Wanneer ik de naam Heidegger tegenkom heb ik de neiging om heel hard weg te rennen. Of te gillen. Of beide. Maar wanneer de uiteenzetting bevattelijk is, dan word ik helemaal stil en blij vanbinnen. Helaas voor mij komt Denys 47 jaar te laat. Zo'n didactisch talent had ik vroeger in mijn leven willen tegenkomen. Denys heeft Het. Hij kan een ingewikkeld begrip uiteenzetten in eenvoudige stappen, haast terloops. Zo klinkt het. Stel u voor dat ge met zo iemand staat aardappelen te schillen en het begrip NIETS wordt door hem efkes uit de doeken gedaan, gewoon in de keuken. Zalig.
Wij moesten het stellen met een wereldvreemde prof (hij had zijn zonen Plato en Aristoteles genoemd) en zijn assistenten in ribfluwelen pakken die met bedachtzame trekjes pijp rookten en boven hun sikken diepzinnige blikken de verre verte instuurden. De bliklijn naar de verre verte werd om de zoveel minuten doorkliefd door een ratelende tram, maar men bleef onverstoorbaar diepzinnig. Ribfluweel, pijp, verre blik en … men was filosoof. Dan liever met Denys op de sofa. Of in de keuken.
'k Bedenk ineens dat we hier nog een paar dagen liggen en we kunnen nog altijd post afgeven de dag van vertrek. Ondertussen komt er traditionele Japanse muziek uit de radio. Djie! Ik heb al van minder hoofdpijn gekregen. Van Shostakovich bvb, of hoe zijn naam ook geschreven wordt. 'k Ken de juiste schrijfwijze niet, maar ik ken de hoofdpijn wel. Wel, dát soort hoofdpijn.
De vorige enveloppen liggen al bij T aan de deur, hij zal ze in België posten. Eigenlijk zit ik te wachten op de aflossers, want die mensen hebben de post bij. LVE wordt ook afgelost. Zijn grootvader is van Zele, maar dat had ik al geschreven denk ik.
Van schip 24 ontbreken dus wel degelijk brieven in het klassement.Jammer.
11h45 ~ de agent is aan boord. Joehoe! Post?
Hier volgt een portie larie weeral, zet u schrap. De correspondentie met ma hing gewoonlijk aaneen van de eigenaardigheden. Zoiets is niet besmettelijk, hoogstens lichtelijk verontrustend.
Post-hiphip-Post! Uw brief ontvangen. Moemakke, het trema ¨ wordt misschien óók afgeschaft en de circonflexe ^ ligt al bijna in de papiermand van de Académie Française. We zullen dat afdakje ^ missen. Met zeer veel genoegen, gestoeld op intense tevredenheid, heb ik kennis genomen van uw schrijven, en gelieve mij te geloven, evenwel geenszins verplicht, dat het geschrevene stáát. In schaterlach uitbarstend hebben wij … ja zeg, laat maar, pft.
Vooral de bijdrage van Toppié was aanzienlijk : 'Dikke kussen en tot binnenkort'. Zeg, Mamzel, ge zult uw vingers niet verstuiken op een paar lijnen meer hoor … Mijn antwoord op uw bijdrage : 'Dikke kus en tot binnen vier maanden'. Vier maanden is niet zo binnenkort volgens mij. Oei, feitelijk zou ik wat beleefder moeten zijn tegen mijn nichtje want ze heeft haar vingers nodig om te tekenen. Groot gelijk fieke, breng de mensheid iets moois bij. Andere mensen doen het nuttige wel. En ma en ik nemen het gelul op ons. Toch weer typisch dat 'ze' het gelul aan de dames over laten hè. Oké, er is nog de regering, maar geef toe, wie lult er nu beter dan ma en ik samen? Moeder, het is zover. We hebben het Nationaal Gelul op onze schouders. Ik heb uw brief nog eens herlezen en gemerkt dat Usted dat zeer damesachtig 'gezever' noemt. 'k Zal me dan ook maar aan die term houden. Misschien zit ik al te lang tussen de zeelieden. Na een tijd laat mijn taalgebruik te wensen over. Niks geen gelul, we houden het op gezever, damestaal. Zo is Mevr. Clinton geen bitch maar a nasty lady. En 'voeten vegen aub' = please, wipe your feet, voor 't geval ge haar zoudt moeten ontvangen. Ma, als ge klaar zijt met uw studie van de pijltjestoetsen, de entertoets en andere wonderen der technologie, schrijft ge er dan aub nog iets onder in uw eigen geschrift? 'k Was het bijna gewoon en nu begint gij ineens te pjoeteren. En zet onder uw handtekening wat strepen en sterren. Generaals hebben dat ook, sterren.
Tiens, als ge nu eens een datum zette, 't is maar een voorstel hoor, dan wist ik hoe oud Uma is op het ogenblik dat ge schrijft. 'Oogjes nog niet open om de kleur te zien'. Subiet geboren en subiet kleur bekennen? Laat het kind op adem komen. Van huis uit is ze misschien Groen-Blauw, turkoois dan. Of Groen-Rood? Maar dat is niet zo’n kleurige mengeling. Lijkt eerder op luierinhoud. Dat is ook een kleur natuurlijk, maar achter zo'n banier loopt geen partij, tenzij de OVJK (Ouders Van Jonge Kinderen). Wordt op wegwerpluiers ECO-taks geheven? Komt daar protest tegen? Barricades van gebruikte pampers opwerpen ! (Van Gogh zou zo’n barricade niet kleurig genoeg vinden maar lastigaards vindt men overal).
Wanneer de Internationale OVJK op haar barricades blijft staan (mét gasmaskers aan natuurlijk) trekt de VN tot achter de linie, gewapend met tutterflessen en fruitpapkes én propere luiers. Dat zou eens iets anders zijn voor de Blauwhelmen hé. Wedden dat ze op dat gebied bleu zijn?
Aha, de datum van uw brief gevonden : 25/01. 't Is maar dat ik weet waar ge uw datum wenst te plaatsten hè. Op 2/3 van de beginlijn, ongeveer in het midden van de regel. Internationaal gaat dat problemen geven volgens mij. Dus Uma is dan 16 dagen oud en gij zoudt willen dat het wicht al kleur bekent? Pff, hoe kunt ge zo zijn …
1994-03-02, 12h50
Te laat om te posten. Het schip vertrekt.
Wié zijn een keer ladingen mest gaan lossen voor de deur van wie? De boeren bij De Batselier? -ivm het mestactieplan, 1993 Awel, als er ECO-taks op pampers komt, bouwen we een hoop gebruikte pampers bij wie dat beslist heeft. Roep mij, ik doe mee.
te gast bij Wim Helsen ~ Britt van Marsenille met een tekst die een straatartiest (Pam) schreef voor Marc Van Eeghem
Marc I want to be with a man who smiles when he sleeps Laughs and is the bird in the room bringing the sky indoors. We would dance across sidewalks and people would smile and almost not believe how happy we were like it was some crazy act we were put up to it. But the smile and the laughter echo down the street.
‘and is the bird in the room bringing the sky indoors’ Letterlijk: de vogel die de lucht naar binnen brengt. Vrij vertaald : iemand die een frisse wind door de kamer doet waaien. Heel vrij vertaald : iemand die (eindelijk) verse lucht door de kamer jaagt.
Waarschijnlijk hebt gij ook meer dan eens zo’n situatie meegemaakt, dat de sfeer claustrofobisch wordt omdat iemand in het gezelschap het gesprek opeist en over eenzelfde onderwerp blijft doordrammen. Tot een ander iets zegt of doet dat die ellendige sfeer breekt en verse lucht over de tafel jaagt, de open lucht binnen brengt.
We waren al meer dan twee maanden aan boord. Waar zijn de vorige brieven? Die zitten niet in het klassement.
Dag Toppié, deze brief doorgeven aub.
Toppié werd dat jaar 21, 't gaat rap hé, en ze volgde ook Spaans. De brief begint met een tekeningetje van een bergje met naaldbomen. Het schip was aan het binnenvaren.
