Woensdag 15 juni

Al rijdend door een  groene uitgestrekte prairie verlaten we South Dakota en komen in  Nebraska. Meer dan 100 km zien we niets dan de prairie met hier en daar een kudde koeien, want het is prima grasland, en af en toe zien we in de verte reewild.

Het landschap is vrij eentonig met soms wat rotsformaties langs de weg. Wat we zien van deze staat is voornamelijk landbouw en veeteelt. Voorbij de plaats Chadron zitten er weer kolen en olie onder de grond.

We zien een tiental treinen die wel 2km lang zijn getrokken door 4 of 5 locomotieven die enorme hoeveelheden kunnen vervoeren. Onderweg zijn er weinig stopplaatsen en we verlaten Nebraska vrij vlug om terug in Wyoming te komen. Nabij de stad Cheyenne zoeken we een kampeerplaats en blijven er voor de nacht. Voor we de camper moeten achterlaten in Denver willen we nog het Rocky Mountain National Park in Colorado bezoeken, daar gaat het morgen naartoe.

16-06-2011 om 04:20 geschreven door Zwerfsteen

Dinsdag 14 juni

’s Morgens vroeg verlaten we de camping richting Hot Springs de weg loopt kronkelend door de groene golvende prairie bij het begin van een wandelpad doorheen een groene vallei parkeren we de auto en volgen we het pad tot aan de grens van het park.

Het is er mooi en rustig wandelen door de natuur, onderweg zien we een koppel wilde kalkoenen met een zestal kuikens die rustig doorheen het gras naar voedsel zoeken. Overal zien we vogels vliegen en horen we hun gezang, iets verderop zien we nog net twee muledeer in het bos vluchten. De lucht begint te betrekken en we keren maar terug, wanneer we bij de auto aankomen hebben we toch een zestal kilometer gelopen.
 
Langsheen de weg zien we honderden bizons lopen veel  meer dan in het vorige park.

Hot Springs dankt zijn ontstaan aan verschillende warmwaterbronnen, die een bezoekersstroom op gang hebben gebracht.

In de stad staan er heel wat gebouwen opgetrokken in rode zandsteen iets wat in andere stadjes niet gebruikelijk was. De stad is ook een bijzonder museum rijk, de Mammoth Site. Het museum is opgetrokken rond de vindplaats van verschillende mammoet skeletten. Op deze plaats moet miljoenen jaren geleden een verzakking plaats gevonden hebben, die eens met water gevuld een aantrekkingspunt was voor deze dieren. Wanneer ze afdaalden naar het water of er in vielen konden ze er niet meer uit en stierven ter plaatse aan ontbering of ze verdronken. Later geraakte alles bedolven en bedekt met lagen sediment. Nadien terug opgestuwd tot net onder de oppervlakte. Een aannemer die met zijn bulldozer aan het werk was ontdekte de eerste gebeenten. In het museum liggen de meeste skeletten nog zoals ze gevonden werden.

Er wordt nog steeds in de bodem geschraapt om alles op te graven, kortom een levend museum. In de bijbehorende tentoonstelling komen we nog heel wat te weten over de mammoets en staat er ook nog het skelet van een kortsnuitbeer uit die periode, deze beer had reusachtige afmetingen een was toen heer en meester van de savanne.
 
Voor een slaapplaats rijden we naar het Angostura natuurgebied dat aan een zeer groot stuwmeer ligt. Het is ook weer een camping van het national park, zeer prachtig gelegen aan de boord van het meer. We krijgen een plaats aan de oever een zeer mooie en rustige plaats waar we ’s avond kunnen genieten van een mooie zonsondergang.

16-06-2011 om 04:18 geschreven door Zwerfsteen

Maandag 13 juni

We gaan weer vroeg op pad want in het Custer State park kunnen we een rondweg van 12 mijl volgen die ons de gelegenheid moet geven om wilde dieren te zien. Pas op weg krijgen we dicht bij de weg een mooie ree te zien die ook  nog mooi voor ons poseert.



Verderop zien we buffalos, wilde kalkoen, pronghorns, muledeer en heel veel prairiehonden. Die prairiehonden leveren grappige zichten op wanneer ze rechtop zitten en rond zich heen zitten te kijken.
 
Plots komen we voor een kudde wilde ezels te staan die de weg in beslag hebben genomen, ze willen haast niet wijken en duwen met hun snuit tegen te zijspiegels en de ramen, door de motor even te laten loeien ruimen ze dan toch baan.  De rondweg is te vlug ten einde en we verlaten het park dat naadloos aansluit met het Wind Cave national park.   De naam Wind Cave heeft het park te danken aan een stelsel van ondergrondse grotten, die ontdekt werden doordat uit een gat in de grond wind blies. De eerste onderzoekers behielpen zich met kaarslicht en brachten toch reeds heel wat gangen in kaart. We kunnen kiezen uit drie geleide bezoeken en kiezen voor deze die door de midden galerij voert.

