|
1998-04-23 ~ op zee
Capt PM heeft gisteren just NIKS laten weten over de bestemming in Afrika, omdat het bericht nog niet bevestigd geweest geworden is.
Het is nu gewoon wachten op die confirmatie. Het blijft wel richting Afrika.
Gisteren heb ik op de achterflap van een Weekend-Knack een reclame gevonden voor het optreden van de Stones in Torhout-Werchter,
in zwart-wit. Vermits capt PM een fervente Stones-fan is, vermits hij binnenkort verjaart en vermits Tom op zijn laptop Adobe staan heeft,
kunnen we tegen dan iets ineen knutselen. Bvb het hoofd van capt PM mee op de affiche zetten en hem in de tekst eronder vermelden als
Special Guest Star. Het zal pas-en meetwerk worden, maar we hebben nog efkes de tijd.
Ondertussen probeer ik die koppen na te tekenen van een vergroting die ik gemaakt heb met het kopieerapparaat. Op die vergroting zijn de
schaduwen weg gevallen zodat die gasten er ineens 20 jaar jonger uitzien. Dat kan niet hè. Op een affiche voor een optreden in '98 moeten
ze er uit zien als de prille vijftigers die ze zijn, niet als jonkies. Opnieuw beginnen, nu met meer grijstinten, dus minder contrast en
herbeginnen met overtekenen. Verder trilt het schip, voor precisiejobkes zoals portretten overtrekken is dat niet ideaal.
'k Kan gewoon niet tekenen, maar laat me nu efkes die smoes : het schip trilt.
1998-04-26 ~ op zee
Wablieft? Twee volle dagen niks geschreven? Wa's hier aan de hand. Eens denken. De strijk gedaan.
Ja, maar geen twee volle dagen, zoveel kledij hebben we geeneens bij.
'k Ben eindelijk kunnen beginnen in WORD. De Toshiba doet het nu zo ongeveer, sinds eergisterenavond. Zo ± on-ge-veer hè.
voor de administratie van LM zijn er twee diskettes nodig:
één wordt elke week afgegeven aan de chef mecanicien met daarop het werkboek van de machineruimte, het verslag over de gedane werken, en
één blijft in de cabine om op verder te typen en bij te blijven, zodat we op bijna elk ogenblik de bijgewerkte versie kunnen kopiëren naar
de eerste diskette en de cheng niet moet wachten. Voorwaar een puik systeem dat al twee contracten zijn deugdelijkheid heeft bewezen.
(behalve toen met Leuke Leu, maar dat is een verhaal apart)
De eerste diskette heet TO CH.ENG en de tweede diskette heet 2nd ENG '98. Die twee namen (labels) moéten op het scherm verschijnen,
zodat ik kan controleren of ik wel in de juiste richting aan het kopiëren ben. Want die directories -mappen- en files -bestanden- hebben op beide
diskettes dezelfde naam natuurlijk en daardoor kan ik in bestandsbeheer niet zien of ik wel juist bezig ben.
En wat blijkt : op deze Windows 95 laten de diskettes zich niet labelen ...? 'Device is not prepared' of iets indien trant.
Er is een oplossing: labelen tijdens het formatteren. De inhoud stond nog tijdelijk op C: dus was er nog geen ramp gebeurd.
Laten wij formatteren. (Formattamus, in aansporende wijs) LAP! De tweede helft van het dialoogvenster licht niet op: formatteren gaat
maar labelen niet. Ook niet op het einde van de format-operatie. Naar MS-DOS dan maar. Ikke in DOS: een blinde in de jungle.
Bill Gates heeft Windows juist ontworpen voor DOS-foben al ik en enige miljard andere mensen opdat wij voor eens en voor altijd
van die DOS-voodoo zouden verlost zijn. Maar tot mijn grote verbazing vind ik in DOS wat ik zoek : LABEL. Halleluja, we zijn er. Bijna.
Wat blijkt : in DOS, in de catacomben van de laptop, werkt het azerty-klavier van de Toshiba plots weer als een qwerty en ik kan nergens,
maar dan ook nergens het dubbelpunt vinden om achter de A te typen en zonder dubbelpunt geen toegang tot A. Zo simpel is dat. - A:
Geen toegang tot de diskette.