Dit piepklein eilandje staat vol naaldbomen, we zijn er al voorbij. Alle vorige en volgende zien er ook zo uit. Soms minder groot, soms minder bomen. Soms zéér piepklein, dat is dan een rots. Daarom hebben we 2 loodsen aan boord, om ons door de vaarweg tussen de rotsen en rotseilandjes te loodsen. Het is hier -2°C. Vijf dagen geleden hadden we nog +26°C, maar dat was een 2500 km meer zuid. Op volle zee deden we gemiddeld 11 knopen = 11 zeemijl/h. 1 zeemijl = 1,852 km 11 zeemijl/h = 1,852km/h x 11 = 20,372/h x 24hrs = 488,928km. Na vijf dagen is dat 2.444,64 km. Da’s goed hé. Met de fiets zou het zo snel niet gaan. Per keer dat men met de fiets stopt om te eten, te slapen enzoverder staat de kilometerteller stil. Hier niet.
Als ik de moed had tekende ik dat eilandje wel vol naaldbomen. Rembrandt liet zoiets aan zijn leerlingen over hé. Tiens, als Rembrandt met dt is, wat is dan de infinitief? -Woehaa! dit vind ik vandaag, 26 jaarna datum, nog altijd grappig. Van Gogh niet hé, geen leerlingen en geen dt. Maar die zou hier waarschijnlijk niet genoeg kleur gevonden hebben. Wat zit ik weer te lullen …
Het lijkt hier een beetje op De Grote Meren (grens USA-Canada), maar dan op zout water ipv zoet. Die streek in de Grote Meren heet Thousand Islands. Het zijn er veel meer en misschien heeft iemand van de grondbelasting ze echt geteld, maar ze houden het op thousand.-het zijn er 1864, zegt wiki- https://nl.wikipedia.org/wiki/Thousand_Islands ,
Nu terug naar hier en vandaag : 'k ben dom geweest. Straks vertrekken de mensen die afgelost worden naar huis, naar België en ik heb alle brieven die ze thuis zullen posten in luchtpostenveloppen gedaan! De mensen gaan wel per vliegtuig, maar de brieven zullen over land gaan hé. Nu varen we tussen een trits eilanden die verbonden zijn door een enorm lange brug en aan bakboord ligt een eilandje met zo'n dikke wolk erboven dat de Groenen er zich aan zouden ergeren. Misschien hebben ze hier geen Groenen. Juist ja, enkel Aziaten, en die zijn niet groen. Zeker de Jappen niet want zij ontbossen ongeveer alles wat onbewaakt in de Pacific ligt. Die zijn al even erg als wij, wij gingen zo'n 500 jaar geleden in Afrika mensen halen om ze te verkopen in Amerika. Technisch gezien is een mens volgroeid rong 15j en in staat zich voort te planten. Tropisch hardhout niet. Daar kruipt meer tijd in. 't Zou anders geen hardhout zijn zeker?
'k Heb eens buiten gekeken. We gaan onder die brug door. Van dichtbij is ze indrukwekkend lelijk. Eigenlijk vind ik de laatste jaren zovéél landschappen lelijk. Kunnen de producten van menselijk vernuft niet wat zachter, wat minder hoekig? Maar ja, 't zal allemaal wel zijn nut hebben zeker? De brug heeft 2 verdiepen. Op de onderste rijdt een trein, op de bovenste rijden auto's (veel).
De radio speelt Weense walsen. Zot hoor, die aankondigingen in het Japans. Ik versta enkel 'Strauss'. Het Spaans wordt met de dag saaier. -einde 3de cursus- Af en toe kom ik nog eens een zinsconstructie tegen waar ik een kluif aan heb maar het meeste is vocabularium – woordjes, zegswijzen en uitdrukkingen. Puur geheugenwerk, saai. Ons ma had me verwittigd dat het zo eindigt.
De radio nu : TSJÁRIKOFSKI … dat zal wel nonkel Pjotr zijn.
'k Moet me haasten met schrijven want het papier is bijna op. Een paar dagen geleden zei LM iets waarvan mijn hart haast tegen mijn schedeldak sloeg: op vakantie naar de Azoren. Yahoe! Hij wil naar de Azoren én ik mag mee! Dat laatste vind ik het meest interessant gedeelte : 't lief mag mee.
Blijkbaar was ik na ± anderhalf jaar nog niet gewend aan het idee dat ik een echtgenote was en niet meer een lief en dat ik aldus vaneigens meeging. De reis naar de Azoren is er nooit van gekomen, er waren elk verlof in België weer andere dingen die voorrang namen. Maar 'k had al wel alle bereikbare documentatie doorgenomen, want ik was LM reeds een tijd aan het warm maken voor het Azoren-idee.
In de jaren 1400-1600 werden ze de Vlaamsche Eylanden genoemd. En als ik heel traag Spaans spreek ('k kan toch niet snel) dan verstaan ze ons ginder misschien? Er zijn nog Vlaamse namen op de Azoren. Zouden die ook redeneren van eigen-volk-eerst? 't is daar eerder Eigen Walvissen Eerst, naar wat ik er al over gelezen heb.
Kan blauw schrijfpapier vergelen? Of vergroent het? Dit pak papier heeft tamelijk lang in de patrijspoort gelegen. Te lang. 'Orde leidt tot god'– ik heb zo'n vrome kader eens op mijn hoofd gekregen. Een van die katholieke pinguïns sloeg de deur dicht en ik kreeg het ding dat er boven hing met de punt eerst op mijn kop. Daarna zat het mens nog op mijn kap ook. Een mens staat daar te duizelen van de pijn en als ge niet met twee woorden antwoordt vraagt zo'n empatische eunuch waar ge grootgebracht zijt. - Hier. (mot) - Met twee woorden spreken. - Hier, zuster. (2 woorden = 2 motten)
'k Heb in de boekenkisten gekeken en daar heb ik iets gevonden van ene Arthur Verthé, Vlaanderen in de wereld – Deel II, 1974 erouderde taal maar interessant materiaal. De schrijver is priester en over Afrika doet hij nogal betuttelend. Het lezen vraagt wat zelfopoffering van de lezer, maar goed, ik zwem er wel door. Ah ja, volgens Verthé bestaat er aan de unif van Sidney belangstelling voor IJslands, Oud-Noors én … MIDDELNEDERLANDS. Schrijf eens naar ginder en leg de tandeborstels alvast klaar want ge weet nooit wanneer ze bellen : komt gellie?
En, buiten kijkende, is het , ja, jammer eens te meer een industriezone. Wanneer gaat zo’n schip eens naar een boomgaard. Zelfs een simpele weide zou reeds bevallen (ons). (Zijn deze zinsconstructies voldoende Spaans?)
We hebben van New Orleans via de Kaap tot hier bijna 2 maanden zon gehad. Als ik naar buiten kijk en de mensen aan deck zie lopen, de blonden, hebben die allemaal een spierwit dakske, gezien vanop deck 3.
In Richardsbay was een shipchandler (gespecialiseerde handelaar, levert aan schepen) bij wie we wijn mochten bestellen. LM & ik bestellen wijn bij hem. Op kataloog, in de volle overtuiging dat het over vonkelwijn ging. -schuimwijn Jawel, zei die mevrouw, dzjust laaik tsjempeen. Niks te vonkelen! Een stomme rojo uit Paarl die niet eens lekker was. Tinto, bedoel ik, maar ik was rojo van koleire.
Dat spul wordt geleverd en gaat direct achter slot, de bonded stores in reglement ivm taksvrij en douanetoestanden. Na vertrek en buiten de territoriale wateren mogen we onze wijn afhalen. Gegeven dat LM een 2de mecanicien is, en die heeft 3 latten, worden zulke dingen gebracht. Daar halen ze dan een steward van voor zijn werk hé. Bon, die doos staat plots voor de deur …? 12 bottles, dat klopt, oké. Maar het is potdorie geen vonkelwijn, géén tsjempéén, het is een onnozele rooie, niet eens lekker.
We liggen tegen de kaai, ik moet deze brief afsluiten. Tot schrijfs. Brief doorgeven hè Toppié.
Dat ik op het vorig schip (schip 22) voor een stuk mocht meevaren met LM, was tamelijk uitzonderlijk, een gunst van de rederij. Om te mogen meevaren moet met ofwel gehuwd zijn, ofwel al zes maanden officieel samenwonen. LM en ik woonden pas 4 maanden samen en dat trouwen moest nog gebeuren, 2 maanden na afmonstering. 'k Dacht toen amai, dan ligt LM toch in een goei schuifke bij de rederij. Dat is achteraf juist gebleken, maar hij vaarde ook al sinds 1970 bij hen, ze wisten dus wat ze aan hem hadden. En aan een loyale werknemer -op stel en sprong noodvervangingen aannemen bvb- wordt al eens een gunst verleend.