We volgen de gids die ons dieper de berg in voert via 450 trappen naar beneden. We hebben al vaker ondergrondse grotten bezocht en ze zijn allen verschillend. De gangen in deze grot zijn smal en diep we kunnen dikwijls een heel stuk spleet boven ons zien. Hier en daar zijn er toch grotere zalen met zeer bijzondere rotsformaties, stalagmieten zijn er niet want er is zeer weinig water inzijpeling. Wanneer de gids het licht dooft zitten we in volslagen duisternis, ze steekt een kaars aan en laat ons zien hoe de eerste ontdekkers de grotten zagen. Er zijn tot heden zo een 200km aan gangen in kaart gebracht en volgens de gids zou dit slechts een tiende zijn van het hele stelsel. Gelukkig moeten we die 450 trappen niet omhoog klimmen en worden we met een lift terug naar boven gebracht. Dichtbij is er een camping van het national park, die weliswaar weinig service biedt maar echt in het midden van het groen ligt, erg rustig en mooi.

16-06-2011 om 04:13 geschreven door Zwerfsteen

Zaterdag 11 juni

We hebben Wyoming verlaten en bevinden ons nu in South Dakota in de Black Hills. Het landschap is bergachtig en groen en herinnert sterk aan het Zwarte Woud in Duitsland.
 
In Deadwood City, waar de gelijknamige Tv-serie haar naam haalde, is het al goktent dat we zien, dat moet goed opleveren want de stad ziet er welvarend en net uit.  

Onderweg zien we een wegwijzer naar een oude goudmijn Thunder Head waarin zich een waterval bevindt. De weg erheen voert door een smal en schilderachtig dal aan het einde vinden we de ingang. In 1881 werd begonnen met het boren in de berg, toen nog met de hand en met zwart kruit als explosief middel.
 
Na een 200m diep in de berg te boren stieten ze op een waterader die een einde maakte aan de ontginning. Het water stroom door de tunnel en aan het einde zien we inderdaad een waterval van een 6-tal meter hoog.

Ons doel voor de dag was eigenlijk het Crazy Horse monument in de Black Hills. In 1947 begon de beeldhouw kunstenaar Korcak Ziolkowski op uitnodiging van het Lakota stamhoofd Standing Bear aan het ontwerp om uit de rotsen een monument te houwen als gedenkteken aan Crazy Horse.
 
In het ontvangstcentrum staat een schaalmodel, uit marmer gehouwen door de kunstenaar, zodat men kan zien wat het uiteindelijk moet worden. Het is enorm wat daar uit de berg moet gehouwen worden, het hoofd is reeds afgewerkt en de ruwe vorm wordt stilaan zichtbaar.

De kunstenaar overleed in 1983 maar het werk wordt voorgezet door zijn weduwe en kinderen. Het hele project wordt gefinancierd met privégelden en donaties,er zullen nog vele jaren overheen gaan vooraleer het af zal zijn. Het is gewoonweg een gigantisch werk en zeer indrukwekkend. Er hoort ook een fraaie tentoonstelling bij over het leven van de indianen en het onrecht dat hun werd aangedaan.

Bijlagen:
CIMG2250.jpg (170 KB)   
CIMG2250.jpg (170 KB)   

Vrijdag 10 juni

Bij Buffalo rijden we weer de interstate snelweg 90 op in oostelijke richting. Het landschap is hier heuvelig en groen, echt ranchland. We zien dan ook regelmatig koeien in kleine of grotere kuddes.

De ondergrond moet hier rijk zijn aan olie,  kolen en gas want overal zien we gaswinning installaties, een open kolenmijn en vele jaknikkers die olie op pompen. Wild zit er ook want regelmatig zien we reeën en pronghorn antilopen. We zijn op weg om de Devils Tower te bezoeken, een bijzondere rotsformatie die hoog boven de vlakte uitrijst. Voor de indianen is dit nog een heilige plaats die zij de Bear Lodge noemen.

Vanuit de verte zien we de Tower reeds oprijzen en het landschap domineren. Hij is als eerste nationaal monument uitgeroepen in 1906 en ligt midden in een nationaal park. Wanneer we het park binnenrijden zien we een grote grasvlakte, die de naam verdient van prairiehonden stad.
 
