schrijfvloer 03 ~ kronieken van 31 jaar vaart, in uitvoering
26-01-2020
119. schip 14 brief 08
1987-06-15 , 14h ~ Cape Town
Dag moe & poe & gans de familie,
'k Heb vanmorgen ulle telegram ontvangen. Hij had gisteren al kunnen binnenkomen als de marco Oostende Radio had kunnen ontvangen. Maar het weer was te slecht, daardoor kwam de telegram vanmorgen pas binnen. We liggen al 5 minuten tegen de wachtkaai en morgen gaan we de droge dok in voor 10 dagen. Vanavond ga ik al eens op verkenning naar de stad.
Het boekje dat papa me meegegeven heeft komt heel goed van pas. Het stadsplan van Cape Town is al 20x gefotocopieerd en sinds een week ongeveer wordt het druk bestudeerd. Tiens, ik zie ineens dat de telegram aan ene MIEKE geadresseerd is. Is dat zo? Of is het al de 1ste fout van de nieuwe marco. Dat kan toch niet hé, vlak na mekaar twee zulke stommelingen?
'k Heb 4 brieven van mama ontvangen, van 4 mei tot & met 2 juni. We krijgen hier regelmatig post, want er wordt regelmatig vervangen. Dwz, we krijgen post op voorwaarde dat iemand ons schrijft natuurlijk. In Richardsbay is capt BSD terug gekomen en die had dus wat bij voor mij (op 11 juni).
- Waarom heet de nieuwe winkel in Hasselt nu Coda? Die naam doet denken aan dagsluiters en katholieke bezinningstoestanden. Nuja, misschien is dat voor de Hasseltse zielen wel een goeie naam.
- Over de verjaardag van Oma zoudt ge me vertellen 'binnen enkele dagen' schrijft ge in uw brief van 14 mei. Ja, vertel maar, ik luister.
Volgens de nieuwsberichten zijn er moeilijkheden met de verdeling van melk en brood hier in Cape Town. Als goed dat we onze eigen bakker bijhebben. En melk drink ik toch niet, dat valt weeral reuze mee.
- Jammer van dat blind lammetje. Hoe moet het nu verder? Misschien zijn de katjes van Bormo wel dood omdat het haar eerste nest was. Bij Mandoer was haar 1ste nest ook geen geslaagde onderneming. Ofwel heeft Bormo iets. Of iets niet.
- Dat van schip 13 wisten we hier ondertussen al. Sommige nieuwkomers aan boord zijn uit Antwerpen of omgeving en in de Antwerpse kranten wordt dat soort dingen opgevolgd. Of is het uitgesmeerd? Zo hebben we heel het artikel over schip 13 hier kunnen lezen. Wat ik niet weet is of Claire toen nog aan boord was en hoe het verder gegaan is met De Krol (matroos). Het moet verschrikkelijk zijn als ge denkt te kunnen vertrekken en het schip verandert plots van vlag. -waarschijnlijk omdat het verkocht werd …? De Krol is 15/03 gemonsterd op schip 13 gelijk met De Jos, maar Jos zit nu dus al hier aan boord. Al goed dat ik toen niet opgeroepen werd. Misschien heeft men achteraf wel voorrang, maar dat betwijfel ik. En dan krijgt men wéér een nieuw wachtnummer en dan wordt het wéér afwachten. Blèrks.
- Tegen wanneer gaat gellie met pensioen? –ze dachten er toen over na … mijn pa dacht zelfs na tot 1999. - Per brief van u (ik ben ze aan het herlezen) komt er een schaapje bij in die wei? –tekeningetjes van mijn ma Dus na de tweeling van toen is er nog een lam bijgekomen? Ik volg niet meer. Zijn dat schapen of konijnen?
- En verder is het al Pieter wat de klok slaat. -de eerstgeborene van Laura-Al goed dat het jung nog niet kan lezen want zijn oortjes aan weerskanten zouden flapperen van de kweeniwa. Wens hem proficiat met zijn 0,5 tand en zeg dat hij zijn oma aan moederszijde zo wat ik het oog houdt want, ik citeer: "dan pak ik hem gewoon in gelijk een mummie, in een keukenhanddoek. Zo blijft hij toch wat zindelijk." … ??? Nu vraag ik mij af wat daar zindelijk aan is? Zijn oma heeft er iets op gevonden hoor: keukenhanddoek! Eén! Precies een scène uit een woonwagenroman. Al goed dat ik de brieven hier niet luidop moet voorlezen. Nu weet ik wel dat ge van hem absoluut een naturist wilt maken en ge doet maar, want bij Laura en Dee mag ik van het flesje drinken en hoef dus geen glas, maar wat gij zindelijk noemt durf ik hier niet aan denken want dan ben ik mijn job kwijt. –waarschijnlijk bedoelde ze hygiënisch ipv zindelijk maar waarom een keukenhanddoek?
- Als ge gepensioneerd zijt en ge gaat óf Italiaans óf Engels studeren, neem dan Spaans en Engels. Half de wereld spreekt Engels en Spaans. En daarbij, Dante is een ambetante met zijn kattepis van een Beatrice. Onlangs hebben we Hendrik IIX gezien op video, met Burton in de hoofdrol. Goeie psycholoog die Shakespeare. Liever Engels hoor ma, want als ge bvb eens een half jaar Zuid-Afrika of naar Israël of naar Canada wilt, dan loopt ge niet zo ver met uw Italiaans. Of misschien wel ver, maar verloren dan ook. En vraag maar eens de weg aan een olifant of een krokodil of een slingeraap die geeneens Italiaans spreekt.
Tot zover voor vandaag. Soms moet ik nog een beetje gaan werken. Nu dus.
De afwas is vanavond niet zonder brokken verlopen. We waren de ganse dag al aan het rollen maar om 17h30 werd het ineens en zonder waarschuwen zo’n 10° erger. In de crewmess stond alles nog op tafel (natuurlijk) maar in de mess officieren … owee. Alle tandestokers tegen de vloer in het rond. Zo’n 3 glaasjes vol. 'k Heb ze niet geteld maar het waren er heel veel. Verder lagen de flesjes tafelolie omver, overal plasjes olie. 'k Heb het meeste opgeruimd maar er was geen tijd meer om andere tafellakens op te leggen. Dan hebben ze maar zo gegeten. A la guerre comme à la guerre en op zee zoals op zee. Enz… Nu liggen we op anker in de baai van Cape Town. 'k Ben eens buiten gaan kijken, want het leek me de moeite, al die lichtjes. Heel de baai vol lichtjes. Enfin, ik dénk dat we op anker liggen of anders varen we dead slow maar ik voel het machien niet meer trillen. Sebiet nog eens gaan kijken aan deck. Ik vraag me af wanneer we binnenvaren.
Owee, o ramp, ik verneem zojuist dat we binnengaan op 16/01. Dat is overmorgen pas. Dwz dat we morgen de ganse dag de stad zien liggen en niet aan de wal kunnen of mogen. En dat op een maandag. Wat een marteling. Neptunus, heb medelijden met ons.
Deze namiddag heb ik nog wat staan strijken want als we in de droge dok liggen ben ik niet van plan daar veel tijd aan te besteden. Het is toch eigenaardig dat een mens 3 weken en vaak langer op zee kan zijn en zonder moeite de dagen aaneen kan rijgen met routine en regelmaat, maar als we land gesnoven hebben kan het allemaal niet rap genoeg gaan. -walkoorts heet zoiets, in mijn geval toen kapper-koorts, denk ik.
Het begint al een paar dagen op voorhand wanneer de marco met de voorschottenlijst rond komt. Als ge dan nog helemaal op zee zit en in de oprechte overtuiging leeft dat ge het aan de wal ook rustig gaat houden, dan vraagt ge een redelijk laag bedrag. Van zodra het land in zicht is en ge de kriebels in uw lijf krijgt, lijkt dat bedrag opeens veel te klein natuurlijk. Gaan bijvragen aan de kaptein? Jamaar, dan zit die daardoor weer met papierwerk. En zo begint de miserie dan. Ofwel vraagt ge toch maar bij en dan plots vertrekt het schip 2 dagen vroeger dan voorzien waardoor ge blijft zitten met dat plaatselijk geld.
Gelukkig geven ze nu de voorschotten in haven in USD en die krijgt men ongeveer overal gewisseld. In Brasil is dat zelfs interessanter, daar kan men op de zwarte markt wisselen. Zelf ben ik daar geen held in, ik laat me maar bedotten. Nu heb ik tot hiertoe geluk gehad, er is altijd wel een goei ziel die zich daarmee wil bezig houden. Mezelf kennende had ik in vorige havens al genoeg geld opgevraagd en ik dacht dat ik het wel zou redden met de overblijvende USD tot en met Cape Town. En dan zeggen ze dat een mens op zee niks opdoet. Op zee niet nee, maar het kan zijn dat een zeemens in haven haar schade inhaalt. En niet bepaald door op zwier te gaan, maar er is zo vanalles te koop en dat doe ik dus soms, vanalles kopen. Zo heb ik in het zeemanshuis van Richardsbay een kanjer van een zilveren ring gekocht, ik denk een mannenring, met een ovale ivoorplaat in. -dat mocht toen nog, ivoor. Mooie ring hoor, maar als ge moet schrijven, of naaien, of ander frullewerk moet doen, kunt ge hem niet aanhouden want na een tijdje krijgt ge uw hand niet meer van tafel door het gewicht van het ding. Handig is anders. 'k Heb weer eens iets gekocht hoor.
Er zijn nog van die dingen. Zo dacht ik gel of brilcrème te kopen, want met mijn haar is voorlopig niet veel aan te vangen. 'k Smeer ’s morgens na de douche dat spul op mijn haar, het leek me tamelijk vettig, mô ja, nieuw merk, niet gewoon … 's Middags was mijn haar nog altijd vettig. Niet gewoon meer hé. Blijkt het een crème voor stevig kroeshaar te zijn, niet geschikt voor mijn haar. Natúúrlijk bleef dat een kliederboel op mijn hoofd! Voilà, weer eens een voorbeeld van hoe een mens haar opmerkzaamheid verliest als ze te lang in eenzelfde omgeving blijft: ik kan niet meer aandachtig boodschappen doen ... Het schijnt dat sommige gevangen het ook hebben. Ze komen vrij en lopen dan onder een auto, of zo.
Dat is het voor vandaag want ik krijg weer ferme kramp in mijn rechter pootje en links kan ik niet schrijven.
Ik heb vanmorgen een telegram gekregen van SW. Hij was hier 04/06 reeds toegekomen (de telegram) maar mocht pas vandaag besteld worden, stond er op. En ik heb die dag nog gebeld en SW zegt zomaar stillekes niks! Vanmorgen wenste Valdez me 'feliz cumpleaños' en ik moest nog vragen "Ikke?" Wel ja, volgens de kalender is het weer zover. Vorig jaar was ik gans andere dingen aan het doen, als ik me goed herinner. Was dat niet die memorabele avond dat Muissie en ik in de netels geëindigd zijn en dat ik de volgende ochtend bij haar op de sofa wakker geworden ben met brandend vel? Toen had ik blijkbaar niet veel vaste grond onder de voet. Vandaag letterlijk niet. Het is nogal slecht weer. Geen regen, maar enorme wind, veel deining en we rollen en stampen.
In Cape Town is het maar 12 tot 15°C en 's nachts zakt de temperatuur tot 6°C. Dat belooft weeral in deze blikken doos. De isolatie is hier niet veel waard. Bij vertrek in Richardsbay scheen de zon nog en de airco stond af. Toen was het hier binnen niet om uit te houden. De ch.eng zet de airco weer aan -> fris hierbinnen. 's Avonds zon weg -> ijskoud hierbinnen, maar airco blijft aan! Wat temperatuur betreft is het buiten beter dan binnen. 'k Zou al evengoed in de sauna kunnen gaan schrijven, maar daar is niet genoeg licht en daar val ik zó in slaap. Dat is niet de bedoeling.
Toen we náár Richardsbay vaarden hebben we ook zo'n roldag gehad. Ik denk dat het woensdag was. De coffeetime is gedaan om 15h20, ik kijk nog eens goed de crewmess rond om te zien of niks van tafel kan vallen, alles oké, alles zeevast. Ik verdwijn naar de mess officieren om daar wat te gaan frutselen aan de tafels, om de spullen zeevast te zetten. 'k Kom weer in de pantry met de asbakken uit hun smokeroom en wat zie ik? Heel de vloer van de crewmess nat. En maar rollen dat water. 'k Dacht eerst dat er avocado-pottekes gevallen waren, maar die stonden nog allemaal zeevast. Van waar kwam dan al dat water?