Herinner u dat bij de installatie van de Toshiba het azerty-klavier als een qwerty werkte en dat we een dag of vijf hebben moeten wachten tot
Toho de tijd had om dat te verhelpen, (tot eergisterenavond) want alleen geraakten we er niet aan uit. Op papier wel, maar in de praktijk niet.
Om het verhaal kort te houden : gisterenavond passeert Toho hier en ik vraag of hij eens wil kijken naar die dooie label-operatie.
Hij klikt op een paar toetsen, snuffelt zo wat rond in de ingewanden van Windows en zegt : hôô, maar dat is hier kapot! Zeer categoriek.
Waarom, waarom blijf ik toch uren zoeken naar vier of vijf mogelijkheden als een maar twee gegeven worden en geen van de twee het doet.
En het dubbelpunt had Toho niet nodig, hij gaat wijselijk niet langs DOS. Hij gaat hetgeen kapot is repareren.
Waarom denk ik toch zo gemakkelijk dat het aan mij ligt, aan mijn gebrekkige kennis.
Waarom besluit ik niet na een paar pogingen dat de verbinding onbestaande ofte 'kapot' is.
Waarom blijf ik maar denken dat ik moet blijven zoeken, want wie zoekt die vindt.
Wie zoekt en niet-vindt besluit al vrij snel dat er iets kapot is. Zoals Toho.
Maar ik (sukkel) niet, ik blijf denken dat het aan mij ligt, dat ik misschien waarschijnlijk eventueel hopelijk iets over het hoofd gezien heb, en
laat het in godesnaam niet kapot zijn, omdat ik het dan niet zelf kan in orde brengen en elk waterkansje dat er een alternatieve weg bestaat
doet mij verder zoeken. Terwijl het gewoon kapot is. Het ligt niet aan mij, KAPOT = KAPOT, begot! -moeilijk te accepteren, maar 't gaat al beter
Het is zondagnamiddag en de mecaniciens hebben vrij. Die vrije namiddag moet de nachtelijke alarmen en werkuren zo wat compenseren.
LM heeft twee stopcontacten bijgeplaatst en we hebben de stereo-installatie verplaatst naar het dressoir. Nog een paar zondagen knutselen
(de luidsprekers ophangen bvb) en de cabine zou er dan menselijk beginnen uitzien. Dwz: stopkontakten waar ze nodig zijn en niet allemaal
op een hoopje aan het bureau, waar Hyundai ze geplant heeft. Volgens Hyundai kunnen de stereo, onze wereldontvanger, de laptop, de printer,
de bureaulamp en het koffieapparaat allemaal op de schrijftafel.
Waar een 2nd eng dan nog zijn schrijfwerk moet doen? In zijn bed of op het twalet zeker?
Dit schip is geen bouw van Samsung, zoals het vorige. Het is een Hyundai. Alleen al in de bewoning zijn er verschillen. Elke cabine heeft
ruim daglicht en zicht op zee, dat is al iets hè in vergelijking met vorig schip. Maar andere mensen hun cabine is dan weer veel kleiner.
Zo ongeveer de ruimte waar de lagere bemanning op oude Belgische schepen 'recht' op had: een ruim berghok.
Maar qua aantal stopcontacten is het in orde hoor. Alleen geeft de locatie te denken.
Een typtafeltje hebben we ook al. Op een avond stond LM er zomaar mee boven. Tof hè.
Zo nog enkele zondagnamiddagen en ik kan foto's beginnen maken van ons onderkomen.
We zijn qua lengtegraad halverwege den Atlantic en zitten op 4hrs tijdsverschil met België, aan boord 15h30 is 19h30 thuis.
De stofzuiger is een sympathiek dingske, marineblauw en weegt niks. Portable & Powerful staat er op.
Portable : klopt. Ik heb een handtas die groter is.
Powerful : klopt. Hij zuigt alles weg wat niet te groot is en wat niet vastgevezen staat.
En het strijkijzer valt ook best mee. Het is robuuster dan het speelgoedijzertje van vorig schip.
