Vandaag zat ik in een taverne samen met 2 zussen en mijn moeder vraagt een niet onknappe man die het tafeltje naast ons zat  op een discrete en vriendelijke toon wat ik voorgehad heb. Ik zeg tegen hem dat dit een overblijfsel is van meningitis die ik op 11-jarge leeftijd heb doorgemaakt. 'Respect!', zei hij. Ik heb enorm veel respect voor jou. En bewonder je!' Hij klopte een paar keer waarderend op mijn schouder. Echt, hij was heel hard met mij begaan! Zelf had hij had die ziekte ook gehad toen hij 8 jaar was maar had er gelukkig niets aan over gehouden. Langs de ene kant is het leuk dat mensen mij bewonderen en respect voor mij hebben. Maar ondertussen denkt mijn cynisch ikje: Fijn, maar wat koop ik daarmee???! En in het naar huis rijden werd ik nog cynischer en dacht aan de mensen die geloven dat die hierboven voor alles wat er met je gebeurd een hoger doel heeft en dan vraag ik mij af of dit een boodschapper van heummekes hierboven was die even kwam vertellen hoeveel geluk hij gehad heeft en ik net niet. Nanananana!!!