Vrijdag 10 juni

Bij Buffalo rijden we weer de interstate snelweg 90 op in oostelijke richting. Het landschap is hier heuvelig en groen, echt ranchland. We zien dan ook regelmatig koeien in kleine of grotere kuddes.

De ondergrond moet hier rijk zijn aan olie,  kolen en gas want overal zien we gaswinning installaties, een open kolenmijn en vele jaknikkers die olie op pompen. Wild zit er ook want regelmatig zien we reeën en pronghorn antilopen. We zijn op weg om de Devils Tower te bezoeken, een bijzondere rotsformatie die hoog boven de vlakte uitrijst. Voor de indianen is dit nog een heilige plaats die zij de Bear Lodge noemen.

Vanuit de verte zien we de Tower reeds oprijzen en het landschap domineren. Hij is als eerste nationaal monument uitgeroepen in 1906 en ligt midden in een nationaal park. Wanneer we het park binnenrijden zien we een grote grasvlakte, die de naam verdient van prairiehonden stad.
 
Overal zitten en lopen er prairiehonden rond, leuke beestjes om te zien maar op de ranches zijn ze er niet blij mee. Ze zijn nu een beschermde diersoort en dus moeten ze er mee leven. Op de parking laten we de auto om een wandeling rond de Tower te maken zodat we hem van alle kanten kunnen bewonderen.

Het lijkt alsof granieten zuilen samengebundeld werden om een hoge toren te maken. Het schijnt dan ook een unicum in de wereld te zijn. De geologen zijn er nog niet echt uit hoe hij ontstaan is, wij kunnen het alleen bewonderen.

11-06-2011 om 04:15 geschreven door Zwerfsteen

Donderdag 9 juni

We verlaten Cody om richting Buffalo te rijden een afstand van 165 mijl.
 


We rijden een hele tijd door een vrij vlakke streek waar weinig te zien is, soms in de verte enkele koeien en langs de weg zien we ook nog pronghorn antilopen.
 
In de verte zien we weer een bergketen, de Big Horn, oprijzen en die moet we oversteken.
 
De weg stijgt via verschillende haarspeldbochten de hoogte in en we krijgen weer fantastische vergezichten. We houden halt bij de Shell waterval, waar het bergwater met grote kracht door een nauwe kloof buldert.
 


Er vliegen ook verschillende kolibries rond, erg mooie vogeltjes maar moeilijk op de foto te krijgen. Na flink klimmen bereiken we de Granite Pass op 9033 voet waar nog flink sneeuw ligt.
 
Aan de achterkant van de berg komen we terecht in laag hangende wolken en zitten we in dikke mist.  

Beneden is de vlakte die heel groen en heuvelachtig. In deze streek woonden vroeger de Sioux en andere indianenstammen die in deze vruchtbare streek hun onderkomen hadden. Ondanks gedane beloften door de toenmalige overheid werden ze stelselmatig verdreven en het was dan ook geen wonder dat ze daar tegen in opstand kwamen.

Bij fort Kearny, een gedeeltelijke reconstructie van het fort van waaruit tegen de indianen gevochten werd, bekijken we een tentoonstelling over de gebeurtenissen die er zich toen afspeelden.

Tegen de avond komen we in Buffalo aan en zoeken een plaats op een camping.

10-06-2011 om 04:18 geschreven door Zwerfsteen

Woensdag 8 juni

In het Codymuseum is er een schitterende collectie wapens te zien dus dat kan ik niet missen. Het is een zeer uitgebreide verzameling van de aller-oudste tot de meest moderne wapens. Ik kijk mijn ogen uit en ontdek vele wapens waarvan ik al wel gehoord had maar nog nooit gezien. Voor een wapenliefhebber niet te missen. Anne gaat ondertussen naar de tentoonstelling over Yellowstone Park en steekt daar ook heel wat wetenswaardigheden op.
 


Na de middag doen we boodschappen en maken een wandeling door de hoofdstraat van Cody, het hotel dat ooit van Buffalo Bill was staat er nog heel mooi bij.

’s Avonds gaan we naar een rodeo kijken, het is vrij koud op de tribunes maar we waren gewaarschuwd en hebben een warme deken meegebracht. Het schouwspel begint met een parade van de vlag terwijl het volkslied gespeeld wordt.



We zien de cowboys terwijl ze in een zo kort mogelijke tijd een kalf dienen te vangen met de lasso, zo lang mogelijk op een bokkig paard te zitten terwijl ze zich maar met één hand mogen vasthouden en tenslotte het rijden op een wild om zich heen springende stier. Het was een onderhoudende show en leuk om dat eens echt te kunnen meemaken.

