Het lied van de levensmoede
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

 Gesprek van een man met zijn Ba – ziel.

van 4000 jaar geleden,

 blijft actueel langs de oevers van de Nijl.

“Men wil niets meer van gisteren weten
En verguldt ook niemand meer die vandaag het goede nog doet…
De leden van je eigen familie zijn boos
En keren zich naar vreemden om nog redelijkheid te vinden…
De harten worden ten gronde gericht,
Eenieder slaat de ogen neer voor zijn familie en dienaren…
De harten zijn hebzuchtig,
Men kan zich niet meer verlaten op menselijke gevoelens…
Er is geen gerechtigheid meer,
De wereld blijft vertrouwen wie onrecht doet…
Het ontbreekt aan vertrouwden,
Men neemt zijn toevlucht tot onbekenden om bij hen te klagen…
Er zijn geen gelukkige mensen meer,
en met wie men vroeger omging, is niet meer…
Ik ben met ellende overladen,
Omdat mij iedere vertrouweling ontbreekt…
Van het kwaad dat de wereld treft,
Is het einde nog lang niet in zicht!”

Die Gedichte des ‘Lebensmüden’
 
Papyrus Berlin 3024, XII de Dynastie, 1800 vC.