1998-06-27 ~ op anker, Abidjan, Ivoorkust 

Gisterenavond zijn twee vervangers toegekomen, van wie één Belg en die brave jongen had post voor ons bij. En ook kranten en weekbladen.
Wat-zien-ik : solden bij Ikea. En wat staat daar op het reclameblaadje : het buffetkastje van onze dromen. (op foto toch)
Zoudezenuni ...zoudezenu-echtni! Solden houden terwijl wij op zee zitten!

           In het echt lijkt het waarschijnlijk gewoon op wat het is: spiksplinternieuw en van Ikea.
           Maar omdat we het niet van dichtbij kunnen gaan bekijken krijgt dit buffetje plots glans en glorie.

De volgende aflossing is voor binnen enkele weken, dan zijn we weer in de States. Gedurende anderhalve dag deed hier het gerucht de ronde
dat we naar Brasil zouden gaan. Wie die kwakkel verspreid heeft weet ik niet, maar het gaat gelukkig niet door. Veels te warm in Brasil.
We zien aan stuurboord een strook land, donkergroen en waarschijnlijk vol giftige slangen en spinnen,
met ervoor een streep wit-geel strand, waarschijnlijk vol stonefish en ander dodelijk venijn en
dan hier een water van een mooi Atlantisch blauw, maar vol kwallen.

Bewoonde gedeeltes zijn niet te zien. Abidjan is ook nergens te zien. We liggen niet ver van de stad zeggen de stuurlieden, maar
we kunnen er niet naar toe. Waarom weet ik al niet meer. Geen bootje beschikbaar of te duur, of geen toestemming van de wal ...
in elk geval, de goesting is toch over.

Gisterennamiddag kwamen er twee prauwen langszij met fruit : bananen, ananas en mango's. Zeven mango's voor 5 USD. Zo van die kalibers
die ge met twee handen moet vasthouden. Sappig en heel geurig. Recht van de boom.
De mannen van de prauwen hadden al wat blauwe plastic bidons in hun prauwen liggen. Ze gaven ons te verstaan dat we ál het fruit konden krijgen
als we maar meer lege bidons gaven. Maar we hadden er geen meer. Toch geen lege.

De achterste man roeit zijn ziel uit zijn lijf om tegen de stroming in de prauw bij de scheepswand te houden en de voorste man onderhandelt met ons.
Wij staan een zeven of acht meter hoger, hij moet dus luid roepen en veel gebaren maken want wij horen bijna niks door het lawaai van de
ventilatiekokers van het machien. Van op die dansende prauw met de voorste man de emmer zien te vangen en het fruit er in laden.
Wij (Vlado en ik) halen de emmer weer naar boven en draaien gepast geld in een vod en dat gaat met de emmer weer naar beneden.
De voorste man haalt het geld uit de vod, kijkt het na en geeft het door aan de roeier. Hij laadt de emmer in met het gevraagde, de vod houdt hij en
we halen de emmer weer op. Zo enkele keren na mekaar. En telkens houdt hij die vod.
Is het hier zo erg gesteld dat ze zelfs een werk-vod vol verf en smeer nog kunnen gebruiken?

Tussen twee bestellingen houdt de voorste man de emmer omklemd met zijn twee armen. Die emmer lossen en kwijtspelen is
een stuk broodwinning verliezen. Vlado geeft wat meer lijn, of die man valt uit zijn prauw. Ondertussen moet de man ook
de concurrentie in de andere prauw weg blaffen, en hopen dat zijn roeier de handigste en de sterkste is om toch maar die paar dollars en plastic bidons
in de wacht te slepen. Verder moet hij om de paar minuten hozen want de prauw krijgt overslaand water binnen natuurlijk. Als hij dat uit het oog verliest
zinken ze met fruit en geld en bidons. En met de prauw, die een stuk werkkapitaal is. En tijdens hozen moet hij dan de emmer zien vast te houden.
Tot zover de romantiek van de  achterpiek. 'k Heb er een paar foto's aan besteed.

         Er is een periode geweest dat de slogan 'Africa is Beautiful' in zwang was. De buren van mijn ouders, een jong koppel dat op safari geweest was,
         was het daar helemaal en dweperig mee eens. En ik werd ongeveer ziek van ellende dat twee gestudeerde mensen niet verder keken dan de façade
         van een safaripark met vakantieverblijven. Achter die façade, achter dat decor, in de coulissen en daar waar de realiteit leeft, is Afrika heel hard.
         Africa is maar beautiful voor wie niet verder kijkt dan het nuffig neusje lang is.

