|
te gast bij Wim Helsen ~ Tom Lanoye
met een tekst uit 'De os op de klokketoren' van Gerrit Komrij.
Liefde
Ze liggen op elkaar, schurft op eczeem.
Je hoort de schilfers knappen. Roos stuift op.
Hun schedels glimmen als een diadeem.
Ze liefkoost teder zijn gezwollen krop.
Zijn pink verdwijnt in een abces van bloed.
Ze kronkelt. Uit haar mond springt slijm. Een blaas
Ontploft. Zijn krop wordt blauwer. Hij vat moed.
Hij rolt haar op haar rug. Hij is de baas.
Dan gaan zijn sleetse lendenen tekeer.
Het is een machtig knarsen. Het gesop
Van kwijl in etter kent geen einde meer
Zij braakt. Gods wonder in een notedop.
Lanoye in gesprek met Helsen:
de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje.
https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a29/
12min22
Gewoonlijk lees ik de tekst een paar keer en zoek ik op 't Net iets interessant of relevant over
de tekst alvorens het gesprek te bekijken. 'k Maak liefst eerst mijn huiswerk, kwestie van min of meer
de studiogast te kunnen volgen. Zo ook vandaag.
Dit onder andere, is wat ik gevonden heb over 'De os op de klokketoren', 1982 :
In De os op de klokketoren wordt langzaam maar zeker naar een volledige verdwijning van de wereld toegewerkt,
een wereld die eerst zowat in zijn eigen tegendeel verkeert.
In deze bundel worden jongens beschreven als rottende lijken,
is de liefde tussen man en vrouw niets meer dan 'schurft op eczeem',
ligt de gaafheid in het gebrokene, verdwijnt de 'ik'-persoon uit beeld terwijl hij er juist prominent in optreedt.
In deze bundel beschrijft Komrij voor het eerst de wens om te verdwijnen, onzichtbaar te zijn,
een staat van geluk, waar hij in de gedichten uit de jaren negentig op terug zal komen (…)
Een tráge teloorgang als apocalyps ? 'een wereld die eerst zowat in zijn eigen tegendeel verkeert'
Dat klinkt als een passage uit The Walking Dead, de zombie-serie op FOX (kanaal 13 telenet).
Niet dat ik naar zo'n aflevering durf kijken, maar ik zap er al eens langs in de loze uurtjes.
En ook hoopte ik wat meer te vernemen over Komrij's 'wens om te verdwijnen'.
Met Lanoye als gast zou dat allemaal wel in orde komen!
Niks van! Het gesprek zou men een onderonsje met drie kunnen noemen: Wim, Tom en de overleden Komrij.
Hier zat ik op het randje van mijn stoel, klaar om iets bij te leren, pen in de aanslag
want Lanoye is niet gelijk wie … en dan zoiets. Een paar anekdotes over wat en wie en waar.
Allemaal plezierig om weten, maar ik had iets anders gehoopt.
Over Tom Lanoye : https://nl.wikipedia.org/wiki/Tom_Lanoye ,
Over Gerrit Komrij : https://nl.wikipedia.org/wiki/Gerrit_Komrij ,
Over 'De os op de klokketoren', 1982 :
https://www.kb.nl/themas/nederlandse-poezie/dichter-des-vaderlands/gerrit-komrij-1944-2012/de-gedichten-van-gerrit-komrij-1968-2012
|
