1999-03-17 ~ Karimun, Indonesia

De kassiersters van Padi Mas dragen hetzelfde uniform als de hostessen van Singapore Airlines, maar dan in groene waterkleuren ipv tinten blauw.
'k Denk dat het een traditioneel pakje is: bloesvestje + lange rok. Heel elegant en heel mooi, al die kleine poppendames.
We gingen Padi Mas uit en ik moest al weer naar binnen omdat ik de drie kleine houten katten vergeten te kopen was voor Tina.
En toen stapten we de warme parking op.

Naar de overkant van de straat : Marina Hotel. Een eigenaardige inrit die half gesloten was, een binnenkoer met een bloemrijke haag als afsluiting,
een dancing die aan het openen was, een hotel dat geen bar heeft en daarnaast een soortement van dansrestaurant dat bijna open was en waar we al iets
te drinken konden krijgen. De airco stond pas aan, het was er nog duf. Maar er was stilte. Prima!

Toiletten : niet de deur in de linkerhoek van de zaal, maar in de rechterhoek. Oké, weer heel die zaal door, maar deze keer over het podium, da's korter.
Ja, ik heb dus in Indonesia op het podium gestaan, zij het om dwingende redenen. Naast het podium stond een tafel-trolley, zo'n werktafel op wielen
om snel veel grote tafels af te ruimen in cantine-stijl. Op het bovenste vak lag in een glazen bak een soortement hagedis-beest-draakjesmonster,
ongeveer 50cm lijf + 70cm staart. De staart hing uit de bak.
Wat een eigenaardige manier om zo'n beest op te zetten, dacht ik. Gewoonlijk zetten ze die toch in een pose hè? Op een tak of zo en met de muil open,
de kam omhoog en de staart in een krul ... 'k Keek nog eens om. Als ze de staart nu nog moeten goed krijgen breekt hij.
En wat een vreemde plek om zo'n bezienswaardigheid op te stellen.
30 seconden later viel mijne nikkel dat het monster niet opgezet was, maar leefde. Da's geen bezienswaardigheid, dat is een gezondheidsmedewerker.
Die moet overdag, van op de vloer dan, wanneer het dansrestaurant gesloten is en warm, op ongedierte jagen:
hagedissen, insecten en misschien zelfs slangen (slangetjes) en alles wat hier door kieren en spleten naar binnen gekropen komt.

'k Liep in een boogje rond de trolley terug naar de tafel. Onze tafel stond aan de voorkant van de zaal, meters van de trolley vandaan.
Maar de staart leek nog eens zo donker en nog eens zo groot nu ik besefte dat het dier leefde. 'k Vertel dat aan LM, hij kijkt eens naar achter.
- Ah ja, antwoordde hij, schijnbaar onbewogen.
- Gaat ge eens kijken? vroeg ik.
- Nee. Neenee.
Mijn verhaaltje volstond voor hem. Hij wou geen drakenbeesten van nabij zien.
Nu zagen we op de tegels in tegenlicht twee hagedissen kruipen ook nog. En onder de inkomdeur was spleet van 2 cm te zien.
Langs daar komt al zeker ongedierte binnen. En kijk, over de vloer kroop nog een hagedisje, enkele cm lang maar.
Da's allemaal voer en werk voor het draak-beest in de bak op de trolley.

Het werd stilaan tijd om naar The Mandarin te gaan, Capt PP-LM en PvR hadden daar lekker gegeten. Dus liever dan op culinaire verkenning te gaan
hielden we het bij The Mandarin: zeevruchten, vers van de dag. Dat openlucht restaurant moest een beetje verder richting scheepswerf zijn,
maar hoeveel een beetje verder is wisten ze niet precies. De zon was al aan het zakken, dat wel, maar het was toch steil bergop en het beetje koelte
dat we in de Marina hadden opgedaan was al weer weg. En onze boodschappen begonnen te wegen, wielekes of niet.
Uit het asfalt kwam de hitte van de dag. De begroeiing gaf niet veel koelte. Het riet langs de baan rook lekker en ruiste zachtjes, maar gaf geen schaduw.
Als het hier nog lang duurt doen we een wagen stoppen. Het werd stiller langs de weg, er waren ineens geen wagens meer, enkel nog luide brommers.
We hadden een fles water bij, maar we raakten uitgeput. Nog efkes deze heuveltop en dan hebben we het gehad, definitief uitgeput.

Vlak achter de heuveltop, iets van de weg af en verborgen door de begroeiing: The Mandarin.
We zijn neergeploft aan een tafel pal onder een ventilator. Geen menu, hier eet men volgens de vangst van de dag.
Wij spreken (nog) geen Bahasa, en zij spreken geen Nederlands meer.
Malais? Ook niet, sorry.
Thai?  En wij maar nee schudden met een spijtige glimlach.
Nu krijgen we eens te maken met meertalige bediening, nu hebben we geen enkele taal gemeenschappelijk.
Ze hebben de kok van bij zijn fornuis gehaald, die spreekt Engels.

