Heb vandaag het gevoel dat ik me lijk de rups zou willen inkapselen in een cocon en terug tevoorschijn komen als de tijd rijp is.

(schilderij barstend vol leven)

Ik heb het gevoel dat er in mijn omgeving veel hun nest verlaten. Bij jongere zus Mia is haar zoon gaan samen wonen vorig weekend, dit weekend bij zus Gaby haar dochter en binnen een paar weken mijn zoon. Net met Gaby gepraat. Ze waren ijverig aan het verhuizen. Ze heeft ook al heel wat afgeweend. En bij haar is nog haar man en haar jongste zoon thuis. Hoe moet ik het dan gaan redden? Ik ben heel alleen hier thuis. Vandaag het ook al zo moeilijk gehad. Nochtans Thomas geholpen met zijn salontafeltje te renoveren. Vol enthousiasme. ik geniet hoe ze stilaan hun nestje opbouwen, maar ik weet dat het hier leeg gaat zijn, zowel in als buiten mijn hoofd. Ik kan niet loslaten!!

(schilderij: Beweging)

De zoon van mijn overleden schoonzus is sinds zijn 12 jaar bij ons komen wonen. Eerst alleen in de weekends en vanaf zijn 17de volledig. . Eigenlijk de dag dat Thomas geboren is kregen we de melding dat het goedgekeurd was dat Rudi permanent bij ons mocht komen. Op 30 juli 1986 kreeg ik een zoon zonder schoenen en één met. Dubbel feest! Het was zo leuk voor de kinderen. Ze hadden een grote broer, en die ravotte wat af met hun.

Stiefzoon Rudi heeft 2 kinderen. Kleinzoon Demi van 12 jaar en kleindochter Kendra van 8.  Ik ben dus Bonny. Gisteren is Kendra mij komen helpen. Vind ze leuk. We hebben fijn gezelschapspelletjes gespeeld. Woordspelletjes want ze heeft het moeilijk met lezen. Dus eigenlijk zal ik nooit echt alleen zijn. Zal me waarschijnlijk wat meer met hun bezig gaan houden want hun mama en papa liggen in een scheiding. En in een niet zo mooie . Hoop dat de schade voor de kleinkinderen wat beperkt blijft!!

(schilderij 3 van drieluik)

HALLO, is hier iemand die iets afweet van het let lege nestsyndroom? Ik weet dat er mensen op mijn blog komen maar tot nu geen reacties. Zouden mensen mij raad kunnen geven hoe ik het voor iedereen zo goed mogelijk kan aanpakken. In april gaan Leen Thomas verhuizen dus het komt voormij benauwend dicht bij. Het is of mijn keel zich toepitst en er een wrong in mijn maag zit! Ik hoopte hier mensen te ontmoeten die hier ook mee gekampt hebben. Of misschien moet ik toch eens leren die chatbox te gebruiken?

Thomas en Leen hebben de toezegging van het huisje gekregen. Dus het is zover. Ik ben blij voor hun maar zelf moet ik even slikken. Maar ik wil niet mismoedig zijn. Het alleen-zijn zal wel wennen hoop ik. Mijn oudste zus is ook alleen en die beweert dat toch. Dus ik probeer positief te denken maar het is toch weer iets waar ik door moet. Ik heb nog heel wat bezigheden, werk, hobby's en veel lieve vrienden en familie, dus het moet lukken!!!

(schilderij nr 2 van het drieluik)

De voordelen van met mijn voet omhoog te moeten liggen: 1. Het mooi boek dat ik van Leen en Thomas voor mijn verjaardag gekregen heb in bijna 2 dagen kunnen uitlezen. In de veranda met de schuifdeur wat open en een stralend zonnetje dat binnen schijnt. 2. Stéphanie die al vroeg een berichtje stuurt dat ze met Kevin, haar vriend, wil komen koken

(schilderij is een stuk van een drieluik)