Overal zitten en lopen er prairiehonden rond, leuke beestjes om te zien maar op de ranches zijn ze er niet blij mee. Ze zijn nu een beschermde diersoort en dus moeten ze er mee leven. Op de parking laten we de auto om een wandeling rond de Tower te maken zodat we hem van alle kanten kunnen bewonderen.

Het lijkt alsof granieten zuilen samengebundeld werden om een hoge toren te maken. Het schijnt dan ook een unicum in de wereld te zijn. De geologen zijn er nog niet echt uit hoe hij ontstaan is, wij kunnen het alleen bewonderen.

11-06-2011 om 04:15 geschreven door Zwerfsteen

Donderdag 9 juni

We verlaten Cody om richting Buffalo te rijden een afstand van 165 mijl.
 


We rijden een hele tijd door een vrij vlakke streek waar weinig te zien is, soms in de verte enkele koeien en langs de weg zien we ook nog pronghorn antilopen.
 
In de verte zien we weer een bergketen, de Big Horn, oprijzen en die moet we oversteken.
 
De weg stijgt via verschillende haarspeldbochten de hoogte in en we krijgen weer fantastische vergezichten. We houden halt bij de Shell waterval, waar het bergwater met grote kracht door een nauwe kloof buldert.
 


Er vliegen ook verschillende kolibries rond, erg mooie vogeltjes maar moeilijk op de foto te krijgen. Na flink klimmen bereiken we de Granite Pass op 9033 voet waar nog flink sneeuw ligt.
 
Aan de achterkant van de berg komen we terecht in laag hangende wolken en zitten we in dikke mist.  

Beneden is de vlakte die heel groen en heuvelachtig. In deze streek woonden vroeger de Sioux en andere indianenstammen die in deze vruchtbare streek hun onderkomen hadden. Ondanks gedane beloften door de toenmalige overheid werden ze stelselmatig verdreven en het was dan ook geen wonder dat ze daar tegen in opstand kwamen.

Bij fort Kearny, een gedeeltelijke reconstructie van het fort van waaruit tegen de indianen gevochten werd, bekijken we een tentoonstelling over de gebeurtenissen die er zich toen afspeelden.

Tegen de avond komen we in Buffalo aan en zoeken een plaats op een camping.

10-06-2011 om 04:18 geschreven door Zwerfsteen

Woensdag 8 juni

In het Codymuseum is er een schitterende collectie wapens te zien dus dat kan ik niet missen. Het is een zeer uitgebreide verzameling van de aller-oudste tot de meest moderne wapens. Ik kijk mijn ogen uit en ontdek vele wapens waarvan ik al wel gehoord had maar nog nooit gezien. Voor een wapenliefhebber niet te missen. Anne gaat ondertussen naar de tentoonstelling over Yellowstone Park en steekt daar ook heel wat wetenswaardigheden op.
 


Na de middag doen we boodschappen en maken een wandeling door de hoofdstraat van Cody, het hotel dat ooit van Buffalo Bill was staat er nog heel mooi bij.

’s Avonds gaan we naar een rodeo kijken, het is vrij koud op de tribunes maar we waren gewaarschuwd en hebben een warme deken meegebracht. Het schouwspel begint met een parade van de vlag terwijl het volkslied gespeeld wordt.



We zien de cowboys terwijl ze in een zo kort mogelijke tijd een kalf dienen te vangen met de lasso, zo lang mogelijk op een bokkig paard te zitten terwijl ze zich maar met één hand mogen vasthouden en tenslotte het rijden op een wild om zich heen springende stier. Het was een onderhoudende show en leuk om dat eens echt te kunnen meemaken.

10-06-2011 om 04:09 geschreven door Zwerfsteen

Dinsdag 7 juni

Bij het ontwaken stellen we vast dat het flink sneeuwt er ligt al een verse sneeuwlaag van 5 à 6cm. We willen niet wachten tot we werkelijk ingesneeuwd geraken en verlaten prompt en voorzichtig de camping om lager gelegen gebied op te zoeken. Om in dit weer in het park rond te rijden vinden we geen optie en verlaten met tegenzin Yellowstone Park.
 
De weg naar de oostelijke ingang is gelukkig open en we rijden voorzichtig daar heen over hoge passen waar het nog steeds sneeuwt. Wanneer we lager komen veranderd de sneeuw in regen en blijft het dicht bewolkt. Het landschap is nog steeds boeiend maar door de grijze wolken mat en grijs.
 
In het dal van de Shoshonerivier houdt de regen stilaan op en begint het landschap terug wat kleur te krijgen. De weg loopt langs het Shoshonemeer dat een stuwmeer is gevormd door de Buffalo Billdam.

