Argentinië presenteert zich als een land vol tegenstrijdigheden: Buenos Aires, met zijn blik gericht op het oude continent, Europa; het binnenland, gericht naar zichzelf in volle ontplooiing. Wat drijft mensen om een nieuw land te bevolken? Dit boek probeert de voetsporen te volgen van de goudzoekers in Patagonië. Patagonië, het einde van de wereld, het begin van een nieuw leven. Voor vele Europeanen is dit een totaal onbekende streek, hoewel de geschiedenis verbonden is met die van Europa.
De taal is het voornaamste instrument waarmee de mens weigert de wereld te accepteren zoals ze is.
Wij hebben het vermogen, de behoefte, de wereld te loochenen of te 'ontzeggen', ons een andere voorstelling te maken, haar anders te beschrijven.
George Steiner
Hoe vaak zeggen we niet : woorden schieten me tekort. Meestal is dat om emoties uit te drukken. Emoties van spijt, dank, verdriet, plezier, liefde... Juist dan komen echte woorden. Woorden in tranen, in een schaterlach, in een omhelzing. En dat zijn Echte Woorden voor mij.
Voor Pascal Paepen zijn zakendoen en economie altijd al een tweede natuur geweest. In Londen, diep in het financiële hart van de City, voelt hij zich dan ook thuis.
The Crosse Keys is een pub gevestigd in een voormalige bank die zaken deed met China. Binnenin gaat het er druk en luid aan toe en Paepen lacht wanneer hij onze verwonderde blikken ziet. "Dit is waarschijnlijk een van de goedkoopste adresjes in deze buurt. Het moederbedrijf JD Wetherspoon is beursgenoteerd, maar deze pub houdt de prijzen voor gerechten bewust laag. Hier maken ze geen winst op het eten, maar enkel op de sloten bier." Toen enkele jaren geleden KBC een Britse bank overnam die juist hierin was gespecialiseerd, greep Paepen snel de kans om zijn koffers te pakken en naar Londen te verhuizen. Voordien was hij zeven jaar lang trader in de marktenzaal van Brussel.
Ook een kopje koffie?
15-05-2007
een pareltje
Een leerling gaat naar zijn professor voor raad:
-Prof, ik ben hier omdat ik me niet goed in mijn vel voel. Iedereen zegt dat ik voor niets deug, ik niets goed kan doen en ik een idioot ben. Hoe kan ik mezelf verbeteren? Wat kan ik doen zodat de anderen me hoger inschatten?
De professor kijkt hem aan en zucht:
-het spijt me jonge, maar ik heb nu echt geen tijd om je te helpen. Ik heb zelf ook een groot probleem en dat moet ik eerst oplossen voor ik jouw kan helpen.
Hij pauzeert even en vervolgt dan:
-misschien kan jij me helpen mijn probleem op te lossen... zou je deze ring voor me willen verkopen op de markt, ik moet een schuld afbetalen, maar je mag hem alleen maar verkopen als ze je er minstens een gouden muntstuk voor aanbieden, voor minder mag je hem niet verkopen.
De jonge twijfelt even maar neemt dan de ring aan. Hij spoedt zich naar de markt en biedt het kleinood aan iedereen aan. Een paar handelaars halen een nikkel of koperen muntstuk tevoorschijn, maar de jonge schudt zijn hoofd.
-ik kan hem enkel verkopen als je me een gouden muntstuk geeft.
De handelaars lachen hem uit en drijven de spot met hem. De jonge echter houdt voet bij stuk. Een oudere man krijgt medelijde met de jonge en wil hem wel helpen, hij ofreert twee zilverstukken. Maar de jonge blijft hardnekkig weigeren. Hoe erg hij het ook vindt, de prof zei enkel voor een gouden muntstuk... teleurgesteld gaat hij terug naar het huis van zijn leraar.
-sorry maar zie, ik deug zelf niet om u te helpen. Ik heb alles gedaan wat ik kon, ik kreeg niet meer dan twee zilverstukken voor uw ring.
De prof kijkt hem treurig aan.
-misschien is het beter dat we eerst de juiste waarde kennen van de ring voor we ons valse hoop geven. Ga ermee naar de juwelier en vraag hem wat hij er voor kan geven. Hij kent de ring en weet de juiste waarde.
De jonge spurt naar de juwelier en laat hem de ring zien. De juwelier bekijkt het juweel nauwkeurig en legt het voorzichtig terug in de handen van de jonge:
-het spijt me jonge, ik kan je momenteel echt niet meer dan 50 goudstukken geven, als je hem vlug wil verkopen is dat alles wat ik voor je kan doen. Als je tijd van wachten hebt en ik eerst een klant kan zoeken, kan ik je waarschijnlijk 70 goudstukken geven.