Voor dit schip (schip 23) was de rederij nog royaal ook! Volgens de procedure worden de vliegtickets van de echtgenote aangerekend. Het zijn wel zeemanstickets en die zijn minder duur omdat ze ons elvendertig keer laten overstappen, het is dus niet de kortste route, wel de goedkoopste route. Maar zelfs een zeemansticket heeft een prijs. Op een of ander blad met afrekeningen stond de vermelding dat mijn vliegticket uitzonderlijk niet zou aangerekend worden. Was dat een trouwcadeau van de rederij? Dat was dat wel een mooi trouwcadeau. Ik stond paf.
'k Vind geen geschreven materiaal over dit schip, maar de herinneringen zijn er wel natuurlijk. Die zal ik later inlassen. Het schip heeft nu een volgnummer en een tekstnummer, voorlopig is dat voldoende.
Schip 22 is het eerste schip waarop ik niet meer als bemanningslid monsterde, maar als supplementair. Dwz: ik stond wel op de bemanningslijst, maar niet meer op de loonlijst, omdat ik LM vergezelde en dus geschrapt was als werknemer. Dat was een hele overgang.
Dag Allemaal,
Wie een kip zonder kop in volle actie had willen zien, had zondagmorgen op de luchthaven moeten zijn. Met alle fysiologische reacties van paniek. Mijn hart klopte zo luid dat ik mezelf niet meer kon horen denken. Alhoewel, ik denk niet dat ik toen aan het denken was.
Al goed dat gij een beetje kalm bleef, want alleen was ik er niet uit geraakt. Of zou die scarabee er voor iets tussen zitten?
Waarschijnlijk had ik van op Zaventem naar huis gebeld om te zeggen dat ik het land verliet Ma & Pa hadden uit Egypte een zilveren hangertje meegebracht, een scarabee.(brengt geluk) Stel u voor dat gellie in Jakkamakka zoudt wonen, dan zat ik nu nog op een stoeleke te wenen, heel die luchthaven nat. Eer het zover zou komen had KG me al wel gevonden. KG is de waterklerk. Ik schaam mij diep dat ik zo lelijk over hem gedacht heb, luidop nog wel. Het was compleet naast de kwestie want KG is de meest zorgvuldige van alle waterklerken op aarde. De andere waterklerk is PV, maar dat is een ander hoofdstuk, een geval apart. 'k Snap nog altijd niet wat er met de klok aan de hand was.
Nu wel, nu snap ik het wel. Wanneer ik zenuwachtig ben denk ik dat ik te laat ga komen en lees ik het uur verkeerd en denk ik plots dat ik al te laat bén. Onherroepelijk te laat. Want dan lees ik bvb 08h30 terwijl er nog maar 07h30 staat. Dat is tevoren al gebeurd en later ook nog. En het betert niet met de leeftijd.
We moesten naar Amsterdam. Drie kwartier later waren we daar. Dan wachten tot 13h10 voor onze vlucht naar Southampton. Tijd genoeg om te kalmeren. Da's de theorie hoor. In de praktijk duurt het tot alle adrenaline in 't lijf weer afgebroken is. Om 14h50 stonden we in Southampton bij het busje dat ons naar boord zou brengen. We wachtten op de 1ste stuurman ofte chief officer. Zijn Samsonite was tijdens de reis beschadigd geraakt en nogal erg ook: handvat er af en slot kapot. Dat was voldoende om een paar papieren te gaan invullen aan de KLM-balie. We hebben elk onze horloge op Engelse tijd gezet en ineens was het pas 13h50. Zo blijft een mens jong natuurlijk, west blijven reizen.
Tot 22h30 wachten, want het schip was nog niet binnen. Het busje reed ons naar een hotel met 2 sterren. Ik dacht: ow! hoe? foert! sebiet doen ze ons hier nog overnachten ook … straks ga ik wel in mijn eentje naar de kaai. Maar dat was geval niet. Het hotel moest dienen om de heren van het gezelschap de gelegenheid te geven voldoende rust te nemen, want aan boord wordt ook 's nachts gewerkt. En bibi moest mee naar dat hotel.
In de badkamer heb ik lang onder de warme douche gestaan, kwestie van te ontspannen. Dat was nodig ook. Daarna heb ik wat flut-feuilletonnekes gekeken op Channel 4 en TVS. Om 19h etenstijd. Om 20h waren we daarvan verlost. Dat klinkt blasé maar als ge geen honger hebt en ge moet toch aan tafel komen en er staan geen slaatjes op de menu, en ge wilt niet moeilijk doen door er naar te vragen … Na het eten hebben we beneden met 4 naar de slotceremonie van de Olympische Spelen gekeken. -Barcelona- En ineens was het 22h30. Bagage naar beneden, papieren tekenen en wijlie weer eens weg. Aan de gates opnieuw overstappen, want een raffinaderij heeft haar eigen vervoer. Een raffinaderij is mooi bij nacht, zoveel lichtjes. Overdag is dat vele, vele minder. Maar gisterenavond brandde al die feestverlichting en ik voelde me ook heel feestelijk want ik was bijna bij LM. Geen zenuwen meer, niet moe meer, niet ongeduldig meer. De schouw van het schip was al in zicht: ik was bijna thuis.-mijn thuis is waar LM is
De gangway van het schip was niet uitgezet, we moesten naar boven via een traptoren in rasterwerk. Heel gemakkelijk, voor wie geen hoogtevrees heeft. De bagage ging met de kraan naar boven. En toen stond LM daar ineens. 'k Voelde mij direct weer mens. Weer compleet, ipv zo'n paar stukken die toevallig een beetje aan elkaar hangen.
Vermist er dag en nacht gewerkt wordt -er werd havenwacht gelopen wil dat zeggen, zes-op-zes-af in scheepsjargon- en LM in de ploeg 00h-06h/12h-18h staat, was er niet veel tijd over. Gelukkig waren nog niet alle pijperijen aangesloten en moest hij nog niet direct beginnen. In dat uurke heb ik geprobeerd vanalles te vertellen, maar ik denk dat ik geen enkel verhaal afgemaakt heb. Hij ook niet trouwens. Dat komt allemaal nog wel. Vanaf nu tijd zat. Daarna heb ik mijn valies uitgepakt en de spullen een plaats gegeven en ben gaan slapen. Toen was het bijna 03h.
Ik had een potteke tandestokers van zijn flat meegebracht, zoals LM gevraagd had. Dat stevig potteke was opengegaan in de valies. Ze moeten op de luchthavens met mijn valies nogal gegooid hebben want de tandenstokers zaten overal tussen, in en onder. Een valies leegmaken duurt gewoonlijk 10 minuten. Gisteren veel langer vanwege het plukwerk. Ik weet niet of ik ze allemaal heb. 't Wordt nog uitkijken wanneer ik een T-shirt over mijn hoofd trek. - Hoe komen die puttekes in uw vel? - Van de tandestokers in mijn kleren. - Ah …? - Ja.
Vanmorgen had LM om 06h gedaan met werken. Om 11h er weer uit, om 11h20 eten, om 12h beginnen werken tot 18h. Dan douchen, eten, slapen. Tot 23h. En dan weer aan het werk van 00h tot 06h. Enzovoort tot de lading gelost is. En ik volg dat ritme. Ik hou me bezig tijdens de uren die hij werkt en ik slaap wanneer hij slaapt. Anders zou het niet te doen zijn. Het minste dat ik een kast opentrek of de WC doorspoel zou hij wakker worden. En als het is om muisstil op de seat te blijven zitten kan ik evengoed gaan slapen en dezelfde uurrooster overnemen hè. Da's niet alleen praktischer, 't is ook gezelliger.
Morgenvroeg gaat er iemand naar huis en hij zou deze brief moeten meenemen en posten.
Er was in de groep een Zaïrees die ook aanmonsterde. Hij vertelde dat zijn familie thuis zonder geld en zonder eten zit. De rederij stuurt het vast deel van zijn loon wel naar Zaïre maar met al de corruptie daar raakt het geld niet tot bij de mensen waar het moet zijn. Het blijft onderweg ergens plakken. Wat voor zin heeft het om ver van huis een zware job aan te nemen als dat aan de situatie thuis niks verandert? En hij is niet de enige in dit geval hoor.
Voor het ogenblik is het druk aan deck, er worden stores & proviand ingenomen. De mensen van de keuken zijn zwaar aan het werk want er is proviand voor zes maanden toegekomen uit België. Misschien zijn er ook tandestokers bij. De koeling in de koelkamers is stopgezet. Ook in de diepvriezers voor vlees en vis. De mensen van het keukendepartement zullen nog wel een tijdje hun werk hebben. 'k Zou graag gaan helpen, maar dat mag nu niet meer.
