k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
Hij was maar een man opeen ezel, eenvoudig en zonder aanzien.Zonder grote parade,onder rode loper onder de voeten,en onder lijfwacht.Geen speciale veiligheidsmaatregelen, geen agenten en geen beveiligde wegen.Hij was maar de man op den ezel,de koning der armen, de missias van dienst,zonder troon, zonder plechtige ontvangsten van de overheid, vol zorg voor de verlaten , mensen,zonder gekroonde hoofden.Hij was maar de man op een ezel, vol van aandacht voor de armen,de zachste mens op deze wereld.Hij reed op een zacht dier door de hardste steden,Moeten wij dan ook die man op zijnen ezel niet binnenlaten en ons grondig veranderen als wij zijn naam willen dragen?
Dag kelsey,veel liefs van je nieuwe vriendje ploef hier in onze wereld is 't niet best met 't weer maar de weerman belooft beter voor de komende dagen,van op mijn site stuur ik u een bloemeken als dank voor je bezoek;weet je kelsey ik hoop dat je mama blij zal zijn als ze dit leest want (k heb 't gevoel dat ze veel verdriet heeft te verwerken,vergeet niet af en toe eens wat te schrijven want het maakt haar echt gelukkig,zo ik laat je nu en beloof je af en toe eens nog een briefje te schrijven.Veeeeeel groetjes van ploef De foto is van ikkkkkkkkkkkke ploef) en nog eens veel liefs.
(Foto)( Verzorging der gewonden on de ambulancen achter het frond)Zich voortsleurend onder de regen van steenen,gruis,pannen,kalk sleepten de gewonden,die van den dijk terugkeerden,zich voort naar den hulppost van de herberg"De Pelikaan")) en zij vertelden aan de soldaten,die op de uitdeeling der soep wachtten, het noodlottig nieuws,dat ze in hun koortsachtigen angst nog overdreven." Het Duitsche leger is bezig over den Yzer te trekken met zijn kanonnen. De linie is gebroken....wij zijn er aan? " Reeds dompelden de koks den grooten lepel in den ketel om de uitgestoken gamellen te vullen, toen eensklaps een order kwam."Het bataljon moest de enkele honderden Duitschers, die over den stroom gedrongen waren, terug werpen." Met een stem als een hoorn, die de harten versterkte, riep kammandant Guffens tot zijn mannen: " Denk er aan, dat hij allen in het land een moeder, een vrouw, een verloofde of een zuster achtergelaten hebt? Voouit, mijn vrienden,om hen te bevrijden." De jonge luitenantCalmes,die van geestdrift weent, sleept eerst zijn volkje naar de Vicognestraat mee, welken welken weg men al volgen tot op de hoogte van Tervate, om dan loodrecht naar den Yzer te marcheeren."Goed geluk, vrinden, tot dezen avond," zegt hartelijk den onderwijzer van Stuivekenskerke, M Degrave, een uitmuntend man, die zich voor de soldaten uitgesloofd heeft. Bij het verlaten van het dorptrekt men zwijgend door den zijgracht van den aarden weg;de koude, welke uit den dichten nevel straalt doet nog scherper den honger gevoelen: de mannen denken aan de goede soep, die in de ketels der dorpelingen afkoelt. Rond hen is den vijand onzichtbaar ,maar het gezoem der kogels,die den mist scheuren ,verraadt zijn loensche nabijheid. ALLES GAAT GOED?ZOLANG MEN TUSSCHEN DE KANTEN WANDEN MARSCHEERT?maar bij het einde van den gracht,waar men op een groote vlakke, met de verwenselde kanalen doorsneden weide komt wordt de gang verschrikkelijk. Het is nutteloos er aan te denken kolonne gewije op te rukken.De mannen dalen neer in de vlieten, stappen tot aan de schouders door het water en hied het geweer boven het hoofd. Onzichtbaar voor de kameranen en deze onzichtbaar voor hen;dolend door al dat kruisen van grachten, geraken de mannen van elkaar af: verblind botsend tegen de oevers , verwarrend in kruid en lisch,weren de kerels ich al brommend en vloekend en hebben slechts als richtpunt de stem van kapiteinPottier, die rechtop over het gras stapt.'t wezen rood en opgeet door het roepen boven het helsche lawaai:"Vooruit, mijn vrienden, langd hier, langs hier?.Vervolg op (6)
Met een fijne lach bekijk ik nu mijn leven,'k bewonder ook de schoonheid van onze natuur,de mensen om me heen,de bloemen en de planten, de dieren in de weide,mijn verstand zet ik op nul en jaag de trieste dingen om mij heen naar dromenland; zo werd mijn leven weer 't beleven waard,en 'k weet dat God mij van veel tegenslagen nog bewaardt. Vele maal loop ik te dromen,voel ik mij goed,vooral tussen de mensen om mij heen,"Houden van" doet wonderen en 't is allemaal vriendschap die je krijgt. Aan alle bloggers die mij bezoeken hou ik de beste herinneringen vast en wensen van liefde en genot zijn voor mij weggelegd iedere dag van mijn bestaan. (Love en de beste groetjes van ploef)
Lieve Heer,ik hoop dat je begrijpt dat het niet altijd even gemakkelijk is om vergeving te schenken en nieuwe kansen aan te reiken.Toch wil ik je vragen mij te helpen om het telkens opnieuw te proberen, tot zeventig maal zeven keer als 't nodig is.Laat mij niet wachten tot een ander 't voor mij doet of tot dat het zo moeilijk wordt dat er geen uitweg meer is.Maar geef mij den moed zelf te proberen om met een warm hart naar mensen toe te gaan, op de manier zoals u naar mij toekomt. Ik zal je daarvoor altijd dankbaar zijn.