Na de coffeetime had de aspirant van deck (junior officier) zijn fles water van 1 gallon (= ± 3L) op tafel laten staan. Die bidon had ik op de vloer gezet, daar zou ze misschien wat heen en weer schuiven met de bewegingen van het schip, maar ze kon al niet meer kapot vallen. Hoogstens wat schuiven. Terwijl ik aan stuurboord bij de officieren bezig was is hij weer langs gekomen en had zijn bidon weer op tafel gezet. Waarom weet geen kat. En pats, de bidon sloeg tegen de vloer en was kapot natuurlijk. Precies of ik heb nog niet genoeg werk. 'k Hoor de stem van de 1ste stuur in de keuken, ikke naar de keuken. - Ah, stuurman! Ik veronderstel dat Mr. xyz aan deck aan het werk is? - Ja, waarom? Die brave 1ste stuur komt mee kijken en zegt uit zichzelf : - Ik zal hem gaan roepen. Braaf van die 1ste stuurman hè. Hij zag wel dat het menens was want anders ben ik niet zo hyperbeleefd dat ik de mensen Meneer + familienaam noem. (Behalve de 4 hoogste graden en de marco wordt iedereen bij de voornaam genoemd. Bij CMB was dat niet zo maar dit is een andere rederij. 'k Heb al 2 maanden en 2 weken nodig gehad om dat te merken en er aan te wennen en soms is het nóg moeilijk wennen.)
Terwijl Mr de Aspirant aan bakboord de crewmess aan het droogleggen was, ben ik wat aan stuurboord in de smokeroom gaan staan, om te bekomen van het lachen. Hebt ge dat al geweten dat ze iemand van deck halen om binnen in het kasteel zijn rommel komen opkuisen? Nog nooit meegemaakt. Daar moet ge bij deze rederij voor zijn. Ik had zo hard niet mogen lachen want toen ik in mijn cabine kwam lag daar mijn radio tegen deck. Hij doet het nog maar de toetsen hebben een ferme slag gehad. Plezant is anders. Maar dat heb ik dus niét aan Mr. xyz verteld hé.
https://www.ebay.com.au/c/1530252422 'k Dacht nochtans dat ik de radio zeevast gezet had, maar niet vast genoeg blijkbaar. Gelukkig was er niks uit de frigo gerold en gebroken. Dié deur had ik wél vastgezet hoor.
Het doet deugd weer eens langs land te varen na 3 weken alleen maar water. Niet dat ik iets tegen water heb, het zou maar erg zijn in deze job. We varen wel wat ver uit de kust om de nummerplaten van de auto's te kunnen lezen. Toch is land plezant. Eigenlijk zien we enkel een donkergroene lijn, met daarboven donkergrijze wolken. 't Is hier op zee precies beter weer dan ginderachter en ik heb mijn paraplu niet bij! Radio en TV kunnen we al wel ontvangen. Gek taaltje dat Afrikaans –de onvoltooid verleden tijd is er uit verdwenen! De nieuwslezers kan ik vlot verstaan, maar de discjockeys niet. Die praten te snel. Zij schakelen zonder overgang van Afrikaans naar Engels en terug. Bestaat bij ons in Brussel ook zo'n zender waar Nederlands & Frans in 1 aankondiging door elkaar gebruikt worden? Dat zou dan een zender in plat Brussels moeten zijn.
Onze pa is goed zenne, ik moet voor hem naar Herman & Rousseau -uitgeverij- en ik heb niks treffelijks bij om aan te doen voor zo'n bezoek. 'k Zal daar eens binnenstappen in de kledij die ik draag om in duistere zeemanskroegen te overleven! Ik heb niet eens een fatsoenlijke handtas bij! En mijn haar! Maar goed dat ze daar alle documentatie al hebben of ik stond daar met mijn mond vol tanden. Of toch bijna. Na dat 'zakenbezoek' zal ik die brave mensen eens meesleuren naar het havenkwartier ook nog zeker? Kwestie van hen hun eigen stad eens te laten zien. Nee, serieus nu : ik ga eerst een naar de kapper en dan een beetje winkelen en ik zal de dag erna pas mijn neus in Herman & Rousseau hun zaken gaan steken. Want als ze me zó zien binnekomen, is 't gedaan met Beatrijs. https://nl.wikipedia.org/wiki/Beatrijs Geef dan maar de legende van Bloody Mary uit. Die past voorlopig beter bij mijn imago.
Na al deze larie, ik bel wel naar pa om te zeggen 1/ of ik daar binnen geraakt ben, 2/ of ik daar de juiste persoon te pakken gekregen heb, 3/ hoe het daar afgelopen is. Ziezo. Als pa nog van die boodschapkes in het buitenland heeft, altijd welkom.
En nu een vraag : waarom enkel Beatrijs? Waarom niet een Claesproductie? Wordt er geen Nederland gedoceerd aan de Afrikaanse unifs? Nu ja, we zien wel.
Tot zover de berichtgeving voor de thuisclan. Ik krijg weer schrijfkramp. Hier achter mij zit ene al mijn chips op te peuzelen 'om naar Dire Straits te luisteren'. Want ik leen niks geen MC's meer uit hé. Ze komen of niet of beschadigd terug en mijn Hitachi heeft zo al genoeg te lijden gehad. De mensen kunnen hier in de cabine muziek komen luisteren. Niet allemaal tegelijk.
Vandaag passeren we Cape Town. Het is ineens véél frisser geworden. De airco werd af gezet, er is nu wel ventilatie, maar zonder de koeling. 's Morgens moet ik een dikke trui aan of ik verstijf ter plaatste tot de zon opkomt. Het is weeral eens feestdag. Wat een oversteek! Er gaat geen week voorbij of er moet iets gevierd worden. En ik dacht dat we het op zee rustig zouden hebben. Jawadde … En de festiviteiten vallen telkens óf op maandag óf op vrijdag. Probeer hier maar eens vijf dagen door te werken. Een mens (ikke) zet het werkprogramma op 7 dagen, maar als ge hier niet danig de kalender in het oog houdt blijven er ineens maar 4 of 5 echte poetsdagen meer over. Gelukkig is het is dit tijdelijk, ooit zijn de feestdagen op.
1987-06-13, 13h, op zee
Ziezo, dat was dan Richardbay. Overmorgen gaan we de droge dok in, Cape Town. Volgens de mensen die er al geweest zijn en volgens de Zuid-Afrikaanders is Cape Town een plezante stad. En daar gaan we nu 10 dagen droogdokken. 't Zal weer een dure aangelegenheid worden. Niet dat een mens verplicht is op zwier te gaan maar zeelieden wel en daar ben ik (gelukkig) ook bij.
Vandaag ga ik vroeg slapen want ik ben nog moe van vorige donderdag. Die telefoontjes waren plezant hé. Enfin, voor mij toch.
Waarschijnlijk gaat dit over een bezoek aan de plaatselijke Zeemansclub of het Zeemanshuis, daar kunnen zeelieden naar het thuisland bellen aan een schappelijke prijs.
Om 17h15 heb ik een taxi genomen naar het schip om op tijd te zijn voor de avondafwas. Van 18h tot 19h afgewassen en opnieuw de taxi in. De twee ritten samen ± 400 BF om een uur op de job te zijn. Ik heb ik dat uur niet eens zoveel verdiend, denk ik. Môja, mijn reputatie heeft me vanzeleve al meer gekost dan dat. Die avond ben ik terug gegaan naar het zeemanshuis. Wat een geluk dat ik in de namiddag gebeld heb want er stond me daar een file aan de telefoons om de moed bij te verliezen. Zo te zien was niet alleen onze bemanning daar maar ook de bemanningen van alle andere schepen in de haven.
Twee van ons schip waren in de namiddag naar de dokter gemoeten. Ipv recht weer naar boord te gaan zoals dat moet, waren ze nog altijd in het zeemanshuis hun miserie aan het verdrinken. Dat moet ook al eens, maar ik vraag me af hoe zoiets gaat aflopen. Om 23h was ik weer aan boord en dat was hoogtijd ook. De volgende ochtend was minder geestig. Om 06h was het al standby-vertrek en een drukte, amai, en ik had gedacht het die morgen eens extra rustig te houden. Arme ik & arme wij allemaal. Ge had ze moeten zien binnenkomen. Nog helemaal verfrommeld van een avondje uit.
Zo tond 08h was ik een beetje op mijn plooi (routine is een mooi ding) en de rest van de dag verliep volgens de gewone normen van een vrijdag-op-zee. Met dat verschil dat ik in de vroege ochtend 'vergeten' was mijn eigen cabine te doen. Dus ging ik die efkes rap doen, om 16h45, vlak na de smokeroon vd officieren. Ik zette de stofzuiger al klaar in de ingang van mijn cabine en ik ging enkel nog wat frullen wegruimen in de smokeroom. Komt de wiper daar de de stofzuiger vragen voor de ECR (= engine control room, de controlekamer van de machineruimte). Hij had nog altijd maag-, lever- en nierpijn. En oogpijn, daarom was hij naar de dokter gemoeten. Plús een houten kop sinds 's morgensvroeg. Ik leen dus zéér grootmoedig de stofzuiger uit, mijn enig middel om snel enig poetswerk gedaan te krijgen in mijn eigen cabine. Morgen dan maar … En ja, vanmorgen vergeet ik het wéér, omdat er linenchange op het programma stond.
Linenchange = wekelijks proper beddegoed voor heel de bemanning, voor 20 personen. Dat weegt een pak en er was geen lift aan boord. Bij de matrozen bracht ik het linnen tot aan hun cabine, hun bed deden ze zelf. De mensen van de keuken deden ook hun bed zelf en de bedden van de officieren deed ik. Dat is een zware voormiddag hoor.
Vanmorgen om 10h houdt capt BDS inspectie om te kijken welke reparaties er moeten gebeuren in de bewoning, tijdens het verblijf in droge dok. -capt ST en zijn vrouw waren alweer naar huis, of naar een ander schip- In volle linenchange! Ik heb er mij vanaf gemaakt met 'geen tijd' en hij zag dat hij me moest geloven. Nu moeten er wel een paar kleine dingen gedaan worden in mijn kot, maar geef me een schroevendraaier en ik los dat zelf op. -vanaf het volgende schip zaten twee schroevendraaiers standaard in mijn bagage-
In Cape Town worden in het totaal 5 mensen vervangen. Zo komen er weeral nieuwe gezichten aan boord. En die hebben dan weer post bij. Er wordt hier geregeld vervangen en dat is een geluk of we zaten hier maanden zonder post? Ziezo, nu ga ik een beetje orde maken, want dat is hier nu wel nodig.
te gast bij Wim Helsen ~ Bruno De Wever met : Pamflet over de schande van armoede 'Uit woede en onbegrip', van Jos Geysels & Erik Vlaminck
Uit woede
Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land kinderen met honger in schoolbanken rekensommen maken en K3-liedjes zingen. Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land ouderen van de barre kou hun bed niet durven te verlaten. Omdat het mogelijk is dat in een welvarend land een moeder haar pijn niet met een dokter durft te delen, daar de medicatiekost haar schuldenberg alleen maar uitzichtlozer maakt.
en onbegrip
Voor 'verkozenen des volks' die niet de minste voeling hebben met een groeiende groep medemensen die zich permanent zorgen moet maken om basisvoorzieningen, zoals voedsel, kledij, verwarming of onderdak.
Voor holle slogans als 'jobs, jobs, jobs' die als axioma én als mantra worden gebruikt om al wat stinkt, vervuilt, verslaaft, uitbuit en ontmenselijkt goed te praten.
Helsen zegt 'het is niet genuanceerd'. Nee natuurlijk niet, het is een pamflet. En bij een pamflet is het van belang dat de inhoud een duidelijke richting of strekking heeft, vaak in negatieve zin: er wordt dan tegen een misstand geprotesteerd, een toestand, gebruik of gewoonte wordt gehekeld. In positieve zin kan het een oproep tot actie bevatten, een standpunt tot verbetering uitdragen, of een stellingname verwoorden. (wiki)
En natuurlijk moeten er pamfletschrijvers zijn, zoals De Wever zegt, maar wie de boodschappen doet in een supermarktje of het openbaar vervoer neemt ziet zelf wat de realiteiten zijn en heeft geen pamfletten nodig.
