2000-06-13 ~ op zee 

Het helikoptergebeuren van 05/06 in Cape Town was een belevenis. De dag ervoor had de wal laten weten dat de bevoorrading misschien
per bootje zou komen en niet per helikopter, omdat er teveel mist was. Dat hoorde capt VW niet graag want dan moest het schip stoppen ipv gewoon
te vertragen. Hij had al danig zin om ze met hun bevoorrading te laten zitten, vooral nu de stukken voor het machien er toch niet bij zouden zijn (*). Nà.
Lap, daar gaat onze post, dacht ik, en de moed zonk me in de schoenen.
(*) da's een verhaal apart.
Maar wat bleek? Er lagen in de koelkamers maar drie tomaten meer en twee wortelen meer, dus moesten we die proviand nemen, hoe dan ook,
anders halen we China niet. Oef! dus toch posten. Ik werd weer wat mens.

's Anderendaags was de wind gekeerd, alle laaghangende bewolking was weg geblazen en om 07/45 stond ik klaar op de bakboord wing,
met muts en warme handschoenen aan, want het is er nu volop winter & koud, en met de camera in de aanslag.
'k Heb een mooie zonsopgang kunnen fotograferen, roze wolken, turkooise lucht, purperzwarte bergketen, donkergroene kustlijn en glinsterend water.
En ín die juwelendoos :  de lichtjes van Cape Town.
Waar blijft die helikopter nu, het is zeker al zeven volle minuten dag. Bij daglicht, hadden ze gezegd.
Van tussen de heuvels kwam er iets aangevlogen, ver weg nog, een bolleke zwart met daaronder een stipje zwart, onze proviand hing in een net.
Toen de helikopter dichterbij kwam konden we zijn logo zien, de naam van de firma was iets meteen C en hij had oranje strepen.
Persies een helikopter van de Colruyt.
Aan de helikopterlanding stond het nodige volk met de veiligheidsdingen volgens de helikopterprocedure, hittebestendige pakken aan en
blusmateriaal standby, de ganse reutemeteut volgens het boekje.
Ineens zie ik al die mannen in het masthuis verdwijnen. Hoe? Wat? Operatie afgelast? Nee toch!

Iedereen had radiocontact per walkietalkie, maar ik stond op de wing en wist dus niet wat er ging gebeuren: de helikopter vloog de landing voorbij
en kwam recht op de bakboord wing af, in pure Vietnam-stijl. Hij had 'clear deck' gevraagd, ontruim het deck. Vandaar dat de mannen het masthuis ingingen.
Hij zou zijn lading dichter bij het kasteel zetten, tussen de bolders die daar staan en de fijne pijperijtjes die daar lopen. En daar is véél minder plaats om te
manoeuvreren dan op de landing.
Waarom hij dat zo wou doen weet ik niet, misschien om het lossen te laten vooruit gaan? Om de matrozen sleurwerk te besparen?
Had het te maken met de windrichting? Of was het om mij mooie foto's te bezorgen? Geen idee maar die kopter bleef dus roerloos voor mijn lens hangen.
En ik maar afdrukken. Hoeveel keer heb ik niet kunnen tellen, door het lawaai van de rotors hoorde ik de sluiter van de camera niet.
Ik heb nog nooit een vliegende helikopter op ooghoogte en lager gehad. En zo dichtbij. -later ook niet meer

Hij bleef roerloos tov van het schip bedoel ik hè. Het schip vaarde, zij het traag, maar hij moest wel dezelfde snelheid aanhouden als wij.
Vloog hij sneller dan het schip vaarde, dan zou hij tegen de cargokraan knallen.
Vloog hij trager dan het schip vaarde, dan zou hij tegen de bakboord wing kwakken, daar waar ik stond. Maar ik week niet. Alles voor een goede camerahoek hè.
En zo ging de helikopter dus zijn vracht afzetten. Was de piloot nu een hoog bekwaam vliegenier of een bravoure-manneke?
Hij winchte  zijn lading naar beneden. Van waar ik stond zou het net met daarin het palet bovenop een boulder belanden, of een pijplijntje kapot drukken.
Toen moest ik efkes de reling vasthouden want ik zag het palet al verkeerd landen en de eiersmos over het deck lekken.
'k Kreeg er rubberen kniekes van. 'k Wou roepen : doe gewoon, zet dat net op de landing, hang zo de cowboy niet uit ...
Maar de piloot bekijkt de situatie loodrecht naar beneden natuurlijk en de lading kwam mooi in het midden van alle obstakels te staan.
Helikopterpiloten kunnen dat. -én, het is de piloot die het manoeuvre dirigeert, vandaar die 'clear deck', het schip heeft zijn instructies te volgen