Mijn lieve God;geef ons uw Geest van alertheid,zodat wij geen onbezonnen dingen doen,maar integendeel ingaan op wat u ons vraagt in mensen. Zorg dat wij uw naam 'ik zal er zijn' waarmaken hier op aarde.Leer ons kijken om ons heen hoe u aanwezig bent in mensen, in bloemen in pas geboren dieren,zo stil, zonder enige commentaar.
(Met de groetjes van ploef)'k ben nog een beetje suf van den antibiotica)
(Foto; Wat van Passchendale overblijft)Terwijl in hun gracht met stilstaande water, de enkele mannen van luitenantSeverin en kommandant Louis, tot aan hun schouders in den vloed, zonder eten of drinken na een slapeloozen nacht geduurende zeven uuren zullen vuren op de Duitschers, die over de voetbruggen komen,, vraagt majoor Aulaerts van het 9'linie, die verneemt hoe de vijand bij de Roode Hoeve nog een brug slaat,versterking aan zijn overste Reding. Deze zendt twee compagnien waarvan een door zijn zoon wordt aangevoerd, maar hoe prachtig ze ook aanmarcheerden worden deze afdeelingen reeds vernietigd voor zij den Yzer bereikten.Luitenand Legrand en luitenand Mahieu worden gedood en luitenant Berg is doodelijk gewond, terwijl men majoor Aulaerts gekwetst wegvoeren moet. Van oversten beroofd, gedund door de machienegeweren van de bocht overtuigd van de onmogelijkheid in deze kromming, die reeds doorboord is en waarin een vloed van mitrailleurs en voetvolk doordringt, nog verderen weerstand te kunnen bieden, wijken de soldaten van het 2', met hun gewonden, naar den weg van Schoorbakke rechts van de brug zal het bataljon Lippens nog den ganschen dag stand houden de bocht is dus tusschen den haak van luitenant Severin tot aan hetbataljon Lippens. open voor den vijand die zich verschanden gaat op de hoeven en in de grachten, wanhopige pogingen werden in het werk gesteld om den tegenstander nog te verjagen. Majoor Blairon zond zijn laatste reserve, de compagnie Pire, die juist wat rust geboot omdat den vorige dag afgelost was.De officier stapte aan het hooft van zijn mannen.'tGing door een geweldig vuur; veel soldaten, de fourier, een korporal sneuvelden ; dan viel den luitenant zelf. En 't werd nog erger. Eensklaps barstten de mitrailleurs los. Van de kompagnie bleven nog eenige mannen over, zonder oversten. Ze kropen terug tusschen de gewonden, over de dooden. Men hoorde tusschen de knallen der granaten en het fluiten der kogels gekerm. gekreun, geschrei. De toestand was verschrikkelijk. Hier scheen geen uitkomst meer.WIE ZICH EVEN BLOOT GAF? WAS EEN MAN DES DOODS.Kolonel Couturiau zond dan het 1'bataljon van het 8' in 't vuur. We hebben reeds gezegd, dat dit in reserve was te Stuivekenskerke, het kleine dorp,dat daar altijd zoo vergeten lag tusschen de weiden, ver van de groote wegen. Maar den vijand vond het dus wel en had het den ganschen nacht beschoten. Op enkele inwoners na, waren alle inwoners gevlucht;.Alleen de pastoor en den onderwijzer waren op de dorpsplaats gebleven om de gewonden bij te staan. Weer geven wij het woord aan Marguerite Baulu om de episode van de 35 mannen van dit 1'bataljon te beschrijven. Haar verhaal geeft den lezer een denkbeeld van al het moordadige van dezen eersten Yzerslag ..In den nacht van 21 op22sliep het dorp Stuivekenskerke vreedzaam. Eensklaps schkudde tegen den ochtend een geweldige ontploffing de huisjes. De straatsteenen sloegen de ruiten uit, en aldus werd brutaal ook een raam geopend van een school waar de compagnie Pottier kantoneerde.Maes(een soldaat uit Coxyde, voor den oorlog onderwijzer), was zoo afgemat daar hij den vorigen dag loopgraven gemaakt had, dat hij pas een seconde na de slag ontwaakte; in de terugkeerende stilte gingen zijn oogen open op het bevallig dekor van een schoolklas, kleine lessenaars, een bord, wantkaarten. Maar onmiddelijk daarna slingerde een nieuw gedonder de potten met geraniums van 't vensterkozijn en 't roode steengruis over den vloer."Buiten vallen er nog bloempotten, mompelde Graide( een der manschappen van de compagbie) en weemoed vervulde eensklaps zijn hart. Gedurende eenige oogenblikken volgde hij met het oog de dikke schrapnellwolken tegen den hemel." als hij onzen Yzerveldtocht aan de kleine boeren van Coxyde vertelt, zult hij ook uw blik naar Stuivekenskerke moeten wenden",zei hij tot Maes" want er is iets, dat mij zegt,dat de veldtocht hier voor mij eindigen zal." "Zijt gij hek...wilt ge...." Maar hij werd onderbroken door het vreeselijk lawaai dat het dorpje van de kleine school vervulde.vervolg op nummer 5
Wie lief kan zijn,aanvaard elkaar zijn fouten,ze geven vrijheid,geven ruimte om zichzelf te vinden,zonder dat ze elkaar hinderen.Ze aanvaarden ook mensen hun fouten;hoe vervelend die ook kunnen zijn, hoeveel geduld je er voor moet hebben.Ze weten dat wij met de fouten die wij 't liefst niet zouden hebben moeten leren leven.
