vervolg schip 14 brief  07 ~ 19h ~ eindelijk Cape Town! 

De afwas is vanavond niet zonder brokken verlopen. We waren de ganse dag al aan het rollen maar om 17h30
werd het ineens en zonder waarschuwen zo’n 10° erger. In de crewmess stond alles nog op tafel (natuurlijk)
maar in de mess officieren … owee. Alle tandestokers tegen de vloer in het rond. Zo’n 3 glaasjes vol.
'k Heb ze niet geteld maar het waren er heel veel. Verder lagen de flesjes tafelolie omver, overal plasjes olie.
'k Heb het meeste opgeruimd maar er was geen tijd meer om andere tafellakens op te leggen.
Dan hebben ze maar zo gegeten. A la guerre comme à la guerre en op zee zoals op zee. Enz…
Nu liggen we op anker in de baai van Cape Town. 'k Ben eens buiten gaan kijken, want 
het leek me de moeite, al die lichtjes. Heel de baai vol lichtjes. Enfin, ik dénk dat we op anker liggen of anders
varen we dead slow maar ik voel het machien niet meer trillen. Sebiet nog eens gaan kijken aan deck.
Ik vraag me af wanneer we binnenvaren. 

Owee, o ramp, ik verneem zojuist dat we binnengaan op 16/01. Dat is overmorgen pas. Dwz dat we morgen 
de ganse dag de stad zien liggen en niet aan de wal kunnen of mogen. En dat op een maandag. Wat een marteling.
Neptunus, heb medelijden met ons.

Deze namiddag heb ik nog wat staan strijken want als we in de droge dok liggen ben ik niet van plan
daar veel tijd aan te besteden. Het is toch eigenaardig dat een mens 3 weken en vaak langer op zee kan zijn en
zonder moeite de dagen aaneen kan rijgen met routine en regelmaat, maar als we land gesnoven hebben 
kan het allemaal niet rap genoeg gaan. -walkoorts heet zoiets, in mijn geval toen kapper-koorts, denk ik.

Het begint al een paar dagen op voorhand wanneer de marco met de voorschottenlijst rond komt.
Als ge dan nog helemaal op zee zit en in de oprechte overtuiging leeft dat ge het aan de wal ook rustig gaat houden,
dan vraagt ge een redelijk laag bedrag. Van zodra het land in zicht is en ge de kriebels in uw lijf krijgt, lijkt dat bedrag
opeens veel te klein natuurlijk. Gaan bijvragen aan de kaptein? Jamaar, dan zit die daardoor weer met papierwerk.
En zo begint de miserie dan. Ofwel vraagt ge toch maar bij en dan plots vertrekt het schip 2 dagen vroeger dan voorzien
waardoor ge blijft zitten met dat plaatselijk geld. 

Gelukkig geven ze nu de voorschotten in haven in USD en die krijgt men ongeveer overal gewisseld.
In Brasil is dat zelfs interessanter, daar kan men op de zwarte markt wisselen. Zelf ben ik daar geen held in,
ik laat me maar bedotten. Nu heb ik tot hiertoe geluk gehad, er is altijd wel een goei ziel die zich daarmee wil bezig houden.
Mezelf kennende had ik in vorige havens al genoeg geld opgevraagd en ik dacht dat ik het wel zou redden met
de overblijvende USD tot en met Cape Town. En dan zeggen ze dat een mens op zee niks opdoet. Op zee niet nee,
maar het kan zijn dat een zeemens in haven haar schade inhaalt. En niet bepaald door op zwier te gaan, maar
er is zo vanalles te koop en dat doe ik dus soms, vanalles kopen. Zo heb ik in het zeemanshuis van Richardsbay een kanjer
van een zilveren ring gekocht, ik denk een mannenring, met een ovale ivoorplaat in. -dat mocht toen nog, ivoor.
Mooie ring hoor, maar als ge moet schrijven, of naaien, of ander frullewerk moet doen, kunt ge hem niet aanhouden
want na een tijdje krijgt ge uw hand niet meer van tafel door het gewicht van het ding. Handig is anders.
'k Heb weer eens iets gekocht hoor. 

Er zijn nog van die dingen. Zo dacht ik gel of brilcrème te kopen, want met mijn haar is voorlopig niet veel aan te vangen.
'k Smeer ’s morgens na de douche dat spul op mijn haar, het leek me tamelijk vettig, mô ja, nieuw merk, niet gewoon …
's Middags was mijn haar nog altijd vettig. Niet gewoon meer hé. Blijkt het een crème voor stevig kroeshaar te zijn, niet
geschikt voor mijn haar. Natúúrlijk bleef dat een kliederboel op mijn hoofd!
Voilà, weer eens een voorbeeld van hoe een mens haar opmerkzaamheid verliest als ze te lang in eenzelfde omgeving blijft:
ik kan niet meer aandachtig boodschappen doen ...
Het schijnt dat sommige gevangen het ook hebben. Ze komen vrij en lopen dan onder een auto, of zo.

Dat is het voor vandaag want ik krijg weer ferme kramp in mijn rechter pootje en links kan ik niet schrijven.