De haak ging los en daar stond ons palet, als een groot cadeau. De helikopter ging omhoog en langs bakboord naar de voorpiek.
De matrozen gingen aan het werk bij het palet. De helikopter vloog enkele keren traag rond het schip. Blijven ze cirkelen tot de leveringsbon getekend is?  
Maar jongens toch, zet dat ding neer op de landing en kom gauw een taske koffie drinken bij tante m.
Gelle moet toch wachten op onze post. Vooral dat. Dus nog niet gaan vliegen hè.
De piloot zette zijn tuig neer op de landing. Het deurtje van de copiloot ging open. Er tuimelde een pak uit: de post. De post werd door een matroos
naar de brug gedragen. Er kwamen nog enkele dozen uit de helikopter, het fragiel spul : de yoghurt. De ch.kok is Bulgaar hè.

Choff Diga stapte met onze bruine papieren postzak naar de helikopter. De wieken draaiden nu veel trager en hij kon de zak rechtopstaand afgeven.
Net & palet werden naar de helikopter gebracht. (Bestaat dat, opvouwbare paletten?)
Toen gaf de piloot gas, of petrol of zoiets, de wieken draaiden sneller en ineens was de helikopter los van deck.

(*) Het verhaal van de vervangstukken voor het machien : dat de stukken voor het machien er niet zouden bij zijn vermoedde capt VW vrijdag al.
In een telefoongesprek met de rederij in Antwerpen zei men dat de stukken in een magazijn gereed stonden maar dat het vlieglabel nog niet
geconfirmeerd was. Misschien is een vlieglabel het vliegticket voor stukken vracht?
Vlieglabel nog niet geconfirmeerd, dus waren de onderdelen nog niet vertrokken uit Europa, op vrijdag.
En ze moesten maandagmorgen om 07h stipt in Cape Town in de helikopter zitten of er onder hangen.
Later op de dag kreeg hij een triomfantelijk telefoontje dat de stukken uit Antwerpen vertrokken waren en
dat de stukken zéker en vast maandag in Cape Town zouden zijn, om 15h. Op het vliegveld.

En als ge ze nu eens eergisteren zoudt versturen? Maar dat heeft hij niet meer gevraagd. Hij heeft de levering geannuleerd.
Misschien was dat hun bedoeling. Als ze opzettelijk iets te laat verzenden is het niet meer nodig, besparen ze verzendkosten en scoren ze goede punten
bij de boekhouding. Dat heeft voorrang, het is maar waar men de prioriteiten legt. Alleen Neptunus weet aan welke prijs dit zal zijn.

Enkele dagen geleden vertelde capt VW dat hij een soort van virus binnen gekregen had via e-mail. Het beest heet 'kakworm' of zoiets.
Het is een geanimeerd beest. Wanneer VW een virus scan deed kroop er een wormpje door het scherm. 'k Heb niet gevraagd welke kleur het diertje had.
Verder doet de Kakworm niks, of nog niks. Heeft iemand al van dat virus gehoord?  https://en.wikipedia.org/wiki/Kak_worm 

Vanmorgen was het kletterende ruzie in het machien tussen cheng Zeba. Waarover de ruzie ging weet LM niet, en ik dus ook niet,
maar er was deze voormiddag in de alleyway meer geloop dan anders. -Zeba was een Libanees, met een zeer Mediterraan temperament 

