Het lege nestsyndroom en volgend jaar 1 april 2016 op pensioen. ALS DAT MAAR GOEDKOMT!!
Over mijzelf
Ik ben troetelnaam nele
Ik ben een vrouw en woon in () en mijn beroep is nachtverzorgster bij mensen met een mentale handicap.
Ik ben geboren op 06/02/1956 en ben nu dus 68 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, schilderen, rommelmarkten en gewoon genieten..
ik heb 2 kinderen, Thomas (1986) en Stéphanie (1988), mijn man overleed in 1999. Mijn leefregel is humor . Ik heb een persoonlijk Duvelke dat regelmatig mijn leven eens overhoop gooit. Het is soms met vallen en opstaan maar dat lees je allemaal in mijn bl
Vandaag een leuke, verrassende ontmoeting. ik was in het verzorgingstehuis waar mijn schilderijen hangen( moest nog het een en ander regelen). Zegt een vrouw enthousiast: 'Dag Yvonne!" Ergens in mijn onderbewuste herkende ik haar gezicht. Bleek het een verpleegster te zijn die voor mij gezorgd heeft toen ik mijn ziekte, meningitis, kreeg (ik was toen 11 jaar). Ze zei dat het elke dag zo spannend was hoe ik zou evolueren en sterker zou worden, al die operaties, dat iedereen zo meeleefde. Ze had zo veel herinneringen. Vooral van mijn pa die zo gedreven was om voor mij in het ziekenhuis te zorgen dat ik het zo goed mogelijk had. Zo weinig mogelijk moest lijden. Dat het door mij was dat de allereerste TV in het ziekenhuis Sint Raphaël in Leuven gekomen is. Toen 'het' ziekenhuis van Leuven en daar had mijn vader voor gezorgd! Ik voel een grote dankbaarheid voor hem. Ik was zijn Neleke.' Ons Neleke' (Hij noemde mij van kleinsaf aan zo omdat ik een heel koppig ding was. Ik zei altijd Neeje)
Eigenlijk was het zo dat mijn pa van een linnenkamer de eerste 1-persoonskamer maakte op de kinderafdeling in Sint Raphaël.(en daarin mijn TV-tje) Mijn vader was schrijnwerker aan de KU Leuven, en moest regelmatig in het ziekenhuis werken. Vroeger was op de kinderafdeling alleen kamers die omringd werden met glas zodat de verpleegsters vooraan konden zien wat er achteraan gebeurde. Daar ik zo toegetakeld was, was ik ook de attractie van de gang voor het bezoek van anderen. Dat was niet leefbaar voor mij en daarom is mijn vader gaan praten met de hoofdgeneesheer om te vragen of hij een aparte kamer voor mij mocht maken. Ik herinner mij nog dat hij de gordijnkasten bij mij kwam ophangen die hij gemaakt had. Zo was hij nog meer bij mij, want 's nachts bleef hij ook slapen in de relaxzetel. Ma loste hem door de dag af. Ongelooflijk wat zij deden als je weet dat ze nog 7 kinderen thuis rondlopen hadden!!!
Onkruid uittrekken, bladeren bijeenkeren, snoeien, de vijver vol laten lopen, planten buiten zetten, de klinkers zuiver schrobben..... Afreageren! Buiten zijn! Krachten bundelen voor het fysieke werk zodat de geest vrij komt.
Nu ben ik blij met de tuin. En ik kan niet zeggen nu moet ik alles alleen doen want dat deed ik anders ook. Thomas heeft geen goene vingers en is allergisch voor alle bomen. Voor hem mag alles in beton gegoten worden bij wijze van spreken. Het maakt mij wel verdrietig dat ik er nu alleen moet van genieten. Maar ik troost me met de weet dat er heel wat mensen op bezoek komen. Aan toeloop geen tekort.Maar toch, het grootste gedeelte ben je toch alleen.
Ik probeer mijn situatie te relativeren. Want het kleindochtertje Romy van zus Mia is in spoed opgenomen met vocht op de hersenen en druk op de oogjes, gevaar op blind worden. Dat is nog een pak erger dan je zoon die de deur uitgaat om te gaan samenwonen met zijn vriendin. Het kindje is amper 1 jaar!! Het is niet fair!!