Ziezo, 'k heb mijn musicasettes op orde gelegd en 4 bloezen gestreken, allevier blauwe. De MC's op orde leggen was de zwaarste job. Nuja, 1 keer om de 2 maanden is nog niet té zwaar. En 't was nodig ook want die schuif zag er nogal uit. Zo nog 2x orde maken en ik kan ze al weer inpakken, want dan zijn de 6 maanden om. -het zijn uiteindelijk 8 maanden geworden want later in Antwerpen heb ik bijgetekend.
'k Heb ondertussen gemerkt dat ik een flink aantal MC's thuis gelaten heb. Domweg vergeten? Ofwel vond ik ze tijdens het inpakken niet de moeite om ze mee te nemen. Dat kan ook.
Wat ik al wel weer ingepakt heb is mijn wekker. Een wekker met snoer. Dat ding slaat hier tilt. Na de 1ste dag was hij al weer ingepakt. Moest ik daarvoor zoveel moeite doen! We worden hier trouwens per telefoon gewekt. dat heeft zijn voor- & nadelen. Liefst wordt ik gewekt met een tas koffie en een toastje met boter & confituur maar dat zal wat veel gevraagd zijn, vrees ik.
Dat elektrische wekkers en klokradio's doldraaien aan boord komt omdat zij gemaakt zijn op 50Hz wisselspanning en het schip staat op 60 Hz. Aan andere elektrische toestellen is dat verschil van 10 HZ niet te merken, omdat het geen precisie-instrumenten zijn. https://nl.wikipedia.org/wiki/Hertz_(eenheid)#Enkele_voorbeelden
Mijn cabine ziet er heel wat beter uit dan de cabine op schip 13 hoor. Ze is ruimer en ik heb zelfs een frigo. Dat was ook lang geleden, van in '83 op schip 09. Alleen heeft ze geen zicht op zee. Ik zit midships op het maindeck en ik kijk uit op een hoop pijperijen. Maar een mens kan niet alles hebben. Boven bij de matrozen kijken ze wel uit op zee, maar ze hebben geen frigo en hun cabines zijn zo groot als een volière. Als ze de kleerkast willen opendoen moet eerst de badkamer dicht en de cabinedeur moet dicht als ze de badkamer willen open krijgen. Nog erger dan op schip 13. Dan heb ik toch liever de cabine hier beneden. De meubelen zijn in een soort formica, een vaal mat oranje. Da's al wat beter dan dat namaakhout.
In de cabines van de officieren ligt vasttapijt. Da 's natuurlijk weer heel ondankbaar werk om dat te onderhouden, vooral omdat er geen shampoo-machientje aan boord is. Maar daar maak ik me nog geen zorgen over. Stofzuigen is voorlopig voldoende er is nog genoeg ander werk. Vandaag ben ik eens aan de schabben van de pantry begonnen. Ik wou die 'efkes' doen alvorens de vloer te schrobben. Toen ik ze leeggemaakt had was het natuurlijk veel erger dan ik gedacht had. Zo efkes met een natte doek overgaan zou niet veel opgelost hebben. Alles plakte in die kastjes. Verdomme, en het was al 16h40! Dan maar met de grove borstel en de spuit er in. Het werd alsmaar later en die pantry moet droog liggen tegen 17h15 want dan komt daar weer een pak volk door en tegen 17h30 moet ik moet ik gedoucht & omgekleed gereed staan. 'k Kreeg het nogal warm. En ondertussen maar foeteren op collega Marie. Is dat een manier om uw terrein achter te laten? 'k Heb al met een ander soort mensen gewerkt hoor.
Ik ben dus die kastjes aan het spoelen met de spuit en waarom weet ik niet, ik kijk eens meer opzij: er was een pak water de mess matrozen in gelopen. Gelukkig stonden de stoelen daar nog van de vloer, het water daar opgenomen en de airco wat hoger gezet. Het was er rap droog. En dan in de pantry maar water wegtrekken, naar het afvoerputje aan de andere kant. Het schip helt al enkele dagen naar bakboord. Dat was ik vergeten. Het afvoerputje van de pantry ligt aan de stuurboorkant. Het was me daar een gevecht tegen het water en tegen de klok en vraag me niet hoe maar om 17h15 was de klus geklaard en hing mijn tong op mijn voeten. Toen ben ik op 't gemakske ene gaan pakken in mijn cabine. Dat had ik verdiend, vond ik. Raprap omkleden en naar de pantry op post. Zodoende moet ik nu nog douchen. Dat ga ik direct doen zie, want het is ondertussen al 22h30.
te gast bij Wim Helsen ~ Francesca Vanthielen met sonnet 'LXXXIX' van Pablo Neruda
Wanneer ik sterf, wil ik je handen op mijn ogen: ik wil dat het licht en de tarwe van je dierbare handen nog een keer hun koelte over mij uitspreiden: ik wil de zachtheid voelen die mijn lot heeft veranderd.
Ik wil dat je leeft terwijl ik, slapend, op je wacht, ik wil dat je oren de wind blijven horen, dat je de zeegeur ruikt waar we samen van hielden en dat je blijft lopen op het zand waar wij liepen.
Ik wil dat al wat ik liefheb blijft leven, en jou heb ik boven alles liefgehad en bezongen, Daarom, mijn bloemrijke, moet je blijven bloeien,
opdat je bereikt al wat mijn liefde je opdraagt, opdat mijn schaduw je haar blijft beroeren, opdat men zo de zin van mijn lied begrijpt.
'k Was over planten bezig hè? Awel, er zijn zeker 6 dracaenas aan boord. Ze staan er goed voor behalve een paar die in een patrijspoort stonden, achter glas in volle zon. Maar daar is ondertussen aan verholpen. Ik vond ze zelfs mooier dan yucca's nu. Er zit meer afwisseling in het blad. Avocado’s hebben we hier ook, er zijn zelfs een paar struise boomkes bij. 'k Heb zo’n 40-tal bakjes staan, verspreid over gans het kasteel. Tof hoor. De 3de stuur en de elektrieker zijn nog zotter dan ik. Zij hadden elk potaarde en zaad uit België meegebracht. Verder worden hier alle mogelijke fruitpitten in de grond gestopt. Meloen en pastek hebben de voorkeur, die schieten het snelst en geven weelderig groen. Ik heb ook nog een flink aantal waterpottekes staan -afgesneden waterflessen- met avocadopitten in. Sommige maken al wortel. Tof hoor. We noemen het schip nu de Floral ipv de Coral.
Sebiet ga ik douchen, want ik verspreid zo lichtelijk de geur van javel. 'k Heb vandaag de badkamers uitgewassen. Dat zijn er 12. Nadien geurde het kasteel als een zwembad. 'k Heb de truk gevonden hoor. 'k Maak een sterk sop van bruine zeep met bleekwater, ik zet de schrobber op de schotten, de wanden en de vloer, het sop efkes zijn werk laten doen en naspoelen met de douche. Drogen doet het vanzelf wel dank zij het ventilatiesysteem. En dat het bleekwater wat langer blijft ruiken dan gewoonlijk, dat geeft niet. Zo weten ze tenminste dat de badkamers hun beurt gehad hebben deze week. Met de ventilatie is die geur om 15h wel weggezogen en geblazen. De job hangt eigenlijk aaneen van de trukskes. Enfin, da's weeral geklaard tot volgende woensdag. Gisterenavond heb ik nogal staan doorstrijken. Alle witgoed is klaar. Als ik vanavond weer zo’n acute aanval van ijver krijg dan strijk ik mijn gekleurd goed ook in één trok door. ALS hè, want geen ijver, geen strijk hoor. Na de werkuren doe ik enkel nog waar ik écht zin in heb. Dromen van een bezoek aan de kapper bvb. Ge zou me hier moeten zien lopen. Precies een boskat. Vanachter hangt mijn haar al tot op mijn schouders en vooraan hangt het tot over mijn ogen. Om te werken draag ik alles achteruit op een staart, maar da's nog veel te warm. Gelukkig wordt het binnenkort koeler. We zijn toch al ter hoogte van Trinidad en Tobago, maar dan wel in het midden van den Atlantic. De andere mensen lopen met kort haar omdat ik het knip. Maar in mijn eigen haarbos durf ik mijn schaar niet zetten. Wie weet hoe loopt dat af. Daarom los ik het op met een rekkertje. Het moet maar goed zijn tot Cape Town. ('k Verwacht precies nogal veel van die 10 dagen in Cape Town, teveel misschien. Owee.)
Eigenlijk had ik vandaag moeten doorwerken tsn 13h en 15h, smokeroom en mess officieren. Maar dat zal voor morgen zijn. Die 12 badkamers zitten nog in mijn spieren. Om 15h30 volgt er ook weeral een full-speed job. Vertragen, want anders ben ik vanavond geen mens meer voor de afwas. Als ik zo overdenk wat er nog allemaal moet gedaan worden vóór Richardsbay, dan rijzen mijn haren ten berge (allemaal). Schone cadeau van de collega Marie. Is het zo dat men de secteur overdraagt aan de volgende? Geen beroepsfierheid? Bon, ik ga niet teveel zagen over de job, dat lost niks op.
Zeggen dat hier mensen aan boord zijn die nog energie overhouden om 's avonds beneden powertraining te gaan doen en te pingpongen. Vrij verdacht vind ik zoiets. Wie heeft er na een zware dag aan deck of in 't machien nog fut over. Of is het daar toch niet zo zwaar werken als ze zo graag beweren? 'k Zal nog eens medelijden hebben met hen zie!
Onlangs was er zo’n beetje touwtrekkerij met de nieuwe 1ste stuur (onze baas) over de pingpongtafel beneden. Die gebruik ik om de lakens van de scheepswas op te vouwen. Hij heeft het uiteindelijk zo gelaten want op de smalle werktafel in de laundry kan men geen grote stukken vouwen, dat zag hij ook wel. Hij staat elke voormiddag touwtje te springen, 2000x, op het bovendeck. Verder staat nu in het hospitaal een hometrainer en een roeimachine. Op die hometrainer doet hij elke dag ± 15km in 30min. 'k Vraag me af waar dat allemaal goed voor is. Toch gek dat de lagere bemanning zoiets nooit nodig heeft hè. Môja, me niet teveel afvragen hier, dat is niet goed voor mijn gemoedsrust. -vaarde ik voor mijn mentale gezondheid?
Met dat al lijkt het hospitaal op een trainingszaal en als we ergens scheepvaartinspectie krijgen hangen we. Degenen die daar ooit met een gewonde binnen moeten breken zelf een been over de roeimachine en er staat maar één ziekenbed hè.
te gast bij Wim Helsen ~ Dominique Deruddere met een fragment uit 'Moondance' van Van Morisson
Well, it's a marvelous night for a moondance With the stars up above in your eyes A fantabulous night to make romance 'Neath the cover of October skies And all the leaves on the trees are falling To the sound of the breezes that blow And I'm trying to please to the calling Of your heart-strings that play soft and low And all the night's magic seems to whisper and hush And all the soft moonlight seems to shine in your blush
Can I just have one more moondance with you, my love Can I just make some more romance with you, my love
Op 04min19 zegt Deruddere : "Het is simpel Engels. Voor een elfjarige is het totaal te begrijpen, dus ook voor mij. En voor iedereen." Daar geloof ik niks van. Zijn broer zal wel geholpen hebben met de finesses in de tekst. Dit taalgebruik is een poëtisch en ook versluierd Engels, niks simpel voor een kind van elf.
Dat hij toen geraakt was door de sfeer van het nummer, geloof ik dan weer wel. Sfeer is meer dan alleen maar een tekst met beeldspraak. Er is de muziek, de stem, het ritme… En een kind reageert op het geheel, met inlevingsvermogen. Maar dat hij de tekst toen al 'simpel' Engels vond, nee. Da's larie.
Gisteren ben ik om 14h50 gestopt met schrijven, ik dacht nog 10 minuten en dan ga ik naar de coffeetime. Maar eerst ging in die 10 minuten efkes mijn benen bijwerken, want voor het poetswerk loop ik in short rond en dan moet het in orde zijn newaar. Nu dacht ik dat het schip niet bewoog maar na 16 dagen op zee merkt men zoiets niet meer. Tenzij men met precisie-instrumenten bezig is zoals een gloednieuwe, vlijmscherpe gilette bvb. Dan rolt het schip ineens weer wél. 'k Bekijk mijn linkerbeen eens: 2 grote krassen in mijn vel. En bloeden! Ondertussen had ik niet gezien dat aan mijn rechtervoet al een plas lag van ± 20cm. Op de duur hing alles onder het bloed. In mijn badkamer was 't precies een Hitchcockfestvival.
