ossestaartsoep

Of chef AK het doorhad waar ik plots mijn Duits vandaan haalde weet ik niet. Waarschijnlijk wel.
Hij mocht dan wel een krapuul zijn, maar hij was geen uil.
Hij zal wel iets aan de weet gekomen zijn, want tijdens de oversteek viel er weinig te beleven en
dan werd het minste feitje een evenement dat moest besproken worden. Zo bvb mijn plotse vorderingen in Duits.
Een schip was toen eigenlijk een roddelgehucht op het water. 

De Indonesische dame had me dan wel gered, maar het nors gemompel van AK was ik nog niet vergeten.
En op een dag … op een dag was het míjn beurt.
"Zeg, gij!" Mijn voornaam gebruikte hij niet, ik heette 'zeg, gij!'
"Ja Chef?" Altijd met twee woorden spreken, ik ben min of meer goed opgevoed.
"Gij spreekt zo wat Engels hé."
"Ja Chef." Zo wat, ja, hij moest het weer bagatelliseren natuurlijk.
"Hoe zegt ge Potage Oxtail in het Engels?" En –tail sprak hij uit als taille. 

'k Herinner me niet of ik toen op mijn lip moest bijten om niet luidop te lachen,
of dat mijn mond openviel van verbazing.
Het vent was al 30 jaar of langer chef steward, pardon, maître d’hôtel
en hij wist nog altijd niet dat oxtail gewoon ossestaart betekent? Dacht hij dat Oxtail een recept was dat ooit
opgedragen was aan iemand? Zoals Potage Dubarry, Tournedos Rossini, Pêche Melba …

"Da's oxtail soup hé Chef, oxtail is gewoon het Engels woord voor ossestaart. Ox-tail, osse-staart."
Het stak hem natuurlijk dat hij zoiets simpel niet wist, na een hele carrière in de voeding en de service.
Natuurlijk zette men niet Potage Queue de Boeuf op het menu. Bij het woord queue zouden sommige mensen al afhaken,
daarom werd het een beetje versluierd door de Engelse benaming te gebruiken.
Maar men zou toch mogen verwachten dat iemand van het vak zoiets futiel wéét. 

        Vandaag vraag ik mij af waarom hij die vertaling toen nodig had. Vreesde hij dat de twee Braziliaanse echtparen 
        oxtail niet zouden begrijpen. Als er één woord was in heel het menu dat ze begrepen, dan zou het toch wel 
        dat Engels woord zijn, waarvan hij niet wist dat het een Engels woord was.
        Die oxtail was mijn stil momentje van glorie en voor Duits had ik hem ook niet meer nodig. Er kwam ademruimte.  

        En achteraf bekeken meen ik te weten waarom Claire niet mee deed met Duits leren.
        Ik ben was nogal extravert en daarbij ook leergierig. Zodoende trok ik wel een en ander over mijne kop, ja.
        Terwijl zij rustig in de pantry kon blijven stond ik bij de bar om beleefd te zijn met de passagiers, omdat die mij 
        ongeveer in de rol van gezelschapsdame gedouwen hadden. En dat had ik ongeveer zelf veroorzaakt.
        Het is me bij de volgende lading klanten niet meer overkomen, ik werd voorzichtiger in dat soort zaken.

het hondje

In Santos (Brasil) waren Claire, de chef kok GR en ik aan de wal
om in het dichtstbijzijnde barreke onze gedachten te verzetten.
Een kroeg bestaat ginder niet, een volkscafé evenmin. Een drinkibar was wat het dichtst in de buurt kwam.
Elke wijk had wel een drinkibar. Iets verderop was een pompstation en daar zag ik een magere moederhond
vermoeid langssjokken met een kleintje dat omhoog wipte om te kunnen drinken. De moeder ging niet liggen om het
jong te voeden. Mij leek ze heel moe en veel te mager. Ik nam het jong weg om haar rust te gunnen.
Ze sjokte gewoon voort, waarschijnlijk haar uitputting tegemoet. Daar stond ik dan, met mijn impulsief gedoe …
Ik had het hondje in mijn handen en daardoor was ik plots verantwoordelijk voor het beestje. 

We gingen bij het pompstation vragen van wie het hondje kon zijn. Schouderophalen.
Wie bekommert zich om een straathond, enkel sentimentele Europeanen natuurlijk.
In de drinkibar stelde ik de vraag al niet meer. Het hondje lag in mijn schoot te slapen. 'k Had een brede jeansrok aan,
en in die wieg van textiel lag dat klein zwart mormeltje. Slapen is krachten opdoen, maar eten moet ook natuurlijk.
Het hondje ging mee naar boord. Dat dierf ik wel, omdat de kaptein zelf zijn hond aan boord had, een zwarte labrador
die Settil heette, genaamd naar Sept Îles, de streek in Canada waar hij ooit die hond cadeau gekregen had.
En de vrouw van de tweede stuur had twéé hondjes aan boord. En een kat ook, als ik me goed herinner.