Gisteren zijn de kinderen komen eten. Het eerste half uur was onwennig. Ik vroeg 'moeten jullie iets drinken?' Ze hebben hier begot tot vorige week de kasten van eten en drinken leeg geplunderd zonder iets te vragen of ik die daar ook maar iets van zei en nu zo stom 'wil je iets drinken?' Gelukkig ging het snel over. Nu had ik de indruk dat er meer communicatie tussen hun was. Thomas en Leen zijn pas verhuisd en Stéphanie en Kevin verhuizen in juni. Stéphanie en Thomas waren als kind elkaars tegenpool en dat botste wel eens. Dus toch een pluspunt. Ook heb ik mijn salontafeltjte terug, anders lagen er boeken en laptops op. Ik heb mijn bureau ook terug want die had Thomas hele jaren ingepalmd. Ik blijf positieve dingen opnoemen om het gemis te minderen maar de weegschaal hangt nog volledig door naar gemis. Ik hoop ze op niet al te lange tijd in evenwicht te krijgen.
Foto: een stuk van mijn tuin, waar ik trots op ben)
In vorig bericht staan per ongeluk de bloemen zo groot. Maar ik laat het zo. Misschien is het een of ander teken omdat het zo belangrijk is. Niet dat ik gelovig ben maar het sterkt mij wel.
Thomas had het gisteren toch ook moeilijk zei hij. Het begint nu pas echt bij hem door te dringen. Het is dan ook een grote stap. De verantwoordelijkheid die op hem valt. Het was makkelijk bij hotel mama he. Maar het komt wel goed met ons. Eigenlijk heb ik het nu iets minder moeilijk dan ervoor. Het is nu eenmaal zo. Het is een cliché maar ze zeggen niet voor niets dat een mens banger is voor de angst die gaat komen dan om de angst op het moment zelf. Maar ik moet het toch wel wat toegeven. Eigenlijk probeer je ervoor voortdurend in alle mogelijke senario's, toonaarden te bedenken hoe de laatste dag gaat zijn. Je angsten en emoties worden de top opgedreven tot het punt van de laatste minuut en als je daar door bent dan kan het verwerken eindelijk beginnen. Maar ik weet dat het goed gaat met hun en dat troost mij. Ik moet wel terug mijn draai vinden. Door de dag gaat het redelijk goed. Ik mag niet klagen, veel bezoek, heel wat telefoontjes. Ook druk met vereniging en werk. Gisteren goed in de tuin gewerkt, voelde aan als therapie. En gelukkig heb ik mijn katten. 's Avonds en de nachten zijn wat moeilijker. De lichten één voor één uitdoen om naar boven te gaan geeft het gevoel of ik kleiner en kleiner wordt en het huis groter en groter. Dat beangstigt me dan wel even. Voel me dan zo een nietig klein ding op die grote, grote wereldbol. Borges is vorige nachten bij mij in bed komen liggen. En dat voelt gezelliger aan maar moest hem daarna toch in de veranda zetten want hij kwam op mijn hoofd liggen en likjes geven. Het leek net of hij nu voor mij wou zorgen. Hij is zo een schat!!
Ik kreeg van Thomas en Leen een ontzettend mooi boeket bloemen. En op het kaartje de belofte dat hij vaak gaat langs komen. Ik hoop het echt maar ik weet dat het leven hem gaat opslorpen en dan gaat het minderen. That's live. Maar ik vond het ontroerend mooi!!
Stéphanie is vandaag ook eens komen kijken hoe het met me gaat. Ze knuffelde mij wel 2 keer voor ze weg ging. Het deed deugd. Maar ik mag het niet te fel laten doordringen want dan begin ik weer te wenen.
Borges, de poes heeft deze nacht bij me geslapen en dat gaf toch een gezellig gevoel. Om 2 uur heb ik hem wel naar beneden in de veranda gezet want hij lag boven op mijn hoofd. Ik heb het gevoel dat ook hij hun mist.
Als therapie in de tuin gewerkt. Daarna wel pijn aan mijn voet natuurlijk! Het is een hele aanpassing. Ik hoop dat ik er na een tijdje bij het alleen zijn niet meer stil sta en gewoon mijn ding doe en er ook van geniet.
Door alles hier op te noemen probeer ik mijn zegeningen te tellen. Positief denken!!!! (pffffff kreeg ik dat benauwd gevoel maar van me af
In mijn hart staat een potje, op het potje staat 'verdriet'. Ik doe er vaak verdrietjes in, want als ze klein zijn ...huil ik niet. Steeds als er iets tegenzit, er iets gebeurd wat ik niet wil, open ik het potje, gooi het erin heel stil.
