|
Vandaag een leuke, verrassende ontmoeting. ik was in het verzorgingstehuis waar mijn schilderijen hangen( moest nog het een en ander regelen). Zegt een vrouw enthousiast: 'Dag Yvonne!" Ergens in mijn onderbewuste herkende ik haar gezicht. Bleek het een verpleegster te zijn die voor mij gezorgd heeft toen ik mijn ziekte, meningitis, kreeg (ik was toen 11 jaar). Ze zei dat het elke dag zo spannend was hoe ik zou evolueren en sterker zou worden, al die operaties, dat iedereen zo meeleefde. Ze had zo veel herinneringen. Vooral van mijn pa die zo gedreven was om voor mij in het ziekenhuis te zorgen dat ik het zo goed mogelijk had. Zo weinig mogelijk moest lijden. Dat het door mij was dat de allereerste TV in het ziekenhuis Sint Raphaël in Leuven gekomen is. Toen 'het' ziekenhuis van Leuven en daar had mijn vader voor gezorgd! Ik voel een grote dankbaarheid voor hem. Ik was zijn Neleke.' Ons Neleke' (Hij noemde mij van kleinsaf aan zo omdat ik een heel koppig ding was. Ik zei altijd Neeje)
Eigenlijk was het zo dat mijn pa van een linnenkamer de eerste 1-persoonskamer maakte op de kinderafdeling in Sint Raphaël.(en daarin mijn TV-tje) Mijn vader was schrijnwerker aan de KU Leuven, en moest regelmatig in het ziekenhuis werken. Vroeger was op de kinderafdeling alleen kamers die omringd werden met glas zodat de verpleegsters vooraan konden zien wat er achteraan gebeurde. Daar ik zo toegetakeld was, was ik ook de attractie van de gang voor het bezoek van anderen. Dat was niet leefbaar voor mij en daarom is mijn vader gaan praten met de hoofdgeneesheer om te vragen of hij een aparte kamer voor mij mocht maken. Ik herinner mij nog dat hij de gordijnkasten bij mij kwam ophangen die hij gemaakt had. Zo was hij nog meer bij mij, want 's nachts bleef hij ook slapen in de relaxzetel. Ma loste hem door de dag af. Ongelooflijk wat zij deden als je weet dat ze nog 7 kinderen thuis rondlopen hadden!!!
|