De jonge is sprakeloos en keert terug naar de leraar om hem alles te vertellen.
-zet je eens neer jonge, zegt de prof en hij gaat verder, kijk wij zijn allemaal zoals dit juweel. Ook jij bent een kostbaar juweel. Alleen is het aan specialisten om de juiste waarde te beoordelen. Dacht je dat iedereen je zomaar naar waarde kan schatten?Alleen iemand die oog heeft voor jouw weet wat je waard bent.
En langzaam schuift hij de ring terug aan zijn vinger.
Elke middag zakken de armen en dalkozen af naar het centrum van BA. Zij halen de kartonnen dozen op bij de afval en bij de winkels die ze dan in karretjes leggen die ze met veel fantasie in elkaar hebben gestoken. Ook met paard en kar schuimen ze de afvalberg van het centrum af. Rita is een vrouw van 43 met 6 kinderen, man en grootmoeder trekken ze elke dag naar BA, een reis van 50 km, behalve zaterdag. Dan is het verboden om de vuilnis buiten te zetten.Zij leeft in een huisje met 14 mensen: haar man, 6 kinderen, 4 kleinkinderen oma en opa. Deze recycleerders zijn mensen die hun broodwinning halen uit de afvalberg van de rijke metropool. Veel producten herbruiken ze zelf en plastiek, karton en aluminium verkopen ze aan de fabrieken die het herbruiken. Zij vormen zelf per "villa" een cooperatieve, brengen al hun afval samen en verkopen het per kilo.
Rita en haar familie halen per dag zo een 200 kilo samen bijelkaar.Haar man blijft thuis om al hun buit te trieren en het verkoopbaar materiaal naar de cooperatieve te brengen.De trein die hen naar het centrum brengt is een oude locomitief met een paar wagonnetjes achter, zonder deuren, vensters en banken, elke middag zit deze propvol en hij vertrekt terug in BA om 2u snachts. De treinreis duurt 2 uur. Rita schuimt de straten van palermo af, ieder dorp heeft zijn stuk wijk in BA. Ze worden geregeld lastig gevallen door de politie die hen beschouwt als delicuenten en een jaar geleden is ze met haar dochter en kleinkind aangereden door een automobilist die vluchtmisdrijf pleegde. Haar dochter was bijna overleden maar heeft het overleefd. Zij reisde terug met een gebroken arm en been en de gekwetste baby naar haar dorp op zoek naar medische verzorging, terwijl ze haar dochter voor dood achterliet.
Rond 23u komen de grote vrachtwagens van de cooperatieve om alles op te halen. Ze zet een klein fietsje opzij bij de bestuurder, dat is voor haar kleinzoon, zegt ze trots. Rond 1u trekken ze terug naar het station vanwaar ze de reis naar huis aanvangen en doodmoe ze ze zich neer tussen haar familie om al slapend in haar dorp uit de trein te rollen. De trein stopt niet in haar dorp, dus ze moeten er afspringen en met haar slecht herstelde been is dat een hele opgave,elke nacht opnieuw.
We hebben veel delen in onze geest. Ons verstand bestaat uit verschillende onderverdelingen. Ons hart bestaat maar uit 1. We hebben geen eenheid in ons denken, ons verstand is multifuncioneel, multipsicho. Ons verstand verandert dagelijks, het maakt sprongen, het legt een probleem uit met verschillende facetten. Ons verstand verandert elk moment, we weten iets en dadelijk daarna beginnen we al te twijfelen. Onze zekerheid in "weten" wordt steeds op de proef gesteld. We zijn verliefd en ons verstand maakt een sprong en we worden kwaad, we beginnen te twijfelen, zelfs soms te haten waar we eerst zo veel liefde voor hadden. In ons hoofd draait alles rond, in cirkels, er is geen begin en geen einde aan ons denken. Wat we eerst zo zeker wisten wordt met ons denken weer in twijfel getrokken. Als ons verstand heer en meester wordt, denken we dat we zeker zijn, dat we op goede weg zijn. Maar dan is er weer een ander verstandelijke "uitleg" die de heerschappij van dat eerste verstandelijk deeltje wil overnemen en krijgen we een "tweestrijd" in onszelf, steeds in ons hoofd, verstandelijk speelt onze "ego" met ons. Ons verstandelijke "ik" speelt steeds een spelletje met een ander verstandelijke "ik". We beginnen in ons hoofd te discussieren, beslissingen aan te vechten die we juist een moment tevoren heel zeker genomen hebben. Op een bepaald moment beslis je verstandelijk om te stoppen met roken en een moment later heb je weer 1001 verstandelijke uitleggen om dat stoppen uit te stellen. Daarna begint je eerste verstandelijke "ik" een discussie aan om die beslissing weer aan te vechten en nestelt een schuldgevoel in jezelf. Het eerste verstandelijke "ik" beschuldigt de tweede voor je herroeping van je eerste beslissing. Je geraakt in tweestrijd, je voelt je slecht in jezelf, je gaat in discussie. Een cirkel zonder einde zonder begin. Wie was eerst, ik of ik....
