|
1999-01-29 ~ op anker, UAE, Golf van Oman
Moet ik hierboven nu niet Khor Fakkan, Sharjah schrijven? Bôf, nee. Sebiet varen we een uurke verder en daar heet het toch weer anders.
We moeten gaan bunkeren. ELF levert de bandstof en we moeten naar hun bunkerzone. Hier wordt ook wel gebunkerd hoor, maar niet door ELF.
Zo-24/01 lag hier een ander Belgisch schip voor bunkering, met aan boord capt DM, de menselijke mens, onze n°1 in de top-drie van de kapteins.
Verder waren er cheng DS en choff Pevala -schip 29-, communicatiefreak en onze dierbare fax-instructeur.
LM vertelde dat het anker de stuurlieden gisteren al kopzorgen gaf. De zeebodem is hier nogal weke grond. Hoe diep zou het anker in
de blubber gezakt zijn tijdens een week onafgebroken ankeren? Ze hebben al aansluiting op extra winches voorzien, voor 't geval
ze met één winch niet toekomen. Binnen een uurke gaat dat manoeuvre beginnen. 'k Zal er maar wegblijven met mijn fototoestel.
Ramptoerisme wordt niet zo geapprecieerd aan boord. Waar wel eigenlijk ...
Nu verder vertellen over vorige maandag: we waren in ruig water met het supplyschipke Lamnalco Jaguar.
Ik had me plat gelegd op een seat, omdat ik straks nog een inspanning te leveren had wanneer ik in dit weer moest overstappen
van de Jaguar op de gangway van ons schip. 'k Wou daar niet met een zeezieke kop en weke kniekes staan wanneer het er op aan kwam.
En het zou er op aan komen, aan de zee te voelen: nu al schokken en snokken van een armlengte en meer. 'k Was ook aan het bedenken
dat ze het schip niet zo snel onder power zouden krijgen om een vlakke spie te trekken en zo de Jaguar luwte te bieden. -een bed trekken, heet dat
Er lagen misschien wat veel machinerijen open waaraan ze aan het werken zijn. Zo op een uurke tijd alles dicht gooien en power geven?
Vergeet het. LM kan toveren en mirakelen doen, maar deze keer was Murphy aan het woord. En Neptunus deed met hem mee.
St. Elooi kan tegen die twee samen niet op. Vergeet die luwte dus maar maske: rusten en krachten verzamelen.
± 20h, iemand van de Indiërs doet me teken dat we bij het schip toegekomen zijn. Jas aan én dichtritsen, no loose ends, geen losse uiteinden.
Het is niet de moment om ergens te blijven haken want ik zal mijn twee handen nodig hebben voor het vege lijf. -en tas ónder de jas dragen
Aan de BB-gangway -bakboord- stond beneden op het platform de kleine Spanjaard om mij de hand te reiken.
Het schip kreeg de wind recht achter. Van waar ik stond op de Jaguar betekende dat wind tegen.
De Jaguar danste met hoogteverschillen van ongeveer 1m50 per twee tellen (Ik ben 1m65).
Elke keer de schipper van de Jaguar net zijn achterdek ongeveer tot bij het platform van de gangway gekregen had, was het bijna goed,
maar net niet goed genoeg en één tel later hadden de wind en de zwaaiende beweging van het schip (swaying) de situatie in handen
en niet meer de schipper van de Jaguar. En dan werd de Jaguar tegen het platform geslagen. Iedereen achteruit.
Aan BB kreeg de schipper van de Jaguar de situatie niet onder controle. Ondertussen hadden we al drie keer stuifwater (spray) over
ons lijf gehad, de Indiërs en ik. De Spanjaard zo niet, die stond telkens weer hoog genoeg op de gangway.
Na de derde of vierde poging gingen ze het aan de SB-kant proberen.