10-06-2011 om 04:09 geschreven door Zwerfsteen

Dinsdag 7 juni

Bij het ontwaken stellen we vast dat het flink sneeuwt er ligt al een verse sneeuwlaag van 5 à 6cm. We willen niet wachten tot we werkelijk ingesneeuwd geraken en verlaten prompt en voorzichtig de camping om lager gelegen gebied op te zoeken. Om in dit weer in het park rond te rijden vinden we geen optie en verlaten met tegenzin Yellowstone Park.
 
De weg naar de oostelijke ingang is gelukkig open en we rijden voorzichtig daar heen over hoge passen waar het nog steeds sneeuwt. Wanneer we lager komen veranderd de sneeuw in regen en blijft het dicht bewolkt. Het landschap is nog steeds boeiend maar door de grijze wolken mat en grijs.
 
In het dal van de Shoshonerivier houdt de regen stilaan op en begint het landschap terug wat kleur te krijgen. De weg loopt langs het Shoshonemeer dat een stuwmeer is gevormd door de Buffalo Billdam.

We kunnen over de dam lopen en kijken een duizelingwekkende diepte in waar het water van de elektriciteitscentrale met enorme kracht naar buiten spuit. In de smalle kloof waait er een zeer harde wind en is het moeilijk op de been te blijven. We rijden verder naar Cody, de stad genaamd naar Will Cody,  bekend van de Wild Westshows als Buffalo Bill.

In het Will Codymuseum zijn er verschillende tentoonstellingen en we bezoeken alvast deze over de oorspronkelijke bewoners van dit land, het volk van de Plains. Het is een zeer mooi opgestelde en leerrijke tentoonstelling over de cultuur van deze mensen met vele prachtige en originele kledingstukken en kunstvoorwerpen. De andere tentoonstellingen laten we voor morgen en installeren ons op de Ponderosa camping.

09-06-2011 om 16:19 geschreven door Zwerfsteen

Maandag 6 juni

Kort nadat we Grand Tetonpark verlaten komen we bij de oostelijke ingang van het Yellowstonepark. De weg blijft stijgen en vrij vlug zitten we in een sneeuwlandschap. Vorige week was deze weg nog gesloten door hevige sneeuwstormen.
 
De sneeuw ligt metershoog langs de weg en levert toch mooie beelden met een azuurblauwe lucht als achtergrond.
 
Wanneer we een sliert auto’s zien staan langs de weg kunnen we verwachten dat er wat te zien valt. Het is een zwarte beer met zijn jong, zwarte beren komen in verschillende kleuren voor en deze was bruin. Een heel mooi ogenblik om dat te kunnen gadeslaan. We hebben plaats gereserveerd op de camping van Canyon campgroud, het is echter nog vroeg en we rijden dan maar meteen naar het geiserbekken met Old Faithfull. Deze geiser spuit op regelmatige tijdstippen en is wel de bekendste van allemaal. In dit dal in de reusachtige krater is geen sneeuw te bekennen en de zon brandt terwijl we zitten te wachten op het spuiten van de geiser.

Ons geduld wordt beloond en hij begint te spuiten een forse kolom heet water spuit hoog de lucht in, indrukwekkend. We hadden verwacht dat de kolom toch hoger zou zijn maar geen twee erupties zijn gelijk naar we horen. Op de parking nemen we onze lunch om nadien een rondgang te maken door het bekken.

Bij het binnen komen van het onthaalcentrum botsen we op de ouders van Peter, Truus en Frans. We hadden wel afgesproken om elkaar te ontmoeten om 6 uur in het inlichtingscentrum van Canyon Village, maar het was toch wel een toeval hen nu al te ontmoeten. Samen genieten we nog van de volgende uitbarsting van Old Faithfull waarna we afscheid nemen tot ’s avonds. Over een plankieren wandelpad lopen we doorheen het bekken en bekijken die fascinerende natuurverschijnselen, prachtig gekleurde heetwater bassins, pruttelende modderpoelen en rokende kleine kraters. Een wonderlijk schouwspel.
 
Tenslotte begeven we ons naar de camping, terug de sneeuwwereld in en krijgen een plaats toegewezen tussen metershoge sneeuw. We rijden terug naar Canyon Village voor onze afspraak en worden door Peter getrakteerd op een lekker maal samen met zijn ouders het wordt een zeer gezellige avond en vooraleer het donker wordt moeten we afscheid nemen want ik wil wel met nog wat daglicht parkeren in ons sneeuwhok.

