|
1980-02-23-za, Long Beach, California
Dag Make, dag Pake,
We gaan vanavond bij zeeboei op anker en morgenvroeg tegen de kaai.
Ik hoop dat de agent weer heel veel post meebrengt voor mij.
Met elke brief lach ik mij een kriek of twee en wanneer ik genoeg krieken heb
draag ik ze naar de 2de kok/bakker en die bakt er dan een taartje rond voor mij.
Erg lekker, zo vers.
Bon, ik denk dat ik ook zeekolder krijg.
Er is hier ene die het nogal erg zitten heeft.
Zou het besmettelijk zijn? Het is die arme sukkel zijn eerste reis. Het ging allemaal goed
tot er een paar minder mooie dagen kwamen. Vannacht moet het weeral erg geweest zijn want
ze hebben een andere wakker gemaakt om zijn wacht te lopen.
Ik denk niet dat die jongen nog zal (mogen) varen. Niet dat ge om te varen zo’n harde moet zijn hoor.
Integendeel, ik denk dat ge er verschrikkelijk soepel moet voor zijn.
Af en toe voel ik eens aan mijn rug of er nog een graat in zit.
En van dat JA zeggen en NEE doen of denken, waar onze pa vroeger de kripse van kreeg,
awel hé, daar heb ik hier al heel veel baat bij gehad. De gedachten zijn vrij, ♫ !
Verder gaat alles zijn gangetje.
Voor het ogenblik vaar ik op een laag toerental, in een lage versnelling, want
voor het moment heb ik shiftitis. Dat is een aandoening door het tijdsverschil.
Op onmogelijke momenten heb ik honger, behalve tijdens het etensuur.
Op de gekste ogenblikken krijg ik vaak, zonder echt moe te zijn.
Want vermits we vóóruit shiftten (richting oost varen wil dat zeggen) werd tijdens de oversteek
om de twee dagen de klok 1h vooruit gezet en dan ben ik een uur vroeger gaan slapen.
Dat helpt niet.
Als ze me ’s morgens vragen, zijt ge al wakker, antwoord ik : nee, maar ik ben al op.
Nu kunt ge zeggen dat ik thuis ook niet de vinnigste was ’s morgens vroeg, maar aan boord is dat wél het geval.
EN NU NIET LACHEN, WANT DIT IS DE HEUSE WAARHEID.
Aan boord ben ik des ochtends mee van de vinnigsten. Bon, ik hou er over op want ik hoor ulle denken :
amai, want moet de rest dan zijn!
Met ulle is niet te klappen …
'k Ga nu de tafels dekken want het is 11h20 en mijn etenstijd is dus voorbij. Tot straks.
Piep, here we are again. 13h03 en de service is voorbij.
Ik denk dat heel het schip zot is vandaag. Allemaal hebben ze walkoorts.
Als ze een streep land gezien hebben slaan ze door. Vooral de stuurmannen.
En de anderen evengoed, eigenlijk.
De TV stond aan en ze hingen er tegen geplakt. Erg gezellig. En als ge in de mess-matrozen iemand komt zoeken
of iets komt vragen sist iedereen SSSTTT! Omdat ze zitten te kijken naar tekenfilmpjes van Superman. Móói!
'k Heb hier juist een klassieke zender gevonden op FM, allemaal violins, 'k ben benieuwd van wie het werk is.
Nogal romantisch en Slavisch klinkt het.
De overtocht van Japan naar hier is rustig verlopen, buiten die paar dagen storm.
Toen waren er golven van ± 15m en ik was efkes zeeziek volgens de regels van de kunst,
met bleek worden en braken en heel de hutsekluts comme ik faut.
Maar dat is geleden leed.
Ik ga ermee ophouden want ik ga een beetje siësten.
Slaapwel en tot schrijfs.
|