Mijn amen en benen waren nat, door mijn kleren door, en in de tijd die nodig was om langs de achtersteven van het schip te varen
was ik verkleumd en stonden mijn vingers stram van de kou. Dat belooft, sebiet wat gymnastiek met afgekoelde spieren?
Feitelijk kon ik toen al niet meer betrouwen op mijn handen en vingers.
Aan SB, zelfde water-scenario, SWAYING, toonde een van de Indiërs mij. Waarnaar ik moest kijken:
naar die langwerpige spiraal-tuimelende waterstroken tegen de romp van het schip, of naar het gebruis daar vlak naast, of
naar de kolken tegen de romp van de Jaguar. Er was teveel wind om verder uitleg te vragen.
Maar ik zag wel dat al die waterbewegingen hun eigen gang gaan en mekaar tegenwerken.
Aan SB stond Ive op het platform van de gangway.
Maar was er aan SB eigenlijk minder wind? Ik dacht van niet, 't schip kreeg de wind van achter.
We stonden op sommige momenten amper een meter van mekaar maar we moesten roepen om mekaar te verstaan.
"Mijn handen zijn nat!" riep ik.
"Pak mijn arm!" riep hij.
Yep, die greep kennen we allebei, dat gaat hier lukken hé.
De eerste poging mislukt omdat ik STOMSTOMSTOM mijn rechterhand naar Ive zijn rechterarm uitstak en besefte dat ik dan links
geen opstaande houvast meer had op het platform, omdat het platform links ophoudt. Ik voelde de jaguar onder mij wegzinken.
Ik wou mee naar beneden en achteruit weg van dat platform, het dek van de Jaguar op vóór hij weer opgetild werd en mij met een slag
tegen het platform kwam slaan en ik tussen staal en staal zou zitten. Ik had Ive met maar één hand vast, en hij mij.
Ik brulde: "Ive, los!" Hij lost mij onmiddellijk, ik duik met de Jaguar het volgende golfdal in en stap achteruit van het platform weg.
Geschreven neemt dit 5 lijnen in beslag, in realiteit heeft het één tel geduurd, een fractie van een seconde.
De Jaguar zwenkt direct een paar meter van het platform weg. Met de volgende golf stonden Ive en ik plots op ooghoogte. Zo'n ruig weer.
Dat ik hier vandaag zit te typen en niet met pinnen en plaasters in een kliniek lig of onderweg naar huis ben in een lijkzak, heb ik te danken aan
Ive uit Schoten, zijn doorzicht en zijn reactiesnelheid. En aan het zeemanschap van de schipper van de Jaguar.
Een tweede poging zou lukken.
'k Wist nu dat ik met mijn línkerhand Ive zijn rechterarm moest vastgrijpen en met mijn rechterhand de opstaande steun van het platform.
'k Zette mij schrap voor de tweede poging. Ik voelde dat het deze keer zou lukken:
links op recht, snel genoeg over het punt gaan, desnoods mij tegen Ive gooien.
De schipper van de Jaguar bracht zijn supplyship niet meer dichterbij voor een tweede poging.
Maar enfin! Wéét die gast dan niet dat het ons deze keer gaat lukken?
Bibi was voor het gemak efkes vergeten dat de schipper een overzicht heeft van waar hij staat, en dat deze mensen de lokale waters kunnen lezen.
En daarbij, hij is schipper naast god, dus nee = nee.
Ive roept iets over loodsladder. Efkes nadenken wat hij bedoelt, want mijn hoofd was ook afgekoeld en de hersenen draaiden niet op volle toeren.
Loodsladder. Ja!, Ik snap wat ze van plan zijn en dat gaat werken ook. Feitelijk zou ik hier een tekening moeten inlassen, maar die maak ik later wel.
De loodsladder wordt gevierd. Eh? Daarre? Niet dichter bij de gangway?
'k Probeer aan Ive te vragen : "Meer naar de gangway."
Want helemáál de scheepswand opklimmen, dat kan ik niet, dat durf ik niet met deze verkleumde spieren.