09-06-2011 om 01:25 geschreven door Zwerfsteen

Zondag 5 juni

Vandaag staan we extra vroeg op om in de vroege ochtenduren wat wild te kunnen zien. Om 6 uur gaan we op pad en volgen de rondweg doorheen het park.

Al vlug worden we beloond voor het vroeg opstaan en zien we een kudde muledeer (groot hert), kort daarna zien we er twee voor ons de weg oversteken.
 
Bij een stroompje ontmoeten we verschillende bevers, wanneer we de stroom oversteken komt ons ook nog een bever tegemoet.

Ook merken we er twee voor ons onbekende grote vogels op, het lijken een soort kraanvogels.

Van op een uitzichtpunt nabij Signal Mountain hebben we een schitterende blik op het Jacksonmeer waarin de bergen van de Grand Tetonketen zich weerspiegelen. Door het vroege zonlicht komen de kleuren zeer intens over. Even verder maken we een stevige wandeling naar Beaver Creek. Hoewelde wandeling vrij vlak is gaat het toch geleidelijk de hoogte in en moeten we soms door flinke plekken sneeuw ploeteren. Het is er zeer rustig en we zien voortdurend grondeekhoorns en chipmunks, maar die zijn zo snel dat we er geen op de foto krijgen.

De Snakerivier in het midden van het dal is flink gezwollen en er staat en sterke stroming. Om die vroeger over te steken baatte een zekere Menor er een handelspost en een veerdienst uit. Het veer ligt op het droge maar de kabel om hem heen en weer te brengen is nog intact.
 
Het gebouwtje van de handelspost is goed bewaard gebleven en een charmante dame laat ons het interieur zien. Anne merkt bij een van de vensters dat er een kolibrietje tracht naar buiten te vliegen.

Met behulp van een mandje kan de dame hem vangen om hem ongedeerd vrij te laten.

Iets verder in een koetshuis staat nog de originele huifkar die als eerste over de bergpas is gekomen. Het was weer een schitterende dag.

08-06-2011 om 05:16 geschreven door Zwerfsteen

Vrijdag 3 juni

Met behulp van onze GPS vinden we de weg doorheen een wirwar van snelwegen in alle richtingen de stad  uit richting Montpelier, niet in Frankrijk maar in Idaho. Aan onze rechterzijde rijzen de besneeuwde bergtoppen van de eerste Rocky Mountain ketens.

Het dal waar we door rijden is groen, een heel ander beeld dan voorheen. We moeten rechts af, de bergen in en nemen de eerste pas naar een andere vallei. Bij Logan gaat het pas echt de hoogte in en doorheen een prachtig Alpijns landschap klimmen we tot 2300 meter hoogte. Net over de pas is een mooi uitzichtpunt met parking en kijken we neer op het Bear Lake, een enorm uitgestrekt meer met een prachtig azuurblauw oppervlak.

Wanneer we het meer, dat nog altijd op een hoogte van 1900 meter ligt voorbijgereden zijn, komen we in het stadje Paris.

We stoppen bij een kerk gebouwd door de Mormonen in 1888, een vriendelijke vrijwilliger van dienst geeft ons een rondleiding door het gebouw en vertelt terloops dat de naam Paris niets te maken heeft met Parijs. Eén van de stichters van de  gemeenschap heette Perris en ergens is er wat mis gespeld.

De straat waarlangs het gebouw staat is een typische dorpsstraat van deze streek. In Montpelier bezoeken we een museum dat een beeld tracht te geven van de trekkersroute van California tot Oregon.

In het museum krijgen we via een goed gebrachte voorstelling een beeld van wat die trekkers moesten doen en ontberen vooraleer ze hun bestemming bereikten. Wij kunnen ons niet voorstellen wat deze mensen op de been hield op hun tocht van ontelbare mijlen met handkar of ossenwagen doorheen een onherbergzaam land.

Enkele mijlen verder komen we op de camping heel rustig gelegen omringd door bergen.

04-06-2011 om 16:44 geschreven door Zwerfsteen

Donderdag 2 juni

Met een busje dat bestuurd wordt door een  Mormoonse vrijwilliger worden we aan de camping afgehaald en tot aan Temple Square gebracht. We krijgen een rondleiding met een groep Engelstaligen, toevallig is één van de vrouwelijke vrijwilligers een Belgisch meisje. Eerst leiden ze ons in de Assembly Hall rond waar wekelijks gratis concerten gegeven worden, daarna gaan we naar het Tabernakel een enorm gebouw met een gewelfd dak dat een uitstekende akoestiek heeft.