(Met de groetjes van ploef) ps/ ploef is ziek en aan 't herstellen)
(Foto Duitsche soldaten op de uitkijk in het duin van Oostende)Als de kardoezen der genie uitgeput zijn, trekken de Duitsche soldaten over de bruggen en hechten zich op de helling van den dijk aan de overzijde, waar ze door de kruin geschieden zijn van onzen schiet-loopgraaf,die nu zwijgen moet. Bij deze aanwijzing van gemis aan munitie, hijscht de vijand zich al kruipend op den dijk,en slaat met den geweerkolf op de mannen der genie, die daar ontwapend beneden hem zitten. Velen worden aldus doodgebeukt.Enkelen,die nog patronen bezitten, bieden weerstand ,maar de anderen vluchten naar Tervate,en verspreiden rond zich het alarm en de schrik."De Duitschers zijn er over...Achteruit?Ze zijn met vier honderd?" roepen de eersten."Ze zijn met duizend?" schreeuwen de volgenden.Ze zijn met tweeduizend?" herhaalt men van alle zijden.Eenige officieren van het 8° trachten de vluchtelingen tegen te houden, maar den chaos van waanzin sleurt deze mee naar de brug van Tervate en drijft ze op de helling,waarop de vijand mitrailleurvuur richt, zoodat de onzen bloedend over elkaar in de gracht tuimelen. Opgeschrikt door het gerucht dezer ramp snelt majoor Blairon uit de smidse,links van de brug,houd wat hij kan van de verschrikte vluchtelingen tegen, groepeert ze en luistert dan bleek van woede naar hun verslag en laat te Vicogne, een kasteeltje,wat verder tegen Stuivekenskerke colonel Couturiau verwittigen door den Wielrijder Wittamer, die, terwijl hij op zijn fiets springt,zijn chef hoort mompelen:"Zoolang ik leef,zullen ze niet over de brug trekken."Daarna kalmeert de kolonel de paniek der manschappen van de genie, die hij heeft kunnen verzamelen,en stuurt hen naar hun stelling waar van minuut tot minuut, de toestand nog ernstiger wordt.En inderdaad, is in een poging van heldhaftigen weerstand,majoor Deltenre gesneuveld,en zijn er acht officieren buiten gevecht.Drie slechts blijven overeind aan 't hoofd een handje vol mannen. Onvermijdelijke verwarring vergroot de ramp.Toch slaagde luitenant Severin er in om achter het massief van den dijk 80 soldaten te verzamelen, en vermeerderd met de compagnie Louis van het achste die rechts van hem stond,vestigt bij zich loodrecht op den dijk, drie honderd meter ten Zuiden van de weg naar Keiem,ongeveer op de hoogte van paal elf.De vijand is dus over de rivier,en verspreidt zich langs den dijk en in de grachten.Hij is op dit oogenblik nog niet zeer talrijk maar organiseert zich meesterlijk;twee machienegeweren in den dijk opgesteld, vegen den kruin-noord enzuidwaardts, anderen zijn naar de binnenzijde van den sector gericht;hoeven bij deb stroom worden versterkt en alle toegangen naar de nieuwe positie met ijzerdraad beschermd.(wordt vervolgd op 4)
Tot ik ontdekte; de schoonheid van het leven,Het leven bestaat ook uit haat, tot ik ontdekte dat dat alleen onwetendheid was.bang voor lief te hebben tot het mijn hart raakte en het gevoel plaats maakte voor zonovergoten dagen.Ik had schrik om oud te worden tot ik zag dat wijsheid groeide.Bang voor de toekomst, tot ik ondervond dat waarheid sterker maakte.Ik had schrik voor pijn tot ik leerde dat pijn nodig was om te groeien. en ik had schrik voor mijn lot,tot ik ontdekte dat ikzelf de macht in handen had om mijn leven te veranderen.en ik voelde mij een kind van God. (Met de groetjes van ploef en nog een gezellig weekeind)
Ik was bang tot ik besefte,dat ik mocht beminnen. Ik was bang om te falen,tot ik ondekte dat ik alleen faalde als ik niet probeerde. Ik was bang voor waardering te hebben tot ik ontdekte om tevreden te zijn. Ik was bang voor de mening van anderen tot ik ontdekte dat mensen een mening over mij zouden hebben. Ik was bang voor afwijzing, tot ik leerde mezelf te vertrouwen. Ik was bang voor de waarheid,tot ik zag hoe lelijk leugens waren. Ik was bang voor de dood tot ik ontdekte dat de dood niet het einde was maar het begin
Vanop de berg, wil de heer ons tonen,dat wij alles wat ons in vreugde en verdriet kan overkomen,in een ontmoeting met het ware licht kunnen te boven komen.
