1997-05-14 ~ op anker, Yeosu, Korea

Daarstraks probeerde LM de afstandsbediening van de hifi efkes. De woonkamer van de cabine is luttele m², en we hebben een hifi mét
afstandsbediening. Hyperchic dus. En plots knalde de gitaar van Mark Knopfler door de cabine, alsof de mensen van de brug de misthoorn
naar hier binnen deden loeien ipv vooruit. Ik schrok nogal serieus en tot zijn verbazing kon ik er niet mee lachen. Van de knal was mijn
glimlach buiten gebruik. Tijdelijk. https://www.youtube.com/watch?v=0fAQhSRLQnM , 05min56 (1978), https://nl.wikipedia.org/wiki/Dire_Straits ,

Dit is onze derde dag op anker in Korea en al twee dagen mist. Korea, iets gemist? Nee, Korea ietske mist! Potdichte mist, 'dense fog' in
vakjargon. Want ik spreek nu ook al een beetje Meteo mee met de mensen van de brug. Warme lucht boven koud water condenseert en
daar zitten wij, samen met alle andere schepen hier op anker, midden in. In die condensatie. En in het getoeter van al die misthoorns.
We horen de andere schepen wel, maar we zien ze niet. Tenzij op de radar, hoop ik. https://nl.wikipedia.org/wiki/Misthoorn ,
En probeer zo maar eens in slaap te raken. Om de zoveel minuten toetert dit schip gedurende een aantal seconden en dan een ander schip
en dan weer een ander enzovoort. Klaaglijk geloei eigenlijk. -199 decibel, op een lage geluidsfrequentie

Én Dames en Heren de Compaq doet het weer, hij is er bovenop! Tátáá!! Dank zij de goede zorgen van de Gibbe. Gibbe heeft zich in dat
probleem vastgebeten als een bulterriër tot het opgelost was. Da's misschien een verkeerde vergelijking, het schijnt dat een bulterriër nooit
meer lost, die moeten ze doodschieten eer die lost. Is dat waar? Goed, een gewone terriër dan. Nee, nu serieus, hij heeft er zo hard zitten
op studeren dat LM met zijn ogen knipperde en ik hoofdpijn kreeg. Maar goed, de É kan weer, en de óó-kes ook, en de á-s. Da's allemaal
Compaq. Toshiba heeft àà-s maar geen áá-s, en wel ùù-s maar geen úú-s. Ge zoudt zeggen ¿ wat is daar zo belangrijk aan? Als er een beetje
wind staat, waaien en draaien die klemtonen en accenten toch de andere kant uit. Wel, ge zoudt er van verschieten waarvoor een mens
die acentos agudos zoal nodig heeft.

En in feite hadden we drie problemen:
het ene was bij WordPerfect,
het tweede bij Windows en
het derde probleem was ik met mijn gepruts. Over DOS spraken we toen al niet meer, met DOS was alles oké.

1997-05-17 ~ op anker, Yeosu, Korea

Gisterenavond heeft LM wat zitten Metallica spelen: koptelefoon inpluggen, anders heeft een koptelefoon geen nut, koptelefoon op zijn
hoofd, anders heeft een koptelefoon nut noch zin en dan Metallica door die twee fijne draadjes jagen, recht naar zijn trommelvliezen.
Met de voeten op den bureau, gewoon zitten genieten met de glimlach. Vanuit die comfortabele positie roept hij door dit cabinneke van enkele m²:
POP, GEEF DE AFSTANDSBEDIENING EENS AUB. Stond het nog niet luid genoeg? Ik hoorde de beat tot op de seat.
'k Neem de afstandsbediening van het salontafeltje, 1m20 bij LM vandaan en plots valt mijn cent dat ík deze keer de knoppen in handen heb.
Héhé. Hi. Hihie! Grijns, & héél efkes: zou ik ... nee. Chot, wat is macht een goor gevoel. 'k Wou de klank afzetten,
maar ik kon het niet over mijn hart krijgen.