Ik bel naar de crewmess om te vragen of iemand me de eerste hulpdoos uit de keuken wil brengen. Geen bloedstelpende watten. Gewone watten genoeg om een matras mee te vullen, maar aan boord niet één plukje bloedstelpende watten. Straf hè. Stel u voor dat er iets serieus gebeurt. Nu zien mijn benen er uit alsof ik ze geraspt heb.
Gisteren heeft iemand naar huis gebeld. Het is naar hij vertelt geen fameus weer in België. Hier werken ze in bloot bovenlijf aan deck. Behalve de 3de stuurvrouw natuurlijk, maar zij is ook in zomertenue hoor. Al goed dat de airco hier prima functioneert. 't Zou anders niet uit te houden zijn in deze koekendoos.
Alle buitendeuren en patrijspoorten zijn hier potdicht. Safety first, dit is een gastanker. Dat was ik al wel gewoon van schip 09 en schip 11, maar gezellig is toch anders. Voorlopig kan ik niet aan deck, mijn benen moeten eerst nieuw vel krijgen. 'k Zal in de sauna wat gaan liggen vloeken. Een mens moet toch ergens gaan relaxen.
Volgens de meteo's die ze op de brug ontvangen is het rotslecht stormweer aan de Kaap: 8 en 9 Beaufort. Dat belooft voor volgende week. En we moeten er 2x rond met dit klein schipke. Eerst om te gaan lossen in Richarsbay en dan terugkeren om in droge dok te gaan in Kaapstad. Plezant vooruitzicht. ’k Heb al geen zin meer. ’k Zal maar stoppen met schrijven anders verspil ik nog een complete blz aan gefoeter en gezaag. https://nl.wikipedia.org/wiki/Schaal_van_Beaufort#De_windkracht_volgens_de_schaal_van_Beaufort
wikipedia 19h45
Ziezo, hier ben ik weer. De service was eens op tijd afgelopen vandaag. Dat gebeurt niet gauw. Ik ben recht naar mijn kot gestevend, 'k heb orde gemaakt en de kleren voor morgen gereed gelegd. Nu zit ik hier in een proper kot, muziekske aan, pintje erbij, een sigaretje en een blad voor mijn neus. Allez vooruit, schrijven maar. Als ik nu nog wist waarover zou er niks aan de hand zijn. De huis-,tuin-& keukenprobleempjes van boord zijn het vermelden niet waard en voor de rest wordt hier geen geschiedenis gemaakt. Les gens heureux n’ont pas d’histoire. 'k Ga een beetje kleren strijken. Misschien kom ik dan wel op een anekdote die de moeite is om een paar lijnen aan te besteden.
Ah ja, het bier is op. De laatste dozen zijn gisteren uitgehaald. Er zijn al een paar aan het gniffelen, want we zouden pas 11/06 in Richardsbay toekomen. Dus : ofwel moeten de bierdrinkers de riem aanspannen, ofwel vallen ze zonder. En met het slecht weer aan de Kaap kunnen we nog flink wat vertraging oplopen ook. Dus zal ik wel zonder vallen. (Alsof dit een anekdote is om een paar lijnen aan te besteden. Poeh!) Goed, nu ga ik wat strijken.
PS : ivm dracaenas, er zijn er nogal wat aan boord.
te gast bij Wim Helsen ~ Frank Deboosere met een gedicht van Martinus Nijhoff
De wolken
Ik droeg nog kleine kleren, en ik lag Lang-uit met moeder in de warme hei, De wolken schoven boven ons voorbij En moeder vroeg wat 'k in de wolken zag.
En ik riep: Scandinavië, en: eenden, Daar gaat een dame, schapen met een herder - De wond'ren werden woord en dreven verder, Maar 'k zag dat moeder met een glimlach weende.
Toen kwam de tijd dat 'k niet naar boven keek, Ofschoon de hemel vol van wolken hing, Ik greep niet naar de vlucht van 't vreemde ding Dat met zijn schaduw langs mijn leven streek.
- Nu ligt mijn jongen naast mij in de heide En wijst me wat hij in de wolken ziet, Nu schrei ik zelf, en zie in het verschiet De verre wolken waarom moeder schreide -
Wolken kijken was op zee heel gewoon. En navenant de breedtegraad varieert het nogal, van indrukwekkende wolkenpartijen tot een enkel wit scheetje dat daar hangt als versiering. We hebben een paar mooie foto’s van wolken, maar dat is voor later.
Martinus Nijhoff is al vaker meegebracht naar de studio en dit vindt ik een heel sprekend gedicht, alleen, Deboosere declameert het kapot volgens mij. Het had iets soberder gemogen.
Op lijn 5 staat 'En ik riep:'. Ja, het jongetje in het gedicht roept, maar dat wil niet zeggen dat degene die het gedicht brengt moet roepen. Zelf roepen overschreeuwt de melancholie van de verzen die volgen. Men kan ook gewoon aangeven dat het jongetje riep. En de opeenvolging van Scandinavië, eenden, een dame, schapen met een herder is ook te energiek. Ik vind het een prachtig gedicht, jammer van de voordracht.
't Is me weeral een week geweest hoor. Waar was ik nu gebleven …
Ah ja, bij dé spaghettisaus. Awel, ik ben de volgende dag naar het Brits schip gestapt met een emmer vers gemaakte spaghettisaus om hen te bedanken voor de hulp, zo moest de Britse chef niet koken. Om 08h45 komen we daar toe, zijn saus stond al op. De trip naar het ander schip is weer een verhaal apart hoor. Dat vertel ik thuis wel, anders komt er geen einde aan de episode. We hebben er een tas koffie gedronken, de Britse chef zou mijn saus invriezen en later gebruiken.
Ik zal het hier nu direct vertellen. Om 06h was ik aan de saus begonnen, een pot voor onze bemanning, en een pot voor de Britse reddende engelen van verse groenten & fruit. Rustig laten sudderen tijdens de ontbijtservice. Saus klaar en in emmer. De emmer (een witte, voor voeding) was vol tot iets onder rand en woog natuurlijk een pak zwaarder dan een emmer water. Een handdoek er over gebonden en we waren weg. Marie ging mee. Of zij zomaar weg kon van haar werk vroeg ik niet, op dat ogenblik was ik KEUKEN en zij was ONDERHOUD. Ik had me dus niet te moeien, maar ik herinner mij dat ik wel bedenkingen had, want van op deck en van uit alle patrijspoorten kan men ons zien stappen. Voor mezelf was ik gerust, want ik had van capt ST carte blanche gekregen ivm mijn tijdsgebruik, maar Marie niet.
Het schip was bijna geladen en lag op ongeveer dezelfde hoogte als de kaai. Onze gangway was binnengehaald en vervangen door een korte houten loopplank. Veel veiliger vond ik dat, met het oog op die saus. Voor we die loopplank afgingen moest ik efkes van hand veranderen, want die emmer woog werkelijk zwaar. Marie vroeg of zij de emmer zou dragen. Ik antwoordde : nee. Waarom niet, en of ik haar niet betrouwde. Ik keek eens recht in haar ogen en zei : nee.
Ik vertrouwde haar om twee redenen niet. Ten eerste : ze was tengerder dan ik, waarom zou zij die zware emmer kunnen dragen? Ten tweede : ze was een sufkop die niet keek waar ze haar voeten zette en om de twee stappen kon struikelen met mijn bedankingscadeau. Dit was niet zomaar een emmer spaghettisaus, dit was een emmer goud! Die emmer moest zonder ongelukken aan boord van het Brits schip geraken. En telkens als hij te zwaar werd zou ik wel van hand veranderen, zo dikwijls als nodig. Zij niet, zij zou mogelijk die emmer laten vallen.
Toen we bij het Brits schip geraakt waren, kwam de matroos van wacht de gangway af en deed teken dat hij de emmer wel zou overnemen. "It's heavy" zei ik. Maar misschien heeft hij dat niet eens gehoord. Matrozen hebben spieren en daardoor hebben zij een ander idee dan ik over wat zwaar is en wat niet. De emmer werd tot in de keuken gebracht. Missie volbracht.
Om 12h is ons schip vertrokken en wij maar wuiven met keukenhanddoeken. Wie bij hen niet te druk bezig was stond ook te wuiven. 't Was plezant geweest en 't was voorbij. Gelukkig maar. Want ik had die middag nog altijd hoofdpijn van dat avondje Engels praten. Als een mens dat niet meer gewoon is hé …
Sindsdien heb ik hier nog eens saus mogen maken, deze keer met meer plezier omdat het niet moést. En gehaktballetjes ook al eens. Onder leiding van Dominique natuurlijk. Da’s wel de 1ste chef die mij in zijn potten laat rommelen. Behalve chef PH dan, maar daar was bij momenten een hoekske af. In '82 was dat. -op schip 07-
16/05 zijn de anciens vertrokken & de vervangers toegekomen. Slechts zes vervangingen in het totaal maar wat een volksverhuizing! We waren ineens met 27 + een cargo surveyor = 28 mensen aan boord van dit schipke. En dan al die Amerikanen die hier rondlopen aan boord. Ik was blij toen ik de 17de ’s morgens de zes zag vertrekken en nog blijer toen we in Houston van de kaai gingen. Met al dat werk heb ik in Houston geen boodschappen kunnen doen. Gelukkig heb ik in de 6 lege cabines nog wat achtergelaten shampoo en tandpasta gevonden. Anders kon ik gaan bedelen links en rechts. Maar ik kom nog allerlei tekort. Dat zal voor Capetown zijn vrees ik. We gaan lossen in Richardsbay en daarna gaat het schip in droogdok in Capetown. 'k Heb nog nooit droogdok meegemaakt. Ik ben benieuwd wat dat voor ons, qua job zoal inhoudt. In Richardsbay komt capt BDS terug. Dat vind ik niet zo'n prettig vooruitzicht. We konden het heel goed stellen met capt ST, maar ja, ons gedacht wordt hier niet gevraagd hé. Capt BDS zijn broerke is hier al aan boord. Hij is voor het ogenblik 2de mecanicien en in Richardsbay vervangt hij deze chef mecanicien. 't Zal wat worden met die twee broertjes daarboven. Hunne pa is walkaptein bij deze rederij, voor 't geval ge het niet moest weten.
'k Hoop maar dat ze niet teveel nutteloze & nodeloze veranderingen gaan doorvoeren want het loopt hier nu op wieltjes en dat zouden we graag zo houden.
Marie is vervangen door een 2de kok/bakker (2nd Cook/Baker). Eindelijk een volwaardige ploeg in de keuken Sinds 16/05 moet ik niet meer in de keuken werken en BLIJ dat ik ben! Het waren zes memorabele en bewogen weken. Aub nooit meer, grootkeuken ligt me niet.
Terwijl ik dit typ voel ik weer de pijn tussen mijn schouderbladen, alles woog zo zwaar. En de pijn in de benen, lang stilstaan aan een werktafel is niks voor mij. Toen al niet. Dat er een 2C/B zou komen in de plaats van een andere steward(ess) hebben Dominique en ik samen bepleit bij capt ST. Hij en zijn madame kenden mijn manier van werken van op schip 09, en dus geloofde hij mij toen ik zei dat ik het onderhoud in dat klein kasteeltje gemakkelijk alleen aan kon. En er kwam een 2C/B ipv een steward(ess). Gered! Danku capt ST.
De 2C/B heet BM en is een verademing na Marie. Hij is nogal een pietje precies. Het zou me niet verwonderen als bij hem thuis de badkamer ingericht is in Rose Bonbon en Gris de Pompadour, maar er is een prima samenwerking en dat is het belangrijkste. Wat een verademing na 'mijn dierbare collega'.
Tiens, heb ik al verteld dat ik haar voorlaatste dag een bord tegen de vloer gekeild heb? Nu moeten ze al veel doen eer ik mijn zelfbeheersing verlies. (tenzij ik jenever gedronken heb, maar dat was vroeger, en dan werd ik giftig, niet gewelddadig). Enfin, ze krijgt me dus zo ver dat ik na zes weken geduld, via het doorgeefraam van uit de keuken plots en zonder een woord een bord tegen de vloer van de pantry keil. Ze mocht al blij zijn dat het niet tegen haar hoofd was. Stil en bleek van schrik heeft ze de rommel opgekuist. De scherven lagen tot in de 4 hoeken van de pantry. Ik zag bleek van koleire. En hartkloppingen! Mensen toch, er is niks zo vermoeiend als kwaad worden. De enige keer dat ik mijn handen uitgestoken heb naar iemand was in '80 en toen had ik ouzo gedronken. Sterke drank is voor niet veel goed precies, enfin, bij mij toch niet.