Laat los het doodgewone van elken dag,doorbreek het levensritme van normaal en altijd zo.Neem de tijd om te kijken hoe anderen voor elkaar opkomen,om te luisteren hoe anderen spreken met elkaar;om te voelen hoe anderen vreugde geven aan elkaar en je ontdekt dat er nieuwe levenskrachten zijn voor jou; voor mij. (Met de groetjes van ploef)
Als kind van God,zijn wij zijn droom,en God die bij ons woont gaat altijd met ons mee,zijn ontferming schenkt hij ons in een vertouwelijke bede.hij blijft ons trouw,wij hebben het gehoord;Gij zijt die ik beminde.
Ieder mens is graag bemind, met tederheid omringd,zelfs ook het kleinste kind,de levensvreugde van zovele lieve schatten,is niet in mensenmaat te vatten.
Ten is weer geen goe were maar ja,wij moeten er kontent om zijn en blij dat wij nog leven.Mijn buur vrouwken zinna komt ook al niet meer buiten met dat weer en ik, ik krijge goesting om ne keer te wrijen maar ja mijn baasken laat mij niet meer buiten lopen,kwestie van da 'k niet zo goed kan luisteren als 't over de meiskens gaat.in ieder geval 'k hebbe al mijn hoedjen aan en vers gewassen maar 'l lukt mij niet;binnen is binnen zegt mijn baasken en weet je wat mijn baasken kan den pot op en als hij de deure open laat ben ik er vanonder,goe of slecht weere 't kan mij niet schelen want 'z is de moeite waardt. ps niet doorvertellen aan mijnen baas?'t is gemakelijk voor hem hij heeft zijn plezierkens bij de hand. Allé de groetjes van ik ploef) (ssst nie zeggen aan mijnen baas anders mag ik weer niet gaan wandelen)
(Foto Weg van Gheluwvelt naarBeselaere)De tegenstander lag juist over het water.Inhet begin van den nacht meent den vijand dat de bezetters van den dijk buiten strijd waren en tracht hij op veschillende punten over den Yzer te trekken: tegenover de hoeve Dupré, bij Schoorbakke, in den sector van het13° tegenover den weg van Beerst,waar kommandant Chabot een onoverwinbaren weerstand biedt tegen al de herhaalde aanvallen. Na die nachtelijke mislukkingen, houdt het bombardement op en dooft de phosforeceerende glans uit. Achterwaarts verzwakken de geweldige mokerslagen en vooral zinkt over het slagveld een ligubere,vreeswekkende stilte.Gescheiden door het watervlietje,verzamelen de beide zenuachtige partijen hun krachten en beloeren ze elkander.Tegenover den weg van Keiem sluiert een schip,tegenover een kade,waar in vredestijd de vaartuigen hun lading voor de omgeving losten.De kalmte wekt in de ziel een beng voorgevoel.Op zeker ogenblik bemerkt luitenant Severin,die de kompagnie genie aanvoert, welke voor de kade de wacht houdt,in de verte naar Keiem op een gepinkel van zwevende en dansende lichtjes."Op 1200 meter....Legt aan? "vuurt gebiedt hij. De lichtjes verwijderen zich, maar verschijnen elders weer en dwalen den ganschen nacht van de eene plaats naar de andere rond.Naarmate den tijd voorbijgaat,verhardt een lichte vordt het water en prikt in de huid.Oververmoeid en overmand door slaap,sluiten de mannen de oogen.Eenige uren gaan voorbij, en dan dooven een na een zwakke sterren uit;de nevelen zeilen in een bleekachtig licht."Wat voeren ze nu uit?Daar....en daar en daar nog eens,luitenant?" klinkt het. In de wazige schemering liet men nu traag,zonder zichtbaren motor,zonder zichbaren armen, en bewegelijk en licht opdrijvende steunstukken,twee voetbruggen naderen, waarvan de deelen te voren gereed gemaakt en in den nacht aaneen gepast zijn, in grootste stilte.Terwijl de offricieren dit duivelsch spel nog aanschouwen, beginnen de manschappen,die hun zinnen schijnen verloren te hebben, op de onkwetsbare en automatische dingen te vuren."Verspeelt uw kardoezen niet?" roepen de oversten.Maar de manschappen zijn verdwaasd, luisteren niet, en terwijl hun kogels op de bruggen terugkaatsen of er over heen glijden, verbrijzelen de goede vijandelijke schutters en de mitralleurs het hoofd van ieder, die dit boven de borstwering verheft om te vuren; en weldra liggen tal van soldaten, een adjudant en een luitenant der kompagnie daar met verpletterden schedel.wordt vervolgd op 3
Met u mijn heer,ga ik de veertig vastendagen binnen,open mijn handen om met u met heel mijn hart,heel mijn liefde en al mijn krachten te ontvangen in uw woord.Open mijn handen om met u,die leeft in de mensen om mij heen,om te delen al wat hij mij hebt gegeven. Open mijn hart om u te ontmoeten,want 'vasten' is een kans om alles wat mij van u verweidert af te bouwen en onder je vleugels te leven. Met u erbij gaan mijn handen,en mijn hart helemaal open voor je liefde?. Met u erbij,want u benteen zon vol kracht. (MET DE GROETJES VAN PLOEF)
Gewerkt alsof je geen geld nodig hebt, gedanst alsof niemand naar je aan 't kijken is. gezongen alsof niemend je kon horen,lief gehad alsof niemant je ooit gekwetst heeft.geleeft alsof het paradijs hier op aarde was? dan wordt het de moment om eens uit te testen.