Maar gisteren was de laatste druppel iets te veel, van al die stukjes klein verdriet kreeg ik een brok in mijn keel. Mijn hand begon te trillen, verdriet vloog met golven uit de pot, een traan begon te rollen, ik voelde mij erg rot.
Een onbedaarlijk snikken deed me trillen overal, ik zat echt tot mijn haren in het diepste diepe dal. Het was met rood omrande ogen toen ik mijzelf weer rustig kreeg, opgelucht keek ik naar mijn potje, het potje ….dat was leeg.
Dus zie je iemand lopen, rode ogen en heel bedeesd, Vraag dan maar niet te veel, want dan weet je…. haar potje is pas vol geweest.
Pa, vandaag 1 jaar dat je er niet meer bent en ook vandaag spreidt Thomas zijn vleugels. 31 maart zal voor mij voor altijd een memorabele dag zijn. Zoveel tegenstrijdige gevoelens, dan overheerst de ene dan de andere. Ook jij Herman speelt daar een heel belangrijke rol in. Het zal op 3 verschillende manieren zijn maar ik ga jullie stuk voor stuk missen!!! Mijn lieve, lieve mannen!!
Vandaag is het meeste verhuisd. En het ging vrij vlot. Zelf heb ik eten gemaakt voor de verhuizers. Ben nadien wel een beetje gaan helpen maar niet te veel want dat lukt nog niet goed met mijn voet. Vandaag blijven Thomas en Leen nog hier slapen en morgen na het werk komen ze eten en daarna vertrekken ze. Ik heb pilletjes gehaald op basis van kruiden want ik hou het anders niet. Ik krijg het benauwd en sla in paniek. Ik wil me tot het laatste goed houden en bijt op mijn tanden. Ik wil ze niet met een schuldgevoel laten vertrekken. Ik weet echt niet hoe ik ga doen als ze morgen de deur achter hun dicht trekken. Pffff. Gelukkig heb ik mijn katten nog. Ik heb ook een back-up gezorgd want kan naar een vriendin. Aan omringende mensen zeker geen probleem. Maar het zal NOOIT meer hetzelfde zijn.
Vandaag toch weer een fijne dag. Heb mezelf verwend en een bos tulpen gekocht. Dat fleurt het huis helemaal op. Daar een stenen kippetje bij en een kommetje met chocolade eitjes en het is bijna feest beloftes van nieuw leven . Ik probeer positief te denken.
schilderijtje is een geboortetegeltje gemaakt voor het kleindochtertje Romy van mijn zus. Ze was veel te vroeg geboren. Woog maar amper 620gr. Maar deze week wordt ze 1 jaar. Het is een flink en mooi kindje, alleen sukkelt het veel met de gezondheid. Het heeft een zeldzame ziekte. Maar het is een vechtertje en een dapper ding!! Het komt er wel!! Proficiat kleine meid!!
Hoe ik ook mijn best doe, ik krijg me niet bij mekaar gepakt! Zo een zware week. Mijn vader was normaal vorige zondag jarig, nu zondag is hij net 1 jaar overleden. Hij was mijn toeverlaat, mijn beschermer. Nu zondag verhuist mijn zoon definitief.Hij is mijn toeverlaat, mijn steun, mijn zoon!! Hoe moet ik toch weer het blij gaan zijn??????????? Ik weet dat het na een tijdje terug gaat lukken. Maar nu zie ik het even niet
Deze avond ga ik voor de eerste keer hun huisje bekijken. Ik heb al wel wat foto's op internet gezien maar zal toch anders zijn. Ze hebben er al wat spulletjes in mekaar gestoken. Die die we samen in Ikea hebben gekocht. Ik geniet van hun bedrijvigheid. Nog dit, nog dat!!Het gaat zeker gezellig worden!! Ik ben blij voor hun. Ik hoop dat ze samen heel lang en intens gelukkig met elkaar gaan zijn!! Ze gaan dat echt goed doen. Leen heeft hier een jaar ingewoond en het is een schat van een meisje. Het is een mooi koppel!!
(beeldje gemaakt voor mijn ma en pa hun 50ste huwelijksverjaardag)
Met de kinderen naar Ikea geweest. Gelukkig staan daar overal zeteltjes of stoelen want met mijn zere voet toch nog opletten. Ik genoot van hun te horen compromissen sluiten tussen wat zij of hij mooi vond. Ik ging helemaal terug in mijn tijd. Het is heerlijk om plannen te maken om je eigen nestje in te richten. Een grote stap.