Later, op andere schepen mocht ik soms wel hoor. Dan vroeg ik aan de chef of ik een handje kon helpen. Als het een chef was voor wie ik te voren gewerkt al gewerkt had zei die ja. Maar soms aarzelend, op een vreemde manier. Precies of men mag de vrouw van de 2de eens niet doen werken … zeg hey, chef, ík ben het maar hoor! Bibi. Die van toen. Weet ge nog?
Wat ik wel mag is naar buiten staan kijken. Zo lang ik wil. Dat doe ik dan maar. Er is nogal wat bedrijvigheid op 't water. Grote vrachtschepen, kleine vrachtschepen, grote ferries, kleine ferries. Van visserijschepen of van pleziervaart is hier niks te merken. 'k Denk dat die liever ver van de industriezones blijven. 'k Zou ook niet graag op een klein schipke zitten, een dobberke tussen de zwaargewichten. Ze zullen wel hun eigen havengedeeltes hebben, weg uit deze buurt.
Het is hier frisser dan in België. Dat merkten we vooral gisteren, op de luchthaven. Dat deed deugd. Frisser en een ietske wind, genoeg om te ademen maar niet zoveel dat men kou krijgt. Ziezo, dat was het ongeveer. Van hieruit gaan we naar Monstad ( Noorwegen) en dan naar Halifax (Canada).
Over schip 21 vindt ik geen gegevens omdat ik mijn 1ste Luxemburgs Zeevaartboek niet meer vind. Kwijt. Hoe dat kan weet ik niet, ik heb enkel het 2de boek nog. Het Luxemburgs boek heeft namelijk een vervaldatum. Wie had dat gedacht, een zeevaartboek met een vervaldatum … 'k Heb het onlangs pas ontdekt. Zoveel jaar later. En dat vervallen boek is dus kwijt. Vreemd. Gelukkig kan ik het chronologisch verloop reconstrueren dank zij de lijst van vaartijden die LM ooit aangelegd heeft.
Op schip 21 vaarde ik nog niet samen met LM. En ze hadden me weer in de keuken gedropt en daar was ik weer steendood ongelukkig. Na zeven dagen ben ik afgemonsterd in Rotterdam en LM is me met de wagen komen halen. Toen ik de auto het terrein zag oprijden wist ik niet hoe rap ik de gangway af moest. LM was daar, ik was gered en veilig.
Klinkt dit overdreven? Nee dat was het niet hoor … wacht maar tot ik over dit schip begin te schrijven.
Wat een geluk dat ik vorig schip in Antwerpen niet bijgetekend had, of ik was nooit intijds op schip 20 beland om LM te leren kennen. En ik was hem in 1984 al eens misgelopen op schip 10.
Na een aantal schepen op een vaste lijn was dit weer eens wilde vaart. Dat deed ik het liefst. Rondtrekken. Van dit schip zijn evenmin brieven.
Ten eerste hadden ze me weer in de keuken gedropt en dit keer met een iel klein chefke dat aan de wodka hing. Hij begon om 07h en om 09h was de fles leeg (75 cl). Om 07h moest ik hem nog niks vragen, want dan had hij een kater en was onaanspreekbaar. Na 09h moest ik hem niks meer vragen, want dan draaide hij op automatische piloot en kon niet meer nadenken. Daar kwam het op neer. Dag-in-dag-uit. Ik wou over de job geen alarmerende berichten sturen naar het thuisfront.
Ten tweede, 's avonds hadden LM en ik het te druk met verkennende gesprekken.
Vandaar dat er geen brieven zijn van dit schip. Maar herinneringen des te meer natuurlijk. Die worden hier later ingelast.
En na dit schip vlagde de Belgische Koopvaardij uit. Geen Belgische vlag meer maar Luxemburgse vlag. En dus een ander zeevaartboek.
Dit was een schip van Duitse makelij. Qua mess en smokeroom het mooiste schip waarop ik ooit gewerkt heb. De cabines waren ook mooi, maar niet navenant, wat ik eigenaardig vond. Waren mess en smokeroom dan pronkruimtes?
Het schip had een lift. Dat was heel welkom wanneer er met linnen moet gesleurd worden of wanneer men met een plateau naar de brug moet omdat de kaptein of de loods (of beiden) op de brug eten. Lang leve de lift.
Het was er doorwerken natuurlijk, maar ik beleefde daar veel voldoening aan.
Dit schip vaarde een vaste lijn, de Zuid-Amerika lijn, zoals schip 03 in 1979, maar de job was hier meer hanteerbaar. Onder andere door het feit dat er een lift was , en ook omdat het schip op 220V stond en niet op 110V, hier waren wél stofzuigers aan boord! En toch ben ik maar 1 reis aan boord gebleven, ik heb bij aankomst in Antwerpen niet bijgetekend. Dat bleek achteraf mijn geluk.
Terwijl ik dit zit te typen borrelen de herinneringen weer op. Die worden hier later wel ingelast.
Hier was ik voor de tweede keer aan boord. De 1ste keer was in 1983, schip 09. Het schip ging niet meer naar Montoir de Bretagne lossen, maar bracht het aardgas van Arzew (Algerije) nu rechtstreeks naar Zeebrugge want de terminal van Distrigaz was ondertussen (eindelijk) af.
Dat ik geen brieven geschreven heb daar aan boord is haast ondenkbaar. Maar ze zitten niet in het klassement van wijlen mijn moeder. 'k Heb dus geen geschreven materiaal, maar herinneringen wel natuurlijk. Die worden hier later onder dit volgnummer ingelast.
Dit was een proefreis van vier dagen in Zeebrugge. Ook memorabel hoor. Een beetje grappig. Er werd zelfs officieel en met het nodige ceremonieel van vlag veranderd. De vlag van de werf werd gestreken en de vlag van de rederij werd gehesen.
IMO 8716215 met capt BDS
En dan was er in diezelfde periode een schip dat niét in mijn zeevaartboek staat, omdat ik voor een paar dagen aan boord was als shoregang, versterking van de wal. De dagen als shoregang tellen niet mee als dagen vaart. Waarom dat zo is weet ik niet. Omdat de walploeg geen vaarploeg is? Niet als bemanning beschouwd wordt?
Ook memorabele dingen meegemaakt hoor. Het was 4 dagen slavenarbeid want er was 80 man aan boord. Ingenieurs van de bouwwerf, inspecteurs van de rederij, hoge pieten van de haven en voor de rest een komen en gaan van de meelopers van al die verschillende kantoren en instanties die 's middags kwamen mee-eten uit de ruif.
Maar daarover later meer, wanneer ik aan de 'memories' begin. Dat zal voor april of later zijn. Bij leven en welzijn.
Van dit schip zijn geen brieven bewaard, misschien zijn er ook nooit geschreven. Want het was een op alle gebied een rotschip en dan schreef ik liever postkaarten, geen brieven, want dat zou toch het thuisfront maar gealarmeerd hebben.
Het schip deed wel een mooie reis, De grote Meren nog eens! Dat was geleden van op schip 07 in 1982.
Geen brieven, maar wel herinneringen te over, en die vul ik hier later in.
Ziezo, de dag zit er weeral op. Gisteren ben ik op verkenning geweest aan de wal. Het schip ligt in Woodstock, een buitenwijk van Cape Town, niet te ver van de stad want per trein is het maar 1 station buiten het centrum. We gingen 'efkes' naar de stad. Dat is grandioos uit de hand gelopen. Het was na middernacht toen we aan boord kwamen. Ons departement zag er fris uit, deze morgen om 06h. Het is me vergeven omdat ik nog dat feestje moet geven. Zondag was er teveel werk, te weinig tijd en geen drank om een drink te offreren. Gelukkig komen er morgen grote stores & proviand. Genoeg voor zes maanden. 't Zal een gesleur worden : halve varkens, zakken bloem, zakken aardappelen, kratten drank en de hele reutemeteut voor 20 man gedurende 6 maanden. Grote camions en veel zullen er dat zijn. Gelukkig los ik graag stores & proviand, zo mag ik wat in de buitenlucht werken, een beetje aan deck spelen.
