2000-11-12 ~ op zee  tweede contract op datzelfde schip 

dag Mensen in België,

De tropen : de airco in de cabine geeft 22°C en dat voelt ijskoud aan, 'k heb kippevel en rillingen. Jetlag waarschijnlijk.
De reis naar Singapore was een calvarie deze keer. In Frankfurt hadden we twee uren tussentijd. Die hebben we helemaal nodig gehad om
van terminal te veranderen en boardingpasses te bemachtigen. Er stond een vierdubbele lange wachtrij passagiers en
er waren maar drie loketten bemand, waarvan één een half uur bezig geweest is met een probleemticket en één waar een stagiaire loket-juf
in opleiding was. Het ging niet vooruit en versterking was niet op komst, zo te zien.
In Zaventem hebben we vergeten te vragen waarom ze ons niet ineens door boekten tot Singapore, voor de bagage kon het wel.
Toen we eindelijk, eindelijk konden boarden zagen we enkele bekende gezichten, Bulgaren die in mei afgemonsterd waren en
ook weer naar dit schip gingen. Vanaf Frankfurt waren we dus met 11.

LM & ik hadden geen seats naast mekaar en van plaats wisselen met iemand anders was er niet bij. Het was neig vervelend om te slapen, want
tegen een wildvreemde medepassagier gaat een mens zo niet eens tegen leunen hè. LM had een seat aan het einde van het compartiment en
kon zijn zetel zelfs niet achteruitklikken. -en hij zei dat niet, we hadden van plaats kunnen ruilen- Toen we toekwamen was hij geradbraakt.

'k Zat naast en meneer die ¾ van de aardbol aan het rondvliegen was: São Paulo – Frankfurt – Sidney – Fiji.
'k Vroeg of hij zeeman was. Want dat parcours leek me een typisch zeemansticket, een resem goedkope vluchten ipv één rechtstreekse vlucht.
Als antwoord keek hij op zijn horloge en zei me hoe laat het was. Hij was kapot van het gebrek aan slaap, denk ik.
'k Heb maar niet gevraagd of hij al lang onderweg was. In de andere richting zou het maar één dag duren, gesteld dat er vluchten zijn tussen
Zuid-Amerika en Fiji. -dat kan bijna niet anders

Iets vóór 17h LT zijn we geland. In Singapore verliep het niet zo vlotjes als anders: 11 mensen, van wie 9 gewezen oostblokkers die de
immigratie moeten passeren, dat duurde efkes. LM & ik kregen onze papieren vrij snel en wij gingen alvast verder, onze bagage ophalen en
iemand van het agentschap zoeken. Er stond een rij mensen met plakaatjes om passagiers op te halen. Nergens een plakaatje
met de naam van het schip op. Kermille, 't is toch niet wéér zo! Niet zoals die keer in Dubai hè !
Twee van die mensen staan wat apart. Ene had een opgerold stuk papier in zijn hand. In een hoek van dat papier las ik de laatste lettergrepen van
de naam van het schip. Waarom hij de naam van het schip in een rol verborgen hield? Na een moeilijke nachtvlucht heb ik dat zelfs niet gevraagd.
Ik vond hem dom³, en dat was alles. 'k Ben direct over het hotel begonnen en waar dat lag, want ik wilde nog ergens inkt gaan kopen voor
ons klein printerke. Copthorne Harbour View Hotel.
Neem nu allemaal uw stadsplan van Singapore City en kijk naar het meest zuidelijke punt : de hoek tussen Ayer Rajah Expressway & Ansom Road,
dichtbij het Tanjong Pagar Metrostation. Zo pal in het centrum hebben we nog nooit gelogeerd. Nuja, gelogeerd ... de chauffeur zou ons
om 22h45 al weer ophalen.
Toen zei dat heerschap doodleuk dat hij voor een tweede busje zou zorgen. Elf mensen met bagage, dat mocht wel twee busjes zijn, bedacht hij. Nu pas.
Wachten op dat tweede busje. Er waren eindelijk twee busjes. Het agentschap was toch op de hoogte dat het om elf mensen ging? Wat een planning.
Wachten op de pompman. Die was zich ergens gaan omkleden. Hij had niet begrepen dat we voor enkele uren in een hotel ondergebracht werden en
daar konden douchen & omkleden.
Wachten op de kamersleutel in het hotel. Het werd maar later en later, over de inkt voor ons printerke kon ik al een kruis maken.

