vervolg brief 17 (1999-02-28)

Morgen krijgen we veel gedoe en gedonder aan boord :
er komt een vetting-officer (prospectie in opdracht van een mogelijke klant, om te zien of dit schip geschikt is voor zijn lading),
inspecteur PvR komt (en die blijft aan boord tot het einde van de droge dok, hellep!),
loadingmasters komen aan boord, want lossen op een andere temperatuur dan we vervoerd hebben,
er is 50 ton aan wisselstukken aan boord te nemen (waar gaan ze die zetten?) én
er is crewchange.
Wat er nog aan ontbreekt is een audit, bvb en een drugs- & alcohol-controle (iedereen een urine staal produceren).

Iedereen zal morgen te weinig geslapen hebben omdat de standby-aankomst 's nachts valt.
's Morgens moet iedereen op zeven plaatsen tegelijk zijn,
ook de stewards, want al dat volk wil koffie, thee of nog iets anders. En al dat volk zal waarschijnlijk blijven eten ook.
Einde zeereis betekent gedaan met de rust.

Hoor mij jammeren. Ja, want ik mag aan die drukte niet meedoen, ik mag niet 'meespelen'.
'k Zal die laatste 250 blz's van het DGE-boek dan maar gaan strijken. 'k Heb vanaf morgen nog juist geteld 14 dagen om de instructieboeken
klaar te krijgen. Nu moeten er niet teveel andere jobkes meer tussen komen.

Die 14 dagen tussen het lossen en de droge dok zijn voorzien voor het spoelen en de demucking van de cargotanks, de grote kuis van de tanks.
Eerst worden ze gepoeld en gasvrij gemaakt en dan worden ze met de hand uitgekuist. Er dalen dus mensen af in de tanks, er komt een ploeg
van 120 man aan boord om dat te doen. 'k Vroeg aan choff Kram waarom spoelen niet voldoende is.
"Omdat er nog altijd slop (blubber van de lading) tussen de ribben en in de kleine hoekjes blijft zitten, omdat de sproeiers daar niet raken.
Die slop wordt er handmatig met schupjes uitgeschept."
"En als ze met hun schupjes in het slop scheppen, komen er dan geen walmen of gassen vrij?"
"Tja, maar niet zoveel meer." -daar heb ik, toen het zover was, gans anders leren over denken
'k Zal straks eens aan LM vragen hoe de ventilatie in de tanks gebracht zal worden.
Aan deck staat één douchke gemonteerd, een eigen bouwsel van de fitter. Eén douchke voor noodgevallen, voor een ploeg van 120 man?
Er zouden meer dan 10 douches moeten staan, verspreid over deck, bij de mangaten langs waar ze afdalen en weer buitenklimmen.

00h10: de scheepshoorn gaat, een keer vier en een keer zes stoten, dat is geen alarm. Waarvoor kan dat zijn. 'k Ga niet kijken aan deck hoor.
Als ik aan BB ga kijken is het gegarandeerd aan SB te doen of omgekeerd.
Allez, weeral getoeter, als ze dat tot het einde van de standby blijven doen is heel Singapore wakker.

1999-03-03 ~ aan de boei, Jurong, Singapore Island

Gisteren zijn we aan de wal geweest capt PP-LM had een bootje besteld tegen 17h. En vandaag misschien nog eens. Waar gaan we dat schrijven!
Vorig jaar -schip 29- hebben we een hele week op anker gelegen bij Tenerife en bestelde hij niks geen bootje, hoewel op Tenerife allerlei interessante
te bekijken en te beleven vallen en we de taxi-bootjes konden zien liggen in hun terminal.

Hier in Singapore kregen we ineens een bootje ter beschikking, en vele duurder waarschijnlijk want we liggen hier op een uur varen van de
bootjesterminal. 't Moet zijn dat hij zich aan boord van vorig schip dan tóch niet goed in zijn vel voelde.
Hij vond er zijn draai niet, zei hij toen. En dat voor een doorgewinterde zeeman?
En daar konden wij in september op schip 29 dan met 20 personen voor opdraaien hè, meneer vond 'zijn draai' niet.

Naar de wal varen was een belevenis, bijna een complete havenrondvaart (binnen Jurong wil dat zeggen): tussen alle schepen die hier op anker liggen,
± 80, langs de scheepswerven van Jurong en langs de droogdokken. Daar lagen schepen met een gestript en een half-gestript kasteel op hun beurt
te wachten, heel hoog op het water, want compleet leeg, zelfs geen ballast meer. Persies gekwetste mastodonten. Indrukwekkend.
Tussen al die sombere werkbeesten (het was ondertussen al donker) lag in een wachtdok ineens een wit rondvaartbootje voor toeristen, met afdakjes
in uitgewerkt hout of smeedwerk, van ver leek het kantwerk. Een wit communiekantje tussen al dat grauw van de industrie.
Die paradepaardjes moeten ook al eens binnen voor onderhoud natuurlijk. Er stond ook een groen boompje om het plaatje compleet te maken.