2000-06-21 ~ Singapore Passage

Sinds de Straat van Melakka varen we (al een dag of drie) in piratenparaatheid: 's nachts zijn de buitendeuren van het kasteel op slot, aan deck liggen
de brandslangen gereed om Aziatische piraten buiten actie te stellen (15 bar, ± 15kg druk per cm², genoeg om een ribbenkas in te deuken.)
Het zal zo wel duren tot voorbij Taiwan.
Het is hier druk in de Passage, er zijn veel schepen te zien. Voor Jurong ligt het weer vol natuurlijk, het zijn er teveel om te tellen.
En aan stuurboord al drie eilanden, waaronder Karimoon. In gedachte heb ik eens gewuifd.
Het water heeft een kleur tussen beige, lichtgroen en grijs. Zoals een olijf die verbleekt in de zon. Het is bewolkt maar er is veel licht.
Het licht komt persies uit het water ipv uit de lucht. 'k Zal aan deck een fotootje gaan maken, want het is moeilijk te beschrijven.
Zie zo, ik ben hier al weer. Eén klik en 't is ingeblikt.

Van Tankers Londen, de organisatie die instaat voor de lading, is er al drie weken taal noch teken, vertelde capt VW gisteren aan tafel.
Sinds Cabinda (Angola) wil dat zeggen. Daar liggen ze nu naar lucht te happen na het financieel fiasco van de vorige lading, begin mei.
Bestáát Tankers Londen nu nog wel, vroeg choff Diga zich af.

De heren waren gisteren nogal nerveus aan tafel: vandaag krijgen we hoog bezoek.
Om 14h passeren we Singapore en komen twee inspecteurs aan boord. Wat gek dat ze hiér aan boord komen.
Een VLCC met lading mag hier zelfs niet vertragen voor bevoorrading en proviand, maar om mensen aan boord te laten wel ...
Die twee inspecteurs blijven tot in China aan boord. Da's lang. En in China zouden we vijf keren lichteren eer we tegen de kaai kunnen
én er komt een audit. Ik begrijp dat de staff zenuwachtig is. Mijn echtgenoot blijft daar tamelijk rustig onder, maar juist vandaag
besloot Eddy (junior mecanicien) het een beetje uit te hangen tegen hem. Den dierbare heeft het nu ook op zijn heupen.

Het bericht dat er een tweede inspecteur zou komen, kwam gisteren nogal onverwacht aan. Het is oud-captain DHO van de rederij.
Hij was hier in de buurt en daarom stuurt de rederij hem efkes op ons af. En dat komt zeer ongelegen, want de staf zal hier al zijn handen vol hebben
aan de andere inspecteur. Dat is iemand van een firma in Hongkong die gestuurd wordt door de Chinese eigenaar van dit schip.
De Chinezen willen namelijk hun schip terug. En liefst zo rap mogelijk. Ze verliezen 1,4 mio USD per dag door het niet zelf uit te baten.
De Hongkong-inspecteur komt niet zomaar eens kijken of alles goed met ons gaat, hij komt als inquisiteur. Hij komt zoeken naar een reden om
het contract te verbreken. En dan monsteren wij hier volgende week met zijn allen af? 

          Dat we in mei met dit schip niet in de USA binnen konden lag aan het feit dat dit schip, dus de Chinese reder, nog geld moest aan de USA.
          Als we één millimeter in territoriaal water waren gevaren hadden ze het schip 'aan de ketting' gelegd, een vorm van in beslagname.
          Hoe dat in zijn werk gaat en wat er dan allemaal gebeurt, daar heb ik geen flauw benul van. Moeten we dan allemaal de gevangenis in
          of krijgen we huisarrest? Komt de consul ons dan redden?
          Misschien is de Chinese reder toen aan iets ontsnapt, en wij ook. 'k Had het allemaal wel eens van dichtbij willen meemaken.
          Of nee, toch maar niet, misschien mogen we dan als individu in de USA nooit meer aan de wal om boodschappen te doen.
          Geen chips voor LM, geen chocolade ... dat zou té erg zijn.
          We hebben toen begin mei ergens ship-to-ship in de Grub overgeladen en die is in Louisiana gaan lossen in onze plaats. -tekst 315

Elk klein dingetje kan tellen voor de inspecteur uit Hongkong. (Hij is Indiër met een Spaanse naam, Rosario, rozenkrans)
Zo moesten er gisteren nog raprap pictogrammen gemaakt worden van oor- en oogbeschermers om op te hangen aan de deur van de engine control room.
Oogbeschermers zitten kant en klaar in ClipArt, gewoon uitvergroten, maar voor oorbeschermers was het snel knip- en plakwerk in PowerPoint.
Wat een geluk dat ik drie jaar geleden op schip 27 of 28 met dat programma geoefend heb. 