'k Had zes filmrolletjes bij voor een contract van zes maanden. Dat vond ik zeer redelijk en realistisch van mezelf en absoluut niet overdreven.
We zijn twee maanden en half weg en het zesde filmke is al op. Gelukkig hadden we het zien aankomen en heb ik in Philadelphia vier rolletjes gekocht.

Vannacht alarm. De grote rode brulbel. Dat moet brand betekenen. LM schiet een overall aan en verdwijnt naar zijn post. Ik naar de mijne.
Er was al iets onduidelijks gezegd door de intercom, enkel het woord 'report' hadden we verstaan. In de cabines hangen geen luidsprekers van
de general call, enkel in de alleyways. Stel u dat voor! En 's nachts zijn de cabinedeuren -zware branddeuren- dicht en verstaan we niks.
Dit schip is mogelijk nog goedkoper gebouwd dan het vorige.
Met gesloten deuren verstaan we niet wat we zouden moéten horen qua instructies. En toch staat 'Safety First' over het ganse schip geafficheerd.
Wat maakten wij van dat woord 'report' : this was a false alarm report.
We gaan elk toch maar naar onze post. Wat bleek : piraten-alarm. Het gesproken bericht dat na de bel kwam was 'pirates reported'.
Die nacht was er dubbele wacht op de brug, dwz op elke wing een matroos op uitkijk én daarbij nog eens twee matrozen vooraan aan deck,
via walkie-talkies in verbinding met de stuurman van wacht op de brug en allebei gewapend met elk een ijzeren bar.
Bij de volgende bestelling moeten baseball knuppels besteld worden, zou capt PP-LM gezegd hebben.
Op de begroting van de Welfare zeker? Als sportmateriaal. Gelijk de pingpongpaletjes.

De piraten waren langs de ankerketting naar boven gekropen én door de koker van de ketting. Dat is levensgevaarlijk. Als die schakels nog maar
efkes verschuiven met de beweging van het schip is men een hand of en voet kwijt. Ene was langs het panamagat aan boord geraakt (hoe?)

          Het panamagat is de grote ovalen opening in de reling aan de voorpiek voor 't geval het schip door het Panamakanaal moet,
          langs die opening worden de trossen aan de wal gegeven wanneer een schip daar, voortgetrokken door treintjes, door de sluizen gaat.

Aan de voorpiek is een locker met scheepsmateriaal. Daar hadden ze het op gemunt. Piraten, nu ja, het zijn gewoon arme bange pikkedieven die
proberen hun brood te verdienen met scheepsmateriaal en zich geeneens tot aan de bewoning zouden gewaagd hebben, want dan moeten ze
200m felverlicht deck over. Dat halen ze niet ongezien. Als ze het op de captains's cash money of op de persoonlijke bezittingen van de bemanning
gemunt hebben, dan komen ze langszij, dicht bij het kasteel en niet langs de voorpiek.
Waarschijnlijk hebben we niks meer te verwachten, want dat wordt doorverteld onder pikkediefpiraten :
dat hier aan boord niet alleen wacht gelopen wordt op de brug maar ook aan deck en dat de matrozen van wacht wákker zijn tijdens hun wacht.
Maar evengoed gaan alle deuren 's nachts op slot. Better safe than sorry.
En evengoed geen goesting meer om aan de wal te gaan. Waarschijnlijk weer veel gebedel of verdoken gebedel en gesjacher.
Jammer, want in mijn beginjaren bij de koopvaardij heb ik van de anciens legendarische verhalen gehoord over Abidjan.

Capt PP-LM zou de slopchest -dranklocker- eens mogen opendoen. We zitten hier zo droog als iets. Water genoeg, nog een 60L, maar ik bedoel iets
lekkers, iets om te trakteren. Gerstenat bvb, iets met hop, dus met lupuline. 