Wanneer we binnen komen is er net een koor, het South California en Arizona Choir met 370 uitvoerders aan het repeteren. Prachtige muziek en een zeer sterk koor waar we een tijdlang van genieten. In het bezoekerscentrum wordt een uitleg gegeven over hun godsdienst en kon degene die het wenst verdere inlichtingen thuis krijgen en de Mormoonse bijbel bekomen.

De grote tempel is enkel voor gelovigen te betreden en kunnen we slechts aan de buitenkant zien. Al deze gebouwen zijn gebouwd door de Mormonen en met bijdragen van al hun leden. Het is overal uiterst net onderhouden en verzorgd.

Aan de overzijde tussen het museum en de bibliotheek staat nog een originele houten hut die door de eerste settlers gebruikt is.

De straten zijn hier ook weer heel breed en net. We klimmen langs Main Street steil omhoog naar Capitol Hill waar het regeringsgebouw van Utah boven op een helling prijkt. Vandaar hebben we een mooi uitzicht op de bergen waar we morgen naartoe trekken.

03-06-2011 om 04:07 geschreven door Zwerfsteen

Woensdag 1 juni

Vandaag gaat het in één ruk naar Salt Lake City 243 mijl of ongeveer 400km. Dat Utah een bergachtig land is merken we zeer goed, langs alle kanten zijn er bergketens en moeten we over enkele passen de hoogste ligt op 7530 of een 2500 meter. Het rijdt immer vlot op de Amerikaanse snelwegen. In Carbon County de koolmijnenstreek van Utah pauzeren we bij de stad Price op een grote parking vanwaar we kijken op bergen kolen die de plaatselijke elektriciteitscentrale verbruikt.

Op deze parkeerplaats staan verschillende gedenkstenen ter herinnering aan kompels die omkwamen in verschillende mijnrampen. Er staat ook een herinneringsplaat om te gedenken dat ooit op deze plaats de hoofdzetel stond van een mijnbedrijf en dat door Buth Cassidy en zijn bende beroofd werd van $8000 in goud en zilver.

In de verte zien we verschillende flink besneeuwde bergtoppen een aanwijzer dat we de Rocky Mountains naderen. Bij Provo stoppen we voor de lunch. Van daar uit tot in Salt Lake City wordt het verkeer zeer druk en we rijden over vier rijbanen in elke richting. Hier is alles volgebouwd en druk bevolkt, een hele verandering van wat we tot nu gezien hadden. Aangekomen in de stad zoeken we het plaatselijk verhuurkantoor van Cruise America op om onze koelkast te laten nazien die de onhebbelijke gewoonte had regelmatig uit te vallen. We worden daar zeer vlot en vakkundig geholpen en rijden dan naar een camping in de buurt.

02-06-2011 om 05:03 geschreven door Zwerfsteen

Dinsdag 31 mei

De ingang van het natuurpark Arches ligt dicht bij highway 19, er loopt een doodlopende weg van 18 mijl dwars doorheen die ons toelaat alle uitzichtpunten te bekijken.
 
Vanaf de ingang gaat het steil via haarspeldbochten de hoogte in langs prachtige rotspartijen in de bekende rode zandkleuren. De eerste halte laat ons reeds kennismaken met de prachtige natuurmonumenten die ons wachten.

Er wordt gefotografeerd naar hartenlust rondom ons en zelf kunnen we ook niet ophouden met klikken. Bij het ene punt na het andere maken we korte wandelingen die soms toch pittig kunnen zijn, gelukkig is het prachtig weer waarbij de rotspartijen mooi afsteken tegen de blauwe lucht.

We komen bij de eerste bogen in zandsteen waarnaar het park zijn naam heeft het zijn twee openingen naast elkaar, we lopen er omheen om ze langs alle kanten te kunnen bewonderen. Dit zijn weer schitterende voorbeelden van wat er door erosie in de loop van miljoenen jaren kan verwezenlijkt worden.

Een dubbele boog achter elkaar levert ook weer mooie plaatjes. Op een parking nemen we pauze om te middagmalen en trekken weer verder.

Iets verder staat er een kolom waarop een grote rots balanceert, die uiteindelijk ooit zal neerstorten. Dan komen we bij twee bogen, de zuid en de noord boog, ook weer een flinke wandeling waard. De volgende stop biedt ook twee verschillende bogen, de zandduin boog en de gebroken boog prachtig om te zien.
 
De zandduin boog verdient goed zijn naam want we moeten een flink eind door zeer fijn zand ploeteren.