Enkele laddertreden tot aan het platform van de gangway en dan overstappen, dat zou ik nog wel kunnen.
Hoogtevrees? Ikke? Nu toch niet zeker. Dat kan ik nu niet gebruiken. Deze situatie overklast fobieën en zeeziekte.
Hoogtevrees en zeeziekte zijn voor wanneer ge het u kunt veroorloven. Andere keer.
Ive doet me teken dat hij me niet verstaat en wijst naar boven: of ik het over de loodsladder heb?
Of deed hij teken : efkes wachten?
Kermille wat een wind en dat wij mekaar pvd niet verstaan ...
De loodsladder hangt uit en daarboven aan deck beginnen ze hem te verschuiven richting gangway. De schipper van de Jaguar ziet dat en
roept iets naar zijn mannen. Ene tikt op mijn schouder: "Tomorrow".
Handen op een toeter en naar Ive : "Morgen!" daarop pakt Ive zijn walkietalkie en brengt de brug op de hoogte.
Morgen? Juist nu die loodsladder bijna op zijn plaats hangt? Waarom kreeg ik vanavond geen tweede poging van schipper Jaguar?
Hij heeft me dat later uitgelegd hoor. Maar op het ogenblik zelf dacht ik dat ik geen tweede poging waard was omdat hij me zo had zien klunsen:
de rechterhand reiken als het duidelijk de linker moet zijn.
Vóór mij staan mensen die hun vak kennen, achter mij staan mensen die hun vak kennen. De enige die niet voldoet ben ik,
ik had het zodanig verprutst dat ik geen tweede poging waard was. Wacht maar tot ik groot en sterk zal zijn. En vleugels heb.
Schipper Jaguar trekt zijn schipke weg. Ik weer naar binnen. Uit de wind. Uit de spray -stuifwater-Uit de kou. Binnen.
En het ruikt hier nog even lekker als daarstraks. Wat een cocon. Wat is het hier goed.
Natte jas uit. Natte jeans ... zou ik een overall vragen? Nee.
Dezelfde Indiër vraagt of ik koffie wil. 't Schipke danste gelijk zot maar die man zou me dus koffie brengen.
"Yes sir, thank you."
"Milk? Sugar?"
"Only sugar please, sir." Ik kon nu wat kant-en-klare energie gebruiken.
Waarop de shipchandler, achterover liggend en zeer bokkig : " Sugar? After a tooth extraction?"
Jaja, 't is al goed. Ik kan wat suiker gebruiken nu. Denkt gij nog wat aan uw Dunhills, ventje.
Nog een uur of wat varen naar de Kapetan Panagiotis en peeke mocht aan zijn stores beginnen. Hij had tegen de andere Indiërs
zitten uitpakken dat hij Dunhills en andere taxfree goederen bij had voor dat schip. Ja, en?
Ivm met ons schip werd er nog iets gevraagd over net en basket. Met een net mag het schip geen personen aan boord hijsen,
alhoewel dat een oplossing zou geweest zijn hè. -al is het te zien wie daarboven de kraan bedient natuurlijk, de last mag niet beginnen zwaaien
Of ons schip een basket heeft? -een tuig om personen te hijsen met de kraan- Dat wist ik niet, ik dacht van niet. Anders zouden ze 't wel gebruikt hebben.
Een stretcher -draagberrie- hebben we wel, misschien zelfs twee. De Indiër glimlachte beleefd. Ik had een dommigheid gezegd.
Maar dat vond hij niet erg, zo vriendelijk glimlachte hij. Dus vond ik het ook niet erg. In weer en wind mag men dommigheden zeggen.
Enkel zeggen, niet doen.
'k Hang het regenjasje te drogen op een van de zetels en ik probeer te slapen. En te telepatheren naar LM dat hij niet ongerust moet zijn,
dat ik oké ben en in goede handen en dat ik buiten wat natte kleren veilig, droog en warm lag.