Vanavond gaat er niemand aan de wal, en niet alleen vanwege het werk, maar vanavond heeft de zwarte gemeenschap iets te herdenken ivm Soweto en er worden troebels verwacht volgens de blanke Afrikaanders die hier aan boord rondlopen. Gisterenavond had ik al wel pamfletten zien uitdelen maar ons bleekgezichten sloegen ze over. Daardoor wisten we niet waarover het ging. Enkel de 3de stuurvrouw en de marco zijn nu aan de wal. Zij hadden misschien nog niet gehoord van de Sowetofestiviteiten. Ik hoop maar dat ze heelhuids en levend weer aan boord raken.
Voor het ogenblik staat hier een zwarte zender op en dat taaltje lijkt heel goed op Portugees. Het is dezelfde taalmelodie en hier en daar herken ik een woord. Hebben hier ooit Portugezen gekoloniseerd? Dat zou kunnen. Een zeevarende natie … Er lopen ook nogal wat Latijnse types tussen de blanken. Over dat avondje van gisteren valt eigenlijk niet veel te vertellen. Voor een maandag was er vrij veel volk op stap vond ik. En goeie muziek overal. Meestal live! En allemaal gouwe ouwe van begin jaren '70. Ik voelde me precies weer 20 jaar ipv 35.
Gisteren hoorde ik op een of andere zender dat er een violist niet is komen opdagen 'for some political reasons' en nu gaat het concert mogelijk niet door. Waarover het precies ging heb ik niet verstaan want er zaten parasieten op de ontvangst door de kranen op de kaai ? Er was een interview met de organisator. Die had al de ganse wereld afgebeld om een andere solist te vinden, maar voorlopig noppes. Ik dacht al aan Tante Viool en Tante Sopraan en zelf speel ik ook niet onverdienstelijk lepelslagwerk. Kwestie van de organisator uit de nood te helpen. De boycot tegen de Apartheid gaat echt ver.
De rand = 18,40 BF. De dingen zijn hier spotgoedkoop in vergelijking met de States, bvb. 'k Heb gisteren een paar juwelenvitrines bekeken. Het ivoor-legaal- lag daar te glanzen om onnozel van te worden. Gelukkig waren de winkels al dicht of ik had me blut gekocht. En mooi! Moderne design, heel sober. Niks geen folkloristische overladen toestanden. 'k Ben nu nóg bij mezelf aan het overleggen of ik dat ene zal kopen of niet. We zijn al 24hrs verder, het zal dus geen bevlieging zijn -over welk juweel 't gaat weet ik niet meer, blijkbaar niet gekocht
Droge dok is een raar ding. Vanmorgen moesten we van de wachtkaai los en de dok in varen. Toen gingen de sluisdeuren dicht en toen hebben ze ergens de stop uitgetrokken want het water begon te zakken en het schip ook. Nu staan we op blokken want het water is weg. ’k Vind het een beetje onzedig, zo’n bloot schip Een kiel hoort in ’t water en niet op blokken, precies of ze kijken onder ’t schip haar rokken. (Rijmt nog ook). In de machineruimte liggen alle machinerijen stil natuurlijk en heel de akoestiek aan boord is daardoor veranderd. Als er in de keuken (achteraan) gelachen wordt, is dat te horen tot 1 deck hoger vooraan. Als we gewoon in haven liggen, draaien er nog generatoren en pompen voor elektriciteit en water. Dat geeft nog iet of wat achtergrondgeluid. Nu zijn we voor water en elektriciteit aangesloten op de wal -shoreconnection heet dat- en geeft het schip geen geluid meer. Het slaapt niet, het is dood. 't Is een beetje triestig, zo stil. Aan de wal gaan is heel plezant maar varen is dat ook. Een schip moet varen, 't is er voor gemaakt. We liggen hier zo hulpeloos en log op het droge. Als er iets gebeurt kunnen we niet eens weg. Oké, we liggen hier nog 9 dagen, 't zal wel wennen.
'k Denk dat ik donderdag of vrijdag eens naar de uitgeverij Herman & Rousseau ga zien. 'k Ben nog aan het overwegen of ik hen eerst zou bellen of ze direct op hun dak val. Als Mr. JJ Human dan niet op kantoor is, dan sta ik daar mooi. Maar als ze me aan de foon een uur opgeven dat niet schikt (job! remember?) dan is dat ook een probleem. We zien wel.
Ziezo, dat was het voor vandaag 'k ga nog eens douchen en dan in mijn bedje met een boekje en een glaasje, + een muziekje. De hele ramsamsam, gans het ritueel of ik geraak niet in slaap zonder wiegen. Da's nog zoiets gezelligs wanneer het schip vaart: ge wordt gewiegd. Heel het schip is 's avonds één grote wieg. Iedereen in zijn nestje en op de brug 2 mensen die waken. Zalig gevoel is dat. In droge dok dus geen wiegen ... Nu stop ik met schrijven want het is ondertussen al 21h, morgen vroeg dag, enz …
'k Heb vanmorgen ulle telegram ontvangen. Hij had gisteren al kunnen binnenkomen als de marco Oostende Radio had kunnen ontvangen. Maar het weer was te slecht, daardoor kwam de telegram vanmorgen pas binnen. We liggen al 5 minuten tegen de wachtkaai en morgen gaan we de droge dok in voor 10 dagen. Vanavond ga ik al eens op verkenning naar de stad.
Het boekje dat papa me meegegeven heeft komt heel goed van pas. Het stadsplan van Cape Town is al 20x gefotocopieerd en sinds een week ongeveer wordt het druk bestudeerd. Tiens, ik zie ineens dat de telegram aan ene MIEKE geadresseerd is. Is dat zo? Of is het al de 1ste fout van de nieuwe marco. Dat kan toch niet hé, vlak na mekaar twee zulke stommelingen?
'k Heb 4 brieven van mama ontvangen, van 4 mei tot & met 2 juni. We krijgen hier regelmatig post, want er wordt regelmatig vervangen. Dwz, we krijgen post op voorwaarde dat iemand ons schrijft natuurlijk. In Richardsbay is capt BSD terug gekomen en die had dus wat bij voor mij (op 11 juni).
- Waarom heet de nieuwe winkel in Hasselt nu Coda? Die naam doet denken aan dagsluiters en katholieke bezinningstoestanden. Nuja, misschien is dat voor de Hasseltse zielen wel een goeie naam.
- Over de verjaardag van Oma zoudt ge me vertellen 'binnen enkele dagen' schrijft ge in uw brief van 14 mei. Ja, vertel maar, ik luister.
Volgens de nieuwsberichten zijn er moeilijkheden met de verdeling van melk en brood hier in Cape Town. Als goed dat we onze eigen bakker bijhebben. En melk drink ik toch niet, dat valt weeral reuze mee.
- Jammer van dat blind lammetje. Hoe moet het nu verder? Misschien zijn de katjes van Bormo wel dood omdat het haar eerste nest was. Bij Mandoer was haar 1ste nest ook geen geslaagde onderneming. Ofwel heeft Bormo iets. Of iets niet.
- Dat van schip 13 wisten we hier ondertussen al. Sommige nieuwkomers aan boord zijn uit Antwerpen of omgeving en in de Antwerpse kranten wordt dat soort dingen opgevolgd. Of is het uitgesmeerd? Zo hebben we heel het artikel over schip 13 hier kunnen lezen. Wat ik niet weet is of Claire toen nog aan boord was en hoe het verder gegaan is met De Krol (matroos). Het moet verschrikkelijk zijn als ge denkt te kunnen vertrekken en het schip verandert plots van vlag. -waarschijnlijk omdat het verkocht werd …? De Krol is 15/03 gemonsterd op schip 13 gelijk met De Jos, maar Jos zit nu dus al hier aan boord. Al goed dat ik toen niet opgeroepen werd. Misschien heeft men achteraf wel voorrang, maar dat betwijfel ik. En dan krijgt men wéér een nieuw wachtnummer en dan wordt het wéér afwachten. Blèrks.
- Tegen wanneer gaat gellie met pensioen? –ze dachten er toen over na … mijn pa dacht zelfs na tot 1999. - Per brief van u (ik ben ze aan het herlezen) komt er een schaapje bij in die wei? –tekeningetjes van mijn ma Dus na de tweeling van toen is er nog een lam bijgekomen? Ik volg niet meer. Zijn dat schapen of konijnen?