Je hart, je gevoel is steeds dezelfde. Het is je ware ik. Tussen je ware ik is er geen tweestrijd aangezien je gevoel in je hart 1 is en niet in discussie kan gaan. Het is alleen je verstand dat in discussie gaat, ook met je gevoel, maar gevoel diep in je ware ik antwoordt daar niet op. "Hij" is zeker, hij is, en daarom is er geen discussie mogelijk. Je ware ik weet dat je moet stoppen met roken en daar is geen weg naast, daar is geen uitleg mogelijk. Maar je ware ik wordt verstomd door de roepende discusies in je geest, in je verstand. Je ego roept steeds om gelijk, hij discusiert steeds omdat hij altijd gelijk "wil" hebben, terwijl je ware ik gelijk heeft en geen uitleg of discussie nodig heeft.
Je hart is je zuivere geweten, je bewustzijn, jijzelf, en hij observeert jou. Als je boos bent, observeer jezelf. Neem tijd om even afstand te nemen van de woedeaanval in jezelf. Stop de wereld om je heen, zet je neer en observeer dat gevoel van boosheid. Je bent heel zeker dat je boos bent. Je voelt het, heel je wezen is boos. Een minuut later kan die boosheid wegtrekken, door gelijk welke reden.
Je bent verliefd. Observeer die verliefdheid. Je bent zeker van je verliefdheid, heel je wezen is verliefd. En plots door gelijk welk iets vloeit die verliefdheid weg. Liefde komt en gaat, je bent gelukkig, je bent heel zeker dat je gelukkig bent en plots voel je je heel ongelukkig.
Wie is het in jezelf die zegt dat je boos bent? Wie is het in jezelf die verliefd is, wie is er gelukkig?
Gevoelens komen en gaan, alleen jij en je observator blijft achter. Met vragen ,met twijfels, met onzekerheden.
De zon sliert als een vuurlicht over de witte sneeuwtoppen van de berg, dansend in zijn zwevende gouden tuniek. De boomgaard zinkt in een zee van licht, wentelend in het inmense plezier van deze ochtendkus. Het aura tussen de kruinen richt zich op als zware zwangere borsten die bij elke zuchtde topase en smaragden parels laat schitteren tussen het geurend onkruid en ranke stammen. Het oranje van de perzikken omfloerst de horizon zoals een zacht lieflijke meisjeshuid onze zinnen verdroomt in een paradijselijk satijnen sofa. De harde droge rode grond houdt het leven gevangen en toont het in al zijn pracht, smachtend naar de dauwdruppels die traag de bladeren te zwaar maken zodat ze naar hem toe reiken. Het is alsof de aarde wil opstijgen, zonder geduld wachtend tot de blaadjes boven hem druppelsgewijs de gouden nectar overlevert. De druppels twijfelen om zich over te geven aan de warmte van de ochtendzon of zich vlijend neer te druppelen in de smachtende aarde. De stam durft zich niet te bewegen. Het sap loopt als lava door zijn venen. Zwoel speelt de wind tussen de kruin, als een speelse bondgenoot helpt hij de aantrekkingskracht van de aarde. Spetterend vallen de druppels op de harde ondergrond, slorpend kruipen de wortels dieper en jagen het vocht tot de hoge kruin, openbarstend in een rijpe mooie vrucht, schitterend van levensvreugde, zomers van geur, stelen zij het kostbare vloeibare goud van elk blad dat rondom verdort.
De boomgaard is in stilte gehuld. De rust is er adembenemend. Alleen vogels maken een hels lawaai, alleen in de morgen. Siestastilte keert op het zenituur terug. Een boomgaard is een synfonie van rust en werkdrift, een discordantie tussen de kalmte tussen stammen en de onrust bij de plukker. Hij roesht tussen de takken door als een overijverige bij. Nooit genoeg, nooit groot genoeg, nooit geurig, rijp, onrijp, opbrengst, hij komt nooit toe. De bomen schenken in alle stilte, bedrijvig in hun harde kern, maar rustig en zonder geluid. De plukker is overgeleverd aan de capriolen van de takken, reiken zij juist iets te ver de mooiste vrucht.