We kunnen over de dam lopen en kijken een duizelingwekkende diepte in waar het water van de elektriciteitscentrale met enorme kracht naar buiten spuit. In de smalle kloof waait er een zeer harde wind en is het moeilijk op de been te blijven. We rijden verder naar Cody, de stad genaamd naar Will Cody,  bekend van de Wild Westshows als Buffalo Bill.

In het Will Codymuseum zijn er verschillende tentoonstellingen en we bezoeken alvast deze over de oorspronkelijke bewoners van dit land, het volk van de Plains. Het is een zeer mooi opgestelde en leerrijke tentoonstelling over de cultuur van deze mensen met vele prachtige en originele kledingstukken en kunstvoorwerpen. De andere tentoonstellingen laten we voor morgen en installeren ons op de Ponderosa camping.

09-06-2011 om 16:19 geschreven door Zwerfsteen

Maandag 6 juni

Kort nadat we Grand Tetonpark verlaten komen we bij de oostelijke ingang van het Yellowstonepark. De weg blijft stijgen en vrij vlug zitten we in een sneeuwlandschap. Vorige week was deze weg nog gesloten door hevige sneeuwstormen.
 
De sneeuw ligt metershoog langs de weg en levert toch mooie beelden met een azuurblauwe lucht als achtergrond.
 
Wanneer we een sliert auto’s zien staan langs de weg kunnen we verwachten dat er wat te zien valt. Het is een zwarte beer met zijn jong, zwarte beren komen in verschillende kleuren voor en deze was bruin. Een heel mooi ogenblik om dat te kunnen gadeslaan. We hebben plaats gereserveerd op de camping van Canyon campgroud, het is echter nog vroeg en we rijden dan maar meteen naar het geiserbekken met Old Faithfull. Deze geiser spuit op regelmatige tijdstippen en is wel de bekendste van allemaal. In dit dal in de reusachtige krater is geen sneeuw te bekennen en de zon brandt terwijl we zitten te wachten op het spuiten van de geiser.

Ons geduld wordt beloond en hij begint te spuiten een forse kolom heet water spuit hoog de lucht in, indrukwekkend. We hadden verwacht dat de kolom toch hoger zou zijn maar geen twee erupties zijn gelijk naar we horen. Op de parking nemen we onze lunch om nadien een rondgang te maken door het bekken.

Bij het binnen komen van het onthaalcentrum botsen we op de ouders van Peter, Truus en Frans. We hadden wel afgesproken om elkaar te ontmoeten om 6 uur in het inlichtingscentrum van Canyon Village, maar het was toch wel een toeval hen nu al te ontmoeten. Samen genieten we nog van de volgende uitbarsting van Old Faithfull waarna we afscheid nemen tot ’s avonds. Over een plankieren wandelpad lopen we doorheen het bekken en bekijken die fascinerende natuurverschijnselen, prachtig gekleurde heetwater bassins, pruttelende modderpoelen en rokende kleine kraters. Een wonderlijk schouwspel.
 
Tenslotte begeven we ons naar de camping, terug de sneeuwwereld in en krijgen een plaats toegewezen tussen metershoge sneeuw. We rijden terug naar Canyon Village voor onze afspraak en worden door Peter getrakteerd op een lekker maal samen met zijn ouders het wordt een zeer gezellige avond en vooraleer het donker wordt moeten we afscheid nemen want ik wil wel met nog wat daglicht parkeren in ons sneeuwhok.

09-06-2011 om 01:25 geschreven door Zwerfsteen

Zondag 5 juni

Vandaag staan we extra vroeg op om in de vroege ochtenduren wat wild te kunnen zien. Om 6 uur gaan we op pad en volgen de rondweg doorheen het park.

Al vlug worden we beloond voor het vroeg opstaan en zien we een kudde muledeer (groot hert), kort daarna zien we er twee voor ons de weg oversteken.
 
Bij een stroompje ontmoeten we verschillende bevers, wanneer we de stroom oversteken komt ons ook nog een bever tegemoet.

Ook merken we er twee voor ons onbekende grote vogels op, het lijken een soort kraanvogels.

Van op een uitzichtpunt nabij Signal Mountain hebben we een schitterende blik op het Jacksonmeer waarin de bergen van de Grand Tetonketen zich weerspiegelen. Door het vroege zonlicht komen de kleuren zeer intens over. Even verder maken we een stevige wandeling naar Beaver Creek. Hoewelde wandeling vrij vlak is gaat het toch geleidelijk de hoogte in en moeten we soms door flinke plekken sneeuw ploeteren. Het is er zeer rustig en we zien voortdurend grondeekhoorns en chipmunks, maar die zijn zo snel dat we er geen op de foto krijgen.