Vandaag verjaart de elektrieker. 'k Had een kaart gemaakt in PowerPoint en ik heb twaalf keer de toer van het kasteel gedaan eer ik iedereen
gezien had om ze die kaart te laten tekenen. 'k Hield de kaart op een klembord tegen mijn lijf, voor 't geval ik de elektrieker zou tegenkomen want
hij mocht die kaart niet te vroeg te zien krijgen. Voor de zevende keer kom ik Bruno (2^de stuur) tegen, in de staircase deze keer.
"Loopt gij nu nog altijd rond met die petitie?" vroeg hij. Ja dacht ik, een petitie aan capt PP-LM om de slopchest eens open te stellen.
Op de achterkant van de kaart staat een kopie van de luchtfoto van dit schip. (In april gekregen van capt PM.)
De Filipijnen vonden dat nu een fantastisch hebbeding en of ik er zo nog kon maken, maar dan liefst een beetje groter.
Oké, tegen 15h (dan hebben ze coffeetime) zorg ik voor kopieën op 122%, dat kon netjes op een A4. Ik maak elf kopieën, want ze zijn met elf.
Om 15h bleek het origineel formaat hen persies toch beter te bevallen. Chetver. Goed, nog eens 11 exemplaren gemaakt op het origineel formaat.

Vermist er 's nachts nu extra-dubbele wachten gelopen worden sliepen een aantal matrozen.
Hun exemplaren van de foto legde de ch.kok op hun plaats aan tafel klaar.
Oei, zei ik, die kopieën zijn eigenlijk top-secret hoor. Stel u voor dat de capt dat ziet dat ik spelerij pleeg met dure inkt en duur papier van het schip.
De ch.kok kijkt eens naar de deur van de mess, daar staat niet zo direct een captain in het deurgat, en hij schudt geruststellend het hoofd.
Hij zou er op letten, zei hij en verdween naar de keuken. Ondertussen lagen daar X aantal kopieën in volle zicht. 

Filipijnen redeneren anders dan wij hoor. Als er een kopieerapparaat aan boord staat dan dient dat om te gebruiken, en 2 x 11 kopieën voor
privégebruik is ook gebruik. ('k Zal er aan denken. We zullen het Welfare noemen, vermits niemand aan de wal kan om postkaarten te kopen en
er toch iéts naar de Filipijnen moet verstuurd worden. Fotokopieën zijn nog altijd vredelievender dan baseballknuppels om piraatjes mee dood te slaan.)
Dezelfde redenering volgen ze als het over wasmachines gaat. Een wasmachine staat daar om te gebruiken, zelfs als er maar één stuk was in gaat
want dat is ook gebruik. Maar goed, over hun was-gewoonten en poederverbruik heb ik al eens een blad volgetikt. En het is op elk schip met
Filipijnse zeemannen zo.

Om 16h45 stond Bruno hier aan de deur. Of het waar was dat ik een luchtfoto van het schip had en of hij daar een kopietje mocht van hebben. Lap!
Daar ging mijn top-secret. Misschien kan ik een handeltje in fotokopieën beginnen. Aan piratenprijzen.
De nieuwe 2^de stuurman was er vandaag ook tijdens het avonduurtje. Hij heet Frederique. Of zijn naam afgekort wordt weten we nog niet.
Frederique vervangt Bruno.
Phika vervangt Pévala en wordt dus choff, dat was zo voorzien van in het begin.
De vervanger van Phika is een Kroaat, Vilko. 'k Ben hem al eens tegen gekomen in de staircase.
En in de States komt een nieuwe aspirant-stuurman.
Toho blijft dus 3^de stuur, zij het met een 'vergunning' wat dat ook moge betekenen en
met de gage van 3^de én zijn vaardagen tellen mee als vaartijd voor 3^de. Dat is dan toch al dat!

De vorige brief gaat mee naar België met Pévala. Deze brief zullen we van hieruit versturen. Op hoop van zege.

Vanavond zei Phika aan tafel dat het plezier deed om met beschaafde mensen aan tafel te zitten. Wat hij daarmee bedoelde weten we niet.
Mogelijk viseerde hij Vlado, maar die heeft dat gelukkig niet verstaan. -Vlado's tafelmanieren waren een beetje, euh ... nogal morsig.
Vlado spreekt Kroatisch en Phika spreekt  Canadees Frans met een uitgesproken accent. Zelfs de Franstaligen aan boord verstaan hem niet altijd. 
Zijn Engels is beter verstaanbaar. Wat hij er ook mee bedoeld moge hebben, ik zei hem van het beschaafd gezelschap te genieten,
want morgenavond verhuist hij van tafel, dan eet hij aan de kapteinstafel als choff. (Vanaf morgen is hij in charge als chief officer.)

Ziezo, dat was het voor deze keer. Tot schrijves.