaus terug halen? Zo ligt de bar ver van de keuken natuurlijk, wanneer een mens acht keer over en weer loopt ipv vier keer.
Verplaats u niet met lege handen, laat elke verplaatsing een beetje opbrengen voor de job, of ge zijt 's avond bekaf en het resultaat is er naar.
Dat is een van de wijze lessen van Yvonne uit 1978. 
Gelukkig had ik in de bar niks meer te doen en kon ik het afbollen.
Soms zou ik aan weer aan de slag willen als stewardess, maar dan niet met een Filipijnse collega.
Tenzij het Noël of Roderick zou zijn natuurlijk. -en later Eusebio, de crème van de Filipijnse stewards, wat een organisatie, wat een afwerking  

1999-11-13 ~ op zee 

Owee, wat zienik, al sinds 02/11 niet meer geschreven. Zo geraakt de inkt hier niet op natuurlijk.
De voorbije week hebben Nicky en ik de inventaris van de farmacie van het schip gemaakt. Elke dag een uurke, om niet te veel fouten te maken
in al dat gecijfer van aanwezige voorraad, vervaldatums, verplichte minimum voorraad en bestellingen.
Na dat uur bleven de drie kwartier kletsen.
Nicky is gedurende drie jaar administratief directrice geweest in rusthuis in de buurt waar ik toen woonde in Ganshoren.
Ze heeft een hele resem verhalen over wat er zoal gebeurt met de bewoners. Van binnenuit het home en van buitenaf. -hoe actueel plots
Geen frisse of hartverheffende verhalen, maar wel heel leerzaam. 

          Ze heeft ook een aantal jaren in een psychiatrisch centrum gewerkt in St-Agatha-Berchem en ze vertelde dat als
          daar een besmettelijke ziekte zou uitbreken, heel het gebouw, met iederéén daar aanwezig in quarantaine moest.
          Iedereen daar aanwezig betekent dus de bewoners én het verplegend personeel, het verzorgend personeel & het onderhoudspersoneel.
          Zo stond dat in hun contract. Als ge kinderen van school moet halen : zorg maar dat het in orde komt want ge moogt niet meer weg.
          Zelf heeft ze het nooit meegemaakt, maar de procedure voor quarantaine was duidelijk.

De rest van de tijd gaat op aan de gewone jobkes: typwerk, dagelijks de overalls van de officieren wassen,
ze drogen, vouwen en weer afleveren aan de deur van de cabine.
Het zwembad kuisen is er bij ingeschoten, sinds het gedoe met de schurft en de scheepswas begonnen is.  
Deze namiddag begin ik er weer aan. Er is ommers geen oefening, wegens dag van vertrek.

LM heeft de voorbije dagen nogal zijn bezigheid gehad. Het gedoe met de koelkamers is nog niet helemaal  in orde en
dat zal wel zo blijven tot in Tenerife. De stukken zijn besteld, maar of ze zullen geleverd worden is een andere vraag want
'leveren op een eiland is ALTIJD' duur. Vorig jaar -schip 29- heeft hij daar ook maar het absolute minimum gekregen van wat besteld was.
Maar goed, de stukken voor de koelinstallatie zijn 'critical parts', misschien schieten ze dan wel wakker bij de rederij in Antwerpen.

En dan is er nog iets, er lag een vitaal stuk in panne vóór de hoofdmotor, die zorgt voor de aandrijving. Eens kijken in zijn werkboek:
een elektrische motor van een van de twee smeeroliepompen voor de aandrijvingsmotor (hoofdmotor) lag in panne.
Er zijn twee zulke pompen met elk hun eigen elektrische motor en alles moet in orde zijn zodat de ene kan overnemen indien de andere
het laat afweten. Op nauwe druk bevaren routes zou dat rampen kunnen veroorzaken, op volle oceaan is dat enkel erg voor de gemoedsrust
van de aandeelhouders. Wij worden dan gesleept. Dat kost fortuinen natuurlijk, daarom : beleg nooit uw geld in de rederij waar ge werkt!

Aangezien elke elektrische motor het domein is van de elektrieker (sinds de gepollueerde olie in de koeling heeft hij de bijnaam Mr Bright Light)
heeft het drie dagen geduurd ipv enkele uren. Gisterenavond belde cheng Peegie dat de motor in orde gekomen was omdat de draden nu
op de juiste manier aangesloten waren. Op de juiste manier aangesloten? Dank zij de vakkennis van Mr Bright Light? Toeval?
Of was de cheng het zelf efkes gaan oplossen? Want dat kan ook hè.
Door dat telefoontje was LM klaar wakker en is pas een paar uur later weer in slaap geraakt. En vannacht was het standby.
Hij heeft dus weeral te weinig geslapen. Weer door het geklungel van Mr Bright Light, zij het deze keer onrechtstreeks.
En de dag tevoren was het ook al nachtwerk. Rustig schip hier, had cheng Peegie gezegd? 
De elektrieker wordt in Tenerife vervangen. En dat is niet omdat zijn contract om is, hij is pas sinds 17/09 aan boord, hij heeft de zak.

De benamingen die ik LM al horen gebruiken heb voor dat heerschap ga ik niet op papier zetten. 'k Wist niet dat LM zo'n uitgebreid repertorium
scheldnamen kent. Mijn liefste blíjft me verbazen. Daarvoor verdient hij een lintje. Ook omdat hij het al zeven jaar volhoudt met mij.
De zon staat hier te schijnen gelijk een zotte, persies of ze heeft niks beters te doen. Een heel ander novemberweer dan herfstbuien in België.
France Inter staat hier al een paar dagen op, FM. Er gebeurt nogal wat in de wereld. We weten weeral waar er gemoord wordt zie ...

1999-11-14 ~ op zee

Deze namiddag, na het eten, gaan we met de ganse cleaning gang het zwembad kuisen. Gisteren heb ik het meeste roet al weg gekregen
van de wanden maar de bodem krijg ik niet goed. De bodemplaat golft een beetje en er bleef nogal wat water staan.
Straks, met versterking van mankracht moet dat in orde te krijgen zijn.

Vandaag is het zondag. Dwz : 's Middags een drinkje bij Nicky en capt PRü. Eigenlijk moet het zijn : bij capt PRü & Nicky, maar de heren houden eerst
werkvergadering in de management room en in afwachting ben ik al bij Nicky.
Enkele zondagen geleden heeft ze me een armband laten zien die ze ooit in India gekocht heeft : robijnen en diamantjes in een band van goud gevat. 
De band is 1 cm breed. Ze hebben hem thuis laten schatten: 450.000 BF. Om van achterover te vallen. En ze was nog verbaasd toe ze het vertelde.
De stenen zijn op artisanale wijze bewerkt en zoiets is hier in het westen onbetaalbaar geworden aan werkuren.
Daarom is een armband van ver weg, plots véél meer waard in het westen.
Ze heeft hem bij aan boord omdat er thuis geen tijd meer was om hem naar de kluis te brengen. Tegen de pikkedieven die leegstaande huizen doen.
- En de piraten in Nigeria dan? vroeg ik.
- Och, dat zou al moeten lukken hè, zei ze. -toen nog wel ja, maar nu ziet de piraterij er al gans anders uit, professioneler

In Seent Krooi (Saint Croix, op zijn Amerikaans uitgesproken) is mijn Luxemburgs zeevaartboek toegekomen. De pasfotootjes had ik van uit
Fos sur Mer (Zuid-Frankrijk) opgestuurd naar de rederij in Antwerpen tav klerk Caga, zij houdt zich bezig met dat soort zaken voor dit schip.   
Met mijn Luxemburgs zeevaartboek ben ik nu helemaal in orde voor elke Afrikaanse haven, het zal geen USD of andere koekjes meer kosten
aan smeergeld. Op voorwaarde dat het betreffend schip onder Luxemburgse vlag vaart natuurlijk. Want sinds de omvlagging in '91
is het een soepje geworden hoor, welk zeevaartboek onder welke vlag geldig is. https://nl.wikipedia.org/wiki/Omvlaggen 

Binnen een dag of 10 zouden we in Tenerife zijn. Of LM daar afgelost wordt is nog niet zeker. De volgende haven zou Rotterdam zijn.
Er is dus een kans dat we pas in Rotterdam afmonsteren, half december.
Zij we nu (pvd!) wééral in de winter thuis, het hoeveelste jaar na mekaar is dat nu al ... en ik vrees dat het januari zal worden, want
vanwege de millenniumbug willen ze mensen aan boord houden die vertrouwd zijn met het schip. https://nl.wikipedia.org/wiki/Millenniumbug 

Met de fysiek van het schip. De instructies voor de overgang zijn duidelijk: er wordt wacht gelopen, ook in het machien.
Voorts drie bladzijdes vaagheden om te zeggen 'bekijk het maar en los het op'.
Áls we moeten blijven hoop ik dat we op volle zee zitten en niet op een druk bevaren route.

09-08-2020 om 07:12 geschreven door maart

1999-10-17 ~ op zee

De veiligheidsoefening van gisteren was een 'botsing' met een UFO, een Unidentified Floating Object.
Dat kan een dode walvis zijn, of een wrak dat op drift is en daar zouden wij om 15h30 tegen botsen.
Bij dit soort oefening moeten Nicky en ik ons op de brug melden en daar uit de weg blijven staan voor de duur van de oefening.
De briefing werd beneden in de pingpongroom gegeven aan alle mensen die actief deelnamen aan de oefening.
Het scenario werd uitgelegd: er zouden onder andere ballasttanks gesound (gepeild) moeten worden en daar zou dan 1m water in staan,
zeewater dat binnengelopen was via het gat in de romp dat door de botsing veroorzaakt werd. -was dat schip nog enkelwandig?
Zijn er nog vragen? Nee, er waren geen vragen, dus iedereen had het scenario begrepen en de oefening kon beginnen.

De bootsman (de pasja, die met zijn twee messen) heeft tijdens deze oefening de hoofdvogel afgeschoten ...
Hij was degene die volgens het besproken scenario de betreffende ballasttank moest gaan sounden (peilen).
Hij was stomverbaasd dat híj dat moest doen. Met bokkig getreuzel (kostbare tijd verspild) begon hij er aan en beweerde toen nóg nukkiger dat er
géén water in de ballast tank stond. (Natuurlijk niet, we vaarden vol met lading, dan is er geen ballast in de ballasttanks!
Choff Vilko verbetert hem over de walkietalkie en zegt dat er volgens het afgesproken scenario 1m water in de ballasttank zou staan en
dat de boots dat dan ook zo te melden heeft aan de brug. En toen ... begon de boots te discussiëren met Vilko dat er géén water in de ballast tank stond.
De driedubbele kalkoen!
Nu mag hij eens iets voorwenden, en nu doet hij het niet. Of beter : nu moét hij eens iets voorwenden en nu dringt het niet door.
Met dat soort botte hersenen moeten de stuurlieden hier een schip zien varende te houden. Waar zitten al die pientere vaklieden-matrozen toch?
Niet aan boord van dit schip, dat weten we ondertussen wel.

          Een gelijkaardige situatie hadden we aan boord van schip 27 -tekst 230- ivm met een oilspill oefening. De Filipino-matroos die het olielek
          moest melden, meldde helemaal niks. Toen de choff hem na 5 volle minuten wachten opriep of alles oké was aan de manifold antwoordde
          dat groot licht : Yes -stilte- behalve een klein waterlek. Toen pas kon de oefening beginnen. Het waterlek moest ruwe aardolie voorstellen.
          Dat was 5 minuten tevoren uitgelegd geweest. Wat dacht het genie van dienst? Dat we de oefening met echte aardolie gingen doen?
          Op volle spuitkracht in volle diameter dan ook nog zeker ...
          En vroeg hij zich niet af wat hij in volle oceaan met een walkietalkie aan de manifold moest gaan staan doen ALSOF WE TEGEN DE KAAI LAGEN!
          Dat daar toen boord van dat schip geen ongelukken gebeurd zijn was zeker niet te danken aan de Filipijnse vooruitziende blik of inbreng.

Gisteren vertelde Nicky me tijdens de oefening dat de capt nu ook een menu wil van Peter (2^de kok).
Na de oefening ga ik naar de keuken bij de ch.kok het menu voor de volgende dag noteren en daarna vraag ik aan Peter
of hij wil dat ik zijn menu ook typ, dat gaat in één moeite mee door.
- Geen menu nodig, zei hij.
- Heeft de capt u niet gezegd dat hij  uw menu ook wil? (Filipijnse keuken wil dat zeggen).
- Nee, en ik heb hem daarstraks nog gezien, zei Peter.
- Oké , zei in, fine! (Gij uw zin!)
Verdomme, verdomme, verdomme! Ik ben een dag te vroeg want Peter is nog niet officieel op de hoogte gebracht door de capt himself.
Peter steekt zijn handen in zijn zakken, houdt zijn hoofd schuin en komt van achter het fornuis gewandeld.
- Denkt ge misschien dat de capt mijn menu zou lusten?
- Misschien wel, zei ik.
- Denkt ge dat hij mijn menu zou willen éten?
Misschien wel, misschien niet, maar hij wil weten wat ge met de voorraden doet zoals toen met die garnaalkroketten.
In het Nederlands rijmt weten op eten, maar het was in 't Engels te doen.

Daarstraks na de zondagse management meeting, tijdens het zondagmiddag drinkje in de cabine van de capt vertel ik dat aan Nicky, met een
"sorry" aan de capt omdat ik een dag te vroeg was en ik zie hem een glimlachje produceren. Dat glimlachje kan ongeveer vanalles betekenen.
- ofwel heb ik me als een dom kieken laten manipuleren door hen beiden -wat later in 2008 niet eens zo ver gezocht bleek
- ofwel : kieken, waar moeit gij u mee
- ofwel : kieken, ge moet zo ijverig niet zijn, wacht op zijn minst de officiële gang van zaken af
Welke van mijn drie interpretaties de juiste is zou ik feitelijk eens kunnen vragen, maar waarom? Kieken = kieken. 
En daar zat ik dus met een roodgloeiende kop.

1999-10-31 ~ op zee

          Sinds 27/10 typ ik nu ook het menu van de Filipinos. Dat uilskuiken van een 2^de kok heeft er 10 dagen over laten gaan, wat had kunnen
          vermeden worden als meneer een hint zou willen interpreteren als een voorstel ipv op zijn tenen getrapt te zijn.
          Met zulke mensen aan boord, Neptunus, ontferm u over ons.

Twee weekends geleden had choff Vilko last van jeuk en huiduitslag. Hij dacht dat het misschien een reactie op cola was.
'k Ben als de bliksem gaan kijken of we geen verdachte blikjes cola hadden staan in de frigo van de bar. -er was dat jaar iets fout met cola-productie
Nicky bekijkt Vilko zijn hand van dichtbij en zegt dat het misschien iets met de lever zou kunnen te maken hebben ...

Op 19/10 's morgens gaat hier de telefoon, Nicky vroeg of ik efkes naar boven kon komen.
De huidaandoening bij Vilko was schurft. Niet erg, zou een mens denken, de juiste lotion er op en dat geneest wel.
Jaja, maar waar komt die schurft zo ineens vandaan? Van de buitenwereld. Uit Nigeria. Maar daar waren we al weg sinds 01/09! 
Via het beddengoed is het bij Vilko geraakt en wieweet bij wie nog allemaal.
"Ook kan de mijt via beddengoed, handdoeken en dergelijke worden overgedragen (...)" zegt wiki  https://nl.wikipedia.org/wiki/Schurft_(mens) 
Capt PRü heeft de bemanning officieel op de hoogte gebracht, in twee keer, de officieren en de crew, en heeft verzocht elk vlekje of jeukje te melden.
En dat het juiste lotion aan boord is.

Er hebben Nigerianen voor de lading aan boord gelogeerd. Het linnen van die bedden is gewassen geweest door Junar (de steward) maar
waarschijnlijk niet op 60° want dat 'duurt te lang' en dus zeker niet op 90° wat eigenlijk de aangewezen temperatuur is voor scheepswas.
Ofwel de smoes 'ze hebben er maar één keer in geslapen' of godweet welke andere manke redenatie.
Wat houdt dat in: dat de ganse scheepswas moet herdaan worden. Het beddengoed dat op ligt, de handdoeken, de wisselwas,
én alle dekens van elke cabine, ook de reservedekens. Met Dettol. Véél Dettol voor de dekens, want die verdragen maar 30°.
Er zijn 25 permanent bewoonde cabines, waarvan 3 zeker niet in contact gekomen waren met ander linnen.
Nicky wast haar lakens en handdoeken zelf, en ik ook. En de cabine van de 2^de stuur moest ook niet gedaan worden want die is onbewoond sinds Fos
vermits Teddy daar afgemonsterd is en nog niet vervangen werd.
Maar Junar had er zo weinig van begrepen dat hij daar ook maar het beddengoed gaan afhalen is, dus toch 23 pakken linnen ipv 22.
Plus de 8 bedden in de reservecabines waar de Nigerianen geslapen hebben. We hebben efkes de optelling gemaakt: we kwamen aan 425 stuks.
Maar het was meer, want er is nog een en ander uit de kast 'gevallen' ...
Heel die was moest ineens gebeuren. Geleidelijk aan gaat niet, want mogelijk kan het linnen dat nog niet gewassen en ontsmet is 
het linnen dat al wel ontsmet is opnieuw besmetten. https://nl.wikipedia.org/wiki/Schurft_(mens)#Behandeling 

Die 456 en meer stuks hebben we in twee hoofdstukken gedaan gekregen. Van di-19/10 tot vr-22/10 hebben Nicky en ik omzeggens in de laundry gewoond.
Zaterdag stond ik daar weer eens, want onze eigen was moest ook gedaan worden.

Di-19/10 hebben we een set witgoed gegeven in 14 cabines, level 1 & level 2, de matrozen en de mensen van de keuken.
Het linnen inleveren gebeurde in bijzijn van capt PRü en Choff Vilko, het was dus een zeer officieel gebeuren. Iets dat in het logboek wordt opgeschreven,
zoals de inbeslagname van de 'werk'messen op 12/10 -tekst 308- Wat er aan scheepslinnen nog uit de kleerkasten kwam is ongelooflijk. (*)
Verschillende Filipijnen hadden zelfs met stift hun naam op de rand van de lakens geschreven. Waarvoor moet dát dienen? Al onderweg naar Manilla?
De week daarop (wo-27/10) zouden we opnieuw een set ontsmet witgoed geven, óók allemaal gewassen met Dettol of we zitten ergens halverwege ipv tegoei.
Wassen was het probleem zo niet, we hebben de commerciële machines van 12kg en van 7kg. Maar de was gedroogd krijgen, daar kruipt tijd in.
De dekens hebben we kunnen ophangen met een systeem à la McGyver. Tussen de overstaande rekken van de linnenlocker hebben we
bovenaan de reserve bezemstelen gelegd, en over elke bezemsteel een deken gehangen, dubbelgevouwen, dat wel, maar de ventilatie hielp ook een handje.

