schrijfvloer 03 ~ kronieken van 31 jaar vaart, in uitvoering
27-01-2020
127. schip 21
1991 ~ géén gegevens ?
Over schip 21 vindt ik geen gegevens omdat ik mijn 1ste Luxemburgs Zeevaartboek niet meer vind. Kwijt. Hoe dat kan weet ik niet, ik heb enkel het 2de boek nog. Het Luxemburgs boek heeft namelijk een vervaldatum. Wie had dat gedacht, een zeevaartboek met een vervaldatum … 'k Heb het onlangs pas ontdekt. Zoveel jaar later. En dat vervallen boek is dus kwijt. Vreemd. Gelukkig kan ik het chronologisch verloop reconstrueren dank zij de lijst van vaartijden die LM ooit aangelegd heeft.
Op schip 21 vaarde ik nog niet samen met LM. En ze hadden me weer in de keuken gedropt en daar was ik weer steendood ongelukkig. Na zeven dagen ben ik afgemonsterd in Rotterdam en LM is me met de wagen komen halen. Toen ik de auto het terrein zag oprijden wist ik niet hoe rap ik de gangway af moest. LM was daar, ik was gered en veilig.
Klinkt dit overdreven? Nee dat was het niet hoor … wacht maar tot ik over dit schip begin te schrijven.
Wat een geluk dat ik vorig schip in Antwerpen niet bijgetekend had, of ik was nooit intijds op schip 20 beland om LM te leren kennen. En ik was hem in 1984 al eens misgelopen op schip 10.
Na een aantal schepen op een vaste lijn was dit weer eens wilde vaart. Dat deed ik het liefst. Rondtrekken. Van dit schip zijn evenmin brieven.
Ten eerste hadden ze me weer in de keuken gedropt en dit keer met een iel klein chefke dat aan de wodka hing. Hij begon om 07h en om 09h was de fles leeg (75 cl). Om 07h moest ik hem nog niks vragen, want dan had hij een kater en was onaanspreekbaar. Na 09h moest ik hem niks meer vragen, want dan draaide hij op automatische piloot en kon niet meer nadenken. Daar kwam het op neer. Dag-in-dag-uit. Ik wou over de job geen alarmerende berichten sturen naar het thuisfront.
Ten tweede, 's avonds hadden LM en ik het te druk met verkennende gesprekken.
Vandaar dat er geen brieven zijn van dit schip. Maar herinneringen des te meer natuurlijk. Die worden hier later ingelast.
En na dit schip vlagde de Belgische Koopvaardij uit. Geen Belgische vlag meer maar Luxemburgse vlag. En dus een ander zeevaartboek.
Dit was een schip van Duitse makelij. Qua mess en smokeroom het mooiste schip waarop ik ooit gewerkt heb. De cabines waren ook mooi, maar niet navenant, wat ik eigenaardig vond. Waren mess en smokeroom dan pronkruimtes?
Het schip had een lift. Dat was heel welkom wanneer er met linnen moet gesleurd worden of wanneer men met een plateau naar de brug moet omdat de kaptein of de loods (of beiden) op de brug eten. Lang leve de lift.
Het was er doorwerken natuurlijk, maar ik beleefde daar veel voldoening aan.
Dit schip vaarde een vaste lijn, de Zuid-Amerika lijn, zoals schip 03 in 1979, maar de job was hier meer hanteerbaar. Onder andere door het feit dat er een lift was , en ook omdat het schip op 220V stond en niet op 110V, hier waren wél stofzuigers aan boord! En toch ben ik maar 1 reis aan boord gebleven, ik heb bij aankomst in Antwerpen niet bijgetekend. Dat bleek achteraf mijn geluk.
Terwijl ik dit zit te typen borrelen de herinneringen weer op. Die worden hier later wel ingelast.
Hier was ik voor de tweede keer aan boord. De 1ste keer was in 1983, schip 09. Het schip ging niet meer naar Montoir de Bretagne lossen, maar bracht het aardgas van Arzew (Algerije) nu rechtstreeks naar Zeebrugge want de terminal van Distrigaz was ondertussen (eindelijk) af.
Dat ik geen brieven geschreven heb daar aan boord is haast ondenkbaar. Maar ze zitten niet in het klassement van wijlen mijn moeder. 'k Heb dus geen geschreven materiaal, maar herinneringen wel natuurlijk. Die worden hier later onder dit volgnummer ingelast.
Dit was een proefreis van vier dagen in Zeebrugge. Ook memorabel hoor. Een beetje grappig. Er werd zelfs officieel en met het nodige ceremonieel van vlag veranderd. De vlag van de werf werd gestreken en de vlag van de rederij werd gehesen.
IMO 8716215 met capt BDS
En dan was er in diezelfde periode een schip dat niét in mijn zeevaartboek staat, omdat ik voor een paar dagen aan boord was als shoregang, versterking van de wal. De dagen als shoregang tellen niet mee als dagen vaart. Waarom dat zo is weet ik niet. Omdat de walploeg geen vaarploeg is? Niet als bemanning beschouwd wordt?
Ook memorabele dingen meegemaakt hoor. Het was 4 dagen slavenarbeid want er was 80 man aan boord. Ingenieurs van de bouwwerf, inspecteurs van de rederij, hoge pieten van de haven en voor de rest een komen en gaan van de meelopers van al die verschillende kantoren en instanties die 's middags kwamen mee-eten uit de ruif.
Maar daarover later meer, wanneer ik aan de 'memories' begin. Dat zal voor april of later zijn. Bij leven en welzijn.
Van dit schip zijn geen brieven bewaard, misschien zijn er ook nooit geschreven. Want het was een op alle gebied een rotschip en dan schreef ik liever postkaarten, geen brieven, want dat zou toch het thuisfront maar gealarmeerd hebben.
Het schip deed wel een mooie reis, De grote Meren nog eens! Dat was geleden van op schip 07 in 1982.
Geen brieven, maar wel herinneringen te over, en die vul ik hier later in.
Ziezo, de dag zit er weeral op. Gisteren ben ik op verkenning geweest aan de wal. Het schip ligt in Woodstock, een buitenwijk van Cape Town, niet te ver van de stad want per trein is het maar 1 station buiten het centrum. We gingen 'efkes' naar de stad. Dat is grandioos uit de hand gelopen. Het was na middernacht toen we aan boord kwamen. Ons departement zag er fris uit, deze morgen om 06h. Het is me vergeven omdat ik nog dat feestje moet geven. Zondag was er teveel werk, te weinig tijd en geen drank om een drink te offreren. Gelukkig komen er morgen grote stores & proviand. Genoeg voor zes maanden. 't Zal een gesleur worden : halve varkens, zakken bloem, zakken aardappelen, kratten drank en de hele reutemeteut voor 20 man gedurende 6 maanden. Grote camions en veel zullen er dat zijn. Gelukkig los ik graag stores & proviand, zo mag ik wat in de buitenlucht werken, een beetje aan deck spelen.
Vanavond gaat er niemand aan de wal, en niet alleen vanwege het werk, maar vanavond heeft de zwarte gemeenschap iets te herdenken ivm Soweto en er worden troebels verwacht volgens de blanke Afrikaanders die hier aan boord rondlopen. Gisterenavond had ik al wel pamfletten zien uitdelen maar ons bleekgezichten sloegen ze over. Daardoor wisten we niet waarover het ging. Enkel de 3de stuurvrouw en de marco zijn nu aan de wal. Zij hadden misschien nog niet gehoord van de Sowetofestiviteiten. Ik hoop maar dat ze heelhuids en levend weer aan boord raken.
Voor het ogenblik staat hier een zwarte zender op en dat taaltje lijkt heel goed op Portugees. Het is dezelfde taalmelodie en hier en daar herken ik een woord. Hebben hier ooit Portugezen gekoloniseerd? Dat zou kunnen. Een zeevarende natie … Er lopen ook nogal wat Latijnse types tussen de blanken. Over dat avondje van gisteren valt eigenlijk niet veel te vertellen. Voor een maandag was er vrij veel volk op stap vond ik. En goeie muziek overal. Meestal live! En allemaal gouwe ouwe van begin jaren '70. Ik voelde me precies weer 20 jaar ipv 35.