Op alles wat hij voorstelde hebben wij 'ja' geantwoord, denkend aan een hapje, een voorgerecht en een hoofdschotel met wat groenten en rijst erbij,
in afgepaste hoeveelheden voor twee personen. Zo dachten wij.
Toen ging de kok drie grote wierookstaven aan de straatkant van het terras in houdertjes plaatsen.
- Is dat om insecten weg te houden of is het een ritueel? vroeg ik aan LM.
- Een ritueel, zei LM, kijk maar.
Boven de keukendeur hing een roodgeverfde plank die dienst deed al huisaltaar en daarop plaatste de kok nog eens drie staven wierook.
Nu kon ons niks meer overkomen. Als wie daar aan tafel zat of daar liep te werken was nu beschermd tegen de demonen van de duisternis en ander ongedierte.
De Zwarte Boeddha waakt van op zijn rode plank. Alles was nu goed of zou goed komen.

De keukenploeg schoot in gang, met een man of acht. Bij dit weer wordt geen voorbereidend werk gedaan. (geen mise-en-place)
Alles gebeurt à la minute, vandaar al dat keukenvolk.
Groenten kuisen, vis kuisen, wokken, stomen, hakken & bakken, blussen & saus maken, afwerken & serveren.
Vijf of zes schotels brachten ze, alles in familiale porties en ook nog twee vissen (?) Daarop zullen wij daarstraks 'ja' geantwoord hebben zonder op te letten.
Op andere tafels stonden dezelfde hoeveelheden eten, maar dan voor een gezelschap van zes tot acht mensen.
'k Hoopte dat Ive en Pjotr zouden voorbijkomen om dat te helpen opeten, maar die waren zelf druk bezig, elders op het eiland.

Geloof het of niet, wij hebben al dat eten op gekregen, behalve de twee vissen. De kok kwam wat ongerust vragen waarom we de vissen niet opaten.
- Too much, zeiden wij, danig beschaamd.
Want eten laten staan in een Derde Wereld land is in feite een slag in het gezicht van de mensen. Eigenlijk is teveel bestellen al zeer decadent.
Of hij het moest inpakken om mee te nemen.
Nee danku, liever niet in deze warmte. We hebben zo al eens iets voorgehad. -salmonella, op het vermaledijde schip 25, tekst 152
De drukte nam af. De restaurantbrigade ging wat voetbal zitten kijken in de 'zaal', het overdekt terras aan drie zijden open om de bries toe te laten.
Wanneer er nog een gezelschap neerstreek en de bestelling opgenomen was, schoten ze met zijn allen weer in gang:
schillen, snijden, hakken, bakken, stomen, wokken, kláár! Serveren maar!

Later op de avond hebben we gezien wat zijzelf aten: een bord vol rijst, daarin drie brokjes vlees. Niks seafood of vis. Niks groenten en geen drank erbij.
De voetbalmatch bleef op staan. Een van de spelers heette De Souter, of De Soute, of de Stoute. Het werd met een oe uitgesproken, het kan dus ook
De Soete geweest zijn. Het klonk in elk geval nogal Nederlands. Kent iemand een speler van die naam?

We zaten daar nog zo wat onze tijd vol te maken en ineens had ik de indruk dat we op vakantie waren en niet terug moesten naar het schip, maar
naar onze caravan. Zo van : verdorie, het zal nu wel warm zijn daarbinnen, ik had een raam moeten laten open staan. Maar dan zat het nu vol
vieze beesten binnen. 'k Zal het sebiet efkes laten tochten, met de lichten uit ...
Van waar dat vakantiegevoel zo ineens? De geur van het riet misschien. En omdat LM daar zo genoeglijk zat voetbal te kijken en te lanterfanten.
'k Was blij te zien dat hij dat nog kan, na 81 dagen aan boord van dit schip, die varende ruïne.

Ive en Pjotr kunnen het al niet meer, lanterfanten. Zij marcheerden deze namiddag langs de weg alsof ze aan deck waren en liepen zich nuttig te houden,
alsof elke seconde die langzaam doorgebracht werd, of met alleen maar kijken, voor eeuwig en altijd nooit opgebracht zal hebben.
Zij zijn in permanente staat van paraatheid. Door de job is hun versnellingsbak geblokkeerd in de hoogste stand. Zelfs tijdens een halve dag vrijaf
moet het nog vooruit gaan. Dwangmatig actief ... waar hebben we dat nog meegemaakt?

Er stonden twee piepkleine schoteltjes op tafel met pikante groene besjes of zaadjes in een zout waterachtig sausje, ongeveer vier soeplepels elk.
Op de andere tafels stonden ze ook, maar ik had niet kunnen ontdekken hoe en waarmee dat gegeten werd.
'k Heb nog een beetje rijst genomen met twee van die soeplepels pekel er op. Na een minuut voelde ik het tintelen in mijn tenen, alle vermoeidheid was weg.
Zout! Natuurlijk! Hoeveel minerale zouten zouden wij uitgezweet hebben deze namiddag. De laatste twee lepels heb ik ook binnen gelepeld : klaarwakker en
fit genoeg om het eiland te voet over te steken, bij manier van spreken.
- LM! Kijk! Hier! Pekel! Opeten! Doen!
Maar hij deed het niet. Hij moest die goals op TV immers niet zelf maken. -enkele jaren later is hij plots wél advies beginnen volgen, hij moest toen wel
Rond 22h is de kok met zijn brommerke een taxi voor ons gaan halen. -nu zijn er GSM's, maar in 1999 nog zo niet hè.