Dan douchen. De badkamer was groot, enorm luxueus en voor de helft met spiegelwanden bekleed. Maar er hing geen gordijn aan het bad ...
Dan maar zonder, dan spat ik maar alles nat. 'k Heb wat zitten knoeien met de badkraan, hoe zet men dat ding hier op douchen, potverdrie.
Tiens, geen sproeier. Geen douche dan ook niet? Dat is écht eigenaardig.
En toen zag ik in de andere hoek van de badkamer een glazen XXL-douchecabine. Een cabine speciaal voor wie graag zingt onder de douche.
Complete aria's raakt men daarin kwijt. Met al dat spiegelglas en al die blinkende chroom had ik de douche niet direct zien staan.
Copthorne Harbour View Hotel.
Harbour View = met uitzicht op de containerkaai ten oosten van Keppel Harbour en in de verre verte een streep Indonesië.
Hopelijk zijn de foto's gelukt. En anders kan ik u toch een raam tonen waarin de flits weerkaatst. 
We zijn gaan eten op de benedenverdieping en dan weer naar het 18^de om te gaan liggen rusten en krachten herstellen.

22h45: busjes naar Clifford Pier. Daar moesten we een bootje in. Er lagen een paar dozijn bootjes gereed aan Clifford Pier
maar het was wachten op het juiste bootje. Twee bootjes, want 11 mensen met bagage, dat mochten wel twee bootjes zijn, vonden zij daar.
Het was ± 30 minuten varen naar het schip. Het lag daar groot en hoog op het water, want zonder lading, en met alle deklichten aan. Indrukwekkend.
De bagage ging in een net, LM was al kleddernat bezweet van het sleuren en hij was nog geeneens aan boord.
Het net werd met de monorail (domestic crane) aan boord gehesen. Prima, de bagage was eerder aan boord dan wij, we zouden dus niet moeten wachten.
De gangway op en naar de cabine. -over de klim op een steile gangway staat er deze keer niks, maar als het donker is en ik zie de diepte niet, is het oké

'k Heb een set werkkledij voor LM uit de valies geplukt en Den Dierbare was klaar om een toer te gaan maken in het machien,
samen met 2^de mecanicien Lupo, degene die hem afgelost had in augustus. Rond 02h LT (za-11/11) lagen we eindelijk in bed. Dat is 20h BT (vr-10/11).

2000-11-13 ~ op zee

We gaan in de Perzische Golf laden op twee plaatsten : Al Fahal (Oman) en Ras Tanura (Saoedi- Arabië).
Lossen doen we in Bataan, in de baai van Manilla (Filipijnen). met kaart,  https://nl.wikipedia.org/wiki/Bataan 
Daar kunnen we met een bootje aan de wal, vertelde choff Luc (hij was choff Diga komen aflossen). Bataan zou een dorp zijn en pittoresk.
Er zijn waarschijnlijk mooie foto's te maken, zei hij. Oké, meer moet dat niet zijn.
We hebben ongeveer acht jaar met Filipijnse bemanningen gevaren. Nu een schip eindelijk eens in de Filipijnen komt,
is er niemand aan boord om te vertalen want de buitenlandse bemanningsleden zijn nu Bulgaren.