Deze boomgaard is de geliefste plek van emirBen-Alhamar. Hij ligt uitgestrekt op een comfortabele witte sofa, onder de oudste boom, rijk in kruin en blad. Hij wappert zich verluchting toe in deze droge omgeving, zinderend in de passie van de ochtendzon. De nacht had hem de slaap ontrukt in zijn warme omhelzing. Zijn geest had daarom rondgedwaald in cirkels van nieuwe ideeën en ingevingen. Azhuna kwam aangeslenterd. Hij was de meester architect van de stad. Van eenvoudige afkomst, snuffelend in boeken en bibliotheken had hij de wijsheid van de gewone metser als zijn vader was, overstegen. Elke koepel, elke toren torenhoog had geen geheimen voor hem. Zijn droom dreeft af naar het reiken van de wolken, zich verwarmen op een hemels terras aan een zon die op die hoogte enkel voor hem zou branden. Ranke hoge torens zouden bergen jaloers maken, Azhuna zou het ultime paleis ooit ontwerpen voor zijn geliefde droom, zichzelf overstijgen in steen.
De emir wou hem spreken, meestal draaide dat op niets uit. Hij kende de driften en grollen van de emir. Nooit genoeg respect om zijn bouwwerken met het gepaste goud te betalen. Een huttenmaker had de emir nodig, niet hem. Hij moest vertrekken uit deze kleine provinciale stad, de wereld intrekken, koningen en wijzen ontmoeten, zodat hij op hun niveau kon meegroeien naar een nieuwe wereld toe. Maar deze keer was het anders. Ben-Alhamar had in een vizioen gezien dat hij ter verheerlijking van zijn emiraat een toren moest bouwen waaruit hij verder dan de horizon zou zien. De emir zou daardoor zijn rijk vergroten, want zijn vader en vaders vader en vaders vaders vader had altijd gezegd datalles van hem was zover hij kon zien. Een hoge toren een wijder zicht een groter rijk.Azhuna kreeg interesse. De passie steeg uit hun gesprek, zweefde tussen de boomgaard door en dreef de plukker met de plukster in het stuikgewas. De vuur van de ambitie van Azhuna warmde de lucht die sidderde tot in het onkruid waar Alana en Abu in elkaar gestrengeld genoten. Abu ging dieper, Alana hoger, de gulzigheid van Ben-Alhamar bezwette de strelende huid, vingertoppen prikkelend over een perzikzachte rug van Alana, een abasten geur van gitzwart haar door de vingers van Abu. Hoger en hoger werd de toren door de overmoed van de bouwmeester en bouwheer, overstijgende overmoed, het struikgewas slorpte de gonzende geuten van genot in zich op, een kreet, torenhoog, en daarna de harde werkelijkheid van twee voeten op de grond, aan het natuurlijke bedeinde van de passionele vruchtenplukkers. Een korte discussie, een voorbereiding op een toekomstig huwelijk, passie zou sleur worden.
Maar even terug naar de torenbespreking van de emir en de architect. Zij geraakten gemakkelijk uit hun discussie uit. Hun ijverzucht gaf hen de mortel aan om tot een vergelijk te komen over materiaal, meters en prijs. Niets kon hoger zijn, niet de toren niet de prijs, het zou een meesterwerk worden. En tijdens de sleur van het 10 jarige huwelijk van Abu en Alana werd de toren ingehuldigd, de erfgenamen van Azhuna kregen hun laatste betaling, de rekening werd vereffend. De toren reek verder dan de horizon, de trapzaal draaide de hoogte in tot een ontoereikende waanzin. Ben-Alhamar besteeg de eerste treden onder luid aplaus. Heel de stad juichte hem toe, ook zijn erfgenamen stonden pasioneel op de eerste trede. Hij is nooit meer weergekeerd, wachters die hem zochten in de trappenschacht zijn zonder resultaat weergekeerd, zonder ooit het einde van de minarette te kunnen bereiken. Ben-Alhamar was in hogere sferen, zijn emiraat oversteeg het gewone menselijke, zijn heerschappij verzonk in eenzaamheid en de boomgaard ruiste rustig verder. De zoon van de zoon van lag rustig op de witte sofa onder de oudste boom. De harde grond reikte een bedstee aan voor Zulima en Abu-Da. De perzikken rijpend de geurig de passie voorbij.
Zekerheid is steeds veranderlijk. Zelfs de wetenschap kan niet zeggen : "Dit is de waarheid, zo is het en niet nooit anders". De wetenschap zegt steeds: "op dit moment is dit de waarheid. NU, tot later order, zijn we zeker."
Er bestaat dus alleen zekerheid in jezelf, in je ware ik, in jouw eigenliefde, in jouw aanvaarding, jouw geloof in jezelf, niet in het "weten" of "kennen" van jezelf. Want de zekerheid van weten en/of kennen is enkel zoals in de wetenschap: "tot later order, is dit de zekerheid" maar als we weer meer weten, verandert die zekerheid. Alleen onze ware ik is zeker, onveranderlijk, alleen "weten" we dat niet, we "kennen" onszelf niet , we moeten dat alleen maar aanvaarden.
