1997-06-27 ~ op zee

Deze week heeft iemand een Newsweek van vorige maand aan onze deur gelegd. Lectuur, dus welkom. Daarin staat een ganse uitleg over
het Marshallplan en verder staat het blad bol van de analyses. In juni '47 heeft Marshall (USA) het European Recovery Plan voorgesteld,
en door het Congres goedgekeurd gekregen in de lente van '48. In april '48 is de hulpverlening op gang gekomen tot in '52.
En zo rond '58 of '60 stond er nog altijd 'Yankee Go Home' op de spoorwegbrug van het Simonisplein. Zeker weten, zelf gelezen.
Want toen kon ik al lezen. En sinds gisteren weet ik wat daarmee bedoeld werd.
(Er stond ook 'non' en 'oui' maar dat had te maken met de koningskwestie, volgens ene Pierre Mertens.)

Het Marshallplan, eindelijk eens een serieuze uitleg! Dat artikel heb ik omzeggens uit het hoofd geleerd. nu: https://nl.wikipedia.org/wiki/Marshallplan
P-dekke héél interessant, vree neig interessant. Weer zoiets dat niet (of in maar twee lijntjes) in onze geschiedenisboekskes van
eind jaren 60 stond. Wie had daar baat bij? Want dat wegmoffelen zal toch een reden gehad hebben?
Wel veel gejodel gehoord over de ondernemingszin van de generatie vóór ons, maar
er werd niet bij gezegd welke gulle peter de onderneming mogelijk gemaakt heeft.
En maar afgeven op het Amerikaans cultuurimperialisme (ook veel gehoord hè). Dat moest dan doorgaan als maatschappijkritisch standpunt.
Hadden de States Europa niet weer op de been geholpen oa als buffer tegen de USSR en als klant voor hun industrie, hadden wij niet eens geweten
wat dat wou zeggen, een standpunt. Laat staan een maatschappijkritisch standpunt. -deze alinea's zijn een verdoken sneer naar mijn pa

Zo rond '76 moesten de Amerikanen uit Vietnam weg en dacht ik dat de oude 'Yankee Go Home'-kreet iets te maken had met de oorlog in Korea van '51.

Enfin, we zijn nu 50 jaar, 20 bladzijdes en 7 standpunten verder en het is duidelijk: vanaf het Marshallplan tot aan de eerste oliecrisis was
een gouden tijd met veel mogelijkheden en kansen. En dié tijd is voorbij, sinds '73 is het over! Goed dat Newsweek eens zeven verschillende spots
zet op de gesponsorde en gespekte 'ondernemingslust' het uit die periode. Wat een ontluistering bij die verheldering! Ik kan mijn lol niet op ...

Ondertussen is dat schip hier vanalles aan het doen, hoor ik aan het gemanoeuvreer van het machien. Gaan we nu tegen de kaai of
moeten we weer eerst op anker? Boven weten ze dat, maar daar mag ik niet gaan storen. LM wist nog nul-niks.

1997-06-28 ~ op anker, Dumai, Sumatra

Het is anker geworden. Zie ons hier nu weer liggen. 'k Heb een Engelstalige zender gevonden. Het is wachten op de nieuwsberichten.
Aha! Nieuwsberichten uit de Bewoonde Wereld : wie wie vermoord heeft en zo.

11h : we gaan tegen de kaai. 'k Heb al vier foto's gemaakt. Eén van de sleper die ons aan stuurboord duwt, één van de sleper die achteraan
duwt, twee foto's van de Rede van Dumai. Het is geen rede hoor, het is een grote pijpenpijlerkaai. Om nog een mooie rede te zien te krijgen
moet men op een kleiner schip varen dat dit.

11h45 : we liggen bijna vast, aan de kaai. Ze zijn met de trossen bezig. Het gedoe met de autoriteiten en de agent kan bijna beginnen.
Voor mij is de agent al lang goed, want dat is de man die de post bij heeft.

1997-06-29 ~ op anker, Dumai, Sumatra

We zijn nu geladen. Liggen we te wachten op de paperassen van de lading of is er iets anders?  Sinds deze voormiddag zijn we van de kaai af.
Zo rond 22h hadden we in Singapore kunnen zijn.

