te gast bij Wim Helsen ~ Gilles De Coster
met een tekst van Frederik De Backer 

            Niemand was gelukkig. Kinderen zeurden, partners zeurden en de seks trok ook al op niks.
        Dure ouders in bejaarde rusthuizen en maar blijven leven. Erfenissen die uitbleven en
        de staat die haar graantje meepikte om er ergens een zoveelste laag beton mee te gieten.
        Of natuurlijk om die vele miljoenen miljarden negers en moslims en werklozen en Walen en sossen en hippies
        en zogezegd zieken die het landje rijk was een luizenleventje bijeen te sponsoren.
        Naft kostte een fortuin, overal stonden flikken en flitspalen, en geen enkele voorligger had of verdiende een rijbewijs.
        Elk ritje was een peperdure helletocht. De muziek was bagger, alle eten zat tjokvol vergif en vuiligheid,
        en als het eens niet regende was het bloedheet. En maar betalen.

        Niemand werd gehoord, dus gingen ze luider schreeuwen.
        En als het schreeuwen niet hielp, dan zouden ze nog weleens zien.
        Zij hadden recht op dit en dat en wat nog allemaal. De rest kon de pot op.
        Maar als ze eens om zich heen zouden kijken, zouden ze het zien.
        Niemand was gelukkig.  

         

        De Coster in gesprek met Helsen:
        de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje,
        https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a38/
        11min09

        Toen ik de tekst een eerste keer las en het gesprek nog niet beluisterd had, dacht ik bij de laatste vijf lijnen
        dat het over de Gele Hesjes in Frankrijk ging. Of een oproep was om Belgische Gele Hesjes bijeen te krijgen.
        Want onvrede bestaat.

        De Coster verkiest de tekst luchtig te bekijken, maar anders kan ook.
        Ik zou na elke zin kunnen zeggen 'dat is zo', of 'ik ken mensen die er ook zo over denken'.
        Natuurlijk bestaan jammerkonten en natuurlijk verpesten die de sfeer.
        Met zo'n mensen wordt elk babbeltje een bezoeking.
        Maar langs de andere kant zou die tekst gewoon kunnen bedoelen wat er staat.
        Want onvrede bestaat.

        'k Weet niet of de schrijver de tekst luchtig bedoeld heeft. De Morgen formuleert het zo :
        Frederik De Backer schrijft elke donderdag over 'de grauwe wereld die we zo veel mogelijk proberen te negeren'.
        Hier nog een tekst van hem, uit de krant. En wel degelijk grauw volgens mij :

Hij was geen schrijver, geen muzikant. Hij was niets.
Wat het ook was wat hij dacht dat hij voorstelde, hij was het niet.
Hij was geen schrijver, geen muzikant. Hij was niets.
Een lul in een krot in een gat. Een klootzak in een land van klootzakken.
Een verspild orgasme wiens grootste prestatie zich negen maanden voor zijn geboorte had voltrokken. 

Hij schoof de stapel karton van een zoveelste lading muziekgerief over de losliggende bruine tegels naar de voordeur.
Naast de versterker en de vele koffers die hij telkens weer met zich meezeulde naar nauwelijks bijgewoonde optredens
in de weinige kleine kutzaaltjes waar hij voor een habbekrats mocht opdraven. Duizenden euro's voor wat drinkgeld.
Zich in de schulden werken was makkelijker dan iets uit zijn snaren persen. Iets nieuws.
Omdat alles wat hij zijn laptop toevertrouwde al vele malen vele keren beter was geschreven.
En zolang hij bijkocht was er progressie.

Een schrijver was hij ook al niet.
Anders zouden zijn mails wel worden beantwoord. Zijn schrijfsels gedeeld op sociale media.
Hij was een loser. 

Hij schreef voor anderen. Plezier had hij er zelden aan beleefd. Ja, af en toe rolde een zin best aardig over de tong,
maar als enkel het geschrevene bleef bestaan, waarom vervlogen zijn woorden dan zo geruisloos?
Graag gezien worden door een onbekende aan de andere kant van het internet, daar was het hem om te doen geworden. 

Hij staarde naar het honingraatmotief van de koffer waarin een al even gloednieuwe basversterker zat.
De twee glimmende vlindersloten. Blauwe wieltjes onder aangekochte vooruitgang. Nodig, nee. Wenselijk, ja. 

Het drumstel waarop hij zelden speelde had alweer een zoveelste laag stof verzameld.
De piano was een veredeld tafelblad geworden. Hij durfde niet meer. Het moest goed zijn of het moest niet zijn.
Zijn jongste nummer was zes jaar oud. 

Hij had geen tijd, zei hij altijd. Te veel werk. Dat was ook zo, maar van minder tel dan zijn lafheid.
Het was niet goed en dus was het niet. En hij evenmin. 

        Er zijn nog schrijvers die het grauwe niet uit de weg gingen /gaan.
        De lijst is lang, https://nl.wikipedia.org/wiki/Naturalisme_(literatuur)#Nederlandse_auteurs
        Waarom De Coster de tekst van Frederik de Backer luchtig wenst te interpreteren,
        is mij een raadsel.

Over Gilles De Coster : https://nl.wikipedia.org/wiki/Gilles_De_Coster ,
Over Frederik De Backer is weinig te vinden : ‘Hij schreef en herschreef in het verleden voor onder andere Menzo, P-Magazine, Het Laatste Nieuws en Het Nieuwsblad’.