De Snakerivier in het midden van het dal is flink gezwollen en er staat en sterke stroming. Om die vroeger over te steken baatte een zekere Menor er een handelspost en een veerdienst uit. Het veer ligt op het droge maar de kabel om hem heen en weer te brengen is nog intact.
 
Het gebouwtje van de handelspost is goed bewaard gebleven en een charmante dame laat ons het interieur zien. Anne merkt bij een van de vensters dat er een kolibrietje tracht naar buiten te vliegen.

Met behulp van een mandje kan de dame hem vangen om hem ongedeerd vrij te laten.

Iets verder in een koetshuis staat nog de originele huifkar die als eerste over de bergpas is gekomen. Het was weer een schitterende dag.

08-06-2011 om 05:16 geschreven door Zwerfsteen

Vrijdag 3 juni

Met behulp van onze GPS vinden we de weg doorheen een wirwar van snelwegen in alle richtingen de stad  uit richting Montpelier, niet in Frankrijk maar in Idaho. Aan onze rechterzijde rijzen de besneeuwde bergtoppen van de eerste Rocky Mountain ketens.

Het dal waar we door rijden is groen, een heel ander beeld dan voorheen. We moeten rechts af, de bergen in en nemen de eerste pas naar een andere vallei. Bij Logan gaat het pas echt de hoogte in en doorheen een prachtig Alpijns landschap klimmen we tot 2300 meter hoogte. Net over de pas is een mooi uitzichtpunt met parking en kijken we neer op het Bear Lake, een enorm uitgestrekt meer met een prachtig azuurblauw oppervlak.

Wanneer we het meer, dat nog altijd op een hoogte van 1900 meter ligt voorbijgereden zijn, komen we in het stadje Paris.

We stoppen bij een kerk gebouwd door de Mormonen in 1888, een vriendelijke vrijwilliger van dienst geeft ons een rondleiding door het gebouw en vertelt terloops dat de naam Paris niets te maken heeft met Parijs. Eén van de stichters van de  gemeenschap heette Perris en ergens is er wat mis gespeld.

De straat waarlangs het gebouw staat is een typische dorpsstraat van deze streek. In Montpelier bezoeken we een museum dat een beeld tracht te geven van de trekkersroute van California tot Oregon.

In het museum krijgen we via een goed gebrachte voorstelling een beeld van wat die trekkers moesten doen en ontberen vooraleer ze hun bestemming bereikten. Wij kunnen ons niet voorstellen wat deze mensen op de been hield op hun tocht van ontelbare mijlen met handkar of ossenwagen doorheen een onherbergzaam land.

Enkele mijlen verder komen we op de camping heel rustig gelegen omringd door bergen.

04-06-2011 om 16:44 geschreven door Zwerfsteen

Donderdag 2 juni

Met een busje dat bestuurd wordt door een  Mormoonse vrijwilliger worden we aan de camping afgehaald en tot aan Temple Square gebracht. We krijgen een rondleiding met een groep Engelstaligen, toevallig is één van de vrouwelijke vrijwilligers een Belgisch meisje. Eerst leiden ze ons in de Assembly Hall rond waar wekelijks gratis concerten gegeven worden, daarna gaan we naar het Tabernakel een enorm gebouw met een gewelfd dak dat een uitstekende akoestiek heeft.

Wanneer we binnen komen is er net een koor, het South California en Arizona Choir met 370 uitvoerders aan het repeteren. Prachtige muziek en een zeer sterk koor waar we een tijdlang van genieten. In het bezoekerscentrum wordt een uitleg gegeven over hun godsdienst en kon degene die het wenst verdere inlichtingen thuis krijgen en de Mormoonse bijbel bekomen.

De grote tempel is enkel voor gelovigen te betreden en kunnen we slechts aan de buitenkant zien. Al deze gebouwen zijn gebouwd door de Mormonen en met bijdragen van al hun leden. Het is overal uiterst net onderhouden en verzorgd.

Aan de overzijde tussen het museum en de bibliotheek staat nog een originele houten hut die door de eerste settlers gebruikt is.

De straten zijn hier ook weer heel breed en net. We klimmen langs Main Street steil omhoog naar Capitol Hill waar het regeringsgebouw van Utah boven op een helling prijkt. Vandaar hebben we een mooi uitzicht op de bergen waar we morgen naartoe trekken.

03-06-2011 om 04:07 geschreven door Zwerfsteen

Woensdag 1 juni

Vandaag gaat het in één ruk naar Salt Lake City 243 mijl of ongeveer 400km. Dat Utah een bergachtig land is merken we zeer goed, langs alle kanten zijn er bergketens en moeten we over enkele passen de hoogste ligt op 7530 of een 2500 meter. Het rijdt immer vlot op de Amerikaanse snelwegen. In Carbon County de koolmijnenstreek van Utah pauzeren we bij de stad Price op een grote parking vanwaar we kijken op bergen kolen die de plaatselijke elektriciteitscentrale verbruikt.