De schepen in de droogdokken zagen er uit als dames die zich aan het klaarmaken zijn. Half geverfd en de krulspelden zaten er nog op (de stellingen).

We hebben twee drijvende kranen zien liggen: 3200 MT stond op de hijs arm. (32 miljoen ton).
In Antwerpen hebben ze er ook zo eentje. Die heet Brabo. -800ton- https://commons.wikimedia.org/wiki/File:Brabo_havenkraan_Antwerpen.JPG 
Maar deze waren dus groter. Eén lag tegen de kaai, evenwijdig met de passage en één lag in een dok, die kregen we in achteraanzicht.
Met al die gespannen kabels leek ze een gigantisch soort harp.
Er zijn twee boortorens in aanbouw, dat is ook een machtig zicht. Zo'n booreiland -of was het een boortoren?- heeft acht poten
van elf stelling-verdiepingen hoog. De gele stipjes beneden waren helmen, het was juist wisselen van de shift. Afmelden bij de ploegbaas. 
Die man moet de koppen tellen om te weten of iedereen de werkdag heelhuids overleefd heeft.
We zijn gaan eten in het café waar we twee of drie jaar geleden ook geweest zijn, toen met een kleine elektrieker, en het bliksemde & stortregende toen,
behalve op de weg van en naar het schip. Toen stopte het, als om de doortocht te geven.

Het was lekker, we zaten aan de reling en konden alle activiteiten van de bootjesterminal bekijken.
Wat een gewemel, wat een gedoe. Het stond daar geen minuut stil.

Er kwamen twee kleuters van uit het niet-rokersgedeelte binnengewandeld. Het jongetje Aziatisch, het meisje niet. Heel speciale ogen had ze.
Het jongetje stevende recht naar de kant, klom op een barkruk en ging over de reling hangen. LM is achter hem gaan staan om hem
bij de zoom van zijn T-shirt vast te houden.
- Bye bye boat! riep de kleine. Hij wou wuiven naar de taxibootjes, naar al die kleine lichtjes die bewogen op het water.
Jaja, maar van op het verdiep hè venteke, niet vanuit het water daar beneden.
Het meisje babbelde er op los en deed een ganse uitleg waarvan wij geen knijt verstonden en geen idee hadden in welke taal het was.
- Ook 'bye bye boat' doen? Ja, dat was het. Ze wou ook op zo'n klimstoel (zelf klimmen! liet ze weten)
We verstaan dus al een beetje Chinees nu.
Want het waren Chineesjes, ttz: het jongetje is Chinees, het meisje komt uit Finland, heeft een Chinese moeder en een Armeense vader.
Hoe twee buitenlandse mensen mekaar tegengekomen in Finland, vroeg ik aan de Chinese opa die er was komen bijstaan.
In het Engels vroeg ik dat, want ons Chinees beperkt zich tot 'bye bye boat'.
- Door de job, antwoordde de Chinese opa. Ja natuurlijk, dacht ik. En de opa vindt mij waarschijnlijk heel dom.
- Welke taal spreekt het meisje dan ? vroeg ik.
- Voor het ogenblik Chinees, zei hij, thuis Engels en op school Fins.
Natuurlijk, knikte ik.
Hij was nogal fier op zijn levendige kleinkinderen, dat zaagt ge zo, daar moet ge geen Chinees voor verstaan want
dat soort glimlach is internationaal.
Ze zijn nog enkele keren terug gekomen om op de barkrukken te klimmen. LM heeft fotootjes van hen gemaakt en ik hoop dat haar mooie ogen
goed te zien zijn op de foto. Haar Chinese naam heb ik niet kunnen onthouden en hoe ze op school genoemd wordt heb ik niet durven vragen,
misschien spreken de Finse kleuterleidsters wél Chinees.

Zo rond 23h stonden we op ons bootje te wachten.
Er kwamen er nog zeelieden toe, zij moesten ook een bootje naar hun schip halen. Zij waren Zuid-Afrikaners, maar ze spraken liever
Engels dan Afrikaans. We hebben we wat staan babbelen over Singapore en over schepen. Zij waren van de zeesleepvaart.
Zij moesten deze week de Caribbean Blue, de enorme barge die aan de overkant van de dock gereed lag, naar Qatar slepen.
Toen was ons bootje er en om 24h waren we weer aan boord.