Morgen rond 11h gaan we anker óp en rond 14h zouden we vastliggen. Tegen de kaai. Of we aan de wal mogen via de terminal zal capt DM
direct vragen aan de heren Koreanen die aan boord komen. Als we niet over land mogen, als het over het water moet, kan/mag hij niet tussenkomen
in de prijs van het bootje. Geen Welfarebudget. Voilà, weeral besparende instructies van die firma boekhouders in Antwerpen.
Er zijn geen rederijen meer, il n'y a plus d' armateurs, il n'y a que des amateurs.
Het kantoorpersoneel kan na de uren gaan en staan waar het wil. Het varend personeel niet! Of eerst 50 USD dokken voor het bootje.
Dat vergeet die bende boekhouders wanneer ze ergens hangen of liggen te decompresseren omdat 'een-mens-toch-ook-wat-mag-hebben'.

LM en ik hebben voorlopig nog niks echt nodig van de wal, maar mensen die al langer aan boord zijn zouden eens wat landsfeer en landlucht willen.
Stel dat we de mensen van 't kantoor eens een paar maanden in hun kantoorbuilding kunnen doen kamperen, dan begrijpen ze misschien wat het is
'zich flexibel opstellen naar gelang de omstandigheden', want "Het is besparing voor iedereen hè, wij voelen dat hier ook hoor".
Dat zinnetje kunnen ze zuchten in alle toonaarden en zingen met hun ogen dicht, maar het oprecht uitspreken kunnen ze niet.
Met een colloquium van 1 miljoen (± 25.000€) over het zeevarend personeel uit lage loonladen staan receptioneren en staan fluisteren
boven een glas op een voetje dat het jammer genoeg noodzakelijk is het budget voor de Welfare te schrappen. En hoe erg zij dat wel vinden.
En maar knikken samen en tegelijk over nog andere besparende maatregelen, de dorpslameren met een das aan. Consensus-addicts.

Hier en nu: geen vervoer naar de bewoonde wereld tenzij op eigen kosten.
Op eigen kosten, voor mensen met een Kroatisch loon en een Filipijns loon?
Pfioe. Huichelaars. De termijnvisie van het thuisblijvend personeel = de tijd die men nodig heeft om een fles champagne te koelen.
"Allez, ja, nog eentje" op kosten van de besparingen.

'k Ga over iets anders beginnen want ik maak me zenuwachtig -en nu weer- en ik moet geeneens zelf aan de wal zijn.

Owee Mensen, het is al 00h10, in België 18h10. Nu ben ik er mee weg. LM ligt al uren onder het deken. 't Is een geel. Slaapwel.

1997-05-16 ~ nu op anker binnen de baai

De vervangers zijn al aan boord. 'k Heb hen gehoord in de alleyway. Nu de agent nog, want als er post gekomen is via de Franse rederij
is hij de man die ze aan boord zal brengen.

Deze namiddag heb ik nog wat gepowerpoint: Tullepe. In het groot en in het klein, moeten er nog tulpen zijn?
Wanneer een tekening af is vergroot of verklein ik ze nog eens enkele maten, en print een paar dingen, om te weten hoeveel iets mag verkleind
worden zonder onduidelijk te worden op papier. Bvb: postzegelgrootte is te klein voor deze tulpen, er valt niet veel meer van te maken.
Een mier zou wel kunnen, op postzegelgrootte. En een kakkerlak ook, maar hier zijn er (nog) geen. Mieren ook niet.
Luchtpostenveloppen printen is een Groot Avontuur. De HP-printer wil ze wel tussen zijn rollen aannemen.
Met ons eigen printerke (Canon) is dat andere koek, amai. Tiens, nu we dikkere luchtpostenveloppen hebben zou ik het nog eens durven proberen
met de Canon, maar vandaag niet meer.
En met de blauw-rode randekes van zo'n envelop houdt een mens rekening natuurlijk. Anders belanden de bloemen in de coulissen ipv op de scène.
In de optie voor luchtpostenveloppen zit toch wel een formaat dat 7 mm smaller is dan de standaard zeker! Jawel. 155mm ipv 162mm.
En de hoogte 125mm 114mm, maar het probleem zat niet in de hoogte. Dat verschil in breedte had ik niet nagekeken, en ik maar schuiven met
linialen en hulplijnen en zoeken waar die fout van 7 mm toch zou kunnen zitten op het papieren gedeelte van de operatie, gesneden op
het formaat van onze enveloppen, want een echte envelop waagde ik niet aan mijn probeersels. Dat stapeltje ligt veilig en wel in de schuif.
en ik maar compeuteren met die computer. En weer nat van het zweet natuurlijk. Het was eerder power trainen dan power pointen.