Zondag en maandag lagen we tegen de kaai in St. Croix en wasten we niet, omdat in haven geen water geproduceerd wordt aan boord.
Dat was in feite welkom, want we wilden wel eens van boord, aan de wal, schurft of geen schurftlinnen.
Di-26/10 nog een dag wassen en wo-27/10 in de namiddag waren we klaar. En was de Dettol op. En in St. Croix is geen geleverd!

Zo op papier is dit verhaal maar een enkele lijnen, maar in het echt waren het heelder stories. Zo is er een en ander aan het licht gekomen ook:
Wo-20/08 kom ik in alle vroegte kom ik in de laundry en ik zie witte was draaien. We hadden zopas gisteren (di-19/08) linnen bedeeld.
Waarom de dag erna al wassen? Waarom in de machine van 12kg? Waarom tegen de schurft-instructies ingaan? Waarom zo dom?
In de grote machine van 12kg zaten 2 lakens, 2 slopen en 1 handdoek. Wat een waterverbruik voor een kleine was!
Twee seconden later komt Nicky binnen, zij ziet die witte was en stapt naar de telefoon in de mess (rechtover de laundry) om naar haar man te bellen,
die gelukkig ook de capt is van dit schip. Capt PRü komt naar beneden, neemt de situatie in ogenschouw en om 10h stond hij hoogstpersoonlijk
in de crewmess, tijdens de coffee time van de bemanning. 'k Zie het zo vóór mij. Al die kleine Filipijnen op hun stoeltje en
die grote capt kaarsrecht staande. 'k Was blij dat ik daar niet bij moest zijn. In welke nesten hadden ze zich nu weer gewerkt?

En zo bleek dat Junar (de steward) de witte was van de crew niet doet, die doen dat zelf, of moeten dat doen van hem.
Vandaar die ene set witgoed 's morgens in machine. Maar waarom de dag erna al, in de machine van 12kg !?!
Ondertussen ontvangt Junar wel extra loon om de gánse scheepswas te doen, niet de helft ervan.
Is dat arrangementje een vinding van hemzelf of is het een vinding van de vorige steward (Yvan, een Belg). Persoonlijk denk ik dat hij het overgenomen
heeft van gladde Yvan, want Junar is te mak om zo'n arrangementje georganiseerd te krijgen. En de capt is nu weer misnoegd natuurlijk.
Wat hééft deze ploeg Filipinos toch om de capt zo vaak te ergeren. Waar is dat goed voor ?

In het medisch handboek aan boord staat dat schurft (scabies) tien (10) dagen na de besmetting begint jeuk te geven. Dat kan ongeveer kloppen met
de datum in Nigeria en met de datum van de eerstvolgende linnenchange na Nigeria. In Encarta staat 30 dagen na besmetting, maar ik geloof eerder
het medisch handboek.

In diezelfde periode hadden de mensen van het machien ook hun handen vol. Op vr-22/10 laat de volledige frigo-installatie van de keuken het afweten,
twee vrieskamers en twee koelkamers. Heel de voedselvoorraad voor 25 mensen kwam in gevaar.
Cheng Peegie, LM en de elektrieker hebben dag en nacht gewerkt aan de frigo's, daarbij standby-aankomst, het lossen in St. Croix (wacht 6hrs-op-6hrs-af) 
standby-vertrek en tussendoor telkens weer de frigo's. Er waren dagen bij van 15 en 20 hrs. Ze hadden donkere kringen om de ogen,
het leken wel dagen van 25hrs. Bij een test in de koelinstallatie hadden ze in een wolk freon gestaan ook nog. De gasmaskers zijn wel aan boord maar
de filters zijn van een ander model en passen er niet in. Freon is niet giftig, maar men kan wel stikken door gebrek aan zuurstof.
Het resultaat was barstende hoofdpijn, van het gebrek aan zuurstof en van het gebrek aan slaap. De Caraïben? Waw!

En de ch.kok zat met de handen in het haar. Letterlijk. Rauwe wanhoop. De proviandlevering in St. Croix was al maar het hoogst noodzakelijk en nu
kwam de hele voedselvoorraad in gevaar ook nog. Hetgeen daar beneden te gebeuren stond was reëel, was geen inbeelding.

08-08-2020 om 07:00 geschreven door maart

1999-10-01 ~ op zee 

'k Ben al twee dagen zeer voorzichtig met die wielspanner, want stel u voor, stél dat ik die valve tóch zou overtrekken. 'k Mag er niet aan denken.
Puiteschrik. En wie moet het dan oplossen? Iemand van het machien? Mensen die wel wat anders te doen hebben. 'k Durf er niet aan denken.

Sinds gisteren hebben we weer een menu. Deze ch.kok maakte er geen en eergisteren zei capt PRü dat hij weer een menu wou zien uithangen.
Hij zei dat tamelijk gedecideerd. Owee, dacht ik, deze kok kan niet overweg met schrijfapparatuur, dat dagelijks velletje papier gaat
een probleem worden, dat gaat afmetingen aannemen en dat kan vermeden worden. (Men doet aan Welfare of men doet het niet hè.)

De kok had me naald en draad gevraagd, gisteren voormiddag breng ik hem die.
Gij naald en draad, wij een menu, dacht ik bij mezelf en ik nam de laptop mee.
Met veel vertoon van elektronica wou ik hem laten zien dat het menens was, maar dat ik wel het typwerk zou doen.
En ik heb erbij gezegd dat de capt wou dat ik het typwerk deed, wat maar half gelogen was. Hij wil een menu, wie het typt is bijzaak.  

          Er was eerst een klein misverstand, de ch.kok heeft al een naald, hij bedoelde enkel draad 'tailor apparel' + handbeweging =
          scheepsengels voor naald en draad. In dit geval was het enkel draad, witte.

Voor het menu kreeg ik direct alle medewerking. De ch.kok zegt wat er op tafel komt, Peter (2^de kok) vertaalt dat in verstaanbaar menu-Engels
en Junar (de steward) zegt me hoe het ontbijt er zal uitzien : om de andere dag yoghurt of fruitsap, de rest blijft hetzelfde. Oké, thank you gentlemen.

In de cabine heb ik wat gesleuteld aan de opmaak van het blaadje en toen het ongeveer goed was ben ik naar boven gestapt met een printje
op A8 formaat. (De helft van een A4, van een gewoon blad papier.) "Capt, we hebben een menu." Capt PRü keek er naar en was tevreden.
Nicky lag op de seat, ze heeft nog altijd koorts. 't Menu interesseerde haar zo niet, ze kan geen eten zien, zelfs niet in print.
Ze denkt en hoopt dat het zondag zou over zijn.

Dan naar de Baas, cheng Peegie, want die vond een menu ook wel nuttig en aangenaam. "Chef, we hebben een menu."
Cheng Peegie vond het jammer dat er geen staandertjes zijn om de menu's op de tafels te zetten. Dat is maar een woord, gewoon hier wat huisvlijt.
's Namiddags heb ik drie kleine kaftjes gemaakt van vervallen zeekaarten, zorgvuldig gekozen welke de meest aangewezen waren,
de oude geëtste zijn de mooiste, een tekening van het schip op de buitenkant geplakt en met een papierschuivertje de menu er in vast gezet.
De kaftjes blijven staan, ze vallen niet om en cheng Peegie krijgt het menu waar hij het hebben wil, op tafel.
En LM heeft nu een menu op een blaadje in de cabine, hij weet vandaag al wat we morgen eten.
Bij de cheng ben ik in de namiddag dan mijn huiswerk gaan laten zien. Hij was tevreden.
Misschien maken ze in het machien wel eens menuklemmetjes, wanneer ze tijd hebben. Maar voorlopig dus kaftjes. Huisvlijt.

Met de drie kaftjes ging ik naar de mess. Eén voor de kleine tafel (capt & co), en twee voor de grote tafel van 10 man.
Junar bekeek het anders : één menu per tafel en het derde gaat naar ... zijn ogen blonken me te gretig. Het derde gaat mee naar huis?
Hela, hola. Een minuutje! Wij met ons tienen aan tafel kunnen twéé menu's gebruiken hè, captains orders! (Gelogen van mij, maar als een kaftje
'verdwijnt' dan weten ze weer van niks ziet ge. Soortgelijke zaken zijn al te dikwijls gebeurd met bemanningen uit bepaalde landen.)
Met één menu op een tafel van 10 mensen is de soep koud eer we alle 10 gelezen hebben welke soep het is. 
En daarbij, als ge zo'n kaftje wilt dan vraagt ge dat ipv het te stelen. Is dat begrepen? Hij had het begrepen. No stealing.
Dit was de eerste keer dat ik me zo uitliet tegenover iemand van de bemanning, maar zijn blik had me té graai-gretig geleken.
Het derde kaftje was omzeggens al verdwenen nog voor het had kunnen dienen!

Deze capt heeft toch iets met rook hoor. De voorbije weken hebben ze drie kakkerlakken gezien. Drie, op twee weken tijd.
Dat is niet overdreven veel. Als ge die alle drie te pakken krijgt zijn dat er toch al drie die geen eieren meer zullen leggen.
Maar er moest en er zou gefumigeerd worden. Watte? Weeral met rook spelen? Zoals die ijverige choff op schip 01 zeker? -tekst 015

        En dan vragen ze zich aan de wal af hoe zeevarenden een aandoening aan de luchtwegen kunnen oplopen …
        op zee is toch altijd gezonde lucht! Jaja, op zee misschien, maar daarom niet altijd aan boord. 

Donderdag avond : luid gillend rookalarm. Eén detector was blijven aan staan en dat is genoeg om een gans schip te alarmeren.
Hij ging weer eens iets doen zenne, de PRü.

1999-10-12 ~ op zee

Vorige zaterdag leek de brandoefening nergens op en de capt was tamelijk boos. Niet met veel woorden maar wel grimmig.
De Filipinos waren het aan het uithangen, te tam om in gang te schieten of nog maar de schijn van vinnigheid hoog te houden,
kwam choff Vilko achteraf melden op de brug. "Morgen is het ambras-dag, zei de capt, ze herbeginnen de oefening en als het weer eens
niet goed is, krijgen ze in de namiddag nog een oefening, tot ze wakker schieten." Zo zou hun vrije namiddag er bij inschieten,
dacht ik toen ik weer in de cabine was. Wat gaat dat een gerommel geven.

En zondag was het hommeles. Maar niet de ambras die de capt gepland had.
In de voormiddag waren de matrozen het kasteel aan het afwassen, in ploegjes van drie: ene met de schrobber, ene met de aftrekker, en ene met
een zoetwaterdarm voor het naspoelen.
'k Hoor ze bezig en bedenk dat ik het zwembad dan in de namiddag zal moeten doen, want alle zoetwaterdarmen zijn in gebruik.
Om 09h40, hoor ik ineens buiten roepen, vlak naast de cabine. Er stond nogal wat wind en soms moet men daar zeer luid praten om mekaar te verstaan.
Het geroep bleef duren. Persies ruzie.
'k Was al eens consjuus buiten gegaan, en via de buitentrappen was ik in de rapte naar de brug om tegen Wouter te zeggen dat
ik het zwembad pas in de namiddag zou poetsen. Onderweg en op de brug was geen capt PRü of choff Vilko te zien.
Weer beneden gekomen stond Leo nog altijd te roepen tegen die twee Filipinos.
Om 09h50 hoor ik de deur van de lift. Vilko komt door de alleyway met een mok koffie en stapt naar stuurboord, naar zijn cabine.
Ik zeg hem dat er 'an argument" aan de gang is, al zeker 10 minuten en wijs naar bakboord.
Van de zenuwen wist ik niet meer wat bakboord was in het Engels. (portside)
En ik zei erbij dat ik vreesde dat Leo 'something stupid' zou kunnen doen, want ik ken hem van lange jaren terug. -schip 20, 1990
Vilko brengt zijn mok naar zijn cabine (daar ging zijn coffeetime!) en komt mee naar de buitendeur aan bakboordzijde.
Eerst bleef hij wat staan kijken door het patrijspoortje en dan stapte hij buiten. Het geroep viel stil.
'k Ging in de rapte naar beneden naar de cargo control room (CCR), om iets te printen voor de ch.kok. In het CCR staat een kleurenprinter.
Deze hier is een monochroom, een zwart-wit printer, zou Tom V zeggen. Alsof wit geprint wordt.
Om 10h was ik weer op level 3. De stemmen buiten waren nu van Leo, capt PRü en af en toe choff Vilko. Deze keer alles minder luid.
Om 10h25 zijn de stemmen gestopt.
Om 11h moest ik bij Nicky zijn, terwijl de heren managementvergadering houden. Nicky wist er wat meer over te vertellen, maar niet veel.
De cabine-inspectie van zondagnamiddag was zeer officieel. En zeer grondig. Dit was geen eenvoudige inspectie over netheid meer.
De kasten en laden gingen open deze keer, ook de valiezen en reistassen, onder matrassen en hoofdkussens werd gekeken en bovenop de kleerkasten:
alle Filipinos hebben hun 'werkmessen' moeten afgeven. De oogst heb ik enkele dagen later in de bonded stores zien staan.
Zelfgemaakte bowie-messen, regelrechte rambo-messen met weerhaken in de bovenkant van het lemmet ..., zogezegd om vis mee te kuisen.
Eén mes was gekocht en er staat 'Defence' op het heft gedrukt. Een wapen dus.
Tussen de zelfgemaakte messen zit er één dat zo verschrikkelijk klungelig in mekaar steekt dat de gebruiker
er gelijk ook zichzelf mee verwondt, tussen duim en wijsvinger.
De pasja (de bootsman) was nog de grootste onnozelaar in heel dat gebeuren, hij beweerde dat hij geen mes had, terwijl Vilko hem al
met twee  messen aan zijn werkriem had zien rondstappen. Denkt dat primitief brein dat Vilko, choff zijnde, geen ogen in zijn hoofd heeft?

1999-10-16 ~ op zee

Maandag was Leo gekalmeerd. De capt was met hem aan het praten tijdens de coffeetime, vertelde Nicky toen ik haar tegenkwam in de lift.
Leo was zich bij Vilko gaan verontschuldigen en krijgt nu zijn jobs rechtstreeks van hem, dus niet meer via de bootsman.
De Filipijnen zijn bokkig omdat ze hun messen hebben moeten afgeven en omdat Leo niet op water en droog brood in de boeien geklonken werd.
Zondagavond liep ene van de Filipino's met een blauwe keel, vertelde Nicky.
Tja ... 'something stupid' zal daar aan deck op zondagmorgen wat rap gebeurd zijn zeker?

Maandag in de voormiddag laat ik het zwembad leeglopen. Wat ligt daar in het laatste water te drijven? Een stront. Dit gelooft geen kat, dacht ik.
'k Haal gauw het fototoestel uit de cabine en klim naar beneden het zwembad in. Er was teveel lichtweerkaatsing van de zon op het water.
Ik had een aftrekker nodig om de trofee naar de schaduwkant te trekken en terwijl ik weer naar boven klim om de aftrekker te nemen,
verdwijnt de stront in de afvoer. Geen foto dus.
- Had dan toch eerst die afvoer dichtgedraaid, zei LM achteraf.
Tja, daar heb ik niet direct aan gedacht. 'k Dacht vooral aan een foto, aan het fototoestel, kwestie van mijn verhaal te kunnen staven.
Dinsdag was er een gat in de zoetwaterdarm die bij het zwembad hangt. Dat is ondertussen al gerepareerd.
Het stukje met het gat in staat hier naast mij op het typtafeltje. Het is geen verduurd sleetgaatje in het rubber, neenee.
Het is een zeer rechte snee met rechte randen. En dít, Lieve Mensen, is opzettelijk beschadigen van scheepsmateriaal.
We weten nu uit welke hoek de stront waait.
Maar ik blijf dat zwembad poetsen hoor. Ze zullen het treiteren wel rapper beu worden dan ik het poetsen.
En na die twee dagen is het wel duidelijk dat het zwemwater élke dag moet ververst worden.

Dinsdagavond stonden garnaalkrokketten op het menu. Maandag had de capt aan de keuken gevraagd of er nog voldoende waren.
Peter, de 2^de kok, zei dat er nog genoeg waren. Dinsdagavond brengt hij de garnaalkroketten naar boven en zet de doos klaar voor de ch.kok
op diens werktafel. De ch.kok begint er aan, in goed vertrouwen dat het garnaalkroketten zijn. Het waren viskroketten.
De garnaalkroketten waren verdwenen 'naar Manilla'. Maw : Peter had ze opgeserveerd aan de Filipinos.
Waarom zegt hij dan tegen de capt dat er nog zijn? Denkt hij nu écht dat niemand van de veertien mensen in deze mess het verschil zal proeven?
Niemand? En dat deze capt dat soort bedriegerijen neemt?
Gisteren tijdens het avonduurtje bracht capt PRü de story ter sprake. De 2^de kok heeft er gelegen. Niet omdat de garnaalkroketten op zijn,
maar omdat hij erover gelogen heeft. Zo simpel is dat met deze capt.

In een brief vroeg iemand van de kinderen of ik het hier 'tof, saai, of gewoon leuk' vond. Wel, saai is het de voorbije week zeker niet geweest.

Rond 23/10 zouden we lossen op St. Croix, een van de USA Maagdeneilanden in de Caraïben ofte Antillen.
Saint Croix wordt 'Seent Krooi' uitgesproken in het Engels. De Britten hebben ook enkele eilanden in deze archipel.
St. Croix ligt ± ten zuidwesten van Puerto Rico, daar waar Kleine Antillen beginnen.
De Grote Antillen eindigen bij Puerto Rico. https://nl.wikipedia.org/wiki/Antillen#Eilanden 
En in St. Croix gaan we eens niet aan de boei maar tegen de kaai!
Als alles meevalt wordt dat rustig verkennen en boodschappen doen.
Daarna zouden we gaan laden in Boca Grande, aan de monding van de Orinoco (Venezuela). We nemen er ijzererts (droge lading) en zouden
misschien in december gaan lossen in IJmuiden. Boca Grande en IJmuiden zijn nog niet officieel bevestigd, maar
afmonsteren in Nederland zou wel eens tof zijn. En dan met de trein naar huis. Eens geen luchtgavengedoe voor een keer, dat is nu mijn wens.
Maar het is nog toekomstmuziek. Eerst postkaarten gaan kopen in Saint Croix en dan zien we verder wel.