Tenslotte komen we bij “Delicate Arch” de boog die in vele illustraties over het park te zien is. Om er vlak bij te komen zouden we een tocht van 4 km moeten maken en daar passen we voor. We nemen genoegen met de aanblik van uit de verte.
 
Om op het punt te komen waar we hem goed kunnen zien moeten we toch nog ongeveer 1,5km lopen in de hitte, soms wat steile stukken maar het is toch mooi om te zien, zelfs vanuit de verte.

We hebben nu genoeg gestapt vinden we en hebben de voornaamste punten gezien. Het landschap waar we door rijden doet denken aan de westernfilms die we vroeger zagen. In Moab en omgeving in het zuidoosten van Utah zijn verschillende films gedraaid onder andere Rio Grande met John Wayne en Indiana Jones and the last Crusade en vele andere.

Terug naar de camping voor een koele lafenis.

01-06-2011 om 04:24 geschreven door Zwerfsteen

Maandag 30 mei

Vandaag willen we naar het natuurpark Arches nabij de stad Moab. We moeten ongeveer 175mijl doen. De weg loopt doorheen het verlaten en bergachtige Utah. We rijden mijlen en mijlen zonder enig teken van bewoning, het zijn soms uitgestrekte ranches want veel van het land is omheind.

De weg loop kaarsrecht met weinig of geen verkeer. De bergketens met rode zandsteen zijn nooit uit het zicht of we rijden door een landschap met vulkanische bergen die zwart en grauw zijn.



Toch is het erg mooi om te zien en aangenaam rijden. Tegen de middag komen we in Moab, de hoofdstad van Grand County met ongeveer 5000 inwoners. Het is er erg druk en we kunnen er onze boodschappen doen voor we naar de camping rijden gelegen op 5 mijl van de stad. De camping is zeer goed uitgerust met alle service die we nodig hebben.

Van op de camping hebben we een mooi uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Morgen maken we een rit doorheen het natuurpark.

31-05-2011 om 02:02 geschreven door Zwerfsteen

Zondag 29 mei

Om nog een plaats te vinden op de camping van het Capitol Reeef park moeten we er vroeg bij zijn en voor 8 uur zijn we er reeds en bekomen een goede plaats, het is een erg fijne camping heel mooi gelegen aan de Fremont rivier.
 
De schilderachtige route doorheen het natuurpark slingert zo een 6 mijl er doorheen. We volgen de loop van de rivier op de bodem van de vallei die steeds smaller wordt, de uitzichten die we krijgen zijn verbluffend en overweldigend. De rode rotsen lijken wel met een reusachtige beitel te zijn uitgehouwen.

We komen aan het einde van de geasfalteerde weg maar er loopt nog een onverharde weg tot aan het smalste deel van het ravijn. Op  sommige plaatsen is de weg erg smal wanneer we door de kloof rijden.

Op het eindpunt van deze we kunnen we parkeren en te voet nog een eind verder gaan. We lopen dan werkelijk op de droge bedding van de rivier, die bij hevige regenval kan veranderen in een alles verslindende stortvloed. Het is zonnig en warm behalve wanneer er een stevige wind door de kloof blaast.

Het pad op de boden wordt smaller en is slechts nog enkele meters breed en boven ons rijzen hoge rotswanden. Een adembenemende ervaring. We keren terug naar de camping om vlak bij nog enkele woningen te bekijken van de Mormoonse settlers die er een nederzetting hadden.

’s Avonds komt er een astronoom een lezing geven over het zonnestelsel in het openluchttheater, erg interessant maar het is er bitter koud door de ijskoude wind.

31-05-2011 om 01:58 geschreven door Zwerfsteen

Zaterdag 28 mei

We staan vroeg op want we willen naar Capitol Reef National park, zo een 150 mijl. De weg die we volgen is route nummer 12 “de schilderachtige route”, die zijn naam alle eer aan doet. We rijden door totaal van elkaar verschillende landschappen, door kleurrijke bergen waarbij flinke beklimmingen en afdalingen zich afwisselen.

De staat Utah is bezaaid met bergketens met daartussenin groene en dorre vlakten. Af en toe komen we door dorpjes, die vaak slechts een honderdtal inwoners hebben. Het uitgestrekte land is dan ook heel dun bevolkt en we rijden vele mijlen zonder een teken van leven, het verkeer is erg rustig en het is aangenaam rijden. Kort na de middag komen we bij de camping Capitol Reef aan. Jammer genoeg is die volzet want het is een lang weekend voor de Amerikanen, het is Memorial Day.

Na flink wat zoeken vinden we een camping die weliswaar volzet was maar toch nog een parkeerplaats voor ons had, maar zonder service. We staan hier in het midden van een vallei, met aan de ene kant besneeuwde bergtoppen en aan de andere kant rijzen reusachtig grote rode zandstenen bergen de hoogte in.

