1983-11-05, op Anker, St. Nazaire

Dag Moemakke, Poepakke, zusterkes, schuunbruukes, kinders en bieste,

Hier zitten een stuk of wat Brusselaars aan boord, mijn accent zal er weeral op vooruitgaan.
Ik spreek nu bijna even goed Brussels als Antwerps.

        Larie natuurlijk, ik kan nog altijd geen Antwerps praten en mijn Brussels is meer dan pover. 

Allemaal neig bedankt voor de mooie kaarten, ik begin mijn eigen kot nu zo'n beetje te herkennen.
Ze hangen allemaal tegen het schot of staan ergens artistiek nonchalant in het oog te springen.
Vandaag is ons Ma haar kaart van 2 nov toegekomen. 

Die schorten heb ik nodig om direct te kunnen veranderen als er een vlek op komt.
We hebben hier 6 wasmachines en 2 droogkasten, maar die schorten was ik liever apart en
dan moet die machine minstens halfvol zijn, anders komt er ambras van ivm het zoet water. Snappie?
Voor 1 of 2 schortjes kan ik toch geen machine starten newaar. 

        Die schortjes waren korte katoenen voorbinders met borststuk, uit de GB, à 149 fr. 
        Zo had ik er al 2, maar ik heb er nog 8 laten meebrengen. Dat ik die prijs onthouden heb? 
        Naarmate de jaren verstreken werd het leven duurder en werden mijn schorten relatief gezien goedkoper. 
        Ik heb er zéér vaak positieve reacties op gekregen. Ook toen ze al lang niet meer verkrijgbaar waren. 
        Het was een sober model met fijne blauwe horizontale en verticale lijnen op een witte achtergrond  
        - zoals ruitjespapier, maar dan met vierkantjes van 1 cm- en het schortje had een boordsel met bieslint, 
        ook middelblauw, dezelfde kleur als de lijntjes op het wit. 
        Met een zakje op de buik, daarin kon ik mijn serviette kwijt tijdens het afruimen, het afwassen en het opruimen. 
        Zo'n schortje stond beeldig op een donkerblauw tenue. Schoenen ook donkerblauw hé,  
        want de juiste kledij is de helft van de job, had Yvonne gezegd.

'k Had naar WSN een lijstje gestuurd met dingen die ik nodig had uit de GB en uit mijn appartement.
Dat is te laat toegekomen. Hij brengt mijn spullen dus volgende keer mee. Misschien is dat in de kerstvakantie. 
Heeft WSN ulle die brief al bezorgd, die ik voor ulle meegegeven heb?
Wil iemand mij aub Belgische postzegels van 11 fr opsturen, aub, plies.
Dan kan ik die kloefkappers van Distrigas al eens ietske meegeven van uit Arzew. 

Ziezo, ik schrijf later verder, ik ga nonkel Tschaikowsky zijn vioolconcerto verder uitluisteren en in slaap vallen.
Niet dat het muziek is om van in slaap te vallen, want ik ben moe genoeg, ook zonder vioolconcerto. 

        voor wie tijd heeft, nu of later, klank aan : https://www.youtube.com/watch?v=CTE08SS8fNk , 36min30 
            info: https://nl.wikipedia.org/wiki/Vioolconcert_(P.I._Tsjajkovski)

1983-11-06, zondag 

Deze namiddag zijn we hier weg zie. Om 14h lichten ze het anker.
Gisteren vierde de wiper zijn verjaardag. Het is tamelijk laat geworden & er is nogal wat afgezopen.
Gevolg : hoofdpijn, maagpijn, moe, enz … Maar de kermis was de geseling waard.
We hebben daar wat afgelachen. Gepokerd ook. Tot die stomme lichtmatroos begon mee te spelen. Dan ben ik gestopt.
Ik voelde dat ik mij ging kwaad maken. Hij had het spel al 2x zo stom verknoeid. Ik maak mij voor een spel zelden kwaad
want iedereen heeft het recht slecht te spelen newaar, maar den deze kán gewoon niet spelen. En toch maar meedoen &
een groot bakkes opzetten, precies of hij speelt al 10 jaar. Fffft … Enfin, bon, soit, 'k ga siësten. 

        Die poker was met de dobbelstenen hoor, niet met de kaarten. Het spel heet eigenlijk Chapeau. 

1983-11-10, op drift 

Piep, hier zijn we weer. 'k Was nog iets vergeten te vertellen in de vorige brief, brieven.
De laatste vrijdag van oktober, de 28^ste als mijn kalender juist is, is hier een ongeval gebeurd. IJzig en akelig.
We kwamen geladen van Arzew en waren Lissabon al voorbij. De stuurmannen moesten in een tank zijn
voor het een of ander. Ik denk dat het een ballasttank was, de cargotanks zaten immers vol met aardgas.
Die ballasttanks zijn glibberig van het fijn slib dat telkens mee opgepompt wordt.
De 2^de stuur is uitgegleden en 6m diep gevallen.
Gelukkig gaan ze altijd met 2 naar beneden en staat aan deck een controleploeg gereed, 6 man.
Er liggen ook zuurstofflessen gereed. De mannen die afdalen hebben walkietalkies bij om contact te houden met deck.
Het lijkt allemaal een beetje op de beschrijvingen van Noël Mostert in Supertanker. (Waar is dat boek trouwens, Dee …?)
Het moet iets voor 11h gebeurd zijn, want ons departement zat maar justekes aan tafel.

