|
1992-08-10, 12h30 ~ Fawley, Southampton (UK)
Schip 22 is het eerste schip waarop ik niet meer als bemanningslid monsterde, maar als supplementair.
Dwz: ik stond wel op de bemanningslijst, maar niet meer op de loonlijst, omdat ik LM vergezelde
en dus geschrapt was als werknemer. Dat was een hele overgang.
Dag Allemaal,
Wie een kip zonder kop in volle actie had willen zien, had zondagmorgen op de luchthaven moeten zijn.
Met alle fysiologische reacties van paniek. Mijn hart klopte zo luid dat ik mezelf niet meer kon horen denken.
Alhoewel, ik denk niet dat ik toen aan het denken was.
Al goed dat gij een beetje kalm bleef, want alleen was ik er niet uit geraakt.
Of zou die scarabee er voor iets tussen zitten?
Waarschijnlijk had ik van op Zaventem naar huis gebeld om te zeggen dat ik het land verliet
Ma & Pa hadden uit Egypte een zilveren hangertje meegebracht, een scarabee.(brengt geluk)
Stel u voor dat gellie in Jakkamakka zoudt wonen, dan zat ik nu nog op een stoeleke te wenen, heel die luchthaven nat.
Eer het zover zou komen had KG me al wel gevonden. KG is de waterklerk.
Ik schaam mij diep dat ik zo lelijk over hem gedacht heb, luidop nog wel.
Het was compleet naast de kwestie want KG is de meest zorgvuldige van alle waterklerken op aarde.
De andere waterklerk is PV, maar dat is een ander hoofdstuk, een geval apart.
'k Snap nog altijd niet wat er met de klok aan de hand was.
Nu wel, nu snap ik het wel. Wanneer ik zenuwachtig ben denk ik dat ik te laat ga komen en lees ik het uur verkeerd
en denk ik plots dat ik al te laat bén. Onherroepelijk te laat. Want dan lees ik bvb 08h30 terwijl er nog maar 07h30 staat.
Dat is tevoren al gebeurd en later ook nog. En het betert niet met de leeftijd.
We moesten naar Amsterdam. Drie kwartier later waren we daar. Dan wachten tot 13h10 voor onze vlucht naar Southampton.
Tijd genoeg om te kalmeren. Da's de theorie hoor. In de praktijk duurt het tot alle adrenaline in 't lijf weer afgebroken is.
Om 14h50 stonden we in Southampton bij het busje dat ons naar boord zou brengen.
We wachtten op de 1ste stuurman ofte chief officer. Zijn Samsonite was tijdens de reis beschadigd geraakt en nogal erg ook:
handvat er af en slot kapot. Dat was voldoende om een paar papieren te gaan invullen aan de KLM-balie.
We hebben elk onze horloge op Engelse tijd gezet en ineens was het pas 13h50. Zo blijft een mens jong natuurlijk,
west blijven reizen.
Tot 22h30 wachten, want het schip was nog niet binnen. Het busje reed ons naar een hotel met 2 sterren.
Ik dacht: ow! hoe? foert! sebiet doen ze ons hier nog overnachten ook … straks ga ik wel in mijn eentje naar de kaai.
Maar dat was geval niet. Het hotel moest dienen om de heren van het gezelschap de gelegenheid te geven
voldoende rust te nemen, want aan boord wordt ook 's nachts gewerkt. En bibi moest mee naar dat hotel.
In de badkamer heb ik lang onder de warme douche gestaan, kwestie van te ontspannen. Dat was nodig ook.
Daarna heb ik wat flut-feuilletonnekes gekeken op Channel 4 en TVS.
Om 19h etenstijd. Om 20h waren we daarvan verlost. Dat klinkt blasé maar als ge geen honger hebt en
ge moet toch aan tafel komen en er staan geen slaatjes op de menu, en ge wilt niet moeilijk doen door er naar te vragen …
Na het eten hebben we beneden met 4 naar de slotceremonie van de Olympische Spelen gekeken. -Barcelona-
En ineens was het 22h30.
Bagage naar beneden, papieren tekenen en wijlie weer eens weg. Aan de gates opnieuw overstappen,
want een raffinaderij heeft haar eigen vervoer. Een raffinaderij is mooi bij nacht, zoveel lichtjes.
Overdag is dat vele, vele minder. Maar gisterenavond brandde al die feestverlichting en ik voelde me ook heel feestelijk
want ik was bijna bij LM. Geen zenuwen meer, niet moe meer, niet ongeduldig meer.
De schouw van het schip was al in zicht: ik was bijna thuis. -mijn thuis is waar LM is
De gangway van het schip was niet uitgezet, we moesten naar boven via een traptoren in rasterwerk.
Heel gemakkelijk, voor wie geen hoogtevrees heeft. De bagage ging met de kraan naar boven.
