‘Taxi Christien’: veilig en met een groot hart
Ik heb een gesprek met Christien Keghels. Zij is bijna twee jaar vrijwilligster bij het centraal patiëntenvervoer in ons ziekenhuis. Een vrijwilligster in hart en nieren, die iedereen wil helpen. Geen woorden, maar daden. Maar wat volgt is wel het verslag van een vlotte babbel met een gedreven dame.
“Ik ben 55 jaar en al drieëntwintig jaar weduwe. Marc stierf plots, totaal onverwacht. Het verlies kwam aan als een mokerslag. Ik bleef achter met drie kindjes van 2,5, 6 en 8 jaar. Wij hebben er ons ‘samen’ goed doorgewerkt.
Actief en geëngageerd
“Eens de kinderen op eigen vleugels konden vliegen, kreeg ik meer vrije tijd. Via mijn schoonbroer kwam ik in contact met de Nederlandse organisatie ‘Klimmen tegen Multiple Sclerose (MS)’. Hij is er vrijwilliger en is ondertussen een kernlid in de organisatie. Ik trad in zijn voetspoor. Het initiatief brengt al zeven jaar lang honderden mensen samen om al lopend of fietsend, alleen of in estafettevorm, met en zonder MS, de Mont Ventoux te beklimmen om geld in te zamelen voor onderzoek naar MS. Het is zo aangrijpend om die mensen die berg te zien bevechten om boven zichzelf uit te stijgen. Het team vrijwilligers is een geoliede machine die er alles aan doet om iedereen naar boven te helpen. Allemaal samen tegen MS en met respect voor ieders prestatie. In juni 2019 ga ik voor de vierde keer mee als tolk bij het medisch team.”
Ik engageer me ook in Den Dries in Evergem, een voorziening voor personen met een verstandelijke en lichamelijke beperking. Mijn oudste dochter is er orthopedagoge. Een nacht per week neem ik mijn intrek als nachtvrijwilligster in een concept van begeleid wonen in Doornzele (de Vijf Ringen). We kijken samen tv of praten. Een oprecht gezellig samenzijn met de bewoners. Ik voel me er opgenomen in hun grote familie. Ze zijn zeer aanhankelijk en dankbaar. Ik engageer me er ook als begeleidster bij de hippotherapie. Wekelijks gaan er bewoners vanuit de instelling paardrijden in Drongen. De therapie is afgestemd op hun persoonlijkheid. Ze genieten er enorm van om op het paard rond te stappen. Je ziet ze groeien. En recent heb ik ook een opleiding gevolgd bij Samana om begeleidster te worden van groepsvakanties voor chronische zieken en hun mantelzorgers.”
Vrijwilligster voor het patiëntenvervoer van AZ Sint-Lucas, een bewuste keuze
“Het AZ Sint-Lucas ken ik van kleins af aan. Ik heb het zien groeien en evolueren, meerdere familieleden werden er opgenomen. Maar dé insteek voor mijn engagement in het ziekenhuis kwam er toen ik enkele jaren terug op Spoed lag te wachten op mijn opname in een kamer. Misschien kunnen ze op patiëntenvervoer wel extra handen gebruiken, dacht ik. Eens thuis heb ik onmiddellijk gemaild naar Josie en zij bracht me in contact met Els, de verantwoordelijke voor het centraal patiëntenvervoer. En zo is het begonnen. En nu is het een fijne werkomgeving, waar ik mij telkens thuis voel.
Het opgebouwd vertrouwen in het medisch personeel van het AZ-Sint-Lucas helpt me ook om mijn angst voor medici en verdoving wat te kanaliseren. Door zeer regelmatig de liften te moeten nemen, kan ik stap voor stap mijn claustrofobie wat loslaten.”
Behoorlijk fysiek, maar heerlijk
“Elke maandagnamiddag tussen 14 en 17 uur vervoer ik patiënten die hun kamer moeten verlaten voor een onderzoek of een therapie naar zowat overal in het ziekenhuis of breng ik patiënten terug naar hun kamer. Ik rij uitsluitend met rolstoelen. Ondertussen ken ik het ziekenhuis al behoorlijk goed. Maar het is telkens een andere ervaring: een andere bestemming, een andere persoon, een andere interactie… Een zeer wisselende job, heel actief en ook best wel fysiek, maar je krijgt er ook heerlijk veel voor terug. Ik heb ontzettend veel respect voor mensen voor wie dit hun dagdagelijkse taak is. Wie hier fulltime werkt, stapt tussen de 16 en 18 km per dag.”
Veel rijke momenten
“Er zijn er talloze. Sommige patiënten zijn zeer toegankelijk en daar kan je dan tijdens de ‘verplaatsing’ een babbel mee doen. Anderen zijn dat minder. Vriendelijk zijn of de manier waarop je de kamer binnengaat, maakt al veel los. In de lift ga ik altijd naast de rolwagen staan. Dat vergemakkelijkt het contact. De meeste mensen hebben nood aan een luisterend oor. Als vrijwilligster kan je daar meer tijd voor uittrekken. Dat maakt ook mijn beleving zo fijn. Het is onbetaalbaar, weten dat je voor iemand zoveel kan betekenen. Het is natuurlijk fijn om samen eens te lachen, maar ook mensen kunnen geruststellen of troosten geeft veel voldoening.
Ik herinner me een heer die bijzonder triest was. Hij vertelde dat hij weduwnaar was en zich enorm eenzaam voelde. Zijn enig kind woonde ver weg. Ik heb hem een stuk van mijn verhaal verteld. Over het dal, maar ook over mijn beslissing om toch weer durven te leven. Mijn verhaal gaf hem duidelijk weer hoop. Hij bedankte mij met beide handen. Soms is het ook stevig lachen zoals toen ik een nogal frêle man goed moest vastpakken om hem in de rolwagen te zetten. “Ga je een dansje doen met mij?” vroeg hij.
Altijd ga ik met een goed gevoel weg uit het ziekenhuis. De waardering van de collega’s, het ‘dankjewel’ van het diensthoofd dragen daar nog extra toe bij.”
Een hele agenda voor anderen
“Ja, ik engageer me vandaag voor heel wat zaken. Maar ik kan moeilijk stilzitten en ik heb een groot hart. Ik zorg graag. Dat is de aard van het beestje. Als ik iemand kan helpen, dan zal ik het altijd doen. Ook al is ten koste van mezelf (lacht). Maar geleidelijk aan heb ik wel al een beetje leren neen zeggen. Naarmate de leeftijd zal ik waarschijnlijk ook afbouwen zoals ik het nu opgebouwd heb.
Vrijwilligerswerk is een rijke ervaring. Sociale contacten, bewegen en van alles horen en zien. Je leert ook relativeren. Als ik iemand over futiliteiten hoor zeuren, denk ik soms ‘misschien zou je hier eens enkele dagen in het ziekenhuis moeten meedraaien’. Maar dat zou oordelen zijn en dat is ook niet goed. Misschien lukt dat die persoon niet om een of andere reden. Er zijn ook opdrachten die ik niet aan zou kunnen. Iedereen heeft zijn grenzen.
Als elke vrijwilliger een sterretje zou zijn, dan wordt het nooit donker.”
Interview: Viviane Venneman
20-02-2019 om 17:14
geschreven door Pikuurtje
|