(Met de groetjes van ploef) hoe eerder je er aan begint hoe beter 't voelt.)
Hij was maar een man opeen ezel, eenvoudig en zonder aanzien.Zonder grote parade,onder rode loper onder de voeten,en onder lijfwacht.Geen speciale veiligheidsmaatregelen, geen agenten en geen beveiligde wegen.Hij was maar de man op den ezel,de koning der armen, de missias van dienst,zonder troon, zonder plechtige ontvangsten van de overheid, vol zorg voor de verlaten , mensen,zonder gekroonde hoofden.Hij was maar de man op een ezel, vol van aandacht voor de armen,de zachste mens op deze wereld.Hij reed op een zacht dier door de hardste steden,Moeten wij dan ook die man op zijnen ezel niet binnenlaten en ons grondig veranderen als wij zijn naam willen dragen?
Dag kelsey,veel liefs van je nieuwe vriendje ploef hier in onze wereld is 't niet best met 't weer maar de weerman belooft beter voor de komende dagen,van op mijn site stuur ik u een bloemeken als dank voor je bezoek;weet je kelsey ik hoop dat je mama blij zal zijn als ze dit leest want (k heb 't gevoel dat ze veel verdriet heeft te verwerken,vergeet niet af en toe eens wat te schrijven want het maakt haar echt gelukkig,zo ik laat je nu en beloof je af en toe eens nog een briefje te schrijven.Veeeeeel groetjes van ploef
(Foto)( Verzorging der gewonden on de ambulancen achter het frond)Zich voortsleurend onder de regen van steenen,gruis,pannen,kalk sleepten de gewonden,die van den dijk terugkeerden,zich voort naar den hulppost van de herberg"De Pelikaan")) en zij vertelden aan de soldaten,die op de uitdeeling der soep wachtten, het noodlottig nieuws,dat ze in hun koortsachtigen angst nog overdreven." Het Duitsche leger is bezig over den Yzer te trekken met zijn kanonnen. De linie is gebroken....wij zijn er aan? " Reeds dompelden de koks den grooten lepel in den ketel om de uitgestoken gamellen te vullen, toen eensklaps een order kwam."Het bataljon moest de enkele honderden Duitschers, die over den stroom gedrongen waren, terug werpen." Met een stem als een hoorn, die de harten versterkte, riep kammandant Guffens tot zijn mannen: " Denk er aan, dat hij allen in het land een moeder, een vrouw, een verloofde of een zuster achtergelaten hebt? Voouit, mijn vrienden,om hen te bevrijden." De jonge luitenantCalmes,die van geestdrift weent, sleept eerst zijn volkje naar de Vicognestraat mee, welken welken weg men al volgen tot op de hoogte van Tervate, om dan loodrecht naar den Yzer te marcheeren."Goed geluk, vrinden, tot dezen avond," zegt hartelijk den onderwijzer van Stuivekenskerke, M Degrave, een uitmuntend man, die zich voor de soldaten uitgesloofd heeft. Bij het verlaten van het dorptrekt men zwijgend door den zijgracht van den aarden weg;de koude, welke uit den dichten nevel straalt doet nog scherper den honger gevoelen: de mannen denken aan de goede soep, die in de ketels der dorpelingen afkoelt. Rond hen is den vijand onzichtbaar ,maar het gezoem der kogels,die den mist scheuren ,verraadt zijn loensche nabijheid. ALLES GAAT GOED?ZOLANG MEN TUSSCHEN DE KANTEN WANDEN MARSCHEERT?maar bij het einde van den gracht,waar men op een groote vlakke, met de verwenselde kanalen doorsneden weide komt wordt de gang verschrikkelijk. Het is nutteloos er aan te denken kolonne gewije op te rukken.De mannen dalen neer in de vlieten, stappen tot aan de schouders door het water en hied het geweer boven het hoofd. Onzichtbaar voor de kameranen en deze onzichtbaar voor hen;dolend door al dat kruisen van grachten, geraken de mannen van elkaar af: verblind botsend tegen de oevers , verwarrend in kruid en lisch,weren de kerels ich al brommend en vloekend en hebben slechts als richtpunt de stem van kapiteinPottier, die rechtop over het gras stapt.'t wezen rood en opgeet door het roepen boven het helsche lawaai:"Vooruit, mijn vrienden, langd hier, langs hier?.Vervolg op (6)
Met een fijne lach bekijk ik nu mijn leven,'k bewonder ook de schoonheid van onze natuur,de mensen om me heen,de bloemen en de planten, de dieren in de weide,mijn verstand zet ik op nul en jaag de trieste dingen om mij heen naar dromenland; zo werd mijn leven weer 't beleven waard,en 'k weet dat God mij van veel tegenslagen nog bewaardt.