- Jamaar deze keer moeten we daar bij daglicht langs.
- Voor stores? -bevoorrading- Dat hebben we toch nog al gedaan, in het donker stores nemen, dan steken ze toch gewoon een paar decklichten aan.
- Jamaar 't is voor de foto.
- Haha, voor de foto ... haha ... met deklichten en een flits heb ik toch genoeg licht voor f...
- Gij niet! De helikopter.
- ?
- De rederij in Antwerpen wil foto's van het schip en de firma die zich daar mee bezig houdt zit in Singapore, snapt ge?
- Dat zal nogal wat kosten een schip met lading doen treuzelen. En vindt de rederij in Frankrijk dat oké, al die USD? -time is money hè
- Tja.

De rederij in Frankrijk mag niet weten dat wij hier een twaalf geldverslindende uren vertreuzelen om dure glanzende foto's
in een blufcataloog van de rederij in Antwerpen te krijgen? Asjemenou, zou Loeki zeggen.
Daarméé zei Phika iets over 'veel traffic'. 'k Dacht: hoe kan hij dat van hieruit al weten? Van hier uit al contact met Traffic Control Singapore?
Enfin, bref, kortom : het schip zit zogezegd in de file. Maar als de rederij in Antwerpen de postzegel voor een RTL zending van Oostende-Radio
naar de bestemmeling niet gefactureerd kan krijgen vertrekt er doodgewoon geen Radio Telex Letter van hieruit.
Want de boekhouding moet kloppen. En wat we nu aan het doen zijn, de Franse rederij bestelen, hoe wordt dat geboekt?

Binnen 10 dagen, in Yeosu (Korea) komt de inspecteur aan boord. Binnen 11 dagen moet dat nu zijn. Die kan toch ook een logboek lezen?
Môja, er staat geen teller op de hoofdmotor, want die teller was in optie. Of ben ik nu dingen dooreen aan het haspelen?
Straks eens aan LM vragen.
Volgens mij is er een verschil tussen 10 dagen draaien en verbruik = 240 hrs en 11 dagen draaien = 264 hrs.
Lekker geen teller op de hoofdmotor, want die was in optie! (Die teller staat er nu wél op, zegt LM hier zojuist).

Gisteren zijn we efkes aan de wal geweest, cheng LdG, Colette, Marta en ik. Kantoër Pos was dicht. De Seamen's Club was open, gelijk wat
de fietsmeneren ons probeerden wijs te maken. En het internationaal telefoonkantoortje er naast was ook open. Voor Colette was dat het voornaamste.
De fietsmeneren waren danig gebeten dat we te voet wilden stappen, een 10 minuten op vlak terrein.
Eens doorstappen mag een zeemens al eens, zo om de twee maanden. Jamaar! Zelf stappen is broodroof!
Ze reden ons met hun zware karren klem tegen de stenen rand van de graskant. Niet één keer, maar een keer of vijf.
Marta liep al in het gras en cheng LdG en Colette waren achterop geraakt door die zwerm fietsmuskieten.
'k Kreeg het weer wit voor mijn ogen en voelde mijn bloed bevriezen: mensen opzettelijk klem rijden, zoiets heet boel zoeken.
En plots voelde ik mij verantwoordelijk, want het gezelschap was opgesplitst geraakt.

Van zodra ik overschakelde van de vragende naar de gebiedende wijs en alle please's achterwege liet, ging het ineens beter.
Vragen "Do you mind if I walk?" is nul, zero. Dan zijn ze Oost-Indisch doof.
Sissen "You there, out of my way. Now." dat heeft direct resultaat. Hoe komt zoiets? -mij verplichten om onbeleefd te zijn...
We kregen tijd en ruimte om weer aan te sluiten en toen bleven die mannen op 100cm naast ons rijden maar
ze hieven een jammerkoor aan voor de resterende zeven minuten. Als in een klassieke tragedie. Op de betonnen wegbedekking van Dumai.