- En verder is het al Pieter wat de klok slaat. -de eerstgeborene van Laura-Al goed dat het jung nog niet kan lezen want zijn oortjes aan weerskanten zouden flapperen van de kweeniwa. Wens hem proficiat met zijn 0,5 tand en zeg dat hij zijn oma aan moederszijde zo wat ik het oog houdt want, ik citeer: "dan pak ik hem gewoon in gelijk een mummie, in een keukenhanddoek. Zo blijft hij toch wat zindelijk." … ??? Nu vraag ik mij af wat daar zindelijk aan is? Zijn oma heeft er iets op gevonden hoor: keukenhanddoek! Eén! Precies een scène uit een woonwagenroman. Al goed dat ik de brieven hier niet luidop moet voorlezen. Nu weet ik wel dat ge van hem absoluut een naturist wilt maken en ge doet maar, want bij Laura en Dee mag ik van het flesje drinken en hoef dus geen glas, maar wat gij zindelijk noemt durf ik hier niet aan denken want dan ben ik mijn job kwijt. –waarschijnlijk bedoelde ze hygiënisch ipv zindelijk maar waarom een keukenhanddoek?
- Als ge gepensioneerd zijt en ge gaat óf Italiaans óf Engels studeren, neem dan Spaans en Engels. Half de wereld spreekt Engels en Spaans. En daarbij, Dante is een ambetante met zijn kattepis van een Beatrice. Onlangs hebben we Hendrik IIX gezien op video, met Burton in de hoofdrol. Goeie psycholoog die Shakespeare. Liever Engels hoor ma, want als ge bvb eens een half jaar Zuid-Afrika of naar Israël of naar Canada wilt, dan loopt ge niet zo ver met uw Italiaans. Of misschien wel ver, maar verloren dan ook. En vraag maar eens de weg aan een olifant of een krokodil of een slingeraap die geeneens Italiaans spreekt.
Tot zover voor vandaag. Soms moet ik nog een beetje gaan werken. Nu dus.
De afwas is vanavond niet zonder brokken verlopen. We waren de ganse dag al aan het rollen maar om 17h30 werd het ineens en zonder waarschuwen zo’n 10° erger. In de crewmess stond alles nog op tafel (natuurlijk) maar in de mess officieren … owee. Alle tandestokers tegen de vloer in het rond. Zo’n 3 glaasjes vol. 'k Heb ze niet geteld maar het waren er heel veel. Verder lagen de flesjes tafelolie omver, overal plasjes olie. 'k Heb het meeste opgeruimd maar er was geen tijd meer om andere tafellakens op te leggen. Dan hebben ze maar zo gegeten. A la guerre comme à la guerre en op zee zoals op zee. Enz… Nu liggen we op anker in de baai van Cape Town. 'k Ben eens buiten gaan kijken, want het leek me de moeite, al die lichtjes. Heel de baai vol lichtjes. Enfin, ik dénk dat we op anker liggen of anders varen we dead slow maar ik voel het machien niet meer trillen. Sebiet nog eens gaan kijken aan deck. Ik vraag me af wanneer we binnenvaren.
Owee, o ramp, ik verneem zojuist dat we binnengaan op 16/01. Dat is overmorgen pas. Dwz dat we morgen de ganse dag de stad zien liggen en niet aan de wal kunnen of mogen. En dat op een maandag. Wat een marteling. Neptunus, heb medelijden met ons.
Deze namiddag heb ik nog wat staan strijken want als we in de droge dok liggen ben ik niet van plan daar veel tijd aan te besteden. Het is toch eigenaardig dat een mens 3 weken en vaak langer op zee kan zijn en zonder moeite de dagen aaneen kan rijgen met routine en regelmaat, maar als we land gesnoven hebben kan het allemaal niet rap genoeg gaan. -walkoorts heet zoiets, in mijn geval toen kapper-koorts, denk ik.
Het begint al een paar dagen op voorhand wanneer de marco met de voorschottenlijst rond komt. Als ge dan nog helemaal op zee zit en in de oprechte overtuiging leeft dat ge het aan de wal ook rustig gaat houden, dan vraagt ge een redelijk laag bedrag. Van zodra het land in zicht is en ge de kriebels in uw lijf krijgt, lijkt dat bedrag opeens veel te klein natuurlijk. Gaan bijvragen aan de kaptein? Jamaar, dan zit die daardoor weer met papierwerk. En zo begint de miserie dan. Ofwel vraagt ge toch maar bij en dan plots vertrekt het schip 2 dagen vroeger dan voorzien waardoor ge blijft zitten met dat plaatselijk geld.
Gelukkig geven ze nu de voorschotten in haven in USD en die krijgt men ongeveer overal gewisseld. In Brasil is dat zelfs interessanter, daar kan men op de zwarte markt wisselen. Zelf ben ik daar geen held in, ik laat me maar bedotten. Nu heb ik tot hiertoe geluk gehad, er is altijd wel een goei ziel die zich daarmee wil bezig houden. Mezelf kennende had ik in vorige havens al genoeg geld opgevraagd en ik dacht dat ik het wel zou redden met de overblijvende USD tot en met Cape Town. En dan zeggen ze dat een mens op zee niks opdoet. Op zee niet nee, maar het kan zijn dat een zeemens in haven haar schade inhaalt. En niet bepaald door op zwier te gaan, maar er is zo vanalles te koop en dat doe ik dus soms, vanalles kopen. Zo heb ik in het zeemanshuis van Richardsbay een kanjer van een zilveren ring gekocht, ik denk een mannenring, met een ovale ivoorplaat in. -dat mocht toen nog, ivoor. Mooie ring hoor, maar als ge moet schrijven, of naaien, of ander frullewerk moet doen, kunt ge hem niet aanhouden want na een tijdje krijgt ge uw hand niet meer van tafel door het gewicht van het ding. Handig is anders. 'k Heb weer eens iets gekocht hoor.
Er zijn nog van die dingen. Zo dacht ik gel of brilcrème te kopen, want met mijn haar is voorlopig niet veel aan te vangen. 'k Smeer ’s morgens na de douche dat spul op mijn haar, het leek me tamelijk vettig, mô ja, nieuw merk, niet gewoon … 's Middags was mijn haar nog altijd vettig. Niet gewoon meer hé. Blijkt het een crème voor stevig kroeshaar te zijn, niet geschikt voor mijn haar. Natúúrlijk bleef dat een kliederboel op mijn hoofd! Voilà, weer eens een voorbeeld van hoe een mens haar opmerkzaamheid verliest als ze te lang in eenzelfde omgeving blijft: ik kan niet meer aandachtig boodschappen doen ... Het schijnt dat sommige gevangen het ook hebben. Ze komen vrij en lopen dan onder een auto, of zo.
Dat is het voor vandaag want ik krijg weer ferme kramp in mijn rechter pootje en links kan ik niet schrijven.
Ik heb vanmorgen een telegram gekregen van SW. Hij was hier 04/06 reeds toegekomen (de telegram) maar mocht pas vandaag besteld worden, stond er op. En ik heb die dag nog gebeld en SW zegt zomaar stillekes niks! Vanmorgen wenste Valdez me 'feliz cumpleaños' en ik moest nog vragen "Ikke?" Wel ja, volgens de kalender is het weer zover. Vorig jaar was ik gans andere dingen aan het doen, als ik me goed herinner. Was dat niet die memorabele avond dat Muissie en ik in de netels geëindigd zijn en dat ik de volgende ochtend bij haar op de sofa wakker geworden ben met brandend vel? Toen had ik blijkbaar niet veel vaste grond onder de voet. Vandaag letterlijk niet. Het is nogal slecht weer. Geen regen, maar enorme wind, veel deining en we rollen en stampen.
In Cape Town is het maar 12 tot 15°C en 's nachts zakt de temperatuur tot 6°C. Dat belooft weeral in deze blikken doos. De isolatie is hier niet veel waard. Bij vertrek in Richardsbay scheen de zon nog en de airco stond af. Toen was het hier binnen niet om uit te houden. De ch.eng zet de airco weer aan -> fris hierbinnen. 's Avonds zon weg -> ijskoud hierbinnen, maar airco blijft aan! Wat temperatuur betreft is het buiten beter dan binnen. 'k Zou al evengoed in de sauna kunnen gaan schrijven, maar daar is niet genoeg licht en daar val ik zó in slaap. Dat is niet de bedoeling.
Toen we náár Richardsbay vaarden hebben we ook zo'n roldag gehad. Ik denk dat het woensdag was. De coffeetime is gedaan om 15h20, ik kijk nog eens goed de crewmess rond om te zien of niks van tafel kan vallen, alles oké, alles zeevast. Ik verdwijn naar de mess officieren om daar wat te gaan frutselen aan de tafels, om de spullen zeevast te zetten. 'k Kom weer in de pantry met de asbakken uit hun smokeroom en wat zie ik? Heel de vloer van de crewmess nat. En maar rollen dat water. 'k Dacht eerst dat er avocado-pottekes gevallen waren, maar die stonden nog allemaal zeevast. Van waar kwam dan al dat water?