Het waait hier verschrikkelijk hard en we worden flink gewiegd. Het is ondertussen reeds laat in de namiddag. We maken een korte wandeling langs Mainstreet van Torrey, ook weer zo een stadje met enkele honderden inwoners. Er staat nog een houten kerkje uit 1860 dat gebouwd werd met bijdragen van de plaatselijke boeren en oorspronkelijk dienst deed als schooltje en sociaal centrum.
 
Morgen rijden we terug naar het park om weer wat nieuws te bekijken.

31-05-2011 om 01:47 geschreven door Zwerfsteen

Vrijdag 27 mei

Om 9 uur nemen we een shuttle bus die ons Rainbowpoint zal voeren aan het andere eind van de Bryce Canyon. Onze chauffeur “Spike” vertelt ons onder weg leuke anekdotes over de omgeving en over zijn persoonlijk leven. Het uitzicht van op Rainbowpoint is weer schitterend en de oker- en roestkleuren zijn opnieuw op hun best.

Vandaar doen we nog verschillende andere punten aan, het één al mooier dan het andere. Onderweg zien we kolonies prairiehonden en verschillende pronghorn antilopen, ook een raaf wacht ons op aan een uitzichtpunt.
 


Na deze heel leuke en leerrijke tocht komen we even na de middag terug bij de camper. We hadden inmiddels reeds vastgesteld dat de huishoud batterij van de camper het niet deed. Na contact met de verhuurder werden we naar een nabij gelegen garage gestuurd die onmiddellijk een nieuwe batterij plaatsten op kosten van de verhuurder. Gerustgesteld keerden  we terug naar de camping om nog enkele mooie panorama’s te gaan bewonderen door een wandeling te maken langs de rand van de canyon van Inspiration point naar Sunset point. 
 
De  natuur is hier echt mooi en we genieten er volop van.

31-05-2011 om 01:42 geschreven door Zwerfsteen

Donderdag 26 mei

We staan vroeg op want we willen naar Bryce canyon en daar hebben we geen plaats gereserveerd. Daar werkt het systeem wie eerst aankomt heeft veel kans op een plaats. De camping ligt ook binnen het natuurpark en heeft weinig voorzieningen, maar die hebben we niet echt nodig. Wanneer we Zion verlaten moeten we eerst door een tunnel gebouwd in de dertiger jaren en die is niet voorzien voor het moderne verkeer. We moeten daarom een extra taks betalen want om ons door de tunnel te laten moet aan de andere kant het verkeer worden tegen gehouden. Wij kunnen dan in het midden van de weg rijden zodat we zonder schade aan de andere kant komen.
 
Het landschap ziet het er totaal anders uit, het is groener en de rotsformaties hebben andere vormen. Onze route loopt door een groen glooiend landschap, af en toe rijden we door plaatsjes die er geen van allen erg aantrekkelijk uitzien. Ons navigatiesysteem brengt ons feilloos op de camping, er zijn nog plaatsen vrij en we nemen een geschikte plaats in op een vlak stuk want de camping ligt tegen de bergen aan.

Hier is ook een shuttledienst die ons tot het uitkijkpunt Bryce Point brengt. Wat we hier te zien krijgen tart alle verbeelding.

De natuur heeft hier in miljoenen jaren een landschap geschapen dat nergens zijn gelijke kent. De rode zandsteen is hier door erosie van de wind, regen en sneeuw uitgehold tot een soort kolommen, hoodoo’s genoemd.
 
We bekijken hier het landschap weer van boven aan de rand van de canyon, het uitzicht is weids en bijzonder kleurrijk. Wanneer we het pad langs de rand volgen bekijken we alles weer onder een andere hoek.

Het pad loopt op en neer,soms vrij steil en dus vermoeiend want we bevinden ons hier op 8200 voet hoogte en dat is toch zo een 2600 meter. We keren terug naar de camping, morgen bezoeken we weer andere uitzichtpunten.

27-05-2011 om 02:43 geschreven door Zwerfsteen

Woensdag 25 mei

Om de Zion canyon te bezoeken moeten we gebruik maken van een shuttlebus die tot het einde van de canyon rijdt en verschillende haltes aandoet.
 