Lieve Heer,ik hoop dat je begrijpt dat het niet altijd even gemakkelijk is om vergeving te schenken en nieuwe kansen aan te reiken.Toch wil ik je vragen mij te helpen om het telkens opnieuw te proberen, tot zeventig maal zeven keer als 't nodig is.Laat mij niet wachten tot een ander 't voor mij doet of tot dat het zo moeilijk wordt dat er geen uitweg meer is.Maar geef mij den moed zelf te proberen om met een warm hart naar mensen toe te gaan, op de manier zoals u naar mij toekomt. Ik zal je daarvoor altijd dankbaar zijn.
Mijn lieve God;geef ons uw Geest van alertheid,zodat wij geen onbezonnen dingen doen,maar integendeel ingaan op wat u ons vraagt in mensen. Zorg dat wij uw naam 'ik zal er zijn' waarmaken hier op aarde.Leer ons kijken om ons heen hoe u aanwezig bent in mensen, in bloemen in pas geboren dieren,zo stil, zonder enige commentaar.
(Foto; Wat van Passchendale overblijft)Terwijl in hun gracht met stilstaande water, de enkele mannen van luitenantSeverin en kommandant Louis, tot aan hun schouders in den vloed, zonder eten of drinken na een slapeloozen nacht geduurende zeven uuren zullen vuren op de Duitschers, die over de voetbruggen komen,, vraagt majoor Aulaerts van het 9'linie, die verneemt hoe de vijand bij de Roode Hoeve nog een brug slaat,versterking aan zijn overste Reding. Deze zendt twee compagnien waarvan een door zijn zoon wordt aangevoerd, maar hoe prachtig ze ook aanmarcheerden worden deze afdeelingen reeds vernietigd voor zij den Yzer bereikten.Luitenand Legrand en luitenand Mahieu worden gedood en luitenant Berg is doodelijk gewond, terwijl men majoor Aulaerts gekwetst wegvoeren moet. Van oversten beroofd, gedund door de machienegeweren van de bocht overtuigd van de onmogelijkheid in deze kromming, die reeds doorboord is en waarin een vloed van mitrailleurs en voetvolk doordringt, nog verderen weerstand te kunnen bieden, wijken de soldaten van het 2', met hun gewonden, naar den weg van Schoorbakke rechts van de brug zal het bataljon Lippens nog den ganschen dag stand houden de bocht is dus tusschen den haak van luitenant Severin tot aan hetbataljon Lippens. open voor den vijand die zich verschanden gaat op de hoeven en in de grachten, wanhopige pogingen werden in het werk gesteld om den tegenstander nog te verjagen. Majoor Blairon zond zijn laatste reserve, de compagnie Pire, die juist wat rust geboot omdat den vorige dag afgelost was.De officier stapte aan het hooft van zijn mannen.'tGing door een geweldig vuur; veel soldaten, de fourier, een korporal sneuvelden ; dan viel den luitenant zelf. En 't werd nog erger. Eensklaps barstten de mitrailleurs los. Van de kompagnie bleven nog eenige mannen over, zonder oversten. Ze kropen terug tusschen de gewonden, over de dooden. Men hoorde tusschen de knallen der granaten en het fluiten der kogels gekerm. gekreun, geschrei. De toestand was verschrikkelijk. Hier scheen geen uitkomst meer.WIE ZICH EVEN BLOOT GAF? WAS EEN MAN DES DOODS.Kolonel Couturiau zond dan het 1'bataljon van het 8' in 't vuur. We hebben reeds gezegd, dat dit in reserve was te Stuivekenskerke, het kleine dorp,dat daar altijd zoo vergeten lag tusschen de weiden, ver van de groote wegen. Maar den vijand vond het dus wel en had het den ganschen nacht beschoten. Op enkele inwoners na, waren alle inwoners gevlucht;.Alleen de pastoor en den onderwijzer waren op de dorpsplaats gebleven om de gewonden bij te staan. Weer geven wij het woord aan Marguerite Baulu om de episode van de 35 mannen van dit 1'bataljon te beschrijven. Haar verhaal geeft den lezer een denkbeeld van al het moordadige van dezen eersten Yzerslag ..In den nacht van 21 op22sliep het dorp Stuivekenskerke vreedzaam. Eensklaps schkudde tegen den ochtend een geweldige ontploffing de huisjes. De straatsteenen sloegen de ruiten uit, en aldus werd brutaal ook een raam geopend van een school waar de compagnie Pottier kantoneerde.Maes(een soldaat uit Coxyde, voor den oorlog onderwijzer), was zoo afgemat daar hij den vorigen dag loopgraven gemaakt had, dat hij pas een seconde na de slag ontwaakte; in de terugkeerende stilte gingen zijn oogen open op het bevallig dekor van een schoolklas, kleine lessenaars, een bord, wantkaarten. Maar onmiddelijk daarna slingerde een nieuw gedonder de potten met geraniums van 