Gisteren knallende ruzie met Thomas. Daarna bijgelegd en tot het besluit gekomen dat het een miscommunicatie was. Maar het speelde al even door mijn hoofd dat ik bang was dat we 'te' lang bij elkaar zijn en dat we daarom op een gegeven moment boos uit mekaar zouden gaan. Gisteren dacht ik dat het zover was. maar we hebben uiteindelijk goed met elkaar gepraat en ook hij vindt het moeilijk om te vertrekken. 'Niels zijn vader heeft wekenlang slechtgezind rondgelopen omdat die alleen wou gaan wonen,' zei hij. En ik weet dat jij het er nog moeilijker mee hebt!' Nochtans ik doe heel hard mijn best om enthousiast te zijn, mee te gaan in hun plannen. Maar hij kent mij door en door. Hij weet dat ik een masker opzet. Hij zei dat hij dat hij blij zal zijn als heel gedoe achter de rug is (het huisje hebben ze niet, dus moeten ze verder zoeken). Ik begrijp hem , want ik voel hetzelfde maar in omgekeerde richting. Deze periode is soms moordend. Het verscheurd hem tussen mij en weggaan en eens hij weg is kunnen we allebei een beetje rouwen en ons eigen weg moeten zoeken, apart maar toch op afstand verbonden. Ik zei tegen hem dat het de normaalste gang van zaken is. Dat hij uiteindelijk zijn weg zal vinden. Zijn hele toekomst ligt voor hem. Hij zei ook dat hij zo bang was om mij te verliezen en zeker sinds bompa vorig jaar is gestorven. Ja, ik ben nu natuurgewijs gezien de volgende in de rij. Ik weet dat zijn doemdenken veel te maken heeft met het niet verwerkt hebben van het sterven van zijn vader op 12-jarige leeftijd. Hij zei dat hij nu daaraan terug dacht alsof hij een heel zware hersenschudding had en dat alles alleen maar heel dof was in zijn hoofd en geen gevoelens meer had. Ik kon het toen niet van hem overnemen, ik kan het nu niet van hem overnemen. Een mama kan en wil veel, maar hier sta ik machteloos tegenover. En het is zo, het opbouwen van mijn kinderen hun toekomst is een aftakeling van de mijne. That's life!!