Ja hoor, ik heb ook een dochter. Stéphanie! Ik realiseerde mij ineens dat ik zo weinig over haar spreek. Maar is waarschijnlijk omdat ik haar al een tijdje terug een stuk heb losgelaten. Zij is dan ook al een jaar of 4 uit huis.

 Ze heeft dezelfde ogen als ik en waarschijnlijk bekijkt ze ook de wereld en het leven nu als ik vroeger. En ja, dat botst regelmatig omdat ik al uit mijn fouten geleerd heb en zij nog niet. Zij wil het met schaai en schande zelf ondervinden en ik ben de moederkloek die haar wil behoeden voor de fouten die ik zelf gemaakt heb. Ja, en dat pikt ze niet.

Ik probeer haar te beschrijven, maar eigenlijk is het ook een vergeeld zelfportret. Ze is een vechter, een koppig ding, soms een schreeuwlelijk,soms lief, schattig en aandoenlijk, kan zo hulpeloos zijn, een bang vogeltje en aan de andere kant één die zich niet laat doen. Alles wat in een mens moet zitten qua waarden en normen zitten er zeker en vast in, alleen moet het nog geproportioneerd en gekanaliseerd worden. Het is een meisje dat zich te menens uit haar lood laat slaan maar telkens opkrabbeld en weer het mooie van het leven ziet en er iets probeert van te maken. Heeft een mening en een doel, soms naiëf maar ze gaat er voor. Moet regelmatig op haar stappen terug komen en opnieuw beginnen en maakt daarna soms dezelfde fout, als je tenminste van fout kunt spreken, maar vooral ze leert er telkens uit en wordt met de dag sterker.

We kunnen elk om beurt eens hard met de deuren slaan maar ook onze armen spreiden voor een dikke knuffel.

Besluit: we kunnen niet lang met maar zeerzeker ook niet lang zonder elkaar.

(het schilderij maakte ik voor haar toen ze een jaar of 15 was.)