Gisterenavond sloeg er een enorme paniek op mij. Thomas, Leen en ik zaten zo gezellig in de zetel achter hun computer en ik er langs kijen naar 'The voice'. Ineens kreeg ik een paniek over mij dat dit niet lang meer zo ging zijn. Ik daverde en had zin om te wenen. Maar ik heb mij goed gehouden. Ieder zo wat commentaar op de zangers , een snoepje. Maar daarna toen ze naar boven waren sloeg het in alle hevigheid toe 'Hoe moet dat zonder hun gaan? Lig ik hier alleen te koekeloeren. Geen wederwoord en interactie. Het eenzame gevoel en de paniek sloeg zo hard toe, ik ben beginnen wenen en kon niet meer stoppen. Hoe moet het toch??
(schilderij is niet van mij, maar wil het wel eens maken)
Met spanning wachtte ik tot Thomas en Leen thuis kwamen van hun huurcontract tekenen. Leen stuurde mij een berichtje toen ze daar vertrokken. ik was heel geëmotioneerd en zenuwachtig. Ik had alles goed voorbereid. Een lamp die op het schilderij scheen, waar ik ging zitten. Toen ze thuis kwamen hen eerst heel hun relaas laten doen. Verhuurders heel vriendelijke mensen en ook allebei leerkracht. Dus zij begrepen hoe het daarin gaat met interims en onzekerheden. Ze vertelden enthousiast. Ik wenste hun proficiat en zei dat ik een verrassing had voor in hun huisje. Ik zag Thomas zijn voorhoofd fronsen van 'wat zal dat zijn'. Ik zei dat ze even moesten wachten want ik wou me zo opstellen dat ik Thomas zijn gezicht het best kon zien. Leen zat mee in het complot en hield hem wat tegen. Hij keek eerst naar mij en toen ik naar het schilderij wees klaarde zijn gezicht helemaal op. 'Wouw mama!! zei hij. Hij straalde!! Hij was er zo ontzettend blij mee!! Hij vond het geweldig. Ik moest niet wenen, ik genoot van hoe blij en verrast hij was. Het deed deugd!! Hij trok er direct een foto van en wou het naar zijn prof sturen. Ook wou hij direct op internet naar de foto's van het huisje gaan kijken waar het schilderij het mooist zou hangen. Het moest een blikvanger worden!! Heerlijk als je je kinderen zo kunt verrassen en blij maken. Daar leef ik voor
Thomas en Leen gaan straks om 18u hun huurcontract tekenen. Ik ga dan Thomas zijn schilderij geven dat ik als verrassing gemaakt heb. Een portret van Samuel Beckett. Hij is aan het doctoreren over de literaire werken van deze man. Toen hij een half jaar geleden vroeg of ik dat kon heb ik neen gezegd. Portrettekenen is niet mijn sterkste kant zei ik hem. Ik heb het dan in het geheim als hij niet thuis was geprobeerd. En ik vind het zelf aardig gelukt. Ik wou het pas geven als hij verhuist maar ik kan niet wachten. Ik ben benieuwd wat hij er van vindt en straks is toch ook een officieel moment. Ik hoop dat ik mijn tranen kan bedwingen!!
Ik heb het gevoel dat er in mijn omgeving veel hun nest verlaten. Bij jongere zus Mia is haar zoon gaan samen wonen vorig weekend, dit weekend bij zus Gaby haar dochter en binnen een paar weken mijn zoon. Net met Gaby gepraat. Ze waren ijverig aan het verhuizen. Ze heeft ook al heel wat afgeweend. En bij haar is nog haar man en haar jongste zoon thuis. Hoe moet ik het dan gaan redden? Ik ben heel alleen hier thuis. Vandaag het ook al zo moeilijk gehad. Nochtans Thomas geholpen met zijn salontafeltje te renoveren. Vol enthousiasme. ik geniet hoe ze stilaan hun nestje opbouwen, maar ik weet dat het hier leeg gaat zijn, zowel in als buiten mijn hoofd. Ik kan niet loslaten!!