Gisteren hoorde ik op een of andere zender dat er een violist niet is komen opdagen 'for some political reasons' en nu gaat het concert mogelijk niet door. Waarover het precies ging heb ik niet verstaan want er zaten parasieten op de ontvangst door de kranen op de kaai ? Er was een interview met de organisator. Die had al de ganse wereld afgebeld om een andere solist te vinden, maar voorlopig noppes. Ik dacht al aan Tante Viool en Tante Sopraan en zelf speel ik ook niet onverdienstelijk lepelslagwerk. Kwestie van de organisator uit de nood te helpen. De boycot tegen de Apartheid gaat echt ver.
De rand = 18,40 BF. De dingen zijn hier spotgoedkoop in vergelijking met de States, bvb. 'k Heb gisteren een paar juwelenvitrines bekeken. Het ivoor-legaal- lag daar te glanzen om onnozel van te worden. Gelukkig waren de winkels al dicht of ik had me blut gekocht. En mooi! Moderne design, heel sober. Niks geen folkloristische overladen toestanden. 'k Ben nu nóg bij mezelf aan het overleggen of ik dat ene zal kopen of niet. We zijn al 24hrs verder, het zal dus geen bevlieging zijn -over welk juweel 't gaat weet ik niet meer, blijkbaar niet gekocht
Droge dok is een raar ding. Vanmorgen moesten we van de wachtkaai los en de dok in varen. Toen gingen de sluisdeuren dicht en toen hebben ze ergens de stop uitgetrokken want het water begon te zakken en het schip ook. Nu staan we op blokken want het water is weg. ’k Vind het een beetje onzedig, zo’n bloot schip Een kiel hoort in ’t water en niet op blokken, precies of ze kijken onder ’t schip haar rokken. (Rijmt nog ook). In de machineruimte liggen alle machinerijen stil natuurlijk en heel de akoestiek aan boord is daardoor veranderd. Als er in de keuken (achteraan) gelachen wordt, is dat te horen tot 1 deck hoger vooraan. Als we gewoon in haven liggen, draaien er nog generatoren en pompen voor elektriciteit en water. Dat geeft nog iet of wat achtergrondgeluid. Nu zijn we voor water en elektriciteit aangesloten op de wal -shoreconnection heet dat- en geeft het schip geen geluid meer. Het slaapt niet, het is dood. 't Is een beetje triestig, zo stil. Aan de wal gaan is heel plezant maar varen is dat ook. Een schip moet varen, 't is er voor gemaakt. We liggen hier zo hulpeloos en log op het droge. Als er iets gebeurt kunnen we niet eens weg. Oké, we liggen hier nog 9 dagen, 't zal wel wennen.
'k Denk dat ik donderdag of vrijdag eens naar de uitgeverij Herman & Rousseau ga zien. 'k Ben nog aan het overwegen of ik hen eerst zou bellen of ze direct op hun dak val. Als Mr. JJ Human dan niet op kantoor is, dan sta ik daar mooi. Maar als ze me aan de foon een uur opgeven dat niet schikt (job! remember?) dan is dat ook een probleem. We zien wel.
Ziezo, dat was het voor vandaag 'k ga nog eens douchen en dan in mijn bedje met een boekje en een glaasje, + een muziekje. De hele ramsamsam, gans het ritueel of ik geraak niet in slaap zonder wiegen. Da's nog zoiets gezelligs wanneer het schip vaart: ge wordt gewiegd. Heel het schip is 's avonds één grote wieg. Iedereen in zijn nestje en op de brug 2 mensen die waken. Zalig gevoel is dat. In droge dok dus geen wiegen ... Nu stop ik met schrijven want het is ondertussen al 21h, morgen vroeg dag, enz …
'k Heb vanmorgen ulle telegram ontvangen. Hij had gisteren al kunnen binnenkomen als de marco Oostende Radio had kunnen ontvangen. Maar het weer was te slecht, daardoor kwam de telegram vanmorgen pas binnen. We liggen al 5 minuten tegen de wachtkaai en morgen gaan we de droge dok in voor 10 dagen. Vanavond ga ik al eens op verkenning naar de stad.
Het boekje dat papa me meegegeven heeft komt heel goed van pas. Het stadsplan van Cape Town is al 20x gefotocopieerd en sinds een week ongeveer wordt het druk bestudeerd. Tiens, ik zie ineens dat de telegram aan ene MIEKE geadresseerd is. Is dat zo? Of is het al de 1ste fout van de nieuwe marco. Dat kan toch niet hé, vlak na mekaar twee zulke stommelingen?
'k Heb 4 brieven van mama ontvangen, van 4 mei tot & met 2 juni. We krijgen hier regelmatig post, want er wordt regelmatig vervangen. Dwz, we krijgen post op voorwaarde dat iemand ons schrijft natuurlijk. In Richardsbay is capt BSD terug gekomen en die had dus wat bij voor mij (op 11 juni).
- Waarom heet de nieuwe winkel in Hasselt nu Coda? Die naam doet denken aan dagsluiters en katholieke bezinningstoestanden. Nuja, misschien is dat voor de Hasseltse zielen wel een goeie naam.
- Over de verjaardag van Oma zoudt ge me vertellen 'binnen enkele dagen' schrijft ge in uw brief van 14 mei. Ja, vertel maar, ik luister.
Volgens de nieuwsberichten zijn er moeilijkheden met de verdeling van melk en brood hier in Cape Town. Als goed dat we onze eigen bakker bijhebben. En melk drink ik toch niet, dat valt weeral reuze mee.
- Jammer van dat blind lammetje. Hoe moet het nu verder? Misschien zijn de katjes van Bormo wel dood omdat het haar eerste nest was. Bij Mandoer was haar 1ste nest ook geen geslaagde onderneming. Ofwel heeft Bormo iets. Of iets niet.
- Dat van schip 13 wisten we hier ondertussen al. Sommige nieuwkomers aan boord zijn uit Antwerpen of omgeving en in de Antwerpse kranten wordt dat soort dingen opgevolgd. Of is het uitgesmeerd? Zo hebben we heel het artikel over schip 13 hier kunnen lezen. Wat ik niet weet is of Claire toen nog aan boord was en hoe het verder gegaan is met De Krol (matroos). Het moet verschrikkelijk zijn als ge denkt te kunnen vertrekken en het schip verandert plots van vlag. -waarschijnlijk omdat het verkocht werd …? De Krol is 15/03 gemonsterd op schip 13 gelijk met De Jos, maar Jos zit nu dus al hier aan boord. Al goed dat ik toen niet opgeroepen werd. Misschien heeft men achteraf wel voorrang, maar dat betwijfel ik. En dan krijgt men wéér een nieuw wachtnummer en dan wordt het wéér afwachten. Blèrks.
- Tegen wanneer gaat gellie met pensioen? –ze dachten er toen over na … mijn pa dacht zelfs na tot 1999. - Per brief van u (ik ben ze aan het herlezen) komt er een schaapje bij in die wei? –tekeningetjes van mijn ma Dus na de tweeling van toen is er nog een lam bijgekomen? Ik volg niet meer. Zijn dat schapen of konijnen?
- En verder is het al Pieter wat de klok slaat. -de eerstgeborene van Laura-Al goed dat het jung nog niet kan lezen want zijn oortjes aan weerskanten zouden flapperen van de kweeniwa. Wens hem proficiat met zijn 0,5 tand en zeg dat hij zijn oma aan moederszijde zo wat ik het oog houdt want, ik citeer: "dan pak ik hem gewoon in gelijk een mummie, in een keukenhanddoek. Zo blijft hij toch wat zindelijk." … ??? Nu vraag ik mij af wat daar zindelijk aan is? Zijn oma heeft er iets op gevonden hoor: keukenhanddoek! Eén! Precies een scène uit een woonwagenroman. Al goed dat ik de brieven hier niet luidop moet voorlezen. Nu weet ik wel dat ge van hem absoluut een naturist wilt maken en ge doet maar, want bij Laura en Dee mag ik van het flesje drinken en hoef dus geen glas, maar wat gij zindelijk noemt durf ik hier niet aan denken want dan ben ik mijn job kwijt. –waarschijnlijk bedoelde ze hygiënisch ipv zindelijk maar waarom een keukenhanddoek?