De dienst is gratis en je kan aan elke halte afstappen en terug opstappen. De busjes komen om de 5 à 10 minuten langs. De canyon is in de loop van miljoenen jaren uitgesleten door de Virginrivier. De wanden rijzen steil omhoog, het zijn de hoogste zandsteenbergen ter wereld wordt  ons verteld. Ze zijn in alle geval erg indrukwekkend en het zonlicht doet hun oker en rode kleuren prachtig uitkomen. De rivier heeft een flink debiet en in de smallere stukken kolkt het flink.

We laten ons aan de laatste halte afzetten en gaan dan te voet verder tot waar de kloof zo versmalt dat men nog slechts door het water verder kan. Zelfs dat is nu afgesloten omdat het water te fel stroomt. Plotse onweren verder op kunnen het water zo snel doen stijgen dat er een echte stortvloed ontstaat die alles op zijn weg meesleurt. In de voorbije winter moet er ook zo een stortvloed geweest zijn die heel wat vernieling had aangericht. We genieten nu rustig van al dat moois, we weten weer niet waar eerst kijken want de ene bergwand is al spectaculairder dan de andere.

Het is er zo overweldigend mooi dat we geregeld stil blijven staan om te genieten van dit overweldigend landschap. Met het busje rijden we terug naar een andere halte om weer een spoor langs de rivier te volgen om dan weer andere zichten te ontdekken. De vallei is door al dat water erg groen en overal zien we kleurige bloemen tussen de rotsen. Je kan het haast niet geloven maar deze vallei ligt midden in een woestijngebied. Na de middagpauze keren we terug en blijven genieten van deze uitbundige natuur. Tegen de avond keren we terug naar de camping om bij een frisse pint, terwijl de kolibries voor onze neus vliegen, na te genieten van deze prachtige en zonovergoten dag.

27-05-2011 om 02:30 geschreven door Zwerfsteen

Dinsdag 24 mei

 Vannacht werden we gewekt door een loeiend brandalarm, na in allerijl ons te hebben aangekleed,  kwamen we in de gang waar andere hotelgasten verdwaasd stonden te kijken. Over luidsprekers werd ons gevraagd om op de kamers te blijven en uiteindelijk was er niets aan de hand. Niet goed uitgeslapen stonden we dan vroeg op want om 9uur zou een taxi ons komen ophalen om naar het verhuurcentrum te rijden. Na de nodige formaliteiten te hebben afgehandeld konden we vertrekken. Eerst bij een grootwarenhuis mondvoorraad opslaan, tanken en we konden de baan op.

Het was wel even wennen aan die grote bak maar met automatische versnellingsbak en cruisecontrol ging dat vlot.Langs de Amerikaanse snelweg schiet dat lekker op, het is wel eentonig want veel valt er onderweg niet veel te beleven, een uitgestrekt en dor landschap schuift aan ons voorbij.

Van Nevada rijden we eerst een stukje door Arizona om in Utah te komen.
We rijden door de Virgin bergketen waar het iets groener begint te worden. De rivier Virgin is hier voor verantwoordelijk. Die rivier ontspringt nabij de Navajo woestijn om uit te monden in het Meadmeer dat uiteindelijk in de Colorado terecht komt.
Ons eerste doel is het natuurpark Zion, waar we tegen de avond aankomen we hebben inmiddels onze klok een uur vooruit moeten zetten want we hebben nu Mountain time.

Op de camping Watchman hebben we een plaats gereserveerd en kunnen we nog terecht want het is hier erg druk. De camping is gelegen aan het begin van de Zion Canyon aan de rand van de Virginrivier.

27-05-2011 om 02:22 geschreven door Zwerfsteen

Maandag 23 mei

Het is onze laatste dag in Vegas en aan de overkant van de boulevard staat het reusachtige hotel “Ceasars Palace” en dat willen we ook wel aan de binnenkant bekijken.

Zoals overal heerst hier ook weer overdadige luxe en de interieurs zijn met Romeinse motieven uitgewerkt, de speelzalen zijn zeer luxueus ingericht en zoals in alle speelzalen is er nergens een klok te bespeuren die de tijd zou kunnen aangeven. De spelers mogen daar niet aan denken. We nemen de bus naar Freemont Street want dit ligt ongeveer 7 mijlen van ons hotel verwijderd.
 
In Freemont Street is eigenlijk het gokgebeuren in de jaren 1930 ontstaan. De hele straat is overkapt en in die overkapping zijn miljoenen lichtjes verwerkt die een feeëriek lichtspel zullen opleveren. Om 8 uur begint dit lichtspel dat betoverende beelden brengt in een razend tempo op de tonen van opzwepende muziek. Het is een passende afsluiting van ons verblijf in Las Vegas.