De liefde die we voelen als we met ons verstand leven, is liefde die steeds verandert. "nu op dit moment" denkt de geest, "is dit de mooiste vrouw/man van mijn leven" Maar morgen kan je iemand mooier tegenkomen en dan moet je jezelf , nee sorry, je verstand, je geest tegenspreken, want dan is die vrouw/man van gisteren niet meer de mooiste. Er is geen zekerheid in een rationeel leven. Alleen in een leven volgens ons hart, volgens onze ware ik, is er zekerheid. Is er puurheid en dat moeten we proberen te achterhalen, niet proberen , dat moeten we achterhalen door de weg van ons leven zelf te bewandelen door het polijsten van de spiegel van ons zelf.
Ons hart, onze ware ik is ons centrum. En in dat centrum kunnen we rust vinden, harmonie, ook al valt heel de wereld rondom ons in stukken. Als we zeker zijn van onszelf, als we van onszelf houden en onszelf aanvaarden, vallen die stukken steeds weer te lijmen.
Iedereen handelt naar de aard van zijn natuur, wat heft dwang dan voor nut?
In indere taak ligt afkeer en liefde verscholen, een mens dient zich niet over te geven aan de macht van deze twee passies. Het is daarom beter zijn eigen plicht te vervullen, gelijkwaardig in afkeer en liefde voor de taak, zelfs als men er niet in slaagt het helemaal goed te doen , is dat toch nog beter dan de plicht van een ander goed te doen. Het is beter te mislukken bij het uitvoeren van je eigen plicht; de plicht van een ander is vol gevaar. Het motief van handelen zou moeten liggen in het plezier van het handelen zelf, niet in de uitkomst.
Alles is tweezijdig en als de handeling met liefde en zelfdiscipline wordt uitgevoerd zal ook de uitkomst duaal zijn: een goed resultaat is misschien geen zege, een slecht resultaat misschien wel.
Denk even aan de uitvinding van de kernenergie:
Jaren zochten de onderzoekers ernaar, zonder resultaat, wat op zich een zege was. Tot het een plicht van anderen werd, gedreven door haat, en de uitkomst een ramp werd.
Soms komen er gedachten in me op, mooie lieve: soms weet ik gewoon iets tofs, zonder dat ik weet waar het eigenlijk vandaan komt. Dan vraag ik me af of ik het verzonnen heb of of ik het me herinner van ooit eens gelezen te hebben of gehoord van iemand. Maar dat is niet belangrijk het belangrijkse is dat ik het overdraag of verder vertel, misschien helpt het wel iemand om ook op een idée te komen en zo kunnen we ideeën aan elkaarrijgen, ideeën verslingeren en de wereld versieren.
Nooit en streelde er mijne wangen traan zoo dierbaar en zoo lief als die ik heb opgevangen in de plooien van uw brief, zoenend hem zoo menigwerven eer dat ik nog tenden was, vreezende eerder hem te derven hoe ik snel- en snelder las. Ja, een kind dat blijve uw herte, schoon al t ander manlijk zij, ende, vriend in vreugd en smerte, heb ik u, zoo hebt ge mij. Hebbe God ons boven allen, hebbe Jesus ons getween! Laat al t andre, moet het vallen, t valle! Jesus blijve alleen!
Het leven is dualiteit. Het proces van het leven is afhankelijk van twee tegengestelde polen. Het is zoals een rivier: ook hier zijn twee oevers nodig om het water in de bedding te laten stromen. Het leven heeft deze dualiteit nodig. De dualiteit komen we overal tegen, tegenpolen, tot het ultieme uiterste, tot alles één wordt. In dat éne stromen de tegenpolen in elkaar, wordt de dualiteit opgeheven, verdwijnt het leven en wordt het onzichtbaar. Daar heeft het geen naam, geen vorm, daar wordt het leven meer, het wordt Nirvana.
Het leven in dualiteit is dialectisch: tussen man en vrouw, tussen licht en donker, tussen leven en dood, tussen goed en kwaad. Als de dualiteit wordt opgeheven verdwijnt het in de vorm zoals wij het kennen, tijd en ruimte verdwijnt. En de poort wordt geopend. Dan pas kunnen we binnengaan in het onzichtbare, in het misterieuze. Alles is maar manifesteert zich niet, dit is het Nirvana, Moksha: het ultieme waarin alles verdwijnt en alles is.