Ik zit hier met mijn voet omhoog en probeer mijn tijd wat door te brengen. Ik wou wat leuke foto's zetten op deze blog, van onze kat Borges. Een schat van een dier! Maar kan nergens het kabeltje van mijn fototoestel vinden  en het probleem is dat ik zo met die geopereerde voet niet kan rondlopen. Pfff zo weet ge wel hoe eenvoudig het is om gewoon te kunnen lopen.. Thomas en Leen hebben al overal gezocht. Jammer, zou een leuke bezigheid zijn en zou ik ook eens alles kunnen sorteren. Maar ik heb nog foto's van een tijdje terug en ga proberen daar eentje van te plaatsen. Je kan op de foto zien dat je met hem alles kunt doen, hoe meer aandacht hoe liever.. Eigenlijk is het de kat van Thomas. Hij is er zo gek van. Bijna een zoon van hem. Borges gaat wel hier blijven als Thomas verhuist en gaat daar logeren als ik nachtpost heb.Ik zie het al zo voor mij. Voor ik vertrek gauw de kat weg brengen. Lijk of het om co-ouderschap gaat. Maar Thomas wil in de stad gaan wonen en Borges kan hier zo lekker buiten de tuin en de bomen in. Dat kunnen we hem niet aandoen om hem daar tussen de muren te zetten. Hij zou snel weg zijn denk ik.

Thomas en Leen zijn terug naar een huisje gaan kijken. Het viel hen goed mee. Ik kon niet mee met mijn geopereeerde voet. Maar ze hebben me alles op internet laten zien. Het is zeker mooi. Maar er waren nog meer kandidaten. Het is niet te geloven wat de verhuurders allemaal moeten weten, wat je verdient, waarom je verhuist, hoe lang je al een vast contract hebt. Ik begrijp dat ze zeker willen zijn dat ze hun geld krijgen. Aan de andere  kant krijgen jonge mensen weinig kans. Zij beginnen nog maar pas. En het zijn dan ook 2 leerkrachten waardoor ze niet zeker weten hoe het in september gaat zijn. Dus afwachten nu.

Schilderen is mijn hobby, altijd al geweest. Maar werd een verwerkingsproces toen mijn man overleed. Hij stierf aan een kanker die een gevolg was van zijn huidziekte. De mensen die die huidziekte hebben noemen ze de vlinderkinderen omdat hun huid zo dun en kwetsbaar is als de vleugels van een vlinder. Ik schilder vlinders in alle mogelijke kleuren, mogelijke en onmogelijke situaties.

Hierlangs zie mijn levensverhaal en stamboom. Net geschilderd na Herman zijn overlijden. Het figuurtje in het midden symboliseert mij in al mijn kwetsbaarheid. Ik zweef tussen hemel en aarde. Ik zit in een grote traan van verdriet. De vlinder symboliseert Herman. Hij ziet mij, ik hem niet.  Ik zit op een boek, dat is mijn levensverhaal. De nagel symboliseert mijn vader die schrijnwerker was en mij altijd beschermde. Op de rug van het boek staan in het goud de geboortedatums van mijn kinderen. Onder mij is moeder aarde die afgezoomd is door een draad wol. Dat symboliseert mijn moeder omdat zij altijd breidde om wat bij te verdienen om mij en mijn 6 zussen en 1 broer te kunnen geven wat wij nodig hadden. Boven mij is een krachtbron die mij probeert uit mijn verdriet te trekken. Dat is alles en iedereen die mijn levenspad kruisen en nog zullen kruisen. Daarom dat die krachtbron ook nog half gesloten is. Ik hoop nog veel liefs te ontmoeten.

Gisteren knallende ruzie met Thomas. Daarna bijgelegd en tot het besluit gekomen dat het een miscommunicatie was. Maar het speelde al even door mijn hoofd dat ik bang was dat we 'te' lang bij elkaar zijn en dat we daarom op een gegeven moment boos uit mekaar zouden gaan. Gisteren dacht ik dat het zover was. maar we hebben uiteindelijk goed met elkaar gepraat en ook hij vindt het moeilijk om te vertrekken. 'Niels zijn vader heeft wekenlang slechtgezind rondgelopen omdat die alleen wou gaan wonen,' zei hij. En ik weet dat jij het er nog moeilijker mee hebt!' Nochtans ik doe heel hard mijn best om enthousiast te zijn, mee te gaan in hun plannen. Maar hij kent mij door en door. Hij weet dat ik een masker opzet. Hij zei dat hij dat hij blij zal zijn als heel gedoe achter de rug is (het huisje hebben ze niet, dus moeten ze verder zoeken). Ik begrijp hem , want ik voel hetzelfde maar in omgekeerde richting. Deze periode is soms moordend. Het verscheurd hem tussen mij en weggaan en eens hij weg is kunnen we allebei een beetje rouwen en ons eigen weg moeten zoeken, apart maar toch op afstand verbonden. Ik zei tegen hem dat het de normaalste gang van zaken is. Dat hij uiteindelijk zijn weg zal vinden. Zijn hele toekomst ligt voor hem. Hij zei ook dat hij zo bang was om mij te verliezen en zeker sinds bompa vorig jaar is gestorven. Ja, ik ben nu natuurgewijs gezien de volgende in de rij. Ik weet dat zijn doemdenken veel te maken heeft met het niet verwerkt hebben van het sterven van zijn vader op 12-jarige leeftijd. Hij zei dat hij nu daaraan terug dacht alsof hij een heel zware hersenschudding had en dat alles alleen maar heel dof was in zijn hoofd en geen gevoelens meer had. Ik kon het toen niet van hem overnemen, ik kan het nu niet van hem overnemen. Een mama kan en wil veel, maar hier sta ik machteloos tegenover. En het is zo, het opbouwen van mijn kinderen hun toekomst is een aftakeling van de mijne. That's life!!