24-05-2011 om 08:05 geschreven door Zwerfsteen

Zondag 22 mei

Om 20 voor 7 worden we aan het hotel opgehaald door een shuttlebus die ons naar het busdepot voert. Een comfortabele bus, gemaakt door Van Hool zal ons naar de Grand Canyon voeren, het is een rit van 275 mijlen of ongeveer 450km. Op de Amerikaanse snelwegen schiet het goed op en op de meeste plaatsen kan de chauffeur de maximum snelheid van 75mijl per uur aan houden.
 
In het plaatsje Williams stoppen we voor de lunch bij het treinstation van waar een ouderwetse trein naar de canyon rijdt. Tijdens de rit merk je ook hoe uitgestrekt dit land is. De plaatsen liggen ver uit elkaar en tussen in is er slechts een leeg landschap met wat struikgewas en cactus. Vaak erg vlak met aan de horizon bergen. De Hoover dam kunnen we niet bekijken want er mag geen verkeer meer over rijden wegens strenge veiligheidsmaatregelen. Rond 12 uur bereiken we de Grand Canyon bij het bezoekerscentrum. Van op de parking komen we via een korte wandeling bij het Mather Point vanwaar we onze eerste blik krijgen op de Canyon. Het zicht is adembenemend en je hebt ogen te kort om dit alles in je op te nemen.
 
De zon schijnt volop maar het is wat heiig zodat de kleuren wat verzwakt zijn. We lopen langs de rand van de  canyon naar een wat verder gelegen uitzichtpunt. Bij elke bocht die het pad maakt verandert het uitzicht weer en bekijk je de canyon weer van een andere hoek. Je kan ver kijken en in de diepte zie je af en toe de rivier de Colorado. Het uitzicht is machtig en je krijgt er niet genoeg van.

Bij het uitzichtpunt is ook een museum waar uitleg gegeven wordt over de in de canyon gedane opgravingen. Daaruit blijkt dat daar reeds lang voor onze jaartelling mensen woonden. We moeten op tijd terug naar de bus want we rijden nog naar een ander punt Bright Angel point. Op die plaats ontstond het eerste hotel waar bezoekers konden overnachten. De originele gebouwen doen er nog steeds dienst. Ook vandaar krijgen we weer een magnifiek uitzicht op de vallei, indrukwekkend. Verder op langs de rand bevindt zich een replica van de adobe woningen, die gebruikt werden door de Indianen. In dit geval de Hopi, op een podium voert een Hopi een traditionele dans uit met begeleiding van trommel en gezang.

Het wordt tijd voor de terugkeer en we moeten ons terug bij de bus melden. Waar de snelweg voorbij de Hooverdam komt krijgen we nog de gelegenheid om snel een foto te maken vanuit de bus.

Met onderweg enkele sanitaire stops komen we moe en voldaan terug in Vegas.

23-05-2011 om 19:54 geschreven door Zwerfsteen

Zaterdag 21 mei

Het is weekend en op straat is het erg druk, het weer is zonnig en erg warm. De airco’s draaien overal op volle toeren en in de gebouwen kan je verkoeling zoeken. Op Las Vegas boulevard of the Strip loop je tussen een massa mensen en op de brede rijbanen rijdt een onafgebroken stroom auto’s voorbij, nergens anders zie je zoveel limousines rijden.

In de speelpaleizen zit overal veel volk aan de speeltafels en gokautomaten. Ik wil 20$ winnen en besluit niet te spelen, dus die heb ik alvast in de zak. Elk hotel heeft zo zijn winkelgalerij de een al luxueuzer  dan de andere. Al de grote merken zijn vertegenwoordigt, en elke ontwerper heeft er zijn eigen winkel, wil je daar gaan shoppen dan heb je wel een flink gevulde geldbuidel nodig.
 
Het is allemaal erg overweldigend om te zien, je weet niet waar eerst te kijken. Om de drukke straten over te steken kan je gebruik maken van voetgangersbruggen die je kan bestijgen via roltrappen of liften. Van op deze bruggen krijg je ook een mooi uitzicht op de Strip. Tegen de avond gaan de neonlichten aan en wordt het effect nog versterkt.

De drukte op straat zwelt nog aan en overal lopen de mensen met enorme glazen
cocktails in de hand over straat. Voor het Bellagio hotel bevindt zich een grote vijver waar  ’s avonds om het kwartier een prachtige show gegeven wordt met fonteinen die oprijzen uit het water en als het ware een vuurwerk met water opvoeren, schitterend.

We gaan op tijd naar bed want morgen moeten we vroeg op voor de trip naar de Grand Canyon.

23-05-2011 om 19:49 geschreven door Zwerfsteen