Opbouwende kritiek is welkom in het land waar schendingen van de mensenrechten routine zijn geworden. Maar dat is niet waar.
De Egyptenaren zijn gekwetst door kritiek uit Europa. Boos. Woedend.
Dat wordt dus weer mensen opsluiten zonder proces, zoals gebeurt met homos
enkel omdat ze homo zijn, en de agressie ontladen tijdens een martelpartij. In Egypte zijn ze kwaad op het Europees Parlement (EP).
Sterker, nog voor het Parlement had gesproken waren ze al furieus. Met de zon hoog in de wolkenloze lucht kwam het bericht over de EP-resolutie die was aangenomen.
Het gaat niet goed met de burger- en politieke rechten, staat te lezen in die resolutie. Het document is vooral een papieren tijger.
Toch bereikte het Euroscepticisme in het land aan de Nijl een kookpunt.
Hoe is het dan gesteld met de rechten in Egypte?
En hoe is het land weer op te nemen in de vaart der volkeren?
Mensenrechten zijn niet volledig in cijfers te vangen, natuurlijk. Toch geeft Freedomhouse een aardige impressie van de situatie in Egypte.
Deze niet-gouvernementele organisatie beoordeelt een maatschappij op een schaal van 0 tot 7, met 0 als de zwakste score en 7 als de hoogste. Burgerrechten, als voorbeeld, zijn verdeeld in vier categorieën.
Dit zijn de scores:
Bescherming tegen staatsterreur, zoals gevangenneming zonder reden en/of marteling: 1.14
Gelijkwaardigheid van seksen: 2.25
Rechten van etnische, religieuze en andere groepen: 2.75
Vrijheid van bijeenkomst en vergadering: 1.8
Er zijn nog meer teleurstellende cijfers te vinden, maar dit geeft alvast een beeld van het land in noord Afrika. De vraag is dan of Freedomhouse en het Europees Parlement niet een cultureel bepaald oordeel vellen over een samenleving die simpelweg anders is.
Het antwoord is: ja. De rechtstaat en democratie zijn niet overal gemeengoed. Marteling en uitsluiting zijn gebruikelijk in grote delen van de wereld.
Wat heeft Europa dan te zeggen over Egypte?
Dat heeft te maken met het zogenaamde Euro-mediterraan Partnerschap.
De landen van de Europese Unie en 10 mediterrane partners hebben in 1995 een verdrag ondertekend en dit later opnieuw bekrachtigd. Het verdrag kent een politieke, economische en sociale dimensie.
Een onderdeel van het partnerschap is de Europese mensenrechtenclausule. Als een land, zoals Egypte, zich niet houdt aan deze clausule kan de Unie besluiten tot een sanctie.
Een sanctie betekent meestal het stopzetten van ontwikkelingshulp, maar ook het selectief weigeren van visums behoort tot mogelijkheden, bijvoorbeeld. Egypte ontvangt 148 miljoen per jaar van de Europese Commissie.
Het geld en de clausule vormen de reden voor het oordeel over Egypte. Of dit oordeel enige consequenties heeft, valt zeer te bezien, maar kwetsend was het wel.
De woede van de Egyptenaren is trouwens niet cultureel bepaald.
Het is erg warm in noord Afrika. Er hoeft maar iets te gebeuren of de vlam slaat in de pan.
De laatste vraag blijft wel van groot belang: hoe is de positie van de homos in het land te verbeteren?
In deze tijden van hard tegen hard is een ludieke actie wel op zijn plaats. Toegegeven, ook dit is een schoktherapie, maar dan heel fleurig en uitbundig.
Dit is het plan. De roeiploegen van de Gay Olympics
houden een wedstrijd over de Nijl, met ontbloot bovenlijf, gevolgd door een kilometerslange Gay Pride Parade in boten met enorme opblaasdildos en
gebronsde mannen.
Indianenpakjes, verentooien, Gerard Joling, bouwvakkers, veel rosé en travos met lange wimpers.
In de grootste roze boot, achter een witte piano, met een kleurig pakje en bijpassende bril, zit Elton John te spelen.
Verder is een bombardement van hadtasjes te overwegen.
Daar worden ze vast weer vrolijk van, die boze mannen in Egypte.
als dat maar goed afloopt???????
