1994-06-21 ~ op anker Vitória, Brasil 

Sinds vanmorgen liggen we hier op anker, voor 5 dagen zeggen ze.
Spijtig dat ze hier geen Spaans spreken. Er staat een TV in de cabine en van 's morgens vroeg al zijn er tekenfilmpjes.
Af en toe versta ik een woord. Binnen vijf dagen spreek ik met een Braziliaans accent.
Feitelijk zou ik moeten gaan vernissen. 'k Heb een plantenrekje gemaakt van palettenhout.
Dat was een avontuur hoor. En daaruit hebben wij het volgende geleerd : scheef + scheef = recht.
LM en de boots en nog een aantal heren der schepping moeten daarom glimlachen (luider durven ze niet) maar
als ge een kromme plank scheef gebruikt is het eindresultaat recht. Zelf gezien en zelf gedaan. 

         Het rek was recht, maar het wiebelde heen en weer, niet echt stabiel dus.
         Wat bleek? Wanneer er deining stond gaf dat meubeltje gewoon mee, zonder dat er een potje planten af viel! 
        Voorwaar een zeewaardig rekje. Laat ze maar lachen, mijn rekje mocht er zijn. 
        Over de stabiliteit van het typtafeltje is ook nog een verhaal, maar dat is voor later. 

In mei heb ik al eens vernist maar dat was een smalle langwerpige plantenbak voor in de mess. Die bak is gemaakt van
'mooi' materiaal, van rechte planken. Een vorige chef mecanicien had die ineen getimmerd en het ding stond al
2 jaar in het stuurmachien. –de ruimte waar de steering gear zich bevindt, ongeveer recht boven het roerblad vh schip.
"Nu zal dat hout wel droog zijn zeker?" zei de 1^ste stuur. En ik mocht aan de slag. 
Van de boots heb ik vernis, thinner en een borstel gekregen. Voddekes ook.
De 1^ste stuur heeft de pot vernis open gekregen en voor een paar emmers 'keien' gezorgd. -puntig scherpe dingen waren dat
Het zand kwam van LM en de potaarde was besteld geweest door de chef steward, met de zegen van de kaptein.
De plantenbak was een multi-departementeel project.
In ± een week was hij klaar. Het moeilijkste was het wachten tussen twee lagen tot de vernis helemaal droog & hard was.
Mijn vingers kriebelden om verder te werken, maar dat kon niet zomaar. Wachten … , erg hoor.

De 1^ste stuur was ervan dag één al met zijn keien. "Ze staan bij de keukendeur".
Ik ga eens kijken : 4 metalen verfemmers van 25L, gevuld tot aan de rand met ijzererts. Zwaar³!
Om dat te kunnen dragen heb ik het nodige overgeladen in emmers van 10L, halfvol. Ook nog zwaar hoor.
'k Vond het zo vriendelijk van de 1^ste stuur dat hij zo snel was met zijn 'keien'
dat ik vond dat ik met het gewicht dan maar mijn plan moest trekken.
Het teveel aan keien kipt ge maar over de zij, -overboord- had hij gezegd. Da's heffen hè. IJzererts heffen.
En er waren 3 emmers van 25L teveel. Aan het gewicht durf ik niet denken.
De 1^ste stuur heeft matrozen gestuurd om de 3 emmers weg te werken. Gracias senõres! 

Voor ik begon te schuren met het machientje had ik eerst met de schaaf geprobeerd.
"Daar moet ge kracht op zetten hoor" had de chef mecanicien gezegd.
Jaja, dat was ik van plan. Maar hij bedoelde KRACHT, en dat heb ik niet in huis.
Dan toch maar met het krachtig schuurmachientje. Dat ging prima. 

Op 12/05 (de verjaardag vd capt) was de plantenbak af. Alle vernislagen telkens gedroogd en uitgehard.
Het vullen vd bak heeft 3 hrs geduurd. Zo links en rechts was een plant geschonken. We zijn nu 5 weken verder.
Van alle plantjes hebben er 3 het laten afweten maar de gaten zijn al opgevuld. Hierboven in de cabine is namelijk 
het kweekstationneke, mijn plantenrekje. -3 rijen potjes, afgesneden waterflessen, met potgrond en fruitpitten in.
Met dit soort dingen hou ik mezelf zoet, welfare.  