16h30 : iemand kwam hier een mooie fax afgeven. Dat België weer eens schitterde in het internationaal nieuws hadden we hier aan boord
al wel vernomen, maar dat de gendarmeries het niet nodig vonden de politiekorpsen te verwittigen, da's wel héél straf. -zaak Dutroux
En daar ging het afgelopen jaar toch de berichtgeving in nieuwsuitzendingen en kranten over: dat precies het gebrek aan communicatie
tussen rijkswacht en politie gemaakt heeft dat die perverten zo lang hun gang kunnen gaan hebben.
België? Dat ligt in de Middeleeuwen.
1998-04-27 ~ op zee
Schele hoofdpijn. Pft, straks verder schrijven, misschien stampt het schip dan minder.
Buitenlucht heeft niks geholpen, het is te warm. Er is genoeg wind, maar het is warme wind. Niks fris.
1998-04-30 ~ op zee
Dinsdagmorgen gaat de telefoon. Ik hoor LM antwoorden: "Ik kom naar beneden". In het Engels.
Het is met de trap te doen want hier is geen lift, in geen enkele taal.
Hij bleef zo lang weg dat de werkdag al begonnen was en ik hem vóór het ontbijt niet meer zou zien.
LM niet ontbijten, dat wil wat zeggen.
Er waren problemen met de stuurinstallatie.
Er werd nu weer handmatig gestuurd zoals in de tijd van Vasco da Gama en zijn concurrenten.
Niet van op de brug, via het wiel. Ha nee, want de overbrenging van daarboven naar het roerblad achter had het laten afweten.
Gans beneden in het schip, vlak boven het roerblad, dus diep onder het achterdek en ook onder de waterlijn, is een ruimte
die Steering Gear heet omdat daar de stuurinstallatie is ondergebracht. Daar werd nu gestuurd, rechtstreeks boven het roerblad.
Gelukkig met hydraulische bekrachtiging. Sterk hoor. 'k Had nog nooit een Steering Gear bemand gezien en dit was dus de gelegenheid. Uniek.
Drie man daar beneden aan het stuurmachien, twee matrozen en een stuurman.
Zonder visueel contact met de buitenwereld, maar er was wel enorm en pijnlijk veel lawaai, zelfs met oorbeschermers op. Hou dat maar vol ...
Plus twee man op de brug (een matroos en een stuurman), want iemand moet toch zicht op de omgeving houden via de ramen (en de radar).
Dat zullen langer wachten geworden zijn, als er twee stuurlieden per wacht nodig zijn. - waarschijnlijk zes-op-zes-af, continu in dat lawaai
De mecaniciens glorieerden, enfin, die ene toch, die 2de mec dus, die wiens gemoedsgesteldheid ik nu toch al enkele jaren kan aflezen
aan het schitteren van zijn ogen, het trillen van zijn mondhoeken en het blinken van zijn snor: LEUTE. -leedvermaak, zeg ik nu
Tijdens het avonduurtje (stuurlieden afwezig wegens twee aan het werk en twee aan het rusten) kwamen de sterke verhalen los over
problemen met stuurinstallaties op andere schepen en wie het nog niet meegemaakt had kende wel een nog straffer verhaal van horen vertellen.
Zoals die Russen die met een gloednieuw schip bleven rondjes draaien ergens op de oceaan. Stuurinstallatie geblokkeerd. Ze bleven draaien
en dure fuel verstoken tot de zeeslepers er waren. 30 dagen sleep = 30 miljoen BF. Achteraf bleek dat het te verhelpen geweest was.
"Da, but this ship is under warranty, da?" -onder garantie
Vandaag is ons probleem verholpen, mits twee dagen heen-en-weer gefax met de Japanse bouwer van de stuurinrichting. Garantie of niet,
aan boord van dít gloednieuw schip was men wel degelijk van plan er iets aan te doen. In Japan was het al zeer vroege ochtend 1 mei,
hier was het middag, etenstijd 30 april. Maakt niks uit, misschien is 1 mei geen feestdag in Japan en daarbij, die samoerai geven hun leven
voor hun broodheer. En hier zaten de mensen maar één uurtje later aan tafel. LM is heel blij dat het opgelost is.
Twee dagen lijden is genoeg voor de stuurliedekes.
En dan nu op naar de volgende miserie, welke die ook moge zijn ...
|
