Fabel van La Fontaine.

De sprinkhaan en de mier.

Twee verschillende versies; toch een beetje anders. 
Met een verschillende moraal.

Oude Versie:

Er waren eens een mier en een sprinkhaan.

De mier is altijd zorgzaam en denkt altijd vooruit.
Het was een hele mooie zomerdag. De mier ging heel hard werken, bouwde een huis en ging eten verzamelen en legde een voorraad aan zodat ze eten had voor de winter.
De sprinkhaan was heel lui, die ging gewoon op zijn gitaar zitten spelen en lacht en danst en speelt de hele zomer door.

De mier heeft de sprinkhaan nog gewaarschuwd: "Ga nou eens werken, anders lijd je honger in de winter."
Maar toen zei de sprinkhaan: "Welnee, heus niet."

Als de winter komt heeft de mier het warm en is goed doorvoed.  De sprinkhaan heeft geen voedsel of onderdak met als gevolg dat hij sterft van honger en kou.

MORAAL VAN HET VERHAAL:
Neem je eigen verantwoordelijkheid op!!

Moderne versie:

De mier werkt hard in de hete zomerzon. Bouwt een huis en legt wintervoorraden aan.
De sprinkhaan denkt dat de mier zot is en lacht en danst en speelt de zomer door.

Als de winter komt organiseert de koukleumende sprinkhaan een persconferentie en eist te vernemen waar de mier het recht haalt warm en goed doorvoed te zijn terwijl hij honger en kou lijdt.

VRT, VTM, RTL, en VT4 zenden beelden uit van de bibberende sprinkhaan naast de mier in haar comfortabele woning met een met voedsel gevulde tafel.

België is verontwaardigd door het scherpe contrast.
Hoe kan dit bestaan in een rijk land? Hoe kan een arme sprinkhaan zo lijden in een westers land?

Kermit de Kikker verschijnt in Ter Zake met de sprinkhaan en iedereen weent wanneer ze zingen: "Het is niet gemakkelijk Groen te zijn."'

11.11.11 organiseert een betoging voor het huis van de mier. 
Broederlijk Delen is ook aanwezig en scandeert: "Dood aan de uitbuiters."  Josef Dewitte laat de groep neerknielen om een gebed aan God te richten voor het welzijn van de sprinkhaan.

Koning Albert veroordeelt de mier en stuurt verwijten naar Premier Leterme, minister-president Peeters, de paus en naar Filip De Winter omwille van het noodlot van de sprinkhaan.

Caroline Gennez en Elio Di Rupo schreeuwen in een interview met Siegfried Bracke dat de mier rijk is geworden op de rug van de sprinkhaan.  Ze eisen een speciale taksheffing ten nadele van de mier om haar terechte deel te doen betalen.

Uiteindelijk vaardigt het CGKR de Economische Gelijkheids- & Anti-mier Wet uit met terugwerkende kracht tot het begin van de zomer.

De mier wordt bestraft wegens het onvoldoende tewerkstellen van niet-werkzoekende werkloze asielzoekers.  Als hij zijn boetes niet kan betalen wordt zijn huis aangeslagen door de Geheime Regerings Politie en aan de sprinkhaan gegeven.
Het verhaal eindigt wanneer de sprinkhaan en zijn dagplukkende vrienden de laatste restjes van het voedsel van de mier verorberen terwijl de regeringswoning waar hij in verblijft en die zoals jullie zich zullen herinneren het voormalige huis van de mier was, rond hen verpulvert vermits de sprinkhaan en zijn luierende vrienden weigeren het te onderhouden.

Ondertussen is de mier door al deze beslommeringen ten onder gegaan in de sneeuw en wordt nooit meer gezien.

De sprinkhaan wordt gedood in een drugsincident en het huis, verlaten en verkrot, wordt overgenomen door een bende spinnen die de ruïne en de eens voorspoedige en rustige buurt terroriseren.
Vermits dit geen alleenstaand geval is stort de hele Natie in elkaar en sleurt de hele vrije wereld met zich mee.

Dagelijkse kost en inderdaad wij leven in de omgekeerde wereld …!!!!

Ik zend dit naar jullie omdat ik denk dat jullie mieren zijn en geen sprinkhanen!