Een andere bezigheid is collages maken. Hoe is dat gekomen?
In februari verjaarde de 1^ste stuur en dat is nogal nen toffe. We hadden geen wenskaart bij om onder zijn deur te schuiven.
LM zei : maak een tekeningetje. Ik doe dat, op gevouwen luchtpostpapier. Eigenlijk was die verjaardagskaart een frulletje.
In maart verjaarde de steward. Toen had ik het idee om de achterkant van een vervallen zeekaart te gebruiken.
Die dingen zijn ± 120/80 cm en in stevig papier. Daar valt al iets mee te beginnen hè.
Het werd een gróte verjaardagskaart waarop plaats is voor 23 handtekeningen in dikke stift.
Er stond in 13 talen 'gelukkige verjaardag' op . Dat was toen het aantal talen aan boord, buiten de voertaal Engels natuurlijk.
Daar heb ik een rand bloemen rond getekend, overgenomen & vergroot van een Japanse sakéverpakking en de poster was af.
Vanaf toen kon een verjaardagskaart niet meer kleiner dan posterformaat.
Ja natuurlijk, voor de ene wel en voor de andere niet? Dat kan niet. Dus : iedereen extra-large.
LM en de kaptein hebben ook zo'n bloemending gekregen, zij het anders. 
Ik ben ondertussen tamelijk goed geworden in bloemendingen. Sommige bloemen bestaan zelfs nog niet. 

         Het was telkens een onderneming om de kaart door iedereen getekend te krijgen, zonder dat de jarige in kwestie 
         ze op voorhand te zien kreeg. Vooral diens werkuren in het oog houden. Heimelijke manoeuvres, spannend en plezant.

Komt 22/05, de verjaardag van de 2^de stuur. Ik vraag aan Greta (zij doet die cabine) of ze soms weet wat zijn hobbies zijn.
Paarden. Paarden? Mag het geen olifantje zijn, want dat kan ik wel tekenen. Paarden begot.
Geen bloemen deze keer. Paard miljaar. Wie begint er nu met paarden … de 2^de stuur dus.
Paarden, ik droom er nóg van omdat ik maar 1 geschikt paardje gevonden had en uitvergroot –handmatig, op lappen ruitjespapier
want zelf kan ik dat niet tekenen. Het paard is in draf, dat ook nog. –het trok een slee, maar ik wou enkel het paard 
Als noodoplossing heb ik gevonden : collage. Gelukkig is hier een ton oude tijdschriften aan boord. Daarmee aan de slag.
Het paardje is van ene Libitz, een Balkan-schilder. En vermits ik zijn contouren gebruikt heb onthou ik zijn naam.
Verder geen gegevens, noppes. 

De 2^de stuur heeft twee collages gekregen. De draver, en ook een plakwerk over Het Paard in al zijn Aspecten van de Antieken tot Nu.
Dat laatste klinkt pompeus maar heeft amper 3 uurtjes gekost, gewoon het teveel aan prentjes opgewerkt.
In de Libitz-collage zitten meer dan 40 werkuren.
Was het larf toch meer opgetogen over de laatste poster zeker! Het plakgedoe omdat ik het teveel aan foto's kwijt wou en
die  tweede collage was gewoon een toemaatje. De lijm is door de rederij betaald.

De kaptein ziet die Libitz collage en wil ook zo een, omdat hij van het Jaar van het Paard is.
Gelukkig, gelukkig (!) had ik de overblijvende snippers nog niet weg gedaan. En ik had het sjabloon, de uitvergroting ook nog.
De draver moest dienen om in zijn cabine over de poster van New York te hangen, hij was dat ding zo beu als iets.
De kaptein is een Brusselaar, een échte Ket, geboren in de Marollen.
Ik haast mij gelijk een onnozele, in mijn ogen was het resultaat er ook naar, maar LM zag het verschil niet,
en 2 dagen voor Immingham kon ik de draver bij de kaptein afleveren.
We zijn 3 weken verder en de collage hangt nog altijd niet op, weet ik van Greta (de stewardess). 

Wat bleek, hij wou de draver voor thuis, maar hij wist niet hoe dat aan te brengen.
Da's nog jong hè, zo'n kapteintje van 40. Timide en zo. -LM en ik waren of werden dat jaar 42
Hij zit in zijn cabine nog op die stomme New York te kijken terwijl hij een paardje heeft.
Maar dat hij het dan zegt, dat de draver voor thuis is, dan was er geen haast bij. Potdorri-verdorri !
Nu ligt deze kaptein wel in de bovenste schuif hoor, al sinds 1991 op schip 20. Maar da's weer een ander verhaal. 

Uiteindelijk maar 12hrs op anker en niet 5 dagen, we liggen al tegen de kaai, 22h50. 

1994-06-22, 13h25  

LM & ik zijn deze voormiddag aan de wal geweest. 't Was precies schoolreis. Vóór de middag al weg?
En om 12h30 weer aan boord. Nu beweerde die zotte chef dat we pas om 14h aan boord hadden moeten zijn.
Ik dacht dat ik iets kreeg. Het zij zo.
Er is veel veranderd in Vitória. En de rest is hetzelfde gebleven. 

Dat is het ongeveer. Nu ga ik deze brief nog snel-rap afgeven. De andere liggen al boven.
Nú gaan afgeven, anders is 't weer zoals toen hè, te laat. Willeweni.