Ene zei dat de Seamen's Club immers toch gesloten was vandaag en dat ze ons naar de binnenstad zouden brengen: shops en zo.
Daar krijgen ze mogelijk een percentje op hetgeen wij opdoen en in de Club waarschijnlijk niet,
want ze vertoonden teveel ijver om ons daar voorbij te krijgen.
"I will look and see for myself" zei ik traag en duidelijk, zonder mijn stem te verheffen. -hey, het alfa-wijfje had gesproken? 'k lach mij hier een kriek
Aan de tuinpoort van de Club zei dat goor bedriegwezen "Look, closed".
terwijl daar een plakkaat stond zo groot als een verkiezingsbord: Open from 09h till 24h.
"I will go-and-see-for-myself", zei ik iets nadrukkelijker nu.
Ik duwde de poort open, ik duwde de deur open, (die was toe tegen de warmte maar niet op slot), de Club was gewoon open hoor.

"Kijk. Het is open. Gij zijt een leugenaar." Ik kon hem dan wel een leugenaar vinden, voor hem was het gewoon een manier van zaken doen.
Liegen is geen kwestie van oei & foei, het is gewoon een methode. Heeft dat niet gewerkt? Dan gaat men gewoon
over tot het volgende punt op het programma.

Dat ik er met beleefd-&-vriendelijk niet geraak is vermoeiend en vooral ontgoochelend. Beleefd-&-vriendelijk is geen globale gedragscode.
Niet in formele contacten en zelfs niet bij vreedzaam praten over wie op welke wijze de komende tien minuten gaat doorbrengen en of
daar iets aan besteed zal worden, buiten haar eigen tijd en energie. Eigen dollars bvb.

        (16h: Vertrekken we? Het machien ronkt als een dikke poes die aan het spek gezeten heeft.)

Na het telefoneren voor Colette en een koele pint voor ons allemaal gingen zij drie verder naar de binnenstad, met de fietstaxi's.
En ik ging efkes naar Kantoër Pos achter de hoek. -postkantoor
"Als ge naar de stad gaat zal ik u rijden" zei hij. Hij stond er nog! Ik had toch niks gevraagd!
"Ik ga niet naar de stad."
"Waar gaat ge dan naar toe?"
"Uw zaken niet." Dat laatste was voor hem dan weer verstaanbaar Engels. Eindelijk verdween hij.
Het postkantoor was gesloten maar nog altijd even mooi als vorige maand. Er moet sinds vorige keer iets in bloei gestaan hebben,
of een vrucht rijp zijn of zoiets, want het ruikt hier weer gans anders dan 30 dagen geleden. Iets zoet, een beetje zoals meidoorn,
ik heb enkele kleine bolsters zien liggen, donkerrode, met pinnekes op. -een soort lychee?-

Terug naar het schip. Te voet. Er stopte al eens een fietstaxi die teken deed of ik een ride moest hebben. En als ik no-thank-you zei, dan
REED DIE DOOR ?!?! En de volgende verstond ook no-thank-you, en de volgende ook ?!?!
Dus vriendelijk & beleefd verstaan ze hier wél? Dat was al opluchting genoeg om met de glimlach verder te stappen.
Wat was het verschil met daarstraks? Daarstraks waren ze met veel. Eerst een stuk of zeven, en toen vijf en toen nog drie.

Op de paaltjes rond de tuinen (halve parken) verzamelden een soort mussen voor de nacht. De zon was aan het zakken. In de zee,
achter de bomen, gezien van waar ik liep. Af en toe kraaide er een jong haantje, die haantjes lopen te oefenen voor later, voor wanneer
ze daar kippen zullen mee imponeren. Dat ze zo oud niet zullen worden komt bij die beesten niet op natuurlijk. Die denken dat ze eten
gaan blíjven krijgen zonder dat ze daar al eens een ei voor terug geven.

Aan de poort van Hydrocarbon Dumai was de wandeling gedaan, want vanaf daar kan men het schip zien liggen.
Dat is niet meer wandelen, dat is naar boord gaan. Nuance.
De taxistandplaats was half leeg. Er hing een struise fietsmeneer over zijn taxi gedrapeerd. Een struíse Indonesiër?
"Exercising, Ma'am?" vroeg hij vriendelijk.
"Yes, jodelde ik blij, you could use some too!"
Als we dan toch zo goed gezind zijn, gij en ik en de rest van de wereld ... een eindje stappen doet wonderen voor het humeur hè.