't vensterkozijn en 't roode steengruis over den vloer."Buiten vallen er nog bloempotten, mompelde Graide( een der manschappen van de compagbie) en weemoed vervulde eensklaps zijn hart. Gedurende eenige oogenblikken volgde hij met het oog de dikke schrapnellwolken tegen den hemel." als hij onzen Yzerveldtocht aan de kleine boeren van Coxyde vertelt, zult hij ook uw blik naar Stuivekenskerke moeten wenden",zei hij tot Maes" want er is iets, dat mij zegt,dat de veldtocht hier voor mij eindigen zal." "Zijt gij hek...wilt ge...." Maar hij werd onderbroken door het vreeselijk lawaai dat het dorpje van de kleine school vervulde.vervolg op nummer 5
Wie lief kan zijn,aanvaard elkaar zijn fouten,ze geven vrijheid,geven ruimte om zichzelf te vinden,zonder dat ze elkaar hinderen.Ze aanvaarden ook mensen hun fouten;hoe vervelend die ook kunnen zijn, hoeveel geduld je er voor moet hebben.Ze weten dat wij met de fouten die wij 't liefst niet zouden hebben moeten leren leven.
(Foto Duitsche soldaten op de uitkijk in het duin van Oostende)Als de kardoezen der genie uitgeput zijn, trekken de Duitsche soldaten over de bruggen en hechten zich op de helling van den dijk aan de overzijde, waar ze door de kruin geschieden zijn van onzen schiet-loopgraaf,die nu zwijgen moet. Bij deze aanwijzing van gemis aan munitie, hijscht de vijand zich al kruipend op den dijk,en slaat met den geweerkolf op de mannen der genie, die daar ontwapend beneden hem zitten. Velen worden aldus doodgebeukt.Enkelen,die nog patronen bezitten, bieden weerstand ,maar de anderen vluchten naar Tervate,en verspreiden rond zich het alarm en de schrik."De Duitschers zijn er over...Achteruit?Ze zijn met vier honderd?" roepen de eersten."Ze zijn met duizend?" schreeuwen de volgenden.Ze zijn met tweeduizend?" herhaalt men van alle zijden.Eenige officieren van het 8° trachten de vluchtelingen tegen te houden, maar den chaos van waanzin sleurt deze mee naar de brug van Tervate en drijft ze op de helling,waarop de vijand mitrailleurvuur richt, zoodat de onzen bloedend over elkaar in de gracht tuimelen. Opgeschrikt door het gerucht dezer ramp snelt majoor Blairon uit de smidse,links van de brug,houd wat hij kan van de verschrikte vluchtelingen tegen, groepeert ze en luistert dan bleek van woede naar hun verslag en laat te Vicogne, een kasteeltje,wat verder tegen Stuivekenskerke colonel Couturiau verwittigen door den Wielrijder Wittamer, die, terwijl hij op zijn fiets springt,zijn chef hoort mompelen:"Zoolang ik leef,zullen ze niet over de brug trekken."Daarna kalmeert de kolonel de paniek der manschappen van de genie, die hij heeft kunnen verzamelen,en stuurt hen naar hun stelling waar van minuut tot minuut, de toestand nog ernstiger wordt.En inderdaad, is in een poging van heldhaftigen weerstand,majoor Deltenre gesneuveld,en zijn er acht officieren buiten gevecht.Drie slechts blijven overeind aan 't hoofd een handje vol mannen. Onvermijdelijke verwarring vergroot de ramp.Toch slaagde luitenant Severin er in om achter het massief van den dijk 80 soldaten te verzamelen, en vermeerderd met de compagnie Louis van het achste die rechts van hem stond,vestigt bij zich loodrecht op den dijk, drie honderd meter ten Zuiden van de weg naar Keiem,ongeveer op de hoogte van paal elf.De vijand is dus over de rivier,en verspreidt zich langs den dijk en in de grachten.Hij is op dit oogenblik nog niet zeer talrijk maar organiseert zich meesterlijk;twee machienegeweren in den dijk opgesteld, vegen den kruin-noord enzuidwaardts, anderen zijn naar de binnenzijde van den sector gericht;hoeven bij deb stroom worden versterkt en alle toegangen naar de nieuwe positie met ijzerdraad beschermd.(wordt vervolgd op 4)
Tot ik ontdekte; de schoonheid van het leven,Het leven bestaat ook uit haat, tot ik ontdekte dat dat alleen onwetendheid was.bang voor lief te hebben tot het mijn hart raakte en het gevoel plaats maakte voor zonovergoten dagen.Ik had schrik om oud te worden tot ik zag dat wijsheid groeide.Bang voor de toekomst, tot ik ondervond dat waarheid sterker maakte.Ik had schrik voor pijn tot ik leerde dat pijn nodig was om te groeien. en ik had schrik voor mijn lot,tot ik ontdekte dat ikzelf de macht in handen had om mijn leven te veranderen.en ik voelde mij een kind van God.