- Als ge gepensioneerd zijt en ge gaat óf Italiaans óf Engels studeren, neem dan Spaans en Engels. Half de wereld spreekt Engels en Spaans. En daarbij, Dante is een ambetante met zijn kattepis van een Beatrice. Onlangs hebben we Hendrik IIX gezien op video, met Burton in de hoofdrol. Goeie psycholoog die Shakespeare. Liever Engels hoor ma, want als ge bvb eens een half jaar Zuid-Afrika of naar Israël of naar Canada wilt, dan loopt ge niet zo ver met uw Italiaans. Of misschien wel ver, maar verloren dan ook. En vraag maar eens de weg aan een olifant of een krokodil of een slingeraap die geeneens Italiaans spreekt.
Tot zover voor vandaag. Soms moet ik nog een beetje gaan werken. Nu dus.
De afwas is vanavond niet zonder brokken verlopen. We waren de ganse dag al aan het rollen maar om 17h30 werd het ineens en zonder waarschuwen zo’n 10° erger. In de crewmess stond alles nog op tafel (natuurlijk) maar in de mess officieren … owee. Alle tandestokers tegen de vloer in het rond. Zo’n 3 glaasjes vol. 'k Heb ze niet geteld maar het waren er heel veel. Verder lagen de flesjes tafelolie omver, overal plasjes olie. 'k Heb het meeste opgeruimd maar er was geen tijd meer om andere tafellakens op te leggen. Dan hebben ze maar zo gegeten. A la guerre comme à la guerre en op zee zoals op zee. Enz… Nu liggen we op anker in de baai van Cape Town. 'k Ben eens buiten gaan kijken, want het leek me de moeite, al die lichtjes. Heel de baai vol lichtjes. Enfin, ik dénk dat we op anker liggen of anders varen we dead slow maar ik voel het machien niet meer trillen. Sebiet nog eens gaan kijken aan deck. Ik vraag me af wanneer we binnenvaren.
Owee, o ramp, ik verneem zojuist dat we binnengaan op 16/01. Dat is overmorgen pas. Dwz dat we morgen de ganse dag de stad zien liggen en niet aan de wal kunnen of mogen. En dat op een maandag. Wat een marteling. Neptunus, heb medelijden met ons.
Deze namiddag heb ik nog wat staan strijken want als we in de droge dok liggen ben ik niet van plan daar veel tijd aan te besteden. Het is toch eigenaardig dat een mens 3 weken en vaak langer op zee kan zijn en zonder moeite de dagen aaneen kan rijgen met routine en regelmaat, maar als we land gesnoven hebben kan het allemaal niet rap genoeg gaan. -walkoorts heet zoiets, in mijn geval toen kapper-koorts, denk ik.
Het begint al een paar dagen op voorhand wanneer de marco met de voorschottenlijst rond komt. Als ge dan nog helemaal op zee zit en in de oprechte overtuiging leeft dat ge het aan de wal ook rustig gaat houden, dan vraagt ge een redelijk laag bedrag. Van zodra het land in zicht is en ge de kriebels in uw lijf krijgt, lijkt dat bedrag opeens veel te klein natuurlijk. Gaan bijvragen aan de kaptein? Jamaar, dan zit die daardoor weer met papierwerk. En zo begint de miserie dan. Ofwel vraagt ge toch maar bij en dan plots vertrekt het schip 2 dagen vroeger dan voorzien waardoor ge blijft zitten met dat plaatselijk geld.
Gelukkig geven ze nu de voorschotten in haven in USD en die krijgt men ongeveer overal gewisseld. In Brasil is dat zelfs interessanter, daar kan men op de zwarte markt wisselen. Zelf ben ik daar geen held in, ik laat me maar bedotten. Nu heb ik tot hiertoe geluk gehad, er is altijd wel een goei ziel die zich daarmee wil bezig houden. Mezelf kennende had ik in vorige havens al genoeg geld opgevraagd en ik dacht dat ik het wel zou redden met de overblijvende USD tot en met Cape Town. En dan zeggen ze dat een mens op zee niks opdoet. Op zee niet nee, maar het kan zijn dat een zeemens in haven haar schade inhaalt. En niet bepaald door op zwier te gaan, maar er is zo vanalles te koop en dat doe ik dus soms, vanalles kopen. Zo heb ik in het zeemanshuis van Richardsbay een kanjer van een zilveren ring gekocht, ik denk een mannenring, met een ovale ivoorplaat in. -dat mocht toen nog, ivoor. Mooie ring hoor, maar als ge moet schrijven, of naaien, of ander frullewerk moet doen, kunt ge hem niet aanhouden want na een tijdje krijgt ge uw hand niet meer van tafel door het gewicht van het ding. Handig is anders. 'k Heb weer eens iets gekocht hoor.
Er zijn nog van die dingen. Zo dacht ik gel of brilcrème te kopen, want met mijn haar is voorlopig niet veel aan te vangen. 'k Smeer ’s morgens na de douche dat spul op mijn haar, het leek me tamelijk vettig, mô ja, nieuw merk, niet gewoon … 's Middags was mijn haar nog altijd vettig. Niet gewoon meer hé. Blijkt het een crème voor stevig kroeshaar te zijn, niet geschikt voor mijn haar. Natúúrlijk bleef dat een kliederboel op mijn hoofd! Voilà, weer eens een voorbeeld van hoe een mens haar opmerkzaamheid verliest als ze te lang in eenzelfde omgeving blijft: ik kan niet meer aandachtig boodschappen doen ... Het schijnt dat sommige gevangen het ook hebben. Ze komen vrij en lopen dan onder een auto, of zo.
Dat is het voor vandaag want ik krijg weer ferme kramp in mijn rechter pootje en links kan ik niet schrijven.
Ik heb vanmorgen een telegram gekregen van SW. Hij was hier 04/06 reeds toegekomen (de telegram) maar mocht pas vandaag besteld worden, stond er op. En ik heb die dag nog gebeld en SW zegt zomaar stillekes niks! Vanmorgen wenste Valdez me 'feliz cumpleaños' en ik moest nog vragen "Ikke?" Wel ja, volgens de kalender is het weer zover. Vorig jaar was ik gans andere dingen aan het doen, als ik me goed herinner. Was dat niet die memorabele avond dat Muissie en ik in de netels geëindigd zijn en dat ik de volgende ochtend bij haar op de sofa wakker geworden ben met brandend vel? Toen had ik blijkbaar niet veel vaste grond onder de voet. Vandaag letterlijk niet. Het is nogal slecht weer. Geen regen, maar enorme wind, veel deining en we rollen en stampen.
In Cape Town is het maar 12 tot 15°C en 's nachts zakt de temperatuur tot 6°C. Dat belooft weeral in deze blikken doos. De isolatie is hier niet veel waard. Bij vertrek in Richardsbay scheen de zon nog en de airco stond af. Toen was het hier binnen niet om uit te houden. De ch.eng zet de airco weer aan -> fris hierbinnen. 's Avonds zon weg -> ijskoud hierbinnen, maar airco blijft aan! Wat temperatuur betreft is het buiten beter dan binnen. 'k Zou al evengoed in de sauna kunnen gaan schrijven, maar daar is niet genoeg licht en daar val ik zó in slaap. Dat is niet de bedoeling.