Nog wat foto's geklikt rond het schip en toen was het 17h30.
Gangway op via een kiekenplankske van de wal, daar heb ik ook een fotootje van genomen.
Een vooruitziende zeemens had aan een lijntje een reddingsboei tot in het water laten zakken.
Er moest zo eens iemand naast het vangnet kukelen, vanavond of vannacht.
"Hing er een belleke aan de boei ? " vroeg LM.
"Belleke? Ik heb geen belleke gezien, ik ken dat systeem zelfs niet, waarom een belleke?"
(nooit van gehoord tijdens een veiligheidsdrill of tijdens de opleiding in '83 ...)
"Om de man van wacht te verwittigen dat hij weer een zuiplap moet binnenhijsen."
Ja, dat belleke zal dan een middelgrote koebel mogen zijn.

Waarom cheng LdG en Colette absoluut naar België wilden bellen: zal ik het chronologisch vertellen zoals ik het vernomen heb van haar?
Dan moet ik efkes 17 jaar terug, toen cheng LdG & Colette het koppel XYZ leren kennen hebben die een jaar of acht geleden, toen de
vrouw van F in verwachting was, of is dat nu zes jaar geleden, wacht efkes, die kleinste werd dit jaar zes, want ze heeft haar eerste
communie gedaan, in elk geval, toen F en zoon R samen op de zeevaartschool zaten, hebben zij de ouders van F leren kennen, Mr & Mevr XYZ.
F vaart dus ook en Mr XYZ ook, maar cheng LdG heeft nooit samen men een van hen gevaren, dat is gek hè, ge zoudt nu zeggen,
zoveel jaren vaart en nog nooit, terwijl ze mekaar toch al een hele tijd kennen hè, al zeker zeventien jaar, want het was heel in het begin
dat R naar de Zeevaartschool ging. En met zoon R heeft hij ook nooit op hetzelfde schip gevaren.

       JAA! Die uitleg van Colette is niet vol te houden hè.
       'k Ga het anders doen hoor, of ik krijg wéér hoofdpijn. Gij ook? Welwel.

Er staat een camionette op de oprit van cheng LdG en Colette en die moet daar weg tegen 10/07 of 11/07, want dan komen ze thuis en
ze willen met hun wagen uit de garage kunnen. Vooral de cheng. Ziezo, dat was het. Twee lijnen.

Hoe die camionette daar geraakt is? Awel : een hele tijd geleden belde Colette en met haar schoondochter en zij vertelde dat
vriend F van haar echtgenoot R (die de zoon is van Colette en cheng LdG) moet vertrekken op zee en geen blijf weet met zijn camionette.
In zijn garage is geen plaats, want daar staat de wagen van zijn vrouw. De camionette maanden op straat laten staan? Nogal gevaarlijk hè.
En toen heeft Colette gezegd: dat F zijn camionette maar bij ons op de oprit zet. Daar staat ze van de baan af en ons stoort het niet, want
wij zijn op zee. Sindsdien heeft ze al vaak gebeld met zoon en schoondochter, en de camionette van vriend F staat nog altijd op de oprit,
veilig en wel. Maar bij wie liggen de sleutels? Bij schoondochter en zoon R? Bij de vrouw van vriend F?
Dat wou cheng LdG weten en daarom zou er vanuit Dumai nog eens extra gebeld worden.

De dagen ervoor inspireerde de sleutelkwestie capt DM en Giga nogal. Er volgden heelder verhalen:

- Over jonge kinderen die autosleutels zoekmaken voor eeuwig en altijd.
- Over speelse huisdieren die heelder sleutelbossen laten verdwijnen voor eeuwig en altijd.
- Over wielen die van onder stilstaande camionetten gestolen worden zonder dat het aan de straatkant opvalt omdat het vehikel
  op blokken gezet werd die verborgen worden door halfhoge struikjes.
- Over dwergstruikjes die ineens opschieten tot halfhoog als ge er zes maanden niet naar omkijkt, want ge had ze toch gekocht omdát
  ge er niet moest naar omkijken. -jaja, maar in één bepaald seizoen weer wel, een beetje snoeien ... en juist dan ge zit op zee
- Over de plantkundige benamingen van zulke uit- en inheemse struikjes die ongewenst beginnen groeien.

Die twee sloebers (capt DM en choff Diga) hebben enkele avonden voortgeborduurd op het onderwerp tot cheng LdG in Dumai nog eens
ging telefoneren om te weten waar en bij wie de sleutels van die verdomde camionette lagen. Meer is dat niet.
En zo kabbelen sommige dagen hier voorbij.