17h50: brandalarm. "Fire in accommodation on level A" spraken de luidsprekers. Accommodation = het woongedeelte, het kasteel.
Lever A is waar de gemeenschappelijke ruimtes zijn. De keuken is op dit uur in volle bedrijf, daar zal het wel gebeurd zijn.
Eerst naar mijn verzamelpost, niemand. Nergens brandgeur ookni. 'k Ben de vervangers tegengekomen. We hebben een handje gegeven.
Verder heb ik gewacht of er nog instructies uit de luidsprekers zouden komen. Niks.

Iets later hoor ik Gibbe in de trapkast zeggen :"Is dát accommodation?" Tegen wie hij dat zei kon ik niet zien.
Degene die op het alarmpaneel gekeken had heeft ons naar het juiste verdiep gestuurd, maar dan wel in het verkeerde deel van het schip.
Het alarm betrof het technisch gedeelte, helemaal niet het woongedeelte. En zo zou een brand zich daar rustig kunnen uitbreiden terwijl de
mensen blussensklaar en paraat staan in het verkeerde deel van het schip.
En veel later belegt de rederij in Antwerpen dan dure vergaderingen met internationale verzekeringsmaatschappijen hoe de brand zich
kunnen verspreiden heeft terwijl iedereen wakker was en vliegensvlug paraat stond.

19h30:
LM zei hier zojuist dat het level A, Accommodation AFTER, had moeten zijn. Een loos alarm ergen in de bovenbouw van de machineruimte.
Het woongedeelte heet Accommodation FORE.
Da's weer Koreaans Engels zeker, het bovendeks gedeelte van de machineruimte 'accommodation' noemen?
Dus de bovenbouw van de machineruimte, het ketelhuis en de schouw, heten volgens de Koreanen niet meer engineroom, op dat alarmpaneel ?
Ah. We zullen dat onthouden. En 't is maar dat we 't weten. Enfin, ik moet dat zo niet weten en gelle misschien ook niet, maar zun wel,
de deckofficieren, de mensen die de bluswerkzaamheden moeten coördineren.
En er zijn geen rechtstreekse verbindingen om vierklauwens van het FORE naar het AFTER te kunnen. Dat heeft ook zijn redenen natuurlijk:
hou de risicozones gecompartimenteerd om een eventuele brand te kunnen isoleren.

1997-05-17 ~ op anker binnen de baai

Gisteren zijn Vic en Johan, de mannen van de rederij aan boord gekomen. Met hen heeft LM vorige zomer die zeven weken op de werf in Koje-Do
gewerkt. Vic is een ancien van de Boelwerf in Temse. Hij werkt nog altijd hier in Korea, nu op een werf in Ulsan. Voor Johan geen Korea meer.
Hier is het efkes genoeg geweest vindt hij. Hij vliegt nu zo'n beetje overal naartoe.
Ze kwamen mee met de Koreanen van Samsung. Het schip is nog altijd onder garantie en er is wat 'geclaimd' geweest de afgelopen tien maanden.
Het een en ander is vannacht nagekeken geweest. De hele ploeg ging deze voormiddag al weer van boord. Vic zal twee brieven
voor ons posten, met een echte Koreaanse tember op, de andere brieven liggen al bij de Gibbe, om te posten in België. 
We hebben een dag langer op anker gelegen. Donderdag was een Koreaanse feestdag. Op de officiële planning die per telex aan boord
toekomt stond niks vermeld over een feestdag (!) Waar staat die gasten hunne kop. Kassa-kassa, een schip een dag langer doen ankeren.
LM denkt dat ze hier vliegende feestdagen hebben.