Toen we náár Richardsbay vaarden hebben we ook zo'n roldag gehad. Ik denk dat het woensdag was. De coffeetime is gedaan om 15h20, ik kijk nog eens goed de crewmess rond om te zien of niks van tafel kan vallen, alles oké, alles zeevast. Ik verdwijn naar de mess officieren om daar wat te gaan frutselen aan de tafels, om de spullen zeevast te zetten. 'k Kom weer in de pantry met de asbakken uit hun smokeroom en wat zie ik? Heel de vloer van de crewmess nat. En maar rollen dat water. 'k Dacht eerst dat er avocado-pottekes gevallen waren, maar die stonden nog allemaal zeevast. Van waar kwam dan al dat water?
Na de coffeetime had de aspirant van deck (junior officier) zijn fles water van 1 gallon (= ± 3L) op tafel laten staan. Die bidon had ik op de vloer gezet, daar zou ze misschien wat heen en weer schuiven met de bewegingen van het schip, maar ze kon al niet meer kapot vallen. Hoogstens wat schuiven. Terwijl ik aan stuurboord bij de officieren bezig was is hij weer langs gekomen en had zijn bidon weer op tafel gezet. Waarom weet geen kat. En pats, de bidon sloeg tegen de vloer en was kapot natuurlijk. Precies of ik heb nog niet genoeg werk. 'k Hoor de stem van de 1ste stuur in de keuken, ikke naar de keuken. - Ah, stuurman! Ik veronderstel dat Mr. xyz aan deck aan het werk is? - Ja, waarom? Die brave 1ste stuur komt mee kijken en zegt uit zichzelf : - Ik zal hem gaan roepen. Braaf van die 1ste stuurman hè. Hij zag wel dat het menens was want anders ben ik niet zo hyperbeleefd dat ik de mensen Meneer + familienaam noem. (Behalve de 4 hoogste graden en de marco wordt iedereen bij de voornaam genoemd. Bij CMB was dat niet zo maar dit is een andere rederij. 'k Heb al 2 maanden en 2 weken nodig gehad om dat te merken en er aan te wennen en soms is het nóg moeilijk wennen.)
Terwijl Mr de Aspirant aan bakboord de crewmess aan het droogleggen was, ben ik wat aan stuurboord in de smokeroom gaan staan, om te bekomen van het lachen. Hebt ge dat al geweten dat ze iemand van deck halen om binnen in het kasteel zijn rommel komen opkuisen? Nog nooit meegemaakt. Daar moet ge bij deze rederij voor zijn. Ik had zo hard niet mogen lachen want toen ik in mijn cabine kwam lag daar mijn radio tegen deck. Hij doet het nog maar de toetsen hebben een ferme slag gehad. Plezant is anders. Maar dat heb ik dus niét aan Mr. xyz verteld hé.
https://www.ebay.com.au/c/1530252422 'k Dacht nochtans dat ik de radio zeevast gezet had, maar niet vast genoeg blijkbaar. Gelukkig was er niks uit de frigo gerold en gebroken. Dié deur had ik wél vastgezet hoor.
Het doet deugd weer eens langs land te varen na 3 weken alleen maar water. Niet dat ik iets tegen water heb, het zou maar erg zijn in deze job. We varen wel wat ver uit de kust om de nummerplaten van de auto's te kunnen lezen. Toch is land plezant. Eigenlijk zien we enkel een donkergroene lijn, met daarboven donkergrijze wolken. 't Is hier op zee precies beter weer dan ginderachter en ik heb mijn paraplu niet bij! Radio en TV kunnen we al wel ontvangen. Gek taaltje dat Afrikaans –de onvoltooid verleden tijd is er uit verdwenen! De nieuwslezers kan ik vlot verstaan, maar de discjockeys niet. Die praten te snel. Zij schakelen zonder overgang van Afrikaans naar Engels en terug. Bestaat bij ons in Brussel ook zo'n zender waar Nederlands & Frans in 1 aankondiging door elkaar gebruikt worden? Dat zou dan een zender in plat Brussels moeten zijn.
Onze pa is goed zenne, ik moet voor hem naar Herman & Rousseau -uitgeverij- en ik heb niks treffelijks bij om aan te doen voor zo'n bezoek. 'k Zal daar eens binnenstappen in de kledij die ik draag om in duistere zeemanskroegen te overleven! Ik heb niet eens een fatsoenlijke handtas bij! En mijn haar! Maar goed dat ze daar alle documentatie al hebben of ik stond daar met mijn mond vol tanden. Of toch bijna. Na dat 'zakenbezoek' zal ik die brave mensen eens meesleuren naar het havenkwartier ook nog zeker? Kwestie van hen hun eigen stad eens te laten zien. Nee, serieus nu : ik ga eerst een naar de kapper en dan een beetje winkelen en ik zal de dag erna pas mijn neus in Herman & Rousseau hun zaken gaan steken. Want als ze me zó zien binnekomen, is 't gedaan met Beatrijs. https://nl.wikipedia.org/wiki/Beatrijs Geef dan maar de legende van Bloody Mary uit. Die past voorlopig beter bij mijn imago.
Na al deze larie, ik bel wel naar pa om te zeggen 1/ of ik daar binnen geraakt ben, 2/ of ik daar de juiste persoon te pakken gekregen heb, 3/ hoe het daar afgelopen is. Ziezo. Als pa nog van die boodschapkes in het buitenland heeft, altijd welkom.
En nu een vraag : waarom enkel Beatrijs? Waarom niet een Claesproductie? Wordt er geen Nederland gedoceerd aan de Afrikaanse unifs? Nu ja, we zien wel.
Tot zover de berichtgeving voor de thuisclan. Ik krijg weer schrijfkramp. Hier achter mij zit ene al mijn chips op te peuzelen 'om naar Dire Straits te luisteren'. Want ik leen niks geen MC's meer uit hé. Ze komen of niet of beschadigd terug en mijn Hitachi heeft zo al genoeg te lijden gehad. De mensen kunnen hier in de cabine muziek komen luisteren. Niet allemaal tegelijk.
Vandaag passeren we Cape Town. Het is ineens véél frisser geworden. De airco werd af gezet, er is nu wel ventilatie, maar zonder de koeling. 's Morgens moet ik een dikke trui aan of ik verstijf ter plaatste tot de zon opkomt. Het is weeral eens feestdag. Wat een oversteek! Er gaat geen week voorbij of er moet iets gevierd worden. En ik dacht dat we het op zee rustig zouden hebben. Jawadde … En de festiviteiten vallen telkens óf op maandag óf op vrijdag. Probeer hier maar eens vijf dagen door te werken. Een mens (ikke) zet het werkprogramma op 7 dagen, maar als ge hier niet danig de kalender in het oog houdt blijven er ineens maar 4 of 5 echte poetsdagen meer over. Gelukkig is het is dit tijdelijk, ooit zijn de feestdagen op.
1987-06-13, 13h, op zee
Ziezo, dat was dan Richardbay. Overmorgen gaan we de droge dok in, Cape Town. Volgens de mensen die er al geweest zijn en volgens de Zuid-Afrikaanders is Cape Town een plezante stad. En daar gaan we nu 10 dagen droogdokken. 't Zal weer een dure aangelegenheid worden. Niet dat een mens verplicht is op zwier te gaan maar zeelieden wel en daar ben ik (gelukkig) ook bij.
Vandaag ga ik vroeg slapen want ik ben nog moe van vorige donderdag. Die telefoontjes waren plezant hé. Enfin, voor mij toch.
Waarschijnlijk gaat dit over een bezoek aan de plaatselijke Zeemansclub of het Zeemanshuis, daar kunnen zeelieden naar het thuisland bellen aan een schappelijke prijs.
Om 17h15 heb ik een taxi genomen naar het schip om op tijd te zijn voor de avondafwas. Van 18h tot 19h afgewassen en opnieuw de taxi in. De twee ritten samen ± 400 BF om een uur op de job te zijn. Ik heb ik dat uur niet eens zoveel verdiend, denk ik. Môja, mijn reputatie heeft me vanzeleve al meer gekost dan dat. Die avond ben ik terug gegaan naar het zeemanshuis. Wat een geluk dat ik in de namiddag gebeld heb want er stond me daar een file aan de telefoons om de moed bij te verliezen. Zo te zien was niet alleen onze bemanning daar maar ook de bemanningen van alle andere schepen in de haven.