07-08-2020 om 04:49 geschreven door maart

1999-09-25 ~ op zee 

Hallo iedereen thuis en daarbuiten.
Vandaag is het zaterdag en capt PRü houdt veiligheidsoefening. Om hoe laat?  ♫♫ Vol verwachting klopt ons hart ♫ ♫♫
'k Wou de reddingsvesten en de helmen al gereed leggen in de inkom van de cabine, om toch maar niet als laatste aanwezig te zijn op de oefening.
Maar het halletje is piepklein, zie dat LM er over valt of ik er over struikel en een voet omsla. Liever wat later op de oefening maar heelhuids.

Vandaag verjaart Majid, de vervanger van Tom V.

Zojuist ben ik een diskette gaan afgeven bij capt PRü. 'k Ben zeer benieuwd of dat zonder problemen zal verzonden raken.
Het geheel heb ik deze keer, bij wijze van test, weg gesloten achter een wachtwoord.
Toen ik pas aan boord van vertelden Tom V en Cathy, de Canadese asp.eng dat de vorige capt (MR) moeilijk deed over e-mail met wachtwoord.
Eén van zijn argumenten was : het is een service van de rederij in Antwerpen. Dat zegt genoeg over MR hè.

          Jaja, en brieven verzenden is ook een service van de rederij. Moeten we de omslagen dan openlaten voor hem?
          En telefoon is ook een (betalende) service van de rederij. Komt hij er dan bij staan wanneer we bellen?

Maar : als 'géén wachtwoord' een richtlijn is van de rederij en niet een persoonlijke beslissing was van MR, dan geeft dat te denken over de rederij.
't Schoonste van 't spel: in de weken dat ik nog niet aan boord was verzond LM zijn mails aan mij wél met wachtwoord en daar zei MR dan niks over.
't Moet lukken. Enkel tegenover de jongere graden deed hij daarover moeilijk. Waar was ik nu weer gebleven met mijn uitleg ...
Haja, áls het een richtlijn is van de rederij, dan hoor ik het straks wel van capt PRü. ♫♫ Vol verwachting klopt ons hart ♫ ♫♫

Vandaag is het zaterdag, dan moet de laatste gegevens in het werkboek van LM intikken om vanavond de diskette af te geven cheng Peegie
en verder is het ook wasdag. Bij een spellingscontrole van een brief gaf Word als suggestie voor het woord Waasland het woord 'wasmand'.
Deze spellingscontrole doet niet in eigennamen. 'k Heb het woord Waasland dan maar toegevoegd aan de woordenlijst want het is niet elke dag wasdag.

Nicky is van Hekelgem, ze is er geboren en getogen.
Hekelgem ligt in de Brabantse Kouters, vlak tegen het Pajottenland. https://nl.wikipedia.org/wiki/Brabantse_Kouters, https://nl.wikipedia.org/wiki/Pajottenland + kaartje
Capt PRü kent de streek dus een beetje. Enkele weken geleden zei hij dat Bekkevoort daar ook in de buurt ligt. Bekkevoort?
Mijn hersenhelften sloegen tilt.
Bekkevoort is toch tegen de grens met Limburg, da's toch niet ten westen van Brussel. LM zei iets over een straat naar rechts. Bekkerzeel!
Ach ja, zei capt PRÜ, Bekkevoort, Bekkerzeel ... https://nl.wikipedia.org/wiki/Bekkevoort , https://nl.wikipedia.org/wiki/Bekkerzeel + kaartje
Het ging gewoon over Bekkerzeel, en ik maar zoeken waarover hij het zou kunnen hebben.

1999-09-27 ~ op zee

De zaterdagse oefening was een formaliteitje. Om 14h45 bootrol: verzamelen bij de reddingsboot, koppen tellen, taak luidop zeggen en klaar.
Op 10 minuten was het afgelopen. We hadden op iets meer actie gehoopt. Of was PRü zoveel prudenter geworden in het ontwerpen van oefeningen?

Gisteren was het stralend weer. We hebben het zwembad (plonskuip) gekuist en opgevuld. Eerst moest het grootste vuil (van de schouw) weggespoten
worden met een brandslang. Met zeewater natuurlijk. Wouter had de betreffende valve volledig open gedraaid, zoals bij een oefening op school.
Alleen, hier staat meer druk dan aan de wal. 10 bar, zegt LM. De spuitmond van een brandslang lijkt op die van een tuinslang, maar dan ± 35 cm L en
± 8 cm Ø. En het gewicht is navenant. Wouter kreeg de brandslang met moeite in bedwang. In feite zou een mens aan deck ALTIJD
een helm moeten dragen zelfs om de schotten van een zwembandje te schobben. Er waren die eerste dag meer mensen om te helpen dan er schrobbers of
emmers waren. Op een uurke tijd was het zwembad uitgewassen en gespoeld en kon het gevuld worden.
Dat vullen is iets geestig. Het water bruist het zwembad in. 'k Was het poetsmateriaal gaan wegzetten en een sigaret gaan roken in de cabine,
want aan deck mag niet gerookt worden. Alles bijeen was ik een 10 minuten weg geweest. Toen ik terug kwam lagen ze er al in. Het zwembad was
gevuld tot tegen de rand (een beetje te vol) en door het wiegen van het schip gulpte er aan bakboord telkens een tamelijk flinke geut water uit.
't Deck lag weer nat, via de afwatering het deck eronder ook, en na een kwartier zagen we twee verdiepen lager een slootje water over het maindeck lopen.
Dit kon dus beter, in het vervolg niet meer vullen tot aan de rand, noteerde ik voor mezelf.

Het zeewater was 28°C, zalig. Iedereen plonsde in het bad maar ik niet, omdat LM zijn zondagse siësta aan het doen was en mijn badpak lag
in de kleerkast en die kastdeur piept. Dus zat ik in overall te koekeloeren naar een plas water die heen en weer wiegde tussen twee afwateringsputjes,
maar nooit vergenoeg, en hoe vier paar slippers daarin bootje speelden.
Het was warm maar niet té, het briesje was lauw, de lucht was blauw en ik was al plannen aan het maken om eens buiten te gaan zitten tikken.
De batterij van de laptop is goed voor ± 2hrs stroom, een tafeltje staat er al op dit level, 'k moet het enkel eens afwassen,
een krukje hebben we in de cabine staan, voor de middag hebben we zon aan bakboord, dus als ik in deze hoek ná de middag ...  
vandaag regent het pijpenstelen, de lucht is volledig grijs en het zal wel de ganse dag zo blijven. Mijn planning lag in het water.

1999-09-29 ~ op zee

De situatie is vandaag al gans anders. Ik zit in badpak op ons dekje aan bakboord te tikken. 16h en ik zit in de schaduw. 'k Heb geen tropenzon
op mijn bol, of nek, of schouders, of zo. Voor het geval iemand zou vragen hoe ik mijn dagen doorbreng : om de zeven jaar zit ik eens aan deck,
in de schaduw. 
Gisteren was het ook mooi weer, zwemweer,  en ik ging alvast eens kijken hoe het zwembadje erbij lag. Er dreef roet van de schouw op het water.
En vettige roet op ons lijf en op de zwemkledij kunnen we missen. Het was ± 10h en ik ging op de brug vragen of ik het zwembad mocht legen,
schrobben en weer opvullen. Dat is de procedure en daar valt niet aan te tornen, op de brug gaan vragen om te vullen, bedoel ik.
Capt PRü was op de brug. Nogal wiedes, hij en Nicky drinken om 10h hun koffie op de brug.
Hoe het precies moet (zwembadje legen en vullen) weet ik niet, maar Nicky weet het, zij zou me dat wel willen tonen, dacht ik.
- Nicky zal niet komen, zei de capt, ze is ziek. Ze heeft een aanval van dengue. https://nl.wikipedia.org/wiki/Dengue 
Dengue ben ik al tegen gekomen in artikelen over malaria.
Dengue is ook een water gerelateerde aandoening en het virus wordt ook overgedragen door een mug.
De capt zou na de koffie zelf meekomen om te tonen waar de valven staan.
Hier zou ik nu een opstel kunnen over schrijven en de titel zou zijn : Mijn Eerste Valven. Bôf nee, 'k zal maar gewoon verder vertellen zeker?
De valven staan een deck lager dan het zwembadje. De capt draait de waterafvoer open, dat is de zwarte valve, de grootste van de twee.
De valve voor de watertoevoer is de witte, de kleinste van de twee. 
Oké, het bad begint leeg te lopen. We staan daar efkes op te kijken en toen moest capt PRü weer naar boven.
Voor het vullen moest ik enkel de brug verwittigen dat ze de firepomp mochten starten.
'k Ga aan de slag met een zoetwaterdarmke, emmer, detergent, schrobber, aftrekker, de ganse reutemeteut.
Het zwembad is ± vijf meter op drie, schat ik. Er kan water in tot ± 1m70. Dat is tot aan de houvast. Hoger moet niet opgevuld worden want
bij het minste wiegen van het schip gutst het water dan weer over de overlooprand het deck op en zo naar lager gelegen decks en
dat is nergens voor nodig. Stel dat de matrozen op een lager gelegen deck juist iets geverfd hebben ... daar mag nog geen zout water op!
Toen ik klaar was met kuisen had ik reuze honger, maar eerst moest het zwembad nog opgevuld worden zodat de mensen tijdens hun middagpauze
daar wat verkoeling konden vinden en daarna was het al 11h45 en was er geen tijd meer om een boterham (met spek) te gaan maken.

Zondag hadden we met acht mensen elk zeer grondig een half schot gekuist. Nu had ik ze in mijn eentje alle vier gedaan en na twee schotten voelde ik
mijn armen al niet meer. ''k Zal morgen aan de andere kant beginnen, dacht ik bij mezelf, dan zijn toch om de andere dag twee wanden grondig gedaan.'
Toen ging ik de afvoer valve dichtdraaien. Moest dat dichtdraaien nu met de klok mee of in tegenwijzerzin. 'k Heb wijzerzin gedraaid, met de klok mee.
Dan begon ik te twijfelen en draaide toch maar tegenwijzer zin. Of misschien was het wél met de klok mee, wijzerzin?
Na drie keer wist ik niet meer hoe die zwarte valve daarstraks gestaan had (open) en ben ik op de brug gaan vragen hoe het moest, alvorens
hen te vragen de firepomp te starten om het bad te vullen. Er bestaat een geheugensteuntje:
CLOCKWISE = CLOSED, in wijzerzin draaien om te sluiten, met de klok mee.
ANTICLOCKWISE = ABRIR, in tegenwijzerzin draaien om te openen (abrir), tegen de klok in.
Abrir is wel Spaans, maar de toevoer valve moet sebiet open hè. Elk geheugensteuntje is welkom.

Het dichtdraaien van de zwarte valve (de afvoer) ging zéér vlot. Waarom ik hen daar zo dikwijls hoor over moeilijk doen ... ik snapte dat niet.
'Valve niet goed dichtgedraaid', poeh, het zou wat. Ik draai die met één vinger dicht. Deze valve tenminste, misschien draaien andere valven niet zo vlot,
dat zou kunnen, maar ik snap niet wat er zo moeilijk aan is.
's Middags vergeet ik bijna te vragen aan LM of de toevoer valve, de kleine witte, mag blijven open staan of dicht moet.

          De witte toevoer valve MOET dicht, voor het geval ergens anders op het schip onmiddellijk water nodig is om te blussen. Dan krijgen ze
          op die plek wel voldoende water, via de firepomp van 13 bar maar tegelijk loopt het zwembad dan over aan een ongecontroleerd tempo want
          iedereen elders druk bezig en doende.
          Dat hebben we subito presto in orde gebracht. En hij heeft de brug verwittigd dat de firepomp mocht afgezet worden. Niet meer vergeten.

Om 13h werd er nog eens een cargo pomp uit de pompkamer naar boven getakeld en naar het achterdek getakeld. Deze keer met Vilko als choff.
Choff Rébo is sinds Fos met verlof. Deze keer zou ik klaar staan met het fotoapparaat en in werktenue, om overal op en achter te kunnen klauteren
als dat nodig mocht zijn. Alles voor een goede camerahoek hè, en tenue pour la prise de vue.
Het naar boven takelen kreeg ik niet te zien, want in de pumproom mag ik niet komen. In afwachting dat de cargo pomp boven was, ben ik
een toerke gaan doen, eens naar het zwembad gaan kijken. Want stel u voor dat ik die afvoervalve toch niet goed ... alhoewel, ik heb ze
toch echt met al mijn kracht dicht gedraaid hoor, met ál mijn kracht!
Zwembad half leeg!

Al mijn kracht is blijkbaar niet voldoende om die vlotte zwarte afvoer valve volledig dicht te krijgen. De laatste draai moet eindigen met een kleine snok,
en die snok geven is een toer de force. En force heb ik niet zo direct in huis. Zie me nu staan blinken, een deck hoger dan die rotvalve en
naast een halfleeg zwembad. Een positivo zou zeggen dat het zwembad halfvol is, maar da's larie, het was halfleeg.
Tenzij voor iemand die wil pootje baden.

Rap weer naar de facing, want de pomp zou bijna boven zijn. Daar heb ik enkele foto's van gemaakt,
hoe ze van de deur van de pompkamer vervoerd wordt naar het achterdek, het is een kleine werkreportage.
De pomp stond op de poop, de werkreportage was klaar.
We hebben niet genoeg werkfoto's vind ik, enkel foto's van verjaardagsfeestjes, eindejaarsfeesten & barbecues.
Dat geeft een verkeerd beeld. Dit is een vrachtschip geen cruiseschip.  

'k Vertel aan Yannick dat het zwembad 'halfvol' is omdat ik euh, de afvoervalve niet goed dicht gedraaid had. Yannick schiet in een lach, en
hij bleef maar lachen, hij had daar zo'n smakelijk plezier in. Hij kende het verschijnsel persies, 'valve niet goed dicht'.
LM heeft Davie om een wheelspanner (handwielsleutel) gestuurd en Davie zou me instrueren hoe zoiets gebruikt wordt.

          Een wielspanner is een soort klauw op een steel. De klauw zet men op die men op de rand van de valve en de steel is dan
          de bekrachtiger van de eigen kracht. Het is eigenlijk een hefboom, zoals een koevoet er ook een is.

            


          "Handwielsleutels, ook wel bekend als wielspanners, afsluiterwielsleutels of kranensleutels, dienen om de handwielen
          van kranen en afsluiters, te kunnen verdraaien." http://www.wheelspanner.co.uk/index%20Dutch.htm 

"Voorzichtig zijn hiermee hè, zei Davie, want met een wielspanner kunt ge een valve óvertrekken, kaput!"
Wie? Ík? Een valve overtrekken? Met mijn puite-armkes? Allee jongen, 't is juist omdat ik niet genoeg kracht heb dat ik een wielspanner
mág gebruiken van LM. (Eigenlijk was het meer moeten dan mogen, hij had geen zin in elke dag gedoe met de valven van dat zwembad)
Davie is een uit de kluiten gewassen jonge man, met voorarmen als een rallyrijder. Misschien had hij al eens een valve overgetrokken?
Zijn waarschuwing klonk zo oprecht gemeend ('t was voor mijn eigen goed) dat ik op slag met een zeer plechtig gezicht beloofde dat ik
voorzichtig zou zijn met de valven. Zeer voorzichtig. En ik bedankte hem voor zijn advies. De jongen zijn dag was goed en de mijne ook.

06-08-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-09-19 ~ op de Middellandse Zee 

Gisterenmiddag zijn er een hele hoop mensen afgemonsterd. En vervangen natuurlijk. We hebben een Kroatische ch.kok nu.
Efkes afwachten wat dat wordt.
Of Tom V vervangen werd bleef tot het laatste moment onzeker. De voorziene vervanger was de dag ervoor niet komen opdagen,
en hij zat niet op het vliegtuig ook niet. Het was iets met een auto-ongeluk, hijzelf of zijn broer. De dag erop zat een nieuwe vervanger op het vliegtuig
maar capt PRü wou Tom V niet afmonsteren tot zolang dat vliegtuig niet geland was en de vervanger niet aan boord stond.
Tom V liep nogal nerveus rond, hij moest 04/10 op school zijn voor zijn om zijn studies verder te zetten, om zijn ticket van 2^de mecanicien te halen.
Het stak niet op een dag, maar hij wou NIET met dit schip weer moeten vertrekken en zo dit schooljaar missen.
Zijn vliegticket en zeevaartboek lagen op de tafel in de managementroom. Hij wou die efkes mee grissen en in stilte verdwijnen met de eerste ploeg.
Toen hij boven kwam lagen die papieren er al niet meer. Capt PRü had de reispapieren al weer meegenomen naar zijn cabine.
Nu kon Tom V er niet van onder muizen -wat met het oog op zijn verdere carrière een zeer dwaas idee was
en hij was tamelijk verontwaardigd dat capt PRü hem doorzien had. Hij zag nu nog wat bleker dan gewoonlijk.

De 2^de stuur (Teddy uit Zaïre) moest er op het onverwachts ook af. Longperforatie. Hij moest onmiddellijk gehospitaliseerd worden.
In een vorige brief schreef ik iets over de zaterdagse veiligheidsoefening van za-04/09 ivm met de brandoefening op level 1. -tekst 303
Capt PRü had in zijn ijver om de oefening realistisch te willen maken met een rookgordijn met een oude rookfakkel georganiseerd.
OUD = vervaldatum voorbij. https://nl.wikipedia.org/wiki/Maritieme_noodsignalen , https://www.fakkels.com/webshop/solas-drijvend-rooksignaal/ 
Misschien heeft dat enkel te maken met het ontstekingsmechanisme, maar het product dat er in zit wordt er niet minder giftig door.

'k Heb die brief (dat bestand) eens herlezen en er staat 'doordringende keelpijnstank' en ook dat we de deuren van de brug moesten openzetten
omdat het daar niet uit te houden was op level 5, wat moet het op level 1 dan geweest zijn. Een rookfakkel is gemaakt om in open lucht te gebruiken,
niet in een gesloten ruimte. En of zo'n ding kan gebruikt worden om pompierke meer te spelen betwijfel ik zeer.
En 's avonds moesten de matrozen op level 1 in die zwavelstank slapen? Een ganse nacht in dat vergif?
Teddy zijn long is dus (chemisch) geperforeerd. Hij vertelde ook nog dat capt PRü het niet wou beschouwen/beschrijven als werkongeval.
Hoeveel is daar van waar en wat zou daar de reden van zijn ...