'k Had LM nergens gezien en hij mij ook niet. Toen hij aan dek kwam was de Jaguar al 20m ver en was ik daar al binnen, vertelde hij later.
En telepatheren naar België dat ik vandaag niet meer kon bellen (± 17h BT) maar dat morgen dan zou doen.
Ineens stemmen in de passagiersruimte. Waren we nú al aan de Kapetan Panagiotis?
Een vermoeide technieker en een Pakistaanse mevrouw met veel gestes komen binnen.
Achter haar wordt haar bagage binnen gebracht. Zij waren overgestapt van een ander Lamnalco schipke.
De Pakistaanse was zéér ontstemd toen ze hoorden dat we niet direct naar de wal koersten, maar eerst stores gingen lossen.
Ze had zich toch langs die paletten moeten wringen om binnen te raken, had ze die niet zien staan? -en stilte in de slaapzaal aub!
"I want to call my schip" dicteerde ze. 'My' ship? Waarschijnlijk een captains wife.
Zou ik gelijk efkes vragen of ze 'ons' schip wilden oproepen ook? Ach nee, laat maar. LM weet wel dat ik hier oké zit (lig).
Vanaf dan moet ik geslapen hebben, natte jeans of niet. Want het volgende dat ik weet is dat de chief engineer van de Jaguar
me probeerde wakker te krijgen. 'k Schrok nogal en bonkte bijna met mijn hoofd tegen de tafel. We lagen tegen de kaai.
'k Heb dag gewuifd naar de mensen van de Jaguar en weer die wagen in. Deze keer knalde ik de deur goed dicht, ik kende het protocol nu al wel.
Naar de immigratie. De Pakistaanse mevrouw zat daar ook.
Als ze hier ondertussen dat van die verschillende adressen maar niet gezien hebben, hoopte ik. En dat ze mij mijn tas maar niet doen openmaken.
'k Had dat pocketboek op de Jaguar moeten laten. In een omslag. Daar lagen genoeg grote bruine enveloppen. Ach nee, dan krijgen die mensen
er misschien last mee. Voor de tweede shore pass had ik beide fotootjes van in de namiddag nodig. Nu kon ik er geen aan LM laten zien, jammer.
Wagen in : naar het agentschap. Dan toch weer overstappen van wagen, bij de Pakistaanse mevrouw. Zij moest een vliegtuig halen naar huis.
Vandaar dat ze zo dringend haar schip wou oproepen waarschijnlijk, mogelijk moest haar ticket omgeboekt worden naar een latere vlucht,
maar dat is nog geen reden om aan boord bij schipper Jaguar de directrice uit te hangen.
Ze zetten mij af aan het Oceanic Hotel. Elventwintig sterren. Kan het niet wat minder. Een zeeliedenpension bvb, daar valt die natte jeans niet zo op.
Er hing twee grote foto's van 'shaiks' in de hall. De sjeik van de UAE en de sjeik van Sharjah. In het glas van die foto's zag ik dat mijn haar
alle kanten uit piekte. 'k Probeer dat glad te strijken, 't gaat niet. Het zout was er in opgedroogd.
De mensen aan de balie (Indiërs), met beroepsmatige onverstoorbaarheid en zeer gepolijst : of ze mij konden helpen met de bagage.
Bagage? Oh, eh, nee dank u, dit is alles wat ik bij heb. En dat was in twee woorden uitgelegd: 'ship' en 'bad weather conditions' en nog eens
over mijn haar gestreken om te laten blijken hoe slecht die weeromstandigheden wel waren. Ingecheckt. Wekken? Om 08h aub. "Yes ma'am".
Kamer 430. Het was 00h30 en ik scheurde van de honger. Het restaurant van het hotel was al dicht natuurlijk en de kaart van de roomservice
zag er mij veel te prijzig uit. In de krant gekeken wat de koers van de dollar is. 'k Ben al vergeten hoeveel dirham een dollar is. 3,6 of zoiets?