Zelfs met gesloten deur rook die cabine naar dieren wanneer men er langs liep. Hoe die 2^de stuur het daar uithield,
hoe die twee daarin konden slapen, snap ik nog altijd niet. Het verhaal gaat dat de rederij dieren aan boord
verboden heeft door toen die situatie met de vrouw van de 2^de stuur. Bijna hadden ze de aanwezigheid van echtgenotes
ook afgeschaft, want terwijl haar man aan het werk was liep zij te flirten met al wat daar losliep aan mansvolk.
Nee, dat afschaffen fantaseer ik erbij, maar men zou haar type 'une allumeuse' kunnen noemen. 

Kok GR heeft nog wat melk of bouillon gegeven voor het hondje. Hoe dat afgelopen is weet ik niet meer.

's Anderendaags om 06h trok ik naar boven, voor het dagelijks onderhoud van de cabine van Capt R.
Zijn hond Settil stond al in de deur te kwispelen, zijn staart tikte telkens tegen het deurpaneel.
Niet omdat hij zo blij was mij te zien, maar omdat hij bij het zien van een witte schort wist dat de baas hem dan
zou laten loslopen op de wing. En zo vertrokken ze dan naar de brug, de hond en zijn baas.
De baas met een rol WC papier onder de arm voor het hoopje van de hond, dat met een zwierige zwaai overboord ging.

Die ochtend kwam ik binnen na een aai over de bol van Settil en ik zei "Bonjour Cdt, ik heb gisteren aan de wal
een klein hondje gevonden. Mag het aan boord blijven?" Hij hield zijn hand voor de ogen, met gespreide vingers.
Hij zou het dus door de vingers zien. Én hij zou zorgen dat het hondje gevaccineerd werd en de nodige papieren kreeg
om België binnen te mogen. Merci beaucoup Commandant! 

Tijdens of na het ontbijt kwam chef AK briesend de pantry binnen. "Weé eedier nen ongd?" Wie heeft hier een hond?
'k Zal wat schaapachtig zitten kijken hebben want hij wist toch zelf wie er een hond had aan boord.
Claire was rap van snap die dag: "Gíj, zei ze tegen mij, gíj hebt  toch een hond."
"Chot ja! Ik heb gisteren een hondje gevonden Chef, maar ’t is in orde, het mag …"
"Om negen uur klaar staan voor de taxi, vétérinaire!" De kaptein had hem gebeld om te zeggen dat
de stewardess zich moest gereed houden, maar hij had er niet bij gezegd wie van de stewardessen.
Om 09h? Oei, dat viel midden in de onderhoudsuren. Claire deed teken dat ze mijn resterende cabines zou overnemen.
Kijk, op zo'n moment voelt men wat kameraadschap is. Ik smolt ongeveer van dankbaarheid.
Claire, als ge dit ooit leest, ik sta nog altijd bij u in het krijt. Mail mij, dan gaan we ergens eten. Churrasco.

'k Kwam terecht in een dierenkliniekje, bij twee Japanse dierenartsen. Het voelde vreemd aan twee Aziaten rad Portugees
horen praten. Gelukkig voor mij spraken ze ook Engels. De nodige prikjes werden gegeven, ik kreeg een certificaat,
nog wat vitaminen en andere dingen en ook raadgevingen ivm de voeding. Géén rauw vlees, nóóit!
Dat laatste heb ik heel goed in mijn oren geknoopt en dat heeft later nog voor tamtam gezorgd aan boord.

Achteraf heb ik begrepen waarom AK zo brieste over dat hondje : hij voelde zich gepasseerd.
'k Had het eerst aan hem moeten melden en dan zou hij wel eens zien wat hij kon doen.
Maar hij sliep tot 07h. En mijn werkdag begon om 06h bij de kaptein. Daar was ik omzeggens kind aan huis.
De kaptein had eens gevraagd of ik het hondenhaar in zijn cabine niet te erg vond.
Maar nee kaptein, wij hebben thuis ook altijd honden gehad … en sindsdien lag ik bij hem in de goei schuif.
Het lag voor de hand dat ik de kaptein zou inlichten over het hondje, en niet zou wachten tot mijn baas wakker werd.
Als het huishoudpersoneel begint om 06h en zelfs de kaptein start om 06h, dan is de dag toch aan de vroege vogels en niet
aan knorrepotten die vinden dat ze tot 07h mogen blijven liggen. 