De gnostische traditie zegt dat er twee wegen,wederom de dualiteit, zijn om de poort te ontdekken *langs meditatie, het Zen, of *de weg nemen van de liefde, Sufi.
Zoals Hakim Sanai zegt:
De pure man verenigt twee in 1 de geliefde verenigt drie in 1
De eerste weg noemen de gnosten: de weg van de puurheid, meditatie, het leegmaken en zo totaal leeg de eenheid te ontdekken. De tweede weg noemen ze de weg van de eenheid om zo vol van alles en vol van liefde de pure liefde te ontdekken, of liever, pure liefde worden.
De twee wegen zijn gelijkwaardig, zoals een woestijn en een tuin vol mooie bloemen, naargelang je voorkeur kan je je stilte vinden in de woestijn of in de tuin.
Buddha volgde de weg van de puurheid, door totale leegte eenheid worden. Hij is zoals een woestijn: stil, bewegingsloos, puur en leeg. De suffies volgen de weg van de liefde, de dans, de vrolijkheid, de weg in de tuin vol speelse vlinders, geurige bloemen, bomen die pure liefde zijn en hun omgeving voorzien van zuurstof, planten die liefde ademen.
In de woestijn van Buddha of in de tuin van de suffies is geen plaats voor onze ego. Het achterlaten van onszelfzijn moet gebeuren aan de poort van deze woestijn of de tuin. In de stilte en de droogte van de woestijn kunnen we onze ego laten opdrogen, verdorren, tot wij hem verpluverd kunnen achterlaten. Op de wandelwegen in de tuin kan onze ego de geur van de bloemen niet opsnuiven, het groen van de bomen lijkt vaag kleurloos door de ogen van onze ego. De vlinders lijken lastige muggen die ons beperken om te genieten. Aan de poort van de tuin is geen plaats voor onze ego.
De methode van de meditatie is net zoals een ui schillen, schil per schil onze "ik" wegnemen tot we niets meer overhouden en de leegte ons doel is. De methode van de Suffies is de ui juist koesteren tot er weer een schil bijkomt, het "ik" "wij" wordt, tot ze genoeg voedsel heeft om te bloeien en open te barsten in volle glorie.
Meditatie is elimineren, suffie is alles opnemen.
Zen zegt net als Sartre: het andere is de hel. Maar zij geven een antwoord op de hel van Sartre. Als we zelf verdwijnen, verdwijnt ook de hel. Als het "ik" verdwijnt, verdwijnt ook "jij" en wordt alles 1.
"Er is geen groter mysterie dan het feit dat we maar blijven zoeken naar werkelijkheid hoewel we in wezen werkelijkheid zijn. We denken dat er iets is dat de werkelijkheid verbergt en dat dat eerst uit de weg moet worden geruimd voordat we de werkelijkheid kunnen zien. Hoe belachelijk! Er zal een dag komen waarop je over al je inspanningen in het verleden zult lachen. Die dag dat je zult lachen is ook hier en nu."
Ik logeerde eens bij Moella Nasroedin. Een heel knappe weduwe kwam hem om raad vragen. Ze zei: 'Ik zit in de problemen en u moet me helpen. Ik ben verliefd op een heel knappe man. Hij is jonger dan ik, maar arm. En een oerlelijke oude man die schatrijk is, is verliefd op mij. Wat moet ik doen? Met wie van de twee moet ik trouwen? Moella Nasroedin sloot zijn ogen, dacht na en zei: 'Trouw met de rijkaard en wees goed voor de armen.
Omdat onze ego zo hard wil roepen om gehoord te worden, uit angst om te sterven. We lopen onze ego achterna en denken dat we dat zelf zijn, hoe vaak zeggen we niet: "zo ben ik niet" "Ik lieg nooit" "ik twijfel niet aan mezelf" "...." dat zijn paniekkreten van onze ego. Juist dat wat we over onszelf steeds herhalen zijn we zelf. Doe maar eens de proef op de som. Vorige week zei ik nog en ik hoorde het me twee keer herhalen: "ik maak me geen zorgen op voorhand. Ik heb mezelf in de hand, problemen van de toekomst kunnen misschien opgelost geraken voor het problemen worden en ik ben me er goed van bewust, ik maak me niet nodeloos ongerust...." Toen ik uitgesproken was, wist ik dat dit mijn probleem is: zorgen maken op voorhand voor er problemen zijn. Maar mijn ego wil me iets anders wijsmaken, zodat ik het niet kan rechtzetten en ik mijn ego niet kan bijsturen. Onze ego is sterker dan wijzelf. Onze ego is destructief, net zoals de schorpioen. "Ik zal je niet steken, echt niet..." en juist dan weet je dat je het wel zal doen, omdat het sterker is dan jezelf, je ego is sterker dan jij.
