Egypte moet Gazastrook gaan beheren
Eindelijk heeft Hamas een stap gezet naar vrede. Geheel onbewust heeft Hamas getracht het Palestijns-Israëlische conflict te Arabiseren.
Van islamisering naar Arabisering, dat is de weg naar vrede.
Dit conflict kent tenslotte drie fases:
1) Het Arabisch-Israëlische conflict
Deze fase begon onmiddellijk na de oprichting van de staat Israël. Er zouden op het grondgebied dat deel uitmaakte van het Britse mandaat twee staten verrijzen: een staat voor de joden en een Arabische staat.
De Arabische, omringende landen, moest hierover een besluit nemen. Zij weigerden dat.
Ten gevolge hiervan ontstond het Arabisch-Israëlische conflict.
De Gazastook behoorde tot 1917 tot het Ottomaanse Rijk en daarna tot het Briste mandaat.
Na de Arabisch-Israëlische oorlog heeft Egypte in 1949 Gazastrook bezet.
De Egyptische rechtsorde was er van toepassing.
Tot voor kort gold in Gaza zelfs het Egyptische burgerlijk wetboek.
Het is misschien nog steeds het geval. In 1967 heeft Israël Gazastrook bezet.
Dat was het gevolg van de Zesdaagse oorlog.
2) Het Palestijns-Israëlische conflict
Yasser Arafat ontdekte het Palestijnse volk. Inmiddels bestaat het Palestijnse volk echt.
We zien dat in de loop der tijd minder over het Arabisch-Israëlische conflict, en meer over het Palestijns-Israëlische conflict werd gesproken.
De Palestijnen werden een middel voor andere landen om de strijd tegen de joodse staat op te voeren. De Arabische landen en de Sovjet-Unie ondersteunden de Palestijnen in hun strijd tegen Israël.
De Palestijnen ontwikkelden een unieke industrie: de terreurindustrie.
Een aantal nieuwe wrede vormen van het terrorisme werd door Palestijnen uitgevonden, waardoor de Israëliërs werden gedwongen hard op te treden.
De Egyptische overheid wilde, zelfs na Camp David, de Gazastrook niet.
Tja, je moet in het Midden-Oosten bijna een gek zijn om het gezag over de Palestijnen te willen voeren: kijk ook maar naar Libanon.
Waar de Palestijnen komen, ontstaat burgeroorlog.
3) De jihad tegen de Joodse staat
Deze fase begon in de jaren tachtig van de vorige eeuw, na de Iraanse revolutie.
De strijd was niet meer gefundeerd op nationalistische, panarabistische opvattingen en retoriek, maar op de politieke islam, die het bestaan van een joodse staat in de islamitische gebieden onaanvaardbaar acht.
Imam Khomeini noemde Israël als een kankergezwel aan het lijf van de islam.
Het nieuwe parool luidde: de joodse staat moet van de kaart worden geveegd. Uiteindelijk verliet Israël in 2005 definitief de Gazastrook. Sindsdien heerst Hamas er.
Scheidingswand
Nu heeft de Hamas de scheidingwand tussen Egypte en Gaza opengebroken. Een mooie daad.
Gaza moet weer worden beheerd door Egypte.
De Arabische landen in het Midden-Oosten beweren dat ze echt van de Palestijnen houden.
Nu moeten ze dat maar eens bewijzen.
Egypte kan moeiteloos de Palestijnen inlijven: ze spreken dezelfde taal en hebben dezelfde religie.
De Europese Unie moet dit aanmoedigen.
Natuurlijk zullen de Egyptenaren keihard optreden tegen Hamas. En dit zal nooit de Westerse media halen, althans niet in dezelfde mate als nu.
Want het zijn dan niet de joden die optreden.
Afkicken
Na een aantal jaren zullen de Palestijnen ook afkicken van de EU- en VN-uitkeringen. Ze zullen weer leren om te gaan arbeiden. Ze zullen ook minder kinderen krijgen. Hopelijk gaan ze die kinderen wel opvoeden.
Daarna ontstaat een nationalistische Palestijnse beweging die er naar tweestatenconcept streeft.
Met wijsheid en onderhandelingen zal dan een Palestijnse staat worden uitgeropen naast de Israëlische staat.
Lef en wijsheid
Egypte moet nu lef en wijsheid tonen! Dit is echt een reële kans voor een realistische vrede.
Maar de Egyptenaren zijn geen liefhebbers van moslimsfundamentalisten.
Bovendien is Europa niet bereid om ze aan te moedigen dat zij tijdelijk Gazastrook gaan beheren.
Dus zal de ellende zich alleen maar voortplanten
|