Deze keer was ik bloednuchter. Natuurlijk, 't was tijdens de middagservice. Zowel de officiersmess als de crewmess zat vol en niemand is komen kijken wat er aan de hand was. Dat was heel wijs van al die mensen. Dominique heeft me naar beneden, naar de groentenfrigo gestuurd om te bekomen. En neem maar een pint uit mijn bak, zei hij. Daar zat ik dan, bij 6°C bovenop een zak aardappelen een pint te drinken. En maar bibberen. Eerst nog van koleire en daarna van de kou. Na ±15 minuten en ben ik naar boven, naar de keuken gaan verder werken. 'k Ben de rest van de dag pompaf geweest. Om 15h was het ongeveer bijgelegd maar samenwerken met Marie hoeft voor mij niet meer. Nee danku, op geen enkel schip nog.
Wat was er gebeurd? Tijdens de middagservice vroeg ze iets aan het doorgeefraam, twee mensen aan een van de tafels had iets gevraagd, een bijkomend ding. Mij staat voor dat het over gebakken halve tomaten ging, maar het is lang geleden. Ik neem een bordje, leg daarop een halve tomaat en geef dat alvast door. Op het tweede bordje leg ik ook een halve tomaat en wanneer ik aan het doorgeefraam kom staat Marie daar wel, maar dat eerste bordje is weg? Was ik dan zo verstrooid? Tijdens de service? Ik nam nog een bordje en legde daar weer een halve tomaat op. Toen ik me naar het doorgeefraam draaide stond Marie daar met twee bordjes te grijnzen. Ze had dat eerste bordje opzettelijk uit mijn zicht gezet. Iemand in de war brengen was haar idee over grappig zijn.
Ten eerste : tijdens de service haalt men geen grappen uit. Ten tweede: het gaat over het eten van andere mensen en dat laat men niet afkoelen om een beetje dwaas te staan grijnzen. Service is service. Punt. Pas achteraf kan wie wil, zich gedragen als een rund.
En toen heb ik een groot bord op de pantryvloer gekeild. Een leeg bord natuurlijk. Niet het derde bordje met die halve tomaat.
Voilà. 't Is me weer een voormiddag geweest hoor. Goed te voelen dat het vandaag het einde van de week is. En morgen linenchange. 't Zal weeral een gehijs en gesleur worden. Om nu verder te gaan met Dé Story :
Kok JL vliegt van boord en Marie en ik staan er alleen voor. Marie krijgt het kasteel(je) alleen te doen en ik keuken + koelkamers + magazijn. Met wat hulp van Marie. Capt ST had voorgebakken brood van de wal laten komen, enkel nog af te bakken, de instructies staan op de verpakking. Marie steekt dat brood 'efkes' in de oven en verdwijnt dan een toerke aan dek doen. Ik sta met mijn rug naar de bakovens, dus ik weet niet wat ze allemaal uitspookt. Na een tijdje ruik ik iets verbrand. Ik controleer direct mijn potten, op het fornuis brandt niks aan. Groot raadsel. Die geur was inbeelding zeker? 'k Doe verder met de salades. Na een tijdje zie ik blauwe rook over mijn werktafel kruipen. En dat op een gastanker! En de buitendeur stond open!
'k Draai mij om : de bakovens! Ik spring naar buiten : "Marie! Hoeveel dagen moet dat brood in de oven blijven?" Met een verongelijkt gezicht komt ze aangesloft à la Guus Flater, maar dan veel minder grappig. Zes broden heeft ze kunnen weggooien. De hoeveelheid voor een dag. En als we op 't onverwacht op anker moeten zitten we een dag zonder brood ? Leg dat maar uit aan de mensen. Of aan den ouwe.
Dilemma : aan de ene kant kan ik een collega niet verlinken maar aan de andere kant wil in niet opdraaien voor de slordigheden van een ander omdat die een dwaze sufkop is.
Sinds de dag van mijn aanmonstering riskeerde ik om de 48hrs een hartstilstand door die puber van 31 jaar. Op 10/05 's middags staat de nieuwe chef-kok daar plots in de keuken : Dominique. We waren gered. En echt gered ook, want Dominique nam direct de situatie in handen en 's avonds had hij alles onder controle. 't Is zo schoon om mensen van 't vak te zien werken. Maar dan wérken hé, niet chaos creëren à la JL. Over de diepvriezer heb ik hem pas na de middagservice verteld, omdat hij op het punt stond naar beneden een kijkje te gaan nemen. 'k Ben meegegaan om hem op te rapen moest hij flauwvallen, bij – 18°C. Hij bekeek het. "Ah oui, zei hij, on mettra un peu d’ordre là dedans. Demain."
's Anderendaags heeft hij die nachtmerrie daar beneden in 4hrs tijd in orde gekregen. Ik was opnieuw koksmaat en zeer opgelucht dat we weer een chef-kok aan boord hadden. Een echte deze keer.
Ah ja, toen we nog in Tampico (Mexico) lagen, de 1ste of 2de dag zonder kok JL, kwam de 1ste stuur van de andere gastanker op bezoek bij onze 1ste stuur. Die mannen zitten in de crewmess te praten. Ik vraag aan die Engelsman of hij 's avonds zijn chef-kok efkes kan sturen om me wegwijs te maken in de vleesvriezer. Komt in orde, zei die 1ste stuur.
's Avonds staan daar 2 man, de kok en de steward van Britse gastanker. Ondertussen was de Mexicaanse Agricultura de zegels op onze vrieskamers komen zetten (die mannen zijn nooit rap) en ik kon de Britten onmogelijk verwittigen dat hun kok niet per sé hoefde te komen voor het vlees, want de vriezers waren verzegeld.
We drinken allemaal een pint of twee in de crewmess en die mannen vragen of we meegaan naar bij hen aan boord. Precies of hun bier is lekkerder … heuheu ! Een paar matrozen stonden al recht. De wiper moest nog douchen en ik kon ook niet: nog zeker een uur werk beneden, de verse groenten en fruit stouwen in de frigo. (Capt ST had een paar mannen naar de markt gestuurd met captain's cash money, want van de rederij mochten we in Tampico geen verse proviand nemen. Echt waar, capt ST heeft me de telex laten lezen. Maar dan kennen ze bij deze rederij een CMB-kaptein nog niet. Héhé!)
De twee Britten vragen of ze die fresh fruit and vegetables eens mogen bekijken. Ah ja, kom maar mee, this way please. Die twee duiken de trap af, springen het sas binnen en vragen : Is that it? Ja, dat is het. And it goes in there? Ja, daar moet het in. Die twee beginnen te jongleren met kisten groenten en fruit, zakken aardappelen en losse ananassen. Ik dacht : owee, sebiet is alles geblutst! En dat vermindert de houdbaarheid. Maar ze zetten alles héél zachtjes neer. Zo knap. Weer eens mensen zien die de job kennen. Echt knap.
Ik wou een handje helpen : "Stand back!" zei die ene. Nu, als ze met zoveel gezag zeggen dat ik ergens anders moet gaan spelen en de grote mensen laten werken, dan doe ik dat natuurlijk, en wel onmiddellijk. Die twee waren duidelijk gewend om samen te werken. In een kwartier was de klus geklaard en bibi kon mee op visite bij de buren. De wiper was ondertussen gedoucht en wijle allemaal weg. In de loop van de avond vraag ik aan de Britse kok wat hij 's anderendaags gereed maakt, kwestie van een idee te hebben. Spaghetti, zei hij. Oké. Spaghettisaus is het enige dat ik zonder blunders kan klaarmaken in grote hoeveelheden. Met dank aan dat jaar horeca ooit.
Als ik nu aan die twee Britten denk, dan voel ik weer warme, warme dankbaarheid. Het bestond toen nog, belangloze kameraadschap onder zeelieden. Waar is mijn zakdoekje ...
Op dit schip hadden ze me in de keuken gedropt. En ik ken niks van grootkeuken! De redenering van de rederij was: gij zijt van ket keukendepartement, dus kunt gij in de keuken werken. Punt. Hallo? Ik werk in de zaal, ik werk mét de keuken, niet ín de keuken. Ik kan nog geen frit bakken! Nooit gekund, nu nog niet. Ik ben bang van fritketels. En van ovens. Nu nog.
Piep.
Het is de eerste rustige dag nu, na het gedonder van de voorbije weken. Die kalender van Helvetia is een praktisch ding. Het staat vol afkortingen, bijna code. Ik denk niet dat iemand anders er aan uit kan, en dat is hier ook niet de bedoeling.
In Brasil, 19/04, zijn capt ST en zijn echtgenote aan boord gekomen. -hen kende ik van schip 09, daar was hij als 1ste stuur. 'k Had JL (ch.kok) verwittigd dat het een gans andere stijl zou worden dan met BDS want kaptein ST was van CMB en daar werden -toen nog- andere maatstaven gehanteerd dan bij deze of gelijk welk andere rederij. 't Ventje kon niet of wou niet volgen. -hij was 24 jaar, als ik me goed herinner, en niet in staat zelfstandig te werken.
Elke kleine verandering, of suggestie van gelijk wie, ketste af op moedwil of onkunde en hij was zichtzelf maar dieper de grond aan het inboren. Op een bepaald moment reageerde hij tamelijk heftig op een gewone vraag van capt ST. Ik denk dat JL die dag zijn vonnis getekend heeft. Toen ik hem achteraf vroeg of hij zoiets nodig vond antwoordde hij: "Je n’ai pas peur de lui." Maar dat was geen antwoord op mijn vraag, sukkel!
Nu vond ik al dat er met hem niet veel meer te praten viel, dus heb ik hem maar laten denken dat hij de held was. Zijn cent moet achteraf toch gevallen zijn dat hij de stijl niet te pakken had want een paar dagen later was het plots allemaal de fout van mijn collega (Marie) dat de dingen niet verliepen zoals de kaptein het wou. Kokske JL vindt er dus niet beter op dan capt ST te spreken te vragen na de service, en hij begint zijn beklag te doen over Marie. Daar moet ge nu juist bij ST mee afkomen, de schuld op een ander afschuiven!
Goed, er veranderen dus een paar dingen in Marie haar sector, futiliteiten & détails, maar het eten bleef nog altijd ’t zelfde en JL bleef in de omgang nog altijd nors en kortaf. En ST was nog altijd niet te spreken over de chef-kok. Gelukkig was dat gastje geen chef steward. Bij die rederij vielen de stewardessen rechtstreeks onder de 1ste stuur.
Vóór Tampico (Mexico) vraagt JL de dokter aan. Op 06/05, nog op zee, in volle service, laat hij de keuken in de steek. Hij ging zitten op het krukje en bewoog niet meer. En bibi kon alleen verder doen. Vermist het selfservice is, valt zoiets op.
Natuurlijk viel dat op. Iedereen kwam aan dat groot doorgeefluik zijn bord laten vullen en zag JL daar roerloos zitten. Mogelijk opgebrand door de stress. Hij had zelfs niet meer de fut om te verdwijnen naar beneden, dan had ik tenminste nog kunnen zeggen dat hij in het magazijn bezig & doende was.
Kaptein ST zei dat JL naar huis vloog. We waren nog niet in Tampico en JL was nog niet naar de dokter geweest maar ST zijn beslissing viel gelijk een guillotine en JL zou vliegen. Het doktersbezoek volgde enkel nog pro forma.