Heb van de kinderen en schoonkinderen een E-reader gekregen voor mijn verjaardag. Wat een luxe!!! Anders als mijn boek bijna uit is dan wil ik al voor een ander zorgen. Nu had ik er gisteren in wachtzaal van Gasthuisberg er zo een 1000 bij in mijn handtas. Dus gene paniek En ik heb het soms moeilijk om mijn boek open te houden, klapt toe als ik iets wil pakken en dan weer zoeken, waar zat ik weer. Gisterenavond kon ik mij uitrekken, naar wc gaan, bleef mooi op blz liggen. In alle mogelijke houdingen, plat op rug, op mijn zij En gisteren in de wachtzaal snel gewoon dicht gedaan en thuis druk op knopje en zat waar ik gestopt was. Heerlijk!! Dank je wel kids, ik ben er zo blij mee!!!
De zoon van mijn overleden schoonzus is sinds zijn 12 jaar bij ons komen wonen. Eerst alleen in de weekends en vanaf zijn 17de volledig. . Eigenlijk de dag dat Thomas geboren is kregen we de melding dat het goedgekeurd was dat Rudi permanent bij ons mocht komen. Op 30 juli 1986 kreeg ik een zoon zonder schoenen en één met. Dubbel feest! Het was zo leuk voor de kinderen. Ze hadden een grote broer, en die ravotte wat af met hun.
Stiefzoon Rudi heeft 2 kinderen. Kleinzoon Demi van 12 jaar en kleindochter Kendra van 8. Ik ben dus Bonny. Gisteren is Kendra mij komen helpen. Vind ze leuk. We hebben fijn gezelschapspelletjes gespeeld. Woordspelletjes want ze heeft het moeilijk met lezen. Dus eigenlijk zal ik nooit echt alleen zijn. Zal me waarschijnlijk wat meer met hun bezig gaan houden want hun mama en papa liggen in een scheiding. En in een niet zo mooie . Hoop dat de schade voor de kleinkinderen wat beperkt blijft!!
HALLO, is hier iemand die iets afweet van het let lege nestsyndroom? Ik weet dat er mensen op mijn blog komen maar tot nu geen reacties. Zouden mensen mij raad kunnen geven hoe ik het voor iedereen zo goed mogelijk kan aanpakken. In april gaan Leen Thomas verhuizen dus het komt voormij benauwend dicht bij. Het is of mijn keel zich toepitst en er een wrong in mijn maag zit! Ik hoopte hier mensen te ontmoeten die hier ook mee gekampt hebben. Of misschien moet ik toch eens leren die chatbox te gebruiken?
Thomas en Leen hebben de toezegging van het huisje gekregen. Dus het is zover. Ik ben blij voor hun maar zelf moet ik even slikken. Maar ik wil niet mismoedig zijn. Het alleen-zijn zal wel wennen hoop ik. Mijn oudste zus is ook alleen en die beweert dat toch. Dus ik probeer positief te denken maar het is toch weer iets waar ik door moet. Ik heb nog heel wat bezigheden, werk, hobby's en veel lieve vrienden en familie, dus het moet lukken!!!
Maar het komt wel goed met ons. Eigenlijk heb ik het nu iets minder moeilijk dan ervoor. Het is nu eenmaal zo. Het is een cliché maar ze zeggen niet voor niets dat een mens banger is voor de angst die gaat komen dan om de angst op het moment zelf. Maar ik moet het toch wel wat toegeven. Eigenlijk probeer je ervoor voortdurend in alle mogelijke senario's, toonaarden te bedenken hoe de laatste dag gaat zijn. Je angsten en emoties worden de top opgedreven tot het punt van de laatste minuut en als je daar door bent dan kan het verwerken eindelijk beginnen. Maar ik weet dat het goed gaat met hun en dat troost mij. Ik moet wel terug mijn draai vinden. Door de dag gaat het redelijk goed. Ik mag niet klagen, veel bezoek, heel wat telefoontjes. Ook druk met vereniging en werk. Gisteren goed in de tuin gewerkt, voelde aan als therapie. En gelukkig heb ik mijn katten. 's Avonds en de nachten zijn wat moeilijker. De lichten één voor één uitdoen om naar boven te gaan geeft het gevoel of ik kleiner en kleiner wordt en het huis groter en groter. Dat beangstigt me dan wel even. Voel me dan zo een nietig klein ding op die grote, grote wereldbol. Borges is vorige nachten bij mij in bed komen liggen. En dat voelt gezelliger aan maar moest hem daarna toch in de veranda zetten want hij kwam op mijn hoofd liggen en likjes geven. Het leek net of hij nu voor mij wou zorgen. Hij is zo een schat!!
. Hoop dat de schade voor de kleinkinderen wat beperkt blijft!!