Op deze parkeerplaats staan verschillende gedenkstenen ter herinnering aan kompels die omkwamen in verschillende mijnrampen. Er staat ook een herinneringsplaat om te gedenken dat ooit op deze plaats de hoofdzetel stond van een mijnbedrijf en dat door Buth Cassidy en zijn bende beroofd werd van $8000 in goud en zilver.

In de verte zien we verschillende flink besneeuwde bergtoppen een aanwijzer dat we de Rocky Mountains naderen. Bij Provo stoppen we voor de lunch. Van daar uit tot in Salt Lake City wordt het verkeer zeer druk en we rijden over vier rijbanen in elke richting. Hier is alles volgebouwd en druk bevolkt, een hele verandering van wat we tot nu gezien hadden. Aangekomen in de stad zoeken we het plaatselijk verhuurkantoor van Cruise America op om onze koelkast te laten nazien die de onhebbelijke gewoonte had regelmatig uit te vallen. We worden daar zeer vlot en vakkundig geholpen en rijden dan naar een camping in de buurt.

02-06-2011 om 05:03 geschreven door Zwerfsteen

Dinsdag 31 mei

De ingang van het natuurpark Arches ligt dicht bij highway 19, er loopt een doodlopende weg van 18 mijl dwars doorheen die ons toelaat alle uitzichtpunten te bekijken.
 
Vanaf de ingang gaat het steil via haarspeldbochten de hoogte in langs prachtige rotspartijen in de bekende rode zandkleuren. De eerste halte laat ons reeds kennismaken met de prachtige natuurmonumenten die ons wachten.

Er wordt gefotografeerd naar hartenlust rondom ons en zelf kunnen we ook niet ophouden met klikken. Bij het ene punt na het andere maken we korte wandelingen die soms toch pittig kunnen zijn, gelukkig is het prachtig weer waarbij de rotspartijen mooi afsteken tegen de blauwe lucht.

We komen bij de eerste bogen in zandsteen waarnaar het park zijn naam heeft het zijn twee openingen naast elkaar, we lopen er omheen om ze langs alle kanten te kunnen bewonderen. Dit zijn weer schitterende voorbeelden van wat er door erosie in de loop van miljoenen jaren kan verwezenlijkt worden.

Een dubbele boog achter elkaar levert ook weer mooie plaatjes. Op een parking nemen we pauze om te middagmalen en trekken weer verder.

Iets verder staat er een kolom waarop een grote rots balanceert, die uiteindelijk ooit zal neerstorten. Dan komen we bij twee bogen, de zuid en de noord boog, ook weer een flinke wandeling waard. De volgende stop biedt ook twee verschillende bogen, de zandduin boog en de gebroken boog prachtig om te zien.
 
De zandduin boog verdient goed zijn naam want we moeten een flink eind door zeer fijn zand ploeteren.

Tenslotte komen we bij “Delicate Arch” de boog die in vele illustraties over het park te zien is. Om er vlak bij te komen zouden we een tocht van 4 km moeten maken en daar passen we voor. We nemen genoegen met de aanblik van uit de verte.
 
Om op het punt te komen waar we hem goed kunnen zien moeten we toch nog ongeveer 1,5km lopen in de hitte, soms wat steile stukken maar het is toch mooi om te zien, zelfs vanuit de verte.

We hebben nu genoeg gestapt vinden we en hebben de voornaamste punten gezien. Het landschap waar we door rijden doet denken aan de westernfilms die we vroeger zagen. In Moab en omgeving in het zuidoosten van Utah zijn verschillende films gedraaid onder andere Rio Grande met John Wayne en Indiana Jones and the last Crusade en vele andere.

Terug naar de camping voor een koele lafenis.

01-06-2011 om 04:24 geschreven door Zwerfsteen

Maandag 30 mei

Vandaag willen we naar het natuurpark Arches nabij de stad Moab. We moeten ongeveer 175mijl doen. De weg loopt doorheen het verlaten en bergachtige Utah. We rijden mijlen en mijlen zonder enig teken van bewoning, het zijn soms uitgestrekte ranches want veel van het land is omheind.

De weg loop kaarsrecht met weinig of geen verkeer. De bergketens met rode zandsteen zijn nooit uit het zicht of we rijden door een landschap met vulkanische bergen die zwart en grauw zijn.