Het hondje had eten en onderdak, maar het kreeg natuurlijk geen nestwarmte, ik was aan het werk van
06h tot 14h en van 16h tot 20h, soms tot 22h. Vreemd genoeg was het mormel vrij vlug zindelijk.
De boodschapjes werden achtergelaten op een groot stuk bruin pekpapier dat ik elke dag verving en
waarvan voldoende rollen aan boord waren. Tijdens onze etensuren ging ik haar halen en vertroetelde ik haar,
maar dan had ik niet gegeten, en dat bleek op de duur ook geen oplossing, 3 x per dag niet eten. 

Chef kok GR stelde voor om haar overdag in zíjn cabine te zetten, zijn cabine lag vlak bij de keuken,
hij kon gemakkelijker tussendoor van zijn werk naar zijn cabine wippen dan ik. En aldus geschiedde.
Elke ochtend werd het hondje samen met een lap bruin pekpapier naar beneden gebracht.
GR voelde zich een beetje de peter van het hondje, want hij was erbij geweest van in het begin.
Én hij zette mijn ontbijt klaar in zijn cabine zodat ik het mormeltje op de schoot kon houden. 

Op een dag merkte ik een brede ring opgedroogde bruine vloeistof op zijn schrijftafel.
De ring had de diameter van een mok. 'k Haalde mijn vileda uit de zak van mijn schort en wou die ring wegwrijven.
Mijn vileda hield ik op zak want die was persoonlijke eigendom, die bracht ik mee van thuis. 

De ring liet zich niet zomaar wegpoetsen. Daardoor wist ik dat het geen koffie was, het was een dikkere vloeistof
die daar opgedroogd was, welke wist ik toen nog niet. Later op de dag kreeg het hondje buikloop.
Het diertje was zo ziek dat ze haar papier niet meer intijds bereikte. Ik vreesde werkelijk voor haar leven.
Ik had toch alle instructies van de dierenartsen opgevolgd, medicijnen op tijd en stond, voedselvoorschriften …
Die bruine ring op GR zijn bureau! Dat was opgedroogd bloed geweest … 

Ik pakte GR bij zijn nekvel en ik vroeg waarom hij het hondje rauw vlees gegeven had.
De dierenartsen hadden toch gezegd : nóóít rauw vlees!
Oui mais, euh… de vrouw van de 2^de stuurman (de flirt) had gezegd dat rauw vlees voedzaam is en dus …
Het gesprek verliep in het Frans en nu is Frans toevallig mijn favoriete taal om ruzie te maken en /of
iemand omver te babbelen :
dat die mislukte Maryline Monroe uit de provincie niks kende van honden want haar dieren
zagen er helemaal niet gezond uit en dat hij moest leren nadenken met zijn hersens ipv met zijn lul.

Vanaf toen bleef het hondje weer boven in mijn cabine want ik betrouwde GR zijn oordeelvermogen
voor geen millimeter meer. En Maryline Monroe met haar expertise kreeg het beestje niet meer te zien,
godweet hoe lang hadden die twee het diertje al rauw vlees gevoerd.

Elke ochtend vroeg Capt R hoe het met het hondje ging, het diertje heette ondertussen Pinjoef.
In mijn ellende flapte ik er alles uit. Over het rauw vlees en de vrouw van de 2^de stuur en de chef kok,
en hoelang kreeg het diertje al rauw vlees, en over de buikloop en dat ik vreesde voor haar leven.
Hij had direct een oplossing : binnen twee dagen (of drie?) zouden we in Rotterdam zijn,
daar zou bij aankomst een wagen op de kaai staan om mij met Pinjoef naar een dierenarts te brengen.
- Maar kaptein, mijn werk …?
- Niet aantrekken, zei hij. Wéér een engelbewaarder, iemand die mij uit de nood hielp! Merci Commandant!
Waar heb ik zoveel geluk verdiend …

Verdomme, ik zag het gezicht van maître AK al. ’k Bracht alvast Claire op de hoogte, want zij zou weer eens
moeten inspringen voor mij, dubbele job voor haar. 

In Rotterdam stond ik al op de kaai nog voor de taxi er was, Pinjoef in een badhanddoek gewikkeld onder mijn jas.
Het was half april zegt mijn zeemansboek, maar danig koud want de wind heeft daar vrij spel, aan het water.
Hoe het bezoek bij de dierenarts verliep weet ik niet meer, maar Pinjoef heeft het overleefd en is nog lange jaren
gelukkig geweest met haar maatje Kreoon, de boerenfox bij Laura.