Ik was bang tot ik besefte,dat ik mocht beminnen. Ik was bang om te falen,tot ik ondekte dat ik alleen faalde als ik niet probeerde.
Vanop de berg, wil de heer ons tonen,dat wij alles wat ons in vreugde en verdriet kan overkomen,in een ontmoeting met het ware licht kunnen te boven komen.
Laat los het doodgewone van elken dag,doorbreek het levensritme van normaal en altijd zo.Neem de tijd om te kijken hoe anderen voor elkaar opkomen,om te luisteren hoe anderen spreken met elkaar;om te voelen hoe anderen vreugde geven aan elkaar en je ontdekt dat er nieuwe levenskrachten zijn voor jou; voor mij.
Als kind van God,zijn wij zijn droom,en God die bij ons woont gaat altijd met ons mee,zijn ontferming schenkt hij ons in een vertouwelijke bede.hij blijft ons trouw,wij hebben het gehoord;Gij zijt die ik beminde.
Raak eens met stomheid, de ruwe hand van een ouderling aan,en je ziet de tederheid als licht door de koude wereld gaan.
Ieder mens is graag bemind, met tederheid omringd,zelfs ook het kleinste kind,de levensvreugde van zovele lieve schatten,is niet in mensenmaat te vatten.
(ssst nie zeggen aan mijnen baas anders mag ik weer niet gaan wandelen)
(Foto Weg van Gheluwvelt naarBeselaere)De tegenstander lag juist over het water.Inhet begin van den nacht meent den vijand dat de bezetters van den dijk buiten strijd waren en tracht hij op veschillende punten over den Yzer te trekken: tegenover de hoeve Dupré, bij Schoorbakke, in den sector van het13° tegenover den weg van Beerst,waar kommandant Chabot een onoverwinbaren weerstand biedt tegen al de herhaalde aanvallen. Na die nachtelijke mislukkingen, houdt het bombardement op en dooft de phosforeceerende glans uit. Achterwaarts verzwakken de geweldige mokerslagen en vooral zinkt over het slagveld een ligubere,vreeswekkende stilte.Gescheiden door het watervlietje,verzamelen de beide zenuachtige partijen hun krachten en beloeren ze elkander.Tegenover den weg van Keiem sluiert een schip,tegenover een kade,waar in vredestijd de vaartuigen hun lading voor de omgeving losten.De kalmte wekt in de ziel een beng voorgevoel.Op zeker ogenblik bemerkt luitenant Severin,die de kompagnie genie aanvoert, welke voor de kade de wacht houdt,in de verte naar Keiem op een gepinkel van zwevende en dansende lichtjes."Op 1200 meter....Legt aan? "vuurt gebiedt hij. De lichtjes verwijderen zich, maar verschijnen elders weer en dwalen den ganschen nacht van de eene plaats naar de andere rond.Naarmate den tijd voorbijgaat,verhardt een lichte vordt het water en prikt in de huid.Oververmoeid en overmand door slaap,sluiten de mannen de oogen.Eenige uren gaan voorbij, en dan dooven een na een zwakke sterren uit;de nevelen zeilen in een bleekachtig licht."Wat voeren ze nu uit?Daar....en daar en daar nog eens,luitenant?" klinkt het. In de wazige schemering liet men nu traag,zonder zichtbaren motor,zonder zichbaren armen, en bewegelijk en licht opdrijvende steunstukken,twee voetbruggen naderen, waarvan de deelen te voren gereed gemaakt en in den nacht aaneen gepast zijn, in grootste stilte.Terwijl de offricieren dit duivelsch spel nog aanschouwen, beginnen de manschappen,die hun zinnen schijnen verloren te hebben, op de onkwetsbare en automatische dingen te vuren."Verspeelt uw kardoezen niet?" roepen de oversten.Maar de manschappen zijn verdwaasd, luisteren niet, en terwijl hun kogels op de bruggen terugkaatsen of er over heen glijden, verbrijzelen de goede vijandelijke schutters en de mitralleurs het hoofd van ieder, die dit boven de borstwering verheft om te vuren; en weldra liggen tal van soldaten, een adjudant en een luitenant der kompagnie daar met verpletterden schedel.wordt vervolgd op 3
Met u mijn heer,ga ik de veertig vastendagen binnen,open mijn handen om met u met heel mijn hart,heel mijn liefde en al mijn krachten te ontvangen in uw woord.Open mijn handen om met u,die leeft in de mensen om mij heen,om te delen al wat hij mij hebt gegeven. Open mijn hart om u te ontmoeten,want 'vasten' is een kans om alles wat mij van u verweidert af te bouwen en onder je vleugels te leven.