Twee van ons schip waren in de namiddag naar de dokter gemoeten. Ipv recht weer naar boord te gaan zoals dat moet, waren ze nog altijd in het zeemanshuis hun miserie aan het verdrinken. Dat moet ook al eens, maar ik vraag me af hoe zoiets gaat aflopen. Om 23h was ik weer aan boord en dat was hoogtijd ook. De volgende ochtend was minder geestig. Om 06h was het al standby-vertrek en een drukte, amai, en ik had gedacht het die morgen eens extra rustig te houden. Arme ik & arme wij allemaal. Ge had ze moeten zien binnenkomen. Nog helemaal verfrommeld van een avondje uit.
Zo tond 08h was ik een beetje op mijn plooi (routine is een mooi ding) en de rest van de dag verliep volgens de gewone normen van een vrijdag-op-zee. Met dat verschil dat ik in de vroege ochtend 'vergeten' was mijn eigen cabine te doen. Dus ging ik die efkes rap doen, om 16h45, vlak na de smokeroon vd officieren. Ik zette de stofzuiger al klaar in de ingang van mijn cabine en ik ging enkel nog wat frullen wegruimen in de smokeroom. Komt de wiper daar de de stofzuiger vragen voor de ECR (= engine control room, de controlekamer van de machineruimte). Hij had nog altijd maag-, lever- en nierpijn. En oogpijn, daarom was hij naar de dokter gemoeten. Plús een houten kop sinds 's morgensvroeg. Ik leen dus zéér grootmoedig de stofzuiger uit, mijn enig middel om snel enig poetswerk gedaan te krijgen in mijn eigen cabine. Morgen dan maar … En ja, vanmorgen vergeet ik het wéér, omdat er linenchange op het programma stond.
Linenchange = wekelijks proper beddegoed voor heel de bemanning, voor 20 personen. Dat weegt een pak en er was geen lift aan boord. Bij de matrozen bracht ik het linnen tot aan hun cabine, hun bed deden ze zelf. De mensen van de keuken deden ook hun bed zelf en de bedden van de officieren deed ik. Dat is een zware voormiddag hoor.
Vanmorgen om 10h houdt capt BDS inspectie om te kijken welke reparaties er moeten gebeuren in de bewoning, tijdens het verblijf in droge dok. -capt ST en zijn vrouw waren alweer naar huis, of naar een ander schip- In volle linenchange! Ik heb er mij vanaf gemaakt met 'geen tijd' en hij zag dat hij me moest geloven. Nu moeten er wel een paar kleine dingen gedaan worden in mijn kot, maar geef me een schroevendraaier en ik los dat zelf op. -vanaf het volgende schip zaten twee schroevendraaiers standaard in mijn bagage-
In Cape Town worden in het totaal 5 mensen vervangen. Zo komen er weeral nieuwe gezichten aan boord. En die hebben dan weer post bij. Er wordt hier geregeld vervangen en dat is een geluk of we zaten hier maanden zonder post? Ziezo, nu ga ik een beetje orde maken, want dat is hier nu wel nodig.
te gast bij Wim Helsen ~ Bruno De Wever met : Pamflet over de schande van armoede 'Uit woede en onbegrip', van Jos Geysels & Erik Vlaminck
Uit woede
Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land kinderen met honger in schoolbanken rekensommen maken en K3-liedjes zingen. Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land ouderen van de barre kou hun bed niet durven te verlaten. Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land een moeder haar pijn niet met een dokter durft te delen, daar de medicatiekost haar schuldenberg alleen maar uitzichtlozer maakt.
en onbegrip
Voor 'verkozenen des volks' die niet de minste voeling hebben met een groeiende groep medemensen die zich permanent zorgen moet maken om basisvoorzieningen, zoals voedsel, kledij, verwarming of onderdak.
Voor holle slogans als 'jobs, jobs, jobs' die als axioma én als mantra worden gebruikt om al wat stinkt, vervuilt, verslaaft, uitbuit en ontmenselijkt goed te praten.
Helsen zegt 'het is niet genuanceerd'. Nee natuurlijk niet, het is een pamflet. En bij een pamflet is het van belang dat de inhoud een duidelijke richting of strekking heeft, vaak in negatieve zin: er wordt dan tegen een misstand geprotesteerd, een toestand, gebruik of gewoonte wordt gehekeld. In positieve zin kan het een oproep tot actie bevatten, een standpunt tot verbetering uitdragen, of een stellingname verwoorden. (wiki)
En natuurlijk moeten er pamfletschrijvers zijn, zoals De Wever zegt, maar wie de boodschappen doet in een supermarktje of het openbaar vervoer neemt ziet zelf wat de realiteiten zijn en heeft geen pamfletten nodig.
Ziezo, 'k heb mijn musicasettes op orde gelegd en 4 bloezen gestreken, allevier blauwe. De MC's op orde leggen was de zwaarste job. Nuja, 1 keer om de 2 maanden is nog niet té zwaar. En 't was nodig ook want die schuif zag er nogal uit. Zo nog 2x orde maken en ik kan ze al weer inpakken, want dan zijn de 6 maanden om. -het zijn uiteindelijk 8 maanden geworden want later in Antwerpen heb ik bijgetekend.
'k Heb ondertussen gemerkt dat ik een flink aantal MC's thuis gelaten heb. Domweg vergeten? Ofwel vond ik ze tijdens het inpakken niet de moeite om ze mee te nemen. Dat kan ook.
Wat ik al wel weer ingepakt heb is mijn wekker. Een wekker met snoer. Dat ding slaat hier tilt. Na de 1ste dag was hij al weer ingepakt. Moest ik daarvoor zoveel moeite doen! We worden hier trouwens per telefoon gewekt. dat heeft zijn voor- & nadelen. Liefst wordt ik gewekt met een tas koffie en een toastje met boter & confituur maar dat zal wat veel gevraagd zijn, vrees ik.
Dat elektrische wekkers en klokradio's doldraaien aan boord komt omdat zij gemaakt zijn op 50Hz wisselspanning en het schip staat op 60 Hz. Aan andere elektrische toestellen is dat verschil van 10 HZ niet te merken, omdat het geen precisie-instrumenten zijn. https://nl.wikipedia.org/wiki/Hertz_(eenheid)#Enkele_voorbeelden
Mijn cabine ziet er heel wat beter uit dan de cabine op schip 13 hoor. Ze is ruimer en ik heb zelfs een frigo. Dat was ook lang geleden, van in '83 op schip 09. Alleen heeft ze geen zicht op zee. Ik zit midships op het maindeck en ik kijk uit op een hoop pijperijen. Maar een mens kan niet alles hebben. Boven bij de matrozen kijken ze wel uit op zee, maar ze hebben geen frigo en hun cabines zijn zo groot als een volière. Als ze de kleerkast willen opendoen moet eerst de badkamer dicht en de cabinedeur moet dicht als ze de badkamer willen open krijgen. Nog erger dan op schip 13. Dan heb ik toch liever de cabine hier beneden. De meubelen zijn in een soort formica, een vaal mat oranje. Da's al wat beter dan dat namaakhout.
In de cabines van de officieren ligt vasttapijt. Da 's natuurlijk weer heel ondankbaar werk om dat te onderhouden, vooral omdat er geen shampoo-machientje aan boord is. Maar daar maak ik me nog geen zorgen over. Stofzuigen is voorlopig voldoende er is nog genoeg ander werk. Vandaag ben ik eens aan de schabben van de pantry begonnen. Ik wou die 'efkes' doen alvorens de vloer te schrobben. Toen ik ze leeggemaakt had was het natuurlijk veel erger dan ik gedacht had. Zo efkes met een natte doek overgaan zou niet veel opgelost hebben. Alles plakte in die kastjes. Verdomme, en het was al 16h40! Dan maar met de grove borstel en de spuit er in. Het werd alsmaar later en die pantry moet droog liggen tegen 17h15 want dan komt daar weer een pak volk door en tegen 17h30 moet ik moet ik gedoucht & omgekleed gereed staan. 'k Kreeg het nogal warm. En ondertussen maar foeteren op collega Marie. Is dat een manier om uw terrein achter te laten? 'k Heb al met een ander soort mensen gewerkt hoor.