            Met Spaans was er ook zoiets in die aard. Jarenlang heeft de rederij met Spaanse matrozen gewerkt, onder wie af en toe iemand uit Zuid-Amerika.
            Grotendeels Spaanstaligen dus. De Belgische matrozen kenden al wat Spaans en de Spaanstaligen kenden al wat Frans.
            Vloeken kon ook in het Vlaams. Of in het Spaans. Ik ken nu nog Spaanse dingen die ik hier niet wil zetten. Madre mia, no!
            Toen ik tijdens een verlof eindelijk de tijd had om (een beetje) Spaans te leren en het spreken begon te vlotten, was de rederij overgeschakeld naar
            Filipijnse bemanning. En nu we eindelijk eens in de Filipijnen zijn hebben we Bulgaren aan boord. Zou het de moeite zijn om Bulgaars te leren?
            Of toch maar beter ineens Russisch? Veel van die mannen kunnen Russisch. Een van de stuurlieden reciteert wanneer hij op dreef is
            heelder bladzijdes uit de Jevgeni Onegin van Poesjkin, helemaal op rijm. Ik versta het niet, maar het is melodieus om naar te luisteren.
            https://nl.wikipedia.org/wiki/Jevgeni_Onegin_(roman) 

Er zijn enkele dingen veranderd in de huishouding hier aan boord.
De linnenlocker is nu op slot. Dat is in feite gebruikelijk, maar de stofzuiger staat geparkeerd in de linnenlocker.
De stofzuiger staat nu ook achter slot. En dat is minder!
We hebben nu katoenen tafellakens ipv die Chinese plastics en er zijn draaiende platen voor in het midden van de tafels waarop nu 
de boter en de tafelgarnituren gezet worden. Da's een hele verbetering. Nu hangen we niet meer met onze kledij in ons bord wanneer we
een potje mosterd of de peper willen nemen. De draaiplaten zijn hier aan boord gemaakt met triplex van het departement deck en
kogellagers van het departement machien. Die lagers kunnen 1300 toeren per minuut hebben, maar dat werd aan tafel nog niet getest.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Kogellager 

2000-11-15 ~ op zee

We hebben een TV + video in de cabine. Bij choff Luc ook. 't Kon er persies af deze keer want ze zijn geleverd.
Omdat aardolie dit jaar meer opbrengt dan vorig jaar is het budget voor welfare weer toereikend (?!?)

Choff Luc had en jobke voor mij. In Singapore zijn ± 200 videocassettes toegekomen van op een ander schip. Die moeten allemaal ingetikt worden
want er moet een lijst komen. Eergisteren was ik die doos al gaan opsplitsen in kleinere dozen want dat werkt gemakkelijker en vooral sneller.
Ik stak ze in bierkartons die ik verstevigd had met zware tape. 'k Had de pingpongtafel leeg gemaakt, daar is ruim plaats om te werken.
De bootsman heeft me daar bezig gezien.
Gisterenvoormiddag heb ik een database ineen geknutseld, met gelijk de link erbij om de etiketten met nummers te printen, anders wordt het
twee keer intikken en dat is niet nodig. Om 13h stap ik naar beneden, tamelijk fier op het ontwerp van mijn database en vol goede moed
om er aan te beginnen. Een geluk dat ik niet alle schrijfappataruur tegelijk bij had of ik had het laten vallen: de video's waren weg!
Allemaal weg en zo weg als iets ... 's Avonds signaleer ik dat aan choff Luc. Hij was al even verbaasd als ik.
Deze namiddag ga ik eens kijken, eigenlijk tegen beter weten in. De video's waren terug. Maar niet meer in de hanteerbare dozen, weer allemaal samen
in de ene enorme kartonnen doos, en van mijn hanteerbare dozen geen spoor, die lagen overboord waarschijnlijk.

2000-11-22 ~ op zee

De video's zijn ingetikt, in de cabine, geen pingpongroom of bemoeienissen meer deze keer. Het waren 305 stuks in het totaal.
Mijn inschatting van 200 was een beetje aan de lage kant. Er moeten nog een 50-tal gedaan worden maar dat zijn allemaal probleemgevallen:
ongeveer 35 stuks waar geen letter Engels op geschreven staat, alles in het Bulgaars en een stuk of 15 waarop helemaal niks geschreven staat.
Die moeten efkes bekeken worden. -lang heb ik niet moeten kijken, 15x porno
Als ik in het begin geen anderhalve dag verloren had door de bemoeienissen van de bootsman, dan was de lijst klaar geweest vóór 18/11.

