te gast bij Wim Helsen ~ Henny Vrienten
met de laatste bladzijde in 'Dagboek 1939-1977' van Keith Vaughan

       4 november 1977, 9.30 am  

      Ik heb de capsules genomen met wat whisky. Het irreële van de situatie is treffend.
      Ik voel me niet anders dan anders. Ramsay is gisteren teruggegaan naar Harrow Hill.
      De beslissing dat het gedaan moest worden kwam daarna plotseling.
      Ik kan me niet nog eens een paar jaar in deze toestand voortslepen. Het is een heldere zonnige morgen. Vol leven.
      Op een morgen als deze zijn velen me voorgegaan.

      Ik ben klaar voor de dood, maar wel een beetje bang. Natuurlijk kan het allemaal niet werken en word ik straks wakker.
      Het kan me eigenlijk niet schelen. Toen de beslissing onvermijdelijk leek had ik minder moed nodig dan ik dacht.
      Ik geloof dat er nog niet veel is gebeurd hoewel het flesje leeg is. Op dit moment voel ik me heel erg levend.
      Patrick belde en vroeg me om vanavond met hem te eten.

      Maar ik had het besluit al genomen hoewel ik nog niet tot actie was overgegaan.
      Ik kan niet geloven dat ik zelfmoord heb gepleegd omdat er nog niets is gebeurd.
      Geen grote klap en doorgesneden polsen.
      65 was lang genoeg voor mij. Het was geen complete mislukking, ik maakte een paar  
      [op dit punt worden de woorden onleesbaar].

      Zit u met vragen na het zien van deze aflevering? Bij de Zelfmoordlijn kan u
      terecht voor een anoniem gesprek op het telefoonnummer 1813 of via https://www.zelfmoord1813.be/  
      
         
        
        Vrienten in gesprek met Helsen:
      de knop voor de ondertiteling staat rechts onderaan, het rechthoekje aanklikken.
      https://www.vrt.be/vrtnu/a-z/winteruur/5/winteruur-s5a61/
      13 min08

De intro van Wim Helsen is vandaag tenenkrullend gênant.
Hij weet toch dat dat de opnames niet gemonteerd worden? Er wordt niet geknipt. Te duur.

Wat een interessante mens is Vrienten. Twee minuten Wikipedia lezen en
men krijgt een notie van zijn vaardigheden, muzikale en andere. En een tekst brengen kan hij ook.

Wat een interessant fragment heeft hij meegebracht.
Het slot van het boek is tegelijk ook het slot van een leven: "[op dit punt worden de woorden onleesbaar]"
Van een cliffhanger gesproken. De lezer blijft definitief op zijn honger, want dit dagboek
is geen fictie, het is realiteit. En na deze bladzijde schrijft de auteur geen volgende meer. Nooit meer.
Hoe weten wij nu hoe het Vaughan vergaat aan de overkant? Niet.
Hoe weten we nu of er wel een overkant ís? Ook niet.
Deze cliffhanger is geen literaire truuk. De communicatielijn is definitief afgebroken. Vrijwillig.
Daar is "kracht en moed" voor nodig volgens Vrienten. Persoonlijk zou ik het karaktersterkte noemen.
En ik vind het een enorm geschenk dat Vaughan blijven schrijven is tot zijn laatste ogenblik.

Vrienten praat luchtig en tegelijk met achting voor de mensen die hun einde in eigen handen nemen.
Hij weet dat te doseren.

Over Henny Vrienten : https://www.libelle.nl/mensen/interviews-2/henny-vrienten/ , https://nl.wikipedia.org/wiki/Henny_Vrienten ,
Over Keith Vaughan : https://en.wikipedia.org/wiki/Keith_Vaughan, https://columbaq.blog/2012/06/17/keith-vaughan-a-melancholic-artist/ ,