Ik ben dus die kastjes aan het spoelen met de spuit en waarom weet ik niet, ik kijk eens meer opzij: er was een pak water de mess matrozen in gelopen. Gelukkig stonden de stoelen daar nog van de vloer, het water daar opgenomen en de airco wat hoger gezet. Het was er rap droog. En dan in de pantry maar water wegtrekken, naar het afvoerputje aan de andere kant. Het schip helt al enkele dagen naar bakboord. Dat was ik vergeten. Het afvoerputje van de pantry ligt aan de stuurboorkant. Het was me daar een gevecht tegen het water en tegen de klok en vraag me niet hoe maar om 17h15 was de klus geklaard en hing mijn tong op mijn voeten. Toen ben ik op 't gemakske ene gaan pakken in mijn cabine. Dat had ik verdiend, vond ik. Raprap omkleden en naar de pantry op post. Zodoende moet ik nu nog douchen. Dat ga ik direct doen zie, want het is ondertussen al 22h30.
te gast bij Wim Helsen ~ Francesca Vanthielen met sonnet 'LXXXIX' van Pablo Neruda
Wanneer ik sterf, wil ik je handen op mijn ogen: ik wil dat het licht en de tarwe van je dierbare handen nog een keer hun koelte over mij uitspreiden: ik wil de zachtheid voelen die mijn lot heeft veranderd.
Ik wil dat je leeft terwijl ik, slapend, op je wacht, ik wil dat je oren de wind blijven horen, dat je de zeegeur ruikt waar we samen van hielden en dat je blijft lopen op het zand waar wij liepen.
Ik wil dat al wat ik liefheb blijft leven, en jou heb ik boven alles liefgehad en bezongen, Daarom, mijn bloemrijke, moet je blijven bloeien,
opdat je bereikt al wat mijn liefde je opdraagt, opdat mijn schaduw je haar blijft beroeren, opdat men zo de zin van mijn lied begrijpt.
'k Was over planten bezig hè? Awel, er zijn zeker 6 dracaenas aan boord. Ze staan er goed voor behalve een paar die in een patrijspoort stonden, achter glas in volle zon. Maar daar is ondertussen aan verholpen. Ik vond ze zelfs mooier dan yucca's nu. Er zit meer afwisseling in het blad. Avocado’s hebben we hier ook, er zijn zelfs een paar struise boomkes bij. 'k Heb zo’n 40-tal bakjes staan, verspreid over gans het kasteel. Tof hoor. De 3de stuur en de elektrieker zijn nog zotter dan ik. Zij hadden elk potaarde en zaad uit België meegebracht. Verder worden hier alle mogelijke fruitpitten in de grond gestopt. Meloen en pastek hebben de voorkeur, die schieten het snelst en geven weelderig groen. Ik heb ook nog een flink aantal waterpottekes staan -afgesneden waterflessen- met avocadopitten in. Sommige maken al wortel. Tof hoor. We noemen het schip nu de Floral ipv de Coral.
Sebiet ga ik douchen, want ik verspreid zo lichtelijk de geur van javel. 'k Heb vandaag de badkamers uitgewassen. Dat zijn er 12. Nadien geurde het kasteel als een zwembad. 'k Heb de truk gevonden hoor. 'k Maak een sterk sop van bruine zeep met bleekwater, ik zet de schrobber op de schotten, de wanden en de vloer, het sop efkes zijn werk laten doen en naspoelen met de douche. Drogen doet het vanzelf wel dank zij het ventilatiesysteem. En dat het bleekwater wat langer blijft ruiken dan gewoonlijk, dat geeft niet. Zo weten ze tenminste dat de badkamers hun beurt gehad hebben deze week. Met de ventilatie is die geur om 15h wel weggezogen en geblazen. De job hangt eigenlijk aaneen van de trukskes. Enfin, da's weeral geklaard tot volgende woensdag. Gisterenavond heb ik nogal staan doorstrijken. Alle witgoed is klaar. Als ik vanavond weer zo’n acute aanval van ijver krijg dan strijk ik mijn gekleurd goed ook in één trok door. ALS hè, want geen ijver, geen strijk hoor. Na de werkuren doe ik enkel nog waar ik écht zin in heb. Dromen van een bezoek aan de kapper bvb. Ge zou me hier moeten zien lopen. Precies een boskat. Vanachter hangt mijn haar al tot op mijn schouders en vooraan hangt het tot over mijn ogen. Om te werken draag ik alles achteruit op een staart, maar da's nog veel te warm. Gelukkig wordt het binnenkort koeler. We zijn toch al ter hoogte van Trinidad en Tobago, maar dan wel in het midden van den Atlantic. De andere mensen lopen met kort haar omdat ik het knip. Maar in mijn eigen haarbos durf ik mijn schaar niet zetten. Wie weet hoe loopt dat af. Daarom los ik het op met een rekkertje. Het moet maar goed zijn tot Cape Town. ('k Verwacht precies nogal veel van die 10 dagen in Cape Town, teveel misschien. Owee.)
Eigenlijk had ik vandaag moeten doorwerken tsn 13h en 15h, smokeroom en mess officieren. Maar dat zal voor morgen zijn. Die 12 badkamers zitten nog in mijn spieren. Om 15h30 volgt er ook weeral een full-speed job. Vertragen, want anders ben ik vanavond geen mens meer voor de afwas. Als ik zo overdenk wat er nog allemaal moet gedaan worden vóór Richardsbay, dan rijzen mijn haren ten berge (allemaal). Schone cadeau van de collega Marie. Is het zo dat men de secteur overdraagt aan de volgende? Geen beroepsfierheid? Bon, ik ga niet teveel zagen over de job, dat lost niks op.
Zeggen dat hier mensen aan boord zijn die nog energie overhouden om 's avonds beneden powertraining te gaan doen en te pingpongen. Vrij verdacht vind ik zoiets. Wie heeft er na een zware dag aan deck of in 't machien nog fut over. Of is het daar toch niet zo zwaar werken als ze zo graag beweren? 'k Zal nog eens medelijden hebben met hen zie!
Onlangs was er zo’n beetje touwtrekkerij met de nieuwe 1ste stuur (onze baas) over de pingpongtafel beneden. Die gebruik ik om de lakens van de scheepswas op te vouwen. Hij heeft het uiteindelijk zo gelaten want op de smalle werktafel in de laundry kan men geen grote stukken vouwen, dat zag hij ook wel. Hij staat elke voormiddag touwtje te springen, 2000x, op het bovendeck. Verder staat nu in het hospitaal een hometrainer en een roeimachine. Op die hometrainer doet hij elke dag ± 15km in 30min. 'k Vraag me af waar dat allemaal goed voor is. Toch gek dat de lagere bemanning zoiets nooit nodig heeft hè. Môja, me niet teveel afvragen hier, dat is niet goed voor mijn gemoedsrust. -vaarde ik voor mijn mentale gezondheid?
Met dat al lijkt het hospitaal op een trainingszaal en als we ergens scheepvaartinspectie krijgen hangen we. Degenen die daar ooit met een gewonde binnen moeten breken zelf een been over de roeimachine en er staat maar één ziekenbed hè.
te gast bij Wim Helsen ~ Dominique Deruddere met een fragment uit 'Moondance' van Van Morisson
Well, it's a marvelous night for a moondance With the stars up above in your eyes A fantabulous night to make romance 'Neath the cover of October skies And all the leaves on the trees are falling To the sound of the breezes that blow And I'm trying to please to the calling Of your heart-strings that play soft and low And all the night's magic seems to whisper and hush And all the soft moonlight seems to shine in your blush
Can I just have one more moondance with you, my love Can I just make some more romance with you, my love
Op 04min19 zegt Deruddere : "Het is simpel Engels. Voor een elfjarige is het totaal te begrijpen, dus ook voor mij. En voor iedereen." Daar geloof ik niks van. Zijn broer zal wel geholpen hebben met de finesses in de tekst. Dit taalgebruik is een poëtisch en ook versluierd Engels, niks simpel voor een kind van elf.