1999-09-20 ~ op zee

We varen nu met een stuurman minder. Want voor Teddy kon niet meer op stel en sprong een vervanger voorzien worden natuurlijk.
Wanneer een nieuwe 2^de stuur komt weten we nog niet. In Nigeria? Ondenkbaar, het is er te gevaarlijk. -gevaar voor gijzeling van blanken, toen
In Texas dan? Da's binnen een maand pas.

Vilko (de nieuwe choff) heeft maar zes weekjes verlof gehad. Normaal gezien is een choff dagman, maar met een stuurman minder kan hij al direct
de wacht 4-8 lopen. Welcome on board Vilko! Hem kennen we van op schip 29, hij was daar een pingpongwonder.

Gisteren tijdens het avonduurtje waren we ineens maar met vijf meer. Capt PRü en zijn vrouw die aan boord gekomen is (ze heet Nicky),
de nieuwe cheng Peegie, LM en ik. Zo weinig volk ineens. Toho en Tom V zijn er niet meer en hun vervangers komen (nog) niet naar het avonduuurtje.
Cathy (asp.mec) is naar huis, naar Canada. Wouter was van wacht op de brug. Vilko is ook niet komen opdagen. Goed, met vijf op een kluitje dan.
Er werd over schepen gepraat en het vermaledijde schip 25 kwam ter sprake. Capt PRü vertelde dat de schepen van die serie een constructiefout hadden.
Na de bouw zijn er instructies gekomen om die fouten te herstellen. Hij heeft op één van die schepen gevaren, ik ben vergeten welk.
Zij hebben een controleur van de Norske Veritas aan boord gehad, ene die de ganse serie inspecteerde.
George, die wij ook aan boord gehad hebben, een Griek met Amerikaanse nationaliteit, geboren in Syrië en
hij spreekt vloeiend een taal of vier -tekst 159- de beschrijving klopte, het was George.

1999-09-22 ~ op zee 

Gisteren tijdens het avonduurtje ging het over Teddy en over zijn longen, naar aanleiding van een bericht van de rederij in Antwerpen.
Capt PRü begon er zelf over, hij gelooft niks van die longperforatie. En zijn vrouw ook niet. Zij is verpleegster geweest. Iemand met een longperforatie
is er erger aan toe dan Teddy toen was. De radiografieën hebben ze niet te zien gekregen.
Maar waarom stuurde de dokter in Fos Teddy dan naar het hospitaal?
Volgens capt PRü had Teddy twee dagen tevoren van choff Rébo onder zijn voeten gekregen, de dag ervoor van hemzelf en de derde dag
vroeg Teddy een dokter aan. De dokter is in Fos aan boord gekomen, voor drie mensen in het totaal en Teddy moest de dag erop voor
bijkomend onderzoek en radiografie. En toen werd hij door dié dokter afgekeurd voor verdere dienst.

Toen Leo, Wouter en ik na de afmonstering in Fos nog wat stonden te praten vertelde Wouter dat de lucht in de oilskin-locker nog dagen lang
'ongewone' lucht was. Dat heeft geduurd tot de oilskin-locker herschilderd was want met simpelweg ventileren verdween de stank niet.
De oilskin-locker is een kleedkamer op level 1 waar de regenkledij en andere werkkledij van de mensen van deck hangt.
Daar was de rookfakkel gezet voor de brandoefening van za-04/09. Hun spullen zullen er lief uitgezien. Geen wonder dat Leo zo boos was:
"Dat den ouwe zoiets doet op zijn eigen verdiep hè zeg!"

Gisteren hebben we wat gerold.
Om 17h30 hadden we een Fameuze Roller.
'k Was juist boven in de videotheek (wij hebben dat hier aan boord hoor, een videotheek, nu ja, een kast op de brug) toen die sterke zwiep kwam.
Uit de ladenkast vlogen de drie schuiven vol video's met een knal tegen deck en de deuren van de kast sloegen open.
Gelukkig stond in de kast alles vast met valbaren. Wouter en ik hijsen schuif per schuif weer in de ladekast.
Terwijl we met de tweede bezig zijn, wil de eerste er weer uit en de derde onderneemt een eigen reis over de vloer van de brug.
We stonden daar te sukkelen en konden een derde paar handen gebruiken.
Tijdens het ganse gebeuren bleef de bootsman daar als een dikke pasja zitten lezen wat op de videodoos stond die hij in zijn handen had.
Hij was er wel efkes voor gaan zitten, want we rolden persies. Wat er op de twee m² vlak voor zijn neus gebeurde was zijn zaak niet.
Hij was gekomen om video's te halen, niet om te 'werken'. 
Als ik hem niet uitdrukkelijk gezégd had schuif n°2 tegen te houden, had hij geen poot uitgestoken.
Maatschap? Zeemanschap? Filipijnen? Af en toe eens enkelen, maar die zitten allemaal op andere schepen. All muscles ..., nu ja, muscles ...

          Achteraf bekeken : zeer waarschijnlijk was hij aan het doen ALSOF hij las. Hij sprak met moeite Engels, wat zou hij dan Engels lézen?
          En de korte inhoud van de film lezen op de achterzijde duurt zo lang niet.
          Die geconcentreerde pose heeft hij waarschijnlijk overgenomen van iemand anders. De schijn vóór alles ...
          Jammer dat ik er nu pas aan denk, ik had hem toen ter plekke moeten vragen waarover de film zou gaan.

Tijdens het avonduurtje vertel ik dat gebeuren op de brug.
"Spieren? Pudding , ja!" zei Nicky. En ze vertelde nog een ander verhaaltje: enkele dagen geleden ging ze een wandelingetje doen aan deck.
Achter een van de voorste luiken zat de ganse klad Filipijnen op zijn achterste, niks te toen, te wachten tot het coffeetime was.
Ze zien haar en stuiven gelijk mussen uit elkaar.
"Om wat zo plots te gaan doen? De stomkoppen. Waren ze gewoon blijven zitten, dan had ik niet eens gemerkt dat ze daar zaten te niksen" zei Nicky.

Het is 18h10 en LM is nog niet boven. Nu word ik echt ongerust.

1999-09-23 ~ op zee

Er was iets gesprongen in het machien, een koppeling tussen twee pijperijen of zoiets. Dat gebeurt om 17h15 natuurlijk en geen halve dag eerder.
Daar zorgt Murphy wel voor. Het was een spoedgeval, maar niet ernstig, als ik het goed begrepen heb.

Deze namiddag zijn we de Canarische eilanden gepasseerd. Het weer is nog zacht, nog niet te tropisch. Da's voor binnen een paar dagen.
Gisteren is Wouter alvast ons haarknip-materiaal komen halen. Hij heeft nu een tropen-broske, comme tout le monde.
Zijn haar was al zeker 3cm lang en dat heeft hij niet graag, zo'n lang: schaar er in en tondeuse er op. Kordate jongen hè.

Gisteren is voor LM een mail van Tom V toegekomen. Dat is heel vriendelijk van hem, maareuh, hij laat ons het een en ander weten over zijn gesprek
op 't kantoor van de rederij in Antwerpen. In een open mail aub! En de server is van de rederij zelf, en de mail gaat hier door de handen van de capt.
Verder laat hij weten dat hij goed thuis geraakt is, behalve dan dat zijn bagage zoek was. Die hebben ze een dag later thuis bezorgd.
Op dit schip ligt een bagagevloek, vrees ik.

In juni had LM hetzelfde voor. Zijn bagage stond een volle dag op de kaai in de zon. LM kon zijn valies zien staan, maar hij kon er niet bij.
Zijn voorraad chocolaatjes heeft een slag van de hitte gehad, maar is nog eetbaar. Gelukkig maar, de chocolaatjes voor bij de koffie van 12h50!
In augustus was voor onze ploeg van vijf alles achter gebleven op Schiphol.
In Fos kwam voor cheng Peegie en Nicky de bagage ook een dag later aan boord en dan nu nog eens bij Tom V thuis ook.
Jaja, een bagagevloek zeg ik.

De Kroatische kok loopt hier nog wat verloren, heb ik de indruk. Het eten is lekker, maar het komt lauw op tafel ipv warm.
En wat de steward uitspookt weet ik niet, maar soms wachten we zó lang op vlees en groenten dat de aardappelen al koud zijn.
Vreemde toestand. 'k Kan ongeveer raden wat het is, hij heeft geen overzicht tijdens de service, hij krijgt het niet georganiseerd.
En de volgorde is fout ook, het is eerst vlees, dan groenten, dan aardappelen + eventueel saus. Daar zal wel kritiek op komen.

Twee dagen geleden is Tonci gepromoveerd tot 2^de stuur. Hij vervang nu officieel Teddy. We hebben opnieuw een tweede stuur, maar de stuurlieden
zijn wel nog altijd met een persoon te weinig. Wouter loopt nu helemaal alleen de wacht, 8-12. Met een kort kopke zal dat wel lukken zeker?
8-12 is de capteinswacht. Capt PRü zal wel regelmatig op de brug zijn, want alleen wacht lopen is voor een aspirant toch een hele verantwoordelijkheid.
Dat kan zwaar wegen.
Eergisteren wou ik op de brug een fax gaan verzenden maar ik kwam ongelegen. Er waren nogal veel vissersboten (visserij heeft voorrang) en
Wouter stond aan het wiel. Helemaal alleen was hij dit gevaarte aan het laveren tussen de netten en de bootjes die niet uitwijken.
Hij stond daar gelijk een grote. If they could see him now!
They = zijn zus van zeventien en zijn zus van twaalf.
De zus van twaalf was mee op de luchthaven en zij schoof mee aan bij het inchecken van de bagage. Dat deed ze met een uitdrukkelijk terloops snuiteke,
alsof ze elke week haar broer naar Het Vliegveld brengt omdat hij maanden gaat varen op oceanen.

LM heeft een half uurke vroeger gedaan vandaag. Van dat halfuurke ligt hij nu te genieten op de seat. Want dit is een seat waarop men kan liggen,
een sofa, een ruim hoekmodel. Nogal wat beter dan de kleine harde bank die hier tot vier jaar geleden stond, schip 24 & 26.
Die harde bank staat nu in de pingpongroom, waar de briefings voor de oefeningen gegeven worden en waar de bibliotheekkast staat.
Met de bibliotheek is het triestig gesteld. Die is geplunderd sinds de laatste keer dat we hier aan boord waren.

Cheng Peegie valt persies nogal mee. Een van de eerste dagen na Fos was capt PRü aan het uitleg geven over het borduurwerk van Nicky.
't Moet nogal een serieus werk zijn, 5hrs voor 2,5cm² én in drie lagen voor het reliëf én met gouddraad er in verwerkt ...
"Ha, gij borduurt ook?" vroeg cheng Peegie zo langs zijn neus weg.
"Neenee, dat doet Nicky hè" haastte de capt zich.
"Ha, ik dacht al, antwoordde de cheng, omdat ge het zo goed kunt uitleggen ..."
Met gouddraad begot, dan zal het wel vakwerk zijn wat ze doet, want aan een hobbywerkje besteedt een mens geen gouddraad volgens mij.
Of is gouddraad niet zo duur als ik denk?

05-08-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-09-18 ~ tegen de kaai, Port de Fos, Zuid Frankrijk 

We liggen sinds gisterenmorgen 03h tegen de kaai. En iets na 09h stond ik gelaarsd en gespoord helemaal klaar om aan de wal te gaan.
Dat ik het fototoestel niet bij had heb ik achteraf pas gemerkt en me wel honderd keer beklaagd in alle talen.
Er was een meneer aan boord voor de lading en die zou me meenemen naar de Carrefour in Port de Bouc, waar ik pasfoto's ging laten maken
voor mijn Luxemburgs zeervaartboek. De rederij in Antwerpen gaat er een opsturen. Het zou wel een maand kunnen duren, maar dan heb ik het toch al
voor als we nog eens in Nigeria en soortgelijke contreien komen. En een tanker komt al eens in Nigeria hoor. Zin of geen zin.

'k Was alvast te voet gegaan, hij zou me onderweg oppikken. De weg naar de poort loopt over een havendam, is lijnrecht, lang, saai en erg warm.
Er was geen zuchtje wind, geen spietje schaduw, er was noch boom noch struik ... dus ook geen zangvogeltje om me gezelschap te houden.

In de Carrefour van Port de Bouc was ik op een uurtje klaar met alles. Terwijl ik op de pasfoto's sta te wachten valt mijn cent dat ik
ons fototoestel niet bij heb. Niet dat die Franse GB op de foto moest maar ik had nog een ganse dag tijd en
Fos sur Mer (dorp) en Fos Plage zagen er de moeite uit. Er is ook Fos Ville, de nieuwe stad, dat zijn woonwijken die gebouwd zijn in '60-'70
als huisvesting van de mensen die Port Fos zijn komen bouwen. Maar daar wou ik niet naartoe.
'k Heb gevraagd naar een bushalte en daar heb ik wat staan wachten. Aan het routeplan dat daar uithing geraakte ik maar niet aan uit.
Enkele minuten later kwam een ouder meneerke met een slepend been erbij zitten.
Bonjour madame, zei hij. Beleefd volk hè, de Zuid-Fransen.
Bonjour monsieur, dus.
Er kwam nog een madame bij. Of ze ook wou zitten, het meneerke schoof al wat op.
Nee danku, ze wou niet zitten, ze ging met haar lading ijsroom in de schaduw van het bushokje staan.
En dat de bus niet lang meer zou weg blijven.
Dat werd allemaal gezegd in dat melodieus Zuiders Frans, het was persies vakantie. Twintig minuten later en een half levensverhaal verder
was de bus er. Dat vond ik ineens jammer voor het levensverhaal, maar die madame haar ijsroom moest dringend naar huis hè.
De chauffeur was een vriendelijke man, zo van die naturelle vriendelijkheid als de Indiërs in Khor Fakkan (UAE) -tekst 288
Misschien vindt de man buschauffeur zijn wel de meest fantastische job die er bestaat en was hij daardoor zo zonnig.
Ofwel is iedereen in de Camargue zo zonnig, dat kan ook. 

Op de bus zat al één meneerke, die was zo oud als wij allemaal samen, een Metusalem. Terwijl we wachtten op het vertrekuur
vroeg de chauffeur hem een liedje te zingen. En daarna nog een, maar dan in het Grieks. En toen vertrokken we.
- Ziet ge zei de chauffeur, als gij zingt vertrekt de bus vanzelf.
Metusalem droeg een jeanspet en een lila sweater. Dat zal denkelijk zo moeten van zijn achterkleindochter.
Hij hield niet meer op met zingen. Chinese liedjes kende hij ook. Had hij ooit gevaren misschien?
Wij drie applaudisseerden, de chauffeur hield zijn handen aan het stuur.
Metusalem toonde waar hij vroeger ging vrijen, toen stonden al die gebouwen er nog niet. En zijn zoon ook, voegde hij er aan toe.
Haja, zoons moeten ook gaan vrijen, anders geraakt een mens niet aan een achterkleindochter.

Er stapte een jonge madame op. Ze gaf de chauffeur een hand en zei verbaasd tegen de dame met de ijsroom : wat doet gíj hier?
Ze neemt de bus, antwoordde die bengel van een de chauffeur.
Iedereen hier, voegde Metusalem er plezant aan toe.
En dat alles met dat mooi Zuiders accent.

Ik ben er van overtuigd dat het de Zuiderse zon is die maakt dat de mensen zich zo
geen zorgen maken over de problemen die ze hebben en
geen problemen maken over de zorgen die ze nog zullen hebben.
We stapten met drie uit aan dezelfde halte, in een tuinwijk met veel groen.
- Mooie bloemen, zei Metusalem. 'k Had drie kleurrijke grote bloemen gekocht (in een soort nylon) en die staken voor de helft boven uit de caddie.
De chauffeur wenste ons nog allemaal een prettige dag verder en zei tegen Metusalem : Dat heeft u deugd gedaan hè, een beetje zingen.
Ge ziet er al weer beter uit. Zijt ge nu weer in form?
- Ça m'a remonté le moral, bedankte Metusalem hem.
Een buschauffeur als sociaal werker/entertainer. Vindt men die bij ons ook?

Het meneerke met het been toonde waar het bushokje was en wij wensten mekaar bon appétit want het was bijna middag.
Toen ik daar een minuut of tien stond te koekeloeren kwam er iemand langs en vroeg ik of zij wist om hoe laat er een bus komt.
Geen bus hier, maar men mag hier wel autostop doen. Duim omhoog dan maar (waar is de tijd).
Dat hokje was geen bushokje, het was een abri, een schuilhokje. Tegen de harde zon misschien.

Daar stond ik dan, op de juiste weg, maar er reden geen bussen. Na 20 minuten liften gaf ik het op. Stilstaan in de blakke zon is niks voor mij.
Te voet op weg dan maar, we zien wel. Op naar Fos sur Mer!
Na een 100m hield het voetpad op en kon ik met de caddie over grind naast de rijweg, met één wieleke in de goot. Eigenlijk is het geen caddie,
het is een handbagage op kleine plastic rollertjes, gemaakt voor egale vloeren in luchthavens. De rollertjes hebben serieus afgezien gisteren.
Had ik maar iets met echte wieltjes gehad.
In een pompstation heb ik twee flesjes water gekocht. Eentje voor direct en eentje voor later.
Terwijl ik langs de kant van de weg mijn flesje sta leeg te tutteren hoor ik ineens iemand op de vingers fluiten.
Ik was de enige voetganger in al dat geraas, dus 't zou wel tegen mij zijn, maar wie? En waar?
Aan de overkant (vier baanvakken en een middenstrook met vangrails) stond iemand aan de bezinepomp met zijn benzinedop te wuiven naar mij.
Ja meneer, heel vervelend wanneer men er de dop niet goed op krijgt, 'k weet het, maar ik kan u niet komen helpen, want
u staat dáár en ik sta hiér, begrijpt u? Het was de man van de lading van deze morgen! En of ik dié richting uit moest, richting Fos.
Ja natuurlijk, dié richting, anders zou ik toch aan uw kant lopen hè. Iets later stopte hij aan mijn kant, richting Fos.
De man kwam nu pas van kantoor en was blij dat hij kon gaan slapen, hij was al aan het werk sinds de dag ervoor.
Ik zei hem dat hij door de hemel gezonden was.
Als dat zo was, dan zou hij zeker goed slapen zei hij. (Zijn de mensen hier echt allemaal zo olijk en zonnig?)
Hij zette me af in Fos sur Mer, dicht bij het Crédit Lyonnais waar ik 's morgens geld gewisseld had.