Ineens zien we de 3^de mecanicien en de aspirant voorbij rennen. Wanneer er gerend wordt is er iets loos want
dat is op elk schip ten strengste verboden. Die twee waren op zoek naar de sleutel van het hospitaal
om een stretcher (brancard) te nemen. Terwijl de strechers allemaal gereed staan in de safety-room, 1 deck lager.
Die safety-room geeft direct op deck uit, ze moeten daarvoor niet eens het kasteel binnen komen.
't Is allemaal maar ne weet natuurlijk, maar iedereen wordt verondersteld, en zíj zeker, te weten
waar safety-materiaal staat.

Toen ze de 2^de stuur eindelijk boven hadden was het ongeveer 11h45. En het is ijskoud daar beneden hé.
Verder heeft hij in die stretcher liggen bibberen op de vloer van het hospitaal tot 17h30 ongeveer.
Den ouwe had orders gegeven direct terug te keren naar Lissabon en
op te roepen dat ze een gekwetste moesten ophalen. Er was geen bloed zichtbaar. Hij had een arm gebroken, 
voor zover hij zelf kon voelen, maar hij was op zijn rug terecht gekomen.
Er kan vanbinnen dus van alles gebeurd zijn. 

Het was erg stil op het schip. Er liep niemand te zingen of te fluiten.
Ze dierven hem niet op het bed leggen, omdat die matras misschien te zacht was voor een gekwetste ruggegraat.
Hijzelf voelde eigenlijk niks, behalve zijn arm, en later voelde hij zijn arm ook al niet meer.
En hij kon ook geen pipi doen. Toen bibberden wij mee voor zijn nieren natuurlijk. Hij was bleek, wit bijna,
en uit zichzelf zei hij geen woord.
De 1^ste stuur en de aspirant waren constant bij hem en stelden regelmatig vragen
om te weten of hij nog bij bewustzijn was. Hij lag daar zo te staren, zonder met zijn ogen te knipperen.
Het machien gaf wel full speed, maar meer kan een mens niet doen.
Om onnozel van te worden: hij had geen pijn, maar is dat een goed teken of een slecht teken? 

We waren blij toen de Portugese ploeg aan boord kwam, zo van : Ha, hier zijn de mannen die
alles weten en alles kunnen en ik had eigenlijk een half mirakel verwacht, maar ze hebben hem gewoon meegenomen.
In de stretcher, met een takel overboord de ambulance-boot in. En koud dat het was!
Ik zou het niemand toewensen maar voor mijn part had het best een ander mogen overkomen ipv hem.
Genoeg. Iets anders. In Montoir was er een nieuwe 2^de stuur. En we varen verder. 

        'k Zou hierbij nog veel herinneringen kunnen schrijven, maar vandaag niet. 't Is een beetje heftig. 

Vandaag heb ik mij erg goed geamuseerd met de schuurmachine.
Ze hebben hier zo'n paar tapijt-shampoo-machines aan boord, eentje daarvan voor mij alleen, op deck F.
Vandaag valt mijn frank dat ge die machine ook als gewone schobber kunt gebruiken, op voorwaarde
dat ge er geen bruine zeep in gebruikt, want bruine zeep stolt in koud water en dan verstoppen de leidinkjes.
Dus ikke daar detergent in gegoten, Ajax Liquide, sterk verdund natuurlijk, maar nog niet verdund genoeg. 

Gewoonlijk wordt een alleyway in deeltjes gekuist, zodanig dat hij altijd droog ligt en de mensen doorgang hebben,
maar dat machientje ging zo plezant en rap vooruit, dat ik er ineens heel de alleyway mee in het schuim gezet heb.
Dat machientje ronkt nogal, gelijk een stofzuiger, en op deck F is daar dus hoog volk komen naar kijken.
Ik was precies kweeni hoe hard aan het werken, terwijl ik eigenlijk met schuim aan het spelen was.
En al wie er door moest : 'oh, pardon' en lang buiten omlopen om mijn werk niet te verbrodden.
Met dit soort dingen amuseer ik mij hier soms. Mensen voor de aap houden en anderen voor de zot. 

PS : Hoe is ’t met de aardbeving afgelopen?
Hier zijn een paar Luikenaars aan boord en die hebben allemaal naar huis gebeld hé.
Hoe was ’t in Brussel, Zellik, Ganshoren, Hasselt en andere wereldsteden? 

Vanavond is ’t aan Bach, T & F d-minor. Goed hé. 

        Het was een uitvoering van Marie-Claire Alain. Toen ik die uitvoering voor de eerste keer hoorde  
        was ik 9 of 10 jaar en ik ging helemaal mee. Ik was helemaal weg van de wereld.
        Later heb ik ongeveer / een beetje gesnapt waarom. 
        Alain maakt geen brij van de snelle noten. Haar toccata heeft een zeer helder toucher. 
        Er bestaan ondertussen waarschijnlijk betere interpretaties, maar zij blijft mijn favoriete.
        
        voor wie nu tijd heeft of later, klank aan : https://www.youtube.com/watch?v=yzTQ2CYCne4&t=300s , 09min26
            info : https://www.diapasonmag.fr/a-la-une/marie-claire-alain-la-premiere-dame-de-l-orgue-est-morte-18633 , https://nl.wikipedia.org/wiki/Marie-Claire_Alain