Dat hij toen geraakt was door de sfeer van het nummer, geloof ik dan weer wel. Sfeer is meer dan alleen maar een tekst met beeldspraak. Er is de muziek, de stem, het ritme… En een kind reageert op het geheel, met inlevingsvermogen. Maar dat hij de tekst toen al 'simpel' Engels vond, nee. Da's larie.
Gisteren ben ik om 14h50 gestopt met schrijven, ik dacht nog 10 minuten en dan ga ik naar de coffeetime. Maar eerst ging in die 10 minuten efkes mijn benen bijwerken, want voor het poetswerk loop ik in short rond en dan moet het in orde zijn newaar. Nu dacht ik dat het schip niet bewoog maar na 16 dagen op zee merkt men zoiets niet meer. Tenzij men met precisie-instrumenten bezig is zoals een gloednieuwe, vlijmscherpe gilette bvb. Dan rolt het schip ineens weer wél. 'k Bekijk mijn linkerbeen eens: 2 grote krassen in mijn vel. En bloeden! Ondertussen had ik niet gezien dat aan mijn rechtervoet al een plas lag van ± 20cm. Op de duur hing alles onder het bloed. In mijn badkamer was 't precies een Hitchcockfestvival.
Ik bel naar de crewmess om te vragen of iemand me de eerste hulpdoos uit de keuken wil brengen. Geen bloedstelpende watten. Gewone watten genoeg om een matras mee te vullen, maar aan boord niet één plukje bloedstelpende watten. Straf hè. Stel u voor dat er iets serieus gebeurt. Nu zien mijn benen er uit alsof ik ze geraspt heb.
Gisteren heeft iemand naar huis gebeld. Het is naar hij vertelt geen fameus weer in België. Hier werken ze in bloot bovenlijf aan deck. Behalve de 3de stuurvrouw natuurlijk, maar zij is ook in zomertenue hoor. Al goed dat de airco hier prima functioneert. 't Zou anders niet uit te houden zijn in deze koekendoos.
Alle buitendeuren en patrijspoorten zijn hier potdicht. Safety first, dit is een gastanker. Dat was ik al wel gewoon van schip 09 en schip 11, maar gezellig is toch anders. Voorlopig kan ik niet aan deck, mijn benen moeten eerst nieuw vel krijgen. 'k Zal in de sauna wat gaan liggen vloeken. Een mens moet toch ergens gaan relaxen.
Volgens de meteo's die ze op de brug ontvangen is het rotslecht stormweer aan de Kaap: 8 en 9 Beaufort. Dat belooft voor volgende week. En we moeten er 2x rond met dit klein schipke. Eerst om te gaan lossen in Richarsbay en dan terugkeren om in droge dok te gaan in Kaapstad. Plezant vooruitzicht. ’k Heb al geen zin meer. ’k Zal maar stoppen met schrijven anders verspil ik nog een complete blz aan gefoeter en gezaag. https://nl.wikipedia.org/wiki/Schaal_van_Beaufort#De_windkracht_volgens_de_schaal_van_Beaufort
wikipedia 19h45
Ziezo, hier ben ik weer. De service was eens op tijd afgelopen vandaag. Dat gebeurt niet gauw. Ik ben recht naar mijn kot gestevend, 'k heb orde gemaakt en de kleren voor morgen gereed gelegd. Nu zit ik hier in een proper kot, muziekske aan, pintje erbij, een sigaretje en een blad voor mijn neus. Allez vooruit, schrijven maar. Als ik nu nog wist waarover zou er niks aan de hand zijn. De huis-,tuin-& keukenprobleempjes van boord zijn het vermelden niet waard en voor de rest wordt hier geen geschiedenis gemaakt. Les gens heureux n’ont pas d’histoire. 'k Ga een beetje kleren strijken. Misschien kom ik dan wel op een anekdote die de moeite is om een paar lijnen aan te besteden.
Ah ja, het bier is op. De laatste dozen zijn gisteren uitgehaald. Er zijn al een paar aan het gniffelen, want we zouden pas 11/06 in Richardsbay toekomen. Dus : ofwel moeten de bierdrinkers de riem aanspannen, ofwel vallen ze zonder. En met het slecht weer aan de Kaap kunnen we nog flink wat vertraging oplopen ook. Dus zal ik wel zonder vallen. (Alsof dit een anekdote is om een paar lijnen aan te besteden. Poeh!) Goed, nu ga ik wat strijken.
PS : ivm dracaenas, er zijn er nogal wat aan boord.
te gast bij Wim Helsen ~ Frank Deboosere met een gedicht van Martinus Nijhoff
De wolken
Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag Lang-uit met moeder in de warme hei, De wolken schoven boven ons voorbij En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag.
En ik riep: Scandinavië, en: eenden, Daar gaat een dame, schapen met een herder - De wond'ren werden woord en dreven verder, Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek, Ofschoon de hemel vol van wolken hing, Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
- Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide En wijst me wat hij in de wolken ziet, Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet De verre wolken waarom moeder schreide -
Wolken kijken was op zee heel gewoon. En navenant de breedtegraad varieert het nogal, van indrukwekkende wolkenpartijen tot een enkel wit scheetje dat daar hangt als versiering. We hebben een paar mooie foto’s van wolken, maar dat is voor later.
Martinus Nijhoff is al vaker meegebracht naar de studio en dit vindt ik een heel sprekend gedicht, alleen, Deboosere declameert het kapot volgens mij. Het had iets soberder gemogen.
Op lijn 5 staat 'En ik riep:'. Ja, het jongetje in het gedicht roept, maar dat wil niet zeggen dat degene die het gedicht brengt moet roepen. Zelf roepen overschreeuwt de melancholie van de verzen die volgen. Men kan ook gewoon aangeven dat het jongetje riep. En de opeenvolging van Scandinavië, eenden, een dame, schapen met een herder is ook te energiek. Ik vind het een prachtig gedicht, jammer van de voordracht.
't Is me weeral een week geweest hoor. Waar was ik nu gebleven …
Ah ja, bij dé spaghettisaus. Awel, ik ben de volgende dag naar het Brits schip gestapt met een emmer vers gemaakte spaghettisaus om hen te bedanken voor de hulp, zo moest de Britse chef niet koken. Om 08h45 komen we daar toe, zijn saus stond al op. De trip naar het ander schip is weer een verhaal apart hoor. Dat vertel ik thuis wel, anders komt er geen einde aan de episode. We hebben er een tas koffie gedronken, de Britse chef zou mijn saus invriezen en later gebruiken.
Ik zal het hier nu direct vertellen. Om 06h was ik aan de saus begonnen, een pot voor onze bemanning, en een pot voor de Britse reddende engelen van verse groenten & fruit. Rustig laten sudderen tijdens de ontbijtservice. Saus klaar en in emmer. De emmer (een witte, voor voeding) was vol tot iets onder rand en woog natuurlijk een pak zwaarder dan een emmer water. Een handdoek er over gebonden en we waren weg. Marie ging mee. Of zij zomaar weg kon van haar werk vroeg ik niet, op dat ogenblik was ik KEUKEN en zij was ONDERHOUD. Ik had me dus niet te moeien, maar ik herinner mij dat ik wel bedenkingen had, want van op deck en van uit alle patrijspoorten kan men ons zien stappen. Voor mezelf was ik gerust, want ik had van capt ST carte blanche gekregen ivm mijn tijdsgebruik, maar Marie niet.
Het schip was bijna geladen en lag op ongeveer dezelfde hoogte als de kaai. Onze gangway was binnengehaald en vervangen door een korte houten loopplank. Veel veiliger vond ik dat, met het oog op die saus. Voor we die loopplank afgingen moest ik efkes van hand veranderen, want die emmer woog werkelijk zwaar. Marie vroeg of zij de emmer zou dragen. Ik antwoordde : nee. Waarom niet, en of ik haar niet betrouwde. Ik keek eens recht in haar ogen en zei : nee.