Aan de scheepswerf gekomen was de grote hoop er al. Zo rond 23h30 waren we met teveel volk om daar nog een half uur te blijven staan wachten en
kwam iemand van de ploegbazen ons zeggen dat het bootje ons alvast naar het schip zou brengen. Er hadden zich al een paar man zich
te slapen gedrapeerd bovenop fijne pijplijntjes voor zuurstof en nog een ander gas. 'k Denk toevoerpijpjes naar de drijfdok.
Jamaar! We waren nog niet voltallig ...
Dat gaf niks, zei de man, dan vaarde het bootje wel twee keer. Hij wou zo'n grote groep daar weg hebben, dat was duidelijk.
We stappen braafjes de schuit in. In de twee andere bootjes lagen de schippers te slapen op het verhoogd deck, bovenop het machien.
Deze schipper ging met zijn schuit eens goed tegen de hunne titsen, zodat de twee anderen ook wakker waren. Waarvoor dat manoeuvre moest dienen
snappen we nog altijd niet, er was plaats genoeg om te keren zonder tegen de andere schuiten te bumpen. -de slaap van een zeemens is HEILIG!
Vier minuten varen naar het schip. 'ONS' schip krijg ik nog altijd niet getypt. Niks 'ons', gewoon 'het'.

We zouden de gangway opgaan in het nachtdonker, deze keer stond er geen wind dus was het kalm water. De straal deklicht zwiept niet heen en weer
zoals toen in Khor Fakkan -tekst 287 & 288- het licht blijft mooi op de gangway en het platform staan. Deze keer kan er niks gebeuren.
De omstandigheden zijn veilig & veilig genoeg om van op een zacht wiegend bootje in één stap recht op het platform van de gangway te geraken.
Die grote wierookstaven van daarstraks helpen niet alleen voor junglegoden maar ook voor water- en weergoden. Wat sta ik dan weer te kijken
naar de romp van het schip? Daar kunt ge met uw hoofd tegen slaan.
Naar het platform van de stuurboord-gangway? Daar kunt ge met uw rechterslaap tegen slaan.
Naar de rand van de schuit? Daar kunt ge met uw achterhoofd en/of nek tegen slaan.
Kortom, hier is nergens vrije ruimte om te vallen en een val te overleven door wat te peddelen in het water tot ze u er uit hijsen.
Ge riskeert hier langs drie kanten uw bewustzijn en de vierde kant is de schroef van de schuit ..., de mixer. -was dit een voorafschaduwing?

Met dít kalm weer? Doe zo alert niet m, ge maakt uzelf zenuwachtig. Wat veel pekel gegeten zeker?
Yep, al goed dat ik die vier lepels pekel ingenomen had. Dank u Boeddha voor die ingeving,
het weer was veilig genoeg maar iemand van de schuitgenoten was dat veel minder.
Hij ging zijn maten eens tonen hoe goed hij wel stond met de Westerlingen van het schip. Hij wou weer scoren. (Hij heet al een paar dagen G.S.) -?
Toen dat vent zich naast mij en achter LM manoeuvreerde gingen mijn antennes rechtstaan. Dat soort score-ijver, hanig gedrag, kan gevaarlijk zijn.
En op het ogenblik dat LM de stap VÓÓRUIT zetten, dus van de schuit naar het platform overstapte hadden we het : G.S. ging zonder verwittigen
de boodschappentrolley overnemen en greep met een volle armbeweging naar het handvat, richting ÁCHTERUIT!
LM uit evenwicht brengen?
Ik heb dat vent zijn arm met een harde klop naar beneden geslagen, daar moest ik niet over nadenken, het was geen reflex, het was nog sneller.
Als hij zo nog eens probeert te schitteren ten koste van iemand anders veiligheid knijp ik zijn strot dicht.
Er is tussen schuit en schip géén plaats om vrijuit en onbeschadigd te vallen. LM had kunnen dood zijn.

De reactie uit Luik op dit verhaal (cheng Venes) :
- Jamaar, die mens heeft dat gedaan om goed te doen. -iemand in gevaar brengen?
- Allez, allez, Chef, u zucht zelf heelder dagen over uw doe-goeders daar beneden, dat ze nooit iets echt goed doen of afwerken.
  Als iemand iets goed wil doen, dan kan die op voorhand iets zeggen of vragen en niet zonder verwittigen zich moeien.
  En voorál niet in achteruit, in een onzekere situatie, een situatie die aandacht en concentratie vraagt. -getver, ik zit mij nu wéér op te winden