Nu zaten we daar zonder kok. En wie kon er aan het fornuis gaan staan? Juist, ja. Van 06/05 's middags tot 10/05 's middags ben ik omzeggens de keuken niet uit geweest. 'k Was zo’n beetje aan het overdenken die 1ste dag : 1/ Elektrisch fornuis kan geen probleem zijn, thuis in Zellik heb ik járen elektrisch gekookt. Dat het al 15 jaar geleden was en maar voor 5 mensen dierf ik er niet te dicht bij denken. 2/ Op kot kookte ik voor 14 personen, dus als ge voor 14 kunt koken, is 20 geen probleem. Dat is dus ook al meer dan 10 jaar geleden, en het was maar 1 of 2 dagen per week. Op gas. En zo nog een paar positieve gedachten, om de paniek uit mijn lijf te houden. Het moest en het zou lukken, of ik geef mij familienaam af. (Alles wat ik heb ♫ ~ Herman Van Veen)
's Avonds ga ik naar de diepvriezer om het vlees voor de volgende dag uit te halen, ik stap daar gezwind binnen, kijk eens rond, en toen was hij er : de Grote Paniek. Ik had willen bleiten, maar bij -18°C is dat niet verstandig. Nu weet ik niet hoe vlees moet gestouwd worden, maar ik heb in die 9 jaar al genoeg chefs beneden aan het werk gezien en geholpen om te weten : dit ís het niet, dit kán niet. Alles lag door elkaar. Half uitgepakt, opschriften weg gescheurd, bereid vlees weer ingevroren, onafgedekt … Een wanorde om van te gaan gillen. Hier en daar herkende ik wel een worst of een kip, maar nooit genoeg voor een maaltijd voor 20 personen. 'k Heb daar nog tot 21h staan klooien, dan ben ik hulp gaan halen maar Marie loopt meestal in de weg wanneer er serieus werk is en deze keer was het ook weer zo, daarom heb ik haar naar boven gestuurd zodra ik het voornaamste bij mekaar had. En dit scenario gold voor elke avond tot en met 09/05.
Als ik er aan terug denk krijg ik weer rillingen. Dáárom mocht ik nooit de diepvriezer in! JL wou zijn nachtmerrie achter die deur voor hemzelf houden. Dat ik hem in Antwerpen maar nooit tegen kom, 'k zou maar domme dingen zeggen. Of doen.
19h40
Ziezo, de dag zit er weeral op. 'k Heb in de crewmess een beetje video zitten kijken. 'La Boum' met Sophie Marceau. Het lijkt me een hele goeie film, maar ik heb teveel van het begin gemist.
21h
't Is zojuist slop-chest geweest. Dwz drankverdeling. En vermits ik bijna op een droogje zat, ben ik eerst mijn bakken gaan halen. Vervolgens werd 1 pint gedronken in de mess, natuurlijk. Ondertussen startte er een nieuwe videotape: The Yakuza met Robert Mitchum. Heel goed. Maar na een tijd wordt het nogal bloederig en dus ben ik het afgebold. Nu ga ik mijn frigo opvullen en slaapjes doen. 'k Hou de rest van het relaas voor morgen en de volgende dagen, want gebeurtenissen hier zijn allemaal nog niet zo snel op papier gezet hoor. 'k Denk dat ik er zoet mee blijf tot Richardsbay of Durban. (Zuid-Afrika)
Deze marco, de nieuwe, kent de gang van zaken nog niet met een CMB kaptein. het vlot verloop van de huishouding, van het dagelijks leven aan boord, is heel belangrijk voor capt ST. De marco had om 12 h de lijst voor de drankbestellingen op tafel gelegd. In de crewmess was de lijst om 12h30 al volledig ingevuld natuurlijk. Om 17h was er nog niks uit de drankfrigo gehaald. Ik vraag hem wanneer hij denkt te leveren. "Morgen" zegt dat ventje. 'k Dacht : oeioei, da's ene die we zelf in gang zullen moeten lopen, want die weet zijn 1ste versnelling niet staan. Bon, soit, ik begin aan de afwas in de pantry.
Om 17h45± komt capt ST binnengewandeld in de crewmess en vraagt aan de matrozen : heeft de marco al slop-chest uitgehaald? - Ah, nee, zeggen de matrozen. - Tiens, zegt capt ST. Meer niet, en hij verdwijnt weer naar boven. Na het avondeten, wanneer de werkdag eigenlijk al voorbij is, kon de marco in zijn eentje nog met bakken drank beginnen sleuren, op een volle maag. Héhé.
Misschien schal ik wat luid de loftrompet over capt ST en zijn madam, maar zij zijn echt fijne mensen. Groepsmensen. In Houston (vorige haven) zaten we 's avonds met een paar mensen te lullen in de mess. De capt en zij komen door de pantry, komen efkes in de crewmess, blijven efkes praten, gaan efkes zitten – en wat volgde is een regelrechte tequilafuif geworden tot 03h 's ochtends. De tequila kwam uit Tampico (Mexico), de Budweiser (pils) kwam uit Houston. Dat zoudt ge bij een andere ouwe eens moeten proberen zie, ongestraft drank van de wal mee aan boord brengen. 'k Denk dat ons mamasan tipsy was want het was Lucske en Markske en Joske … alles rozig.
Ik niet natuurlijk, want het Departement Bezem & Dweil drinkt braafjes pils en was intijds verdwenen. Hoe wilt ge er anders uitkunnen om 05h30. 'k Ben al 7kg verlof kwijt, daarom mag er soms weer bier gedronken worden. Soms.
Van dit schip zijn geen brieven, het was een oer-moeilijke werkomgeving, waarschijnlijk kwam het daardoor, geen brieven. Het zou ze thuis maar gealarmeerd hebben. En deze keer lag het niet aan de lading of de bemanning maar aan het opperhoofd zelf. Hij was al gekend bij de Waterschout (waterpolitie) maar mijn klacht heeft niks opgeleverd. Gelukkig is dat vent nu dood en de aardbol weegt een pak lichter zonder het specimen.
Ik had Stille Steun, maar dat was niet voldoende om me aan boord te houden. Schip 13 (aië, wat een ongeluksgetal) krijgt alvast tekstnummer 105 om achteraf de herinneringen te kunnen inlassen op de chronologisch juiste plek in het blog.
Wanneer die herinneringen (memories) op het blog verschijnen laat ik iets weten natuurlijk.
Van schip 12 zijn geen brieven en ik meen te weten hoe dat komt. 'k Ben er ook maar 01 maand en 07 dagen aan boord gebleven want we hadden de moeilijkste lading die bestaat : mensen. Ook wel passagiers genoemd. Het was de lijn naar Matadi (Zaïre/Congo) en wanneer het schip in weer Antwerpen kwam kon men afmonsteren. Wat ik met alle plezier van de wereld gedaan heb.
Geen brieven, maar herinneringen zijn er des te meer. Die zal ik later pas schrijven, want voorlopig wil ik de chronologie van mijn zeevaartboek afwerken, om de draad niet te verliezen. En juist omwille van de chronologie geeft ik schip 12 alvast tekstnummer 104, zodat ik achteraf de memories op de juiste plek in het blog kan inlassen.
Over geantidateerde memories wordt ge dan ingelicht natuurlijk. Aja, vaneiges.
Behalve ooit bij een schietkraam op de kermis ben ik nooit met wapens in aanraking gekomen. Eén keer heb ik een alarmpistool van dichtbij gezien en ik dacht dat het een echt wapen was, 'k wist geeneens dat het niét echt was. Het dichtste dat ik bij echte wapens geweest ben was aan boord van een gastanker, in Venezuela.
Ik moest de vier Venezolaanse watchmen lunch serveren aan tafel, om 11h20. Die gastjes (piepjonge militairen) bewaakten met hun vieren het schip, half-automatisch geweer op de arm. Het zal 1985 geweest zijn, of 1986, en ik weet niet welk politiek regime er toen in Venezuela was.
We lagen tamelijk ver het binnenland in, ergens op de Orinoco, ver van de bewoonde wereld, en we laadden ammonia bij een onooglijke terminal met daarnaast nog onooglijker barakken voor hun werknemers.
Dat zo ver het binnenland in een gastanker moest bewaakt & verdedigd worden vond ik toen vreemd. Verdedigd tegen wie of wat … Tegen de libellen? Orinoco libelle, mooie diertjes maar het waren er heel veel, té veel.
En dat die militairkes alle vier tegelijk en gewapend kwamen eten vond ik nog veel vreemder. Wie bewaakte ondertussen de voorpiek, de achterpiek, de gangway en de brug tegen die duizenden libellen? Niemand. De vier posten waren onbemand. Heet dat niet een bres in het bewakingssysteem … wat een macho-gedoe heel die bewakingsshow.
Enfin, ze waren om 11h15 met veel vertoon & decibels de mess binnengekomen, met hun werkschoenen recht van deck op de beige linoleum. Ze hadden zich zonder vragen neergepladijsd en ik kon ze nog eerst van plaats doen veranderen want ze hadden als hooligans zomaar de tafel van de mecaniciens ingepalmd. Zoiets kan natuurlijk niet. Ze zouden eten aan het linker uiteinde van de grote tafel, de gastentafel, zoals dat voor hen voorzien was. Dus vroeg ik hen aan dié tafel plaats te nemen. Wat ze met gezucht en met tegenzin deden. De toon was gezet.
En toen plaatsten ze elk hun geweer naast zich tegen de tafel, tussen hen in. Dat kon niet, tussen die stoelen moest ik kunnen staan om te serveren. De geweren stonden in de weg. Dus : geweren aan de kleerhaken bij de deur, uit mijn weg. Dat wilden ze niet, de geweren moesten naast hen blijven staan, securidad! (Jaja securidad, tegen de libélulas zeker …)
Ik deed teken naar de kleerhaken bij de deur, wapens afgeven in de vestiaire, geweren aan de haken of anders 'no comida', op een toon alsof ik het voor het zeggen had aan boord. 'No comida?' deden ze, dan zouden ze wel eens naar de commandante gaan. 'Commandante?', dat is maar een woord. Ik nam de telefoon en begon een nummer te draaien, het nummer van de keuken. Want ik kon onmogelijk rechtstreeks de kaptein bellen, dan zou ik mijn chef passeren …
'k Leg de wapen-situatie uit aan chef LD, en dat ik bang was van die halfautomatische dingen, en dat de watchmen allevier tegelijk aan tafel waren. Gewapend.
"Stuur ze maar naar Den Ouwe," antwoordde chef LD. "Allevier".
Ondertussen werd er aan de tafel zenuwachtig overlegd, fluisterend, alsof ik Spaans verstond. Ik legde de hoorn neer. Ik deed teken en zei dat ze alle quatro naar arriba mochten gaan, naar el commandante. Rápidamente. Jamaar! Zo'n moeilijke jongens waren zij nu ook weer niet hoor! Ineens was het No Problema! En met krampachtig-vergoelijkende grimassen haalden ze elk de lader uit hun wapen, legden die voor hun bord, en deden dan wat lacherig. Maar de geweren werden weer schuin tegen de tafelrand gezet en ze stonden nog evenzeer in mijn weg.
"Bueno," zei ik genadig en serveerde zo goed mogelijk de soep. Toen ik met de schotels voor het hoofdgerecht binnenkwam hadden die iele mannekes de soepterrine leeggegeten en stonden de broodmandjes van de andere tafels bij hen op tafel, zo goed als leeg. Ik dacht dat ik iets kreeg. Niet om de soep, soep is er altijd genoeg, daarom had ik de terrine ook op tafel laten staan, maar om het stokbrood.
Hoe moest ik bij de 2de service, om 12h, aan 'mijn' mannen uitleggen dat er niet genoeg stokbrood meer was voor bij de soep?
De vier leken verbaasd dat er nog een hoofdgerecht volgde. Ik zette de schotels op het dressoir, bracht de broodmandjes in veiligheid en ruimde de soepborden af.
Bij het serveren van het hoofdgerecht schopte ik per abuus & met een knal de eerste twee geweren omver. Nu ze ongeladen waren dierf ik dat per abuus wel. En ik excuseerde me natuurlijk. En omdat er duidelijk nog eten te krijgen was excuseerden zij zich ook voor dat wapengekletter. De twee mannen aan de overkant van de tafel legden hun geweren al opzij, nog voor ik bij hen was.
Uiteindelijk zag het er zo uit : de vier mannen zaten aan het ene uiteinde van de lange tafel, de vier laders lagen tussen hen in, en de vier geweren lagen op de andere helft van de tafel. Al die olierommel bovenop een wit tafelkleed!
Om 11h50 hoorde ik de deur van de traphal gaan. Klokvast. Dat was kaptein PE die naar de keuken ging voor zijn dagelijks overleg en praatje met chef LD. Klokvast, er zijn nog zekerheden in deze wereld.
Kaptein PE (in haven altijd in full uniform) komt langs de deur van de mess, ziet die ijzerwinkel op tafel liggen, en kijkt lichtjes vragend naar mij. Ik doe discreet teken dat ik het ook niet weet, waarom er aan deck geen enkele bewakingspost bemand is. En dat ik er niet kan aan doen dat die rommel op een wit tafelkleed ligt.
Van uit de deur bekijkt kaptein PE die mannen. Zwijgend. Traag en één voor één bekijkt hij ze. Nog steeds zwijgend. 1 stilte zegt soms meer dan 1000 woorden.