Twee weken geleden in Cape Town kreeg de rederij in Antwerpen bepaalde wisselstukken zogezegd niet intijds aan boord in Cape Town.
Het zijn 'critical parts', vervangstukken die een schip moét aan boord hebben, volgens de internationale conventies.
Stukken die einde mei in Aruba al hadden moeten aan boord komen -tekst 316 & 317 
Awel, omdat capt VW er gisteren over begon heb ik zo het gevoel dat de Hongkong-inspecteur daar komende week een vervolg gaat aan breien:
hij maakt een lijst van de noodzakelijke wisselstukken die niet aan boord zijn. Maar dat die stukken niet aan boord zijn ligt niet aan ons, zei capt VW,
dat probleem is voor de rederij in Antwerpen (dat ze het maar oplossen, met hun zuinig gedoe altijd) 
'k Ben nog eens aan deck gaan kijken, want tijdens een Singapore Passage valt toch telkens veel te bekijken. 
Wat  hier allemaal op anker ligt is niet te tellen. 'k Heb dat ooit eens geprobeerd. In '97 ben ik hier afgemonsterd en ging de watertaxi helemaal van
Jurong (de zuidwest kant van het eiland) tot helemaal naar de passagiersterminal achter Sentosa. Ik keek mijn ogen uit.
Na 600 schepen ben ik toen gestopt met tellen.
Aan de Indonesische kant is het veel stiller, rustiger.

Sinds vanmorgen staat de radio aan, ik denk dat het een Indonesische zender is want er komt geen woord Engels uit.
Van smartlappen kennen ze hier iets. Guido Belcanto zou hier op stage moeten komen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Guido_Belcanto 

2000-06-22 ~ op zee

Met de twee inspecteurs erbij zitten we nu met zeven aan tafel. Nu kan er echt niemand meer bij. En vanmorgen kwam het bericht binnen dat er ook
vetting zou zijn in Ningbo (China). Vetting = iemand die door een mogelijke cliënt gestuurd wordt om te kijken of het schip voldoet voor zijn lading
Én vetting, én audit ... dat zijn leuke dingen voor de mensen.
"Da's dan maar één keer met fardes sleuren" zei capt VW. De positivo.

Waarom moet audit persé in haven gebeuren, wanneer iedereen aan boord het druk heeft. Kan audit niet op zee? Zoals het nu georganiseerd is lijkt
audit uitgevonden om enkele mensen als auditeur te laten rondreizen op kosten van een firma, die dat dan doorrekent aan de rederij, die dat bespaart op ...
Vorige zondag, toen we nog op volle oceaan waren en het leven er veel rustiger uitzag voor het complete collectief hier aan boord
en we zonder het te beseffen simpelweg gelukkig waren, vertelde iemand dat hij wakker geworden was van een slapende arm.
(Dat soort kabbelende conversatietjes hadden we toen nog.) En wakker worden van een slapende arm zou komen door de harde Chinese matrassen.
Toen bleek dat een aantal mensen het al eens hadden meegemaakt.
Wat een opluchting.
'k Heb het ook al twee keer gehad en ik dacht dat mijn zielig tenniselleboogje een volledige tennisarm geworden was, al slapend.
Er was in mijn arm geen beweging meer te krijgen, geen millimeter. 'k Moest mijn rechterarm met mijn linkerhand opheffen en verplaatsen.
Dat wordt volgend verlof chirurgie, dacht ik. Maar komt dus door de matras ? 't Is een vreemd gevoel hoor, een ganse arm die slaapt.
Een mens wordt er klaarwakker van.