Op 19/11 kon ik mee met het bootje aan de wal met Gregory (de steward) die naar de tandarts moest. Hij is ondertussen naar huis, zijn geval was
te ingewikkeld om opgelost te krijgen binnen de tijd dat het schip aan de boei ligt te laden. Gregory draagt bovenaan een tandprothese die vastgevezen staat
in de wortelstomp. Die wortelstomp is ontstoken. De ontsteking is een vier dagen na Singapore begonnen, dus sinds 15/11 liep hij pijn te lijden.
Op een dag was zijn wang gezwollen van onder het oog tot aan het onderkaakbeen. En 19/11 was de redding nabij: naar de tandarts.
Na een uur varen met het bootje stonden we om 13h30 op de kaai.
'k Denk niet dat Gregory van dat uurtje varen genoten heeft. Hij had iets anders aan zijn kop (letterlijk) en hij zag grauw van de pijn.
Waarschijnlijk had hij al enkele dagen geen vast voedsel meer gegeten want hij voelde zich slapjes.

Het weer was zoals het moest zijn. Niet te warm, een licht briesje, niet te koud, geen deining en de kust was prachtig om naar te kijken.
Hoge bruine rotsformaties, kleine gele zandstranden, bergwegen, enkele vissersboten met mensen in lokale kledij,
een witte vuurtoren op een beige rots in de blauwe zee, een stadje, een dorp, af en toe een dot groen ... om een boek over te schrijven, zo mooi.
En een petroleumterminal, die zetten we in het nawoord.

Al dat moois is niet besteed aan mensen die zich ellendig voelen, dus zat ik in mijn eentje te genieten. In stilte.
Een toerist betaalt duur geld voor zo'n boottochtje. Gregory betaalde het met tandpijn. En ik kreeg het gratis.
Ik zat in dat bootje dank zij andermans ellende ... eigenlijk voelt zoiets niet juist.
Op de kaai was de chauffeur er al. Hij wist ons te vertellen dat alles gesloten is tussen 13h en 17h. Ook de polikliniek. Nog 3,5 hrs wachten.
Hoe incasseert iemand die de seconden tandpijn telt het nieuws dat er nog eens 210 minuten bijkomen eer hij zal geholpen worden?
Eerst manhaftig en naarmate de tijd verstrijkt murw.

Eén supermarkt was open, daar heb ik enkele spullen gevonden en wonder boven wonder verkochten ze daar ook zichtkaarten. Gered.
Nu ja, ik was gered. Terwijl ik postkaarten aan het kiezen was stond Gregory zijn pijn te verbijten. (Da's persies niet de juiste uitdrukking?)
210 jaar later was het 17h en stonden we op de parking van de polikliniek.
Het vonnis van de tandarts : de kaak was nog niet helemaal ontzwollen, de ontsteking was nog niet helemaal genezen.
Besluit : Gregory kon daar nog niet geholpen worden. Een ontsteking moet eerst volledig genezen zijn eer ze aan de wortelstomp kunnen beginnen werken.
Toen hij uit het kliniekje kwam liet hij met gebogen schouders, de moed in de schoenen, zijn ziel onder zijn arm en het moreel onder nul.
Ellendig, wanhopig en krikkel. Dat alles in hoge mate.
's Anderendaags wist hij te vertellen dat hij naar huis kon met zijn abces. Ik hoop voor hem dat hij een snelle verbinding had met Bulgarije en dat 
ze hem niet ¾ van Europa hebben doen rondvliegen met die pijn. En dat hij nu in goede handen is.

Ik ben blij dat ik indertijd gekozen heb voor een simpel bruggetje, Murhy indachtig.
Een basis dingetje, geen gesofistikeerd gedoe waarmee onderweg, te midden van een oceaan en ver van alle hulp, iets grondig mis kan gaan.

          Op basis van dit laatste stukje brief heeft een schoonbroer gekozen voor een simpele prothese, een bruggetje, zoals ik.
          Hij was al implantaten en klikdingen aan het overwegen, maar koos uiteindelijk voor het eenvoudig ouderwets ding,
          door het relaas over Gregory. Geen gedoe met kaaksbeen en mogelijk ooit gevaarlijke abcessen.