Toch is het erg mooi om te zien en aangenaam rijden. Tegen de middag komen we in Moab, de hoofdstad van Grand County met ongeveer 5000 inwoners. Het is er erg druk en we kunnen er onze boodschappen doen voor we naar de camping rijden gelegen op 5 mijl van de stad. De camping is zeer goed uitgerust met alle service die we nodig hebben.

Van op de camping hebben we een mooi uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Morgen maken we een rit doorheen het natuurpark.

31-05-2011 om 02:02 geschreven door Zwerfsteen

Zondag 29 mei

Om nog een plaats te vinden op de camping van het Capitol Reeef park moeten we er vroeg bij zijn en voor 8 uur zijn we er reeds en bekomen een goede plaats, het is een erg fijne camping heel mooi gelegen aan de Fremont rivier.
 
De schilderachtige route doorheen het natuurpark slingert zo een 6 mijl er doorheen. We volgen de loop van de rivier op de bodem van de vallei die steeds smaller wordt, de uitzichten die we krijgen zijn verbluffend en overweldigend. De rode rotsen lijken wel met een reusachtige beitel te zijn uitgehouwen.

We komen aan het einde van de geasfalteerde weg maar er loopt nog een onverharde weg tot aan het smalste deel van het ravijn. Op  sommige plaatsen is de weg erg smal wanneer we door de kloof rijden.

Op het eindpunt van deze we kunnen we parkeren en te voet nog een eind verder gaan. We lopen dan werkelijk op de droge bedding van de rivier, die bij hevige regenval kan veranderen in een alles verslindende stortvloed. Het is zonnig en warm behalve wanneer er een stevige wind door de kloof blaast.

Het pad op de boden wordt smaller en is slechts nog enkele meters breed en boven ons rijzen hoge rotswanden. Een adembenemende ervaring. We keren terug naar de camping om vlak bij nog enkele woningen te bekijken van de Mormoonse settlers die er een nederzetting hadden.

’s Avonds komt er een astronoom een lezing geven over het zonnestelsel in het openluchttheater, erg interessant maar het is er bitter koud door de ijskoude wind.

31-05-2011 om 01:58 geschreven door Zwerfsteen

Zaterdag 28 mei

We staan vroeg op want we willen naar Capitol Reef National park, zo een 150 mijl. De weg die we volgen is route nummer 12 “de schilderachtige route”, die zijn naam alle eer aan doet. We rijden door totaal van elkaar verschillende landschappen, door kleurrijke bergen waarbij flinke beklimmingen en afdalingen zich afwisselen.

De staat Utah is bezaaid met bergketens met daartussenin groene en dorre vlakten. Af en toe komen we door dorpjes, die vaak slechts een honderdtal inwoners hebben. Het uitgestrekte land is dan ook heel dun bevolkt en we rijden vele mijlen zonder een teken van leven, het verkeer is erg rustig en het is aangenaam rijden. Kort na de middag komen we bij de camping Capitol Reef aan. Jammer genoeg is die volzet want het is een lang weekend voor de Amerikanen, het is Memorial Day.

Na flink wat zoeken vinden we een camping die weliswaar volzet was maar toch nog een parkeerplaats voor ons had, maar zonder service. We staan hier in het midden van een vallei, met aan de ene kant besneeuwde bergtoppen en aan de andere kant rijzen reusachtig grote rode zandstenen bergen de hoogte in.

Het waait hier verschrikkelijk hard en we worden flink gewiegd. Het is ondertussen reeds laat in de namiddag. We maken een korte wandeling langs Mainstreet van Torrey, ook weer zo een stadje met enkele honderden inwoners. Er staat nog een houten kerkje uit 1860 dat gebouwd werd met bijdragen van de plaatselijke boeren en oorspronkelijk dienst deed als schooltje en sociaal centrum.
 
Morgen rijden we terug naar het park om weer wat nieuws te bekijken.

31-05-2011 om 01:47 geschreven door Zwerfsteen

Vrijdag 27 mei

Om 9 uur nemen we een shuttle bus die ons Rainbowpoint zal voeren aan het andere eind van de Bryce Canyon. Onze chauffeur “Spike” vertelt ons onder weg leuke anekdotes over de omgeving en over zijn persoonlijk leven. Het uitzicht van op Rainbowpoint is weer schitterend en de oker- en roestkleuren zijn opnieuw op hun best.

Vandaar doen we nog verschillende andere punten aan, het één al mooier dan het andere. Onderweg zien we kolonies prairiehonden en verschillende pronghorn antilopen, ook een raaf wacht ons op aan een uitzichtpunt.
 