Daarom is stilte zo moeilijk omdat je in stilte naar jezelf luistert en niet naar je ego
Waarom zijn mijn woorden zo mechanisch en klinken ze als slogans?
Omdat woorden zo zijn, woorden verwoorden niet het echte, woorden stromen automatisch uit je mond, en meestal zijn die al eens gebruikt, een ego gebruikt woorden om te misleiden, kopieert woorden. Woorden die je ergernis willen uitdrukken versmoren de juiste oorzaken van je ergernis. Woorden in een ruzie gebruikt worden oorlogswapens en de ruzie escaleert omdat je ego de ruzie wil winnen. Als je ruzie maakt in stilte, is het zo opgelost, als je in stilte de juiste oorzaak van je kwaadheid achterhaalt, zul je zien dat het bagatellen zijn.
In stilte vind je jezelf, in stilte ontdek je de anderen. In stilte breek je uit de stilte, breek je uit jezelf In stilte leef je intens met jezelf zodat er plaats is voor de ander
Er ontsteekt een zware bliksemstorm. De steppe staat in een mum van tijd in lichtelaaie. De dieren die zich nog kunnen redden, rennen voor hun leven. Een olifant en een schorpioen komen samen aan de grote rivier die hen scheidt van de veiligheid. De schorpioen schreeuwt om hulp en smeekt de olifant om hem op zijn rug mee naar de overkant te nemen. De olifant kijkt hem wantrouwig aan. "Please, ik zal je niet steken, wat voor zin heeft dat? Jij bent mijn enige redding en ik zal je eeuwig dankbaar zijn!" De smeekbede van de schorpioen doet het kleine olifantenhartje smelten en hij laat hem op zijn rug kruipen. Veel tijd om te onderhandelen hebben ze niet, het is zwemmen of verzuipen of liever verbranden. Juist in het midden van de rivier, het diepste punt, ontkrult de schorpioen zijn staart en steekt de olifant in zijn nek. De olifant voelt de verlamming opkomen en zinkt traag weg, met op zijn lippen nog de laatste wanhopige vraag: " waarom???" De schorpioen zinkt met hem met op zijn lippen de laatste woorden : " het was sterker dan mezelf"
Ik ben het kwijt. Verloren geraakt ergens in een hoekje van de wachtzaal van intensieve zorgen. Wel wachtzaal...vieze vuile gang zonder verluchting en met veel triestige radeloze mensen. Mijn schoonvader heeft een hartaanval gehad en ligt nu hier, ergens in Buenos Aires, vergeten in een bedje. Hij is heel zijn leven staatsambetenaar geweest in Argentinië en nu is de staat hem liever kwijt dan rijk. Hartverscheurend. Frustrerend. Hard en wreed. Er is geen geld voor zijn behandeling, lees ik op de lippen van mijn echtgenoot, "wij doen alles wat we kunnen" hoor ik de artsen zeggen. Maar ik weet beter, sorry, ik wil niet eigenwijs zijn, niet onhebbelijk pretenzieus overkomen, maar in Europa gebeurd dit anders."Dit is Argentinie en er zijn hier systemen, systemen die je moet volgen" hoor ik de medische en financiele wereld murmelen. Ik kan er echt niet bij. Hun kennis is dezelfde, hun capaciteiten zijn dezelfde, de hartspecialist heeft 15 jaar in USA gewerkt, dat is geen uil. En toch als mijn schoonvader in intensieve zijn tweede hartaanval krijgt, staat hij erbij en kruist hij zijn armen.
Ik ben mijn centrum kwijt, ik zoek vergeefs het middelpunt en mediteer me te pletter, maar het is weg. Ofschoon mijn man en ik redelijk kalm zijn, niettegenstaande de omstandigheden, lukt het ons toch niet om deze muur van irritante negligentie te overbruggen met liefde en kalmte.
Het is niet alleen ons verdriet en frustratie die ons uit ons evenwicht brengt, de negatieve en triestige energie die door de wachtgang sluipt, keldert elke poging tot het "niet-denken". Radeloos zoeken we een oplossing voor "papa" . Er zijn er voor handen, we hebben keuzes of toch niet...:
*humaan sterven dicht bij zijn familie? Onmogelijk want op intensieve mag je er maar een half uurtje bij. "En meneer is niet terminaal", zegt de arts ons, ik hoor hem denken: "dat zullen we nooit toegeven"
*hem een normale behandeling geven (goede opvolging van de stent ; bijpass ; ...) onmogelijk daar is geen geld voor. De staat zou het moeten betalen, maar die doet dat niet, wij kunnen het niet betalen alhoewel het prive ziekenhuis waar dit alles op normale manier gebeurd maar 1 kilometer verderop staat. De artsen zeggen: " we hebben al een stent gezet" jaaa maar hem niet opgevolgd, dus is hij terug geblokkeerd en daardoor heeft hij zijn tweede infarct gekregen "nee, nee, we konden niets meer doen" hoor ik hen in de verte nog brabbelen, maar ik ben reeds vertrokken, deze leugens zijn te zwaar om dragen.