Toen zei hun hoofdman iets en ze stonden recht, namen hun wapengerei en wrongen zich onderdanig langs kaptein PE naar buiten. Die zette ook geen stap teveel opzij hé, van theatraal gedoe kende hij alles.
Ene van die gasten had in zijn haast zijn lader op tafel laten liggen. De man werd door kaptein PE terug geroepen, terug geblaft eigenlijk : "Hombre! …" Hombre kon zich weer naar binnen wringen, lader nemen en terug naar buiten wringen. Staart tussen de poten. Ziezo, de 1ste service was afgelopen. Ze waren zelfs hun appel vergeten mee te nemen. En in de tropen is appel een lekkernij.
Voor het avondeten aten ze in de dutymess (de werkmess). Dat leek me logisch ja, met werkbottinnen komt men niet in de mess, dan eet men in 'den duty'. En naar ik gehoord had kwamen ze daar om beurten eten. Dat leek me ook logisch ja, als er moet bewaakt worden, moet er bewaakt worden. Zelfs tegen libélulas.
We zijn ZA-14/12 vertrokken uit Korea en gisteren toegekomen in Australië. We liggen op anker tot vanavond of morgen. Niemand weet het precies, zelfs de kaptein niet. De agent is al aan boord geweest met de post en ik heb een brief van 05/12 en 13/12 van ons ma ontvangen : naar AG schrijf ik GÉÉN kaart, anders zoekt het mormel nog contact en weet me waarschijnlijk nog te vinden ook.
Als het solden is bij Boeki & Co wil Tina dan voor mij 3 witte chemisiers voor mij opzij houden, ze weer welk genre (service) en een maat kleiner dan zij.
Van WSN heb ik al MC's ontvangen (2 in Korea, 1 hier) en veel brieven. Goed, zo moet dat zie.
Korea was machtig hoor. 'k Krijg al goesting om er op vakantie te gaan. De episode Yoshu-Ulsan vertel ik wel wanneer ik thuis ben, anders heb ik niet genoeg papier bij. Het was lang geleden dat ik aan de wal nog eens kon vergeten dat ik daar per schip was en achteraf weer aan boord moest.
Nu snap ik Claire beter. -de 1ste collega van schip 03 Zij had het zo te pakken van Zuid-Amerika dat ze gestopt is met varen en ginder een jaar gaan rondtoeren is. - Behalve Bolivië en Paraguay, zei ze. - Waarom die twee niet, vroeg ik. - Dat zijn de 2 landen van Z-Amerika die geen kust hebben en een mens moet ergens een grens trekken hé, zei ze op haar eigen flegmatieke manier.
Zover zal het niet komen dat ik naar Korea trek, want thuis ben ik dan zo blij dat ik er ben dat ik geen zin heb om al weer bagage te maken en te vertrekken. Ah! , van bagage gesproken, we hebben allemaal AL onze achtergebleven bagage intijds toegekregen. Of had ik dat al verteld?
Kan iemand mij de punten van Toppié haar kerstrapport sturen? Waren het echte examens of gewoon maandelijkse toetsen? En heeft ze mijn telegram van 06/12 ontvangen? Ik zal eens in haar derrière komen pitsen hé, van de juffrouw taal noch teken.
Achteraf bekeken : correspondentie had ik niet mogen verlangen van Toppié. Ze was nog maar 12. Dan begint men aan een eigen leven en dan zijn tantes al een beetje decor aan het worden. Zeker tantes die regelmatig verdwijnen uit het blikveld.
Hoe is ulle kerst geweest? Hier is gevochten geweest 24/12, ttz er heeft er ene een pak rammel gehad. Just goe. Eerst de mensen treiteren gedurende twee maanden en dan nog wat leugens vertellen & paf : hij is tegen de vuist van een matroos gelopen. En achteraf nog gaan bleiren bij de ouwe op de koop toe. Nu is deze kaptein geen uil, maar hij is wel verplicht om nota te nemen van de klacht van die leugenaar. De getuigen hadden niks gezien, niks gehoord, niks gemerkt. Prachtig. Dat is ons laatste recht : zwijgen. Het fijne van het verhaal hou ik voor thuis, want officieel heb ik dus niks gezien, newaar.
Hier hoort een woordeke uitleg, maar dat zal een aparte tekst worden, memorie nummer zoveel.
De personages van het gebeuren stappen zo uit een roman van, eh, van kweeniwie. 'k Zal hem zelf moeten schrijven denk ik. Maar ik heb kramp in mijn hand, dus da's voor later.
Van het winterseizoen in Korea, loodrecht naar beneden door de tropen. In drie dagen waren we er door, dwz: tegen dat ge de tropenwarmte weer gewend zijt wordt het opnieuw koeler. Enfin, van die snelle klimaatwisselingen heb ik een vreemd soort spierpijn, of is het reuma? Gelukkig is hier sauna aan boord en elke avond om 19h30 duik ik er in tot 20h±. Ik hou het nu al 15 minuten onafgebroken vol op 70°C. Goed hé. 'k Ben er al eens in slaap gevallen ook. Dat was minder lollig. Ik was drijfnat en had bonkende hoofdpijn. De mecanicien van wacht, die zijn ronde deed om 22h, had gezien dat het lampje nog brandde. Dat heeft mij gered.
13h
Ziezo, hier ben ik weer. 't Werk zit er weeral op tot 15h30. 'k Loop hier al 2 maanden op blote voeten rond, behalve wanneer het echt koud werd, zoals in Korea. Reden : mijn slippers zijn kapot door die dwaze Spinnekop. En om zich te excuseren had hij in Japan van de wal een model slippers meegebracht in textiel, die niet tegen water kunnen, waar ik dus zuinig moet op zijn en daarom zo weinig mogelijk aan doe. 'k Heb nog wel mijn laarzen bij maar daar kan ik niet mee werken en die blauwe halfhoge service schoenen, die ik enkel aandoe wanneer er loodsen en agenten aan boord zijn. Dwz : wanneer er volk in huis is. En wat constateer ik : als ik 2 hrs werk met slippers of sandalen aan heb ik gezwollen enkels. Als ik een ganse dag op mijn blote voeten loop : geen gezwollen enkels. Awelawel! Vanaf nu elk schip blootvoets -larie natuurlijk- behalve voor de service, maar dat jobke bestaat hier niet want het is selfservice. En blootsvoets is beter voor de bloedsomloop want een mens leert weer de voetzolen gebruiken.
Uw krantenknipsels heb ik op de keukendeur geplakt. Met gecondenseerde melk, dat kleeft goed. Als ge nog artikels vindt over slangen of over andere dingen die typisch verband houden met deze/mijn job, dan is dat allemaal welkom. De keukendeur is stilaan een echte muurkrant aan het worden. Heel de bemanning moet daar langs tijdens de etensuren, da's dus de ideale plaats om iets op te hangen.
Wat gebeurt hier verder nog zoal? Wel, buiten de rel van 24/12 en alle gevolgen valt hier voor het ogenblik niet veel te beleven. Verder groeit mijn haar gelijk zot en ik denk dat ik het ergens ga laten bijknippen, in afwachting alles achteruit gekamd en maar laten groeien wat groeit. Af en toe wat gel er in, en oorbellen als fietswielen en daar moeten ze het maar mee doen. En ik ook.
De kaptein is een geestige pee. Jammer dat hij kaptein is. 'k Zou er anders goed overeen mee kunnen komen denk ik. Zo'n beetje stijl AdB maar dan struiser en communicatiever. -niét verbroederen met de hogere rangen!
Hoe gaat het met Oma? 'k Heb haar een kaartje gestuurd uit Korea, ttz, de kaartjes had ik al gekocht in de States omdat ik niet wist of ik in Korea gelegenheid zou hebben om boodschappen te doen. In de States lagen we in Plaquemine (Louisiana), da's een godvergeten dorp in het midden van nergens en keuze aan postkaarten was er niet. Veel zeemzoet gedoe, maar niks échts. 'k Heb dan maar van de minst dwaze 20 exemplaren gekocht en zo was gelukkig hun stock op. Dat was mijn dienst aan de komende zeelieden, zeg maar aan de mensheid. https://nl.wikipedia.org/wiki/Plaquemine , https://en.wikipedia.org/wiki/Plaquemine,_Louisiana , 'k Heb ook naar 2 mensen aan boord geschreven. Die kaartjes hebben nogal wat afgereisd. Gekocht in Louisiana, verzonden in Korea naar Australië. Geestig hoeveel mijlen ge iets kunt doen afleggen. Gewoon een postzegel op plakken, in de bus gooien en de rest wordt voor u gedaan.
Hier liggen geen andere gastankers op anker. Zoveel te beter. Wie weet wanneer gingen we anders tegen de kaai.
Hoe ziet de schaapsstal er uit? Want van Laura en Dee geen woord. Te druk waarschijnlijk. En ik ben vreselijk benieuwd naar die schaapsstal. Is ze groot genoeg, met het oog op komende gezinsuitbreidingen bij moeder en dochters schaap. Of gaat de kroost vrij vlug de diepvries in? Vertel.
Ma, ge hebt de groeten van 'die jongen met zijn slang'. Die heet hier CHEF. Hij is een braveke, maar hij is wel mijn rechtstreekse baas, dus heet hij chef.
Laatste berichten melden ze hier zojuist : om 19h anker op & binnen gedurende 24hrs, daarna weer buiten en weer 24hrs op anker. Wat gebeurt hier allemaal? Wat een vreemde toestand.
Nog iets, op 12/12, in Korea dus nog, moesten we opeens opnieuw monsteren omdat het bij deze rederij de gewoonte is, op het einde van het jaar wordt een nieuwe monsterrol begonnen. Dank zij dat systeem heb ik het op schip 09 tot 8 maanden kunnen brengen, door er op te wijzen dat de begindatum van mijn 2de contract (en heel mijn 2de contract dus) officieel was. Waarvoor dient anders een contract? Het heeft toen nogal wat voeten aan de aarde gehad maar uiteindelijk heeft de rederij zich moeten houden aan het contract. -daarover later meer, want dat is een story apart.
Hier loopt mijn 2de contract nu tot 12 juni. Ik vroeg aan de kaptein of we dan opnieuw een contract hadden voor zes maanden. - Och, daar moet ge niet te veel op letten, zei hij. Jaja, dacht ik, maar als het mij schikt gaat gij daar wél op letten en krijgt ge me niet eerder weg. Of ge moet me afdanken. En daar moet ge dan zéér grondige redenen voor hebben of het kan zelfs niet, want aan mijn werk zal het niet liggen. Nu is de vraag : komt het me goed uit om aan boord te blijven tot 12/06? Wel, daarvoor moet Tina eens naar de school bellen om te vragen wanneer de examens vallen: in de 1ste helft van juni of in de 2de ? Niet door Toppié laten vragen, want aan leerlingen geven ze toch geen serieus antwoord. En ook niet vragen aan de klastitularis (die weet nog niks) maar aan de directie zelf. Als de examens begin juni vallen monster ik af in april. Ik heb geen keuze, het is of 12/04 of 12/06. Laat me iets weten aub, zo gauw ge het adres hebt van de volgende haven. Niet vergeten hoor, 't is belangrijk. Aan de ene kant omdat ik het beloofd had aan Toppié, aan de andere kant omdat er twee maanden mee gemoeid zijn. Anders valt mijn verlof niet wanneer andere mensen vrij zijn, maar dat valt eigenlijk nog te fixen. Dus niet vergeten en rap antwoorden.
Ziezo, dat was het dan. Nu zit ik hier op een leeg blad te staren -blz 6- want anders is het verkwisping en dat mag niet.
Verkwisping is een samentrekking van verkwisting en verspilling, een woord dat we vroeger thuis gebruikten om aan te duiden dat zoiets absoluut niet kan. Een hyperlatief. Het werd pas gênant wanneer we woorden van eigen vinding uit gewoonte ook buitenhuis begonnen te gebruiken. Zoals het woord hyperlatief bvb.
Sebiet is het coffee-time voor de matrozen, (15h) dan ga ik de laatste nieuwtjes halen, ik begin pas om 15h30 opnieuw.
'k Heb hier al 3 bromvliegen dood geklopt. Van waar komen die beesten toch? We liggen een mijl uit de kust. Da's ook een van de nadelen van de wal : insecten. Een mens is nergens zo gerust als op zee, denk ik wanneer we aan land of door land gezever hebben aan boord. En als er aan boord zever is, is het aan de wal vele, véle beter, want daar zou zoiets nooit gebeuren. Nooit. De kunst is met mijn eigen blaaskes te leren leven, denk ik. (ppg)
Nóg een bromvlieg! Mô enfin!
