|
1982-08-22, Seattle, Washington-USA, westkust
Dag Mamouchka en Papouchka,
Gisteren heb ik russische diamanten gekocht en ik ben nog een beetje in die sfeer.
Als ik die medam haar uitleg begrepen heb dan bedoelen ze hier met russische diamanten een wit steentje
dat heel hard blinkt en bijna zo hard is als diamant, maar niet echt en dus brol, maar wel brol met stijl.
Voilà, zie mij hier zitten blinken nu. -de steentjes heb ik niet meer, maar het was zirkon, of zirkonia-
Gisteren heb ik uw brief gekregen van 02/08, over Prosperina & Co.
Ik zie onze pa al fruitafval gaan bedelen bij de marktkramers.
Prosperina was een everzwijn in Callas, Zuid-Frankrijk. Door de droogte kwam ze met haar biggen
lager op de heuvel drinkwater zoeken op de camping, met de jonkies erbij natuurlijk.
Het waren opmerkelijk veel jonkies. Vandaar de naam Prosperina. Ze was helemaal niet agressief,
ze wou enkel drinkwater. En toen begonnen de kampeerders fruit en fruitafval te voeren aan die lieve kleinen.
'k Was er niet bij maar ik herinner me het verhaal wel, omdat er mooie dia's van bestaan.
Die liggen ergens bij Laura of Tina.
Na Panama heb ik een brief meegegeven met de chef-steward, die ging naar huis, met pensioen.
Is die brief al toegekomen?
We hebben nu een nieuwe chef, 27 jaar, die moet nog lang varen eer hij met pensioen kan,
daar varen we dus nog een tijdje mee door. Hij is van Vilvoorde. Het wordt hier een schip van Brusselaars.
We hebben al veel mooie dingen gezien, toffe reis.
De 1ste stuur is onverwachts naar huis gegaan -afgemonsterd heet dat m!- en de nieuwe komt pas vanavond toe.
Rare historie. Te lang om uit te leggen, dus vertel ik dat later wel eens. Misschien heeft de nieuwe post bij.
Op TV is er iets over Cousteau. Allemaal ijsbergen en een interview met
een eenzame, baardzame en zwijgzame koudezeevaarder.
Het is zondag, we liggen tegen de kaai en niemand moet werken.
De collega en ik moeten enkel het hoogstnoodzakelijke doen.
Deze namiddag ben ik vrij en dan ga ik naar de plaatselijke rommelmarkt. **
Het schijnt de moeite te zijn, folklore en zo.
Seattle wordt uitgesproken als Siejeddel. Dan denken ze hier dat ge ook een Amerikaanse zijt.
In de States krijg ik regelmatig een complimentje over mijn 'goed' Engels.
En op school vonden de juffen van Engels dat ik een 'awful American accent' had.
Dat accent kwam door de zaterdagse serie-uitzendingen:
Mannix, The Untouchables (Elliot Ness), The Men from Uncle (Napoleon Solo & Illya Kuryakin)
Op zaterdag moesten we niet zo vroeg naar bed, en terloops leerde ik Engels zonder dat ik het wist.
Mijn pa was de eerste die dat merkte, op een keer schoot ik in een lach met iets dat niet in de ondertitels stond.
'k Had de actie, de gesproken taal en de ondertitels geassimileerd.
Helaas is het TV-accent gebleven, dat heeft me ooit punten gekost.
Maar het is niet altijd een voordeel dat ge het plaatselijk accent goed kunt nabrouwen.
In Portland (Oregon, Westkust) raakten Mona en ik bijna niet meer de poort binnen.
We waren gaan boodschapjes doen, de kleine rommel, tandpasta en zo, badkamerspul.
Wij komen in short en met een boodschappentasje aangestesseld en
geven de naam van het schip op aan de security man.
- Sorry, no women on board.
- But sir, we are CREWMENBERS!
Die had nog nooit gehoord van ladycrewmembers, nooit, never. Stewards, yes, but stewardesses … dat bestaat niet.