Ja hoor, ik heb ook een dochter. Stéphanie! Ik realiseerde mij ineens dat ik zo weinig over haar spreek. Maar is waarschijnlijk omdat ik haar al een tijdje terug een stuk heb losgelaten. Zij is dan ook al een jaar of 4 uit huis.

 Ze heeft dezelfde ogen als ik en waarschijnlijk bekijkt ze ook de wereld en het leven nu als ik vroeger. En ja, dat botst regelmatig omdat ik al uit mijn fouten geleerd heb en zij nog niet. Zij wil het met schaai en schande zelf ondervinden en ik ben de moederkloek die haar wil behoeden voor de fouten die ik zelf gemaakt heb. Ja, en dat pikt ze niet.

Ik probeer haar te beschrijven, maar eigenlijk is het ook een vergeeld zelfportret. Ze is een vechter, een koppig ding, soms een schreeuwlelijk,soms lief, schattig en aandoenlijk, kan zo hulpeloos zijn, een bang vogeltje en aan de andere kant één die zich niet laat doen. Alles wat in een mens moet zitten qua waarden en normen zitten er zeker en vast in, alleen moet het nog geproportioneerd en gekanaliseerd worden. Het is een meisje dat zich te menens uit haar lood laat slaan maar telkens opkrabbeld en weer het mooie van het leven ziet en er iets probeert van te maken. Heeft een mening en een doel, soms naiëf maar ze gaat er voor. Moet regelmatig op haar stappen terug komen en opnieuw beginnen en maakt daarna soms dezelfde fout, als je tenminste van fout kunt spreken, maar vooral ze leert er telkens uit en wordt met de dag sterker.

We kunnen elk om beurt eens hard met de deuren slaan maar ook onze armen spreiden voor een dikke knuffel.

Besluit: we kunnen niet lang met maar zeerzeker ook niet lang zonder elkaar.

(het schilderij maakte ik voor haar toen ze een jaar of 15 was.)

Geopereerd aan mijn voet: alles is vrij vlot verlopen. Nu is het afwachten of het goed gaat komen. Had een wondje aan mijn voet dat al een jaar open lag. Van alle middeltjes geprobeerd maar lukte niet. Nu hebben ze vet van uit mijn buik genomen en onder de huid van mijn voet gespoten. In de hoop zo de huid te rekken en dat het dicht gaat. Heb meer last van waar ze het uit mijn buik genomen hebben dan van mijn voet. Ik mag er nu een week niet op lopen. Mits ik te weinig kracht heb in mijn andere voet rij ik hier nu dapper rond met een bureaustoel. Thomas en Leen hebben gelukkig nu een week vrij en kunnen mij goed helpen.

De verhuurders hebben nog niets laten weten. Dus het blijft spannend.

Straks nachtpost gaan doen en morgen ook en dan de hele week hier proberen alles wat in orde te rijgen want woensdag operatie aan mijn voet. Ik voel me helemaal opgejaagd.

Vandaag ook verder gewerkt aan schilderij van Thomas. Hij gaat zijn doctoraat Letterkunde doen over Samuel Beckett. Hij had er gaarg een groo schilderij van. Maar echt portrettekenen kan ik niet. Het gaat een silhouet zijn. Het begint vorm te krijgen. Hij krijgt dit cadeau als hij gaat samenwonen. Mijn dochter Stéphanie kreeg Audry Hebburn toen zij ging samenwonen. Is altijd leuk zo verrassingen geven.