Bon, mensen ik ga er mee stoppen want ik zit hier een hoop bladvulling bijeen te lullen en daar heeft niemand iets aan.
Jawadde. Met dit gesprek zitten we al in de taalfilosofie. Graag hoor, maar binnen een tijdsbestek van 10 minuten is dat wat moeilijk. Maar goed, het zet aan het denken en dat is de bedoeling waarschijnlijk.
Het gesprek leidt bijna vanzelf naar de Newspeak van George Orwell. Newspeak wordt vertaald als Dubbelspraak. Men zou het nu vandaag Politiek Correcte Taal kunnen noemen. De idee daar achter is, dat als woorden verdwijnen uit het taalgebruik, of een nieuwe inhoud toegewezen krijgen, de gedachte die dat woord droeg ook uit het denken verdwijnt. Zo kan men door taal te manipuleren ook het denken manipuleren. En zelfs beperken.
Hier was ik volgens de datums al twee maanden aan boord eer ik geschreven heb. Een te druk sociaal leven aan ter plaatse waarschijnlijk.
Dag moe & poe, zussen & schoonbroers, nichtje, en alle dieren. Het is nu 11h en ik werk lekker niet tot 12h. Nà. Dat kan hier allemaal zo maar.
Er zal wel iets uitzonderlijks aan de gang geweest zijn, want geen enkele chef geeft zomaar een uur vrijaf in de loop van de voormiddag.
Van ons ma (én pa) heb ik gisteren vijf brieven ontvangen. En van Laura een brief die begint in het Koreaans met Hoi Pippeloi. -larie natuurlijk, hoi poloi is Grieks
Van Tina & Toppié elk een kaart. Mooie kaarten hoor. Een Garfield met de tekst : "I made it, but my luggage didn't!" Erg toepasselijk want zo voelde ik mij toen we aan boord toekwamen na 26hrs reizen en met de helft van de bagage maar. Die was de USA binnengekomen via New York en wij via Atlanta. Daarom moest die 'onvergezelde bagage' in NY grondig doorgelicht worden eer ze ons achterna kon vliegen naar New Orleans. Er hadden zo eens bommen kunnen inzitten hé. Bij vertrek in Deurne-luchthaven moesten we er om 08h30 zijn, om pas te vliegen om 11h30! Dan met zo'n klein rammelvliegtuigske naar Schiphol. –cityhopper heet zo'n vliegtuigje nu
Ik heb de monding van de Schelde van uit de lucht gezien. Mooi. Heel de Lage Landen zijn mooi van daarboven gezien, zo groen. Het is moeilijk zich voor te stellen dat het pijn zou doen als men er op zou vallen. Precies een groot mals bed waarop men mag vallen en springen en botsen. De sprei is in patchwork. Daarna van Schiphol dus naar Atlanta (Georgia) gevlogen, over de Noordpool. We hebben het zuidelijk punt van Groenland gezien. Dat landschap leek me minder gastvrij. Puntige rotsen en onherbergzaam. In Atlanta merkten we al dat er bagage achter was. Er ontbraken 8 grote valiezen en we waren met 9 personen. Geen paniek, het scenario kennen we al, maar er was wel veel gevloek en getier. Zeemannen kunnen dat goed hoor, vooral na een lange vlucht met KLM (gratis drank hé). Nu de crew van dit schip overgevlogen is maakt KLM verlies op die post in de boekhouding, denk ik.
Het werk hier aan boord valt enorm mee, gastanker, schoon schip, plezante mensen. Soms té plezante mensen.
De Spinnekop van schip 09 was er bij, dit keer met een aantal soortgenoten aan boord.
Dus die bui van ik-wil-ni-meer-váááre is over, compleet over, totaal helemaal. Tot een volgende keer natuurlijk, maar dat valt dan wel op het einde van een verlof. Van verlof gesproken (amai, ik ben hier nog geen twee maanden en ik spreek al over verlof) binnen vier dagen zijn we hier met die ploeg van 8 mensen volle 2 maanden aan boord. Owee, dat zal weer grondig gevierd worden, vrees ik. Maar ik dwaal af. Over verlof gesproken, nu vraag ik me af of ik genoeg verlof zal hebben om er nog te zijn in juni want ik wil Toppié wel helpen met haar examens. Nuja, helpen is een groot woord, we gaan samen blokken. 'k Zal er iets op vinden. Maar bijtekenen voor 1 maand kan niet, het gaat met contracten van 6 maanden en dat schikt me dus nog minder. De marco is aan zijn 2de periode van 6 maanden bezig, hij vindt het hier een goed schip. Hij zal er een jaarke hebben opzitten wanneer hij afmonstert.
Er is een kat aan boord : Timmy. Helemaal geen Nermal.
Nermal is de kleine verwende, ijdele arrogante kat naast Garfield
Timmy is de kat van de chef mecanicien. De chef steward heeft een slang. Heel praktisch voor mij, zo moet ik zijn cabine niet doen. Toffe knul anders.
Over die slang & de cabine zal ik later een aparte tekst met uitleg schrijven. Memorie nummer zoveel.
De geurkaartjes die ma gestuurd heeft zijn nu een beetje hun geur kwijt. De 'Madame' van Calvin lijkt me een zoeterig gedoe, en dus niks voor mij, maar ik kan me vergissen. De 'Barynia' van Rubinstein geurt niet meer, daar kan ik dus weinig over vertellen.
Vermits zit schip zelden of nooit in België komt en de proviand in het buitenland neemt zal ik deze keer weinig Artis- of Historiapunten bijhebben voor Laura en voor Toppié.
- Ma, ge moet niet klagen over uw onleesbaar geschrift. Hebt ge het mijne gezien op de vorige bladzijde? ’k Had pas gedaan met dweilen en van het dweilen-wringen raken mijn vingers verkrampt, zelfs met rubberhandschoenen aan. Zodus, zodoende en vandaar efkes dat verkrampt geschrift. Mijn handen zien er weeral lief uit zenne, maar ze zijn me goud waard, of ze zijn minst mijn gage.
- Ah ja, ik ben een paar kilo vermagerd. Ik kan weer in mijn werkjeansen zonder er uit te zien als een sosiske. Ik heb tijdens het verlof te weinig beweging, denk ik. -ik denk dat niet, ik ben daar zeker van, het wás zo.
- In uw brief van 29/10 schrijft ge dat Oma zo’n pijn heeft. Is dat ondertussen al over? Een geluk dat Rolande verpleegster is. Waarom willen Laura een Dee niet op vakantie? (Ik ben uw brieven één voor één aan het herlezen) Wablieft? Geen ginseng hier? Maar allez moeder, het spul komt van dees kanten. Ze smijten er mee naar uwe kop! Ge kunt niet buiten komen of ge valt over de ginseng!
- Een schaap met betonnen blokskes rond de poten, is geen doen hé, dan moeten ze dat beest om het half uur gaan verzetten om te grazen? Da's geen job. -Waarover dit gaat, geen flauw idee. Over een mislukte sculptuur?
- Moeder toch! Schapen gaan niet naar de bok maar naar de ram. Het zijn de geiten die naar de bok gaan. Een kruising bestaat wel, heb ik een jaar of wat ergens gelezen, maar dat dier is dan steriel. Zoals voor een muilezel en een muildier telkens weer een ezel en een paard nodig zijn. De probleemkwestie was volgens dat artikel de naam van het dier : een scheip? een gaat? een scheit? een gaap? In elk geval ziet het er wat gek uit maar lief en het vlees is eetbaar.
- Nog bedankt voor uw goede raad. Nee, ik zal hier 's avonds niet staan blaten/bleiten. Hier zijn geen Rammen aan boord. Wel Stieren, Kreeften, Leeuwen, Schorpioenen, Steenbokken, Vissen …
- De mensen die reageren op Beatrijs, zijn dat particulieren of mensen die er via hun beroep mee in contact gekomen zijn? Proffen en acteurs en zo. https://nl.wikipedia.org/wiki/Beatrijs Als ge voor uw 24 sprekenden beesten inspiratie zoekt https://nl.wikipedia.org/wiki/Van_den_vos_Reynaerde met ge eens naar een zeemanscafé in Antwerpen gaan. Daar zult ge zeker inspiratie vinden. Gaat de die 24 stemmen zelf inspreken? Ik wil ander wel de vis en de puipmies voor mijn rekening nemen. Kent gij het verschil tussen een goudvis en een stewardess? Een goudvis hoort ge niet.
- Geef in géén geval mijn adres aan HB. En al evenmin aan AG. -zij was een sociaal assistente aan de VUB Waarvandaan komt AG zo ineens opduiken? Ik heb haar een tijdje uit pecuniaire overwegingen als kennis gehad. Diplomatieke betrekkingen noem ik dat, maar zij zag het als een 'verrijkende diepmenselijke relatie'. Ik kan niet meer tegen sociaal assistenten die psychologische prietpraat verkopen en vanuit een pseudo-intellectuele pretentie andermans leven willen organiseren. Dat ze eerst eens leren een eigen leven te leiden. Bref, voor mij was het letterlijk verrijkend, want zij besliste over mijn toelage. Die periode is goden-zij-dank voorbij, maar ik ben er blijkbaar nog niet van af?
- Laura, wat gaat Dee in de maand mei doen in Griekenland? https://nl.wikipedia.org/wiki/Oros_Athos En koop maar al een boekje voor de schapen : Hoe verlos ik een schaap of acht? Geschreven door ene d’Herder, denk ik, uitgeverij Wollewei. Stel u voor dat ge er alleen komt voor te staan. Dat zou lam zijn hè. Waarschijnlijk meer dan een lam.
- Als Yves zijn boerderij verkoopt, roep me dan hè, misschien koop ik dan het bakhuis en de paardenstal. Hopelijk voor ulle valt er iets te organiseren. Dat zou prachtig zijn, dan moeten we niet meer telefoneren. En als ik ulle moet wekken, dan doen we dat zo: ge bindt elk een draadje aan uw grote teen. Die bobijntjes rol ik af tot in het bakhuis. Wanneer mijn wekker dan afloopt trek ik aan beide touwtjes. En dan maak ik koffie! Simpel hè. Ja.
1985-12-09, 08h30
De 5de mecanicien monstert af en vliegt naar huis. Hij is gevallen in het machien en een van de handbeentjes is gebroken op drie plaatsen. Als zo'n klein knookje op drié plaatsen breekt, dat is zo ongeveer verbrijzeld? Hij zal de post in België verzenden, dus niet verbaasd zijn als er een Belgische postzegel op plakt hé. Het verwondert me dat er niet meer ongevallen gebeurd zijn tijdens de oversteek. Rotweer. Ik ben ook nen totter gegaan –totteren = vallen, en misschien ook blijven botsen en alles heeft 2 dagen pijn gedaan. Dat verhaal is te lang om nu op te schrijven. Ik leef nog, da’s al veel. Op een bepaald moment deden we nog 3 knopen. Een mens kan al evengoed te voet gaan hè. En die schroef maar draaien! En wij bleven ongeveer ter plaatse.
1 knoop = 1 zeemijl per uur 1 zeemijl = 1,852 km 3 knopen = 3 x 1,852 km per uur = 5,56 km/h, daar haalt een mens de fiets nog niet voor buiten.
Dat leed is nu geleden maar degene die de Pacific zo genoemd heeft moet wel een ironisch vent geweest zijn. Onze volgende bestemming is Melbourne en daar zouden we ± 2 weken over doen. Bel de rederij maar al wakker voor het adres van de agent want ik heb nog niks zien uithangen hier. Van zodra ik dat adres heb stuur ik het op vanuit Ulsan, als dat dan nog kan.
De Koreanen hier aan boord werken danig op mijn zenuwen. In Ulsan ga ik eens een voetje aan de wal zetten, want dat is geleden van Plaquemine (New Orleans), begin november.
Tiens, dat is eigenaardig. Als het schip van New Orleans naar Korea gevaren is, dan moeten we door Panama gegaan zijn. En ik vermeld niks over Panama? Terwijl Panama een belevenis op zich is. Vooral de sluizen. Was ik toen al zo blasé dat het Panamakanaal een fait-divers geworden was?
Het geld hier heet WON en 100won = 6,06 BF. Ik won, ik heb gewonnen en ik ben niet gewond.
Het is ijzig koud hier. Het water aan deck vriest vast en de matrozen hebben allemaal rooie oortjes en een rooie neus. Maar dat laatste kan van wat anders zijn.