Na de coffeetime had de aspirant van deck (junior officier) zijn fles water van 1 gallon (= ± 3L) op tafel laten staan. Die bidon had ik op de vloer gezet, daar zou ze misschien wat heen en weer schuiven met de bewegingen van het schip, maar ze kon al niet meer kapot vallen. Hoogstens wat schuiven. Terwijl ik aan stuurboord bij de officieren bezig was is hij weer langs gekomen en had zijn bidon weer op tafel gezet. Waarom weet geen kat. En pats, de bidon sloeg tegen de vloer en was kapot natuurlijk. Precies of ik heb nog niet genoeg werk. 'k Hoor de stem van de 1ste stuur in de keuken, ikke naar de keuken. - Ah, stuurman! Ik veronderstel dat Mr. xyz aan deck aan het werk is? - Ja, waarom? Die brave 1ste stuur komt mee kijken en zegt uit zichzelf : - Ik zal hem gaan roepen. Braaf van die 1ste stuurman hè. Hij zag wel dat het menens was want anders ben ik niet zo hyperbeleefd dat ik de mensen Meneer + familienaam noem. (Behalve de 4 hoogste graden en de marco wordt iedereen bij de voornaam genoemd. Bij CMB was dat niet zo maar dit is een andere rederij. 'k Heb al 2 maanden en 2 weken nodig gehad om dat te merken en er aan te wennen en soms is het nóg moeilijk wennen.)
Terwijl Mr de Aspirant aan bakboord de crewmess aan het droogleggen was, ben ik wat aan stuurboord in de smokeroom gaan staan, om te bekomen van het lachen. Hebt ge dat al geweten dat ze iemand van deck halen om binnen in het kasteel zijn rommel komen opkuisen? Nog nooit meegemaakt. Daar moet ge bij deze rederij voor zijn. Ik had zo hard niet mogen lachen want toen ik in mijn cabine kwam lag daar mijn radio tegen deck. Hij doet het nog maar de toetsen hebben een ferme slag gehad. Plezant is anders. Maar dat heb ik dus niét aan Mr. xyz verteld hé.
https://www.ebay.com.au/c/1530252422 'k Dacht nochtans dat ik de radio zeevast gezet had, maar niet vast genoeg blijkbaar. Gelukkig was er niks uit de frigo gerold en gebroken. Dié deur had ik wél vastgezet hoor.
Het doet deugd weer eens langs land te varen na 3 weken alleen maar water. Niet dat ik iets tegen water heb, het zou maar erg zijn in deze job. We varen wel wat ver uit de kust om de nummerplaten van de auto's te kunnen lezen. Toch is land plezant. Eigenlijk zien we enkel een donkergroene lijn, met daarboven donkergrijze wolken. 't Is hier op zee precies beter weer dan ginderachter en ik heb mijn paraplu niet bij! Radio en TV kunnen we al wel ontvangen. Gek taaltje dat Afrikaans –de onvoltooid verleden tijd is er uit verdwenen! De nieuwslezers kan ik vlot verstaan, maar de discjockeys niet. Die praten te snel. Zij schakelen zonder overgang van Afrikaans naar Engels en terug. Bestaat bij ons in Brussel ook zo'n zender waar Nederlands & Frans in 1 aankondiging door elkaar gebruikt worden? Dat zou dan een zender in plat Brussels moeten zijn.
Onze pa is goed zenne, ik moet voor hem naar Herman & Rousseau -uitgeverij- en ik heb niks treffelijks bij om aan te doen voor zo'n bezoek. 'k Zal daar eens binnenstappen in de kledij die ik draag om in duistere zeemanskroegen te overleven! Ik heb niet eens een fatsoenlijke handtas bij! En mijn haar! Maar goed dat ze daar alle documentatie al hebben of ik stond daar met mijn mond vol tanden. Of toch bijna. Na dat 'zakenbezoek' zal ik die brave mensen eens meesleuren naar het havenkwartier ook nog zeker? Kwestie van hen hun eigen stad eens te laten zien. Nee, serieus nu : ik ga eerst een naar de kapper en dan een beetje winkelen en ik zal de dag erna pas mijn neus in Herman & Rousseau hun zaken gaan steken. Want als ze me zó zien binnekomen, is 't gedaan met Beatrijs. https://nl.wikipedia.org/wiki/Beatrijs Geef dan maar de legende van Bloody Mary uit. Die past voorlopig beter bij mijn imago.
Na al deze larie, ik bel wel naar pa om te zeggen 1/ of ik daar binnen geraakt ben, 2/ of ik daar de juiste persoon te pakken gekregen heb, 3/ hoe het daar afgelopen is. Ziezo. Als pa nog van die boodschapkes in het buitenland heeft, altijd welkom.
En nu een vraag : waarom enkel Beatrijs? Waarom niet een Claesproductie? Wordt er geen Nederland gedoceerd aan de Afrikaanse unifs? Nu ja, we zien wel.
Tot zover de berichtgeving voor de thuisclan. Ik krijg weer schrijfkramp. Hier achter mij zit ene al mijn chips op te peuzelen 'om naar Dire Straits te luisteren'. Want ik leen niks geen MC's meer uit hé. Ze komen of niet of beschadigd terug en mijn Hitachi heeft zo al genoeg te lijden gehad. De mensen kunnen hier in de cabine muziek komen luisteren. Niet allemaal tegelijk.
Vandaag passeren we Cape Town. Het is ineens véél frisser geworden. De airco werd af gezet, er is nu wel ventilatie, maar zonder de koeling. 's Morgens moet ik een dikke trui aan of ik verstijf ter plaatste tot de zon opkomt. Het is weeral eens feestdag. Wat een oversteek! Er gaat geen week voorbij of er moet iets gevierd worden. En ik dacht dat we het op zee rustig zouden hebben. Jawadde … En de festiviteiten vallen telkens óf op maandag óf op vrijdag. Probeer hier maar eens vijf dagen door te werken. Een mens (ikke) zet het werkprogramma op 7 dagen, maar als ge hier niet danig de kalender in het oog houdt blijven er ineens maar 4 of 5 echte poetsdagen meer over. Gelukkig is het is dit tijdelijk, ooit zijn de feestdagen op.
1987-06-13, 13h, op zee
Ziezo, dat was dan Richardbay. Overmorgen gaan we de droge dok in, Cape Town. Volgens de mensen die er al geweest zijn en volgens de Zuid-Afrikaanders is Cape Town een plezante stad. En daar gaan we nu 10 dagen droogdokken. 't Zal weer een dure aangelegenheid worden. Niet dat een mens verplicht is op zwier te gaan maar zeelieden wel en daar ben ik (gelukkig) ook bij.
Vandaag ga ik vroeg slapen want ik ben nog moe van vorige donderdag. Die telefoontjes waren plezant hé. Enfin, voor mij toch.
Waarschijnlijk gaat dit over een bezoek aan de plaatselijke Zeemansclub of het Zeemanshuis, daar kunnen zeelieden naar het thuisland bellen aan een schappelijke prijs.
Om 17h15 heb ik een taxi genomen naar het schip om op tijd te zijn voor de avondafwas. Van 18h tot 19h afgewassen en opnieuw de taxi in. De twee ritten samen ± 400 BF om een uur op de job te zijn. Ik heb ik dat uur niet eens zoveel verdiend, denk ik. Môja, mijn reputatie heeft me vanzeleve al meer gekost dan dat. Die avond ben ik terug gegaan naar het zeemanshuis. Wat een geluk dat ik in de namiddag gebeld heb want er stond me daar een file aan de telefoons om de moed bij te verliezen. Zo te zien was niet alleen onze bemanning daar maar ook de bemanningen van alle andere schepen in de haven.
Twee van ons schip waren in de namiddag naar de dokter gemoeten. Ipv recht weer naar boord te gaan zoals dat moet, waren ze nog altijd in het zeemanshuis hun miserie aan het verdrinken. Dat moet ook al eens, maar ik vraag me af hoe zoiets gaat aflopen. Om 23h was ik weer aan boord en dat was hoogtijd ook. De volgende ochtend was minder geestig. Om 06h was het al standby-vertrek en een drukte, amai, en ik had gedacht het die morgen eens extra rustig te houden. Arme ik & arme wij allemaal. Ge had ze moeten zien binnenkomen. Nog helemaal verfrommeld van een avondje uit.