Dat moet nog uitgevonden worden. -de Scandinaven vaarden al járen met vrouwelijke bemanningsleden-
Ikke kwaad. Ik vroeg hem of hij ons dan niet zien buiten gaan had, at one o'clock.
Nee, hij had niks gezien.
Well, well, zei ik dan zo, where were you at one o'clock?
Toen werd hij ook kwaad. Hij wou niet geloven dat Mona een Spaanse was en ik een Belgische.
Wij waren een Mexicaanse en een Amerikaanse die probeerden aan boord te geraken
om daar het oudste beroep van de wereld te gaan uitoefenen.
Nu mag hij dat wel denken, maar als ik zeg dat het niet zo is, moet hij dat geloven.
Helaas, ik kon het te goed uitleggen, dus was er niks waar van wat ik vertelde. Mona stond ondertussen
aan mijn T-shirt te trekken en in het Frans te fezelen over shorepass. Zij had haar pasje gevonden onder alle boodschappen.
Ik had het mijne niet bij, dat wist ik al lang, maar ik had geen zin om daar te blijven staan wachten
tot zij terug kwam van het schip met mijn pas. Enfin, haar pas was voldoende en ik mocht gelijk mee binnen. Oef.
Hij was mij even beu als ik hem, denk ik. En dat zal me leren om zonder pass aan de wal te gaan.
1982-08-23 vervolgje
Die rommelmarkt was gesloten wegens zondag. Enkel ’s voormiddags open. Weeral pech. **
De nieuwe 1ste stuur is toegekomen en had geen post voor ons bij. Misschien volgende haven.
Laatste nieuws : Na Vancouver-Canada gaan we terug naar Portland (Oregon-USA) graan laden
voor Alexandrië (Egypte). Maar 't zijn nog maar vage berichten. We zien wel. Wait & Sea.
Hopelijk mogen we daar eens op excursie. Deze ouwe is nogal soepel met vrijaf en zo. De nieuwe chef steward ook.
'k Heb hier een grote bus wasverzachter gekocht. Geconcentreerd spul. Daar kan ik maanden mee voort.
Toen ik het kocht heb ik er niet aan geroken. Onverdund ruikt het naar scheerzeep.
Verdund ruikt het naar patchouli. Daar ben ik nog maanden gelukkig mee!
'k Ben verzot op patchouli, ik gebruik het nog af en toe. Nu zelfs iets vaker dan de voorbije jaren,
omdat LM het niet meer ruikt. Ja, de 70’s zijn voorbij, dat weet ik, maar in mijn herinneringen …
Maar waarom ik wasverzachter nodig had aan boord weet ik niet meer.
Wasverzachter gaat toch in tegen het absorptievermogen van een stof!
En bovendien, het water aan boord bevat geen kalk, het is gedistilleerd zeewater.
Maar goed, ik was dus blij met die patchouligeur.
Mona is ne kilo hoor. Tijdens het afwassen stoot ze haar hoofd tegen het rek en een kwartierke later
loopt ze met een sparadrap rond haar vinger. "Dat komt omdat bij mij alles aaneen hangt", zegt ze.
'k Zit hier zonnebloemzaadjes te knabbelen. Erg lekker. Ze verkopen dat hier per gewicht.
Plastic zakje onder de teut van de automaat houden, trekken, héél rap terug duwen of de zaadjes vliegen in het rond
en aan de kassa wegen ze dan hoeveel teveel ge genomen hebt. 'k Heb hier nu genoeg noten van allerlei soort om
vier volwassen mensen gedurende drie weken in leven te houden. Iemand van deck had gevraagd om
'een knabbeltje voor 's avonds' mee te brengen. Nu kan hij knabbelen tot Alexandrië, if we go there.
Na ongeveer 3 weken Amerikaanse TV, Amerikaanse radio en Amerikanen all over the ship,
begin ik er weer danig in te komen. -’k werd het daar veel te goed gewoon-
't Wordt tijd dat we hier weg zijn. Love it or leave it en het wordt tijd om te leaven. Tot schrijfs.
|