*informatie zodat we weten waar we nu voor staan, een nieuw hart kunnen ze ons niet meer geven, ze hebben het mismeesterd dus daar is niets meer aan te doen. Maar de ontkenning, de lacune aan informatie, de leugens ....
Mijn man en ik zijn ons middelpunt kwijt, stilaan verglijden we in paniek, maar toch ergens diep tussen ons beide in vinden we af en toe weer de houvast, samen, de kalmte om te aanvaarden wat is misgelopen. Om te aanvaarden waar we voor staan en waar we samen door moeten.
Een man is op doorreis. s'Nachts komt hij aan de voet van een rivier. Aangezien hij die moet oversteken, wacht hij liever tot het licht wordt. Hij zet zich aan de oever neer en speels gooit hij de stenen die hij naast zich vindt in het water. De maan trekt in rimpels over het wateroppervlak, de man kijkt naar het mooie schouwspel en gooit steeds meer stenen. De zon komt traag op tussen de bomen en net als hij de laatste steen wil werpen, schittert deze in de eerste zonnestralen. De kleuren spatten in het rond. De man kijkt verbaasd naar de steen in zijn hand en ziet dat het een diamant is. Hij heeft heel de nacht diamanten in de rivier geworpen, denkende dat het stenen waren. Nu rest hem nog maar eentje....
Gelukkig heeft hij die ene nog en wierp hij niet alle diamanten des levens in de snelstromende rivier.
"Zonder revolutionaire theorie kan er geen revolutionaire beweging bestaan"
Zalig toch!! Dan moeten we alleen maar gewoon geen theorieën meer verzinnen en dan wordt echt alles rustig? Als we allemaal met respect naar elkaar toe leven, elkaar de ruimte geven en niet verlangen wat anderen hebben, maar blij zijn dat ze er zijn en wie ze zijn, en samen delen wat we hebben, hoeft dus al die revolutionaire troep niet meer? Heel eenvoudig, ik had het zelf niet kunnen verzinnen. Kan er even iemand dit aan de rest van de wereld uitleggen?
Grote zus en klein broer spelen samen in de tuin. Mama is even gerust,ze kan de pagaders gadeslaan vanuit haar leeszetel gadeslaan. Het boek waar ze in begonnen is, is heerlijk leesplezier. Grote zus begint plots te wenen. Moeder kijkt even de tuin in en ziet dat kleine broer aan haar haar trekt. Grote zus vraagt hulp aan mama, minstens een bestraffend woordje voor kleine broer... Maar mama legt haar uit dat kleine broertje dat nog niet verstaat. Hij begrijpt niet dat dat pijnlijk is. Grote zus kijkt kleine broer wantrouwig aan. Mama is alweer in haar boek verzonken. Tot plots weer geween, nu is het kleine broer die het uitschreeuwt. Mama loopt opnieuw de tuin in, ze ziet nog net dat grote zus aan het haar trekt van kleine broer "wat doe je nu?" vraagt mama ongerust. "Je weet dat dat pijn doet!" "ja ik wel en nu kleine broer ook." zegt grote zus rustig.
Als je lacht, echt lacht, lacht van diep, stopt je verstand, want je verstand kan niet lachen. Het is gestructureerd om ernstig te zijn, serieus te zijn. Het moment dat je lacht, komt dat geklater niet uit je geest, het komt van dieper, van echter, vanuit je zelf
Gelijk wat je doet, doe het met een lach, met plezier, met al de liefde voor wat je doet, met passie! Dan doe je het met creativiteit. De muze zit in je, in je lach, in het plezier, in je amusement. Zo word je creatie jouw, en jij wordt jouw creatie, dan is het goddelijk. (Osho)
Producten van Peyeche, de moeite waard om eens een kijkje te nemen.
Over mijzelf
Ik ben Rein Remaut
Ik ben een vrouw en woon in Buenos Aires (Argentinie) en mijn beroep is levensgenietster.
Ik ben geboren op 04/02/1960 en ben nu dus 64 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Schrijven, lezen, zwemmen, mediteren, observeren, zoeken.
Deze site ben ik begonnen om in discussie te gaan over waar we naartoe wandelen, waar het leven ons brengen kan. Discussieren is niet echt het juiste woord, een koffieklappeke houden, wat tetteren, gedachten wisselen. Ik hoor heel graag iets van jullie. B
Ik ben Rein Remaut