Zo tond 08h was ik een beetje op mijn plooi (routine is een mooi ding) en de rest van de dag verliep volgens de gewone normen van een vrijdag-op-zee. Met dat verschil dat ik in de vroege ochtend 'vergeten' was mijn eigen cabine te doen. Dus ging ik die efkes rap doen, om 16h45, vlak na de smokeroon vd officieren. Ik zette de stofzuiger al klaar in de ingang van mijn cabine en ik ging enkel nog wat frullen wegruimen in de smokeroom. Komt de wiper daar de de stofzuiger vragen voor de ECR (= engine control room, de controlekamer van de machineruimte). Hij had nog altijd maag-, lever- en nierpijn. En oogpijn, daarom was hij naar de dokter gemoeten. Plús een houten kop sinds 's morgensvroeg. Ik leen dus zéér grootmoedig de stofzuiger uit, mijn enig middel om snel enig poetswerk gedaan te krijgen in mijn eigen cabine. Morgen dan maar … En ja, vanmorgen vergeet ik het wéér, omdat er linenchange op het programma stond.
Linenchange = wekelijks proper beddegoed voor heel de bemanning, voor 20 personen. Dat weegt een pak en er was geen lift aan boord. Bij de matrozen bracht ik het linnen tot aan hun cabine, hun bed deden ze zelf. De mensen van de keuken deden ook hun bed zelf en de bedden van de officieren deed ik. Dat is een zware voormiddag hoor.
Vanmorgen om 10h houdt capt BDS inspectie om te kijken welke reparaties er moeten gebeuren in de bewoning, tijdens het verblijf in droge dok. -capt ST en zijn vrouw waren alweer naar huis, of naar een ander schip- In volle linenchange! Ik heb er mij vanaf gemaakt met 'geen tijd' en hij zag dat hij me moest geloven. Nu moeten er wel een paar kleine dingen gedaan worden in mijn kot, maar geef me een schroevendraaier en ik los dat zelf op. -vanaf het volgende schip zaten twee schroevendraaiers standaard in mijn bagage-
In Cape Town worden in het totaal 5 mensen vervangen. Zo komen er weeral nieuwe gezichten aan boord. En die hebben dan weer post bij. Er wordt hier geregeld vervangen en dat is een geluk of we zaten hier maanden zonder post? Ziezo, nu ga ik een beetje orde maken, want dat is hier nu wel nodig.
te gast bij Wim Helsen ~ Bruno De Wever met : Pamflet over de schande van armoede 'Uit woede en onbegrip', van Jos Geysels & Erik Vlaminck
Uit woede
Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land kinderen met honger in schoolbanken rekensommen maken en K3-liedjes zingen. Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land ouderen van de barre kou hun bed niet durven te verlaten. Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land een moeder haar pijn niet met een dokter durft te delen, daar de medicatiekost haar schuldenberg alleen maar uitzichtlozer maakt.
en onbegrip
Voor 'verkozenen des volks' die niet de minste voeling hebben met een groeiende groep medemensen die zich permanent zorgen moet maken om basisvoorzieningen, zoals voedsel, kledij, verwarming of onderdak.
Voor holle slogans als 'jobs, jobs, jobs' die als axioma én als mantra worden gebruikt om al wat stinkt, vervuilt, verslaaft, uitbuit en ontmenselijkt goed te praten.
Helsen zegt 'het is niet genuanceerd'. Nee natuurlijk niet, het is een pamflet. En bij een pamflet is het van belang dat de inhoud een duidelijke richting of strekking heeft, vaak in negatieve zin: er wordt dan tegen een misstand geprotesteerd, een toestand, gebruik of gewoonte wordt gehekeld. In positieve zin kan het een oproep tot actie bevatten, een standpunt tot verbetering uitdragen, of een stellingname verwoorden. (wiki)
En natuurlijk moeten er pamfletschrijvers zijn, zoals De Wever zegt, maar wie de boodschappen doet in een supermarktje of het openbaar vervoer neemt ziet zelf wat de realiteiten zijn en heeft geen pamfletten nodig.
Ziezo, 'k heb mijn musicasettes op orde gelegd en 4 bloezen gestreken, allevier blauwe. De MC's op orde leggen was de zwaarste job. Nuja, 1 keer om de 2 maanden is nog niet té zwaar. En 't was nodig ook want die schuif zag er nogal uit. Zo nog 2x orde maken en ik kan ze al weer inpakken, want dan zijn de 6 maanden om. -het zijn uiteindelijk 8 maanden geworden want later in Antwerpen heb ik bijgetekend.
'k Heb ondertussen gemerkt dat ik een flink aantal MC's thuis gelaten heb. Domweg vergeten? Ofwel vond ik ze tijdens het inpakken niet de moeite om ze mee te nemen. Dat kan ook.
Wat ik al wel weer ingepakt heb is mijn wekker. Een wekker met snoer. Dat ding slaat hier tilt. Na de 1ste dag was hij al weer ingepakt. Moest ik daarvoor zoveel moeite doen! We worden hier trouwens per telefoon gewekt. dat heeft zijn voor- & nadelen. Liefst wordt ik gewekt met een tas koffie en een toastje met boter & confituur maar dat zal wat veel gevraagd zijn, vrees ik.
Dat elektrische wekkers en klokradio's doldraaien aan boord komt omdat zij gemaakt zijn op 50Hz wisselspanning en het schip staat op 60 Hz. Aan andere elektrische toestellen is dat verschil van 10 HZ niet te merken, omdat het geen precisie-instrumenten zijn. https://nl.wikipedia.org/wiki/Hertz_(eenheid)#Enkele_voorbeelden
Mijn cabine ziet er heel wat beter uit dan de cabine op schip 13 hoor. Ze is ruimer en ik heb zelfs een frigo. Dat was ook lang geleden, van in '83 op schip 09. Alleen heeft ze geen zicht op zee. Ik zit midships op het maindeck en ik kijk uit op een hoop pijperijen. Maar een mens kan niet alles hebben. Boven bij de matrozen kijken ze wel uit op zee, maar ze hebben geen frigo en hun cabines zijn zo groot als een volière. Als ze de kleerkast willen opendoen moet eerst de badkamer dicht en de cabinedeur moet dicht als ze de badkamer willen open krijgen. Nog erger dan op schip 13. Dan heb ik toch liever de cabine hier beneden. De meubelen zijn in een soort formica, een vaal mat oranje. Da's al wat beter dan dat namaakhout.
In de cabines van de officieren ligt vasttapijt. Da 's natuurlijk weer heel ondankbaar werk om dat te onderhouden, vooral omdat er geen shampoo-machientje aan boord is. Maar daar maak ik me nog geen zorgen over. Stofzuigen is voorlopig voldoende er is nog genoeg ander werk. Vandaag ben ik eens aan de schabben van de pantry begonnen. Ik wou die 'efkes' doen alvorens de vloer te schrobben. Toen ik ze leeggemaakt had was het natuurlijk veel erger dan ik gedacht had. Zo efkes met een natte doek overgaan zou niet veel opgelost hebben. Alles plakte in die kastjes. Verdomme, en het was al 16h40! Dan maar met de grove borstel en de spuit er in. Het werd alsmaar later en die pantry moet droog liggen tegen 17h15 want dan komt daar weer een pak volk door en tegen 17h30 moet ik moet ik gedoucht & omgekleed gereed staan. 'k Kreeg het nogal warm. En ondertussen maar foeteren op collega Marie. Is dat een manier om uw terrein achter te laten? 'k Heb al met een ander soort mensen gewerkt hoor.
Ik ben dus die kastjes aan het spoelen met de spuit en waarom weet ik niet, ik kijk eens meer opzij: er was een pak water de mess matrozen in gelopen. Gelukkig stonden de stoelen daar nog van de vloer, het water daar opgenomen en de airco wat hoger gezet. Het was er rap droog. En dan in de pantry maar water wegtrekken, naar het afvoerputje aan de andere kant. Het schip helt al enkele dagen naar bakboord. Dat was ik vergeten. Het afvoerputje van de pantry ligt aan de stuurboorkant. Het was me daar een gevecht tegen het water en tegen de klok en vraag me niet hoe maar om 17h15 was de klus geklaard en hing mijn tong op mijn voeten. Toen ben ik op 't gemakske ene gaan pakken in mijn cabine. Dat had ik verdiend, vond ik. Raprap omkleden en naar de pantry op post. Zodoende moet ik nu nog douchen. Dat ga ik direct doen zie, want het is ondertussen al 22h30.