Enfin, het leek me toch te duur allemaal en ik wou niet profiteren van de situatie ook niet, ik zou de rederij eens leren wat bezuinigen is.
De honger was op slag weg. 'k Heb de minibar open getrokken en twee latjes KitKat opgeknabbeld, tooth extraction of niet.
Natte jeans over een stoel, warme douche in en bed in. Op TV waren 19 zenders beschikbaar, oa Moskou (?)
Op de Abu Dhabi zender : ongesluierde vinnige nieuwslezeressen en Westers geklede gedecolleteerde zangeressen. Ja, Abu Dhabi is Khor Fakkan niet.
Op de Saoedi zender : geen enkele vrouw te zien en onbeweeglijk streng kijkende mannen in zwarte kaftans die
vanonder een hoofddeksel dingen verkondigden. Het leven is ginder een zeer ernstige zaak, zo te zien.
Er waren ook Engelse en Amerikaanse zenders.
De ene gaf Independence Day, een film met aanvallen of gedoe uit de ruimte. https://nl.wikipedia.org/wiki/Independence_Day_(film)
'k Heb dan maar wat in het telefoonboek gekeken. Voorin staan toeristische informatie & bestuurszaken. En allemaal 'shaiks'.
Bladzijdes & bladzijdes vol sjeiks. 'k Ben in slaap gevallen tussen de ruimtetuigen en de sjeiks.
Toen ik telefoon hoorde vond ik dat LM er nogal lang over deed om op te nemen. Dan zal ik het maar doen. Toen ik mijn ogen open had zag ik
geen LM en behangpapier ipv houten schotten. De stem zei dat het 08h was en dat de chauffeur van Lamnalco er was op me op te halen.
Geef me 10 minuten om te douchen. 'k Heb nog nooit zo rap gedoucht. Mijn boeltje bijeen gegrabbeld en naar de lift.
Tiens, dat tandvlees is al dicht gegroeid. Geen krater. Zelfs geen putje. Zo snel? Eigenaardig.
Aan de lift probeer ik te zien welk weer het is op zee. Dus verder te kijken dan de baai.
Een afgeborstelde bediende wenst mij goede morgen en vertelt me wat de weersverwachtingen zijn voor vandaag: ideaal weer voor
een boottochtje in de baai en ook aangenaam zwemweer. Ik bleef glimlachen en knikken, die man doet gewoon zijn job.
Maar ik moet uít de baai, de oceaan op. En zwemmen heb ik gisteren bijna gedaan.
Aan de balie vroegen ze of Ma'am al ontbeten had. Ze zouden aan de chauffeur zeggen dat Ma'am nog niet ontbeten had. Hij zou dat 'begrijpen'.
Dat werd gezegd op een zeer gedecideerde toon alsof het de chauffeur geraden was het te 'begrijpen', want dat chauffeurs hier niks te piepen hebben.
En dat ik niet zo haastig en democratisch moet doen, dat staat plebejisch.
Jaja, maar ik bedoelde eigenlijk: de Jaguar van Lamnalco wacht misschien niet. Misschien vertrekken ze zonder mij!
Vooruit, een tas koffie dan maar. Anders mocht ik waarschijnlijk de deur niet uit. Eeuwen heeft dat geduurd eer ik koffie had. Zeker twee volle minuten.
Opnieuw naar de balie, papier gaan aftekenen : 260. Dollar? Dirham? Dat vissen we later wel uit.
'k Had een kopie moeten vragen, bedacht ik toen het te laat was. 260 USD, dat zou 9000 BF zijn om een jeans te laten drogen (min of meer),
twee douches en enkele uren slaap? Laat het aub dirham zijn, en zelfs dan is het nog veel geld.
Hebt ge al eens geprobeerd een jeans te drogen onder een haardroger?
Kantoor – immigratie – kaai. Aan boord van de Jaguar gestapt. Of ik koffie wou. Ja hoor, graag! Ik kreeg lekkere koffie in een bekertje zonder chichi.
