1998-05-23 ~ op zee

Eergisteren hebben we een fax van Didi ontvangen. Gisteren probeerden we terug te faxen : noppes. Er staat op de fax geen nummer,
daarom hebben we het telefoonnummer gebruikt, maar dat blijkt niet het juiste faxnummer te zijn. En e-mailen van hier uit kan niet.
Wat nu?

Begin mei, toen het schip op drift was voor de Angolese kust, rolden we nogal hard. 'k Was dan maar gestopt met strijken. De strijkplank
stond nog een poos in de cabine om het ijzer wat te laten koelen. Ineens krijgen we weer zo'n roller en om mijn evenwicht niet te verliezen
moest ik een stap vooruit zetten. Maar daar stond de strijkplank. 'k Zet dus een stap opzij ipv vooruit en sla knal met mijn tenen tegen de
dwarslat van de stoel. Ik zag sterretjes en regenbogen en twijfelde zeer tussen uitgillen of gewoon flauwvallen.
's Anderendaags was de teen blauw, daarna purper. Gewoon verstuikt, dacht ik. Maar we zijn nu al drie weken verder en soms doet het plots
weer pijn, navenant welke beweging ik maak. 'k Vraag geen dokter aan hoor. Stel u voor dat ze mij naar huis sturen. 'k Mag er niet aan denken!

Op 19/05 was het de verjaardag van Toho, bijgenaamd Marcel. Waarom dat zo is weet ik niet. Het feestje is goed verlopen.
LM is twee dagen schor en hees geweest. Waarschijnlijk van het meezingen. Dat heb ik niet gehoord, daarvoor stond de muziek te luid.
Maar denkelijk heeft hij teveel en te enthousiast meegezongen.
's Anderendaags had een aantal mensen hoofdpijn en heel die dag is het muisstil geweest hier op het verdiep. Zalig.
Na het feestje heb ik de grootste rommel opgekuist want het was een beetje té erg om alles voor de steward te laten liggen.
Heel de vloer lag onder de isomo-schelpjes, verpakkingsmateriaal van Toho zijn cadeautje. Letterlijk heel de vloer.
Dat heb ik opgeruimd gekregen met een aftrekker en een vuilblik.
En wat doet bibi dan met een heldere kop om 02h in de ochtend?
Zij gaat de stofzuiger halen om de laatste piepschuim kruimelingen weg te werken. Die plakten aan de vloer. -statische elektriciteit

Eerst had ik nog wat lawaai gemaakt in de trapkoker, de deur schoot uit mijn hand en sloeg met een knal dicht. Het zijn zware branddeuren.
Al worstelend met de stofzuiger (vooral met de stang en de darm) ging ik naar beneden.
Na een kwartiertje of wat zat de stang dicht gestropt met piepschuim. Dat was op te lossen met de bezemsteel. Na nog eens tien minuten
was de darm ook  dicht gestropt. Toen was het gedaan met stofzuigen. Ik gaf het op. Weer naar boven met het ding, in stilte.
Wéér een deur die uit mijn hand glipt, wéér lawaai. 'k Heb een briefje bij de stofzuiger gelegd dat het ding 'obstructed' was en 'sorry'.
In de voormiddag ben ik Roderick (de steward) gaan opzoeken en het was allemaal allang in orde: They fixed it, wuifde hij. (OEF)

         Waarschijnlijk heeft de bootsman er toen gecomprimeerde lucht door gejaagd, lucht onder druk.

Op 20/05 was het hier nog bloedheet en die lamme tamme airconditioning bracht maar geen verlichting. We lieten ze 's nachts zelfs
aan staan in de slaapkamer, om u te zeggen hoe weinig ze maar gaf. We gingen slapen.
"Zoudt ge geen t-shirt aandoen?" vroeg LM. Alleen al het idee deed me nog meer zweten. Een lakentje moest volstaan.
"Ik zou iets aandoen" zei hij nog. Wijze woorden. Donderdagmorgen werd ik wakker van de spierpijn. -la crève, in oud scheepsjargon
'k Heb meer spierkes dan ik dacht en ze deden allemaal pijn. Allemaal. Zelfs de typ-spieren. Dus toen iemand de fax van Didi onder de deur
kwam schuiven ben ik daar niet naartoe gesprongen maar naartoe gekreffeld, of gekropen, zo'n beetje schuinsweg, zijdelings gelijk een krab.
Gelijk een kreupele krab door spierpijn. En dat allemaal omdat ik voor één keer zonder t-shirt geslapen heb. -dat is la crève, door afkoeling

Vandaag hebben we barbecue. Aan het gestommel boven ons hoofd te horen zijn ze al spullen in gereedheid aan het brengen aan deck.
Twee verjaardagen en een barbecue in één maand tijd. Drukke maand.