Vandaag kregen de kinderen een telefoontje dat ze bij de 3 laatste geselecteerden zijn voor een huisje (er waren 20 kandidaten). Maandag krijgen ze een definief antwoord. Spannend! Het is een mooi huis en zeker heel goede verhouding huurprijs - kwaliteit. Zus Gaby vroeg of ik hoopte dat ze het niet zouden hebben. Neen, absoluut niet!! Ik gun het hun van harte want als zij gelukkig zijn, ik ook natuurlijk. Dus duimededuim!!!

(dienblad zelf geschilderd, wil graag hier ook mijn schilderijen plaatsen) Ik had al wel een blog' schilderijen vonne'  maar  is al van een tijdje terug dus moet ze uodaten. Staat op mijn to do lijstje!!

We zitten hier nu alle 3 gezellig achter on computerke. Leen lessen voorbereiden, Thomas aan zijn doctoraat aan het werken en ik wat mailtjes beantwoorden en op deze site wat surfen. Op de achtergrond muziek. Ik geniet volop!!! Maar op mijn schouder zit een duiveltje te fluisteren: 'binnenkort is dat gedaan!! binnenkort is dat gedaan!! en zit je alleen . Ik ga hem direct een lap geven want ik wil genieten voor zo lang het kan!!!

Ik was ijverig aan het eten maken toen mijn zoon Thomas en vriendin Leen al kwebbelend binnenkwamen. Hij zich ergerend aan enkele collega's, zij over 'het nieuwe huis dat ze gevonden hebben en waar ze eventueel kunnen naar gaan kijken'. Onmiddelijk een wrong in mijn maag. Ik heb mij voorgenomen om geïnteresseerd en blij naar alles te informeren. Ik denk ook niet dat ze voelen dat ik inwendig bloed. Maar ik voel ook een soort blijheid omdat ze het zo goed doen samen en ik herinner mij terug hoe ik vroeger plannen maakte toen ik ging samen wonen. Het zoeken, het inrichten, het plannen. Heerlijk toch!! Ik wil hun blijdschap niet bederven. Thomas zei onlangs: 'Mams, ik heb het zo moeilijk om je alleen te laten'. Ik heb er toen op gedrukt dat hij mij moest loslaten. Dat dat nu eenmaal het leven is. Hij was opgelucht. Ik was trots op mezelf dat ik dat kon, maar nu word ik er zo hard mee geconfronteerd en wil zo hard dat ze bij me blijven. Hoe doe je dat loslaten? Hij woont 27 jaar bij mij, zijn papa stierf toen hij 12 jaar was. Hij is mijn zoon, mijn vriend en mijn steun. Hoe moet 'ik hem' loslaten?????

Bij de vraag hoe ik mijn blog zou omschrijven kreeg ik het al benauwd. Eigenlijk begin ik er hier aan om een beetje stap voor stap van het benauwende lege nestsyndroom af te raken. Mijn zoon en zijn vriendin zijn van plan om gaan samen te wonen. Zijn vriendin woont hier ook sinds vorig jaar juli. Als ik er aan denk is het of mijn hart zich omdraait en er niets van wil weten. IK durf het niet laten doordringen. Zijn 'dag mams' s 'morgens moeten missen, zijn laptop, boeken op de salontafel 'weg'. In bed,  geen krakende trap meer als hij naar boven komt. STOP!! niet meer verder denken!!

Pfff eventjes zoeken maar eindelijk gelukt. Tja zoals alles in mijn leven bereik ik alles maar alijd met omwegen en struikelblokken. Maar uiteindelijk kom ik er wel. Weet ge en soms zijn die omwegen nog mooier dan de rechtstreekse weg. Vergelijk het met een autostrade. Daar zie je maar niets en is eentonig maar rij op de zijwegjes en j komt zoveel mensen tegen en zoveel mooie dingen. Je hebt wel meer verkeersdrempels maar het doet je even stilstaan en nadenken hoe je er verder over gaat. Zo gaat het ook in mijn leven. Met vallen en opstaan, wonden likken en weer doorgaan. Voila  zo ben ik, het is mij te nemen of te laten. Dus als je mij komt bezoeken, ben je altijd welkom. Een virtueel tasje koffie en een babbelke kan er altij vanaf. Tot lezens