En dat ik blij was weer terug te zijn. En wat rook het er weer lekker. Naar curry en stoofschotels en zo.
Er stapte een technieker aan boord en een blonde meneer met bagage. Schipper Jaguar en ik slurpten onze koffie staande, naast mekaar,
als twee oudgedienden. Hij vertelde dat hij de afgelopen ze dagen maar twee uurkes per nacht kunnen slapen had. Er was veel werk geweest.
En dat hij het gisteren veiliger achtte me terug mee te nemen naar de wal, omdat hij door de paletten op het achterdek onvoldoende zicht had
op de rand van zijn achterdek en op het platform van de gangway van het schip.
"I trust your judgement, sir" zei ik zeer nederig. Want zo voelde ik mij. Maw : merci Meneer dat gij zo'n realistische mens zijt.
De blonde moest weten wanneer we vertrokken. Er is geen haast, dacht ik, als we deze voormiddag niet kunnen vertrekken, dan in de namiddag en
anders morgen. Ze hebben hier lekker koffie, 'k heb nog genoeg sigaretten en een fles water én ik heb hier maten. De Indiërs kwamen uit hun mess
de trap op zeiden alle vier vriendelijk en wakker goeiemorgen. Ik vroeg of ze tijd gehad hadden om te slapen. En zij zeiden dat de wind 'outside',
buiten de baai wil dat zeggen, iets minder was dan gisteren.
Voilà, het weer outside, op zee, dat is wat een mens interesseert. Dat is informatie. Hoe het weer in de baai is kan een mens zelf wel zien,
prachtig weer weeral. 'k Heb wat foto's gemaakt van de Jaguar, van de Iraanse houten vrachtschipkes, en van de grotere Indische.
Iemand vroeg iets over de Euro. Hij legde uit. Ze mogen hun loon in UAE-dirham alleen maar omzetten in Yen, Britse ponden, USD of Duitse mark.
(Dus niet in hun eigen munteenheid, de Indiase roepie?) En nu dus ook in Euro. En wat die Euro zoal van plan was.
'k Wist er evenveel over als gisteren voormiddag op het slepertje : niks. En ik vond het erg dat ik hen niet verder kon helpen.
De blonde kwam er bij staan. Hij is een Noorse cheng, gemonsterd op een van die groene LPG's die hier liggen. https://nl.wikipedia.org/wiki/Gastanker
Hij was al meer dan 48hrs onderweg, zondag vertrokken uit Durban (Zuid-Afrika) en hij viel ongeveer omver van vermoeienis.
Het was hem aan te zien ook: grauw en grijs van het gebrek aan slaap. We zijn hem eerst gaan afzetten. Hun gangway heeft onderaan een platform
dat rondomrond een reling heeft. Een veel veiliger model dan het onze. -Norske sikkerhet, Noorse zekerheid, veiligheid is hun sterk punt
Op weg naar ons schip vroeg iemand of ik gisteren nog iets te eten gekregen had. Nee, zei ik, ik heb twee candybars gegeten.
Of ik een sandwich wou. No, but thank you for asking, sir.
Wat hebben die mensen toch een naturelle vriendelijkheid. Dit is iets gans anders dan alleen maar beleefdheid of goede manieren.
'k Voelde helemaal geen honger. Maar als ik sebiet flauw val van de slapte kunnen ze me toch nog in een net aan boord hijsen. Misschien had ik
die sandwich moeten aannemen kwestie van hen geen overlast te bezorgen. Nee, ons schip kwam in zicht, er was geen tijd meer vond ik.
Er stond wind. Een bries. Bijlange niet het huilend geweld van gisteren. er waren flinke golven, maar zonder schuimkoppen nu, gewoon deining dus.
Maar wel sterke deining. -deining is ongeveer betrouwbaar, er zit een bepaald ritme in, het zijn gewoon water-bergen en -dalen, haast zonder schokken
Iemand komt de gangway af : LM. "Look!" riep ik luid, opgelucht en op van emotie "There is my husband!"