'k Ben naar de remparts du village geklommen, de resten van de vesten rond het dorp. Fos is gebouwd op de enige heuvel in de wijde omtrek.
De Camargue is vlak hè (Rhônedelta). Daardoor ziet men Fos van ver liggen. -toen nog wel
Halverwege ben ik het kantoortje van Toerisme binnengestapt. Daar waren ze ook zo zonnig en vriendelijk en behulpzaam.
S^tes Maries de la Mer ligt hier maar een 30 km vandaan! Alleen gaat geen openbaar vervoer daar naartoe.
En dat ik mooie bloemen bij had. Ja die waren wel kleurrijk en ze staken ook een eind boven de caddie uit. 'k Heb aan de dames verteld dat ze
in de Carrefour te koop zijn à 10FF/pièce. En ik heb drie mooie postkaarten gekregen, zomaar gratis en voor niks.

Verder naar de Remparts ofte La Hauture: 11^de eeuw en vroeger. Er waren diepe ronde graankuilen in de gele rots uitgeslepen en iets hoger
ondiepe smalle sigaarvormige graven in de steen uitgeslepen. De twee dateren wel van totaal verschillende periodes.
Het kerkje is van de 13^de eeuw, met gedeeltes uit de 11^de. De kerk was gesloten. Gelukkig heb ik dat aan die Duitsers in het Engels gevraagd,
want het waren Nederlanders. En die spreken Pas de Français.
Een beetje verderop bij de uitkijktoren stond een rugzak in de schaduw. De eigenares zat op het bankje te picknicken met een radiootje aan.
Ik denk dat ze een jaar of tien ouder is dan ik. Ziet ge dat het nog wél kan, dacht ik. Ooit geraak ik zo eens in Compostella.
Niet om er te zijn, maar om er naartoe te stappen. -dat is er nooit van gekomen
Er kwam een politiewagen langs gekropen. Wat komt die op zo'n vredige plek hierboven zoeken? Ook picknicken?

Dan ben ik weer de heuvel afgedaald met mijn caddie op rollertjes over de kasseitjes. Het waren zeer smalle straatjes, Middeleeuws hè.
Hoe is die politiewagen hier doorgeraakt? 'k Hoorde een auto naar boven klimmen, oei. Is hier wel plaats voor twee, ik met de caddie en die auto?
Het autootje was iets groter dan de caddie en had twee wielen meer. Alle auto's van Fos zijn klein tot piepklein. Wie een gewone auto wil moet
ergens anders gaan wonen of hem beneden aan de heuvel laten staan, daar is een parking.

Er is één krantenwinkel. Daar hebben ze postkaarten. Ze zeiden dat ik mooie bloemen bij had. Carrefour, 10FF/pièce!
'k Ga aan de Carrefour een percentje vragen denk ik, voor mijn promotietoer. In het postkantoor ben ik postzegels voor 1 brief gaan kopen en
dan ben ik de postkaarten gaan schrijven in een koel café. De huizen staan hier zó dicht bijeen dat de zon geen kans krijgt om ze op te warmen.
En smalle straatjes zijn ook strategisch nuttig : de vijand kan niet als troepenmacht oprukken. Ze moeten erdoor in ganzenpas, één voor één dus.

'k Had geen bic bij. 'k Heb die van de bazin mogen lenen. 's Morgens had ik nochtans een bic in mijn tas gestoken. Bij de cargo control room had
de cargomeneer een plannetje getekend voor mij en ik heb daar zelf het een en ander bijgeschreven, met mijn eigen bic. En toen ... gaf ik hem die
bic, alsof het de zijne was. Hij nam die aan en stak hem weg. Later in zijn auto wou ik opnieuw iets noteren en ik zag dat ik geen bic bij had.
Tiens? Ik dacht nochtans ... Ik vraag hem een bic. Hij haalt een zwarte bic tevoorschijn, bekijkt die eens en zegt : tiens, quel drôle de modèle.
Ik vond daar niks drool aan, van dat model hebben wij er wel twaalf liggen in de cabine.
Nu nog elf, want ik heb hem onze bloedeigen bic nog maar eens 'terug gegeven'.

04-08-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-09-15 ~ op de Middellandse zee 

Gisteren zijn we door Gibraltar gegaan. In Encarta, de CD-rom encyclopedie, heb ik eens gekeken wat Encarta over Gibraltar vertelt: 2 blz's.
Over de zuilen van Hercules (die heb ik nu op foto) https://nl.wikipedia.org/wiki/Zuilen_van_Hercules 
en de Fenicische koopvaardijschepen (die heb ik niet op foto, ik ben een 3000 jaar te laat) https://nl.wikipedia.org/wiki/Fenici%C3%ABrs#Handel_en_zeevaart 
En zo nog een paar interessante dingen. De grens tussen Gibraltar en Spanje is pas sinds '85 weer vrij open.

'k Ben hier misschien al 50 keer of meer gepasseerd (schip 09 & schip 18), maar toen was ik aan het werk en ik heb geen enkele foto van dit gebied.
Dat ging ik deze keer dus doen, foto's maken. Om de rots van Gibraltar te kunnen fotograferen rond 15h was ik al wakker en actief om 03h.
Het verhaal:
dat we door Gibraltar zouden gaan wisten we al lang, maar wanneer juist wisten we niet. 'k Ben dat op de brug gaan vragen tijdens de wacht van Toho,
die in zijn studentenjaren Marcel genoemd werd en dat blijkbaar nog altijd graag heeft. Na zijn avondwacht (20h-24h) meent hij zich te herinneren
dat hij me woensdag gezegd had ipv dinsdag, en hij schuift een briefke onder onze deur, om mij te laten weten dat we
dinsdag door Gibraltar gaan en niet woensdag. Da's vriendelijk van die jongen hè.
Het briefke had hij getypt op het telexmachien, op het achterste gedeelte van de brug, daar heeft hij een beetje licht.
'k Vind dat briefke rond 03h 's morgens en ik herken wel het telexlettertype, maar niet de handtekening 'Marcel'. Eerst las ik dat er 'Moeder' onder stond,
maar hoe kan een telex nu met de hand ondertekend zijn? En wie stuurt ons midden in de nacht (ook nacht in België) een telex? Wat is er thuis gebeurd?
'k Moest het briefke drie keer herlezen eer ik het (half wakker) ongeveer begrepen had. Eerst dacht ik dat het een raadseltje was en wou
het wegleggen tot later. Toen zag ik 'Gibraltar' staan en heb het nog maar eens herlezen. Kláárwakker ben ik geworden van dat gepuzzel.
Daarna ben ik niet meer in slaap geraakt natuurlijk. Kermille, wie wordt er nu wakker om 03h als ge moogt slapen tot 07h.
Maar toch vriendelijk van die jongen hè.

Dit is het briefke van 24h, in de nacht van maandag op dinsdag:

         M, het is vandaag dinsdag en niet woensdag.
          Gisteren dacht ik dat het vandaag woensdag was omdat ik maandag dacht dat het al dinsdag was.
          Maar als het vandaag dinsdag is, was het gisteren maandag. Ik wil enkel zeggen dat
          we niet woensdag door de Straat van Gibraltar varen, zoals ik gisteren gezegd heb, maar vandaag dinsdag
          Shiften van zondag naar maandag is moeilijk voor mij.
          De maandag is zoal lastig genoeg. Maar gisteren was de maandag niet lastig omdat ik dacht dat het dinsdag was.
          Ik zal eens proberen om maandag altijd te denken dat het dinsdag is, en dan is het misschien ook vlugger vrijdag.
          Tot straks, vandaag dus, dinsdag.
          Trouwens vrijdag komen we toe en dan zijn we hopelijk zaterdag thuis. Dan is het zondag misschien eens echt zondag.
          handgetekend : Marcel  -'k vraag mij af hoe het logboek van de brug er die dag uitgezien heeft ...

In Fos (Zuid-Frankrijk) monstert hij af, een beetje verlof zal hem deugd doen, 't is blijkbaar nodig. Of deed hij met dat briefje gewoon wat gekjes?

In de straat van Gibraltar hebben we bruinvissen gezien, vlakbij het schip. Ze zijn bijna even groot als dolfijnen, er hebben natuurlijk ook en rugvin,
maar ze duikelen niet zo rond. Ze hebben een witte buik en een donkere rug. Ze zwommen aan bakboord in een rare hoek van het schip weg.
Tom V had ze aan stuurboord zien aankomen. Waarschijnlijk zijn ze onder het schip door gezwommen. Ze waren met heel veel, misschien wel 100 of meer.
En lol dat ze hadden! Sommige draaiden zich een halve slag tijdens het duikelen en andere zwommen onder water al eens op hun rug, dan zaagt ge
de witten buiken onder water oplichten en er waren er die zich op de vis naast hen lieten ploffen (hun moeder wat ambeteren).
Het was een vrolijke bende, persies een dorp dat zich halsoverkop naar de kermis in het dorp ernaast haast.
Ze gaven nogal speed ook. Moeiteloos, zo te zien. https://nl.wikipedia.org/wiki/Bruinvis 

Eergisteren hoorde ik dat er op de computer van de cargo control room verschillende foto's van het schip staan.
'k Vraag aan Toho of hij de tijd heeft om ze te kopiëren of te printen voor mij.
"Absoluut genen tijd!" loeit hij.
"Kom zenne gij, genen tijd, dat zal nogal" blaat ik terug.
Maar het is begot wél waar. Hij moet aan deck vier (4!) valven van de vier bluskanonnen gerepareerd krijgen vóór Fos.
Die bluskanonnen staan bovenop de twee masthuizen en hun bereik bestrijkt ongeveer het hele maindeck met en druk van 15 bar.
Capt PRü heeft Toho's wacht op de brug overgenomen zodat Toho heel de voormiddag aan de valven kan werken. In volle zon.
's Namiddags werkt hij er aan verder (adieu siësta) en 's avonds loopt hij zelf het tweede deel van zijn wacht op de brug.

Hoe zijn die valven zo ineens alle vier en op dezelfde dag kapot geraakt? Die dingen worden toch regelmatig gecontroleerd & getest?
- De Filippijnen hebben die valven overgedraaid, zei LM.
- Alle vier? Als ge voelt dat er iets niet klopt, dan stopt ge toch intijds!
- Ja, maar als twee Filipijnen elk twee valven kapot draaien, dan zijn dat vier kapotte valven hè.
LM is beter in cijfers dan ik. Vele beter. Maar ik blijf erbij : als men merkt dat er iets niet klopt, dan stopt men en zoekt advies of instructies ipv
dwaasweg hardnekkig te doen. -ik ken de scheldwoorden van toen nog hoor, maar ik zet ze hier niet
Wat was er gebeurd : Wouter had een tijd geleden op de valven de O van open en de C van closed geschilderd.
En hij zou per abuus de O en de C van plaats verwisseld hebben. Zo vier keer. Consequent dus.
En de Filipijnen daarna maar kracht zetten richting C om de valven OPEN te krijgen. Arme Wouter, ik zou niet in zijn schoenen willen staan.
En toch blijf ik erbij: die Filipijnen hadden intijds moeten stoppen toen ze voelden dat iets niet klopte. -ik word weer kregel als ik er aan denk

Op weekdagen hebben we een e-krant. Iets van De Standaard. Gisteren stond er te lezen dat Flup zijn Mathilde voorgesteld heeft
aan de Belgische bevolking. "Ik heb ze zelf gekozen" zou hij drie keer gezegde hebben, terwijl zijn ma nadrukkelijk stond te knikken.
Zelf gekozen, alsof het over een voorwerp ging en niet over een persoon. Men kiést geen persoon, personen kiezen voor mekaar.
Alsof hij een manneke van negen was die voor het eerst zelf een nieuwe broek mag kiezen.
- Alsof hij nog keuze hád, zegt LM hier zojuist.
En waarom zegt hij dat drie keer? Komt het geloofwaardiger over wanneer hij iets drie keer zegt? Wanneer híj iets drie keer zegt.
Flup is niet zo populair hier tijdens het avonduurtje.

Tom V las het bericht luidop voor en hij heeft werkelijk een stem van koninklijke komaf, als hij een beetje moeite doet.
Bijna beter dan Geert Hoste. Hoste zal nu volop bezig zijn aan een nieuwe show zeker? Die heeft het goed bekeken,
het koningshuis bezorgt hem nog jaren materiaal.
Er stond ook bij dat noch de VTM, noch de VRT de officiële voorstelling probleemloos heeft kunnen uitzenden. Bij de ene zender was het wachten en
bij de andere zender 'was een hond met de camera aan de haal gegaan'. Zo staat het er. Deed Woestijnvis de verslaggeving misschien?

Over Woestijnvis : een tijdje geleden waren we over Daewoo bezig. Vermits zij hun scheepswerven verkocht hebben en enkel nog auto's maken
vroegen wij ons af aan wie ze die kwijt kunnen. Misschien enkel nog aan VTM, voor het Rad van Fortuin. Tom V haalde een paar straffe stoten aan
uit het Rad van Fortuin, 'bruudruuster' en 'woestijnvis'. Nu, die bruudruuster was mogelijk door een Gentenaar geopperd maar die woestijnvis,
dát kan niet want toen bestond het productiehuis nog niet.
Stilte bij de Nederlandstaligen, iedereen dacht hetzelfde : zou het omgekeerd kunnen zijn?
Zou het productiehuis genoemd zijn naar een lapsus uit het Rad van Fortuin? 't Zou kunnen hè.
Als ze een product willen leveren dat nog niet bestaat op de Belgische markt, zoeken ze voor de firma een naam die nog niet bestaat,
bvb van een dier dat niet bestaat. Nu zijn centauren, griffioenen en eenhoorns al veel te bekend om niet te bestaan.
Er moet een totaal nieuw woord komen. En in de lijn van de humor van Uytterhoeven en Vandenhoutte, waarom niet een snuif sarcasme en
het productiehuis noemen naar een uitschuiver op de commerciële zender? In Alles kan beter spaarden ze de VTM ook niet.

1999-09-16, op de Middellandse Zee

Hier in de cabine staat al twee dagen TVE op, Televisión Española. Gisteren de Andalusische zender. Tip: Andalusisch praten gaat vlotter wanneer men
de tandprothese uit laat. Vandaag Catalaanse TV. 's Morgens vroeg beginnen ze met het nieuws. Heel tof. Terwijl we zitten te ontbijten zien we ineens
weer rampen uit alle werelddelen. Massamoord in Texas in een Baptistische Kerk, hurricanes in de States, tyfoons in het Oosten, overstromingen in
het noorden van Spanje ... en het was hier zo rustig de laatste weken. -op dat schip zorgde ik voor ontbijt in de cabine, enkel wij twee

En het weerbericht, 35°C. Aan land, niet op het water natuurlijk. Tenzij we de temperatuur van de voormiddag optellen bij die van de namiddag.
Dat is al een oud mopje hè. En voor de rest van de dag TVE natuurlijk hè.
's Voormiddags prietpraatprogramma's, spelprogramma's & kinderprogramma's.
Met mijn Spaans is nog alles in orde, zolang het maar de Teletubbies zijn.
Bueno, voy a ver que hay de comer, porque mi eposo quiere saber qué comeremos deze middag.

19h35 : in de namiddag bracht Toho een diskette binnen met foto's van het schip. Nu hebben wij hier in de cabine geen kleurenprinter staan,
om ulle wat prints op te sturen, maar da's geen ramp, want met Corel Paint & Draw valt er vanalles te knutselen tot het ook mooi is. Lijntekeningen maken
vertrekkend van een foto bvb. Naar gelang het soort lijn men gebruikt lijkt de foto dan op een gravure of op een tekening in de stijl van een beeldverhaal
of op een schets. Allemaal heel interessant.
Daar heb ik me deze namiddag mee bezig gehouden, voor het geval iemand zou vragen waar ik me zoal mee bezig hou de ganse dag.
Corel zou ik vorig schip al leren, maar doordat we de Pressario toen niet bijhadden is dat uitgesteld geweest. Bon, vandaag ben ik er dus aan begonnen.
en de tijd vliegt wanneer een mens met iets nieuws begint. Ineens was het 17h15 en stond LM daar. En mijn haar lag alweer overhoop!

De tekeningen zijn nog niet helemaal zoals ik ze hebben wil, dus ga ik er nog wat verder aan werken en we verzenden ze pas binnen een maand of wat,
vanuit de States. Na Fos-sur-mer (Zuid-Frankrijk) gaan we weer laden in Nigeria (verdomme) en dan lossen in Houston, Texas.
Dat is de voorlopige planning, maar er is nog niks bevestigd. Het kan dus nog allemaal veranderen.

03-08-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-09-13 ~ op de Middellandse zee 

Van zo-29/08 tot wo-01/09 hebben we in Nigeria gelegen. We hebben aan de boei geladen natuurlijk en Nigeria was een streepke groen
op ± 8 mijl van waar we lagen. Het was er warm en mistig, er was niet voldoende zichtbaarheid om streepkes groen te fotograferen.

Waar we wel volop van mogen genieten hebben was de Nigeriaanse nationale bezigheid :
smeergeld proberen te krijgen. En 'presents', ook zoveel mogelijk.
Op zondag is LM 's namiddags vrij en dan gaat hij siësten, dat is een persoonlijke gewoonte. Ik bleef verder instructieboeken plakken, want
er was iets dat 's anderendaags klaar moest zijn om mee terug te nemen naar de control room van het machien.
Instructieboeken repareren is hier de afgelopen weken mijn jobke geweest en niet alleen die van het machien.

           Rébo, de stuurman die lastig doet over de lay-out van persoonlijke faxen, is nu choff en hij vroeg of ik de instructieboeken
           van de cargo control room ook eens onder handen wou nemen. Nu gelle! Waarom vertrouwt hij mij dat toe?

Van 's voormiddags waren de agent en de Nigeriaanse autoriteiten aan boord (immigratie, douane, gezondheidsdienst), dat had ik al wel gemerkt.
In dit soort landen komen de autoriteiten in aantallen en ze hadden de lift al geblokkeerd door overgewicht. Tom V (3^de mecanicien) kon het komen oplossen.
Vier van die gasten zaten er in vast + capt PRü. De lift kan 500 kg hebben, maar waarschijnlijk dragen die gasten teveel gouden insignes.
De capt is wel groot van gestalte maar heeft geen overgewicht. De vier anderen wel.