En toen stond LM daar ineens. 'k Voelde mij direct weer mens. Weer compleet,
ipv zo'n paar stukken die toevallig een beetje aan elkaar hangen.
Vermist er dag en nacht gewerkt wordt -er werd havenwacht gelopen wil dat zeggen, zes-op-zes-af in scheepsjargon-
en LM in de ploeg 00h-06h/12h-18h staat, was er niet veel tijd over. Gelukkig waren nog niet alle pijperijen aangesloten
en moest hij nog niet direct beginnen. In dat uurke heb ik geprobeerd vanalles te vertellen, maar ik denk dat ik
geen enkel verhaal afgemaakt heb. Hij ook niet trouwens. Dat komt allemaal nog wel. Vanaf nu tijd zat.
Daarna heb ik mijn valies uitgepakt en de spullen een plaats gegeven en ben gaan slapen. Toen was het bijna 03h.
Ik had een potteke tandestokers van zijn flat meegebracht, zoals LM gevraagd had. Dat stevig potteke was opengegaan in de valies.
Ze moeten op de luchthavens met mijn valies nogal gegooid hebben want de tandenstokers zaten overal tussen, in en onder.
Een valies leegmaken duurt gewoonlijk 10 minuten. Gisteren veel langer vanwege het plukwerk.
Ik weet niet of ik ze allemaal heb. 't Wordt nog uitkijken wanneer ik een T-shirt over mijn hoofd trek.
- Hoe komen die puttekes in uw vel?
- Van de tandestokers in mijn kleren.
- Ah …?
- Ja.
Vanmorgen had LM om 06h gedaan met werken. Om 11h er weer uit, om 11h20 eten, om 12h beginnen werken tot 18h.
Dan douchen, eten, slapen. Tot 23h. En dan weer aan het werk van 00h tot 06h. Enzovoort tot de lading gelost is.
En ik volg dat ritme. Ik hou me bezig tijdens de uren die hij werkt en ik slaap wanneer hij slaapt. Anders zou het niet te doen zijn.
Het minste dat ik een kast opentrek of de WC doorspoel zou hij wakker worden. En als het is om muisstil op de seat te blijven zitten
kan ik evengoed gaan slapen en dezelfde uurrooster overnemen hè. Da's niet alleen praktischer, 't is ook gezelliger.
Morgenvroeg gaat er iemand naar huis en hij zou deze brief moeten meenemen en posten.
Er was in de groep een Zaïrees die ook aanmonsterde. Hij vertelde dat zijn familie thuis zonder geld en zonder eten zit.
De rederij stuurt het vast deel van zijn loon wel naar Zaïre maar met al de corruptie daar
raakt het geld niet tot bij de mensen waar het moet zijn. Het blijft onderweg ergens plakken.
Wat voor zin heeft het om ver van huis een zware job aan te nemen als dat aan de situatie thuis niks verandert?
En hij is niet de enige in dit geval hoor.
Voor het ogenblik is het druk aan deck, er worden stores & proviand ingenomen. De mensen van de keuken
zijn zwaar aan het werk want er is proviand voor zes maanden toegekomen uit België. Misschien zijn er ook tandestokers bij.
De koeling in de koelkamers is stopgezet. Ook in de diepvriezers voor vlees en vis.
De mensen van het keukendepartement zullen nog wel een tijdje hun werk hebben.
'k Zou graag gaan helpen, maar dat mag nu niet meer.
Later, op andere schepen mocht ik soms wel hoor. Dan vroeg ik aan de chef of ik een handje kon helpen. Als het een chef was
voor wie ik te voren gewerkt al gewerkt had zei die ja. Maar soms aarzelend, op een vreemde manier. Precies of men mag
de vrouw van de 2de eens niet doen werken … zeg hey, chef, ík ben het maar hoor! Bibi. Die van toen. Weet ge nog?
Wat ik wel mag is naar buiten staan kijken. Zo lang ik wil. Dat doe ik dan maar. Er is nogal wat bedrijvigheid op 't water.
Grote vrachtschepen, kleine vrachtschepen, grote ferries, kleine ferries. Van visserijschepen of van pleziervaart is hier niks te merken.
'k Denk dat die liever ver van de industriezones blijven. 'k Zou ook niet graag op een klein schipke zitten,
een dobberke tussen de zwaargewichten. Ze zullen wel hun eigen havengedeeltes hebben, weg uit deze buurt.
Het is hier frisser dan in België. Dat merkten we vooral gisteren, op de luchthaven. Dat deed deugd. Frisser en een ietske wind,
genoeg om te ademen maar niet zoveel dat men kou krijgt.
Ziezo, dat was het ongeveer. Van hieruit gaan we naar Monstad ( Noorwegen) en dan naar Halifax (Canada).
|
