|
nog altijd vierde schip, tweede brief
en deze brief is handgeschreven, mogelijk omdat het schip
tijdens de oversteek teveel rolde om te typen.
En aan mijn geschrift te zien is deze brief geschreven tegen de kaai,
ja, dat blijkt ook uit de tekst.
1979-12-79, Port Alfred, Canada
Dag Make,
’k Heb tot en met brief 6 ontvangen, met alle letters er nog op.
Ik schrijf groot dan is het een vol blad dat ge van mij krijgt.
Het schip heeft ± 7 dagen (en nachten) gerold. Amai wat een toestanden toen.
We hebben hier servies en andere spullen zien 'vliegen'.
Echt, de Noord-Atlantic in de winter is een belevenis.
Enfin, nu gaan we naar New Orleans of zo (in alle geval de Golf van Mexico).
Daar rolt het minder zeggen ze, Noord Atlantic of ni.
Dan vind ik misschien de toetsen van mijn schrijfmachine.
Deze brief moet nog mee met de 2de stuur die afmonstert, dus ik ben gehaast, want
seffens gaat die brave jongen naar huis.
Hij komt ulle allemaal drie kussen geven, dus ge weet het he.
Ja natuurlijk rolt het in de Golf van Mexico minder, buiten het hurricane seizoen bedoel ik.
Al eens gezien hoe de schiereilanden Florida en Yucatan de golf afschermen van oceaangeweld?
Iedereen naar Google Earth nu, om die natuurlijke afscherming te bekijken.
Het hurricane-geweld komt er uit de lucht, niet zozeer van de oceaan.
Van mij alvast ook veel kussen.
1 klein kusje voor onze pa, rap, want die heeft het zo vreselijk druk weer
dat ge hem niet te lang moet bezig houden of storen met kussen van één die daar ergens rond zwalpt.
Mama krijgt veel grote kussen. m.
Vandaag vraag ik mij af waarom ik op 27-jarige leeftijd nog zo loyaal bleef tegenover die twee.
Ze hadden mij uitgebuit, allebei, en toen ik 20 was ben ik het thuis afgebold, om van hen weg te kunnen wonen.
Daarbij liet ik mijn zussen in de steek. Vooral Laura, want Tina had zelf al iets bekokstoofd.
Dat ik Laura toen in de steek gelaten heb, daar heb ik nu bij momenten nog diep, diep spijt van.
Van zodra ze 20 was ben ik haar daar gaan buitenhalen.
Toen was ik 27 en verdiende relatief goed mijn brood, dank zij de koopvaardij.
Ik kon haar kost en inwoon garanderen en met haar studies vlotte het ook weer.
Omdat men toen pas meerderjarig was op 21 jaar, moest ik garant staan.
Natuurlijk stond ik garant! Ik had haar zeven jaar alleen gelaten bij die twee.
Want Tina was ondertussen ook al weg, zij het op een totaal andere manier dan ik,
meer woelig, meer drama.
En toch schreef ik nog vriendelijke brieven naar die twee daar, naar père en mère.?
Waarom snap ik nu niet meer. Echt niet.
Later heb ik meer afstand genomen. En nog later, nog meer afstand.
Ik heb een paar zwaar markante verhalen over het waarom & hoe maar
'wat men oogst heeft men mogelijk zelf gezaaid' en dat hebben die twee
blijkbaar nooit willen onder ogen zien
Zelf noemde ik het afstand nemen ‘psychologische zelfverdediging’.
Tja, met al mijn herinneringen bij dit ogenschijnlijk vriendelijk briefje
is deze tekst nu tóch wat zware kost geworden …
|
