overspoeld door herinneringen

Mensen Lief,

’k Zou gisteren over het derde schip nog wat uitleg schrijven, maar dat is anders uitgedraaid.
Dat is eigenlijk grandioos mislukt. Voorlopig. De teksten die tussen 019 en 020 staan zijn geantidateerd.
Daardoor lijkt tekst 20 nu in feite naast de kwestie, want het hiaat wordt/is opgevuld.

Door die ene brief uit 1979 kwamen zoveel herinneringen boven dat het tolde in mijn bovenkamer.
Mooie herinneringen en donkere. En het zijn er vooral véél. En die vechten allemaal om voorrang.
Uiteindelijk is er stof om een 20-tal teksten te schrijven over dat derde schip.
Bestaat dat, een omgekeerde writer's block? Niet het gebrek aan materiaal, maar een teveel aan materiaal.

LM gisteren was blij dat hij voor een ganse namiddag de deur uit kon -hij ging naar een bijeenkomst- want
ik babbelde de ene herinnering na de andere aan mekaar, ik ratelde maar door en die staccato stoorde hem.
Toen hij de deur uit was beterde het niet, ik liep hier te ijsberen met de handen in het haar (letterlijk)
om mijn gedachten op orde te krijgen. Wat natuurlijk niet lukte. Teveel hooi op mijn vork. 

En vannacht scheen het licht in die duisternis, in die chaos : een beetje afstand nemen.
Het hoeft niet elke dag over een schip te gaan, anders wordt dit blog een blog-aan-mijn-been
en daar wordt niemand blij van, van zo’n dwangmatig parcours.
Well, ik alleszins niet. En de lezer/correspondent ook niet, want die voelt dat. 

Nu ben ik blij dat gisteren voorbij is.
Dit is echt een moeilijk blog hoor. Bij de vorige twee had ik een strak schema en een al even strakke methode,
dus de teksten en de ochtendmail werden intijds geserveerd. Nu niet meer, nu is alles meer fluïde
en ik weet nog niet of ik mezelf daarmee kan verzoenen. Afwachten.
Gelukkig is er het Winteruur met Wim Helsen, de tekst-hapjes, de woorden-tapas
die ons naar een nieuw denk-decor brengen. Toch fijn dat die verbindingsstreepjes bestaan he.

Over decor gesproken, is het u ook opgevallen hoe ongemakkelijk de mensen zitten op die sofa?
De zitting is te groot, te ver van de ruggesteun. Iemand daar heeft die ergens van de zolder bij oma gehaald
en naar de studio gebracht. Het decor heeft iets weg van een studentenkot uit de jaren 70.
Het programma is namelijk een low-budget productie.
Dat vind ik prima, en van mij mogen ze zo nog 100 jaar doorgaan,
maar ze zouden een meer comfortabele sofa moeten vinden,
want ik krijg plaatsvervangende rugpijn wanneer ik een aflevering bekijk.
En ik kijk elke aflevering minstens drie keer. Ge moet niet vragen hoe na 3x mijn rug zich dan voelt.
Bij de Kringwinkel staan toch goedkope sofa's, mét zitcomfort !

https://en.wikipedia.org/wiki/Writer%27s_block