Gisteren zijn we de Kaapverdische Eilanden gepasseerd. We zijn de tropen uit. Eindelijk! Het is nu merkelijk frisser in de bewoning,
's nachts gaat de airco in de slaapkamer UIT en om te slapen gaat de t-shirt AAN. Overdag dragen we weer lange mouwen, daarover een
mouwloos vestje en daaronder een jeans. En het is prima weer om te strijken. Als dat geen goed nieuws is! -larie hoor, 'k heb nooit graag gestreken

'k Zou nog iets over de cabine vertellen. Awel : 't valt mee. Behalve misschien dat we geen bovenburen hebben omdat we vlak onder het deck
van de brug zitten en zo heeft de tropenzon vrij spel boven ons hoofd. Zij stooft deze cabine warm. Maar uit de tropen zijn we nu weg. Voorlopig.
En hier ligt tapijt. Wééral. Hoe halen ze het in hun hoofd om in een cabine voor een 2^de mecanicien tapijt te leggen! Het is wel mooi van kleur.
Een licht groenachtig grijs, waterkleur. Wanneer ik een lithiumbatterij heb voor ons fototoestel zal ik eens uitgebreid foto's maken van dit onderkomen.
Hier staat namelijk exact de seat die we zoeken voor thuis. Niet de juiste kleur, wel het juiste model. De badkamer is piepklein, zoals op
vorig schip. En hier is zelfs geen uittrekbare droogdraad om klein spul te laten drogen. De slaapkamer is iets ruimer dan op vorig schip maar
het bed staat met het hoofdeinde tegen de woonkamer van de cheng. Juist waar zijn dressoir staat met daarop het TV-toestel.
Zijn dressoir en onze beddebak vormen samen één klankkast, want het tussenschot is flinterdun.
De eerste avond lagen wij dus te luisteren naar een Western, met veel geschiet, veel gehinnik en Indianenkreten.
Hier is nochtans ruimte om het bed tegen het schot van onze eigen woonkamer te zetten. Maar nee, Hyundai dacht daar anders over.
De tweede dag heb ik het bed in omgekeerde richting opgedekt. We slapen nu met onze voeten naar de cowboys en waar ons hoofd ligt is
het versterkend effect van de twee klankkasten ± nul. Dat is al een hele grote opluchting. Een bijkomend voordeel is dat LM nu onmiddellijk
aan de telefoon kan, want die staat vreemd genoeg niet naast het bed op het nachttafeltje maar op de commode. En nu slapen we met ons hoofd
tegen de commode. LM kan in één beweging aan de telefoon. Alleen dat al is een verbetering.
Verder is hier voldoende kastruimte. Dat is een verademing na vorig schip.
In de woonkamer is royaal plaats voor een typtafel. LM en ik zitten helemaal niet in mekaars weg, het is zo geen kruipkotje als op vorig schip.
Maar gek genoeg was ik na twee contracten van zes maanden dat kruipkotje al heel goed gewend. Als we daar iets nodig hadden
moesten we maar een arm strekken om het te nemen. Hier moeten we rechtstaan en minstens vier passen zetten.
Dat is een hele expeditie. Wij zijn compacter gewend hoor!
De zithoek bestaat uit een driezit en een tweezit met daartussen een hoektafel, een salontafel en twee vrijstaande stoelen met armleuningen.
Een teen-onvriendelijk model met tussen de voor- en achterpoten een verbindingslat op voethoogte
De bekleding is in een fijne visgraat van mauve en een soort vaal roze, dezelfde stof als op vorig schip maar het hout is licht van kleur,
dat is beter dan dat donker gedoe. Het slorpt minder licht op.
De gordijnen hebben iets Hollands. Misschien komt dat door de rushes die aan de randen dienst doen als afwerking.
Zoiets oogt 'leuk & gezellig' en werkt dus danig op mijn zenuwen. Gelukkig valt de kleur mee.

Hier staat ook nog een bureau natuurlijk en achter mij een breed dressoir. Daarop had een boekenrek van Ikea gemoeten, toen het nog kon
geleverd worden tijdens de Singapore Passage, zoals op vorig schip. Maar dat rek is er niet gekomen omdat de voorganger van LM het
'niet nodig' vond. Ondertussen stapelen de fardes en de kaften en de ringmappen zich hier op en er is nergens een plek om ze zeevast te zetten.
'Niet nodig' zei die voorganger. Voorwaar een visie. -later hebben we met hem gevaren als cheng, da's ook een paar zachte anekdotes waard