De dagen ervoor waren al sterke verhalen verteld geweest over wie wat al meegemaakt had in Nigeria, Angola en soortgelijke contreien & territoriale wateren.
Toen zondagnamiddag choff Rébo LM kwam halen omdat capt PRü hem wou spreken, wist ik ongeveer hoe laat het was. Ze zouden LM niet storen op en
zondagnamiddag als het niet belangrijk of dringend was, dus was er 'iets' met de autoriteiten.
Iets later kwam LM weer naar beneden: hét ging geld kosten.
Wat ging er geld kosten? Awel : (zit ge goed? want dit gaat efkes duren). De vertegenwoordigers van het Nigeriaans gezag zoeken in de
havendocumenten van het schip tot ze iets vinden waarop ze zouden kunnen muggeziften, niet om de capt te pesten, maar om er smeergeld aan te verdienen.
En ze hadden iets gevonden: het schip vaart onder Luxemburgse vlag, ik ben Belgische, mijn paspoort is Belgisch en mijn zeevaartboek is Liberiaans. Ziezo.
Ze hadden 'iets'.

Dus moest ik mee naar de wal, naar hun baas in het immigratiekantoor, want zijzelf mochten daar niet over beslissen hoe het nu verder moest.
Ze gingen hun carrière daar niet aan 'riskeren'. Telefoneren of faxen naar hun baas op kantoor kon ook niet, maar voor 200 USD zouden ze
zien wat ze konden doen.
Daarvoor had capt PRü LM efkes laten roepen, om te zeggen dat het wel eens 200 USD zou kunnen kosten.

Wat was de volgende stap? De papieren die ze met gewichtige gezichten hadden zitten opmaken gewoon weer scheuren. Daar kwam het op neer.
Uiteindelijk hebben ze de papieren gescheurd voor 50 USD, want deze capt wordt van palavers niet zenuwachtig, in tegendeel, hij doet daar vlotjes aan mee
want hij vindt het een sport. Aan hem hadden die Nigerianen een taaie onderhandelaar, denk ik.
Er was geen denken aan dat capt PRü me hier zou laten meegaan, met die gasten hier mee naar de wal.
Dan zien ze me nooit meer terug aan boord, tenzij total loss of in losse onderdelen.

Eerst hadden ze dat geredeknoei (want een redenering kunt ge zoiets niet noemen) proberen toe te passen op de papieren van cheng PH.
Hij is Kroaat en vaart met een Grieks zeevaartboek onder deze vlag. Ze wilden hem meenemen. Dat heeft capt PRü onmiddellijk kunnen afblokken
met het argument dat een schip geen centimeter mag varen zonder cheng aan boord en dat de heren het dan wel aan de petroleummaatschappij zouden
uitleggen en aan onze rederij in Antwerpen waarom hier geen cheng aan boord was en het schip dus niet intijds aan de boei kon liggen om te beginnen laden.
Op slag was alles in orde wat de papieren van cheng PH betreft. Zijn papieren zijn al maanden in orde, waarschijnlijk al jaren, voor alle werelddelen,
maar de Nigerianen moesten weer eens hun reputatie waar maken. Wat een zielig-doorzichtige komedie,
voelen die gasten zelf niet dat ze zich belachelijk maken?

Verder ziften dan maar, want ze moesten toch iéts verdienen aan dit schip hier hè.
Ik ben een gelijkaardig administratief geval als cheng PH, en toen hadden ze beet! Dachten ze. 50 USD, hebben ze gekregen van de capt, en meer niet.
Wanneer dat achter de rug was schakelden ze met het grootste gemak van de wereld over naar een ander soort gebedel, het meer diplomatieke gedeelte:
of de capt geen presentjes had voor hen, omdat de samenwerking toch zo vlot verlopen was en om de relatie tussen schip en wal goed te houden, en
dat we toch allemaal onze wereld kenen newaar. Zonder enige vorm van gêne staan bedelen is dus een vorm van 'zijn wereld kennen'?

'k Was er niet bij, toen heel dat gedoe aan de gang was. Maar best ook. Capt PRü heeft ons achteraf in het lang en het breed het hele verhaal verteld.
Wouter (de asp.off) heeft ook een en ander verteld: hij moest de heren drinken bezorgen. Voor iedereen een cola. Dat waren dan 10 of 12 cola's.
Hij zet die allemaal aan één kant van de grote tafel, in het gedacht dat de heren die cola's zelf wel zouden doorgeven.
Begint daar degene die het dichtste bij zit naar die blikjes te graaien en hij stopt ze allemaal in zijn tas.
En degenen die gedacht hadden dat hij er enkele zou laten staan voor wie dorst had, die mensen hadden pech want hij stopte ze allemaal weg.
Ene, de dokter, probeerde iets in de zin van 'that's not fair', maar dat heeft niet geholpen.

          Achteraf  bekeken: stel dat ik die blikjes zou gebracht hebben, ik zou ze geserveerd hebben. Hèhè.
          Niet zomaar 12 blikjes neerpoten op de rand van de tafel. Dat is Wouter misschien gewend van studentenfuifjes, maar dat is niet serveren.
          Men brengt het nodige aantal glazen mee én men opent de blikjes op voorhand. Dat alles gaat op een plateau.
          Men plaats de plateau op de tafel en serveert dan persoon per persoon.
          Nu vraag ik mij af : wat zouden die graaier(s) gedaan hebben als de blikjes al geopend waren? O, wat had ik dat graag gedaan...

Wouter vertelde ook dat ze niet allemaal de zelfde taal spreken. Tussen de verschillende groepjes verliep het gesprek soms in het Engels.
Waarschijnlijk verschillende etniën, en er zijn er véél in Nigeria. https://nl.wikipedia.org/wiki/Nigeria#Etnische_groepen 
De week ervoor had ik dat allemaal nog zeer geïnteresseerd zitten lezen in Encarta, de CD-rom encyclopedie. Nu is mijn belangstelling nogal bekoeld.
Feitelijk al toen ik las dat Biafra een Nigeriaanse provincie is en dat '67-'70 een burgeroorlog was. https://nl.wikipedia.org/wiki/Biafraoorlog 
We waren echt blij en opgelucht dat we uit Nigeria weg waren. En nu snap ik ook waarom ze in deze landen geen bemanningswissel doen: gevaar op gijzeling.
Rap weer op zee, naar de rust en de kalmte.

Op vr-03/09 valt de laptop hier in panne. Alle tekstprogramma's laten het afweten. Zomaar. Of nee, niet zomaar: er was iets gebeurd in Windows,
een beschermingsfout in users.exe en in nog enkele vitale onderdelen van Windows. Op 12/09 heeft LM dat in orde gekregen, bijna per toeval,
door een virusscan te doen. En het antivirusprogramma heeft in het voorbijgaan efkes gerepareerd wat kapot was. Tof.
Ineens floten de vogeltjes weer. Bij manier van spreken dan, want op zee zijn enkel krijsende meeuwen en nog grotere vliegdieren te zien.

In de 9 tussenliggende dagen had LM de nodige ellende meegemaakt met een cargopomp. De cargopompen staan beneden in de pompkamer.
Daarom dacht ik dat ze die daar gingen repareren, maar ze hebben de pomp naar boven getakeld, tot op het achterdek. En daar mag wél ik komen.
Had ik dat geweten, dan was ik foto's gaan maken natuurlijk, want een mens krijgt niet elke dag een cargopomp te zien.
De eerste dag was het misschien goed dat ik er niet bij was, ongeveer iedereen stond op het achterdek, vier man om te takelen, twee uit belangstelling
(Capt PRü & choff Rébo) en dan nog zeven matrozen + een bootsman om in de weg te staan en het manoeuvre te desorganiseren.
Acht mensen teveel die kunnen gewond raken wanneer er iets mis loopt. LM was er 's middags nog niet over te spreken.

          Waarom heeft hij ze dan niet laten wegsturen door choff Rébo? Hun baas stond erbij! En safety first is het devies,
          Dus géén publiek tijdens een zwaar manoeuvre. Wáárom heeft hij ze niet laten wegsturen?

's Anderendaags mocht de pomp weer naar beneden getakeld worden, maar ik ben niet gaan fotograferen.
Ramptoerisme wordt niet zo geapprecieerd aan boord.

Op za-04/09 hebben we de meest spectaculaire brandoefening van ons leven meegemaakt. Capt PRü houdt de zaterdagse oefening op gelijk welk uur
tussen 08h en 17h. Niet om 15h20, zoals al jaren gebruikelijk is. Deze keer ging de bel iets vóór 14h. Ik moet me dan melden op de brug, om te laten zien
dat ik gaande en staande ben en dat er naar mij niet moet gezocht worden. Zo heb ik de oefening niet van dichtbij meegemaakt maar ik heb wel alles
kunnen volgen over de walkietalkie. Het was verhelderend. Nu heb ik eens het verschil meegemaakt tussen de praktijk & de theorie van de veiligheidsvideo's. 
In de veiligheidsvideo's kraken de walkietalkies niet, spreekt iedereen hetzelfde Engels en verstaan de mensen elkaar onmiddellijk en direct zonder dat
er maar één keer 'please repeat' moet gevraagd worden en kostbare minuten verloren gaan aan communicatieproblemen.

Er zijn enkele particulariteiten geweest : de scheepshoorn gaat niet automatisch af met het brandalarm. De matrozen aan deck wisten dus niet dat er
een alarm afgegaan was en ze waren pas een twaalftal minuten later op post, nadat capt PRü ze laten halen had door Wouter.
Om het echt te maken had de capt een rookfakkel laten afgaan op level 1, waar de oefening plaatst vond.
Zichtbaarheid door de rook = 0, zeer realistisch dus. Alleen was dit rode rook van een fakkel ipv zwarte rook door brand.

De stem van de 2^de stuur klonk gejaagd door de walkietalkie. Hij wist niet dat het om een oefening ging en hij miste nogal wat matrozen ... die waren
nog aan deck door de defecte scheepshoorn. Een mens zou van minder gejaagd geraken en zich verspreken: Oilspill locker ipv oilskin locker.
Slechts vier mensen wisten dat het om een oefening ging.

De geur van de rookfakkel was al tot op de brug geraakt. Het is een zwavelachtige stank. Na enkele minuten was de rook er ook.
We hebben de beide deuren open gezet (eerst alle paperassen vast gelegd) maar dat hielp niet veel. Het was een doordringende keelpijn-stank.
Zo ruikt de hel, denk ik.
Wanneer de oefening eindelijk afgelopen was ga ik naar beneden, naar de laundry. In de lift kon men rieken op welk verdiep men was :
stink, stinker, stankst.
De lift stopt op level 1, waar de oefening geweest was, en er stapt een Filipino binnen met de stofzuiger van level 3.
Tiens, dacht ik, ligt er op level  tapijt in de cabines? En wat een vreemd uur om cabines te kuisen ...
's Avonds vertelde LM dat door die rookfakkel op level 1 een laag oranje poeier lag van een millimeter dik die alles, maar dan ook alles bedekte.
De matrozen waren het ganse verdiep aan het uitwassen en Leo (onze enig Belgische matroos) kon er niet mee lachen, vertelde LM.
We hebben later op de avond de scheepspantoffels van choff Rébo gezien. AMAAI ! Als alles op level 1 er zo uitgezien heeft, wat een schade.
Vandaar de stofzuiger zo vlak na de oefening! En ik snapte gelijk ook waarom Leo er niet kon mee lachen. Dit was niet gewoon een laagje stof,
dit was 'goe poeier', van dat vettig spul dat men met krachtig zeer heet sop moet wegschrobben. Een rookfakkel is gemaakt voor open lucht, PRü!

Op een safety oefening volgt een safety-meeting. Na de meeting wist capt PRü bij wijze van verontschuldiging te zeggen ivm met level 1
dat de oefening een beetje té goed gelukt is. Leo zit ook in het safety committee en hij neemt geen blad voor de mond. Vandaar de excuses.
Een beetje vaag en lauw van capt PRü, niet?

02-08-2020 om 00:00 geschreven door maart

vervolg brief 01 (1999-08-07)

Eindelijk was het bootje er. Het was niet groot, maar het had wel een krachtige motor, dat hoorden we zo.
Het was een klein bevoorradingsschip voor op volle zee. Na een half uurke waren we aan boord. Dat laatste half uurke was het mooiste stuk van de travel,
bagage of geen bagage. Achteraan hadden we een fantastisch krachtig kielzog, ge zaagt en voelde het vooruit gaan en vooraan kwam dat verre logge schip
dichter & dichter en werd groter en groter. Toen stopte het schipke want we waren aan de gangway van schip 31.

Ik ging als eerste de gangway op. Te gretig natuurlijk, ik was vergeten dat ik hoogtevrees heb en dat ik beter iemand anders zou laten voorgaan.
Dan kijk ik op diens broekspijpen en dat breekt zo'n beetje de doorkijk tussen de treden van de gangway. Een andere manier om niet te verkrampen.
van de hoogtevrees is omhoog kijken, naar de top van de gangway en inwendig een liedje zingen waarvan men de tekst maar half kent.
Terwijl men zich de resterende woorden tracht te herinneren, verschuift door de concentratie de schrik een beetje naar de achtergrond.
Dit zijn allemaal lapmiddeltjes, ik weet het, maar soms werken ze.
Wie stond er bovenaan de gangway? Juist ja. En bij wijze van aanmoediging telde hij luidop het aantal treden dat ik nog te klimmen had.
Daar ging mijn concentratie.

Probeer maar eens enkele meters te klimmen zonder u te willen realiseren dat ge aan het klimmen zijt omdat ge niet wilt bang worden.
Ondertussen moet ge toch u toch voldoende bewust blijven van die klim om dat tot een goed einde te brengen, terwijl ge eigenlijk niet echt wilt
weten dat ge aan het klimmen zijt, omdat ge niet bang wilt worden. Volgt ge nog? Ik wel.
Het is een wankel mentaal evenwicht want elke spier vertelt u wat ge aan het doen zijt, klimmen, maar goed, met een liedje
is dat wankel mentaal evenwicht efkes vol te houden. Heel het lijf (spieren, adem, zweet) laat weten dat ge de gangway op gaat.
Hoe gaat een mens daar tegenin? Met een liedje.
En dan komt daar een slimme op het bovenste platform staan supporteren en in de vreugde van het weerzien telt hij luidop
hoeveel treden ge nog 'maar' te doen hebt. Boven gekomen heb ik hem bevend een kusje gegeven. Een kleintje maar, want eigenlijk
was ik heel boos op hem. Luidop staan tellen ... wat een dom idee.

1999-08-17 ~ op zee , gaan laden naar Nigeria

Amai, heb ik 10 dagen niet geschreven? Hier is nogal veel te doen ook, nu we de Compaq Pressario bijhebben en een station D in gebruik kunnen nemen.
Nu moeten er CD-roms gelezen en gespeeld worden natuurlijk. Encarta voorop, in de Engelstalige versie 103.000 artikelen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Microsoft_Encarta 
Vermits we in Nigeria weeral aan de boei zullen liggen en er amper een streepje land zal te zien zijn (of helemaal geen) pik ik uit Encarta alles wat daar
over Nigeria te lezen valt. Met de aanverwante artikelen erbij is dat nogal wat.

Tien dagen geleden in Philadelphia zijn op za-07/08 zijn 4 stuks bagage aan boord gebracht. Mijn grote valies ontbrak nog. 'k Zag me al het contract uitdoen
met enkel die kleine valies. In de kleine valies zat enkel wat klein spul. De belangrijkste dingen zaten in de grote valies. Kledij bvb.
Wat had ik zonder die grote voor de rest van het contract moeten doen? Vodden van het machien omzomen en borduren.
Maar ze is intussen aan boord gekomen, de grote valies en ik heb weer voldoende kledij en badkamergerei.

Sinds enkele maanden vraagt de rederij in Antwerpen aan de schepen een algehele inventaris. De machinerylist van de bouwwerf
is niet meer up to date op een schip dat al wat jaren in de vaart is, er werd al eens een machinerij vervangen door een nieuwe.
Dus moet er een inventaris gemaakt worden, van alles, mét alle onderdelen die ooit vervangen werden.
Te midden van dat werkje van lange adem kwam LM aan boord en dat kon hij er dus nog bij nemen. Gegevens verzamelen is niet zo ingewikkeld,
alleen soms vree lastig. Maar 's die gegevens 's avonds dan nog moeten intikken, dan worden het lange dagen natuurlijk.
Hij had best zijn typiste kunnen gebruiken. En wanneer komt bibi dan aan boord? Wanneer het grootste deel ingetikt is en
het zwaarste achter de rug is. Alsof er nog niet genoeg werk is beneden. Arme LM. Ik had bij hem aan boord moeten zijn, dát is mijn plaats.

          Dat allemaal door die stomme inventaris van père, die hij niet gemaakt had. Wat nochtans de afspraak was.
          Met zijn gepreek over 'methode en organisatie' ...
          Het jobke heeft me vijf, misschien zes dagen in beslag genomen, meer niet. De resterende weken was wachten tot in naar LM kon.
          In de dagen na het ontruimen van de winkel ben ik de ruimtes daar nog gaan poetsen (wat père weer eens vanzelfsprekend vond) en terwijl hij
          me nog maar eens voor de voeten liep heeft hij iets héél lelijk gezegd over Laura en D. 'k Had hem met al zijn vergif van de trappen willen duwen.
          Maar wat lost dat op. Dat soort mentaliteit wordt nog elke dag geboren of gevormd.
          En het was niet de eerste keer dat hij ons tegen mekaar probeerde op te zetten.

          Dit klinkt misschien hard, maar het is wel gebeurd, en relazen zijn niet altijd even mooi,
          het zijn geen afgeronde verhaaltjes of lichtelijk opgesmukte vertelsels.

Gisteren is iemand van de Filipijnen met zijn hand klem geraakt aan een luik of een luikdeksel.
Dit schip is een OBO: Oil, Bulk & Ore. Aardolie, stortgoed en ertsen. Daarom heeft dit schip luiken ipv tanks.
Bij de Filipijn is één vingertop er af en een andere vinger is verbrijzeld. Toen LM het vertelde kenden we nog geen details. Toen Toho (nu 3^de stuur)
het 's avond begon te vertellen waren er ineens wat veel details voor mij, bot bloot en overal bloed en zo ... De dichtstbijzijnde haven is op Cabo Verde,
nog drie dagen varen. Een wee gevoel krijg ik daarvan.
Capt PRü had de nodige medische instantie al gebeld voor advies.
"Geef hem een infuus" zeiden ze. Dat hebben we niet aan boord natuurlijk, en wie van ons mag of kan intraveneus iets inbrengen?
"Het dichtstbijzijnde passagiersschip oproepen, die hebben een arts aan boord".
Capt PRü belt de internationale instantie die de posities van alle schepen bijhoudt : géén passagiersschepen in deze wateren.
Natuurlijk niet. Die varen allemaal in de Caraïben of tussen de Griekse Eilanden of in de Zee van Marmara ...
Wie komt er wat cruisen op volle oceaan, niemand. -die adviezen van de wal brachten niet veel bij hè
Gisterenavond is het bloeden gestopt en de man is geeneens in coma geraakt. Er was hoogstens één graag temperatuurverhoging.
Waarschijnlijk is hij een kleine taaie.