1999-03-06 ~ op zee, Indische Oceaan

Deze voormiddag kwam cheng Venes me roepen.
-Kom eens kijken aan deck, zei hij. En ik ging mee.
Aïe néé! Aan de bakboordzijde van ons kielzog een beige oliespoor van enkele meter breed, zover ik kon kijken.
Er werd slop gepompt. -het bezinksel van vorige ladingen- En in een concentratie véél hoger dan de toegestane 15 ppm,
dat was duidelijk, zelfs ik kan dat zien.
Dit gebeurde op order van inspecteur PvR en met medeweten van capt PP-LM.
Om van de schreien.
Het was al bezig van 08h, misschien zelfs vroeger, vertelde LM later.
Hoeveel zeewater hebben we nu onomkeerbaar kapot gemaakt?
Om van te janken.

En dan maar sermoenen dat men 'respect' moet hebben voor zijn superieuren. In hun geval zie ik daar de noodzaak en het nut niet van in
en 'vertrouwen in hun beslissingen' ook nog zeker? Maar het is óp, dat vertrouwen! Definitief kapot.

          Als ze inferieure ethiek hanteren, kan men moeilijk nog zonder argwaan de term superieur gebruiken hè.

          Later hanteerde de rederij de slogan 'The ocean is our environment', de oceaan is ons terrein.
          Naargelang men de klemtoon legt in die zin, krijgt hij telkens een andere betekenis.
          En geen woord over responsability.

Cheng Venes en choff Kram zagen er danig aangedaan uit, deze middag aan tafel.
Die manier van slop lozen was regelrecht een trap tegen hun beroepsethiek.

16h: Mensen Lief, opzij, ik moet efkes gaan zitten. 'k Kom van het radiostation, 1 fax & 3 mails gaan verzenden.
De marco heeft het weer vandaag. Recht uit een show van Gaston & Leo, maar dan voor echt, dat is het spijtige er aan.
Eén van de bestanden is een *.ppt, een tekening.

- Wat is ppt? vraagt hij. (Een louter informatieve vraag, zou een mens denken.)
- PowerPoint, een tekenprogramma, antwoordde ik. (a drawingprogram, drau-wing uitgesproken op zijn Amerikaans)
- Hebben de bestemmelingen dat, PowerPoint?
Vriend, begin niet gelijk dat stukske Rébo op schip 28 hè, die moest ook over elk uitgaand bericht zijne parlee doen,
die verwarde ook de af-zender met de ver-zender. 
- Sure, zei ik, PowerPoint is part of the Microsoft package.
- 19 kilobytes! schrok hij.
Lap, hij moet die alle 19 te voet naar België brengen hoor, één voor één ... en zeer zeker van zijn zaak zei hij:
- Als ge dit in txt zoudt zetten hè, dan zou het maar 2 kB zijn.
Awel ventje? Zo ineens van 19 naar 2 converteren zonder rekenmachientje? Volgens welke formule, voor een tekening?
En van ppt naar txt dan nog wel? Moet ge mij eens voordoen, een tekening in txt, in een programma van onbewerkte, platte tekst ... doe dat eens voor?
En daarbij, gij gaat mij na twee maanden niet doen terugschakelen naar txt hè. Dat is allemaal al uitgebreid getest en besproken geweest met
de correspondenten, zij verwachten zich aan iets van Microsoft.
- txt is im-possible, antwoordde ik, out of the question! (Ik kan ook ongenuanceerd doen hoor, kleine moeite.)
- Why?
- Because it's a drawing. (Man toch, dat heb ik 10 seconden geleden al gezegd!)
- Oh, you mean a drôôwing ... (op zijn Brits uitgesproken.)

Als de marco iets niet direct begrijpt ligt het aan onze uitspraak van het Engels. Die truc kennen we al jaren, het is een klassieke smoes geworden.
Wanneer we na 20h gaan verzenden, en LM kan meegaan, dan haalt de marco zo geen kronkelredeneringen uit. Gek hè.
Enfin, LM kijkt al niet meer op van dat soort dingen.

'k Zal morgenmiddag eens vragen aan de marco wat hij het liefste eet, tomeetoos or tomaatoos. https://www.youtube.com/watch?v=K75g7eRhH9M , 04min17

De mensen van de keuken noemen de marco de 'chef-steward'. Achter zijn rug, dat wel, maar de keuze van de bijnaam zegt alles hè. Of toch veel.
Het schijnt dat hij de chef-kok eens gaan onderhouden is over de bereiding van het een of ander. Niet over een Pools streekgerecht, dat had gekund.
Neenee, hij had het over iets gewoon al kip of steak. Dat moet men nogal doen, een chef-kok als deze gaan vertellen hoe iets moet.
Nu hébben we eens professionelen aan boord, laat die mensen dan met rust, die kénnen hun vak.

Oeps, blad vol. Dat is het dan voor deze keer.