Na deze heel leuke en leerrijke tocht komen we even na de middag terug bij de camper. We hadden inmiddels reeds vastgesteld dat de huishoud batterij van de camper het niet deed. Na contact met de verhuurder werden we naar een nabij gelegen garage gestuurd die onmiddellijk een nieuwe batterij plaatsten op kosten van de verhuurder. Gerustgesteld keerden  we terug naar de camping om nog enkele mooie panorama’s te gaan bewonderen door een wandeling te maken langs de rand van de canyon van Inspiration point naar Sunset point. 
 
De  natuur is hier echt mooi en we genieten er volop van.

31-05-2011 om 01:42 geschreven door Zwerfsteen

Donderdag 26 mei

We staan vroeg op want we willen naar Bryce canyon en daar hebben we geen plaats gereserveerd. Daar werkt het systeem wie eerst aankomt heeft veel kans op een plaats. De camping ligt ook binnen het natuurpark en heeft weinig voorzieningen, maar die hebben we niet echt nodig. Wanneer we Zion verlaten moeten we eerst door een tunnel gebouwd in de dertiger jaren en die is niet voorzien voor het moderne verkeer. We moeten daarom een extra taks betalen want om ons door de tunnel te laten moet aan de andere kant het verkeer worden tegen gehouden. Wij kunnen dan in het midden van de weg rijden zodat we zonder schade aan de andere kant komen.
 
Het landschap ziet het er totaal anders uit, het is groener en de rotsformaties hebben andere vormen. Onze route loopt door een groen glooiend landschap, af en toe rijden we door plaatsjes die er geen van allen erg aantrekkelijk uitzien. Ons navigatiesysteem brengt ons feilloos op de camping, er zijn nog plaatsen vrij en we nemen een geschikte plaats in op een vlak stuk want de camping ligt tegen de bergen aan.

Hier is ook een shuttledienst die ons tot het uitkijkpunt Bryce Point brengt. Wat we hier te zien krijgen tart alle verbeelding.

De natuur heeft hier in miljoenen jaren een landschap geschapen dat nergens zijn gelijke kent. De rode zandsteen is hier door erosie van de wind, regen en sneeuw uitgehold tot een soort kolommen, hoodoo’s genoemd.
 
We bekijken hier het landschap weer van boven aan de rand van de canyon, het uitzicht is weids en bijzonder kleurrijk. Wanneer we het pad langs de rand volgen bekijken we alles weer onder een andere hoek.

Het pad loopt op en neer,soms vrij steil en dus vermoeiend want we bevinden ons hier op 8200 voet hoogte en dat is toch zo een 2600 meter. We keren terug naar de camping, morgen bezoeken we weer andere uitzichtpunten.

27-05-2011 om 02:43 geschreven door Zwerfsteen

Woensdag 25 mei

Om de Zion canyon te bezoeken moeten we gebruik maken van een shuttlebus die tot het einde van de canyon rijdt en verschillende haltes aandoet.
 
De dienst is gratis en je kan aan elke halte afstappen en terug opstappen. De busjes komen om de 5 à 10 minuten langs. De canyon is in de loop van miljoenen jaren uitgesleten door de Virginrivier. De wanden rijzen steil omhoog, het zijn de hoogste zandsteenbergen ter wereld wordt  ons verteld. Ze zijn in alle geval erg indrukwekkend en het zonlicht doet hun oker en rode kleuren prachtig uitkomen. De rivier heeft een flink debiet en in de smallere stukken kolkt het flink.

We laten ons aan de laatste halte afzetten en gaan dan te voet verder tot waar de kloof zo versmalt dat men nog slechts door het water verder kan. Zelfs dat is nu afgesloten omdat het water te fel stroomt. Plotse onweren verder op kunnen het water zo snel doen stijgen dat er een echte stortvloed ontstaat die alles op zijn weg meesleurt. In de voorbije winter moet er ook zo een stortvloed geweest zijn die heel wat vernieling had aangericht. We genieten nu rustig van al dat moois, we weten weer niet waar eerst kijken want de ene bergwand is al spectaculairder dan de andere.

Het is er zo overweldigend mooi dat we geregeld stil blijven staan om te genieten van dit overweldigend landschap. Met het busje rijden we terug naar een andere halte om weer een spoor langs de rivier te volgen om dan weer andere zichten te ontdekken. De vallei is door al dat water erg groen en overal zien we kleurige bloemen tussen de rotsen. Je kan het haast niet geloven maar deze vallei ligt midden in een woestijngebied. Na de middagpauze keren we terug en blijven genieten van deze uitbundige natuur. Tegen de avond keren we terug naar de camping om bij een frisse pint, terwijl de kolibries voor onze neus vliegen, na te genieten van deze prachtige en zonovergoten dag.

27-05-2011 om 02:30 geschreven door Zwerfsteen