Capt PRü vertelde dat de Filipijn nu nog enkel lijdt aan 'schrik voor het onbekende': Cabo Verde? Hospitaal? Helemaal alleen? Zo zonder landgenoten erbij?
Vanmiddag vond Toho (3^de stuur) hem al niet meer in zijn cabine. De 'taaie' was gewoon mee aan tafel gegaan. Misschien wil hij zo snel mogelijk
gewoon doen om niet in een vreemd land naar een onbekend hospitaal te moeten.
(Dan maar liever geen medische hulp, dan maar liever taai. Gangreen? Nooit van gehoord.)

Wouter (asp.off) is van wacht veranderd. Eerst liep hij 4-8 (= 04h-08h & 16h-20h)
En nu loopt hij de wacht 12-4, maar dan 00h-04h en ... 13h-17h. Eigenaardig hè, dat laatste zou 12h-16h moeten zijn.
's Nachts lopen de stuurlieden hier in hun eentje wacht, er is op volle zee 's nachts geen ene matroos als uitkijk mee op de brug.
Misschien komt dat binnen een dag of wat wel, in drukker bevaren water. Maar voorlopig staan ze dus in hun eentje boven.

Waarom Wouter van wacht moest veranderen: de 2^de stuur heeft 'teveel werk'.
Nu moet ge weten, een 2^de stuur doet zijn werk op de brug tussen 12h & 16h, bij daglicht.
Tussen 00h & 04h, het andere deel van zijn werkdag, is het donker en dan is het puur wacht lopen, dan is er geen papierwerk.
Enkel het absolute minimum van het wacht lopen zelf. En dat is al genoeg : hou het schip drijvende en liefst nog varende ook.
Hoe kan er tussen 00h & 04h dan teveel werk zijn?
Tussen 00h & 04h is het donker. Vervang 'teveel werk' door 'donker' en we zijn er. En als die mens misschien uit een streek komt waar
de medicijnmannen meer gezag hebben dan de missiezusters, dan spoken er in het donker geesten rond natuurlijk.
Alleen kunt ge dat als 2^de stuur en volwassen man van 39 zo niet aanbrengen bij capt PRü hè.
Vandaar 'teveel werk'. Alsof iemand daar in trapt.

De ch.kok is eindelijk nog eens een Belg. En deze keer ene die kan koken. Niet zoals die nazi uit Paraguay op schip 28. Hij was ook een Belgische kok,
maar hij kon niet koken, amper scheepskeuken. Deze kan het wel. Hij is een ancien uit de stal van vader Prado, en dat is aan het eten te merken.
Het is de gewone Belgische burgerkeuken: de klassieke gerechten, even afgewerkt als toen met chefke RD ze hier kon gereed maken.
Letterlijk alles is hier lekker, zelfs de dingen die we in feite niet echt lusten. Knoop dát aaneen.
Gisterenavond deed de computer iets raars. Ineens had hij van de 735 lettertypes ±730 buiten gebruik gezet. Zomaar ineens.
Onmogelijk ze opnieuw te activeren of er enkele honderd van te verwijderen. In C:windowsfonts was geen beweging te krijgen.
Vanmorgen was de laptop genezen, maar voor alle zekerheid heb ik het aantal lettertypen herleid naar 223. Dat is nog keuze genoeg voor
wenskaartjes en menu's.
Want stel u voor dat de laptop weer zo'n kuren krijgt wanneer dringend iets moet klaar zijn om af te geven ... 'k mag er niet aan denken.

Gisteren heb ik enkele bestanden open gedaan, en de lay-out was een regelrechte ramp. Eén bladzijde uit LM zijn werkboek benam nu drie bladzijdes en 
marges aanpassen was er niet meer bij. Het lettertype op het scherm was wel leesbaar, maar in het afdrukvoorbeeld was Windings te zien.
En op print ook.
Windings is een tekenschrift. Een werkboek in Windings? Mechaniek jargon lijkt mij soms geheimtaal of code, maar dit sloeg alles.
En vanmorgen was dat dus allemaal voorbij, over, genezen, gedaan en vergeten, alsof er nooit iets aan de hand geweest was. Om een paar details na,
maar daarvoor vinden we ooit misschien wel een oplossing.

Sinds we de Pressario in gebruik hebben verscheen bij het openen van MS Works wel telkens een bericht in deze trant:
'Dit programma bevat meer dan 500 lettertypes Indien u dit aantal niet vermindert kunnen mogelijk fouten optreden.'
Dat bericht verscheen énkel in MS Works, niet in Word, Excel of PowerPoint.
Nu heeft het verschijnsel van gisteren zich in Excel voorgedaan, niet in MS Works. Mysterie.
Maar 't is nu oké, we kunnen verder, met Umlaut en al.

Op weekdagen krijgen we een printje van de elektroniche krant. Vandaag stond er in dat na de zonsverduistering nog geen enkele Belg
melding maakte van pijnlijke ogen. Zijn de Belgen nu de slimsten onder de Galliërs of de traagsten met melden, werd onderaan het artikel gevraagd.
En Daewoo doet enkel nog auto's, andere afdelingen hebben ze verkocht. Ze bouwen dus geen schepen meer. Na de constructiefout (?) bij de Lubu en
de Picar is dat misschien maar beter ook. -die stop in scheepsbouw was tijdelijk : https://nl.wikipedia.org/wiki/Daewoo_Shipbuilding_%26_Marine_Engineering 

Capt PRü heeft er geen moeite mee dat de e-mail bij hem in de cabine staat. Hij verzendt wanneer we een diskette afgeven. Over de vorige capt (MR)
doen er andere verhalen de ronde. Maar capt PRü is dus van het communicatieve soort.
En stuurman Rébo moeit zich nog altijd met de lay-out van een te verzenden fax, hebben Toho en Tom V me al verteld.
Hij verwart nog steeds de afzender met de verzender. Het verschil is toch niet zó subtiel? Sinds schip 27 & 28 (vier en drie jaar geleden)
is wat dat betreft nog geen evolutie merkbaar.

01-08-2020 om 06:55 geschreven door maart

              Hier hoort een woordeke vooraf.

          Half juni 1999 had père eindelijk de winkel gesloten, boeken toe. Eindelijk.
          Hij was toen 72j en was al zeven of acht jaar eigen spaargeld in de zaak aan het pompen, wat indruist tegen alle gezond verstand.
          Het gezond verstand waar hij ons in de kinderjaren mee rond de oren sloeg. (figuurlijk)
          Toen de winkel leeggehaald moest worden stonden wij met voldoende mensen & met voldoende en gepast vervoer paraat om dat te doen.
          En we lieten het vooruit gaan. Er waren spullen voor Limburg, er waren spullen voor Zellik. En er waren de spullen voor de containers (meervoud).
          Het was maar goed dat Laura zo wat voorbereidend werk gedaan had, want hijzelf had niks klaar natuurlijk, over welke spullen naar waar moesten.

          Bij elke componist, dirigent of solist had hij wel een verhaal. Maar wij waren daar niet om hem gezelschap te houden, wij waren daar
          met 10 mensen om het ontruimen te laten vooruit gaan. Hij remde de boel af, hij liep in de weg.
          Op het middaguur is hij naar huis gegaan, 'gaan eten', hoewel er overvloedig broodjes voorzien waren. Hij is niet meer terug gekomen.
          Waarschijnlijk kon hij het niet meer aanzien. Tja, kijk, als men zich niet mentaal voorbereid op het afscheid van een beroepsleven,
          als men zich niet schrap zet die dag ... dan, dan gaat men thuis een potje janken? Voorwaar volwassen gezond verstand.

          En toen werd de stock aangepakt. Een groot deel van de voorraad in het magazijn was overgenomen door geïnteresseerde firma's
          maar er was ook nog de stock in de winkel, het gedeelte kleinhandel dus. En daar moest nog een inventaris van gemaakt worden,
          daar had meneer zelfs nog geen begin aan gemaakt! Hij had weken de tijd gehad, de man die ooit hamerde op organisatie en methode.
          Iemand van ons heeft hem opgebeld om te vragen waar die inventaris lag, want die moest mee de verhuisdozen in en
          we stonden alle drie aan de grond genageld toen we hoorden dat er geen inventaris was.
          Toen ik het ongeloof zag in de ogen van Tina en Laura, heb ik op slag beloofd dat ik die inventaris zou maken,
          dus dat alle witte verhuisdozen naar Ekeren mochten. Ze hadden allebei een zeer drukke job, ik was de enige die de handen vrij had, daarom
          lag het voor de hand dat ik dat ik het zou doen. En daarbij, men blijft de oudste, willen of niet. Dat verdomd verantwoordelijkheidsgevoel hè.        
          Tot zover 14/06.

          En op 17/06, drie dagen later, kwam een telefoon van de rederij, of LM kon vertrekken.
          De telefoon stond op luidspreker en ik stond teken te doen dat ik niet mee kon, een wees vaag naar de witte dozen
          die stonden te wachten in de woonkamer. Ik kon niet weg want ik had iets beloofd.

          Mijn hart en ziel schreeuwden dat ik mee wou, want mijn thuis is waar LM is.
          Maar mijn hoofd zei dat ik het had beloofd.
          Mijn hoofd heeft zonder slag of stoot gewonnen natuurlijk, want die rommel konden mijn zussen er niet nog eens bij bovenop hebben.
          Want het was een zootje. Maar dat verhaal valt buiten dit blog.

1999-08-06 ~ tegen de kaai, Philadelphia (USA)

Sinds 12h18 LT ben ik aan boord. Dat is 19h18 BT, denk ik. De travel hierheen was miserie, zoals gewoonlijk.
Omdat het 1999 is of omdat het augustus is, geen idee waarom het is, maar het heeft nog niet opgehouden sinds woensdag.
Eigenlijk al niet sinds LM zijn vertrek op 17/06 maar dat is een hoofdstuk apart.

1999-08-07 ~ tegen de kaai, Philadelphia (USA)

Nadat ik op Zaventem met een dag vertraging vernomen had dat het vertrek verzet was van woensdag naar donderdag, heb ik de rest van de dag
in Brussel doorgebracht bij Tina. Toen we donderdag naar Zaventem wilden vertrekken had de auto kuren, wou niet direct starten. 
Toen we op het punt stonden Europ Assistance te bellen wou hij ineens weer wel. Blijkbaar was dat dreigement voldoende.
De waterklerk Caga van de rederij in Antwerpen was er met onze vliegtickets en had een flesje douchegel om zich te verontschuldigen dat ze me
dinsdag vergeten te verwittigen was dat het vertrek een dag uitgesteld was. Zij was van het kaliber van klerkske PV ooit, maar nu een graadje erger.

Deze keer waren de medereizigers wél aanwezig, duidelijk zichtbaar in levende lijve. We vertrokken met een cityhopper naar Schiphol, hoewel
dat stuk van de reis ook met de trein had gekund ... Vóór het opstijgen komt de airhostess naar de laatste twee zetels waar Wouter (asp.off) en ik zaten
en vroeg of we vooraan wilden plaats nemen. Het vliegtuigje was wat zwaar geladen en de piloot was het gewicht aan het herverdelen.
'k Denk dat Wouter en ik samen 104 kg wegen. Er waren zwaardere kanonnen om naar voor te schuiven, maar wij belandden dus vooraan.
Daar konden we beter kijken. Wouter aan het raampje en ik keek recht de cockpit in. Heel indrukwekkend daar.
Er zal lichte turbulentie zijn, hadden ze door de intercom gezegd. Dat was nog zachtjes verwoord. 'k Ben net niet misselijk geworden.

In de luchthaven van Schiphol ben ik de anderen kwijt gespeeld in de transithal. 'k Ben dan maar naar de gates gegaan. Daar waren ze met een
grondige controle van de wachtzaal bezig. Wel twaalf veiligheidsagenten in burger controleerden vuilnisbakken en bloembakken en hoeken & kantjes.
Wat is hiér aan de hand. Vertrekt hier eerst een vlucht naar Tel Aviv misschien? Nee, de volgende vlucht ging wel degelijk naar Philadelphia.
De rij wachtenden was me wat lang en ik ben gaan rondwandelen, want die morgen was ik weer veel te vroeg wakker geworden, voor de zoveelste keer.
Toen het dan mijn beurt was om in te schepen zag ik dat de veiligheidsagenten iedereen te spreken namen, zoals in tel Aviv, maar dan gepolijster.
Het waren blijkbaar mensen van North-West Airlines zelf, niet van Schiphol. North-West en KLM zijn vennoten, zoiets als Swiss Air en Sabena.
De vier medereizigers waren daar ineens ook. De vlucht verliep gewoon : een beetje slapen, het eten naar binnen werken,
film kijken (Shakespeare in Love, heel toffe film), nog wat slapen, weer eten en vooral NIET op de klok kijken, want dan gaat de tijd niet meer vooruit.
De piloot kreeg na de landing een applausje. Hij had het gevaarte aan de grond gezet alsof het een donsveertje was.

In de luchthaven kon ik als enige van ons groepje een stempel gaan halen bij de immigratie, omdat ik geen zeevaartboek kon tonen.
'k Kon dat wél, een Liberiaans, maar dat leek me geen goed idee. Het internationaal paspoort laten afstempelen dan maar.
Daardoor moesten de vier andere mensen op mij wachten, een half uur ongeveer. Da's niet zo erg, dacht ik,
dan zal onze bagage nu zeker al op de rolband liggen en dan kunnen we er onmiddellijk bij en direct weg.
Toen we aan de bagageband kwamen was er geen gedrum meer, er was geen kat meer tenzij twee mensen van de luchthaven. De band zelf lag al stil.
We stappen gezwind naar de andere zijde van de band, daar geen bagage ookni !?!
Die twee mensen zeggen ons waar we moeten zijn voor een bagageclaim bij Nort-West Airlines.

          De 2^de stuur vertelde dat hij de voorbije 12 maanden drie maal met KLM gevlogen had en dit was nu de vierde keer met bagageproblemen (*)
          Aan de bagageclaim gekomen : honderd wachtenden vóór ons en maar drie loketten open. Na anderhalf uur was het onze beurt.
          In dat anderhalf uur aanschuiven hebben we ruimschoots de tijd gehad om kennis te maken en te praten. Over luchtvaartmaatschappijnen,
          of wat had ge gedacht: bagageperikelen en verlies van plunje, aansluitende vluchten die niet kloppen, wc's die plots buiten dienst zijn ...
          Daarna hebben we over schepen gepraat en over de legendarische en de beruchte figuren binnen de koopvaardij.
          We hebben gemeenschappelijke kennissen gezocht en gevonden.

Om beurten kregen we last van vaak. Daar was nergens iets om op te zitten en het aanschuiven bleef maar duren.
'k Ben met mijn muntstukken frisdranken gaan halen voor het gezelschap, een beetje suiker was welkom. De gedeelde ellende maakte
dat er zo nog geen verschil in graad te merken was. En daarbij, we waren nog niet aan boord ook niet.
De nieuwe capt lijkt een heel menselijke mens. Geen macho zoals PO of een far figura zoals PP-LM.
Dit is zijn eerste contract bij deze rederij. Hij komt recht van bij 'elders'. Misschien is dat beter, eens een andere aanpak dan
een geboren en getogen compagnieman.

Ondertussen liep de chauffeur te ijsberen, niet erg gelukkig met de vertraging. -wie wel?
Toen het bijna onze beurt was wrong een Duitse zich ertussen. Dat kon er nog maar bij, het stak op geen 10 minuten meer.
'k Zie dat die Duitse en haar gezel een toiletzakje van de vliegmaatschappij krijgen en zeg dat efkes tegen de capt.
Ha! zei hij, dan krijgen wij dat sebiet ook hè, dat zal van pas komen.

De dame aan de balie legde uit ons wat er gebeurd was : er ontbraken meer dan 100 stuks bagage doordat in Schiphol problemen waren met de
bagage installatie. (*) En dat bekrachtigde het verhaal van de 2^de stuur.
Als zo'n laadinstallatie stilvalt is er niet direct genoeg volk om 100 stuks en meer intijds tot in het vliegtuig te brengen hè.
Claims ingediend, vijf namen, vijf paspoorten, en vijf beschrijvingen van de bagage (6stuks). En dan krijgen we nu 5 toiletzakjes hè.
Geen toiletzakjes meer! De doos was leeg. De mensen vóór ons hadden de laatste twee gekregen. De capt (groot van gestalte)
ging heel efkes op zijn strepen staan. De balie-juf legt uit aan de chauffeur dat we in terminal E, in kantoor zus-en-zo,
naar toiletzakjes mogen gaan vragen. Ze had de hoorn al in haar hand om hen te zeggen dat we op komst waren.
En toen zei de chauffeur bokkig dat hij helemaal niet langs terminal E moet. Hij had al twee uren aan ons verloren en zijn humeur was navenant.
Wat de balie-juf hem toen gezegd heeft heb ik niet gehoord, maar hij reed met ons naar terminal E hoor, en dat was drie (3!) minuten rijden.
Moest hij daarvoor zo lelijk doen?

          Achteraf bekeken, misschien moest hij over vertragingen een rapportje schrijven of een formulier invullen.
          En misschien kon hij niet echt vlot lezen of schrijven. Hij zag op tegen het bijkomend werk dan nog zou volgen,
          vandaar dat wij het moesten ontgelden. Want twee uren vertraging zijn niet ongewoon in die job.
          Vliegtuigen komen soms later toe, of worden omgeleid, allemaal variabelen die deel uit maken van de job van chauffeur.

Hij parkeert daar in de witte zone, voor een zeer korte wachttijd dus. De capt verdwijnt naar binnen. Hij bleef nogal lang weg.
Na een half uur ging Wouter eens kijken wat er aan de hand was. Ze bleven allebei nogal lang weg, dus ging ik ook maar eens kijken.
Wat was er aan de hand? Hier ook geen toiletzakjes meer, maar een doos met 20 zakjes was onderweg.
Vanuit een magazijn op de luchthaven of vanuit de fabriek in Taiwan?  
De chauffeur komt ook binnen en zegt dat hij daar niet langer mag blijven staan en dat hij gaat rondjes draaien.
Wouter en ik gingen mee terug naar het busje. En ineens was de capt er ook, mét de vijf toiletzakjes.
Zelf had ik toiletgerei bij in mijn handbagage maar de andere vier mensen niet -altijd toiletgerei en 1 set wisselkledij in de handbagage hebben!
Maar ik wou zelf ook wel zo'n toiletzakje met al die minispulletjes er in. Dat is plezierig speelgoed voor het winkeltje van de kinderen van Laura.