Iedereen lachte breed: deze keer ging het lukken, met de husband erbij. (En met wat minder wind. En bij daglicht.)
Ik deed LM teken dat ik met mijn linkerhand de opstaande steun zou pakken, en met mijn rechterhand zijn linkerarm.
LM wiebelde eens met de opstaande steun om te laten zien dat die wel degelijk goed vast stond. We konden mekaar horen ook. Dus heb ik
the Gentlemen from the Jaguar en my husband aan mekaar voorgesteld. Iedereen knikte beleefd glimlachend goeiedag, alsof we mekaar
in een park tegen kwamen ipv op een dansend schipke bij een wiegende gangway.
De mensen van de Jaguar stonden vlak achter mij.
De ene geeft mijn tas door aan LM. -hoe? droeg ik die dan niet onder mijn jas? da's niet al te slim hè- LM zette de tas een paar treden hoger.
En bij de volgende golf gaven ze mij aan LM door. Ik deed één stap, ze gaven mij één zet en in één tel lag ik tegen LM zijn schouder. Thuis.
Ik was thuis.
'k Heb naar iedereen byebye gewuifd en naar elk van hen nog eens thank you geroepen en naar de schipper gewuifd en iedereen nog eens goed bekeken.
Ze zien er gewoon uit hè, zo bij daglicht. Het is niet te zien dat zij virtuoze vaklieden zijn hè. Nee. Maar ík weet het.
Ík heb hen gisteren aan het werk gezien. Bij nacht en ontij.
'k Ben achter LM de gangway opgegaan. Hij moet eerst zodat ik door de treden van de gangway de diepte niet zie.
Eens aan dek begonnen mijn benen te trillen en ik voelde mijn knieën slap worden. Van opluchting, denk ik. Bestaat dat wel? Slap worden van opluchting?
'k Ben mijn papieren gaan afgeven bij capt PO. JM (2de stuur) vroeg of ik goed geslapen had, alsof ik van een uitje kwam. Niet echt nee.
Dan de kranten gaan afgeven bij de marco.
"Zoveel? Allemaal voor mij?" zijn ogen blonken als die van een kind dat mooi speelgoed ziet. (Het waren drie oude kranten, wel dikke.)
Nu begonnen ook mijn handen te trillen en ik liet domweg mijn paspoort en alle andere papierkes uit mijn farde schuiven. Hij hielp mij oprapen.
Dat ik zovéél kranten voor hem meegebracht had, en of ik die had moeten betalen.
Nee, gekregen op kantoor bij Lamnalco, en 't zijn oude kranten.
Jamaar toch ...
Well, onderbrak ik hem voorzichtig, gij verzendt toch e-mail voor LM & mij, dan kan ik toch kranten meebrengen voor u.
Dat vond hij a very nice tought, een zeer mooie gedachte. -ja jong, maar ik weet wat het is om zonder leesvoer te zitten, dat is ellende
En ik voelde mij plots very mottig. Direct naar de cabine dan. -slappe benen, bevende handen en een vage hoofdpijn, de weerslag waarschijnlijk
Daar was LM en we konden wat babbelen. In feite was dit tijdens zijn werkuren, maar het was een beetje een uitzonderlijke dag.
Cheng Venes kwam eens vragen hoe het ging met mijn tand. 'k Vertel dat in twee woorden, tand in een wip er uit en geen centje pijn.
En vanmorgen was de wonde al dichtgegroeid. "Zoiets lucht op hè" zei hij. Ja ..., amai ja.
'k Heb propere kleren aangetrokken en ben de was gaan doen. Back to normal.
Voor de rest van de dag heb ik wat zitten liggen hangen en niet veel meer gedaan.
En 's avonds heb ik naar België gebeld om de jarige te feliciteren, met een dag vertraging.
|
