Het offerfeest ...

 
De voorbije dagen werd in Egypte het offerfeest gevierd (Koran: Ibrahim zou bereid zijn geweest zijn zoon te offeren in opdracht van Allah, maar op het moment dat Ibraham bereid is zijn zoon te offeren, komt Allah tussenbeide en mag hij i.pv. zijn zoon een schaap offeren).

 Over het offerfeest heb ik heel wat te vertellen, voornamelijk omdat ik was uitgenodigd in een Egyptisch gezin en dus een mooie ervaring rijker ben..
 Laten we even teruggaan in de tijd.. Mostafa is (voor degene die mijn blog lezen al bij al gekend), is dus één van mijn beste vrienden hier in Cairo. Dankzij hem heb ik Nagwa leren kennen, een vriendin van hem waarmee hij samen op unief zit. Op een dag belde ik Nagwa op om te vragen hoe het ging e.d. (in Egypte bel je je vrienden dus op om te vragen hoe het gaat, en liefst doe je dat elke dag, hoe vaker je dat doet, het meer je aantoont dat je om ze geeft).
Bon, ik werd dus verrast met de vraag of ik niet naar Helwan (waar zij woont) wou komen om de feestdagen te vieren, samen met haar en haar familie..
Ik was wel eventjes verrast, voornamelijk omdat het offerfeest samen met het suikerfeest een belangrijk familiaal gebeuren is. Uiteraard wou ik komen!!

Donderdag 26 november is de aanloop naar het feest: er wordt dan gevast en men mag eten bij zonsondergang. Om het hele gebeuren mee te maken heb ik dus ook gevast.. Omstreeks iets na 5 uur 's avonds mag er worden gegeten. Ik vertrek om 21u. richting Helwan samen met Nagwa, haar zus Dodo en haar broer (waarvan ik na 5 dagen nog steeds de naam niet weet)

. Bon, na een woelige rit in de minibus en een minder woelige rit in een taxi komen we aan. Nagwa woont in een huis (wat vrij "rijk" is voor een Egyptisch gezin), samen met haar vader, moeder, haar zus, 2 broers, een schoonzus en haar 3 maanden oud dochtertje Nada. Ik word hartelijk verwelkomd door de moeder van Nagwa die mijn omarmt en kust, net of ik een verloren dochter ben die ze na jaren terugziet..
 Ook Nagwa's schoonzus is enthousiast om mij te ontmoeten. Het gesprek gebeurt in het Arabisch, enkel Nagwa kan mij helpen om de gaten in mijn Arabisch op te vullen. Later op de avond ontmoet ik ook Nagwa's vader: een supersympathieke man die mij ook hartelijk verwelkomt in zijn huis!!

Egyptische gastvrijheid betekent zeker en vast ook veel eten: om 23u. krijg ik nog een maaltijd voorgeschoteld waar ik gerust 7 dagen kan van eten. Om 1u. besluiten we maar om te gaan slapen, het ochtendgebed is nl. om 6u. en we moeten er dus vroeg uit.

Om 5u30 worden we gewekt (en ik denk "oh nee, we gaan te laat zijn") maar krijg dan te horen dat het gebed pas om 7u. plaatsvindt, maar "we mogen toch absoluut niet te laat zijn". Ik begin de ochtend met Nagwa's vader, moeder, broers en zus te feliciteren met deze feestdag. Dat is de gewoonte. Er wordt stevig geknuffeld en gekust. Ik besluit om mij te sluieren voor het ochtendgebed. Ik wil absoluut niet opvallen in de grote mensenmassa én om één of andere reden vind ik het niet meer dan normaal dat ik er die dag gesluierd bijloop
. Het ochtengebed is ongelooooflijk!!! Een massa mensen, allen biddend in dezelfde richting, maken dezelfde bewegingen, je krijgt er echt kippenvel van!! Het duurt maar een aantal minuten, maar het is echt ongelooflijk mooi om te zien.
Na het gebed hoor je overal 'kul sana wa anta tayeb' of 'kul sana wa anti tayeba'.. Mensen begroeten en feliciteren elkaar met deze feestdag.
 Ook na het ochtendgebed begroet ik opnieuw Nagwa's vader, moeder, broers en zus en feliciteer hen opnieuw met deze feestdag. Na het ochtendgebed wordt een dier geofferd. Mensen die zich dit kunnen veroorloven, slachten dit dier en geven 1/3 aan de armen, 1/3 aan familie en vrienden en 1/3 houden ze voor zichzelf.
 Nagwa's familie heeft een koe die na het ochtendgebed geslacht wordt. De hele dag wordt er gehakt en gesneden en wordt het vlees verdeeld. Ook ik krijg een deel mee, want voor hen ben ik een deel van de familie. Een traditie is o.a. dat het hoofd van het gezin (de vader dus) zijn kinderen een som geld geeft. Ik ben samen met Nagwa in de keuken om eten klaar te maken en Nagwa's vader geeft haar 50 Egyptische pond (wat een mooi bedrag is).
. Opeens zie ik hem zijn hand naar mij uitreiken en zie ik dus ook 50 Egyptische pond. Ik sta verstokt en zeg tegen Nagwa dat ik dat echt niet kan aannemen
. Ik weet dat mensen hier niet veel verdienen en met 50 EGP kan je al heel wat doen. Geen zeggen aan, ik moet het geld aannemen, indien niet beledig je hem en zijn gezin. Nagwa's vader en moeder aanzien mij als hun dochter en word dus gelijk behandeld. Ik weet echt niet wat zeggen.
Wat een warmte, wat een liefde, je krijgt er echt tranen van in de ogen. Ze vragen me of ik niet bij hen wil intrekken, gratis, zo zou ik geld kunnen sparen en moet ik het niet uitgeven aan huur in "de stad". Nee, kan ik absoluut niet aannemen, hoewel dit echt wel een ongelooflijk mooie ervaring zou opleveren, maar dat is echt teveel.

Wat ik vooral zal onthouden aan het offerfeest is het ochtendgebed, de mensenmassa die samenkomt om samen te bidden en te vieren, het ritueel slachten van een dier, het samen-zijn met familie, de warmte die een Egyptisch gezin uitstraalt en vooral de rijkdom die ze hebben wat in België vele mensen niet kennen!!
Ik heb er geen woorden voor, je moet het gewoon gezien hebben.. Misschien niet typisch voor het offerfeest zelf, eerder aan het Egyptische leven, is de enorme Egyptische gastvrijheid.
Nog iets typisch Egyptisch is dat vanaf het moment dat je binnenkomt tot je buitengaat willen ze je continu te eten en drinken geven (en telkens ik bijna mijn bord leeg heb, hopla, wordt het weer volgeschept).. Ze begrijpen het precies niet dat je echt wel genoeg kan hebben.