De chauffeur rijdt met ons naar de Holyday Inn, een 10 minuutjes van de luchthaven.
Tja, daar hadden wij dan bijna 3 hrs over gedaan : immigratie, bagageclaim & toiletzakjes.
Onze bagage stond nog aan de andere kant van de oceaan, we hadden honger & dorst en last van jetlag, maar HIJ was slechtgehumeurd ?
Enfin, Mister Sunshine levert ons af aan de balie van het hotel en bespreekt met de capt dat hij morgen
naar de bagage gaat informeren en ons om 09h zal komen ophalen. Sunhine verdwijnt van de scène.
Iedereen naar de kamer, afspraak over 15 minuten aan de bar, de capt vond dat we een pint verdiend hadden. Dat vonden wij allemaal zelf ook hoor:
zonder humeurig te worden hadden we bijna 3hrs staan aanschuiven en wachten om iets in orde te brengen dat we niet zelf veroorzaakt hadden,
zonder te zagen of te klagen om de andere mensen van de groep niet te demoraliseren, maar wél het humeur van de chauffeur er moeten bijnemen ...?
Twéé pinten hadden wij verdiend.

In de kamer was een neerlaatbare strijkplank voorzien, met strijkijzer. Daarop heb ik mijn reserve T-shirt efkes gestreken. Douche en vervangkledij aan,
16 minuten later was ik present, de anderen waren er al. We hebben een pint gepakt en gebabbeld gegeten en gebabbeld, heel genoeglijk allemaal,
ware het niet dat die achtergebleven valiezen in mijn hoofd bleven zeuren.
Het eten was lekker: spaghetti Neptunus, zeevruchten in roomsaus. -ik ben een fan van Neptunus, en als die schotel naar hem genoemd werd, ja dan ...
Na het eten vielen mijn ogen toe van de vaak. Het was dan al vrijdagmorgen 02h BT volgens mijn horloge en volgens mijn bioklok ook.
Gaan slapen dan maar.
'k Heb nog twee spullen uitgewassen voor 's anderendaags, uitgewrongen in een dikke handdoek van het hotel en
gedroogd met de haardroger van het hotel. -over kamperen op hotel kende ik toen al wel een en ander
Slapen maar.
Vrijdagmorgen was ik veel te vroeg wakker. Van colère heb ik een beetje TV gekeken. Voorts was ik te vroeg aan de ontbijttafel,
was ik te vroeg klaar met ontbijten, de tijd ging maar niet vooruit.

De chauffeur kwam erdoor, hij had maar één valies bij van de zes, die van de 2^de stuur. En dan nu naar het schip.
Anderhalf uur in een busje met airco, we kwamen er koud tot op het merg uit. De blazers bliezen niet rechtstreeks de kant van de chauffeur uit,
ze stonden gericht op de passagierszetels. Mister Sunshine had er dus zelf geen last van.

Aan de bootjes terminal was het zacht weer en beter buiten in het zonneke dan binnen in weeral de airco.
De bootjesbaas was een gans ander type mens dan de chauffeur : de verse koffie en de donuts stonden gereed voor ons.
Ik stond paf van dankbaarheid, want ik had veel te vroeg ontbeten.
We moesten een uurke wachten aan een kleine houten pier in een zacht zonneke en er werd weer veel gebabbeld. Het is wel gemakkelijk
als er maar twee talen nodig zijn. En ik heb wat rondgelopen. De enige die niet uit de schaduw kwam was de 2^de stuur, hij is Zaïrees en heeft
een andere kijk op zonneschijn dan wij, hoewel het op deze breedtegraad vroeg op de ochtend nog geen harde zonneschijn kan zijn.
Tegen de oevers van de kleine kreek leefde een kolonie kreeftjes of krabbetjes, ovaal, ongeveer 2cm op de langste doorsnede. Ze hebben één grote schaar
waarmee ze eten plukken of vangen en een klein schaartje waarmee ze het eten uit de grote schaar naar de mond brengen. Het zijn beschaafde beestjes,
ze eten met twee pootjes. Ze wonen in verticale kokertjes in de zware kleigrond, ieder krabbetje een eigen kokertje.

31-07-2020 om 00:00 geschreven door maart

1999-04-04 ~ scheepswerf, Sembawang, Singapore Island 

Gisteren heb ik de twee vorige brieven gepost in het kantoortje van de werf.
's Avonds zei cheng Venes (men heeft hem dat gezegd) dat PvR regelmatig ligt te slapen
in zijn kantoor in het managementgebouw aan de poort van de werf.
Op de Lubu maakt hij de mensen wijs dat hij bij ons aan boord is, hier vertelt hij dat hij aan boord van de Lubu is
en ondertussen maft hij in zijn kantoor, want 's avonds moet hij weer fit zijn om te presteren natuurlijk.
Telkens ze PvR per GSM bellen heeft hij zojuist de Lubu verlaten, of zijn kantoor, of hij liep een van de werkplaatsen van de werf uit,
hij is nergens bezig of bezet tot een bepaald uur, hij is telkens toevallig 'onderweg'.
Gisterenmorgen na de werkvergadering hier aan boord heeft hij 24hrs vrijaf genomen en was tot vanmorgen niet te bereiken want hij is 'uitgeput'.
"Het enige wat PvR voor dit schip al gedaan heeft, zei cheng Venes, is ons mee uit eten nemen. En dat is zelfs niet voor het schip,
dat is public relations. Daarvoor moet men geen inspecteur zijn, de agent ter plaatse doet dat ook."

Iets voor 12h stond de marco hier ineens. Hij kwam ons verwittigen dat het 'a special lunch' was vandaag en dat er foto's zouden gemaakt worden.
En dat ik 'my best dress' moest aantrekken.
"How comes?" vroeg ik hem.
Omdat het pasen is, zei die kwiet.
Kermille, omwille van de sociale geplogenheden ben ik rap dat gestreept ding gaan strijken. Zo rap dat het ijzer pas op temperatuur was toen ik
al klaar was met strijken zodat ik moest herbeginnen. Een mens zou van minder confucianist worden, of boeddhist.
Het is hier de moment niet op paselijk te doen. Ziet of voelt de marco nu écht wat niet er allemaal gaande is?

De Poolse officieren waren in full uniform, de staff en LM in gewoon burgertenue. Ceremonieel is aan deze staff niet besteed.
En aan LM en mij ook niet, toch niet op dit schip. Ons hart is niet bij deze gemeenschap.
De speciale lunch was : zalm met krabsticks als voorgerecht en kalkoen met erwtjes en puree als hoofdgerecht. Lékker.
De drank is een ander hoofdstuk : als de kleuren maar kloppen ...
Bij het voorgerecht een Moezelwijn die afgrijselijk zoet smaakte, het was eerder een dessertwijn,
en bij het hoofdgerecht een bordeaux die naar mottenballen smaakte. Verschrikkelijk duf. Het leek wel of de marco gelijk wat uit de kast gehaald had.
Een schip is geen plek om wijn te bewaren, er zijn de trillingen van het schip,
de beweging van het water, de temperatuurverschillen volgens de klimaatzones, zo kan een wijn niet rusten.

De marco had zijn fototoestel bij en wou een groepsfoto. Ronald (de steward) heeft de foto gemaakt. We staan met 13 in een hoek van de mess gedrumd.
De marco wou een tweede foto. Twéé groepsfotookes heeft hij aan ons besteed. Veel zal er niet op te zien zijn, denk ik.
In het voorbijgaan zei Ronald tegen LM : "maybe only flash" waarmee hij bedoelde dat er misschien geen filmke in het toestel zat.
Toen LM het vertelde moest hij er weer om lachen. De keukenmensen hebben het niet hoog op met de marco, maar da's niks nieuw.

PvR was aan tafel vanavond. Nu minder uitgeput? Er kleefden nog zilverpailletten op zijn gezicht. Toen hij van tafel was zei choff Kram daar iets over.
Cheng Venes en LM hadden dat zilver ook gezien. Ik droom dus niet. Kram zijn vrouw is schoonheidsverzorgster, hij herkende die blinkertjes direct
als make-upmateriaal terwijl ik nog zat te denken dat het misschien een veeg zilververf van aan boord was. Wat ben ik soms toch zo ... dommig.

1999-04-06 ~ scheepswerf, Sembawang, Singapore Island

Gisterennamiddag was LM vrij en zijn we naar Singapore City geweest zoals twee echte toeristen, dus niet gaan boodschappen doen in de stad.
Eerst hebben we een boottochtje gemaakt op de Singapore River, met uitleg door een luidspreker, in een lage open bumboat.
Die vertrok aan Raffles Landing. Dat is daar waar meneer Stamford Raffles in 1819 voet aan land zette en van een rustig vissersdorpje
een handelsmetropool gemaakt heeft. https://nl.wikipedia.org/wiki/Thomas_Stamford_Raffles  
Daar was volk voor nodig, veel volk en liefst rap, want de Britten waren Java kwijt aan de Nederlanders.
De Britten hebben daarvoor massaal contractarbeiders laten overkomen uit hun nabije kolonies: China, Indië, Maleisië https://nl.wikipedia.org/wiki/Contractarbeid 
Singapore heeft geen autochtonen meer. De nakomelingen van de drie grote etnische groepen werken dooreen want
het eiland is 'groot genoeg voor iedereen'. Vanop dat riviertje (eigenlijk een zee-armpje) heb ik foto's gemaakt van vanalles en nog wat omdat het zo hoort,
wanneer men een stad eens uit die hoek te zien krijgt.
Daarna zijn we iets gaan drinken op Boat Quai, het historisch centrum waar
nog winkeltje staan uit de 19^de eeuw, Engelse, Indische, Chinese en Maleise door elkaar.

Toen gingen we met de metro tot het Bugis station, en verder te voet naar het Arabisch kwartier: Arab Street. Vooral de zijstraten dan, want
Arab Street zelf is voor een gedeelte een gewone verbindingsweg. Er zijn veel textielwinkels (vooral zijde en katoen) en mandenwinkels.
Zeer kunstig vlechtwerk was daar te zien. Ik keek mijn ogen uit naar al die kleuren en texturen.
De bouwtrant is x-duizend jaar oud en lijkt goed op de Moorse stadjes in Zuid-Spanje. Smalle straatjes om het zonlicht te weren, lage witte bouwsels,
platte daken, mogelijk met een terras op om 's avonds van de koelte te kunnen genieten of er 's nachts te kunnen slapen.
Hier en daar een geparkeerd motorvehikel op twee wielen en verder geen kat op straat, behalve enkele poezen.
Gewoon door die hoek om te gaan stonden we plots twee continenten verder en enkele eeuwen terug. Dit kán niet, was mijn eerste gedacht.
Het was een heel vreemd gevoel, alsof ge uit een tijdmachine stapt en u niet kunt herinneren dat ge er in gestapt zijt ...
'k Schoof mijn hand in die van LM. Dat gaf wat zekerheid. Als LM hier is in drie dimensies, dan ben ik hier ook.

Weer naar de winkels. Op de rand van het Arabisch kwartier staan torengebouwen, die zijn ook Arabisch afgewerkt. Mooi hoor.
Veel minder saai dan Westerse buildings en er zijn kleine winkels in ondergebracht. Én er was airco, om te bekomen. Dat telt mee in dit klimaat.
Misschien zijn al deze mensen wel afstammelingen van Arabieren, maar veel hadden toch Oosterse trekken.
Nu ja, ze zijn al zoveel eeuwen in deze contreien. Onder andere de specerijhandel met Europa. Waarom dan zoveel textiel?
Misschien afstammelingen van de Feniciërs?

Daarop gingen we te voet naar Little India, het Indisch kwartier. Het eerste wat opviel was dat het er minder proper was dan bij de Araben,
maar het was er nog kleurrijker. En er hingen voor mij meer bekende geuren. Om de zoveel huizen stond een stalletje met bloemenslingers om
Hindoe beelden mee te huldigen, niet om rond de eigen nek te hangen, dat zou hier mogelijk heiligschennis zijn.
Da's meer iets voor de kanten van Hawaii, een halve wereldbol verder. Daar hangt men bloemenslingers rond de eigen nek.
We hebben een tempel gezien en gefotografeerd.
- Mag dat? vroeg LM.
- Kweeni, 't is enkel de buitenkant ... danneuh, dan mag dat.
De winkels hebben een huisaltaartje in hun vitrine.
De Indiërs hebben zo te zien minder gemengde gelaatstrekken. Maar ja, zij zijn hier pas een 180 jaar.

Voorbij het gerestaureerde gedeelte zijn we iets gaan drinken. Er stond een prachtig groot huis, met onder andere een restaurant in maar ik kon
niet ver genoeg achteruit om er iets van op de foto te krijgen. Vlak er naast, daar waar wij zaten, was het vele minder gerestaureerd maar we hadden
schaduw, we hadden iets om op te zitten en we hadden een koude pint. Dat telt allemaal mee in dit klimaat!

Hier lopen nogal wat katten rond met gekapte staart. En soms niet eens afgekapt maar gewoon gebroken, da's al even triestig.
Zou dat zijn om katten te beletten in bomen te klimmen. Misschien moeten ze op de grond blijven en daar jagen, niet op vogels in de bomen want
vogels zijn nuttig, zij eten insecten of ruimen kruimeldingen en onkruid weg.

Er stak wind op. Wij zaten onder een afdak, van ons mocht het stortregenen, dat brengt efkes verkoeling. De wind ging liggen :
nu gaat het spektakel beginnen, hoopten wij ... en de stortregen bleef uit. Asjemenou, zou Loeki zeggen, de bui was overgewaaid naar het Noorden
van het eiland blijkbaar want 's avonds lagen hier (in Sembawang) grote plassen water.
Dan zijn we naar metrostation Bugis gewandeld. Daar zijn we efkes Bugis-village (autovrij) binnen gewandeld. Wat goed dat we dat gedaan hebben.
Het was er een vreemde bedoening, iets tussen een fruit- & voedingsmarkt en een allerlei-markt, met ook spul voor toeristen maar evengoed met
eredienstattributen, eterijen, een mengsel van kleuren & geuren en een gewemel van volk, alles zeer kort op elkaar, met paadjes van soms maar
één mens breed en men weet niet waar het ene ophoudt en het andere begint. En op een kruispunt in de paadjes, tussen een terrasje en een marktkraampje
stond een klein openluchtaltaar voor Boeddha. Wie vandaag zijn wierookstokjes nog niet gebrand heeft kan dat daar efkes doen,
zo tussen de boodschappen door. Gemakkelijk.

We hebben er een vreemd soort groot fruit gezien.
Die stalletjes moet men niet zoeken, men ruikt ze staan. De vrucht ruikt naar verrot en is een delicatesse. Die stalletje verkopen enkel dat soort fruit.
De mensen staan aan te schuiven. Ze besnuffelen de vruchten, duwen er zachtjes op (eerbiedig bijna), laten ze opensnijden bekijken ze vanbinnen ...
er gaat blijkbaar een hele keuring aan de koop vooraf. De verkopers laten dat alles geduldig gebeuren, alsof daar geen 20 mensen te wachten staan.
Die 20 mensen zijn ook niet ongeduldig. Deze grote vrucht kopen is blijkbaar een onderneming die de nodige aandacht vraagt en krijgt.
Er is geen haastig gedoe of geduw, wel veel gekwetter.

De vrucht is iets groter dan een meloen, ovaal en groen. De schil is dik en staat aan de buitenkant vol kegeltjes. Binnenin is een dikke tussenschil,
sponsachtig zoals bij een pompelmoes, maar dan veel dikker, en binnenin geel vruchtvlees dat nog sterker ruikt dan wanneer de vrucht in de schil zit.
'k Zou zeggen dat het stinkt, maar ik ken er niks van. En ik ben toch wel vergeten te vragen hoe die vrucht heet! -doerian https://nl.wikipedia.org/wiki/Doerian 
We gingen er absoluut geen kopen om mee te nemen aan boord. We moesten nog met de metro naar Yishun en vandaar met de bus naar Sembawang.
Als ge met zo'n vrucht in uw tas op de metro zit tijdens het spitsuur ontspoort de trein misschien of kantelt de bus van al het volk dat achteruit deinst.
Neenee, we dierven niet. En gaan staan aanschuiven aan een van die stalletjes zagen we toch al niet zitten.

In feite zijn Arab Street, Little India en Bugis Village elk op zich een halve dag waard ipv anderhalf uur. In China Town zijn we zelfs niet geraakt, dat zal
voor een andere keer zijn, ooit. En liefst tijdens het regenseizoen, want anders is het hier voor ons een strafkamp ipv een half dagje vrij.
In december was ik van plan het boek over Singapore mee te brengen aan boord, omdat toch al vast stond dat we naar hier zouden komen en dan zou ik 
enkele weken de tijd hebben om daaruit iets op te pikken dat voor ons interessant zou zijn.
Tijdens het bagage maken ben ik dat boek samen met honderdelfentwintig andere dingen vergeten in te pakken natuurlijk, gewoon omdat
het niet op de bagagelijst stond. Nu moeten we het omgekeerd doen. Onthouden wat we gezien hebben en achteraf pas opzoeken hoe het in mekaar steekt
en hoe dat zo gegroeid is. We hebben genoeg geheugensteuntjes verzameld, het zal wel lukken met die stadswijken.

En dan gingen we met de metro naar Yishun. De stations hebben airco, maar ofwel lagen die in panne, ofwel konden ze het niet bolwerken
tijdens het spitsuur. We hebben dat overleefd hoor want in de treinen werkte de airco wél. Na een 20 minuten kreeg ik het daar zelfs koud.
LM had weer last van zomerreuma aan zijn handen, voor hem was die koelte een zegen. We hebben aan boord aftersun in de schuif liggen,
dat verkoelt ook heel goed, maar bibi had de aftersun niet in de tas gestoken en LM zijn handen waren tamelijk gezwollen.
Aïe, probeer straks maar eens met stokjes te eten als de vingers vandaag niet willen luisteren, dacht ik.
We gingen naar de openlucht eethuisjes van Yishun. -street food heet dat nu in modieuze taal
De juf van dienst gaf deze twee Westerlingen uit zichzelf een vork en een lepel ipv stokjes. Brave juf.
En het was weeral heel lekker natuurlijk.

Erna gingen we met de bus naar de werf, van de poort is het een eind stappen naar het schip, daar moesten we natuurlijk de akelige klimtoren op,
dan over een nat deck naar binnen in het kasteel en toen de cabine in. Thuis.
Vandaag is de zomerreuma van LM al weer weg.

30-07-2020 om 13:27 geschreven door maart