Enkele dagen geleden vertelde capt DM een verhaal over een vertrek van uit Zaventem.
Het moet na '88 gebeurd zijn, want de story gaat over klerkske PV en die werkt daar nog maar sinds '88.
Klerkske PV zou de vliegticketten naar Zaventem brengen en ook de ticketten voor de zeelieden die van het schip naar huis kwamen
+ de post voor het schip (de officiële post) en de post voor de bemanning (de privé-post).
Vier dingen moest hij bijhebben : 2x vliegticketten en 2x post. Wel, de privé-post voor de bemanning was hij vergeten.
"Zoiets kan al eens gebeuren hè" vergoelijkte hij zich tegenover het gezelschap zeemannen op Zaventem. Ik kan me hun donkere blikken voorstellen.
Want bij hem gebeurt 'zoiets' de ene maand op de pare dagen en de andere op de onpare. Zo al gedurende 9 jaar. En toch houden ze hem?

'k Vertel dit efkes om te zeggen dat het niet alleen bij LM en mij is dat hij zulke stoten uithaalt. Het is dus niet  zo dat wij twee
hem zenuwachtig maken of op een of andere manier beletten te functioneren naar behoren, hij is van zichzelf regelmatig of constant in de war.
En toch houdt de rederij dat specimen op kantoor ... ja, want aan boord zou hij een gevaar zijn.

Er schijnt een bescheiden lentezonnetje, het is nog te zwak om dat stuk staal waarop wij zitten op te warmen, laat staan het zeewater.
In het machien is het friskes. LM draagt een T-shirt onder zijn overall. Dat wil wat zeggen over de temperatuur beneden hè: friskes.
Aan deck is het warmer. Maar na 10 minuten heb ik het gevoel dat er voortgedaan moet worden. Er valt wel vanalles te bekijken hoor,
maar er is voor mij niks te doén buiten, behalve kijken dan. En ik heb al zo dikwijls naar Korea gekeken. Heuvels in donkergroen, met op
de hellingen akkers in bruin. Er groeit in dit seizoen nog niet veel op het land. Van hieruit gezien zijn de akkers maar een postzegel groot
en zeg nu zelf, wat kan er groeien op een postzegel.

1997-05-18 ~ tegen de kaai, Yeosu, Korea

We liggen tegen de kaai sinds gisteren namiddag. Op de rotsblokken onderaan de heuvels zitten mensen te hengelen. Ze zijn met veel,
want het is zondag. Ze zijn te ver af om te vragen of de vis bijt. Waarschijnlijk zijn het Koreanen. Ze zijn nog kleiner dan playmobielekes.
Ja goed, van ver zijn alle mensen klein, en toch denk ik dat het Koreanen zijn.

LM is vrij tot 14h deze namiddag. Dan begint de STBY DEP, de standby departure, het vertrek. Van hieruit richting Singapore.
'Wekken om 13h50 - ongewoon uur - dus niet vergeten' staat hier in dikke rode stift op een papierke.
Ze zouden hem niet laten slapen voor een standby hoor. En ik ook niet, het is te belangrijk.

Een zondag op zee is gewoonlijk een kalme bedoening, vroeger nog meer dan nu. En een zondag in haven was helemáál platte rust.
Dat is nu wel anders. Teveel bedrijvigheid om nog voor een zondag te kunnen doorgaan.

'k Ga proberen of ik dit vóór vertrek nog geprint krijg. En of ik dit dan intijds gepost krijg. Nuja, gepost. Of dit nog intijds klaar geraakt
om met de agent mee te geven bedoel ik.

Tot schrijfs, zij die gaat printen groet u.