Ik vertrouwde haar om twee redenen niet. Ten eerste : ze was tengerder dan ik, waarom zou zij die zware emmer kunnen dragen? Ten tweede : ze was een sufkop die niet keek waar ze haar voeten zette en om de twee stappen kon struikelen met mijn bedankingscadeau. Dit was niet zomaar een emmer spaghettisaus, dit was een emmer goud! Die emmer moest zonder ongelukken aan boord van het Brits schip geraken. En telkens als hij te zwaar werd zou ik wel van hand veranderen, zo dikwijls als nodig. Zij niet, zij zou mogelijk die emmer laten vallen.
Toen we bij het Brits schip geraakt waren, kwam de matroos van wacht de gangway af en deed teken dat hij de emmer wel zou overnemen. "It's heavy" zei ik. Maar misschien heeft hij dat niet eens gehoord. Matrozen hebben spieren en daardoor hebben zij een ander idee dan ik over wat zwaar is en wat niet. De emmer werd tot in de keuken gebracht. Missie volbracht.
Om 12h is ons schip vertrokken en wij maar wuiven met keukenhanddoeken. Wie bij hen niet te druk bezig was stond ook te wuiven. 't Was plezant geweest en 't was voorbij. Gelukkig maar. Want ik had die middag nog altijd hoofdpijn van dat avondje Engels praten. Als een mens dat niet meer gewoon is hé …
Sindsdien heb ik hier nog eens saus mogen maken, deze keer met meer plezier omdat het niet moést. En gehaktballetjes ook al eens. Onder leiding van Dominique natuurlijk. Da’s wel de 1ste chef die mij in zijn potten laat rommelen. Behalve chef PH dan, maar daar was bij momenten een hoekske af. In '82 was dat. -op schip 07-
16/05 zijn de anciens vertrokken & de vervangers toegekomen. Slechts zes vervangingen in het totaal maar wat een volksverhuizing! We waren ineens met 27 + een cargo surveyor = 28 mensen aan boord van dit schipke. En dan al die Amerikanen die hier rondlopen aan boord. Ik was blij toen ik de 17de ’s morgens de zes zag vertrekken en nog blijer toen we in Houston van de kaai gingen. Met al dat werk heb ik in Houston geen boodschappen kunnen doen. Gelukkig heb ik in de 6 lege cabines nog wat achtergelaten shampoo en tandpasta gevonden. Anders kon ik gaan bedelen links en rechts. Maar ik kom nog allerlei tekort. Dat zal voor Capetown zijn vrees ik. We gaan lossen in Richardsbay en daarna gaat het schip in droogdok in Capetown. 'k Heb nog nooit droogdok meegemaakt. Ik ben benieuwd wat dat voor ons, qua job zoal inhoudt. In Richardsbay komt capt BDS terug. Dat vind ik niet zo'n prettig vooruitzicht. We konden het heel goed stellen met capt ST, maar ja, ons gedacht wordt hier niet gevraagd hé. Capt BDS zijn broerke is hier al aan boord. Hij is voor het ogenblik 2de mecanicien en in Richardsbay vervangt hij deze chef mecanicien. 't Zal wat worden met die twee broertjes daarboven. Hunne pa is walkaptein bij deze rederij, voor 't geval ge het niet moest weten.
'k Hoop maar dat ze niet teveel nutteloze & nodeloze veranderingen gaan doorvoeren want het loopt hier nu op wieltjes en dat zouden we graag zo houden.
Marie is vervangen door een 2de kok/bakker (2nd Cook/Baker). Eindelijk een volwaardige ploeg in de keuken Sinds 16/05 moet ik niet meer in de keuken werken en BLIJ dat ik ben! Het waren zes memorabele en bewogen weken. Aub nooit meer, grootkeuken ligt me niet.
Terwijl ik dit typ voel ik weer de pijn tussen mijn schouderbladen, alles woog zo zwaar. En de pijn in de benen, lang stilstaan aan een werktafel is niks voor mij. Toen al niet. Dat er een 2C/B zou komen in de plaats van een andere steward(ess) hebben Dominique en ik samen bepleit bij capt ST. Hij en zijn madame kenden mijn manier van werken van op schip 09, en dus geloofde hij mij toen ik zei dat ik het onderhoud in dat klein kasteeltje gemakkelijk alleen aan kon. En er kwam een 2C/B ipv een steward(ess). Gered! Danku capt ST.
De 2C/B heet BM en is een verademing na Marie. Hij is nogal een pietje precies. Het zou me niet verwonderen als bij hem thuis de badkamer ingericht is in Rose Bonbon en Gris de Pompadour, maar er is een prima samenwerking en dat is het belangrijkste. Wat een verademing na 'mijn dierbare collega'.
Tiens, heb ik al verteld dat ik haar voorlaatste dag een bord tegen de vloer gekeild heb? Nu moeten ze al veel doen eer ik mijn zelfbeheersing verlies. (tenzij ik jenever gedronken heb, maar dat was vroeger, en dan werd ik giftig, niet gewelddadig). Enfin, ze krijgt me dus zo ver dat ik na zes weken geduld, via het doorgeefraam van uit de keuken plots en zonder een woord een bord tegen de vloer van de pantry keil. Ze mocht al blij zijn dat het niet tegen haar hoofd was. Stil en bleek van schrik heeft ze de rommel opgekuist. De scherven lagen tot in de 4 hoeken van de pantry. Ik zag bleek van koleire. En hartkloppingen! Mensen toch, er is niks zo vermoeiend als kwaad worden. De enige keer dat ik mijn handen uitgestoken heb naar iemand was in '80 en toen had ik ouzo gedronken. Sterke drank is voor niet veel goed precies, enfin, bij mij toch niet.
Deze keer was ik bloednuchter. Natuurlijk, 't was tijdens de middagservice. Zowel de officiersmess als de crewmess zat vol en niemand is komen kijken wat er aan de hand was. Dat was heel wijs van al die mensen. Dominique heeft me naar beneden, naar de groentenfrigo gestuurd om te bekomen. En neem maar een pint uit mijn bak, zei hij. Daar zat ik dan, bij 6°C bovenop een zak aardappelen een pint te drinken. En maar bibberen. Eerst nog van koleire en daarna van de kou. Na ±15 minuten en ben ik naar boven, naar de keuken gaan verder werken. 'k Ben de rest van de dag pompaf geweest. Om 15h was het ongeveer bijgelegd maar samenwerken met Marie hoeft voor mij niet meer. Nee danku, op geen enkel schip nog.
Wat was er gebeurd? Tijdens de middagservice vroeg ze iets aan het doorgeefraam, twee mensen aan een van de tafels had iets gevraagd, een bijkomend ding. Mij staat voor dat het over gebakken halve tomaten ging, maar het is lang geleden. Ik neem een bordje, leg daarop een halve tomaat en geef dat alvast door. Op het tweede bordje leg ik ook een halve tomaat en wanneer ik aan het doorgeefraam kom staat Marie daar wel, maar dat eerste bordje is weg? Was ik dan zo verstrooid? Tijdens de service? Ik nam nog een bordje en legde daar weer een halve tomaat op. Toen ik me naar het doorgeefraam draaide stond Marie daar met twee bordjes te grijnzen. Ze had dat eerste bordje opzettelijk uit mijn zicht gezet. Iemand in de war brengen was haar idee over grappig zijn.
Ten eerste : tijdens de service haalt men geen grappen uit. Ten tweede: het gaat over het eten van andere mensen en dat laat men niet afkoelen om een beetje dwaas te staan grijnzen. Service is service. Punt. Pas achteraf kan wie wil, zich gedragen als een rund.
En toen heb ik een groot bord op de pantryvloer gekeild. Een leeg bord natuurlijk. Niet het derde bordje met die halve tomaat.
