De man vertegenwoordigt de familie

In de islammaatschappij is de man de baas: hij zorgt immers voor de vrouw. Vrouwenarbeid geldt daarom als een teken van armoede. Zij is echtgenote, moeder en geliefde en geniet geen vrije partnerkeuze en moet worden afgeschermd. Het huwelijk is een economisch contract. Families komen de "mahr" overeen,d.i. het bruidsgeld dat een financiële zekerheid moet geven aan de vrouw wanneer de man komt te sterven.   Traditioneel mag de vrouw voor het huwelijk ook geen mannelijke vrienden hebben en zij moet alleszins maagd zijn. Dikwijls wordt na de huwelijksnacht het bedlaken getoond aan de genodigden. Kinderen gehoorzamen de vader of mannelijke familieleden en de man kan de vrouw te allen tijde verstoten (talaq = ik verstoot u).  De vrouw verzorgt het huishouden. Woning is van de vrouw De woning is het vrouwelijk domein en wordt ook beschouwd als "harem", d.i.verboden voor vreemde mannen. Mannen mogen verschillende vrouwen huwen (meestal vier), maar slechts weinigen kunnen zich dat veroorloven. Een vrouw die wordt lastig gevallen heeft één toverwoord als beste verweermiddel: "Aib !". Dit betekent "schande" en deze luidkeelse roep dwingt de tegenstander om zich te bezinnen over de traditionele gedragsnormen. Een vrouw die zich daarentegen met handen en voeten tegen het geweld van een man verweert, tast diens eer aan en zal het geweld verergeren omdat geen man zich in het openbaar door een vrouw kan laten slaan. Zoenen in het openbaar, omhelzingen en hand in hand lopen, worden als een provocatie beschouwd. Mannen daarentegen lopen dikwijls hand in hand: dat is geen uiting van homoseksualiteit, maar van vriendschap.